Ik ben een man van principes. Omdat dit gegeven niemand spontaan wil opvallen, zeg ik het dus maar zelf op geregelde tijdstippen. Dit is zo'n geregeld tijdstip. Hier en nu wil ik aanhalen dat ik bij een wedstrijd van de Rode Duivels of een Europese wedstrijd van Anderlecht nooit (NOOIT!) de televisie afzet vooraleer het laatste fluitsignaal geklonken heeft. En het is, voor alle duidelijkheid, niet zo dat ik een film kijk ondertussen; de kijkkast staat wel degelijk op het voetbal afgestemd.
De laatste jaren komt deze houding veelal neer op een vreemdsoortige vorm van zelfkastijding. Zelfkijkkastijding, zou ik het noemen. Maar ik heb volgehouden, seizoen na seizoen. Was het niet in de illusie dat er beterschap zou komen, dan toch ten minste om me er telkens opnieuw van te verzekeren dat het Belgische voetbal écht diep zit. Ik moest maar eens De Omwenteling missen. Maar gisteren, 25 augustus 2009, vormde een breekpunt. Letterlijk. Na een 45 minuten durende visuele foltering trok ik me terug uit de wedstrijd Anderlecht-Lyon. Anderlecht was compleet in de vernieling gespeeld, had nauwelijks een bal geraakt, kreeg drie goals om de oren en voor één keer kwam zelfs de scheidsrechter niet in aanmerking voor de rol van dankbaar mikpunt van frustraties. Ik besloot te doen wat ik nooit eerder had gedaan en bespaarde mezelf het tweede bedrijf van dit zo pijnlijke tafereel. (Achteraf hoorde ik dat ondanks mijn afwezigheid de tweede helft toch nog heeft plaatsgevonden. Ergens had ik dat natuurlijk wel verwacht, maar geld zou ik er nu ook weer niet op hebben ingezet.)
Waar is de tijd toch. Kan iemand dat met zekerheid zeggen, waar die tijd toch altijd zonodig naartoe moet? Had hij ergens begin jaren 90 halt gehouden, dan betekenden de Belgische ploegen nog iets in Europa. Ik zou voor eeuwig Panini-stickerboeken volplakken en de reservelinksback van Club Luik beter kennen dan mijn eigen moeder. Aangezien we voorlopig het raden hebben naar zijn beweegreden, volstaat het hier te besluiten dat de tijd zelden de kant kiest van de nostalgici. Dat is wel zeker.
Alles komt terug. Niet in het minst de internetproblemen op mijn computer. Die bestaan erin dat ik geen toegang heb tot het internet. Wat mij voor het taalkundige dilemma stelt: mogen zij dan met recht en reden omschreven worden als internetproblemen of niet? Om maar te zeggen dat een ongeluk nooit alleen komt.
Ondanks dit potentieel uitstekende alibi, zal ik niet zo ver gaan mijn beperkte blogactiviteit van de laatste weken op de beperkte PC af te wentelen. Ik ben trouwens sowieso meer een liefhebber van de seizoensgebonden voorwendsels. Het moet dus zijn dat de verzengende zomerhitte een deel van het creatieve vermogen in de kiem smoort, een andere verklaring voor mijn povere literaire augustusoutput is er niet. En dat terwijl ik de afgelopen week voor twee bedrijven verkeerde lonen heb uitgekeerd én 20 euro op straat heb gevonden!
Hoe het komt dat een heleboel op de rand van de armoede balancerende arbeiders door mijn schuld niet correct zijn betaald, is uiteraard niet bijster relevant. Maar die wonderlijke vondst! Ik ben me daar dus aan't stappen richting Tiensepoort, en wat zie ik daar ter hoogte van de natuurbakker op de stoep liggen? Toch geen 20 euro zeker? Jawel, 20 euro. 800 Belgische frankskens, vrank en vrij, als was het een uitwas van de welvaartstaat. Die vrijheid werd algauw ingeperkt door mijn broekzak, waarna de kassa van een horecazaak niet veel later de rol van protector overnam. Uithandengeving, heet dat dan. In ruil kreeg ik een 'Malheur Dubbel' en een bruine Maredsous te smaken. Al bij al toch wel een verdiende beloning voor een dag van slecht werken en goed oprapen.
Is het mogelijk om uit de eindeloze stroom gebeurtenissen die ons leven kenmerken, dat moment te lichten waarop het begrip 'geluk' in zijn meest pure vorm aantreedt? Hiermee bedoel ik niet vage bewoordingen zoals "ik was het gelukkigst in de jaren zestig" of "ik was het gelukkigst toen ik een relatie had met x" of "geluk is voor mietjes" of zo. Nee, ik heb het over specifieke momenten. Een seconde of fractie van een seconde, mogelijk vervat in een normale dagelijkse handeling, waarop de hoogst mogelijke staat van welbehagen bereikt wordt. Een moment van opperste gelukzaligheid, dat de vraag over de zin van het leven op slag tot een fait divers maakt.
Zelf weet ik dat moment te traceren. Ik heb een bal aan mijn voeten en net een tegenstander of twee achter me gelaten. De slalom is succesvol ingezet en het heeft er alle schijn van dat de reeks voorbijgeflitste tegenstanders spoedig zal aandikken. Ik ben er op dat ogenblik diep van overtuigd bezig te zijn iets van een grote esthetische waarde te creëren. Met graagte laat ik me overvallen door een buitenmatige fierheid, die steevast de voorbode vormt voor wat erna komt: balverlies. Maar ik aanvaard dat, geluk is nu eenmaal een vluchtig iets. De ploegmaats daarentegen zijn dan meestal nog een eind van het stadium der aanvaarding verwijderd. Op stadiumgebied zoeken zij eerder hun heil in de fase waarin verwensingen geuit worden en herinneringen opgerakeld aan de lange evolutie van het voetbal richting rasechte teamsport. Dat stadium vormt inderdaad eerder een nichemarkt in de wereld van de stadia, maar wie samen met mij voetbalt schijnt wel een gevoelig hogere kans te hebben hier vroeg of laat in terecht te komen.
Als punt van verdediging kan ik enkel aanhalen dat ik een straatvoetballer ben. Mijn voortdurende gepingel/passpassiviteit is daarop terug te brengen. Bovendien klinkt het sjiek. De associatie met Braziliaanse favelakinderen op blote voeten is gauw gemaakt - je weet maar nooit dat iemand gaat denken dat er aan mij een groot talent verloren is gegaan. In plaats van de favela's van Rio ging het in mijn geval wel om de Dorpsschoolstraat van Hees. Voor de school begon, nota bene. Na school werd er dan thuis in de tuin gevoetbald, meestal met twee (Hees is nogal dunbevolkt): één iemand in de goal, één iemand die schoten afvuurde. Om de 5 goals werd er gewisseld; de keepers luisterden afwisselend naar de namen Preud'homme, Bodart en een enkele keer Philippe Vande Walle. De speelduur was strak getimed: aanvang 10 minuten na school, einde 10 minuten na pikkedonker. In de pauze was er eten en 'Familie', waar Van den Bossche Electronics zich al lang voor de crisis het woelige vaarwater eigen maakte. Het waren andere tijden.
