Wij verbleven de eerste dagen in het Lahemaa Park, op een ecologische kampplaats opgetrokken volgens de hippieprincipes. Dat wil zeggen: geen elektriciteit, zelf warm gestookt water en een vuile keuken. De vrouw des huizes hield zich samen met enkele vrijwilligsters bezig met bepaalde noodzakelijke klusjes, zoals zaagsel van tussen de planken vloer schrapen of onkruid uittrekken aan de rand van het bos. Ondertussen werkte slechts één van de vier wc's, bood geen enkele (geïmproviseerde) tafel de mogelijkheid om er met vier man aan te zitten en was er nergens een enigszins propere vork te bespeuren. Toch hadden ze stuk voor stuk een onwrikbaar geloof in 'Het Project'. Nog enkele weken en alles zou in orde komen, we hadden gewoon de pech de eerste gasten van het seizoen te zijn. Ons oordeel: 'Het Project' is naar goede linkse traditie een eeuwig 'streven naar'. Over enkele weken zal het niet af zijn, over vijf jaar niet en over tien jaar ook niet. Dat is zelfs niet erg, zolang er maar mee te lachen valt. 

Hoe dan ook hebben we volop kunnen genieten van de natuurpracht. Kilometerslange groene bossen, een staalblauw meer, indrukwekkende rotsformaties en vooral: géén toeristen. Estland lijkt zelfs door de Hollanders nog niet ontdekt. Ook in hoofdstad Tallinn is er trouwens plaats voor natuurschoon, maar dan van een andere orde. Wie een voorkeur heeft voor onveranderlijk blonde, slanke, goed opgemaakte Slavische schoonheden, wordt hier op zijn wenken bediend. Wij, op één iemand na niet-vrijgezel, waren daar echter met andere motieven. Estland 2017 kaderde namelijk in 'Het Project', het behalen van de wereldtitel door onze Rode Duivels! Dit project gaat wel slagen hoor, we voelen het, het is nog slechts een kwestie van tijd. De simpele overwinning in de lange Estse midzomernacht reikte ons op symbolisch vlak alvast nog wat welgekomen munitie aan: de donkere dagen zijn definitief voorbij, de Rode Duivels zitten op het Lichtend Pad, het juiste spoor.