Hoe zou het nog zijn met de mensen die ik het vaakst zie? In een ideale wereld spreken we dan over familie, vrienden of geliefden; in het westerse kapitalistische systeem houden we het bij collega's. Vier jaar geleden schreef ik een veelgeprezen blog over hen, maar in tussentijd is er natuurlijk veel veranderd. Ik zit nu bijvoorbeeld meer dan negen jaar op mijn stoel, tegenover iets meer dan vijf jaar toen. Het werkleven is één lange emotionele rollercoaster. Omdat ik daar dan toch zat, heb ik verder van de nood een deugd gemaakt. Collega An kreeg een upgrade en mag zich mijn vriendin noemen, als iemand toevallig ernaar vraagt. Die kwalificatie draagt ze al tien heuglijke maanden lang, goed voor mijn persoonlijke besttijd. Tinder moet het dus duidelijk afleggen tegen de werkvloer, ook al swipet die laatste dan iets minder lekker.
Daarnaast was het een komen en gaan bij collega's waar het zaadje der vriendschap is geplant. Voor dat komen én gaan, weliswaar in een andere volgorde, zorgde Sander, een levende stormram met ook een gevoelige kant, namelijk zijn slechte enkels. Na een kortstondige zijstap naar een concurrent die hetzelfde doet maar dan anders (of ook hetzelfde, weet ik het), keerde hij terug naar de stal. Rina, die met gepaste trots de bijnamen Queen G, Goofy, Ons Madam, Krullie, RiRi en Rina G torst, zocht haar heil dan weer in een interne mutatie. Dat wil zeggen bij dezelfde werkgever blijven maar liefst met andere collega's. Misschien moeten we maar eens overwegen om haar een bijnaam af te pakken en aan de arme kindjes in Afrika te geven.
Zijn altijd trouw op post gebleven: Kristof aka den Bikkel en Lev aka Lev - zijn naam is op zichzelf al speciaal genoeg. Kristof maakt meer en meer van zijn hobby zijn beroep. Aangezien hij toch steeds in de wandelgangen vertoeft (niet per se op weg naar ergens, wel per se weg van zijn bureau), heeft hij zich in één moeite door tot 'Keizer van de Wandelgangen' opgewerkt. Dat is weliswaar een officieuze titel maar wel een waardevolle. Opererend in de schaduwen van de macht vergaart hij kennis, die vervolgens wordt aangewend om zijn eigen mannetjes op sleutelposities te plaatsen. Zo geraakt onze organisatie alsmaar meer in zijn greep, en is het nog een kwestie van tijd vooraleer hij zelf dan wel één van zijn stromannen de nieuwe CEO wordt. Lev aka Lev laat het niet aan zijn hart komen. Hij tatert op het moment dat ik dit schrijf waarschijnlijk lustig in het rond en doet vermoedelijk hetzelfde op het moment dat wie dan ook dit leest. Volgens een oude legende zou hij zich ooit minutenlang in stilte hebben gehuld, maar we weten allemaal hoe dat gaat met oude legendes.
Als niemand ze optekent, hebben ze nooit bestaan.
|