Het is weer zo ver. Deze dagen legt elke kip met een ei haar plechtige
verklaring af dat men de armoede definitief zal uitroeien.
Beleidsplannen worden ontvouwt, nieuwe budgetten worden gecreëerd en
men haalt voedselbonnen op bij Delhaize...Dit met de week van de
armoede zijn...en zoals we verleden jaar voorzichtig voorspelden...
SAMENLEVING BRUSSEL - Vorig jaar dreigden 10.780 gezinnen in Vlaanderen uit hun huis te worden gezet, of 207 per week.
De Vlaamse OCMW's vragen dat de laagste lonen en de uitkeringen
dringend worden opgetrokken. Ze doen dat naar aanleiding van de
Werelddag van Verzet tegen Armoede, vandaag. Maar ook omdat almaar meer
mensen bij een OCMW aankloppen.
Vorig
jaar dreigden 10.780 gezinnen uit hun huis te worden gezet, vooral
omdat ze de huur niet betaalden. Dat komt neer op 207 gezinnen per week
waarvoor de OCMW's een oplossing moeten zoeken.
Eind
2008 kregen ruim 65.000 gezinnen energie geleverd door de
distributienetbeheerder (hier komt men terecht als men gedropt is door
een commerciële leverancier). Nu zijn dat al bijna 75.000 gezinnen. Er
zijn ook al 38.205 budgetmeters voor elektriciteit actief in
Vlaanderen. Die worden geplaatst als mensen de netbeheerder niet
betalen.
De armoede is traditioneel groter in
Wallonië (19 procent) dan in Vlaanderen (11 procent). Vrouwen lopen
meer risico om arm te worden, net als ouderen en jongeren.
Alleenstaande
ouders vormen volgens de Federale Overheidsdienst Economie met een
risicopercentage van 36 procent een bijzonder kwetsbare groep. Deze
cijfers dateren nog van voor het begin van de crisis.
de
vetjes gelezen heren en dames van de politiek? Da's eens iets anders
natuurlijk dan een failliete bank redden en misschien een hint voor de
sossen die mekaar nu aan het uitmoorden zijn tijdens hun tweedaags
congres... In feite zou elke rechtgeaarde sos zich nu moeten afvragen hoe interne mails over armoede zouden geklonken hebben, pfioew.... wat leesvoer geven aan de overlevende sossen...
en gewoon ter herinnering voor al diegenen die maar foeteren over hoofddoekjes en multiculturaliteit...
Armoede bij etnisch-culturele minderheden is een reëel probleem: in
België leeft 58,9 % van de mensen met Turkse roots en 55,6 % van mensen
van Marokkaanse origine onder de armoedegrens. Dat is bijna vijf keer
meer dan het gemiddelde in België.
wat niet wil zeggen dat er geen "autochtone" armen zouden zijn. Maar
wij vertikken het onderscheid te maken...er is een sociaal probleem in
Belgistan. 1 op 7 van onze onwoners leeft in armoede en de uitkeringen
liggen onder de armoedegrens...maar het gaat niet over failliete banken
zoals we reeds hebben gezegd...
vandaag maken we een uitstap naar Mexico. Daar vond de neo-liberale
president Calderon er niks beters op dan een door de staat geleid
elektriciteitsbedrijf Luz y Fuerza te sluiten en 44.000 personeelsleden
af te danken. Vervolgens bezette het leger de installaties...Hiermee
wordt de onafhankelijke en militante vakbond van Elektricteitspersoneel
volledig ontmanteld net zoals een tijdje geleden gebeurde met de
mijnvakbond. Gisteren betoogden 200.000 mensen tegen deze beslissing http://labornotes.org/node/2497
Stand with the Mexican Electrical Workers Union
The Mexican Electrical
Workers Union (SME) has asked for international solidarity in resisting
the government liquidation of their company, the termination of the
workers, and thus the destruction of the union. For more information,
please see this story.
To protest this action, you can write to President Felipe Calderón at felipe.calderon@presidencia.gob.mx. You can copy your protest email to sinmexel@sme.org.mx. You may send the following letter, based on the Mexican Electrical Workers Union demands, making modifications as you see fit:
Dear President Calderon,
I write to protest the Federal Police occupation of the electrical
plants, the liquidation of the Light and Power Company, the firing of
45,000 workers, and the destruction of their union. Your action is a
violation of labor rights, of human rights, and a disgrace to your
government.
I urge you to do as the Mexican Electrical Workers Union has asked:
1) Remove the police from their workplaces.
2) Revoke the liquidation of the company.
3) Negotiate the issues with the union.
Respect the rights of these workers, their union, and international labor and human rights standards.
Sincerely,
Name
Organization
Address
Mexican Government Seizes Power Plants, Liquidates Dissident Union
Dan La Botz
Federal Police seized the plants of
the Central Light and Power Company of Mexico, firing 45,000 workers
and crushing the independent Mexican Electrical Workers Union. Photo:
María Luisa Severiano.
Over the weekend Federal Police seized the plants of the Central
Light and Power Company of Mexico, which provides electricity to Mexico
City and several states in central Mexico. The government of President
Felipe Calderón announced that the company would be liquidated and all
its approximately 45,000 workers fired, which would mean the
destruction of the Mexican Electrical Workers Union (SME). Another
20,000 retirees are also now severed from their former employer and
their union. The governments action directly affects at least 250,000
workers and their families in the Federal District and states
neighboring the capital.
The government wants to eliminate SME because the union has been a
leading force in organizing to oppose Calderóns economic policies, and
in particular its plan to privatize the electrical industry. The
government will apparently put the Central Light and Power facilities
under the control of the Federal Electrical Commission whose workers
are represented by a union loyal to the government. The union argues
that this will be the first step to privatizing the industry, though
the government denies this.
UNION DETERMINED TO RESIST
At the moment 500 Federal Police officers have taken control of over
100 Light and Power plants, reportedly roughing up some workers in the
process. The plants occupied by the police are being run by management
and by workers from the Federal Electrical Commission.
The union had reported about 10 days before that the government was preparing to seize the plants.
The union did not physically resist the police seizure of
workplaces, but called upon its members to remain calm, and declared
that it would organize a peaceful and legal resistance to the takeover
and the liquidation of the company. While so far there has been no
serious violence, in the past the government has been quick to use
force to suppress union resistance. Federal Police have been used in
the last three years to attempt to break strikes of miners and
steelworkers. In other past instances of government-union conflict in
Mexico, such repression has led to deaths and beatings, while the
government has then indicted union leaders, resulting in convictions
and long jail terms.
NO SURPRISE
While the government moved suddenly over the weekend to seize the
plants, its actions were no surprise. The Calderón government and its
predecessors have often expressed their desire to dissolve the Central
Light and Power Company and to privatize electrical power generation.
Secretary of Labor Javier Lozano declared in September that SMEs
internal elections were invalid and that General Secretary Martín
Esparza and other officers would not be recognized by the government.
Without legally recognized officials, the union cannot engage in
contract negotiations or other activities.
Last month members of a dissident group in the union, tacitly
supported by the government, had also carried out an armed attack on
the union hall and robbed union documents and checks.
The government justified its actions by arguing that the Light and
Power Company was both inefficient and exorbitantly expensive. The SME
had won higher wages and benefits for workers, though the union argues
that the financial problems were caused by the governments failure to
properly invest in the company, its mismanagement, and its failure to
bill both government agencies and favorite private companiessuch as
luxury hotelsfor its services. The government said it was prepared to
spend about $2 billion to pay workers severance and retirement.
PIVOTAL MOMENT
While there is little new about the governments attack on unions
and its massive use of police and military force, this is not just one
more incident. This is a turning point.
The attack on the Electrical Workers Uniona union central to
resisting government policies and to building labor and social movement
coalitions, and located in Mexico City, the center of political
opposition to the governmentmay well turn out to be a watershed.
As journalist Luis Hernandez Navarro wrote in the Mexico City daily La Jornada,
The police and military attack against the electrical workers
represents a serious setback in the precarious democratic life of the
country. It provokes a huge short circuit. It establishes an
unfortunate precedent. By attempting to use violence to solve a
conflict created by the government itself, it takes us back to the
darkest stages of authoritarianism.
UNION SAYS TAKEOVER A 'DECLARATION OF WAR'
General Secretary Esparza called Calderóns action
unconstitutional. He called upon SMEs 65,000 active and retired
members to remain calm and resist provocation. At the same time a union
statement said that members would defend the nationalized electrical
industry, their union, and their constitutional rights. Members
gathered in front of the SME union hall and also rallied at the
Monument of the Revolution in Mexico City.
A union statement issued early Sunday morning said, They have
declared war on us and we are going to respond, always exercising our
Constitutional rights and guarantees, of that there is no doubt.
Tens of thousands of workersmembers of the Mexican Electrical
Workers and their allieshave been rallying and marching in Mexico over
the past three days. Andrés Manuel López Obrador, the man who claims he
actually won the 2006 presidential election, has put his movement
behind the electrical workers, holding a huge rally in Mexico City on
Monday. The left-of-center Party of the Democratic Revolution (PRD)
also came out in support of the union, and its representatives and
senators have worn Light and Power workers uniforms to the Mexican
Congress to express their solidarity.
SME leaders have called upon Mexican unions and unions of other countries to rally to their support.
The union said that with the military having occupied the power
plants, it was no longer in a position to ensure the delivery of
electrical power in the region.
Power outages have occurred in several Mexican neighborhoods and the
Mexican media have attributed these to workers' sabotage. The union
denies it is engaged in sabotage and blames the government for the
power failures.
The Mexican Electrical Workers Union (SME) has asked for international
solidarity in resisting the government liquidation of their company,
the termination of the workers, and thus the destruction of the union.
To protest this action, please follow this link to Labor Notes' Solidarity Network.
Late
on Saturday night, around 6,000 Mexican police occupied the various
sites of Luz y Fuerza del Centro, central Mexico's state-run
electricity company. Immediately following the occupation, President
Felipe Calderón issued notice of the company's liquidation, with the
termination of some 44,000 jobs.
In the middle of the night last Saturday, President Felipe Calderon
sent six thousand soldiers and militarized Federal Police to take over
state power company Luz y Fuerza installations in Mexico City and the
states of Mexico, Puebla, Morelos, and Hidalgo. Immediately following
the takeover, Calderon issued an executive order closing Luz y Fuerza.
Because no law or decree can go into effect until it is published in
the federal government's Official Diary of the Federation, the
government published the executive order in a special edition of the
Official Diary of the Federation to coincide with the military and
police raids that closed Luz y Fuerza.
Mexican legal experts have criticized Calderon's action as illegal,
unconstitutional, and "an excessive and abusive use of power" because
he by-passed Congress when he decided to close Luz y Fuerza and deploy
the military and police against workers.
The government's official justification for closing Luz y Fuerza is
that the company's operating expenses exceed those of other state-owned
companies. It claims its use of the military and militarized federal
police was a pre-emptive strike: it wanted to prevent workers from
striking, taking control of the facilities, and cutting off power in
protest of the closing of Luz y Fuerza. However, a week prior to the
police and military takeover, the union specifically stated in a press
release that it had no intentions of striking nor cutting off power to
electricity customers.
However, Mexican Labor News & Analysis' Dan La Botz has a different perspective on the government's intentions:
This current threat is the latest in a series of attacks on the
union by the government of Felipe Calderón.The Felipe Calderón
administration, having spent three years trying to destroy the Mexican
Miners and Metal Workers Union (SNTMMRM), has now opened a new front in
its war on the working class. In September the government launched a
multifaceted attack intended to destroy the Mexican Electrical Workers
Union (SME) which has been at the center of resistance to its
neoliberal programs.
The government's attack has several elements. First, the government
is supporting a small dissident faction within the union, using that as
an opportunity to meddle in the union's internal life with the goal of
breaking its militant leadership. Second, the government, which is also
the employer, has reduced the budget for the state-owned Central Light
and Power Company (LFC). Third, the government is also calling for a
change in company management and for the complete restructuring of the
company.
La Botz also notes that the Mexican government officially refused to
recognize the union's president, Martin Esparza Flores, following his
recent re-election. According to La Botz,
In practice, these administrative procedures (which are nowhere
found in Mexican labor law) are used against independent or democratic
unions or against unions opposing government policies, and almost never
against government backed, employer controlled or gangster-run unions.
Without government approved and recognized officers, the union
officials cannot engage in collective bargaining or other union
activities, leaving the union officially leaderless.
With Luz y Fuerza officially non-existant, the governmental Federal
Electricity Commission (CFE) has announced that it is sending thousands
of its employees to run Luz y Fuerza until CFE can absorb Luz y
Fuerza's operations entirely. Prior to the takeover, Luz y Fuerza ran
electricity operations in central Mexico: in Mexico City and the states
of Mexico, Puebla, Morelos, and Hidalgo. The CFE provided electricity
to the rest of the country.
La Botz argues that the CFE takeover means that the independent and
democratic 44,000-worker SME will be replaced by the
government-controlled Sole Union of Mexican Electrical Workers
(SUTERM), which represents CFE workers. In Mexico,
government-controlled unions are the norm, and independent democratic
unions are a rarity.
In an article written just before the military and police takeover of Luz y Fuerza, La Botz wrote:
Calderón's administration has two motives in its attack on the SME.
First, it wants to break the SME because it has been the center of so
many movements resisting the Calderón government, its neoliberal
policies, and particularly its plans to privatize the petroleum and
electric power industries. Second, Calderón wants specifically to
privatize the electrical industry, including the Central Light and
Power Company, and to do so it must break the power of the SME.
NAFTA Armed
While government officials have promised that they won't take
advantage of the Luz y Fuerza takeover to privatize the electricity
sector, the Calderon administration's political trajectory states
otherwise.
The Calderon administration participated whole-heartedly in the
Security and Prosperity Partnership (SPP), a private sector strategy to
expand and "arm" the North American Free Trade Agreement (NAFTA)
without having to obtain domestic legislatures' approval. As of this
past summer, the SPP is no longer an active initiative; however,
several of the SPP's working groups, comprised of private sector
industry leaders, will continue to meet. The North American Energy
Working Group (NAEWG), for example, pre-dated the SPP by four years. It
met within the SPP framework to develop and advance SPP energy policy
and procedures. The NAEWG is likely to continue to operate in some form
despite the SPP's official and indefinite "inactivity."
Indeed, despite the tabling of the SPP initiative, North American
energy interests met over the summer to develop regional energy
corridors that would increase the flow of energy from neighboring
countries into the United States.
The SPP's view of energy management is clear. According to the SPP's
"Prosperity Agenda," in order to "facilitate business," Canada, Mexico,
and the United States must "strengthen North America's energy markets
by working together, according to our respective legal frameworks, to
increase reliable energy supplies for the region's needs and
development." Energy, according to the SPP, rather can being used for
human development (providing every citizen with electricity in their
homes, for example), must increase the business sector's prosperity.
Energy is a market, not a national resource.
The North American Competitiveness Council (NACC), which coordinated
the SPP's working groups, stated one of its principle energy concerns
in its initial recommendations. The NACC, which was comprised of equal
numbers of private sector representatives from Mexico, Canada, and the
US, wrote, "The prosperity of the United States relies heavily on a
secure supply of imported energy."
What does the North American energy agenda mean for Mexico? In
Mexico, a significant sector of the population does not have
electricity and other basic utilities in their homes. Entire
communities lack electric service. Some of Mexico's poorest indigenous
communities pay some of the highest electricity rates on the North
American continent.
Even though Mexico's electricity sector has not reached a basic
level of functionality at the domestic level (electricity for every
citizen), Mexican leaders have decided to enter into regional
agreements such as Plan Puebla Panama (now the Mesoamerican Project)
and the SPP, which aim to increase energy flows into the United States,
not vice-versa.
Mexico's energy sector, as it is currently structured, runs entirely
counter to the SPP's Prosperity Agenda. Mexico's energy companies are
state-owned. Some energy sector unions, such as the Pemex oil workers
union and the SME, have actively opposed the further privatization of
the nation's energy resources, which is commonly considered to be an
SPP goal in Mexico. La Botz notes that the SME formed the National
Front Against Privatization. Pemex, on the other hand, recently (more
or less) survived a Calderon initiative to privatize the Mexican oil
sector.
Militarizing Mexican Life
Calderon's Saturday night invasion of Luz y Fuerza's facilities in
the capital and four states is reminiscent of other recent joint
police-military operations against drug cartels. Since Calderon
deployed 40,000 soldiers and thousands of militarized Federal Police,
one of the campaign's hallmark operations has been the sudden takeover
of police stations in towns and cities where drug trafficking
organizations are believed to have corrupted entire police forces. In
these operations, soldiers and federal police surround a police
station, relieve the local police officers of their duties, and occupy
the building. When 6,000 soldiers and federal police suddenly invaded
Luz y Fuerza's buildings and then occupied them to prevent the workers
from retaking the facilities, one would have thought that Luz y Fuerza
was a drug cartel's base of operations. But it wasn't.
Mexico is becoming increasingly militarized under the pretext
provided by the war on drugs. Mexican citizens are becoming
correspondingly desensitized to such blatant displays of state military
power in the civilian realm. Mexico's Constitution expressly prohibits
the military's use in times of peace; however, this was not Mexicans'
principle criticism of the operation against Luz y Fuerza. Mexicans
consulted by this reporter complained that the operation was a blow to
the country's democratic unions, as well as a step towards
privatization of the energy sector. When this reporter commented on the
barbarity of deploying the military and riot police against a civilian
union--one that wasn't even on strike, as if that were to justify such
represion--the response was, "Tienes razon. You're right. I hadn't even
considered that."
The use of the military and the Federal Police--who receive military
training--against unions is fairly common in Mexico. The military and
the Federal Police (formerly known as the Federal Preventive Police or
PFP) have been deployed against striking miners and teachers. Likewise,
in 2006 federal police violently put down social conflicts in Oaxaca
and Atenco, both of which had their roots in labor disputes.
Both the Mexican Military and the Federal Police receive training,
equipment, and armament from the United States government under the
Merida Initative. The Merida Initiative is designed in part to carry
out the Security and Prosperity Partnership's "Security Agenda."
Electrabel wordt rijk door nucleaire rente te betalen...
aiaiaiai, het is hommeles met Electrabel. Ze willen weer niet dokken
die Fransen! Nu goed, de afspraken rond het openhouden van de 3 oudste
kerncentrales bevatten een aantal positieve punten. Dat schreven we
hier al. Het gaat ook over de bevoorradingszekerheid van het land en
dat schreven we hier al heel lang. We weten dat de groenen het daarmee
absoluut oneens zijn en dat ze beweren dat er genoeg vervangcapaciteit
is tegen de sluiting in 2015. Wij zijn dat dus niet en het
Gemixrapport legt netjes uit waarom. We beloofden jullie trouwens dat
dikke rapport hier te publiceren en we zullen dat ook doen. Maar gun
ons effe de tijd om het zelf te lezen en om een middel te vinden om zo
een turf op een blogje leesbaar te maken. We testen een aantal
mogelijkheden uit...dus niet wanhopen...het grootste deel is wel in het
Frans dus begin al vast te oefenen: chaise, table, centrale, éolienne... Het
betalingsaspect of de zogenaamde nucleaire rente is inderdaad een zeer
bescheiden bijdrage vanwege Suez aan de lege staatsschapraai. En
vandaag bleek nog maar eens hoe bescheiden ze wel is. Het dreigt zelfs
eerder een zeer lucratieve bijdrage te worden die uiteindelijk winjst
zal opleveren. Dus men strooit zand in de ogen van de kiezers die we
toch allemaal zijn. Er komt eveneens iemand opduiken uit
onverwachte hoek die verstandige dingen daarover schrijft. De
onverwachte hoek is de ons weinig sympathieke PVDA. Maar als het goed
is mag het ook eens gezegd worden en Tom De Meester is goed in wat hij
hier schrijft dus halen we ons wierrookstokje boven. Ere wie ere
toekomt en na De Standaard krijgt Tom ook bij ons een klankbord. Wel
iets bescheidener dan de kwaliteitskrant natuurlijk...
