~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
22-11-2008
De Verbeelding aan de Macht !! : "Werkwillige 50+'rs krijgen GRATIS Viagra !!"
Dat ze er hier ook maar mee beginnen & liefst nog zo snel mogelijk !!... & De leeftijd mag ~volgens onze bescheiden mening~ door ons "gestresseerd bestaan" & door ons gebrek aan "Geestelijk & Lichamelijk Welbevinden" zelfs nog wat naar beneden getrokken zodat sommigen van onze redactie niet te lang meer moeten wachten tot ze d'r ook baat bij hebben... Allé, dat vinden wij toch...
Zo vanaf 50+ bijvoorbeeld... als je dan binnen de werkgelegenheid niet meer aan je trekken komt ~& dàt ondanks alle verwoede pogingen~ ...dat je dan tenminste nog ergens anders aan je trekken komt ...& je bijvoorbeeld eens terug wat stevig van bil kunt gaan... Zeg maar, je tijd zinvol kunt doorbrengen !! Want ~zeg nu zelf, al is 't tenslotte maar een hobby zoals iets anders~ je hebt er al bij al toch meestal een fijne & leuke tijd bij... Trouwens voor diegenen die dat reeds vergeten zijn, zij moeten er dringend weer eens aan herinnerd worden !!...
Ten andere... veel van die oude knarren & droogstoppels zouden er dan waarschijnlijk ook een stuk opgewekter, vrolijker & welgezinder bijlopen... wat minder chagrijnig &/of gefrustreerd... & me dunkt dat dit niet alleen maar de levenskwaliteit van onze 50+'rs ten goede kan komen maar ook die van de rest van onze maatschappij... Misschien ook wel die van onze politiekers...
...& Vanaf dan... De Verbeelding aan de Macht !!
...
Mexicaanse senioren krijgen gratis Viagra
Het stadsbestuur van Mexico City gaat gratis Viagra en andere potentie stimulerende medicijnen geven aan mannen van 70 en ouder.
Burgemeester Marcelo Ebrard stelt dat seksualiteit veel te maken heeft met de kwaliteit van het leven. Om oudere mannen gelukkiger te maken krijgen ze impotentiemedicijnen.
Vanaf 1 december worden de medicijnen weggegeven door instanties die gespecialiseerd zijn in seksuele gezondheid voor bejaarden. Naar schatting wonen in Mexico City ruim 100.000 mannen van zeventig jaar en ouder. De hoofdstad van Mexico is één van de grootste steden ter wereld. Alleen al in de stadskern wonen bijna negen miljoen mensen.
Aha !! ...Een schandaal bij de VlaamsProgressieven !! ...& Voor zij die dat nog niet wisten, het gaat dus over het vroegere "Spirit" of over de partij van de familie Anciaux...
...& We citeren hierbij integraal het artikel dat hierover verscheen in De Morgen...
...
Bettina Geysen stapt op als voorzitster Vl.Pro
Bettina Geysen zet een stap opzij als voorzitster van VlaamsProgressieven. Zij doet dat nadat ze in het weekblad Knack in opspraak was gekomen over hoge onkostennota's bij de VRT, waar ze tot drie jaar geleden nethoofd van TV1 (nu Eén) was.
Restaurantonkosten
Na een rapport van het Rekenhof over onkosten bij de VRT doken in de media berichten op over de hoge hotel- en restaurantonkosten die de vroegere VRT-top - Tony Mary, Aimé Van Hecke en Bettina Geysen - maakten. Juridisch valt het trio niets te verwijten, omdat er bij de openbare omroep geen regels bestaan over onkosten die directieleden mogen maken. De rekeningen die werden voorgelegd, waren echter wel aan de hoge kant.
Vragen bij partijgenoten
Verschillende partijgenoten stelden zich vandaag daarom openlijk vragen over die praktijken. Op vraag van de Vl.Pro-fractie in het Vlaams parlement komt het partijbestuur morgenvroeg om 9 uur samen.
Geysen wachtte echter niet tot die vergadering om te beslissen een stap opzij te zetten. Ze nam die beslissing vandaag al. Morgen zal ze die voorleggen aan het partijbestuur.
Nelly Maes
Zoals statutair voorgeschreven neemt Nelly Maes als ondervoorzitster van VlaamsProgressieven (voorlopig) de fakkel over. Of er morgen of later een nieuwe voorzitter wordt aangeduid, is nog niet duidelijk. Dat zal het partijbestuur wellicht beslissen. Ook de partijraad en de algemene raad moeten zich later nog buigen over de nieuwe partijleid(st)er.
(belga/svm)
"Bettina Geysen zet een stap opzij" duur : 1:49 minuten Journaal Laat
...
Op de website van de Vlaams-Progressieven vonden we volgende mededeling...
...
19/11/2008
Bettina Geysen zet stap opzij als voorzitter van VlaamsProgressieven
Bettina Geysen zet een stap opzij als voorzitter van VlaamsProgressieven. Ze doet dit als reactie op de negatieve berichtgeving die de afgelopen dagen verscheen in enkele Vlaamse media met betrekking tot de onkostennotas van de voormalige VRT-directie.
Bettina Geysen blijft lid van het partijbestuur van VlaamsProgressieven. Zoals statutair voorgeschreven neemt ondervoorzitter Nelly Maes de taak van voorzitter over van Bettina Geysen.
Bettina Geysen: Ik neem deze moeilijke beslissing in het belang van de partij die niet gebaat is met artikels waarin ik op basis van valse aantijgingen geassocieerd word met ongeoorloofde onkostennotas. Ik wil onder geen beding dat dit afstraalt op de partij die mij zo dierbaar is, ongeacht wat de consequenties voor mijn persoon zijn. Dit zou immers de ontplooiing van het links-liberale gedachtegoed kunnen hypothekeren. Want dat is nu net wat de politieke tegenstrevers die aan de oorzaak liggen van de valse aantijgingen willen bereiken.
De voorzitster de Vlaams-progressieve Bettina Geysen wordt er dus van beschuldigd torenhoge rekeningen te hebben binnen gebracht toen ze nog bij de VRT werkte als directrice. Wij herinneren er onze lezertjes aan dat er daar al wel meer vuige roddels werden verspreid over haar relatie met de alom bekende Aimé Vanhecke & over dit laatste willen wij natuurlijk géén enkel kwaad woord kwijt, want dit is natuurlijk privé en daarmee uit... Wij vinden echter wel dat ons Bettina, die zoals jullie kunnen lezen op de website van de Vlaams-Progressieven, erg begaan is met het lot van de armsten onder ons, tenminste weet waarover ze het heeft. Als je hotelrekeningen inbrengt van armtierige hotelsuites in Cannes van meer dan 600 per nacht... of als je regelmatige gast bent van Brusselse gaarkeukens als de "Comme Chez Soi", dan bewijs je volgens ons om over voldoende inlevingsvermogen te beschikken om deze armen met de nodige terreinkennis te kunnen vertegenwoordigen... *KUCH-HOEST*
Wij waren eveneens benieuwd wat hun erg kritische jongerenbeweging wereldwijd bekend onder de veelzeggende (!!) benaming "L²" hierover dacht. Tenslotte beweren de Vlaams-progressieven dat deze jongeren en we citeren hun website : ...
...
...
L²
L² is onze jongerenpartij. Zij zijn de luis in onze pels of het fluisterend duiveltje op onze schouders.
L² richt zich op jongeren tot en met 30 en wil hen in contact brengen met politiek en hun interesse hiervoor opwekken. L² wil jongeren verenigen die actief aan politiek willen doen en die dezelfde links-liberale basisbeginselen onderschrijven. Dit zowel via een lokale als via een nationale werking. Op die manier wordt er aan jongeren een spreekbuis gegeven binnen de moederpartij, binnen de publieke opinie en binnen de diverse politieke raden en assemblees. Via vorming, congressen en activiteiten willen ze jongeren maatschappelijk en politiek vormen.
L² is internationaal actief als lid van IFLRY en EFA Youth.
Wel... deze luis blijkt tot nog toe weinig teken van leven te hebben vertoond, laat staan dat deze luis ook enige kanttekeningen over het heikele onderwerp van de alom geprezen empathie van hun voorzitster voor de minstbedeelden in onze maatschappij zou hebben gegeven... Silte alom !!
We kunnen dit verhaal afsluiten met de pijnlijke raad aan onze rode kameraden van de SP-a die een alliantie tolereren met deze bonte bende...: DUMPEN DIE TROEP !! Geef hen een luxecruise op een olietanker voor de Somalische kust als afscheidscadeau & weiger vervolgens resoluut om enig losgeld te betalen !! Lossen we meteen het probleem van de piraterij mee op, want geen enkele piraat wil nog ooit het risico lopen om de familie Anciaux en Geert lambert samen met ons Bettina te moeten gijzelen. Dit zou door het Internationaal gerechtshof onmiddellijk als ongeoorloofde foltering worden bestempeld of zelfs als een poging tot genocide jegens de inheemse Somalische bevolking.
...& Terwijl zouden wij hier in Vlaanderen in elk geval al verlost zijn van dat geëmmer over dat zogezegde fameuze "linkse liberalisme"... alsof zoiets in de praktijk zou kunnen bestaan... zeg nu zelf...
Guy Peellaert (Brussel, 6 april 1934 - Parijs, 17 november 2008) was een Belgisch graficus en pop art-kunstenaar, die internationaal befaamd was voor zijn fotorealistische portretten van iconen uit de rockgeschiedenis.
Peellaert begon als decorontwerper voor toneelstukken en als striptekenaar. Zijn stijl was beïnvloed door psychedelica en Pop Art. In 1966 publiceerde hij in het controversiële blad Hara-Kiri zijn strip Les Aventures de Jodelle, waarvan het hoofdpersonage gebaseerd was op zangeres Sylvie Vartan. In 1968 publiceerde hij zijn tweede strip, Pravda, waarvan het hoofdpersonage ditmaal gebaseerd was op zangeres Françoise Hardy. Beide figuren zouden in 2001 door modeontwerper Jean-Charles de Castelbajac gebruikt worden voor zijn collectie Physical graffiti .
Peellaert maakte begin jaren zeventig werk voor platenhoezen van onder meer David Bowie (Diamond Dogs) en The Rolling Stones (Its Only RocknRoll). Hij ontwierp ook de filmaffiches voor Taxi Driver van Martin Scorsese en Paris, Texas van Wim Wenders.
Peellaert werd de afgelopen decennia bejubeld in The Guardian(1), Les Inrockuptibles en Vanity Fair. In thuisland België werd zijn werk voor het eerst tentoongesteld in 2008(2). Recent werd hij door de Belgische weekbladen Knack (Focus) en Le Vif gevraagd om tien weken lang de grootste iconen uit de Belgische muziek te portretteren.(3)
Zijn boek Rock Dreams (met Brits rockjournalist Nic Cohn), is een monument van pop art vol fotorealistische tekeningen van de grote iconen van de rockmuziek. Het boek ging meer dan een miljoen keer over de toonbank.(4)
Op 17 november 2008 overleed Peellaert te Parijs op 74-jarige leeftijd aan kanker.(5)
Publicaties
# Cohn, Nik, & Guy Peellaert, Rock Dreams. Alfred A Knopf. ISBN 0-394-52870-0, 1982 for the first edition
# Cohn, Nik & Guy Peellaert, Twentieth Century Dreams. 0330299700. ISBN 0-436-27617-8, 1999
# Herr, Michael & Guy Peellaert, he Big Room: Forty-Eight Portraits from the Golden Age. ISBN 0-671-63028-8, 1987
Externe links
#Rock 'n' Belgium - Guy Peellaert portretteert 10 weken lang de grootste iconen uit de Belgische muziek - Muziekcentrum Vlaanderen.
Belgisch kunstenaar en graficus Guy Peellaert overleden
De Belgische kunstenaar en graficus Guy Peellaert is op 74-jarige leeftijd overleden in Parijs. Dat meldt een van zijn agenten, Noémie Mainguet.
Platenhoezen
Peellaert werd geboren op 6 april 1934 in Brussel. Hij maakte naam in de jaren zestig met psychedelische strips (Pravda) en legde zich daarna toe op de schilderkunst. In 1972 maakte hij een reeks van 25 schilderijen onder de titel 'Rock Dreams' en ontwierp hij platenhoezen voor grote rocksterren als David Bowie ('Diamond dogs') of de Rolling Stones ('It's only Rock and roll').
Affiches
Als ontwerper van affiches verwierf hij wereldfaam met filmaffiches voor films van de Duitse cineast Wim Wenders ('Paris Texas'), van Martin Scorsese ('Taxi driver') en Robert Altman ('Short Cuts'). Peellaert maakte samen met rockjournalist Nik Cohn het boek 'Rock Dreams' dat wereldwijd meer dan een miljoen keer over de toonbank ging.
Expo
Sinds begin 2000 werd het oeuvre van Peellaert wereldwijd tentoongesteld, onder meer in Brazilië, Cuba en Japan. In België was zijn werk voor het eerst te zien op de tentoonstelling 'PopEye - the art of music, the music of art', die in mei en juni liep in de oude gevangenis van Hasselt. (belga/tdb)
Nu, eerlijk gezegd, wij moesten ook efkens serieus nadenken om ons zomaar meteen voor de vuist weg een werk van deze we-reld-be-roem-de artiest voor de geest te kunnen halen.
Op de website van radio1, bijvoorbeeld, toch ook één van de zelfverklaarde "cultuurzenders" kon er ook een mager berichtje af:
...
...
Graficus Guy Peellaert is overleden
De Belgische graficus Guy Peellaert is overleden. Peellaert ontwierp ondermeer de platenhoes van David Bowies Diamond Dogs (zie foto) , en de filmaffiches van Taxi Driver en Paris-Texas. Voor Focus Knack maakte hij recent de reeks Rock'N'Belgium, waarin hij iconen van de Belgische muziekgeschiedenis portretteerde. En zijn werk was dit jaar nog te zien op de rock- en kunstexpo Popeye in Hasselt. Wouter Van Driessche deed toen een uitgebreid interview met Peellaert.
(Wie overigens het interview wilt beluisteren, moet dat aldaar gaan doen)...
Nu, afgezien van het feit dat dit berichtje zo niemendallerig nietszeggend is dat ze evengoed of misschien beter gewoon niks hadden kunnen zetten is het inhoudelijk ook nog eens beneden alle peil en met de natte vinger bijeengelikt.
Ten eerste, Peellaert was geen graficus, maar een kunstenaar, netzomin als Rik Poot een steenkapper is, maar wel een beeldhouwer.
Ten tweede, met de zinsnede "zijn werk was dit jaar nog te zien op de rock- en kunstexpo Popeye in Hasselt." word gesuggereerd dat Guy Peellaert ook in eigen land een graag geziene, ja zelfs succesrijke kunstenaar was die geregeld mocht uitpakken met een tentoonstellinkje, een expootje of een vernissagetje.
Maar, populair, bekend, geliefd, dat was hij dus absoluut, niét, integendeel, zoals zo vaak in dit eigenste Vlaanderenland heeft het in het geval van Peellaert dus meer dan 40 jaar geduurd alvorens hij in eigen land ook mocht of kon tentoonstellen.
Wereldberoemd was hij, maar dan vooral toch élders...
Het verhaal doet de ronde dat Peellaert omstreeks 1974 van Mick Jagger een aanbod had gekregen om de platenhoes van "It's only rock'n roll te ontwerpen en toen dit David Bowie ter ore kwam is deze, althans voor zover de roddels die ons bereikt hebben correct zijn, naar verluidt dus op de beide knieën gevallen om Peellaert te smeken om zijn eigen platenhoes toch maar als éérste te willen ontwerpen.
Dit is dan uiteindelijk de platenhoes van het Bowie-album "Diamond Dogs" geworden. Dit betekent natuurlijk ook dat Peellaert op dat ogenblik al enige wereldwijde faam had verworven, want anders zouden iconen als Jagger of Bowie wel iemand anders hebben gevraagd om hun plaatjes van een hippe cover te voorzien.
Tegen die tijd, dus begin jaren '70, was Peellaert inderdaad al serieus op weg naar de roem met zijn psychedelische stripverhalen en met zijn werk "rock'n roll dreams", een collage van 25 schilderwerken, waarin hij reeds experimenteerde met grafische "samples" en elementen die nu de geliefkoosde instrumenten zijn van photoshoppers (dus lang voor de woorden "samplen" en "photoshop" bestonden) was hij eigenlijk al definitief wereldwijd doorgebroken. (doorgebroken... enfin, in het buitenland dan toch, inclusief Engeland en de US).
Maar in eigen land ??!!... Voor zover wij weten en behoudens vergissing van onzentwege was zijn tentoonstelling in d' Ouw Gevang van Hasselt in 2008 zijn éérste "serieuze" tentoonstelling in Vlaanderen.
Het scheelde niet veel of ze hadden hem bij die gelegenheid akkerdjie nog een Award gegeven voor het "meestbelovende aankomende jonge talent", en dat op 70-jarige leeftijd...
Net zoals bij onze vorige "In Memoria" over bijv. J.M.H. Berckmans en ook Wannes Vandevelde is onze inspiratie om even stil te staan bij het overlijden van elk van deze personen dus vooral ingegeven door het gebrek aan aandacht en respect, dat deze mensen tijdens hun leven en werk hebben mogen genieten, vooral dan bij de kanalen die normaliter geacht worden om hieraan het meeste aandacht te besteden, met name de media, en dan natuurlijk vooral de VRT.
Stuk voor stuk gaat het dan steeds om mensen, kunstenaars, artiesten, muzikanten, schrijvers of schilders, die ontegensprekelijk een belangrijk en klaarblijkelijk zwààr onderschat oeuvre hebben achtergelaten, maar die ook stuk voor stuk gewoon boeiende persoonlijkheden waren, karakter-en keikoppen, misschien, gehard door het leven, maar vooral kunstenaars, artiesten met een eigenzinnige kijk op de samenleving en de actualiteit, en geweldige ménsen.
Zoals men zich bij Wannes Van De Velde een jaar of wat geleden nog kon afvragen of het nu wérkelijk wachten was op zijn "In Memoriam" alvorens hij ooit nog eens te horen (laat staan te zién) zou zijn op de VRT radio en/ of televisie (ooops, sorry Wannes, wrong format), of zoals wij bij het overlijden van J.M.H. Berckmans verbouwereerd moesten constateren dat de media méér aandacht besteedden aan zijn overlijdensbericht dan aan zijn vollédige oeuvre van de laatste 20 jaar, zo wensen wij ook Guy Peellaert op hetzelfde schavotje bij te stellen bij die mensen die in eigen land bij leven nauwelijks énige vorm van respect of erkenning hebben gekregen voor hun verdiensten &/of hun verwezenlijkingen, sterker nog, in eigen land zou hij waarschijnlijk eveneens door de Overheid gesommeerd worden om hier of daar de vestiaire te gaan doen, op straffe van broodroof.
Meer uitleg behoeft dit dus verder niet, en wij kunnen dus enkel (wéér maar eens) constateren dat Vlaanderen (eigen volk eerst jazeker) en dan vooral de media, en inzonderheid onze eigen VRT wéér maar eens dé gelegenheid aan hun neus hebben laten voorbijgaan om tijdens de laatste 40 jaar van het leven van Guy Peellaert de criticasters (wij dus), die beweren dat de vervlakking, de verkleutering en de oppervlakkigheid van de VRT aan versneld tempo voortgezet wordt, de mond te snoeren. (tenzij ze natuurlijk over mensen als Guy peellaert, Wannes Vandevelde e.a. de laatste paar maanden de éne documentaire na de andere hebben uitgezonden achter De fameuze & intussen beruchte Rode Knop, ja, dan konden wij het ook niet weten, natuurlijk... in dat geval wensen wij ons uiteraard uitvoerig te verontschuldigen)
Een overzicht van enkele van zijn meest bekende platenhoezen vindt U hier & hier...
Zwartkijken in de Duistere Diamant ...ofte... Jared Diamond
...& Kende u Jared Diamond ?!... Zei de naam u iets ?!... Bij ons ging er niet zo direct een belletje rinkelen... Maar toen we hoorden dat de man een eredoctoraat aan de KULeuven leuven kreeg zijn we natuurlijk ~nieuwsgierig als we zijn~ gaan graven...
Wie is Jared Diamond ?!... & vooral, waarom krijgt de man een eredoctoraat ?!...
...
Eredoctor Jared Diamond
Vandaag krijgt Jared Diamond een eredoctoraat aan de KULeuven. Jared Diamond is professor geografie aan de University of California. Voor zijn boek Zwaarden, paarden en ziektekiemen: de ongelijkheid in de wereld verklaard kreeg hij een Pulitzer Prijs. In dit werk legt Diamond uit hoe het komt dat de menselijke ontwikkeling tijdens de laatste 13000 jaar zo verschillend is verlopen op de verschillende continenten. In een volgend boek, Ondergang', analyseert hij de redenen waarom bepaalde samenlevingen na een korte bloeitijd ten onder gingen, terwijl andere in ogenschijnlijk gelijkaardige of slechtere omstandigheden zeer lange tijd bleven bestaan.
'Onze' Geerdt Magiels modereert vandaag een debat met Jared Diamond.
'Zwaarden, paarden en ziektekiemen' en Ondergang' zijn uitgegeven bij Het Spectrum
Wie echter het bijbehorende radiobericht wilt beluisteren, die zal zich naar bovenstaande link dienen te begeven...
Wat 't boek "Collapse" betreft...
...
Artikel uit:
RIJNLANDSE WERELD en VISIE
Leids universiteitsblad Mare, 12-05-2005, door Hester van Santen
Bioloog Jared Diamond beschrijft ondergang van samenlevingen
Op weg naar de afgrond
Momenteel worden de eerste stappen gezet naar een wereldwijde ineenstorting van samenlevingen, denkt bioloog Jared Diamond op basis van zijn onderzoek naar de ondergang van oude culturen. Toch blijft hij `voorzichtig optimistisch'.
'Rwanda was Thomas Malthus' worst nightmare', zo hield Jared Diamond zijn bijna tweeduizendkoppige publiek dinsdag voor in de Pieterskerk. De econoom Malthus zag in 1798 dat de aarde niet genoeg zou kunnen opleveren om de groeiende wereldbevolking te onderhouden. De bevolking kan exponentieel groeien, de landbouwproductie niet, was diens redenering. En dan gaat het uiteindelijk fout, want volgens Diamond was niet stammenstrijd cruciaal voor het Rwandese drama, maar een ontoereikende voedselproductie.
Diamond, hoogleraar fysiologie en geografie aan de Universiteit van Californië in Los Angeles, was uitgenodigd om de Tinbergen-lezing over evolutie te houden die de universiteit, NRC Handelsblad, onderzoeksorganisatie NWO en museum Naturalis dit jaar voor de derde maal organiseerden. Hij hield zich daarbij nauwkeurig aan zijn onlangs verschenen boek Collapse, waarin hij de huidige staat van het wereldmilieu relateert aan het lot van verdwenen beschavingen als de Paaseilanders, de Maya's en de Vikingen op Groenland. Hoewel die geschiedenissen weinig redenen tot optimisme bieden, denkt Diamond toch dat we ervan kunnen leren. Als we tenminste willen, zo legde hij eerder aan Mare uit.
'Alle factoren die cruciaal waren voor de Groenlandse vikingen, spelen vandaag de dag ook een rol. Beïnvloeding van ons leefmilieu? Ja, want we kappen onze bomen en we vangen teveel vis. Klimaatverandering? Ja, want er is nu zelfs wereldwijde klimaatverandering. Vijanden? Ja, zowel Nederland als de Verenigde Staten hebben problemen met vijandige mensen. Bevriende volkeren? ja, want jij en ik zijn afhankelijk van bevriende samenlevingen voor essentiële producten als olie, en sommige van die samenlevingen zijn momenteel instabiel. En levenshouding? Ja, onze president heeft zeker een paar slechte standpunten, en de 52 procent van de bevolking die op hem heeft gestemd ook.
'Ik denk dat we momenteel de eerste stappen nemen richting een wereldwijde ineenstorting van samenlevingen. Uiteindelijk leidt de geïsoleerde afbraak van samenlevingen, zoals in Rwanda of Haïti, tot wereldwijde problemen, want landen staan over de hele aardbol met elkaar in contact. Ik zeg niet dat ik weet hoe het begin van een wereldwijde ineenstorting eruit ziet, en ik weet ook niet óf die er zal komen. Maar we kunnen nu al de problemen zien die, als we ze niet oplossen, leiden tot die ineenstorting. 'Toch is er nu een verschil met de Paaseilander die machteloos de laatste boom op zijn eiland omhakte. Wij weten nu wat onze milieuproblemen zijn: problemen met de bossen, visvangst, zoetwatervoorziening, bodem, biodiversiteit, toxische chemicaliën, het broeikaseffect, geïntroduceerde soorten [zoals de konijnenplaag in Australië, HvS], energievoorziening, enzovoort. En we kunnen leren van de manier waarop verdwenen beschavingen met hun milieuproblemen omgingen, want van culturen als die van de Groenlandse vikingen is de historie vastgelegd.
'Ik denk dat we daarom zelfs wereldwijde milieuproblemen kunnen oplossen, als we tenminste willen. We hebben het al gezien bij de cfk's in de atmosfeer, die in de hele westerse wereld gebruikt en geproduceerd werden voor koelkasten en als drijfgas. Ze ruïneerden de ozonlaag, en rond 1987 hebben alle landen samen besloten om de productie te stoppen. China produceert ze nog steeds, maar het illustreert wel dat je zulke beslissingen als groep kunt nemen. Dan kan het dus ook met de klimaatverandering, want we weten allemaal welke landen de grote producenten zijn van broeikasgassen. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is, maar wel dat het soms werkt.
'Het zou goed zijn als we onze morele waarden, onze levenshouding zouden veranderen om onze milieuproblemen op te lossen. Maar het is niet noodzakelijk om over milieuproblemen te spreken in morele termen. Er zijn veel mensen die gewoon praktisch willen denken. Onze president bijvoorbeeld: die maakt het niets uit dat wij 32 keer zo rijk zijn als mensen in de derde wereld. Maar die maakt zich wel druk om terroristen en miljoenen illegale immigranten. Hij zal zich niet laten bewegen door de morele argumenten voor consumptieveranderingen. Maar wel door de praktische.'
Tussenstukken
Vikingen in Groenland
(984 - 15e eeuw): Nadat viking Erik de Rode wegens moord verbannen was uit Noorwegen en IJsland, vestigde hij zich met familieleden in een fjord aan de westkust van Groenland. Twee vikingnederzettingen ontstonden er, die beide via onregelmatig scheepscontact met het moederland verbonden bleven. Voor de inwoners van de nederzettingen brachten de schepen niet alleen goederen, maar ook culturele waarden. De Groenlanders waren christen, kleedden zich Europees en hielden bij voorkeur koeien als vee. Vis werd niet gegeten, mogelijk wegens een religieuze spijswet - wel was er jacht op kariboes en zeehonden. Toen het Groenlandse klimaat vanaf de veertiende eeuw kouder werd, vroor de route naar Noorwegen dicht en werd het daarnaast vrijwel onmogelijk om 's zomers voldoende hooi voor de koeien te verzamelen. Leren van de Inuit had de bewoners mogelijk de juiste overlevingstechniek opgeleverd, maar die werden door de vikingen gemeden en een enkele keer vermoord. Uiteindelijk stierven de laatste Groenlandse vikingen in de vijftiende eeuw, nadat ze hun laatste koeien tot aan de hoeven hadden opgegeten.
Beeldhouwers van Paaseiland
(ca.9e eeuw -19e eeuw): Waarschijnlijk was het in de negende eeuw dat Paaseiland, een uithoek van de Polynesische archipel ter grootte van Schiermonnikoog, werd bereikt door kanovaarders met vee en landbouwgewassen aan boord. Paaleiland, nu vrijwel boomloos, was op dat moment rijk begroeid. Op het eiland ontstonden 11 of 12 regio's, die competeerden in het bouwen van grote stenen moai, de bekende mensbeelden waarvan de zwaarste 87 ton woog. Het hakken, vervoeren en oprichten van de beelden kostte echter veel mankracht, voedsel en bomen om als rollers te gebruiken. Dat brak het weinig vruchtbare eiland op. In eerste instantie leefden de bewoners van watervogels, vis en zeeschildpadden. Nadat veel soorten waren uitgestorven, werden landbouw en het houden van kippen steeds belangrijker. De voedseltekorten zorgen echter voor onrust onder de bevolking; kannibalisme werd gewoonte, stammen gooiden elkaars moai om. In 1840 stond geen beeld, en geen boom, meer overeind.
Japan in het Tokugawa-tijdperk
(1603 - 1867): Toen Toyotomi Hideyoshi en zijn opvolger Tokugawa Ieyasu na honderdvijftig jaar burgeroorlog aan de macht kwamen, begon in Japan een rustige periode. Een kwart van de huidige oppervlakte kwam onder leiding kwam van een serie leiders die de titel shogun droegen. Door de stabiliteit groeiden de populatie en de economie explosief, maar de invoer van materiaal uit het buitenland bleef zeer beperkt. Shogun Tokugawa Ieyasu zag namelijk weinig heil in ontmoetingen met zeevarende Europeanen. Door de economische isolatie ontstond een belangrijk tekort: hout. Bijna alle huizen werden ervan gebouwd en ermee verwarmd; ijzersmederijen en keramiekfabrieken draaiden er op. In 1710 waren alleen nog slecht bereikbare hellingen met bos begroeid. De shoguns wisten het tij echter op tijd te keren: na een grote brand in de hoofdstad Edo (nu Tokio) bevolen ze de ontwikkeling van bosbouw. Aan het begin van de 18e-eeuw was de houtproductie op deze manier verzekerd; dat bleef zo tot het eind van het Tokugawa-tijdperk in 1867.
Jared Diamond: Collapse, Uitgeverij Viking Penguin 2005, vertaald als Ondergang, Het Spectrum. Gebonden, 684 blz E35,75
Verder hebben we een filmpje met Jared Diamond himself aan 't woord...
...
Jared Diamond
About this talk
Why do societies fail? With lessons from the Norse of Iron Age Greenland, deforested Easter Island and present-day Montana, Jared Diamond talks about the signs that collapse is near, and how -- if we see it in time -- we can prevent it.
About Jared Diamond
Jared Diamond is an award-winning scholar of ecology, biology and history, and best-selling author of Guns, Germs and Steel and Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed.
In tegenstelling tot het vorige filmpje dat slechts 18:21 minuten bedroeg, is het volgende een pak langer, namelijk 74 minuten... In elk geval een aanrader voor wie de man zelf aan 't woord wil horen & die nog snakte naar méér na het bekijken van het vorige filmpje...
"Jared Diamond - How Societies Fail-And Sometimes Succeed - Long Now Foundation" duur : 74 minuten uiteenzetting
...
Nog een merkwaardig filmpje...
"Dr. Jared Diamond Lecture" duur : 8:34 minuten uiteenzetting
...
However...
...
zaterdag 15 november 2008
De opvattingen van Jared Diamond: zorgwekkend?
Op 13 november reikte de KUL een eredoctoraat uit aan Jared Diamond, de 71 jarige hoogleraar geografie van de universiteit van Californië. Diamond kreeg ondermeer de Pulitzerprijs voor zijn boek Guns, Germs and Steel: The Fates of Human Societies uit 1977 en is ook verbonden met het WWF. Diamond oogstte echter ook heel wat kritiek uit progressieve hoek, ondermeer bij het verschijnen van zijn jongste boek Collapse. Naar aanleiding van dit eredoctoraat publiceert Leuven Centraal exclusief een vertaling van een artikel uit het gezaghebbende Franse maandblad Le Monde Diplomatique. De Belgische auteur ervan, Daniel Tanuro, vindt de opvattingen van Diamondzorgwekkend". Reacties zijn natuurlijk welkom op ons forum.
Een geniepige ideologie steekt in - ook progressieve - milieukringen plots weer de kop op, namelijk dat overbevolking het grootste (milieu)probleem zou vormen. In zijn naarste variant behelst dit dat er zij aan zij met extreemrechts geijverd wordt voor het weren van migratie. In de jaren 70 is al eens eerder geprobeerd dit idee naar voren te schuiven, maar dat debat werd toen vakkundig door links van tafel geveegd, onder andere met het argument dat het voornamelijk een armoedeprobleem betreft. Gemeenschappen die welvarender worden, krijgen unaniem ook beter vat op hun geboortecijfer. Momenteel is de denktrand om de armen de schuld te geven echter weer volledig terug. Een schrijnend voorbeeld is de milieu-held van Sarkozy, Jared Diamond.
Nicolas Sarkozy praat nauwelijks meer over het milieu zonder te refereren aan het voortreffelijke boek van Jared Diamond, Collapse(1). Bij tenminste vier gelegenheden heeft de president van de republiek openlijk te kennen gegeven hoeveel indruk dat boek op hem heeft gemaakt(2). Daarom is het belangrijk de opvattingen te onderzoeken van een schrijver die zo veel invloed uitoefent op de Franse president.
Diamond is een gerenommeerd biogeograaf en doceert als professor milieukunde aan de universiteit van Californië in Los Angeles. Zijn specialisme is vogels uit Nieuw-Guinea. Voor zijn boek Guns, Germs and Steel heeft hij de Pulitzer prijs ontvangen. Verder is hij lid van het bestuur van het World Wildlife Fund (WWF), een van de machtigste organisaties op milieugebied van de hele wereld.
Dhr. Sarkozy is niet de enige die het voortreffelijke boek zo waardeert. Diamonds boek was en is nog steeds een bestseller. Zijn stelling komt erop neer dat bepaalde beschavingen in het verleden zijn ondergegaan door de schade die de mens aan het milieu had toegebracht, en dat het risico bestaat dat hetzelfde nu op wereldschaal zal gebeuren. Met instorting van de leefomgeving bedoelt Diamond meer dan een crisis alleen. Hij definieert instorting van de leefomgeving als: een drastische daling van de menselijke bevolking in aantal, of verlaging van de complexiteit van beschavingen op politiek, sociaal of economisch vlak, over grotere geografische gebieden en perioden. Enkele voorbeelden van die ecocide zijn de instorting van de Maya steden, de beschaving op het Paaseiland, de vikingnederzettingen op Groenland en de Anasazi-cultuur in Nieuw Mexico.
Ik ken geen enkel geval waarin de ondergang van een beschaving uitsluitend is toe te schrijven aan milieuschade, er zijn altijd andere factoren die ook een rol spelen, schrijft Diamond. Uit het voorgaande citaat ontstaat de indruk dat Diamond alle factoren evenwichtig beoordeelt, in werkelijkheid is er voor hem maar een superfactor die alles bepaalt, de demografische groei. Dat blijkt als Diamond zijn conclusies over de oude beschavingen samenvat: De ondergang van de beschavingen in het verleden verlopen volgens vrij identieke patronen (...) : bevolkingsgroei dwong mensen tot intensievere landbouwproductie (...) en tot het in gebruik nemen van meer landbouwgrond (...) om zo het toenemende aantal hongerige monden te voeden. Niet duurzame praktijken brachten schade toe aan het milieu (...). De gevolgen voor de samenleving bestonden uit voedseltekorten, hongersnoden, oorlogen tussen mensen die vochten om een tekort aan voedsel, en het omverwerpen van leidende elites door teleurgestelde massas. En tenslotte, een afnemende bevolking door de hongersnoden, de oorlogen of ziektes. Verder verloor de samenleving een deel van zijn politieke, economische en culturele complexiteit.
Als hij aan de analyse van de huidige crisis begint, wordt een lijst milieuproblemen opgediend ( vernietiging van natuurlijke ecosystemen, roofbouw op grondstoffen, dalende biodiversiteit, erosie en verslechtering van gronden, ongeremde exploitatie van fossiele energievoorraden, uitputting van zoetwater voorraden, chemische vergiftigingen, opwarming door het broeikaseffect) waaraan vreemd genoeg ook bevolkingsgroei en de effecten van die bevolkingsgroei op het milieu zijn toegevoegd. Die groei heeft een ongunstige invloed op de andere problemen stelt Diamond. Een twijfelachtige conclusie. Omdat sociale activiteiten de ecologische crisis veroorzaken, betekent het opnemen van maar een van die sociale factoren in de lijst van ecologische problemen automatisch dat die ene factor hoofdoorzaak is.
Als op een lijst sociale ongelijkheid in plaats van bevolkingsgroei zou worden geplaatst als enige niet-milieu factor, zou de lezer ook concluderen dat sociale ongelijkheid het grote probleem zou zijn. Een van de aspecten benadrukken, betekent uiteindelijk het introduceren van een vreemd element in de inventarisatie, daarmee worden geen wetenschappelijke, maar ideologische doelen gediend.
De politieke gevolgen van die keuze zijn vrij duidelijk. Diamond wil de manier waarop het dozijn milieuproblemen de levenswijze beïnvloedt, verduidelijken aan de hand van de stad Los Angeles (waar hij woont), om zo een minder abstracte discussie te krijgen. Daaruit trekt hij vervolgens een aantal conclusies met betrekking tot de Noord-Zuid verhoudingen en de wereld in het algemeen. Om te weten waar we ons aan moeten houden, hoeven we hem maar te volgen.
De auteur meent te kunnen stellen dat de klachten die nagenoeg iedereen heeft in Los Angeles, direct zijn terug te voeren op de hoge bevolkingscijfers, die maar blijven groeien; de onoplosbare verkeersopstoppingen en de hoge woonkosten worden veroorzaakt door het feit dat miljoenen mensen in enkele centra werken, waardoor er maar beperkte ruimte is voor woonruimte bij die centra.
De smog, de verzilting van de bodem door de landbouw, de bosbranden en de achteruitgang van de biodiversiteit worden achtereenvolgens vluchtig onderzocht door de gekleurde demografische bril. Zelfs de slechte kwaliteit van de gezondheidszorg en de publieke scholen worden opgenomen in de rij ecologische problemen, die veroorzaakt worden door de te hoge bevolkingscijfers, die maar blijven stijgen. De conclusies van Diamond komen dan ook niet als een verrassing. De problemen met het milieu en de bevolking hebben de economie en de kwaliteit van het leven in Californië ondermijnd. Ze zijn voor een groot deel verantwoordelijk voor onze waterschaarste, elektriciteitsuitval, afvalhopen, onderwijsverslechtering, tekort aan woonruimte, prijsverhogingen en de verkeersopstoppingen.
Het zou te ver gaan om al die beweringen te bespreken. Een enkel voorbeeld is eigenlijk al voldoende. De stelling dat de problemen met het milieu en de bevolking grotendeels verantwoordelijk zijn voor de elektriciteitsuitval waar Californië de laatste jaren zo door wordt geplaagd, is duidelijk in strijd met de waarheid. Het is overtuigend vastgesteld dat die spectaculaire stroomonderbrekingen, die in 2000 en 2001 chronisch waren, zijn toe te schrijven aan de liberalisatie van de Amerikaanse elektriciteitsmarkt(3). Uit een verslag van het congres blijkt dat bepaalde producenten zelfs kunstmatige tekorten hadden georganiseerd om zo de prijs te laten stijgen. De suggestie dat het inwonersaantal van Californië groter was dan de energiecapaciteit is eenvoudigweg absurd.
De andere beweringen betreffende het milieu in Californië zijn van hetzelfde gehalte. De toegepaste methodiek is elke keer hetzelfde, namelijk het bestudeerde probleem ontdoen van alle sociale, politieke en economische aspecten en zo alles herleiden tot milieuoorzaken. Die laatste worden dan weer herleid tot een bevolking die veel te omvangrijk is en toch nog blijft groeien. Alles voert zo naar de pseudo-wetenschappelijke stelling dat de milieuproblemen niet zo ernstig zouden zijn als er veel minder mensen op de wereld zouden zijn.
Het is moeilijk voor te stellen hoe dergelijke banaliteiten kunnen helpen de concrete problemen in Californië of elders op te lossen. We zien echter wel hoe die banaliteiten de burgers zo beïnvloeden, dat ze niet de politici ter verantwoording roepen. De lezers die Diamond heeft weten te overtuigen, stellen zo de liberalisatie van de energievoorziening, of de kortingen op het onderwijsbudget en het gezondheidsbudget niet meer ter discussie. De gekleurde demografische bril waarmee Diamond ze heeft leren kijken, laat maar een vraag toe: hoeveel mensen zijn er teveel?
Door bevolking te de schuld te geven van alle milieuproblemen treden nog andere vervelende consequenties naar voren. Een zeer ambivalente houding ten opzichte van immigratie uit de derde wereld, en de derde wereld in het algemeen, zijn het gevolg. Het vertrekpunt van Diamond staat buiten discussie: De groei van de bevolking in Californië versnelt bijna uitsluitend door immigratie en de hoge gemiddelde gezinsgrootte van die immigranten. Als dus in laatste instantie de demografische groei de oorzaak is van de milieu crisis, zoals Diamond stelt, dan is het logische gevolg dat de verslechtering van het milieu te wijten is aan ...de immigratie. Die conclusie wordt niet expliciet getrokken, maar de auteur van Collapse komt dicht in de buurt als hij opmerkt: De stijging van de gemiddelde belasting van het milieu per persoon in Zuid-Californië afgezet tegen de komst van mensen uit de derde wereld landen naar de westerse landen is al jaren de inzet van een explosief debat in Californië.
Het onderwerp is inderdaad explosief. In 2004 had de Sierra Club, de grootste Amerikaanse milieu organisatie (750.000 leden met een jaarlijks budget groter dan 90 miljoen dollar) een crisis die werd veroorzaakt door een botsing tussen de meerderheid van de directie en een minderheid die werd aangevoerd door Richard Lamm (oud gouverneur van Colorado) en Paul Watson (een van de oprichters van Greenpeace (en leider van Sea Sheperd, vert.)). Voor die laatste groep, die Sierrans for US Population Stabilization (SUSPS) werd genoemd, zou de belangrijkste eis van de milieubeweging moeten zijn, dat het Amerikaanse ecosysteem niet lang meer die bevolkingstoevloed zou kunnen verdragen(4). Die SUPS heeft de strijd verloren, maar hun invloed is vrij groot en ze gaan verder met hun ondermijnend werk.
