Die titel alleen al. Fantastisch. Net als bijvoorbeeld bij 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind' zit er meer poëzie in de naam van de film dan in de hele hedendaagse blockbustersantenboetiek tezamen. Je ziet voor je geestesoog drie billboards opdoemen iets buiten Ebbing, Missouri. Ik stel me voor dat je als regisseur zo'n titel verzint en dat het verhaal zich vervolgens zelf schrijft. Althans, die indruk kreeg ik vanuit mijn comfortabele bioscoopzetel, daar waar stuurlui aan wal zich thuis voelen. De film vertelt het verhaal van Mildred Hayes, wiens dochter een paar maanden eerder op gruwelijke wijze werd verkracht en vermoord. (Akkoord, de niet-gruwelijke equivalenten zijn zeldzaam.) Aangezien het onderzoek maar niet wil vorderen, besluit Mildred om de plaatselijke politiechef ter verantwoording te roepen door drie aanplakborden aan de rand van de stad van een persoonlijke boodschap te voorzien.
Deze premisse lijkt twee kanten uit te kunnen: een spannende whodunit met Ebbing als huis clos, of een loodzwaar melodrama over verlies en hoe dat te verwerken. Regisseur McDonagh ('In Bruges') kiest echter voor geen van beide. Met verve danst hij op de aartsmoeilijke slappe koord tussen tragedie en humor. Van de gebroken moeder tot de toegewijde politiechef tot zijn racistische rechterhand: allemaal worden ze met veel empathie neergezet, mensen van vlees en bloed, van bloed, zweet, tranen en alcohol. De humor is vaak bijtend en cynisch, maar wél raak. Misère die onverhoeds doorbroken wordt door onvervalste slapstick, het zorgt in de zaal voor lachsalvo's waar veel rechttoe rechtaan komedies jaloers op zouden zijn. Humor van de koffietafel, op het scherp van de snee.
'Three billboards outside Ebbing, Missouri' is als het allerbeste van de Coen-broers vermengd met een vleug Twin Peaks. Bestaat in veel films de cast vooral uit bordkartonnen personages, dan geldt hier het omgekeerde: zelfs de in wezen bordkartonnen billboards worden door de camera tot leven gewekt. Uit elk personage, uit elke scène wordt het maximum gepuurd. Een beetje zoals Temptation Island, maar dan anders. Laat die Oscar maar komen!
Dit weekend begon niet zoals alle andere. Doorgaans gaat op vrijdagnamiddag omstreeks vijf uur de computer op het werk uit, om vervolgens plaats te maken voor geheel andere geneugten, zoals daar zijn de tablet met Netflix op de trein en de computer of televisie thuis. Een mens is, eens bevrijd van het juk van zijn werkgever, tot de gekste dingen in staat. Maar deze keer werd het normale procedé dus niet gevolgd. Enkele ziektekiemen beslisten om mijn weekend al een dagje vroeger te laten beginnen. Op zich nog wel sympathiek van die gasten, alleen ambetant dat ze hiertoe hun eigen clichébeeld nog wat bekrachtigden. In plaats van dit simpelweg via een telefoontje naar mijn baas te regelen, moest het weer per se op de geijkte manier gebeuren: door de ontvanger met ziekte op te zadelen. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.
Vrijdagochtend was het me al snel duidelijk dat ik buikgriep onder de leden had. Naast slapeloosheid is dat de enige ziekte waarvoor ik vatbaar lijk, dus de diagnose was snel gesteld. Het komt er dan op aan om dat overduidelijke gegeven door iemand met een geldig en liefst relevant diploma te laten bevestigen. Er zijn ruw geschat 4 miljoen dokters in Ekeren, dus dat kon geen probleem zijn. Mis poes. Het lange wachten nam een aanvang. Na goed anderhalf uur in de wachtzaal kreeg ik van de dokter te horen dat ik best kon rusten, wat ik tot dan toe nog niet gedaan had omdat ik aan het wachten was. Terug thuis bleef er na het symptomatisch toiletbezoek niet veel tijd meer over vooraleer Alesso aan school opgepikt diende te worden. Sinds 1 februari vindt hij tijdens de voormiddagen onderdak in een kleuterschool in de buurt, die hij steevast zeer flink tot een goed einde brengt! (Voorgaande zin staat er vooral om An tevreden te stemmen, die mij verwijt het nooit over de belangrijke dingen des levens te hebben, nvdr*.) Samen met Alesso hervatte ik het wachten. Om halftwee zou hij opgehaald worden door de schoonmoeder, wat geen seconde te vroeg zou zijn gezien de steeds weliger tierende ziektekiemen. Maar dat was me niet gegund. De schoonmoeder, booswicht in elke kalendermop met een getrouwde man in de hoofdrol, kwam toe met dik 45 minuten vertraging. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.
Al het voorgaande zou in feite nog niet zo erg zijn, mocht ik het klapstuk niet tot het laatste hebben bewaard. Ja hoor, ik weet onderhand wel naar een climax toe te werken. Donderdagavond laat had ik opeens telefoon gekregen van een onbekend nummer. Na enig aarzelen nam ik op, om al snel te merken dat De Verlosser himself aan de lijn hing. Het zit zo: sinds oktober vorig jaar probeer ik vruchteloos mijn Peugeot 308 te verkopen. Na het verkrijgen van een firmawagen is hij namelijk wat overbodig geworden, zo een tweede auto voor iemand die gemiddeld één keer per week een auto nodig heeft. Deze keer was het geluk echter aan mijn zijde. De beller in kwestie zou de volgende dag (vrijdag dus) al langskomen en de afgesproken prijs cash op tafel leggen. Hij was een man van zijn woord, daar moest ik niet aan twijfelen. De Marokkaanse achtergrond van de man sprak niet per se in zijn voordeel, maar ik weigerde het in zijn nadeel te laten spreken. Ondanks buikgriep, ondanks sneeuwval, ondanks een dag van wachten ondernam ik om half vier dus de tocht naar Limburg, waar de auto gestald is. Daar aangekomen, haalde ik het wachten van eerder die dag uit wachtstand en begon ik weer verder te wachten. Voor niks of niemendal. Zonder ook maar iets te laten weten, daagde De Verlosser himself gewoon niet op. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.
Als het klopt dat geduld beloond wordt, breken er voor mij in elk geval spoedig gouden tijden aan.
*Ja oké, de kans dat ze dit effectief leest wordt inderdaad met elke blog wat kleiner.
