de federale bijdrage elektriciteit swingt de pan uit....
Om nog eventjes terug te komen op onze kleine bijdrage van gisteren
over de speciale toeslag willen we nog kwijt dat ondnaks het kleine
bedrag van de toeslag die nu dus 0,1777c/ kWH bedraagt of zo een 50
keer meer dan 6 jaar geleden, deze toeslag wordt aangerekend op
gigantische volumes. Om een idee te geven: het totaal gasverbruik door
de Belgische gezinnen schommelt rond de 60.000GWh en het totaalvrebruik
in Belgie want toch niet vergeten dat de toeslag niet enkel op het
gasverbruik van de gezinnen wordt geheven bedraagt ongeveer
200.000GWh. Als er dus een slimmeke even wil berekenen over welke
sommen het gaat dan staan hier de cijfertjes...en we vragen ons dus af
waarom deze toeslag met een factor 50 moest toenemen en waarvoor dat
geld wordt gebruikt buiten de officiële reden die tenslotte niks meer
is dan een verkapte subsidie aan de grootste leveranciers.
Er wordt een « federale bijdrage » geheven bij de eindafnemers ter
financiering van sommige openbare dienstverplichtingen en van de kosten
verbonden aan de regulering van en de controle op de elektriciteitsmarkt.
Vanaf juli 2009 wordt de transmissienetbeheerder van elektriciteit belast met
de inning van de federale bijdrage. Het is nochtans de eindafnemer die de
federale bijdrage verschuldigd is. Hieruit volgt dat, door een cascadesysteem,
het bedrag van de federale bijdrage, vermeerderd met
diverse kosten, in de factuur van de leverancier doorgerekend wordt.
- Overeenkomstig artikel 21bis van de
wet van 29 april 1999 betreffende de organisatie van de
elektriciteitsmarkt wordt, wanneer op een verbruikslocatie meer dan
20 MWh/jaar voor professioneel gebruik wordt geleverd, vanaf het jaar 2006 de federale bijdrage voor die eindafnemers, op basis van hun jaarlijks verbruik,
als volgt door de leveranciers en de houders van een toegangscontract verminderd:
1° voor de verbruiksschijf tussen 20MWh/jaar en 50MWh/jaar: met 15%;
2° voor de verbruiksschijf tussen 50MWh/jaar en 1000 MWh/jaar: met 20%;
3° voor de verbruiksschijf tussen 1000MWh/jaar en 25000MWh/jaar : met 25%;
4° voor de verbruiksschijf tussen 25000MWh/jaar en 250000MWh/jaar: met 45%.
Wanneer per verbruikslocatie en per jaar aan een eindafnemer meer
dan 250.000 MWh geleverd wordt, bedraagt de federale bijdrage,
gefactureerd door de leveranciers en de houders van een
toegangscontract, voor die verbruikslocatie maximum 250.000 euro.
Voor de verbruiken vanaf 1 januari 2009 tot en met 31 december 2009 wordt de
federale bijdrage verminderd, door de leveranciers en de houders van een
toegangscontract, voor eindafnemers die van de degressiviteit genieten, op basis
van hun jaarlijks verbruik :
1° voor de verbruiksschijf tussen 20 MWh/jaar en 50 MWh/jaar : met 20 %;
2° voor de verbruiksschijf tussen 50 MWh/jaar en 1000 MWh/jaar : met 25 %;
3° voor de verbruiksschijf tussen 1000 MWh/jaar en 25.000 MWh/jaar : met 30 %;
4° voor de verbruiksschijf tussen 25.000 MWh/jaar en 250.000 MWh/jaar : met 55
%.
Wanneer per verbruikslocatie en op jaarbasis meer dan 250.000 MWh aan een
eindafnemer wordt geleverd, bedraagt de federale bijdrage, gefactureerd door de
leveranciers en de houders van een toegangscontract, voor deze verbruikslocatie
maximum 200.000 euro.
De opbrengst van deze federale bijdrage is bestemd voor de financiering van
zes fondsen (denuclearisatiefonds, CREG-fonds, sociaal fonds voor energie,
fonds broeikasgassen, fonds beschermde klanten, fonds forfaitaire
verminderingen voor verwarming).
De CREG beheert in dit kader de opbrengst van de federale bijdrage bestemd
voor:
1) de financiering van de verplichtingen die voortvloeien uit de
denuclearisatie van de nucleaire sites BP1 en BP2 te Mol-Dessel, alsook uit de
behandeling, de conditionering, de opslag en de berging van het geaccumuleerd
radioactief afval, met inbegrip van het radioactief afval afkomstig van de
denuclearisatie van de installaties, ten gevolge van de nucleaire activiteiten
op genoemde sites
2) de gedeeltelijke financiering van de werkingskosten van de CREG
Een koninklijk besluit stelt elk jaar de dekking van de totale werkingskosten
van de CREG vast. Haar budget bedraagt 14.988.616 euro voor het jaar 2009 (koninklijk
besluit van 18 december 2008).
Aan de hand van de informatie meegedeeld door de
POD Maatschappelijke
Integratie, herverdeelt de CREG het jaarlijks geïndexeerde bedrag van de
opbrengst van het betreffende deel van de federale bijdrage onder de OCMWs.
4) de financiering van het federale beleid ter reductie van de emissies van
broeikasgassen met het oog op de naleving van de internationale verbintenissen
van België inzake bescherming van het leefmilieu en duurzame ontwikkeling
Het betreffende deel van de federale bijdrage wordt uitsluitend gespijsd door
de elektriciteitssector. Een deel ervan (2.300.000 euro) wordt jaarlijks gestort
aan het organiek budgettair fonds van de FOD Leefmilieu voor de financiering van
het federaal beleid ter vermindering van de emissies van broeikasgassen.
Verschillende bedragen, voor een totaal van 150 miljoen euro, werden in het bijzonder toegewezen aan het fonds
Kyoto Joint Implementation/Clean Development Mechanism (JI/CDM) om projecten te
financieren met het oog op de vermindering van de emissies van broeikasgassen in
het buitenland, met de bedoeling België in staat te stellen om aan de
doelstellingen van het Kyoto-protocol te voldoen.
5) de financiering van de reële nettokost die voortvloeit uit de toepassing
van de maximumprijzen voor de levering van elektriciteit aan beschermde
residentiële klanten
Een koninklijk besluit stelt jaarlijks de opbrengst van het betreffende deel
van de federale bijdrage vast. De CREG stort deze opbrengst door naar de
elektriciteitsbedrijven die beschermde residentiële klanten met een laag inkomen
of in een kwetsbare situatie bevoorraad hebben tegen sociale maximumprijzen (de
zogeheten sociale tarieven).
Het
koninklijk besluit van 21 januari 2004 bepaalt de nadere regels voor de
compensatie van de reële nettokost die voortvloeit uit de toepassing van de
sociale maximumprijzen in de elektriciteitsmarkt en de tussenkomstregels voor
het ten laste nemen hiervan.
6) de financiering van de forfaitaire verminderingen voor verwarming met
aardgas en elektriciteit voorzien in de programmawet van 8 juni 2008
Het
koninklijk besluit van 27 maart 2009 stelt het
bedrag van het betreffende deel van de federale bijdrage vast op 6.900.000 euro
voor het jaar 2009 terwijl dit bedrag voor het jaar 2010 en de daarop volgende
jaren jaarlijks geïndexeerd wordt volgens de formule :
6.900.000 euro x indexcijfer van de maand
november van het jaar t-1 indexcijfer van november 2008
en
hoe staat het met de prijsevolutie van deze bijdrage? Merk de toch niet
te verwaarlozen bedragen op die opgenomen zijn in bovenstaande tekst...
in 2004 bedroeg deze : 1,4485 + 0,2021 MWh in 2010 zitten we aan 4,0685 MWh of dus meer dan verdubbeld op nauwelijks 6 jaar!
Wie is daarvan de grootste slokop?
even vergelijken:
2004
2010
dienstverplichtingen in de elektriciteitsmarkt. Beschrijving Bedrag Dekking van de werkingskosten van de Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas (CREG) 0,0868 EUR/MWh
0,1359 Financiering van de verplichtingen die voortvloeien uit de denuclearisatie van de nucleaire sites BP1 en BP2 te Mol-Dessel 0,7176
EUR/MWh
1,6925 Financiering van het federale beleid ter reductie van de emissies van broeikasgassen 0,3225 EUR/MWh
0,8443 Financiering van de sociale maatregelen voorzien door de wet
van 4 september 2002 houdende toewijzing van een opdracht aan de OCMWs
inzake de begeleiding en de financiële maatschappelijke steunverlening
aan de meest hulpbehoevenden inzake energielevering 0,3216
EUR/MWh
0,4546 TOTAAL Federale bijdrage 1,4485 EUR/MWh Toeslag Beschermde klanten 0,2021
EUR/MWh
0,8269
en een bijkomende toeslag in 9010 voor de premie de de staat zogezegd
toekende voor voor de tussenkomst in de verwarming bij bepaalde klanten
maar die dus wel degelijk uit onze zak kwam zoals hier
blijkt:
0,1143
Maar waar ons verstand dus bij stilstaat is de toch niet onaanzienlijk
stijging van de denuclearisatie van de sites in Mol-Dessel. Dit zijn
niet de gewone inflatiecijfers dit is dus meer dan een verdubbeling op
6 jaar. Kan iemand ons dat hier ook even komen uitleggen?
Net zoals de enorme toename van de toeslag beschermde klanten die zoals
we hier reeds hebben gezegd volgens onze perceptie een vorm van
subsidiëring is aan de grote leveranciers...we willen aannemen dat het
aantal beschermde klanten is toegenomen maar dit???? Vooral omdat de
financiering van de OCMW's voor de begeleiding en steunverlening aan de
hulpbehoevenden absoluut niet in gelijke mate is toegenomen. Dit
snappen wij dus niet maar we zijn dan ook oliedom waarschijnlijk...
Over de financiering van het federale beleid ter reducttie van de
emissies van de broeikasgassen hadden we ook wel wat meer willen
vernemen want een meer dan verdubbeling lijkt ons ook niet zo
onmiddellijk een duidelijke reden te hebben en het blijkt hier toch te
gaan over 152 miljoen een niet onaanzienlijk bedragje... Wij krijgen stilaan de indruk dat het hier wel degelijk gaat om een sluipende en gluiperige belasting....Niemand ligt er echt wakker van want het gaat zoigezegd over minieme toeslagen die telkens aangewend worden om "goedbedoelde " fondsen mee te spekken. ....