Waar valt Diamond te plaatsen in dit debat? Collapse geeft daarop geen duidelijk antwoord, maar de toon waarop in het boek wordt gesproken over de immigranten, loopt niet over van medeleven. Hier bijvoorbeeld de conclusie van een hoofdstuk dat de schade beschrijft aan Amerikaanse bossen die wordt veroorzaakt door invasies van verschillende soorten paddestoelen en insecten uit China: Een andere soort die in China overvloedig aanwezig is, en die grote ecologische en economische effecten heeft, wordt ook in toenemende mate geëxporteerd, het is de Homo sapiens. China is bijvoorbeeld opgeklommen tot de derde plaats wat betreft legale immigratie in Australië, en grote aantallen, zowel legaal als illegaal, steken de Stille Oceaan over en bereiken zelfs de USA. Vermoedelijk zou Jean-Marie Le Pen een fel protest ten deel zijn gevallen als hij op die manier Chinese immigranten vergeleken zou hebben met ongewenste insecten en paddestoelen.
In het citaat is de verwijzing naar Australië allesbehalve onschuldig. Enkele bladzijden verder wijdt Diamond een hoofdstuk aan dat land, dat vol staat met interessante informatie over de schade die is veroorzaakt door de diverse binnengedrongen soorten, zoals het konijn en de vos. Men kan er het volgende lezen: Op lange termijn is het twijfelachtig of Australië zelfs de huidige bevolking kan onderhouden. De beste schatting komt uit op acht miljoen personen die er op het huidige welvaartsniveau kunnen leven, minder dan de helft van de huidige bevolking. Onnodig te zeggen dat de Chinese immigranten niet welkom zijn!
Australië heeft ongeveer twintig miljoen inwoners. Diamond legt ons niet uit hoe die bevolking gehalveerd kan worden en ook niet op welke termijn. Terwijl we het antwoord op die vraag nog niet weten, schijnen bepaalde Australische politici wel ideeën te hebben. Zo heeft de regering in Canberra onlangs geweigerd een collectieve klimaatvluchtelingenstatus toe te kennen aan de 11.636 inwoners van Tuvalu, het kleine eilandstaatje dat van de kaart dreigt te worden geveegd door de opwarming van de aarde. De weigering werd nogal hypocriet gemotiveerd door het feit dat een dergelijk asiel discriminatiezou betekenen naar andere asielkandidaten, die uit andere landen kwamen. In werkelijkheid is het antwoord nogal aanstootgevend als we bedenken dat Australië de eerste plaats inneemt op de wereldlijst van landen die het meeste broeikasgas uitstoten per inwoner, en dat het geweigerd heeft het Kyoto protocol te ondertekenen.
Om een planetaire ineenstorting te voorkomen houdt Diamond een pleidooi voor een herwaardering van de waarden van onze samenleving. Zeer goed. Maar we hebben het recht om ons af te vragen welke waarden moeten prevaleren bij die vernieuwing. In de periode van nu tot het einde van deze eeuw, worden de inwoners van Tuvalu naar alle waarschijnlijkheid met een Darwiniaans dilemma geconfronteerd: aanpassen (aan het leven in water), emigreren of uitsterven. Dat uitsterven is niet het gevolg van de overbevolking van de archipel, het wordt veroorzaakt door de geïndustrialiseerde landen die, in twee eeuwen zoveel fossiele brandstoffen hebben verbrand, dat de ecosystemen niet meer in staat zullen zijn het kooldioxide in de atmosfeer op te nemen.
Het medeverantwoordelijke Australië weigert de consequenties te dragen en sluit de deur voor Tuvalu. Met een twijfelachtige vergelijking over de invasie van Chinese soorten en een beroep op de duurzaamheid van Australië geeft Diamond de regering in Canberra impliciet gelijk. Zijn solidariteit en broederschap ook waarden die Collapse wil herwaarderen?
Die twijfelachtige manier van redeneren is ook toepasbaar op de Noord-Zuid betrekkingen in het algemeen. De demografische groei over de hele wereld wordt in essentie veroorzaakt door de hogere vruchtbaarheid van vrouwen uit de derde wereld. Als de bevolking daarom in laatste instantie verantwoordelijk is voor de milieucrisis, moet daaruit de logische conclusie volgen, dat de dreigende instorting van de planeet in wezen is toe te schrijven aan de volkeren van de derde wereld. Nogmaals, Diamond gaat niet zo ver dat hij die conclusie vierkant op papier zet, maar het is niet overdreven te stellen, dat hij het suggereert. Om dat duidelijk te krijgen, moeten we even de aandacht richten op een andere kunstgreep van onze gevierde auteur. De lijst van milieuproblemen die hij hanteert, bevat niet alleen de bevolkingsgroei, maar ook de groei van de milieubelasting per inwoner. Op het eerste gezicht zou men verwachten dat de introductie van dat concept zou dienen om het belang van absolute effecten te relativeren. Groepen kunnen onderling sterk verschillend effecten hebben op het milieu, door een andere manier van produceren en consumeren. Maar Collapse heeft meer belangstelling voor de groei van de ecologische belasting per persoon, dan voor milieubelasting per persoon. Omdat die groei in bepaalde ontwikkelingslanden nu groter is dan in de ontwikkelde landen, wordt de aandacht van de onrechtvaardige Noord-Zuid verhoudingen afgeleid. De bedreigingen voor het milieu door de ontwikkeling van de arme landen krijgen zo de volle aandacht. Zo slaagt Diamond erin, met een nauwelijks op te merken accentverlegging, het totaalbeeld van het milieu op wereldschaal compleet te veranderen.
Natuurlijk, Collapse vermeldt wel dat iedere inwoner van de USA, Europa en Japan gemiddeld tweeëndertig keer meer grondstoffen en brandstoffen verbruikt en tweeëndertig keer meer afval produceert dan de inwoners van de derde wereld. Maar in plaats van het introduceren van het begrip ecologische schuld van het noorden aan het zuiden en het recht op ontwikkeling van het zuiden, laat Diamond dat in het midden. Hij benadrukt het feit dat de belangrijkste milieuproblemen zich aan het verplaatsen zijn Mensen met een laag inkomen zijn bezig om grote milieubelastingen te gaan veroorzaken (...) Het grootste probleem is de verhoging van de totale milieubelasting, als gevolg van de verhoging van het welvaartsniveau in de derde wereld en de personen die uit de derde wereld naar de ontwikkelde wereld migreren en daar de leefgewoontes van de ontwikkelde wereld overnemen. We kunnen niet ontkennen dat de ontwikkeling van de derde wereld een reëel milieuprobleem is, met name met betrekking tot het klimaat, maar om dat zo te benadrukken, zonder mogelijke oplossingen te bespreken zoals overdracht van technologie en deling van rijkdom, betekent eenvoudigweg het zuiden als zondebok aanwijzen.
Niet tevreden met het afleiden van aandacht op de onrechtvaardige verdeling van rijkdom en ecologische schuld, stelt Diamond de zaken zo voor dat het lijkt, alsof de armste mensen uit de derde wereldlanden chronisch hulpbehoevend zijn, en bedelen bij de rijkere landen, in plaats van zich met een sobere levensstijl, aan de natuurlijkeproductiviteit van hun land aan te passen.
Met het bespreken van de voedselgarantie, pretendeert de auteur van Collapse te antwoorden op het volgende argument: Er is werkelijk geen voedselprobleem; Er is genoeg voedsel; men moet alleen het transport en distributie probleem oplossen van het voedsel naar de plaatsen waar het nodig is. Diamond reduceert het sociale probleem van voedselproductie en distributie tot een eenvoudig probleem van transport. Hij suggereert dat zijn tegenstanders beweren dat het volstaat om voedsel van de productie plaats te vervoeren naar plaatsen waar tekorten zijn. Door die scheve voorstelling van zaken lukt het hem te verdoezelen hoe de agro-business de inheemse landbouw in ontwikkelingslanden door concurrentie vernietigt. Als die sociaal-economische factor eenmaal opzij is geschoven, volstaat het te constateren dat bepaalde ontwikkelde landen, zoals de USA, meer voedsel produceren of kunnen produceren, dan hun burgers consumeren, en dat het bepaalde landen van de derde wereld niet lukt. Men zou dan kunnen beweren dat het in beide gevallen is toe te schrijven aan de natuurlijke omstandigheden, zoals regenval en bodemkwaliteit. Als er niets wordt gezegd over het proces waardoor het zover is kunnen komen, zou men kunnen beweren dat de honger veroorzaakt wordt door de weigering van bepaalde volkeren zichzelf te beperken tot de natuurlijke mogelijkheden.
Zo wordt de situatie van de kleine zuidelijke boeren als slachtoffer van de concurrentie van de vrije markt omgevormd naar verantwoordelijkheid voor eigen armoede. Dat drama dat Diamond met zijn demografische bril niet ziet of wil zien, is volgens Collapse uitsluitend toe te schrijven aan het irrationeel vasthouden aan traditionele waarden. Ze zouden er beter aan doen zich daarvan zo snel mogelijk te ontdoen, om straf van de natuur te voorkomen, maar het is hun keuze en bijgevolg hun probleem(5). Malthus transformeert op exact dezelfde manier de ellende van de slachtoffers van het begin van de industriële revolutie in verantwoordelijkheid voor eigen ellende.
Na zo de bestaande verhoudingen te hebben omgedraaid en de mythe van een bedelende derde wereld te hebben gecreëerd, die het makkelijker vindt hulp te vragen dan hun eigen problemen op te lossen en hun eigen waarden ter discussie te stellen, kan Diamond slechts concluderen: geen ontwikkelingshulp! Op dezelfde manier als waarop met de leer van de overbevolking(6) van de Engelse regering geëist werd de armen niet te helpen, behalve met particuliere en voorwaardelijke hulp, moedigt Collapse de ontwikkelde landen aan om aan de arme landen te zeggen dat ze best zo nu en dan met voedsel willen helpen na een catastrofe, maar ze niet te willen onderhouden. Hij verstopt zich achter de mening van de burgers van ontwikkelde landen om te schrijven: Ofschoon de ontwikkelde landen best zo nu en dan voedsel willen exporteren om hongersnoden te verlichten in bepaalde derde wereld landen, die door bepaalde crisissen zijn veroorzaakt (zoals droogtes of oorlogen) willen de burgers van ontwikkelde landen niet structureel betalen (...) voor het voeden van miljarden burgers uit de derde wereld (...). Als dat zou gebeuren in die landen zonder effectieve gezinsplanning (...), zou dat het dilemma van Malthus in beeld brengen, dat wil zeggen, een vermeerdering van de bevolking door de toename van het voedsel.
Gezien zijn gehanteerde methodiek, komt het niet echt als een verrassing als we moeten constateren dat Diamond de bestaande verhoudingen omdraait, niet alleen met Californië of de derde wereld, maar ook met de planeet als geheel. Door zijn manier van beschrijven, wordt de wereld een complete onbegrijpelijke chaos, en uiteindelijk kan het slechts een chaos zijn doordat we eenvoudigweg te talrijk zijn. Dat springt duidelijk in het oog bij een passage in het boek waar verschillende gebeurtenissen als de huidige oorlog in Irak, de massamoord op 500.000 leden van de Indonesische communistische partij door Suharto in 1965, de genocide in Rwanda, de werkloosheid en het terrorisme op een hoop worden gegooid. Het zijn volgens Diamond allemaal uitingen van de milieubelasting en bevolkingsdruk en net als de ecocide op het Paaseiland voorwaarschuwingen van de algehele Collapse van de wereld.
Er zou nog veel meer te zeggen zijn over het voortreffelijke boek van Jared Diamond , over zijn eschatologische theorieën met betrekking tot deinstorting en over het twijfelachtige wetenschappelijke karakter van bepaalde gegevens waarop die theorie is gebaseerd. Maar in politiek opzicht gaat het om zijn visie op de wereld. De auteur van Collapse wil ons de wereld op zijn kop laten zien, zoals hij hem zelf ziet. Eerst ontdoet hij de gebeurtenissen systematisch van hun sociale, economische en politieke inhoud, om er vervolgens milieuproblemenvan te maken. Daarna worden die zogenaamde milieuproblemen in laatste instantie toegeschreven aan demografische groei, dus aan de zuidelijke landen. Dat alles overgoten met een sausje van min of meer wetenschappelijke feiten en ingepakt in een discours vol doemdenken.
Is dit het systeem dat Sarkozy zo aansprak? We kunnen constateren dat het zich goed verdraagt met zijn politieke opvattingen. Maar is er meer? Wordt de Franse asiel- en immigratie politiek binnenkort op ecologische overwegingen gestoeld? Zou Frankrijk een gewillig oor lenen aan hen die stellen dat er een tegenwicht moet komen aan de verplichting van ontwikkelde landen om verontreinigingsrechten te kopen (zie het artikel van lAurélien Bernier op blz. 20 en 21 in deze uitgave van le Monde diplomatique) in de vorm van voortplantingsrechten? Het is nog te vroeg om daar uitsluitsel over te geven, maar wel tijd om ons ongerust te maken.
Noten :
---------- (1)Collapse. How Societies Choose to Fail or Succeed, Penguin Books, London 2005
(2)Drie redevoeringen en een brief aan Nicolas Hulot
(3)Zie bijvoorbeeld Ernest Antoine, Grande Braderie de Lélectricité a Travers de LEurope, Le Monde Diplomatique juni 2004.
(4)ZieBitter Division for Sierra Club on Immigration, The New York Times, 16 maart 2004.
(5)Als Diamond het over het Zuiden heeft, gebruikt hij dikwijls het begrip hun probleem. Zo pleit hij het Noorden vrij van alle verantwoordelijkheid.
(6)Thomas Robert Malthus, Essai sur la principe de la population (1798), Flammarion, coll. GF, Paris 1999.
----------
De auteur is landbouwkundig ingenieur, milieu-activist en ecologie correspondent voor Rood. Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Le Monde Diplomatique. (Vertaling Tijn van Beurden, voor globalinfo.nl)
Commentz &/of bedenkeningen hierover, laten we in deze aan jullie over... Wij gaan er vanuit dat jullie voor jezelf kunnen denken... Alhoewel...
Evenwel willen we jullie als afsluitertje toch nog graag dit meegeven...
...
Jared Diamond : Third Chimpanzee
zondag 16 januari 2005
Primates again. Its a curious book this; the first part a concise view on what is known about the evolution of mankind, the last chapters a speculative account of all the destruction humans are capable of.
It is easy to see that last bit as preludes to Diamonds Guns, Germs and Steel and his latest book Collapse. Having read the first one already, and knowing a bit about the ongoing debates on Collapse, I skipped these chapters.
This left only the first ten chapters to consider, that give a nice enough summary about what is thought about human evolution, and what matters in the 1,6% of genes we dont share with our closest cousins the chimpanzees.
Though Diamond seems a bit hung up about the differences in testis size.
Jared Diamond, The Third Chimpanzee.
The Evolution and Future of the Human Animal
416 pages
Uitgeverij Perennial; Reprint edition (1992), 1991
...&...
Jared Diamond : Why Is Sex Fun?
dinsdag 26 juni 2007
Tal van levensvragen kwellen mij, maar Why is Sex Fun? hoort daar niet bij. Ook hoef ik niet per se meer door een ander toegelicht te krijgen waarom sex leuk zou zijn. Tenminste, niet met een boek. Of een film. Mij interesseerde het wel wat Diamond over dit onderwerp te schrijven had.
Ik ken Diamond als een enthousiast maar nogal speculatief auteur over de menselijke geschiedenis. Een historicus die zich niet zo om de bewijsvoering bekommert. Een antropoloog die het gedrag van mensen almaar wil toelichten door te laten zien wat dieren doen. Soms levert die aanpak interessante gezichtspunten op.
Dit boek van hem kende ik nog niet. Maar heel veel heb ik daar ook niet aan gemist, eerder in mijn leven.
Why is Sex Fun? is geschreven voor een breed, en tamelijk ongeïnformeerd publiek. Dus uit communicatief oogpunt valt wel wat uit zijn aanpak te leren, inhoudelijk blijft het aan de magere kant.
De voornaamste vragen die in dit boekje aan de orde komen zijn meestal ook in éen alinea samen te vatten, maar vergen in dit boekje hele hoofdstukken.
Waarom geven mannen geen borstvoeding? O, dit kan op zich best, maar dan moeten ze aan de vrouwelijke hormonen. Dat ligt maatschappelijk wat moeilijk.
Waarom hebben alleen mensenvrouwen een menopauze? O, die krijgen sommige beesten ook, zolang ze maar in gevangenschap gehouden worden.
Merk op dat al deze vragen maar zijdelings met sex te maken hebben, en vooral om voortplanting gaan. In die zin deed dit boek me ook denken aan de sexuele voorlichting op de middelbare school. Omdat ik toen onder meer verplicht werd de hele hormooncyclus uit mijn hoofd te leren die optreedt bij de menstruatie, alsof dat op enig moment in mijn leven ook maar enig nut zou hebben.
De vraag waarom die mensenbeestjes toch zo veel sex hebben zonder voortplanting als doel wordt in dit boek niet beantwoord. Al geef ik toe, dat Diamond hem nog net wel ergens stelt.
Dus klopt de titel niet bij de rest van het boek.
Jared Diamond, Why Is Sex Fun?
The Evolution of Human Sexuality
214 paginas
Phoenix 1997, oorspronkelijk 1996
Tata-rata-ta-tààà !! Een gratis rondje champieter van 't Huis !! ...Al zullen we dit met de economische crisis die ons trof & 't zien wegdeemsteren van onze groooote winst op onze Fortis-Waandelen moeten beperken tot leidingswater met een rietje, zodat u de bubbels zelf kunt blazen...
Wààrom horen we u reeds vragen ?!... Wel, we hebben prijs !! ...Of anders & beter gezegd, we zijn in de prijzen gevallen !!
Op 26 september laatsleden ~alweer een eeuwigheid geleden dus~ hebben we blijkbaar(*) "een" ~of zeggen we dan toch "Dè"~"BRILLANTE WEBLOG AWARD - PREMIO 2008" gewonnen... We zijn dus blijkbaar niet alleen "beroemd" ...*kuch-hoest*... ofte "berucht" & "geducht" in eigen land, maar blijkbaar nu ook nog eens "brillant" in de Ollandse Contreien...
---------- (*)...& We zeggen hier zéér uitdrukkelijk "blijkbaar", omdat pas zaterdag 15 november, ons urocentje is gevallen...
----------
Nu echt klagen doen we niet over de huidige gang van zaken... we zijn "content" te noemen van onze statistische cijferkes... Als "Contreir Gespuis" staan we na 296 dagen met onze 15.036 pageviews & onze 9.209 "unieke bezoekers" toch maar mooi nummer 1 ~zegge & schrijven "één"~ bij de politieke blogs van bloggen.be !! ...& In de top 200 hangen we vandaag toch maar lekker nr. 31... Nà-nà-ne-nà-nàà*... tot spijt van wie 't benijdt !!
Ander cijfergeweld is de wetenschap dat ons lezerspubliek uit 56,9% Belgen~of wat daar moet voor doorgaan~ & 35,7% Ollanders bestaat... De overige 7,4% zijn ~in volgorde van belangrijkheid~ lezers uit Duitsland, Frankrijk, de de V.S., Turkije, G.B, Zweden, Spanje, Zwitserland, Noorwegen, Italië, Portugal, Finland, Luxemburg, Oostenrijk, Hongarije, Canada, Denemarken, Japan & Litouwen... Alsmede occasioneel ook nog wel eens af & toe een bezoeker uit andere contreien... Niet slecht voor een stelletje eigenzinnigaards zoals wij, al zeggen we dit zelf !
...& Om er nog eens een goeie schep bovenop te doen : de dag met de meeste pageviews~overigens zo'n 284~ was laatstleden vrijdag 14 november met 246 bezoekers...!! We krijgen goddomme er spontaan de tranen van in de ogen & een krop van in de keel !!
Onze milde & geniale schenker van "Dé BRILLANTE WEBLOG AWARD - PREMIO 2008" benoemde zijn toekenning als volgt :
"Tussen al deze hoogst serieuze en noodzakelijke berichten door moet ik u effekes een veerke in d'n reten steken: het is niet gewoon wat u allemaal doet alhier, nee het is briljant!
Vandaar dat ik u nomineer voor de brillante weblog award."
...U vindt er ten andere alles over terug op het blog van De Mededeler... Welke andere blogs de man heeft verkozen & hoe ie het blog van KITOKOJUNGLE omschrijft... 't Is overigens een Olijke Ollandse Eigenzinnige rakker die we al langer kennen dan vandaag !!
Wij zijn in elk geval De Mededeler tot het eind onzer & vooral zijner dagen voor eeuwig & altijd zéér erkentelijk & zullen hem alvast gedenken in onze dagelijkse gedachten... & voor de rest kunnen we u ~als lezer die op zoek is naar enige meerwaarde~ alleen maar aanraden om u sito presto per direct naar 's mans wonderbaarlijke eigen universum~nog iets anders dan zijn blog~ te begeven om 't vervolgens ter plekke te gaan ontdekken & te bewonderen ! In elk geval een aanrader om er een bezoek aan te brengen & er enige van uw kostbare tijd te spenderen !!
Mààr zoals te verwachten & zoals steeds het geval met onze Buren van boven de Moerdijk, in plaats van de gebruikelijke 100.000 als "aanmoedigingspremie voor verder & diepgaander onderzoek" ~een te verwaarlozen kleinigheidje die we naar alle waarschijnlijkheid toch maar zouden gaan opsouperen zijn in warmere oorden~ kregen we daar naar goede Oer-Oude-Ollandse-Traditie nog wat extra werk erbij... onbetaald uiteraard, hoe kan 't anders als je 't van Ollanders moet krijgen...
...& We citeren : ...SPELREGELS
1. De winnaar mag het logo plaatsen.
2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.
3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, themas en designs opvallen.
4. Zet de links van deze sites op je blog.
5. Laat een berichtje achter op de betreffende site.
Sja... we zullen er dan maar aan beginnen zeker... Enfin, wij houden u in elk geval hiervan op de hoogte !!
In een heet sociaal najaar kan je maar beter je eigenste stakingsrechten kennen... !! (1)
We hebben jullie dus gisteren in onze beschouwing : "Zin & onzin over "eenzijdige verzoekingen" een praktijkvoorbeeld gegeven, eentje gegrepen & gerukt uit het rijke sociale leven in La Flandre Profonde 2008. Zelfs een kind kan hierbij de conclusie trekken dat de door de 'verzoekers" gebruikte argumenten op zijn zachtst uitgedrukt als twijfelachtig kunnen bestempeld worden. Wij hebben jullie trouwens hiervoor een onbekende tegensprekelijke getuige gevonden om wat tegenargumenten te geven. Het blijkt immers maar al te vaak dat de door de verzoekers gebruikte argumenten voor het grote publiek totaal onbekend blijven... of in elk geval door niet-bekenden onmogelijk kunnen weerlegd worden bij gebrek aan kennis van de beschreven toestand. Dit leidt natuurlijk onvermijdelijk tot een debat tussen onverbiddelijke voor- en tegenstanders van het stakingsrecht & heeft op geen enkel moment nog iets te maken met de hoogdringendheid van een specifieke situatie waarvoor de procedure van het éénzijdig verzoekschrift in feite voor werd ontworpen en inderdaad soms haar nut bewijst. Deze laatste vaststelling bewijst dat het gebruik van deze procedure in sociale conflicten dus maar al te zeer is afgegleden naar een ideologische stellingname en niet meer als middel wordt gebruikt waarvoor het werd ontworpen. Hieronder geven we een paar stellingsnames weer in het algemene debat rond het stakingsrecht, al vinden we het spijtig dat telkens de nuance van hoogdringendheid, geval per geval, niet duidelijk kan worden gemaakt aan het publiek. Een publiek dat talrijk deelneemt aan een debat dat er in feite geen is, want over het stakingsrecht valt doodgewoon geen debat te voeren. Het is een grondwettelijk recht BASTA ...punt uit !!
Anders gezegd : het gebruik van éénzijdige verzoekschriften tracht doodgewoon dat grondwettelijk recht af te bouwen BASTA ...punt uit !!
Wat de publieke aandacht betreft die het onderwerp krijgt... Krantenboeren zijn volgens ons niet "beter" of "slechter" te noemen dan andere boerejongens ~lees : "handige zakenlui"~ ... 't slag van handige jongens die weten "hoe" & vooral weten "wanneer" ze hun zaakjes moeten doen... lees in deze : hun slag moeten thuis halen...
Het heeft soms veel weg van ~wat plat~ oportunisme... Journalistiek is niet langer bezig met het algemeen belang... journalistiek is gewoon bezig met het eigenste belang, "Bussiness as usual" zoals men zegt... wat brengt 't op ...& wanneer is het zo bijvoorbeeld "oportuun" om een artikel uit te brengen ?!... Wanneer de feiten zich voordoen of wanneer het gekoppeld kan worden aan één of ander politiek faits-divers dat het weer eens méér aandachtswaarde geeft... De geheime agenda die daarbij gehanteerd wordt is volgens ons ook niet zo onbelangrijk... Duidelijk gesteld : wij denken daar intussen zo het onze over...
...
DE GEDACHTE
15.11.2008
Tussenstand : Een dwangbevel voor het sociaal overleg
Alle politieke partijen zweren vandaag bij 'het primaat van de politiek', maar soms moeten ze toch even aan de kant en toezien hoe andere spelers het ervan afbrengen. Om de twee jaar is het voor een regering steeds spannend uitkijken naar het Interprofessioneel akkoord (IPA). Dat is een raamakkoord over alle loon- en arbeidsvoorwaarden voor alle werknemers uit de privésector, dus exclusief ambtenaren, en wordt rechtstreeks onderhandeld door de Groep van Tien, de kopstukken van de vakbonden en de werkgeversfederaties. Begin deze week nog was premier Leterme in deze krant poeslief voor die partners. Hij prees hun verantwoordelijkheidszin en voegde er in één adem aan toe dat hij hoopte dat er ook inderdaad een eendrachtig IPA op tafel zal liggen, want dat zulks voor het hele land een goed signaal zou zijn.
Afgezien van het feit dat Leterme als regeringsleider elk steuntje kan gebruiken, zal het voor elke Belg inderdaad meegenomen zijn indien het sociaaleconomische klimaat verbetert. Een geslaagd IPA draagt bij tot een algemeen gevoel van vertrouwen, een faliekant IPA zorgt én voor rechtstreekse sociale spanning, én de weken en maanden nadien voor hardere en vaak brutalere onderhandelingen in bedrijven en sectoren. Want ook dat is een gevolg van het getrapte Belgische systeem: het IPA geldt voor het hele land, voor arbeiders en bedienden (én in zekere zin zelfs voor werklozen), in alle sectoren. Pas als dat nationale kader er is, mogen de sectoren verder onderhandelen - maar binnen de afspraken - en nadien de bedrijven. Geen akkoord is geen kader, geen rem ook. Dan moet op elk niveau meer dan het maximale geëist worden, om vermoedelijk in de buurt van het minimale te belanden. Dat betekent onnodig overleg, en de dreiging van te vermijden stakingen.
Mini-Dedecker
Maar je kunt je een betere start inbeelden van een groot sociaal overleg op maandag dan de persconferentie die Jos Digneffe vrijdag gaf. Digneffe is de voorman van de socialistische spoorbond, ambtenaren dus en als zodanig niet rechtstreeks betrokken bij het IPA. Hij is dus de geschikte man om te vertolken wat er in de buik van het ABVV leeft. En dat is: stop de aanvallen op de vakbond.
De achtergrond: Open Vld'er Guido De Padt maakte stennis over de subsidiëring van de spoorbonden door de NMBS. Die geldstroom is bekend en niet eens onwettig, maar De Padt ontpopt zich als een mini-Dedecker en kopieert, naar het voorbeeld van het origineel, ook het schandaalsfeertje dat bij zo'n 'onthulling' hoort. Niet de NMBS-leiding moet zich verantwoorden dat men geld geeft, wel de spoorbonden dat ze geld krijgen. Alsof ze sjoemelaars zijn.
Bij de vakbonden is men ervan overtuigd: er is deze dagen een 'rechts offensief' tegen hen. De analyse luidt: Open Vld zit in de hoek waar klappen vallen. Dewael gekortwiekt, De Gucht en Slangen in opspraak gebracht. De partij spartelt hevig en doet alles om zich bij het klassieke liberale publiek te profileren. Een geut antisyndicalisme doet het altijd goed.
Het is weer zo'n interne tegenstrijdigheid bij deze coalitie. Terwijl de christendemocraat Leterme hoog inzet op het welslagen van het IPA, is dat niet de eerste zorg van de liberalen. Dat is: zich dringend profileren als de meest liberale partij. De partij die dus zeker geen vakbondsvriend wil zijn (net zoals de hardcore van haar kiezerspubliek, trouwens). Dat vrezen de vakbonden: antisyndicaal opbod, waarbij werkgevers zich bedienen van het klimaat dat geschapen wordt door de toeter van nu al drie antisyndicale partijen (Open Vld, VB en Lijst Dedecker).
Dat de toon bits wordt, bleek ook toen ACV-voorzitter Luc Cortebeeck zich op het congres van ACV-verbond Oostende-Westhoek bitter uitliet over de gerechtelijke actie van VB-parlementslid Marie-Rose Morel tegen de uitsluiting van een VB-lid door de bediendebond LBC. De rechter had geoordeeld dat een vakbond mag uitsluiten, maar niet in dit geval (wegens vormfouten). Nadien had Morel van de VRT redelijk wat ruimte gekregen om haar 'overwinning' toe te lichten. "Niet het Vlaams Belang, niet een verward vonnis, niet de VRT zullen ons van strategie doen veranderen."
De vakbonden zien met lede ogen een verrechtsing en verruwing. Niet alleen van het discours, maar ook van de praktijk. Nog nooit waren er zoveel eenzijdige verzoekschriften om stakingen te breken en het is bovendien al lang geleden dat er nog rijkswachters effectief werden ingezet tegen stakersposten. Ook dat zegt veel over de omslag van de publieke mentaliteit. Het land stond op zijn kop toen Humo uit de rekken werd genomen met een eenzijdig verzoekschrift, maar de publieke verontwaardiging bleef uit toen stakers zich moesten terugtrekken na een even eenzijdig verzoekschrift.
Blauwhelmen van het ministerie
In het gesprek dat de vakbondsleiding deze week met premier Leterme had, was ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw duidelijk: "We hebben bij bedrijven die staken geen blauw van rijkswachters nodig, maar blauwhelmen van het ministerie van Arbeid: onpartijdige arbeidsbemiddelaars die helpen het conflict op te lossen."
En zo start dit cruciale IPA onder een bar slecht gesternte. Deze week werden de klassieke schoten gelost in de richting van de klassieke 'bad guy' (het roerige ABVV, dat het vaakst en het snelst dwarslag). Dat gebeurde trouwens de voorbije tien jaar in de aanloop naar ongeveer elk IPA, en hoort stilaan bij het ritueel.
Maar dit jaar is de spanning meer dan de show van wat patsers voor de galerij. Het ziet er écht slecht uit. De economische recessie vernauwde immers alle marges, en zonder marges is er minder sprake van geven en toegeven. Contacten die een paar maanden geleden nog goed en hoopvol waren, sprongen af. In de Nationale Arbeidsraad waren vakbonden en werkgevers dicht bij elkaar over een akkoord over hogere - een eis van de vakbonden - én (tenminste voor die verhoging) in de tijd beperkte - een must voor werkgevers - werkloosheidspremies. Dat overleg sprong af. In de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven was er uiteindelijk géén akkoord over de extra marge. Iedereen zegt redelijk te willen blijven, maar werkgevers plakken daar een ander - lager - cijfer op dan de bonden.
En wat de onderhandelingen extra pit geeft, is de beurscrisis. Of beter: het Dexiadebacle. De financiële aderlating van de aandeelhouders zou een ernstige klap hebben toegebracht aan de ACV-stakingskas. Luc Cortebeeck heeft ditmaal dus meer dan één reden om liefst niet tot staken te moeten overgaan. Wat de werkgevers zou kunnen aanzetten om driester dan ooit uit de hoek te komen - de kans op een splitsing van het vakbondsfront is dan erg groot.
Maar in geval van een eventuele patronale provocatie zal zeker de ABVV-achterban niet te houden zijn. Dat is slecht voor Leterme, maar misschien goed voor partijen die in theorie tegen stakingen zijn maar er flink garen bij spinnen als het land in brand staat en de tv weer eens beelden kan tonen van een stakingspost die een werkwillige tegen de grond duwt. Maar dat gebeurt pas als eerst ook het overleg tegen de vlakte ligt. Aan 'de tien' om tot een akkoord te komen.
We zegden het gisteren in onze beschouwing ook al... er wordt de laatste tijd nogal wat eenzijdige informatie gegeven over het fenomeen "staking & de daar aan verbonden rechten".
...& Omdat wij vinden dat het ook beter kan, proberen we dat ook. We doen bij deze een poging om wat duidelijkheid te verschaffen over het "Recht op staken"...
We vonden zo een zeer interessant standpunt bij het advocatencollectief van Progress Lawyers Network ....
...
e c o n o m i e :
Uit ons nieuwsarchief van 27/10/2008 voor BRUGGE
"Tussenkomst gerecht tegen stakingspiketten betwistbaar"
BRUGGE, 27/10/2008 - De advocatenvereniging Progress Lawyers Network betwist de praktijk waarbij de rechtbank in het dossier rond de Brugse Carrefour een bevelschrift aflevert tegen stakingspiketten en dat de politie ingrijpt. Volgens de vereniging rond advocaat Raf Jespers "druist de werkwijze op meerdere punten tegen het recht in".
Rechtbanken niet bevoegd
"Bij stakingen gaat het om collectieve belangen, niet om een geschil over burgerlijke rechten. Rechtbanken zijn in ons juridisch systeem niet bevoegd om zich over belangenconflicten uit te spreken. Ook het stakingsrecht is een internationaal erkend recht. Ook het opzetten van stakingspiketten wordt door ons Hof van Cassatie als een legitiem middel van verzet beschouwd," stelt advocaat Enrico De Simone.
"Werkgevers die toch van de voorzitter van de burgerlijke rechtbank een bevelschrift afgeleverd willen krijgen beroepen zich meestal op daden van geweld die hun eigendomsrecht en zijn recht van ondernemen zouden aantasten. Maar in de meeste gevallen is er van enige feitelijkheid geen sprake, maar krijgt de werkgever toch waarom hij vraagt bij wijze van een algemene beschikking, tegenover een ieder, waardoor de rechter zijn boekje opnieuw te buiten gaat. Zo wordt het stakingsrecht volledig ondermijnd," stelt Enrico De Simone.
Geen recht van verdediging
"Dat is mede mogelijk omdat de gevoerde procedure er een is op eenzijdig verzoekschrift. Enkel de werkgever wordt daarbij gehoord. De werknemers of de vakbond worden niet gehoord omdat niet geweten zou zijn wie er aan zich aan het stakingspiket bevindt, wat een uiteraard een drogreden is" stelt de advocaat vast.
Draconische dwangsommen
"Om een bevelschrift ook te kunnen afdwingen aan het piket worden zware dwangsommen gevraagd en toegekend. Ze vormen het ultieme middel om stakingspiketten te doen opdoeken. Het gebruik van dwangsommen om de uitvoering van arbeidsovereenkomsten te bekomen of om een einde te stellen aan collectieve acties is nochtans in ons recht verboden. Ook de identificatie van stakers door de politie is eigenlijk illegaal. Hoogstens kan een politieambtenaar een proces-verbaal opstellen wegens het niet tonen van zijn of haar identiteitskaart aan de deurwaarder, maar hij mag de identiteitsgegevens niet aan die laatste meedelen. Doet hij dit wel dan maakt hij zich schuldig aan schending van zijn beroepsgeheim en schending van het geheim karakter van het strafonderzoek," besluit Enrico De Simone.
...& Zoals er niets bestaat zonder zijn tegendeel, vonden we eveneens de argumenten van de tegenpartij... Het zijn volgens onze bescheiden mening trouwens argumenten die zeer dubieus te noemen zijn, maar dan wel het voordeel hebben niets aan de verbeelding over te laten vooral als er sprake is van "preventieve maatregel". In de gevallen waarbij sprake zou kunnen zijn van hoogdringendheid is het voor ons duidelijk dat dit enkel geval per geval kan worden bekeken en dat dit geen aanleiding kan zijn tot een algemeen debat omdat de veralgemening van het gebruik van deze procedures alleen maar kan wijzen op een regelrechte aanval op het stakingsrecht op zich en niet op een specifiek geval van hoogdringendheid !!
...
Persbericht
De rechterlijke tussenkomst bij stakingen.
Een analyse van de rechtspraak inzake de oktoberstakingen tegen het
Generatiepact.
Brussel, 1 februari 2006. Bart Adriaens en Dieter Dejonghe, advocaten bij Claeys & Engels maakten een analyse van de beschikkingen van 26 van de 27 Voorzitters van de Rechtbanken van Eerste Aanleg ter gelegenheid van de stakingen tegen het Generatiepact op 7 en 28 oktober.
Deze analyse is zeer representatief, enkel Neufchâteau ontbreekt. In totaal werden 59 beschikkingen geanalyseerd (21 in Vlaanderen, 32 in Wallonië en 6 in Brussel) die betrekking hebben op 75 verschillende ondernemingen. Bijna 95 % van de verzoekschriften werden neergelegd naar aanleiding van de tweede staking op 28 oktober 2005.
Het preventief verzoekschrift
17 Voorzitters op 26 dienden tussen te komen naar aanleiding van de oktoberstakingen. De Voorzitters te Brussel, Luik en Turnhout hebben samen 24 beschikkingen geveld, zijnde 40,68 % van het totaal aantal beschikkingen.
Een andere vaststelling is dat de ondernemingen in grote mate een beroep hebben gedaan op zogenaamde preventieve verzoekschriften, die werden neergelegd voorafgaandelijk aan de staking van 28 oktober 2005. Het feit dat heel wat ondernemingen zich gepakt voelden tijdens de stakingsacties van 7 oktober en zich wilden wapenen tegen nieuwe feitelijkheden op 28 oktober, zal daar allicht niet vreemd aan geweest zijn. Op een totaal van 59 beschikkingen, waren er 54 preventieve (= 91,53 %).
De diverse Voorzitters aanvaarden bijna unaniem dat er in geval van (aangekondigde) stakingsacties sprake is van volstrekte noodzakelijkheid die een inleiding bij eenzijdig verzoekschrift toelaat. Meestal wordt de volstrekte noodzakelijkheid gemotiveerd op grond van de onmogelijkheid de tegenpartijen te identificeren. Een aantal Voorzitters aanvaardt ook de absolute hoogdringendheid.
Tijdens de staking van 7 oktober 2005 werden heel wat industrieterreinen afgesloten door stakingspiketten. Aangezien de vrees voor gelijkaardige acties tijdens de aangekondigde staking van 28 oktober 2005 groot was, opteerden een aantal werkgevers ervoor om preventief naar de Voorzitter te stappen. Twee grote categorieën preventieve verzoekschriften werden neergelegd: verzoekschriften waarin sprake was van concrete aanwijzingen dat er feitelijkheden zouden gepleegd worden, en verzoekschriften waarbij enkel verwezen werd naar de voorbije acties en naar de algemene persberichten rond de aangekondigde staking van 28 oktober 2005.
Alle verzoekschriften waarin sprake was van concrete aanwijzingen van
feitelijkheden, werden gegrond verklaard.
Inzake de preventieve verzoekschriften waarin geen sprake was van concrete
aanwijzingen, werden er 22 gegrond en 21 ongegrond verklaard.
Stakingspiketten
Bij stakingen worden meestal stakingspiketten gevormd aan de ingang van of de toegangswegen tot de onderneming waarbij gepoogd wordt de werknemers te overtuigen om mee te staken. Het stakingspiket blijft binnen de grenzen van de normale uitoefening van het stakingsrecht wanneer het zich er toe beperkt om de werknemers verbaal ervan te overtuigen mee te staken. Van zodra evenwel de toegang fysiek wordt verhinderd, bemoeilijkt of onmogelijk wordt gemaakt, worden de rechten van de werkgever, werkwilligen en derden geschonden. Dergelijke feitelijkheden kunnen in kort geding op eenzijdig verzoekschrift verboden worden door de Voorzitter van de Rechtbank van Eerste Aanleg.
Uit de geanalyseerde beschikkingen blijkt dat de Voorzitters bijna unaniem van oordeel zijn dat de toegang tot de onderneming niet mag verhinderd worden. Dit is belangrijk, omdat volgens bepaalde auteurs de toegang tot de onderneming mag geblokkeerd worden voor zover daarbij geen geweld wordt gebruikt. Enkel wanneer er sprake is van geweld zou dit kunnen verboden worden. Deze stelling wordt door de Voorzitters duidelijk niet gevolgd: de toegang tot de onderneming mag niet verhinderd worden, ongeacht of dit met of zonder geweld gebeurt.
In hun oktoberbeschikkingen spreken vele Voorzitters zich impliciet uit over de vraag of zij eveneens bevoegd zijn om een uitspraak te doen over het afzetten van toegangswegen naar bedrijven op de openbare weg. Uit de verzoekschriften blijkt immers dat vaak de vraag gesteld wordt om een verbod te horen opleggen aan eenieder om de vreedzame toegang tot of het vreedzaam verlaten van de terreinen te verhinderen of te bemoeilijken. Daarbij werd vaak gepreciseerd dat dit zowel gold voor de openbare weg als voor het privé-terrein. Wanneer de meeste Voorzitters op die vraag ingaan, erkennen zij dan ook impliciet dat zij de bevoegdheid hebben om uitspraak te doen over de openbare weg. Sommige Voorzitters motiveren dit ook expliciet. Uitzonderlijk werd geoordeeld dat de Voorzitter zetelend in kortgeding niet bevoegd is om een uitspraak te doen over de openbare weg.
Dwangsom
De Voorzitters zijn unaniem van oordeel dat de beschikkingen best kunnen afgedwongen worden door het toekennen van een dwangsom. De hoogte van de toegekende dwangsommen varieert van 100 EUR tot 5.000 EUR per inbreuk. Wanneer in een verzoekschrift evenwel exorbitante dwangsommen gevraagd worden, zal de rechter dit in de meeste gevallen herleiden. Ook vakbonden doen een beroep op éénzijdige verzoekschriften om bepaalde handelingen te verbieden op straffe van een dwangsom. In oktober gebeurde dit om aan een vennootschap een verbod te horen opleggen om stakende werknemers te vervangen door interimkrachten. Ook hier werd de gevraagde dwangsom (100.000 EUR) per interim-arbeider door de rechter herleid naar 2.500 EUR.
