Principes, je kan er zoveel dingen mee doen. Ernaar leven bijvoorbeeld. Of ertegen zondigen, als tegenvoorbeeld. Waarschijnlijk zijn er nog talloze andere toepassingen mogelijk. Honderden of duizenden. Of slechts zeventien, maar dan wel zeventien goeie. Ik houd het erop dat de mogelijkheden betreffende de aanwending van principes weleens legio zouden kunnen zijn. Ze verrijken hoe dan ook het leven. Zelf heb ik enige tijd geleden mijn principe kenbaar gemaakt om telkens wanneer ik vanuit Leuven zou werken, hier een stukje te schrijven. Vorige donderdag leek nog eens een ideale gelegenheid om dit principe tot uiting te brengen. Het was een vrij mooie ochtend, ik had goed geslapen, een lekkere boterham gegeten en mijn lenzen zogen zich aan de ogen vast alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. Bovendien was het een dag van algemene treinstaking en moest ik dus voor het eerst in meer dan een jaar nog eens vanuit het kantoor in Leuven werken. Een niet onbelangrijk detail, met dank aan de NMBS.
Overigens was het een compleet gerechtvaardigde en legitieme staking. Oké, het personenvervoer werd lamgelegd omwille van een mogelijke herstructurering van het goederenverkeer in de toekomst. Maar wie zegt dat beide takken toch niks met elkaar te maken hebben, kent de NMBS niet. Personen worden al sinds jaar en dag - in het beste geval - als goederen behandeld, dus in die optiek was een algehele staking logisch. Ze zijn consequent en dat stemt me tevreden. Intussen heb ik trouwens ook vernomen dat er vorige week helemaal geen dode gevallen is in Tongeren*, in tegenstelling tot de reden die de plaatselijke spoorbeambte met grote stelligheid opgaf voor het niet rijden van de trein. Een positieve evolutie vind ik, het opdissen van drogredenen als er weer eens iets misloopt. De reiziger berust veel makkelijker in zijn lot, er is immers wel een dode gevallen. Alleen moet de NMBS ervoor zorgen dat er geen gewenning gaat optreden. Daarom kan er best elke keer opnieuw een straffer excuus verzonnen worden. Ik kijk alvast reikhalzend uit naar de volgende dagen en weken, want als kritische reiziger ben ik met niks minder content dan "Al Qaida heeft de trein opgeblazen, volgende over een uur" (week 1), "de Luftwaffe van de Moffen heeft een bombardement uitgevoerd op het vertrekstation in Luik, de trein zal iets later zijn" (week 2) en "Iran heeft een kernraket afgevuurd die - gelukkig! - in de zee is beland; de mini-tsunami die hieruit voortsproot heeft echter de sporen tussen Tongeren en Bilzen onder water gezet. Hierdoor is er een vermoedelijke vertraging van 20 minuten" (week 3). Dat moet toch mogelijk zijn, uit respect voor de treinconsument.
Maar ik had het over principes. Zoals iedereen heeft kunnen merken, is er vorige donderdag ondanks de juiste mogelijkheidsvoorwaarden (treinstaking + werken vanuit Leuven) niet veel in huis gekomen van die blog. Ik heb door omstandigheden moeten werken als een beest en moest door andere omstandigheden (supportersbus naar Anderlecht - Timisoara) vroeger stoppen dan gewoonlijk, waardoor de blog-uit-principe er niet kwam. Moraal van het verhaal: als er al eens een principe sneuvelt onderweg, grijp dan op zijn minst die kans aan om nog een keer de draak te steken met de NMBS. Dat is, vrees ik, het enige zinvolle dat er uit deze drie alinea's te filteren valt.
Vooreerst mijn excuses voor de nogal beperkte activiteit tegenwoordig op deze webstek. Dat heeft niet zozeer te maken met een gebrek aan inspiratie, maar wel zozeer met een gebrek aan functionerende internetverbinding op mijn kamer. Tel daarbij behoorlijk drukke werkweken en het gevolg laat zich raden: een nogal beperkte activiteit tegenwoordig op deze webstek. Maar we werken eraan. Bijvoorbeeld middels deze blog, die de ledigheid weer voor even breekt.
Inspiratie is in dit geval niet ver te zoeken. Het heeft maandenlang kunnen sluimeren, maar nu lijkt me de tijd weer rijp voor een blog over de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen, beter bekend onder de afkorting NMBS. Die afkorting heeft bij mij intussen een vrij negatieve bijklank, alsof je 'neger' zegt tegen een kleurling of 'mongool' tegen een mentaal gehandicapte of 'neger' tegen een blanke. Ligt dat aan mij? Nemen we het station van Leuven als zorgvuldig gekozen willekeurig voorbeeld. Het dak lekt (gelukkig alleen bij regen), heelwat perrons zijn nog steeds niet geasfalteerd waardoor één aanblik op je schoenen volstaat om te weten dat het dak lekt, en wanneer je de pech hebt te moeten pissen kan dat in een container in ruil voor harde valuta. Voorts werken de drankautomaten soms niet, de roltrappen regelmatig niet en de ticketautomaten nooit.
Dat is allemaal nog niks. Het meest schrijnende voorbeeld van de toestand van de NMBS bevindt zich in het hoofdgebouw van station Leuven. Daar hangt een klok die het uur aangeeft. Tot daar alles goed. Ware het niet dat die klok, in het heden, telkens de tijd twee minuten in de toekomst reflecteert. De trein is altijd een beetje tijdreizen. Iets simpeler verwoord loopt de centrale stationsklok dus de volle twee minuten voor. Een miljardenorganisatie die als ordewoord stiptheid heeft, zet met andere woorden in een van zijn belangrijkste filialen elke dag opnieuw duizenden cliënten van bij het binnenkomen op het verkeerde been. Voor veel van die mensen loopt het dus al mis zonder dat er zelfs maar een trein aan te pas komt - de NMBS overtreft zichzelf telkens weer. Geniaal toch, wat je allemaal kan doen met een stevige brok desinformatie. Al houd ik eraan te eindigen op een positieve noot. Zondag jongstleden was mijn trein Bilzen - Leuven afgeschaft wegens een dodelijk ongeval in Tongeren. Het resultaat is inderdaad min of meer hetzelfde als anders (trein die niet rijdt), maar het alibi begint er godverdomme op te trekken!
Ik bespaar iedereen de nu al belegen woordspeling 'Advocaat van de Duivels'. Meer zelfs, ik bespaar iedereen in deze tekst de woordspelingen tout court. Of tenminste, dat probeer ik. Want het gaat hier over voetbal en voetbal is een serieuze zaak. Laten we deze edele sport liever niet blootstellen aan de relativerende kracht der humor. De sport is zo al genoeg aangetast door onze eigenste Rode Duivels de laatste jaren. Om te vermijden dat hier nog een verlengstuk aan gebreid wordt, deze korte open brief aan kersvers bondscoach Dick Advocaat. Kort, jazeker, want voor je het weet denkt zo'n Advocaat van 'pfff zo lang, ik lees het wel een ander keertje' en leest hij hem uiteindelijk helemaal niet. Kersverse bondscoaches, je moet ze mij niet leren kennen. Ik gok er in elk geval op dat Advocaat zich niet stoort aan mijn vooringenomenheid en doe aan het begin van alinea 2 gewoon alsof er niks gebeurd is.
Beste Dick, allereerst sta ik erop je veel succes te wensen in je nieuwe functie. Volgens mij heb je een goeie keuze gemaakt door te kiezen voor dit beloftevolle zootje ongeregeld. Je hebt intussen de eerste twee testcases achter de rug en misschien doemen de eerste bedenkingen reeds op. Laat ze nog even varen zou ik zeggen. Ik persoonlijk beschik namelijk ook over bedenkingen, die ik stuk voor stuk graag met je wil delen. Je mag ze zomaar van me overnemen, zonder bronvermelding. Hier gaan we dan. Gelieve vanaf nu goed op te letten Dick, want ik schrijf het maar één keer. (Dat is natuurlijk een grapje om het ijs te breken, Dick, want hoewel ik het maar één keer schrijf kan jij het zo vaak lezen als je maar wil, haha.)
