Gabriel Rios is afkomstig van Puerto Rico, maar is via producer Jo Bogaert (van Technotronic en Pump up the jam) in België, meer bepaald in Gent, terechtgekomen. In 1998 stond hij met The Nothing Bastards in de finale van Humo’s Rock Rally (Das Pop won toen), en daarna besloot hij het solo te wagen. Ghostboy is het debuutalbum van Rios, opgenomen in 2003, maar bekend geworden in 2004, onder meer dankzij een aantal uitstekende en aanstekelijke singletjes, die ook op deze cd staan. Eerst was er het hitje Bones Bugalù [3] (nog in 2003), vervolgens Broad Daylight [7] (begin 2004) en enkele maanden later nog Catastrofe [8] en het titelnummer Ghostboy [10].

Op dit debuutalbum (geproducet door Jo Bogaert) staan elf tracks (want Intro [1] en Victor [5] zijn slechts verwaarloosbaar korte niemendalletjes) en van die elf zijn er twee die uit de toon vallen omdat ze te veel aanleunen bij (flodderige) hiphop: Carlito [11] en Badman [13]. Alle overige nummers zijn gedompeld in een aantrekkelijk, zomers, zuiders en latijns klinkend sfeertje, met nu eens Engelse en dan weer Spaanse teksten. Behalve de reeds genoemde singles klinken Let it go [4], Unrock [6], Cincomanos [9] en ons persoonlijk favorietje Santera [12] allemaal even vlot en vrolijkstemmend. Alleen La gran siesta [2] is een ietsje minder.

Let wel: deze muziek is hoegenaamd niet vernieuwend of grensverleggend, en je hebt voortdurend de indruk het allemaal al eens eerder gehoord te hebben (er wordt dan ook gewerkt met samples die allemaal braafjes vermeld worden in het cd-boekje), maar het wérkt wel. Een sympathiek plaatje van een naar het schijnt sympathieke knol die – toch ook nog even signaleren – al zijn teksten en muziek zelf schrijft.

Quotering: 3,5 (02/01/07)