OPENHOUDEN KERNCENTRALES LEVERT BELGIE GEEN EURO OP
De kerncentrales langer openhouden is vooral een goed idee voor
Electrabel, dat er gigantisch veel geld mee zal verdienen. De Belgische
staat zal van die opbrengsten niet veel zien, voorspelt TOM DE MEESTER
.
De regering mag dan wel laten uitschijnen dat ze door harde
onderhandelingen GDF Suez op de knieën heeft gekregen, in werkelijkheid
is het de regering die plat op haar buik gaat. In een e-mail van Gérard
Lamarche, de algemeen financieel directeur van GDF Suez en de
rechterhand van ceo Gérard Mestrallet, aan de Belgische regering blijkt
de groep vragende partij voor een 'structurele oplossing' waarbij de
kerncentrales tien jaar langer zouden openblijven. De groep was bereid
om daarvoor 'maximum 170 miljoen euro per jaar' op tafel te leggen 'tot
2015'. Als het daarover niet tot een akkoord zou komen, dreigde de
groep 'om België te verlaten'.
GDF
Suez haalt zijn slag helemaal thuis. Van de 215 tot 245 miljoen euro
per jaar, die de kernproducenten volgens de regeringsverklaring moeten
ophoesten, zal GDF Suez als grootste speler 157 tot 179 miljoen per
jaar moeten betalen. Zoals gevraagd. Op vijf jaar tijd komt dat neer op
een totaal bedrag van 785 tot 895 miljoen euro. Of laat ons zeggen: 850
miljoen euro. Het loont de moeite dat cijfer een beetje in perspectief
te zetten.
Peanuts
Ten eerste. De
afkoopsom van 850 miljoen euro is peanuts in vergelijking met de enorme
opbrengsten die GDF Suez mag verwachten in de komende jaren. Nu de
sluiting van de drie oudste kerncentrales met tien jaar is uitgesteld,
blijft de héle Belgische nucleaire productie immers tot 2025 op volle
toeren draaien, zonder dat er nog een haan naar kraait. En dat levert
geld op. Véél geld. Hoewel ceo Mestrallet het bestaan van de nucleaire
woekerwinsten staalhard blijft ontkennen, zijn de feitelijke bewijzen
verpletterend: de zeven Belgische kerncentrales leveren een jaarlijkse
woekerwinst op van 1,2 miljard euro per jaar. Daarvan zal 75 procent
naar GDF Suez vloeien (de rest naar SPE-Luminus, EDF en E.on), 15 jaar
lang. Of omgerekend: 13,5 miljard euro. Een bedrag dat vijftien keer
groter is dan de 850 miljoen euro die GDF Suez zo genereus in de
staatskas stort.
Schulden kwijtgescholden?
Ten tweede. GDF
Suez stuurt aan op een 'globaal akkoord'. De goede verstaander begrijpt
waar dat op slaat. Electrabel heeft bij de Belgische regering nog een
schuld openstaan van 500 miljoen euro. Die bijdrage moet de
energiegroep betalen, in het kader van de begroting van 2009. Niet
volgend jaar, maar dit jaar. Electrabel heeft altijd geweigerd om dat
bedrag te betalen. Vermits de regering daar nu plots met geen woord
meer over rept, is de kans zeer groot dat die schuld van 500 miljoen
euro in het kader van een 'globaal akkoord' simpelweg met de mantel der
liefde wordt bedekt. Van de 850 miljoen euro blijft zo nog 350 miljoen
euro over.
Belastingaftrek
Ten derde. Electrabel
zal élke bijdrage doodleuk aftrekken van zijn belastingen.
Stemmingmakerij? Neen, feiten. In 2008 moest Electrabel een bijdrage
van 222,4 miljoen euro betalen aan de Belgische regering. Electrabel
heeft dat bedrag inderdaad betaald... maar meteen afgetrokken van zijn
vennootschapsbelasting. Wie bij de Nationale Bank de jaarrekeningen van
de nv Electrabel opvraagt, zal zien dat het bedrijf in 2008 een bedrag
van 222,4 miljoen euro als 'uitzonderlijke kost' heeft ingebracht. Een
staaltje van fiscale spitstechnologie dat je Electrabel niet eens
kwalijk kunt nemen. Dat Electrabel zijn belastingen... mag aftrekken
van zijn belastingen is te danken aan een constructie die de Belgische
regering zelf heeft opgezet. Omdat de bijdrage van Electrabel niet
rechtstreeks aan de overheid wordt gestort, maar passeert via het
Synatomfonds, geldt de bijdrage technisch als een 'niet-fiscale'
bijdrage. En dat mag je dus aftrekken van je belastingen. Een daad van
'goed bestuur', wellicht.
Vennootschapsbelasting
Ten vierde. Het
is bijzonder cynisch dat de regering pocht over een 'structurele
bijdrage' van Electrabel... terwijl Electrabel tegelijk de
vennootschapsbelasting - die andere 'structurele bijdrage', weet je wel
- simpelweg niet meer betaalt. Ik overdrijf niet. Electrabel betaalde
in 2008 geen eurocent vennootschapsbelasting, dankzij het soort legale
belastingsontwijking waar België een patent op heeft. GDF Suez
parkeerde het grootste deel van zijn schulden in België, wat het
bedrijf toeliet om bijna een half miljard euro aan 'interesten' af te
trekken. Bovendien maakt het bedrijf maximaal gebruik van de
notionele-interestaftrek, en heeft het ook nog recht op een
belastingskrediet van 95 miljoen euro. Resultaat: Electrabel betaalt
nul euro belastingen, integendeel, krijgt netto 93 miljoen euro terug!
Terwijl premier Herman Van Rompuy in zijn regeringsverklaring de
'ethiek' heruitvindt, zuigt Electrabel al jaren de staatskas leeg. In
2004 betaalde Electrabel 15 procent belastingen, de helft van wat een
werknemer betaalt op zijn inkomen. Sinds de invoering van de notionele
interest in 2006 is dat nog 7 procent. En vorig jaar: niks meer. Op
vijf jaar tijd heeft Electrabel voor 1,5 miljard euro belastingen
ontweken.
Mag ik even samenvatten? Electrabel legt
850 miljoen euro op tafel, krijgt een schuld van 500 miljoen euro
kwijtgescholden, en trekt het resterende bedrag van zijn belastingen
af. In 'ruil' krijgt het bedrijf uitzicht op 13,5 miljard euro
woekerwinsten uit de kerncentrales. De vennootschapsbelasting? Kruis
erover. En de consument? Hij mag blijven betalen.
TOM DE MEESTERWie? Energiespecialist PVDA. Wat? De kerncentrales openhouden zal de begroting niet redden. Waarom? Omdat Electrabel goed genoeg weet hoe het belastingen kan ontwijken.
Tom
De Meester schreef dat de kans groot is dat Electrabel de 500 miljoen
die ingeschreven staat op de begroting van dit jaar NIET betaalt en
kijk...een paar uur later :
GDF Suez sluit geheime deal :: Wij betalen die 500 miljoen niet
De
schamele 850 miljoen euro die GDF Suez moet betalen in ruil voor het
langer open houden van de kerncentrales, is de Franse energiereus nog
teveel. De 500 miljoen euro die ze voor de begroting van dit jaar
moeten betalen, weigeren ze te betalen.
Nick Dobbelaere
Tom De Meester (PVDA)
De woorden van Tom De Meester waren nog niet koud, of zijn voorspelling kwam al uit. In zijn opiniestuk in De Standaard
van donderdag 15 oktober schreef de energiespecialist van de PVDA al
dat hij achter de deal die de overheid met GDF Suez sloot om de Franse
energiereus over de komende vijf jaar 850 miljoen euro te doen
bijdragen aan de begroting, een geheime deal vermoedde waardoor GDF
Suez de heffing van 500 miljoen euro die het aan de begroting van 2009
moest bijdragen, niet zou moeten betalen. En kijk, twee dagen na de
beleidsverklaring laat GDF Suez op een persconferentie doodleuk weten
dat het die bijdrage inderdaad niet wil betalen.
Tom De Meester is niet verrast. Het was duidelijk
dat er iets aan de hand was. GDF Suez zei al van in het begin dat het
niet zomaar een deel van zijn woekerwinsten wou afstaan. Nu blijkt
effectief dat er een addertje onder het gras zit. Kennelijk heeft GDF
Suez een deal gemaakt met minister van Energie Magnette (PS) om de 500
miljoen euro die het bedrijf al lang had moeten betalen voor de
begroting van 2009, te laten vallen. De woordvoerder van GDF Suez zei
zonet nog dat ze eventueel bereid zijn om dit jaar al een voorschot te
geven op die 850 miljoen, maar dat er geen sprake van kan zijn om die
500 miljoen te betalen.
De overheid komt met mij toch ook niet onderhandelen over hoeveel belastingen ik moet betalen?
Een geheime deal dus, waardoor de genereuze
bereidwilligheid van GDF Suez om 850 miljoen euro te betalen (gespreid
over de komende vijf jaar) in een heel ander daglicht komt te staan,
want de 850 miljoen komt de facto neer op 350 miljoen euro. En dat op
een verwachte opbrengst van 1,2 miljard per jaar. Het is toch
schandelijk dat Electrabel zomaar zelf wikt en beslist wat ze willen
betalen en wat niet, zegt De Meester. Iedereen in België moet zijn
wettelijke belastingen betalen, behalve Electrabel. Over hun
belastingen moet er kennelijk onderhandeld worden. De overheid komt met
mij toch ook niet onderhandelen over hoeveel belastingen ik moet
betalen? Iedereen moet gelijk zijn voor de wet. En als Electrabel niet
wil betalen, dan moet er ook maar een deurwaarder naar hen gestuurd
worden, zoals bij iedereen die zijn belastingen niet betaalt.
De Meester noemt de praktijken van de regering
ronduit smerig. Ze vinden zogezegd 850 miljoen voor de begrotingen van
de volgende vijf jaar, maar ze creëren tegelijkertijd een gat van 500
miljoen in de begroting van dit jaar. Ongehoord. Wat de regering nu
moet doen, is beslissen dat die bijdrage van 500 miljoen niét vervalt.
Dat die dus wel degelijk ook moet betaald worden.
Onze visie is dat het grootste deel van die
woekerwinsten, en dat is toch 1,2 miljard euro per jaar extra dat die
kerncentrales openblijven, moet terugvloeien naar de consument om de
energiefactuur te verlagen en te investeren in groene energie en
energiebesparende maatregelen, besluit De Meester.
Electrabel niet van plan heffing 500 miljoen te betalen
donderdag 15 okt 2009
Elektriciteitsproducent
Electrabel zal dit jaar geen heffing van 500 miljoen betalen. Dat
heeft Gerard Mestrallet, topman van de Franse groep GdF Suez, gezegd.
Electrabel, dochter van GdF Suez, heeft bij de federale overheid nog
een schuld van 500 miljoen openstaan, maar Mestrallet zegt ervan uit
te gaan dat dit bedrag zal komen te vervallen. De federale regering
besliste vorig jaar dat de Belgische producenten van kernenergie dit
jaar een bijdrage van 500 miljoen moesten leveren tot de begroting.
De investeringen in de Belgische kernenergiecentrales zijn in het
verleden immers te snel afgeschreven, waardoor de producenten nu grote
winsten kunnen binnenrijven. Door het akkoord rond het langer
openhouden van de kerncentrales, is dat bedrag volgens Mestrallet
echter niet meer aan de orde.Daarover zouden al afspraken gemaakt zijn
met de overheid. (MH)
en wat krijg je dan als reactie op zulke krasse taal van Gérard M? Neen, niet van de PVDA maar van een VLD'er en Minister van begroting...
do 15/10/2009 - 12:41Update: do 15/10/2009 - 15:46Minister
van Begroting Guy Vanhengel (Open VLD) is absoluut niet verbaasd dat
GDF Suez dit jaar geen 500 miljoen euro zal bijdragen aan de begroting.
De topman van Suez kondigde dat vandaag aan op een persconferentie.
"Wij wisten dat allang", reageert Vanhengel.
Op
een persconferentie in Parijs liet Gerard Mestrallet (foto), de topman
van GDF Suez, verstaan dat zijn bijdrage aan de Belgische begroting dit
jaar "geen 500 miljoen euro, maar zero" zal zijn.
AP
Tijdens
de onderhandelingen over de begroting afgelopen week werd vastgelegd
dat Electrabel vanaf 2010 jaarlijks een bijdrage moet betalen tussen
215 en 245 miljoen euro, in ruil voor het langer openhouden van de
kerncentrales van Doel en Tihange. De regering wilde in een niet zo ver
verleden de energiereus echter ook dit jaar 500 miljoen euro laten
betalen.
De Franse moedermaatschappij van Electrabel vocht die bijdrage
echter aan voor de rechter. Minister van Begroting Guy Vanhengel (foto
bovenaan) reageert dan ook niet verbaasd op de uitspraken van
Mestrallet. "Ik ben net verbaasd dat dit nieuws is, wij wisten dit al
lang."
"500 miljoen geschrapt uit begroting"
Vanhengel
zegt dat de regering inderdaad ooit op die 500 miljoen had gerekend,
"maar wij wisten al lang dat de bedragen die waren ingeschreven in 2009
betwist werden door Suez", zegt Vanhengel. "Wij hebben die bedragen er
bij de begrotingsaanpassing dan ook uitgehaald, omdat we weten dat die
in 2009 niet betaald zullen worden."
Volgens Vanhengel blijven de bedragen wel als vastgesteld recht in
de begrotingen 2008 en 2009 staan, omdat de rechter nog geen uitspraak
heeft gedaan in een geschil over eerdere bijdragen van Electrabel.
De teleurstelling over de gemiste 500 miljoen euro is al
doorgeslikt. "Het belangrijkste was een goede sluitende deal te maken
voor 2010, voor 2011 en voor alle jaren die daarop volgen", benadrukt
Vanhengel.
Hij geeft wel toe dat het tekort op de begroting 2009 nu wel groter
is, zonder die 500 miljoen. Dat geld zal nu geleend moeten worden. "Al
wat de overheid niet int in functie van uitgaven die ze moet doen,
verhoogt de staatsschuld en dat wordt geleend", zegt Vanhengel. "Maar
we weten dat we de volgende jaren het geld wel zullen innen en de
staatsschuld weer zal dalen."
"Ik heb helemaal niets verzwegen"
Premier
Herman Van Rompuy heeft in de Kamer gereageerd op beschuldigingen van
de oppositie als zou hij hen hebben voorgelogen in verband met de
bijdrage van Electrabel.
"Ik heb helemaal niets verzwegen", klonk het verontwaardigd. "2008
is betaald en in betwisting, idem voor 2009. Het blijft ingeschreven in
de begroting. Er is een betwisting voor het Grondwettelijk Hof en de
zaak zal logisch worden geregeld als er een arrest is. Het akkoord
slaat op 2010-2014."
Geef ons dan toch maar het debat over het geslacht der engelen... en nog een paar van die bijdragen van Tom De Meester en bij de volgende verkiezingen roepen we onze Vlaamse lezertjes op om PVDA te stemmen. Maar dat doen we dus nu nog eventjes niet vermits we wachten op die eigen smoel van Caroline....
Sauwens verliest noch zijn haren noch zijn streken...
Lang geleden dat we nog iets hadden vernomen over onze goeie ouwe
wielewaler en palenschilder Johan Sauwens. Hij is al altijd de mooiste
van de klas geweest en om dat te bewijzen wilde hij zich nogal eens op
de voorgrond plaatsen. Maar de laatste jaren was het radiostilte en was
hij vermoedelijk in stilte bezig met het uitbouwen van ropeskipping en
wushu tot Vlaamse topsporten of met beleefdheidsbezoeken bij de
overlevende leden van het zichzelf opgeheven Sint-Maartensfonds.
Alhoewel zijn webstekje oogt erg indrukwekkend. Alleen de oprichting
van de Ijzertoren en de overwinning in 1302 ontbreken in het lijstje.
Maar hij plaatste wel de borden "Vlaanderen" langs onze
gewestwegen...een groot denker en doener dus. En zie plots duikt de
plaatser van de Vlaanderenborden weer op in de pers. En dan nog wel met
een denkoefening die bewondering afdwingt bij vriend en vijand. Om de
behoeftige staatskassen te spijzigen wil hij het
kinderrechtencommissariaat afschaffen: http://www.johansauwens.be/nl/blogs/25/index.html
Besparingen...
Op
het ogenblik dat heel de Vlaamse Gemeenschap moet besparen, dient ook
het Vlaams Parlement dat te doen met de eigen middelen. Nog onafgezien
van het feit dat de voorzitter zijn wedde gaat halveren (sic) heb ik
een concreet voorstel:
In de loop der jaren zijn een
aantal instellingen toegevoegd aan het Vlaams Parlement, die ieder een
eigen leven zijn gaan leiden, maar toch ook vrij veel geld kosten. Het Vlaams Instituut voor Vrede en Geweldpreventie is té jong van datum om al echt geëvalueerd te worden. Het Instituut voor Samenleving en Technologie daarentegen
lijkt mij een absolute overbodigheid waneer ik de uitnodigingen zie. Er
zijn overlappingen met tal van andere wetenschappelijke en
universitaire instellingen. Er zou dus makkelijk 1,7 miljoen euro
bespaard kunnen worden op dit Instituut voor Samenleving en Technologie.
Dan is er nog het Kinderrechtencommissiariaat,
dat nu meer dan 10 jaar bestaat. Het Kinderrechtencommissariaat is
opgericht bij decreet van 15 juli 1997, na de affaire Dutroux, om iets
te doen voor de rechten van het kind. Intussen zijn er 12 medewerkers,
waarvan de meesten op universitair niveau aangeworven. De totale
uitgaven belopen ieder jaar meer dan anderhalf miljoen euro en ze
behandelen 1.100 vragen of klachten. De meeste van die vragen zitten in
de sfeer van (v)echtscheidingen, opvoedingsproblemen en
schoolproblemen. De meeste vragen komen telefonisch of per mail binnen.
In feite, heeft het Kinderrechtencommissariaat vooral een
verwijsingsfunctie naar diverse andere diensten.
Het is
hoog tijd dat er eens een ernstige evaluatie wordt gemaakt van deze
werking! Het zijn nog geen 100 vragen per maand. Het
Kinderrechtencommissariaat begeeft zich bovendien op het terrein van
individuele dienstverlening, waar heel wat instellingen - ook door de
Vlaamse belastingbetaler rechtgehouden - receptief zijn. Ik denk aan de
OCMW's, de Jeugdadviescentra (JAC), de kinder- en jongerentelefoon, de
duizenden scholen en leerkrachten in Vlaanderen, de centra voor
leerlingenbegeleiding (CLB), de Comités voor Bijzondere Jeugdzorg, de
centra algemeen welzijnswerk (CAW), de jeugdadvocaten, de
politiediensten met de daarbij horende sociale diensten, de
opvoedingswinkels, de opvoedingstelefoon, de parketten en
justitiehuizen, Kind en Gezin in zijn diverse geledingen, allerhande
ombudsdiensten,...