Ik begin met hetgeen de laatste maanden opeens het grootste probleem leek van onze Duivels: de discipline. Afgezien van de vraag of dit daadwerkelijk het geval is, geef ik enkele richtlijnen mee. Houd misschien best pen en papier bij de hand. Eén: trek duidelijke lijnen wat betreft de omkadering. Dat lijkt al meteen snor te zitten, de firma Louis Vuitton heeft de verwachte groeicijfers voor 2010 alvast bijgesteld. Punt twee: duid de juiste kapitein aan. Hier heb je een foutje gemaakt, Dick. Iets te zeer blindgestaard op de reputatie van je 'co-kapiteins' Vermaelen en Van Buyten, iets te weinig oog gehad voor hun leiderscapaciteiten. Er is in deze selectie immers maar één echte kapitein: Jan Vertonghen. Hij is het hart, de longen, de ziel en het brein van het elftal. Mocht voetbal niet met elf maar met één gespeeld worden, ik zou Vertonghen opstellen. En hij zou tevens mijn kapitein zijn ook! Zet je foutje dus snel recht en geef die band aan wie hem toekomt.
Nu komen we aan de opstelling. Ik wil me niet te veel met je werk bemoeien, maar ook hier reik ik graag enige richtsnoeren aan. Ten eerste: laat de spelers, op een enkeling na, op hun beste plaats spelen. Ten tweede: laat die enkeling Vincent Kompany zijn. We zitten in de centrale as met veel kwaliteit, dat is bekend. Vermaelen, Lombaerts en Van Buyten komen in aanmerking voor de twee posities centraal in de verdediging, het trio Vertonghen-Fellaini-Defour is in principe incontournable op het middenveld. Ook Kompany's beste positie is ongetwijfeld in de centrale as terug te vinden. Maar, feit is dat we (ik ben echt echt wel betrokken bij het hele gebeuren, Dick) een gigantisch probleem hebben op de rechtsachter. Swerts heeft veel te weinig talent, Vanden Borre heeft veel te weinig hersenen. Kompany heeft dat allebei wél, in overvloed. Het is nu aan jou om hem die positie van rechtsback aan te praten. Dat is inderdaad niet de plaats waar Kompany's kwaliteiten het best tot uiting komen, maar de 'marginale winst', het 'bijkomend nut' voor de ploeg zou er zeker het grootst zijn. It's the economy, stupid!
Iedereen, buiten Kompany, netjes op zijn favoriete positie dus. Dat is al een leuk begin. Wie in de goal staat lijkt me niet echt van wezenlijk belang. Persoonlijk was ik wel een fan van Stijnen, maar ik leg me erbij neer als je eens wat anders wilt. Bailly is oké, voel je vrij. Aangezien duidelijk al naar voren is gekomen dat het een 4-3-3 systeem wordt, zal ook de linksback aanvallende kwaliteiten moeten hebben (Kompany op rechts heeft dat alvast). Hiervoor komen dus in eerste instantie Jelle Van Damme en Sébastien Pocognoli in aanmerking. Eén argument: Van Damme is net vader geworden en zadelde zijn zoon met de naam Cruz Leo op. Cruz Leo Van Damme. Wil je zo iemand echt in de nationale ploeg, Dick? Ik dacht het niet. Zet, ondanks zijn fratsen, Pocognoli maar op die plaats. Toch zeker totdat hij vader wordt. Centraal zou ik gaan voor Vermaelen en Lombaerts. Ik bedoel, Van Buyten is een toffe pé en speelt bij een geweldige club, maar hij heeft vierkante voeten. Daar komt nog eens bij dat hij de neiging heeft kopduels te verliezen bij de Rode Duivels, terwijl we het hier toch hebben over iemand die om en bij de drie meter groot is. Rechts dus Kompany, en voor deze verdediging posteren we Vertonghen en Fellaini als schokbrekers. Zij moeten eveneens de bressen dichten wanneer de flankverdedigers naar het front getrokken zijn. Voor deze twee zetten we Defour, die de schakel vormt met het aanvallende compartiment. Af en toe van positie wisselen met Fellaini is zeker mogelijk. Vertonghen blijft in principe wel op post, te meer omdat zijn schoten op doel doorgaans toch pas na 40 meter op volle snelheid komen.
Ik maak hier nog een extra alinea aan voor de aanval, Dick. Niet dat daar zoveel over te vertellen valt, maar ik doe het voor je leesgemak. Hopelijk onthoud je deze geste, desnoods ergens in het achterhoofd. Afijn. Voor de positie van diepe spits zijn er drie serieuze mogelijkheden: Sonck, De Sutter en Lukaku. De eerste is nogal eens gekwetst, de tweede nogal eens niet in vorm en de derde nogal eens jong. De uiteindelijke keuze zal dus nog wel even van match tot match afhangen. Gewoon rustig blijven is de boodschap, het wijst zichzelf wel uit. Als verkapte linsvoor zou ik opteren voor Moussa Dembele, een van onze grote talenten. Hij kan alles met een bal, maar het probleem is een beetje dat we ook elke match in de gelegenheid komen om dat te merken. Met andere woorden, hij houdt de bal te lang bij en vertraagt zodoende al te vaak het spel. Geef hem gerust een uitbrander, Dick, je weet je verzekerd van mijn rugdekking. Voor de overblijvende aanvallende positie moet de keuze gaan tussen Hazard en De Mul. Het voordeel van De Mul zou zijn dat hij buitenom kan gaan, als een echte flankspeler, vandaar een lichte voorkeur voor deze. Hazard is dan weer ontegensprekelijk een gigatalent, maar op zijn definitieve ontbolstering is het op zijn minst nog even wachten.
Zo, Dick, ik heb mijn zeg gedaan. Het is uiteindelijk wat langer geworden dan ik me had voorgenomen - mijn excuses daarvoor. Het moeilijke deel van je taak is bij deze in elk geval al opgeknapt, het komt er nu gewoon op aan mijn woorden aan te wenden als grondstof voor jouw daden. Dat is dé manier om fluitend naar het EK 2012 te gaan.
Logica. Hoe ouder je wordt, hoe groter het aandeel mensen dat jonger
is. Hoe meer jongere mensen, hoe groter de kans ooit afhankelijk te
zijn van zo'n exemplaar. Dat is een vreemde gewaarwording. Ik kan het
weten, want ik heb het net meegemaakt. Vijf dagen ziekenhuis vestigden
nog eens de aandacht op het onophoudelijke tikken van de tijd. Een vers
opengetrokken blik stagiairs in de verpleegkunde volstond hiervoor.
Jongens en meisjes die zelfs maar te jong zijn om samen met mij op
dezelfde middelbare school te hebben gezeten, stonden opeens in voor
het toedienen van de juiste medicatie, het correct aftappen van mijn
bloed en het geven van raad over wat wel en niet mag. Nog niet voor het
verversen van de luiers gelukkig, zo onophoudelijk tikt die tijd nu ook
weer niet.
De aard van mijn ziekenhuisverblijf was onvrijwillig. Het begon allemaal met de toolkit.
Dat blijft een heel vreemd woord, maar de betekenis is nog altijd
dezelfde als vorig jaar: jaarlijkse uitstap met de collega's. Vorig
jaar ging die richting Gent, dit jaar richting Bergamo. Tot op de
luchthaven van Charleroi ging alles goed. Van dan af ging alles slecht.
Het lot had besloten dat vrijdag 9 oktober een geschikte dag leek om
het nog eens lekker ouderwets op een zwart-witdenken te zetten. Ik
begon pijnscheuten in mijn lies te voelen; de vlucht naar Bergamo had
meer dan twee uur vertraging; op het vliegtuig werd ik ziek en
vervolgens zieker en zieker, met alles wat daarbij hoort; door het
stormweer en hevige regenval werd het een turbulente vlucht en moest de
landing uitgesteld worden; toen we aankwamen in Bergamo was er
stormweer en hevige regenval. En dan te weten dat ik van nature al niet
de grootste Italië-liefhebber ben. Of toch hooguit het type liefhebber
dat zich af en toe een "achterlijke Italianen"-uitstoot permitteert.