Champagneweekend. Heeft meneer Van Dale de Nederlandse taal ooit met een poeneriger woord verrijkt? Is er een lettercombinatie mogelijk die een mens spontaner de link doet leggen met onverdroten decadentie? Waarschijnlijk niet. Ik dacht nog even aan 'champagneweek' of 'champagnemaand', maar bij nader inzien kunnen zij niet tippen aan wat 'champagneweekend' zoal oproept. Waar champagneweek of champagnemaand eerder de connotatie heeft van respectievelijk een week en een maand die 'in het teken staat van champagne', kan champagneweekend niks anders betekenen dan slempen tot je erbij neervalt. Een weekend is namelijk te kort om louter in het teken van wat voor alcohol dan ook te staan. Een weekend dient om alcohol te drínken - in dit geval dus de edelste aller geestrijke dranken.
Vorig weekend heb ik het allemaal van dichtbij meegemaakt. Zoals zo vaak wanneer je iets van dichtbij meemaakt, ging er wel eerst een verre verplaatsing aan vooraf. Elk jaar zijn een reeks andere Franse dorpjes uitverkoren om de organisatie van de champagnefestiviteiten op zich te nemen. Dit jaar waren dat Arrentières, Colombé-la-Fosse, Colombé-le-Sec, Rouvres-les-Vignes en Voigny. Geen idee waarom ik deze informatie geef, maar neem gewoon maar van mij aan dat het een eindje rijden was. De champagneboeren van de streek hadden hun patio geveegd, hun hemd gesteven, hun voortreffelijkste champagnes gekoeld en enige zeer plaatselijke schonen tijdelijk tot hostessen omgedoopt. Wij daarentegen hadden gewoon dorst. Een minnelijke schikking bleek gelukkig mogelijk, gauw werd duidelijk dat vraag en aanbod zonder al te veel problemen op elkaar afgestemd konden worden.
Dat alles biedt nog altijd geen verklaring voor wat ik daar nu eigenlijk kwam doen. Om eerlijk te zijn ben ik zelfs geen echte liefhebber van champagne. Alle soorten smaken mijns inziens een beetje eender en het elitaire imago ervan heb ik ook nooit goed begrepen. Al moet gezegd dat dat imago waarschijnlijk zo ongeveer zijn beste tijd heeft gehad na vorig weekend. Nee, de reden voor mijn aanwezigheid is terug te brengen tot twee getallen: 27 en 10. Zevenentwintig coupes champagne voor nauwelijks tien euro. Reden genoeg om de kurken te laten knallen.
178 jaar is hij geworden vandaag, mijn oude, zieke vriend. Ruwweg de helft van die tijd heeft hij doorgebracht op de afdeling intensieve zorgen. Dat waren ontegensprekelijk zijn hoogdagen. Nadien verslechterde de toestand. De laatste decennia zijn het de palliatieve zorgen waar er een plaatsje voor hem is ingeruimd. Gedurig ontsnappen hem doodsrochels, wat niet-ingewijden doet besluiten dat het nu écht niet lang meer zal duren. Zij dwalen. De doodsstrijd van deze patiënt baadt in het esoterisme. Als geen ander heeft hij zich bekwaamd in het loutere overleven. Zoals een luipaard een eeuwigheid kan wachten om dan, als de tijd gekomen is, zijn prooi te grazen te nemen, zo kan deze zieke oude knar een eeuwigheid wachten om dan, als de tijd gekomen is, niet te sterven.
Zoveel overlevingsinstinct wordt elk jaar op 21 juli gevierd. De 178e jaarring op zijn stam heeft vandaag z'n ronde gesloten, vanaf morgen begint nummer 179 aan de zoektocht naar zijn beginpunt. Dit is de dag waarop de terminale patiënt even mag uitblazen, tussen al het lijden door. Kaarsjes uitblazen welteverstaan, want het afzien stopt nooit. Hooguit zal hij voor de gelegenheid vandaag enige symboliek in zijn opgehoeste substanties leggen. Achtereenvolgens zal hij mijnwerkersslijm, gal en bloed spuwen. Zwart, geel en rood. Dat is hetgeen hij elk jaar trouw op 21 juli naar boven brengt, en dat hij zo zal blijven afscheiden tot het definitieve afscheid.
In elk geval wens ik hem, die als België/Belgique door het leven gaat, nog vele jaren toe. Miserabele jaren of niet, het gaat erom dat hij er nog is.
Het zijn rare dagen. Treinen vol vakantiegangers in plaats van pendelaars. Hoerenkoten vol werklui in plaats van meisjes van licht ontvlambare zeden. Werkdagen vol dode momenten in plaats van een nagenoeg onstuitbare stroom mails en telefoons. Geen voetbal op tv. Midden juli is in het land, en dat zullen we met z'n allen geweten hebben. Het openbare leven is in standby-modus gezet en lijkt niet direct bij machte daar tegenin te gaan. Alles is gewoon even anders dan anders, waarna het uiteindelijk toch weer allemaal in zijn plooi valt.
Hoewel. Midden juli vormt ook de achtergrond voor een stevige portie onherstelbare schade. Zo hebben twee collega's besloten hun status in te wisselen voor die van ex-collega. Voor deze statuswijziging is niet meer nodig dan het verlaten van onze afdeling - voor de complexiteit moet je het dus niet laten. Het ene geval laat zich lezen als de kroniek van een aangekondigd vertrek. Het gaat om mijn overbuurvrouw, die gerust als extravert omschreven kan worden. Dat staat helaas nogal haaks op de functie van payroll consulent, die gerust als alledaags omschreven kan worden. Een compromis tussen de twee bleek bovendien onmogelijk. Mijn overbuur ontpopte zich tot een bepaald luizige werknemer die zich vooral onledig hield met het tot in de kleinste hoekjes verkennen van het internet, tot deze blog toe. Ook was zij een onuitputtelijke bron van informatie, als we even aannemen dat smeuïge roddels op HLN.be onder de noemer informatie vallen. Wanneer er dan nog tijd overbleef, lachte ze om mijn opmerkingen die altijd ergens tussen sarcasme, ironie en cynisme zweefden. De reden voor mijn elegie is echt niet verder te zoeken. Nope, heel simpel: als er iemand vertrekt die om mijn grappen lacht, verdíent hij of zij het om betreurd te worden.