Vanuit zijn onafhankelijke opstelling
en met rugdekking van het Kinderrechtenverdrag, formuleert de
kinderrechtencommissaris ook nog regelmatig - naar eigen goeddunken -
meningen over allerhande maatschappelijke thema's. zoals recent nog in
het zeer complexe hoofddoenendebat. Het betrof een standpunt dat
volledig ingaat tegen de genomen beslissing van het
gemeenschapsonderwijs.
Men kan zich werkelijk de vraag
stellen wat de toegevoegde waarde is van het Kinderrechtencommissariaat
in het zeer breed en ewaar gesubsidieerde, Vlaamse welzijnslandschap.
Op
het ogenblik dat er gedacht wordt aan besparen op de weddes van
leerkrachten en dat men een aantal accijnzen wil verhogen, kan men
zich de vraag stellen of Vlaanderen niet in eerste instantie een aantal
overbodige instellingen moet ontmantelen om op die manier tot een
afbouw te komen van het overheidsapparaat.
Zelfs op zijn eigen blogje werd brave Johan teruggefloten door zijn eigen partijvriendjes:
Johan,
Evalueren is goed en nodig. Maar mbt de kinderrechtencommissaris
overdrijf je, denk ik, minstens een beetje. Ik ken Bruno Vanobbergen
als een hardwerkend en integer mens. Hij was o.m. in de RvB van Ugent
collega. Hij is begaan met kinderrechten en pedagogiek in het algemeen
en is zeker geen man van boekenwijsheid alleen. Hij kan luisteren en
nuanceren. Als er nu 10 of 12 medewerkers moeten zijn daar kan ik mij
niet over uitspreken; misschien kan wat werk (her)verdeeld worden. En
Dhr Vanobbergen kennde is hij zeker bereid over een en ander te pratren
en een tandje bij te steken als de brespraringen moeten gesolidariseerd
worden.
Tot slot CD&V is nog altrijd een gezinspartij en het behartigen van
kinderrechten en opvoedingsondersteuning behoort tot haar kerntaken.
Maar zo zul je het allicht ook zelf bedoelen.
Het gevaar van "blogs" allerhande is wel dat het zllemaal zo snel gaat.
Vriendelijke groeten.
Sander Vercamer
Gepost door Vercamer Alexander op dinsdag 13 oktober 2009 om 16:00
Ken uw geschiedenis, zou een eerste vereiste moeten zijn voor een
parlementslid. Toch zeker wanneer het gaat over kritiek op een dienst
verbonden aan het Vlaams Parlement.
Primo: Om te beginnen werd het KRC opgericht naar aanleiding van het
eerste rapport van België bij het Comité voor de Rechten van het Kind
(VN). België had immers geen kinderombudsdiensten en dit leidde tot een
aanbeveling van het comité. Niet Dutroux, maar de verdragsverplichting
van ons land waren dus de aanleiding van de oprichting.
Secundo: Het was uw partijgenote Trees Merkcx een van de grote
voorvechters en mede-initiatiefneemster van het KRC.
Tertio: Ga eens na in hoeveel tussenkomsten uw partijleden zich
beroepen op de adviezen en standpunten van het KRC. U zal verbaasd
staan over de overbodigheid van deze dienst.
Quatro: Het KRC werd niet opgericht om iets aan de Kinderrechten te
doen. De oprichting gebeurde per decreet, waarin de opdrachten zeer
specifiek opgesomd staan. Uit de jaarverslagen en de commentaren daarop
door de leden van het Vlaams Parlement (ook uw fractie) blijkt
overduidelijk dat dit een hele opdracht is, veel meer dan enkele
klachten behandelen (advies aan het Vlaams Parlement, informeren,
sensibiliseren, netwerken uitbouwen, enz ). Iets waarvoor 12 man zeker
geen overbodige luxe is.
Er zijn inderdaad heel wat andere diensten, maar geen enkele die
voldoet aan de vraag van het Comité in Geneve en die het stauuut heeft
van een paraparlementaire dienst. Juist dat was de meerwaarde, aldus de
initiatiefnemers.
Nu zegt u aan alle scholen, alle NGOs, alle ouders en kinderen die
beroep doen op de expertise van het KRC, dat deze dienst hun
oneigenlijk helpt bij hun vragen en problemen.
Mogelijk vindt u vast nog wel andere overbodige zaken in het budget van
het Vlaams Parlement. Zaken die meer kosten en minder relevant zijn.
Gepost door Dirk Vos op dinsdag 13 oktober 2009 om 19:20
Beste Johan,
Op het ogenblik dat je dit op je blog schreef, waren wij met het
uitgebreid bureau van het Vlaams Parlement in vergadering over de
meerjarenbegroting voor het Vlaams Parlement en zijn paraparlementaire
instellingen. Zoals afgesproken tijdens onze fractievergadering van
vorige week hebben we daar er op aangedrongen dat de paraparlementaire
instellingen een gelijkaardige inspanning zouden doen als de
instellingen en agentschappen die afhangen van de regering. Het IST had
hier bij zijn ontwerpbegroting al zelf voor gezorgd. De tussenkomst van
het Parlement in de kosten van het IST daalt van 1,7 miljoen naar 1,5
miljoen Euro. Het IST neemt ook de uitwerking van een aantal
ICT-toepassingen met betrekking tot de parlementaire werking op zich.
Aan het Kinderrechtencommissariaat is gevraagd om zijn projectenbudget
bij te sturen en te komen met een nieuw voorstel dat kadert in een
beleidsnota. Van een afschaffing van het KRC is geen sprake. Dat is
tijdens onze fractievergadering ook nooit overwogen. Voor ons blijft
een instelling die waakt over de rechten van kinderen uitermate
belangrijk. Wel moet over de kosten gewaakt worden en is het belangrijk
dat het Kinderrechtencommissariaat voldoende voeling houdt met het
Vlaams Parlement. Daarom wensen we dat het kinderrechtencommissariaat,
zoals het IST en het Vredesinstituut, ook een klankbordgroep krijgt met
vertegenwoordigers van alle fracties. Dat voorstel kreeg de instemming
van het Uitgebreid Bureau en zal in de loop van de komende weken
uitgewerkt worden. Met vriendelijke groeten,
Ludwig Caluwé
Gepost door Ludwig Caluwé op woensdag 14 oktober 2009 om 15:20
en in de bevriende pers scheerde hij evenmin hoge toppen:
BRUSSEL - Vlaams parlementslid Johan Sauwens (CD&V) wil het kinderrechtencommissariaat afschaffen.
Sauwens lanceerde dat controversiële voorstel maandag op zijn blog en
reageert dinsdag verrast wanneer we hem in Straatsburg bellen voor een
reactie. Is er iets gebeurd?'
Wel,
een aantal mensen hebben zich boos gemaakt: het
kinderrechtencommissariaat van luiheid beschuldigen omdat ze met zijn
twaalven maar 1.100 klachten per jaar behandelen, vinden zij niet
eerlijk. Ze zeggen dat Sauwens beter het decreet eens zou herlezen,
zodat hij weet dat het commissariaat niet enkel klachten behandelt,
maar ook adviezen verleent aan het parlement, onderzoek doet naar de
naleving van kinderrechten in ons land en sensibiliseert over het
onderwerp.
O, maar dat weet ik heus wel. Ik ken de
drieledige opdracht van het kinderrechtencommissariaat. Ik vind vooral
dat de politiek soms impulsieve beslissingen neemt die vervolgens een
eigen leven gaan leiden, en dat we die in tijden van financiële crisis
moeten durven terugdraaien. Het commissariaat is zo'n impulsieve
beslissing geweest na de zaak-Dutroux. Het draagt nu enkel bij tot de
wirwar van welzijnsinstellingen die elkaar overlappen. Er is een groot
aanbod naar kinderen: de jongerenadviescentra, de kinder- en
jongerentelefoon, de OCMW's, het onderwijs, de comités voor bijzondere
jeugdzorg, de vertrouwenscentra, enzovoort.'
Sauwens
vindt voorts dat advies aan het parlement evengoed door de
administratie kan gebeuren, die onder de politieke verantwoordelijkheid
van de minister valt. Dat is democratischer. Alleen de ombudsdienst
moet echt onafhankelijk kunnen werken.'
Je zou het
kinderrechtencommissariaat kunnen zien als een ombudsdienst voor
kinderen en de commissaris als iemand die spreekt in naam van de
kinderen. En de senioren dan? En de mensen die uit de echt zijn
gescheiden? Er zijn zoveel doelgroepen te bedenken. Ook staat het
kinderrechtencommissariaat te ver af van de leefwereld van kinderen en
jongeren.'
Sauwens geeft toe dat zijn kritiek is
ingegeven doordat de huidige kinderrechtencommissaris, Bruno
Vanobbergen, zich begin dit schooljaar mengde in het hoofddoekendebat:
Hij kantte zich met het kinderrechtenverdrag in de rug tegen de
beslissing van het Gemeenschapsonderwijs om hoofddoeken op school te
verbieden. Ik vind dat niet zijn taak.'
Bruno
Vanobbergen zelf wilde gisteren niet reageren. Anderen namen zijn
verdediging op, zoals Groen!-parlementslid Mieke Vogels: Sauwens
gebruikt valse argumenten om instellingen die de CD&V soms durven
tegen te spreken, monddood te maken.' Ook Sam Vande Putte,
SP.A-gemeenteraadslid in Aalst en een van de jongeren die in 2002
meereisden naar de VN-kinderrechtentop in New York, reageerde
verontwaardigd.
Ha,
het ging dus niet in de eerst plaats om de bezuiniging zijn bekommernis
over de lege staatskassen. Het ging hem omwille van het standpunt dat
de kindercommissaris had durven innemen over de hoofddoekjes. Dat
stoorde onze Johan en dat moest dus gewroken worden in de stijl zoals
de "alte kameraden" dit ooit hebben voorgedaan...broodroof en laster.
100 klachtjes met 12 man...nog erger dan de Walen zou je haast gaan
geloven na het lezen van zijn blogliteratuur.... Slecht als we zijn
gingen we even opzoeken wat die luiwammes van een kindercommissaris dan
al wel als taakoverschrijdende verklaringen had afgelegd:
BRUSSEL - Interview KINDERRECHTENCOMMISSARIS
BRUNO VANOBBERGEN Het hoofddoekenverbod brengt het actief pluralisme
dat het gemeenschapsonderwijs wil nastreven in het gedrang, zegt de
Vlaamse kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen.
Van onze redactrice
Vanobbergen
voegt aan de kritiek op het algemene hoofddoekenverbod in het
gemeenschapsonderwijs het perspectief van de kinderrechten toe. 'Een
algemeen verbod op religieuze symbolen in het onderwijs, met name het
gemeenschapsonderwijs en het onderwijs in Antwerpen, sluit niet aan bij
de school die vorm zou kunnen krijgen vanuit de letter en de geest van
het Kinderrechtenverdrag.'
Concreet verwijst de
Vlaamse kinderrechtencommissaris naar artikel 29 van het verdrag, dat
stelt dat het onderwijs gericht dient te zijn op 'het bijbrengen van
eerbied voor de ouders van het kind, voor zijn of haar eigen culturele
identiteit, taal en waarden en voor de nationale waarden van het land
waar het kind woont, waar het is geboren, en voor andere beschavingen
dan de zijne of hare'.
Kunnen de nationale waarden
van het land waar het kind woont in strijd zijn met de eigen culturele
identiteit? Vanobbergen: 'Ik denk het niet. Ik kan niet geloven dat de
democratische en humane waarden van ons land in strijd zouden zijn met
het dragen van de hoofddoek.'
Hij beklemtoont dat
hij niet wil oordelen over het atheneum van Antwerpen/Hoboken, waar
begin september een lokaal verbod werd ingevoerd. 'Om te beginnen heb
ik nog niet met de mensen van die school gepraat. Ook meen ik dat
lokale beslissingen plaatsvinden in een bepaalde context, maar die
context is niet overal aanwezig. Ik wil mij enkel over het algemene
verbod van het gemeenschapsonderwijs uitspreken: dat gaat juist voorbij
aan al die verschillende contexten.'
Vanobbergen
betreurt bovendien dat het actief pluralisme dat als leidend principe
van het gemeenschapsonderwijs geldt, nu dreigt opzijgeschoven te worden
door een sfeer van angst en krampachtigheid. 'Dat is een verschraling
van het onderwijsproject.'
Scholen zijn volgens de
kinderrechtencommissaris niet vergelijkbaar met de thuissituatie - een
argument dat het Gemeenschapsonderwijs mee inroept om het
hoofddoekenverbod te verdedigen - maar ze zijn ook geen verlengstuk van
de samenleving.
'Scholen moeten een soort van
laboratorium zijn waar jongeren kunnen experimenteren met al wat is en
zou kunnen zijn. Een school moet ook een ruimte zijn die kan
confronteren. Ze moeten niet in de eerste plaats voorbereiden op werk,
of op een model van samenleven zoals we het nu zien, want wie kan
zeggen hoe de samenleving er over vijftien jaar uitziet?'
Het
verbod op religieuze symbolen beperkt bovendien de keuzevrijheid van
allochtone meisjes en dat is dan weer in strijd met het
gelijkekansendecreet, aldus de kinderrechtencommissaris.
Dat
deze meisjes in eigen moslimscholen terecht zouden kunnen, vindt hij
geen positieve evolutie: 'Zo'n apart circuit zal het actieve pluralisme
niet bevorderen.'
Vanobbergen dringt erop aan dat
er in het onderwijs en in de opleidingen van leerkrachten, opvoeders,
agenten en politiemensen meer ruimte zou worden gemaakt voor lessen in
mensen- en kinderrechten.
'We stellen vast dat die
rechten vandaag vooral geïnterpreteerd worden in termen van het
realiseren van individuele onafhankelijkheid. Wij denken meer aan
rechten als bron van empowerment en menen dat ook zij die in
een afhankelijke positie zitten hun stem moeten kunnen laten horen en
hun plaats moeten krijgen in onze samenleving.'
Opvallend
is dat het Kinderrechtenverdrag in anderstalige versies gewag maakt van
het recht op spirituele ontwikkeling van minderjarigen en dat de
Nederlandstalige versie dat niet doet.
'Daar heeft
men het enkel over de psychische en intellectuele ontwikkeling van
minderjarigen', zegt Vanobbergen. 'Een studente in de
Gezinswetenschappen heeft ons recent op dat onderscheid gewezen.
Blijkbaar had onze samenleving in het begin van de jaren negentig, toen
de tekst vertaald werd, ook al moeite om godsdienst en religie een
plaats te geven in het openbare leven.'
Kijk
wie vindt dat deze meneer dus iets heeft gezegd in dit artikel dat
buiten zijn taak als kinderrechtencommissaris valt wordt vriendelijk
uitgenodigd om met rooie stift deze passages hier te komen
omcirkelen..... Wij vonden dit een behoorlijk standpunt dat volledig
past binnen zijn takenpakket. Dat niet iedereen zijn visie deelt hier
in Vlaanderen zal wel geen verrassing zijn. Dat daarvoor gans het
boeltje dicht moet tekent onze vriend Sauwens ten voete uit. Hierover
gaat hij uit de bol en tracht op een slinkse manier 12 mensen hun job
af te nemen. 12 mensen die meer dan behoorlijk werk doen...
en
we willen doodgewoon nog eens een moeilijk moment uit het leven van
onze Sauwens in herinnering brengen voor onze lezertjes met een kort
geheugentje of die te jong zijn. We vragen natuurlijk geen verkeerde
link te leggen tussen wat nu volgt en zijn reactie op het
hoofddoekjesstandpunt van Meneer Vanobbergen...
Het uitgebreid Bureau heeft beslist de agenda van de plenaire
vergadering van vandaag uit te stellen tot binnen veertien dagen. Dan
zullen alle agendapunten afgehandeld worden.Het heeft ook beslist dat
we nu gaan luisteren naar een mededeling van minister Sauwens. Deze
namiddag volgen het debat hierover en een verklaring van de regering.
Op de meest formele wijze wens ik mijn spijt uit te drukken over de
fout die ik heb begaan door aanwezig te zijn op een bijeenkomst waar
internationaal extreem-rechts verzamelen had geblazen. Ik heb mij er
snel rekenschap van gegeven dat mijn aanwezigheid op deze bijeenkomst
onaanvaardbaar was en dat ik een duidelijke beoordelingsfout heb
gemaakt. Ik heb dat ook onmiddellijk en publiek toegegeven en het
lidmaatschap van het Sint-Maartensfonds opgezegd. Door deze misstap heb
ik het vertrouwen bij de meerderheid en bij belangrijke partners in de
bevolking geschonden, en bied daarvoor mijn excuses aan. Ik heb mij
steeds publiek aangesloten bij dat deel van de Vlaamse beweging dat
excuus heeft gevraagd voor de wandaden die tijdens de tweede
wereldoorlog zijn begaan en waarvoor de leiding van de Vlaamse Beweging
zelf en niemand anders verantwoordelijk is, en die onnoemelijk veel menselijk leed hebben veroorzaakt. Ik
heb - u weet dat, u kent mij - steeds in de duidelijkste bewoordingen
afstand genomen van elk extreem-rechts gedachtegoed, van elke
racistische ideologie en weiger elke vorm van samenwerking met
extreem-rechts. Alle beleidsdaden die ik ooit heb getroffen, zijn
daarvan overigens de beste illustratie. Alle beleidsdaden die ik ooit
heb gesteld, zijn vanuit een zuiver democratische logica geïnspireerd.
De Vlaamse regering heeft een positief en enthousiasmerend project
opgezet, waarmee we de verbondenheid en het optimisme binnen de Vlaamse
samenleving willen aanwakkeren. Het is een boeiend project tegen het
negativisme en de onverdraagzaamheid die extreem-rechts tot stand wil
brengen. Ik wil dit project van de Vlaamse regering mee uitdragen en
zeker niet in gevaar brengen. Ik erken mijn fout en vraag de kans om
het vertrouwen opnieuw op te bouwen.
Het vertrouwen werd dus niet opnieuw opgebouwd en onze vriend Sauwens
moest aftreden. Iets waarover je trouwens niks terugvindt bij zijn
uitgebreide zelfbewierroking op zijn blogjes. Maar dat is natuurlijk
heel menselijk... Als je zijn verklaring hierboven leest en die
vergelijkt met zijn slinkse poging om zich te wreken op een ambtenaar
die alleen maar zijn plicht deed dan krijgen wij last van zo een kippevelmoment dat we enkel voelen wanneer we te maken krijgen met -en nu citeren we uit zijn excusespeechke- "daden die niet vanuit een zuiver democratische logica zijn geïnspireerd"
en om af te sluiten zetten we hieronder nog een voorbeeld van een
interessante website waarop je allerlei vragen kan stellen...zelfs
museumdirecteurs beantwoorden vervolgens je slimme vragen..
..
Bij
het autorijden zien we bij de kruispunten dat de palen van de
verkeerslichten bevestigd zijn een specifieke kleur hebben, in
Vlaanderen geel -zwart. In wallonië en Brussel rood -wit. Waarom is dat
14/09/2008 - Willem (18 jaar)
Context van de vraag:
Dit
is iets dat ik mij al een hele tijd afvraag. Heeft dit gegeven
misschien een politieke achtergrond. Waarom kan je op het net hier
nergens uitleg over vinden?
