Werchter 2009 ligt onherroepelijk achter ons. Min of meer ontdaan van
alcohol, slaapgebrek en verzengende hitte, beginnen de vier dagen
weigevoel stilaan terug te dagen. Nu de kruitdampen rond het meest
relevante festival ter wereld wat zijn opgetrokken, is er dus tijd voor
een korte beschouwing.
Dag 1: de dag van Oasis
Dag 1 is de dag waar ik het meest naar uitkeek. Vijf topacts tekenden
present, wat mij deed verhopen dat dit de beste festivaldag ooít zou
worden. Zware woorden, zelfs voor een wensdroom die nooit het stadium
van de onuitgesprokenheid verlaten heeft. Maar bewaarheid werden ze
wel. Lily Allen was geweldig en gunde het publiek als toemaatje een
cover van 'Womanizer' van Britney Spears. Wicked. Nadien gingen
Fleet Foxes, Placebo, Oasis en The Prodigy op dat elan verder. Fleet
Foxes klonk glashelder, Placebo retestrak en The Prodigy kreeg de wei
tot in de achterste gelederen in beweging (en daarmee bedoel ik niet
richting uitgang, voor alle duidelijkheid).
Oasis dan. Liam Gallagher had zijn groene parka tot boven toe
dichtgeknoopt. Bij een temperatuur van minstens 25 graden en met
ettelijke spots op hem gericht. Het weer²hield hem niet om zonder een
spoortje zweet onbewogen de wei in te blikken, met de handen meestal in
de zakken, voortdurend kankerend op zijn microfoon en louter
onverstaanbare bindteksten uitbrakend. Hij leek ruzie te hebben met
enkele fans vooraan maar dat kan evengoed slechts schijn zijn. Liam
Gallagher is namelijk zo iemand die voortdurend ruzie lijkt te hebben
met de hele wereld. En dat is niet het geval, want anders zou hij
diezelfde wereld nooit zoveel moois cadeau hebben gedaan. Zoals goeie
voetballers vooral de bal het werk laten doen, laat hij in al zijn
apathie de songs voor zich spreken. Heerser.
Dag 2: de dag van Coldplay
Oasis is big, maar Coldplay even bigger. Daar moeten we
eerlijk in zijn. Dé blikvanger van deze Werchter en samen met U2 de
grootste groep ter wereld. Coldplay maakte de verwachtingen helemaal
waar. Het spelplezier droop, nee spátte ervan af en het publiek
retourneerde zoveel enthousiasme op gepaste wijze. 'Viva la Vida' kan
zonder twijfel beschouwd worden als de officieuze Werchterhymne van
2009.
Lang daarvoor had White Lies mijn vertrouwen in hen bevestigd. De
frontzanger begeleidde de nu ook niet bepaald hyperoptimistische songs
(in 8 van de 10 komt ofwel 'death' of 'to die' voor, in de andere 2
blijft het bij 'the end of the universe' en zo) met een blik alsof de
wereld voor zijn ogen aan het vergaan was. Hij deed dat overtuigend,
ondanks een zon die blaren scheen en een extreem goedgeluimd publiek.
In moeilijke omstandigheden toch pessimistisch blijven, dat is de kunst.
Dag 3: de dag van niemand in het bijzonder
Na twee absolute topdagen kon de riem er even af. De alomtegenwoordige
stekende zon van de camping en de wei werd ingeruild voor de welgekomen
lommerte van de biertent. Dat hiermee evenwel niet geheel verholpen
werd aan probleem nummer twee, een overdaad aan alcohol, hoef ik er
waarschijnlijk niet per se bij te vertellen. Kings of Leon werd 's
avonds wel meegepikt en was best aardig.
Dag 4: de dag van Milk Inc. Gewild of ongewild, maar dag 4 stond volledig in het teken van Milk
Inc. De controverse vooraf was ongezien, de pinten en etenswaren zouden
Regi nogal eens om de oren vliegen. Niks van gemerkt. Milk Inc werkte
zijn set kundig af zonder echt te verrassen. Verrassend was wel het
werkelijk waanzinnig dolenthousiaste publiek, dat massaal aan het
krijsen, crowdsurfen en vooral meebrullen sloeg. Het hele optreden had
daardoor meer weg van één grote, langgerekte megakaraoke. Met als klap
op de vuurpijl natuurlijk 'Walk on Water', een bom van een nummer dat
eigenlijk al veel eerder op een topfestival als Rock Werchter te horen
had moeten zijn. Regi sloeg het allemaal met genoegen gade. Zijn
collectie gespotte handen was weer wat uitgebreid, met ongetwijfeld een
behoorlijk aantal gloednieuwe exemplaren bovendien.
Slotsom: muzikaal was de editie van 2009 top, het publiek was geweldig
én ik stond op de voorste rijen bij Oasis, slechts ten koste van een
bijnadoodservaring. Ruim voldoende dus om nu al uit te kijken naar juli
2010.
