Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel. Zo luidt althans het gezegde, ik verzin dit heus niet ter plekke. Londen wordt wijselijk uit de vergelijking gehouden. Het regent daar immers altíjd, dus wat betreft taalkundig precisiewerk ben je er weinig mee. Mocht ik van het vooruitziende type zijn, ik had vorige week dan ook mijn valies van een K-way, een paraplu en een paar waterdichte schoenen voorzien voor het driedaagse bezoek aan de hoofdstad van de Brexit. Maar type mensen verander je niet, in tegenstelling blijkbaar tot weertypes. Een op een lentezonnetje geklede Belg werd zo drie dagen lang getrakteerd op een lentezonnetje. Mooi.
Mijn vorige bezoek aan Londen dateert van het jaar 2000. The Blair Witch Project was net in de zalen, Euro 2000 stond voor de deur, ik had nog geen gsm maar wel puistjes en de bijhorende maagdelijkheid. Zeventien jaar geleden en het lijkt alsof het gisteren was - en nee, niet per se omdat ik de twee Londen-trips aan het verwarren ben. Dat 2017 min 2000 gelijk is aan 17 en 2000 min 1983 óók, klopt misschien puur wiskundig wel maar zeker niet gevoelsmatig. Net als onze valuta lijkt ook de tijd vanaf de eeuwwisseling door 40,3399 te zijn gedeeld. Je kan er dan maar beter in hoog tempo het beste van maken, bijvoorbeeld door naar Londen te gaan.
De meest frappante activiteit aldaar vond plaats op de ochtend van dag 2. Twee woorden in voorgaande zin geven al weg dat het hier om iets buitengewoons gaat, namelijk 'activiteit' en 'ochtend'. In mijn citytripgeschiedenis is er voor beide nooit veel plaats geweest. Citytrips met vrienden leken zich vooral 's avonds af te spelen, met het café als epicentrum. "Dat kunt ge toch overal doen, dingen bezichtigen..", om de kernachtige verwoording van vaste reisgenoot Geert nog eens boven te halen (zie ook: 'Graag Praag', 29-07-2012). Met An verliet ik daarentegen om 7 uur 's ochtends in jogging ons hotel voor een goed 9 kilometer lange loop door het immense Hyde Park (het had net zo goed 'Hide Park' kunnen heten, verstoppertje spelen is echt wel mogelijk, nvdr). Een verkwikkende douche later hadden we nog tijd te over om in het hotel een rijkelijk English breakfast te verorberen, alvorens aan de dag te beginnen.
Twee maanden ver in 2017 en 0 blogs geproduceerd. Omgerekend komt dat neer op een gemiddelde van 0 per maand. Hoe kan de auteur ooit nog op een geloofwaardige, niet-geforceerde manier de draad oppikken? Het gemakkelijkste zou natuurlijk zijn om excuses aan te halen voor dat verval. Laten we dat dan maar doen. Ook in 2017 blijft het credo immers 'Waarom moeilijk als het ook makkelijk kan?' (nipt gevolgd door: 'Waarom bloggen als je ook niet kan bloggen?'). Ik lijst hieronder de vier voornaamste oorzaken op.
1. Stranger Things (Netflix)
Oftewel ET meets The X-files. Series met voornamelijk kindacteurs hebben een niet zo voor de hand liggende achilleshiel, namelijk kindacteurs. Vaker wel dan niet zit je als kijker te hopen dat die prepuberale etters een welgemikte opvoedkundige tik tegen de slaap krijgen. Niet zo bij Stranger Things. De hele reeks is doordrongen van een jaren '80-magie die zelfs in de jaren '80 niet in de vrije natuur voorkwam. Nostalgie creëren naar een tijd die je zelf niet (bewust) beleefd hebt: dat is de kracht van ware kunst.
2. House of Cards (Netflix)
Gek hoe zo'n geraffineerde, intelligent in elkaar geknutselde serie zo snel gedateerd kan zijn. House of Cards stamt immers van vier jaar geleden, een tijdperk waarin we nog dachten dat er sluwe manipulatie en slinks gemanoeuvreer nodig was om president van de US of A te worden. Sinds een paar maanden weten we wel beter: openlijke leugens, boertigheid en lelijk haar zijn de sleutels tot succes. Had Frank Underwood dat maar geweten!
3. Narcos (Netflix)
Iedereen kent Pablo Escobar, de meest iconische schurk sinds Karel De Gucht. Narcos volgt respectievelijk 's mans reilen, zeilen en zwanenzang. Volgens Forbes was de man met de forse embonpoint en dito snor op een bepaald moment de 8e rijkste persoon op aarde. Zijn officiële inkomstenbron was een taxibedrijf bestaande uit drie taxi's. Dit doet het vermoeden rijzen dat Pablo Escobar schaamteloos cumuleerde en zijn inkomsten aandikte met vetbetaalde postjes in beheerraden van intercommunales. Meer daarover in 'Narcos'.
4. Stadion, Extra Time, Match of the Day, Champions League, Europa League...
Al die voetbal, moet dat nu echt? Het antwoord is blijkbaar ja. Mijn volledige maandagavond gaat op aan voetbalsamenvattingen van het weekend. Plus de analyses natuurlijk, met het onovertroffen 'Stadion' op kop. De immer dwaze kwinkslagen tussen jongemannen-op-leeftijd Tom Coninx en Johan Boskamp; het Orakel-dat-altijd-ongelijk-heeft Aad De Mos, door Coninx subtiel op een piëdestal geplaatst; en ten slotte Herman Brusselmans voor de serieuze analyses: ik kan er blijven naar kijken.
2016 kondigde zich aan als een jaar om rustig achterover te leunen en de boel zijn gang te laten gaan. Hoe overhoop het persoonlijke leven ook zou liggen, er was altijd het EK voetbal en de Olympische Spelen om voor afleiding en vertier te zorgen. Dat liep even anders. 2016 werd het jaar van de responsabilisering. Mijn persoonlijke leven moest zowaar redding brengen in een mondiale poel van ellende. Het klimaat sloeg verder op hol; IS trof nu ook Brussel; met David Bowie, Muhammad Ali en Johan Cruijff ontvielen ons ten minste drie Helden en tot overmaat van ramp is er het trio Poetin - Erdogan - Trump, die op een zeldzame manier kwaadaardigheid met domheid weten te combineren. En dan heb ik het nog niet gehad over de deconfiture van de Belgen op bovengenoemd EK of de volledig onterechte Eurosongfestival-laureaat!