'en dus morgenn pluizen we de federale bijdragen van het gas wat uit...
prijs X 50 op 6 jaar ...dat moet kaviaar zijn???? en Leve Lampiris!
zoals al een paar dagen geleden beloofd onderzoeken we de gastarieven en de federale bijdragen
We
beginnen met de gastarieven. Zijn die gedaald of gestegen? Wij lichten
de tip van de sluier op voor onze lezertjes. Lees aandachtig
onderstaand document en je kan hiermee zelfs geld verdienen als je de
juiste leverancier kiest die hier meer dan overduidelijk Lampiris is
indien je een gasverbruiker bent...dus lezen en conclusies trekken...
wij halen er toch één elementje uit dat ons nogal nauw aan het hart ligt namelijk het sociaal tarief:
8. Evolutie sociaal tarief en markttarieven De
grafiek hierna toont de evolutie sinds januari 2007 van het sociaal
tarief evenals de evolutie van de commerciële tarieven bij
respectievelijk Lampiris en ECS Energy Plus in het distributiegebied
van Iverlek (Vlaams Brabant). Tussen februari en juli 2009 is het
sociaal tarief vaak duurder gebleken dan het commercieel tarief. Deze
opmerkelijke situatie werd veroorzaakt door de sterke daling van het
commercieel tarief tijdens het eerste semester terwijl het sociaal
tarief vast bleef. Vanaf augustus 2009 bedraagt het sociaal tarief BTW
excl. ongeveer 30 /MWh en is dus opnieuw voordeliger dan het
goedkoopste markttarief.
Dus moeten we besluiten dat nog
steeds de mogelijkheid bestaat dat het sociaal tarief, waarvoor iedere
normale gebruiker bijbetaalt via de federale bijdrage (elektriciteit)
en de speciale toeslag (gas) zoals we hierna zullen zien, duurder is
dan het commercieel tarief. Voor de aandachtige lezertjes die het ganse
document napluizen en de grafiekjes bestuderen zal het ook meteen
duidelijk zijn dat het huidige sociaal tarief bijna gelijk loopt met
het commercieel tarief van Lampiris!
en onthou vooral dat de
volgende maan,den de gasprijzen zullen stijgen! Wij kunnen in elk geval
momenteel één goeie raad geven stap massal over naar lampiris en laat
jullie gvooral niet in de luren leggen door vaste tarieven. Diegenen
die een jaar geleden een vast tarief kozen kunnen hier dus duidelijk
zien dat ze veel te duur hebben betaald. Hopelijk voor hen stijgen de
prijzen binnenkort spectaculair om hun verlies goed te maken...
nu gaan we eens kijken eerst en vooral naar de speciale toeslag voor de beschermde gasklanten:
De toeslag beschermde klanten (die, in tegenstelling tot wat geldt voor de
elektriciteit, niet is opgenomen in de federale bijdrage) wordt geheven bij de
eindafnemers met het oog op de financiering van de reële nettokost die
voortvloeit uit de toepassing van maximumprijzen (de zogenaamde sociale
tarieven) voor de levering van aardgas aan residentiële beschermde
klanten.
Toewijzing
De CREG beheert de opbrengst van deze toeslag, die wordt toegewezen aan de
financiering van het "fonds ten gunste van de residentiële beschermde klanten "
dat tot doel heeft de reële nettokost te compenseren die, voor de
gasondernemingen, voortvloeit uit de bevoorrading in aardgas van de residentiële
beschermde klanten tegen sociale maximumprijzen.
Voilà, ze moeten ons dan eens uitleggen waarvoor de toeslag dient op
het moment dat het sociaal tarief duurder uitvalt dan de commerciële
tarieven. Ook al duurde het maar een paar maanden...waar gaat dan dat
geld naartoe? En een tweede vraag hoe komt het dat het sociaal tarief
nauwelijks verschilt van dat van één bepaalde leverancier (de laatste
maanden) en dat de andere leveranciers dus blijkbaar veel duurdere
tarieven hanteren zoadat men dan nog eens kan beroep doen op het geld
van de speciale toeslag wanneer ze aan een beschermde klant leveren.
Kunnen deze andere firma's dan echt niet aan het tarief van de kleine
concurrent leveren speciaal aan de beschermde klanten???? wij hebben zo
onze twijfels...
Maar hoe evolueerde nu deze speciale toeslag?
In januari 2004 bedroeg deze 0,00382 c/ kWH en in 2010 bedroeg die
0,1777 c/ kWH......wil iemand een kleine berekening maken van deze
stijging op 6 jaar????? Dat moet waarschijnlijk één van de meest
spectaculaire prijsstijgingen zijn die er de afgelopen 6 jaar zijn
geweest om tenslotte in de zakken terecht te komen van (sommige) dure
leveranciers...
We weten ook wel dat er een stijging is van beschermde klanten maar of
dit zulke spectaculaire stijging van de speciale toeslag kan verklaren
daar hebben wij toch ook zware twijfels over. Bijna 50 keer meer op 6
jaar???? Uitleg is hier wel op zijn plaats...
Microphone Mafia, een Turks/Italiaans/Duitse hiphop-band, maakte
met Esther Bejarano, een holocaust-overlevende, een CD: Per la vita. De
CD is gemaakt ter ere van De Holocaust Memorial Day dat sinds 2005
op 27 januari wordt uitgeroepen. Op 27 januari 1945 werd Auschwitz
bevrijd.
Op 1 november 2005 riep Kofi Annan,
toenmalig secretaris-generaal van de Verenigde Naties, de
bevrijdingsdatum van Auschwitz, 27 januari 1945, uit tot een
herdenkingsdag: The Holocaust Memorial Day.
Wereldwijd worden op Holocaust Memorial Day de slachtoffers herdacht
van de Holocaust en andere genociden (Cambodja, Rwanda, Srebrenica en
Darfur). Auschwitz is uitgegroeid tot universeel symbool voor de
massavernietiging van burgers.
De dag bracht een ongebruikelijke muzikale combinatie tot stand: de
Turks/Italiaans/Duitse hiphop-groep Microphone Mafia en een joodse
overlevende van de holocaust: Esther Bejarano. Niet alleen kwamen met
deze ontmoeting verschillende nationaliteiten bijeen, maar ook
verschillende geloven: islam, katholicisme, atheïsme en jodendom.
Bejarano overleefde de oorlog omdat ze accordeon kon spelen. Ze werd
daardoor opgenomen in het kamporkest. Microphone Mafia is een
sociaal-bewuste band uit Keulen en rapt over discriminatie en sociaal
onrecht. 3 rappers in de groep, zoals frontman Kutlu Yurtseven, zijn
nakomeling van Turkse en Italiaanse gastarbeiders.
Aan de basis van deze bijzondere samenwerking stond het idee van de
Federatie van Duitse vakbonden om een tegengeluid te bieden aan CD's
die neo-Nazi's tussen 2004-2006 op scholen in Duitsland probeerden rond
te delen. De vakbondfederatie vroeg Microphone Mafia om voor het
onderwijs een CD met rapversies te maken van Joodse liederen. Het
contact dat toen ontstond met Esther Bejerano resulteerde uiteindelijk
in de recent uitgekomen CD Per la Vita.
Op Spiegel.de zegt Bejarano dat ze eerst wel schrok toen ze de naam van
de band hoorde. Mafia? Ook vond ze de bandleden nogal druk op het
podium. 'Het zijn erg aardige mensen, maar ze zijn een beetje
chaotisch. Ze springen op het podium rond. Ik vroeg aan ze of ze niet
iets rustiger aan moesten doen, maar het publiek vond het leuk en
danste en juichte ons toe.'
In Nederland vindt De Holocaust Memorial Day ieder jaar plaats op de
laatste zondag in januari; de herdenking wordt gehouden bij het
Auschwitz Monument (het Spiegelmonument van Jan Wolkers) in het
Wertheimpark in Amsterdam
en intussen kunnen jullie toch ook al beginnen met petities te tekenen!
SOLIDAIR MET OPEL ANTWERPEN
We hebben allemaal met ontstemming kennis genomen van de intentie tot
sluiting van de OPEL-vestiging in Antwerpen.
Ook al wilde de GM directie de sluiting snel regelen. De werknemers van Opel
geven de strijd niet op. Zij blijven vechten voor hun job - voor hun
fabriek - voor onze industrie - voor onze welvaart.
Verspreid deze oproep zo massaal mogelijk - plaats de link op je website /
blog - verspreid de oproep via alle mogelijke sociale netwerken (Facebook - Twitter
-...)
oeioeioei, de werkgevers zijn boos. Nu de vakbonden weer wat in de
volksgunst stijgen dank zijn de conflicten bij Inbev en Opel gaan ze in
de tegenaanval. Ondernemers verdienen respect zeggen ze. Alsof er ooit
iemend zal beweren dat geen enkele ondernemer respect verdient. Maar
ook niet meer en ook niet mpinder dan een werknemer, werkloze,
gepensioneerde, invalide enz...Iedereen verddient gerespecteerd te
worden. Dat is ons standpunt. Maar in feite verwachten sommige
werkgevers, gelukkig een minderheid, een standbeeld op elk kerkplein.
En maar zagen over loonhandicap en dure ontslagregelingen, man man man.
Belgiê wordt het Griekenland aan de Noordzee. Ze zullen dat graag horen
bij de Oostendse horeca... Het lijkt ons trouwens ook nogal
duidelijk dat het als werkgever veel leuker moet zijn als je je
hulpboekhouder met 30 jaren trouwe dienst kan buitengooien met een
opzeg van 3 maanden ipv ééntje van 30 maanden. Je moet geen 4 jaar
psychologie gedaan hebben om daarvan de goeie kanten te begrijpen. Wij
moeten echter ook geen grote diploma's kunnen voorleggen om te
begrijpen wat de minder goeie kanten zijn en vooral voor wie...
BRUSSEL - De topmanagers en voorzitters van het consortium van elf
werkgeversorganisaties gaande van VBO en Voka tot de Duitstalige AVV
en het Limburgse VKW hopen met hun mediacampagne meer begrip los te
weken voor het bedrijfsleven.
We betuigen onze steun aan de mensen die in de voorbije weken door
slecht nieuws zijn getroffen en hun baan hebben verloren', aldus
VBO-voorzitter Thomas Leysen. Maar we vinden het ongepast dat ondernemers steeds weer als zondebok worden aangewezen. Elk ontslag, elke inkrimping is voor een ondernemer een nederlaag.'
Leysen had het gisteren over een gebrek aan respect voor de ondernemers die door hun initiatieven en investeringen proberen om te innoveren, jobs te creëren en welvaart te scheppen'.
Als voorbeeld verwees hij, zonder het bedrijf bij naam te noemen, naar de politieke commotie over het conflict bij AB InBev.
Er
kunnen vragen gesteld worden over de aanpak van herstructureringen door
sommige bedrijven, maar de politiek vaardigt meteen nieuwe regels uit
over de toekenning van bonussen. Om zo in één klap alle ondernemers te culpabiliseren. Wat nogmaals bewijst: het is verkeerd om wetten te maken als reactie op het nieuws van de dag.'