Antwoord
Dag Willem,
ik herinner me nog het ogenblik waarop in Vlaanderen geel-zwarte palen
werden ingevoerd. Dat gebeurde toen Johan Sauwens (toen Volksunie)
minister van verkeer was in de Vlaamse regering, eind jaren 80 of begin
jaren 90 van de vorige eeuw. Hij kwam tot deze beslissing omdat uit
studies en buitenlandse voorbeelden bleek, dat geel-zwart op die palen
voor een betere zichtbaarheid zorgt dan rood-wit. Met klem werd door
zijn diensten ontkend dat het iets te maken had met politieke
voorkeuren.
Als je meer wil weten, kan je misschien via www.vlaanderen.be de bevoegde administratie contacteren.
Succes nog!
Wim
Deze vraag werd beantwoord door: Wim De Vos
communicatie Museum voor Natuurwetenschappen
en voor onze Ollandse vrienden...opletten, we zitten hier dus NIET in het Magrittemuseum!
Sommige mensen zijn zo vol van zichzelf dat ze er onmogelijk in slagen
hun arrogante smoel te houden. Waw, we zouden al onmiddellijk de
vacature kunnen invullen van persoonlijk raadgever van Gennez...de toon
is al meteen gezet. We hebben over de grote smoel Barteld Schutyser.
Deze slimme jongen vindt het nog nodig uitspraken te doen over zijn
literaire mails geadresseerd aan een goede vriendin die plots opdoken
in de slechte pers...dus trok onze Barteld naar Humo...hij kon net even
goed naar "Dag allemaal" zijn getrokken maar dat doe je natuurlijk niet
als "linkse Vlaamse intellectueel" :
'Die 'ik' in mijn mail: dat was ik niet, dat was Caroline Gennez'
Frank Vandenbroucke is volgens een peiling van de VRT en De Standaard de populairste Vlaamse socialist, ver boven zijn partijvoorzitster Caroline Gennez,
die in de top dertig van populaire Vlaamse politici van plaats
zeventiende naar plaats drieëntwintig zakt. En toen hadden de mensen
nog niet eens de beruchte mails gelezen die vorige week uitlekten en
waarin zowat elk SP.A-kopstuk genadeloos geroskamd werd.
De mails leggen bloot hoe Caroline Gennez met enkele getrouwen de
Vlaamse ministerportefeuilles verdeelde en met hen overlegde over hoe
Frank Vandenbroucke moest worden kaltgestellt. De mail die het meest
choqueerde is van de hand van ene Barteld Schutyser. 'Ik verneem plots wie bij ons de regering samenstelt,' reageerde Louis Tobback. 'Dat is niet onze voorzitster. Ook niet de loge en zelfs niet de maffia. Het zijn de grote Milan Rutten en de grote - hoe heet de man ook alweer? - Barteld Schutyser die dat doen.'
Ja, wie is die Barteld Schutyser eigenlijk? Een veertiger met een lidkaart bij de SP.A, ooit kabinetsmedewerker van Johan Vande Lanotte,
advocaat administratief recht bij het gerenommeerde bureau DLA Piper,
en al meer dan tien jaar één van de beste vrienden van Caroline Gennez.
En dan nu: zijn grote doorbraak als decision maker.
Bart Schutyser «Eerlijk gezegd, de hele heisa rond die mail is much ado about nothing. De meeste mensen waarover het in de mail gaat kén ik nauwelijks - met Freya Van den Bossche
heb ik misschien al vijf woorden gewisseld. Ik heb die mail geschreven
als privépersoon aan een goeie vriendin, in een informele taal en op
eigen initiatief. Milan Rutten (directeur communicatie SP.A, red.) had
een mail gestuurd over de organisatie van het congres, en ik heb daarop
geantwoord over de manier waarop Caroline Gennez dat best zou
aanpakken. In de stijl van: voilà, dat is mijn gedacht. Oké, een beetje
gechargeerd misschien, maar dat is de aard van het beestje. Ik ben een
West-Vlaming, ik ben altijd rechtdoorzee.»
HUMO Met een wel zeer intrigerend zinnetje: 'Caroline moet
zich op duidelijke dreigingen à la 'de waarheid over Agusta'
voorbereiden.' Is de hele waarheid over het Agusta-schandaal dan niet
gekend?
Bart Schutyser «Op mijn erewoord: ik weet het niet.
U moet begrijpen in welke context die mail is geschreven. Ik wilde
Caroline voorbereiden op de reactie van Frank Vandenbroucke op het
moment dat hij hoorde dat hij geen minister zou worden. Ik dacht dat
hij razend kwaad zou worden en - wie weet - zou dreigen om oude koeien
over Agusta uit de sloot zou halen. Er doen daarover
nog altijd een paar indianenverhalen de ronde in de partij, maar wat
ervan aan is weet ik niet.»
HUMO Blijkbaar is de Agusta-affaire nog altijd niet
verteerd. Er loopt nog altijd een proces van Luc Wallyn tegen de partij
om zijn aandeel van het proces te betalen, en de oudere garde van de
SP.A heeft het Frank Vandenbroucke nooit vergeven dat hij spontaan
bekentenissen is gaan afleggen bij het gerecht, en er en passant enkele
partijgenoten als Willy Claes en Carla Galle bij lapte.
Bart Schutyser «Ik denk dat die episode nog altijd
haar sporen nalaat, ja. Maar van dat proces wist ik bijvoorbeeld niets
af, en van de Agusta-affaire nog minder. U moet weten: ik was destijds
achttien en volgde die zaken nog niet op de voet. Nu wél, omdat ik af
en toe eens mijn gedacht zeg tegen iemand die, als ik niet oppas, er
ook nog wat mee doet (lacht). Dan moet het toch een béétje verstandige klap zijn.
Ach, ik ben gewoon een tiep die zijn gedacht zegt in een informele sfeer en die ook een beetje geestig schrijft. En iedereen denkt: 'Oeioei! Die tiep
neemt de beslissingen!' Maar nee! Ik wist een aantal dingen: dat Frank
een probleem was, wie de ministers zouden worden, welke bevoegdheden de
SP.A zou krijgen. Waarom? Ik ken Caroline al meer dan tien jaar. Ze is
één van mijn beste vrienden. Ik geef haar weleens advies, maar zeggen
dat ik haar bevelen kan geven, dat is toch iets heel anders. Ik neem
géén beslissingen.»
HUMO En toch, als u schrijft: 'We hebben drie mandaten.
Frank moest weg, daarover zijn we het eens. Ik moest met een opvallende
vice komen...'
Bart Schutyser «Die 'ik' in de mail, daar bedoel ik natuurlijk niet mezelf mee, maar Caroline! Kijk, ze moet aan Peter (Vanvelthoven) en Kathleen (Van Brempt)
uitleggen waarom zij geen minister worden. Ik heb haar spontaan advies
gegeven in de zin van: zo zou ik het motiveren, als ik in jouw plaats
was. Meer niet.»
HUMO 'Frank moest weg, daarover zijn we het eens.' Dat wekt
de indruk dat het opzijschuiven van Vandenbroucke niet, zoals eerder
gezegd, door een brede partijbasis gedragen wordt.
Bart Schutyser «Die 'we', dat zijn
niet 'ik en Caroline Gennez', dat zijn de SP.A'ers. Het was toen al,
weliswaar in beperkte kring, bekend dat er een probleem was met Frank.
Oké, ik heb het misschien wat hard uitgedrukt. Maar iedereen weet dat
Caroline die beslissing niet op haar eentje heeft genomen. Ik heb
alleen gezegd: 'Oké, hoe gaan we dat dan aanpakken?»
HUMO Een andere pijnlijke passage gaat over Bert Anciaux,
die per se een schepenmandaat in Brussel moet krijgen. 'Als het Pascal
niet lukt om dat voor Bert te regelen moet Steve (alweer) naar Di Rupo.'
Bart Schutyser «Daarvoor moet u de situatie in Brussel kennen: er is daar een bestuursakkoord waardoor PascalSmet
schepen zou zijn geworden in 2010. Dat mandaat wordt nu bemand door een
PS'er. Nu weten we dus: Pascal wordt minister in de Vlaamse regering
voor vijf jaar, en Bert Anciaux - of je 'm nu leuk
vindt of niet - staat op straat. Hij heeft nog een jaar
uittredingsvergoeding, en dan heeft hij níéts meer. Oké, hij is van
politieke partij veranderd, maar hij kan nu toch niet nóg eens
overstappen? Hij weet ook wel dat de SP.A voor hem een eindpunt is. Als
dit niet lukt, is zijn politieke carrière voorbij.»
HUMO En daarom moet Steve (alweer) naar Di Rupo?
Bart Schutyser «Och ja, ik maak ook heel wat veronderstellingen in die mail. Het is een publiek geheim dat Steve Stevaert een goeie relatie heeft met Elio Di Rupo.
Ze zeggen dat die dingen zo geregeld worden, maar ik ben daar
natuurlijk niet bij, hè. Ik denk trouwens dat het niet gaat lukken,
want Bert ligt niet zo goed bij de Franstaligen: in hun ogen is hij een
halve Vlaams Belanger.»
HUMO Nog eentje, over Freya Van den Bossche: 'Godzijdank is ze zwanger.'
Bart Schutyser «Allez vooruit, u bent een vrouw, u zal mij wel een vreselijke seksist vinden.
Kijk, ook dáár heb ik een paar veronderstellingen gemaakt: stel dat
ze niet content is met de vice, stel dat ze onderwijs wil... En die
'godzijdank': dat is mijn stijl. Ik ga haar zelf niet bellen - ik ken
haar zoals gezegd nauwelijks. Maar het schijnt dat ze er vrij nuchter
op reageert. Hoe hard hij ook mag klinken, uit die mail spreekt toch
ook een bekommernis voor die mensen.»
HUMO En Caroline Gennez? Hebben jullie nu ruzie?
Bart Schutyser (aarzelt) «Goh, Caroline en
ik zijn zeer goeie vrienden. Zij zegt: 'We hadden nu eenmaal een
verhouding waarin jij als klankbord een aantal dingen vrijuit tegen mij
mocht zeggen, en in dit geval was het misschien een beetje straf.' Maar
als vriend kan je nauwelijks een loyaler iemand vinden dan haar. Anders
zou ik haar klankbord ook niet zijn, hè: als privépersoon steun je een
publiek persoon omdat je er respect, bewondering en vriendschap voor
voelt. Ik word daar niet voor betaald, noch door haar, noch door de
partij.»
HUMO Ze zit nu wel in de problemen door uw mail.
Bart Schutyser (zucht) «U moest eens weten
hoe ík me voel: als iemand bij wie er is ingebroken en wiens kleren ze
aan stukken hebben geknipt. Ik voel mij echt gepákt.»
we zetten nog eventjes zijn gevleugelde uitspraken in een extra steunkleurtje:
"voilà, dat is mijn gedacht. Oké, een beetje
gechargeerd misschien, maar dat is de aard van het beestje. Ik ben een
West-Vlaming, ik ben altijd rechtdoorzee.»
"Ach, ik ben gewoon een tiep die
zijn gedacht zegt in een informele sfeer en die ook en beetje geestig
schrijft...."
"Hoe hard hij ook mag klinken,
uit die mail spreekt toch ook een bekommernis voor die mensen"
"U moest
eens weten hoe ik me voel: als iemand bij wie er is ingebroken en wiens
kleren ze aan stukken hebben geknipt. Ik voel mij echt gepakt".
Ha,
die jongen voelt zich "gepakt"...effe terug naar zijn geestige
West-Vlaamse mails waar de bekommernis voor de betrokken personen van
afdruipt...
Als er nu één blinde vink in dit landje wil geloven dat onze
verstandige Barteld het gebruik van de woordjes "ik" en "we" in een
vriendelijk en vertrouwelijk mailtje aan een goeie vriendin door elkaar
haspelt ...tja dan moet ofwel die vink dringend worden opgenomen in een
gesloten inrichting ofwel moet onze Barteld zich maar best inschrijven
in een cursus nederlands voor pas aangekomen politieke vluchtelingen...
Bovendien lijkt onze slimme jongen plots vergeten te zijn dat niet
alleen Gennez als geadresseerde persoon vermeld staat op die mail...op
de zelfde lijn en niet slechts in kopie staan nog een paar mensen :
Milan Rutten als eerste vervolgens Gennez en dan Jan Cornillie en als laatste Johan Van Hoecke.
Als je dan beweert :"Ik heb die mail geschreven
als privépersoon aan een goeie vriendin, in een informele taal en op
eigen initiatief. Milan Rutten (directeur communicatie SP.A, red.) had
een mail gestuurd over de organisatie van het congres, en ik heb daarop
geantwoord over de manier waarop Caroline Gennez dat best zou
aanpakken."
dan klopt er iets niet...zelfs in deze verklaring klopt er iets niet,
tenzij ons taalgevoel even slecht is als dat van Barteld wanneer hij "ik"
en "we" moet gebruiken.
Ofwel schrijf je, volgens ons, als privépersoon naar een goeie
vriendin in een informele taal ofwel antwoord je aan de directeur
communicatie en je verwart best de twee niet met elkaar...Barteldje kan
dat blijkbaar wel. Met de gekende gevolgen... als eminent jurist op een
eminent juristenbureau kan dat tellen als kwakkel...
Indien deze mail enkel geadresseerd zou zijn aan de goeie vriendin dan
zien wij hier vanuit onze hangmatten evenmin het nut van een zin als :Caroline moet zich op duidelijke dreigingen à la "de waarheid over Augusta" voorbereiden...tenzij
wij weer analfabeten zouden zijn. Maar volgens ons zwak ontwikkeld
taalgevoel gaat het hier dus in eerste instantie om een mail aan Milan
Rutten en gaat het niet in eerste instantie over de organisatie van een
congres... behalve in puntje 5 waar het dan gaat over de plaatsjes
vooraan...maar er ontbreken wel een paar paginaatjes tussen het mailtje
van Milan Rutten van 9 juli (waar tenandere weinig onkies woordgebruik
is in terug te vinden..) en waar onze Barteld enkel in cc staat...we
kunnen dus enkel raden wie de andere onderwerpjes heeft
aangebracht...Misschien moeten we nog eventjes wachten op de publicatie
van wat ontbrekende mailtjes...grijns grijns grijns
wat sensueler kan ook met Sonora Dinamita en Mi cucu en jullie hebben
er het raden naar wat dit mag betekenen...het is in elk geval een
cumbia...en jullie krijgen er twee van...er is immers na het vorige
nummer ook nog een antenna parabolica in het spel...
En het wordt stilaan tijd om een ander continent te
bezoeken...hophophop naar Latijns-Amerika en hier beginnen we met de ongelooflijke Perez Prado in zalige tijden toen de
rilatine nog niet was uitgevonden.
Kijk beste lezertjes, er is een akkoord. Plots hoort men geen geneuzel
meer over zwakke onderhandelingsposities...er is een akkoord.
Waarschijnlijk zal niet iedereen gelukkig zijn met dit ding en een
storm van verontwaardiging zal losbarsten vanuit de groene hoeken en
vanuit de oppositie...
Het moet gezegd dat op basis van onderstaand bericht niet alles even
helder is als het water van Spa. Wat we hier echter onthouden is dat er
een soort controlecomité wordt opgericht dat en bechmark doet met de
buitenlandse prijzen. Hoe dit in de praktijk moet verlopen is niet
meteen duidelijk en of er sanctionerend kan opgetreden worden bij
ontsporing is hier helemaal onduidelijk. In elk geval is dit al een
mooi begin en al zeker beter dan wat er vroeger was...niets. Het geeft
ook terug macht aan de politiek die tenslotte nog steeds een emanatie
zou moeten zijn van de wil van de
kiezer en dus een vorm van democratische controle. De CREG was een
alternatief geweest maar ontsnapt inderdaad aan elke politieke
controle. Niemand controleert immers de CREG...We zijn natuurlijk erg
benieuwd op welke manier dit opvolgingsorgaan zal functioneren maar het
is een stap in de goeie richting dus op dit ogenblijk kunnen we
Magnette feliciteren....we zien later hoe het werkt!
Ook de verklaring dat er met de gewesten akkoorden zullen afgesloten
worden om te komen tot een globaal energieplan stemt hoopvol. Laten we
dus enig optimisme vertonen want tenslotte werd dit hier op dit blogje
reeds ettelijke malen gevraagd en plots blijkt het dan toch door te
dringen bij de politici...niet dat dit onze verdienste is, maar het
stemt ons enigszins hoopvol! De rest van het akkoord over
tewerkstelling is niet erg duidelijk en dat zal afwachten vallen wat
men daarmee concreet bedoelt. De investering van 500 miljoen in
alternatieve energie lijkt ons eerder een dooie mus want we vermoeden
dat deze investering er ook zonder akkoord was gekomen. Alleen al de
Electrabelparticipatie in de windmolenparken voor de kust zal niet ver
van dit bedrag liggen zeker? Dus kunnen we dit als een emmer oogzand
beschouwen. Opvallend is wel dat er geen belofte werd gedaan voor
bijkomende aanwervingen binnen de eigen energiesector. Men spreekt
enkel over de energiebesparingen en afvalrecyclage. Wat de sector
energiebesparingen betreft weten we niet waarover er gepraat wordt en
dat zal moeten verduidelijkt worden Maar dat zien we dus ook later. Op
het eerste zicht kan dit leiden tot een mooi evenwichtig akkoord al zal
er geroepen worden dat de jaarlijkse bijdrage veel te laag ligt wat
niet meteen fout is gezien de te verwachte winsten door het langer
openhouden van de drie oudste kerncentrales. Maar er staat eveneens een
zware investering tegenover die ook banen zal creëren die best kunnen
gebruikt worden en het opvolgingscomité zal er dan moeten voor zorgen
dat we met de tarieven op de zelfde lijn zitten dan de buren wat een
dompertje zou kunnen zetten op de buitensporige prijzen en winsten...in
feite zijn we dus terug naar af en wordt een nieuw controlecomité
opgericht na de nutteloze afschaffing van het vorige....alleen mag het
kind niet meer de zelfde naam dragen en er ontbreekt een
vertegenwoordiging van de consumenten. Zowel van de industriële als van
de huishoudelijke consumenten. Tenzij deze vervat zitten onder de
noemer "sociale partners"...
Akkoord over bijdrage nucleaire sector
maandag 12 oktober 2009
Bron: belga + De Standaard
Auteur:
bvb
Akkoord over bijdrage nucleaire sector
Pol De Wilde
Het kernkabinet heeft een akkoord bereikt over
de bijdrage van de nucleaire sector aan de begroting. Dat meldt
Energieminister Paul Magnette.
De
regeringstop schaarde zich maandag achter het voorstel van PS-minister
Magnette om de kerncentrales 10 jaar langer open te houden. Het gaat om
Doel 1 en 2 en Tihange 1. Sommige partijen hadden de centrales naar
verluidt langer willen doen draaien, maar daar wilden de Franstalige
socialisten niet van horen.
De bijdrage die de producenten van kernenergie - Electrabel en SPE -
zullen moeten ophoesten, loopt tot 2025, de datum waarop de centrales
in principe hun deuren zullen moeten sluiten. De hoogte van het bedrag
schommelt vanaf volgend jaar en tot en met 2014 tussen 215 en 245
miljoen euro. De exacte bijdrage hangt af van de evolutie van de
marktprijzen, de productiekosten en de bestaande schatting daarover.
Het is een nog op te richten Opvolgingscomité - met
vertegenwoordigers van de regering, de producenten, de sociale partners
en de Nationale Bank - dat zich hier jaarlijks over zal buigen en een
concreet bedrag zal voorstellen. Daarnaast moet het Comité jaarlijks
nagaan of de prijzen die de operatoren aan de consumenten aanrekenen
niet de gemiddelde prijs in onze buurlanden overschrijden. Het orgaan
rapporteert hierover aan de minister van Energie.