In tegenstelling tot de overbuur blijft vertrekker nummer twee binnen het bedrijf. Hij gaat echter vanaf midden augustus verhuizen naar de afdeling Gent. Meer dan boter aan de galg is het niet, want op onze werkvloer zal hij niet meer vertoeven. Dat betekent een muziek- en voetballiefhebber minder, een combinatie die mij aanstaat maar waarmee onze afdeling niet zo rijkelijk bedeeld is. Om maar te zwijgen over de gedeelde interesse in flauwe e-mailgrappen. Het gewenste persoonsprofiel voor een eventuele vervanger lijkt me dan ook duidelijk. Een knappe blonde met een weelderige boezem dus. Het is nodig, we hebben wat te helen.
Werchter 2009 ligt onherroepelijk achter ons. Min of meer ontdaan van
alcohol, slaapgebrek en verzengende hitte, beginnen de vier dagen
weigevoel stilaan terug te dagen. Nu de kruitdampen rond het meest
relevante festival ter wereld wat zijn opgetrokken, is er dus tijd voor
een korte beschouwing.
Dag 1: de dag van Oasis
Dag 1 is de dag waar ik het meest naar uitkeek. Vijf topacts tekenden
present, wat mij deed verhopen dat dit de beste festivaldag ooít zou
worden. Zware woorden, zelfs voor een wensdroom die nooit het stadium
van de onuitgesprokenheid verlaten heeft. Maar bewaarheid werden ze
wel. Lily Allen was geweldig en gunde het publiek als toemaatje een
cover van 'Womanizer' van Britney Spears. Wicked. Nadien gingen
Fleet Foxes, Placebo, Oasis en The Prodigy op dat elan verder. Fleet
Foxes klonk glashelder, Placebo retestrak en The Prodigy kreeg de wei
tot in de achterste gelederen in beweging (en daarmee bedoel ik niet
richting uitgang, voor alle duidelijkheid).
Oasis dan. Liam Gallagher had zijn groene parka tot boven toe
dichtgeknoopt. Bij een temperatuur van minstens 25 graden en met
ettelijke spots op hem gericht. Het weer²hield hem niet om zonder een
spoortje zweet onbewogen de wei in te blikken, met de handen meestal in
de zakken, voortdurend kankerend op zijn microfoon en louter
onverstaanbare bindteksten uitbrakend. Hij leek ruzie te hebben met
enkele fans vooraan maar dat kan evengoed slechts schijn zijn. Liam
Gallagher is namelijk zo iemand die voortdurend ruzie lijkt te hebben
met de hele wereld. En dat is niet het geval, want anders zou hij
diezelfde wereld nooit zoveel moois cadeau hebben gedaan. Zoals goeie
voetballers vooral de bal het werk laten doen, laat hij in al zijn
apathie de songs voor zich spreken. Heerser.
Dag 2: de dag van Coldplay
Oasis is big, maar Coldplay even bigger. Daar moeten we
eerlijk in zijn. Dé blikvanger van deze Werchter en samen met U2 de
grootste groep ter wereld. Coldplay maakte de verwachtingen helemaal
waar. Het spelplezier droop, nee spátte ervan af en het publiek
retourneerde zoveel enthousiasme op gepaste wijze. 'Viva la Vida' kan
zonder twijfel beschouwd worden als de officieuze Werchterhymne van
2009.
Lang daarvoor had White Lies mijn vertrouwen in hen bevestigd. De
frontzanger begeleidde de nu ook niet bepaald hyperoptimistische songs
(in 8 van de 10 komt ofwel 'death' of 'to die' voor, in de andere 2
blijft het bij 'the end of the universe' en zo) met een blik alsof de
wereld voor zijn ogen aan het vergaan was. Hij deed dat overtuigend,
ondanks een zon die blaren scheen en een extreem goedgeluimd publiek.
In moeilijke omstandigheden toch pessimistisch blijven, dat is de kunst.
Dag 3: de dag van niemand in het bijzonder
Na twee absolute topdagen kon de riem er even af. De alomtegenwoordige
stekende zon van de camping en de wei werd ingeruild voor de welgekomen
lommerte van de biertent. Dat hiermee evenwel niet geheel verholpen
werd aan probleem nummer twee, een overdaad aan alcohol, hoef ik er
waarschijnlijk niet per se bij te vertellen. Kings of Leon werd 's
avonds wel meegepikt en was best aardig.
Dag 4: de dag van Milk Inc. Gewild of ongewild, maar dag 4 stond volledig in het teken van Milk
Inc. De controverse vooraf was ongezien, de pinten en etenswaren zouden
Regi nogal eens om de oren vliegen. Niks van gemerkt. Milk Inc werkte
zijn set kundig af zonder echt te verrassen. Verrassend was wel het
werkelijk waanzinnig dolenthousiaste publiek, dat massaal aan het
krijsen, crowdsurfen en vooral meebrullen sloeg. Het hele optreden had
daardoor meer weg van één grote, langgerekte megakaraoke. Met als klap
op de vuurpijl natuurlijk 'Walk on Water', een bom van een nummer dat
eigenlijk al veel eerder op een topfestival als Rock Werchter te horen
had moeten zijn. Regi sloeg het allemaal met genoegen gade. Zijn
collectie gespotte handen was weer wat uitgebreid, met ongetwijfeld een
behoorlijk aantal gloednieuwe exemplaren bovendien.
Slotsom: muzikaal was de editie van 2009 top, het publiek was geweldig
én ik stond op de voorste rijen bij Oasis, slechts ten koste van een
bijnadoodservaring. Ruim voldoende dus om nu al uit te kijken naar juli
2010.
Ik schrijf dit luttele uren voor het begin van Rock Werchter, editie 2009. Eigenlijk is het op zich al een vrij idioot idee om wat voor luttele nachtelijke uren dan ook te vullen met iets anders dan slapen. Des te meer gaat deze stelling op in dit geval, op de drempel van vier festivaldagen. Maar de plicht roept. De goesting ook. De plicht om de goesting in Rock Werchter 2009 uit te dragen. De goesting om aan mijn zo ongeveer wekelijkse zelf opgelegde blogplicht te voldoen. Ik kan maar beter profiteren van deze zeldzame symbiose tussen beide zo vaak tegenstrijdige elementen.
Een bezoek aan Werchter hangt vast aan rituelen. We spreken de eerste dag op een ontiegelijk vroeg uur af aan 'de rotonde'. Vóór dag en dauw, en meestal eveneens ruimschoots op tijd voor het ochtendhumeur. Een eerste pintje moet dan het nodige soelaas bieden. En doet dat ook, hoe verrassend het ook mag klinken. Daarna is het tijd voor het harde labeur. Tenten, frigoboxen, etenswaren en persoonlijke spullen worden versjouwd richting camping. Dat is al gauw anderhalve kilometer en kruipt niet in de kouwe kleren. Daar aangekomen, gaat de martelgang voort. Tenten worden opgezet en ingericht, de party tent wordt onder aanzwellend gevloek verwenst en een bepaald sombere toekomst voorspiegeld. "Volgende keer zonder, ze", weerklinkt het traditioneel.