De
werkgeversorganisaties benadrukken dat ze willen meewerken aan een
beter sociaal-economisch klimaat'. Met hun gezamenlijke campagne hopen
ze aan te tonen dat de Belgische ondernemers
niet bij de pakken blijven zitten: Ze willen zich in de strijd werpen,
investeringen aantrekken, internationaal doorbreken. Maar dan moeten ze
de nodige ruimte krijgen om te ondernemen.'
Ondernemers eisen respect
dinsdag 26 januari 2010
Auteur:
Johan Rasking
Ondernemers eisen respect
tt
BRUSSEL - Aan de vooravond van de nationale
vakbondsbetoging, vrijdag, dingen de ondernemersorganisaties openlijk
naar de gunst van burger. Het moet gedaan zijn om de ondernemers
altijd als zondebok te gebruiken.'
Van onze redacteur
Het Belgische bedrijfsleven voelt zich in het nauw
gedreven. Het imago van de ondernemers heeft in de voorbije weken
flinke klappen gekregen, onder meer door de sluiting van Opel Antwerpen
en het sociaal conflict bij AB InBev. Vrijdag houden de drie vakbonden
een nationale betoging tegen het wilde kapitalisme' van de
bedrijfsmanagers en het dumpen van weerloze werknemers'.
Het vakbondsprotest krijgt veel weerklank in de media en
kan op veel begrip en steun rekenen bij de politieke beleidsmakers. Dat
zit de Belgische ondernemers dwars. Om het tij in de publieke opinie te
keren, lanceren elf werkgeversorganisaties onder leiding van het
Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) een mediacampagne onder de
slogan: Laat ons ondernemen'.
Het is de bedoeling om burgers, bonden en overheid te doen
inzien dat de ondernemers niet het probleem zijn, maar een deel van de
oplossing', zegt VBO-voorzitter Thomas Leysen. Volgens Leysen moet het
gedaan zijn om de ondernemers altijd en overal als zondebok te
gebruiken'. Hij draait de redenering om: Onze ondernemers verdienen
respect.'
Vanaf morgen verschijnen er advertenties in alle kranten en
weekbladen waarin bekende en minder bekende ondernemers getuigen over
hun liefde voor hun bedrijf. Ze smeken om hulp. Ondernemers mogen geen
uitstervend ras worden.'
VBO-voorzitter Leysen eist dat overheid en vakbonden haast
maken met maatregelen om de Belgische bedrijven weer concurrentieel te
maken tegenover de buurlanden. Anders dreigt België in de komende
jaren het Griekenland aan de Noordzee te worden.'
De oproep van de ondernemers moet een tegengewicht vormen
voor het straatprotest dat de vakbonden vrijdag organiseren. Ook
vrijdag, de dag van de betoging, zullen de ondernemersadvertenties
verschijnen. Leysen maakte zich gisteren boos op de bonden. Is het
echt nodig om op een werkdag te betogen? Kan er in het weekeinde geen
actie gevoerd worden? Stop met de bedrijven te straffen.'
De elf ondernemersfederaties verzamelden gisteren in enkele
uren tijd ruim 8.000 handtekeningen op een online petitie die hun
media-actie ondersteunt. Afwachten of de bonden vrijdag meer volk op de
been kunnen brengen. Het socialistische ABVV verwierp gisteravond
alvast in één pennentrek alle voorstellen en opmerkingen van de
werkgevers.
De Morgen schrijft:
" Luc Voets, hoofd studiediensten ABVV: De intentie van GM-topman Reilly om 2.600 werknemers op straat
te zetten door Opel Antwerpen te sluiten inspireert sommigen om na te
trappen naar werknemers en vakbonden. Hoe moet men anders de
stelling interpreteren van Geert Noels en anderen dat de hoge loonkost
de kernoorzaak van dit drama is (DM 22/1)?
Enkele feiten op een rij: het aandeel van de lonen in de automobiel
bedraagt zo"n 20 procent. De loonafwijking met Duitsland werd na de
rondetafel over de sector aangepakt door de invoering van fiscale
kortingen. Daarnaast kon de autonijverheid genieten van een fiscale
looncorrectie die op alle bedrijven van toepassing is en waardoor een
deel van de ingehouden belasting op brutolonen niet moet worden
doorgestort. Daar bovenop werd de flexibiliteit verhoogd door de
invoering van het "plusminus conto" dat de arbeidstijd aanpaste aan de
productiecyclus van een wagen. Hoe veel verder kun je nog gaan?
Diegenen die beweren dat er voor 2008 niets gedaan werd, zouden zich
beter eerst informeren. En als ze beweren dat loonkostenbeheersing de
centrale hefboom voor het behoud van onze welvaart is, liegen ze de
bevolking voor.
Duitsland wordt als voorbeeld aangehaald voor loonkostenontwikkeling,
maar ook daar sneuvelen 4.600 banen in het GM-saneringsplan. De
productie van de kleine SUV"s die aan Antwerpen beloofd werd, gaat niet
naar Duitsland maar naar Zuid-Korea. Willen de loonkostenfetisjisten de
Europese lonen terugbrengen op het niveau van Zuid-Korea?
Waarom worden in die analyses de echte problemen onder de mat geveegd?
Er is in de eerste plaats het probleem van overcapaciteit. De
financiële crisis heeft dit structurele probleem nog erger gemaakt.
Werknemers vrezen voor hun job en stellen de aankoop van een auto uit.
Bovendien was er een gebrek aan visie van de sector om een auto van de
toekomst uit te bouwen die rekening houdt met de uitdagingen van de
klimaatopwarming.
Ook Europa liet verstek gaan. In deze strijd, die België noch
Vlaanderen kan winnen, kan de schade op korte termijn het meest beperkt
worden in de grote lidstaten. Dit is echter een pyrrusoverwinning en de
schade die aan de Europese eenmaking wordt aangebracht, is niet te
overzien. Het Belgisch voorzitterschap moet er een prioriteit van maken
om die concurrentie om te zetten in samenwerking. Laat ons doen wat
Manager van het Jaar Bert De Graeve treffend zei: "Leg alle Europese
middelen voor innovatie bij elkaar, dan kun je niet anders dan een
macht zijn. Met 27 kleine roeibootjes kun je het nooit halen tegen een
gigant als China."
Wie de discussie wil beperken tot een loondebat verhindert het echte debat en brengt onze welvaart in gevaar.
Bron: DM 23/01/2010
Voilà, lik op stuk. Men vergeet
trouwens ook nog dat het in Belgistan perfect mogelijk wordt om iemand
tewerk te stellen bijna tegen het Zuid-Koreaans minimumloon en over de
notionele intresten horen we ook niks zeggen aan de uiteinde van de
tafel...
We geven hieronder het meest recente voorbeeld van belgische
loonhandicap...maar we weten dat de Fransen hun personeel gedeeltelijk
in wijn en Camembert uitbetalen, de Duitsers in Bratwurst en de
Ollanders de pare maanden in bloembollen en de anderen in kaas. Maart dit is nog veel straffer:
Ministerraad: vorming werknemers en verlaging sociale bijdragen
15 januari 2010, 18:38
De
ministerraad heeft vrijdag drie koninklijke besluiten goedgekeurd die
de vorming van werknemers in crisistijden moeten versterken. Een vierde
besluit zorgt ervoor dat de vermindering van de patronale sociale
bijdrage ook wordt toegekend aan werknemers met lage lonen en
werknemers jonger dan negentien jaar.Dit en volgend jaar wordt
42 miljoen euro extra uitgetrokken om de lage loongrens van de
structurele vermindering van de sociale bijdragen nog op te trekken,
stelde minister van Werk Joëlle Milquet na afloop van de ministerraad.
Vanaf 1 januari 2010 werd de grens opgetrokken van 5.870 naar 6.030
euro, waardoor ook de vermindering van de sociale bijdrage omhoog ging.
Voor werknemers jonger dan negentien jaar wordt een volledige
vrijstelling voorzien. Daarnaast kunnen werknemers van 45 jaar of ouder
of met minstens vijf jaar ervaring die ontslagen werden in het kader
van een herstructurering, worden aangeworven als opleiders of
begeleider. Ze genieten van een tenlasteneming van het loon voor 1.100
euro per maand via een activering van de werkloosheidsuitkeringen die
de werkgever kan aftrekken van het nettoloon, en van een
bijdrageverminderuing van 1.000 euro per kwartaal. Een ander besluit
trekt het aantal stages binnen het stelsel van de Startbaanovereenkomst
op. Die maatregel moet ertoe bijdragen stages van jongeren in een
beroepsomgeving te ontwikkelen en jongeren de kans geven meer
werkervaring op te doen. Het laatste kb zorgt voor een vermindering van
de sociale bijdragen met 400 euro per kwartaal voor een werkgever die
een mentor aanwijst voor de professionele omkadering van stagiairs.
(LOD)
vermoedelijk zullen de Chinese werkgevers meer uitgeven aan het
loon van hun arbeiders dan hier voor sommige categorieën werknemers het
geval is. Of zien we het verkeerd?
Allez hop, Leysen en C° terug echt ondernemen en minder lullen graag.
Omdat dit ons erg ergerde stellen we onze beloofde energiebijdrage dus
uit. Maar het komt ...Nog eventjes geduld!
den ellentrik of hoe je veel moet verbruiken om een gunstig sociaal tarief te krijgen
om geen uitspraken te moeten doen over dwaze zaken zoals het eventueel
bezoek van onze king Albert aan den Congo of de vraag of je als
minister al dan niet een pint mag pakken met Afrikaanse koningen à la
Kabila zijn wij weer eens gaan snuisteren op onze energiemarkt...
We
lazen in de Tijd dat zeker niet het partijblad van de linkse Belgen kan
genoemd worden een uitspraak van energieminister en Electrabelkenner
Magnette. Deze uitspraak behoeft niet onmiddellijk een groot inzicht in
de Belgistaanse energiemarkt want ons tante Lalie (Eulalie voluit)
zegt al drie jaar net het zelfde in de katholieke naaikring van
Smeerebbe-Vloerzegem. Maar het is natuurlijk altijd wat beter een
bevoegd minister te citeren dan onze onbekende tante Lalie http://www.tijd.be/nieuws/ondernemingen_energie/Energiemarkt_werkt_niet-_vindt_Magnette.8286870-432.art
Energiemarkt werkt niet, vindt Magnette
De
liberalisering van de energiemarkt is mislukt. Dat stelt minister van
Energie Paul Magnette (PS) vrijdag in De Morgen en Le Soir. 'De
vrijmaking is enkel erg genereus geweest voor de betrokken bedrijven,
maar helemaal niet voor de consumenten', geeft hij toe. 'Dat moeten we
dus corrigeren met meer regulering.'