Maar:
vriendelijke jongens, die Italiaanders. De dienstdoende buschauffeur
maakte speciaal voor ons een omweg, om wat dichter in de buurt van de
jeugdherberg te komen (waar we logeerden, anders was het zonde van die
omweg). Alhoewel hij de 10 euro fooi nadien gretig in ontvangst nam (zo
kennen we ze weer!), betrof het initieel toch een gebaar van
goedmenselijkheid. Wat er nog restte van de vrijdag bracht ik in bed
door, en dit leek me eveneens op alle vlak de droomactiviteit voor de
gehele zaterdag, mocht ik autonoom de decision maker zijn. Er
spelen op zo'n toolkit echter andere krachten. Ondanks liespijn,
kniepijn, keelpijn, hoofdpijn, kou, een algemeen gevoel van zwakte en
geen gel in mijn haar werd Milaan aangedaan. De zondagochtend bracht
dan een hevig gezwollen rechteronderbeen met als toetje een grote rode
plek erop. Ik ben niet het type dat snel in paniek schiet, maar moet
bekennen dat er ergens in mijn hoofd toch wel een "ja, lap!" weerklonk.
Een plaatselijke dokter maakte me in een tussentaal min of meer
duidelijk dat het waarschijnlijk om een infectie ging, peerde een spuit
in mijn kont en schreef antibiotica voor.
's Avonds volgde de terugvlucht naar Charleroi. Die verliep
voorspoediger dan de heenvlucht. Hij verliep eigenlijk echt vlotjes -
want hoe dan ook zou elke vlucht die niet eindigt in een crash van
heb-ik-jou-daar per definitie als voorspoediger geëvalueerd worden dan
de heenvlucht. Maandagmorgen meldde ik me aan bij de spoeddienst van
het ZOL in Genk, waar ze naast het Italiaans ook onder andere het
Nederlands machtig zijn. Zelf had ik een blitzbezoek in gedachten.
Binnen --> voorschrift --> buiten, zoiets. Niet dus. Uiteindelijk
zou mijn verblijf vijf dagen in beslag nemen. Vijf dagen afhankelijkheid van jonger grut. Ik zou kunnen zeggen dat je zoiets moet verdienen, maar in feite dwing je het simpelweg af door lange tijd na elkaar níet te sterven. En als er onderweg, in de loop van dat project, toch iets mis dreigt te gaan, staat er altijd een horde intussen iets meer ervaren stagiairs klaar.
Soms, heel soms slaat een titel enkel op de tweede zin van een bericht. Na twee dagen in het grootste openluchtcircus ter wereld verlieten we Las Vegas. Eerst werd er nog een bezoek gebracht aan de 'Hoover Dam', de grootste in zijn soort. Zó imposant zelfs dat ik mij niet kon bedwingen te grappen dat de 'Jean-Claude Van Dam' een betere naam ware geweest. Niemand lachte.
De trip naar Death Valley moest soelaas brengen. Nochtans waren alle elementen aanwezig om er niet gelukkiger van te worden: de avond viel, de weg was verlaten, de warmte verschroeiend, Radiohead stak onafgebroken in de cd-speler en het decor luistert tenslotte niet voor niks naar de naam Dode Vallei. Maar dat alles deerde niet. Desolate schoonheid moet tenminste niet met te veel anderen gedeeld worden. De opeenvolgende rotspartijen, kleurschakeringen en weidse panorama's zorgden ervoor dat er op geen enkel moment een uitzichtloze situatie dreigde. De volgende ochtend werden de officiële viewpoints afgehandeld en werd meteen ook koers gezet richting Yosemite Park, waar beren thuis zijn. Twee helaasheden overschaduwden dit deel van de vakantie. Ten eerste bleek de tocht van Death Valley naar Yosemite Park veel helser, vermoeiender, omhoger en omlager en draaiender dan gedacht. Ten tweede gaven de beren niet thuis. Dat is dus hun dank aan mij voor het jarenlang delen van het bed met hun pluchen evenbeelden. Doen we vanaf nu nooit meer, zeg ik u!
San Francisco vormde het slotakkoord van het westkustgedeelte. Mooie stad, als we even abstractie maken van de met daklozen geplaveide voetpaden. Enige plaats ter wereld bovendien waar je je nog kan verplaatsen met de 'kabeltram', een anachronisme in een tijd dat zelfs de kabeltelevísie zachtjesaan verdwijnt. De werking van die kabeltram zou me hier te ver leiden, maar de besturing ervan vergt in elk geval een stel forse negers. San Francisco heeft immers op topografisch vlak heelwat te bieden. Yep, hellingen en al. Toeristische trekpleisters zijn niet toevallig met namen als Nob Hill, Telegraph Hill en Russian Hill bedeeld.
Voor het absolute einde van de Grote Reis stond - hoe kan het ook anders - New York in. Zij bleken na ampele selectieprocedure uiteindelijk het sterkste dossier te hebben om als gaststad te fungeren voor de laatste halte. Dit bezoek was minder dan een jaar na mijn vorige passage, maar New York was gelukkig nog steeds in staat om op zijn minst de indruk te wekken indrukwekkend te zijn. Enkele gaten in het palmares (Brooklynn Bridge, Rockefeller Center, Meatpacking district!) werden opgevuld en de zo typische atmosfeer drong nog eens voluit de neusvleugels binnen. Meer moet dat niet zijn. Minder ook niet. Zo was het goed.
Na een blogvrije maand kunnen de werkzaamheden weer hervat worden. Bijvoorbeeld middels een summier overzicht van wat er in die blogvrije maand zoal gebeurde. 't Is maar een idee. Zoals al aangegeven voor mijn vertrek, heb ik drie weken Verenigde Staten achter de rug. Enfin, ik heb toen niet die exacte bewoordingen gebruikt, maar iedereen begrijpt wel wat ik bedoel.
Na een vlucht die uren leek te duren, landden we op een warme avond in Los Angeles. Op het vliegveld. Onze verblijfplaats, vlakbij Santa Monica Beach, bleek ideaal om het 'vakantiedeel van de vakantie' in te vullen. Zon! Zee! Strand! Internetborsten! Uitroeptekens! We huurden een fiets en verkenden de vele mythische stranden die LA rijk is: Santa Monica, Malibu, Venice Beach,... Voornaamste overeenkomst: zand. Meest vermeldenswaardige tegenvaller: bevallige Amerikaanse beachgirls lopen níet in slow motion over het strand. Het klinkt waarschijnlijk belachelijk, maar een jeugd met te veel Baywatch had mij nochtans met die onwrikbare overtuiging opgezadeld. Ook het onvermijdelijke 'Dag Allemaal-deel van de vakantie' kwam in LA tot uiting. Een open tourbus leidde ons langs de stulpjes van de trossen filmsterren die Beverly Hills of Sunset Boulevard als uitvalsbasis hebben. Mocht iemand geïnteresseerd zijn in foto's van het hek van Al Pacino of van het hek van Dustin Hoffman of van het hek van Beyoncé, laat het me dan gerust weten.
Volgende bestemming: Las Vegas. Te bereiken op velerlei manieren, maar voor ons had Avis een Mercury - Grand Martinique in gedachten. Voorheen ook nooit van gehoord - neem maar gewoon aan dat het een auto is. Hoewel ik doodsbang ben in elke auto die door mezelf bestuurd wordt, verliep de rit voorspoedig. Het Venetian Resort Hotel loste eveneens de hoge verwachtingen in. Onze kamer telde dan ook twéé gigantische flatscreens, een douchecabine zo groot als een gemiddelde badkamer en een badkamer zo groot als een gemiddelde hotelkamer. En dat allemaal om de bezoekers zo ontspannen mogelijk aan de goktafel te krijgen. Wij lieten die voor wat het was en vergaapten ons met een drankje in de hand aan de uitzinnige bouwwerken, het vrouwelijke schoon (meestal evengoed de vrucht van uitzinnig renovatiewerk) en de algehele waas van decadentie die over Vegas hangt. Tussendoor werd natuurlijk wel uitgebreid de tijd genomen om te zweten, we zaten in de woestijn voor iets.
