|
Een ongeluk komt nooit alleen en ook niet met twee, zo heb ik in mijn vorige blog wereldkundig gemaakt. Daarmee werd niet minder dan de nagel op de kop geslagen. Mijn woorden waren nog niet koud, of ik deed de stelling dat een ongeluk liefst in gelijkgestemd gezelschap vertoeft weer alle eer aan. Hoe gebeurt zoiets, zal menigeen denken. Wel, bijvoorbeeld door met het hoofd vooruit keihard tegen een glazen deur te knotsen. Andere voorbeelden zijn eveneens mogelijk, hoewel in tegenstelling tot het vorige niet uit mijn leven gegrepen. Met het hoofd vooruit keihard tegen een glazen deur knotsen is de bittere realiteit. Het gevolg was bloed en opnieuw een avondje Spoed. Op zijn beurt is het gevolg dáárvan een tenenkrullende volrijm. Eens gekneld in de hoek waar de klappen vallen, heb je echt geen idee waar het verhaal eindigt.
Ondertussen ben ik na een schroef in mijn pols ook vier hechtingen boven mijn linkerwenkbrauw rijker. Zowel screwed als genaaid in een tijdspanne van een paar weken, je moet er maar opkomen. In zo'n gevallen, en ook wel in een onuitputtelijk aantal andere gevallen, kan de troost maar van één iemand komen. Die iemand is inderdaad Diabolix, fiere Rode Duivels-mascotte sinds 1986. Recentelijk heeft hij ons naar Wales vergezeld. En hoe. In de loop der jaren hebben we Diabolix menselijke eigenschappen toegedicht, hoewel het technisch gezien om een beer gaat. Diabolix is een rokkenjager, rookt en drinkt te veel en doet over het algemeen graag zot. Menig anekdote begint met iets van de slag "ik stond met Diabolix buiten ene te smoren, en toen...".
Punt is - wij worden binnenkort waarschijnlijk officieel gek verklaard - dat hij de verwachtingen telkens moeiteloos weet in te lossen. Hij kwam, zag en overwon in Cardiff. Alles bij elkaar, voor en na de wedstrijd opgeteld, konden zo'n 15 plaatselijke 'schonen' (de aanhalingstekens hebben betrekking op de plaatsbepaling die hier achter 'plaatselijke' verscholen zit) hun hormonen niet bedwingen. Dat uitte zich op verschillende manieren. Een foto met onze held wilden ze haast allemaal, maar daarnaast was er soms ook plaats voor het douwen van Diabolix in hun decolleté of andersoortige obsceniteiten. Liever dan er dieper op in te gaan, besluit ik dat in deze situatie, met deze deugniet, enig antropomorfisme wis en zeker gegrond is.
|