(belga)
- 'Daarnaast moet ook de Europese regulator van de energiemarkt, de
Europese Creg zeg maar, meer zeggenschap krijgen', vindt Magnette. 'Op
die manier moet er een nivellering van de prijs komen voor heel Europa,
in het voordeel van de consument.' En nu ons land ook eindelijk een
ombudsman voor energie heeft, zou een Europees netwerk van ombudsmannen
de consument volgens hem bijkomende bescherming kunnen bieden.
Magnette
is ook van oordeel dat de markt moet worden uitgebreid en dat met onze
buurlanden akkoorden moeten worden afgesloten rond invoer of de bouw
van bijkomende capaciteit in België.
De wettelijke uitwerking
van het protocolakkoord met GDF Suez zou dan weer tegen Pasen rond
moeten zijn, belooft de minister. 'Inclusief oprichting van een
opvolgingscomité, dat zich zal buigen over de prijscontrole. Het
perspectief van de kernuitstap blijft bewaard, ondanks de afgesproken
verlenging van de levensduur van de drie oudste kerncentrales.'
Tot
slot kondigt Magnette ook een actieplan aan om de vooropgestelde 13
procent hernieuwbare energie tegen 2020 te behalen. Dat zal worden
uitgewerkt in samenwerking met de regionale ministers en de sociale
partners. Een mogelijke piste daarbij is die van de elektrische wagen,
al waarschuwt hij meteen voor overdreven optimisme daarover.
Dus
Magnette wil meer regulering en het met het Amerikaanse Enron-scenario
nog voor ogen kunnen we dat natuurlijk alleen maar toejuichen. Het moet
natuurlijk wel een intelligente regulering worden en geen imbeciele
plannen à la SP-a met de extra-wettelijke pensioenen. Wie intelligente
regulering zegt spreektinderdaad best, zoals Magnette, over de rol van een
Europese regulator. Dus dit zijn goeie punten voor onze vriend
Magnette. Energie is in eerste instantie een Europees probleem geworden
omwille of dank zij de interconnecties die elk land met buurlanden
heeft. Dat wil zeggen dat er constant elektriciteit uitgewisseld wordt
tussen de verschillende Europese landen. Tot voor kort voerden we
voornamelijk Franse (kern)elektriciteit in maar vermits ze ginder zelf
te kort hebben komt er nu nogal wat Oostenrijkse elektriciteit uit onze
stekkertjes. En dus zou je best dit handeltje op Europees vlak
reguleren en aldus niet onaardige energiebesparingen kunnen
realiseren. Men werkt er inderdaad aan maar hij is er nog lang niet. De
Belgische CREG...
We vonden ook nog wat concretere voorbeelden die bovenstaande uitspraak over de mislukte liberalisering alleen maar kunnen staven:
'Gasleveranciers manipuleren prijzen'
De
gasleveranciers manipuleren de gasprijzen om ze kunstmatig hoog te
houden. Dat zegt de voorzitter van het directie-comité van
energiewaakhond CREG, François Possemiers.
(belga)
- 'We hebben de plotse stijging van de tarieven in 2007 onderzocht',
aldus Possemiers in een interview met De Morgen. 'Een deel van de
stijging kwam door aanpassingen aan de marktindex die wordt toegepast
in de eindfacturatie aan de klant. Er werden andere indexen gecreëerd,
wat leidde tot de forse stijging. Verschillende leveranciers hebben dat
gedaan.'
De CREG beschuldigde eerder al Electrabel van het kunstmatig hoog houden van de elektriciteitsprijzen.
Electrabel
verwerpt zondag 'elke beschuldiging van manipulatie van de gasprijzen'
in een reactie op de uitspraken van de voorzitter van de CREG.
Electrabel
vindt dat het niet kan reageren op de beschuldigingen zolang het niet
alle informatie heeft. Het energiebedrijf voegt eraan toe dat de prijs
van gas netto gedaald is als gevolg van een wereldwijde daling van de
prijzen voor olieproducten. De prijs van gas lag in december 2009
gemiddeld 30 procent lager dan in december 2008, preciseert het
persbericht.
Tot slot wijst Electrabel erop dat in de recentste
vergelijking van de gasprijzen in Europese landen, de Belgische prijzen
zich in de middenmoot bevinden van de prijzen in vergelijking met onze
buurlanden.
Welwelwel,
volgens de Creg , onze nationale regulator worden we dus weer maar eens
gemolken door de leveranciers. We zijn dat nu wel stilaan gewoon
geworden maar toch.
En nu we het dan toch hebben over
tarieven en prijzen maakten we eveneens een verkenningsronde on de
Cregsite op zoek naar interessante weetjes. Zo vonden we inderdaad de
bewijzen van een mislukte liberalisering van de elektriciteitsmarkt. Voornamelijk te wijten aan de stijgende prijzen van de distributie...en dat is dus nu eens niet Electrabel...tiens tiens tiens
Besluiten : De vrijmaking speelde in het voordeel van de huishoudelijke klanten in het Vlaams gewest. De distributiekosten liggen er lager dan het nationaal gemiddelde en de gratis kWh toegekend door het gewest werden behouden. Vanaf 2005 maakte de door de CREG uitgeoefende druk op de distributietarieven dit voordeel onmiskenbaar, maar vanaf 2008 zijn de distributietarieven merkelijk gestegen als gevolg van de rechterlijke beslissingen die de bevoegdheden van de CREG beperkten en neemt het voordeel van de vrijmaking duidelijk af. Een goede keuze van 12 leverancier maakt het echter nog altijd mogelijk om minder te betalen dan het geïndexeerde gereguleerde tarief van 2004. In Wallonië liggen de distributiekosten hoger dan het nationaal gemiddelde en speelt het feit dat de leveranciers hun tarieven afstemmen op die welke ze in Vlaanderen toepassen, met een vaste term die merkbaar gestegen is ten opzichte van het oude gereguleerde tarief en zonder gratis kWh, een nadelige rol. Sinds de stijging van de distributietarieven vanaf 2008, om dezelfde redenen als in Vlaanderen, is de toestand nog verslechterd en voor sommige verbruikers, zelfs al kiezen ze de voordeligste leverancier, is het niet meer mogelijk een betere prijs te betalen dan onder het oude gereguleerde stelsel. Deze algemene besluiten blijven gelden in december 2009. Vanaf juli 2009 worden nieuwe distributietarieven toegepast door Eandis, wat een duidelijk opwaartse invloed op de prijzen in Vlaanderen heeft ; vanaf september hebben alle leveranciers deze verhoging opgenomen in hun op internet verschenen tarieven. In Wallonië vanaf oktober 2009, en in Brussel in november 2009 heeft dit een opwaartse invloed op de prijzen; in oktober houden enkel de rekenmodules van de CWaPE en van BRUGEL er al rekening mee ; de websites van de leveranciers ECS, Luminus, Essent en Nuon werden aangepast in november, de overige leveranciers hebben hun websites aangepast in december.
Dus
blijkbaar betaalt de modale Waal nog meer de gebroken potten dan de
modale Vlaming. We zullen voor één keer geen klaagzangen moeten noteren
vanuit het Noorden. Maar het is toch interessant te vernemen dat de stijging voornamelijk te wijten is aan de verhoogde distributietarieven en laat ons dus een kat een kat noemen daar hebben de leveranciers dus niks mee te maken
Hoe staat het nu met de sociale tarieven
elektriciteit of de tarieven voor onze zwakke medeburgers? Zijn jullie
ook benieuwd? Het gaat enkel over elektriciteit!
Besluiten : De nieuwe sociale tarieven hebben de huishoudelijke klanten in het Vlaams gewest bevoordeeld, behalve de kleinste. De gratis kWh toegekend door het gewest bleven er behouden en vervingen geheel of gedeeltelijk de vroegere gratis 500 kWh aangeboden door het oude sociale tarief. In Wallonië en Brussel zijn de nieuwe sociale tarieven, bij gebrek aan gratis kWh, minder interessant gebleken dan in Vlaanderen en vanaf het begin voor de zeer kleine verbruikers zelfs minder interessant dan het oude tarief. Tijdens de eerste helft van 2009 waren de nieuwe sociale tarieven op basis van de laagste marktprijzen minder voordelig geworden dan de oude sociale tarieven. De sociale tarieven, die gelden van augustus 2009 tot januari 2010 en lager zijn dan tijdens de vorige periode, zijn opnieuw gunstiger geworden dan de oude voor de gemiddelde afnemers in Vlaanderen en voor de grootste verbruikers in alle gewesten. De nieuwe sociale tarieven die gelden van februari tot juli 2010 gaan weinig omhoog voor de normale tarieven maar meer voor de tweevoudig uurtarieven, die terug op het peil van het oud sociaal tarief in Vlaanderen komen. Voor alle afnemers in Wallonië en Brussel, alsook in Vlaanderen voor de kleinste verbruikers, ligt het nieuwe sociaal tarief boven het peil van het oude. De evolutie hiervan wordt echter verwacht tijdens de eerstvolgende maanden in stijgende zin te gaan. Noteer dat de gratis KWh in Vlaanderen, waarvan de waarde in 2010 nog niet gekend is, tegen hun waarde van 2009 in 2010 werden genomen voor het opstellen van de grafieken.
Ons
besluit is dus: om wat voordeel te halen als sociaal zwakke
elektriciteitsverbruiker moet je veel verbruiken anders betaal je meer
dan vroeger met de oude sociale tarieven...wie deze logica begrijpt is
een genie...ook de logica dat Brussel en Wallonië, niet meteen de
rijkste gebieden in Belgistan, de minst voordelige sociale tarieven
kennen, ontsnapt ons volledig...wil ons iemand dat komen uitleggen.
Liefst een linkse sos die gespecialiseerd is in energie als er
tenminste nog zo een wild exemplaar rondloopt in Vlaanderen...
Morgen kijken we naar de gastarieven en naar de federale bijdrage, nog zo een interessant beestje...
en vooraleer we doorgaan met sixtiesmuziek laten we de jongsten
kennismaken met of brengen we de oudsten de idiote dansjes ter
herinnering waarmee de witte jeugd zich amuseerde en naar een geschikte
partner zocht...met dergelijk paringsdansen sterft elke soort ooit
onherroepelijk uit
Lang geleden dat we nog iets van de SP-a hadden gehoord, laat staan
erover geschreven. Onze lievelingspolitica Gennez waanden we bedolven
onder Haïtiaanse brokstukken. En zie plots duikt ze weer levend en wel
op. De nieuwjaarsreceptie is altijd biedt altijd een mooie gelegenheid
voor een forse toespraak en revolutionaire ideeën. Dit jaar was het
weer middenin de roos. Dat levert het voordeel op dat je effe in de
pers verschijnt en daarna niks meer. Voor de inhoud van de toespraak
hopen we inderdaad dat er geen wijziging optreedt in dit ijzersterke
scenario. Want één ding zien we echt niet zitten namelijk de
verwezenlijking van het geniale pensioenplan van Gennez...eerst laten
we jullie lezen waarover het gaat:
Sp.a: "Stop geld reddingsoperatie banken in het Zilverfonds"
De sp.a
wil dat de regering het geld dat ze gebruikte om de banken te redden in
het Zilverfonds stopt. Bovendien willen de Vlaamse socialisten dat elke
werknemer voortaan recht krijgt op een tweede pensioenpijler. Dat
maakte voorzitster Caroline Gennez zondag bekend in haar nieuwjaarstoespraak.