Als er iets was waar Daniël een hekel aan had, dan waren het wel tautologieën. En pleonasmen. En de combinatie van de twee, niet in het minst omdat hij ze altijd door elkaar haalde. Desalniettemin stak hij van wal met de monoloog die hij in zijn hoofd al wel vijftig keer had afgespeeld. "Het leven, Els," begon hij, "is zoals voetbal: soms overheerst vreugde, soms verdriet. Wel, mijn intuïtie zegt me dat wij onze portie geluk gehad hebben. Jij bent 28 jaar, ik ben 30 jaar; een leeftijd waarop we geacht worden ons te settelen. Lees: het zal bergaf gaan. Tot nog toe hebben we nooit ook maar één dag gewerkt, al die tijd zijn we druk doende geweest het geld van onze ouders op te souperen. Dat is gelukt, met het logische gevolg dat we nu blut zijn. We zouden dat erg kunnen vinden, maar dat doen we niet. Alles draait immers om kwaliteit, niet om kwantiteit. In zowat dertig jaar leven wij ons meer geamuseerd dan de meeste mensen in tachtig jaar. We hebben gelachen, gezopen, geluierd en tegen een getunede BMW gepist - enfin, ik toch. Voor mij is het goed geweest, de dingen nodeloos rekken rekt de dingen alleen maar nodeloos. Het is zoals de toerist die tien dagen naar, pakweg, Barcelona gaat. Hij ziet op die tijd vaak meer dan iemand die in Barcelona geboren en getogen is. Wij hebben dertig jaar lang de toerist uitgehangen, om maar te zeggen..." "Maar we zijn nooit in Barcelona geweest", onderbrak Els hem. "Dat is toch het punt niet! Heb jij eigenlijk wel geluisterd naar mijn monoloog waar - laten we eerlijk zijn - zelfs de meest rabiate anarchist 'U' tegen zou zeggen?" "Neen. Maar als ik het goed begrijp, hebben we motieven. Voor mij volstaat dat." Daniël blies z'n wangen bol. Hij begon zich steeds meer te ergeren aan Els, om niet te zeggen dat hij haar hartsgrondig haatte, het teringwijf. Het liefst van al zou hij haar, alvorens zelfmoord te plegen, eigenhandig van kant maken. Wat hem van dit plan deed afzien, was het clichématige dat erin vervat zit: gezinsdrama's gebeuren altijd en overal, in het bijzonder bij microgemeenschappen die uit meer dan één persoon bestaan. Dubbele zelfmoord zou het worden, en wel vandaag, straks, bij zonsondergang. Of na zonsondergang, kon het hem allemaal wat schelen. "Daniël?" verstoorde Els Daniëls muizenissen, "heb je er al aan gedacht hóe we tot de daad overgaan? Er bestaan verschillende manieren, weet je." "Godverdomme," vloekte Daniël, "een mens moet tegenwoordig al organigrammen uittekenen om een simpele zelfmoord uit te voeren. Jij zou toch de methode kiezen, zei je op die gure herfstdag twee maanden geleden?" "Niet waar, toen zei ik dat we het vet van de frietketel maar eens moesten vervangen, dat weet ik nog goed", reageerde Els. Lap, ook dat nog, dacht Daniël. De hele rompslomp die met zo'n zelfmoord gepaard ging begon hem duchtig te irriteren. Geen wonder dat naasten van zelfmoordenaars achteraf doorgaans verklaren dat hij of zij er 'de laatste tijd depressief bij liep'. Je zou godverdomme voor minder. "We kunnen onder een trein springen", doorbrak Els de door eenzijdige reflectie ontstane stilte. Als ze voor íets aanleg had, dan was het wel hiervoor. "Luister, ik pleeg een originele zelfmoord of géén zelfmoord. Anna Karenina - om maar iemand te noemen - was ons voor, en ik wil absoluut niet dat er achteraf, op de begrafenis, over plagiaat gegrinnikt wordt, over mijn dood lijk!" "Onszelf door het hoofd schieten dan", probeerde Els. "Deed bijvoorbeeld Kurt Cobain al." "Van een gebouw springen?" "Tanja Dexters."
Zo ging het nog een hele tijd door. Het werd voor Daniël steeds duidelijker dat er van zelfmoord niet veel in huis ging komen, noch erbuiten. Zijn nieuwbakken, want net verzonnen adagium 'Een leven zonder zelfmoord is geen leven' zou hij geen eer aandoen. Het leven had voor hem voorlopig geen fatsoenlijke zelfmoord in petto, en het zag er niet naar uitdat hier spoedig verandering in zou komen. Terecht, wie bij het opstellen van een zelfmoordplan over één nacht ijs gaat, moet niet verbaasd zijn dat het hele project in het water valt. Wat Daniël nodig had was een nieuw, minutieus voorbereid plan. Zonder gaat niet. Hij kleedde zich uit, deed zijn pyjama aan, poetste z'n tanden, ging in bed liggen en was vastbesloten de slapeloosheid de volgende uren vrij spel te geven. Hij verdiende niet beter.
Nog vijf dagen en het is zo ver. Hoe ver? 9034 kilometer om min of meer precies te zijn. Dat is volgens een sympathieke website die zich over kwesties als deze pleegt te buigen de afstand tussen Brussel en Los Angeles. Drie weken lang zal ik van Amerikaanse grootstad naar Amerikaanse grootstad hoppen en Starbucks-koffie slurpen dat het een lieve lust is. Om toch in enige nazomerliteratuur te voorzien, post ik hier in twee delen een verhaaltje. Niet zomaar een verhaaltje natuurlijk. Het gaat hier om een tekst die in het bewogen jaar 2006 bladzijde 45 tot en met 47 haalde in het wereldvermaarde literaire tijdschrift 'WEL'. Enjoy.
"En dan?" vroeg ze.
"En dan? En dán? Een afscheidsbrief is een cruciaal element bij élke zelfmoord, dat aspect mag zeker niet onderschat worden!"
"Jij je zin. Maar hoe wil je het precies aanpakken dan, een ghostwriter inhuren? Haha, een ghostwriter om onze afscheidsbrief te schrijven, heb je 'm?"
Ja, Daniël had hem. Diep in zijn binnenste was hij zelfs jaloers op de woordspeling van zijn vriendin, zeker omdat híj in de nabije omtrek doorging voor de woordkunstenaar bij uitstek. Gelukkig slaagde hij erin zijn pokerface te behouden - Els had vast niets gemerkt van zijn sluimerende jaloezie.
"Je moet het niet in het belachelijke trekken", zei Daniël dan ook, toen zijn contemplatie ten einde was. "Zelfmoord is een serieuze zaak. En zeker een dúbbele zelfmoord, dat komt niet vaak voor, in deze contreien."
"Nu je het zegt, we gaan geschiedenis schrijven", reageerde Els.
"Toch maar eerst die afscheidsbrief, stel ik voor. Wat moet daar allemaal in?"
"We moeten familie, vrienden en alle mensen die ons gesteund hebben, bedanken", zei Els beslist, niet gespeend van enige ervaring met het bekijken van Awardsuitreikingen.
Daar zit iets in, dacht Daniël. Zelf wilde hij vooral een afscheidsbrief schrijven omdat het zo hoorde. Je pleegt maar één keer zelfmoord, dus alles moest tot in de puntjes in orde zijn, vond hij. "Wat moet er nog in, Els?"
"We moeten duidelijk maken wat onze motieven zijn, waaróm we het doen."
De ogen van Daniël fonkelden: deze woorden klonken hem als muziek in de oren. Zijn neusvleugels begonnen te trillen van opwinding en het water kwam hem in de mond. Ja, het was best een zintuiglijke ervaring. Hij had dan ook lang en hard over de motieven nagedacht. Zelfmoord plegen zonder motieven vond hij maar niks - de eerste de beste idioot kan dat. Nee, zíjn zelfmoord zou hoe dan ook gelegitimeerd en gemotiveerd kunnen worden.
"Schat, de motieven," opperde Els nog eens, "zeg me niet dat we geen motieven hebben! Zonder motieven zal ik een ontzettend belachelijk figuur slaan: jóú, mocht je eraan twijfelen!"
"Van lichaamstaal heb je blijkbaar ook geen kaas gegeten. Jezus, wat ben jij stom", beet Daniël haar toe. Alsof uitgerekend hij, de meest gemotiveerde motiefzoeker van West-Europa, geen goeie verklaring zou hebben voor de op stapel staande dubbele zelfmoord!
"Oké, leg me dan eens klaar en duidelijk uit wat onze motieven zijn," zei Els, "dan kan ik eventueel nog enige suggesties suggereren."