Eens dat allemaal achter (en ook wel - de pijnscheuten zijn onmiskenbaar - ín) de rug, kan het leuke deel beginnen. Rammelende magen krijgen alras vidévulling met sandwiches (10 voor 1 euro) te verwerken, proactieve levers stellen zich tevreden met zinnenprikkelende Grimbergen. Nu ja, tevredenstellen. Eerder tevredenstellen in de betekenis van 'niet tevredenstellen'. Ook de komende uren zullen de levers via de verzamelde volksmonden op tijd en stond van een welgekomen vloeistofinjectie voorzien worden. Alleen wordt er dan geopteerd voor de goedkopere en beter verteerbare variant van het sterk bier - laten we het voor het gemak gewoon bier noemen.
Bij het aanbreken van de namiddag en het zoveelsteveelste pintje is uiteindelijk het sacrale moment gekomen. Dat is nauwelijks een tijdsaanduiding, maar ervaren Werchtergangers voelen het instinctief aan. De mars naar de heilige wei kan beginnen. Snel snel wordt het nodige bier bijeen geramasseerd voor onderweg, vanaf nu is het money time. Dat wil zeggen dat hetgeen wat er echt toe doet begint én dat vanaf nu eventueel ook economische motieven in aanmerking genomen worden bij het drinken van bier. Over enkele uren is dat alles dus zover, aan onversneden goesting mankeert het alvast niet.
Het wil nu toch wel weer lukken. Al enkele dagen ben ik van plan om een blog te wijden aan het jaarlijks terugkerende fenomeen van het kabbelende leven tijdens de zomermaanden, of een zwerm celebrities besluit het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen. Daar gaat mijn onderwerp. Met dank aan vooral Karel Van Miert, Yasmine en Michael Jackson kunnen we allesbehalve spreken van het aanbreken van de komkommertijdera.
Lepe metafoor trouwens, "het tijdelijke voor het eeuwige inruilen". Qua verbloeming kent deze zijn gelijke niet. Op het eerste zicht lijkt dat immers helemaal nog niet zo'n gekke deal, het tijdelijke geven en het eeuwige in de plaats krijgen. Indien 's nachts in een donker steegje onverhoeds aangeklampt over deze kwestie, zou je werktuiglijk gerust kunnen instemmen met de transactie. De van opendebatcultuur doordrongen aanklamper van dienst is natuurlijk al te blij met deze positieve respons. Een win-winsituatie lijkt geboren. Tot je merkt dat de waarheid prozaïscher is dan de uitdrukking laat vermoeden. Maar dan is het te laat. Metaforen zijn gevaarlijke dingen.
Nu, geen van bovengenoemde celebs heeft zijn verscheiden aan een verraderlijke metafoor te wijten. Aan de basis lagen telkens typische problemen van deze tijd of wankele ladders. Niks aan te doen. Het leven kan zich nu met een uitgedund beroemdhedenkorps terug op gang trekken, de zomerluwte tegemoet.
Sinds een kleine week is mijn blik op de wereld aanzienlijk verruimd.
Letterlijk. In tegenstelling tot de meeste andere lichaamsfuncties zijn
aberraties aan de oogleden in een objectief meetbare schaal te gieten.
Wie gezegend is met een perfect zicht, heeft afwijking 0. Wie
daarentegen de wereld rondom hem heeft te aanschouwen met veeleer
slechte kijkers, bezit een afwijking die desgevallend vlotjes de grens
van de -10 durft doorbreken. Wie een vertroebeld zicht meetorst dat
overeenkomt met míjn ogen, beschikt aan de linkerkant over een
afwijking van -1,75 en rechts over eentje van -2,25. Ik zit,
logischerwijs, in de laatste situatie. Vrij vertaald betekenen die
negatieve getallen dat mijn oog voor detail zich beperkt tot een straal
van een drietal meter rondom mij. Hoe verder van die straal verwijderd,
hoe sneller de overtreffende trap van 'wazig' beklommen wordt.
Gezichten worden lichamen, lichamen worden vage contouren.
In de loop der jaren ben ik mij op die handicap gaan instellen. Regel
één daarbij is: niet in de verte turen. Je weet maar nooit of iemand
100, 50 of 4 meter verder ineens een hartelijke begroeting in je
richting wuift. Er rest dan meestal niks anders dan enthousiast
teruggroeten en de persoon in kwestie tegemoet treden, het gezichtsveld
in. Pijnlijk wel indien de stille wenk eigenlijk helemaal niet voor jou
bestemd was. Een andere optie is een korte knik tevoorschijn toveren en
er snel vanonder muizen. In de maatschappij van vandaag hebben we geen
tijd meer voor de medemens, hij moet dat maar snappen in plaats van
daar als een onnozelaar te staan gesticuleren. Beide opties zijn echter
niet ideaal te noemen. Als visueel hulpbehoevende kan je je dus maar
best aan regel één houden: wat er ook gebeurt, níet in de verte turen.
Het goede nieuws is dan weer dat dit eigenlijk meteen ook de enige
richtlijn is. Kijk gewoon naar de grond en je komt al een heel eind.
Uiteraard zijn er voor de vuist weg wel oplossingen te bedenken voor
mijn probleem. Zo is er in de eerste plaats de bril, een montuur met
aangepaste glazen dat toelaat beter te kunnen zien. En ja, ik heb wel
zo'n exemplaar liggen. Ik gebruik hem vooral om ondertitels te kunnen
lezen als ik met de auto rijd en om te vermijden dat ik voetgangers
omver knal wanneer ik tv kijk. Of andersom - wanneer de oogarts aan zijn
hoogdravende wetenschappelijke uitleg begint over de voordelen van de
bril haak ik meteen af. Hoe dan ook zul je me in het dagelijkse leven zelden met een bril zien. Bang voor een onomkeerbare aantasting van mijn sex appeal. Lenzen dan maar. Tot voor kort sprak het idee om tweemaal daags in mijn ogen te peuteren me weinig aan. Na het afhalen van het proefpakket vorige week werd dat idee plotsklaps realiteit en bleek die me, op zijn beurt, evenmin aan te spreken.
Maar ik bijt door. Het gaat om de lange termijn en kortzichtigheid heeft per slot van rekening nog nooit iemand aan een beter ver zicht geholpen. En jawel. De weerzin die lenzen op het eerste zicht oproepen, wordt totnogtoe ruimschoots goedgemaakt door het tweede, derde en alle daarna volgende zichten. Ik herken mensen van ver, zelfs zonder mijn ogen tot spleetjes te vernauwen. Ik zie dingen van grote afstand, die ik vroeger zonder ze te bekijken voor bekeken zou hebben gehouden. In mijn gepersonaliseerde spreukenboek der Engelse taal prijkt vanaf heden dan ook 'What I see is what I get' fier bovenaan.