Volgens Gennez gebruikt de regering de economische crisis als
een alibi om niets te doen en wordt daardoor het sociaal model
uitgehold. Ze vindt het niet kunnen dat het Zilverfonds wordt
afgebouwd. "Indien wij de afgelopen 20 jaar zo onze oren laten hangen
als deze regering, dan was er vandaag geen sociale bescherming meer",
aldus Gennez.
Pensioenen
Volgens de sp.a
zijn de pensioenen vanaf 2014 niet langer betaalbaar, maar doet de
regering hier niets aan. Daarom werkt de partij aan een pensioenplan
dat de problemen moet aanpakken.
Zo willen de socialisten dat alle werknemers recht krijgen op een
aanvullend pensioen. Alle individuele pensioenregelingen op
ondernemingsniveau moeten bovendien geïntegreerd worden in het publiek
pensioenfonds. Zo kan het wettelijke pensioen versterkt worden.
Banken
De sp.a
vraagt de regering ook om alle bijdragen die aan de banken werden
gestort in kader van de reddingsoperatie, goed voor zo'n 21 miljard
euro, in het Zilverfonds te stoppen. Dat zijn alle dividenden, premies
en betalingen van de banken en de bijdrage die de financiële
instellingen jaarlijks moeten ophoesten voor de begroting.
Wat ons in dit rattenbvangersverhaal vooral intrigeert is de passage en we citeren letterlijk: "Alle individuele pensioenregelingen op
ondernemingsniveau moeten bovendien geïntegreerd worden in het publiek
pensioenfonds. Zo kan het wettelijke pensioen versterkt worden."
Wil
ons Carolien persoonlijk komen uitleggen wat dit zinnetje exact
betekent want erg duidelijk is dat voor onze muizenbreintjes niet.
Betekent dit dat alle extra-wettelijke pensioentegoeden moeten
overgeheveld worden naar een een staatsfonds? Dat betekent dus concreet
dat alle bedrijfspensioenplannen die meestal de vorm hebben van een
verzekering, genationaliseerd zullen worden of zitten we verkeerd?
We hadden eveneens graag vernomen wat voor een beest "het publiek
pensioenfonds" dan wel kan zijn? Volgens ons is het Belgische
pensioensysteem nu net niet gebaseerd op publieke pensioenfondsen want
er zijn, buiten wat schamele miljarden in het zilverfonds, nooit
reserves aangelegd voor de uitbetaling van de wettelijke pensioenen.
Wij dachten dat we in België met een repartitiesysteem zaten of met
andere woorden de aktieven betalen de pensioenen van de niet-aktieven
wat dus inderdaad dreigt in het honderd te lopen met de
vergrijzingsgolf die eraan komt.
Dus "het publiek pensioenfonds?????" Voor ons is dit een onbekend
beestje...tenzij het zilverfonds bedoeld wordt. Dat zou betekenen dat
alle extra-wettelijke pensioenreserves in het zilverfonds moeten
gestort worden. Hoe de SP-a zoiets geks kan bedenken weten we niet. In
elk geval moet de uitvinder van zulke onzin dringend psychologische
hulp krijgen of tenminste een paar jaar geïnterneerd worden in een
gesloten instelling.
Het is echter totaal kierewiet te bedenken dat de individuele
pensioenregelingen op bedrijfsniveau de wettelijke pensioenen moeten
komen versterken. Waarom zijn die extra-wettelijke juist uitgevonden?
Juist omdat de wettelijke pensioenen in ons Belgistan tot de
allerlaagsten in Europa behoren. Er valt moeilijk mee te overleven als
je enkel daarvan moet trachten rond te komen na een leven hard werken.
Als je dan nog geen eigenaar bent van je eigen woonst dan kan je het
wel schudden zonder vette spaarrekening. En dan zeggen onze inlandse
sossen dat daarmee het wettelijk pensioen moet versterkt worden. Dit is
de sossenwereld op zijn kop en het definitief opgeven van het gevecht
voor een deftig wettelijk pensioen.
Niet dat wij iets zouden hebben tegen de tweede pijler noch tegen
individueel pensioensparen, noch tegen het verwerven van een eigendom,
de drie pijlers naast het wettelijk stelsel maar voor iemand die zich
nog een beetje sos wil noemen is het eerste stelsel, namelijk het
wettelijke pensioen datgene dat er moet voor zorgen dat je je ouwe dag
kan overleven zonder ergens in de goot te zitten bedelen.
Hoe ze trouwens de sollen van de bedrijfspensioenplannen willen
overhevelen daar zullen ze bij de verzekeringen toch graag wat meer
uitleg over krijgen. Als je nu al ziet dat de privéziekteverzekeraars
nu al hun broek vegen aan wettelijke bepalingen die hen verbieden hun
premies drastisch te verhogen maar dat ze een soort index van de
ziekenhuisprijzen moeten volgen en dat dus lekker niet doen dan moeten
de sossen eens duidelijk maken hoe ze dat verzekeringsgels van de
extra-wettelijke pensioenen in handen willen krijgen.
Meestal bestaan deze extra-wettelijke pensioenen trouwens uit twee
gescheiden gedeelten, het patronale (meestal het grootste deel) en het
werknemersgedeelte en bestaan er wel meer dan één systeem met meestal
een totaal andere uitkomst. Je hebt rentesystemen en
kapitaaluitkeringen. Je hebt systemen met een te bereiken doel en
doodsimpele gekapitaliseerde fondsen met wettelijk rendement....zal dat
fameuse onbekende staatsfonds al die verschillende systemen dan zelf
beheren of enkel de sollen opstrijken???? Wij houden ons hart vast. In
elk geval wachten we vol ongeduld op een concrete uitwerking van dit
idiote plan. Maar Gennez is dan toch maar mooi in de pers gekomen en
niet iedereen kan daarvoor op een Belgische vlag trappen in het bijzijn van Miss Belgique. Maar iemand zou Gennez toch eens moeten uitleggen dat je best geen botten draagt onder een snoezig zomerkleedje...Van Brempt weet dat nochtans. Dit niveau van discussies kan de SP-a nog aan, denken we. Over de pensioenen, ooit hun "core-business" zijn ze uitgepraat. Dat is duidelijk.
Velen onder jullie eten graag banaantjes. De lekkerste bananen zijn
natuurlijk Chiquitabananen...het zijn de grootste , de mooiste de
zoetste...maar ze zijn niet zoet voor iedereen. Het is wel geen nieuw
verhaal maar het kan geen kwaad om het toch maar onder ons
waterzonnetje te brengen vooraleer we nog eens een tros Chiquita's in
ons winkelkarretje leggen:
allies in their decades-old struggle against leftist guerrillas.
Colombia's attorney general has now opened a similar case, and has
requested information from the Justice Department. Colombia might also
seek the extradition of eight Chiquita officials on charges that the
company used one of its own ships to smuggle weapons to the same
paramilitary group.
The news about links between bananas and terror comes amid
continuing revelations about the depth and breadth of paramilitary
influence at all levels of government. "Para-politics" has already taken down the country's foreign minister, a provincial governor and the head of the secret police, among others.
Now the mounting scandal is closing in on one of President Álvaro Uribe's closest allies. Just last weekend, the Los Angeles Times
revealed a secret intelligence report that has been circulating
recently at the CIA charging that the head of Colombia's Army, Gen.
Mario Montoya, planned and executed a 2002 military operation with
Medellín-based paramilitaries. Army forces killed at least fourteen
people during "Operation Orion," with dozens more reportedly
disappeared during the sweep.
Many wonder whether the crisis will be the undoing of President
Uribe himself, who is considered Washington's top ally in Latin
America.
These recent disclosures and a growing collection of declassified
documents are beginning to provide a clearer picture not only of how
business is done in Colombia but also of the nexus of
paramilitary-corporate-state terror that fuels Colombia's conflict.
Good Faith?
The indictment
handed down by US Attorneys in the Chiquita case describes in the most
lucid terms the deliberate, methodical nature of the company's
relationship with the paramilitaries.
Chiquita's payments to paras began in 1997, the year the AUC was
formed, and continued until February 2004. Importantly, the company
gave the group at least $825,000 after it was designated a Foreign
Terrorist Organization (FTO) in 2001. US law bars support to any
organization on the State Department's FTO list.
Chiquita had been making similar payments to the leftist FARC and
ELN guerrillas since returning to Urabá in 1989. Seven years earlier,
the company had sold off its holdings in the war-torn region, but was
lured back by the promise of expanding international fruit markets.
It is not immediately clear what weighed into Chiquita's decision to
switch from the guerrillas to the paras in 1997. One factor may have
actually been the law. That year, both the FARC and ELN were added to
the FTO list. The AUC was not added until 2001. But it was also clear
that the paras had gained the upper hand in Urabá, the country's top
banana-growing region, and the center of Chiquita's Colombia
operations.
The payments were arranged by Carlos Castaño, the AUC's fugitive
(now deceased) leader, in a 1997 meeting with officials from Banadex, a
wholly-owned Colombian subsidiary of Chiquita. Castaño and other
paramilitary chiefs formed the AUC that same year, coordinating the
military and political strategies of previously disparate paramilitary
groups.
The indictment suggests that the paramilitary chief used a
combination of coercion and enticement. "Castaño sent an unspoken but
clear message that failure to make the payments could result in
physical harm" to the company and its personnel. On the other hand, he
also assured Banadex "that the AUC was about to drive the FARC out of
Urabá."
Castaño delivered on his promise. The first payment came just in
time to help underwrite a major southward expansion of paramilitary
influence in the country. Over the next seven years, Chiquita would
make more than 100 separate payments to the AUC, and the AUC would
carry out some of its most shocking massacres.
The paramilitary offensive began with the July 1997 killings of at
least thirty civilians in Mapiripán, a traditionally
guerrilla-controlled hamlet in a remote coca-growing region in
southeastern Colombia. Some 200 AUC paramilitaries were flown in from
Urabá to carry out the slaughter, their entrance and exit facilitated
by local army troops.
Paramilitary killings rose dramatically while the payments
continued. The AUC quickly gained a reputation for the shocking
brutality of its crimes, and Castaño openly boasted about many of them.
The slaughter left a trail of mangled corpses across the country, from
the banana farms of Urabá to the coca fields of Putumayo. An
overwhelming majority of the victims were civilians.
