Soms onderschat ik hoe relevant mijn blog nog steeds is. Eén slechte recensie over het optreden van Linkin Park, en zanger Chester Bennington houdt de eer aan zichzelf. Dan heb ik eens een bekende fan en dan gebeurt er dit. Als dat zo doorgaat, schrijf ik nooit nog een slechte recensie. Het is al dat gedoe gewoon niet waard.

Liever wil ik het hier hebben over mijn periode tussen de twee vorige blogs. Daarover is immers weinig bekend. Zowel mijn Leven als mijn Werken zijn gedurende twee maanden maar matig gedocumenteerd. Ik zou evengoed Griekenland en Estland bezocht kunnen hebben zonder dat jullie ook maar een vermoeden hadden, integendeel het leven van alledag leidend alsof ik niet naar Griekenland en Estland ben geweest. Dat leven stopt hier. Ik heb namelijk zowel Griekenland als Estland bezocht in tussentijd, gelieve daar terdege rekening mee te houden.

Voor beide landen was het de eerste keer dat ze mij mochten ontvangen. Ik begin met Griekenland, omdat ik zonet de woordspeling 'Grintro' heb bedacht (het moet niet altijd 'Grexit' zijn) én omdat het chronologisch nu eenmaal eerst kwam. Samen met het gezin inclusief schoonmoeder gingen we een week verpozen in het mooie dorpje Matala. Matala is een van oudsher bekend hippieoord. Onder andere Joni Mitchell, Georg Danzer en een schare onbekend werkschuw tuig verbleef jarenlang in de talloze grotten van het kustdorp. Die vibe zou nog tot op vandaag aanwezig zijn en dat kan kloppen, want ik heb daar geen enkele dag gewerkt of zelfs maar de aandrang daartoe gevoeld. Dankzij de aanwezigheid van de schoonmoeder konden we bovendien een drieslagstelsel hanteren voor de zorg van Alesso, wat de ouderlijke taken al snel met 16,66% verminderde.

Zon, zee, strand en Griekse hartelijkheid waren ons deel. Wat betreft dat laatste heb ik altijd enige scepsis gehad. Voor niks gaat de zon, de zee en het strand niet op, etcetera. Eerlijk waar: mijn aangeboren wantrouwen was onterecht. De vriendelijkheid en gulheid is oprecht en onvoorwaardelijk. Op een gratis raki meer of minder wordt niet gekeken, een land kan per slot van rekening maar één keer failliet gaan. De hele setting was dermate relaxerend, dat het halen van de terugvlucht opeens een ruw ontwaken bleek. Geheel tegen de natuur van An in hadden we de afstand verkeerd ingeschat, waardoor er een dollemansrit (dit is gelukkig wel in lijn met haar natuur) en een kofferslalom op de luchthaven nodig was om uiteindelijk op het nippertje het vliegtuig te bereiken. Eind goed, al goed*.

*Behalve dan misschien voor dat oude besje dat in alle drukte een beuk kreeg van mijn koffer van 25 kilo, maar je kan natuurlijk nooit voor iederéén goed doen.