Goede voornemens, ze zijn er om een heel jaar lang als een molensteen rond de nek te hangen, om dan uiteindelijk de oversteek te maken naar weer een volgend jaar. Anno 2018 heb ik er echter iets op gevonden. Het vergde wat out of the box denken, maar ik heb een workaround weten te vinden: ze inlossen. Elk jaar opnieuw neem ik me namelijk voor om de NMBS geld af te luizen. Niet met een specifiek doel trouwens. Nee, gewoon minder geld voor de NMBS, waar dat dan wel naartoe gaat zal mij een zorg wezen. Nu goed, dat is misschien te altruïstisch uitgedrukt. In de beste der werelden gaat dat geld naar mij, al was het maar om ervoor te zorgen dat ik in mijn levensbehoeften kan blijven voorzien zodat ook in de toekomst geld van de NMBS afgeluisd kan worden. Als dagelijks gebruiker van deze organisatie fungeer ik bovendien als geschikt slachtofferfonds. De Robin Hood in mij wil de vergaarde rijkdom liefst verdelen onder de mobiel zwakkeren in de maatschappij, en in dit geval is dat toevallig mezelf.
Mijn plan kreeg zijn definitieve vorm in de loop van vorige week. Vier dagen op rij een vertraging van minstens 45 minuten was niet de druppel die de emmer, maar wel het waterbekken deed overlopen (ik ben een geduldig man). Het waterbekken der vernederingen was vol. Tijd om mijn voornemen met vertraging uit te voeren, weliswaar met vertraging. Eerste halte: een niet al te vriendelijk bezoek aan de NMBS-website. Met een uiterst norse doch gedecideerde blik open ik het 'compensatieformulier voor herhaaldelijke vertragingen'. Nu is het payback time, in de zin dat de tijd aangebroken is waarop ik terugbetaald zal worden. Er is maar één regel: zoveel mogelijk regels van het Excel-formulier invullen. Dat gaat voorlopig wel lekker, met acht geldige vertragingen sinds 28 december. Ik ben dan wel steeds pas thuis na 19u 's avonds, moet mijn eten in de microgolf zwieren en zie Alesso nauwelijks een uurtje, maar in ruil daarvoor stroomt er toch maar mooi naargelang de vertraging 1,65 (prijs treinkaart / 480 theoretische ritten X 50%) of 0,85 euro (X 25%) binnen. Een exacte prognose heb ik nog niet gemaakt, maar op jaarbasis zouden we hier wel eens kunnen spreken over meerdere euro's!
Teneinde de goednieuwsshow te doorprikken toch dit: aan dat andere goede voornemen voor 2018, te weten minder blogs schrijven met godbetert een treinorganisatie in de hoofdrol, ga ik me waarschijnlijk niet kunnen houden.
3 januari 2018, hoog tijd dus om mijn traditionele blog van 31 december te schrijven. Het antidateren van de jaarlijkse 'Opgelijst' hoort bij nieuwjaar zoals vuurwerk, goede voornemens en een overdaad aan cava. Al is de kennis van dit gebruik mogelijk iets minder wijdverspreid. 2017 was het jaar waarin ik na 16 jaar alleen weer ging samenwonen. De vorige keer was dan nog eerder uit gemakzucht, omdat ik nu eenmaal al vanaf mijn eerste levensjaar voor onderdak bij mijn moeder terechtkon. Nu was het meer een bewuste keuze, vanuit de redenering dat 1 + 1 gelijk is aan 3. Dat bleek inderdaad te kloppen, want naast An kreeg ik er ook Alesso bij. Ik kan het me haast niet anders meer voorstellen. Een eigen gezin zowaar!
Om dat te vieren, hieronder het ultieme lijstje. Nog een laatste keer de blik gericht naar 2017, en vervolgens onhoudbaar doorstomen tot in de eeuwigheid! Amen.
Beste film: Dunkirk
Beste boek: Terry Hayes - Ik ben pelgrim; Ken Follett - Brug naar de hemel
Beste song:
1. Lana Del Rey - Love
2. The xx - On hold
3. Cigarettes after Sex - Apocalypse
4. Kölsch - Grey
5. Petit Biscuit - Sunset Lover
6. Harry Styles - Sign of the times
7. Kendrick Lamar - Humble
8. Blanche - City Lights
9. Lost Frequencies feat. Netsky - Here with you
10. Kraantje Pappie - Pompen
Beste cd: Cigarettes after sex - Cigarettes after sex; The xx - I see you; Lana Del Rey - Lust for life
Beste tv: De Ideale Wereld; Stranger Things; The Voice van Vlaanderen; Tabula Rasa; Bojack Horseman; Game of Thrones.
Wat wens ik mezelf toe in 2018?
Dat Vermaelen en Kompany fit aan het WK kunnen beginnen. De rest van mijn geluk moeten de Rode Duivels vervolgens maar zelf in handen nemen.
Bij sommige gebeurtenissen is de historische waarde niet altijd meteen goed in te schatten. In plaats van meteen naar voorbarige conclusies te springen, is het vaak beter om alles even te laten betijen, rustig te analyseren en vervolgens met een onderbouwd standpunt naar buiten te komen. Neem nu de sneeuwpret en bijhorende -ellende van een dikke week geleden. Evengoed had ik de waan van de dag kunnen laten regeren en heet van de naald verslag uitbrengen. Dat is echter buiten mijn kritische zin en mijn goesting van het moment gerekend. Het is pas na veel wikken en wegen dat ik tot het besluit gekomen ben dat die sneeuwval zijn voor- en zijn nadelen heeft, of het scheelt niet veel.
De voordelen situeren zich vooral op sneeuwman-gebied. Zonder sneeuw is het maken van een sneeuwman algauw onbegonnen werk. Met sneeuw is het daarentegen begonnen werk, eens je eraan begint. Aan mijn enthousiasme zal het alvast niet gelegen hebben. Alesso vormde daarbij het ideale excuus. Want wat wil dat kleine baasje nu liever dan buiten een sneeuwman maken!? Het antwoord luidt: binnen tv kijken, want het is buiten te koud voor een 2-jarige. Af en toe moet je als ouder echter de noden van het kind negeren en voor eigen succes gaan. Een sneeuwman maken is nu eenmaal mijn favoriete bouwproject. Gezien mijn aangeboren onhandigheid is het voor het zelfbeeld immers dankbaar om bouwwerken uit te voeren die eerder wegsmelten dan hun structurele constructiefouten bloot te geven. Zo'n kans krijg je niet elke dag.
