Als er iets was waar Daniël een hekel aan had, dan waren het wel tautologieën. En pleonasmen. En de combinatie van de twee, niet in het minst omdat hij ze altijd door elkaar haalde. Desalniettemin stak hij van wal met de monoloog die hij in zijn hoofd al wel vijftig keer had afgespeeld. "Het leven, Els," begon hij, "is zoals voetbal: soms overheerst vreugde, soms verdriet. Wel, mijn intuïtie zegt me dat wij onze portie geluk gehad hebben. Jij bent 28 jaar, ik ben 30 jaar; een leeftijd waarop we geacht worden ons te settelen. Lees: het zal bergaf gaan. Tot nog toe hebben we nooit ook maar één dag gewerkt, al die tijd zijn we druk doende geweest het geld van onze ouders op te souperen. Dat is gelukt, met het logische gevolg dat we nu blut zijn. We zouden dat erg kunnen vinden, maar dat doen we niet. Alles draait immers om kwaliteit, niet om kwantiteit. In zowat dertig jaar leven wij ons meer geamuseerd dan de meeste mensen in tachtig jaar. We hebben gelachen, gezopen, geluierd en tegen een getunede BMW gepist - enfin, ik toch. Voor mij is het goed geweest, de dingen nodeloos rekken rekt de dingen alleen maar nodeloos. Het is zoals de toerist die tien dagen naar, pakweg, Barcelona gaat. Hij ziet op die tijd vaak meer dan iemand die in Barcelona geboren en getogen is. Wij hebben dertig jaar lang de toerist uitgehangen, om maar te zeggen..." "Maar we zijn nooit in Barcelona geweest", onderbrak Els hem. "Dat is toch het punt niet! Heb jij eigenlijk wel geluisterd naar mijn monoloog waar - laten we eerlijk zijn - zelfs de meest rabiate anarchist 'U' tegen zou zeggen?" "Neen. Maar als ik het goed begrijp, hebben we motieven. Voor mij volstaat dat." Daniël blies z'n wangen bol. Hij begon zich steeds meer te ergeren aan Els, om niet te zeggen dat hij haar hartsgrondig haatte, het teringwijf. Het liefst van al zou hij haar, alvorens zelfmoord te plegen, eigenhandig van kant maken. Wat hem van dit plan deed afzien, was het clichématige dat erin vervat zit: gezinsdrama's gebeuren altijd en overal, in het bijzonder bij microgemeenschappen die uit meer dan één persoon bestaan. Dubbele zelfmoord zou het worden, en wel vandaag, straks, bij zonsondergang. Of na zonsondergang, kon het hem allemaal wat schelen. "Daniël?" verstoorde Els Daniëls muizenissen, "heb je er al aan gedacht hóe we tot de daad overgaan? Er bestaan verschillende manieren, weet je." "Godverdomme," vloekte Daniël, "een mens moet tegenwoordig al organigrammen uittekenen om een simpele zelfmoord uit te voeren. Jij zou toch de methode kiezen, zei je op die gure herfstdag twee maanden geleden?" "Niet waar, toen zei ik dat we het vet van de frietketel maar eens moesten vervangen, dat weet ik nog goed", reageerde Els. Lap, ook dat nog, dacht Daniël. De hele rompslomp die met zo'n zelfmoord gepaard ging begon hem duchtig te irriteren. Geen wonder dat naasten van zelfmoordenaars achteraf doorgaans verklaren dat hij of zij er 'de laatste tijd depressief bij liep'. Je zou godverdomme voor minder. "We kunnen onder een trein springen", doorbrak Els de door eenzijdige reflectie ontstane stilte. Als ze voor íets aanleg had, dan was het wel hiervoor. "Luister, ik pleeg een originele zelfmoord of géén zelfmoord. Anna Karenina - om maar iemand te noemen - was ons voor, en ik wil absoluut niet dat er achteraf, op de begrafenis, over plagiaat gegrinnikt wordt, over mijn dood lijk!" "Onszelf door het hoofd schieten dan", probeerde Els. "Deed bijvoorbeeld Kurt Cobain al." "Van een gebouw springen?" "Tanja Dexters."
Zo ging het nog een hele tijd door. Het werd voor Daniël steeds duidelijker dat er van zelfmoord niet veel in huis ging komen, noch erbuiten. Zijn nieuwbakken, want net verzonnen adagium 'Een leven zonder zelfmoord is geen leven' zou hij geen eer aandoen. Het leven had voor hem voorlopig geen fatsoenlijke zelfmoord in petto, en het zag er niet naar uitdat hier spoedig verandering in zou komen. Terecht, wie bij het opstellen van een zelfmoordplan over één nacht ijs gaat, moet niet verbaasd zijn dat het hele project in het water valt. Wat Daniël nodig had was een nieuw, minutieus voorbereid plan. Zonder gaat niet. Hij kleedde zich uit, deed zijn pyjama aan, poetste z'n tanden, ging in bed liggen en was vastbesloten de slapeloosheid de volgende uren vrij spel te geven. Hij verdiende niet beter.