De producenten moeten de bijdrage ook na 2014 en tot 2025 nog
ophoesten. Het bedrag kan dan zelfs hoger liggen dan 245 miljoen euro.
Magnette kondigde maandagavond het akkoord aan. Hij heeft hierover
naar eigen zeggen een overeenkomst op zak met Gaz de France Suez. De
Franse energiereus gaat behalve de bijdragen ook nog een reeks
engagementen aan, onder meer over investeringen in alternatieven
energiebronnen en de creatie van extra werkgelegenheid.
Wat volgt is een opsomming van de engagementen die Magnette verkreeg van GdF Suez:
"Een bedrag van minstens 500 miljoen euro zal vanaf 2010
aangewend worden om de investeringen in hernieuwbare energiebronnen en
de vermindering van het energieverbruik te financieren.
De
groep GdF Suez verbindt zich ertoe in België een hoog activiteitsniveau
te handhaven met 13.000 huidige jobs in de sector energiebesparing en
afvalrecyclage.
De groep GdF Suez verbindt zich ertoe
vóór 2015 meer dan 10.000 personen aan te werven en in samenwerking met
de federale Regering en de deelstaten een programma van professionele
vorming in zijn beroepen te ontwikkelen om zo op een bestendig niveau
van 500 afwisselende opleidingsposten te komen.
Een derde
van de investeringen voor onderzoek en ontwikkeling van Electrabel zal
specifiek bestemd zijn voor het carbon-capture proces en de meest
actuele technologieën inzake energiedoeltreffendheid voor de nijverheid
en de particulieren. Ook zal de groep GdF Suez jaarlijks 5 miljoen euro
investeren in de Belgische onderzoekprogrammas die gewijd zijn aan de
behandeling en aan het beheer van het kernafval en aan
exploitatieveiligheid.
De groep GdF Suez verbindt zich
ertoe om in België de zetels van zijn verantwoordelijkheden van zijn
activiteiten Energie Europa en Internationaal en Tractebel
Engineering te handhaven".
Magnette wijst er tot slot nog op dat met de gewesten ook nog
akkoorden zullen worden afgesloten. Bedoeling is tot een "een ambitieus
en voluntaristisch plan van energiedoeltreffendheid en ontwikkeling van
hernieuwbare energiebronnen" te komen. "Dit plan zal becijferde
doelstellingen vastleggen die ons toelaten om onze Europese
verplichtingen tegen het jaar 2020 te bereiken, en deze objectieven
zullen jaarlijkse geëvalueerd worden", luidt het nog.
Overleg tot de finish
Sinds vanmiddag half één zitten de topministers opnieuw samen op
Hertoginnedal voor een vergadering tot de finish over de begroting.
Morgenmiddag leest premier Herman Van Rompuy zijn beleidsverklaring
voor in Kamer en Senaat.
In de beleidsverklaring worden traditioneel de grote lijnen van de
begroting geschetst. Volgens de woordvoerder van de eerste minister
liggen de grote lijnen van de begroting al vast, maar moeten een aantal
details nog worden geregeld. En, de laatste loodjes wegen altijd het
zwaarst, luidt het.
Behalve over de begroting moet het kernkabinet zich ook nog
uitspreken over nieuwe initiatieven of de verlenging van een aantal
relancemaatregelen. Dinsdagmorgen komt in principe de ministerraad nog
samen om de beleidsverklaring voor te bereiden.
De hangmatsocialisten steunen Caroline vanuit hun hangmat natuurlijk!
Nog nooit waren de sossen zo lang in het middelpunt van de
mediabelangstelling als de laatste dagen, zelfs weken. Je moet het hen
nageven weinigen zullen hen hierin overtreffen...Misschien zijn de
onderwerpen wat ongelukkig gekozen: defenestratie, beledigende en
hautaine mails en oproepen tot interne revolutie...je ziet dat niet
vaak. Onze lievelingsvoorzitster heeft het moeilijk en dat kan ook
moeilijk anders. Maar in tegenstelling tot de "revolutionairen" die
haar aftreden eisen en zich hiermee natuurlijk volledig buitenspel
plaatsen, willen wij even onze eigen kleine en misschien zelfs foute
analyse maken. Volgens onze visie ligt de oorzaak van al deze heibel
elders Als we de inhoud van onderstaand artikel mogen geloven dan is
het probleem groter en dieper dan de persoon van Gennez. Day betekent
dat het vrij dwaas en dom zou zijn haar de zwarte piet door te schuiven
zoals de zogenaamde linksen dit wel erg duidelijk wensen te doen. http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=K02GFUI6
De inner circle van Caroline Gennez
In het begin van haar voorzitterschap vocht Caroline Gennez tegen een
vreselijke eenzaamheid. Barteld Schutyser kon ze meteen in vertrouwen
nemen.
Twee jaar geleden portretteerde De Standaard het netwerk van kersvers voorzitter Caroline Gennez. Daarin dook al de naam van Barteld Schutyser op.
De twee leerden elkaar kennen bij Animo. De Limburgse zette de
jongerenorganisatie van de SP.A opnieuw op de kaart. Later kruisten hun
wegen opnieuw op het kabinet van Johan Vande Lanotte, minister van
Begroting en vicepremier in de regering-Verhofstadt I. Schutyser
begeleidt als jurist de Lambermont-hervorming, Gennez houdt zich bezig
met het vluchtelingendossier.
Schutyser had de politiek ondertussen vaarwel gezegd. Bij
het advocatenkantoor DLA Piper klom hij op tot vennoot. Het kantoor is
gespecialiseerd in publiekrecht en werkt via de Universiteit Gent ook
samen met Johan Vande Lanotte. Maar de twee bleven elkaar bellen. De
relatie herwon een politieke dimensie toen Gennez na de desastreuze
verkiezingsuitslag van juni 2007 werd aangewezen om Vande Lanotte te
vervangen. Een storm van protest stak op.
Plaatselijke afdelingen trakteerden de voorzitter in spe op
enkele legendarische confrontaties. Gennez werd zo'n beetje de ultieme
boksbal waarop alle frustraties van de afgelopen jaren werden
uitgewerkt. Ze moest daarbij de confrontatie aangaan met Erik De Bruyn,
een nobody uit Antwerpen, die bij momenten de overgrote
meerderheid van de afdeling achter zich kreeg. De Mechelse kreeg geen
enkele steun van de kopstukken. Niemand trok openlijk partij voor haar.
De zogeheten G7, het kransje van ministeriabelen, keek maar wat graag
de kat uit de boom. Ook de kroko's hielden zich kalm. Gennez moest het
in haar eentje beredderen. Schutyser loodste haar doorheen die donkere
maanden. Politiek had hij voldoende ervaring om haar met raad en daad
bij te staan.
In Het Nieuwsblad benadrukt Gennez vandaag dat ze
met Schutyser bevriend blijft, maar dat ze hem niet langer om advies
zal vragen. Ze begrijpt ook dat de mail choquerend' overkomt.
In het partijhoofdkwartier aan de Brusselse Grasmarkt werkte alvast Milan Rutten.
De Antwerpenaar is verantwoordelijk voor de communicatie, maar doet
eigenlijk veel meer. Net als Schutyser leerde Gennez Rutten kennen bij
Animo. Van bij haar eerste stappen in de actieve politiek verzorgde
Rutten tevens haar gewezen vriend haar electorale campagnes. De
carrières van de twee lopen in zekere zin parallel. Rutten werkte zich
op achter de schermen van de partij. Zo was hij de nationale
campagneverantwoordelijke in 2003 en 2004 en de Antwerpse
campagneverantwoordelijke in 2006. Gennez werd gecoöpteerd als senator,
verzeilde later in het Vlaams Parlement en klom uiteindelijk naar het
hoogste partijechelon.
Insiders beschrijven Rutten als de absolute
vertrouwenspersoon die iedereen in de schaduw stelt. Rutten, in 2007 de
medeauteur van het rapport over de nederlaag, bevestigde, maar
nuanceerde ook. Het is allemaal wat toevallig verlopen. We vinden
elkaar in vertrouwen en in engagement. Maar tijdens deze
voorzittersverkiezingen heb ik haar weinig raad gegeven,' zei hij twee
jaar geleden. Hij wist toen nog niet of hij voor Gennez zou blijven
werken. Dat uitgerekend hij de mails heeft uitgeprint, lijkt een
vreemde speling van het lot. Rutten staat bekend om zijn discretie.
Van een vertrek is ondertussen geen sprake meer. Gennez zou Rutten niet meer kunnen missen. Wat later voegt Jan Cornillie
zich bij dat duo op de Grasmarkt. Cornillie, naar verluidt een
briljante dertiger, verzeilt via de federale kabinetten van Mobiliteit
(Bert Anciaux, Renaat Landuyt) op de studiedienst van de SP.A. Zijn rol
bij de jongste regeringsonderhandelingen valt nauwelijks te
overschatten. Frank Vandenbroucke dacht dat hij die onderhandelingen
zou leiden. Viel dat tegen. Cornillie organiseerde alles, met cijferaar
John Crombez in zijn buurt en Gennez als politiek verantwoordelijke.
Het trio groeit uit tot de absolute tophandelaars, met Vandenbroucke
eerder als last dan als lust.
Cornillie, Rutten en Gennez zijn drie handen op een buik. De mail van Schutyser was ook gericht aan Johan Van Hoecke,
de persoonlijke woordvoerder van Gennez. Zijn overlevingsinstinct is
weinigen gegeven. Van Hoecke werkte bij De Lijn zijn directe baas was
huidig parlementsvoorzitter Jan Peumans toen Steve Stevaert hem
meenam naar het kabinet van Mobiliteit. Van Hoecke volgde Stevaert naar
het voorzitterschap. Toen Stevaert gouverneur werd, raakte hij even op
de dool. Via een korte passage bij Johan Vande Lanotte trok hij naar
het kabinet van minister van Begroting Freya Van den Bossche. Nadien
wachtte opnieuw de Grasmarkt.
Van Hoecke is altijd het oog en het oor van Stevaert
gebleven. De twee zien elkaar heel regelmatig. Aan zijn loyaliteit aan
Caroline Gennez twijfel je maar beter niet. De Gentenaar is een
belangrijk klankbord. Van Hoecke is zelf niet bepaald een
spraakwaterval, maar registreert heel gewiekst hoe journalisten
tegenover de partij en haar voorzitter staan.
Begin oktober begon ook Filip Rogiers op de Grasmarkt. Deze gewezen Wetstraat-journalist van De Morgen koestert
eveneens een jarenlange vriendschap met de voorzitter. De perikelen bij
de krant zetten hem ertoe aan in te gaan op het aanbod om voor de
partij aan trendsonderzoek te doen. Ook hij wordt gegarandeerd een
vertrouweling, al heeft hij met de huidige heisa niets te maken.
Iedereen
aandachtig meegelezen? Wat is volgens deze nogal dwarsliggende fractie
het echte probleem? Gennez? Neen, want ze blijft voorbeeldig
communiceren in deze uiterst moeilijke periode. Bovendien nam ze de
laatste tijd vrij degelijke en zelfs gewaagde maar correcte standpunten
in die niet alle grijze eminenties even op prijs zullen hebben gesteld.
Het echt§e probleem is dat een partij die het moet hebben van begrippen
als solidariteit, kameraadschap ooit een jong en onervaren meisje heeft
gedropt op de voorzittersstoel zonder dat zij een sterke partijafdeling
achter zich had staan. De toenmalige parttijgoeroe annex cafébaas zette
haar op de troon zoals middeleeuwse koningen dat deden met
bastaardzonen. Vervolgens moest ze dan nog verhuizen omdat ze in eigen
gebied alleen maar een concurrente kon worden voor andere
mesthoophanen. Mechelen was dan haar nieuwe uitvalsbasis waar ze
natuurlijk als gedropte indringster werd beschouwd en al van bij het
begin een sacochengevecht moest voeren met de andere plaatselijke
schone. Een gevecht dat ze trouwens heeft gewonnen. Maar welke idioot
beslist zo iets en welke partij keurt zo iets goed? De gevolgen zijn
meestal gekend...zonder steun van een eigen zwaar doorwegend afdeling
en steeds onder vuur van alles en iedereen moet je je richten tot
vrienden en buitenstaanders. Zeker nadat haar "kingmaker" zich zogezegd
had teruggetrokken uit de aktieve politiek. Als je dan nog je eigen
"ex" als klaagmuur en toeverlaat blijft gebruiken dan ben je inderdaad
wel erg eenzaam en vooral erg kwetsbaar. Voor mensen die vanuit
partijafdelingen komen is het een evidentie om soms de vreemdste
coalities te moeten sluiten om je troon te verstevigen. Iemand als
Gennez kon dat niet en dat kan haar dus niet worden aangewreven want ze
had geen enkele keuze.
Als ze het nu handig speelt en de emotionele kant onder controle kan
houden, dan komt ze versterkt uit de chaos. Elk alternatief is erger
dan de versterking van haar macht (die ze trouwens tot nog toe niet
had) en dus zal eindelijk al dat gespuis waarmee die partij wordt
bevolkt zich verplicht achter hun voorzitster moeten scharen. Bijkomend
voordeel : de interne linkse oppositie die op weinig doordachte manier
opriep tot een paleisrevolutie - en dat zal waarschijnlijk ook zonder
de achterban te raadplegen gebeurd zijn- kan definitief uitgeschakeld
worden. 8000 stemmen zijn in deze omstandigheden peanuts, beste Eric.
Of er nu eindelijk werk zal kunnen gemaakt worden van een echte linkse
partij is maar de vraag. We stonden echter nooit dichter tegen een
oplossing. Maar de vernieuwing zal dus niet vanuit de linkse hoek komen
maar vanuit de buik van de partij en met medewering van alle tenoren.
We vinden het erg voor onze rode voorzitter maar als je oproept tot
revolutie moet je je eigen krachtsverhouding correct inschatten en een
analyse maken van het moment... Volgens onze fractie zal, eigenaardig
genoeg, de vernieuwing nu in sneltreinvaart moeten worden doorgevoerd
door een versterkte voorzitster en zonder de linkse vleugel. Wat dat
allemaal inhoudelijk zal betekenen weten we nog niet maar het is nu of
nooit meer...
Wij zijn benieuwd en zullen vanuit onze hangmatten vrolijk toekijken....
Werk is er voor een linkse partij in overvloed. Dat lazen we reeds
gisteren in het rapport over het Brussels onderwijs...kameraden hop er
is veel werk aan de winkel en "leve Caroline"
Maar dump zo snel mogelijk die designerssossen die zulke belachelijke mails schrijven en de kaars voor den heilige Damiaan kan ook nooit kwaad!
Brusselse jongeren ...allemaal bandieten? Of Marx in Brussel (2009)
Beste lezertjes om jullie al wat voor te bereiden op het lezen van
rapporten nodigen we jullie vandaag uit tot het lezen van een hoogst
interessant exemplaar dat we vonden op :http://www.brusselsstudies.be/PDF/NL_73_SGB5.pdf het
betreft een rapport over het Brusselse onderwijs en werd gemaakt voor
de Staten-Generaal van Brussel. We zijn zo vrij geweest om een aantal
volgens ons niet geheel onbelangrijke passages in rode vetjes te
zetten. Dat de tekst nogal rood en vet kleurt en dat we van dit rapport
nooit eerder iets hebben gelezen tussen het dagelijks politiek geleuter
over Brussel dat toch zo slecht bestuurd wordt maakt onze commentaren
overbodig. Maar het wordt hoog tijd dat er iets wordt gedaan en dat zal
geld kosten...maar het zal dan wel geld zijn dat nuttig werd besteed.
In plaats van Brusselse jongeren steeds te associëren met criminaliteit
en straatrellen moet men dringend werk maken van de oplossingen...En de
sossen zouden beter stoppen met hun onnozelheden en onderlinge vetes en
eens lezen wat er hier allemaal wordt geschreven. Misschien opent dit
hun de oogjes over het feit dat de klassenstrijd nog niet gestreden
is...er bestaan nog zeer duidelijke klassentegenstellingen en die
worden best op een beschaafde manier aangepakt anders zal het op een
minder beschaafde manier gebeuren. Dat is geen stoute bewering noch
provocatie van een links en licht geschift blog maar een les die we uit
de recente geschiedenis trekken....