Wat de nadelen betreft is het niet ver zoeken. Sneeuw en de NMBS, dat is de kat bij de melk zetten. Bij nader inzien geldt die bewering wel voor elk weertype: regen en de NMBS is geen goeie combinatie, hitte en de NMBS evenmin, hevige wind valt zeker te mijden, en het allerverraderlijkst is neutraal weer, want dat geeft onze spoorwegmaatschappij helemaal carte blanche bij het zoeken naar een vertragingsmotivatie. Nadat ik vorige week maandag wijselijk thuis was gebleven, volgde alsnog de volle laag op dinsdag. Technisch gezien was de sneeuw al gesmolten, maar met zulke details kan de NMBS natuurlijk geen rekening houden. 3,5 uur op de trein was mijn deel. Het enige wat ik hoop is dat er ergens bij de NMBS-top toch een dromer zit die op een onbewaakt moment denkt: bij de volgende winterprik ga ik ervoor, een spoorwegmaatschappij helemaal opgetrokken uit sneeuw..
De regionale pers. De landelijke pers. Zelfs de wereldpers. Geen van alle vond het nodig om op 6 november het 10-jarig bestaan van mijn blog te gedenken. Ter (gedeeltelijke) verschoning: zelf was ik het ook vergeten, zodat de festiviteiten alles bij elkaar vrij geruisloos zijn verlopen. Laten we er dus maar niet te veel woorden aan vuil maken maar integendeel de basis leggen voor nog eens tien jaar. Want zeggen dat mijn leven de laatste tijd in een stroomversnelling is terechtgekomen, is een understatement.
Na slechts 16 jaar kabbelen in Leuven, woon ik sinds 1 september jongstleden in Ekeren. Als mannelijk deel van het gezin komen daar uiteraard bepaalde verantwoordelijkheden bij kijken. Klusjes bijvoorbeeld. Laat nu net daar het schoentje wringen. Ik zal dit illustreren met een boutade. Als God (de Vader) lang geleden zou beslist hebben om de mensheid niet van twee maar wel van drie handen te voorzien, zou men over mij zeggen dat ik drie linkerhanden heb. Tot nog toe had ik een vrij goed mechanisme om dat probleem te omzeilen. Een driestappenplan eigenlijk.
Stap 1: Maak niks kapot.
Stap 2: Als er toch iets kapot zou gaan, hoop dan dat het zich vanzelf weer herstelt.
Stap 3: Als dat laatste toch niet zou gebeuren, negeer het probleem dan.
Tot mijn scha en schande heb ik ondertussen moeten ondervinden dat ook de beste plannen soms afhankelijk zijn van de omstandigheden. In dit geval bleek de 100% succesratio als alleenstaande helaas niet meer haalbaar als samenwonende. Met twee een probleem negeren blijkt beduidend moeilijker dan alleen, zeker als die tweede persoon niet mezelf is. Gevolg is dat ik intussen zowel de parlofoon als een deurslot heb hersteld. Proberen te herstellen. Meer kapot gemaakt. Ook het oprollen van de tuinslang bleek een haast onmogelijke opgave. Niemand heeft me ooit verteld dat dat de moeilijkste job ter wereld is. Maar kijk, moeilijk gaat ook, zolang je maar in jezelf gelooft. An heeft de parlofoon en het deurslot gefikst, terwijl de tuinslang in orde lijkt zolang hij niet gebruikt moet worden. Een gloednieuw stappenplan begint zich stilaan te vormen.
18 februari 2008. Weet iemand nog wat hij of zij die dag gedaan heeft? Ik wel. Het was buiten gewoon een buitengewoon zonnige dag, die me toeliet mijn dagelijks brood(je) te nuttigen in het Botanique-park te Brussel. Het was ook de dag dat er nog eens wat stof werd afgeblazen van het bekendste gerechtelijke dossier dat ons landje rijk is: dat van de Bende van Nijvel. Ik schreef daarover het volgende:
[...] Ik geef ootmoedig toe dat ik een bovenmaatse interesse betoon in deze zaak. Het vat voor mij perfect het België van de jaren tachtig samen, een decennium toen België méér België was dan alle andere decennia samen. Met al zijn schandalen, intriges en doofpotten die daarbij horen. Een decennium waarin de verschillen tussen Vlamingen, Walen en Brusselaars vervluchtigden, samenkwamen in een grote troebele brij met navenante walm. De tijd dat Vanden Boeynants nog het onbetwiste alleenrecht had op het acroniem VDB. Die tijd zou ik graag een ietsje bewuster meegemaakt hebben, hoe vies ook. Al spreekt het voor zich dat er voor de boodschappen niet direct een beroep zou gedaan worden op Delhaize-De Leeuw.
Reden was het opduiken (en ongeveer op hetzelfde moment weer verdwijnen) van een filmpje van Bendeverdachte Jean Bultot, die zich laat gaan op een obscure confituurparty. Niet alleen leerde dit filmpje de wereld kennismaken met het begrip confituurparty, ook schraagde het de theorie dat ex-gevangenisdirecteur Bultot indertijd net door zulke filmpjes gechanteerd werd. Volgens de overlevering van een handvol complot- en confituurdenkers zou hij dit euvel verholpen hebben door wat volk in te huren om zijn chanteerders en, omdat ze daar nu eenmaal toch waren, enkele toevallige passanten te mollen. De Bende van Nijvel was geboren.
Klinkt onwaarschijnlijk? Dat klopt. Ware het niet dat het hele Bende-dossier vergeven is van de onwaarschijnlijkheden, de ene nog belachelijker dan de andere. Mocht de hele saga ooit in een televisieserie van een seizoen of 25 gegoten worden (waar wacht Netflix nog op!?), dan zit er haast niks anders op dan bepaalde elementen uit de realiteit weg te laten, wegens niet realistisch. Vorige week is er alvast voor de zoveelste keer een nieuwe episode toegevoegd aan de franchise, met dank aan een dode reus. Die laatste zou op zijn (ongetwijfeld groot) sterfbed bekend hebben dat hij naast een reus ook dé Reus is. Tevens zou hij naast ondervoorzitter van de carnavalsvereniging ook lid van de speciale interventie-eenheid van de Rijkswacht geweest zijn, voor zover dat niet dezelfde functie is. Nog geen week later kwam een stel 18-jarigen vervolgens naar buiten met de vondst van een indrukwekkend wapenarsenaal, vermoedelijk toebehorend aan de Bende en terloops opgevist uit het kanaal Brussel-Charleroi.
Na meer dan 30 jaar van zoekacties door de politie halen drie tieners met een magneet dus het zo belangrijke wapentuig boven. Als klap op de vuurpijl net in de periode dat de vermoedelijke identiteit van de Reus bekend wordt gemaakt. En, om het helemaal af te maken, staat op één van de opgehaalde dozen netjes 'Rijkswacht-Gendarmerie' geschreven. Voor het geval iemand zou twijfelen wie er mee in het complot zit. Dat kan er allemaal nog wel bij in feite, in dit dossier. Afspraak over een jaar of negen voor een nieuwe update.
