Vandaag precies 100 jaar geleden, op de vooravond van het grootscheepse eindoffensief in Vlaanderen, richtte Albert I een dagorder tot zijn troe­pen die begon met de woorden: ‘Solda­ten, gij gaat een geweldi­ge aanval uitvoeren tegen de vijande­lijke stellingen. Aan de zijde uwer Britse en Franse kameraden zult gij de indringer verdrijven die sedert vier jaar uw broeders verdrukt. Het uur is beslis­send. Overal wijken de Duitsers...’

In de kille nacht namen in doodse stilte de 120.000 mannen van de 10 hiertoe aange­wezen Belgische divisies hun stel­lingen in voor de grote, beslissende aanval. Samen met negen Franse divisies, waar­van één derde cavaleristen, en tien divisies van het IIe  Britse leger zouden ze de Leger­groep Vlaan­deren vormen onder het nominale opperbe­vel van koning Al­bert. De feitelijke leiding was in handen van de stafchef, de Franse gene­raal Jean De­goutte. Omdat de over­stroom­de IJzer­vlakte uiteraard geen offen­sieve mogelijkheden bood, was de hoofdtaak van deze strijd­macht een doorbraak te forceren tussen Diksmui­de en Ieper. Het leeuwen­aandeel van de gevechten zou voor rekening komen van de Belgische en Britse troepen.