Inleiding In deze bijdrage staat de situatie van het leerplichtonderwijs in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest centraal. Scholen zijn geen geïsoleerde entiteiten waarbinnen het leerproces zich afspeelt maar kunnen niet los gezien worden van de grootstedelijke omgeving waarin ze functioneren. Om zicht te krijgen op dit complexe gegeven kunnen we de relatie tussen beide in vier aspecten samenvatten: de politiek-institutionele context (organisatie van het onderwijs), het pedagogisch-onderwijskundige proces (hoe en wat leren, in welke omstandigheden en met welk vooropgesteld resultaat), het demografisch-geografisch gegeven (bevolking waarvoor het onderwijs wordt georganiseerd), en de sociaal-culturele context (stedelijke ontwikkelingen) (Verlot, 2002). Alhoewel deze verschillende aspecten sterk met elkaar verweven zijn biedt deze indeling een interessante houvast om de concrete Brusselse situatie nader te bekijken en de vaststellingen en de probleemformulering nader te verduidelijken. Hierna volgen een aantal mogelijke politieke opties. Gezien de omvang van de problematiek wordt hier niet dieper ingegaan op het hoger onderwijs of beroepsopleiding. Deze aspecten komen in themas als Brussel als kennisstad en de Brusselse arbeidsmarkt aan bod. I. Vaststellingen 1. Politiek-institutionele context 1. Het Brussels onderwijs bestaat niet. Onderwijs is in België de exclusieve bevoegdheid van de gemeenschappen. Vandaar dat men in Brussel twee totaal onafhankelijke onderwijsstructuren heeft met respectievelijk de Franstalige en Vlaamse Gemeenschap als bevoegde overheid. De Brusselse scholen tellen ongeveer 230.000 leerlingen in het leerplichtonderwijs. Het Franstalig onderwijs neemt bijna 80% van de leerlingen voor haar rekening, het Nederlandstalig onderwijs zon 17%. De rest van de leerlingen is verdeeld over de Europese en internationale scholen die op hun beurt ook totaal onafhankelijk van beide gesubsidieerde systemen functioneren. Een structure link tussen deze verschillende actoren, een overkoepelende overlegstructuur of zelfs een beperkte vorm van systematische samenwerking ontbreekt. 2. Door verschillende gemeenten (in casu Elsene, Etterbeek, Ganshoren, Oudergem, Schaarbeek, St-Gillis, Ukkel en Watermaal-Bosvoorde) wordt uitsluitend Franstalig onderwijs ingericht. 3. Het complexe organisatiemodel ligt ook aan de basis van een complex financieringssysteem waardoor de omkadering van de leerlingen nogal verschilt afhankelijk van de taalgroep waartoe de school behoort. Voor een leerling in het basisonderwijs trekt de Vlaamse Gemeenschap 22,7% meer uit dan de Franstalige Gemeenschap, voor een leerling in het secundair onderwijs 18,1%. 2. Pedagogisch-onderwijskundige context a. Sociaal-pedagogische aspecten 4. In tegenstelling tot Vlaanderen en Wallonië telt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest veel meer leerlingen die niet op leeftijd zitten. Het zijn vooral de leerlingen die in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zelf wonen die een belangrijke leerachterstand laten optekenen, een achterstand die in het secundair onderwijs verder oploopt. 5. Het aantal leerlingen uit Brussel dat in het Franstalig buitengewoon basisonderwijs school loopt (type 8) omwille van leerstoornissen (dyslectie, dysorthografie, dyscalculie, ) ligt significant hoger dan in Wallonië. Het Nederlandstalig onderwijs kent een dergelijk fenomeen niet. 6. Zowel in het Franstalig als het Nederlandstalig onderwijs in Brussel volgen proportioneel meer leerlingen een ASO-richting dan in respectievelijk Wallonië en Vlaanderen (zie grafieken 1 en 2) 7. Ook het aantal leerlingen dat zonder diploma de school verlaat ligt in Brussel significant
hoger dan in de rest van het land. Waar in België in zijn geheel zon 17% van
de jongeren in de leeftijdscategorie van 20 tot 24 jaar geen diploma secundair onderwijs
heeft, loopt dit cijfer in Brussel in 2007 op tot 28% (zie tabel 1). Het is dan
ook niet verwonderlijk dat het aantal jongeren tussen de 18 en 25 jaar dat het onderwijs
reeds heeft verlaten zonder diploma secundair onderwijs en die geen opleiding
volgen in Brussel ongeveer 24% bedraagt, waar in de Lissabon-akkoorden
Onderwijs en opleiding 2010 een benchmark van 10% vooropstelt. (Bron: Arbeidsmarktenquête,
cijfers: Agers-DRI-IWEPS) 8. Ondanks de vorige vaststelling ligt het aandeel hogergeschoolden in het BHG significant hoger dan in de andere regios. Hun aantal neemt zelfs nog toe, zij het minder sterk dan in de rest van het land. Waar het aantal hogergeschoolde Belgen tussen 2000 en 2007 toenam van 23,8% tot 28,1% evolueerde dit in Brussel van 31,7% naar 35,2% (Bron: Arbeidsmarktenquête, cijfers: Agers-DRI-IWEPS) 9. Waar opeenvolgende generaties voordeel halen uit het opleidingsniveau van de
vorige generatie zien we dat op dat vlak de Brusselse jongeren terrein verliezen tegenover
de andere regios. Waar de oudste generatie Brusselaars het minst aantal
laaggeschoolden telt, telt de jongste generatie het hoogste aantal.(zie grafiek 3). a. Taal en onderwijs 10. Ondanks de manifeste meertaligheid van de stad en haar inwoners wordt er
vastgehouden aan een tweeledige onderwijsorganisatie en dito taalwetgeving die
uitgaan van een Brussel met een Franstalige en Nederlandstalige bevolkingsgroep
hetgeen al lang niet meer aansluit bij de realiteit. Met uitzondering van de Europese
scholen is meestal ofwel het Nederlands ofwel het Frans de enige onderwijstaal b. Pedagogische begeleiding 11. Zowel het Franstalig als het Nederlandstalig onderwijs kampen met een personeelsprobleem. Het blijft moeilijk om geschikt personeel te vinden en ook het verloop ligt significant hoger dan in de andere gewesten. Zo raken de plaatsen in het Franstalig onderwijs niet ingevuld en in het Nederlandstalig onderwijs verlaat 58,5% van de leerkrachten in het lager onderwijs en 56,0% in het secundair onderwijs hun job reeds binnen de 5 jaar (Bron: De Morgen: 17/06/2008, op basis van een parlementaire vraag). 3. Demografisch-geografische context 12. Zon 16% van de leerlingen uit het Franstalig en het Nederlandstalig onderwijs in Brussel komt van buiten het BHG, vooral uit Vlaanderen (zon 13%). Anderzijds zijn er veel minder leerlingen uit Brussel die naar scholen in Vlaanderen of Wallonië gaan. Het profiel van de leerlingenpopulatie in de Brusselse scholen verschilt significant van het profiel van de Brusselse leerlingen. 13. Brussel wordt niet alleen gekenmerkt door een hoge mate van diversiteit maar
kent ook een grote mate van ruimtelijke segregatie. Ruim 30% van de leerlingen in
het Brusselse leerplichtonderwijs woont in een achtergestelde buurt. Dit gaat eveneens
gepaard met onderwijssegragatie waarbij er een polarisatie dreigt te ontstaan
met een oververtegenwoordiging van gettoscholen en probleemscholen enerzijds en
meer elitaire scholen met rijke Brusselaars aangevuld met leeftijdsgenoten uit
Vlaams- en Waals-Brabant anderzijds (CCFEE, 2008). Hiernaast trekken ook de
Europese en internationale scholen een geselecteerd publiek aan. 14. In 2000 leefde er in Brussel zon 46.000 kinderen van kleuterleeftijd, 66.000 die naar het lager onderwijs gingen en 62.000 naar het secundair. Tegen 2020 zal het aandeel van de eerste groep met 45% toenemen, de tweede met 35% en de laatste met 27% (Bron: Federaal Planbureau, 2007). 15. Van de jaren 60 tot nu evolueerde Brussel van een tweetalige naar een meertalige multiculturele stad waar ruim een kwart van de inwoners een vreemde nationaliteit heeft waarvan de helft een Europese, waar 24% van de inwoners jonger is dan 20 (Bron: Mini-Bru, 2007) en waar de taaldiversiteit sterk toeneemt met het Frans als lingua franca dat evenwel voor slechts 56,8% van de huidige bevolking de enige thuistaal is waarmee ze opgroeide (Janssens 2001, Janssens 2007). Het zijn dan ook deze jongeren met hun diverse culturele, linguïstische en religieuze achtergronden die we op de Brusselse schoolbanken terugvinden. Het resultaat hiervan is on- der meer dat in het Nederlandstalig onderwijs, waar de pedagogische benadering gericht is op leerlingen met het Nederlands als thuistaal, slechts een minderheid thuis die taal ook effectief spreekt (zie grafiek 4). 4. Sociaal-culturele context. 16. De sociale situatie in Brussel is zorgwekkend. Hier volgen enkele cijfers. In Brussel
leeft 28% van de bevolking onder de armoedegrens, tegenover 8% in Wallonië
en 6% in Vlaanderen. Van de Brusselaars onder de 18 jaar leeft 27% in een gezin
dat door werkloosheid wordt getroffen, tegenover 18% in Wallonië en 8% in Vlaanderen.
Het Brussels Gewest wordt, net als alle grote internationale steden, gekenmerkt
door een duidelijke polarisatie tussen een grote groep armen enerzijds en een
oververtegenwoordiging aan zeer rijke inwoners anderzijds. De PISA-enquête toont
aan dat het onderwijssysteem deze situatie bestendigd. 17. Waar de gemiddelde jeugdwerkloosheid van de EU-15 17% bedraagt voor de
15 tot 24-jarigen bedraagt deze voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 35% (vergelijk
met Wallonië 31% en Vlaanderen 12,5%) (Bron: Oeso-landenrapport, 2007). 18. Waar scholen naar confessionele en taalaanhorigheid zijn opgedeeld is dit voor de Brusselse jongeren helemaal niet het geval. Ze leven in een meertalige en multiculturele omgeving die op sommige vlakken contrasteert met de waarden en idealen die vanuit de school worden doorgegeven.
II. Vragen-problemen 1. Politiek-institutionele problemen 1. Zowel voor het voeren van een beleid als voor gedegen wetenschappelijk onderzoek zijn betrouwbare basisdata van primordiaal belang. In Brussel zijn deze vaak versnipperd of niet aanwezig. Het Franstalig en Nederlandstalig onderwijs verzamelen hun eigen data op hun manier waardoor het moeilijk is om zicht te krijgen op bepaalde evoluties of om gezamenlijke problemen aan te pakken. Zo werd een eerste stap gezet in het kader van de handhaving van de leerplicht. Een vergelijking van de statistieken leerde dat voor 6000 jongeren de naleving van de leerplicht niet kon worden gecontroleerd. Zo konden vanuit het ministerie de gemeenten worden ingeschakeld bij de controle. Voor andere problemen is deze aanzet er nog niet. Uitwisseling van data rond een bepaalde problematiek heeft een ad hoc karakter en heeft louter betrekking op het uitwisselen van gegevens. Om een echt onderwijsbeleid uit te bouwen moeten er ook andere permanente overlegstructuren tussen de verschillende onderwijsactoren gecreëerd worden, inclusief met de gemeenten. 2. De financiering van het onderwijs blijft een probleem, zeker gezien het hoge aantal
leerlingen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest die extra zorg vergen. Los daarvan
wordt het onderwijs ook met capaciteitsproblemen en met vaak verouderde
schoolgebouwen geconfronteerd, al doet de Vlaamse Gemeenschap nu wel extra
inspanningen inzake schoolinfrastructuur. Hoe dan ook vergen deze twee problemen
extra investeringen. 2. Pedagogisch-onderwijskundige problemen
a. Sociaal-pedagogische problemen.
3. Het probleem van het onderwijs in Brussel is niet het gebrek aan performantie
maar de selectie van de leerlingen die leidt tot een dualisering met elitescholen enerzijds
en concentratiescholen anderzijds. Deze situatie is een weerspiegeling van de
ruimtelijke segregatie eigen aan steden met grote groepen inwoners van allochtone
origine. Deze effecten worden nog versterkt door de vrije keuze die op de Brusselse
onderwijsmarkt speelt, mede door de grote concentratie van scholen op een beperkte
oppervlakte waarbinnen men zich makkelijk kan verplaatsen. Dit laat toe dat
de ouders strategische keuzes gaan maken en de concurrentie tussen de scholen
nog verscherpt. Anders dan in Vlaanderen of Wallonië kan men tevens tussen onderwijsinstellingen
van beide gemeenschappen kiezen. Hiernaast speelt ook het
watervaleffect mee (zie Nouria Ouali en Andrea Rhea, 1994) waarbij ouders hun
kinderen liever laten overzitten in het ASO, desnoods zelfs twee keer, dan voor
technisch of beroepsonderwijs te kiezen. Op die manier neemt de onderwijssegregatie
in Brussel de vorm aan van een dubbele dualisering, zowel sociaal als etnisch:
arbeiderskinderen en allochtone kinderen komen in de zwakste scholen terecht,
vaak in het technisch en beroepsonderwijs. In deze scholen ligt ook de onderwijskwaliteit
dikwijls lager, wordt les gegeven door minder goed gevormde leraars en
garandeert de sfeer niet echt een optimaal leerproces. 4. Bijgevolg verlaten heel wat leerlingen het secundair onderwijs zonder diploma en ligt de leerachterstand van de Brusselse leerlingen significant hoger dan deze in Wallonië en Vlaanderen. (grafiek 5) Op basis van de huidige evolutie wijst niets er op dat de kloof ook op korte of middellange termijn zal gedicht worden. b. Taal en onderwijs 5. Het taalonderwijs in Brussel maakt bij voorkeur geen gebruik van de aanwezige
rijkdom. Er wordt vastgehouden aan de idee dat er zoiets als Nederlandstalige en
Franstalige scholen bestaan waar geen ruimte is voor kruisbestuiving. Dit komt het
onderwijsleerproces niet ten goede. Zeker in het beroepsonderwijs wordt vaak te weinig
rekening gehouden met de noodzaak en de mogelijkheden van het taalonderwijs. c. Pedagogische begeleiding 6.: De moeilijke onderwijssituatie maakt ook dat leraren minder geneigd zijn om zich binnen de Brusselse scholen te engageren omdat ze in klassen in Wallonië en Vlaanderen meestal niet met een dergelijke diversiteit in de klas worden geconfronteerd. In hun opleiding wordt evenmin veel aandacht geschonken aan het omgaan met deze grootstedelijke realiteit geschonken. De afhaakcijfers spreken voor zich. Door het lerarentekort wordt de precaire situatie van sommige leerlingen nog versterkt
want het zijn net de scholen met de moeilijkste leerlingen die bij de potentiële
leraars het minst populair zijn. 3. Demografisch-geografische problemen 7: Brussel wordt net zoals andere steden gekenmerkt door achtergestelde buurten en een inherente oververtegenwoordiging van mensen met een lager diplomaniveau. Het feit dat het onderwijsniveau van de jongeren sterk correleert aan dat van de ouders illustreert dat het onderwijsniveau nog steeds van generatie op generatie wordt overgedragen (zie kaart 1) en de sociale mobiliteit van het onderwijs in Brussel eerder beperkt is. Vooral het grote aantal inwoners in achtergestelde buurten maakt het probleem des te urgenter. 8: De residentiële segregatie brengt ook een dualiseringsproces tussen de scholen op gang waarbij de grote groep van scholen, die tussen zwarte scholen en elite scholen hangt, angst heeft naar dit eerste type te verglijden en daardoor proberen hun leerlingen te selecteren naargelang hun sociale achtergrond. Dit proces, waarbij ouders ongeacht de capaciteiten van hun kinderen liever opteren voor witte ASOscholen dan zwarte technische- of beroepsscholen, versterkt het watervalsysteem binnen het onderwijs (Donat Carlier 2008). Binnen het Nederlandstalig onderwijs versterkt dit mechanisme eveneens de kloof tussen thuistaal en onderwijstaal. 4. Sociaal-culturele problemen. a. Onderwijs en dualiteit
9. Algemeen kan men stellen dat de ongelijkheden in het onderwijssysteem worden
gevoed door de dualiteit tussen arm en rijk in de Brusselse samenleving maar deze
dualiteit ook verder bestendigen, zowel sociaal, etnisch als tussen de verschillende
generaties.
10. Dat in de Europese context het verschil tussen de schoolprestaties van de eerste en tweede generatie migranten in België klein is maar de kloof met de autochtone leerlingen bij de grootste in Europa ligt is opvallend (EU-Groenboek, 2008). Het gebrek aan onderwijskwalificaties bij een deel van de Brusselse jeugd belet hun sociale mobiliteit via de arbeidsmarkt. Ongetwijfeld speelt ook het taalonderwijs een belangrijke rol, maar het onderwijs is niet de enige factor die deze ontwikkeling verklaart (zie bijvoorbeeld Devillé, 2008). Fenomenen als de discriminatie van allochtonen
bij de aanwerving van werknemers, de gevraagde overkwalificatie voor bepaalde
jobs, de stadsvlucht van een deel van de middelhoge en hoge inkomensklasse,
de impact van de pendelarbeid, nieuwe migratie, herstructureringen op de werkvloer
en andere socio-demografische factoren dragen eveneens bij tot deze situatie. b. Onderwijs en arbeidsmarkt 11. Er is geen eenduidige relatie tussen opleiding en tewerkstelling. In vele opzichten geeft de situatie op de arbeidsmarkt een vertekend beeld van de Brusselse onderwijssituatie. Daarnet werden reeds een aantal mechanismen geschetst die maken dat een deel van de jongeren moeilijk aan de bak komt, zelfs bij gelijke onderwijskwalificatie. Dit leidt bij deze groep tot demotivatie en een keuze voor publiek minder gewaardeerde studierichtingen. Maar meer structureel scherpen de hoge eisen van de Brusselse arbeidsmarkt de inherente competitie tussen de scholen voor de betere leerlingen nog verder aan. De werksfeer in de scholen met de zwakste leerlingen leidt er op haar beurt toe dat hier ook een tekort aan geschikte leerkrachten ontstaat. Ook het feit dat heelwat hogergeschoolden die in Brussel werden opgeleid de stad verlaten en dat nieuwe, geschoolde of ongeschoolde, immigranten zich in Brussel komen vestigen maakt dat de band tussen de onderwijskwaliteit van de Brusselse scholen en de hoge werkloosheidscijfers toch enigszins moet genuanceerd worden. 12. De grote groep Brusselaars met een laag opleidingsniveau contrasteert met de hoge eisen die aan werknemers in de Brusselse dienstensector worden gesteld. Hierdoor krijgt men in Brussel een combinatie van hogere werkloosheid en een groot aantal oningevulde jobaanbiedingen. In het recente actieplan tegen de Brusselse jeugdwerkloosheid (Regering van het Brussels Hoofdstedlijk Gewest, 06/02/ 08) staan bijkomende beroepsopleidingen en taalopleidingen centraal. Deze remediërende aanpak wijst terzelfdertijd op de mancos van het onderwijsveld. Het gebrek aan tweetalig personeel wordt door verschillende bedrijfsleiders als een belangrijk probleem ervaren (Mettewie & Van Mensel, 2006). c. Onderwijs en diversiteit 13. Nergens in België is de kloof tussen de leefwereld van de kinderen en de
schoolwereld zo groot als in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Voor het grote
aantal allochtone leerlingen is noch de thuistaal noch de eigen culturele achtergrond
de maatstaf binnen het onderwijs. Vooral in het Nederlandstalig onderwijs (zie Kris
Van den Branden, 2007) maar ook in het Franstalig onderwijs wordt vastgesteld dat
deze leerlingen vaak wel de contextgebonden, cognitief eenvoudige alledaagse taalvaardigheid
beheersen maar de switch naar de gedecontextualiseerde, cognitief
complexe wetenschappelijke taalvaardigheid moeilijk kunnen maken. Tevens stelt
zich het probleem van het gebruik van de thuistaal van de kinderen en de vraag of
hiervoor al of niet plaats is in het reguliere onderwijs. Ook met de culturele achtergrond
van leerlingen wordt vaak weinig rekening gehouden. Ook deze elementen
moeten op een of andere manier een plaats krijgen binnen het onderwijs. Deze elementen
vormen de bouwstenen voor de identiteit van de kinderen en voor het functioneren
als burger in de Brusselse samenleving. III. Mogelijke beleidsoplossingen1 In dit laatste deel komen mogelijke politieke opties aan bod die kunnen leiden tot de oplossing van een aantal aangehaalde problemen. Door de veelheid en complexiteit ervan beperken we ons hier tot een aantal algemene opties. Zeker op het politiekinstitutionele vlak is het niet mogelijk om op basis van wetenschappelijk onderzoek een unieke politieke denkrichting voor te stellen en zijn er meerdere mogelijkheden, en dus meerdere mogelijke politieke beslissingen. 1. Samenwerking en herstructurering van het onderwijslandschap 1. Een eerste voorwaarde om tot een geïntegreerd beleid te komen is een gedegen inzicht in de verschillende onderwijsproblemen. Dergelijk wetenschappelijk onderzoek is erg schaars. Meestal beperkt het onderzoek zich tot ofwel het Nederlandstalig ofwel tot het Franstalig onderwijs. Dit is logisch gezien de manier waarop onderwijsonderzoek wordt gefinancierd. Van uit de (Brusselse) overheid dient de mogelijkheid gecreëerd om onderzoek te financieren waaraan onderzoekers uit beide gemeenschappen kunnen samenwerken en die het onderwijsveld in zijn totaliteit tot onderwerp hebben (bvb via Research in Brussels). Themas die zich op het terrein urgent manifesteren en waar verder onderzoek essentieel is zijn bijvoorbeeld het onderzoek naar inclusief onderwijs , naar de effecten van de leerlingenpopulatie op het functioneren van de leerlingen en de school, naar de rol van de thuistalen van de leerlingen binnen de onderwijssetting etc. 2. Op beleidsvlak is structurele administratieve samenwerking tussen zowel het Nederlandstalig als het Franstalig onderwijs een eerste noodzakelijke stap. Problemen zoals het absenteïsme, de capaciteitsproblematiek, ... moeten in eerste instantie op die manier opgelost worden. Dit impliceert eveneens dat de gegevensverzameling op elkaar wordt afgestemd en naast gegevens op schoolniveau ook individuele gegevens over de leerlingen moeten worden bijgehouden en uitgewisseld 3. Om echt tot fundamentele oplossingen te komen is verdere structurele samenwerking nodig. In deze samenwerking moeten alle actoren van het Brusselse onderwijsveld worden betrokken: beide taalgemeenschappen, VGC en COCOF, Europese scholen, gemeenten ... maar ook het Brussels Gewest en verenigingen en organisaties van het Brusselse middenveld. Dit betekent niet dat men tot een gezamenlijke structuur moet komen maar dat afhankelijk van de problematiek de actoren die daar specifiek bij betrokken zijn op een structurele manier aan een oplossing kunnen werken. Eigenlijk geldt ook hier het subsidiariteitprincipe. Dit kan een regionalisering van bepaalde aspecten van het onderwijsbeleid inhouden, denken we maar aan de inplanting van de scholen, de infrastructuur Andere problemen, zoals de aanpak van het lerarenverloop, vragen dan weer een grotere autonomie van de schooldirecties. 2. Een betere sociale mix voor de Brusselse scholen 4. Samenwerking is ook belangrijk om een effectief desegregatiebeleid te voeren en de maatschappelijke kloof tussen de scholen te dichten. Een betere sociale mix van de leerlingenpopulatie is hierbij essentieel. Het voorrangsbeleid in het Nederlandstalig onderwijs geeft hiertoe reeds de aanzet, maar haar actieradius is beperkt. Ook vanuit het Franstalig onderwijs werden reeds bepaalde initiatieven en voorstellen gelanceerd: het inclusief onderwijs dat tot de leeftijd van 15 tot 16 jaar een hoge algemene vorming ambieert, een toegangsbeleid dat een betere sociale mix moet garanderen, de brede school die structureel samenwerkt met andere sociale en educatieve actoren binnen de directe schoolomgeving, het idee van de bassin solaire, samenwerking tussen concentratiescholen en elitaire scholen bijvoorbeeld op het vlak van immersieonderwijs etc. 3. Een andere taalonderwijs 5. Er bestaat een eenvoudige manier om het onderwijs in het algemeen en het taalonderwijs
in het bijzonder aantrekkelijk te maken, het tezelfdertijd aan te passen aan
de realiteit en leerlingen bovendien een cognitieve meerwaarde mee te geven. Het
gaat hier om het zgn. meertalige onderwijs in Europese zin, ook wel CLIL genoemd
(content and language integrated learning; EMILE in het Frans enseignement dune
matière par intégration dune langue étrangère). Hierbij wordt een deel van het curriculum
in het Frans of het Nederlands (of in voorkomend geval in andere talen) onderwezen.