Ik ben een man van principes. Omdat dit gegeven niemand spontaan wil opvallen, zeg ik het dus maar zelf op geregelde tijdstippen. Dit is zo'n geregeld tijdstip. Hier en nu wil ik aanhalen dat ik bij een wedstrijd van de Rode Duivels of een Europese wedstrijd van Anderlecht nooit (NOOIT!) de televisie afzet vooraleer het laatste fluitsignaal geklonken heeft. En het is, voor alle duidelijkheid, niet zo dat ik een film kijk ondertussen; de kijkkast staat wel degelijk op het voetbal afgestemd.
De laatste jaren komt deze houding veelal neer op een vreemdsoortige vorm van zelfkastijding. Zelfkijkkastijding, zou ik het noemen. Maar ik heb volgehouden, seizoen na seizoen. Was het niet in de illusie dat er beterschap zou komen, dan toch ten minste om me er telkens opnieuw van te verzekeren dat het Belgische voetbal écht diep zit. Ik moest maar eens De Omwenteling missen. Maar gisteren, 25 augustus 2009, vormde een breekpunt. Letterlijk. Na een 45 minuten durende visuele foltering trok ik me terug uit de wedstrijd Anderlecht-Lyon. Anderlecht was compleet in de vernieling gespeeld, had nauwelijks een bal geraakt, kreeg drie goals om de oren en voor één keer kwam zelfs de scheidsrechter niet in aanmerking voor de rol van dankbaar mikpunt van frustraties. Ik besloot te doen wat ik nooit eerder had gedaan en bespaarde mezelf het tweede bedrijf van dit zo pijnlijke tafereel. (Achteraf hoorde ik dat ondanks mijn afwezigheid de tweede helft toch nog heeft plaatsgevonden. Ergens had ik dat natuurlijk wel verwacht, maar geld zou ik er nu ook weer niet op hebben ingezet.)
Waar is de tijd toch. Kan iemand dat met zekerheid zeggen, waar die tijd toch altijd zonodig naartoe moet? Had hij ergens begin jaren 90 halt gehouden, dan betekenden de Belgische ploegen nog iets in Europa. Ik zou voor eeuwig Panini-stickerboeken volplakken en de reservelinksback van Club Luik beter kennen dan mijn eigen moeder. Aangezien we voorlopig het raden hebben naar zijn beweegreden, volstaat het hier te besluiten dat de tijd zelden de kant kiest van de nostalgici. Dat is wel zeker.
Alles komt terug. Niet in het minst de internetproblemen op mijn computer. Die bestaan erin dat ik geen toegang heb tot het internet. Wat mij voor het taalkundige dilemma stelt: mogen zij dan met recht en reden omschreven worden als internetproblemen of niet? Om maar te zeggen dat een ongeluk nooit alleen komt.
Ondanks dit potentieel uitstekende alibi, zal ik niet zo ver gaan mijn beperkte blogactiviteit van de laatste weken op de beperkte PC af te wentelen. Ik ben trouwens sowieso meer een liefhebber van de seizoensgebonden voorwendsels. Het moet dus zijn dat de verzengende zomerhitte een deel van het creatieve vermogen in de kiem smoort, een andere verklaring voor mijn povere literaire augustusoutput is er niet. En dat terwijl ik de afgelopen week voor twee bedrijven verkeerde lonen heb uitgekeerd én 20 euro op straat heb gevonden!
Hoe het komt dat een heleboel op de rand van de armoede balancerende arbeiders door mijn schuld niet correct zijn betaald, is uiteraard niet bijster relevant. Maar die wonderlijke vondst! Ik ben me daar dus aan't stappen richting Tiensepoort, en wat zie ik daar ter hoogte van de natuurbakker op de stoep liggen? Toch geen 20 euro zeker? Jawel, 20 euro. 800 Belgische frankskens, vrank en vrij, als was het een uitwas van de welvaartstaat. Die vrijheid werd algauw ingeperkt door mijn broekzak, waarna de kassa van een horecazaak niet veel later de rol van protector overnam. Uithandengeving, heet dat dan. In ruil kreeg ik een 'Malheur Dubbel' en een bruine Maredsous te smaken. Al bij al toch wel een verdiende beloning voor een dag van slecht werken en goed oprapen.
Is het mogelijk om uit de eindeloze stroom gebeurtenissen die ons leven kenmerken, dat moment te lichten waarop het begrip 'geluk' in zijn meest pure vorm aantreedt? Hiermee bedoel ik niet vage bewoordingen zoals "ik was het gelukkigst in de jaren zestig" of "ik was het gelukkigst toen ik een relatie had met x" of "geluk is voor mietjes" of zo. Nee, ik heb het over specifieke momenten. Een seconde of fractie van een seconde, mogelijk vervat in een normale dagelijkse handeling, waarop de hoogst mogelijke staat van welbehagen bereikt wordt. Een moment van opperste gelukzaligheid, dat de vraag over de zin van het leven op slag tot een fait divers maakt.
Zelf weet ik dat moment te traceren. Ik heb een bal aan mijn voeten en net een tegenstander of twee achter me gelaten. De slalom is succesvol ingezet en het heeft er alle schijn van dat de reeks voorbijgeflitste tegenstanders spoedig zal aandikken. Ik ben er op dat ogenblik diep van overtuigd bezig te zijn iets van een grote esthetische waarde te creëren. Met graagte laat ik me overvallen door een buitenmatige fierheid, die steevast de voorbode vormt voor wat erna komt: balverlies. Maar ik aanvaard dat, geluk is nu eenmaal een vluchtig iets. De ploegmaats daarentegen zijn dan meestal nog een eind van het stadium der aanvaarding verwijderd. Op stadiumgebied zoeken zij eerder hun heil in de fase waarin verwensingen geuit worden en herinneringen opgerakeld aan de lange evolutie van het voetbal richting rasechte teamsport. Dat stadium vormt inderdaad eerder een nichemarkt in de wereld van de stadia, maar wie samen met mij voetbalt schijnt wel een gevoelig hogere kans te hebben hier vroeg of laat in terecht te komen.
Als punt van verdediging kan ik enkel aanhalen dat ik een straatvoetballer ben. Mijn voortdurende gepingel/passpassiviteit is daarop terug te brengen. Bovendien klinkt het sjiek. De associatie met Braziliaanse favelakinderen op blote voeten is gauw gemaakt - je weet maar nooit dat iemand gaat denken dat er aan mij een groot talent verloren is gegaan. In plaats van de favela's van Rio ging het in mijn geval wel om de Dorpsschoolstraat van Hees. Voor de school begon, nota bene. Na school werd er dan thuis in de tuin gevoetbald, meestal met twee (Hees is nogal dunbevolkt): één iemand in de goal, één iemand die schoten afvuurde. Om de 5 goals werd er gewisseld; de keepers luisterden afwisselend naar de namen Preud'homme, Bodart en een enkele keer Philippe Vande Walle. De speelduur was strak getimed: aanvang 10 minuten na school, einde 10 minuten na pikkedonker. In de pauze was er eten en 'Familie', waar Van den Bossche Electronics zich al lang voor de crisis het woelige vaarwater eigen maakte. Het waren andere tijden.
Champagneweekend. Heeft meneer Van Dale de Nederlandse taal ooit met een poeneriger woord verrijkt? Is er een lettercombinatie mogelijk die een mens spontaner de link doet leggen met onverdroten decadentie? Waarschijnlijk niet. Ik dacht nog even aan 'champagneweek' of 'champagnemaand', maar bij nader inzien kunnen zij niet tippen aan wat 'champagneweekend' zoal oproept. Waar champagneweek of champagnemaand eerder de connotatie heeft van respectievelijk een week en een maand die 'in het teken staat van champagne', kan champagneweekend niks anders betekenen dan slempen tot je erbij neervalt. Een weekend is namelijk te kort om louter in het teken van wat voor alcohol dan ook te staan. Een weekend dient om alcohol te drínken - in dit geval dus de edelste aller geestrijke dranken.
