|
De kritiek op mijn blogoutput begint aan te zwellen. Een grondige analyse van die kritiek leert dat de woorden 'te weinig' nogal vaak terugkomen, in die exacte volgorde. Het tegenovergestelde, 'te veel', zou ik als zorgelijker beschouwd hebben, daar niet van. Hoe dan ook wordt hier en nu de koe bij de hoorns gevat. In een week waarin recidivist Georges Leekens nog maar eens een meerjarenplanning rateert, mag de buitenwereld niet anders verwachten. Dat het ook een figuurlijke zwarte week is voor de Belgische economie (stilaan de dieperik in) en een letterlijke voor de Verenigde Staten (four more years voor Obama), verwordt eensklaps tot een voetnoot.
Nee, vandaag krijgt Georges Leekens opnieuw zijn verdiende plaatsje onder de zon. 'Mac the Knife', het scherpste mes in de schuif en ver daarbuiten. In alle bescheidenheid mag ik zeggen dat mijn introductie van hem niet kwaad was. Herlees anders de blog van 15-05-2012, 'Leekens voor leken'. Of wacht, om het jullie gemakkelijker te maken neem ik alvast de tweede alinea integraal over (copyright: mezelf):
De opzet is even simpel als geniaal. Leekens arriveert bij zijn nieuwe club, land of desnoods bingovereniging (zolang er maar de nodige flappen op tafel komen) en hangt meteen een krankzinnig positief verhaal op. De vijfjarenplanning wordt met een smile van oor tot oor uit de doeken gedaan, de toekomst behoort meer dan ooit toe aan zijn actuele werkgever, dat mag duidelijk zijn. Sponsors, pers en supporters raken willens nillens in de ban van zoveel bevlogenheid, de af en toe idiote kwinkslagen nemen ze er maar weer bij. Moet kunnen. Ergens in het brein van de massa wordt die rare blije man nu eenmaal geassocieerd met succes; de beelden van euforische introducties bij zijn vorige 18 clubs zijn op een bepaalde manier blijven hangen - weten sponsors, pers en supporters veel dat ze gemindfuckt worden waar ze bij staan.
Vanaf de derde alinea sloeg ik de bal echter enigszins mis. Ik heb het daar over matige prestaties die pas na een jaar of anderhalf naar echt slecht evolueren en over Georgie Boy die dan maar in zeven haasten zijn biezen pakt. Ik heb hem onderschat. Voor Georges is stilstaan achteruitgaan, in tussentijd heeft hij zijn methode nog geperfectioneerd. Terecht stelde hij vast dat anderhalf jaar klooien een groter tijdverlies is dan slechts een half jaar klooien. Dat is één. Ten tweede zijn er rendabelere manieren om een club de rug toe te keren dan zomaar te verhuizen naar een nieuwe werkgever. Een ontslagpremie van 2,5 miljoen euro incasseren, om maar iets te noemen. De slotconclusie van 15 mei 2012 is daarentegen eveneens de slotconclusie van vandaag en ongetwijfeld ook die van morgen: Georges Leekens is een held.
|