De bekomen resultaten in Brusselse en Waalse scholen waarvan deze
aanpak al langer wordt gebruikt gemaakt, laten zich voelen op zes aspecten: (1) de
kennis van de doeltaal is beter dan in het traditionele onderwijs het geval is, (2) de
kennis van de moedertaal is beter dan in het traditionele onderwijs het geval is, (3)
kennis van de leerstof is beter dan in het traditionele onderwijs het geval is, (4) attitudes
en motivatie t.a.v. de school en de ander zijn beter dan in het traditionele
onderwijs het geval is, (5) er wordt een aantoonbare cognitieve meerwaarde gecreëerd
die o.a. zichtbaar kan worden gemaakt via reken- en taaltoetsen en (6) de
organisatie van het brein van meertaligen is anders dan bij eentalige en wijst waarschijnlijk
op een betere leeraptitude (zie Van de Craen et al 2005a, b, 2007a, b, c;
2008). Een en ander refereert rechtstreeks aan talrijke problemen die hierboven
werden geschetst en overstijgt het remediërende karakter van tal van goedbedoelde
onderwijsinitiatieven van de afgelopen decennia die slechts een beperkte reikwijdte
bleken te hebben. De verschillende opties die hier worden geschetst kunnen een aanzet vormen tot een beter onderwijs voor de Brusselse kinderen. Maar dan moet er wel dringend gehandeld worden. Door financiële, pedagogische en organisatorische omstandigheden slaagt het onderwijs er momenteel niet in de ongelijkheid tussen de Brusselse jongeren op te heffen maar bestendigt het net deze situatie, en lukt ze er evenmin in de kwalificaties van de jongeren af te stemmen op de behoeften van de Brusselse arbeidsmarkt. Deze ontwikkelingen voltrekken zich bovenop een demografische tijdbom ... binnen een periode van 20 jaar zal de capaciteit van het onderwijs in Brussel hoe dan ook met zon 50% moeten toenemen. De uitdaging is dus immens.
Hier ten velde een grote onbekende maar ginds over de grote plas een
legendarische zanger...bekend om zijn "te gekke glitterpakjes" nog voor de geboorte van Garry Glitter en de
ontdekker van de door ons zo teerbeminde Dolly Parton met de goddelijke
stem en andere attributen. Here comes the one and only .... Porter
Wagoner... Spijtig genoeg behorende tot de eeuwige jachtvelden...
en
omdat we jullie extra in de watten leggen vandaag, krijgen jullie twee, nee drie videootjes...het eerste de jonge versie en vervolgens de oude versie
maar wij verkiezen de ouwe...alhoewel die pakjes en die
decors...ongelooflijk mooi en we kunnen het niet laten. Ons Dolly geven we
d'r eveneens bij in dit surprisepakketje... Toch een beetje triestig want we zien hier de onvermijdelijke aftakeling die waar niemand van ons zal aan ontsnappen....kijken en luisteren naar een icoon...
We hebben bijna medelijden met ons Caroline...dat wicht is omsingeld, of
minstens omringd door wolven, hyena's en prairiehonden. Wat er nu
uitlekt van mailtjes over de liquidatie van ons Frankske is echt niet
mooi meer. De dader van zulke lekken moet daar echt niet fier over zijn
...maar inhoudelijk zijn deze schrijfseltjes natuurlijk pareltjes van
het politieke reilen en zeilen in dit landje. Voor de laatste
idealistische militant zal dat waarschijnlijk de definitieve doodsteek
zijn van zijn of haar grote idealen van "allemaal kameraden onder
elkaar die bouwen aan een rode ochtenstond..." Het bewijst natuurlijk
dat de afstand tussen de top van een partij en de basis soms drie
lichtjaren kan bedragen. Bij onze sossen is dat de minimumafstand... Maar
het onheil was al geschied toen -en we vallen in herhaling- de
kandidaat met het beste verkiezingsresultaat door zijn zwalpende partij
werd gedumpt voor iemand die nog nooit aan een verkiezing had
deelgenomen... daar ligt het kalf gebonden. Het arrogante taaltje dat
de adviseurs van Caroline gebruiken bewijst natuurlijk dat de
voorzitster er het zelfde taaltje moet op nahouden want anders was dit
niet mogelijk geweest. Deze vaststelling die ongeveer als de
eiffeltoren boven Parijs staat is een voldoende grond om madammeke
Caroline door de hoogst gelegen velux naar beneden te kieperen tenzij
ze zelf springt. Wat een contrast toch tussen dat soort taal en het
beeld dat ze trachtte op te hangen na "de gezinsdag" vlak voor de
verkiezingen in de Antwerpse dierentuin... De dierentuin lijkt
eerder een slangenkuil en we vermoeden dat het soort raadgevers die
zulke praat neerschrijft van het soort is dat met designerkleren de
hippe tenten van Antwerpen en Brussel afdweilt maar nog nooit echte
miserie van dichtbij heeft gezien. Behalve die ene keer dan dat hun
kredietkaart werd geweigerd wegens overschrijding van de einddatum... Dieper
kunnen onze sossen niet meer zakken zeker. Alhoewel...met hen ben je
nooit helemaal zeker. Waar we intussen wel zeker van zijn is van het
optreden van Pascalleke van Brussel die met een uitgestreken gezicht op
TV wat turbo-uitleg kwam geven over het mailincident. Overtuigen doet
deze tapijtenverkoper al sowieso niet maar wat hier aan clichés werd
uitgekraamd tartte elke verbeelding. Deze jongen hadden ze op de
gezinsdag moeten achterlaten in de zoölogie en, zekert geen minister
maken. Maar ja, het was voldoende om Brusselaar te zijn. Andere
competenties waren niet nodig en zelfs niet gewenst...
Het uur
des wrakes is volgens sommigen geslagen. De nacht der lange messen, de
lokale variant der siciliaanse vespers...want er is immers ooit een
tegenkandidaat geweest...http://www.bloggen.be/derodevoorzitter/
De publicatie van intern mailverkeer bevestigt hetgeen SP.a-Rood
sinds enige tijd aanklaagt: de SP.a wordt gegijzeld door een
machtsgeile kliek die geen enkel respect toont voor de partijleden en
alle verkozenen onderwerpt of uitschakelt. Uit de mails blijkt hoe dit
gezelschap buiten de partij-instanties
afspreekt hoe ze het best zaken kunnen verzwijgen voor de partijleden
en het congres, met welke verhaaltjes ze hun schatplichtigen te vriend
kunnen houden, hoe ze de postjes best kunnen verdelen en tegenstrevers
uitschakelen. Dit alles bouwt verder op een aanpak waarbij sinds enige
tijd congressen geregisseerd werden, de lijstensamenstelling van
bovenaf wordt opgelegd en een regeringsdeelname door een
pregeselecteerd publiek wordt "goedgekeurd". En dan zwijgen we nog over
de episode van de naamsverandering... Dit alles versterkt de
vlaams-nationalistische en liberale rechterzijde. Op deze weg rijdt de
SP.a zichzelf de afgrond in. Dit mag niet gebeuren. Daarom trekt
SP.a-Rood aan de noodrem.
1. Weg met die kliek!
SP.a Rood roept leden en afdelingen op om een
buitengewoon congres samen te roepen waarbij een nieuwe en collegiale
leiding kan gevormd worden samengesteld uit onbevlekte en betrouwbare
leden en mandatarissen.
2. Een democratische revolutie is nodig
De voorstellen van SP.a Rood met betrekking tot
partijdemocratie, moeten eindelijk gehoord worden : intern pluralisme,
democratische lijstvorming, transparantie en controle op de
mandatarissen.
3. Volledige openheid over Agusta!
In een socialistische partij is geen plaats voor
geheimen, corruptie, intrige en wapentrafikanten. Daarom moet
onmiddellijk een commissie van partijleden, met daarin een
vertegenwoordiging van SP.a Rood, een onderzoek instellen, deze zaak
ophelderen en vervolgens rechtstreeks rapporteren aan het Nationaal
Congres.
4. Een socialistisch programma!
Geconfronteerd met de crisis van het kapitalisme is
er nood aan een strijdbaar socialistisch programma en de uitbouw van
een buitenparlementaire oppositie samen met de vakbonden.
Wij, de fractie der hangmatsossen, delen deze wraakgevoelens helemaal
niet. Volgens ons gaat het om een reuzestunt vanwege ons Caroline om de
partij weer een eigen smoel te geven zoals ze beloofde...nooit aan
gedacht zeker beste kameraden? Wel wij wel, is dit geen geniale vondst
waarde kameraden? Deze stunt moet dienen als aanloop naar het congres
VISIE 2009 van volgende week dat trouwens als slogan heeft "wij brengen
mensen samen"....Dit kan niet meer stuk, kameraden. We kunnen haast
niet meer wachten op 17 oktober om de begeestering te komen gade te
slaan die nu al menig rode hart beroert, weliswaar liefst van achter
gepantserd glas.
en misschien kunnen ze volgend weekend "Bruno" als gastspreker uitnodigen om "de grote move" van de sp-a komen uit te leggen... En
dat allemaal, beste kameraden, op een moment dat de tsjeven niks beters
te doen hebben dan een minitripje naar Rome te maken voor de
zaligverklaring van Damiaan. Kunnen ze Caroline meenemen en allemaal
tesamen bidden voor een derde wonder vermits de twee vorigen wat
krakkemikkig lijken. En we hebben ook goed nieuws, beste lezertjes.
Een goede wind bracht ons een digitale versie van het Gemixrapport.
Geef ons wat tijd om dat te lezen en vooral in een handig formaatje te
gieten en we zullen jullie met veel plezier dit vrolijke werkje laten
meelezen. Intussen hebben we ook een perscommuniqué gevonden vanwege
het socialistische syndicaat van de gas en elektriciteitssector als
reactie op de verklaringen van Anne Demelenne die opriep de
kerncentrales te sluiten...remember?

PERSMEDEDELING BX 2009 10 07
STANDPUNT VAN HET FEDERAAL BUREAU GAZELCO OVER DE VERLENGING VAN DE KERNCENTRALES Gazelco
is de sector van de ACOD-ABVV- centrale die bevoegd is om de werknemers
van de energiesector voor gas en elektriciteit te verdedigen in de
schoot van het PC 326. (productie distributie metering). Gazelco heeft altijd de politieke beslissingen inzake kernenergie gerespecteerd: · Of het nu gaat om de beslissing van de jaren 60 om elektriciteit te produceren via kerncentrales · Of om de wet van 2003 over de geprogrammeerde sluiting van deze kerncentrales · Of nog recenter om de beslissing om de levensduur van de centrales met 10 jaar te verlengen. Gazelco wil opnieuw bevestigen dat het om POLITIEKE beslissingen gaan. Gazelco
heeft altijd veel oog gehad voor het feit dat de productie in alle
veiligheid en zekerheid wordt gewaarborgd, zowel voor de installatie
als voor de werknemers en heel de bevolking. Dus zal Gazelco erop
toezien dat de exploitant, zijnde Electrabel en zijn enige
aandeelhouder, de groep GDF Suez, de nodige investeringen blijft doen. Deze
investeringen zullen ongeveer 800.000.000 euro bedragen. Dit bedrag
zal er zeker toe bijdragen dat de rechtstreekse en onrechtstreekse
werkgelegenheid op de sites van Doel en Tihange wordt gevrijwaard. De
opeenvolgende winst uit kernenergie, enerzijds door de versnelde
afschrijving van de kerncentrales en anderzijds door een hogere prijs
per KW voor de Belgische verbruiker, moet in de eerste plaats
terugvloeien naar de burger en niet naar GDF Suez. Dankzij deze
verlenging zal in de onmiddellijke toekomst ook het overgrote deel van
de bevoorrading aan elektriciteit in ons land kunnen worden verzekerd. Uiteraard schaart Gazelco zich volledig achter een energiebesparingsbeleid en de ontwikkeling van hernieuwbare energie. Het federaal secretariaat GAZELCO :
Voilà dat weten we ook weer...en dus vanaf dinsdag zullen we jullie inwijden in de geheimen van het GEMIX-rapport...
en nu beste lezertjes, kam jullie vetkuifjes en vraag de liefjes hun
witte bobbysokken aan te trekken want we gaan rocken met Gene Vincent
en dan nog wel in Brussel. Rock op krukken weliswaar maar dat kon de
pret niet bederven...schoon echt schoon en veu de brusseleirs...zaa
dane pei me zaain basgitaar Stroff zaain?
Gene Vincent...in die
tijd volgde je zijn concerten in de kranten...ze gebruikten daarvoor in
die tijd voor de verslaggeving van de optredens de zelfde woordenschat
als nu voor natuurrampen, tsunami's en aardbevingen... The one and only...Gene Vincent...1963 Brussel...
FEDERALE REGERING ZWICHT VOOR MILJOENEN VAN SUEZ GDF
Op een moment dat heel de wereld inzet op hernieuwbare energie en
energiebesparing, beslist de federale minister van Energie, Paul
Magnette (PS) de kerncentrales langer open te houden. FREYA VAN DEN BOSSCHE vindt die beslissing, die 'indruist tegen alle gewestelijke inspanningen', onbegrijpelijk.
Overal
ter wereld dringt stilaan de noodzaak door om massaal te investeren in
hernieuwbare energie en energiebesparing. Eindelijk. Maar ergens in
Gallië houdt één klein landje hardnekkig stand, tegen beter weten in.
In België roeit de federale regering regelrecht tegen de stroom in. Met
dapperheid heeft dat helaas allang niets meer te maken, integendeel.
Vorige week kondigde de federale minister van Energie aan
dat hij de oudste drie kerncentrales op Belgisch grondgebied, die
normaal in 2015 de deuren zouden sluiten, nog 10 jaar langer wil
openhouden. Hij zwaait daarvoor met een studie waarvan de uitkomst al
vooraf vaststond, met name dat de elektriciteitsvoorziening in het
gedrang komt als we onze kerncentrales stilleggen, zoals de wet het
vraagt.
Coherent gewestelijk beleid
Die aankondiging druist regelrecht in tegen het beleid van de drie
gewesten. Die doen hun best om, binnen hun bevoegdheden, een coherent
investeringsbeleid op poten te zetten dat de opmars van hernieuwbare
energievormen ondersteunt. Tegelijk doen ze zware inspanningen om het
energieverbruik in de hand te houden. Het ondersteuningsbeleid zet tal
van burgers ertoe aan om zelf hun duit in het zakje te doen,
bijvoorbeeld door te isoleren, zonnepanelen te plaatsen of zuiniger om
te springen met energie. Met één simpel bericht maait de federale staat
al die inspanningen onderuit. Verblind door de miljoenen van Suez GDF
buigt ze voor de belangen van de Franse energiegigant en laat ze de
Belgische consument opdraaien voor de factuur.
Laat het duidelijk zijn: zo'n eenzijdige beslissing, die
zonder enig overleg met de gewesten werd genomen, is voor ons totaal
onbegrijpelijk en onaanvaardbaar.
Onbegrijpelijk, omdat er voldoende alternatieven voorhanden
zijn. De investeringen die vandaag gepland zijn in gascentrales en
hernieuwbare energie, volstaan om de drie nucleaire reactoren die in
2015 zouden sluiten te vervangen. Dat blijkt uit de gegevens van de
CREG, die ook aan minister Magnette zijn bezorgd. Het is dus een
fabeltje dat de centrales langer open moeten blijven. Bovendien
verplichten onze Europese engagementen ons om het energieverbruik
drastisch te beperken, en dus ook de elektriciteitsconsumptie. Zoiets
zal een doortastend beleid vergen, maar het is mogelijk. In de studie
van Magnette is er zelfs geen rekening gehouden met ernstige
inspanningen voor energiebesparing. Het is nochtans een vaststelling
die cruciaal is bij het uittekenen van de energiepolitiek van de
toekomst. We willen de federale regering er dan ook voor waarschuwen
die toekomst niet te ondermijnen met al te traditionalistische
beslissingen.
Voorwaarde daarvoor is dat de gewesten dan wel de
mogelijkheid hebben om hernieuwbare energie en efficiënte klassieke
energieproductie te stimuleren. Want Magnette lijkt nog een cruciale
werkelijkheid over het hoofd te zien: de dominantie van een handvol
operatoren op de Belgische energiemarkt die oppermachtig zijn gemaakt
door het beleid, staat elke vrije concurrentie en dus de ontwikkeling
van nieuwe, schonere energievormen in de weg. Hun enige bekommernis is
grof geld verdienen, dankzij een vervuilende en onveilige technologie
die in het verleden is afbetaald door de verbruikers/belastingbetalers.
Door de kerncentrales open te houden, krijgt Suez Gaz de
France vrije baan om zijn dominante positie op de Belgische markt te
bestendigen. Nieuwe producenten krijgen geen voet aan de grond, en dat
net op een moment dat de omschakeling naar een schonere
energie-economie overal ter wereld wordt beschouwd als dé manier om uit
de economische crisis te geraken.