Over tot plan-B dan maar: zelf iets van mijn leven maken. Een mens moet wat, tegenwoordig. Met An & Alesso wist ik overtuigend de wereldproblemen te counteren, In één klap vrouw én kind, daar is geen Trump tegen bestand. De verkiezing van die laatste werd ogenblikkelijk doorgespoeld met een reis naar Kaapverdië, terwijl het mislukte EK zowel in Frankrijk zelf als op Werchter tot zijn juiste proporties werd teruggebracht ("Dit is de grootste ramp ooit in de geschiedenis van de mensheid, maar whatever."). Voor het overige was er het afscheid van het ouderlijke huis en de verwelkoming van een bevredigende fysiek: nooit draafde ik zo soepel over velden en wegen als in 2016. Een gevolg van ijzeren discipline, genadige ziektekiemen en niet elke dag frieten eten. Geluk schuilt soms in de meest onverwachte hoeken.
Maar nu genoeg geleuterd, er moet een lijstje volgen!
Beste film: te weinig films gezien dit jaar.
Beste song:
1. Rihanna - Work
2. Flume - Never be like you
3. Mura Masa - Love$ick ft. A$AP Rocky
4. Calvin Harris feat. Rihanna - This is what you came for
5. Red Hot Chili Peppers - Dark Necessities
6. First Aid Kit - My Silver Lining
7. Kiiara - Gold
8. Gnash feat. Olivia O' Brien - I hate u, I love u
9. Martin Garrix feat. Bebe Rexha - In the name of love
10. Kungs - This girl
Beste cd: te weinig cd's geluisterd dit jaar.
Beste tv: De Ideale Wereld; De 16; Aad, Tom en Herman in Stadion; Olympische Spelen; Wat Als?; De Mol; Making a Murderer; House of Cards.
Wat wens ik mezelf toe in 2017?
Een antwoord in de rubrieken 'Beste film' en 'Beste cd'. De lat kan niet altijd hoog liggen.
September 2001. Onthoud die datum. Nauwelijks hadden twee vliegtuigen zich in de WTC-torens geboord, of ik trok symbolisch de deur van het ouderlijke huis achter me dicht. Het platteland van Hees moest baan ruimen voor de roerige studentenstad Leuven. In het beste geval voor vier jaar, in het slechtste geval zou ik na hooguit een jaar terug deel uitmaken van de vertrouwde alledaagse landerigheid. Nu, meer dan 15 jaar later, kan besloten worden dat mijn afscheid toentertijd definitief was. Hees bestaat immers niet meer. Het ouderlijke huis kreeg vandaag nieuwe eigenaars, de laatste strohalm die toegang gaf naar een vorig leven is daarmee verdwenen.
Vijftien jaar geleden zou het me niks gedaan hebben, 10 jaar geleden zeker niet en zelfs 5 jaar geleden ook niet veel, maar als je maar lang genoeg wacht doet de nostalgie vanzelf zijn intrede. Nooit meer in de living, nooit meer in mijn slaapkamer en, vooral, nooit meer in die fantastische tuin. Als oefening werkelijk kunst baart, dan had ik intussen zoveel geld met voetbal moeten verdienen dat de ouderlijke tuin allang een openluchtmuseum was. Duizenden uren werd er gevoetbald met vriendjes of desnoods helemaal alleen, dribbelend tussen de planten met de chronometer binnen handbereik. (Een kosten-batenanalyse van mijn voetbalinspanningen zou mogelijk vernietigend zijn, nvdr.)
Mijn gedachten dwalen ook af naar de eerbare honden die onze tuin in de loop der jaren hebben bevolkt. Scruffy, Rakker, Toby en Kira draafden er rond en deden met grote regelmaat kaka, die ik dan mocht oprapen. Dat was eigenlijk helemaal niet leuk, geen idee dus wat het in dit eerbetoon doet. De naamloze treurwilg daarentegen verdient wel zijn plaats. Een dikke 20 jaar geleden werd onze tuin zijn voedingsbodem, en voorlopig wijst alles erop dat hij ieder van ons zal overleven. Zijn statigheid maakte al snel indruk, met zijn forse stam en takken die reikten tot aan de grond (het blijft uiteindelijk een treurwilg). Hij deed bovendien nooit kaka.
Tot slot is een relativering op zijn plaats. Van alle in memoriams is de materiële variant veruit de meest geprefereerde. Het is tenslotte een huis voor kinderen en niet voor oudere mensen. Er moet in gedroomd worden over voetbalsuccessen, muzikale carrières en kalverliefdes. Het huis verdient dat zijn straatnaam eer wordt aangedaan.
Je zal het altijd zien: dan schrijf je eens een blog vlak voor de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen bekend is, en dan wordt Donald Trump de nieuwe president. Het causaal verband is nog niet direct bewezen, maar in de toekomst zal ik dat risico alvast niet meer nemen. De output blijft vanaf nu beperkt tot verkiezingsvrije nachten. Eens om de vier jaar zal er dus zeker géén blog verschijnen, een beperking die zich vooral zal laten gevoelen in combinatie met de 350 dagen per jaar waarin het me aan goesting ontbreekt. In dit verband wens ik trouwens mijn excuses aan te bieden aan degenen die voor hun informatiegaring uitsluitend een beroep doen op mijn blog. Bijna een maand in spanning wachten moet niet leuk zijn geweest, om nog maar te zwijgen van de anticlimax bij het vernemen van Trump als winnaar.
Gelukkig kan de wereldbevolking zich optrekken aan mijn reis naar Kaapverdië. De voortekenen oogden goed en werden een week lang feestelijk bewaarheid. Het geniale aan de all-in-formule zit 'm erin dat alles inclusief is, zo heb ik uitgedokterd. Rijkelijke buffetten, een zwembad, een zon... alles is aanwezig om een week actief passief te gaan doen. Zolang de reis maar lang genoeg op voorhand betaald is, heb je bovendien de indruk dat alles effectief gratis is. Het enige addertje onder het gras leek een zeker post-koloniaal schaamtegevoel te zijn, maar ook dat ebde snel weer weg. Na een dag was het al de normaalste zaak van de wereld dat zwarte medemensen zich uit de naad werken voor exclusief blanke westerlingen. Alsof dat nu eenmaal het logische gevolg was van de Amerikaanse verkiezingsuitslag.
Over Kaapverdië valt dan weinig te klagen, over het traject Brussel - Kaapverdië des te meer. Dat lag niet noodzakelijk aan dat traject zelf, eerder was het de 15 maanden oude baby van An die geen fan is van 6 uur durende trajecten in benepen ruimtes. Want op het vliegtuig zitten mag dan soms vermoeiend zijn, het is in niets te vergelijken met een vliegreis in het gezelschap van een baby. Volgens mijn berekeningen staat 1 vlieguur met baby gelijk aan 12 vlieguren alleen. Eens de bestemming bereikt, hadden An en ik dus het equivalent van 72 uur oftewel 3 volle dagen er opzitten. Besluit: de tijd vliegt duidelijk alleen maar op momenten dat wij niet toevallig hetzelfde aan het doen zijn. Een nieuwe natuurwet is geboren.