Besluit
De mogelijkheid voor de Voorzitters van de Rechtbanken van Eerste Aanleg om op eenzijdig verzoekschrift feitelijkheden te verbieden die zich voordoen naar aanleiding van collectieve conflicten, wordt bijna unaniem aanvaard.
Het gebruik van het preventief verzoekschrift kende duidelijk een doorbraak. De verzoekschriften waarin sprake was van concrete aanwijzingen dat er feitelijkheden zouden plaatsgrijpen, werden allemaal gegrond verklaard. Minder eensgezindheid is er omtrent preventieve verzoekschriften waarin geen concrete aanwijzingen van nakende feitelijkheden worden gegeven.
De grenzen van het stakingspiket werden verduidelijkt. Algemeen kan gesteld worden dat de Voorzitters van oordeel zijn dat het verhinderen van de toegang tot de onderneming aan werkwilligen of derden kan verboden worden, ongeacht of hierbij geweld wordt gebruikt of niet.
Tot slot tonen de oktoberbeschikkingen duidelijk aan dat de Voorzitters bij het toekennen van dwangsommen een evenwichtige oefening maken tussen de middelen en het beoogde doel en hierbij exorbitant gevraagde dwangsommen beperken.
***** Contact:
Bart Adriaens: tel 056 260 860
Dieter Dejonghe: tel 056 260 860
...& Wat lezen we hier ?!... Een stuk uit de archieven van onze senaat uit het jaar 2001 dat als wetsvoorstel werd ingediend en dus nooit werd goedgekeurd maar dat alle argumenten netjes op een rijtje zet... Wij kunnen alleen maar hopen dat er opnieuw enkele "dapperen" zullen opstaan om onderstaande argumenten integraal te willen herhalen. In het Vlaanderen van vandaag wordt het echter moeilijker en moeilijker om dergelijke linkse opinies zelfs nog maar te uiten. Wij roepen ze echter uit volle borst en we hopen dat we niet alleen zullen staan omringd door VLD'ers, LDD'ers en Vlaams behangers + N-VA'ers...
...
Belgische Senaat
ZITTING 2000-2001
3 OKTOBER 2001
Wetsvoorstel tot wijziging van artikel 1385bis van het Gerechtelijk Wetboek teneinde de toepassing van dwangsommen te verbieden bij geschillen die zijn gerezen naar aanleiding van collectieve arbeidsconflicten
Sinds enkele jaren stuit de uitoefening van het stakingsrecht steeds vaker op rechterlijke beslissingen die een of ander aspect daarvan verbieden. Ter illustratie zij verwezen naar de sociale conflicten die bij Cora, Cuivre & Zinc, Glaverbel, Sabena, onlangs nog bij Volkswagen-Vorst en nadien bij Electrabel zijn gerezen : allemaal voorbeelden van rechterlijke inmenging in sociale conflicten. Zelfs naar aanleiding van een lerarenstaking in het Franstalig middelbaar onderwijs en van een NMBS-staking kwamen soortgelijke interventies voor. Tegen stakingspiketten en bedrijfsbezettingen worden aldus geregeld uitermate strenge rechterlijke beslissingen genomen. Die in kort geding, op grond van eenzijdig ingediende verzoekschriften genomen beschikkingen koppelen het opgelegde verbod namelijk vaak aan dwangsommen die zo hoog zijn, dat ze het stakingsrecht in feite uithollen. Dat was onder meer het geval voor de stakers bij de vennootschap Avia Partner, die door de rechtbank dwangsommen opgelegd kregen die tot 150 000 frank per persoon konden oplopen.
Een staking is evenwel per definitie verstorend : pas dan is ze immers efficiënt. Stakingen kunnen dan ook nooit binnen het strikte wettelijke raam blijven, al was het maar omdat ze tot doel hebben de op een bepaald tijdstip vigerende wetten, via onderhandelingen bij te stellen en aldus tot nieuwe wetten te komen. In dat verband verwijzen wij naar de analyse die professor François Ost over dat thema maakt : « soms lijkt het wel alsof een staking maar aanvaardbaar is voor zover ze tot een louter idee wordt herleid en niet gepaard gaat met stakingspiketten, bedrijfsbezettingen, een blokkering van de verzendingen, noch enige inperking van de vrijheid van ondernemen van de werkgever impliceert en ze voor de klanten, de leveranciers en toeleveranciers van het bedrijf evenmin enige schade kan impliceren. » (vertaling)(1) Nog even en het stakingsrecht kan zich alleen beperken tot het recht om thuis te blijven of om op de werkvloer een zwarte armband te dragen.
Op die manier keert men voor men het goed beseft terug naar de toestand zoals die in 1867 bestond. Toentertijd werd het Strafwetboek van 1810, dat stakingen verbood, opgeheven : voortaan was een staking niet langer een misdrijf, maar artikel 310 van het nieuwe Strafwetboek bestrafte nog wel schendingen van de vrijheid van arbeid.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Sociale Onrust door de Crisis
In een heet sociaal najaar kan je maar beter je eigenste stakingsrechten kennen... !! (2)
Begin deel (2) ...Het vervolg...!!
Een aantal parlementsleden had die toestand destijds aan de kaak gesteld. Zo verklaarde Jules Destrée : « si vous la [la grève] leur permettez entre eux à condition de ne pas léser des non-syndiqués, c'est comme si vous ne leur permettiez rien du tout ». (Parlementaire Handelingen, Kamer, plenaire vergadering van 13 oktober 1897, blz. 2275).
Het was wachten tot in 1921 vooraleer ook die bepaling blijkbaar tevergeefs werd opgeheven. Dat geldt des te meer daar in kort geding gewezen vonnissen het stakingsrecht niet uitsluitend tegenover het, door de niet-stakers opgeëiste recht op arbeid stellen. Om stakingen te beletten, schermen klanten en leveranciers, aandeelhouders of gebruikers ook met het vrij verkeer van goederen, de eerbied voor de privé-eigendom, en zelfs met de continuïteit van de openbare dienstverlening.
In 1921 is de evolutie van het sociaal recht inzake collectieve arbeidsconflicten echter niet gestopt. Sindsdien heeft het stakingsrecht dank zij nieuwe stappen een grotere legitimiteit verworven. Zo kregen de paritaire comités na de Tweede Wereldoorlog bij collectieve arbeidsconflicten een verzoenende rol toegewezen. In 1967 stelde een belangrijk arrest van het Hof van Cassatie principieel dat een staking in se geen verbreking van de arbeidsovereenkomst impliceert. In 1981 verankerde een ander belangrijk arrest van het hoogste rechtscollege het stakingsrecht definitief. Maar het zou nog duren tot 1990 vooraleer België eindelijk het Europees Sociaal Handvest bekrachtigde, dat reeds sinds de ondertekening ervan in 1961 het stakingsrecht waarborgde.
Terzelfder tijd werd geleidelijk een onderscheid gemaakt in de wijze waarop collectieve dan wel individuele arbeidsconflicten kunnen worden beslecht. Aan de ene kant werden de arbeidsrechtbanken bevoegd om een oordeel te vellen over individuele conflicten tussen de werknemer en zijn werkgever. Aan de andere kant werden de paritaire comités en de sociale bemiddelaars ermee belast collectieve geschillen tussen werkgevers en vakbonden uit te klaren. Er kwam een consensus tot stand om stakingen buiten de gerechtelijke sfeer te houden.
De aanhoudende economische crisis, de mondialisering van de economie met alle gevolgen van dien inzake scherpere concurrentie, werkgevers die almaar meer methodes naar Amerikaans model toepassen, de deregulering en de toenemende flexibiliteit die op de werkvloer wordt geëist, en die een gevolg zijn van het feit dat de Staat als regulerende instantie verstek laat gaan : al die elementen maken dat voormelde consensus op de helling komt te staan. Gevolg : de sociale actoren staan sterker op hun strepen, de sociale dialoog kwijnt weg en collectieve conflicten worden in toenemende mate voor de rechtbank uitgevochten.
Nog afgezien van de overwegingen die omtrent het (trouwens in het Europees Sociaal Handvest verankerde) stakingsrecht kunnen worden gemaakt, kan men niet om de vaststelling heen dat een toenemend aantal conflicten voor de rechtbank worden beslecht. De wet heeft voor de arbeidsrechtbank niet in enige bevoegdheid voorzien op het vlak van collectieve arbeidsconflicten : dat standpunt was correct zolang een consensus bestond om de problemen te regelen overeenkomstig de in de na-oorlogse akkoorden vastgelegde procedures van het Belgische sociaal-overlegmodel.
Twee belangrijke elementen verstoren het proces tot regeling van sociale arbeidsconflicten :
1. ten eerste : het feit dat men teruggrijpt naar door het Gerechtelijk Wetboek omschreven eenzijdige procedures die worden ingesteld op verzoek van de werkgever die zich door een staking benadeeld voelt. In tal van gevallen monden die procedures uit in beschikkingen die op straffe van het betalen van dwangsommen worden uitgesproken.
Een dwangsom is een geldbedrag dat als bijkomende veroordeling wordt opgelegd en tot doel heeft druk uit te oefenen om ervoor te zorgen dat de veroordeelde zo spoedig mogelijk uitvoering geeft aan de rechterlijke beslissing.
2. ten tweede : vroeger placht men dwangsommen zelfs bij niet-nakoming van de veroordeling niet te betalen; sinds juni 2001 echter moeten dwangsommen, op verzoek van de werkgever, ook daadwerkelijk worden betaald. Die techniek holt het stakingsrecht echter volledig uit, draait op wetgevend vlak de klok terug naar 1810, en treedt tevens het in 1990 door België goedgekeurde Europees Sociaal Handvest dat het stakingsrecht waarborgt met voeten.
Gelet op die ontwikkeling, strekt dit wetsvoorstel er dan ook toe het Gerechtelijk Wetboek op een essentieel punt te wijzigen; het wil het opleggen van dwangsommen verbieden aan iedere persoon die, in het raam van collectieve arbeidsconflicten, geen gevolg zou geven aan maatregelen die worden genomen door een burgerlijke rechter die daartoe op eenzijdig verzoekschrift wordt aangezocht. Die dwangsommen lijken immers strijdig met de vigerende rechtsregels en met de in België gangbare sociaal-overlegprocedure.
Op 10 augustus 1979 had de minister van Justitie, in eigen naam en namens zijn ambtgenoot van Arbeid en Tewerkstelling, de Nationale Arbeidsraad om advies gevraagd in verband met het wetsontwerp houdende goedkeuring van de Benelux-Overeenkomst van 26 november 1973 houdende eenvormige wet betreffende de dwangsom (stuk Kamer, 1977-1978, 353, nr. 1).
Voormeld wetsontwerp strekte ertoe de dwangsom in ons land te regelen door middel van specifieke bepalingen ter aanvulling van het Burgerlijk Wetboek, teneinde de wet in overeenstemming te brengen met voormelde Benelux-Overeenkomst en met de daarbij gevoegde Bijlage (eenvormige wet betreffende de dwangsom).
Het verzoek om advies had meer bepaald betrekking op de wenselijkheid om, conform artikel 3 van de Benelux-Overeenkomst, gebruik te maken van de mogelijkheid om rechtsvorderingen die uitvoering geven aan arbeidsovereenkomsten, geheel of gedeeltelijk van de toepassingssfeer van die eenvormige wet uit te sluiten. De overeenkomst laat iedere overeenkomstsluitende partij die mogelijkheid, aangezien het om een bijzonder delicaat domein gaat dat nauw verbonden is met de sociale verhoudingen (zie de memorie van toelichting bij het wetsontwerp).
In zijn advies nr. 632 van 26 december 1979, is de Nationale Arbeidsraad van mening dat het opleggen van dwangsommen uit den boze is voor alle rechtsvorderingen die uitvoering geven aan arbeidsovereenkomsten en dat terzake voor zowel werkgevers als werknemers identieke bepalingen toepasselijk zijn.
Dat advies preciseert dat onder de rechtsvorderingen die uitvoering geven aan « arbeidsovereenkomsten » in hoofdzaak die rechtsvorderingen vallen die op de individuele verplichtingen betrekking hebben.
Dit wetsvoorstel steunt op het specifieke karakter van het arbeidsrecht en van de inzonderheid in ons land geldende arbeidsovereenkomsten. Het houdt rekening met de Belgische context op het vlak van de paritaire verhoudingen : in dat raam ontstaan die normen en wordt de toepassing ervan geregeld.
Men kan evenwel de mening toegedaan zijn dat het in België gangbare sociaal-overlegmodel, waarbinnen alle collectieve conflicten inzake arbeidsovereenkomsten konden worden geregeld, thans op de helling wordt gezet :
# doordat men almaar vaker naar de burgerlijke rechtbank stapt;
# door eenzijdig ingediende verzoekschriften, waarvoor de urgentie wordt aangevoerd en waarbij geen debat op tegenspraak, noch enig getuigenverhoor plaatsvindt;
# en vooral door de toepassing van dwangsommen die het mogelijk maken enorme druk uit te oefenen op individuele personen die namens een collectief belang optreden.
Om het essentiële recht op vrijheid van meningsuiting en het formuleren van eisen op de werkvloer te vrijwaren, is het noodzakelijk de uitzonderingen op de dwangsommen waarin artikel 1385bis van het Gerechtelijk Wetboek voorziet, uit te breiden tot de collectieve acties.
Het eenzijdig ingediend verzoekschrift streeft ernaar met nog meer spoed tot een veroordeling te komen dan bij een kort geding het geval is. Het vormt een uitzondering op het tegensprekelijke karakter dat de procedure normaliter moet kenmerken.
Het is dan ook aberrant en blijkbaar nutteloos de rechter de mogelijkheid te bieden daaraan een dwangsom te koppelen, terwijl de eisende partij ook zonder die uitzonderingsprocedure schadevergoeding kan verkrijgen. De dwangsom wordt hier voor een oneigenlijk doel aangewend om de facto de uitoefening van het stakingsrecht aan te tasten.
Artikel 1 : Deze wet regelt een aangelegenheid als bedoeld in artikel 78 van de Grondwet.
Art. 2 : Het bij de wet van 31 januari 1980 ingevoegde artikel 1385bis van het Gerechtelijk Wetboek, eerste lid, wordt aangevuld als volgt : « De dwangsom mag evenmin worden uitgesproken als gevolg van een verzoek gedaan bij een eenzijdig, in het raam van een collectief arbeidsconflict ingediend verzoekschrift. »
---------- (1)« Rapport général de synthèse » in « Les conflits collectifs en droit du travail Solutions négociées ou interventions judiciaires ? », Brussel, FUSL, 1989, « Travaux et recherche », nr. 14, blz. 125.
----------
...& Tenslotte geven we graag een Europese kijk op de zaak... echter een kijk die spijtig genoeg niet erg bemoedigend is. Maar lezen jullie het zelf maar... er is hier nog heel wat werk aan de winkel voor de linkerzijde !!
...
Het stakingsrecht in de Europese grondwet
H. Michiel, 15/7/05
Voor de duidelijkheid zal ik eerst de conclusies samenvatten, om daarna in detail de grondwetartikels die betrekking hebben op het stakingsrecht te citeren en te bespreken.
1. Het stakingsrecht voor de werknemers wordt erkend (artikel II-88, in Deel 2, Handvest van de grondrechten), maar zoals de meeste van deze grondrechten overeenkomstig het recht van de Unie en de nationale wetgevingen en praktijken. Met andere woorden, de goedkeuring van de grondwet leidt er niet toe dat het stakingsrecht in de verschillende lidstaten geharmoniseerd zou worden, dat gebrekkige nationale wetgeving verplicht aangepast zou moeten worden. Artikel III-210 punt 6 stelt uitdrukkelijk dat er geen Europese ondersteunende of aanvullende initiatieven (zoals wetten, kaderwetten, minimumvoorschriften) kunnen komen op het vlak van het stakingsrecht (noch op gebied van het recht van vereniging of wat betreft beloning).
2. Hetzelfde artikel II-88 erkent echter in dezelfde adem het recht van de werkgevers collectieve actie te ondernemen ter verdediging van hun belangen. Dit wordt meestal lock-out genoemd: de werkgever verbiedt de werknemers het bedrijf te betreden en te werken.
3. Er wordt geen recht op grensoverschrijdende staking (Europese staking) toegekend: het zijn de nationale wetgevingen die bepalen of een staking gelijktijdig in verschillende lidstaten mag worden georganiseerd.
4. In de algemene toelichting bij het Handvest staat ook dat de uitoefening van de
grondrechten aan beperkingen kan worden onderworpen. Dit geldt dus ook voor het stakingsrecht.
OPMERKING VOOR DE MILITANTEN :
Wanneer men in debat treedt met voorstanders van de grondwet, moet men er zich natuurlijk voor hoeden onwaarheden te verkondigen. Men mag bv. niet beweren dat het stakingsrecht in de lidstaten zal beknot worden door de Europese grondwet. Onze kritiek is integendeel dat de lidstaten helemaal vrij blijven bij de wetgeving rond het stakingsrecht. Er worden geen algemeen geldende regels of minimumvereisten opgelegd aan alle lidstaten, wat bv. wél het geval is voor de concurrentie in de diensten van algemeen economisch belang (openbare diensten). Het gevolg is dat lidstaten kunnen concurreren door zich aantrekkelijk te maken voor investeerders door middel van een restrictief stakingsrecht, net zoals ze zich attractief kunnen maken door een lage vennootschapsbelasting.
GEDETAILLEERDE BESPREKING VAN DE GRONDWETARTIKELS DIE
BETREKKING HEBBEN OP HET STAKINGSRECHT :
NB: De grondwettekst, met alle protocollen en verklaringen, kan in het Nederlands gevonden worden op http://europa.eu.int/. Als ik naar een bladzijde
verwijs, is het van deze tekst.
Het basisartikel is II-88:
II-88 Het recht op collectieve onderhandelingen en op collectieve actie
Werkgevers en werknemers of hun respectieve organisaties hebben
overeenkomstig het recht van de Unie en de nationale wetgevingen en
praktijken het recht, op passende niveaus collectief te onderhandelen
en collectieve arbeidsovereenkomsten te sluiten, alsmede, in geval van
belangenconflicten, collectieve actie te ondernemen ter verdediging van
hun belangen, met inbegrip van staking
Bespreking van II-88 :
1. Werknemers en werkgevers worden op gelijke voet behandeld: de enen mogen staken, de anderen hebben het recht op lock-out.
2. werknemers of hun respectieve organisaties: het is niet duidelijk wat de implicaties zijn voor bv. wilde stakingen, die niet door een vakbond worden georganiseerd of erkend.
1. overeenkomstig het recht van de Unie en de nationale wetgevingen en praktijken: deze zinsnede komt zéér vaak voor in het Handvest van de grondrechten (= Deel 2 van de grondwet), en betekent dus dat er geen Europese verplichtingen gecreëerd worden op dat vlak. Het is dus niets meer dan oogverblinding: het woordje staking komt erin voor, de voorstanders kunnen daar gebruik van maken, maar het is een lege doos.
Zeer belangrijk voor de discussie van het Handvest van de grondrechten, en dus ook voor het stakingsrecht, zijn de slotartikels ervan :
ALGEMENE BEPALINGEN BETREFFENDE DE UITLEGGING
EN DE TOEPASSING VAN HET HANDVEST
Artikel II-111
Toepassingsgebied
1.De bepalingen van dit Handvest zijn gericht tot de instellingen, organen en instanties van de Unie met inachtneming van het subsidiariteitsbeginsel, alsmede, uitsluitend wanneer zij het recht van de Unie ten uitvoer brengen, tot de lidstaten. Derhalve eerbiedigen zij de rechten, leven zij de beginselen na en bevorderen zij de toepassing ervan overeenkomstig hun respectieve
bevoegdheden en met inachtneming van de grenzen van de bevoegdheden zoals
deze in de andere delen van de Grondwet aan de Unie zijn toegedeeld.
2. Dit Handvest breidt het toepassingsgebied van het recht van de Unie niet verder uit dan de bevoegdheden van de Unie reiken, schept geen nieuwe bevoegdheden of taken voor de Unie, noch wijzigt het de in de andere delen van de Grondwet omschreven bevoegdheden en taken.
Dit betekent dat deze grondwet zich niet richt tot de individuele burgers, maar tot de instellingen van de EU, en de lidstaten voor zover zij het Europees recht ten uitvoer brengen. Als er een Europese richtlijn zou komen die in strijd is met een van de artikels in het Handvest, kan dit aanhangig gemaakt worden bij het Europees Hof van Justitie [door wie, is mij niet duidelijk]. Maar als een Britse vakbondssecreatris vindt dat het stakingsrecht er al te beperkt is (omdat stakingen enkel mogen in de locatie waar het geschil zich voordoet, en na een lange aankondigingsprocedure), is het Handvest zonder waarde.
Naast de eigenlijke grondwettekst, zijn er ook verklaringen toegevoegd. Zo is er Verklaring 12 (vanaf bladzijde 424 tot blz. 459 van de Nederlandse tekst, dus 36 bladzijden, terwijl het handvest zelf er maar 14 beslaat !) met als titel Verklaring betreffende de toelichtingen bij het handvest van de grondrechten. Deze hebben op zich geen juridische waarde, maar vormen een nuttig hulpmiddel bij de interpretatie.
Over artikel II-88 lezen we in deze Verklaring hetvolgende:
In de Toelichtingen bij het Handvest van de grondrechten staat hierover (blz. 442):
Dit artikel [II-88] is gebaseerd op artikel 6 van het Europees Sociaal Handvest en op het Gemeenschapshandvest van de sociale grondrechten van de werknemers (punten 12 tot 14). Het recht op collectieve actie is door het Europees Hof voor de rechten van de mens erkend als een onderdeel van het in artikel 11 van het EVRM erkende vakverenigingsrecht. Voor de passende niveaus waarop collectief kan worden onderhandeld, wordt verwezen naar de toelichting bij het vorige artikel(1). De nadere voorschriften en de grenzen voor de uitoefening van collectieve acties, waaronder staking, vallen onder de nationale wetgevingen en praktijken, met inbegrip van de vraag of zij in verschillende lidstaten gelijktijdig kunnen worden ondernomen.
---------- (1)In deze toelichting bij het vorige artikel staat: De verwijzing naar de passende niveaus heeft betrekking op de niveaus waarin wordt voorzien door het recht van de Unie of door de nationale wetgevingen en praktijken. Het Europees niveau kan daaronder begrepen zijn wanneer het recht van de Unie daarin voorziet. Het acquis van de Unie op dit gebied i s b e langrij k : de artike len I II -211 en II I-212 van de Grondwet en de Rich t l ijnen 2002/14/EG (algemeen kader betreffende de informatie en de raadpleging van de werknemers in de Europese Gemeenschap), 98/59/EG (collectief ontslag), 2001/23/EG (overgang van ondernemingen) en 94/45/EG (Europese ondernemingsraden).
----------
Hiermee is de essentie vermeld over het stakingsrecht. Het komt nog zijdelings ter sprake op andere plaatsen, en bevestigt dat er geen minimumvereisten, laat staan harmonisatie, komt op hert vlak van stakingsrecht:
Zo is er artikel III-210 (dus in Deel 3, Beleid en werking van de Unie), dat enigszins hoopgevend begint met te stellen dat de Unie ondersteunend en aanvullend kan optreden op een aantal vlakken:
III-210:
1.Ter verwezenlijking van de doelstellingen van artikel III-209(2) wordt het
optreden van de lidstaten op de volgende gebieden door de Unie ondersteund en aangevuld:
---------- (2)Dit artikel luidt:
III-209 De Unie en de lidstaten stellen zich, indachtig de sociale grondrechten zoals vastgelegd in het op 18 oktober 1961 te Turijn ondertekend Europees Sociaal Handvest en in het Gemeenschapshandvest van de sociale grondrechten van de werkenden van 1989, ten doel de bevordering van de werkgelegenheid, de verbetering van de levensomstandigheden en van de arbeidsvoorwaarden, zodat de onderlinge aanpassing daarvan op de weg van de vooruitgang wordt mogelijk gemaakt, alsmede een adequate sociale bescherming, de sociale dialoog, de ontwikkeling van de menselijke hulpbronnen om een duurzaam hoog werkgelegenheidsniveau mogelijk te maken, en de bestrijding van uitsluiting.
Te dien einde houden de Unie en de lidstaten in hun handelen rekening met de verscheidenheid van de nationale gebruiken, met name op het gebied van contractuele betrekkingen, alsmede met de noodzaak het concurrentievermogen van de economie van de Unie te handhaven.
De Unie en de lidstaten zijn van oordeel dat de bovengeschetste ontwikkeling zowel uit de werking van de interne markt - waardoor de harmonisatie der sociale stelsels zal worden bevorderd - als uit de in de Grondwet bepaalde procedures en de onderlinge aanpassing van wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten zal voortvloeien.
----------
2. Tot en met 5: [hier staan modaliteiten: dat er wetten en kaderwetten
kunnen worden gemaakt, hoe de stemming daarover moet verlopen in de Raad enz ]...
a) de verbetering van met name het arbeidsmilieu om de veiligheid en de
gezondheid van de werknemers te beschermen;
b) de arbeidsvoorwaarden;
c) de sociale zekerheid en de sociale bescherming van werknemers;
d) de bescherming van werknemers bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst;
e) de informatieverstrekking aan en de raadpleging van werknemers;
f) de vertegenwoordiging en collectieve verdediging van de belangen van
werknemers en werkgevers, met inbegrip van de medezeggenschap, onder
voorbehoud van lid 6;
g) de werkgelegenheidsvoorwaarden voor onderdanen van derde landen die op
wettige wijze op het grondgebied van de Unie verblijven;
h) de integratie van personen die van de arbeidsmarkt zijn uitgesloten,
onverminderd artikel III-283;
i) de gelijkheid van vrouwen en mannen wat hun kansen op de arbeidsmarkt en
de behandeling op het werk betreft;
j)de bestrijding van sociale uitsluiting;
k)de modernisering van de stelsels voor sociale bescherming, onverminderd het
bepaalde onder c).
6. Dit artikel is niet van toepassing op de beloning, het recht van vereniging, het stakingsrecht of het recht tot uitsluiting.
Dit laatste punt 6 stelt dus duidelijk dat er geen ondersteuning komt vanuit de EU wat betreft stakingsrecht. Er is geen gevaar dat het zeer strenge Britse stakingsrecht naar boven toe zal moeten opgekrikt worden
Er is ook nog een toelichting bij Artikel II-112 (Reikwijdte en uitlegging van de gewaarborgde rechten en beginselen). Deze toelichting (blz. 456) heeft het over mogelijke beperkingen bij de uitoefening van de grondrechten. Dit geldt dus ook voor het stakingsrecht, en het lijkt me op dit vlak veelbetekenend dat deze beperkingen onder andere gezien worden in het kader van een gemeenschappelijke marktordening:
Toelichting
Artikel 52 [van Verklaring 12, die gaat over Artikel III-112 van de grondwet] stelt de reikwijdte van de rechten en beginselen van het Handvest vast, alsmede de regels voor de uitlegging daarvan. Lid 1 gaat over de beperkingsregeling. De gebruikte formulering is geïnspireerd op de jurisprudentie van het Hof van Justitie: Volgens vaste rechtspraak kan de uitoefening van deze fundamentele rechten, met name in het kader van een gemeenschappelijke marktordening, evenwel aan beperkingen worden onderworpen, voorzover die beperkingen werkelijk beantwoorden aan de doeleinden van algemeen belang die de Gemeenschap nastreeft en, het nagestreefde doel in aanmerking genomen, niet zijn te beschouwen als een onevenredige en onduldbare ingreep, waardoor de gewaarborgde rechten in hun kern worden aangetast.(Arrest van 13 april 2000, zaak C-292/97, r.o. 45). Met de door de Unie erkende doelstellingen van algemeen belang worden zowel de in artikel I-2 van de Grondwet genoemde doelen bedoeld als de andere belangen die beschermd worden door specifieke bepalingen van de Grondwet, zoals artikel I.-5, lid 1, artikel III-133, lid 3, artikel III-154 en artikel III-436.
Het is weliswaar niet ongewoon dat in grondwetten beperkingen worden voorzien op de uitoefening van de grondrechten, bv. in geval van oproer, maar dat men hier de gemeenschappelijke marktordening als voorbeeld aanhaalt, lijkt niet onbelangrijk voor mogelijke beperkingen op het stakingsrecht.
...
Wie zich een beeld wil vormen van de grote afstand die nog af te leggen is door de Europese
vakbeweging, moet eens het brochuurtje van het EVV (Europees Vakverbond) lezen:
http://www.etuc.org/a/1263, ETUC Brochure (NL).
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Sociale Onrust door de Crisis
15-11-2008
Zin & onzin over "eenzijdige verzoekschriften" bij stakingen...
We stellen vast ~& we zullen daarin waarschijnlijk ook de enige niet zijn~ dat er de laatste tijd in pers & media nogal veel te doen is rond stakingsrecht & alles wat er met verweven hangt... In het geval van deze beschouwing, hebben wij het over stakingspiketten die werkwilligen het recht op werken zouden beletten.
Maar meestal zijn de hierrond gevoerde uiteenzettingen ~degenen die je dan ziet, leest of hoort~ ook meteen van bij aanvang vrij zwaar beladen. We durven zelfs heel nadrukkelijk te stellen, dat in de meeste gevallen, het onderwerp jammer genoeg ook nogal zeer eenzijdig bekeken wordt, om niet te zeggen dat het ook nog niet eens deftig in de diepte wordt uitgelicht... Wat ons brengt bij de bemerking dat we een echt waarlijk zinnig debat ~eentje liefst van 'n ietske langer tijdsmoment dan enkele minuten~ hierover ook nog niet te zien of te horen hebben gekregen.
Enige tijd geleden vonden we volgende berichtgeving bij Canvas...
...
10-11-2008 - 498 reacties
Pollvraag : Mag de rechter stakersposten verbieden om werkwilligen tegen te houden?
Bij supermarktketen Carrefour heeft de directie de afgelopen weken een beroep gedaan op de rechtbank om te verhinderen dat de vakbonden de toegang tot de supermarkten zouden afsluiten. De politie is de blokkades toen een paar keer komen weghalen. Ook de directie van Ikea probeert te voorkomen dat stakers werkwilligen en klanten zouden buiten houden.
Mogen rechtbanken verbieden dat vakbonden privé-bedrijven blokkeren? Wij zijn nieuwsgierig naar uw antwoord, alsook naar uw motivatie. Reageer hier.
De poll loopt tot vrijdag 14 november. Dan wordt in de uitzending van Terzake het resultaat bekend gemaakt en worden de meest frappante reacties geciteerd.
...& Zoals u kon lezen waren er 498 reacties, maar om die te kennen moet u zelf eventjes moeite doen, die moet u maar ter plekke gaan lezen...
...& Dan nu de Terzake-uitzending in kwestie, waar de desbetreffende Pollvraag, 2 minuten & 23 seconden aandacht krijgt...
...
"Terzake" - duur : 2:20 minuten tv-uitzending
...
Nu zouden u & ik denken... mooi-mooi-mooi... zo'n poll is een heel mooie aanleiding voor een zinnig avondvullend debat hierover & dat tussen alle mogelijk te bedenken verschillende partijen die bij zoiets betrokken zouden kunnen zijn... Maar hélaas-helaas, ceçi c'est la Belgique... zoiets te bedenken is natuurlijk weer eens teveel gevraagd van onze Openbare Omroep...
...& Voor de rest denken wij ~& zoals reeds ettelijke keren gezegd "wie zijn wij"~ ...dat dit toch wel niet de juiste manier is om zulk een debat op een ernstige manier te voeren... & vanuit de toch wel vele reacties die wij daaromtrent mochten lezen, sterken wij ons nogal in dit idee. Wat sommigen schrijven, bewijst doodgewoon dat deze mensen niet eens weten wat "een éénzijdig verzoekschrift" is, hoe het werkt noch wie het opstelt, enzovoort-enzovoort...
Goed als we zijn en efficiënt als onze speurneus is publiceren we hier een prachtig recent voorbeeld van zulk een verzoekschrift "tot lering ende Vermaeck" van onze steeds talrijker wordende lezersscharen. Wij hopen dan ook dat dit soort info sommigen wat zal laten nadenken over het gebruik en het eventuele misbruik van dergelijke methoden...
Wij hopen dat jullie een aangename lectuur hadden met de stukken die u net kwam te lezen. ...& Zoals te verwachten & zoals jullie van ons reeds gewend zijn, geven wij uiteraard ook wat kritische commentaren...
We hebben ons oor te luisteren gelegd bij een "bevoorrecht getuige van de feiten" & we citeren graag zijn of haar "tegensprekelijke" versie...
Waaruit bestaan nu al deze documenten ?!... Jullie hebben ten eerste de betekenis van het vonnis dat door de deurwaarder wordt overhandigd aan individuele deelnemers van de stakingspiketten. Dus NIET aan de vakbonden als dusdanig, maar telkens aan een individu. Dit betekent dat het vonnis aan elke deelnemer van een stakingspiket moet worden voorgelezen & zoiets kan dus wel een tijdje in beslag nemen. Gewoonlijk trachten de deurwaarders deze omslachtige procedure te omzeilen door te vragen naar een verantwoordelijke van een stakingspiket en zich vervolgens te beperken tot voorlezing van de betekening aan deze persoon. Maar verantwoordelijke van een stakingspiket is in feite een onbestaand begrip omdat het juist de taak van de deurwaarder moet zijn om vast te stellen "wie" de uitvoering van het vonnis belemmert...
Vervolgens hebben we het "eenzijdig verzoekschrift" van de klagende partijen. In dit concrete geval gaat het over 4 individuele werknemers en 2 bedrijven die zich benadeeld voelen en dit trachten te motiveren in een verzoekschrift aan de rechtbank. Het is in deze zeer belangrijk te noteren dat dit geen tegensprakelijke procedure is en dat de tegenpartij op geen enkel ogenblik enige vorm van verdediging kan aanbrengen noch de ten laste gelegde feiten ontkennen.
In dit concrete voorbeeld zien we dat wat betreft de feiten bijvoorbeeld zaken aangehaald worden die niks te maken hebben met de klagende partijen noch met de beschuldigde individuen die, we herhalen nog even, tot op dat moment : "onbekend" zijn, vermits de deurwaarder op dit moment nog niet eens bij die personen is geweest... !! Wanneer het verzoek vervolgens overgaat tot de "acties van vandaag" dan wordt hier zo maar eventjes op basis van zéér wazig fotomateriaal "beweerd" dat "een aantal actievoerders brand heeft gesticht in de ingang van een gebouw". Laten we nu eventjes héél ernstig zijn en vooral logisch nadenken : kent er iemand een voorbeeld van moedwillige brandstichting en dan nog in een groot kantoorgebouw zonder dat er zou gevraagd worden dat het parket een aantal onderzoeksdaden stelt ?!... Waarschijnlijk kan niemand onmiddelijk een voorbeeld vinden... wij in elk geval toch niet Toch worden dergelijke nonsens gebruikt om een rechter er te trachten van te overtuigen dat er gevaar dreigt voor een gebouw (en blijkbaar niet eens voor mensen !!)... & Hier wordt dan maar meteen de zeer logische gevolgtrekking bij gemaakt dat bovendien de elektriciteitsvoorziening van gans België hierdoor in het gedrang zou komen... Hilarischer kan nauwelijks... want in tegenstelling tot andere sectoren, kent de Belgische elektriciteitssector wèl een minimale dienstverlening en kunnen actievoerders NOOIT de elektriciteitsvoorziening in het gedrang brengen !! Even concreet uitleggen : Je kunt in deze sector ~en dat lijkt ons toch niet meer dan logisch~ NOOIT de veiligheid van het net noch de normale werking van de bevoorrading gaan in gevaar brengen en/of als dusdanig het ganse land, of een gedeelte ervan zonder stroom zetten !! Dit betekent dat kaderleden steeds moeten toegelaten worden om bijvoorbeeld de dispatchings te bemannen en aldus de normale werking van de netten te garanderen. Dit betekent eveneens dat de stakingspiketten van technische diensten steeds het nodige personeel ter beschikking moeten hebben om in geval dat de netveiligheid in het gedrang komt of er gevaar zou zijn voor de bevolking de nodige dringende interventies moeten gedaan worden door zowel stakers als eventuele werkwilligen. Indien dit niet zou gebeuren kunnen de provinciegouverneurs onmiddellijk overgaan tot opeisingen van personeel. Is dit nu gebeurd ?!... NEEN !! ...wat wel degelijk bewijst dat de elektriciteitsvoorziening op géén enkel ogenblik in gevaar is geweest !! Wat de stakingspiketten in deze sector wèl zullen trachten te verhinderen, is het niet dringende onderhoud en de werken uitgevoerd door derden en die geen impact hebben op de veiligheidssituatie van de netten (bijvoorbeeld nieuwe investeringen)
...
We gaan verder naar het punt : "middelen van verzoekende partijen"
Op welk punt het eigendomsrecht hier in gedrang wordt gebracht, mogen onze lezertjes ons hier even komen uitleggen, want dit is ons niet meteen heel duidelijk, vooral niet dat het zogezegd in de fik gestoken gebouw niet eens eigendom noch van de individuele verzoekers is noch van één van beide verzoekende firma's vermpits het een huurgebouw betreft... en dat stakers de vrijheid van handel en nijverheid van de geviseerde firma's trachten te verstoren lijkt ons niet meer dan logisch... anders is het ook geen staking !!
Vervolgens willen we toch wel wat vragen stellen over het zogenaamde recht op arbeid... en we merken daarbij op : we lezen daar ontzettend veel zever over !! Wij zouden eerder willen stellen, dat zeker wat bedienden betreft en de elektriciteitssektor kent geen ander statuut... er toch het principe bestaat van gewaarborgd loon. Wat betekent dit concreet voor een werkwillige bediende ?!... Wel, dat betekent dat elke werkwillige die heeft aangetoond in de onmogelijkheid te zijn om zijn of haar werk uit te voeren omwille van bijvoorbeeld een stakingspiket, recht heeft op zijn of haar loon. De werkgever moet dus het nodige doen om noàta te nemen van alle werkwilligen. Doet hij dat ?!... Wel vroeger gebeurde dit systematisch, nu niet meer of slechts heel sporadisch. Wat doen de meeste werknemers nu ?!... Men verzamelt de werkwilligen en stuurt die in groep naar een ander gebouw dat bijvoorbeeld ook geblokkeerd wordt door een stakingspiket. Op deze plaats zijn er geen of slechts zeer weinig werkwilligen... maar plots duiken daar dan groepen werkwilligen op, afkomstig van andere zetels of vestigingen die aldus gebruikt worden als plaatselijke stakingsbrekers. Een andere methode is "à la tête du client" sommige werkwilligen naar huis te sturen om daar zogenaamd aan telé-work te doen. Dit brengt een nieuw soort discriminatie teweeg onder werkwilligen, waarvan sommigen worden "uitverkoren" om thuis te werken en dus betaald te worden terwijl anderen verplicht worden om ofwel tegen hun zin te staken of verlof te nemen. Dit druist dus volledig in tegen het principe van gewaarborgd loon voor alle werkwilligen die belet worden om normaal te werken !! Dit aspect mag ook wel eens belicht worden dat het vaak de werkgevers zelf zijn die werkwilligen weigeren te erkennen als dusdanig... Het punt 4 over de plicht als werkgever de werknemers te doen arbeiden volgens de arbeidsovereenkomstenwet klinkt dan ook zeer ongeloofwaardig...!!
Kijken we vervolgens naar de vorderingen van de verzoekende partijen, dan merken we dat de individuele verzoekers plots géén enkele vordering meer blijken te hebben en dat het plots niet meer gaat over één bedrijfsgebouw dat zogezegd in groot gevaar verkeerde... mààr wel over de vraag om in GANS het arrondissement (inderdaad B-H-V) elk stakingspiket te verbieden... !!! - rarara !!! We gaan dan wat verder naar het belang van de verzoekende partijen en hier blijkt weer eens dat de individuele partijen slechts als schaamlapje dienen, om de belangen van het bedrijf te dienen !! Want zoals we reeds hebben vermeld, ligt hun belang enkel bij het uitbetalen van het gewaarborgd loon, dat enkel in het gedrang komt omwille van het feit dat de werkgever géén poging doet om eventuele werkwilligen te identificeren !! ...& Bovendien is hier dan wel plots enkel sprake van de hoofdzetel, terwijl men toch maar mooi eist dat de piketten worden belet werkwilligen de toegang te ontzeggen over het ganse grondgebied van B-H-V... begrijpe wie begrijpen kan...
Gaan we dan naar de "volstrekte noodzakelijkheid" dan lezen we daar het handigheidje : dat het omwille van feit dat het steeds wisselende personen gaat die de akties voeren en leiden, zelfs werknemers van andere bedrijven maar waarvan de identiteit niet bekend is enzovoort-enzovoort... en dat dit alles tot gevolg heeft dat er een normaal tegensprekelijke kortgedingprocedure kan worden ingeleid... Hallo ??... maar wel een leuke vondst natuurlijk...
De rest van de literatuur komt steeds neer op de zelfde klachten... "eigendomsrecht", "recht op arbeid", "recht op nijverheid"... maar ze zeggen wel dat het niet gaat om het stakingsrecht te verbieden.... moet je ons eens uitleggen hoe je stakingsrecht in een firma kan laten "samengaan" met het recht op nijverheid op het moment van een staking... Wie wil hier als eerste een enige zinnige & logische uitleg komen geven ?!...
Na zoveel ongerijmdheden zou je dan toch verwachten, dat een rechter wel wat nuancering zou willen aanbrengen aan sommige zaken en zouden we mogen veronderstellen dat een rechter bijvoorbeeld zou moeten weten dat het argument van de elektriciteitsbevoorrading die in gevaar zou komen gewoonweg als pure nonsens moet worden beschouwd... Maar neen... onze rechter neemt hierbij gewoonweg klakkeloos alle argumenten van de verzoekende partijen over... punt uit... en de rechter gaat dan maar wat grenzen bepalen aan het stakingsrecht op basis van : "een hoop roddel", "wat wazige fotootjes" en "persberichten"... Et voilà !! ...we leven in een rechtsstaat... of dat dachten we tenminste...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen) Categorie:Sociale Onrust door de Crisis
12-11-2008
Onze Openbare Omproep de VRT ...Ofte... "krijgen ze daar nog geen rooie kop ~van schaamte~ van die rooie knop ?!..."