Dit schrijfsel vangt aan met een volstrekt hypothetische premisse. Veronderstel namelijk dat een diploma in de politieke wetenschappen een minimum aan aanzien en status met zich meebrengt. Wel, in dat geval ben ik het aan mijn stand verplicht om toch enige commentaren te spuien over de afgelopen verkiezingen. Ik heb dat diploma niet voor niks gehaald en zal dat nu bewijzen ook, van links naar rechts, met de leesrichting mee.
Links. Het linkse front in Vlaanderen stelt bedroevend weinig voor. Bovendien lijkt het de laatste jaren alleen maar kleiner te worden. Verschrompelen is stilaan misschien nog wel de beste term. Afwisselend verliezen SP.A en Groen! terrein, afhankelijk van wie van de twee in de aanloop naar de verkiezingen de stemmen het meest nodig lijkt te hebben. Dit keer leek SP.A op voorhand een vogel voor de kat, met als gevolg dat de linkse twijfelaars uiteindelijk hun kant kozen en de socialisten nog enigszins standhielden (~ niet volledig ineenstuikten). Hierdoor was het uiteindelijk Groen! dat verrassend vervaarlijk dicht richting kiesdrempel gedreven werd. Stilaan mag duidelijk zijn: zolang Vlaanderen een welvarende regio is, moet er niet al te veel progressiviteit verwacht worden. Wie rijk is, wil vooral behouden wat hij heeft. Pas bij armoe en tegenspoed zal er plaats zijn voor de vlucht vooruit. Of voor de vlucht achteruit genaamd PS natuurlijk, maar dat is een ander verhaal.
Centrum. Contra 'de Vlaming': de CD&V hield het land twee jaar in een wurggreep, en als beloning kregen ze een eclatante verkiezingsoverwinning in de plaats. Pro 'de Vlaming': de logica van de gescheiden bestuursniveaus werd gerespecteerd. De Vlaamse gemeenschap is niet gelijk aan de Belgische federale staat en dat heeft het kiespubliek begrepen. Minister-president Peeters kon al bij al niet zo'n beroerd rapport voorleggen, in die optiek is een electorale bonus terecht. Wat Open VLD betreft, daar was de affaire-Vijnck op zich waarschijnlijk al genoeg om de partij te doen kapseizen. Partijvoorzitter Somers heeft met het indienen van zijn ontslag dan ook de enige juiste conclusie getrokken. Een partij van idioten (Lijst Dedecker dus) proberen te decimeren door de opperidioot weg te kapen, blijft niet ongestraft.
Rechts. Positief: de ineenstuiking van het Vlaams Belang en de al bij al schamele winst voor Lijst Dedecker. Negatief: de vrijgekomen stemmen bleven aan de rechterkant van het politieke spectrum. Maar liever het intelligente Vlaams nationalisme van De Wever, Peumans en consoorten dan het platte populisme en de holle retoriek van VB en LD. Al is het voor niet-regionalisten zoals ik misschien niet zo'n geweldige zaak dat de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte niet langer het alleenrecht is van de hersenlozen. Maar kom, dat is ook democratie.
Voilà, hiermee is deze pedante, van elke vorm van humor gespeende uiteenzetting ten einde.
Stieg Larsson is afgehandeld. "Mannen die vrouwen haten" zit ingenieus in elkaar, leest als een trein en de auteur schuwt de maatschappijkritische kanttekeningen niet. Alleen jammer van de feministische insteek. Ik ben allerminst iemand van het 'vrouwen aan de haard'-principe (al was het maar om redenen van brandveiligheid), maar 560 bladzijden lang de vrouw in al zijn vormen in een slachtofferrol duwen is misschien toch wat overdreven. Enfin, 't is fictie voor iets natuurlijk. Goeie fictie daarenboven, zoals gezegd, al kan Larsson zelf niet meer van zijn succes genieten. Hij verzekerde zich immers van een blitzcarrière middels de beproefde, ultieme tactiek: je meesterwerk zo ongeveer gelijktijdig met je overlijdensbericht publiceren. Schrijven is lijden - of tenminste geleden hebben.
Ter vervanging van "Mannen die vrouwen haten" komen nu twee boeken in aanmerking. Het eerste is "Het spel van de engel", de nieuwe van Carlos Ruiz Zafón. "Het spel van de engel" is de opvolger van "De schaduw van de wind", een fantastisch boek vol intriges dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een doorlopend in mist gehuld Barcelona. Het taalgebruik is uiterst bloemrijk en sfeervol zonder dat het bredere geheel daaronder lijdt. Voetballiefhebbers weten maar al te goed dat Catalanen nu eenmaal het vermogen bezitten om vorm en inhoud, schoonheid en doeltreffendheid naadloos op elkaar af te stemmen. Zafón is de gedroomde 12e man van FC Barcelona, en FC Barcelona bevat op zijn beurt de gedroomde 2e, 3e, 4e, 5e, 6e, 7e, 8e, 9e, 10e, 11e en 12e man van Zafón. (Mijn humor slaat nu wel bijzonder duistere stegen in.)
Het tweede boek op het spreekwoordelijke nachtkastje is "The catcher in the rye" van J.D. Salinger. Toen het uitkwam in de jaren 50 zeer controversieel, nu geboekstaafd als een van de grote literaire werken van de vorige eeuw. Zo zie je maar. Het hoofdpersonage gaat geregeld de eendjes van een bepaalde vijver in Central Park voederen, dus ik was natuurlijk zo vooruitziend om vorig jaar in New York mijn reisgenoot die eendjes te laten voederen en daar een foto van te maken. Je weet nooit voor wat het goed is, dacht ik toen. Het antwoord ken ik nu: het was goed omdat ik op die manier toch íets te vertellen heb over dat boek en er zodoende enige symmetrie te ontwaren valt in de lengte van deze drie alinea's.
Het verdergaan waarover de vorige keer sprake, heeft intussen alvast zijn geografische interpretatie ingevuld. Voor het vierde jaar op rij werd Duitsland met een bezoek verblijd. Bestemming was Bamberg, een mooie historische studentenstad met menig huisbrouwerij. De vakantie vond dan ook plaats onder het mom van het bierproeven. Een geschiktere dekmantel voor de echte beweegreden, te weten bier zuípen, was moeilijk denkbaar.