The indictment states that the payments "were reviewed and approved
by senior executives of the corporation," who knew by no later than
September 2000 "that the AUC was a violent, paramilitary organization
led by Carlos Castaño.
Chiquita insists that it was simply trying to do the right thing.
"The payments made by the company were always motivated by our good
faith concern for the safety of our employees," Chiquita CEO Fernando
Aguirre said in a statement published March 22 in the Chicago Tribune.
The "good faith" payments continued for more than a year even after the
company disclosed the relationship to the Justice Department in 2003.
At that time, Chiquita's lawyers insisted that the company terminate
the arrangement. "Must stop payments," said one note obtained by
prosecutors. "You voluntarily put yourself in this position," read
another. "Duress defense can wear out through repetition. Buz
[business] decision to stay in harm's way. Chiquita should leave
Colombia."
Astoundingly, Chiquita made at least nineteen more payments even
after the Justice Department told the company that "payments to the AUC
were illegal and could not continue."
Mario Iguarán, Colombia's attorney general, says he will seek the
extradition of eight Chiquita officials connected to the case. His
office is also seeking information about charges that in 2001 a ship
unloaded some 3,400 AK-47 rifles and 4 million rounds of ammunition in
a Banadex-controlled dock in Colombia destined for the AUC. These
charges were first detailed in a 2003 report from the Organization of
the American States.
"This was a criminal relationship," said Iguarán, in a recent report published in theWashington Post. "Money and arms and, in exchange, the bloody pacification of Urabá."
The Convivir Connection
The Chiquita indictment also implicates the Colombian state through
a program known as Convivir, a network of hundreds of private security
cooperatives licensed by the government to patrol rural areas and
gather intelligence under the direction of local military commanders.
The Convivir connection is particularly resonant now. President
Álvaro Uribe was one of the program's key sponsors while governor of
that region in the mid-1990s. As president, he has established similar
intelligence and security networks around the country.
The indictment lists dozens of AUC payments that were channeled
through "intermediaries" from "various" Convivir groups in Urabá. The
AUC used these groups "as fronts to collect money from businesses for
use to support its illegal activities."
The fact that the company was obliged to channel its illegal
payments through the ledgers of the state-backed security network is
especially telling. Clearly the AUC did not expect any interference,
and in the end, the Convivir appear to have functioned much as US
intelligence predicted they would.
From the start, US military officials had said that the program
would "degenerate into uncontrolled paramilitary groups." Ambassador
Myles Frechette wrote in 1994 that there had "never been an example in
Colombia of a para-statal security group that has not ultimately
operated with wanton disregard for human rights or been corrupted by
local economic interests."
One Colombian Army colonel told the Embassy in 1997 that there were
"serious problems with the legal 'Convivir' movement," and acknowledged
the "potential for the convivir's to devolve into full-fledged
paramilitaries."
Indeed, the Convivir were linked to the most brutal massacres of the
AUC offensive. The president of one Urabá-based Convivir was found at
the scene of a 1998 massacre of fourteen peasants near the Colombian
capital. One Colombian expert told the US Embassy that, like Mapiripán,
these killings "sent a message to the FARC that the paramilitaries can
go anywhere and do anything. Not long thereafter, the president of one
Urabá-based Convivir was found dead at the scene.
Above all, it was clear that the military was neither prepared nor
inclined to challenge Castaño. In 1998 the CIA reported that senior
Colombian military officers were "frustrated with the military's dismal
performance on the battlefield" and might "increasingly view turning a
blind eye--and perhaps even offering tacit support to--the
paramilitaries as their best option for striking back at the
guerrillas."
Then-Armed Forces Commander Manuel Bonett, like his predecessor,
Harold Bedoya, had demonstrated "little inclination to combat
paramilitary groups," according to another CIA report.
The information obtained by the Times last week suggests
that the CIA also has serious doubts about whether Colombia's current
army commander has the resolve to sever paramilitary ties. The
allegations link General Montoya to Diego Murillo, the former leader of
a vicious paramilitary group based in Medellín. Murillo currently sits
in a Colombian jail, while the government mulls his extradition to the
United States on drug charges.
The Cost of Doing Business
"Funding a terrorist organization can never be treated as a cost of
doing business," said US Attorney Jeffrey Taylor in a press release
about the Chiquita case. But while the Justice Department deserves some
credit for pursuing the company's ties to the paras, the result is
unlikely to have much impact on the way business is done in Colombia.
With last week's plea, Chiquita has received an even better deal
than the AUC is getting under President Uribe's "Justice and Peace"
program.
Critics deride "Justice and Peace" as an "amnesty" scheme designed
specifically for Colombia's paramilitary armies. The plan calls on the
AUC to disarm and demobilize its forces in return for dramatically
reduced criminal penalties. Paramilitary leaders who agree to make full
confessions and nominal reparations payments to the thousands of
victims of the group's ghastly reign of terror are guaranteed light
sentences under the program.
But despite the new evidence, the process is unlikely to uncover
much about Montoya's paramilitary sympathies, or the military's
Convivir networks. The government commission established to adjudicate
the truth and reparations process is not specifically authorized to
investigate the Colombian state, only "illegal armed groups."
It does seem likely that the CIA disclosure will strain relations
with the Colombian military. As head of the Colombian army, General
Montoya wields tremendous influence, and the United States needs his
support for its counternarcotics programs and other priorities.
Montoya's fate may be more closely tied to decisions made by a
Democrat-controlled US Congress than by the Colombian justice system.
The Chiquita case provides one additional twist. Lauded in recent
years for the unprecedented number of narco-trafficking suspects it has
handed over to the United States, the Colombian government has now
turned the extradition issue on its head, putting the US government in
the delicate position of responding to Colombia's request for the
extradition of Chiquita executives. This case will surely be one to
watch, as the Colombian government relishes its chance to divert
attention away from its own paramilitary problem.
But if history is any guide, the Chiquita execs have little to fear.
Impunity is far more frequently the rule than the exception in
Colombia. And for the time being at least, coming to some sort of modus
vivendi with paramilitaries is likely to remain the "cost of doing
business" in Colombia.
CBS)This story was first published on May 11, 2008. It was updated on Aug. 9, 2009.
For
American corporations, the rewards of doing business abroad are
enormous, but so are the risks. And over the past 25 years no place has
been more perilous than Colombia, a country that is just beginning to
emerge from the throes of civil war and narco-terrorism.
Chiquita
Brands International of Cincinnati, Ohio, found out the hard way. It
made millions growing bananas there, only to emerge with its reputation
splattered in blood after acknowledging it had paid nearly $2 million
in protection money to a murderous paramilitary group that has killed
or massacred thousands of people.
As correspondent Steve Kroft
reported last year, the victims' families are now suing Chiquita in an
American court, and investigators in Bogota and on Capitol Hill are
looking at other U.S. companies that may have done the same thing.
From
the air, the plains of the Uraba region are carpeted with lush foliage
of banana plantations, which have long provided a livelihood for the
people of northern Colombia. And for the better part of century, its
best known product has been the Chiquita banana.
But since the
1980's, the business of bananas there has been punctuated with gunfire.
First, the area was taken over by Marxist guerillas called the "FARC,"
whose ruthlessness at killing and kidnapping was exceeded only by the
private paramilitary army that rose up to fight them. Chiquita found
itself trying to grow bananas in the middle of a war, in which the
Colombian government and its army were of no help.
"These lands
were lands where there was no law. It was impossible for the government
to protect employees," says Fernando Aguirre, who became Chiquita's CEO
long after all this happened.
Aguirre says the company was
forced to pay taxes to the guerillas when they controlled the territory
in the late 1980s and early 90s. When the paramilitaries, known as the
"AUC," moved in in 1997 they demanded the same thing.
"Did the
paramilitaries state, specifically to you, that if you didn't make the
payments, your people would be killed?" Kroft asks.
"There was a
very, very strong signal that if the company would not make payments,
that things would happen. And since they had already killed at least 50
people, employees of the company, it was clear to everyone there that
these guys meant business," Aguirre says.
Chiquita only had a
couple of options and none of them were particularly good. It could
refuse to pay the paramilitaries and run the risk that its employees
could be killed or kidnapped, it could pack up and leave the country
all together and abandon its most profitable enterprise, or it could
stay and pay protection, and in the process, help finance the
atrocities that were being committed all across the countryside.
"These were extortion payments," Aguirre says. Either you pay or your people get killed.
"And you decided to pay," Kroft remarks.
"And the company decided to pay, absolutely," Aguirre says.
There was no doubt in the company's mind that the paramilitaries were very bad people, Aguirre says.
Just
how bad was already becoming evident. The paramilitaries, who were
funded initially by large landowners, and later by the cocaine trade,
not only drove the Marxist guerillas from the area, they tried to
eliminate anyone who might have leftist sympathies, from labor leaders
to school teachers. Sometimes entire villages were wiped out in the
most grisly fashion. Gloria Cuartes was the mayor of Apartado, and
witnessed much of it with her own eyes.
"I was a mayor whose job was just to gather the dead," Cuartes says.
In
1996 she went to a school to talk to the children about the violence
that surrounded them. While she was there, the paramilitaries arrived
and murdered a 12-year-old boy, whose only crime had been to announce
their presence.
"They cut off his head, and they threw the
head at us," Cuartes remembers. "I went into a state of panic. They
were there for four hours, with their weapons, firing shots toward the
ceiling. One hundred girls and boys were with me. The children did not
scream. They were in shock."
Asked if they said anything to
her, Cuartes says, "No. Their language was death. Their message was
that if they could do this to children, they could do it to me."
As
the atrocities piled up all across the country, Chiquita continued to
make the payments to the paramilitaries, viewing itself as a victim of
the violence, not a facilitator.
But all of that changed in 2001, when the U.S. government designated
the paramilitaries a terrorist organization, making any kind of
financial assistance to the group, coerced or otherwise, a felony. Yet
Chiquita continued to make the payments for another two years, claiming
it missed the government's announcement.
"It was in the
newspapers. It was in the Cincinnati Enquirer, which is where your
company headquarters is. It was in the New York Times," Kroft points
out. "I mean, this is a big part of your business, doing business in
Colombia. I mean, how did you miss it?"
"Well, again, I don't
know what happened during that time frame, frankly. What I know is, all
the data shows that the company, the moment it learned that these
payments were illegal in the United States, that's when they decided to
self-disclose to the Department of Justice," Aguirre says.
By
"self-disclose," he means Chiquita, on the advice of its attorneys,
turned itself in to the Justice Department. One of the first things
Aguirre did when he became CEO was to stop the payments and sell the
company's Colombian subsidiary. The company pled guilty to a felony and
agreed to pay a $25 million fine, but that wasn't the end of its legal
problems.
"This company has blood on its hands," says attorney
Terry Collingsworth, who has filed one of five lawsuits that have been
brought against Chiquita, seeking money for the families of Colombians
killed by the paramilitaries.