AAN :
De Hr. Dany Vandenbossche Vlaams Volksvertegenwoordiger
Betreft : Onze Openbare Omproep de VRT ...Ofte "krijgen ze daar nog geen rooie kop ~van schaamte~ van die rooie knop ?!..."
Geachte Heer Vandenbossche,
Beste Dany,
11 November 2008 was weer eens een bijzondere dag, of zou dat toch moeten zijn nietwaar... Nu ja, elke 11 November is voor ons eigenlijk wel een bijzondere dag... ~vinden wij !!~ ...aangezien er op die dag bij tijd en wijlen al eens "sereen"(*) wordt teruggeblikt op de gruwelen van "Den-Groothen-Oorlog-van-1914-1918", die waar ons Over-over-grootvader tot aan z'n knoesels in het slijk & het bloed stond... & onze Mede-Belgen aan dat soort zaken herinneren kan volgens onze bescheiden mening ook niet genoeg gebeuren, toch nu er nog een België als Vaderland te noemen is !!
---------- (*)(wat weeral al eens zo'n préjoratief beladen kutwoord is, vindt u ook niet ?!...)
----------
Deze weerzinwekkende "War to end all Wars" met z'n méér dan 20 miljoen doden & z'n ettelijke miljoenen verminkten & andere oorlogsslachtoffers was dan ook een van de meest gruwelijke, zelfs één van de monsterlijkste gebeurtenissen te noemen op ons wereldkundig & geschiedkundig palmares als "Mensheid". Het was ten andere die oorlog die definitief het begin inluidde van wat wij ~enfin niet wijzelf, maar onze Westersche Civiele Sociëteit~ vandaag de dag "Dè" Beschaving durven te noemen...
Toch is men zelfs vandaag nog steeds voorzichtig met beweringen als zouden al deze "soldaten" ~van wie velen eigenlijk niet meer dan kinderen waren !~ & natuurlijk ook de gewone burgers, alsof die allen gestorven zouden zijn voor onze "Freedom & Liberty"... of voor onze "Democratische Rechten ende Vrijheden" of enige andere propagandistische bullshit...
De "4-Gruwelijcke-Jaerhen-Aan-Den-Yzer & de Somme" waren in de eerste plaats, enkel en alleen een nutteloze en zinloze slachtpartij te noemen, een afslachting die bovendien alleen maar zo lang heeft kunnen blijven duren omdat een aantal van onze toenmalige "Grote Leiders" dat zo wilden ! ...& Omdat ~zoals algemeen bekend~ de "Gewoonhe Menschen" ~die zoals steeds het slachtoffer zijn van de onnozelheden van hun al dan niet verkozen Leiders~ in die tijd gewoon géén bál te vertellen hadden, laat staan daarin iets in de pap te brokken hadden, deden zij in die dagen nog gewoon wat hun gecommandeerd werd... ...& Voor alle duidelijkheid, zij die zich toch op één of andere manier wensten te onttrekken aan deze waanzin & gruwel die hen vanuit de salons in de hoofdsteden werd opgelegd, zij kregen simpelweg "Dè kogel"... in die dagen werden dit soort zaken immers zo simpel opgelost !
...& Zoals u weet werd na de beëindiging van de collectieve waanzin van "Den-Groothen-Oorlog" en onderweg naar de volgende, de nog grotere collectieve waanzin van Den Tweeden Groothen Oorlog ondertussen ~efkens tussen de soep en de toenmalige patatjes~ "wàt democratie" geïnstalleerd...
Het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen werd ingevoerd en de syndicaten werden toen ~net zoals vandaag overigens~ een gebrek aan realiteitszin verweten wanneer zij pleitten om dat stemrecht óók aan vrouwen toe te kennen. Maar ook de leerplicht werd ingevoerd, de Wet Destrée van 1921 voorzag zo bijvoorbeeld in de behoeften aan bibliotheken voor de mensen & aan de toenmalige Universiteit van Gent werd eindelijk het Nederlands ~na vele jaren Frans~ de voertaal. ...& Als toemaatje kregen we de invoering van de 8-uren dag en de wettelijke erkenning van het ouderdomspensioen...
Kortom, er werd een flinke trits maatregelen genomen die het de burger zouden toelaten om zich te ontplooien, zich te vormen, of om "zich op een nuttige manier te vermaken", en "om op een vermakelijke manier iets bij te leren". In dien tijd waren het in tegenstelling tot nu nog socialisten, dié Socialisten !!
Laten we dit ook meteen aanvullen met de wetenschap dat het niet zozeer door de WOI alleen is, dat er verbeteringen in sociale rechten en democratie zijn gekomen, maar ook wel uit schrik voor de Bolsjewistische opstand die natuurlijk ook wel voortsproot uit de dégout tegen alles wat naar het Oude Systeem rook, net zoals dat goeie Oude Systeem ook mensen heeft laten afslachten.... Er heerste na de Oktoberrevolutie in Rusland en de November-opstanden in Duitsland wel degelijk paniek in de rest van Europa.
Trouwens het is door die paniek voor de Bolsjevieken dat vanaf dat ogenblik overal de Sociaal-Democratische partijen de onrust op de linkerkant moesten opvangen om alzo de bestaande burgerij te redden ....ze doen dit ten andere nog steeds met veel overtuiging lijkt ons.... Maar vanaf dan wordt er wel massaal geld gepompt in de Sociaal-Democratische partijen...
Het stuitte ons dan ook als een 4X4 zonder bullbar tegen de borst, dat de VRT vandaag de dag blijkbaar meent dat het tijd is om daarin een andere weg op te gaan...
Daar waar bijna àlle "serieuze" zenders naar aanleiding van de 90ste verjaardag van het beëindigen van de gruwel van de Eerste Wereldoorlog, uitvoerig aandacht besteedden aan de herdenkingsplechtigheden (met live uitzendingen op RTB, BBC, BBC World, FR3, CNN, ...& zelfs op de NOS bij onze vrienden de Ollanders, die trouwens tijdens WOI zelfs niet eens meededen !)... Kregen wij op de VRT enkel het webcammeke van "Radio Bomma... euh... Donna" te zien, dat was 't... weliswaar gevolgd door de onmiskenbaar belangrijkere & levensnoodzakelijke herhaling van de populaire roddelrubriek "De Rode Loper" welke voor ons het onontbeerlijke wel & wee van onze alom Bekende Vlaming vastlegt... met vervolgens natuurlijk "Benzit-mijn-vleesklak-goed-Crabbé" & zijn "Blokken" met daarna "Het Journaal", ...met verder nog wat meer brol... met vervolgens : "De Veldrit te Niel", waar de Belgen op hun historisch geliefkoosd terrein ~de bagger & het slijk~ ook nog eens de loef werden afgestoken door "Nen Ollander", godbetert... maar dit laatste ter zijde...
Nu ja... wij geven grif toe dat we misschien ietwat voortvarend tewerk zijn gegaan, want de desbetreffende uitzending kon toch immers "gewoon" gevolgd worden achter de Rode Knop nietwaar ?!...
Of... hmmzz... misschien was er dan toch wel wat str#nt aan de knikker, want de VRT heeft intussen blijkbaar gemeend zich te moeten "excuseren" voor het wegsteken van de live-verslaggeving achter die fameuze Rode Knop, nadat ze daar aan de Reyerslaan bedolven werden onder een stortvloed van protestreacties... Zie het artikel hieronder uit De Standaard dat wij er voor 't gemak onmiddellijk bijleveren...
...
Media
dinsdag 11 november 2008
VRT onder vuur over wapenstilstand
Alleen digitale kijkers kunnen herdenking volgen
De VRT heeft gisteren nagelaten de 90ste herdenking van de Wapenstilstand in Ieper live op het open net uit te zenden. Dat leidde tot zoveel protest dat de zender zich gisteravond verontschuldigde. We hadden dit niet mogen doen, zegt woordvoerder Björn Verdoodt.
Zelfs Nederland, dat niet eens deelnam aan de Eerste Wereldoorlog, besteedde gisteren een live uitzending aan de 90ste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Ook de RTBF zond de plechtigheden in Ieper uit, net als televisiezenders over de hele wereld.
De VRT zond de herdenkingen achter de rode knop uit: enkel wie digitale televisie heeft, kon er dus naar kijken. Nochtans had de VRT op dat ogenblik niet meteen belangrijke programmas uit te zenden: op het uur van de herdenking was gewoon de uitzending van radio Donna op Eén te zien, gevolgd door herhalingen van De rode loper en Blokken.
De voorbije dagen werd ook een aantal documentaires over de Eerste Wereldoorlog achter de rode knop verborgen op Canvas+. Maandagavond was daar bijvoorbeeld zelfs een thema-avond over. De gewone Canvaskijkers kregen een herhaling van het komische programma In de gloria te zien.
Verschillende lezers van Het Nieuwsblad/De Gentenaar reageerden gisteren tegen de rode knop. Zij vinden dat de VRT wat meer respect mag betuigen voor het vele bloed dat in de Westhoek is vergoten voor onze vrijheid van vandaag.
Woordvoerder Björn Verdoodt van Eén geeft de fout toe. Ook wij kregen dergelijke reacties, zegt hij. De voorbije maanden heeft de VRT de beleidslijn ingevoerd om achter de rode knop live uitzendingen van evenementen te geven die anders niet uitgezonden zouden worden. Een voorbeeld daarvan zijn de debatten tussen Barack Obama en John McCain in de aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Ook bij bepaalde sportwedstrijden Europees volleybal gebeurt dit.
In lijn daarmee is dezelfde beslissing genomen voor de herdenking van Wapenstilstand: in het nieuws werd hieraan ruim aandacht besteed, maar de live uitzending was voorbehouden aan de digitale kijkers. Voor de herdenking van de Eerste Wereldoorlog hadden we dit niet mogen doen. We excuseren ons hiervoor, zei Verdoodt gisteren.
Het is niet de eerste keer dat de rode knop onder vuur ligt. De VRT lanceerde Een+ in de aanloop van het Eurosongfestival, toen een van de halve finales alleen te bekijken was voor wie digitale televisie heeft. Ook op Canvas, het tweede net van de VRT, worden verschillende programmas zoals bepaalde documentaires achter zon rode knop verborgen. Soms zelfs op een moment dat op het open net alleen maar herhalingen van herhalingen te zien zijn.
Onlangs nog bepleitte Vlaams volksvertegenwoordiger Dany Vandenbossche (SP.A) als voorzitter van de commissie Media dat de VRT meer inspanningen zou doen om al haar programmas gratis ter beschikking te stellen van alle televisiekijkers. Minister van Media Kris Peeters (CD&V) drong hier eveneens op aan.
Dat de ouderwetse analoge TV-uitzendingen zonder boe of ba werden afgeschaft... Ach-ach-ach, een achter-de-tijde-hollende-kniesoor die daar nu nog over zou durven te vallen sie, want tot slot van rekening gaat het toch ook maar om pakweg een goeie klein ± 10.000 gezinnen die nog tv keken via dat ouderwetse gedoe... 'n antenne gedomme... Blijkbaar een tó-táál te verwaarlozen bevolkingscijfer... een weg te lachen luttele 1%...
...Zeg nu zelf, als we dààr al allemaal rekening moeten mee houden nietwaar ?!... Bovendien kunnen die mensen toch nog altijd de programmas van de VRT blijven ontvangen, mits weliswaar de installatie van nog eens een extra kaske, zoals bijvoorbeeld een "DVB-T17 König" à rato van 47,99... & zeg zelf, wat is nu 50 vandaag de dag... juist ! peanuts !! Allé... & dat allemaal om de gekende zenders te kunnen ontvangen, behalve dan... juist... één+, ketnet+ en canvas+...
Laat het echter duidelijk zijn, dat het ons intussen flink op de zenuwen begint te werken dat de zogenaamde betere cultuurprogrammas voor de actieve meerwaardezoeker tegenwoordig steeds meer & meer & vooral beter worden verstopt achter een hoop technologische vooruitgang, met uiteraard daaraan verbonden financiële hinderpalen die enkel tot doel hebben om deze meerwaardezoeker nog ns flink in zn portemonnee te zitten...
Immers, wie tegenwoordig van het inderdaad interessante aanbod wil kunnen genieten en nog "mee" wil zijn, is immers verplicht om zich een zogenaamde "digibox" aan te schaffen, een soort kaske dat ons dan aan "een democratische all-in-prijs" wordt aangeboden ~lees in de strot geramd~, waarmee je dus die ~interessantere~ uitzendingen achter de rode knop kunt ontvangen... Daardoor kunnen enkel Vlamingen die een digitaal en vooral een "interactief" betaalabonnement hebben bij Telenet, Belgacom of Interkabel ervan genieten. ...& "de rest", die kan zoals gewoonlijk "den boom in", zoals ze hier in La Flandre Profonde wel eens zeggen...
Ter illustratie laten we u in deze volgende brief van een of andere blogger lezen, van ergens in april dit jaar 2008...
...
woensdag, april 23, 2008
"Rode Knop" - Digitale kanaal van de Openbare Omroep
Deze mail heb ik gestuurd naar de Vlaamse ombudsdienst en Minister Bourgeois. Ik vond dit toch wel iets om aan te kaarten. Laat eens weten of jullie dit ook vinden?
Steve
--------------------
Geachte heer/mevrouw,
Het moet me van de hand om even te reageren op iets wat we steeds vaker zien op de openbare zender. Het gebruik van de digitale rode knop.
Ik was altijd van veronderstelling dat de openbare omroep voor iedereen in België werkelijk openbaar moest zijn. Hij wordt ook betaald met ons belastingsgelden. Sinds enige tijd bemerk ik dat nevenprogrammas beschikbaar zijn op nevenkanalen die te bekijken zijn via de rode knop.
Dit is ergens discriminatie voor de mensen die nog niet zijn aangesloten op het digitale netwerk maar toch evenveel belastingen betalen voor de Openbare omroep.
Vooral een grote evenement als de herinnering van Expo58 wordt aangeboden via de rode knop. En ook de tweede halve finale van Eurosong wordt niet live uitgezonden maar is wel live te volgen via de Rode knop. Wel krijgen de kijkers dan (nadat ze alle resultaten al weten) de mogelijkheid om twee dagen later de 2e halve finale te bekijken op zaterdagvoormiddag.
Ik ben van mening dat de staatsradio en televisie voor iedereen in het basispakket moet zitten. Daar we ook allemaal belasting ervoor betalen.
Ik stuur deze mail ook naar enkel kranten en tijdschriften omdat ik dit wel een debat waardig vind.
...& Het hoeft waarschijnlijk géén betoog dat de man hierover géén enkel antwoord heeft mogen ontvangen, althans dat kunnen wij toch opmaken uit 's mans z'n blog... Maar ook dit aangehaald faits-divers is hoogstwaarschijnlijk een onbenullig detail terzijde...
Kijk beste Dany... helaas-helaas... driewerf pindakaas helaas, zoals onze aandachtige lezers reeds langer weten, dan reeds vermoeden & u waarschijnlijk nog niet, beschikken wij hier bij KITOKOJUNGLE niet over de nodige cash-flow in harde uri om ons zon digitaal kaske te permiteren, laat staan om ons dit kleinnood aan te schaffen, ...laat staan om ons ook nog eens zo'n duur betaald bijhorend TV-abonnement te veroorloven... Dàt soort spielerei zit er helaas-helaas niet in !! ...& Voor alle duidelijkheid ziet het er voorlopig naar uit dat daar in de nabije of de flink verderop gelegen toekomst ook NIET echt enige verandering in zal komen, integendeel... Niettegenstaande dat ~& hoe durven we nietwaar~ zouden wij toch ook wel heel graag kunnen genieten van al dat lekkers dat de VRT aanbiedt aan ~sommige~ van haar klanten... Why not, wij zijn tenslotte ook Belg, ook al hebben we geen geld !!
Zo bleven wij in het verleden door deze beperking reeds van een hele hoop interessante programmas verstoken... zoals bijvoorbeeld "de Koningin Elizabethwedstrijd", ...& ook nog van de wonderbaarlijke terugblik op de Expo 58, ...en zo ook al "De tweede halve finale van het Neurosongfestival", ~nu niet bepaald onze smaak, maar we willen het de gemiddelde Belg vooral niet onthouden om naar deze verkochte charade te kunnen kijken~ ...en zoals eerder reeds vermeld & waar dit schrijven tenslotte nu om gaat, nu ook nog eens de rechtstreekse verslaggeving van de plechtigheden ter nagedachtenis aan de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog... ook dat was & wordt ons blijkbaar op geen enkele manier gegund.
...&, zo weten we nu reeds, zo zullen wij ook in de loop van deze week al een aantal interessante documentaires, ingeleid door Michiel Hendrickx, over deze Eerste Wereldoorlog aan onze neus zien voorbijgaan... waarvoor wij de VRT natuurlijk nogmaals uitvoerig bedanken, het kan niet op bij deze !!
De fortuinlijken ~zij met een redelijk tot een zeer deftig inkomen~ kunnen zich natuurlijk ongetwijfeld wel zon kaske permitteren, evenals het bijhorende abonnement op deze &/of andere diensten van Belgacom of Telenet... De onfortuinlijken, zoals wij & zoals daarnet reeds gezegd... ach ja, die kunnen blijkbaar gewoon de pot op... niettegenstaande het feit dat ook van hun karige loon of hun schamele uitkering afhoudingen zijn gebeurd in de vorm van belastingen die daarna als dotatie aan de VRT werden overgemaakt om vervolgens geïnvesteerd te worden in dingen zoals "digitale technologie", "een voetbalcontract" in samenwerking met één of alletwee de spelers op de telecommarkt of die onder het mom van "onkosten" gewoon werden opgesoupeerd voor andere noodzakelijke "vergaderingen-buiten-het-huis"...
Wim Coessens, de manager digitale media van de VRT zegt over deze kritiek het volgende:
"Dat is de wereld op zijn kop zetten, zegt Wim Coessens, de manager digitale media van de VRT. Want de activiteiten die we achter de rode knop ontplooien, doen op geen enkele manier afbreuk aan wat we op de moedernetten, uitzenden. Het enige wat we doen, is de digitale mogelijkheden benutten om onze kijkers extra comfort en een bijkomend aanbod te bieden, zoals de beheersovereenkomst ons trouwens oplegt."
En verder:
"Je mag toch ook alleen op de autosnelweg als je een auto hebt die minstens 70 kilometer per uur kan rijden, reageert Wim Coessens. Je kunt zo tientallen analogieën aanhalen. Of je het nu wil of niet, de digitale ontwikkeling is niet te stoppen. En de VRT moet daar een innoverende rol in spelen."
Mijnheer Coessens !! Eerst en vooral : wij zijn zijn dus blij als we al een fiets hebben !! Wij hébben dus zeker geen auto !! zelfs géne die trager rijdt dan 70... & precies omdát wij er géne hebben betalen wij dus óók géén verkeersbelasting, geen indienstnemingsbelasting, geen inschrijvingsbelasting, géén extra automilieubelastingstaks en ook géén godbetert welke taks nog meer... Maar wat u & de VRT potverteert is ook door ons meebetaald !!
Uw argument is dus nog het best vergelijkbaar met dat van een Dedecker die zou pleiten voor een autosnelweg waar 78 van de 80 rijstroken voorbehouden zijn voor iederéén die minstens met een 4X4 en 250 PKs rondscheurt, terwijl den overschot toch nog 2 rijstroken ter beschikking krijgt. (Behalve dan aan in- en uitritten)
En à la limite, zelfs met een klassieker als het u hopelijk nog bekende 2CVke ~deux cheveauke ofte het 2-pékaatje in de volksmond genoemd~ mag men voor zover wij weten voorlopig nog steeds op onze Vlaamsche snelwegen rondbollen !!
Op de website van de ~tiens tiens, hoe zou dat toch komen~ Vlaamsche Primi- pardon... Progressieven is een gelijkaardig geluid te horen & wij citeren...
...
2/10/2008
Volksverheffing met de rode knop
Dit opiniestuk verscheen vandaag in De Morgen Bart Caron is tevreden met de komst van Canvas+
Wij wilden een leidinggevende omroep die zijn culturele opdracht beter ter harte neemt. En waar veel Vlamingen naar kijken. De VRT heeft de uitdaging ter harte genomen.
Bart Caron (VlaamsProgressieven) is Vlaams Parlementslid en lid van de mediacommissie. Hij is sinds jaren pleitbezorger van meer cultuur op de VRT.
Met Canvas+ heeft de digitale tv-kijker er een extra aanbod van de openbare omroep bijgekregen. Volgens Carl Decaluwé (CD&V) en Dany Vandenbossche (sp.a) is dat extra aanbod dat te bekijken valt met een druk op de rode knop een eufemisme voor een vrijwel volwaardig nieuw tv-kanaal en volgens beide politici zou dat tegen de beheersovereenkomst met de VRT ingaan (DM 29 en 30/9). Bart Caron reageert.
De politiek is ongerust over de rode knop. Het stond in de krant. Canvas heeft sinds deze week zowat elke dag een programma achter de rode knop. Meerwaardezoekers komen er aan hun trekken, of het nu liefhebbers van klassieke muziek, van documentaires of van sport zijn. Ik wil een warm pleidooi houden pro rode knop. Daar zijn goede redenen voor.
Al jaren wordt gepleit voor meer cultuur op de VRT. Ook ik beschouw de openbare omroep als de belangrijkste cultuurspreider van Vlaanderen, precies omdat de tv zoveel meer mensen bereikt dan een toneelgezelschap of een orkest. De tv is een belangrijke hefboom voor cultuurparticipatie en -creatie. Hij maakt van een gewone zanger een topvedette. Die kracht moet de openbare omroep inzetten om onze kunstenaars te ondersteunen, om het publiek over cultuur te informeren en goesting te doen krijgen om ernaar te gaan kijken. Of om er op zijn minst thuis naar te kijken.
Dat er veel meer cultuur, informatie en sport wordt uitgezonden, is een meerwaarde. Zonder digitale tv zouden heel wat zaken niet te zien en te horen zijn, niet alleen de Elisabethwedstrijd maar ook de kleinere sporten, of educatieve documentaires en aandacht voor themas en onderwerpen die vandaag verdrongen worden.
Wat met de kritiek dat die programmas alleen voor de digitaal kijkende Vlaming bereikbaar zijn? Zou het niet beter in open net gebeuren zodat iedereen die kan zien? Natuurlijk, maar dan moet dat signaal én analoog via de kabel én via DVB-T (digitale televisie via de ether, nvdr) en via de satelliet verspreid worden. Dan moeten de Belgacoms/Telenets van deze wereld ruimte maken op hun al volle kabel. En vooral, dan moet ook de Vlaamse regering daarmee akkoord gaan. Staat er niet in de beheersovereenkomst dat er geen zenders bij mogen komen, behalve één uit te rollen digitaal televisiekanaal met een specialistisch thematisch aanbod in het Openbare Omroepdomein Cultuur?
De redenering dat mensen die geen digitale tv hebben, daar niet van kunnen genieten, gaat alleen op als mensen per se naar analoge tv willen blijven kijken. Maar is dat de toekomst? In principe is digitale tv voor iedereen toegankelijk, dus allemaal omschakelen, zou ik zeggen. Hebben de mediaspecialisten en politici niet altijd gezegd dat er meer argumenten moeten zijn om mensen aan te zetten om over te schakelen van analoog naar digitaal? Wel, dit is zon argument. Je krijgt een meerwaarde die analoge kijkers niet krijgen.
De openbare omroep, en dat staat wel in de beheersovereenkomst, moet de motor zijn van technologische innovatie in de mediawereld. De VRT pakt dat goed aan. Eerst is geëxperimenteerd met enkele programmas, nu wordt het verbreed. Voor sommigen is het blijkbaar nooit goed. Overigens is het zo dat steeds meer zenders, VTM op kop, maar ook Discovery Channel bijvoorbeeld, de rode knop in gebruik hebben genomen en er extra content aanbieden. Laat ons toch geen discussie uit de oude doos voeren, een discussie over angst voor technologische vernieuwing.
Of is er bij sommigen een verborgen agenda? Willen ze de creativiteit en het bereik van onze eigen openbare omroep afremmen of beknotten? Ik mag niet cynisch worden, maar dat sommige politici plots fulmineren dat er in de beheersovereenkomst niet staat dat de rode knop dagelijks een aanbod mag brengen, en dat Canvas+ eigenlijk een extra zender is van de VRT, toont eens te meer hun échte houding tegenover de VRT.
Je kunt toch alleen maar toejuichen dat er mensen zijn met zoveel zin voor initiatief. Zeker omdat deze digitale en plus helemaal niet concurrentieel is ten opzichte van de commerciële zenders. Zij zullen cultuur en kleine sporten niet gauw brengen, toch?
Opvallend is ook dat niemand het heeft over het aanbod op het internet. De VRT biedt steeds meer sport online aan via sporza.be. Uitstekend. Waarom ook niet meer cultuur tonen, vraag ik mij af. Vier jaar geleden schreef ik samen met Stefaan De Clerck dat de komst van de digitale tv zal toelaten dat de VRT ook een volwaardige cultuurzender opricht. Een tv-versie van Klara zouden we verwelkomen, maar mocht geen alibi zijn om geen kunst meer te brengen op de andere zenders. De VRT hinkte achterop bij de schrijvende pers. Degelijke cultuurbijdragen vinden we in De Standaard, De Tijd, De Morgen, Knack, zelfs Humo. Ook de regionale tv brengt meer en meer cultuur. Wij wilden een leidinggevende omroep die zijn culturele opdracht beter ter harte neemt. En waar veel Vlamingen naar kijken. De VRT heeft de uitdaging ter harte genomen, met dit resultaat. Voortdoen zo.
...& We herhalen bij deze nog eens heel uitdrukkelijk :
"Wat met de kritiek dat die programmas alleen voor de digitaal kijkende Vlaming bereikbaar zijn? Zou het niet beter in open net gebeuren zodat iedereen die kan zien? Natuurlijk, maar dan moet dat signaal én analoog via de kabel én via DVB-T (digitale televisie via de ether, nvdr) en via de satelliet verspreid worden."
"De redenering dat mensen die geen digitale tv hebben, daar niet van kunnen genieten, gaat alleen op als mensen per se naar analoge tv willen blijven kijken. Maar is dat de toekomst? In principe is digitale tv voor iedereen toegankelijk, dus allemaal omschakelen, zou ik zeggen. Hebben de mediaspecialisten en politici niet altijd gezegd dat er meer argumenten moeten zijn om mensen aan te zetten om over te schakelen van analoog naar digitaal? Wel, dit is zon argument. Je krijgt een meerwaarde die analoge kijkers niet krijgen."
Kijk, dat vinden wij nu ook, dat de VRT een innoverende rol mag & zelfs moet spelen... en de digitale ontwikkeling stoppen is zeker niet onze bedoeling, maar dat al die "innovatie" dan per sé op de kap ~lees : met nog eens extra centen~ dient te gebeuren van die zogenaamde "actieve meerwaardezoeker", daar zijn wij minder van overtuigd... & zeker niet als die meerwaardezoeker een arme luis is die wél mee mag afdokken om mee de VRT ~zijn VRT~ te helpen bekostigen, maar die niet kan meekijken omdat ie zich geen extra abonnement of digidinges kan permitteren, wegens "te duur" !!
...Of zoals een lezer terecht opmerkte op het forum van radio1 :
Frederik:
De discussie is foutief. Het moet niet gaan over de rode knop maar wel over het feit dat de VRT nu uitzendingen heeft die NIET te ontvangen zijn zonder een abonnement af te sluiten (telenet of belgacom).
Volgende maand worden de analoge VRT uitzendingen via antenne gestaakt. Het digitale alternatief (dvb-t) biedt nog steeds geen canvas+ aan !
Dat zou niet mogen aangezien het hier gaat om een omroep welke gefinancierd wordt met belastingsgeld. De VRT dient canvas+ in (digitaal) open net uit te zenden zonder dat men een abonnement moet gaan afsluiten.
Wel, dat vinden wij nu ook sie. Wij kunnen inderdaad de nieuwste ontwikkelingen alleen maar toejuichen, maar in tegenstelling tot wat de voorstanders van de commerciële deal met Belgacom én Telenet beweren wordt er àllerminst een meerwaarde aangeboden aan de mensen mét een abotje, maar is er in tegenstelling tot wat de VRT-smart-talk laat vermoeden hélemaal geen sprake van een Canvas+ of van een Ketnet+ of een één+...
Eerder spreken wij hier op onze redactie al van een VRT met twéé gangen... één voor de VIPS mét centen die er niet moet naar kijken om iets ~opnieuw~ e zien ...& één VRT-light voor t te verwaarlozen plebs...
Voor dát soort klootjesvolk zijn er in de toekomst blijkaar alleen nog maar de herhalingen van de herhalingen weggelegd van de 4856ste aflevering van "De Kampioenen",... of de 8238ste herhaling van "De Collegas"... om nog niet te vergeten de herhalingen van "De Drie Wijzen"... waarin we een piepjonge Gerty Christoffels nog ns kunnen bewonderen in een tenueke dat liet vermoeden dat ze zich rechtstreeks van haar catechismuslessen naar de VRT had gespoed voor de opnames... of programmas van het slag waarin een stel BVs, vooral dan Bekakte Vlamingen komen opdraven om liedjes na te broebbelen van iemand anders... hierbij uiteraard geassisteerd door een stel schaarsgeklede trezebezekes met pluimen in hun gat... Als Opium "für das Volk" kan dat toch alweer tellen, dachten wij zo...
Wij vragen ons dus echt af waarom dit extra kanaal, want dát is het uiteindelijk & géén extra "dienst" niet gewoon GRATIS kan zijn ?!... & als het dan toch betalend "moet", al zouden we niet weten waarom... is het dan misschien niet mogelijk om al die troep eindeloze herhalingen, net zoals alle klere kut-sportwedstrijden die óók al op véél of álle andere zenders te zien zijn, zoals wielrennen, voetbal of tennis naar dit actieve extra-meerwaardekanaal te verschuiven ?!...
Bovendien, nu wij eraan denken, stellen wij ons ook de volgende vragen :
# Is het eigenlijk wel de taak van de VRT om godbetert élke tenniswedstrijd ter wereld uit te zenden ?!...
# ...& Is het nog wel ethisch te noemen dat de VRT in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Duitse televisie, wielerwedstrijden wereldwijd blijft uitzenden ~lees : propageren~ ?!... Terwijl ze daar aan de Reyerslaan toch ook donders goed weten dat de hele kluit belazerd wordt & dat de toch "ietwat naïeve" Michel Wuyts en zijn niet zo naïeve companero De Cauwer in al hun devote adoratie voor de Museeuwen ...& de Boonen ...& de Vinokoeroffen ...& de Vandenbrouckes & Co ...& al die andere supersterren mee onrechtstreeks massaal reclame blijven maken om onze Belgische jeugd in navolging van hun idolen zo spoedig mogelijk aan de spuit en t infuus te helpen ?!...
Mijn beste Dany, Geachte Heer Vandenbossche,...
In het artikel in De Morgen laat U weten dat U van mening bent dat ook de digitale VRT gratis dient te zijn & wij citeren hierbij het artikel...
...
"Digitale VRT moet gratis zijn"
Vlaams parlementslid Dany Vandenbossche (sp.a), voorzitter van de commissie media in het Vlaams parlement, eist dat de uitzendingen van één+, Canvas+ en Ketnet+ gratis uitgezonden worden voor iedereen die met een antenne televisie kijkt. "De VRT wordt ten slotte betaald met belastingsgeld van ons allemaal", meent Vandenbossche.
Volgens Vandenbossche geeft minister-president Kris Peeters, bevoegd voor media, hem over de hele lijn gelijk. "Het aanbod van Canvas+ zal dankzij Vandenbossche binnenkort dus niet alleen meer 'achter de rode knop' te zien zijn", zegt Vandenbossche.
Digibox
Het sp.a-parlementslid toont zich bezorgd over de nieuwe trend bij de VRT om veel interessante programma's weg te steken achter de zogenaamde "rode knop". Daardoor kunnen enkel Vlamingen die een digitaal en "interactief" betaalabonnement hebben bij Telenet, Belgacom of Interkabel ervan genieten. Volgens Vandenbossche moet de VRT veel meer inspanningen doen om zijn aanbod aan alle Vlamingen aan te bieden.
Net omdat het een publiek gefinancierde openbare omroep is, is de VRT verplicht al zijn uitzendingen gratis aan te bieden. Wie met een antenne televisie ontvangt, kan daarom gratis de VRT-signalen uit de ether plukken. De VRT zendt ook al jaren digitaal uit via de ether, en wie een digibox heeft, kan alle VRT-programma's dus ook gratis digitaal ontvangen.
VRT oorverdovend stil
"Met het uitzenden van programma's die alléén maar digitaal doorgegeven worden, en vooral met Ketnet+ en de lancering van Canvas+, dat elke dag een echt avondvullend programma brengt, rees de vraag of ook die programma's gratis via de ether verspreid moesten worden. Ik heb op basis van de beheersovereenkomst altijd beweerd van wel, anderen ontkenden dat, en bij de VRT bleef het oorverdovend stil", zegt Vandenbossche.
Nu minister-president Peeters de stelling van Vandenbossche volgt, ziet het ernaar uit dat één+, Ketnet+ en Canvas+ straks dus niet alleen voorbehouden zullen blijven voor abonnees van kabel- en telefoonlijnen.
Opgewarmde kost
Voor Vandenbossche is de kous daarmee niet af. "Nog steeds kijkt twee derde van de Vlamingen alleen maar analoog. In deze overgangstijd kan het niet dat de VRT op zijn exclusief digitale media soms zeer boeiende nieuwe programma's uitzendt, terwijl mensen die alleen maar naar één en Canvas kunnen kijken, het moeten stellen met herhalingen van opgewarmde kost. De VRT moet nog veel meer inspanningen doen om zoveel mogelijk Vlamingen van al zijn programma's te laten genieten", besluit Vandenbossche.
(belga/odbs)
In een tijdperk waarin kennis en informatie centraal staan en waarin van burgers steeds meer geëist wordt dat zij "mee" zijn op technologisch vlak is de toegang tot informatie essentieel !! ...& wel voor I E D E R E E N !!
Met haar belemmeringen tot de toegang naar informatie onder de vorm van de Rode Knop helpt de VRT eigenlijk mee aan het verder uitdiepen van de kenniskloof tussen de mensen die wél & de mensen die géén toegang hebben tot informatie !! De Rode Knop staat dan ook lijnrecht tegenover álles waar iemand voor staat die zichzelf "Socialist", "Democraat" of zelfs "Vlaams Nationalist" zou noemen !!
Enkel de ultraliberalen die vinden dat "álles te koop is" ~...als er maar voor gedokt wordt natuurlijk en dan nog liefst privé...~ alleen zij kunnen tevreden zijn met de Rode Knop...
Wij hopen dan ook van harte dat u nogmaals uw tanden in dit dossier zet en blijft verder ijveren voor een VRT die haar ongetwijfeld interessante en leerrijke programmas wil aanbieden aan élke Vlaming, of tenminste voor iederéén die er naar wil kijken natuurlijk !
De "vlug-onder-het-stof-geveegde" November-revolutie !
Vandaag herdenken we met zijn allen ~behalve dan onze ollandse vrienden en de ambtenaren van de Europese Gemeenschap~de wapenstilstand van 1918.
Alle media hebben doorheen de laatste jaren ~...& overigens zeer terecht~ de gruwel van deze oorlog dik in de verf gezet & dat kan ook niet genoeg gebeuren. Tenslotte betekende wereldoorlog I het definitieve einde van de Middeleeuwen en de definitieve overgang naar de massale industrialisering, met de doorbraak van de democratische rechten. Die laatste waren natuurlijk zeer duur betaald met de ettelijke miljoenen zinloos afgeslachte soldaten en burgers.
Nochtans is er een deel van de geschiedenis, ~vooral dan van de Duitse geschiedenis~ maar zijdelings ook van België en Nederland, dat nergens aan bod komt en dat in geen enkele school meer wordt onderwezen. Het is nochtans dit deel van de Duitse geschiedenis dat, gedeeltelijk althans, aan de basis heeft gelegen van de opkomst van het nazisme. Het gaat over de novemberrevolutie, die uitbrak op 8 november in de Duitse oorlogshaven Kiel en die een reactie was op het zoveelste onzinnige bevel dat had moeten leiden tot de eveneens zoveelste zinloze slachting... Wij zochten het voor jullie even op en we vonden op de site van verzet.org de volgende uitleg :
...
De November Revolutie
Stormvogels uit Kiel; Omwentelling in Berlijn - De man die de republiek uitriep - De keizer vlucht - Vorsten afgedankt
Duitsland had de oorlog verloren, dat werd in de laatste weken van oktober 1918 met de dag duidelijker. De onrust in het land nam toe. Steeds luider klonken de stemmen die zo snel mogelijk een einde aan de hopeloze strijd wilden maken. De leiding van de Hochseeflotte dacht er anders over en vatte het plan op nog éénmaal massaal uit te varen en een laatste krachtmeting met de Britten aan te gaan, waarbij men dan -daarover maakte men zich weinig illusies - naar oud-germaanse traditie glorierijk en eervol strijdend ten onder zou gaan.
Op de vloot ontstond heftig verzet tegen dit voornemen: er brak een opstand uit, die zich in de eerste dagen van november vanuit de vlootbasis in Kiel snel uitbreidde. Arbeiders- en soldatenraden werden gevormd, die het aftreden van de keizer, vrijlating van politieke gevangenen en democratische grondrechten eisten. Ondanks pogingen van de regering de opstand de wind uit de zeilen te nemen hadden op 7 november de revolutionairen al in tientallen steden de macht gegrepen.
In het politieke spectrum van het land, Berlijn, waren de revolutionaire krachten onvoldoende actief en vastberaden om de macht in handen te krijgen. De sociaal-democraten, deelnemers aan de regering, voorstanders van de socialistische maatschappij op parlementair-democratische grondslag en tegenstanders van een gewelddadige omwenteling naar Russisch voorbeeld, slaagden erin, onder aanvoering van Philipp Scheidemann en Friedrich Ebert, de regering en de rechtse partijen onder sterke druk te zetten en de revolutionaire krachten enkele dagen in toom te houden.
Op 9 november waren de ontwikkelingen niet meer te stuiten. Vele duizenden demonstranten trokken op naar de Berlijnse binnenstad. Rijkskanselier Max von Baden maakte - om de opstand alsnog te bezweren - bekend dat Wilhelm II was afgetreden, en droeg zijn functie over aan Ebert; deze en Scheidemann slaagden erin in tospraken en proclamaties de indruk te wekken dat aan de eisen van de revolutionairen was voldaan. Dezelfde dag nog werd een voorlopige regering gevormd van SD en USPD. Slechts de Spartakisten onder aanvoering van Karl Liebknecht trachtten nog - tvergeefs - de revolutie door te zetten. De afgevaardigden van de Berlijnse arbeiders en soldaten schaarden zich op 10 noveber in grote meerderheid geestdriftig achter de regering.
Op dezelfde dag overschreed Wilhelm II (afb. hiernaast) de Nederlandse grens, nadat hij in de namiddag van de negende november - overigens ruim na de bekendmaking van Max von Baden - afstand van de troon had gedaan. Ook aan de regimes van de vorsten van de deelstaten van het Duitse rijk kwam een plotseling einde: de monarchen namen de wijk naar veiliger oorden. De republiek was een feit. In hoeverre evenwel had de revolutie gezegevierd?
Wij vonden eveneens het (vertaalde) dagboek van Sigurd von Ilsemann, vleugeladjudant van de Duitse keizer terug die de chaos van de laatste dagen van de eerste wereldoorlog nauwkeurig beschrijft vanuit de residentie van de keizer in ons eigen Belgische kuuroord Spa :
...
...
Dagboekaantekeningen van Sigurd von Ilsemann
- vleugeladjudant van keizer Wilhelm II
Spa, 7 november 1918
Inmiddels hebben wij een krachtig ontwikkeld bolsjewisme in Duitsland. Uitgangspunt en kern van deze terreur is onze marine. De keizer is opnieuw diep geschokt, hoopt echter, dat wij de zaak spoedig meester zullen zijn. De toestand aan het front is weer zeer ernstig. De vijand valt overal weer aan; de troepen worden fysiek en numeriek steeds zwakker. Het stormbataljon Rohr is voor de persoonlijke veiligheid van de keizer in Spa. De tweede garde-infanterie divisie en andere goede divisies gaan naar het vaderland om de revolutie te onderdrukken. Andere troepen moeten naar Beieren en Tirol om onze zuidgrens te beschermen.
Het leger trekt terug op de Antwerpen-Maas stelling. De keizer heeft vandaag persoonlijk bevolen, dat de hoftrein bij de volgende tocht naar Berlijn met nog meer machinegeweren moet worden uitgerust. De keizer slaapt alleen nog met slaapmiddelen. Vanmorgen om elf uur heeft de vredesdelegatie (Erzberger, Winterfeld, Oberndorff) een bespreking bij de veldmaarschalk. 's Avonds overschrijdt zij bij Le Quesnoy de vijandelijke linies om de wapenstilstandsvoorwaarden van Foch te halen.
Spa, 8 november 1918
Bij het ontbijt zegt de keizer heel rustig en beheerst: 'Ik heb zo-even een telegram van de kanselier ontvangen, waarin staat dat de sociaal-democraten verlangen dat ik aftreed en dat de kroonprins afstand doet. Tevens vraagt hij om ontslag en waarschuwt voor de dictatuur. Dat is nu het gevolg van de slappe houding van prins Max, die zich maar liet drijven maar niet heeft gehandeld. Eerst scheept hij mij met de zaak op, nu laat hij mij zitten. Ik heb geantwoord, dat hij in functie moet blijven, totdat de wapenstilstand is gesloten. Het militair gezag in Berlijn moet hij Linsingen in handen geven. Het einde van de oorlog heeft een geheel ander beeld gekregen. Nu is het vechten tegen het bolsjewisme in Europa. Het is niet uitgesloten, dat de Engelsen mij nog troepenhulp aanbieden om het bolsjewisme in Duitsland te onderdrukken. 's Middags komen Hindenburg en Groener om te rapporteren. Beiden zijn zeer ernstig. Beieren heeft zich tot republiek verklaard!