Ik schrijf dit een 3-tal uur voor de bekendmaking van de nieuwe Amerikaanse president, een 20-tal uur voor de bekendmaking van de uitslag van Nederland - België en, dat wordt meestal vergeten in de opsomming, een 30-tal uur voor mijn vlucht naar Kaapverdië. De term vlucht klinkt trouwens escapistischer dan het is. Het is niet zo dat ik tijd voor mezelf nodig heb of me per se definitief uit de dagelijkse sleur wil onttrekken, noch zit de KGB mij op de hielen. Integendeel, 'vlucht naar Kaapverdië' moet hier eerder geïnterpreteerd worden als 'vliegreis richting een week all-in-vakantie'. Voor de allereerste keer in de geschiedenis van mijn leven zal ik mijn verlof aanwenden waarvoor het indertijd door de sossen is uitgevonden: onbeperkt schransen en slempen in de zon.
Die evolutie is ingegeven door een vriendin te schaken die een goeie 15 maanden geleden een zoontje op de wereld zette. Met de rugzak rondtrekken is dan moeilijk en sowieso, een combo van rugzak en buggy ziet er gewoon belachelijk uit. Een zonovergoten resort met cocktailovergoten glazen biedt in dat geval een welgekomen uitweg. Morele bezwaren zijn niet te bespeuren, want we zitten met een baby. Zelfs de anders verplichte uitstap naar de naburige stadjes kunnen we zonder wroeging feestelijk aan ons laten voorbijgaan. Hoe de lokale bevolking precies leeft zal dus mogelijk helaas voor altijd een raadsel blijven (gokje: relatieve armoe maar wel allemaal een gsm, en iedereen probeert brol te verkopen aan de toevallige (babyloze) toeristen).
Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het zie zitten. Luieren op het werk is zo ongeveer mijn grootste doordeweekse genot, dus waarom de lijn niet doortrekken in de vrije tijd? De conclusie is duidelijk: mijn first resort mag dan wel, gezien het reisgezelschap, een last resort zijn, de voortekenen ogen alvast goed.
Het zijn weer die weken van het jaar. Die weken waarin het academiejaar net gestart is en de examens slechts verre toekomstmuziek zijn. Een uitgelaten meute banjert zorgeloos door Leuven-centrum, een spoor van slapeloze omwonenden doorheen de stad trekkend. De hedendaagse jeugd mag dan meer communicatiemiddelen dan ooit te zijner beschikking hebben, roepen en tieren blijkt nog altijd de absolute voorkeur te genieten. Van een beetje nachtlawaai ligt niemand wakker - of toch zeker de producenten niet. Het politieverslag van een gemiddelde avond is om duimen en vingers van af te likken. Voor de ogen van de lezer ontrolt zich aan een waanzinnig tempo een aaneenschakeling van dronken taferelen. Met vermelding van leeftijd en woonplaats wordt in geuren en kleuren het va-et-vient van de protagonisten geschetst.
Ik citeer lukraak uit het verslag van afgelopen nacht. Een 25-jarige man uit Ellezelles lag brakend in de Zeelstraat; een 21-jarige student uit Merchtem slapend in een portaal in de Drinkwaterstraat; een 22-jarige studente uit Gent was zo dronken na een fles jenever (sic) dat ze met de ziekenwagen naar de spoeddienst werd gebracht; een 21-jarige uit Aalst werd betrapt toen hij aan een verkeersbord aan het sleuren was; een 35-jarige man uit Houthalen hinderde met zijn gezwalp de bussen. Zo gaat het nog een tijdje door, verschillende verhaallijnen worden met veel oog voor detail in elkaar geweven om ooit, over 5, 10 of misschien wel 20 politieverslagen, samengebracht te worden tot een zinderende climax.
Zoals zo vaak is dit alles maar het topje van de ijsberg. Een plekje aan het slaapkamerraam met zicht op straat en een blocnote, meer heb ik niet nodig om op een uurtje een gelijkaardig verslag te pennen, zij het dan iets minder gedetailleerd. Om een idee te krijgen strekt het tot aanbeveling een aflevering van 'Oh Oh Cherso' op snelheid x6 af te spelen op de betere digicorder. Afgaand op het geluid, worden er op een nachtje Naamsestraat Leuven bovendien meer meisjes verkracht dan in Duitsland in '44-'45, ten tijde van de Russische raid naar Berlijn. Maar gelukkig laat het stadsbestuur niet betijen. Enkele dagen geleden kregen de buurtbewoners een brief in de bus, waarin met enige fierheid wordt gemeld dat de tijd van harde actie is aangebroken. Bij die brief ook meteen het wapen in deze strijd: een poster, die gebeurlijk schorriemorrie vriendelijk verzoekt om vandalenstreken, kabaal en wildplassen in de mate van het mogelijke achterwege te laten.
Dat de antiterrorismecel dáár nog niet aan gedacht heeft!
Flashback naar dag op dag een jaar geleden. Ik zit op de trein van Yogyakarta naar Surabaya. De rit duurt een uur of vijf, de vertraging bedraagt 0 minuten omdat de NMBS er voor niks tussenzit. Tegenover me zit een sympathieke Indonesiër die me uitvraagt over de jeugdscholen van RC Genk en Standard en me en passant over zijn leven vertelt. Zijn grootste droom: Parijs bezoeken. Ik reageer met een begrijpende hoofdknik en vertel hem dat ook RSC Anderlecht aardig wat talenten heeft opgeleid. Het heeft weinig zin uit te leggen dat ik al 32 jaar (we bevinden ons nog steeds in een flashback, remember) op 350 kilometer van zijn droom woon maar er nog steeds niet geweest ben. In de plaats daarvan zit ik 12.000 kilometer verder, op een trein tussen twee Indonesische industriesteden.
Gelukkig voor zowel de relevantie als het feelgoodgehalte van deze blog is bovenstaande historische scheeftrekking intussen verholpen. Ik heb Parijs bezocht, en hoe. Met de auto. Na een rit van een 4-tal uur arriveerden mijn vriendin An en ik afgelopen zaterdag in de lichtstad. We reden de stad binnen aan de kant van de Moulin Rouge, langs een brug waaronder honderden daklozen samentroepen, vermoedelijk gelukszoekers die op een steenworp van hun doel gestrand zijn. Nauwelijks een paar minuten in Parijs en al meteen talloze habitués voorbijgestoken in de hiërarchie. Dat is dan het lot van de gegoede westerling.
Die gegoede westerling ging door op dat elan, door als eerste verkenning voor een boottocht te opteren. Langs de oevers van de Seine herrijzen vervolgens onder andere het Louvre, de Notre-Dame, de Jardin des Tuileries en last but not least: de Eiffeltoren. Vreemd hoe zelfs in een stad vol monumenten één enkel monument zo overheersend is. De gids, die in vijf talen uit de boxen schalt, heeft allang de aandacht weer verlegd naar een bezienswaardigheid op stuurboord, maar alle hoofden blijven koppig (no pun intended) naar de grote metalen constructie gericht. Wij zullen het later die dag ook nog eens in al zijn glorie vanop Arc de Triomphe bekijken, een triomfboog die dus letterlijk als opstapje dient voor de almachtige Eiffeltoren.
