Dit weekend begon niet zoals alle andere. Doorgaans gaat op vrijdagnamiddag omstreeks vijf uur de computer op het werk uit, om vervolgens plaats te maken voor geheel andere geneugten, zoals daar zijn de tablet met Netflix op de trein en de computer of televisie thuis. Een mens is, eens bevrijd van het juk van zijn werkgever, tot de gekste dingen in staat. Maar deze keer werd het normale procedé dus niet gevolgd. Enkele ziektekiemen beslisten om mijn weekend al een dagje vroeger te laten beginnen. Op zich nog wel sympathiek van die gasten, alleen ambetant dat ze hiertoe hun eigen clichébeeld nog wat bekrachtigden. In plaats van dit simpelweg via een telefoontje naar mijn baas te regelen, moest het weer per se op de geijkte manier gebeuren: door de ontvanger met ziekte op te zadelen. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.

Vrijdagochtend was het me al snel duidelijk dat ik buikgriep onder de leden had. Naast slapeloosheid is dat de enige ziekte waarvoor ik vatbaar lijk, dus de diagnose was snel gesteld. Het komt er dan op aan om dat overduidelijke gegeven door iemand met een geldig en liefst relevant diploma te laten bevestigen. Er zijn ruw geschat 4 miljoen dokters in Ekeren, dus dat kon geen probleem zijn. Mis poes. Het lange wachten nam een aanvang. Na goed anderhalf uur in de wachtzaal kreeg ik van de dokter te horen dat ik best kon rusten, wat ik tot dan toe nog niet gedaan had omdat ik aan het wachten was. Terug thuis bleef er na het symptomatisch toiletbezoek niet veel tijd meer over vooraleer Alesso aan school opgepikt diende te worden. Sinds 1 februari vindt hij tijdens de voormiddagen onderdak in een kleuterschool in de buurt, die hij steevast zeer flink tot een goed einde brengt! (Voorgaande zin staat er vooral om An tevreden te stemmen, die mij verwijt het nooit over de belangrijke dingen des levens te hebben, nvdr*.) Samen met Alesso hervatte ik het wachten. Om halftwee zou hij opgehaald worden door de schoonmoeder, wat geen seconde te vroeg zou zijn gezien de steeds weliger tierende ziektekiemen. Maar dat was me niet gegund. De schoonmoeder, booswicht in elke kalendermop met een getrouwde man in de hoofdrol, kwam toe met dik 45 minuten vertraging. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.

Al het voorgaande zou in feite nog niet zo erg zijn, mocht ik het klapstuk niet tot het laatste hebben bewaard. Ja hoor, ik weet onderhand wel naar een climax toe te werken. Donderdagavond laat had ik opeens telefoon gekregen van een onbekend nummer. Na enig aarzelen nam ik op, om al snel te merken dat De Verlosser himself aan de lijn hing. Het zit zo: sinds oktober vorig jaar probeer ik vruchteloos mijn Peugeot 308 te verkopen. Na het verkrijgen van een firmawagen is hij namelijk wat overbodig geworden, zo een tweede auto voor iemand die gemiddeld één keer per week een auto nodig heeft. Deze keer was het geluk echter aan mijn zijde. De beller in kwestie zou de volgende dag (vrijdag dus) al langskomen en de afgesproken prijs cash op tafel leggen. Hij was een man van zijn woord, daar moest ik niet aan twijfelen. De Marokkaanse achtergrond van de man sprak niet per se in zijn voordeel, maar ik weigerde het in zijn nadeel te laten spreken. Ondanks buikgriep, ondanks sneeuwval, ondanks een dag van wachten ondernam ik om half vier dus de tocht naar Limburg, waar de auto gestald is. Daar aangekomen, haalde ik het wachten van eerder die dag uit wachtstand en begon ik weer verder te wachten. Voor niks of niemendal. Zonder ook maar iets te laten weten, daagde De Verlosser himself gewoon niet op. Zo geraken ze natuurlijk nooit van hun slechte reputatie verlost.

Als het klopt dat geduld beloond wordt, breken er voor mij in elk geval spoedig gouden tijden aan.

*Ja oké, de kans dat ze dit effectief leest wordt inderdaad met elke blog wat kleiner.