|
De tweede dag van het bevrijdingsoffensief kostte het
leven aan twee militairen uit de Noorderkempen. De eersten van wat al snel een afschuwelijk
lange rij zou worden
. Na de extreem zware gevechten in de Belgische sector
werd het grootste gedeelte van Moorslede bevrijd. Volledig uitgeput bereikten
de mannen van de VIIe Legerdivisie de oostrand van het bos van
Houthulst. Twee leeggebloede divisies moesten worden vervangen, maar toch
bleven de Belgen verder aanvallen. De 7e , 16e en 17e
Linieregiment vielen rond Moorslede aan en brachten een verbinding tot stand
met de IXe Schotse divisie die, meer zuidwaarts, oprukte naar
Zonnebeke en Dadizele. De Belgische grenadiers en het 4e Regiment
Karabiniers veroverden ondertussen het Pottegemgoed en Kalve. Eén van de
karabiniers die bij deze aanval vermist raakten was de 25-jarige Adriaan De
Prins uit Rijkevorsel. Hij was als milicien van de klas van 1913 in dienst toen
de oorlog uitbrak en had alle gevechten waar zijn eenheid bij betrokken was,
zonder kleerscheuren overleefd. Adriaan de Prins was een ongehuwde zoon van
Cornelius De Prins en Catharina Van Dooren.
De 1e, 2e en 3e Regimenten
Karabiniers slaagden er - ondanks hun verschrikkelijke verliezen- in een
gedeelte van Westrozebeke te veroveren. Bij Stadenberg woedden urenlang
verbitterde gevechten. Uiteindelijk slaagden de 11e en 12e Linieregiment er in vaste voet te krijgen op
de heuvelkam. Dertig stukken geschut en ruim duizend krijgsgevangenen vielen
hierbij in hun handen. Wie dit succes niet meer mocht meemaken was de 26-jarige
brancardier Gaston De Vel uit Merksplas. Deze pater Scheutist, die naar een bijhuis
van zijn orde in Engeland was gevlucht, werd begin 1916 opgeroepen voor de
dienst. Na zijn opleiding werd hij afgedeeld naar her 12e
Linieregiment, een eenheid waarin hij behoorlijk wat streekgenoten aantrof.
Gaston De Vel sneuvelde in een artilleriebeschieting. Net als veel van zijn
ordegenoten was hij actief geweest in de Frontbeweging en had hij onder meer
geholpen bij het verspreiden van de Open Brieven van deze clandestiene organisatie.
Dit was op zich niet verwonderlijk want hij was de medestichter en eerste
voorzitter van de AKVS-Bond Willen is
Kunnen. Hij was de oudste zoon van notaris en oud-burgemeester van Retie
Aloïs De Vel. Twee van zijn broers waren oorlogsvrijwilligers. Gaston
De Vel werd oorspronkelijk op 8 oktober1918
begraven op een geïmproviseerde begraafplaats in de zuidoostelijke hoek van het
Bos van Houthulst, graf 5. Hij werd na de wapenstilstand bijgezet op de
militaire begraafplaats van Houthulst, vak D- graf 194.
|