Het nadeel van een weekendje weg is dat een weekend slechts twee dagen duurt. Zondag is alweer de dag van de terugreis, en terugreisdagen zijn altijd anders. In de regel worden ze gekenmerkt door kleinschaligheid en slecht weer (oké, dat laatste verzin ik hier ter plekke, bij een regenachtige zuiderse vakantie zal je net altijd zien dat de terugreisdag de mooiste van de hele hoop is). Maar kleinschaligheid is wél wetenschappelijk bewezen. Ook voor die behoefte bedient Parijs de toerist op zijn wenken. Het idyllische Montmartre lijkt immers de bakermat van de kleinschaligheid, de plaats waar het concept op punt werd gesteld. Tussen het filmische decor door wemelt het van de getalenteerde portretschilders en de vermoedelijk minder getalenteerde verkopers-van-buizen-om-portretten-in-te-steken. Kleine smet: we slaagden er niet in Café des Deux Moulins te vinden, de staminee waar het mooie 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain' (in mijn top-10 van de nillies, zie de blog van 23-01-2010 (!)) werd opgenomen.
Zelfs voor een gegoede westerling blijkt het ideaalbeeld dus weleens een brug te ver.
Op tv volgen is belangrijker dan deelnemen is belangrijker dan winnen
De sportzomer 2016 zit er alweer op, net op het moment dat ook de festivalzomer het voor bekeken houdt. Dit kan geen toeval zijn. En inderdaad, enige onderzoeksjournalistiek leert dat de reden moet gezocht worden bij het alles overkoepelend geheel, de zomer an sich, die ten einde loopt. Maar het mag gezegd: er werd op zijn minst geëindigd in schoonheid. De Olympische Spelen verrassen me elke vier jaar weer. Waar zo'n sportzomer het op papier telkens opnieuw vooral moet hebben van het E- of WK-voetbal, blijkt niet voor het eerst dat het de Olympische Spelen zijn die voor de eigenlijke catharsis zorgen.
Gelukkig voor jullie heb ik daar een theorie over. Een voetbaltornooi leeft bij uitstek van de hoop. De hoop dat België wereldkampioen wordt, of als het echt niet anders kan Europees kampioen. Lang voor het tornooi is de gelukspiek zo al bereikt. De droom is gedroomd, er staan enkel nog wat wetten en praktische bezwaren in de weg. Het speelschema wordt van voor tot achter uitgeplozen. Mogelijke tegenstanders in de achtste, kwart- en halve finale worden op hun merites beoordeeld. Vanaf de bekendmaking van de selectie neemt de negativiteit het vervolgens over, alsook de angst om te verliezen. Kleine ergernissen zetten krassen op het moreel, tot de onvermijdelijke uitschakeling volgt.
Wat een verschil met de Olympische Spelen. Het ene moment blijkt dat rondjes paraderen met een paard daadwerkelijk een olympische sport is, het volgende bevind je je in de halve finale hockey tegen Holland. We vertrekken met nul medailles en alles wat erbij komt is bonus. Door de tijdsverschillen met Rio leek er ook op elk ogenblik van de dag iets te kunnen gebeuren. Ik ben er nog altijd niet helemaal achter hoeveel uren ze daar nu precies voor of achter lopen, maar stond in elk geval steeds paraat. Enkel Pieter Timmers wist me te verrassen door tijdens mijn slaap naar zilver te zwemmen. Beetje laf eigenlijk. Maar anderzijds, dat is topsport: elk klein foutje wordt afgestraft.
Ik begin dit stuk een klein uur voor mijn 32e levensjaar ten einde is. Wanneer het af is, zal ik 33 jaar zijn. Tenzij ik nu stop, dan ben ik nog een klein uur 32. Het belooft alweer een vermoeiende blog te worden. En toch, en toch. Wanhopen is nergens voor nodig. Ik heb namelijk wel degelijk iets te melden op deze dag. Met het ouder worden ben ik immers letterlijk mijn wilde haren verloren. De aard van dit gebeuren is echter minder passief dan voorgaande zin doet uitschijnen. Daarstraks, tussen het thuiswerk en het thuispauzeren door, ben ik zelf op mijn fiets gesprongen en richting Kapsalon Etienne gebold. Aangezien de tand des tijds het laat afweten, heb ik meteen de beste man op de zaak gezet om mijn haar te temmen: Etienne, zo befaamd dat er zelfs een kapsalon naar hem vernoemd is.
De aanleiding van mijn demarche is duidelijk. Na een jaar of 15 met exact dezelfde coupe rondgelopen te hebben (sleutelwoorden: warrig; omhoog; veel gel), leek mijn zoveelste verdere infiltratie in het volwassendom een goeie gelegenheid om het over een andere boeg te gooien. Ik bedoel: Jezus Christus stierf op zijn 33e, na een florissante carrière. Dan kan ik toch moeilijk met warrig haar rondlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Etienne begreep gelukkig de urgentie van de situatie. Ik was nog niet goed binnen of ik mocht al op een stoel zitten wachten met een Dag Allemaal of Story naar keuze. In eerste instantie reageerde hij terughoudend op mijn plan om mijn haar niet 'hetzelfde als anders' te doen. Begrijpelijk. Ik ben die kerel die jarenlang elke dag een grijs gesneden brood komt halen, om dan plotsklaps om koffiekoeken met pudding te vragen.
Eens van de eerste schok bekomen, nam hij toch de moeite om mijn voorbeeldfoto te bekijken. Ik kan eventueel als verzachtende omstandigheid inroepen dat het oorspronkelijke idee van mijn vriendin kwam, maar de feiten blijven de feiten; ik heb in een publieke ruimte met een foto van Justin Timberlake zitten zwaaien, met de bijhorende melding dat ik mijn haar zoals hem wilde. Typisch gedrag van een 32-jarige, noem het gerust een jeugdzonde. Vervolgens ging alles verrassend snel. Na een kwartiertje zag ik een andere persoon voor mij in de spiegel. Het betrof de enige andere klant, die klaar was en passeerde om af te rekenen. Mijn haar was op dat moment ook al goed gevorderd. Tot mijn verbazing mag het resultaat er zijn, alsof een kapsel met een model wel bij me past. Maar bij een nieuwe coupe komen uiteraard nieuwe verantwoordelijkheden. De toekomst stond me ineens helder voor de geest, ik wist wat me te doen stond: ik moest en zou een kam kopen.