Bedrijfstrouw, bestaat het nog? In deze wereld van Linkedin, headhunting en jobhopperij is loyaliteit meer en meer een loos begrip. Niet zo bij mij. Oké, het helpt wel dat bedrijfstrouw bij uitstek een passieve deugd is. Om met het predikaat 'loyaal' bedacht te worden, volstaat het in feite om vooral níks te doen. Hooguit moet er een paar jaar op dezelfde stoel worden gezeten, een vereiste die mij vlot afgaat. Ter plaatse trappelen en ondertussen nog comfortabel kunnen zitten ook: ziedaar mijn carrièrepad. Na bijna tien jaar volgehouden dadendrang mocht dat wel eens beloond worden (al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik sowieso al maandelijks een paar centen op mijn rekening gestort krijg).
De eerste attentie bestond uit een etentje in een goed restaurant, namelijk 'Vrijmoed' in Gent. Onder het motto: als er dan toch eens ijs met blauwe kaas als dessert genuttigd moet worden, dan maar beter in een sterrenrestaurant. Mensen die het kunnen weten wisten mij zelfs te vertellen dat de chef, Michaël Vrijmoed, regelmatig op tv komt, maar anderzijds komt tegenwoordig natuurlijk iedereen die een ei kan bakken regelmatig op tv. In elk geval voelde hij zich niet te groot om naar ons tafeltje te komen en speciaal voor de gelegenheid te vragen of het gesmaakt had. Nadat we onze mond leeg hadden gegeten, zeiden we volmondig ja. Daar kon hij mee verder.
Voor de tweede attentie werden ook mijn verwezenlijkingen mee in rekening gebracht, alsof het nog niet volstaat om tien jaar mijn broek te slijten in opdracht van dezelfde broodheer. Als dat zo doorgaat leven we binnenkort in een prestatiemaatschappij. Hoe dan ook, om de tijd te doden heb ik inderdaad wel enkele klanten tevredengesteld en zo kwansuis het bedrijf naar nieuwe hoogtes gestuwd. Als beloning om me de hele tijd zo braaf bezig te hebben gehouden, beschik ik nu over een heuse bedrijfswagen. Na een hels selectieproces viel mijn keuze op de (kijkt in zijn mail) Volkswagen Golf VII Variant Highline BMT 1.6TDi 115pk/cv 5p DSG. Dat is eigenlijk hetzelfde als een gewone Volkswagen Golf Variant, maar dan mét BMT, DSG en ook pk's (115). Het buitenrijden van de showroom had een groots moment moeten worden, maar dat is uiteraard buiten mijn zenuwen gerekend. Het olifant-in-een-porseleinkast-gevoel is toch wel erg groot, zo in een etalage vol nieuwe auto's, met mezelf achter het stuur van één ervan dan nog. Als dit het toetje na tien jaar carrière was, dan toch eerder een dessert van ijs met blauwe kaas. Gelukkig stierf er niemand en was er zelfs van blikschade geen sprake. Ik ben mentaal dus helemaal klaar om in de toekomst nog menig bedrijfswagen in ontvangst te nemen.
Ooit was er een tijd dat onze nationale spoorwegmaatschappij, beter berucht als 'de NMBS', er met de regelmaat van de klok van langs kreeg op deze pagina's, in die mate dat zij er niet van terug hadden. In mijn herinnering ben ik nooit gestopt met het aanklagen van wantoestanden aangaande de kleine pendelaar, maar de feiten zeggen iets anders. Een snelle zoekactie leert dat het liefst van 30 november 2013 (!) geleden is dat het initiaalwoord NMBS nog eens opdook in een blogtitel. Sindsdien leefde het ondergedoken. Bijna vier jaar lang profiteerde de NMBS van de wetmatigheid dat alles went. De grootste aberraties kunnen uitgroeien tot het nieuwe Normaal, zolang ze maar consequent genoeg toegepast worden. In dit geval dus het consequent niet of nauwelijks laten rijden van treinen, hun core business.
Vaak is er dan een externe verandering nodig om de realiteit weer onder ogen te kunnen zien. Mijn verhuis naar Ekeren bijvoorbeeld, die mijn afhankelijkheid van het treingebeuren significant heeft doen toenemen. Ekeren ligt in een uithoek van het spoorwegnet, waardoor een overstap in Antwerpen-Centraal al eens noodzakelijk is. En dan begint de miserie. Want weer of geen weer, de vertragingen zijn immens. Laat het nu net toevallig weer of geen weer geweest zijn de laatste weken, en de gevolgen laten zich raden: treinen worden in een vingerknip afgeschaft, een aansluiting halen bij een marge van minder dan een halfuur is onmogelijk en de communicatie is als vanouds top. Waarbij 'top' als vanouds ironisch geïnterpreteerd moet worden. De NMBS is sinds een aantal jaar immers op de trein (haha) van de realtime info gesprongen. Hun gebruiksvriendelijke app wordt dan ook gulzig aangewend om de reiziger zo goed en zo kwaad als het kan te desinformeren. Me baserend op de app lijken treinen opvallend vaak op tijd te komen, vermoedelijk omdat de vertragingen meestal met vertraging doorgegeven worden. Ook hier zit enige ironie in, voor wie echt héél goed kijkt.
Gelukkig schijnt er licht aan de horizon. Aanstaande dinsdag al zal er een drastische verbetering merkbaar zijn. Geen onzekerheid meer die dag, dankzij de algemene treinstaking zal iedereen perfect weten waar hij aan toe is. Bij een positieve evaluatie stel ik voor om dinsdag 10 oktober als blauwdruk te gebruiken om de toekomstige pijlers van de NMBS vast te leggen: Betrouwbaarheid - Consistentie - Veiligheid. Dat het neveneffect is dat er geen enkele trein meer rijdt, nemen we er dan wel bij. Alles went, uiteindelijk.
Met een kebab in het daartoe gespecialiseerde etablissement 'Istanbul' op de Oude Markt, symbolischer kon het haast niet eindigen. Tussen september 2001 en augustus 2003, toen mijn verblijf in Leuven nog van zeer tijdelijke aard leek te zijn, fungeerde deze plaats als toeristenval par excellence. Mijn kot was gelegen in de Minderbroederstraat, mijn stamcafés bevonden zich in de Tiensestraat. Een rechte (zigzag)lijn van de laatste locatie naar de eerste, impliceerde dus onvermijdelijk het diagonaal kruisen van de Oude Markt. Met de neus (en ook wel de rest van lichaam en geest) goed in de wind was het vrijwel onmogelijk om aan de weldadige kebabgeur te weerstaan. Bijgevolg nuttigde ik een aantal keer per week mijn ontbijt al proactief, voor het slapengaan. Een broodmaaltijd met groenten als ontbijt, zo slecht klinkt dat in feite nog niet. En extra pepers.