's Namiddags meldt Hintze, dat de Rijksdag, met uitzondering van de conservatieven, het aftreden van de keizer eist. Z.M. wijst dat krachtig af.
's Avonds spreekt Z.M. de kanselier per telefoon: 'U hebt de wapenstilstand ingeleid, nu moet u hem ook ondertekenen. De Rijksdag alleen kan mij niet afzetten, daartoe moeten de bondsvorsten en de bondsraad worden gehoord, die mij hebben geïnstalleerd. Wanneer u in Berlijn niet van mening verandert, dan kom ik na het sluiten van de wapenstilstand met mijn troepen naar Berlijn en schiet de stad in elkaar als het moet zijn!'
's Avonds zegt de keizer: 'Ik weet niet, wat God met ons voorheeft, maar als de mensen niet voor rede vatbaar zijn, ga ik met de heren en de troepen die mij nog trouw zijn ook al is het maar een bataljon, zelfs al zou dat mijn dood betekenen, naar het vaderland. Het is mijn plicht de orde te herstellen. Vier weken geleden heb ik de kanselier reeds gezegd: "Ik waarschuw u, ik weet dat men in Berlijn fluistert over mijn aftreden, breng mij niet in de toestand dat ik als koning van Pruisen tegen het rijk positie moet kiezen." Toen zei de kanselier: "Daarvan kan geen sprake zijn, ik kom met mijn regering voor u op, ik bescherm u!" En wat komt er van terecht?'
De keizer heeft bevolen dat zijn zoons met hun vrouwen en kinderen naar het Nieuwe Paleis verhuizen. Prins Eitel Friedrich is verantwoordelijk voor de bescherming van de keizerin.
De hertog von Braunschweig heeft vanmiddag afstand gedaan. De keizer was tegen de avond tamelijk rustig, zat als gewoonlijk met ons bij de haard en ging kort na tien uur naar bed. Hedenmorgen ging Z.M. met Fürstenberg en ons, adjudanten, op de straatweg bij Villa Fraineuse wandelen.
Bij het middageten was een Hollandse generaal uitgenodigd, die zich bij de keizer wilde melden. Excellentie von Gontard vroeg de keizer, of hij, gezien de gebeurtenissen, niet liever van het gezelschap van deze vreemde heer verschoond wenste te blijven. De keizer beval echter, dat alles zo moest blijven als het was geregeld en onderhield zich aan tafel met de Hollander alsof er niets was gebeurd.
Spa, 9 november 1918
Om halfnegen gebruikt de keizer met Fürstenberg, Hirschfeld en mij het ontbijt in Villa Fraineuse, brengt telegrammen mee, die hij van prins Max en Solf heeft ontvangen. Beiden raden hem dringend aan afstand te doen, daar de dynastie in gevaar is en het oorlogskabinet anders niet kan aanblijven. De invloed der bolsjewisten grijpt om zich heen, de sociaal-democraten kunnen zich niet handhaven. De kanselier verwijt de keizer, dat hij Berlijn zonder zijn goedkeuring heeft verlaten.
Na het ontbijt worden Plessen en Marschall geroepen en wordt hun de inhoud van de telegrammen meegedeeld. Daarna maakt Z.M. met ons de gebruikelijke wandeling in het park. Van verre zie ik iemand van de lijfgarde op ons toelopen, die meldt dat Hindenburg, Groener en Schulenburg Z.M. voor een bespreking verwachten.
Bij deze bespreking zijn de meningen over toestand en trouw van het leger verdeeld. Schulenburg is van mening dat men troepen moet samentrekken, die de door de bolsjewisten bezette steden zouden moeten nemen. Dan kon men l. de voorziening van het leger weer veilig stellen, die volgens Groener slechts nog voor vijf dagen toereikend is, en 2. zouden de overige bolsjewisten tot bezinning komen.
Na een half uur vindt de keizer Hintze en Grünau in de adjudantenkamer en beraadslaagt dan met hen in de tuin.
Intussen neem ik het volgende telefoongesprek van staatssecretaris von dem Bussche uit Berlijn op:
l. Men gelooft, dat vandaag in de loop van de namiddag door de arbeiders- en soldatenraden de republiek met Liebknecht aan het hoofd zal worden uitgeroepen.
2. De regering staat hier machteloos tegenover.
3. De troepen in het binnenland zijn tot dusverre zonder uitzondering naar de sociaal-democraten overgelopen. Bussche gelooft niet, dat de troepen in Berlijn en omgeving, behoudens enkele excepties, anders zullen handelen.
4. Excellentie von dem Bussche verzoekt Excellentie Von Hintze zijn invloed te doen gelden, opdat de keizer onmiddellijk aftreedt, om zodoende de dynastie te redden, die anders zonder twijfel verloren zou zijn.'
Deze notitie gaf ik direct aan Hintze, die terzijde stond. Hij scheurde de laatste alinea (nr. 4) van mijn aantekening af en ging daarmee naar de keizer.
Kort daarna komt het bericht uit Berlijn, dat de daar aanwezige troepen (Alexanderregiment, derde garderegiment en de jagers) zijn overgelopen.
Wahnschaffe dringt in het komende uur onophoudelijk op een beslissing van de keizer aan, die inmiddels in de tuin besprekingen voert met de volgende heren: Hindenburg, Groener, Heye, Hintze, Grünau, Marschall en Plessen. Om twaalf uur komt eindelijk de kroonprins. Ik ontvang hem en deel hem op het balkon mee, wat Bussche heeft getelefoneerd, en dat de keizer tot nu toe flink en standvastig is gebleven. De kroonprins is zeer ernstig en van mening, dat Z.M. geen afstand moet doen. Dan gaat hij naar zijn vader. De bespreking wordt met alle heren in de tuin voortgezet. Om één uur valt de volgende beslissing: afstand door Z.M. als keizer, aanblijven als koning van Pruisen.
Van halftwee tot halfdrie ontbijt met keizer en kroonprins. Gedurende deze tijd brengen in de adjudantenkamer Hintze en Grünau het besluit van de keizer op schrift. Toen dit na ondertekening door de koning telefonisch naar Berlijn zou worden doorgegeven, verklaarde Wahnschaffe: Te laat, kunnen wij niet meer gebruiken. De kanselier heeft reeds het volgende Wolff-telegram de wereld ingezonden: keizer en kroonprins afstand gedaan, prins Max is regent, Ebert rijkskanselier.' Z.M. besluit daarop in de afstand als keizer te berusten en de troepen mee te delen, dat de kanselier dit Wolff-telegram buiten hem om heeft opgesteld en gepubliceerd; Z.M blijft als koning van Pruisen bij zijn troepen.
De koning vraagt de kroonprins, die wil vertrekken, dit dadelijk aan zijn troepen mee te delen. Plessen en Gontard trachten de kroonprins over te halen om in deze beslissende uren bij zijn vader te blijven maar zonder ons te groeten stapt hij in zijn auto en stuift weg.
In de hal hoor ik, hoe generaal Von Marschall tegen Plessen zegt: 'Het is onmogelijk, dat de keizer als koning van Pruisen blijft.' De keizer gaat 's middags niet, zoals gewoonlijk, naar zijn vertrekken op de bovenste verdieping, maar blijft beneden bij ons. Gebroken zit hij in zijn leunstoel bij de haard en rookt zonder veel te spreken de ene sigaret na de andere. In het vertrek zijn aanwezig: Fürstenberg, Schulenburg, die niet met de kroonprins weggereden is, Niemann, Dr. Niedener, Gontard, Hirschfeld en ik. Schulenburg en Niemann verschillen van mening over de houding der troepen, of die Z.M. trouw zullen blijven of niet. De eerste blijft optimistisch.
De keizer zegt tot Gontard: 'Waarheen brengen wij de keizerin? Zij moet weg uit het Nieuwe Paleis, anders nemen ze de keizerin nog gevangen als gijzelaar.' Gontard is van mening, dat hare majesteit in het Nieuwe Paleis zonder twijfel veilig is.
Zo verstrijkt de tijd tot kwart voor vijf. Dan komen Hindenburg, Groener, Marschall, Hintze, Admiraal Scheer, Restorff en Levetzow en raden de keizer aan ook als koning van Pruisen af te treden, daar de troepen niet betrouwbaar zijn. De heren hadden zich tevoren in de villa van de veldmaarschalk twee uren beraden. Z.M. protesteert op krachtige toon, men hoort hem in het vertrek naast ons zeer luid en opgewonden spreken. Ik hoorde hoe hij Groener toeschreeuwde: 'Mijnheer de generaal, met u heb ik thans afgedaan!'
Na twintig minuten komt de keizer, alleen, in de salon, waar hij tevoren met ons had gezeten, en zegt tegen Dohna, die zich van ziekteverlof terugmeldt: 'De marine heeft geen bevelhebber meer. Aan Groener heb ik gezegd, dat hij kan doen wat hij wil (Groener was Württemberger.)
Tot graaf Dohna, Hirschfeld en mij gaat Z.M. voort: 'Ik blijf voorlopig in Spa. Voor het geval wij door bolsjewisten worden aangevallen en mijn hier aanwezige veiligheidstroepen niet trouw blijven, reizen wij naar Den Haag. Deze reis moet voorbereid worden; mijn chauffeurs moeten de uniformen van gewone onderofficieren dragen, de wagens hier uit het autopark worden genomen. Ik ben niet laf en vrees de kogel niet, maar ik zou niet gevangengenomen willen worden. Ja, wie had ooit gedacht, dat het zover zou komen, het Duitse volk is . . .' Voortgaande: 'Zo, kinderen, ga je nu bewapenen! Ik blijf vannacht hier in de villa; zorg ervoor dat de wapens bij de hand zijn.'
Z.M. bleef ook thans nog betrekkelijk rustig, waardig was zijn gehele houding. Pas om zes uur ging hij naar zijn kamer en, voor het eerst, sinds de ochtend was hij op deze verschrikkelijke dag alleen.
De tweede commandant van het hoofdkwartier, Münchhausen, een vroegere vleugeladjudant van Z.M., verscheen in de namiddag en meldde Von Plessen, de eerste commandant van het hoofdkwartier, dat blijkbaar ook op het stormbataljon Rohr geen staat meer was te maken. Ook zou de cavalerie stafbewaking, die de keizerin in Potsdam bewaakt, onbetrouwbaar zijn, de stafbewaking van de infanterie daarentegen zou zeker haar plicht doen. Ik sprak Rohr, toen deze zich twee dagen geleden bij de keizer meldde en vroeg hem of zijn mannen (meer dan duizend) betrouwbaar waren, waarop hij mij verzekerde, dat daaraan geen twijfel bestaat.
Kort na vier uur zei Grünau mij, dat de admiraalsstaf en de generale staf in Berlijn door de arbeiders- en soldatenraad is bezet. De keizer moest zo mogelijk nog vandaag naar het buitenland. De tocht naar Zwitserland was niet veilig, ook zou een verblijf aldaar wegens het internationale publiek te gevaarlijk zijn. De chef van de centrale afdeling, overste Von Tieschowitz, had meegedeeld, dat de officieren van het grote hoofdkwartier na overleg met de afdelingschefs besloten hadden niet te vechten, integendeel met de arbeiders- en soldatenraad zouden onderhandelen!
Om halfzeven komt kapitein Frhr. Fischer von Treuenfeld in de adjudantenkamer en zegt mij, dat de troepen lichamelijk totaal uitgeput zijn. Zijn divisie bijvoorbeeld lag sinds maanden, met uitzondering van vier of vijf dagen, bij hevige gevechten, met zeer zwakke gevechtseenheden en slechte verzorging, onder de blote hemel bij storm, regen en koude, de kleren gescheurd en zo vol luizen, dat de mannen niet konden slapen, ook als de gevechtspauzen 's nachts enige rust toestonden. Daarbij dan nog de berichten van thuis. Het is onmogelijk deze troepen tegen het vaderland in te zetten om voor de keizer de steden één voor één te heroveren! Misschien dat het mogelijk zou zijn, als de troepen verscheidene dagen rust kregen, in die tijd goed werden verzorgd en goed geïnstrueerd werden.
Om zeven uur komen Von Plessen en Hintze en blijven tien minuten alleen bij de keizer. Daarna gaat Plessen in de adjudantenkamer. 'Mijne heren (Hirschfeld en ik) pakt u alles in, om acht uur rijdt de keizer naar het station, al het verdere zult u in de trein vernemen.' Om kwart voor acht stappen Hirschfeld en ik bij de keizer in de auto, die ons naar het station brengt. Daarbij zegt Z.M.: 'Plessen en Hintze willen, dat ik vannacht naar Nederland vertrek. Ik kan mij met dit voorstel nog niet akkoord verklaren. Ik laat nog troepen hierheen komen. De I.G.I.D. en het stormbataljon 3 zijn reeds onderweg. Ik laat zojuist het leger weten, dat ik blijf als koning van Pruisen, en dan zou ik vluchten voordat zij zijn aangekomen? En als zij mij dan trouw blijven en voor mij vechten? Zelfs wanneer maar enkelen van hen mét de heren uit mijn omgeving trouw blijven, dan vecht ik samen met hen tot het uiterste, ook al zou dat voor ons allen de dood betekenen, - voor de dood ben ik niet bang! Nee, ik blijf hier!' Na een korte pauze vervolgt de keizer met een diepe zucht: 'Het beste zal nog zijn, dat ik mij doodschiet.'
In de trein gaat de keizer naar Gontard en Plessen, om hun te zeggen, dat hij toch in Spa blijft, en wel in de trein. Direct worden de nodige veiligheidsmaatregelen getroffen. Münchhausen vraagt om zijn ontslag, daar hij zich niet onder de arbeiders- en soldatenraad wil stellen. Z.M. wijst het af met de woorden: 'Nee, u moet blijven om uw plicht tegenover het vaderland te vervullen, om het met andere officieren en getrouwen voor het ergste te bewaren.'
Bij het gemeenschappelijk avondeten in de trein wordt nauwelijks een woord gesproken. Na het eten wenkt Marschall mij uit de eetzaal: 'Ilsemann, u moet bij Zijne Excellentie Von Plessen komen!' De oude heer spreekt lang met mij in zijn coupé: 'De keizer gaat morgenochtend om 5 uur naar Holland. De weg in het vaderland is versperd, alle Rijnovergangen zijn in handen van de bolsjewisten; de troepen aan het front zijn niet betrouwbaar, zij kunnen elk ogenblik naar huis vluchten; ook de bewaking is onbetrouwbaar; de generale staf rekent bovendien al op een aanval der bolsjewisten vanuit Aken-Verviers, misschien vannacht al. De heren, die met de keizer meegaan, moeten onmiddellijk hun ontslag nemen, daar zij als actieve officieren niet over de grens kunnen. Generaal Von Marschall zegt mij, dat u daarvoor te jong bent, en daarom moet ik u zeggen, dat het voor u beter is, indien u hier blijft. U hebt een prachtige carrière achter de rug en kunt als militair nog veel bereiken; u wordt hier door de generale staf direct weer opgenomen. Ik wil u bij het nemen van uw besluit echter niet beïnvloeden. Wilt u bij de keizer blijven, dan weet u hoezeer ik mij daarover zal verheugen. Maar het moet u duidelijk zijn, dat u dan geen beroep uitoefent en dat het staat te bezien of en wanneer u naar het vaderland kunt terugkeren! Welk besluit u ook zult nemen, u weet, dat ik u zal helpen zo goed ik kan.'
Buitengewoon ontroerd was Plessen bij deze woorden, de tranen kwamen hem in de ogen. Ik verzocht om bedenktijd. Buiten in de gang trof ik hofmaarschalk Graaf Platen. Daar ik altijd op goede voet met hem heb gestaan vroeg ik hem om raad. Hij gaf als zijn mening te kennen dat, nu de keizer niet meer beschikt over dezelfde middelen als vroeger, het gevolg ingekrompen zou moeten worden. Ik was te jong om ontslag te nemen, hij raadde mij aan hier te blijven.
Ik besloot daarop mijn oude vrienden in de generale staf te raadplegen. Toen ik daartoe de trein verliet, zag ik overal versterkte bewaking; de jonge, flinke, krachtige mannen hielden trouw de wacht bij de trein van de keizer, die hun keizer niet meer was, die binnen enige uren van hen en van zijn eens zo trotse leger zou wegvluchten. Ik zocht voor het station naar een auto. Mijn geweten zei voortdurend: 'Je mag je keizer niet verlaten; nu, in de uiterste nood, moet je bij hem blijven; wie weet, of je hem niet reeds spoedig met je leven zult moeten beschermen.'
Ik reed naar Hotel Britannique. Door de straten zwierven sterke patrouilles, overal stonden wachtposten, vaak werd ik aangehouden en moest mij legitimeren. In het hotel heerste een geweldige drukte: oude landweermannen sleepten met kisten munitie. op trappen en in gangen stonden groepen officieren van de generale staf opgewonden te praten, op alle gezichten was de ernst van het ogenblik te lezen. De wapenstilstandsvoorwaarden moesten zo juist bekend zijn gemaakt. Stülpnagel en Poseck, die ik wilde spreken, hadden een bespreking met Groener. Dus ging ik naar majoor Von dem Bussche, die ik in tegenwoordigheid van overste Von Bockelberg vertelde, voor welke beslissing Plessen mij had gesteld. Hun beider mening was, dat ik juist nu bij de keizer behoorde te blijven! Later kwamen Harbou en Stülpnagel er bij, die zonder er lang over na te hoeven denken dezelfde mening waren toegedaan; ook Poseck was dat, die ik later nog sprak. Alleen Niemann zei, dat niet al te velen de keizer konden vergezellen. Ik moest mij daarom ter beschikking van Z.M. stellen en hem de beslissing overlaten.
Toen ik bij de trein terugkwam, deelde von Plesscn mee, dat de keizer persoonlijk de wens te kennen had gegeven, dat ik bij hem zou blijven. Daarmee stond mijn toekomst vast. Ik schreef meteen een ontslagaanvrage en reed terug naar de generale staf. De wapenstilstandsvoorwaarden vernam ik van Stülpnagel, die geheel gebroken naar Harbou en Bussche kwam: 'De voorwaarden zijn eenvoudig verschrikkelijk, ik was op heel wat voorbereid, maar dat toch niet!' Het was allen duidelijk, dat de eis tot levering van locomotieven en wagons gelijk stond met hongersnood in Duitsland.
Alle heren in de strategische afdeling waren zeer overwerkt en zagen er afgemat uit. Zij vroegen zich af, wat er met hen zou gebeuren. Stülpr.agel zei: 'Als de keizer ons nu maar van onze eed zou ontslaan, ik heb burgerkleren en zou het liefst daarin morgen naar Duitsland reizen. Zijn ontslag wilde hij in ieder geval onmiddellijk nemen. Bussche zei, dat hij kort tevoren in Berlijn met de Rijkskanselarij had gesproken (arbeiders- en soldatenraad); een afvaardiging zou direct naar Spa vertrekken. Bussche gelooft het met deze heren wel te zullen klaarspelen.
Van Hindenburg ging aan de legergroepen het bevel uit dat, in dien zich arbeiders- en soldatenraden zouden vormen, met deze diende te worden onderhandeld; het kwam er op aan, dat de rust onder alle omstandigheden moest worden gehandhaafd en geen plunderingen enz. zouden plaatsvinden.
Allen waren het erover eens, dat de keizer maar één mogelijkheid overbleef, namelijk naar Nederland te gaan. Hoe eerder hoe beter. Ze gaven mij hun groeten voor de keizer mede, ik moest hem zeggen dat hun het hart bloedde over het lot van hun geliefde keizer en dat hun beste wensen hem zullen vergezellen. Terwijl wij zo bijeen zaten, vielen buiten in de donkere nacht enige geweerschoten. De strijd met de bolsjewisten was begonnen, naar het scheen. Alle officieren hadden in verband met de te verwachten gevechten opdracht 's nachts op hun post te blijven.
Tegen één uur zat ik op de gang met Poseck en de een na de ander kwamen alle oude kameraden daar ook. Om mij heen staande hadden zij het over de toekomst van het vaderland. Hun meningen waren verdeeld. Alleen hierover waren zij het eens, dat het hun laatste taak was, het leger ordelijk terug te brengen en een burgeroorlog in het vaderland te voorkomen. Daartoe was het echter nu nodig de positie der sociaal-democraten te versterken en met hen tot overeenstemming te komen.
Ten slotte verzochten zij: 'Ilsemann, breng onze keizer veilig over de grens en bescherm hem in Nederland.' Menigeen streelde mij de wang en had tranen in de ogen, toen men mij ten afscheid de hand gaf.
Vervolgens reed ik terug naar de trein, waar ik mijn oppasser wekte, die verklaarde in elk geval bij mij te willen blijven. Met hem ging ik naar de afdeling van hofraad Knauff, waar mijn oude, vertrouwde kisten stonden. Het grootste deel verbrandde ik op de rails.
Zondag, 10 november 1918
Om drie uur 's morgens vertelde 'vader Schuiz', de kamerdienaar, mij, dat de keizer nog tot twee uur 's nachts had geschreven en toen was gaan slapen. Gontard en Niedener zaten samen in de coupé, de anderen sliepen of lagen wat te dommelen. Om vier uur kwam de keizer in de restauratiewagen. Ik ging naast hem zitten om hem de wapenstilstandsvoorwaarden mede te delen.
Zwijgend hoorde de keizer aan welke oneindig zware voorwaarden het vaderland waren opgelegd. Slechts hier en daar stelde hij een vraag.
Plotseling zei Z.M.: 'Ik kan mij nog altijd niet verenigen met het besluit naar Holland te gaan! Indien nu ook daar het bolsjewisme uitbreekt?' Plessen en Grünau stelden hem gerust: 'Daar zal het niet komen en indien toch, dan in een veel mildere vorm.'
Om vijf uur zette de trein zich in beweging. In het gangpad hadden 25 man postgevat onder een officier van het stormbataljon Rohr; de mannen waren gewapend met mitrailleurs, handgranaten en geweren. Tien minuten later stonden wij stil. Z.M. drukte de achterblijvende heren zwijgend de hand, de anderen stapten met hem uit. Daar gevreesd werd, dat de trein het door de bolsjewisten bezette Luik niet zou kunnen passeren, zou Z.M. de weg naar de grens per auto afleggen. Kapitein Zeyss, die de keizerlijke auto's onder zijn beheer had, was op bevel van Plessen in de namiddag reeds langs het uitgestippelde traject gereden.
De stationschef met rode pet lichtte de keizer met een lantaarn bij door het donkere station, door de duistere nacht naar de grote weg, waar de auto's zouden staan. Zij waren er niet. Zeyss had ze in de opwinding naar een verkeerd punt gezonden. Zo stond de vluchtende keizer op de duistere straatweg, boven ons de hemel met heldere sterren. De hoftrein vertrok van het station in de richting Luik. De nacht was koud. Een voorbijrazende motorrijder werd aangehouden en met diens hulp werden de auto's opgezocht, die na ongeveer tien minuten verschenen.
In de eerste namen excellentie Frankenberg, Zeyss, Niedener en Grünau plaats. In de tweede de keizer met Plessen achterin, Hirschfeld en ik voorin. De keizer vroeg direct naar de wapens. Hirschfeld en ik haalden uit andere auto's vier karabijnen, die wij op uitdrukkelijk bevel van Z.M. moesten laden en ieder van ons nam er een met omgelegde veiligheidspal tussen de benen. Voorin zaten twee chauffeurs van de keizer. Zo reden wij door de donkere nacht. De keizer was buitengewoon opgewonden, wat bleek uit de verschillende orders, die hij gaf: 'Rijd naar de eerste wagen en zeg, dat hij niet zo snel moet rijden, anders kunnen wij het tempo niet bijhouden, verliezen hem uit het oog en raken de weg kwijt.' Nauwelijks was deze wens vervuld of Z.M. riep: 'Ja, als die daar vooraan zo langzaam rijden, kunnen wij onmogelijk voor het licht de grens nog bereiken. Rijd snel naar voren en zeg dat ze het tempo verhogen.'
Uit veiligheidsoverwegingen bleef de eerste wagen bij enige wegwijzers even stilstaan. De keizer: 'Zeyss vergist zich telkens in de weg, hij had die toch moeten verkennen.' Ik wees op de links van ons zichtbare zee van licht in de verte, Luik, en stelde hem gerust, zeggende, dat wij ten oosten van de vesting moesten passeren en dus op de goede weg waren. Geleidelijk werd de keizer rustiger. Niemand van ons sprak meer een woord. Langs kronkelende wegen, over bruggen en spoorbanen raasden de auto's er vandoor. Een keer reed de hoftrein ons voorbij. Nauwelijks een mens was te zien.
Alleen in de dorpen ontwaakte langzaam het leven; melkkarren en mensen, die naar hun werk gingen, doken in het schelle licht van onze lantarens hier en daar op.
Plotseling zag ik op een brug een dubbele wachtpost met een grote rode vlag zwaaien. De auto's stopten. 'Arbeiders- en soldatenraad? of nog oude discipline?' ging mij door het hoofd. Goddank het laatste! Een normale controle. Na een kort gesprek met Frankenberg en het controleren van de chauffeurs, zetten wij ons weer in beweging. De morgen begon aan te breken. Bomen en velden werden zichtbaar. Nu en dan doken steeds weer de lichten van Luik op. Na ongeveer anderhalf uur rijden wederom een wachtpost. Vóór ons een grote prikkeldraadversperring. De grens! Nu kwam het er op aan. Beierse landweermannen besnuffelden de auto's. Een van hen keek verwonderd naar de weggekraste keizerskroon en riep anderen er bij. Mijn hand sloot zich vaster om de kolf van de karabijn. Wilden de mensen ons niet vrijwillig doorlaten, dan bleef ons alleen geweld over. Wij in de auto van de keizer bleven zitten om niet onnodig de opmerkzaamheid op ons te vestigen.
Frankenberg en Zeyss stapten uit, en spraken de soldaten, van wie er nog een paar slaperig uit het grenskantoor kwamen, vriendelijk toe. 'Generaal Von Frankenberg met enige officieren moet voor een belangrijke aangelegenheid naar Holland!' Dat was duidelijk. De wapenstilstand was immers ophanden. De poort naar de vrede werd geopend, een soldaat sprong op de treeplank, en kort daarna was de Duitse keizer op neutrale bodem. In de handen van eigen muitende troepen kon de Duitse opperbevelhebber niet meer vallen. Nu kwam een nieuwe zorg. Zou Holland de keizer opnemen, of wat zal het land met hem doen? Hier begon de diplomaat Grünau met zijn bezigheden.
Hij verdween in het Hollandse grenskantoor. Bijna geen mens was te zien. Maar weldra werd het levendig. Uit alle huizen kwamen soldaten en burgers gelopen, nieuwsgierig om de Duitse auto's heenlopend. Enkelen staken hun hoofd in onze auto.
De keizer stak een sigaret op. 'Kinderen, steek er ook een op, jullie hebben het verdiend,' was het eerste wat hij sinds ongeveer een uur zei. Toen de sigaret opgerookt was, stelde hij voor uit te stappen.
Langzaam kwam de zon te voorschijn boven de heuvels van het land, dat voor deze verschrikkelijke oorlog was gespaard gebleven. Kerkklokken luidden de zondagmorgen in. Ik zei zacht tegen Hirschfeld: 'Hoort u, dat zijn nu werkelijk vredesklokken.' De keizer trad naderbij, legde zijn hand op mijn schouder: 'Ilsemann, waar zijn uw ouders nu, en welke berichten hebt u van hen?' 'In Darmstadt, uwe Majesteit, ik geloof echter niet, dat zij daar zullen blijven, omdat de Fransen de stad willen bezetten!' Al pratend liep de keizer met ons de dorpsstraat op en af. Het was koud, ja bijna ijzig, maar geleidelijk aan kreeg de zon warmte. Tegen acht uur in de morgen verscheen de plaatselijke districtscommandant, de majoor der politie met zijn adjudanten en een Nederlandse diplomaat, Verbrugge van 's Gravendeel, die 's nachts om elf uur uit Brussel was vertrokken om de commandant over de aankomst van de keizer in te lichten. Daar wij echter eerder hier waren dan hij, kwamen wij voor de grenswacht als een verrassing. De heren meldden zich zeer stram bij Z.M. en stelden voor, naar het station Eysden te gaan, om daar de hoftrein af te wachten. Gersdorff arriveerde ook weldra per auto en een uur later was de speciale trein op neutrale bodem. Tot zolang liep de keizer met de Hollandse majoor en ons het perron op en af. Van alle kanten kwamen mensen toegelopen, en steeds weer hoorde men de uitroepen: 'Ah, Kamerad Kaputt!' of 'Vive la France!' Men zag dreigende vuisten en andere weerzinwekkende blijken van afkeer. Men hoorde foei-geroep en er klonk schel gefluit. Het deed mij pijn tot in de ziel voor de arme keizer. Hij liep echter rustig verder op en neer, alsof hij niets zag of hoorde. Fotografen maakten kiekjes. Het was een verlossing, toen de trein binnenliep, die de keizer voor verdere vernederingen beschermde. In de restauratiewagen namen wij een klein ontbijt, maar de gordijnen moesten neergelaten worden, daar de fabrieksarbeiders (meest Belgen) hun geschimp voortzetten. Soms vreesden wij, dat de arbeiders met stenen zouden gooien. Eerst toen in de loop van de voormiddag soldaten en politie op fietsen aankwamen, het station afzetten en orde schiepen, waren wij tegen verdere overlast beveiligd.
De gehele dag zat Z.M. met het gevolg in de restauratiewagen. Hij verliet hem alleen een half uur voor het middag- en avondeten, opdat de tafel kon worden gedekt. Hij kon niet alleen zijn en 's avonds, als wij onder elkaar waren luchtte hij zijn gemoed. Hoe hij gedurende zijn regeringstijd steeds het goede had gewild en op welke moeilijkheden hij daarbij overal was gestuit. Het meest had hij eronder geleden, dat de oudere generatie hem altijd weer had overstemd. Toen hij aan de regering was gekomen, had hij met de ambtenaren van zijn grootvader moeten regeren. Door de vroege dood van zijn vader had hij een gehele generatie overgeslagen. Vandaar de tegenstelling tussen ouderdom en jeugd.
Tussen hem en Bismarck was een verwijdering ontstaan over het arbeidersvraagstuk. In plaats van zich toen in Friedrichsruh rustig te houden, was hij op grote schaal een campagne tegen de jonge keizer begonnen. Ook de verhouding tot zijn vader en grootvader was voor hem als prins niet gemakkelijk geweest, beiden waren er op uit hem overal buiten te laten. Stond de een hem wat toe, dan keurde de ander het weer af. Hier liet de vader, daar de grootvader als opperbevelhebber zijn invloed gelden. Zo was zijn hele leven een strijd geweest. Voortdurend had een grote verantwoordelijkheid op hem gerust. Nooit heeft hij rust gevonden. Nu was hij voor het eerst in zijn leven vrij. Maar niet alleen onder Bismarck waren de verhoudingen zo moeilijk geweest, ook onder de latere kanseliers.
Nu hij de oudere is geworden en zijn ministers de jongeren zijn en hij eindelijk zijn wil eens had kunnen doorzetten, jaagt men hem weg. De keizer sprak opgewonden, maar toch volkomen beheerst. Onbekenden, die in de loop van de dag steeds weer bij hem kwamen, moesten zijn zelfbeheersing bewonderen. Achtereenvolgens dienden zich aan: een Nederlandse overste met adjudant, een politiecommandant, de heren Von Grote en Von Osten-Sacken van het Duitse consulaat in Maastricht. De heer Grünau zocht dadelijk vanuit Eysden telefonisch verbinding met Den Haag. De vraag was nu: zou Holland de keizer opnemen, of zal het dit, uit eigen beweging of onder druk van de Entente, weigeren? Uur na uur verliep, het wachten werd tot een kwelling. Toen het tijd voor het middageten was, vroeg de keizer de aanwezige Hollandse diplomaat, of hij niet wilde mee eten. Aan de manier waarop deze weigerde, meenden wij te bemerken, dat Holland asiel zou weigeren. Met Plessen bespraken wij, wat dan met Z.M. moest worden gedaan. De meest uiteenlopende voorstellen werden gedaan. Aan de juist wat tot rust gekomen zenuwen werden nieuwe eisen gesteld. Met de keizer werd over dit onderwerp niet gesproken.
Eindelijk, tegen de middag, kwam het eerste bericht: de koningin (Wilhelmina) was diep geroerd over de droevige toestand waarin de keizer zich bevond, maar, om te kunnen beslissen wat er met ons moest gebeuren, moest eerst een ministerraad worden bijeengeroepen. De wijze waarop ons dit werd medegedeeld liet zeer goed de mogelijkheid open, dat men ons niet zou opnemen. Frankenberg meende zelfs, dat de Entente misschien de uitlevering van de keizer zou eisen. Dit wachten de hele dag maakte angstig. Eerst kort voor middernacht werden wij van deze spanning verlost. De Duitse gezant, excellentie Rosen, met de heer Koster en een afvaardiging van de Nederlandse regering, bestaande uit drie heren, verschenen om de keizer te melden, dat de Ministerraad eenstemmig had besloten Z.M. op te nemen.
De eerste drie dagen zou de keizer naar Graaf Bentinck in Amerongen gaan, daarna zou een blijvende woonplaats worden aangewezen. Direct greep men naar de 'Gotha' [bedoeld wordt: de Almanach de Gotha het Europese adelsboek] om vast te stellen, welke Bentinck dit was, en in welke familierelatie hij stond met de Graaf Bentinck, die de majesteiten in 1909 in Middachten als zijn gasten had ontvangen. De heer Koster gaf ons nadere inlichtingen over de familie. Doodmoe ging ik kort na middernacht in mijn coupé slapen.
Dat wij op deze dag uit Den Haag zo laat en zulke spaarzame mededelingen ontvingen, hield verband met het feit, dat in Nederland 's zondags alleen op bepaalde uren kon worden getelefoneerd.
Bron: Sigurd von Ilsemann Der Kaiser in Nederland (Baarn 1969) blz. 34-46
Dat was dus het echte einde van WO I en als rooie rakkers vonden we dat de geschiedenis toch haar rechten heeft, ook al kondigde deze chaos de komst van een nieuw monster aan... In elk geval vragen wij begrip voor de opstandelingen die een einde wilden maken aan de verdere zinloze slachtingen van de vorige 4 jaren maar die stilaan dreigen in de vergetelheid te geraken. Wij hebben de indruk dat aan de geschiedenis van de wapenstilstand van 11 november 1918 een hoofdstuk ontbrak en daarom wensen we hier hulde te betonen aan de Duitse opstandelingen van november 1918 en natuurlijk aan alle gesneuvelden van de 1914-1918 die hun leven gaven opdat wij nu in een "democratie" zouden kunnen leven ...
...
...& We geven jullie nog graag enkele sfeerbeelden mee, gewoon een kwestie van jullie geheugen & herinnering op te frissen &/of wakker te houden, opdat dit zich nooit meer zou herhalen...
...
"Faces of World War 1 - The Ones who've seen Horror" duur : 2:47 minuten ...
...
"WW1 Shellshock" duur : 1:18 minuten ...
...
"PASSCHENDAELE - THE FINAL CALL" duur : 7:46 minuten ...
...
"WW1 in Colour - Hell in the Trenches" duur : 6:22 minuten ...
...& Ook dicht bij ons waart de dood rond... & grijpt hij "plots" ~altijd te vroeg~ om zich heen...
...Wie "de Wannes" ~iet of wat~ kende zei gewoon Wim & sprak over Wim of mèt Wim, want Wannes was z'n artiestennaam & Wim was de man waarmee je te doen had... Ik heb hem steeds een zeer innemend man gevonden, maar ook een zeer intrigerend kunstenaar & dat vanwege waar ie als creatieve duizendpoot altijd mee bezig was... Het leek er soms op alsof zijn dagen ook 36u kenden... nu kijk, in 't kader van 's mans overlijden beweer ik bij deze ook niet om Wim goed te kennen, ik zou ook niet durven... maar ik heb wel de man enkele malen persoonlijk ontmoet & zelfs die enkele keren heb ik het genoegen gehad om enkele woorden ~wat gedachten~ met 'm te kunnen wisselen over de stiel van schilderen & van een waardig kunstenaar te zijn... & dat was ie. Wim was & is een zéér Grote Meneer !
Met Wim praten als "buitenstaander" van een entourage & dan nog eens dikwijls in een milieu van mensen waar ze kunst & kunstenmakers "gerecupereerd" willen zien worden, was ook gewoon een ware zeldzaamheid, maar een gesprek met Wim was eveneens vaak een verademing tegenover het vaak pseudo-intellectueel gewauwel van de anderen, die er maar al te dikwijls stonden omdat ze erbij wilden horen... Wim was niet alleen een gewone jongen zonder kapsones, maar ook een wijze & belezen man die duidelijk wist waar ie 't over had & waar hij met iets ~een project~ naartoe wilde... Op de andere ontelbare gelegenheden waar we elkaar tegen het lijf liepen & we mekaar steeds onmiskenbaar groetten met 'n blik, 'n glimlach & een hoofdknik, waren er altijd wel anderen die 'm beter kenden &/of die iets van 'm moesten hebben, al was het maar aandacht... Wim was ook niet de man die te koop liep met z'n "Wannes Van de Velde"-zijn, integendeel hij was daarin zeer bescheiden. ...& Wie Wim niet kende liep hem zelfs achteloos op straat of in de Gallerij voorbij. De steeds onafscheidelijke pet diep over z'n toch wel "stugge kop" getrokken, de hoog opgezette kraag van z'n lange mantel & z'n sjaal... z'n vaste tred... a loner wanneer hij weer eens z'n ronde deed...
Z'n maatschappelijk engagement & z'n gedrevenheid was bekend, berucht & te duchten... Wie met Wim werkte moest z'n stiel kennen & weten waar ie mee bezig was... Wim heeft niet alleen velen geïnspireerd, maar hij zal nog velen blijven inspireren...
Maar Wim is niet meer... Wim heeft het grote gevecht ~dat hij niet voerde, maar waarin hij zich in alle vertrouwen liet meedrijven als een kurk op een oceaan~ tegen de dodelijke ziekte K uiteindelijk dan toch verloren... Een paar jaar geleden scheen er eventjes hoop, want de ziekte leek schijnbaar overwonnen, maar ze kwam terug & ditmaal won K...
België is weer eens een groot Kunstenaar & een Goede Mens kwijt...
De ketting die niet binden wil,
gewicht van de schakels
op een schilferend heelal,
ontwaakt in poedersneeuw,
tijd-dronken onder de lichtval
van het havendok.
Zij spiegelt zich
in glans van regens
die met hun troosteloze tong
verdoolde reizigers doorweekten.
Haar stilte daagt me uit tot spreken,
in woorden die ik nog niet vormen kan,
en toch reeds ben vergeten.
Wannes Van de Velde over z'n kanker in Humo...
...
Archief | Humo 3474 | 03/04/2007
'Leven met kanker': Wannes Van de Velde, Gilda De Bal, Patrick Lefevere, Leen Demaré, Tony Vandeputte en Kaat Tilley getuigen
'Met de rug tegen de muur zie je helder voor je uit'
'Ik stapte de boot op en ik zag wel waar de vaart heen leidde - naar het einde, of naar een nieuw begin.' Leven met kanker: Wannes Van de Velde en vijf andere bekende Vlamingen getuigen.
In 'Leven met kanker' (Standaard Uitgeverij) verzamelde radiojournalist Marc Peirs indringende getuigenissen over kanker. Zonder taboes komen de pijn, de angst en de eenzaamheid ter sprake: van de diagnose als onvatbare bliksemschicht, via het emotionele en fysieke onweer tijdens de jaren nadien, tot de verlossende stilte na de storm. Humo publiceert de getuigenissen van Wannes Van de Velde, Gilda De Bal, Patrick Lefevere, Leen Demaré, Tony Vandeputte en Kaat Tilley. De opbrengst van 'Leven met kanker' gaat naar de Vlaamse Liga tegen kanker.
Wannes Van de Velde: 'Geen angst, geen rebellie, geen boosheid'
'Een vechter ben ik niet, nooit geweest. Ik stapte de boot op en ik zag wel waar de vaart heen leidde - naar het einde? Of naar een nieuw begin?' Zanger, schrijver en volbloed Antwerpenaar Wannes Van de Velde kreeg leukemie, liet zich vollopen met 'aanvaarding en vertrouwen' en danste een flamenco met de dood.
WANNES VAN DE VELDE « Podiummensen zijn altijd structureel vermoeid; we leven vaak 's avonds. Optreden gaat als een veelvraat tekeer in je reserves. Maar behalve moe voelde ik me ongemakkelijk. Ik kampte met een gejaagde en onregelmatige hartslag, met slaapstoornissen ook. Dan weet je: er zit iets fout. Chronische lymfatische leukemie, luidde de diagnose. Dat was december 2000. Meteen zeiden de dokters: 'We gaan je genezen.'
» Als jongeman was ik me al scherp bewust van de eindigheid en de kwetsbaarheid van de mens. Een eenvoudige ziekte kan ons verminken, onderuithalen, doden. De dood ligt altijd op de loer, dat besef draag ik al heel lang mee. Toen die kans op sterven in één klap bijzonder reëel werd, heb ik dat vrij makkelijk kunnen aanvaarden en verwerken. Ik voelde geen angst, geen rebellie, geen boosheid. Ik zag de ziekte niet als een kwaadaardige invasie van buitenaf. Wel als een wezenlijk onderdeel uit mijn diepste kern - ze komt letterlijk uit mijn merg, hé. Ik heb me meteen overgegeven. Me laten meedrijven.
» Ik ben religieus maar niet gelovig. Ik bedoel: een god hoeft voor mij niet. Voor mij is de mens de kern van alle kansen en mogelijkheden van tederheid, creativiteit, affectie, ontroering. Het religieuze aspect in dat humanisme ligt volgens mij verankerd in de binding met anderen, de ontdekkingstocht in de geest en het onderzoek naar het mysterie dat dit leven is. In die zin heb ik dankzij de ziekte die religieuze gevoeligheid uitgediept. Als de dood zo nabij is, wordt het mysterie bevattelijker. Niet dat ik het mysterie ontrafelde of de zin van het leven plots begreep hoor, dat niet. Ik denk trouwens dat het leven op zich geen zin hééft. Die geef je er zélf aan. Als een soort wraak op dat zinloze bestaan... (lacht) Dat heb ik in elk geval gedaan met die ziekte: er een zin aan gegeven, er iets mee aangevangen.