Met voetbal valt niet te spotten. Steller dezes weet er alles van, na de stroom aan negatieve reacties op de vorige blog. Uiteraard zou ik dat makkelijk kunnen negeren, maar ik wil me nu een man tonen en de kwatongen trotseren. Of ik ben gewoon allang blij met wat aandacht natuurlijk, ongeacht of dat nu de positieve of de negatieve variant is. Twistappel is mijn bewering dat ik het verlies van België had zien aankomen. Ik zal het hier en nu maar toegeven: dat is niet waar. Daarentegen toeterde ik fervent rond dat de Rode Duivels Europees kampioen zouden worden, een stellingname die zich vormde na het verlies tegen Italië. Mijn kennersoog spotte in de nederlaag de kiemen van een groot succes. Bovendien liet ik vanaf de tweede match niks meer aan het toeval over, in die zin dat mijn lievelingsboxershort steeds trouw dienst deed. Niet dat ik bijgelovig ben. Maar anderzijds, je zal maar eens uit het EK vliegen omdat ik toevallig niet mijn juiste boxershort aanhad. Dat is toch pas echt belachelijk. Best geen risico nemen dus.
Zoals genoegzaam bekend mocht het allemaal niet baten. Intussen ligt het EK alweer bijna een maand achter ons, dus ik stel voor het er niet meer over te hebben. Dat het hier gaat om het meest vergeetbare evenement ooit of zo, is in deze mooi meegenomen. Nee, dan liever mijn eigen leven. Met een nieuw lief én een autoaccident gaat het hier namelijk hard. Over dat eerste misschien later meer, als het al niet minder is. Wat het autoaccident betreft, klinkt de term vanop afstand bekeken misschien wat overdreven. Want oké, technisch gezien ging het om een steentje tegen de voorruit. Maar de impact daarvan kan groot zijn. Dat was echter niet zo. Pas uren later kwam de barst tevoorschijn. Toen begon het me te dagen dat ik aan de dood was ontsnapt. Dat steentje had zomaar een meteoriet kunnen zijn. Of een Scud-raket, nog gevaarlijker.
Gelukkig is voor zulke situaties Carglass uitgevonden. Op kosten van mijn veel te dure verzekeraar (die waarschijnlijk opgelucht was om toch een deeltje van mijn exuberante polis moreel te kunnen rechtvaardigen) betrad ik het Carglass-gebouw te Leuven. Nu ja, dat betreden op zich is gratis. Het laten vervangen van de ruit plus de psychologische traumabegeleiding is het kostelijke gedeelte. Die traumabegeleiding is eerder passief, met een koffie en de krant. Ondertussen wordt de ruit in kwestie vervangen, de overige ruiten gewassen, de auto gestofzuigd, de bandenspanning gecontroleerd en het oliepeil nagekeken. En dat allemaal in de wetenschap dat de verzekeraar ervoor opdraait! Ik kan het dus iedereen aanraden, met zo'n steentje gooi je allerminst je eigen ruiten in.
Na verloop van tijd houden geluk en miserie elkaar in evenwicht. De vroegtijdige uitschakeling van de Rode Duivels kwam voor mij dus niet helemaal als een verrassing. Want oké, België heeft de laatste maanden af te rekenen gehad met aanslagen, stakende cipiers, stakende NMBS, stakende zon en overstromingen, maar er is natuurlijk ook wel een panda geboren, wat ervoor zorgt dat het nettoresultaat nog steeds uiterst positief is. Zoals ik hier al eerder gezegd heb, zijn panda's namelijk de beste dieren. De beslissing van toenmalig premier Elio Di Rupo om een pandakoppel naar België te loodsen mag dan ook visionair genoemd worden. Zoals het een groot staatsman betaamt, heeft hij gehandeld met het oog op de lange termijn. En toegegeven, Di Rupo had een beetje meeval, wetende dat panda's in gevangenschap zich maar 1 op de 8 miljoen keer voortplanten. Maar zijn gok werd terecht dubbel en dik beloond. Alle tegenspoed van 2016 verdween haast in het niets toen een raszuivere pandababy in ons land ter wereld kwam.
Helaas zoekt de kosmos altijd weer naar een evenwicht, waardoor de Rode Duivels het afgelopen weekend moesten ontgelden. Naast de pandababy was mogelijk ook de tactiek van bondscoach Marc Wilmots funest. Elf volwassen mannen wisten ternauwernood in welke richting ze moesten voetballen, maar daar hield de voorkennis wel zo ongeveer op. Die tactische onbeholpenheid gaf de nederlaag iets onafwendbaars, vanaf minuut 30 was het duidelijk dat ons EK erop zat - altijd handig wanneer het verwerkingsproces al een uurtje vroeger dan verwacht begint. Een verwerkingsproces trouwens dat deze keer plaatsvond op de wei van Werchter. Speciaal om op de nederlaag te anticiperen had de organisatie vier dagen van muziek en bier voorzien, want enkel voor zo'n match naar Werchter afzakken is nu ook niet de moeite natuurlijk.
Meer zelfs: ook de vorige tien jaar ben ik meerdere dagen naar Werchter geweest, zonder dat er zelfs een wedstrijd op het programma stond. Niet alleen anticipeert de organisatie dus op een nederlaag, zij anticiperen zelfs op de mogelijkheid dat er inderhaast een EK of WK wordt georganiseerd waarbij België een match verliest. Dat heet dan voorbereid zijn op alles. Marc W. kan er iets van leren. Samengevat werd Werchter 2016 gekenmerkt door modder, regen, kou, weinig muzikale hoogvliegers en dus de uitschakeling van de Belgen. De uiteindelijke conclusie is dan ook kort en bondig: Werchter 2016 was fantastisch.
De gouden generatie Rode Duivels is er al een aantal jaren naar op zoek, maar de fans hebben 'm al beet: de 'referentiematch'. De referentiematch is de wedstrijd die tot in de nabije eeuwigheid als de maat der dingen zal gelden, waarin de intrinsieke kwaliteiten helemaal tot uiting komen, waarin het potentieel volledig benut wordt. Dat was het geval voor de Belgische supporters op 18 juni in Bordeaux. De Rode Duivels deden anderhalf uur lang hun best, maar de fans maakten het in de anderhalf uren die volgden pas echt memorabel. Een dag, een avond en een nacht lang stond 'Bordeaux' niet voor een kwaliteitslabel van wijn maar voor een kwantiteitslabel van bier.
Met het reisgezelschap hadden we gelukkig de nodige voorzorgen genomen. Na de match tegen Italië in Lyon te hebben meegepikt, reisden we door naar Lacanau, op 60 kilometer van Bordeaux. In laatste instantie werd beslist om na de wedstrijd tegen de Ieren toch maar ter plaatse in Bordeaux te overnachten. Via Airbnb boekten we een slaapplaats, met als enige criteria: niet te duur en in het centrum. Als gevolg daarvan kwamen we in een pand terecht met ongelijke vloer en de penetrante geur van kattenpis. Maar het bleek inderdaad niet te duur en in het centrum, dus klagen zou flauw zijn. Bovendien was de gastvrouw schoon van ver. Gehuld in een minirokje kwam haar wespentaille beeldig tot uiting, al zag ze er van dichtbij nogal afgeleefd uit. De ongemeen zachte handdoeken in de badkamer brachten ons tot de enige logische conclusie: we hadden hier te maken met een vrouw van lichte zeden. Geen callgirl maar eerder in het goedkopere segment, type niet te duur en in het centrum.