'Istanbul' is overigens niet meer wat het ooit was, het heette vroeger 'Antalya'. Leuven is ook niet meer wat het ooit was, maar het heet tenminste nog wel Leuven. Zestien jaar lang was het mijn hometown. Ik zou kunnen zeggen dat ik er man ben geworden, maar dat zou een leugen zijn. De waarheid is voor één keer rooskleuriger: ik ben er jongvolwassene gebléven. De 18-jarige slungel met puistjes is nu een 34-jarige slungel met streepjes grijs in het haar - uiteraard steeds te wijten aan de lichtinval. Na 18 jaar Limburg en 16 jaar Vlaams-Brabant is het nu voor onbepaalde tijd de beurt aan Antwerpen. Sinds deze week mag ik me officieel burger van Ekeren noemen, samenwonend met An en Alesso en een kat, hopelijk nog vele jongvolwassen jaren tegemoet.
Oh ja, op die laatste dag in Leuven heb ik eigenlijk een pastabeker gegeten, alle symboliek ten spijt. Ik had gewoon geen goesting in kebab, oké?
All-in in Tallinn (en omstreken, maar dat rijmt niet op Tallinn)
Er is nog een Estland-trip te beschrijven. Ik zou het ook gewoon niet kunnen doen, maar van de andere kant: wie gaat er ooit naar Estland?Antwoord: niemand, nooit. Zonder veel risico zou ik het hier kunnen voorstellen als dé onontgonnen parel van Europa, want de kans dat iemand mijn ongelijk wil gaan bewijzen is ook al nihil. Toch houdt me dat niet tegen. Het Ministerie van Toerisme in Estland bestaat niet uit de meest bevlogen werkers, aangezien het land zich in feite zelf verkoopt.
Wij verbleven de eerste dagen in het Lahemaa Park, op een ecologische kampplaats opgetrokken volgens de hippieprincipes. Dat wil zeggen: geen elektriciteit, zelf warm gestookt water en een vuile keuken. De vrouw des huizes hield zich samen met enkele vrijwilligsters bezig met bepaalde noodzakelijke klusjes, zoals zaagsel van tussen de planken vloer schrapen of onkruid uittrekken aan de rand van het bos. Ondertussen werkte slechts één van de vier wc's, bood geen enkele (geïmproviseerde) tafel de mogelijkheid om er met vier man aan te zitten en was er nergens een enigszins propere vork te bespeuren. Toch hadden ze stuk voor stuk een onwrikbaar geloof in 'Het Project'. Nog enkele weken en alles zou in orde komen, we hadden gewoon de pech de eerste gasten van het seizoen te zijn. Ons oordeel: 'Het Project' is naar goede linkse traditie een eeuwig 'streven naar'. Over enkele weken zal het niet af zijn, over vijf jaar niet en over tien jaar ook niet. Dat is zelfs niet erg, zolang er maar mee te lachen valt.
Hoe dan ook hebben we volop kunnen genieten van de natuurpracht. Kilometerslange groene bossen, een staalblauw meer, indrukwekkende rotsformaties en vooral: géén toeristen. Estland lijkt zelfs door de Hollanders nog niet ontdekt. Ook in hoofdstad Tallinn is er trouwens plaats voor natuurschoon, maar dan van een andere orde. Wie een voorkeur heeft voor onveranderlijk blonde, slanke, goed opgemaakte Slavische schoonheden, wordt hier op zijn wenken bediend. Wij, op één iemand na niet-vrijgezel, waren daar echter met andere motieven. Estland 2017 kaderde namelijk in 'Het Project', het behalen van de wereldtitel door onze Rode Duivels! Dit project gaat wel slagen hoor, we voelen het, het is nog slechts een kwestie van tijd. De simpele overwinning in de lange Estse midzomernacht reikte ons op symbolisch vlak alvast nog wat welgekomen munitie aan: de donkere dagen zijn definitief voorbij, de Rode Duivels zitten op het Lichtend Pad, het juiste spoor.
Onze eerste conversatie speelde zich een jaar of 15 geleden af in de pissijnen van de legendarische fakbar 'Pavlov'. Hij verliep als volgt:
Tom: "Ela, nie naar mijne piet kijken hé!"
Ik: "Maar ik zie dat gewoon graag, pieten.."
Tom: "Echt? Zelf ben ik meer ne pedofiel eigenlijk."
De dagen waren in die tijd een noodzakelijk kwaad om de overgang van de ene nacht naar de andere te maken. De glazen waren doorgaans halfvol. Eventuele gesprekken een dag later alweer vergeten, en 15 jaar later al helemaal. Behalve dus bovenstaande conversatie. Door een speling van het lot heb ik hem van de vergetelheid kunnen redden, een van de weinige keren dat het geheugen doet waarvoor het is uitgevonden.
De historische waarde ervan is aanzienlijk. Niet alleen wist ik meteen dat ik kleine kinderen best uit Tom zijn buurt houd, ook werd daar de basis gelegd voor duizenden gelijkaardige gesprekken. Of identieke - met dat geheugen weet je maar nooit. Enige jaren later verwerd ik definitief een voetnoot in Toms leven door hem zijn eerste vaste lief te bezorgen. Een eerste lief vergeet je nooit, ook niet als het de vrouw van je leven blijkt. Nele kwam, zag en bleef. De voetnoot vaarde er wel bij.
Twee jaar geleden kregen ze samen de schattige dochter Hanne, hierna 'de kladversie' genoemd. Het beste moest dan nog komen. Met Lenn ziet nu niet alleen hun eerste zoon, maar in één moeite door ook mijn eerste petekind het levenslicht. Geheel naar het beeld van Tom wel een stuk later dan voorzien, waardoor Lenn tegen alle afspraken in op 20 juli ter wereld kwam, dezelfde dag als Alesso. Aan de andere kant: de kans dat ik ooit zijn verjaardag vergeet is zo wel een stuk kleiner geworden. Alle begin is alvast makkelijk.
Soms onderschat ik hoe relevant mijn blog nog steeds is. Eén slechte recensie over het optreden van Linkin Park, en zanger Chester Bennington houdt de eer aan zichzelf. Dan heb ik eens een bekende fan en dan gebeurt er dit. Als dat zo doorgaat, schrijf ik nooit nog een slechte recensie. Het is al dat gedoe gewoon niet waard.
Liever wil ik het hier hebben over mijn periode tussen de twee vorige blogs. Daarover is immers weinig bekend. Zowel mijn Leven als mijn Werken zijn gedurende twee maanden maar matig gedocumenteerd. Ik zou evengoed Griekenland en Estland bezocht kunnen hebben zonder dat jullie ook maar een vermoeden hadden, integendeel het leven van alledag leidend alsof ik niet naar Griekenland en Estland ben geweest. Dat leven stopt hier. Ik heb namelijk zowel Griekenland als Estland bezocht in tussentijd, gelieve daar terdege rekening mee te houden.