Collingsworth says the money
Chiquita paid for seven years may have kept its employees safe, but it
also helped buy weapons and ammunition that were killing other people.
"Are you saying that Chiquita was complicit in these massacres that took place down there?" Kroft asks.
"Absolutely.
If you provide knowing substantial assistance to someone who then goes
out and kills someone, or terrorizes, or tortures someone, you're also
guilty," Collingsworth says.
Asked if he believes that Chiquita
knew this money was being used to go into the villages and massacre
people, Collingsworth says, "If they didn't, they would be the only
ones in the whole country of Colombia who didn't think that."
"You're not saying that Chiquita wanted these people to be killed?" Kroft asks.
"No,
they were indifferent to it," Collingsworth says. " they were willing
to accept that those people would be dead, in order to keep their
banana operation running profitably, and making all the money that they
did in Colombia."
Collingsworth says he thinks the company should have just picked up and left.
"It's
easy for a lawyer to give that type of advice, after the fact," Aguirre
argues. "When you have more than 3,500 workers, their lives depend on
you. When you've been making payments to save their lives, you just
can't pick up and go."
"What did the company think this money was gonna be used for?" Kroft asks.
"Well, clearly to save lives," Aguirre says.
"The lives of your employees?" Kroft asks.
"Absolutely," Aguirre says.
"It was also being used to kill other people," Kroft says.
"Well,
these groups were funded with hundreds of millions of dollars. They had
the guns," Aguirre says. "They had the bullets. So I don't know who in
their right mind would say, 'Well, if Chiquita would have stopped,
these killers would have stopped.' I just don't see that happening."
"Do you feel that the company has any responsibility to compensate the victims of the paramilitaries in Colombia?" Kroft asks.
"The
responsibility of any murders are the responsibility of the people that
made the killings, of the people who pulled the trigger," Aguirre says.
The Justice Department decided not to prosecute
any corporate officers at Chiquita, which included prominent
businessmen such as former CEO Cyrus Freidheim Jr., who later led the
Sun-Times Media Group, and board member Roderick Hills, a former
chairman of the Securities and Exchange Commission.
The
decision created a furor in Colombia. The country's prosecutor general
said he would begin his own investigation, and has threatened to
extradite some of Chiquitas executives to stand trial in Colombia.
There's
also a Congressional investigation, led by Representative William
Delahunt of Massachusetts, who chairs a House Foreign Affairs
subcommittee.
Rep. Delahunt has been quoted as saying that Chiquita is the tip of the iceberg.
Asked
what he means by that, Delahunt tells Kroft, "Well, I think that there
are other American companies that have conducted themselves the same
way that Chiquita has, except they haven't been caught."
How many companies?
"Well, there are several," Delahunt says.
Delahunt
says he doesn't want to share more information "because I want to give
those companies an opportunity to come before the committee."
60 Minutes
did find one person who was willing to name names inside a maximum
security prison outside Medellin: Salvatore Mancuso was once the leader
of the paramilitaries.
"Chiquita says the reason they paid the money was because your people would kill them if they didn't. Is that true?" Kroft asks.
"No
it is not true," Mancuso says. "They paid taxes because we were like a
state in the area, and because we were providing them with protection
which enabled them to continue making investments and a financial
profit."
"What would have happened to Chiquita and its employees if they had not paid you?" Kroft asks.
"The truth is, we never thought about what would happen because they did so willingly," Mancuso says.
Asked
if the company had a choice, Mancuso says, "Yes, they had a choice.
They could go to the local police or army for protection from the
guerillas, but the army and police at that time were barely able to
protect themselves."
Mancuso helped negotiate a deal with the
Colombian government that allowed more than 30,000 paramilitaries to
give up their arms and demobilize in return for reduced prison
sentences. As part of the deal, the paramilitaries must truthfully
confess to all crimes, or face much harsher penalties.
"Was Chiquita the only American company that paid you?" Kroft asks Mancuso.
"All
companies in the banana region paid. For instance, there was Dole and
Del Monte, which I believe are U.S. companies," Mancuso claims.
Both
Dole Food Company and Fresh Del Monte Produce, which is not affiliated
with Del Monte Foods, have issued statements strongly denying that they
made payments to the paramilitaries. Fresh Del Monte Produce said its
Colombian operation is "limited to a sales office which purchases
bananas from independent growers."
"Dole and Del Monte say they never paid you any money," Kroft tells Mancuso.
"Chiquita
has been honest by acknowledging the reality of the conflict and the
payments that it made; the others also made payments, not only
international companies, but also the national companies in the
region," Mancuso says.
"So you're saying Dole and Del Monte are lying?" Kroft asks.
"I'm saying they all paid," Mancuso says.
Mancuso
has been indicted in the U.S. for smuggling 17 tons of cocaine into the
country. He said he was more than willing to tell U.S prosecutors
anything they want to know.
"Has anyone come down here from
the United States to talk to you about Dole, or to talk to you about
Del Monte or any other companies?" Kroft asks.
"No one has come
from the Department of Justice of the United States to talk to us,"
Mancuso says. "I am taking the opportunity to invite the Department of
State and the Department of Justice, so that they can come and so I can
tell them all that they want to know from us."
"And you would name names?" Kroft asks.
"Certainly, I would do so," Mancuso says.
So far, the only company that has been charged with paying money to terrorists in Colombia is the one that turned itself in.
"Do
you think if you hadn't gone to the Justice Department and disclosed
the situation, that anything would've happened to you?" Kroft asks.
"Well,
Mr. Kroft, if we hadn't gone to the Justice Department, we probably
would not be here talking about this whole issue. No one would know
about this," Aguirre says.
Since
our story aired, Salvatore Mancuso has been extradited to the U.S. to
face drug charges, and the Colombian government has stepped up its
investigation of Dole. Two jailed paramilitary leaders have
corroborated Mancuso's claims that they received protection money from
the company.
Chiquita Brands International asked a judge Friday to dismiss lawsuits
claiming the banana company paid Colombian paramilitary groups that
killed hundreds or even thousands of people.
Lawyers for Chiquita insisted that the money it paid over a
seven-year period to the United Self-Defense Forces of Colombia had no
direct connection to massacres, kidnappings, assassinations and acts of
intimidation committed by the group in banana-growing regions.
"There
are no allegations that Chiquita was directly involved in any of these
incidents," said Gregg Levy, an attorney for Cincinnati-based Chiquita.
The
company acknowledges a subsidiary had paid the right-wing paramilitary
group known by its Spanish acronym AUC and another group. But its
lawyers contend the company was essentially extorted by the groups that
controlled areas where its bananas are grown.
But lawyers for the
Colombian plaintiffs claim in the lawsuits that Chiquita should be held
liable for billions of dollars in wrongful death damages, alleging it
paid both the AUC and the left-wing Revolutionary Armed Forces of
Colombia, or FARC. The U.S. lists both as terrorist groups.
"The
AUC was engaging in murder, torture, forced disappearances and
destruction of these communities," said Terry Collingsworth,
representing family members of about 173 people who died. "Everybody
knew this. Chiquita knew it."
The lawsuits claim Chiquita should
be held liable for allegedly providing material support to the AUC in
the form of cash, weapons such as AK-47s, military supplies and even
access to its banana ports for cocaine trafficking.
In return,
lawyers for the hundreds of Colombian plaintiffs claim, the AUC used
violence to drive out or kill Colombian labor leaders, attack rival
left-wing FARC guerrillas and their sympathizers, and essentially
become rulers of a region encompassing some 200 Chiquita banana farms.
The
lawsuits were filed around the country and consolidated in West Palm
Beach before U.S. District Judge Kenneth A. Marra, who held a hearing
Friday on the company's motions to dismiss.
Marra is expected to
issue a written ruling later in cases that collectively could amount to
the largest wrongful death claims in U.S. history, according to
attorneys involved. There was no timetable for Marra to rule.
One
claim on behalf of more than 600 people identified only as "Juan Does
and Juana Does" is seeking $20 million for each plaintiff, or more than
$13 billion. Another lawsuit seeks class-action status, which could
amount to tens of thousands of plaintiffs and possibly higher damage
amounts if successful.
Collingsworth said the AUC's actions
pacified the region, claiming that improved Chiquita's profits from
Colombia and forced out any smaller competitors.
Chiquita, he said, "knew their support was accomplishing these objectives," he said.
The lawsuits were filed after Chiquita previously acknowledged making payments to the AUC. The company paid a $25 million fine.
But
Chiquita denies responsibility for killings by the Colombian groups.
Through its Banadex subsidiary, Chiquita said it paid about $1.7
million from 1997 to 2004 to the AUC.
Chiquita, which sold
Banadex in 2004, contends that it was forced to pay both the AUC and
FARC as a form of extortion and that the company had no control over
violent acts by those groups. The two paramilitary groups have fought
for decades in Colombia's bloody civil war, and Levy questioned whether
the AUC was engaged in "terrorism" in the legal sense.
"There is
considerable dispute among the nations of the world about terrorism.
There are disputes about the definition of terrorism," Levy said.
The
lawsuits were brought under the Alien Tort Statute, adopted in 1789 in
part to deal with piracy claims. It allows non-U.S. citizens to make
claims in U.S. courts for acts that violate international law.
In
its most recent edition, the magazine, Super Lawyers, gave its cover
story to the General Counsel of Chiquita Brands International, praising
him for navigating the complex and difficult waters of Colombia. What
it failed to mention is the trail of tears in Latin America left behind
by Chiquita (formerly United Fruit, the architect of the 1954 coup in
Guatemala as well as the 1928 massacre of striking banana workers in
Cienaga, Colombia memorialized in One Hundred Years of Solitude). The
following letter, by union labor lawyer, Dan Kovalik highlights the
contradictions in the applause given to Chiquita. We note that, just
after this letter was written, Chiquita also received (quite
ironically) a sustainability award for its business abroad.
Re: Super Criminals
Dear Mr. White,
I just had the unfortunate experience of reading the cover story of
your recent publication, "Super Lawyers," which lauded the atrocities
of Chiquita (formerly, United Fruit) -- a company with a laundry list
of atrocities to its name, to be sure.
Your publication, which purports to highlight "not just the 'Usual
Suspects,'" actually did focus on one of the "Usual Suspects" for war
crimes in this issue. In this particular issue, you chose to applaud
the General Counsel of Chiquita for what he claimed to be Chiquita's
"extra-difficult decisions to save lives" by paying murderous
paramilitaries over $1.7 million over a 7-year period. Nothing is said
of the lives lost due to these payments, nor is there mention of the
cache of arms provided to the paramilitaries by Chiquita's Colombian
subsidiary (another count Chiquita pled guilty to).
According to Colombia's Attorney General, Mario Iguaran, Chiquita's
payments to the paramilitaries were "not paid for protection, but
rather, for blood; for the pacification of the Uruba banana region."