Vorig weekend heb ik het allemaal van dichtbij meegemaakt. Zoals zo vaak wanneer je iets van dichtbij meemaakt, ging er wel eerst een verre verplaatsing aan vooraf. Elk jaar zijn een reeks andere Franse dorpjes uitverkoren om de organisatie van de champagnefestiviteiten op zich te nemen. Dit jaar waren dat Arrentières, Colombé-la-Fosse, Colombé-le-Sec, Rouvres-les-Vignes en Voigny. Geen idee waarom ik deze informatie geef, maar neem gewoon maar van mij aan dat het een eindje rijden was. De champagneboeren van de streek hadden hun patio geveegd, hun hemd gesteven, hun voortreffelijkste champagnes gekoeld en enige zeer plaatselijke schonen tijdelijk tot hostessen omgedoopt. Wij daarentegen hadden gewoon dorst. Een minnelijke schikking bleek gelukkig mogelijk, gauw werd duidelijk dat vraag en aanbod zonder al te veel problemen op elkaar afgestemd konden worden.
Dat alles biedt nog altijd geen verklaring voor wat ik daar nu eigenlijk kwam doen. Om eerlijk te zijn ben ik zelfs geen echte liefhebber van champagne. Alle soorten smaken mijns inziens een beetje eender en het elitaire imago ervan heb ik ook nooit goed begrepen. Al moet gezegd dat dat imago waarschijnlijk zo ongeveer zijn beste tijd heeft gehad na vorig weekend. Nee, de reden voor mijn aanwezigheid is terug te brengen tot twee getallen: 27 en 10. Zevenentwintig coupes champagne voor nauwelijks tien euro. Reden genoeg om de kurken te laten knallen.
178 jaar is hij geworden vandaag, mijn oude, zieke vriend. Ruwweg de helft van die tijd heeft hij doorgebracht op de afdeling intensieve zorgen. Dat waren ontegensprekelijk zijn hoogdagen. Nadien verslechterde de toestand. De laatste decennia zijn het de palliatieve zorgen waar er een plaatsje voor hem is ingeruimd. Gedurig ontsnappen hem doodsrochels, wat niet-ingewijden doet besluiten dat het nu écht niet lang meer zal duren. Zij dwalen. De doodsstrijd van deze patiënt baadt in het esoterisme. Als geen ander heeft hij zich bekwaamd in het loutere overleven. Zoals een luipaard een eeuwigheid kan wachten om dan, als de tijd gekomen is, zijn prooi te grazen te nemen, zo kan deze zieke oude knar een eeuwigheid wachten om dan, als de tijd gekomen is, niet te sterven.
Zoveel overlevingsinstinct wordt elk jaar op 21 juli gevierd. De 178e jaarring op zijn stam heeft vandaag z'n ronde gesloten, vanaf morgen begint nummer 179 aan de zoektocht naar zijn beginpunt. Dit is de dag waarop de terminale patiënt even mag uitblazen, tussen al het lijden door. Kaarsjes uitblazen welteverstaan, want het afzien stopt nooit. Hooguit zal hij voor de gelegenheid vandaag enige symboliek in zijn opgehoeste substanties leggen. Achtereenvolgens zal hij mijnwerkersslijm, gal en bloed spuwen. Zwart, geel en rood. Dat is hetgeen hij elk jaar trouw op 21 juli naar boven brengt, en dat hij zo zal blijven afscheiden tot het definitieve afscheid.
In elk geval wens ik hem, die als België/Belgique door het leven gaat, nog vele jaren toe. Miserabele jaren of niet, het gaat erom dat hij er nog is.
Het zijn rare dagen. Treinen vol vakantiegangers in plaats van pendelaars. Hoerenkoten vol werklui in plaats van meisjes van licht ontvlambare zeden. Werkdagen vol dode momenten in plaats van een nagenoeg onstuitbare stroom mails en telefoons. Geen voetbal op tv. Midden juli is in het land, en dat zullen we met z'n allen geweten hebben. Het openbare leven is in standby-modus gezet en lijkt niet direct bij machte daar tegenin te gaan. Alles is gewoon even anders dan anders, waarna het uiteindelijk toch weer allemaal in zijn plooi valt.
Hoewel. Midden juli vormt ook de achtergrond voor een stevige portie onherstelbare schade. Zo hebben twee collega's besloten hun status in te wisselen voor die van ex-collega. Voor deze statuswijziging is niet meer nodig dan het verlaten van onze afdeling - voor de complexiteit moet je het dus niet laten. Het ene geval laat zich lezen als de kroniek van een aangekondigd vertrek. Het gaat om mijn overbuurvrouw, die gerust als extravert omschreven kan worden. Dat staat helaas nogal haaks op de functie van payroll consulent, die gerust als alledaags omschreven kan worden. Een compromis tussen de twee bleek bovendien onmogelijk. Mijn overbuur ontpopte zich tot een bepaald luizige werknemer die zich vooral onledig hield met het tot in de kleinste hoekjes verkennen van het internet, tot deze blog toe. Ook was zij een onuitputtelijke bron van informatie, als we even aannemen dat smeuïge roddels op HLN.be onder de noemer informatie vallen. Wanneer er dan nog tijd overbleef, lachte ze om mijn opmerkingen die altijd ergens tussen sarcasme, ironie en cynisme zweefden. De reden voor mijn elegie is echt niet verder te zoeken. Nope, heel simpel: als er iemand vertrekt die om mijn grappen lacht, verdíent hij of zij het om betreurd te worden.
In tegenstelling tot de overbuur blijft vertrekker nummer twee binnen het bedrijf. Hij gaat echter vanaf midden augustus verhuizen naar de afdeling Gent. Meer dan boter aan de galg is het niet, want op onze werkvloer zal hij niet meer vertoeven. Dat betekent een muziek- en voetballiefhebber minder, een combinatie die mij aanstaat maar waarmee onze afdeling niet zo rijkelijk bedeeld is. Om maar te zwijgen over de gedeelde interesse in flauwe e-mailgrappen. Het gewenste persoonsprofiel voor een eventuele vervanger lijkt me dan ook duidelijk. Een knappe blonde met een weelderige boezem dus. Het is nodig, we hebben wat te helen.
Werchter 2009 ligt onherroepelijk achter ons. Min of meer ontdaan van
alcohol, slaapgebrek en verzengende hitte, beginnen de vier dagen
weigevoel stilaan terug te dagen. Nu de kruitdampen rond het meest
relevante festival ter wereld wat zijn opgetrokken, is er dus tijd voor
een korte beschouwing.
Dag 1: de dag van Oasis
Dag 1 is de dag waar ik het meest naar uitkeek. Vijf topacts tekenden
present, wat mij deed verhopen dat dit de beste festivaldag ooít zou
worden. Zware woorden, zelfs voor een wensdroom die nooit het stadium
van de onuitgesprokenheid verlaten heeft. Maar bewaarheid werden ze
wel. Lily Allen was geweldig en gunde het publiek als toemaatje een
cover van 'Womanizer' van Britney Spears. Wicked. Nadien gingen
Fleet Foxes, Placebo, Oasis en The Prodigy op dat elan verder. Fleet
Foxes klonk glashelder, Placebo retestrak en The Prodigy kreeg de wei
tot in de achterste gelederen in beweging (en daarmee bedoel ik niet
richting uitgang, voor alle duidelijkheid).
Oasis dan. Liam Gallagher had zijn groene parka tot boven toe
dichtgeknoopt. Bij een temperatuur van minstens 25 graden en met
ettelijke spots op hem gericht. Het weer²hield hem niet om zonder een
spoortje zweet onbewogen de wei in te blikken, met de handen meestal in
de zakken, voortdurend kankerend op zijn microfoon en louter
onverstaanbare bindteksten uitbrakend. Hij leek ruzie te hebben met
enkele fans vooraan maar dat kan evengoed slechts schijn zijn. Liam
Gallagher is namelijk zo iemand die voortdurend ruzie lijkt te hebben
met de hele wereld. En dat is niet het geval, want anders zou hij
diezelfde wereld nooit zoveel moois cadeau hebben gedaan. Zoals goeie
voetballers vooral de bal het werk laten doen, laat hij in al zijn
apathie de songs voor zich spreken. Heerser.
Dag 2: de dag van Coldplay
Oasis is big, maar Coldplay even bigger. Daar moeten we
eerlijk in zijn. Dé blikvanger van deze Werchter en samen met U2 de
grootste groep ter wereld. Coldplay maakte de verwachtingen helemaal
waar. Het spelplezier droop, nee spátte ervan af en het publiek
retourneerde zoveel enthousiasme op gepaste wijze. 'Viva la Vida' kan
zonder twijfel beschouwd worden als de officieuze Werchterhymne van
2009.