Voor beide landen was het de eerste keer dat ze mij mochten ontvangen. Ik begin met Griekenland, omdat ik zonet de woordspeling 'Grintro' heb bedacht (het moet niet altijd 'Grexit' zijn) én omdat het chronologisch nu eenmaal eerst kwam. Samen met het gezin inclusief schoonmoeder gingen we een week verpozen in het mooie dorpje Matala. Matala is een van oudsher bekend hippieoord. Onder andere Joni Mitchell, Georg Danzer en een schare onbekend werkschuw tuig verbleef jarenlang in de talloze grotten van het kustdorp. Die vibe zou nog tot op vandaag aanwezig zijn en dat kan kloppen, want ik heb daar geen enkele dag gewerkt of zelfs maar de aandrang daartoe gevoeld. Dankzij de aanwezigheid van de schoonmoeder konden we bovendien een drieslagstelsel hanteren voor de zorg van Alesso, wat de ouderlijke taken al snel met 16,66% verminderde.
Zon, zee, strand en Griekse hartelijkheid waren ons deel. Wat betreft dat laatste heb ik altijd enige scepsis gehad. Voor niks gaat de zon, de zee en het strand niet op, etcetera. Eerlijk waar: mijn aangeboren wantrouwen was onterecht. De vriendelijkheid en gulheid is oprecht en onvoorwaardelijk. Op een gratis raki meer of minder wordt niet gekeken, een land kan per slot van rekening maar één keer failliet gaan. De hele setting was dermate relaxerend, dat het halen van de terugvlucht opeens een ruw ontwaken bleek. Geheel tegen de natuur van An in hadden we de afstand verkeerd ingeschat, waardoor er een dollemansrit (dit is gelukkig wel in lijn met haar natuur) en een kofferslalom op de luchthaven nodig was om uiteindelijk op het nippertje het vliegtuig te bereiken. Eind goed, al goed*.
*Behalve dan misschien voor dat oude besje dat in alle drukte een beuk kreeg van mijn koffer van 25 kilo, maar je kan natuurlijk nooit voor iederéén goed doen.
Van Eurosong naar Werchter. In onze algemeen aanvaarde tijdrekening zit daar algauw twee maanden tussen, maar voor wie mijn blog overschouwt lijkt het alsof beider muziekfestijnen naadloos in elkaar overvloeien. Ik laat in het midden of dat een verdienste is. Maar laten we voor het gemak maar verder borduren op de blogchronologie. Portugal had dus nauwelijks het Eurovisiesongfestival naar zijn hand gezet, of daar was Werchter 2017 al. (Terzijde: Portugal is dus momenteel én regerend Europees kampioen voetbal én Eurovisiesongfestivalwinnaar. Het land kan nu echt wel met een gerust gemoed failliet gaan.)
De voortekenen van deze Werchter-editie waren niet per definitie gunstig. Herman Schuermans had het muzikale luik (toch algauw de belangrijkste bijzaak, na het pinten drinken) bepaald karig bedeeld - om niet te zeggen voorzien van de zwakste affiche in jaren. Frank Deboosere van zijn kant had vier dagen lang grijs, regenachtig weer besteld. Gelukkig ging op zijn minst dat laatste snode plannetje niet door. Er was iets minder regen en iets meer zon dan voorzien, waardoor we eigenlijk in prima omstandigheden hebben kunnen genieten van matige muziek.
Het allerbeste was waarschijnlijk nog Radiohead, dat helaas een halfuur vroeger dan voorzien stopte. Het allerslechtste was zeker en vast Linkin Park, dat helaas geen anderhalf uur vroeger dan voorzien stopte. Als dít ons had moeten terugbrengen naar onze jeugd, laat die hele jeugd dan maar voor wat ze is. Het Eurovisiesongfestival leek ook in de reguliere tijdrekening opeens weer heel dichtbij tijdens hun set, met rocksongs die klonken als de grootste gemene deler van wat pakweg Montenegro, Moldavië of Roemenië elk jaar inzendt. Zonder ooit de halve finale te overleven weliswaar.
Dat Werchter ook deze keer ondanks alles de transitie zal maken richting mooie herinnering, is voor een groot stuk te danken aan Geert en Evelien. Zij haalden niet alleen vol overtuiging de 'Kiss Cam' en bier, maar hun jaarlijkse vierdaagse aanwezigheid is ook meer en meer een houvast, een stuk kreupelhout in een zee van verandering. En geef toe, een mooier compliment dan kreupelhout bestaat er toch niet.
Het is weer die tijd van het jaar. Die week van de maand. Bijna die dagen van de week. Het Eurovisiesongfestival is weer in het land. Of toch in een land. Sinds de geniale ingreep om halve finales in te voeren, betekent dat liefst drie dagen van dans en zang op het allerhoogste niveau. Als het aan mij lag waren er allang poules, achtste finales en kwartfinales ingevoerd, zodat we ons wel 35 dagen konden laven aan deze bron van schoonheid en puurheid. Maar dit is al bij al een goed begin.
Wat doorgaans helpt om mijn enthousiasme enigszins te temperen, is onze Belgische inzending. Vooral het Vlaamse landsgedeelte draait zich er de hand niet voor om de zintuigen van miljoenen Europeanen te teisteren met absolute bagger. Geheel volgens de wetten van de logica was de laatste of voorlaatste plaats in de halve finales vervolgens ons deel, waarna de man in de (Vlaamse) straat kon fulmineren over het oneerlijke puntensysteem waarbij buurlanden elkaar steeds bevoordelen. De laatste jaren blijkt ons aantal buurlanden gelukkig exponentieel toegenomen (een verschuiving van tektonische platen waar we niet van weten?), want bij de recentste vier edities werd drie keer de finale gehaald.
En dan moet het beste nog komen. Zoals een wielerploeg zijn topsprinter met een 'treintje' naar de overwinning in een massaspurt loodst, zo lijken de voorbije Belgische inzendingen vooral bedoeld om de rode loper uit te rollen voor de Waalse Blanche. Met een vierde en een tiende plaats in de laatste twee jaar werd België weer op de Eurosong-kaart gezet. Nu is het aan Blanche om, met in mijn oren de beste Belgische inzending ooit, de kroon op het werk te zetten. Om een lang verhaal kort te maken: mijn enthousiasme is deze keer dus niet bepaald getemperd. Het krijgt daarentegen nog een hele week lang helemaal carte blanche, net als mijn zin voor flauwe woordspelingen.