Radioactieve eieren
Alleen als de overheid hen daartoe dwingt en het monopolie sloopt,
zullen deze operatoren hun kip met de gouden (en radioactieve) eieren
opgeven. Alleen dan zullen ze genoodzaakt zijn om hun geld te
investeren in technologieën die minstens even goed zijn voor de
consument als voor henzelf en hun aandeelhouders.
Want zoveel is duidelijk: ook de consument is hier opnieuw
de dupe van. Electrabel/Suez krijgt via deze beslissing de handen vrij
om de prijzen voor de Belgische gezinnen en ondernemingen kunstmatig
hoog te houden. De prijzen in België stijgen momenteel dubbel zo snel
als in Frankrijk, en dat bij dezelfde producent. De winsten vloeien
naar Parijs, getuige het feit dat Electrabel ondanks woekerwinsten in
2008 in België geen eurocent belastingen betaalde. Kortom: de Belgische
consument subsidieert de goedkopere Franse stroomfactuur, waar de
regering Suez maximumtarieven heeft opgelegd.
De consument is dus dubbel de dupe van de beslissing om de
kerncentrales langer open te houden. Niet alleen blijft de energiemarkt
gemonopoliseerd, bovendien blijft de prijs die hij betaalt te hoog.
Er is nochtans een alternatief: de mottenballentaks op de
monsterwinsten van Electrabel. De kerncentrales hoeven daarvoor niet
eens langer open te blijven, want zelfs in het wettelijk voorziene
sluitingsscenario zullen ze nog jaren winsten opleveren die kunnen
worden afgeroomd door de overheid. Zo zouden er voldoende
investeringsmiddelen vrijkomen om in te zetten op hernieuwbare energie
en energiebesparing, zodat we op korte termijn geen kerncentrales meer
nodig hebben. Met een dergelijk beleid zou de federale regering de
gewesten ondersteunen, en ze niet tegenwerken, zoals ze vandaag doet.
Wij, de gewestministers van Energie, hekelen deze
rampzalige beslissing. Aan het begin van de 21ste eeuw moeten we
resoluut onze eigen toekomst uittekenen, en niet in het verleden
blijven hangen. We staan voor dezelfde financiële uitdagingen als de
federale staat. We weten dus als geen ander hoe verleidelijk het is om
te zwichten voor enkele miljarden die de begroting even in evenwicht
zouden houden. Maar we weten ook dat we op die manier onze
verantwoordelijkheid voor ons en voor onze kinderen van ons afschuiven
en onze geloofwaardigheid verkwanselen.
De drie gewestministers, bevoegd voor Energie, delen deze
visie en nodigen de federale minister van Energie uit tot dialoog en
overleg. Het is hoog tijd dat ons land een gemeenschappelijk en
resoluut toekomstgericht energiebeleid nastreeft, over de taal- en
partijgrenzen heen, en massaal investeert in hernieuwbare energie en
energiebesparende maatregelen. Alleen zo kunnen we onze medeburgers en
onze ondernemingen, die vandaag meer dan ooit onze hulp inroepen, op
een duurzame manier blijven ondersteunen.
FREYA VAN DEN BOSSCHE (SP.A)Wie? Vlaams minister van Energie, met collega's Evelyne Huytebroeck (Brussel) en Jean-Marc Nollet (Waals Gewest), allebei Ecolo. Wat? De federale minister van Energie, Paul Magnette, begaat een fout door kerncentrales langer open te houden. Waarom? De gewesten kiezen juist voluit voor hernieuwbare energie.
BRUSSEL - Brussels minister-president Charles
Picqué, Waals minister-president Rudy Demotte en Vlaams
minister-president Kris Peeters zijn niet opgezet met de vrije tribune
over kerncentrales die hun ministers van Energie in de pers lieten
publiceren. De uitspraken van Evelyne Huytebroeck (Ecolo), Jean-Marc
Nollet (Ecolo) en Freya Van den Bossche (SP.A) vormen niet het
standpunt van hun respectievelijke regeringen, aldus de drie
regeringsleiders.
Jean-Marc
Nollet, Evelyne Huytebroeck en Freya Van den Bossche, respectievelijk
de Waalse minister van Duurzame Ontwikkeling en de Brusselse en Vlaamse
ministers van Energie, hebben via de pers hun onbegrip geuit voor het
voorstel van hun federale collega Paul Magnette om de drie oudste
kerncentrales in ons land langer open te houden. De drie ondertekenden
gezamenlijk een opiniestuk dat onder meer in De Standaard verscheen
(lees extra).
In een reactie wijzen de ministers-president Picqué, Demotte en
Peeters erop dat het dossier nooit is besproken geweest binnen hun
regeringen.
'De uitlatingen van minister Evelyne Huytebroeck kunnen dan ook
geenszins beschouwd worden als een weergave van het
regeringsstandpunt', aldus Picqué.
De Brusselse minister-president waarschuwt bovendien 'voor het gevaar
wanneer legitieme oppositievoering op federaal niveau in het vaarwater
komt van collegialiteit binnen een gewestregering'.
Ook Peeters zei dat Van den Bossche's visie niet het standpunt van
de Vlaamse regering vormt, al geeft hij wel toe dat overleg hierover
wenselijk is. 'Voorafgaandelijk overleg tussen de federale en de
regionale regeringen omtrent te nemen energiemaatregelen is natuurlijk
noodzakelijk om te komen tot een coherent energiebeleid op alle
niveaus', zegt de minister-president.
voilà, het is dus koekenbak! Nooit was er een ernstig debat over
het energievraagstuk op geen enkel bestuursniveau. Niet op federaal en
niet op gewestelijk vlak. Laat staan tussen de verschillende niveaus
onderling. Het wordt dus hoog tijd dat er eens rond de tafel wordt
gezeten en dat iedereen eens aan elkaar maar vooral aan de bevolking
uitlegt waar dit landje naar toe wil met zijn energiebevoorrading. Indien
elke minister zijn/haar mening denkt te moeten zeggen, sommigen
duidelijk zonder de minste kennis van zaken, dan zijn we wel ver van
huis. Dus daar heeft Minister-President Peeters een punt. Het schijnt
een teken des tijds te zijn dat iedereen maar rondkakelt zonder enig
voorafgaandelijk overleg. Eerst Anne Demelenne van het ABVV nu drie
gewestministers, die dan worden teruggefloten door hun
minister-presidenten. Kan het debat nu eindelijk beginnen. Maar liefst
met argumenten die steek houden. Geen gezever over het aandeel van 9%
dat het aandeel van de kernenergie zou zijn in het binnenlands
elektriciteitsverbruik. Ook geen gelul over "geplande investeringen in
alternatieve enrgiebronnen die zullen volstaan om de sluiting van de
drie oudste kerncentrales te compenseren"...Hier willen we wel eens
weten hoe men de 1800Mw die de 3 te sluiten kerncentrales zal
compenseren. Plannen genoeg, maar concrete verwezenlijkingen, nada, of
zo goed als nada en die 1800Mw gaan dicht in 2015 binnen 5 jaar dus... Even
een rekensommetje : de zwaarste windmolens van C-power leveren 5Mw en
windmolens halen een maximumrendement op jaarbasis van maximum 25 à 30%
dus 1800 : 5 = 360 x 4= 1440. Dat betekent concreet dat er tussen de
1200 en de 1500 windmolens nodig zijn om de 1800Mw van de drie
kerncentrales te compenseren. Op dit ogenblik staan er vijf en in
totaal zijn er 60 gepland met een totaal vermogen (a rato van 100%) van
220 à 300Mw...Bovendien is dit een totaal fictieve berekening omdat een
klassieke centrale of kerncentrale (buiten periodieke
onderhoudsperiodes die vrij kort zijn) steeds kunnen produceren op
eenvoudige vraag van de markt. Een windmolen heeft deze mogelijkheid
dus niet. Hij produceert enkel als er voldoende juiste wind is... Nu horen we al roepen en tieren dat er niet enkel windenergie is maar ook bijvoorbeeld warmtekrachtkoppeling...inderdaad
WarmteKracht-Koppeling
is een manier van opwekking die meer en meer wordt toegepast in
Vlaanderen. Niet alleen bedrijven, waar een belangrijke behoefte is aan
stoom en elektriciteit, schakelen over op deze
manier van energieproductie, maar ook in vele andere toepassingen is
WKK mogelijk. In bijvoorbeeld ziekenhuizen, zwem-baden, tuinbouw,
groenteverwer-king, koelinstal-laties, chemische industrie, enz. wordt
in toenemende mate gebruik gemaakt van deze techniek.
Het zou onjuist zijn te denken dat WKK een nieuwe techniek is. Reeds
meer dan 100 jaar geleden werden de eerste WKK-installaties in
Duitsland gebouwd. De reden dat in de eerste helft van deze eeuw mensen
kozen voor WKK was dat de elektriciteitsvoorziening of in hun streek
nog niet aanwezig was, of dat de elektriciteitsvoorziening te zwak of
onvoldoende betrouwbaar was. Met name het onbetrouwbaar zijn van de
elektriciteitsvoorziening was voor een aantal industriële bedrijven een
belangrijke reden tot het installeren van een WKK-installatie.
Momenteel is echter de betrouwbaarheid van de openbare
elektriciteitsvoorziening erg hoog. Een aantal industriële bedrijven en
een aantal instellingen (o.a. ziekenhuizen) hebben een
noodstroomaggregaat geïnstalleerd om in geval van storing toch de
noodzakelijke delen van het bedrijf van elektriciteit te voorzien. Deze
noodstroomaggregaten zijn alleen in geval van dergelijke storing in
bedrijf en dragen dus niet substantieel bij tot de
elektriciteitsvoorziening. De cruciale vraag is dan ook: "Waarom nog
WKK toepassen,"
De reden dat toepassing van WKK, mits op een juiste wijze toegepast op
de juiste plaats, overwogen dient te worden is dat WKK voordelen kan
hebben ten opzichte van gescheiden opwekking op vlak van energie,
ecologie en economie.
Noodzaak
WarmteKrachtKoppeling
geeft naast de gerealiseerde energiebesparing een evenredige daling van
de uitstoot van rookgassen en bijgevolg ook van verzurende emissies en
broeikasgassen. Van alle maatregelen die in het Nationaal Belgisch
Programma ter Vermindering van de CO2-uitstoot worden voorgesteld, is
het gebruik van de WKK de meest effectieve. Hierdoor zou tegen het jaar
2000 een uitstootvermindering van 2 miljoen ton mogelijk zijn, dit is
26% van de globale CO2-reductievoorstelling.
WKK is tevens de maatregel met de meeste economische afgeleiden
(technologie-ontwikkeling, tewerkstelling, kostenreductie, ) zodat dit
meteen ook een van de meest efficiënte maatregel is.
Niettegenstaande de interessante economische en ecologische voordelen
die verbonden zijn aan de WKK-installaties, moeten we toch vaststellen
dat onze ondernemingen en openbare besturen nog onvoldoende op de
hoogte zijn van de mogelijkheden en zelfs van het bestaan van de WKK.
In tegenstelling met Nederland, Denemarken en Finland, waar deze
productievorm een wezenlijk deel uitmaakt van de globale
elektriciteitsproductie (tot 30%), maar ook in vergelijking met Italië,
Portugal en Spanje die op het Europese gemiddelde zitten, scoort ons
land nog steeds matig (+/- 5%).
Willen we de boot niet missen en niet worden overspoeld met buitenlandse technologie, dan is een inhaalbeweging noodzakelijk?
Economisch potentieel
Het huidige economisch potentieel voor kwalitatief hoogstaande WKK in
België wordt door VITO in een voorzichtige raming geschat op 1.500 MW.
Het technisch potentieel ligt echter vele malen hoger. Voor het dichter
bij elkaar brengen van het technische en economische potentieel zijn
een aantal maatregelen nodig die de nog bestaande barrières moeten
opheffen.
Hoewel uit energetisch en ecologisch oogpunt de toepassing van WKK
duidelijke voordelen kan bieden boven gescheiden opwekking van warmte
en elektriciteit, is de rendabiliteit van een WKK-installatie de
doorslaggevende factor voor het al dan niet toepassen van WKK.
De investeerder in dergelijke installatie maakt voordien een
kosten/baten-balans van het project. De investeerder kan het bedrijf
zelf zijn waar de installatie geplaatst zal worden, maar het kan ook
een derde investeerder zijn zoals de elektriciteitsmaatschappij.
Naargelang de investeerder zullen de posten van de kosten/baten-balans
er anders uitzien.
In geval van zelfproductie financiert en exploiteert het bedrijf (= de
energiegebruiker) zelf de WKK-installatie. Bij dimensionering en bij
sturing is zowel de elektriciteits- als de warmtevraag van belang. De
kosten/baten-balans ziet eruit zoals tabel 1. Hierbij wordt een
vergelijking gemaakt tussen de energiekosten in de situatie met WKK en
in de situatie zonder WKK. Meestal stijgen de brandstofkosten maar is
er een grotere daling van de elektriciteitsfactuur. Deze
energiekostenbesparing wordt vervolgens gerelateerd aan de
investerings- exploitatiekosten van de WKK-installtie, aan de hand
waarvan de terugverdientijd en de interne rendementsvoet worden
bepaald.
Rendabiliteitsfactoren
VITO heeft ervaring opgedaan bij zowel haalbaarheidsstudies van
WKK-projecten als bij evaluatie van gerealiseerde projecten. Door deze
haalbaarheidsberekeningen werd inzicht gekregen in de factoren die
belangrijk zijn voor de rendabiliteit van WKK, waaronder:
Þ Hoogte en verloop van de energievraag
Þ Dimensionering en bedrijfsvoering
Þ Hoogte brandstof- en elektriciteitsprijs in een situatie zonder WKK
Þ Schaalgrootte van de installaties
Þ Elektriciteitstarieven voor zelfproducenten
Elektriciteitstarieven
De zelfproducent kan op 3 manieren interacteren met het elektriciteitsnet:
1. Bij aankoop van aanvullende elektriciteit indien de productie van zijn installatie niet voldoet aan de elektriciteitsbehoefte
2. Bij aankoop van noodstroom ingeval de WKK-installatie in storing valt of stilligt omwille van onderhoud
3. Bij terugleveren van overtollige elektriciteit geproduceerd door de WKK.
(De tarieven worden geregeld door een viertal teksten van het Controlecomité - Aanbevelingen).
Deze aanbevelingen betreffen o.a. het tariefsysteem voor de aankoop van
elektriciteit van het net. Voor de zelfproducenten aangesloten op het
transportnet gelden dezelfde tariefvoorwaarden als voor gewone klanten.
Voor de zelfproducenten aangesloten op het distributienet geld het
uurseizoentarief indien de afname niet hoger is dan 1 MW. Indien de
afnamen 1 MW overschrijdt, mag de zelfproducent kiezen tussen het
uurseizoentarief en het tarief B. Deze tareivenstructuur is gekenmerkt
door:
Þ Een onderschrijving op basis van het jaarvermogen
Þ Seizoen- en uurgemoduleerde prijzen
Þ Een ruimere keuze van tarieven (bvb. voor klanten aangesloten op het
transportnet bestaan er 3 versies naargelang de regelmaat van afname).
Andere aanbevelingen betreffen de vergoeding voor elektriciteit teruggeleverd in het net.
Zelfproductie vs beheer door elektriciteitsmaatschappij
Naast zelfproductie komt het ook steeds meer voor dat de installatie
beheerd wordt door de elektriciteitsmaatschappij. De
elektriciteitsmaatschappij draagt dan de totale of een gedeelte van de
investeringskosten, de exploitatiekosten en de brandstofkosten van de
WKK. De installatie wordt gedimensioneerd op de warmtevraag. Alle
geproduceerde elektriciteit wordt integraal in het net gestuurd en de
elektriciteitsmaatschappij verkoopt de warmte aan het bedrijf.
Voor het bedrijf is het verschil met de vroegere situatie dat het
warmte kan kopen aan een prijs die lager ligt dan de kosten die het
bedrijf zou maken bij opwekking van warmte in ketels. Zijn
elektriciteitsfactuur verandert niet. Voor het bedrijf in kwestie zijn
de voordelen van een partnerschip met de elektriciteitsmaatschappij:
Þ Geen of relatief beperkte kosten verbonden aan het WKK-project
Þ Geen of relatief beperkt risico
Nadelen zijn:
Þ Het bedrijf verplicht zich tot afname van warmte voor een relatief lange periode
Þ Weinig zeggenschap over de WKK
Þ Als een WKK in eigen beheer wordt uitgebaat kan bij goede prestaties
van het WKK-systeem de jaarlijkse winst voor het bedrijf groter zijn.
H.L.
Dus
een potentieel van 1500Mw maar waarvan we niet onmiddellijk kunnen
zeggen dat het ganse pakket beschikbaar is voor de markt. De meeste
bedrijven gebruiken het voor intern verbruik dat anders natuurlijk door
een andere productiebron moet geleverd worden maar met deze
particulariteit dat het in de meeste gevallen privébedrijven zijn die
niks met elektriciteitsproductie te maken hebben (buiten een deel van
de de installaties in beheer van een elektriciteitsmaatschappij) die
uiteindelijk beslissen wanneer zij produceren en of ze al dan niet
zullen leveren aan het net in geval van overproductie voor eigen
gebruik...
Dus je
weet niet zeker wanneer die productie er zal zijn en of ze zal blijven.
Zulk een bedrijf met WKK kan beslissen om de boel te sluiten en voilà...
Zijn
we nu tegenstanders van windmolens en WKK? Neen, die productiebronnen
hebben een mooie toekomst en kunnen een bijdrage leveren in de
energiemix die elk land zal moeten maken. Maar ze hebben hun eigen
specifieke beperkingen.
Als we dan "den discours" lezen van ons mooie Freya en we citeren:
"Overal
ter wereld dringt stilaan de noodzaak door om massaal te investeren in
hernieuwbare energie en energiebesparing. Eindelijk. Maar ergens in
Gallië houdt één klein landje hardnekkig stand, tegen beter weten in.
In België roeit de federale regering regelrecht tegen de stroom in. Met
dapperheid heeft dat helaas allang niets meer te maken, integendeel."
dan
krijgen we de wubbels. Als we haar en de andere "energieministers" die
het toch wel zouden moeten weten, geloven dan zou België de enige plek
op de aarde zijn waar we kiezen voor kernenergie... nochtans herinneren
we ons zeer levendig dat het Zeeuws Delta de inspraakprocedure is
gestart om een nieuwe kerncentrale te bouwen in Borssele ...
Wel beste Freya, wie zit er nu opgesloten in een Gallisch dorpje en roeit tegen de stroom in? Vergeten de actualiteit te volgen?
Een ander "Freyaans argument is:"Kortom: de Belgische
consument subsidieert de goedkopere Franse stroomfactuur, waar de
regering Suez maximumtarieven heeft opgelegd."
Kan ons Freyaake ons hier even komen uitleggen over welk gigantisch
productievermogen Electrabel-Suez In Frankrijk beschikt dat door ons
arme belgskes wordt gesubsidieerd? Bij ons weten gaat het trouwens
hoofdzakelijk over hernieuwbare energie...dus eventjes opzoeken beste
Freyaake...EDF produceert 610Twh en de tweede producent is La Compagnie
du Rhône en dat is inderdaad Electrabel maar met waterkracht van de
mooie Rhone die ongeveer 15Twh produceert....
en de volgende keer zullen we trachten het fameuse Gemixrapport te pakken te krijgen...
Belga
14/09/2008 - Willem (18 jaar)
(foto © Marco Mertens)