Helaas is een reis naar Duitsland ook iedere keer opnieuw een pijnlijke confontatie met mijn erbarmelijke kennis van de taal van Goethe, Rilke en Schweinsteiger. Die confrontatie is voor mezelf al pijnlijk; wat mijn lokale gesprekspartners ervaren bij wat ik hun taal allemaal aandoe, durf ik me gewoonweg niet inbeelden. In het beste geval denken ze dat ik ter plekke een geheel nieuwe taal uitvind. Een jaartje Duits in het avondonderwijs zou dus geen overbodige luxe zijn, is de laatste tijd meermaals door mijn hoofd geflitst. Gelukkig corrigeer ik me doorgaans snel, door te bedenken dat enige realiteitszin in denken en handelen evenmin een overbodige luxe zou zijn.
In elk geval zit mijn derde buitenlandse reis van het jaar er weer helemaal op. Dé openbaring van deze korte trip (geprangd tussen twee testmatchen voor de titel in het Belgisch voetbal, zo zijn we wel) was waarschijnlijk het feit dat ik in staat ben te lezen in een rijdende auto. En terecht. Stieg Larssons 'Mannen die vrouwen haten' is gehypet maar boeiend. Ik ga er nu nog wat in verder lezen zie, dit keer in een stilstaand bed (het 'twitterconcept' doet hierbij ook zijn intrede in mijn blog).
Ik ben een stabiel persoon. Er moet al veel gebeuren om me uit mijn evenwicht te brengen - vooral wanneer René Vandereycken geen betrokken partij is. En toegegeven, Vandereycken was geen betrokken partij bij mijn missie van de afgelopen maanden. Die missie had tot doel de vrouw van mijn dromen mijn realiteitsveld binnen te loodsen. Of beter: een vrouw van mijn dromen, ik ben nauwelijks fundamentalistisch op dat vlak. Onze eerste ontmoeting vond intussen al een maand of zes geleden plaats. In de Seven Oaks zelfs, een café dat het nu niet meteen moet hebben van zijn vrouwelijk schoon. Maar ook de Seven Oaks ontkomt niet aan de wijsheid dat het de uitzondering is die de regel bevestigt. Die uitzondering stond begin december enkele meters van mij vandaan. Blonde haren, helblauwe ogen en een verheven, enigmatische uitstraling die slechts versterkt werd door de zelfgecreëerde rookslierten waarin zij zich hulde (dat daar later geheid kanker van komt, vergeet ik met graagte).
Haar eerste woordjes klonken Hollands. Alle andere daarna eigenlijk ook. Toen had ik het moeten weten, dat het nooit iets zou worden. Maar niet dus. Maanden na die eerste ontmoeting hervatten we het contact, er volgden wat afspraakjes en er leek enige toenadering in te zitten. Tot de befaamde vrouwelijke wispelturigheid zijn naam gestand deed. Een relatie, nee, dát zat er nu ook weer niet in. Mij restte weinig anders dan te verlangen naar ontroostbaarheid. Daar hoort bij: een glazige, afwezige blik, een apathische levenshouding en een hoop zelfbeklag.
Om het allemaal nog wat aanschouwelijker te maken, ging ik daarstraks een uur joggen in de plensende regen, tussen de bliksemschichten door. Die apocalyptische weersituatie, met het omineuze gedonder steeds op de
achtergrond, maakte dat ik doorheen mijn
interne ik scheen te zwerven. Dat leek me wel een gepaste manier om af te rekenen met mijn innerlijke demonen. Plus, als ik als stabiele mens dan toch eens voor mezelf het recht heb afgedwongen om ontroostbaar te zijn, dan mag daar wel een metafoor bij ook. Alles erop en eraan. Nu kunnen we weer verder.
Alweer zijn tijd geleden dat het werk nog eens ter sprake is gekomen. Nochtans neemt het moeiteloos de grootste hap weg uit mijn tijdsbesteding. In ruil daarvoor krijg ik, naast iedere maand een verwaarloosbare girale zak duiten, een aanzet tot een gestructureerd leven in de schoot geworpen. Op weekdagen kan je me grofweg tussen negen en half zes terugvinden aan mijn bureau, alwaar ik de dingen doe die ik meen te moeten doen. Al is het maar om gebeurlijke op de loer liggende verveling tegen te gaan.
Hoezeer die structuur noodzakelijk is, bleek nog maar eens afgelopen woensdag. Een snipperdag en ik sta op de rand van de ontheemding. Vooraf waren er veel plannen om de vrije dag nuttig in te vullen. Stond onder andere op het programma: een bezoek aan de kapper (haar te lang), de orthopedist (loop te mank) en de Pearle (blik te bijziend). Ergens was er evenwel de vrees dat hier allemaal niks van in huis ging komen. En ergens was die vrees ook gerechtigd, want toen het erop aankwam loste hij moeiteloos alle verwachtingen in. Uiteraard ging ik weer veel te laat op café dinsdagavond, bleef te lang in bed liggen de volgende morgen, was overdag te suf en 's avonds te wakker, sliep bijgevolg slecht en kwam donderdagochtend met de staart tussen de benen weer op de werkvloer toe. Geheel uit mijn ritme dienden de laatste twee werkdagen nog afgehaspeld.
Dat zal me leren zomaar af te wijken van de gangbare geplogenheden. Een werkweek is van maandag tot vrijdag en een werkdag van negen tot half zes. Basta. Proberen ontsnappen uit dit patroon is funest, de draaikolk verlaten staat gelijk met verdrinken. Na een dag noeste arbeid resten er nog uren genoeg om vakkundig stuur- en structuurloos te verkwisten. Als er al íets me van gedacht zou kunnen doen veranderen, dan zou het de mogelijkheid tot zorgeloze alcoholconsumptie de avond voor de vrije dag moeten zijn. Ik kijk nu al uit naar de volgende snipperdag.
Een onderschat aspect van het bloggerschap is zeker en vast het bedenken van een passende titel. Ik ben dan ook ten zeerste verheugd dat dit deelproces vandaag zichzelf volvoert. Boven deze tekst prijkt de enige mogelijke juiste hoofding: Vaux la Douce. Hoewel de lezer geen idee heeft wat of waar dat precies is, zijn de associaties snel gemaakt. De zachte klanken dragen de zon in zich, het construeren van de volledige puzzel is van begin af aan slechts een kwestie van geduld.
Vaux la Douce moet wel een onooglijk doch zeer goed ogend dorpje zijn, dat staat vast. Lang geleden zal het met vaste hand tussen de groene weiden, groene bossen en groene heuvels zijn gemikt (het is mogelijk dat Vaux la Douce niet over zo'n overdreven rijk kleurenpalet beschikt). Maar mijn kop eraf dat er een (verlengd) weekendhuisje staat, met smaak gebouwd en volgens hetzelfde principe gerenoveerd. Grote tuin ook. Ideaal om, nu ie er dan toch ligt, uren in te voetballen. Old school nog wel. Stoelen of schoenen als doelpaal, vliegende keeper en de bal is pas uit wanneer het laatste contact tussen leer en gras stilaan de status van verre herinnering heeft bereikt.