» Tijdens de ziekte heb ik een constante aanwezigheid gevoeld van de creatieve impuls, van de stoutmoedigheid die de creatieve mens uitdaagt om een tip van de sluier van het mysterie op te lichten. Voor mij verliep die tocht langs het schrijven. Al jarenlang ben ik met schrijven bezig, maar al die tijd gebeurde dat in de rand van mijn andere activiteiten: als ik eens enkele dagen vrij had tussen lesgeven en optreden door. Door de ziekte kreeg ik plots een zee van tijd in de schoot geworpen. In dagboeknotities heb ik de hele tijd afgetast hoe ik over mijn ziekte nadacht, maar ook hoe ik als rasechte stadsmens op een mogelijk andere manier naar mijn vertrouwde omgeving ging kijken.
» Al mijn hele leven lang heb ik dat in me, dat beschouwende. Ik herinner me dat ik als kleuter al een kijkertje was. Dus nieuw is het niet... Maar ik vind wel dat de ziekte me geholpen heeft om nieuwe bewustzijnslagen aan te boren en nieuwe meanders in mijn denken te bevaren. Ik voel dat ik me nog meer dan vroeger kan vastpinnen op momenten, op de beschrijving van kleine dingen. Een hernieuwing van mijn belangstelling, gecombineerd met een verscherping van de focus. Zo kan ik urenlang op een plein zitten om te kijken hoe de lichten van cafés en restaurants aan gloed winnen naarmate de dag in de avond verglijdt. Dát moment, dat wil ik vatten.
» Zeven chemobehandelingen heb ik gekregen. Na de laatste is mijn haar uitgevallen. Nadien kreeg ik deze mooie donkere krulletjes (graait in zijn kroezelkopje en lacht). Ik heb met verbazing en vol bewondering gekeken hoe de medische wetenschap mijn ziekte heeft aangepakt, hoe professioneel de artsen en het verplegend personeel te werk gaan. Vertrouwen is waarschijnlijk een sleutelwoord.
» Ik heb van meet af aan in vertrouwen gedacht dat de ziekte tot een nieuw begin kan leiden, en meteen heb ik de aanpak van de dokters in vertrouwen aanvaard. Heel even was ik droevig, toen ik dacht aan de mensen die ik bij mijn sterven zou achterlaten. Maar al snel bleek dat ik de ziekte zou overleven. Rondom mij waren van bij het begin mensen met een ongelooflijke inzet: mijn vrouw, mijn arts, het verplegend personeel. Hun bekwaamheid en positieve uitstraling waren enorm. De ziekte heeft me eigenlijk meer positieve dan beangstigende ervaringen bijgebracht.
» Je bent en blijft natuurlijk een kwetsbare mens. Ik zeg niet: angst, verdriet, pijn, daar sta ik allemaal boven. Ik ben geen boeddhist, hé (lacht). Dus als je dan beter wordt, is dat een fantastisch gevoel. Een herademing, noem ik het. Als mens, als Wannes, ben ik dezelfde gebleven - denk ik. Misschien ben ik wat kieskeuriger in hoe ik mijn tijd doorbreng. Ik weet beter dan ooit tevoren dat mijn tijd eindig is en dat elke dag een geschenk is.»
VRT-nieuws 10 november 2008" duur : 2:30 minuten naar aanleiding van z'n overlijden
...
Willem Vermandere met : "Wannes was mijn broer"...
Willem Vermandere : "Een verre groet uit de Polders" duur : 5:36 minuten Interview naar aanleiding van z'n overlijden
...
Karel Vingerhoets, acteur en vriend van Wannes Van de Velde, zal nog lang nagenieten van het werk van de overleden zanger. (VRT)
Karel Vingerhoets : "Luister naar zijn stem, luister naar z'n werk" duur : 0:40 minuten Interview naar aanleiding van z'n overlijden
...
Regisseur Robbe De Hert, een vriend van Wannes Van de Velde, noemt hem een man met een groot engagement. (VRT)
Regisseur Robbe De Hert : "Geen meeloper, maar een voorloper" duur : 0:46 minuten Interview naar aanleiding van z'n overlijden
...
Paul Rans, producer KLARA...
Paul Rans : "Hij geloofde in de traditie" duur : 0:35 minuten Interview naar aanleiding van z'n overlijden
...
Wim zelf aan 't woord...
Wannes Van de Velde : "Ik heb niet gevochten" duur : 0:43 minuten Interview naar aanleiding van z'n overlijden
...
Roland Van Campenhout...
Roland Van Campenhout : "Hij doet zeer koppig zijn eigen zin" duur : 5:40 minuten Interview naar aanleiding van z'n overlijden
...
...Een van z'n laatste optredens...
"Genies van 't Kanon" duur : 1:10 minuten ...
...
...Wim trouwt...
Feest in Antwerpen in de sixties duur : 1:04 minuten ...
...
Wannes & Groep...
Wannes & Groep : "Het lied van de droge haring" (1967) duur : 1:06 minuten Optreden 1967
...
Zoals reeds gezegd, was Wannes Van de Velde 'n geëngageerd kunstenaar, die er niet voor terug deinsde om zijn afschuw voor oorlog kenbaar te maken in zijn liedjesteksten. Dulle Griet is er zo ééntje van...
...
De Dulle Griet
Wannes Van de Velde
'De Dulle Griet' is een tekst van Wannes van de Velde, gebaseerd op een traditionele melodie. De dame in kwestie wordt ook wel eens het vrouwelijk symbool van de oorlog genoemd, en is in die hoedanigheid al een schitterend vereeuwigd op een schilderij van Pieter Brueghel. Ook in later eeuwen blijkt ze een onuitputtelikjke bron van inspiratie te zijn voor uiteenlopende zaken. Zoals bij voorbeeld: een strip (Suske & Wiske en de Dulle Griet), een bier (Dulle Griet van de Scheldebrouwerij in Westmaas), een folkband, verschillende kaffees in Nederland & België en een kanon in Gent.
(Uit aantekeningen van Wè-nun Henks cd "Bar", 2002)
Die onder alle vrouwen, het minst is te vertrouwen
Dat is de Dulle Griet, met haar bloedig lied
Zij is altijd in de weer, met kanonnen en met zweerd
Heeft ze er veel om zeep gedaan
Wilt verstaan, 't zal wel gaan
Zij doet ons den oorlog aan
Ze is ouder dan de mensen, en het ware te wensen
Dat ze nooit had bestaan, 't zou ons veel beter gaan
Want die vrouw is onze dood, met heur haar van bloed zo rood
Ik webs die schoonheid naar de maan
Wilt verstaan, 't zal wel gaan
Zij doet ons den oorlog aan
Ze heeft vrijers gehad met hopen, om haar lusten te verkopen
Ze is altijd wel bereid, als de kerel die haar vrijt
Over macht en glorie droomt
En een vrije mens betoomt
Ik wens die liefde naar de maan
Wilt verstaan, 't zal wel gaan
Zij doet ons den oorlog aan
De veldslagspecialisten, beroepsinfanteristen
Die vallen op hun knie, voor die krollemarie
En ze pakken naar hun zwaard, en ze kruipen op hun paard
Ik wen die ijver naar de maan
Wilt verstaan, 't zal wel gaan
Zij doet ons den oorlog aan
Een men zou ervan schromen, 't is om ervan te dromen
Ze brengt niks dan verdriet, die dolgeworden griet
Staat ons land nog eens in brand, knoop het goed in het verstand
Dulle Griet heeft het gedaan
Wilt verstaan, 't zal wel gaan
Zij doet ons den oorlog aan
De mensen vroeger jaren, in oorlog en gevaren
Die gaven van verdriet, de schuld aan Dulle Griet
Maar in onze nieuwe tijd, die het bijgeloof vermijdt
gaat de wereld naar de maan
Door militairen zo lang als ze bestaan
Zij doen ons den duvel aan
...& Wie Wim ~Wannes~ Van de Velde nog beter wilt leren kennen, kunnen we alvast aanraden om even tijd uit te trekken om volgende interviews te bekijken & te beluisteren...
12.01.1997 - Paul Jacobs praat met Wannes van de Velde over de mensen van invloed in zijn leven: zijn ruimdenkende ouders, de Fordfabriek waar zijn vader werkte, de muziek in de familie, Frans Van Haver, die hem in de kunst initieerde en hem zijn gitaar gaf, Ilse Laforce die hem gitaarlessen gaf, zijn leraar flamenco, een zigeuner die met hem speelde, het Andalusische flamenco-milieu.
"
Vriend en vijand: Wannes Van de Velde
" duur : 48:43 minuten Radio-interview met Paul Jacobs...
...
...
21.09.1997 - Wannes Van de Velde is altijd een vurig bewonderaar én beoefenaar van de flamenco geweest. Van de muziek dan, niet de dans. Flamencozangeres Amparo Cortés is een telg van de muzikale gitanofamilie Jiménez uit Sevilla. Ze ontmoeten elkaar al in 1978 en worden vrienden, "compañeros", voor de muziek en voor het leven.
Martine Tanghe, geboeid door de passie voor de muziek, ging een kijkje nemen tijdens een repetitie.
"Amparo Cortés & Wannes Vd Velde" duur : 1:54 minuten Radio-interview met Paul Jacobs...
...
...
10.11.2008 - Wannes Van de Velde is zowat de peetvader van de Vlaamse folk. Maar hij sprong vernieuwend om met de traditie.
Hier ziet u een portret dat werd gemaakt in 1999 voor Histories. Het accent ligt op Wannes de dwarsligger, een artiest tegen de keer.
"Wannes tegen de keer" duur : 48:24 minuten documentaire...
Een grote dame is niet meer... Miriam Makeba, Mama Africa aka Madame Pata Pata is vannacht na haar optreden op een anti-maffiaconcert in het Italiaanse Caserta overleden aan een hartinfact... Gestorven bij wat ze deed... zingen !
Voor zij die de naam Miriam Makeba niets zegt, zal volgende filmpje van 'n live-optreden misschien wat meer verduidelijking brengen...
Enfin... wij doen het graag... zo eventjes stilstaan & mijmeren bij iemand die wat zinnigs met z'n leven deed. Iemand ~zij in dit geval~ die trachtte bij te dragen tot een betere wereld...
Wat schreef onze pers naar aanleiding van haar overlijden ?!...
...
...
MUZIEK
Zangeres 'Pata, Pata' overleden tijdens concert
Miriam Makeba tijdens haar laatste concert in Napels. Toen ze een half uur aan het zingen was, kreeg de zangeres een beroerte.
De Zuid-Afrikaanse zangeres Miriam Makeba is vannacht overleden aan een hartinfarct. Makeba was in Caserta, in het zuiden van Italië, voor een anti-maffiaconcert voor Roberto Saviano, de schrijver die door de maffia met de dood wordt bedreigd wegens zijn boek 'Gomorra'. Makeba was een half uur aan haar optreden bezig, toen ze neerviel.
De zangeres, die de bijnaam 'Mama Africa' kreeg, werd op 4 maart 1932 geboren in Johannesburg en werd in de jaren '50 bekend als jazz-zangeres. In 1966 kreeg ze een Grammy voor 'An Evening With Belafonte/Makeba', een samenwerking met Harry Belafonte. Een jaar later had ze een wereldhit te pakken met 'Pata, Pata'.
Makeba was ook een fervent anti-apartheidactiviste. Begin jaren '60 ging ze in de Verenigde Staten wonen omdat het voor haar onmogelijk was geworden in eigen land te zingen. Maar toen ze in 1969 trouwde met de Black Power-activist Stokely Carmichael, was ze ook in de VS niet meer gewenst. Ze vertrok naar Guinee. In 1990 keerde ze op vraag van Nelson Mandela terug naar Zuid-Afrika.
(belga/tdb)
...& Wat schrijven onze Noorderburen, onze goede vrienden de Ollanders ~overigens een 35,2% van ons welgeacht & eerbiedwaardig lezerspubliek~ van Miriam Makeba ?!...
Wat zegt NRC Handelsblad ?!...
...
Kunst & Film
Miriam Makeba, zangeres (1932-2008)
Gepubliceerd: 10 november 2008 11:13 | Gewijzigd: 10 november 2008 13:58
Miriam Makeba bij een optreden in 2005 Foto AP
Vrolijke muziek was het wapen van Miriam Makeba in de Zuid-Afrikaanse vrijheidsstrijd. Ze gaf de anti-apartheidsbeweging een gezicht en een stem.
Door Henk van Gelder
Amsterdam, 10 nov. Miriam Makeba wist van geen ophouden. Hoewel ze al een paar jaar geleden haar eerste afscheidstournee maakte, bleef ze actief. Vorige week trad ze nog twee keer op in Nederland (woensdag in Tilburg en vrijdag in Paradiso in Amsterdam). Gisteravond zong ze in Castel Volturno, iets ten noorden van Napels, tijdens een manifestatie tegen de georganiseerde misdaad in Italië. Onmiddellijk na haar optreden kreeg ze een hartaanval, waarna ze vannacht is gestorven. Ze was 76 jaar.
Twee nummers maakten Miriam Makeba wereldberoemd: het opzwepende Pata Pata en het intrigerende Qongqothwane, beter bekend als The Click Song, naar de klikkende geluidjes die ze ritmisch door haar zang strooide.
Zelf protesteerde ze trouwens altijd als er van geluidjes werd gesproken. De klikjes die ze produceerde, vormden een essentieel onderdeel van het Xhosa, de Bantoetaal van haar jeugd.
Miriam Makeba was in Zuid-Afrika al een bekende zangeres, toen ze in 1959 een hoofdrol kreeg in de folkloristisch getinte theatershow King Kong en daarmee in Engeland ging optreden, samen met trompettist Hugh Masekela, haar toenmalige echtgenoot. Een jaar later kregen ze te horen dat hun terugkeer naar huis niet langer gewenst was, waarna Makeba tegenover een VN-commissie een boycot tegen Zuid-Afrika bepleitte.
Tijdens haar ballingschap, die ruim dertig jaar duurde, groeide Miriam Makeba uit tot heldin van de anti-apartheidsbeweging. Haar vitale verzet tegen het apartheidsregime en haar aanstekelijke mengeling van Afrikaanse volksmuziek en soepele swing maakten haar tot een internationaal icoon, zoals het Zuid-Afrikaanse ministerie voor cultuur vanochtend verklaarde.
Eind 1990 kwam ze triomfantelijk terug, mede op aandringen van de nieuwe leider Nelson Mandela. Dat ze bij sommige bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika toch nog omstreden bleef, werd in 1997 duidelijk toen ze voor het eerst verscheen op een festival voor Afrikaanstaligen. Ze werd daar bekogeld met bierblikjes en koffiebekers en uitgemaakt voor fokking kaffer.
Maar voor de meeste andere Zuid-Afrikanen was ze een moeder des vaderlands geworden, die met haar trotse houding en haar uitdagende muziek veel voor haar land had betekend.
...& Wat zegt de Wikipedia over Miriam Makeba ?!...
...
Miriam Makeba
Miriam Makeba (Prospect Township, bij Johannesburg, 4 maart 1932 - Caserta (Italië), 10 november 2008) was een Zuid-Afrikaanse zangeres. Ze was een actief tegenstandster van de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek en leefde daardoor vanaf 1959 dertig jaar in ballingschap.(1)
Leven
Makeba brak in de jaren 50 door als jazz-zangeres. Haar politiek activisme bracht haar in 1963 bij de Verenigde Naties, waar zij pleitte tegen de apartheid. Makeba ging in de Verenigde Staten wonen. In 1966 won zij een Grammy voor An Evening With Belafonte/Makeba, een samenwerking met Harry Belafonte. Een jaar later scoorde zij een wereldwijde hit met het nummer Pata Pata.
In 1969 trouwde Makeba met de Black Power-activist Stokely Carmichael. Het huwelijk leidde tot controverse in de Verenigde Staten. Het paar verhuisde naar Guinee.
Miriam Makeba deed in 1987 mee aan de Graceland-tour van Paul Simon. In 1990 keerde zij op uitnodiging van Nelson Mandela terug in Zuid-Afrika.
In 2005 maakte Makeba een tournee om haar carrière af te sluiten. Op 24 mei 2008 heeft Makeba tijdens een emotioneel optreden op een Haags Jazz-festival expliciet afscheid genomen van haar Nederlandse fans.
Miriam Makeba overleed op 10 november 2008 in Napels, Italië, aan een hartaanval na een antimaffiaconcert. Miriam Makeba trad op 7 november 2008 nog op in Paradiso in Amsterdam.
Haar bijnaam was Mama Africa.
Discografie
Albums
* Miriam Makeba: 1960 * The Many Voices Of Miriam Makeba: 1960 * The World Of Miriam Makeba: 1962 * Makeba: 1963 * Makeba Sings: 1965 * An Evening With Belafonte/Makeba (with Harry Belafonte): 1965 * The Click Song: 1965 * All About Makeba: 1966 * Malaisha: 1966 * Miriam Makeba In Concert!: 1967 * Pata Pata: 1967 * Makeba!: 1968 * The Promise: 1974 * Country Girl: 1975 * Pata Pata: 1977 * Sangoma: 1988 * Welela: 1989 * Eyes On Tomorrow: 1991 * Sing Me A Song: 1993 * A Promise: 1994 * Live From Paris & Conakry: 1998 * Homeland, 2000 * Keep Me In Mind, 2002 * Live at Berns Salonger, Stockholm, Sweden, 1966: 2003 * Reflections, 2004 * Makeba Forever, 2006 (last recording)
Compilatie-uitgaven
* The Queen Of African Music - 17 Great Songs, 1987 * Africa 1960-65 recordings, 1991 * Eyes On Tomorrow, 1991 * The Best Of Miriam Makeba & The Skylarks: 1956 - 1959 recordings, 1998 * Mama Africa: The Very Best Of Miriam Makeba, 2000 * The Guinea Years, 2001 * The Definitive Collection, 2002 * The Best Of The Early Years, 2003
South African diva Miriam Makeba is well known throughout the world known as the Mama Africa and the Empress of African Song. Born in 1932 in South Afica, she first came to the public's attention as a featured vocalist with the Manhattan Brothers in 1954. She soon left to record with her all-woman group the Skylarks while touring Southern Africa with Alf Herberts' African Jazz and Variety, an 18 month tour that launched the careers of many African artists.
In 1959, Makeba's incredible voice help win her the role of the female lead in the show, King Kong, a Broadway-inspired South African musical. She then went to conquer America where she sang at President Kennedy's birthday and worked in New York with Harry Belafonte creating such classics as "The Click Song" and "Pata Pata".
In 1963 she testified about apartheid before the United Nations, as a result the South African government revoked her citizship and right of return. She stayed in the U.S. and married Stokely Carmichael, a Black Panther leader. That began her exile from her South African homeland. After harassment by U.S. authorities she fled to exile in Guinea.
Makeba returned to world prominence when she performed with Paul Simon on the Graceland tour. Finally in the late 1980's she returned to her homeland as a free South African.
Censuur... ofte... Gepakt van de GAS & Co... deel 3
Begin deel (3) ...Het vervolg...!!
4. Verdedig de vrijheid van meningsuiting
en vereniging
Verzet loont
In 1997 diende de regering het wetsontwerp in om criminele organisatie strafbaar te stellen. Direct kwam er protest omdat dit ontwerp ook het opkomen voor maatschappelijke verandering met radicale middelen als een vorm van criminele organisatie beschouwde. In 1997, dus nog lang vóór de aanslagen van 11 september, sprak de regering al over de noodzaak van de strijd tegen het terrorisme, maar bracht onder die vlag ook politiek en syndicaal protest in gevaar.
Na twee en half jaar breed democratisch verzet werd de wet enorm afgezwakt, verdween elke verwijzing naar de bestraffi ng van syndicale en politieke actie en werd een speciale paragraaf in de wet ingeschreven die uitdrukkelijk verbiedt de wet tegen politieke of syndicale bewegingen te gebruiken. Die gang van zaken laat zien dat verzet tegen gevaarlijke wetten en praktijken succes kan boeken.
Ook aan de vervolging van de Luikse andersglobalisten werd door de rechtbank een einde gemaakt. Onder druk van de deining die de zaak in brede kringen veroorzaakte erkende ook de rechtbank dat de vervolging en bespieding van de Luikse andersglobalisten onverantwoord was.
In de zaak van de DHKP-C militanten vernietigde het Hof van Cassatie alle uitspraken van de rechtbanken van Brugge en Gent wegens de partijdigheid van die rechtbanken. Zo maakte deze hoogste Belgische rechtbank duidelijk dat het zwaaien met de vlag van de strijd tegen het terrorisme niet volstaat om zich alles te permitteren en dat iedereen, ook de DHKP-C, recht heeft op een eerlijk proces. De beroering die de zware veroordelingen voordien hadden losgewerkt, heeft zeker meegespeeld in deze belangrijke uitspraak van het Hof van Cassatie.
De rechtbanken zijn ook meermaals tussenbeide gekomen om het speciale regime dat de gevangenen van DHKP-C was opgelegd omdat zij als terroristen werden beschouwd, te verbieden. Ze waren van oordeel dat het etiket terrorisme geen rechtvaardiging kan zijn om deze mensen te isoleren, s nachts wakker te houden, normaal bezoek te ontzeggen, willekeurig naakt te fouilleren.
150 sociale bewegingen en ngos op de bres
voor democratie
De strijd voor de democratische rechten is een zaak voor iedere burger. Het is hoopgevend dat er een breed front van democraten en progressieven tot stand komt met mensen uit vakbonden, politieke partijen, ngos en mensenrechtenbewegingen. 150 sociale bewegingen en ngos ondertekenden al de petitie van het Platform voor Vrije Meningsuiting. Ze vragen een betere bescherming van het recht op actie, op vereniging en op vrije meningsuiting. Ze nemen het niet dat na 11 september radicale of afwijkende politieke meningen gelijkgesteld worden met terrorisme. Ze vragen dat de volgende regering die gang van zaken omkeert en maatregelen treft zodat sociale acties niet meer kunnen worden gestraft.
Enkele klare eisen:
# Sociale en syndicale acties uit het strafrecht
# Respect voor de vrijheid van meningsuiting, manifestatie, vergadering en organisatie voor alle bewegingen die opkomen tegen onrecht en onderdrukking
# Verbod om de antiterrorismewetten toe te passen op politieke en syndicale acties; intrekking of herziening van de antiterrorismewet
# Geen BIM-wet (wet op de bijzondere methoden voor de inlichtingendiensten)
# Vernietiging van alle zwarte lijsten van sociale en politieke actievoerders
# Stop de wildgroei van cameras op openbare
plaatsen
Platform voor de vrijheid van vereniging en meningsuiting
(1 juni 2007)
België heeft een lange democratische traditie van actieve deelname van de civiele maatschappij aan het politieke debat. Wij kennen een zeer brede toepassing van de vrijheid van vereniging en meningsuiting, die beiden in de Grondwet verankerd zijn. Sociale actie is onlosmakelijk verbonden met de uitoefening van deze vrijheden.
De laatste jaren is door een aantal gebeurtenissen gebleken dat deze vrijheden niet defi nitief verworven zijn. In het kader van de strijd tegen de georganiseerde criminaliteit en tegen het terrorisme zijn de bevoegdheden van de politiediensten aanzienlijk uitgebreid. Deze nieuwe instrumenten laten hen toe de sociale bewegingen te controleren en hun actievrijheid te beperken.
De activiteiten van de ngos (niet-gouvernementele organisaties) lopen het risico gecriminaliseerd te worden. Zij komen geregeld in confl ict met het recht op eigendom of met de openbare orde. Telkens wanneer commerciële belangen worden bedreigd, worden zeer snel de middelen boven gehaald om het recht op sociale actie te beperken. De recente beschuldiging van bendevorming tegen Greenpeace in haar confl ict met Electrabel is zeer verontrustend.
Sinds de aanslagen van 11 september bestaat er in België een tendens om radicale standpunten te assimileren met terrorisme. De juridische actualiteit in ons land met aan de ene kant de poging om Luikse andersglobalisten voor te stellen als een criminele organisatie en de zaak-Bahar Kimyongür aan de andere kant, wekken de indruk dat een aantal wetten, en inzonderheid de antiterrorismewet, toelaten zware straffen op te leggen voor acties die in geen enkele mate gewelddadig en nog minder terroristisch zijn. In die twee gevallen gaat het in feite om niet gewelddadige militante acties of om de uitdrukking of verspreiding van een mening.
De organisaties die dit platform ondertekenen kunnen geen beperking aanvaarden van de vrijheid van vereniging en meningsuiting.
Zij stellen vast dat vandaag de vrijheid van actie op verschillende manieren onder vuur ligt:
1. Door het misbruik van gerechtelijke procedures (bijvoorbeeld: gebruik van artikelen uit het Strafwetboek die niet van toepassing zijn zoals het artikel 322 over de bendevorming.
2. Door de gerechtelijke vervolging van acties (intimidatie door zware tenlasteleggingen).
3. Door een antiterrorismewetgeving die de fundamentele rechten in het gedrang brengt.
4. Door de uitbreiding van de bevoegdheden van de politie- en inlichtingendiensten.
5. Door eenzijdige verzoekschriften voor de rechtbanken waardoor acties moeten worden
stopgezet.
6. Door de dreiging met dwangsommen of met klachten wegens smaad en eerroof.
7. Door arrestaties en huiszoekingen.
Militanten van syndicale organisaties, politieke partijen, niet-gouvernementele organisaties, andersglobalisten en vele anderen die zich inzetten voor de sociale vooruitgang, voor de bescherming van het milieu, voor de internationale solidariteit of voor de mensenrechten, kunnen worden gecriminaliseerd en als gevolg hiervan zwaar en totaal buiten verhouding gestraft worden.
De bescherming van de grondwettelijke vrijheden is een essentieel onderdeel van de rechtsstaat.
De ondertekenaars van dit platform vragen aan de komende regering om deze gevaarlijke gang van zaken recht te zetten en wetgevende initiatieven te nemen om het sociaal protest onder al zijn vormen uit het strafrecht te halen en het niet te laten criminaliseren of gelijk te schakelen met terrorisme.
...& Denkt u nu nog een rustige nacht te kennen na dit ?!...
Laten we u bij deze, met dit bericht maar helemaal uit de slaap der onschuldigen houden... De volgende zéér stichtende, édoch ook zéér ontluisterende leerrijke tekst over onze mooie "Belgische Democratie" : "Superdatabank politie is wel Big Brother !" door
Raf JESPERS & Jan FERMON is dan weer zéér jong, hij dateert van 06 november 2008...
...
Superdatabank politie is wel Big Brother
Onlangs lekt uit dat de regering een Koninklijk Besluit (KB) aan het maken is dat moet regelen welke persoonsgegevens de politie in haar superdatabank Algemene Nationale Gegevensbank (ANG) mag opslaan. Het gaat om privégegevens van miljoenen Belgen. Minister van Justitie Vandeurzen heeft nu beslist om het ontwerp van KB eerst nog in het parlement te bespreken. PROGRESS Lawyers Network wijst er op dat het om een KB gaat dat onze privacy volledig naar de prullenmand verwijst. Een breed democratisch debat is dus dringend nodig. Advocaten Raf Jespers en Jan Fermon maakten onderstaand standpunt naar aanleiding van verklaringen van de voorzitter van de privacycommissie. Die commissie is een officiële instelling die zou moeten waken over uw privacy.
Niet op uw twee oren slapen
Willem Debeuckelaere, voorzitter van de privacycommissie, zegt in een interview in De Standaard van 25 oktober 2008 dat de politiedatabank geen Big Brother is en als het koninklijk besluit erover er komt het één van de best gecontroleerde politiedatabanken ter wereld is. De burgers kunnen dus op hun twee oren slapen.
Ik ben het met hem niet eens tenzij op één punt, namelijk dat er een Koninklijk Besluit moet komen om het opslaan van persoonsgegevens door de politie te reglementeren. De politie werkt al jaren op het randje van de legaliteit bij het inzamelen van persoonsgegevens. De wet van 7 december 1998 bepaalt dat persoonsgegevens enkel kunnen ingezameld worden op de wijze bepaald in een Koninklijk Besluit (KB). Tien jaar later is dit er nog steeds niet en regelt een geheime rondzendbrief deze kwestie.
Toen in 2005 de Antwerpse lijst van terroristische en extremistische organisaties opgemaakt door de federale politie uitlekte bleek deze honderden persoonsgegevens te bevatten. Een klacht bij het Antwerpse parket tegen deze illegale gang van zaken werd vakkundig afgevoerd wegens onbekende daders terwijl de namen van de opstellers van de lijst bekend waren. Het KB is nu bedoeld om dit soort praktijken die al jaren in zwang zijn wettelijk te maken. Een KB is dus nodig, maar niet het ontwerp dat nu voorligt.
Het basisprobleem is dat de wet op het politieambt de politie toelaat persoonsgegevens in te zamelen over gebeurtenissen, groeperingen en personen die een concreet belang vertonen voor de werking van de politie. Concreet belang is een zo algemeen begrip dat hier alles in onder kan gebracht worden. Nu zitten al ruim 1,6 miljoen personen, 1,8 miljoen autos, 11 (!) miljoen concrete feiten en meer dan 11.000 organisaties in de databank. Blijkbaar worden enkel schouwbranden er niet in opgenomen.
Vooraleer aan een KB te sleutelen moet de wet zelf veranderen en moet precies gezegd worden binnen welk kader persoonsgegevens kunnen ingezameld worden. Dit is niet eenvoudig, maar ook niet onmogelijk. Waarom gegevensinzameling niet beperken tot misdrijven en verstoring van de openbare orde bij middel van geweld?
Geen onderscheid tussen criminelen en actievoerders; ook vakbonden in de databank
Een tweede fundamenteel probleem is dat het ontwerp KB zo goed als geen onderscheid maakt tussen inzameling van persoonsgegevens betreffende criminaliteit (gerechtelijke politie) en openbare orde (bestuurlijke politie). Nochtans gaat het om twee totaal verschillende terreinen. Het enige verschil dat het KB nu voorziet is dat gegevens over sexuele geaardheid enkel inzake criminaliteit mogen ingezameld worden. Voor het overige zijn de gegevens die mogen ingezameld worden identiek: fysieke beschrijving, financiële bijzonderheden, biometrische gegevens (vingerafdrukken, irisscan), leefgewoonten, etnische groep, risicogedrag, lidmaatschap, politieke en religieuze overtuiging, administratieve sancties, consumptiegewoontes, werk- en beroepssituatie.
Dus ook in het kader van de openbare orde(handhaving) kunnen al die gegevens in de databank van de politie worden ondergebracht. Er kunnen gegevens worden ingezameld over gebeurtenissen, personen, drukkingsgroepen, groeperingen van bijzonder belang voor de openbare orde, plaatsen, vervoermiddelen, voorwerpen en nummers. In de toelichting bij het KB worden de vakbonden uitdrukkelijk als drukkingsgroep vermeld. En als persoon komt iedereen in aanmerking die ouder is dan 14 jaar en aansluit bij een groepering van bijzonder belang voor de openbare orde, of die het voorwerp heeft uitgemaakt van één proces-verbaal wegens het verstoren van de openbare orde, of die een bedreiging vormt voor de veiligheid van personen of goederen. Vage begrippen die men op jan en alleman die niet in een crèche of bejaardentehuis zit kan toepassen. Het is merkwaardig dat de privacycommissie de gelijke behandeling van beide totaal verschillende maatschappelijke fenomenen criminaliteit en ordehandhaving niet onderkent. Want openbare orde handhaving heeft direct te maken met fundamentele rechten zoals privacy, maar ook meningsuiting en organisatievrijheid. De wetenschap dat men een grote kans maakt geficheerd te worden wanneer men deelneemt aan een manifestatie of lid wordt van een politieke drukkingsgroep zet deze vrijheden zelf op de helling. Het schrikt af want je loopt het risico om morgen bot te vangen als je solliciteert voor een baan bij de overheid of op de luchthaven.
Fundamentele rechten niet zomaar te grabbel gooien
En dit raakt het fundament van de discussie. Fundamentele rechten worden ondergeschikt gemaakt aan een ordehandhavingsfilosofie die na 11/9 meent de ganse bevolking te moeten controleren. Het recht op privacy wordt gewoon te grabbel gegooid, wat de privacycommissie er ook over mag vertellen. Het openbare orde begrip laat niet toe dat de politie al wat beweegt in de maatschappij in kaart brengt. De privacy, vrijheid van meningsuiting en vereniging zijn de regel; de beperkingen zijn de uitzondering en zijn enkel mogelijk als zij nodig zijn in een democratische samenleving. Het gros van de sociaal en politiek actieve burgers ficheren (hoeveel criminelen zijn er onder de 1,6 miljoen geregistreerde personen?) is onmiskenbaar een beperking van die vrijheden. Om te weten wat de echte inzet is van het KB volstaat het te verwijzen naar de Antwerpse lijst van terroristische en extremistische groepen: deze bevatte persoonsgegevens over tientallen personen en 172 organisaties van het Humanistisch Verbond, over Gaia tot Geneeskunde voor het Volk.
In de databank bestaat er ook geen enkel beschot tussen informatiestromen over criminaliteit of openbare orde, noch over proactieve onderzoeken of effectieve misdrijven, noch over harde of zachte informatie. Zij kunnen rustig met mekaar vermengd en gekoppeld worden. Ook de internationale uitwisseling van deze datagegevens met Europol, EU-politiediensten of VS-politiediensten blijft zeer vaag geregeld. Zo stelt de privacycommissie terecht vragen bij wat er gebeurt met Belgische politiegegevens die aan een buitenlandse dienst worden overgemaakt.
Eén van de best gecontroleerde databanken ter wereld, zegt Debeuckelaere. Het is niet omdat een kanker goed gecontroleerd wordt dat het geen kanker meer is en hij het
democratisch bestel niet kan aantasten. Controle moet bekeken worden vanuit de belangen van de geficheerde burgers. Debeuckelaere zegt wel dat de privacycommissie en het comité P. onbeperkt toegang hebben tot de databank. Dat dit niet evident is blijkt uit punt 23 van het eigen advies van de privacycommissie over dit KB: De commissie vertrekt van het principe dat de wettelijke opdrachten van deze organen (comité P. en privacycommissie) inhouden dat zij automatisch recht tot toegang hebben, maar zij had hiervan toch graag de expliciete bevestiging ontvangen. In het KB zelf is voorzien dat de ministers van Binnenlandse Zaken en Justitie zullen bepalen hoe comité P. en privacycommissie toegang zullen hebben. De commissie stelt in datzelfde advies de vraag of er hierbij beperkingen zullen opgelegd worden? Dus toch geen onbeperkte toegang? Er is ook een speciale toezichtscommissie voor de megadatabank, zegt Debeuckelaere. Dit controleorgaan bestaat uit een magistraat van het federaal parket, een lid van de federale politie, een lid van de lokale politie en een deskundige. Met alle respect voor de magistraat kan moeilijk gesteld worden dat dit een controle is van buitenuit. Een democratische controle zou betekenen dat vanuit de volksvertegenwoordiging zelf een orgaan wordt belast met toezicht op deze gargantua van de politiediensten.
...
En welke controlemogelijkheden hebben burgers en verenigingen die willen te weten komen of zij in de databank zitten en zo ja of de gegevens over hen correct zijn en geen schending betekenen van hun privacy? Meestal verneemt die burger slechts per toeval, wanneer hij solliciteert of wanneer een databankje uitlekt zoals in Antwerpen, dat hij geficheerd is. Via de privacycommissie kan correctie van de gegevens gevraagd worden, maar kan men niet te weten komen welke gegevens er precies opgeslagen zijn. De privacycommissie moet op het einde van de rit enkel meedelen dat het nodige nazicht werd gedaan.
Voor Debeuckelaere mag het KB zo vlug mogelijk toepassing vinden. Wij sluiten ons liever aan bij de vijf politieke partijen en de Liga voor Mensenrechten die aandringen op een parlementair debat. Minister van Justitie Vandeurzen steunt blijkbaar dit verzoek.
Tot slot willen wij ze u niet onthouden... Jouw basisrechten !! Daarom zetten we ze hier nog eens graag op een rij !!...
De tien basisrechten van de manifestant.
De Grondwet waarborgt de vrije meningsuiting; je mening kan je uiten door actie, betoging, sit-in, dragen van een bordje, uitdelen van een pamflet, scanderen van een slogan enz. Vrije meningsuiting is een "grondrecht", dat hoger staat dan een eventueel politiereglement. Laat je dus niet te vlug intimideren door de bewering dat een politiereglement je verbiedt je mening te uiten.
Betogen doe je nooit alleen. Laat je daarom niet isoleren en houd je ogen en oren goed open zodat je in geval van moeilijkheden met de politie niet alleen voor jezelf op kan komen maar ook getuigenis voor anderen af kan leggen.
1. Identiteitscontrole
# De politie in uniform of in burger (als ze zich legitimeren) mag je identiteit controleren.
# De politie moet een reden hebben (ordeverstoring of strafbare feiten).
# Dan ben je verplicht je identiteitskaart te overhandigen; na verificatie moet ze onmiddellijk teruggegeven worden.
# Opkomen voor je mening is niet strafbaar en is geen ordeverstoring.
2. Administratieve aanhouding
= wanneer je niet beschuldigd wordt van een misdrijf.
= maximaal twaalf uur.
# De politie is verplicht de arrestant een register te laten tekenen bij binnenkomst en vrijlating.
# Dat is het enige wat je kan ondertekenen.
3. Gerechtelijke aanhouding
= Bij verdenking van een misdrijf.
= maximaal 24 uur, tenzij de onderzoeksrechter een aanhoudingsbevel aflevert.
4. Ondervragingen
# Absoluut recht tot zwijgen, geen verplichting tot verklaringen noch ondertekening van wat dan ook.
# Verklaringen worden vaak tegen jou en je mede-actievoerders gebruikt.
# Je hebt het volste recht te wachten met een verklaring tot je een advocaat gesproken hebt.
# Opsporingsfouillering: opsporen van verdachte objecten bij misdrijf waarvan je verdacht wordt.
# Zonder precieze aanwijzingen mag de politie niet fouilleren.
# Bij verplichting tot uitkleden gaan ze hun boekje te buiten.
Naar een manifestatie ga je best met lege zakken; geen drugs, ook geen soft drugs, geen messen of voorwerpen die als wapen kunnen beschouwd worden.
Geen adresboekjes. De politie is namelijk erg geïnteresseerd in namen.
6. Fotograferen van manifestanten en arrestanten
# Fotograferen zonder toelating is een inbreuk op de privacy.
# Vooral bij administratieve aanhouding omwille van aan actie, d.i. de uitvoering van een democratisch recht, is het niet normaal dat men in een politiefotoboek terechtkomt.
# Protesteer hiertegen met klem.
7. Vingerafdrukken
= nog niet wettelijk geregeld
# kadert binnen het aanleggen van documentatie voor het commissariaat-generaal voor gerechtelijke opdrachten
# dit alles voor de strijd tegen de criminaliteit, je mening uiten is geen crimineel feit, dus je hoeft hier niet aan mee te werken.
8. Verwittiging van familie of kennissen tijdens de aanhouding
# Je mag politie vragen familie of advocaat te verwittigen; je moet van dit recht gebruik maken; de politie is echter niet verplicht daarop in te gaan.
9. Bijstand advocaat
# Bij administratieve aanhouding heb je geen recht op een advocaat
# Als je na 24 uur toch wordt aangehouden en overgebracht naar de gevangenis dan heb je onmiddellijk recht op een advocaat.
# Deze mag je alle dagen bezoeken tot 21u s avonds.
10. Sta op je rechten en protesteer
# Als politie haar boekje te buiten gaat door bijvoorbeeld te schelden, te slaan of fouillering om je te vernederen neem je best onmiddellijk na je vrijlating contact op met een advocaat om te zien hoe je het best kan reageren. Ook protest gebeurt best collectief.
Censuur... ofte... Gepakt van de GAS & Co... deel 2
Begin deel (2) ...Het vervolg...!!
...& Daarop aansluitend laten we u graag volgende stichtende, maar dan vooral het zeer verhelderende stukje "vakliteratuur" : "Hoe scheef staat onze rechtsstaat?"door Raf JESPERS & Axel BERNARD van 01/10/2007 lezen... Weliswaar reeds een jaartje oud, maar nog steeds méér dan actueel !!
...& Naar goede gewoonte citeren we vervolgens gans de desbetreffende uiteenzetting : ...
...
Hoe scheef staat onze rechtsstaat?
door Raf JESPERS & Axel BERNARD - 01/10/2007
Hoe scheef staat onze rechtsstaat?
De Liga voor Mensenrechten vindt dat het in België fantastisch gaat met de beurs, iets minder met het Belgische voetbal en slecht met een aantal democratische rechten en vrijheden. Volgens Liga-voorzitter Jos Vander Velpen heeft de vorige regering de strijd tegen het terrorisme misbruikt om de uitvoerende macht (de macht van regering, parket en politie) te versterken en een soort veiligheidsmaatschappij te creëren. Hij heeft het onder andere over de bijzondere opsporingsmethodes (BOMs), waardoor zelfs journalisten kunnen worden bespied.
Ziet de Liga voor Mensenrechten spoken?
Als tante Jeanne naar Amerika vliegt en vegetarisch eten vraagt of als ome Jan een nieuwe jas koopt met een kredietkaart riskeren zij terecht te komen in de computer van Bush. In de strijd tegen het terrorisme wordt dit soort absurde zaken werkelijkheid. We worden binnenstebuiten gekeerd, gefi cheerd, geregistreerd. Regeringen, gerecht en politie misbruiken die informatie om mensen met een afwijkende mening in het oog te houden en sommigen van hen als ordinaire criminelen te behandelen.
Ook de vakbondstop vindt het hoog tijd om alarm te slaan. Caroline Copers, de algemeen secretaris van het Vlaamse ABVV, reageerde in juni 2007 bijzonder scherp, omdat de milieuorganisatie Greenpeace na een vreedzame en symbolische actie tegen Electrabel een proces aan haar been kreeg. Het baart het ABVV ook zorgen dat de Turks-Belgische activist Bahar Kimyongür vervolgd werd op basis van de antiterrorismewetgeving, ook al had hij alleen maar een perscommuniqué verspreid. Het ABVV heeft zich al in 2003 verzet tegen het politiek initiatief om die wetgeving gestemd te krijgen. We zijn van mening dat sociale en syndicale acties nooit tot de sfeer mogen behoren van het strafrecht zoals dat vandaag wordt toegepast. We vragen daarom aan de nieuwe regering om die wetgeving grondig te herwerken.