De wandeling naar het restaurant was waanzinnig, en dat had zelfs nog niks met de Ieren te maken. Als in een film van David Lynch struinde het ene na het andere rare creatuur voorbij. Een man met een kat in zijn nek, een rastafari met de ogen paraplu op een hoge fiets, een hond(!) met België-pet, vrouwen met weggepiercet gezicht, hipsters van alle slag, de obligate Maghrebijnen in goedkope joggings, kunstenaars, alcoholisten en alles daartussen.. Een bevreemdende ervaring, die wandeling van 10 minuten. Met het vallen van de avond begon het straatbeeld evenwel te normaliseren. Normaliseren als in: het werd volledig overgenomen door tienduizenden dronken Belgen en Ieren. Bier bleek daarbij een ideaal glijmiddel om de overzeese relaties te smeren. Er werd gezongen (als in: lalalalala), gedanst (als in: bewegen van links naar rechts) en geklonken op de net gesmede vluchtige vriendschapsbanden.
Mijn kater de volgende ochtend was geheel in lijn met het feest. Een moment lang twijfelde ik er zelfs aan of ook een figuurlijke kater de oorzaak kon zijn van de penetrante geur. Om maar aan te geven dat het echt geen kattenpis was, die kater van me.
Mijn voetbalseizoen 2015-2016 zit er bijna op. Ik ben er eerlijk gezegd niet rouwig om, en volgens mij is dat gevoel wederzijds. Ook het voetbalseizoen 2015-2016 zal niet treuren om van mij verlost te zijn. Voor zover mijn aanwezigheid al opgemerkt werd in de eerste plaats, natuurlijk. Want verdorie, wat leidde ik een anoniem bestaan tussen de witte lijnen van de groene grasmat en de zwarte lijnen van de blauwe sporthalvloer. Het lijkt alsof die lijnen mijn hoogstpersoonlijke Bermudadriehoek afbakenden. Met dat verschil dan dat de driehoek in kwestie voor de gelegenheid vier hoeken telt en de ligging ervan week na week van plaats wisselde. Maar voor het overige: als twee druppels water de Bermudadriehoek. Eén voet erbinnen en de volgende 50 of 90 minuten (afhankelijk van het type voetbal) was er geen spoor van mij te bekennen.
Althans, dat is het verhaal wat de statistieken vertellen. Zij maken melding van mijn participatie aan het gebeuren, maar dan lijkt de informatiestroom abrupt stil te vallen. Dierbare vrienden en familie aanschouwen met een zorgelijke frons de cijferweergave. Nog eens de gegevens controleren. Nee, hier staat het toch duidelijk: 0 goals, 0 assists. Wat heeft hij weer al die tijd staan uitvreten op dat veld!? En toch. Bij nader inzien klopt mijn bewering van de eerste alinea niet. Pech voor wie het gelezen heeft (waaronder ikzelf), maar de waarheid heeft naast zijn rechten ook zijn plichten. Ik was het ganse seizoen lang all over the place. Dravend met de bal zoals in mijn beste dagen, slenterend zonder de bal zoals alle dagen. Verdedigers van me afschuddend alsof het vervelende vliegen zijn, passes bijna zonder uitzondering inch perfect, balverlies een curiositeit. Prachtig. Een mens zou haast vergeten dat een zaalvoetballer zonder goals en assists, die bovendien niet noemenswaardig kan verdedigen, niet per definitie een wereldspeler is.
Waar liep het dan mis? Ik vrees dat we hier te maken hebben met een oud zeer, dat ik de voorbije jaren met de nodige moeite van me heb weten af te schudden. Nu is het echter helemaal terug: de verdembelerisering van mijn voetbal. Een term verwijzend naar Moussa Dembélé, mogelijk de beste Belgische voetballer aller tijden. Hij glijdt op onnavolgbaar elegante wijze voorbij zijn bewakers, en zijn laatste slechte pass dateert van 2004, maar het gaat allemaal geen ene ruk vooruit. Dembélé doet schitterende dingen op een voor hem voorbehouden lap grond ter hoogte van de middenlijn. Medespelers, pers en publiek gapen er vol bewondering naar, de man die het scorebord bedient kijkt werkloos toe. Het is door dat verdembeleriseringsproces dat ik dit seizoen ben opgeslokt. Met dien verstande dat medespelers er misschien niet direct uit bewondering naar gapen en pers en publiek er geen moer om geven.
Ik wens Moussa Dembélé alvast een uitstekend EK toe.
Bestaat er een fantastischer feest dan Hemelvaart, in onze contreien? En hoe zit dat nu weer met de ontstaansgeschiedenis ervan? Dat en nog veel meer zal in wat volgt niet worden uitgespit. Zeker is dat Jezus zijn rol weer te spelen had. Jezus Christus, zoals 's mans volledige naam luidt, was het type mens dat weleens iets meemaakte. Hij kon geen stap buiten zetten of er gebeurde wat, geen vijf broden en twee vissen aanraken zonder ophef, zelfs niet rustig sterven zonder een verrassende comeback te maken. Als hij in dit tijdperk zou leven, zou ik zoiets hebben van: hier JC, neem jij mijn blog maar! Ja, ik zou hem JC noemen omdat hij zo'n goeie vriend zou zijn.
JC zou ruimhartig aanbieden dat ik in ruil zijn Bijbel mag volkladden. Dat moet je mij geen twee keer vragen natuurlijk, ik ben al lang op zoek naar een nieuw medium. In het Nieuwste Testament zal het dan ook uitsluitend gaan over de problemen van deze tijd, zoals daar zijn moeilijke wijven op Tinder en de driehoek op het middenveld van de Rode Duivels die maar niet marcheert omdat we er niet in slagen om bij voorzetten vanaf de flank met voldoende volk in de backlijn te komen. Ook zal ik daar de basis leggen voor mijn eigen feestdag. In tegenstelling tot andere feestdagen zal het dan echter niet zijn van de luiwammes uit te hangen. Ter mijner eer en glorie dient er van 's morgens tot 's avonds, respectievelijk vroeg en laat, noeste arbeid te worden verricht. Het volk zal massaal zware stenen van punt A naar punt B moeten sleuren. Nadien dienen deze stenen terug van punt B naar punt A te worden gesleept, waarna ik tevreden mijn feestdag voor geëindigd verklaar. Met grootse projecten kan je weinig mis doen.
JC vindt het allemaal best, zolang mijn feestdag maar niet overlapt met een van de zijne. Kan ik niet beloven trouwens, ik heb ook maar twee handen.