Aangezien een naam als Vaux la Douce garant staat voor goed weer, kan er ook gerust een barbecue af. Met wat pintjes, eventueel, of wijn en cava. Eens krom gevoetbald, rond gegeten en scheef gedronken, is het tijd voor een volgende stap. Waarom niet Singstar, de ultieme apolitieke 'Doe de stemtest'? Het is hierbij de bedoeling popsongs mee te kwelen op de toonhoogte van het origineel. Dat zou punten moeten opleveren, maar Vaux la Douce zou uiteraard Vaux la Douce niet zijn als er ook niet af en toe een valse noot weerklonk. Vooral gretig versluierde versies van het oorspronkelijke werk passeren de revue. Undercovercovers, als het ware.
Voilà, dat is wat een simpele titel als 'Vaux la Douce' bij de lezer zoal kan oproepen. Voor degenen die zich hier ondanks alles niet meteen een voorstelling van konden maken, heb ik in één moeite door de hypothetische gedachtegangen van dat andere - op associatief vlak toch wel behoorlijk getalenteerde - lezersdeel neergeschreven. Duidelijkheid boven alles.
Eindelijk! Mijn mannelijkheid is sinds
maandag een ietsje meer veruiterlijkt. Niet dat ik tegenwoordig de
exhibitionist in mij de vrije loop laat of zo. Niks daarvan. Ik ben recentelijk
de trotse bezitter geworden van een blauw oog, dat is het wat mijn viriliteit
accentueert. Zoals het trotse bezitters betaamt, schuw ik in deze uiteraard de
stijlfiguur van de hyperbool niet. Want om eerlijk te zijn is het eigenlijk meer
een serieuze veeg net onder mijn oog die me onderscheidt ván en verheft bóven
mijn medemannen. Gun me desalniettemin het plezier nog ten minste vier alineas de
omschrijving blauw oog te hanteren.
Hoe zoiets is kunnen gebeuren? Goh, de
mogelijkheden zijn legio. Ik zou bijvoorbeeld tien skinheads in elkaar geslagen
kunnen hebben om daarna, bij het verlaten van het slagveld, plompweg tegen een
deur te lopen. Of ik zou tien Marokkanen in elkaar geslagen kunnen hebben om
daarna, bij het verlaten van het slagveld, plompweg tegen een deur te lopen. Of
ik zou tien Finnen in elkaar geslagen kunnen hebben om daarna, bij het verlaten
van het slagveld, plompweg tegen een deur te lopen. Noem het op, werkelijk alles
is mogelijk.
Zoals zo vaak is de waarheid echter
prozaïscher. Het blauw oog is het gevolg van het voetballen maandag. Een
bikkelhard duel met de haast daarbij horende elleboog in het gezicht, denk je
dan. Helaas. Ik kreeg gewoon een bal vol tegen mijn toot. Een bal afkomstig van
een tegenstander, denk je dan. Helaas. De bal vertrok van mijn eigen voet en
kwam aan op mijn eigen rechteroog. Op voetbaltechnisch gebied ben ik eerder van
het protectionistische type.
Alsof dat alles nog niet genoeg is, hoort
hier nog een kanttekening bij. Wat ik meemaakte was een klassiek voorbeeld van
from hero to zero, in recordtempo dan nog. Ik was namelijk in mijn sas
tijdens het voetballen en pakte op de linkerflank uit met een feilloze
regenboogtrap. Dat wil zeggen: ik klem de bal tussen mijn voeten, trek hem als
het ware met mijn linkerbinnenkantvoet langs mijn rechterbeen naar boven en zet
er dan mijn rechterhak tegen, zodat de bal over de tegenstander caprioleert.
Terzelfdertijd spurt ik (zonder bal dus) langs de tegenstander en pik de bal
weer op. Dit alles gebeurt in een oogwenk. Moet het nog gezegd dat ik dé man
was, gedurende die nanoseconde dat mijn tegenstander op deze manier te
kakken werd gezet? Ik dacht het niet. Eens bal en man respectievelijk over en langs
de verdediger zijn gegaan, kan er eigenlijk niks meer mislopen. Zelfs al zou ik
de vallende bal niet onder controle krijgen, dan nog is dat geen ramp. Het
eeuwige respect is allang verdiend met de onberispelijke uitvoering van deze
beweging.
Er is echter één uitzondering. Dat is
wanneer je de zijn boog voltrekkende bal op de slof neemt en hem pardoes
tegen je eigen kop ramt. Een zorgvuldig opgebouwd hero-schap wordt in dat
geval in no time bijgesteld tot een zero-schap. Het enige wat dan nog rest is
pronken met je stoere blauw oog en zedig zwijgen over de ontstaansgeschiedenis
ervan. En laat dat nu net ook nog mislukt zijn.
Ben Crabbé declameert het al jaren: de tweede aflevering is altijd de moeilijkste. Niet zo voor "I love the 90's". De tweede editie van deze georkestreerde ode aan de nostalgie bleek veel coherenter dan zijn voorganger. Waren er vorig jaar nog de nodige organisatorische mankementen te bemerken, dan was dat voor de jaren 90 anno 2009 nog steeds het geval. Het verschil zat 'm in datgene waar het om draait / wat gedraaid wordt: de muziek. In tegenstelling tot de vorige editie werd het tempo tussen de optredens nu lekker strak gehouden. Met dank aan de selecte afvaardiging uit de platenkasten van deejays Ward en Regi. Onnoemelijk veel vette schijven die bijblijven gehoord, vorige zondag.
Exponent hiervan blijft toch wel Celebrate van onze nationale trots Fiocco. Dit is vermoedelijk de eerste keer ooit dat 'nationale trots' en 'Fiocco' in één en dezelfde zin wordt gebruikt, maar goed, iemand moest eens de ban breken*. Want Celebrate is gewoon een verbijsterend werkstuk, dat begint met een climax en vervolgens als door een wesp gestoken steeds naar een andere, hogerliggende climax hopt. Heel straf. Nu zou ik natuurlijk niet net díe song eruit lichten als er geen anekdote aan vasthing. Een anekdote waar ik heel graag mee uitpak maar waar ik - door omstandigheden, heet dat dan - op deze plek nog niet toe gekomen ben, bijvoorbeeld.
De kiemen van de anekdote huizen in het vijfde middelbaar. Voor de les Muzikale Opvoeding krijgen we als opdracht een lied naar keuze te bespreken. Zoals dat gaat in het middelbaar, valt onze klas ruwweg op te delen in twee groepen: 'de mainstream-mensen' en 'de alternatieven'. Met als grappige bijkomstigheid dat de alternativo's eigenlijk de meerderheid vormden. Soit. Zoals dat gaat in mijn leven, behoorde ook ik eerder tot deze laatste groep. Groot was dan ook de verbazing toen ik met "Fiocco - Celebrate" kwam aanzetten, het prototype van de leeghoofdige snollenmuziek van die tijd. Hoongelach was mijn deel.