Iguaran, hardly a liberal, having been appointed by President Alvaro
Uribe, estimates that around 4,000 civilians were killed as a result of
the assistance Chiquita gave to the paramilitaries. Moreover, Iguaran
has opined that the very phenomenon of parmilitarism which has gripped
Colombia for years and which has led to countless murders, rapes and
other atrocities, would not have been possible without this assistance
by companies like Chiquita.
Yet, notwithstanding these facts, you chose to give Chiquita's General
Counsel your cover story to spew his apologies for his company's
support for war crimes. Of course, I should not be surprised, the law,
after all, being an instrument created and maintained to protect the
rich and strong from the poor and oppressed. I might just suggest that,
to keep up the facade of a justice system blind to the pocketbook of
the parties coming before it, you might not want to be so obvious in
your publication in highlighting the legal profession as a guardian of
those who amass profit through acts of massive violence.
I guess Bob Dylan said it best when he wrote, "All the criminals in
their suits and their ties, are free to drink martinis and watch the
sun rise . . . ."
I could end my note here, but a bit more is worth saying. Thus, even if
we take Chiquita and Mr. Thompson at their word, their conduct hardly
warrants congratulations. First, even by their own admissions to the
Justice Department and to your magazine, it allegedly took them over 2
years to realize that the paramilitaries they were paying and providing
arms to were designated by the U.S. State Department as "terrorists."
Is this a mark of great lawyering? Most of us would be fired for taking
so long to realize our client was engaged in such a high crime. Indeed,
what you call "super lawyering" would simply be called "malpractice" by
most reasonable observers. And, even if they were paying "protection"
to these killers to grow and profit from bananas as they claim, is that
also a reason for praise? The Justice Department, which certainly let
these folks off quite easily (they should all be in jail), certainly
didn't think this excused them from punishment.
I will end this by asking that you please refrain from ever sending me
your publication again. You should be ashamed of yourself and your
magazine. But, of course, we live in a world largely without shame,
where petty criminals spend years in jail and the big criminals rule
the world, thanks to the law you claim to be so dedicated to.
sorry beste lezertjes, vandaag nemen we een snipperdag, uit solidariteit met de opelarbeiders waarvan er binnenkort waarschijnlijk een heel deel in permanent snipperdagverlof zullen zijn.
Today, the Paris
Club -- an informal group of finance officials from the 19 richest nations, who
push for low-income country debt restructuring and relief -- officially
called for the cancellation of Haiti's debt.
Earthquake
aside, such a prominent call for debt relief for the Caribbean nation is overdue.
Haiti is a very poor country. It is also a very indebted one, part of a legacy
extending back to the 1820s. Then, France required the former slave colony to
pay something like $20 billion in today's dollars for its freedom. The country
has struggled ever since, with former dictator Jean-Claude Duvalier raiding the
country's accounts and amplifying what it owes.
The debt hurts Haiti,
horribly. As of last year, Haiti was paying $50 million a year just to service
its debt, not even to pay down the principal. It owed hundreds of millions -- more
than a quarter of its GDP.
Last summer, two
groups moved to cancel Haiti's debts given improved governance and economic
growth under President Rene Preval. In June, an International Monetary Fund
program, the Highly Indebted Poor Countries (HIPC) initiative, announced the
forgiveness of $1.2 billion of Haiti's $1.9 billion in debt. A month later, the
Paris Club followed suit, cancelling $214 million further, with Canada,
Belgium, Denmark, France, Germany, Italy, the Netherlands, Spain, Britain, and
the United States forgiving what Haiti owed them.
That still left
the country -- which has a GDP per capita of around $1,300, the same as
Bangladesh -- more than $700 million in the red. Experts have estimated that
the earthquake -- which killed an estimated 50,000 and leveled the population,
government, and business center of Port-au-Prince -- has wiped away at least 15 percent of Haiti's GDP.
France, under Finance
Minister Christine
Lagarde, who heads the Paris Club, has led the push for other governments
and entities to make Haiti debt-free. This means speeding up the cancellation
of Haiti's debts, a process which can take years even when countries and banks
have committed to clearing the books. More importantly, it means convincing
Haiti's main creditors -- the Inter-American Development Bank (IADB) and the
governments of Taiwan and Venezuela -- to forgive it.
Haiti owes Venezuela around $167
million and Taiwan $91 million. Ma Ying-jeou, the president of Taiwan, today
signaled that the country will forgive the debt. "I have already asked the
foreign ministry to conduct the necessary reviews to help Haiti to pass through
this difficult time," he said. Thus far, President Hugo Chavez has not addressed
the question.
The IADB forgave $511 million in debt last
year, still leaving Haiti owing it more than $440 million. The bank this week
approved $128 million in grants -- and the board of governors is convening to
discuss further debt cancellations.
Amerikaanse vakbond sluit opel Antwerpen en roept op om petitie te tekenen tegen sluiting van Toyota in Californië
Wat een tijden! Haïti compleet vernield, Opel Antwerpen dicht,
Monseigneur Leonard in Mechelen...'t is crisis. In Brussel wordt een
overvaller doodgeschoten. Niks abnormaals moest het niet zijn dat hij
de Lidl, de Lidl je leest het goed, overviel en dan nog wel per fiets. Tijdens een "wilde"
achtervolging schoot hij op alles wat bewoog en werd uiteindelijk
neergeschoten. Moest het geen werkelijkheid zijn dan was het pure
slapstick...http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF21012010_058
Politie schiet overvaller neer in Laken
donderdag 21 januari 2010
Bron: eigen berichtgeving, belga
Auteur:
yb, llo
LAKEN - Bij een overval op een Lidl-warenhuis in de Brusselse gemeente
Sint-Jans-Molenbeek is het donderdagnamiddag tot een schietpartij
gekomen tussen een overvaller en de politie. Dat meldt het Brusselse
parket. De overvaller is daarbij om het leven gekomen.
Rond
15.30 uur heeft een man een Lidl-warenhuis in de Rotterdamstraat in
Sint-Jans-Molenbeek overvallen. Na de overval ging de dader er op de
fiets vandoor maar hij stootte op een politiepatrouille die de
achtervolging inzette. De dader begon in het wilde weg te schieten.
In de Drootbeekstraat in Laken reden de agenten het achterwiel van de
vluchter aan zodat die ten val kwam. De man zette zijn vlucht te voet
verder en vuurde daarbij opnieuw op de agenten in de buurt van een
schooltje. Een Turkse vrouw die haar kind kwam ophalen is daarbij
gewond geraakt aan haar heup. Ook een politieagent raakte ernstig
gewond. De slachtoffers verkeren volgens de politie niet in
levensgevaar.
Uiteindelijk vuurde een agent een dodelijke kogel af op de dader.
Over zijn identiteit zijn nog geen details bekend. Waarschijnlijk was
er nog een tweede overvaller, maar die is voorlopig spoorloos.
En wij willen dus het enige blog worden dat geen artikel over Haïti schrijft. Basta! En over Opel? Daar
willen we gewoon een vraag stellen. Weet iemand nog wie de echte nieuwe
bazen zijn van GM? Anders gezegd de grootste aandeelhouders van New GM?
Want het oude GM heet tegenwoordig doodgewoon de Motor Liquidation
Company...zegt waarschijnlijk genoeg. Maar terug naar ons simpele vraagje wie zijn de aandeelhouders van het "New GM"?
effe een tableauke toveren:
bron Wikipedia General Motors
The following table is a comparison (estimates) of the new GM and the old GM:
Old GM (19082009, General Motors Corporation/Motors Liquidation Company)
Dus de Amerikaanse staatskas....maar laten we het aan Wiki over om het ons uit te leggen:
On June 1, 2009 General Motors filed for Chapter 11
bankruptcy proceedings from which it emerged on July 10, 2009 in a
reorganization in which a new entity acquired the most valuable assets.
GM is temporarily majority owned by the United States Treasury and to a smaller extent the Canadian government,[2][6][7] with the US government investing a total of US$57.6 billion under the Troubled Asset Relief Program.[8]
Een
andere aandeelhouder is dan ook nog de UAW union. Dit is de grootste
Amerikaanse automobielvakbond....en vandaag, op de dag van de
aankondiging van de sluiting van hun vestiging in Atwerpen vinden we op
hun site nog steeds deze sympathieke oproep : http://www.uaw.org/index.cfm
Saturday, December 12, 2009
Toyota threatens 50,000 California jobs
For 25 years, NUMMI workers have made award-winning,
high-quality cars and pickup trucks for Toyota. While the economic
crisis has affected the auto industry worldwide, Toyota has never
closed a factory or laid off a single full-time worker in Japan. Toyota
apparently feels American workers are more expendable.
The closure of NUMMI will have a devastating impact on
Californias already ailing economy and on every California family. At
stake are the jobs of 4,500 auto workers and 50,000 supplier and
support workers at more than 1,000 businesses throughout the state. Job
losses of this magnitude will have a crippling effect on small
businesses in many communities and drastically reduce tax revenue
needed for roads, parks, schools, and other public services.
California is by far Toyotas single biggest market for automobile
sales in the United States. Californians, and in fact all Americans,
have supported Toyota not only as consumers but also as taxpayers,
financing the recent federal "cash for clunkers" program which
benefited Toyota more than any other auto company. And now, Toyota has
launched a $1 billion marketing campaign to increase sales in
California and the United States -- at the same time they are shipping
our jobs away!
We have the power to insist Toyota honor its commitment to produce quality cars in California. Sign the petition and
take the pledge not to purchase Toyota products if Toyota closes the
NUMMI plant. By standing together, we can save 50,000 good-paying jobs.
We zullen deze petitie met veel plezier overhandigen aan de arbeiders van de Opelfabriek...of hoe cynisch kan men zijn....
Denkt onze Meneerke Peeters nu echt dat hij indruk zal kunnen maken op
deze aandeelhouders om Antwerpen open te houden???? Dus op de
Amerikaanse Staatskas en op de Canadese regering???? De investering van de Amerikaanse staatskas al eens bekeken?
Hallo? Of is dit gewoon cinema om wat meer stemmen te halen bij de volgende verkiezingen?
Wij nemen eveneens nota van de trouwens zeer terechte verontwaardiging
van Rudy Kennes hoofddelegee van het ABVV en Eddy De Decker van het ACV
bij Opel-Antwerpen die hopen op vakbondssolidariteit ...bij de UAW
moeten ze niet aankloppen vrezen wij...
In elk geval is de armen laten zakken evenmin een oplossing. Maar dit
is toch nog maar eens een mooi voorbeeld hoe ons huidige economische
systeem rare bokkensprongen maakt...Wij volgen effe niet meer...Wat was weer de juiste definitie van het woordje "protectionisme"?
Tuesday, January 19, 2010 - 1:36 PM
Share