Meer dan 150 sociale bewegingen en ngos (niet gouvernementele organisaties) ondertekenden al de petitie van een platform voor vrije meningsuiting (zie verder). Ze vragen een betere bescherming van het recht op actie, op vereniging en op vrije meningsuiting.
Een van de argumenten van de vorige regering was dat ze nieuwe wetgeving nodig had om het terrorisme aan te pakken. Maar, om het voor een keer eens met de woorden van ex-Kamervoorzitter De Croo te zeggen: Ik wil ook niet dat mijn zoon of het kind van de buren op trein of bus omkomt bij een aanslag, maar denk toch ook even verder. Zijn we met onze paranoia en vrijheidsberoving onszelf niet effi ciënter aan het vernietigen dan de terreur rechtstreeks zou kunnen?
1. Verontrustende feiten
Politie valt binnen bij Greenpeace op vraag
van Electrabel
Op 27 oktober 2006 strooien 14 activisten van Greenpeace voor dag en dauw kolen uit op de stoep voor de hoofdzetel van Electrabel in Brussel. Ze bakenen de kolenstrook af met rode vaten voor nucleair afval. De werknemers van Electrabel moeten tussen de rode vaten en over de zwarte kolen manoeuvreren om op hun werk te geraken.
Met deze actie wil Greenpeace iets duidelijk maken. Electrabel: het is jouw energie die vervuilt, zo lees je op een immens spandoek die ter plekke wordt ontrold. Electrabel gebruikt immers nog altijd verouderde steenkool- en kerncentrales die bijzonder vervuilend of gevaarlijk zijn.
Electrabel dient prompt een klacht in bij de Brusselse onderzoeksrechter, onder andere wegens bendevorming.
Doet Greenpeace net als de maffia aan
bendevorming?
Artikel 322 van het Strafwetboek omschrijft bendevorming als: Elke vereniging met het oogmerk om een aanslag te plegen op personen of op eigendommen, is een misdaad of een wanbedrijf, bestaande door het enkele feit van het inrichten der bende.
Bendevorming wordt bestraft met gevangenisstraffen tot vijf jaar.
Dit artikel van het Strafwetboek was zeker niet bedoeld om milieuorganisaties als Greenpeace voor de rechter te slepen. Dat het gerecht dit toch doet, en dan nog op aanstoken van Electrabel, is zeer verontrustend.
Niet veel later verricht de politie huiszoekingen in de zetel van Greenpeace en ondervraagt ze meer dan vijftig Greenpeace-leden. De computerserver van Greenpeace wordt 24 uur lang in beslag genomen.
De kantoren van de organisatie worden ondersteboven gehaald en een hoop materiaal wordt meegenomen. De actie van Greenpeace verliep bijzonder vreedzaam, ze kaderde compleet in het recht op vrije meningsuiting dat in de Grondwet en in het Europees Mensenrechtenverdrag staat. Waarom worden zij behandeld als een bende misdadigers en waarom noemen ze Electrabel nooit crimineel? De maatschappij was van plan om de gasprijs van de ene op de andere dag met 20% te verhogen.
Luikse andersglobalisten bespied
In 2001 kwamen in Luik de Europese ministers van Financiën bijeen op de zogenaamde Ecofi n-top. Luikse andersglobalisten organiseerden tijdens die Europese top evenementen en manifestaties. Vier organisatoren werden door het gerecht in vervolging gesteld, omdat ze deel zouden uitmaken van een criminele organisatie. Op basis van deze verdenking werden hun smsberichten gedurende enkele weken onderschept. De antiterrorismecel van de politie vond het zelfs nodig zich met de zaak te bemoeien. Zo liet deze cel weten dat ze van de Italiaanse politie had vernomen dat de auto van één van de vier gesignaleerd was in Genua in juli 2001 toen daar grote manifestaties plaatsvonden tegen de G8-top, een bijeenkomst van de regeringshoofden van de acht rijkste landen.
Uiteindelijk besliste de rechtbank om hen niet te vervolgen. De vier hebben nu de Belgische Staat gedagvaard en eisen een schadevergoeding voor de schendingen van hun privacy.
Artikel 324bis: criminele organisatie
Met criminele organisatie wordt bedoeld iedere gestructureerde vereniging van meer dan twee personen die duurt in de tijd, met als oogmerk het in onderling overleg plegen van misdaden en wanbedrijven die strafbaar zijn met een gevangenisstraf van drie jaar of een zwaardere straf, om direct of indirect vermogensvoordelen te verkrijgen.
Een organisatie waarvan het feitelijk oogmerk uitsluitend politiek, vakorganisatorisch, menslievend, levensbeschouwelijk of godsdienstig is of die uitsluitend elk ander rechtmatig oogmerk nastreeft, kan als zodanig niet beschouwd worden als een criminele organisatie.
De betichting criminele organisatie, die bedoeld is om de maffi a te bestrijden, werd er door het gerecht en de politie bij gesleurd om een schijn van wettigheid te geven aan het aftappen van de sms-berichten. Ze weten maar al te goed dat deze andersglobalisten niets van doen hebben met de maffi a en dat de wetgever uitdrukkelijk verboden heeft artikel 324bis te gebruiken tegen politieke organisaties (zie kaderstukje).
Voor de vier andersglobalisten is de zaak al bij al goed afgelopen, maar ze maakt wel duidelijk dat politie en gerecht dit soort wetten zonder schroom misbruiken tegen politieke protestacties. Ook als er geen vervolging komt, is het kwaad toch geschied, zijn de telefoons afgeluisterd en is de politie (al of niet met behulp van infi ltranten) opgetreden om het protest onmogelijk te maken of te bemoeilijken
BASF dient klacht in wegens stalking tegen
PVDAer Joris Van Gorp omdat hij pamfl etten
uitdeelt
In februari 2004 dient de multinational BASF bij de onderzoeksrechter van Antwerpen een klacht in tegen Joris Van Gorp wegens laster, eerroof en stalking. Van Gorp is een PVDA-militant die al jaren pamfl etten uitdeelt aan de poort van de chemiereus. Deze pamfl etten werden gretig gelezen en verstoorden in de ogen van de directie de syndicale rust. Vandaar de klacht. Stalking wil zeggen dat men door zijn gedrag de rust van een persoon ernstig verstoort. De klassieker: Adhemar bestookt zijn exlief met smsjes, telefoontjes omdat hij de breuk niet verteert. Stalking heeft te maken met personen. Een multinational kan toch niet gestalkt worden? Toch werd de klacht van BASF ernstig genomen. De zaak kwam zelfs voor het Grondwettelijk Hof van België (het vroegere Arbitragehof) dat logischerwijze besliste dat een vennootschap zoals BASF geen klacht wegens stalking kan indienen.
Deze zaak illustreert hoever een multinational wel wil gaan om het basisrecht van vrijheid van meningsuiting aan zijn fabriekspoort onmogelijk te maken.
Journalist Douglas De Coninck in verdenking gesteld wegens bendevorming en vernielingen
Douglas De Coninck is journalist bij de krant De Morgen. Begin 2007 werd hij door de Brugse onderzoeksrechter in verdenking gesteld voor bendevorming en vernieling van het standbeeld van koning Leopold II. Hij had geweigerd zijn informatiebronnen bij de actiegroep De Stoete Ostendenoare bekend te maken. Die groep kwam in het nieuws nadat van een beeld van een zwarte vrouw van het monument op de dijk in Oostende een hand was afgezaagd. Volgens het monument danken zowel de inwoners van Congo als van Oostende Leopold II voor zijn weldaden. De groep vond die hypocrisie niet kunnen en vestigde de aandacht op de martelpraktijken die Leopold II had doen toepassen in zijn Congo. Zoals het afhakken van handen van wie niet genoeg rubber leverde.
De zaak verwekte nogal wat opschudding, omdat ze duidelijk maakte dat het gerecht vandaag zelfs journalisten als criminelen durft te behandelen.
Stakingsrecht steeds meer onder druk van
patronaat en regering
Het is al jaren bezig: alles wat met vakbondsacties te maken heeft krijgt een negatieve bijklank. De mensen vergeten op de duur dat vakbonden maar gaan staken als alle andere manieren van overleg gefaald hebben. De cipiers leggen de blok erop omdat de overbevolking in de gevangenissen de toestand onhoudbaar maakt. De brandweermannen op de luchthaven van Zaventem staakten omdat ze al een jaar lang geen overuren kunnen opnemen. Vakbondsmensen zijn geen onverantwoordelijken zoals Open VLD beweert.
Tijdens de beweging tegen het Generatiepact in 2006 hebben de Vlaamse werkgevers een resem advocatenkantoren ingeschakeld om via de rechtbanken piketten te verbieden en met dwangsommen de acties kapot te maken. In de nieuwe regering wil Open VLD het stakingsrecht in de openbare sector beperken. Wanneer regering en patronaat het stakingsrecht aanvallen, is dit om te verhinderen dat er verzet komt tegen herstructurering, looninlevering, fl exibiliteit.
Stakingen, ook spontane, zijn een grondwettelijk recht en een mensenrecht. Al sinds 1921. Voordien was staken een misdrijf waarop straffen stonden van één maand tot twee jaar. Duizenden arbeiders werden veroordeeld.
In zijn offensief tegen het recht op collectieve actie probeert het patronaat onder andere stakingsfeiten te criminaliseren. Zo veroordeelde de rechtbank in Antwerpen begin 2007 enkele syndicalisten omdat ze tijdens de acties tegen het Generatiepact een winkel waren binnengegaan om het personeel op te roepen het werk stil te leggen.
Affi ches plakken en wild betogen is overlast
Zowel Antwerpen, Leuven als Brussel hebben het voorbije jaar geprobeerd administratieve boetes op te leggen voor het wild plakken van politieke affi - ches of naar aanleiding van een spontane betoging. In Leuven ging het om een sticker van vijf op zeven centimeter Eerst de mensen, niet de winst. Tegenwoordig heet dit overlast. Wild plakken doen organisaties meestal alleen maar omdat steden (buiten de verkiezingsperiodes) amper aanplakruimte aanbieden. In Antwerpen zijn de officiële aanplakzuilen zelfs uitsluitend bestemd voor niet-politieke verenigingen: een politieke partij kan er buiten de verkiezingsperiodes geen enkele affi che uithangen op straffe van een boete. En de stad Brussel vordert van een tiental mensen een geldboete omdat ze op 30 oktober 2006 zonder toestemming betoogden voor de ambassade van Mexico in Brussel.
Een nieuwe wet (de zogenaamde GAS-wetgeving, de gemeentelijke administratieve sancties) geeft elke stad de bevoegdheid om zelf boetes op te leggen voor alles wat in de ogen van het stadsbestuur overlast is. De boete kan oplopen tot 250 euro. Boetes tegen het plakken van affi ches behoren nu al tot de top drie. Ze worden naar hartelust uitgedeeld. Deze boetes zijn de zoveelste nieuwe beperking van het recht op vrije meningsuiting en een uiting van de toenemende onverdraagzaamheid. Hun mening uiten via een affi che of oproepen voor een activiteit is voor actiegroepen in vele gevallen de enige manier om van zich te laten horen. Ze beschikken namelijk niet over de fi nanciele middelen om via kranten of tv te adverteren en komen meestal amper aan bod in de media.
SWIFT: massaal bankgegevens doorgegeven
aan Amerikaanse overheid
Groot schandaal midden 2006 wanneer blijkt dat SWIFT miljoenen gegevens van bankverrichtingen heeft doorgegeven aan het US Departement of the Treasury, de Amerikaanse schatkist. SWIFT is gevestigd in Terhulpen bij Brussel en verzorgt via haar gigantische computers de overdracht van fi nanciële boodschappen tussen ruim 8.000 fi nanciële instellingen. Het gaat om miljoenen transacties per dag. Na de aanslagen van 11 september heeft de Amerikaanse schatkist via het fi liaal van SWIFT in de VS gegevens opgevraagd zogezegd in het kader van de strijd tegen het terrorisme.
Het ging om herhaalde en massale opvragingen van persoonsgegevens over (onder meer) Europese fi - nanciële transacties. SWIFT lapte hierbij de Belgische en Europese privacywetgeving volledig aan zijn laars. Op die manier zijn de persoonlijke financiële gegevens van honderdduizenden Europese burgers terechtgekomen in de databank van de Amerikaanse autoriteiten. Zo komen die te weten hoeveel inkomsten en uitgaven je hebt, aan wie je betaalt en van wie je geld krijgt, met welke touroperator je op reis gaat, voor welke club je lidgeld betaalt Dit schandaal toont aan hoe onze privacy smelt als sneeuw voor de zon wanneer de Amerikaanse grootmacht er om vraagt.
In juni 2007 hebben de VS aan de EU zogezegd garanties gegeven dat ze de SWIFT gegevens zullen beschermen. Welke zijn die? De VS zullen rekening houden met de Europese principes van privacybescherming en een eminente Europeaan mag toezicht houden. Verder moet SWIFT zijn klanten uitgebreid informeren dat hun persoonlijke gegevens kunnen worden doorgespeeld aan een Amerikaanse server en dat de Amerikaanse autoriteiten die gegevens kunnen opvragen in het kader van de strijd tegen het terrorisme. t Is maar dat u het weet.
2. Bush ziet meer spoken dan er echt zijn
Sinds piloten van Al Qaeda op 11 september 2001 hun vliegtuigen in de Twin Towers in New York boorden en daarmee 2.750 mensen de dood injoegen, is de angst nooit meer weggegaan. De aanslagen op de trein in Madrid van 11 maart 2004 (191 doden) en op de metro van Londen van 7 juli 2005 (56 doden) dragen daar ook toe bij. Met drastische maatregelen proberen de overheden een soort veiligheidsmaatschappij te creëren. Begrijpelijk, want niemand wil dat zijn kind of buurman bij een aanslag omkomt.
Maar de regering-Bush, en in haar spoor de Europese Unie en België en ook het Rusland van Poetin, nemen maatregelen die oppositiegroepen viseren die niets met terrorisme of Al Qaeda te maken hebben. Ze kaderen die wel in de strijd tegen het terrorisme, maar in feite maken ze van de situatie misbruik om elk verzet tegen een maatschappij waarin multinationals en de supermacht VS de plak zwaaien, het zwijgen op te leggen.
Er is terreur van diverse soort, maar geen
enkele is te rechtvaardigen
Terreur is vreselijk en onmenselijk en toch is ze van alle tijden. Sommigen gaan ertoe over gedreven door een fanatiek geloof, voor anderen is het een uiting van frustratie over onrecht en armoede. Het gebeurt ook dat politie- of geheime diensten van een land zelf in het geheim terreurdaden (laten) plegen om een klimaat te creëren waarin de regering gemakkelijker uitzonderingsmaatregelen kan treffen die de rechten van de burgers drastisch inperken. Dit noemt men de strategie van de spanning. Nogal wat auteurs zijn ervan overtuigd dat we de terreurdaden van de Bende van Nijvel zo moeten begrijpen. De Bende van Nijvel maakte in het midden van de jaren 80 bij zogenaamde roofovervallen, vooral op supermarkten van de Delhaize- keten, 28 doden, maar zo goed als geen buit. De grootste terreurdaden zijn de agressieoorlogen tegen soevereine staten, zoals nu in Irak.
Niets, ook niet een of ander edel doel of goede zaak, rechtvaardigt terreur tegen de bevolking. Tegelijk moeten we beseffen dat terreur maar zal verdwijnen als er wereldwijd een rechtvaardige samenleving is.
Het duidelijkst gebeurt dat in Irak, het land waartegen Bush op 19 maart 2003 een oorlog om olie begon en dat hij sindsdien bezet houdt. Sindsdien zijn al 600.000 burgers en 3.500 Amerikaanse soldaten gedood en zijn twee miljoen Irakezen gevlucht, maar voor Bush is alleen het verzet tegen zijn bezetting terrorisme. Nochtans geeft het internationaal recht elk volk het recht om zich met geweld tegen een bezetter te verweren.
En als het niet om olie gaat, dan spelen er andere strategische belangen mee. Daar is het de VS en ook Europa om te doen bij de verdediging van Israël. Palestijnse verzetsgroepen tegen de Israëlische bezetting worden als terroristisch bestempeld en in naam daarvan bestreden.
Idem dito voor bevrijdingsbewegingen in de Filipijnen, Nepal of India. Hun gewapende guerrilla is nochtans niet gericht tegen de burgerbevolking maar tegen het leger. Vergelijk het met Nelson Mandela die in de jaren 70 met zijn ANC (African National Congres) strijd voerde tegen het apartheidsregime van Zuid-Afrika. Ook met aanslagen tegen politie, leger, overheidsgebouwen. Nelson Mandela werd later president. Als het ANC die strijd nu zou voeren zou het ook als terroristisch worden bestempeld.
En de bevrijdingsbeweging in Nepal, die een jaar geleden nog op de terroristenlijst stond, maakt vandaag deel uit van de Nepalese regering. Dit illustreert hoe absurd dit soort lijsten is.
Bush laat topterrorist vrij rondlopen in de VS
Dat de Verenigde Staten de strijd tegen terreur of de strijd voor de vrijheid en tegen de dictatuur leugenachtig misbruiken als een vrijgeleide om zelf terroristisch op te treden bleek ook al in Vietnam, Chili, Nicaragua, Guatemala, Irak...
Een recent voorbeeld is de terrorist Luis Possada Carilles. Op 6 oktober 1976 laat die vlucht 455 van Cubana de Aviación ontploffen boven Barbados: 73 mensen vinden de dood. In 1997 organiseert hij een bommencampagne tegen de toeristische sector op Cuba. Een jonge Italiaanse toerist komt hierbij om het leven. Hij is ook verantwoordelijk voor de moord in 1976 op Orlando Letellier, de minister van Buitenlandse Zaken van het Chili van president Allende en organiseerde meer dan veertig jaar terreuroperaties tegen het Cuba van Fidel Castro. En toch weigert Bush deze man uit te leveren aan Venezuela waar hij een straf moet uitzitten voor de aanslag van 1976 tegen het vliegtuig. Hij laat deze terrorist gewoon vrij rondlopen in de VS.
Filipijnse professor wel op Europese
terroristenlijst
Professor José Maria Sison leeft al sinds 1987 in Utrecht (Nederland). In mei 2002 wordt hij van de ene op de andere dag plots terrorist. Hierdoor worden al zijn rekeningen geblokkeerd, krijgt hij geen uitkering meer, mag hij Nederland niet meer verlaten zonder speciale toelating, zelfs geen appartement meer huren. Hij is burgerlijk dood. Aanleiding: de Verenigde Staten hebben de Filipijnse Communistische Partij (CCP) en het Nieuwe Volksleger (NPA) op hun lijst van terroristische organisaties gezet.
Een hele campagne via tv en kranten moet de beslissing ondersteunen. De Belgische krant Le Soir stelde hem zowaar voor als een tegenhanger van Ben Laden!
Is Sison echt een gevaarlijke terrorist? Onder dictator Marcos zat hij negen jaar in de gevangenis, omdat het Filipijnse gerecht vermoedde dat hij de stichter was van de communistische partij. Die was eind jaren 60 met haar militaire arm, het Nieuwe Volksleger, een guerrilla begonnen om een einde te maken aan de schrijnende armoede van de Filipijnse boeren en arbeiders. Het NPA is actief op ruim de helft van het Filipijnse grondgebied. Het voert dan wel een guerrilla, maar bezondigt zich nooit aan blind geweld tegen de burgerbevolking. Intussen zijn de Filipijnen het toneel van killings en verdwijningen: ruim achthonderd boeren, advocaten, priesters, vakbondsmensen werden vermoord sinds presidente Aroyo vier jaar geleden aan de macht kwam. Ook de Verenigde Naties schrijven deze killings toe aan elementen binnen het Filipijnse leger.
Sison heeft in de verste verte niets met terrorisme te maken. Je kan hem vergelijken met Nelson Mandela die destijds de strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika organiseerde. Sison heeft met succes zijn blacklisting bestreden voor het Europees Hof van Justitie in Luxemburg. In juli 2007, na vijf jaar procedure, gaf het Hof hem gelijk. Het vernietigde de beslissing die Sison op de terroristenlijst plaatste, omdat hij zich niet had kunnen verdedigen toen hij op de lijst was gezet. Maar de EU had de bui zien aankomen en hem eind juni 2007, enkele dagen voor de uitspraak van het Hof, al terug op de lijst gezet. Deze keer had hij één blaadje ontvangen met wat hem verweten werd. Het sloeg nergens op en Sison weerlegde alles van naaldje tot draadje. De EU negeerde dit verweer en zette hem gewoon terug op de lijst met herhaling van het ene blaadje. Zonder zelfs maar te antwoorden op het verweer van Sison.
Moet België zich dan niet beschermen tegen
terrorisme?
België heeft op 19 december 2003 een nieuw artikel over terrorisme in het Strafwetboek ingevoegd. Zonder veel discussie in het parlement, het ging toch maar om de omzetting van een zoveelste Europees kaderbesluit in Belgisch recht. De Europese Unie (EU) presenteerde dat kaderbesluit al op 18 september 2001. Met andere woorden, ze had de richtlijn al lang vóór 11 september 2001 klaar (zon ingewikkelde wet schrijf je niet op zeven dagen), maar vond het de week na 11/09 het juiste moment om ermee voor de dag te komen... Advocaten uit zowat alle EU-lidstaten wezen op het gevaar van dit soort wetten, ze argumenteerden dat er geen nieuwe wetten nodig zijn om misdaden als die van 11 september te vervolgen en te bestraffen.
Artikel 137 Strafwetboek
Als terroristisch misdrijf wordt aangemerkt het misdrijf dat door zijn aard of context een land of een internationale organisatie ernstig kan schaden en opzettelijk gepleegd is met het oogmerk om een bevolking ernstige vrees aan te jagen of om een overheid of een internationale organisatie op onrechtmatige wijze te dwingen tot het verrichten of het zich onthouden van een handeling, of om de politieke, constitutionele, economische of sociale basisstructuren van een land of een internationale organisatie ernstig te ontwrichten of te vernietigen.
De wet op het terrorisme is een echte uitzonderingswet.
Voor het eerst in de geschiedenis van België wordt
een algemeen geformuleerDe wet op het terrorisme is een echte uitzonderingswet. Voor het eerst in de geschiedenis van België wordt een algemeen geformuleerd politiek misdrijf in het Strafwetboek ingeschreven. Het begrip terrorismed politiek misdrijf in het
Strafwetboek ingeschreven. Het begrip terrorisme wordt er zo breed omschreven dat er veel meer verboden wordt dan terreurdaden zoals die van Al Qaeda.
De rechtbanken worden voortaan ingeschakeld om politieke tegenstanders met zware gevangenisstraffen uit te schakelen. Dit is een historische verandering. Vroeger kenden vooral dictaturen zoals die van de militairen in Turkije dit soort wetten. Sinds 11 september bestaan ze bijna in alle landen. De toepassing ervan houdt grote gevaren in, zoals het op grote schaal opsluiten van politieke tegenstanders.
Want deze wet bestraft niet alleen moord, slagen en verwondingen, gijzelneming, vliegtuigkaping... Ook vernieling of beschadiging van gebouwen of vervoermiddelen, het kapen van vervoermiddelen of het verstoren van bijvoorbeeld de toevoer van water vallen onder deze wet.
Het gevolg laat zich raden. Toen de havenarbeiders in 2006 voor het Europees Parlement in Straatsburg betoogden tegen de Europese richtlijn die de havenarbeid wilde liberaliseren, vielen er her en der harde klappen. Met deze nieuwe wet kan hun actie als terroristisch misdrijf worden gekwalifi ceerd want de dokwerkers wilden de Europese Unie dwingen de richtlijn niet goed te keuren (de overheid dwingen zich te onthouden van een handeling) en er vielen klappen (slagen en verwondingen). De antiterrorismewet is niet toegepast tegen de dokwerkers. Zover is het nog niet, en hopelijk komt het nooit zover. Er is ook geen zinnig mens die zou aanvaarden dat de dokwerkers als terroristen zouden worden vervolgd. Maar het voorbeeld laat zien hoe verregaand die antiterrorismewet wel is.
Bovendien kan iemand die deelneemt aan louter vreedzame activiteiten van een organisatie die als een terroristische groep wordt afgeschilderd, of die haar materieel of fi nancieel steunt, ook zwaar wor16 Hoe scheef staat onze rechtsstaat? den gestraft. Hij riskeert vijf tot tien jaar gevangenis. Zodra bewezen is dat een organisatie terroristisch is kunnen ze iedereen met sympathieën voor die organisatie als terrorist veroordelen.
Een voorbeeld uit Denemarken. In februari 2006 pakte het gerecht daar zeven leden op van de linkse partij Venstresocialisteme (VS) omdat ze T-shirts verkochten als steun aan het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (FPLP) en aan de Columbiaanse FARC (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia). Het gerecht beriep zich op de Deense antiterrorismewet die steun aan buitenlandse terroristische organisaties verbiedt. Zowel het FPLP als de FARC staan op de Europese lijst van terroristische organisaties en dus... is het verkopen van een T-shirt een daad van terrorisme.
Wat te denken van het proces tegen militanten
van DHKP-C?
In 1998 startte het proces tegen militanten van de DHKP-C, wat staat voor Revolutionaire Partij en Front voor de Bevrijding van het Volk. Deze naar eigen zeggen marxistische organisatie heeft in Turkije een politieke en een gewapende vleugel. Je hoeft geen enkele sympathie voor deze organisatie te hebben om het verloop van het proces dat België tegen deze organisatie voert, kritisch te bekijken.
Belangrijk om weten is dat de Belgische staatsveiligheid zelf zegt dat de DHKP-C in België geen enkele gewelddaad heeft gepleegd. De partij had in Brussel al jaren een informatiebureau dat vooral informatie gaf over de folter- en isolatiepraktijken tegen de 4.000 politieke gevangenen in Turkije en over de politieke toestand in Turkije. Zonder problemen... tot deze activiteit in 2006 als terrorisme werd bestempeld in het kader van het proces tegen deze organisatie.
Sindsdien worden vermoedelijke leden van deze partij in België beschuldigd van bendevorming, het behoren tot een criminele organisatie en terroristische groep. De zaak maakte vooral ophef door de fi guur van één van de betichten, Fehriye Erdal. De Belgische regering weigerde haar aan Turkije uit te leveren, zij dook onder. Het werd de eerste zaak waarin het Belgische gerecht (in Brugge en Gent) zware straffen uitsprak wegens terrorisme: één lid kreeg vijf jaar cel voor het vertalen van een perscommuniqué, een ander vier jaar cel omdat haar handtas werd aangetroffen in het appartement dat de organisatie in Knokke huurde.
Het Hof van Cassatie, de hoogste Belgische rechtbank, vernietigde in april 2007 alle veroordelingen. Het Hof nam het niet dat er voor dit proces een uitzonderingsrechtbank was samengesteld. Een rechter uit Dendermonde was speciaal voor het proces naar Brugge overgeheveld omdat de federale procureur het proces had voorgesteld als een geladen proces. Het proces moet nu volledig worden overgedaan voor het hof van beroep van Antwerpen.
Het verhaal is nog niet ten einde, maar het maakt minstens al duidelijk met welk gemak het gerecht een politieke partij van de ene op de andere dag tot een terroristische bende kan omtoveren en leden van die partij voor jaren in de gevangenis kan stoppen. Allemaal op basis van de wet tegen het terrorisme. De federale procureur maakt van deze zaak een testcase voor de antiterrorismewet. Hij probeert ze heel breed toe te passen en de DHKP-C is het proefkonijn. Heel wat democraten maken zich dan ook zorgen. Een van hen is ABVV-secretaris Stephan Galon: Als die wet kan toegepast worden op een politieke par18 Hoe scheef staat onze rechtsstaat? tij zoals de DHKP-C en als op die manier één vorm van activisme zwaar veroordeeld wordt, dan opent dit de mogelijkheid om later andere vormen van politiek engagement te criminaliseren.
Tien redenen waarom de afwikkeling van
het proces tegen de DHKP-C alle Belgen
aanbelangt
Het gaat om een uitzonderingsproces en een politieke
zaak:
1. Er werd een speciale rechtbank samengesteld om over de zaak te oordelen. Het Hof van Cassatie vernietigde alle uitspraken van die rechtbank omdat zon rechtbank niet onpartijdig is.
2. Het is de eerste toepassing van de antiterrorismewet in België, een uitzonderingswet die tot stand kwam na 11 september en die zeer politiek van inhoud is. Er was geen enkele beschuldiging die te maken had met het gebruik van geweld. Werken in een persbureau met een volkomen wettelijke status in Brussel werd als deelname aan een terroristische organisatie beschouwd. Dat levert vijf jaar gevangenis op.
3. Tegen de betichten worden feiten aangehaald uit de jaren 60, 70 en 80, waar zij niets mee
te maken hebben. De meeste betichten waren toen nog niet geboren of waren nog kind.
4. Tegen de betichten worden zaken aangehaald uit Nederland, Duitsland of Turkije waar zij niets mee te maken hebben, terwijl in een strafzaak elk land zich moet beperken tot wat op zijn grondgebied is gebeurd (behoudens enkele uitzonderingen zoals volkerenmoord ).
5. Een politieke partij wordt vervolgd voor haar politieke activiteiten. Volgens de Belgische Grondwet moeten politieke misdrijven behandeld worden voor het hof van assisen met een volksjury. Dit is logisch: het volk moet oordelen over politieke tegenstanders, niet de klassieke rechtbanken. Toch werd de zaak niet door het hof van assisen behandeld.
6. Het proces wordt gevoerd door een speciale procureur, de federale procureur, in tegenstelling tot gewone strafzaken waar de plaatselijke procureurs vervolgen.
7. De politie noteerde de identiteit van alle aanwezigen op het proces. Een vorm van intimidatie die indruist tegen het principe van de openbaarheid van de zittingen.
8. Niet alleen de antiterrorismewet maar ook de wet op de criminele organisaties die pas sinds 1999 bestaat, werd tegen de leden van de DHKP-C toegepast. Nochtans is deze wet gemaakt tegen de maffi a en heeft het parlement uitdrukkelijk vermeld dat die wet niet tegen politieke organisaties mag worden gebruikt.
9. De verdediging had een hele reeks bijkomende onderzoeksdaden gevraagd, onder meer over de wreedheden van de Turkse militaire regimes tijdens de drie staatsgrepen in dat land. Geen enkel bijkomend onderzoek is gevoerd. Toch matigt de rechtbank zich het recht aan om te oordelen over een organisatie die 2.000km hier vandaan actief is. De Belgische overheid kiest zo de kant van het Turkse regime dat in de periode waarover het proces gaat, één van de grootste schenders van de mensenrechten was. Diplomatieke belangen schijnen voorrang te hebben op gerechtigheid.
10. Het is een duidelijk politiek proces, dat ingaat tegen het principe dat iedere democraat na aan het hart ligt: de gedachten en meningen zijn vrij.
3. Actievoerder of crimineel?
Dat het gerecht een onderzoek start tegen Greenpeace en tegen de Luikse andersglobalisten doet meerdere vragen rijzen. Hoe is het zover kunnen komen dat politie en gerecht politiek protest als een misdrijf behandelen? Hoe is het mogelijk dat politici wetten hebben goedgekeurd waarvan sommigen vandaag erkennen dat ze de democratische vrijheden vernietigen?
Dat heeft veel te maken met de oorlog tegen het terrorisme. Niet dat Greenpeace of de vakbonden nu al vervolgd worden als terroristen. Maar het hele klimaat heeft het criminaliseren van politieke en sociale acties vergemakkelijkt. Daardoor kunnen ze het slachtoffer worden van geheime bespieding. Daardoor worden verenigingen en actiegroepen geintimideerd, gaan ze aan zelfcensuur doen, moeten ze vrezen om financieel gefnuikt te worden.
Sinds 11 september 2001 zijn de middelen en instrumenten waarmee de politieke oppositie in België en Europa wordt aangepakt, enorm uitgebreid en de democratische rechten afgebroken.
Wat zijn dat democratische rechten in de 21ste
eeuw?
De Belgische grondwet en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens garanderen de burgers een aantal rechten en vrijheden. Het belangrijkste is dat de mensen aan politieke actie mogen doen. Vrijheid van politieke actie betekent dat men niet kan worden vervolgd voor de uitoefening van deze vrijheid of voor zijn politieke ideeën. De enige beperking aan deze vrijheid is het feit dat men geen misdrijf mag plegen als men aan politiek doet, bijvoorbeeld een politieke tegenstander op zijn gezicht kloppen of racisme spuien. Maar aan politiek doen mag op zich geen misdrijf uitmaken.
In een rechtsstaat treden politie en gerecht alleen op tegen misdadigers van gemeen recht, tegen de gewone criminelen, niet tegen politieke actievoerders. In een rechtsstaat behoort het tot de traditie dat politieke acties in het oog gehouden worden3 door de inlichtingen- en veiligheidsdiensten.
Politieke vrijheid steunt op de vrijheid van vergadering, de vrijheid van vereniging en de vrijheid van meningsuiting. Zij staan alledrie in de Grondwet. Vrijheid van meningsuiting houdt ook de drukpersvrijheid in en de vrijheid om gebruik te maken van de audiovisuele en elektronische media zoals het internet.
Wat schiet hier in de praktijk nog van over?
Zwarte lijsten Antwerpen: 172 organisaties en 116 personen op de
lijst van terroristen en extremisten
In mei 2005 ontstond er grote beroering toen uitlekte dat de cel terrorisme van de Antwerpse federale politie een lijst van hou je vast - extremistische en terroristische organisaties had opgemaakt. Maar liefst 172 organisaties en tientallen personen staan op die lijst met hun trefplaatsen, gsm-nummers, adressen, websites, drukkerijen. En dat voor een stad met amper 430.000 inwoners. Alsof in Antwerpen om elke hoek een terrorist of extremist schuilt.
Volgens die cel zijn bijvoorbeeld extremist of terrorist: Gaia, het Humanistisch Verbond, Indymedia, vredesorganisatie Vaka, Bond Beter Leefmilieu, het Davidsfonds, de PVDA, Geneeskunde voor het Volk, het Anti-Fascistisch Front, het Taal Aktie Komitee (TAK), de Marnixring, het Vlaams Belang, de Vereniging van Turkse Arbeiders, de Unie van Moskeeën en Islamitische Verenigingen van Antwerpen en zelfs Hare Krishna.
De lijst dient om al deze organisaties te volgen en te bespieden, ook al maken ze, in de meeste gevallen, gewoon gebruik van de rechten die de Grondwet hen geeft. Nochtans is het ook voor de politiediensten verboden om zomaar lijsten aan te leggen op grond van iemands politieke opvattingen, levensbeschouwing of etnische afkomst. Dit schendt de privacy en hierop staan geldboeten en gevangenisstraffen. Maar de Antwerpse procureur liet de opstellers van de lijst ongemoeid, hij opende wel een jacht... op de persoon die de lijst had laten uitlekken.
Sinds de aanslagen van 11 september denken bepaalde politiediensten dat ze zich alles kunnen veroorloven. En het gerecht laat hen begaan. Meningen en acties die het beleid kunnen storen zijn verdacht en extremistisch.
De Antwerpse lijst toont zwart op wit hoe fl agrant misbruik wordt gemaakt van het klimaat van angst voor het terrorisme om maar meteen ook meningen en organisaties die volstrekt vreedzaam en wettelijk zijn een gevaarlijk imago aan te meten.
Radicalisme: een nieuwe vijand
Die Antwerpse lijst is geen ongelukkige en Antwaarpse uitschuiver van de strijd tegen het terrorisme. Er is veel meer aan de hand. Op 25 maart 2005 keurde de regering het Actieplan Radicalisme goed. Andermaal een geheim document dat alleen door lekken in het parlement de pers haalde. Het bevat een resem maatregelen tegen alle extremisten. Extremisme is zon rekbaar begrip dat hier al snel iedereen onder kan vallen die niet binnen de lijntjes loopt. Inlichtingen- en veiligheidsdiensten kunnen zich op den duur ongeveer alle preventieve, proactieve en repressieve maatregelen veroorloven om deze bewegingen het leven zuur te maken.
Er is duidelijk ook een tendens om iedereen die opkomt tegen het kapitalistische systeem als radicalist of zelfs als terrorist voor te stellen. Terwijl dit systeem zelf extreem is daar het leidt tot oorlog, ecologische rampen, permanente armoede, een groeiende kloof tussen rijk en arm zowel hier als in de Derde Wereld. Grote fi nanciële belangen mogen niet worden gestoord.
Zo noemde het hof van beroep van Gent de Turkse politieke partij DHKP-C een gevaarlijke terroristische organisatie omdat ze in Turkije een marxistischleninistische staat wil vestigen. Een zuiver ideologische veroordeling.
Gevaarlijke nieuwe wetten tegen de vrijheid
van vereniging
Sinds het midden van de jaren negentig, maar vooral na 11 september 2001 is er in heel de wereld, ook in België, op politiek gebied veel veranderd door het invoeren van nieuwe wetten. Het gaat om historische veranderingen die een enorme invloed hebben op de vrijheid om aan politiek te doen.
Twee nieuwe wetten de wet op de criminele organisaties van 1999 en de antiterrorismewet van 2003 - werden ingevoerd waardoor voor het eerst in de Belgische geschiedenis zogenaamde organisatiecriminaliteit wordt bestraft.
Vroeger bestond er al iets gelijkaardigs, namelijk de bendevorming, maar hiermee kon enkel het plegen van aanslagen op personen of eigendommen worden bestraft. Ook dat is na 11 september veranderd. Greenpeace wordt nu aangeklaagd op basis van de wet op de bendevorming, hoewel haar acties geen uitstaans hebben met aanslagen op personen of eigendommen. Vroeger werd een politieke actievoerder alleen vervolgd omdat hij bijvoorbeeld een politieagent een slag had gegeven of een ruit had ingesmeten. Dat heette dan toebrengen van slagen of vernielen van eigendommen. Je kon alleen gestraft worden als je zelf iets gedaan had of werkelijk had deelgenomen aan een misdrijf of aan een bende die op het terrein een misdrijf aan het voorbereiden was.
Met die twee nieuwe wetten kan je nu gestraft worden zonder dat je iets gedaan hebt, louter en alleen omdat je lid bent van de verkeerde club.
Met het invoeren van de organisatiecriminaliteit worden nu ook handelingen die volkomen wettig zijn (een lokaal verhuren, drukwerk verzorgen) of het loutere lidmaatschap van een organisatie strafbaar gesteld. Vandaar het woord organisatiecriminaliteit: het bestaan van de organisatie zelf, het lidmaatschap of de deelname aan de organisatie is een misdrijf.
In de eerste versie van de minister van Justitie was de wet op de criminele organisaties niet alleen tegen de maffi a maar ook tegen politieke organisaties gericht. Door een breed protest, onder meer van de vakbonden, heeft het parlement de politieke bepalingen uit de wet gehaald. En toch probeerden politie en gerecht in de zaak van de Luikse andersglobalisten en in het proces tegen de Turkse DHKP-C om die wet tegen politieke tegenstanders te misbruiken.
Hoewel de twee nieuwe wetten offi cieel in het leven werden geroepen tegen de maffi a en tegen de terroristen, worden ze vandaag ook tegen politieke organisaties gebruikt. Zij komen zo als potentiële misdadigers in het vizier van politie en gerecht. Aan politiek doen wordt een misdrijf. Dit is een ernstige aantasting van de politieke vrijheden. Want wie wil nog lid worden van een organisatie of deelnemen aan een manifestatie wanneer de kans bestaat dat hij als een crimineel of terrorist wordt behandeld?
BIM en BOM, twee bommen onder de
democratie
BOM staat voor Bijzondere Onderzoeksmethoden. Sinds drie jaar mag de politie in het geheim informatie verzamelen in het kader van een proactief optreden, dat wil zeggen nog voor er enig misdrijf is gepleegd. Daarbij mag ze telefoon en andere communicatie aftappen, personen of plaatsen observeren, woningen inspecteren, post onderscheppen, undercoveragenten onder valse identiteit laten in- fi ltreren, dekmantelfi rmas opzetten, inkijk- en afluisteroperaties houden in woningen, gegevens over bankrekeningen en bankverrichtingen verzamelen, informaticasystemen hacken...
Oké, zeg je misschien, de politie moet toch de middelen hebben om effi ciënt tegen misdrijven op te treden of om ze te voorkomen.
De Orde van Vlaamse Advocaten is van mening dat de BOM-wet veel verder gaat dan wat nodig is om de misdaad echt te bestrijden. De BOM-wet laat toe om elke burger in zijn doen en laten te bespieden en hele databanken te vullen met gegevens. Bovendien wordt ook de kritiek gemaakt dat er te weinig controle is op dit soort politieoptreden.
Natuurlijk kunnen die wetten ook worden gebruikt tegen de echte criminele en terroristische organisaties. Maar we hebben gezien hoe gerecht en politie ook zuiver politieke organisaties in die hoek duwen. De Luikse andersglobalisten zijn wekenlang bespioneerd omdat het gerecht hen als criminele organisatie bestempelde.
Nog gevaarlijker voor de vrijheid voor politieke activisten zijn de op stapel staande BIM. BIM staat voor Bijzondere Inlichtingenmethoden. Wat BOM is voor de politie, moet BIM worden voor de inlichtingen- en veiligheidsdiensten, met name de Staatsveiligheid en de Militaire veiligheid. Deze diensten houden zich niet bezig met misdaadbestrijding, maar wel met de controle op wat politiek beweegt in België. Dit raakt dus het hart van de politieke vrijheid.
De regering-Verhofstadt II kreeg de BIM wel door de Kamer, maar struikelde in de Senaat. De nieuwe regering zal het opnieuw proberen. Ze wil de inlichtingen- en veiligheidsdiensten dezelfde geheime onderzoeksmethoden toekennen als degene die de politie al heeft. Het grote verschil is dat de politie die methoden niet zomaar willekeurig dag in dag uit kan gebruiken, maar alleen voor strafbare feiten. De inlichtingen- en veiligheidsdiensten kunnen met de geheime BIM wel permanent een politieke beweging bespioneren. En de waaier van politieke bewegingen die vermelde diensten controleren is zeer breed. De wet op de inlichtingendiensten heeft het over het controleren van extremistische bewegingen waaronder dan verstaan wordt iedereen met anarchistische, nationalistische, autoritaire of totalitaire opvattingen of bedoelingen. Zeg maar de hele niettraditionele politieke wereld.