Eén plus één is drie, zo luidt het gezegde. De wiskunde laat er daarentegen geen twijfel over bestaan dat de som van één en één zich beperkt tot twee. In sommige gevallen kan 1 + 1 echter ook gewoon 1 zijn, is mijn ondervinding. De basis voor deze theorie werd gevormd door de grote fusie in het voetballandschap aan het begin van het intussen afgelopen seizoen. Nu ja, voetballandschap is misschien veel gezegd, eerder cafévoetballandschap. Regio Mechelen - Kempen, afdeling 4. Dat voetballandschap om precies te zijn. Forza Mechelen A smolt toen samen met Forza Mechelen B, teneinde een zowel kwalitatief als kwantitatief sterker geheel te bekomen.
Mijn stelling van zojuist licht al een tipje van de sluier over de afloop. Het voorbije seizoen was alles welbeschouwd meer van hetzelfde. Soms gewonnen, soms verloren, soms genoeg spelers, soms schrapen om aan voldoende manschappen te geraken. Een anonieme zesde plaats in het klassement is in feite de perfecte samenvatting van 24 matchen strijden op het laagste niveau. Gaan we nu over naar mijn persoonlijke evaluatie, uitgevoerd door een onafhankelijk orgaan bestaande uit mezelf. In, ruw geschat, 17 matchen tekende ik voor vijf goals en vijf assists. Die vijf goals waren allemaal voorbehouden voor de heenronde en getuigden eigenlijk stuk voor stuk van een schoonheid die mijn schrijvende alter ego voor problemen stelt: in dit geval zijn noch zelfspot, noch hyperbolen aanwendbaar. Het waren gewoon propere doelpunten, elk op zijn manier.
Net toen ik dacht dat ik nooit meer ging stoppen met scoren en dat de eerste 25 jaar van mijn voetbalcarrière louter op toevallige tegenslag berustte, kwam in 2017 de kentering. Eerst sluimerend (één match niet scoren), dan stilaan zorgelijk (drie matchen niet scoren), om vervolgens tot de onloochenbare constatatie te komen dat de natuurlijke orde zich weer hersteld had. Van een zwak moment in die natuurlijke orde had ik even weten te profiteren om me onrechtmatig wat torinstinct toe te eigenen, maar uiteindelijk blijft alles toch bij het oude. Ook 1 + 5 = 1.
Over Tom Boonen is al veel gezegd en geschreven. Qua kwantiteit zit het dus goed, qua kwaliteit na dit stuk ook. Meer nog dan het einde van een absolute topatleet, vormt het afscheid van Boonen nog maar eens een confrontatie met de eigen sterfelijkheid. Mijn belangstelling voor sport begon zo rond het tiende levensjaar. Helden gingen, nieuwe helden kwamen. Sporters van boven de dertig waren sowieso stokoud in mijn jonge ogen. Als iemand dan toch wonderwel die haast onvatbare leeftijd wist te bereiken, was het hoog tijd om de fakkel door te geven. Jonge talenten hadden de toekomst, en die toekomst zou eeuwig duren. Quod non. Gilles De Bilde was waarschijnlijk de eerste ster waarbij ik zowel de op- als ondergang vanop de eerste rij meemaakte. Hij bleek geen rariteit maar integendeel de voorloper van hele hordes. Het volledige sportersarsenaal werd geruisloos ververst, jaar na jaar. Ik stond erbij, keek ernaar en het enige wat me te doen stond was ouder worden.
Ook Tom Boonen zelf leed aan overschatting van de jeugdigheid - niet te verwarren met jeugdige overschatting. Na op 21-jarige leeftijd een majestueuze intrede gedaan te hebben in het profpeloton, zag hij mogelijkheden zover het oog reikt. Een lege tijdsas die zich uitstrekt, divergerend naar het oneindige. No way dat hij ooit als oude knar zou eindigen. Al vlug verklaarde Boonen rond zijn dertigste te willen stoppen met wielrennen. Negen lange jaren nog te gaan, als dat al niet volstond? Dat volstond niet. Het ene jaar werd er gewonnen, het andere was er een valpartij, dan nog eens een haperende vorm en het volgende moment is de dertigste verjaardag daar met in zijn zog een toch een tikkeltje onbevredigende erelijst. Boonen deed vervolgens wat wij allemaal doen: de tijd bij zijn slippers nemen en zich eraan vastklampen. Eventueel de illusie van jeugdigheid hooghouden door een snuifje cocaïne, wat wij niet allemaal doen.
Hoe dan ook mocht het niet baten. Tom Boonen eindigde vorige week als oude knar, een 36-jarige die de jeugd en de haren definitief achter zich heeft gelaten. In tussentijd is hij er wel in geslaagd dromen om te zetten in daden, iets wat niet iedereen gegeven is. Plus, als ultieme troost: in de herinnering van velen zal hij nooit ouder dan 36 jaar worden. Dat in tegenstelling tot ons gewone stervelingen, die een alsmaar confronterender heden niet kunnen wegsteken achter een glorieus verleden.
Hoe zou het nog zijn met de mensen die ik het vaakst zie? In een ideale wereld spreken we dan over familie, vrienden of geliefden; in het westerse kapitalistische systeem houden we het bij collega's. Vier jaar geleden schreef ik een veelgeprezen blog over hen, maar in tussentijd is er natuurlijk veel veranderd. Ik zit nu bijvoorbeeld meer dan negen jaar op mijn stoel, tegenover iets meer dan vijf jaar toen. Het werkleven is één lange emotionele rollercoaster. Omdat ik daar dan toch zat, heb ik verder van de nood een deugd gemaakt. Collega An kreeg een upgrade en mag zich mijn vriendin noemen, als iemand toevallig ernaar vraagt. Die kwalificatie draagt ze al tien heuglijke maanden lang, goed voor mijn persoonlijke besttijd. Tinder moet het dus duidelijk afleggen tegen de werkvloer, ook al swipet die laatste dan iets minder lekker.
Daarnaast was het een komen en gaan bij collega's waar het zaadje der vriendschap is geplant. Voor dat komen én gaan, weliswaar in een andere volgorde, zorgde Sander, een levende stormram met ook een gevoelige kant, namelijk zijn slechte enkels. Na een kortstondige zijstap naar een concurrent die hetzelfde doet maar dan anders (of ook hetzelfde, weet ik het), keerde hij terug naar de stal. Rina, die met gepaste trots de bijnamen Queen G, Goofy, Ons Madam, Krullie, RiRi en Rina G torst, zocht haar heil dan weer in een interne mutatie. Dat wil zeggen bij dezelfde werkgever blijven maar liefst met andere collega's. Misschien moeten we maar eens overwegen om haar een bijnaam af te pakken en aan de arme kindjes in Afrika te geven.
