Over Tom Boonen is al veel gezegd en geschreven. Qua kwantiteit zit het dus goed, qua kwaliteit na dit stuk ook. Meer nog dan het einde van een absolute topatleet, vormt het afscheid van Boonen nog maar eens een confrontatie met de eigen sterfelijkheid. Mijn belangstelling voor sport begon zo rond het tiende levensjaar. Helden gingen, nieuwe helden kwamen. Sporters van boven de dertig waren sowieso stokoud in mijn jonge ogen. Als iemand dan toch wonderwel die haast onvatbare leeftijd wist te bereiken, was het hoog tijd om de fakkel door te geven. Jonge talenten hadden de toekomst, en die toekomst zou eeuwig duren. Quod non. Gilles De Bilde was waarschijnlijk de eerste ster waarbij ik zowel de op- als ondergang vanop de eerste rij meemaakte. Hij bleek geen rariteit maar integendeel de voorloper van hele hordes. Het volledige sportersarsenaal werd geruisloos ververst, jaar na jaar. Ik stond erbij, keek ernaar en het enige wat me te doen stond was ouder worden.

Ook Tom Boonen zelf leed aan overschatting van de jeugdigheid - niet te verwarren met jeugdige overschatting. Na op 21-jarige leeftijd een majestueuze intrede gedaan te hebben in het profpeloton, zag hij mogelijkheden zover het oog reikt. Een lege tijdsas die zich uitstrekt, divergerend naar het oneindige. No way dat hij ooit als oude knar zou eindigen. Al vlug verklaarde Boonen rond zijn dertigste te willen stoppen met wielrennen. Negen lange jaren nog te gaan, als dat al niet volstond? Dat volstond niet. Het ene jaar werd er gewonnen, het andere was er een valpartij, dan nog eens een haperende vorm en het volgende moment is de dertigste verjaardag daar met in zijn zog een toch een tikkeltje onbevredigende erelijst. Boonen deed vervolgens wat wij allemaal doen: de tijd bij zijn slippers nemen en zich eraan vastklampen. Eventueel de illusie van jeugdigheid hooghouden door een snuifje cocaïne, wat wij niet allemaal doen.

Hoe dan ook mocht het niet baten. Tom Boonen eindigde vorige week als oude knar, een 36-jarige die de jeugd en de haren definitief achter zich heeft gelaten. In tussentijd is hij er wel in geslaagd dromen om te zetten in daden, iets wat niet iedereen gegeven is. Plus, als ultieme troost: in de herinnering van velen zal hij nooit ouder dan 36 jaar worden. Dat in tegenstelling tot ons gewone stervelingen, die een alsmaar confronterender heden niet kunnen wegsteken achter een glorieus verleden.