Met een kebab in het daartoe gespecialiseerde etablissement 'Istanbul' op de Oude Markt, symbolischer kon het haast niet eindigen. Tussen september 2001 en augustus 2003, toen mijn verblijf in Leuven nog van zeer tijdelijke aard leek te zijn, fungeerde deze plaats als toeristenval par excellence. Mijn kot was gelegen in de Minderbroederstraat, mijn stamcafés bevonden zich in de Tiensestraat. Een rechte (zigzag)lijn van de laatste locatie naar de eerste, impliceerde dus onvermijdelijk het diagonaal kruisen van de Oude Markt. Met de neus (en ook wel de rest van lichaam en geest) goed in de wind was het vrijwel onmogelijk om aan de weldadige kebabgeur te weerstaan. Bijgevolg nuttigde ik een aantal keer per week mijn ontbijt al proactief, voor het slapengaan. Een broodmaaltijd met groenten als ontbijt, zo slecht klinkt dat in feite nog niet. En extra pepers.

'Istanbul' is overigens niet meer wat het ooit was, het heette vroeger 'Antalya'. Leuven is ook niet meer wat het ooit was, maar het heet tenminste nog wel Leuven. Zestien jaar lang was het mijn hometown. Ik zou kunnen zeggen dat ik er man ben geworden, maar dat zou een leugen zijn. De waarheid is voor één keer rooskleuriger: ik ben er jongvolwassene gebléven. De 18-jarige slungel met puistjes is nu een 34-jarige slungel met streepjes grijs in het haar - uiteraard steeds te wijten aan de lichtinval. Na 18 jaar Limburg en 16 jaar Vlaams-Brabant is het nu voor onbepaalde tijd de beurt aan Antwerpen. Sinds deze week mag ik me officieel burger van Ekeren noemen, samenwonend met An en Alesso en een kat, hopelijk nog vele jongvolwassen jaren tegemoet.

Oh ja, op die laatste dag in Leuven heb ik eigenlijk een pastabeker gegeten, alle symboliek ten spijt. Ik had gewoon geen goesting in kebab, oké?