Abaaoud, Abdeslam, Abrini, Bekraoui,... Terreurexperts rollen over elkaar met meningen, analyses en voorspellingen, maar heeft er iemand al eens bedacht dat zo'n terreurcel misschien wel alfabetisch is opgebouwd? Nee? Ik wel! Dat impliceert ineens dat we nog niet van de miserie af zijn, er is nog ruwweg 12/13e te gaan. Deze losse gedachte zomaar even tussendoor. Mocht het ooit de waarheid blijken, dan was ik toch maar mooi de eerste om het op te merken. En mocht dat niet het geval zijn, dan heeft nauwelijks iemand het gelezen. Zo'n onpopulaire blog heeft in feite niks dan voordelen, als je het eens van naderbij bekijkt.
In tussentijd (= de periode tussen twee blogs, die alsmaar groter wordt) heeft er zich een belangrijke wijziging voorgedaan in mijn Bilzers caféleven. Nu goed, dat was de voorbije jaren haast onbestaand, maar het blijft een belangrijke wijziging. Na 16 jaar is mijn favoriete café Paperclip (spreek uit: dé Paperclip) namelijk van eigenaar veranderd. De immer joviale Roel besliste dat het tijd was voor iets anders, en dat zullen mijn lezers geweten hebben. Een ritje down memory lane brengt me bij het jaar 2000. De legendarische Bilzerse Brugstraat bood plaats aan twee iconische cafés: De Kroeg enerzijds, thuishaven van ruig volk met veel te brede broeken, en Syndrome anderzijds, exclusief terrein voor Johnny's en Marina's in SN of Zino & Judy. Wij vertoefden meestal in De Kroeg, omdat The Offspring, Korn en Limp Bizkit toen gelijktijdig hun état de grâce hadden én omdat ons modebewustzijn al sterk genoeg ontwikkeld was om in een wijde boog rond SN of Zino & Judy te lopen.
Tot we op een dag besloten dat andere iconische Brugstraat-café eens zijn kans te geven: café Paperclip, met die prachtige gevel, houten latten in de kleuren van de Belgische vlag. De Paperclip bestond zelfs toen al decennia, hoewel het voor Roel nog allemaal moest beginnen. Een cliënteel vinden was moeilijk, vaak zaten we alleen met een man of vier aan de toog jenevers aan 40 frank te hijsen. Tegenwoordig is het waarschijnlijk not done om 15- of 16-jarigen zich laveloos te laten zuipen, maar Roel was een cafébaas naar zijn tijd. Af en toe een beleefde waarschuwing ten spijt werden de glazen hoe dan ook gevuld. Ik kan hem niet dankbaar genoeg zijn daarvoor, dat we zowel de geneugten als de gevaren van alcohol zelf hebben mogen ontdekken. Misschien is zijn afzwaaien een mooi moment om ook definitief een streep te trekken onder mijn jeugd. Tot hier en niet verder*.
22 maart 2016. Op het oog is er niks mis mee, een datum zoals er 365 andere zijn in een jaar, 3650 andere in een decennium, 365000 andere in een eeuw. Dat ik de occasionele schrikkeldagen niet meetel heeft niet alleen maar met luiheid te maken: een 29e februari is sowieso speciaal, de aanblik van de almanak is iedere vier jaar toch net dat tikkeltje onnatuurlijker. Maar 22 maart 2016, nee, daar kan niemand iets op tegen hebben. Deze dag was voorbestemd om anoniem de transitie van toekomst naar verleden te maken, met tussendoor een kleine halte in het heden, aangezien ie er dan toch passeerde. Helaas draaide het anders uit. 22 maart 2016 groeide onverwacht uit tot een gedenkwaardige datum, en nu ik er zo over nadenk kan dat niet anders dan een slecht teken zijn.
Datums moeten immers vooral niet de ambitie hebben om groter te worden dan ze zijn. Als zij onverwacht toch het predicaat 'memorabel' krijgen, betekent het dat er een rockster stierf, dat vliegtuigen zich in torens boorden of dat dolgedraaide jihadisten die dag uitkozen om terreur te zaaien. Zelden ontleent een datum zijn glans aan bijvoorbeeld de geboorte van een rockster of vliegtuigen die netjes boven torens vliegen. Zo ook deze keer. Onaangekondigd was hij daar, de gebeurtenis die de dag een morbide lading gaf. Vanaf nu staat 22 maart 2016 gelijk met Brussel, zoals Parijs gelijkstaat met 13 november, New York met 9/11 en Beverly Hills met 90210.
Die laatste flauwe grap zou kunnen suggereren dat ik de goede luim niet heb verloren, maar schijn bedriegt. Vooral het feit dat een wezenlijk deel van de bevolking zulke wansmakelijke terreurdaden lijkt te steunen zit me dwars, in mijn hoedanigheid van dagelijkse bezoeker van het jihadistische jachtterrein Brussel. Gelukkig ligt de tegenhanger van de onverwacht gedenkwaardige datum al in het verschiet: de verwachte gedenkwaardige datum. 10 juli 2016, finale van het EK voetbal. Onze tricolore vlag zal wapperen, ruw geschat een halve stok hoger dan vandaag het geval is. We hebben het nu wel verdiend.
Beginnen doen we met goed nieuws. Mijn uitlatingen hebben namelijk duidelijk wat teweeggebracht in Tinderland en omstreken. Sinds mijn vorige kritisch pamflet staat de teller op maar liefst 5 níet-afgelaste dates! Daartegenover staan dan wel enkele afgelaste blogs, zowel wegens tijdsgebrek als gebrek aan inspiratie. Ik had me nu eindelijk in een onderwerp vastgebeten, en dan krijg je dit. Mogelijk maakt dit alles dus deel uit van het grote complot, een mindfuck op het allerhoogste niveau waar het laatste nog niet over gezegd is. Als het laatste er inderdaad nog niet over gezegd zou zijn, dan lezen jullie dat laatste in kwestie uiteraard exclusief hier. Om een of andere reden ben ik immers de enige onderzoeksjournalist ter wereld die over deze sociale wantoestanden rapporteert.
In tussentijd zal ik bijvoorbeeld maar schrijven dat ik kaarten heb weten te bemachtigen voor België - Italië en België - Ierland op het EK. Dit voorbeeld is niet geheel willekeurig gekozen: ik heb effectief kaarten voor België - Italië en België - Ierland op het EK. Af en toe een feitelijk juiste bewering is zelfs voor mij mooi meegenomen. Ook mooi meegenomen zijn de opofferingen die ik mij níet heb moeten getroosten om aan die kaarten te geraken. Teneinde de trouwste supporters te belonen, was er namelijk een puntensysteem ontwikkeld per bijgewoonde wedstrijd van de nationale ploeg. Hoe meer wedstrijden in de kwalificatiecampagne, hoe groter de kans op tickets voor het EK. Geen probleem, ware het niet dat een horrorscenario de ronde deed: om echt zekerheid te hebben, kon je maar beter eveneens de wedstrijden van de nationale vrouwenploeg meepikken.