Vandaag (en ook nog wel de vorige en volgende dagen) zijn we een tiental jaar verder en is alles anders. Wat toen nog not done was voor iedereen met een minimum aan muzieksmaak, is nu salonfähiger dan ooit. In elke discotheek, op elke fuif, in elk danscafé is Celebrate een garantie voor succes. Dit ingenieuze nummer brengt benen in beweging en geesten in trance, slechts gehinderd door een zagevent die voor de zoveelste keer zijn anekdote bovenhaalt.
* Bevestiging op Google: Geen resultaten gevonden voor "nationale trots Fiocco".
't Is gebeurd. Het dringt nauwelijks tot me door. René is niet meer. Niet dat hij overleden is of zo - we kunnen niet alles in één keer verwachten. Nee, hij is vanaf vandaag, de vergulde 7 april 2009, bondscoach-af. Specialisten zullen over vele decennia deze datum als beginpunt ijken voor wat als 'de Belgische voetbalrenaissance' door het leven zal gaan. Dit was de eerste, zeer moeilijke stap. De hierna volgende stappen (EK winnen, WK winnen,... iedereen kent dat wel) zouden veel makkelijker blijken. Een eitje, vergeleken met die drie jaar durende bevalling die enkel een aanhoudende, eindeloze reeks miskramen voortbracht.
Vandereyckens doodvonnis werd vorige woensdag definitief getekend. Een nieuw verlies in Bosnië was er dan toch teveel aan. En je zal het altijd zien, op zo'n momenten treedt dat befaamde 'lot' met zijn markante gevoel voor ironie weer op de voorgrond. René, de belichaming van de grootste grap uit onze (voetbal)geschiedenis, vond zijn Waterloo immers uitgerekend op 1 april. Daar valt moeilijk tegenop te schertsen. In elk geval heeft hij vorige woensdag afscheid genomen in stijl, enfin, zíjn stijl. Vier minuten voor het einde (de blessuretijd begon zo ongeveer te lopen) vond de zo beruchte 'Vandereycken-wissel' plaats: Sonck, die altijd en overal scoort, eraf en middenvelder Gillet erop. Voor de goede orde: het was wel degelijk de bedoeling dat onze Rode Duivels nog op zijn minst één goaltje zouden maken. Maar goed, symboliek heeft ook zijn waarde. Een symbolische wissel op een symbolische dag is in dat opzicht al bij al geen mis slotakkoord.
Nu kunnen we dus voluit het steven richten naar de toekomst. Ineens ís er überhaupt weer een toekomst. Zinnen die beginnen met 'wij zouden', 'wij kunnen', ja zelfs 'wij zullen' zijn niet langer bij voorbaat ten dode opgeschreven. De verachtelijke sluiswachter tussen droom en daad is namelijk van het toneel verdwenen. Vanaf nu is alles mogelijk, de resterende wetten en praktische bezwaren ten spijt.
De Rode Duivels hebben zonet verloren; de zwanenzang van onze geliefkoosde selectieheer is hierbij officieel in de laatste fase beland. Maar morgen hopelijk meer hierover. Want ik zou mensen te kort doen als ik niet een klein woordje zou placeren over mijn Schotland-trip. Vijf dagen bracht ik vorige week in dat land door, het land van de kilts, de schapen, de whisky en het occasionele vijftal uit België. Dat laatste wordt uiteraard niet vermeld in toeristische folders.
Dankzij Ryanair mag een bezoek aan Schotland bezwaarlijk een dure onderneming heten. 44 euro kost het, een vlucht naar Glasgow en terug. Daarvoor moet je wel bereid zijn eerst de trip naar Charleroi te wagen. Toch, nu ik er zo over nadenk, was het niet minder dan een briljant idee om uitgerekend in Charleroi een luchthaven neer te poten. Eens in de stad, bekruipt je immers automatisch de neiging om op eender welk vliegtuig te springen, hoe verder weg hoe liever. Dan is zo'n luchthaven in de buurt natuurlijk meegenomen.
De eerste culinaire ervaring in Schotland was er een om snel te vergeten. Dat dit niet meteen gelukt is, valt af te leiden uit het feit dat deze gebeurtenis hier nog eens opgerakeld wordt. We verbleven in een prachtige jeugdherberg aan het meer Loch Lomond, ten noorden van Glasgow. Prachtig in de zin van: het was een kasteel. Daarmee bedoel ik niet een kasteel van een huis of zo, nee, écht een kasteel. Maar het eten was dus allerminst navenant. Hoewel bijvoorbeeld een everzwijn mij passend leek, bestond het menu uit soep, risotto (!) en pannenkoek met ijs. Het hoofdgerecht, de risotto, was zonder overdrijven alleen voor de meest verstokte omnivoren weggelegd. Het rook zuur, het smaakte zuur en katapulteerde zich zodoende moeiteloos tot het smerigste dat ik in tijden (niet) gegeten heb. Het nagerecht was al niet veel beter: een pannenkoek-uit-een-pakske op kamertemperatuur met een bol waterig ijs eroverheen. Ondanks een lege maag had ik al meteen mijn buik vol van de hele Schotse keuken.
Goddank zou later blijken dat de keuken van ons kasteel niet de norm was. De rest van de reis kregen we alleen nog goedkope, degelijke, doorgaans vettige maaltijden op ons bord. Helemaal onze meug - al is de kans klein dat haggis of gefrituurde Mars het de eerstkomende jaren tot de menukaart van pakweg de Comme Chez Soi schopt. Ondertussen moet mij van het hart dat het al laat is en ik mijn bed zou willen gaan opzoeken (en hopelijk opvinden). De rest van de reis stoot ik er dus op een drafje uit. We bezochten een whiskydistilleerderij: cool. We maakten een dagtocht door de highlands: cool. We combineerden op zelden vertoonde wijze cultuur, uitgaan en stevige wandelingen in Edinburgh: cool. Het was, kortom, een op alle vlakken geslaagde, ja zelfs coole, vijfdaagse. (Mijn vermogen tot het vinden van synoniemen geeft inderdaad de indruk al betere tijden te hebben gekend.)
Rest mij nog langs deze weg (nu ik er mij toch op bevind) E. te bedanken, die mij in Edinburgh logement verschafte en ons vijven op sleeptouw nam naar de mooiste hoeken en rechte lijnen van de stad. Op sleeptouw nemen is overigens de juiste uitdrukking. Wij zijn namelijk van het type dat zich nogal comfortabel voelt in een pub en niet per definitie zomaar de grote boze buitenwereld in zal trekken. Eigenlijk een beetje puberaal, een andere woordspeling heb ik er niet voor.
