Ik ben een man van principes. Omdat dit gegeven niemand spontaan wil opvallen, zeg ik het dus maar zelf op geregelde tijdstippen. Dit is zo'n geregeld tijdstip. Hier en nu wil ik aanhalen dat ik bij een wedstrijd van de Rode Duivels of een Europese wedstrijd van Anderlecht nooit (NOOIT!) de televisie afzet vooraleer het laatste fluitsignaal geklonken heeft. En het is, voor alle duidelijkheid, niet zo dat ik een film kijk ondertussen; de kijkkast staat wel degelijk op het voetbal afgestemd.

De laatste jaren komt deze houding veelal neer op een vreemdsoortige vorm van zelfkastijding. Zelfkijkkastijding, zou ik het noemen. Maar ik heb volgehouden, seizoen na seizoen. Was het niet in de illusie dat er beterschap zou komen, dan toch ten minste om me er telkens opnieuw van te verzekeren dat het Belgische voetbal écht diep zit. Ik moest maar eens De Omwenteling missen. Maar gisteren, 25 augustus 2009, vormde een breekpunt. Letterlijk. Na een 45 minuten durende visuele foltering trok ik me terug uit de wedstrijd Anderlecht-Lyon. Anderlecht was compleet in de vernieling gespeeld, had nauwelijks een bal geraakt, kreeg drie goals om de oren en voor één keer kwam zelfs de scheidsrechter niet in aanmerking voor de rol van dankbaar mikpunt van frustraties. Ik besloot te doen wat ik nooit eerder had gedaan en bespaarde mezelf het tweede bedrijf van dit zo pijnlijke tafereel. (Achteraf hoorde ik dat ondanks mijn afwezigheid de tweede helft toch nog heeft plaatsgevonden. Ergens had ik dat natuurlijk wel verwacht, maar geld zou ik er nu ook weer niet op hebben ingezet.)

Waar is de tijd toch. Kan iemand dat met zekerheid zeggen, waar die tijd toch altijd zonodig naartoe moet? Had hij ergens begin jaren 90 halt gehouden, dan betekenden de Belgische ploegen nog iets in Europa. Ik zou voor eeuwig Panini-stickerboeken volplakken en de reservelinksback van Club Luik beter kennen dan mijn eigen moeder.
Aangezien we voorlopig het raden hebben naar zijn beweegreden, volstaat het hier te besluiten dat de tijd zelden de kant kiest van de nostalgici. Dat is wel zeker.