Bedrijfstrouw, bestaat het nog? In deze wereld van Linkedin, headhunting en jobhopperij is loyaliteit meer en meer een loos begrip. Niet zo bij mij. Oké, het helpt wel dat bedrijfstrouw bij uitstek een passieve deugd is. Om met het predikaat 'loyaal' bedacht te worden, volstaat het in feite om vooral níks te doen. Hooguit moet er een paar jaar op dezelfde stoel worden gezeten, een vereiste die mij vlot afgaat. Ter plaatse trappelen en ondertussen nog comfortabel kunnen zitten ook: ziedaar mijn carrièrepad. Na bijna tien jaar volgehouden dadendrang mocht dat wel eens beloond worden (al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik sowieso al maandelijks een paar centen op mijn rekening gestort krijg).

De eerste attentie bestond uit een etentje in een goed restaurant, namelijk 'Vrijmoed' in Gent. Onder het motto: als er dan toch eens ijs met blauwe kaas als dessert genuttigd moet worden, dan maar beter in een sterrenrestaurant. Mensen die het kunnen weten wisten mij zelfs te vertellen dat de chef, Michaël Vrijmoed, regelmatig op tv komt, maar anderzijds komt tegenwoordig natuurlijk iedereen die een ei kan bakken regelmatig op tv. In elk geval voelde hij zich niet te groot om naar ons tafeltje te komen en speciaal voor de gelegenheid te vragen of het gesmaakt had. Nadat we onze mond leeg hadden gegeten, zeiden we volmondig ja. Daar kon hij mee verder.

Voor de tweede attentie werden ook mijn verwezenlijkingen mee in rekening gebracht, alsof het nog niet volstaat om tien jaar mijn broek te slijten in opdracht van dezelfde broodheer. Als dat zo doorgaat leven we binnenkort in een prestatiemaatschappij. Hoe dan ook, om de tijd te doden heb ik inderdaad wel enkele klanten tevredengesteld en zo kwansuis het bedrijf naar nieuwe hoogtes gestuwd. Als beloning om me de hele tijd zo braaf bezig te hebben gehouden, beschik ik nu over een heuse bedrijfswagen. Na een hels selectieproces viel mijn keuze op de (kijkt in zijn mail) Volkswagen Golf VII Variant Highline BMT 1.6TDi 115pk/cv 5p DSG. Dat is eigenlijk hetzelfde als een gewone Volkswagen Golf Variant, maar dan mét BMT, DSG en ook pk's (115). Het buitenrijden van de showroom had een groots moment moeten worden, maar dat is uiteraard buiten mijn zenuwen gerekend. Het olifant-in-een-porseleinkast-gevoel is toch wel erg groot, zo in een etalage vol nieuwe auto's, met mezelf achter het stuur van één ervan dan nog. Als dit het toetje na tien jaar carrière was, dan toch eerder een dessert van ijs met blauwe kaas. Gelukkig stierf er niemand en was er zelfs van blikschade geen sprake. Ik ben mentaal dus helemaal klaar om in de toekomst nog menig bedrijfswagen in ontvangst te nemen.