Noodgedwongen - ik mag me dus wel met recht en reden dit bijvoeglijk naamwoord toe-eigenen, dat nemen ze me niet meer af - beperkte mijn vrije week zich dan maar tot activiteiten die de doorsnee bejaarde zich eveneens laat welgevallen. Als jullie zich afvragen of dat betekent: wandelen, slapen en terraskes doen, antwoord ik volmondig "ja". Slechts één klein folieke heb ik me gepermitteerd. Het vond alweer plaats vorige woensdag, de Slag om de Lage Landen. België veegde Holland zomaar even met 4-2 van de mat, en het feit dat ik dergelijke triomf nu pas tekstueel savoureer zegt eigenlijk alles over mijn activiteitsgraad. Ik ben simpelweg te vadsig om met de pluimen van tien jaar onvoorwaardelijk supportersschap te gaan lopen, kan je nagaan.

Nog straffer: ik onderga nieuw misbruik door de NMBS haast gedwee. Net als tig keer in het verleden, maakte de NMBS ook nu een potje van de terugreis. Eén uur en vijfenveertig minuten vertraging was de eindbalans. Eén uur en vijfenveertig minuten! Dat is exact de tijd die een voetbalwedstrijd duurt, rust inbegrepen. Zelden verschilde de ene 105 minuten zo fundamenteel van de daaropvolgende 105 minuten. Terwijl de Rode Duivels in de loop der jaren de omslag hebben gemaakt naar iets wat verdacht veel wegheeft van entertainment, gaat het bij de NMBS alleen maar van kwaad naar erger. Zelfs in situaties waarin ik de volgende 72 uur niet per se uit mijn zetel hoef te komen, is zo'n vertraging niet te verantwoorden en onverantwoordelijk. Ik heb tenslotte aan mijn eigen inertie al genoeg.