Lang daarvoor had White Lies mijn vertrouwen in hen bevestigd. De
frontzanger begeleidde de nu ook niet bepaald hyperoptimistische songs
(in 8 van de 10 komt ofwel 'death' of 'to die' voor, in de andere 2
blijft het bij 'the end of the universe' en zo) met een blik alsof de
wereld voor zijn ogen aan het vergaan was. Hij deed dat overtuigend,
ondanks een zon die blaren scheen en een extreem goedgeluimd publiek.
In moeilijke omstandigheden toch pessimistisch blijven, dat is de kunst.
Dag 3: de dag van niemand in het bijzonder
Na twee absolute topdagen kon de riem er even af. De alomtegenwoordige
stekende zon van de camping en de wei werd ingeruild voor de welgekomen
lommerte van de biertent. Dat hiermee evenwel niet geheel verholpen
werd aan probleem nummer twee, een overdaad aan alcohol, hoef ik er
waarschijnlijk niet per se bij te vertellen. Kings of Leon werd 's
avonds wel meegepikt en was best aardig.
Dag 4: de dag van Milk Inc. Gewild of ongewild, maar dag 4 stond volledig in het teken van Milk
Inc. De controverse vooraf was ongezien, de pinten en etenswaren zouden
Regi nogal eens om de oren vliegen. Niks van gemerkt. Milk Inc werkte
zijn set kundig af zonder echt te verrassen. Verrassend was wel het
werkelijk waanzinnig dolenthousiaste publiek, dat massaal aan het
krijsen, crowdsurfen en vooral meebrullen sloeg. Het hele optreden had
daardoor meer weg van één grote, langgerekte megakaraoke. Met als klap
op de vuurpijl natuurlijk 'Walk on Water', een bom van een nummer dat
eigenlijk al veel eerder op een topfestival als Rock Werchter te horen
had moeten zijn. Regi sloeg het allemaal met genoegen gade. Zijn
collectie gespotte handen was weer wat uitgebreid, met ongetwijfeld een
behoorlijk aantal gloednieuwe exemplaren bovendien.
Slotsom: muzikaal was de editie van 2009 top, het publiek was geweldig
én ik stond op de voorste rijen bij Oasis, slechts ten koste van een
bijnadoodservaring. Ruim voldoende dus om nu al uit te kijken naar juli
2010.
Ik schrijf dit luttele uren voor het begin van Rock Werchter, editie 2009. Eigenlijk is het op zich al een vrij idioot idee om wat voor luttele nachtelijke uren dan ook te vullen met iets anders dan slapen. Des te meer gaat deze stelling op in dit geval, op de drempel van vier festivaldagen. Maar de plicht roept. De goesting ook. De plicht om de goesting in Rock Werchter 2009 uit te dragen. De goesting om aan mijn zo ongeveer wekelijkse zelf opgelegde blogplicht te voldoen. Ik kan maar beter profiteren van deze zeldzame symbiose tussen beide zo vaak tegenstrijdige elementen.
Een bezoek aan Werchter hangt vast aan rituelen. We spreken de eerste dag op een ontiegelijk vroeg uur af aan 'de rotonde'. Vóór dag en dauw, en meestal eveneens ruimschoots op tijd voor het ochtendhumeur. Een eerste pintje moet dan het nodige soelaas bieden. En doet dat ook, hoe verrassend het ook mag klinken. Daarna is het tijd voor het harde labeur. Tenten, frigoboxen, etenswaren en persoonlijke spullen worden versjouwd richting camping. Dat is al gauw anderhalve kilometer en kruipt niet in de kouwe kleren. Daar aangekomen, gaat de martelgang voort. Tenten worden opgezet en ingericht, de party tent wordt onder aanzwellend gevloek verwenst en een bepaald sombere toekomst voorspiegeld. "Volgende keer zonder, ze", weerklinkt het traditioneel.
Eens dat allemaal achter (en ook wel - de pijnscheuten zijn onmiskenbaar - ín) de rug, kan het leuke deel beginnen. Rammelende magen krijgen alras vidévulling met sandwiches (10 voor 1 euro) te verwerken, proactieve levers stellen zich tevreden met zinnenprikkelende Grimbergen. Nu ja, tevredenstellen. Eerder tevredenstellen in de betekenis van 'niet tevredenstellen'. Ook de komende uren zullen de levers via de verzamelde volksmonden op tijd en stond van een welgekomen vloeistofinjectie voorzien worden. Alleen wordt er dan geopteerd voor de goedkopere en beter verteerbare variant van het sterk bier - laten we het voor het gemak gewoon bier noemen.
Bij het aanbreken van de namiddag en het zoveelsteveelste pintje is uiteindelijk het sacrale moment gekomen. Dat is nauwelijks een tijdsaanduiding, maar ervaren Werchtergangers voelen het instinctief aan. De mars naar de heilige wei kan beginnen. Snel snel wordt het nodige bier bijeen geramasseerd voor onderweg, vanaf nu is het money time. Dat wil zeggen dat hetgeen wat er echt toe doet begint én dat vanaf nu eventueel ook economische motieven in aanmerking genomen worden bij het drinken van bier. Over enkele uren is dat alles dus zover, aan onversneden goesting mankeert het alvast niet.
Het wil nu toch wel weer lukken. Al enkele dagen ben ik van plan om een blog te wijden aan het jaarlijks terugkerende fenomeen van het kabbelende leven tijdens de zomermaanden, of een zwerm celebrities besluit het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen. Daar gaat mijn onderwerp. Met dank aan vooral Karel Van Miert, Yasmine en Michael Jackson kunnen we allesbehalve spreken van het aanbreken van de komkommertijdera.
Lepe metafoor trouwens, "het tijdelijke voor het eeuwige inruilen". Qua verbloeming kent deze zijn gelijke niet. Op het eerste zicht lijkt dat immers helemaal nog niet zo'n gekke deal, het tijdelijke geven en het eeuwige in de plaats krijgen. Indien 's nachts in een donker steegje onverhoeds aangeklampt over deze kwestie, zou je werktuiglijk gerust kunnen instemmen met de transactie. De van opendebatcultuur doordrongen aanklamper van dienst is natuurlijk al te blij met deze positieve respons. Een win-winsituatie lijkt geboren. Tot je merkt dat de waarheid prozaïscher is dan de uitdrukking laat vermoeden. Maar dan is het te laat. Metaforen zijn gevaarlijke dingen.
Nu, geen van bovengenoemde celebs heeft zijn verscheiden aan een verraderlijke metafoor te wijten. Aan de basis lagen telkens typische problemen van deze tijd of wankele ladders. Niks aan te doen. Het leven kan zich nu met een uitgedund beroemdhedenkorps terug op gang trekken, de zomerluwte tegemoet.
Sinds een kleine week is mijn blik op de wereld aanzienlijk verruimd.
Letterlijk. In tegenstelling tot de meeste andere lichaamsfuncties zijn
aberraties aan de oogleden in een objectief meetbare schaal te gieten.
Wie gezegend is met een perfect zicht, heeft afwijking 0. Wie
daarentegen de wereld rondom hem heeft te aanschouwen met veeleer
slechte kijkers, bezit een afwijking die desgevallend vlotjes de grens
van de -10 durft doorbreken. Wie een vertroebeld zicht meetorst dat
overeenkomt met míjn ogen, beschikt aan de linkerkant over een
afwijking van -1,75 en rechts over eentje van -2,25. Ik zit,
logischerwijs, in de laatste situatie. Vrij vertaald betekenen die
negatieve getallen dat mijn oog voor detail zich beperkt tot een straal
van een drietal meter rondom mij. Hoe verder van die straal verwijderd,
hoe sneller de overtreffende trap van 'wazig' beklommen wordt.
Gezichten worden lichamen, lichamen worden vage contouren.