Nu heb ik op zich niks tegen vrouwenvoetbal. Van mij mag iedereen tegen een bal stampen, of dat nu vrouwen, apen of hobbits zijn. Maar er verplicht naar gaan kijken is toch een brug te ver, in die zin dat ik waarschijnlijk zelfmoord zou plegen. Gelukkig voor mij draaide het systeem (een beetje naar verwachting) in de soep. Uiteindelijk werden de kaarten willekeurig toegekend, wat dus impliceert dat er effectief mensen bestaan die vrouwenmatchen hebben afgeschuimd maar desondanks geen tickets hebben voor het EK. Mijn gedachten gaan uit naar hen.
Mijn vorige blog is alweer een tijdje geleden. Nu ja, een tijdje... Het is exact één op het laatste nippertje afgeblazen date geleden, dat valt eigenlijk dus nog mee. De reden voor de afgelasting was dit keer de dodelijke cocktail van een verkoudheid én slecht geslapen hebben. Ga er maar aan staan. Meer en meer begin ik met het idee te spelen om deze blog exclusief aan Tinder en aanverwanten te wijden. Tinder en aanverwanten hebben namelijk één ding gemeen: door en door onbetrouwbare vrouwen. Je kan het vergelijken met het programma De Mol. In Tinderland wordt de rol van de Mol met verve gespeeld door de vrouwengemeenschap. Met volle overgave zet deze gemeenschap zich in om het spel te saboteren, teneinde te verhinderen dat de niet-Mol (ik dus) zijn Heilige Graal bereikt: een date!
Dit alles kan op velerlei manieren, maar door kunde, ervaring en nooit aflatende verbetenheid heeft er zich een geraffineerde werkwijze gevormd. Beginners zouden redeneren: we zeggen tegen de niet-Mol dat we niet willen daten, en klaar is Kees. Fout! Inderdaad, de niet-Mol wordt op deze manier verhinderd in zijn streven. Maar daarmee is meteen ook alles gezegd. Nauwelijks gedesillusioneerd zal hij zijn queeste verderzetten. Wie wil dat nu!? Beter is om hem dagen- of als het kan zelfs wekenlang aan het lijntje te houden en dan enthousiast in te stemmen met een date in de niet te nabije toekomst. Vervolgens komt het erop aan om de hele zooi op het allerlaatste moment af te blazen, liefst pas wanneer de niet-Mol plaats en tijd nog eens wil dubbelchecken. Hou het excuus zo vaag mogelijk, genre slecht geslapen, verkoudheid of uitzonderlijk een combinatie van de twee. Probeer dan een nieuwe datum af te spreken, waarna je bovenstaand procedé herhaalt. Succes gegarandeerd!
De niet-Mol zal, geheel tegen zijn natuur in, onder de grond kruipen, de vrouwengemeenschap zal triomferen. Tinder en aanverwanten zullen desondanks populaire dekmantels blijven, want waar mol is, is hoop. Tegen beter weten in zullen de niet-Mollen blijven doorgaan, hooguit iets cynischer dan voorheen. Dat zijn nu eenmaal de regels van het spel.
"Uw zoekbewerking heeft geen overeenkomstige resultaten opgeleverd"
We zijn intussen een goeie twee maanden na Parijs. Vreemde formulering. En toch weet voor een keer iedereen wat ik bedoel. Op 13 november 2015 eisten verschillende terroristische aanslagen in Parijs 130 doden. Sinds die dag wordt naarstig gezocht naar Salah Abdeslam, een van de mededaders die zich ergens in Molenbeek zou ophouden. Deur na deur wordt platgelopen, de ene huiszoeking wordt opgevolgd door de andere politieactie, maar geen Abdeslam te vinden. Hij blijft vooralsnog buiten schot, hooguit worden er wat kleine garnalen opgepakt in de hoop dat zij toch interessant blijken. Maar de real thing, Abdeslam, die loopt dus nog vrij rond.
Noem me een rare man, maar hier trek ik de parallel met mijn liefdesleven. Ook mijn toekomstige loopt nog vrij rond. Dagelijkse speuracties op Tinder, Badoo, Happn en (ik ben echt wel wanhopig) in het echte leven ten spijt, lukt het me niet om de ware te strikken. Het zal natuurlijk wel zo zijn dat ik kieskeurig ben. Mijn ware is knap, blond, niet oerdom, grappig en heeft min of meer dezelfde smaak qua muziek en tv. Of zij is zéér knap en zéér blond, dan komen de andere criteria geheel of gedeeltelijk te vervallen. Wat er ook van zij, ik ben redelijk kieskeurig. Maar het moet gezegd dat ik ook niet echt geholpen word door mijn tegenpartij, de vrouw. Is Molenbeek een broeihaard van terrorisme, dan zijn de datingapps een broeihaard van misogynie.
Een opmerkelijk groot deel van de vrouwenpopulatie snapt namelijk duidelijk de betekenis van het woord 'dating-app' niet. Zij blijken in de foutieve veronderstelling te verkeren dat het ding 'populariteitsmeter-app' of 'lege-gesprekken-app' heet, wat ronduit debiele namen zouden zijn. Dagen aan een stuk zit ik dus de beslissende aanval voor te bereiden, middels een goed gedoseerde mix van interesse tonen, grapjes maken (oké, misschien niet altijd even goed gedoseerd) en dingen over mezelf prijsgeven. Het enthousiasme aan de andere kant is haast tastbaar. Het voorstel tot daten komt organisch tot stand, we kijken er allebei heel hard naar uit om elkaar te zien. En dan begint het. Er moet een datum geprikt worden. Ik zou zeggen: vanavond, of morgen, want ik heb toch niks te doen buiten hengelen naar dates op dating-apps. Mijn vrouwelijke tegenhangers hebben echter zonder uitzondering allemaal een waanzinnig interessant leven, tot de nok gevuld met bruisende activiteiten. In het beste geval zal de date over een goeie week plaatsvinden, maar het kan evengoed over twee weken zijn.
Sta me toe, lezer(s), om hier even tussen te komen in mijn hoedanigheid van dating-app-expert. Belangrijk om te weten is dat de tijd in dating-app-land niet lineair verloopt. Je kan het vergelijken met de film 'Inception', maar dan specifiek voor nachtmerries. Volgens mijn berekeningen staat '1 week' in dating-app-land gelijk met 35 jaar in het normale leven. Twee weken komt dan weer overeen met 250 jaar in onze tijdslijn. Om een lang doch wiskundig onderbouwd verhaal kort te maken: uiteindelijk vindt die date nooit effectief plaats. De vrouw in kwestie is allang weer overspoeld met massa's nieuwe aanbidders, waarmee ze datums in de verre toekomst kan prikken. In hun jargon heet dat "Sorry er is iets tussen gekomen, zit nie zo goed in men vel momenteel en.." Gelukkig geef ik niet op. De dating-app-expert, hij ploeterde voort, telkens opnieuw zowel de grenzen van zijn eigen nietigheid als van de vrouwelijke dwaasheid aftastend.