Zijn altijd trouw op post gebleven: Kristof aka den Bikkel en Lev aka Lev - zijn naam is op zichzelf al speciaal genoeg. Kristof maakt meer en meer van zijn hobby zijn beroep. Aangezien hij toch steeds in de wandelgangen vertoeft (niet per se op weg naar ergens, wel per se weg van zijn bureau), heeft hij zich in één moeite door tot 'Keizer van de Wandelgangen' opgewerkt. Dat is weliswaar een officieuze titel maar wel een waardevolle. Opererend in de schaduwen van de macht vergaart hij kennis, die vervolgens wordt aangewend om zijn eigen mannetjes op sleutelposities te plaatsen. Zo geraakt onze organisatie alsmaar meer in zijn greep, en is het nog een kwestie van tijd vooraleer hij zelf dan wel één van zijn stromannen de nieuwe CEO wordt. Lev aka Lev laat het niet aan zijn hart komen. Hij tatert op het moment dat ik dit schrijf waarschijnlijk lustig in het rond en doet vermoedelijk hetzelfde op het moment dat wie dan ook dit leest. Volgens een oude legende zou hij zich ooit minutenlang in stilte hebben gehuld, maar we weten allemaal hoe dat gaat met oude legendes.
Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel. Zo luidt althans het gezegde, ik verzin dit heus niet ter plekke. Londen wordt wijselijk uit de vergelijking gehouden. Het regent daar immers altíjd, dus wat betreft taalkundig precisiewerk ben je er weinig mee. Mocht ik van het vooruitziende type zijn, ik had vorige week dan ook mijn valies van een K-way, een paraplu en een paar waterdichte schoenen voorzien voor het driedaagse bezoek aan de hoofdstad van de Brexit. Maar type mensen verander je niet, in tegenstelling blijkbaar tot weertypes. Een op een lentezonnetje geklede Belg werd zo drie dagen lang getrakteerd op een lentezonnetje. Mooi.
Mijn vorige bezoek aan Londen dateert van het jaar 2000. The Blair Witch Project was net in de zalen, Euro 2000 stond voor de deur, ik had nog geen gsm maar wel puistjes en de bijhorende maagdelijkheid. Zeventien jaar geleden en het lijkt alsof het gisteren was - en nee, niet per se omdat ik de twee Londen-trips aan het verwarren ben. Dat 2017 min 2000 gelijk is aan 17 en 2000 min 1983 óók, klopt misschien puur wiskundig wel maar zeker niet gevoelsmatig. Net als onze valuta lijkt ook de tijd vanaf de eeuwwisseling door 40,3399 te zijn gedeeld. Je kan er dan maar beter in hoog tempo het beste van maken, bijvoorbeeld door naar Londen te gaan.
De meest frappante activiteit aldaar vond plaats op de ochtend van dag 2. Twee woorden in voorgaande zin geven al weg dat het hier om iets buitengewoons gaat, namelijk 'activiteit' en 'ochtend'. In mijn citytripgeschiedenis is er voor beide nooit veel plaats geweest. Citytrips met vrienden leken zich vooral 's avonds af te spelen, met het café als epicentrum. "Dat kunt ge toch overal doen, dingen bezichtigen..", om de kernachtige verwoording van vaste reisgenoot Geert nog eens boven te halen (zie ook: 'Graag Praag', 29-07-2012). Met An verliet ik daarentegen om 7 uur 's ochtends in jogging ons hotel voor een goed 9 kilometer lange loop door het immense Hyde Park (het had net zo goed 'Hide Park' kunnen heten, verstoppertje spelen is echt wel mogelijk, nvdr). Een verkwikkende douche later hadden we nog tijd te over om in het hotel een rijkelijk English breakfast te verorberen, alvorens aan de dag te beginnen.
Twee maanden ver in 2017 en 0 blogs geproduceerd. Omgerekend komt dat neer op een gemiddelde van 0 per maand. Hoe kan de auteur ooit nog op een geloofwaardige, niet-geforceerde manier de draad oppikken? Het gemakkelijkste zou natuurlijk zijn om excuses aan te halen voor dat verval. Laten we dat dan maar doen. Ook in 2017 blijft het credo immers 'Waarom moeilijk als het ook makkelijk kan?' (nipt gevolgd door: 'Waarom bloggen als je ook niet kan bloggen?'). Ik lijst hieronder de vier voornaamste oorzaken op.
1. Stranger Things (Netflix)
Oftewel ET meets The X-files. Series met voornamelijk kindacteurs hebben een niet zo voor de hand liggende achilleshiel, namelijk kindacteurs. Vaker wel dan niet zit je als kijker te hopen dat die prepuberale etters een welgemikte opvoedkundige tik tegen de slaap krijgen. Niet zo bij Stranger Things. De hele reeks is doordrongen van een jaren '80-magie die zelfs in de jaren '80 niet in de vrije natuur voorkwam. Nostalgie creëren naar een tijd die je zelf niet (bewust) beleefd hebt: dat is de kracht van ware kunst.
2. House of Cards (Netflix)
Gek hoe zo'n geraffineerde, intelligent in elkaar geknutselde serie zo snel gedateerd kan zijn. House of Cards stamt immers van vier jaar geleden, een tijdperk waarin we nog dachten dat er sluwe manipulatie en slinks gemanoeuvreer nodig was om president van de US of A te worden. Sinds een paar maanden weten we wel beter: openlijke leugens, boertigheid en lelijk haar zijn de sleutels tot succes. Had Frank Underwood dat maar geweten!
3. Narcos (Netflix)
Iedereen kent Pablo Escobar, de meest iconische schurk sinds Karel De Gucht. Narcos volgt respectievelijk 's mans reilen, zeilen en zwanenzang. Volgens Forbes was de man met de forse embonpoint en dito snor op een bepaald moment de 8e rijkste persoon op aarde. Zijn officiële inkomstenbron was een taxibedrijf bestaande uit drie taxi's. Dit doet het vermoeden rijzen dat Pablo Escobar schaamteloos cumuleerde en zijn inkomsten aandikte met vetbetaalde postjes in beheerraden van intercommunales. Meer daarover in 'Narcos'.
4. Stadion, Extra Time, Match of the Day, Champions League, Europa League...
Al die voetbal, moet dat nu echt? Het antwoord is blijkbaar ja. Mijn volledige maandagavond gaat op aan voetbalsamenvattingen van het weekend. Plus de analyses natuurlijk, met het onovertroffen 'Stadion' op kop. De immer dwaze kwinkslagen tussen jongemannen-op-leeftijd Tom Coninx en Johan Boskamp; het Orakel-dat-altijd-ongelijk-heeft Aad De Mos, door Coninx subtiel op een piëdestal geplaatst; en ten slotte Herman Brusselmans voor de serieuze analyses: ik kan er blijven naar kijken.