In de loop der jaren ben ik mij op die handicap gaan instellen. Regel
één daarbij is: niet in de verte turen. Je weet maar nooit of iemand
100, 50 of 4 meter verder ineens een hartelijke begroeting in je
richting wuift. Er rest dan meestal niks anders dan enthousiast
teruggroeten en de persoon in kwestie tegemoet treden, het gezichtsveld
in. Pijnlijk wel indien de stille wenk eigenlijk helemaal niet voor jou
bestemd was. Een andere optie is een korte knik tevoorschijn toveren en
er snel vanonder muizen. In de maatschappij van vandaag hebben we geen
tijd meer voor de medemens, hij moet dat maar snappen in plaats van
daar als een onnozelaar te staan gesticuleren. Beide opties zijn echter
niet ideaal te noemen. Als visueel hulpbehoevende kan je je dus maar
best aan regel één houden: wat er ook gebeurt, níet in de verte turen.
Het goede nieuws is dan weer dat dit eigenlijk meteen ook de enige
richtlijn is. Kijk gewoon naar de grond en je komt al een heel eind.
Uiteraard zijn er voor de vuist weg wel oplossingen te bedenken voor
mijn probleem. Zo is er in de eerste plaats de bril, een montuur met
aangepaste glazen dat toelaat beter te kunnen zien. En ja, ik heb wel
zo'n exemplaar liggen. Ik gebruik hem vooral om ondertitels te kunnen
lezen als ik met de auto rijd en om te vermijden dat ik voetgangers
omver knal wanneer ik tv kijk. Of andersom - wanneer de oogarts aan zijn
hoogdravende wetenschappelijke uitleg begint over de voordelen van de
bril haak ik meteen af. Hoe dan ook zul je me in het dagelijkse leven zelden met een bril zien. Bang voor een onomkeerbare aantasting van mijn sex appeal. Lenzen dan maar. Tot voor kort sprak het idee om tweemaal daags in mijn ogen te peuteren me weinig aan. Na het afhalen van het proefpakket vorige week werd dat idee plotsklaps realiteit en bleek die me, op zijn beurt, evenmin aan te spreken.
Maar ik bijt door. Het gaat om de lange termijn en kortzichtigheid heeft per slot van rekening nog nooit iemand aan een beter ver zicht geholpen. En jawel. De weerzin die lenzen op het eerste zicht oproepen, wordt totnogtoe ruimschoots goedgemaakt door het tweede, derde en alle daarna volgende zichten. Ik herken mensen van ver, zelfs zonder mijn ogen tot spleetjes te vernauwen. Ik zie dingen van grote afstand, die ik vroeger zonder ze te bekijken voor bekeken zou hebben gehouden. In mijn gepersonaliseerde spreukenboek der Engelse taal prijkt vanaf heden dan ook 'What I see is what I get' fier bovenaan.
Dit schrijfsel vangt aan met een volstrekt hypothetische premisse. Veronderstel namelijk dat een diploma in de politieke wetenschappen een minimum aan aanzien en status met zich meebrengt. Wel, in dat geval ben ik het aan mijn stand verplicht om toch enige commentaren te spuien over de afgelopen verkiezingen. Ik heb dat diploma niet voor niks gehaald en zal dat nu bewijzen ook, van links naar rechts, met de leesrichting mee.
Links. Het linkse front in Vlaanderen stelt bedroevend weinig voor. Bovendien lijkt het de laatste jaren alleen maar kleiner te worden. Verschrompelen is stilaan misschien nog wel de beste term. Afwisselend verliezen SP.A en Groen! terrein, afhankelijk van wie van de twee in de aanloop naar de verkiezingen de stemmen het meest nodig lijkt te hebben. Dit keer leek SP.A op voorhand een vogel voor de kat, met als gevolg dat de linkse twijfelaars uiteindelijk hun kant kozen en de socialisten nog enigszins standhielden (~ niet volledig ineenstuikten). Hierdoor was het uiteindelijk Groen! dat verrassend vervaarlijk dicht richting kiesdrempel gedreven werd. Stilaan mag duidelijk zijn: zolang Vlaanderen een welvarende regio is, moet er niet al te veel progressiviteit verwacht worden. Wie rijk is, wil vooral behouden wat hij heeft. Pas bij armoe en tegenspoed zal er plaats zijn voor de vlucht vooruit. Of voor de vlucht achteruit genaamd PS natuurlijk, maar dat is een ander verhaal.
Centrum. Contra 'de Vlaming': de CD&V hield het land twee jaar in een wurggreep, en als beloning kregen ze een eclatante verkiezingsoverwinning in de plaats. Pro 'de Vlaming': de logica van de gescheiden bestuursniveaus werd gerespecteerd. De Vlaamse gemeenschap is niet gelijk aan de Belgische federale staat en dat heeft het kiespubliek begrepen. Minister-president Peeters kon al bij al niet zo'n beroerd rapport voorleggen, in die optiek is een electorale bonus terecht. Wat Open VLD betreft, daar was de affaire-Vijnck op zich waarschijnlijk al genoeg om de partij te doen kapseizen. Partijvoorzitter Somers heeft met het indienen van zijn ontslag dan ook de enige juiste conclusie getrokken. Een partij van idioten (Lijst Dedecker dus) proberen te decimeren door de opperidioot weg te kapen, blijft niet ongestraft.
Rechts. Positief: de ineenstuiking van het Vlaams Belang en de al bij al schamele winst voor Lijst Dedecker. Negatief: de vrijgekomen stemmen bleven aan de rechterkant van het politieke spectrum. Maar liever het intelligente Vlaams nationalisme van De Wever, Peumans en consoorten dan het platte populisme en de holle retoriek van VB en LD. Al is het voor niet-regionalisten zoals ik misschien niet zo'n geweldige zaak dat de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte niet langer het alleenrecht is van de hersenlozen. Maar kom, dat is ook democratie.
Voilà, hiermee is deze pedante, van elke vorm van humor gespeende uiteenzetting ten einde.
Stieg Larsson is afgehandeld. "Mannen die vrouwen haten" zit ingenieus in elkaar, leest als een trein en de auteur schuwt de maatschappijkritische kanttekeningen niet. Alleen jammer van de feministische insteek. Ik ben allerminst iemand van het 'vrouwen aan de haard'-principe (al was het maar om redenen van brandveiligheid), maar 560 bladzijden lang de vrouw in al zijn vormen in een slachtofferrol duwen is misschien toch wat overdreven. Enfin, 't is fictie voor iets natuurlijk. Goeie fictie daarenboven, zoals gezegd, al kan Larsson zelf niet meer van zijn succes genieten. Hij verzekerde zich immers van een blitzcarrière middels de beproefde, ultieme tactiek: je meesterwerk zo ongeveer gelijktijdig met je overlijdensbericht publiceren. Schrijven is lijden - of tenminste geleden hebben.
Ter vervanging van "Mannen die vrouwen haten" komen nu twee boeken in aanmerking. Het eerste is "Het spel van de engel", de nieuwe van Carlos Ruiz Zafón. "Het spel van de engel" is de opvolger van "De schaduw van de wind", een fantastisch boek vol intriges dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een doorlopend in mist gehuld Barcelona. Het taalgebruik is uiterst bloemrijk en sfeervol zonder dat het bredere geheel daaronder lijdt. Voetballiefhebbers weten maar al te goed dat Catalanen nu eenmaal het vermogen bezitten om vorm en inhoud, schoonheid en doeltreffendheid naadloos op elkaar af te stemmen. Zafón is de gedroomde 12e man van FC Barcelona, en FC Barcelona bevat op zijn beurt de gedroomde 2e, 3e, 4e, 5e, 6e, 7e, 8e, 9e, 10e, 11e en 12e man van Zafón. (Mijn humor slaat nu wel bijzonder duistere stegen in.)
Het tweede boek op het spreekwoordelijke nachtkastje is "The catcher in the rye" van J.D. Salinger. Toen het uitkwam in de jaren 50 zeer controversieel, nu geboekstaafd als een van de grote literaire werken van de vorige eeuw. Zo zie je maar. Het hoofdpersonage gaat geregeld de eendjes van een bepaalde vijver in Central Park voederen, dus ik was natuurlijk zo vooruitziend om vorig jaar in New York mijn reisgenoot die eendjes te laten voederen en daar een foto van te maken. Je weet nooit voor wat het goed is, dacht ik toen. Het antwoord ken ik nu: het was goed omdat ik op die manier toch íets te vertellen heb over dat boek en er zodoende enige symmetrie te ontwaren valt in de lengte van deze drie alinea's.
