Ondanks de huidige inflatie van het etiket 'echte Rode Duivels-supporter', hoor je mij vooralsnog niet klagen. Diep vanbinnen weet ik dat ik voor een keer de early adopter ben, het equivalent van de kerel die Nirvana heeft gezien in de Vooruit. De talrijke 90 minuten durende ijzige regenvlagen tegen smoezelige Oostbloklanden (uitslag: onveranderlijk 0-2, veel goeie wil van onze kant maar twee tegengoals op de counter) krijgen alsnog de romantische glans die ze verdienen. Als iemand mij ooit tijdens een match, tussen twee opstoten van euforie door, betrapt op besmuikt glimlachen, weet dan dat het daaraan is dat ik denk.

Ook op een veel lager niveau valt er voetbalnieuws te rapen. Na twee maanden inactiviteit heb ik mijn langverwachte comeback gemaakt. Langverwacht in de zin van langverwacht door míj, voor het overige zat er uiteraard niemand echt op te wachten. Het veldvoetbalgedeelte mag ik gerust positief quoteren. Het balgevoel zat meteen weer goed, ik haspelde intussen twee matchen af als vanouds en zoals even vanouds leverde dat nul punten op voor het team. Iedereen tevreden dus, behalve het team. Het zaalvoetbal is een ander paar mouwen. Vitória Diabolix verloor twee weken geleden nipt van de leider en pakte vorige zondag zelfs zijn eerste driepunter, maar persoonlijk liep het voor geen meter. De bal lijkt aan de vloer te plakken, waardoor ik constant de kwalijke neiging heb erover te vallen. Ik voel mij wat gestremd, daar komt het op neer. Doorbijten en vooral blijven dribbelen is meer dan ooit de boodschap.