Komt er nog bij dat de inlichtingen- en veiligheidsdiensten deze methoden kunnen gebruiken zonder enige controle door het gerecht. Deze gang van zaken doet denken aan praktijken in dictaturen. Mensenrechtenbewegingen in België maken zich dan ook ernstig zorgen.
Opinies strafbaar gesteld
De Koning beledigen, aanzetten tot racisme... dat soort dingen is al lang verboden. Maar nu wil men ook activiteiten die traditioneel tot de vrije meningsuiting behoren, strafbaar maken. Dit betekent het invoeren van zuivere opiniedelicten.
In Nederland is opruien, haat zaaien of opruiende geschriften in voorraad hebben vandaag al strafbaar. Er is ook het plan om het verheerlijken, vergoelijken, bagatelliseren en ontkennen van oorlogsmisdrijven of terroristische misdrijven te bestraffen. Een uitlating zoals het leed dat de inwoners van Londen op 12 juli 2006 is aangedaan is te verwaarlozen vergeleken bij het leed dat de Palestijnen is aangedaan komt dan in de gevarenzone van het opiniedelict. In Engeland wordt vandaag al het verzamelen van informatie of het bezitten van documenten die kunnen worden gebruikt voor terrorisme bestraft. In datzelfde land is ook al een apologieverbod van kracht, eenvoudiger gezegd een verbod om een actie met woorden op te hemelen: je bent strafbaar als je mondeling begrip opbrengt voor wat als een terreurdaad wordt aangemerkt.
Is de toestand in België beter? Laten we toch maar voorzichtig zijn. In het proces tegen de DHKP-C werd Bahar Kimyongür door het hof van beroep van Gent tot vijf jaar cel veroordeeld. Inmiddels is dit arrest door het Hof van Cassatie vernietigd, maar de motivering waarmee Bahar Kimyongür veroordeeld werd, stemt tot nadenken. Hij vertaalde bijvoorbeeld een perscommuniqué waarin de DHKP-C zich verontschuldigde voor een te vroeg ontplofte bom die burgerslachtoffers had gemaakt en uitlegde dat ze nooit burgers als doelwit neemt. Het hof in Gent was van mening dat dit werk wellicht als een volkomen legale activiteit te beschouwen is. Maar het vertalen en wereldwijd verspreiden van algemene informatie over de activiteiten van een terroristische organisatie of het in België of vanuit België voeren van propaganda ten bate van deze organisatie, is strafbaar, omdat het de terroristische groep helpt.
Met andere woorden, volkomen legale activiteiten worden hier bestraft. Dat is een gevaar voor de politieke vrijheid, te meer daar het hier alleen gaat over meningen. Tegengestelde meningen en informatie over de politieke toestand, moeten bediscussieerd kunnen worden. In alle vrijheid, want voor men het beseft worden alleen nog maar de gangbare opinies getolereerd en wordt elke dissidentie uitgebannen.
De hele bevolking onder controle
Niet alleen met lijsten en geheime methoden wordt de bevolking gecontroleerd. Er zijn ook tientallen databanken waarin allerlei persoonsgegevens zitten. Sinds kort verplicht de overheid de providers om internetgegevens twee jaar te bewaren. En wie naar de VS vliegt, moet zijn persoonsgegevens, tot en met zijn voorkeurseten, doorgeven.
Als je nog privacy wil, blijf je het best thuis, smijt je je gsm in de vuilbak, maak je nooit gebruik van internet en sms-berichtjes, betaal je steeds met cash geld, doek je je bankrekeningen op en hou je je mond over wat je niet aanstaat in de politiek. Overdreven? Een beetje wel natuurlijk. Maar na de aanslagen van 11 september zijn we in razend tempo naar de bigbrotherstaat geëvolueerd.
In Antwerpen bewaken honderden cameras alle straten waar veel volk komt en gevoelige plaatsen zoals het Centraal Station. De Gentse Feesten worden permanent door cameras bekeken. Je kunt nog nauwelijks buiten komen zonder in het vizier van een camera te lopen.
Soms zijn cameras inderdaad nuttig.
Achter die vele cameras zit een zekere obsessie van de overheid om de hele bevolking permanent te kunnen controleren. Zo kan ze nagaan welke cafés je bezoekt, wie er allemaal deelneemt aan een betoging en bij welke partij of organisatie je opstapt, wie met wie omgaat, hoe dikwijls iemand ergens komt
Censuur... ofte... Gepakt van de GAS & Co... deel 1
Gisteren kreeg u van ons een tipje van de sluier opgelicht in onze beschouwing : 'Gefundeness Fressen : "The Crunchy Koekelberg-Porn-Case - PART I"' van 't ganse poppenkastgedoe rond de tot collectors-item gebombardeerde... "Humo van 4 november 2008". Deze met dwangbevel linea-recta uit de winkelrekken verwijderde Humo had met z'n gewraakte satirische foto-collage van onze Top-Flic Fernand Koekelberg & z'n dartele sexetaresse, de wulpse Blonde Sylvie Ricour alweer eens ons kleine Belgenland op de wereldkaart der Cultureel Achterlijke landen gezet...
Tot grote algemene verbijstering van de journalistitieke Gilde & tot ieders grote ontzetting was het jolige tweetal er immers in geslaagd om "Den Humo van 4 november 2008" manu militari uit de rekken te laten halen & dat alleen omwille van een op & top satirisch te noemen foto-collage-keuh in de satirische rubriek "Het Gat van de Wereld"... Als pure satire al niet meer aan bod kan & màg komen & dan nog in een uitgesproken satirische rubriek, waar gaan we dan heen ?!... Inderdaad, terug naar de duistere donkere Middeleeuwen met grote gensters-spuitende heksen- & boekenverbrandingen... of zeg maar gewoon een beschavingsstap achteruit !!
Geef toe, de hedendaagse ~politieke~ zucht naar o.a. pers- & andere censuur op vanalles & nog wat & in 't bijzonder onder het mom van, is de laatste jaren inderdaad een zeer verontrustend fenomeen te noemen. Het is in wezen zo verontrustend te noemen, dat het in feite menige Belg uit z'n slaap zou moeten houden... wàt uiteraard dan weer niet het geval is, want daar zijn wij ~het Gros Der Belgen~ weer veel te zelfgenoegzaam voor...
Màààrr het is zoals steeds... "wat niet weet, wat niet deert !"... Wááróm & wááróver zouden wij ons in Hödsnaam immers ongerust moeten maken, laat staan van wakker liggen nietwaar ?!...
Gezien dit feit & gezien wij "wij" niet zouden zijn, mochten we niet graag een kanjer van een steen in die grote kikkerpoel van algemene lethargie willen neerplensen... Geloof het of niet, maar we hebben er zo ook alle redenen toe om u eventjes uit die letargische slaap wakker te schudden !!
Als wij zo van leer trekken & een zelfs ernstig maatschappelijk gebeuren ~zoals deze officiele censuring van 'n satirische spotprent in Humo~ nogal zwaar gaan ironiseren, dan mag je er quasi zeker van zijn dat er wel nog wat meer aan de hand is dan dat... Dat er in weze nog wel wat méér str#nt aan de knikker hangt dan dat we in feite ~willen~ zien... Dit is slechts het tipje van de ijsberg...
Zoals we gisteren reeds stelden, er zijn ons inziens wel ergere zaken op te noemen die meer impact op ons eigenste privé-leven hebben dan dit door Justitie in de ban geslagen onbenullige satirische plaatje... Oké, toegegeven... een censurering van de pers omwille van het pornografisch getint satirisch foto-collage-keuh... het bekt goed !! ...& Het zou vooral niet mogen dat zoiets kon in 't Jaar Ons Heeren 2008. De Koekelberg-affaire is in dit geval perscensuur van de bovenste plank van politieke satire, niet meer & niet minder. De censuur waar wij ons echter ongerust over maken is de censuur van het individu... Die is geniepiger & vooral veel radicaler, die grijpt ook meer in ons leven in, omdat ze in wezen ons fundamenteel recht op Vrije Mening aantast. Me dunkt dus méér dan belangrijk genoeg om daar wat aandacht aan te besteden... maar over dat soort "censuur" lezen we in onze nationale pers dan weer helaas weinig of niets !!
Laten wij in deze dus maar het vuilere werk opknappen & het hierbij dus eens hebben over "De GAS-wet vanuit het perspectief van de fundamentele democratische rechten", we laten u volgende beschouwing lezen die geschreven werd door
Edith FLAMAND op 19/09/2008, brandend actueel dus !!
Deze bijdrage gaat over de essentie van de Gas-wet vanuit het perspectief van de fundamentele democratische rechten.
In de bijdrage komen aan bod: de initiële en voortdurende controverse rond de Gas-wet, Gas-boetes en de democratische actievoerder: bezwaren vanuit grondrechterlijk oogpunt, de bedoelingen van de voorstanders van de Gas-wet en de door hen gebruikte drogredenen, administratieve klasse-justitie.
...& Naar goede gewoonte citeren we graag integraal :
...
Misbruik van « GAS »- wet tegen openbare actie
De gemeenten en steden hebben altijd de bevoegdheid gehad om reglementen te maken, waarin ze inbreuken op de openbare orde, veiligheid en gezondheid strafbaar stelden. Maar de straffen konden niet opgelegd worden zonder tussenkomst van onafhankelijke instanties, namelijk parket en politierechtbank. Meer dan negen jaar geleden werd dit systeem op zijn kop gezet door de wet op de gemeentelijke administratieve sancties, afgekort « Gas »-wet.i Kernstukken daarvan waren de invoering van een nieuwe inbreuk, de zogenaamde overlast en de macht van de gemeenten om nu zélf -buiten de rechtbank om- boetes op te leggen voor de inbreuken op de openbare orde, veiligheid en gezondheid en voor de nieuwe « overlastinbreuken ».
Blijvende controverse en bezwaren uit diverse hoeken
Van in de beginne was er veel controverse rond deze wet en dat is tot op heden zo gebleven. De bezwaren zijn velerlei en komen uit zeer diverse hoeken.
De afdeling wetgeving van de Raad van State stelt de vraag: « Wat met de rechtszekerheid, nochtans een absolute vereiste? «
De afdeling wetgeving van de Raad van State formuleerde in haar adviesii van 9 bladzijden bij het wetsontwerp van 1999 o.a. volgende besluiten: « (Dit artikel) voert een nieuw begrip in, namelijk « openbare overlast ».... De stellers van het ontwerp zouden zulk een vaag begrip beter niet gebruiken.. » Als « slotopmerking » gaf de afdeling wetgeving van de Raad van State ook nog mee: « Het voorontwerp is bijzonder slecht gesteld en bevat tal van taalfouten en juridische onnauwkeurigheden met alle bezwaren vandien voor de rechtszekerheid, die nochtans absoluut vereist is in een regeling waarbij administratieve sancties worden vastgesteld. »
Academici: « Wetenschappelijk onderzoek toont niet aan dat de gespierde aanpak werkt »
Maar ook het wetenschappelijk onderzoek- milieu is sceptisch. Paul de Hert en Karen Meerschaut(iii) stellen « Onderzoek toont niet aan dat een normenopbuw door repressie en een gespierde aanpak werkt. Initiatieven in de lijn van een veiligheids-en politiestaat, moeten zoveel mogelijk worden ingeruild voor sociale initiatieven die werken aan de heropbouw van de sociale orde.... sociale ondersteuning in plaats van social controle. »
Sommige bestuurlijke autoriteiten: « Vaststellen en vervolgen is geen taak voor de gemeentes, maar voor het parket en voor de gemeentes zijn er andere middelen «
En ook bij de bestuurlijke autoriteiten zelf die de Gas-wet zouden moeten implementeren is er geen eenduidigheid. Zo staat er in het onderzoeksrapport « Evaluatie van de toepassing van de wet betreffende de administratieve sancties in de gemeenten-7 jaar gemeentelijke administratieve sancties »(iv), dat 36 gemeenten die niet van plan waren de Gas-wet te implementeren als hoofdreden gaven dat « er verbaliserende instanties bestaan wiens taak het wél is feiten op te sporen en te vervolgen met name de politie en het parket. Zij (de gemeenten) willen deze taak dan ook niet op zich nemen, te meer omdat ze de mening toegedaan zijn dat ze het vertrouwen van hun inwoners dreigen te verliezen als besturende instantie. Drie van deze gemeenten stellen het nog scherper. Overschakelen naar een systeem van administratieve sancties zou een schending van het principe van de « scheiding der machten » inhouden. » (p. 15) ».
Van zijn kant laat Koen Van Heddeghem, stafmedewerker Lokale politie en Veiligheid bij de Vereniging van Vlaamse Steden en gemeenten het gezond verstand spreken wanneer hij stelt: Het heeft geen zin de vervuiler te bestraffen als er door de gemeente nergens vuilbakken of containers worden voorzien om het vuil te deponeren. Het plaatsen van een aantal vuilbakken op een aantal strategische plaatsen zal eerder een oplossing bieden dan het louter sanctioneren van de overtreder. Gemeenten dienen voldoende voorzieningen te plaatsen die overtredingen kunnen voorkomen (v)
Het straathoekwerk: « Gas-boetes zijn sociaal discriminerend »
Cis Dewaele, coördinator straathoekwerk Vlaanderen wijst op het volgende: « Als we de lijst van gedragingen (die als overlast betiteld worden) bekijken, zien we een directe link aan de maatschappelijk kwetsbare groepen in onze samenleving. ... Misschien zouden deze lijsten er anders uittzien mochten ook deze groepen hun inbreng doen. Onheus bejegend worden, veelvuldig gecontroleerd of geviseerd worden, gediscrimineerd worden, beschimpt worden... zouden misschien ook als overlast geboekt staan. »(vi)
Ook de berichten rond de praktijk van de Gas-boetes zijn weinig opbeurend. Zo stellen de Antwerpse straathoekwerkers van CAW Metropool vast dat « de gemeentelijke administratieve sancties vooral de daklozen treffen » en meldt Rachid Zaimi, coördinator straathoekwerkers dat « de Gas boetes de daklozen nog meer in de schulden duwen »(vii) Hoewel de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens zegt dat « wie een boete wil vermijden, geen overtreding mag maken , maar dat het zeker niet de bedoeling is om daklozen te treffen »(viii) lijkt het toch niet zo vergezocht te veronderstellen, dat vooral « havenots » door die boetes worden getroffen. Zo meldt een artikeltje in De Morgen(ix) dat « het innen van een boete iets anders is als het uitschrijven » ... en dat « in Antwerpen twee derde van de sancties niet betaald worden, voornamelijk omdat de beboete personen onvermogend zijn ».
Wat met de democratische actievoerder?
Wat ons vooral interesseert is de impact van de nieuwe wetgeving op de democratische actievoerder.
Nog niet zo lang geleden bevestigde het Europees Hof voor de rechten van de mens het belang van actiegroepen. Steel en Morris, twee actievoerders van London Greenpeace waren door de Britse rechtbank veroordeeld tot gigantische schadevergoedingen wegens laster aan Mc Donalds. Steel en Morris gingen naar het Europees Hof en kregen op 15 februari 2005 gelijk. Het E.H.R.M. beklemtoonde dat in een democratie zelfs kleine en informele campagnegroepen, zoals Londen Greenpeace, hun activiteiten effectief moeten kunnen uitoefenen, en is het belangrijk dat deze alternatieve groeperingen hun ideeën over thema's van algemeen belang, zoals gezondheid en milieu, kunnen verspreiden (§§ 88-89).(x)
Enkele recente casussen
We willen hier nog dieper ingaan op de nefaste gevolgen van de Gas-wet voor de actievoerder aan de hand van volgende concrete ervaringen:
# Op 11 september 2006 brengt Mw Arroyo, presidente van de Filipijnen een bezoek aan de Sint Michielskathedraal van Brussel. Een twaalftal betogers bevinden zich in het parkje voor de kerk, waaronder een verantwoordelijke van het ACV. Ze protesteren tegen de Filipijnse regering wegens het vermoorden van vakbondsmensen. Na het vertrek van de presidente verlaten de manifestanten de plaats. Volgens eigen woorden van de politie werd er niets beschadigd, werd er geen geweld gebruuikt en waren er geen gekwetsten.. Een tweetal maanden later eist de stad echter een Gas-boete wegens « niet toegelaten betoging ».
# Einde oktober 2006 valt het Mexicaanes leger binnen in destad Oaxaca, waar de bevolking het ontslag eist van de corrupte gouverneur. Er vallen tientallen burgerdoden en activisten « verdwijnen ». De vakbeweging, studenten en mensenrechtenorganisaties slaan alarm. Maandag 30 oktober 2006 werd uitgeroepen tot internationale protestdag. Een dertigtal personen houden een spontane protestactie voor de Mexicaanse ambassade in Brussel. Deze actie verloopt vreedzaam en de ambassadrice ontvangt een delegatie van de actievoerders. De manifestatie wordt daarna ontbonden zonder probleem. Dat is echter niet met de Gas-wet gerekend..., want een tiental mensen ontvangen een vijftal maanden later een Gas-boete wegens « niet aangevraagde » betoging.
# Op 23 augustus 2007 worden op de zijkanten van een telefooncel in Antwerpen een paar affiches aangetroffen, die aangebracht zijn met zelfklevende doorschijnende « tape ». De affiche kondigt een concert aan te Brussel in De Vaartkapoen een cultureel centrum van Sint Jans Molenbeek. Dit centrum heeft een kleine concertzaal, waar veelal kleinere en opstartende muziekgroepjes optreden. De Vaartkapoen, krijgt als « verantwoordelijke uitgever » van de affiche een Gas-boete gepresenteerd van de stad Antwerpen.
# Einde 2007 worden twee PTB- kandidaten voor de parlementsverkiezingen van juni 2007 ervan verwittigd dat de stad Luik hun een Gas-boete oplegt wegens plakken van affiches op twee niet toegelaten plaatsen tijdens de verkiezingscampagne. De dader van het plakken is niet bekend, maar omdat de affiches hun portret bevatten krijgen de twee PTB- kandidaten de Gas- rekening...
# Op 01 november 2007 organiseerde Dak (Daklozen-actiecomité) in samenwerking met een brede waaier (drug)hulpverleningsorganisaties een manifestatie op het De Coninckplein. Ook volgens de politie was deze manifestatie kleinschalig en absoluut vreedzaam. Volgens de Stad was de manifestatie wel toegelaten, maar niet op het De Concinckplein Dak kreeg een Gas-boete gepresenteerd.
Specifieke pijnpunten vanuit het oogpunt van de democratische actievoerder
Alle heikele punten van de Gas-wet, die we hierboven hebben aangeraakt, zoals de sociale discriminatie en de keuze voor repressie in plaats van echte preventie gelden onverminderd voor Gas-boetes toegepast op de democratische actievoerder. Deze wordt immers op een dubbele manier gediscrimineerd. Als niet kapitaalkrachtige actievoerder, die geen dure mediacampagnes kan voeren, heeft hij/zij de straat meer nodig. Maar vele gemeenten zijn voor zulke actie niet direct «klantvriendelijk ». Zo is bijvoorbeeld het aantal toegelaten plaatsen om affiches te plakken in vele steden en gemeenten ondermaats. De plakkers geeft men dan maar een Gas-boete. Dus repressie in plaats van preventie .
Grondwet en E.V.R.M. : de vrijheid is de regel, de beperking de uitzondering
Volgens de Belgische Grondwet kan de overheid de vrije meningsuiting niet verhinderen of onderwerpen aan voorafgaandelijke toelatingen. Preventieve maatregelen zijn immers principieel verboden. Dat verbod komt zeer duidelijk tot uiting in de artikels 19 (vrijheid van meningsuiting) en 25 (vrijheid van drukpers). Artikel 25 vermeldt expliciet het verbod van censuur.
De enige uitzondering zijn -de vergaderingen in open lucht- waarvoor regelende maatregelen toegelaten zijn.
Maar er is meer. De In België uitgevaardigde maatregelen moeten ook getoetst worden aan het E.V.R.M.
Professor Velaers stelt in dit verband:
zal elke beperking .. aan het vereiste nodig in een democratische samenleving dienen te worden getoetst. Zowel de politieverordening als de toepassing ervan in het individuele geval dienen nodig te zijn in een democratische samenleving.. Zowel het motief, als het doel en het voorwerp van de politiemaatregel zal door de rechter dienen te worden onderzocht. We herinneren er hier aan dat vereist is dat er wat het motief betreft- een besoin social impérieux, een pressing social need dient te bestaan om de vrije meningsuiting ter wille van de handhaving van de openbare orde te beperken. Zoals VAN DER STICHELE terecht stelde, is het nut of de noodzaak van een politiemaatregel een element van zijn wettelijkheid, vooral wanneer hij aan een erkende vrijheid raakt. .. Terecht werd benadrukt dat al deze aspecten van de noodwendigheid rechtmatigheidsvoorwaarden zijn en niet slechts een opportuniteitskwestie waarover de overheid discretionair zou kunnen oordelen.(xi)
De rechtspraak van de Raad van State : de « regelende » macht van de gemeenten heeft grenzen
Het bovenstaande betekent dat de macht van de gemeenten om in het kader van de « openbare orde » maatregelen te nemen die een impact hebben op de vrije meningsuiting, beperkt is en ondergeschikt aan het belang van de fundamentele rechten vervat in de Grondwet en het Europees verdrag voor de rechten van de mens.
Meermaals heeft de Raad van State gemeentes teruggefloten, wanneer ze te ver gingen in hun verordeningen. Zo bijvoorbeeld heeft de Raad van State(xii) de vernietiging uitgesproken van het Antwerps pamflettenreglement, dat het verspreiden van pamfletten wilde onderwerpen aan een voorafgaandelijke melding. Meer recent nog stelde de Raad van State dat «het handhaven van de openbare orde er immers juist dient in te bestaan dat de burgers de mogelijkheid wordt geboden om te genieten van hun rechten en vrijheden ; dat in elk geval niet kan worden aanvaard dat, in die gevallen waarin de uitoefening van grondwettelijke rechten en vrijheden aan beperkingen mogen worden onderworpen, het verbod de regel zou worden en het recht of de vrijheid de uitzondering. »(xiii)
Jarenlange vaste rechtspraak van de Raad van State, onlangs nog bevestigd(xiv), hanteerde ook een restrictieve interpretatie van het begrip « openbare orde ». De Raad van State maakt een onderscheid tussen « materiële openbare » orde en « morele openbare orde ». Wanneer enkel deze laatste in het gedrang is, kunnen gemeenten niet optreden.
Deze rechtspraak is volkomen logisch vanuit grondrechtelijk oogpunt. Paul de Hert en Karen Meerschaut schrijven in een voetnoot(xv) onder laatsgenoemd arrest daarover het volgende : « Het achttiende-eeuwse openbare ordebegrip en het door de Raad van State gehanteerde onderscheid tussen een materiële en morele openbare orde, heeft een duidelijke rechtsbeschermende finaliteit. Het Franse decreet van 14 december 1789 betreffende de samenstelling der gemeenten, kent reeds de drie welgekende componenten aan dit begrip toe : openbare rust, openbare veiligheid en openbare gezondheid. De plicht tot handhaving van de openbare orde behelst het streven naar een maximale realistaie van de rechten en vrijheden van de burgers, met inachtneming van het respecteren van diezelfde rechten en vrijheden van de andere burgers van de gemeenschap en van de gemeenschap als entiteit. »
De bedoeling van de « GAS »-wet : de rechtspraak van de Raad van State ontwijken en de gemeenten meer armslag geven
De indieners van het wetsontwerp, dat nadien de « GAS »-wet zou worden, wonden er geen doekjes om. De restrictieve rechtspraak van de Raad van State was hun een doorn in het oog. In de memorie van toelichting bij het wetsontwerp(xvi) staat letterlijk : « Het is de bedoeling van dit ontwerp deze rechtspraak van de Raad van State voor een gedeelte te ontwijken(xvii)en de gemeenten wat meer armslag te geven voor het daadwerkelijk voeren van een lokale veiligheidspolitiek »
Wat met het argument van de voorstanders van de GAS-boetes dat de parketten teveel inbreuken seponeerden ?
Eén van de tot in de treure herhaalde- argumenten om de Gas- boetes in te voeren, was dat de parketten teveel inbreuken seponeerden.(xviii) Een variant van dat argument is dat de parketten moeten ontlast worden « om zich met ernstiger zaken bezig te houden ». Dit houdt al een tegenstrijdigheid in, want als de parketten teveel seponeren, bestaat er ook geen overbelasting..
Los daarvan is de vraag wat zou er bijvoorbeeld mis geweest zijn met het seponeren van de « inbreuken » van spontane betogingen (zie de drie bovenvermelde casussen). Het is geen gewaagde veronderstelling dat deze « inbreuken » , die ook voor de invoering van de Gas-wet- strafbaar waren volgens de poilitiecodex- toch niet tot vervolging zouden hebben geleid, en wél om reden dat er geen sprake was van ordeverstoring.
Dat deze betogingen nu wél aanleiding zijn tot een Gas-boete heeft te maken met twee dingen. Ten eerste het « overlastdenken » waarvan ook de vrije meningsuiting het slachtoffer is geworden en dit in weerwil van de Grondwet, het E.V.R.M. en de rechtspraak van de Raad van State. Ten tweede het « automatisme » van de Gas-boete : de gemeente kan ze onmiddellijk opleggen, niet gehinderd door enige onafhankelijke rechterlijke controle.
Wat is de waarde van het argument van de voorstanders van de GAS-boetes dat de Gas-wet moest ingevoerd worden, omdat veel inbreuken niet bestraft werden, wegens « het ontbreken van een dader » of het « gebrek aan voldoende bewijsmateriaal » ?
Het argument dat de Gas-wet een einde zou kunnen maken aan de situatie van voorheen bestaande seponering wegens « het ontbreken van een dader » of het « gebrek aan voldoende bewijsmateriaal »(xix) is totaal absurd. Het ontbreken van een dader » of het « gebrek aan voldoende bewijsmateriaal » zijn nu eenmaal feitelijke elementen. Als er geen dader is geïdentificeerd of als er geen bewijs is, dan kan ook de Gas-wet dit probleem niet oplossen... Tenzij de gemeentes tot « dader » « bombarderen » wie geen dader is . En dat is precies wat sommige gemeentes gedaan hebben Dit gaat zover dat een Gas-boete voor het plakken van een affiche wordt opgelegd aan de verantwoordelijke uitgever van die affiche(xx), die met het plakken niets te maken heeft (zie voorbeeld van De Vaartkapoen, hierboven) of zelfs dat de persoon wiens foto op de affiche staat en die evenmin iets te maken heeft met het plakken, de rekening krijgt (zie voorbeeld van PTB Luik, hierboven). Deze werkwijze is volkomen onwettelijk. Het is één ding dat de Gas-wet aan de gemeentes de bevoegdheid geeft om overtreders van haar reglementen een administratieve boete op te leggen. Maar dit houdt geenszins in dat de gemeentelijke reglementen tot overtreder kunnen uitroepen, wie geen enkele band heeft met de overtreding. Als de gemeentes dat wel doen, gaan ze buiten het kader van de Gas-wet.
Bovendien geldt in strafzaken dat er er een verband moet zijn tussen de strafbare daad, die tenlaste wordt gelegd en de dader tegen wie de sanctie wordt genomen. Dat wil zeggen dat zowel het materieel element als het moreel element van een beweerd misdrijf specifiek moet toegeschreven kunnen worden aan een persoon-dader. Het administratief recht laat evenmin toe om blindelings te straffen en vereist eveneens dat steeds een onderzoek naar de schuld moet gebeuren, dit is m.a.w. hetzelfde principe als in het strafrecht.
De bovenvermelde gemeentelijke beslissingen schenden bijgevolg het algemene principe van het persoonlijk karakter van de sanctie zowel in het administratief recht(xxi), als in het strafrecht(xxii).
Wat met het argument van de voorstanders van de GAS-boetes dat de procedure moest worden vereenvoudigd om een « lik op stuk »- beleid te voeren ?
Vooreerst is het overduidelijk dat bij dit gemeentelijk sanctiesysteem de steden en gemeenten tegelijkertijd optreden als wetgever, politiemacht en rechter en zelfs als financieel belanghebbende partij. M.a.w. het principe van de scheiding der machten en de onpartijdigheid wordt hier overboord gegooid.
Zeer terecht stelt het advies van de afdeling wetgeving van de Raad van State bij het voorontwerp van wet(xxiii)« dat de strafrechterlijke aard, in de zin van artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, van deze sancties buiten kijf lijkt te staan, aangezien die sancties een hoofdzakelijk repressieve bedoeling hebben. Bijgevolg moet worden nagegaan of de procedures die door het voorontwerp worden ingevoerd, de garanties bieden die in dat Verdrag worden voorgeschreven. Een van die garanties is dat bij een onafhankelijke en onpartijdige rechterlijke instantoe een beroep met volle rechtsmacht moet kunnen worden ingesteld tegen de administratieve beslissing, waarbij die sanctie wordt opgelegd. »
Weliswaar voorziet de Gas-wet, dat er beroep kan ingesteld worden bij de politierechtbank, maar onderstaand schema maakt duidelijk dat de Gas-wet de toegang tot de onafhankelijke rechter in de praktijk uitgehold en onbetaalbaar gemaakt heeft.
Het maneuver dat gebruikt werd is wat in wezen een straf is- te bestempelen als een « administratieve maatregel », om aannemelijk te kunnen maken dat een aantal fundamentele rechten van verdediging, zoals het vermoeden van onschuld, niet gelden voor de zgn. « administratieve of burgerlijke » procedure, waarop het gerechtelijk wetboek van toepassing werd verklaard.
Niet voor niets merkt de afdeling wetgeving van de Raad van State op : « Het laat zich aanzien dat men met de ontworpen tekst, door de sancties die de gemeenten kunnen opleggen aan degenen die een gemeentereglement of verordening overtreden als administrateve sancties te bestempelen, de toepassing heeft willen uitsluiten van de regels van algemeen strafrecht .. «(xxiv)
En verder voegt de afdeling wetgeving van de Raad van State eraan toe : « . doet de vraag rijzen of het niet beter zou zijn, om, in plaats van de bepalingen van het Gerechtelijk Wetboek van toepassing te verklaren op de procedure bij de politierechtbank, de regels inzake strafvordering toe te passen. »(xxv)
Kortom aan het kind werd een andere naam geven, om de in het strafrecht bestaande- rechtswaarborgen weg te gooien.
Cynisme van het beleid
Als uitsmijter enkele citaten die helaas aantonen dat de beleidsmakers wel degelijk op de hoogte zijn van de ernstige kritieken, maar er zich geen snars van aantrekken.
Hoewel heel de procedure erop gericht is, dat beroep instellen uiterst moeilijk en kostelijk is en het trouwens de nauwelijks verholen bedoeling was van de voorstanders van de Gas-wet om juist géén gerechtelijke procedures te hebben, verklaart burgemeester Patrick Janssens : « Wie geen boete wil vermijden, moet geen overtreding maken » en verder « bovendien kan de boete nog steeds worden betwist ».(xxvi)
Tom Meeuws, directeur Integrale Veiligheid van de stad Antwerpen stelt : « Tegenstanders van een overlastaanpak wijzen er in een filosofische bui vaak op dat overlastbestrijders de stad in feite willen uitgommen. Want een stad, het stadsleven, kan toch nooit harmonieus verlopen. Wrijving en conflict, ongemak en het leren omgaan met verschil behoren toch tot het wezen van de stad ? . Het weze duidelijk, we zijnin de stad die hoge retoriek .. lang voorbij. »(xxvii)
Verder vindt hij de kritiek onaanvaardbaar en breekt hij ook een lans voor een soort « bestuurlijke klassejustitie », waar hij poneert : « Kritiek op de overlastaanpak slaat in die zin om in een motie van wantrouwesn ten aanzien van de bestuurskracht van steden. Dit is vanzelfsprekend noch wenselijk, noch aanvaardbaar. Het is niet wenselijk omdat in de renaissance die de stad nu beleeft, de verwachtingen van burgers ten aanzien van hun lokale beleidsmakerts navenant zijn. We kunnen de rol nu niet meer lossen. Het is bovendien onaanvaardbaar omdat in het geval van Antwerpen, er voor gekozen is om een federale wet die bedoeld is voor de steden, op uitputtende wijze uit te voeren. Steden zoals Antwerpen ontvangen de komende jaren, meer volk dan ooit. De spanning tussen arm en rijk, nooddruft en welstand, zal alleen maar toenemen en daarmee de vraag naar ordehandehaving en overlastbeteugeling. Het is onze overtuiging dat die spagaat almaar meer zal vragen van een lenige overheid die bereid is om overlast zonder veel poespas aan te pakken. «(xxviii)
Besluit
Het ziet er niet goed uit voor de niet-kapitaalkrachtigen en de actievoerders die het opnemen voor die doelgroep. Zelfs als de politierechtbanken niet zouden meegaan in de Gas-logica is dat maar een doekje voor het bloeden, want de kosten van de procedure voor de politierechtbank wegen niet op tegen de som van de boetes. In het algemeen is de Gas-wet voor ernstige kritiek vatbaar. Op zijn minst zou al wat de vrije meningsuiting aangaat moeten onttrokken worden aan dit soort administratieve rechtspraak en de toegang tot de onafhankelijke rechter zou opnieuw automatisch en kosteloos moeten worden.
Edith FLAMAND
- - - - - - VOETNOTEN - - - - - -
(i) Wet van 13 mei 1999 tot invoering van de gemeentelijke administratieve sancties, B.S. 10 juni 1999
(ii) Kamer van volksvertegenwoordigers, gewone zitting 1998-1999, 2031/1-98/99
(iii)De Belgische discussie over overlast en GAS vanuit stedelijk en grondrechtelijk perspectief: case study van het Brussels hoofdstedelijk gewest , bijdrage van Paul de Hert en Karen Meerschaut op het colloquium van 16 maart 2007 van PROGRESS lawyers Network over « Veiligheidsbeleid : Meer strafstaat, minder sociale staat ? «
(iv) Te downloaden via site IBZ POD Maatschapplijke Integratie
(v)Bestuurlijke aanpak van overlast: de gemeentelijke administratieve sancties in Panopticon, 2006.2, p. 34
(vi) Cis Dewaele, Overlast bestaat niet, in Update in de criminologie, Overlast en de maatschappelijke aanpak ervan, Wolters Kluwer Belgium, 2008, p.47 e.v
(vii) GVA Metropool, 07 mei 2008, p. 16
(viii) GVA Metropool, 07 mei 2008, p. 16
(ix) De Morgen, 07 juli 2006, p.5
(x) Steel et Morris t. Verenigd Koninkrijk (Verzoekschrift n° 68416/01) geciteerd in het Rechtskundig Weekblad van 06 oktober 2007, p. 247 e.v.
(xi) Jan Velaers : « De beperkingen van de vrijheid van meningsuiting », Deel II, Maklu Uitgevers Antwerpen-Apeldoorn, 1991, p. 766,767
(xii) Raad van State, arrest n° 80.282 dd. 18 mei 1999
(xiii) Raad van State, arrest n° 103.730 dd. 19 februari 2002
(xiv) Raad van State, arrest n° 166.573 dd. 11 januari 2007
(xv) Rechtskundig Weekblad, 2007-2008, p. 954
(xvi) Kamer van volksvertegenwoordigers, gewone zit
Gefundeness Fressen : "Crunchy Koekelberg-Porn-Case - PART I" - B
Begin deel (B) ...Het vervolg...!!
Op dinsdag 4 november om om 22u08...
...
Humo: "We gaan vonnis nu uitvoeren, we kunnen niet anders"
Het bevelschrift van de Brusselse rechter in kort geding is vanavond dan toch nog betekend aan het weekblad Humo. Dat gebeurde rond 21 uur, aldus hoofdredacteur Jörgen Oosterwaal.
Beraden over stappen
"We gaan het vonnis nu uitvoeren, we kunnen niet anders want er hangt ons een dwangsom boven het hoofd", verklaarde hij aan het persagentschap Belga. De uitgever heeft onmiddellijk alle verkooppunten aangeschreven met de vraag om Humo niet langer te verkopen.Morgen gaat de uitgever zich beraden over de stappen die hij kan nemen.
Aangepaste Humo in winkels
"Maar het is onze bedoeling om zo snel mogelijk -wellicht een aangepaste- Humo opnieuw in de winkelrekken te brengen. Er staan nog genoeg interessante artikels in die we onze lezers niet willen onthouden", aldus de hoofdredacteur. (belga/mvdb)
...& We kijken natuurlijk ook eventjes naar de heisa die het dinsdag 4 november 2008 op tv heeft gegeven...
...
HUMO HAALT ALLE MAGAZINES UIT DE REKKEN
di 04/11/08 23:31 - Humo heeft alle verkooppunten gevraagd om de exemplaren van de jongste editie uit de winkelrekken te halen. "We kunnen niet anders dan ingaan op het vonnis van de rechter in kort geding", klinkt het. Een Brusselse rechter legde het blad een dwangsom op na een klacht van politiebaas Fernand Koekelberg en Sylvie Ricour.
Politiebaas Fernand Koekelberg en zijn secretaresse Sylvie Ricour dienden een klacht in tegen Humo.
Het blad publiceerde in de jongste editie in de rubriek "Het gat van de wereld" een fotomontage van Sylvie Ricour en Fernand Koekelberg in een compromitterende houding.
De rechter legde een dwangsom op van 250 euro per verkocht exemplaar. "De fotomontage is een ernstige schending van de privacy van mijn cliënt en haar imago", meldt Vincent De Wolf, de advocaat van Sylvie Ricour.
"We kunnen niet anders"
De hoofdredacteur van Humo meldt dat het blad het vonnis zal volgen. "We kunnen niet anders, want er hangt ons een dwangsom boven het hoofd", zegt Jörgen Oosterwaal.
De uitgever heeft alle verkooppunten aangeschreven met de vraag om Humo niet langer te verkopen. Morgen gaat Sanoma Magazines zich beraden over de stappen die het kan ondernemen.
"Het is de bedoeling om zo snel mogelijk - wellicht een aangepaste versie - te verkopen. Er staan nog genoeg interessante artikels in voor onze lezers", aldus Oosterwaal.
Oosterwaal is het niet eens met het vonnis. "De lezer ziet dat het een fotomontage is, getrukeerd, overdreven, grotesk en dat staat op pagina 175 in een satirische rubriek."
"De afgelopen maanden is in alle media gesuggereerd dat twee gewezen secretaresses op een onwelvoeglijke manier carrière gemaakt hebben bij de politie. Wat we doen, is daar mee lachen", klinkt het.
"Verbijsterd dat dit nog altijd kan"
Pol Deltour, nationaal secretaris van de Vlaamse Vereniging van Journalisten noemt de rechterlijke beslissing een "vorm van preventieve censuur".
"Ik ben verbijsterd dat dit nog kan. Twee dingen storen: dit gaat om preventieve censuur want de verspreiding wordt verhinderd. Bovendien gaat het om een satire, dat maakt het het nog erger", aldus Deltour.
De secretaris van de VVJ hoopt dat Humo geen gehoor zal geven aan de uitspraak. Morgen zal de VVJ zich formeel uitspreken over de zaak in een raad van bestuur.
De 'verboden' Humo van afgelopen dinsdag mag voorlopig niet opnieuw in de rekken komen. Het derdenverzet dat het weekblad had aangetekend tegen een beslissing van een Brusselse kortgedingrechter eerder deze week, is vandaag door diezelfde rechter verworpen. De uitspraak van dinsdag werd dus bevestigd. Humo laat weten dat het hoger beroep zal aantekenen.
Dinsdag besliste de Brusselse kortgedingrechter dat Humo alle exemplaren van het nummer van 4 november uit de rekken moest halen op straffe van een dwangsom van 250 euro per nummer. Het vonnis kwam er na klachten van politiebaas Fernand Koekelberg en diens secretaresse Sylvie Ricour. In een fotomontage, die verscheen in de satirische reeks "Het gat van de wereld", werden de hoofden van het Koekelberg, Ricour en zijn andere secretaresse geplakt op naakte lichamen in een expliciete seksuele pose.
Humo tekende derdenverzet aan, maar vandaag bevestigde de rechter de beschikking van dinsdag. Wel werd het bedrag van de dwangsom geplafonneerd op 25.000 euro. (belga/sps)
Het weekblad Humo legt vrijdag een aangepaste versie van het tijdschrift in de rekken, nadat een rechter het uit roulatie liet nemen. Dat is vernomen van hoofdredacteur Jörgen Oosterwaal: "De cover is anders en ook binnenin zijn er kleine veranderingen. De fotomontage is gecensureerd."
Koekelberg en Ricour
Een Brusselse kortgedingrechter besliste gisteren dat Humo alle exemplaren van het blad uit de rekken moest halen op straffe van een dwangsom van 250 euro per nummer. Het vonnis kwam er na klachten van politiebaas Fernand Koekelberg en diens secretaresse Sylvie Ricour. In een fotomontage, die verscheen in de satirische reeks 'Het gat van de wereld', werden de hoofden van Koekelberg, Ricour en zijn andere secretaresse geplakt op naakte lichamen in een expliciete seksuele pose.
Verzet
Intussen heeft Humo derdenverzet aangetekend tegen de beslissing van de rechtbank. De kortgedingrechter zou zich daarover vandaag nog uitspreken, maar daar kon Oosterwaal niet op wachten: "We moesten snel beslissen een nieuwe Humo te maken. Technisch en organisatorisch was het niet mogelijk om te wachten op de uitspraak van de rechter". Oosterwaal sluit intussen niet uit dat er een procedure ten gronde komt, waarbij de uitgever eventueel een schadevergoeding eist. "Onze advocaten bekijken wat mogelijk is. Maar dat we hier ook financiële schade door hebben geleden, is duidelijk." (belga/bf)
Het derdenverzet dat het weekblad Humo heeft aangetekend tegen een beslissing van een Brusselse kortgedingrechter eerder deze week, is vandaag door diezelfde rechter verworpen. De uitspraak van dinsdag werd dus bevestigd. Humo laat weten dat het hoger beroep zal aantekenen.
Dwangsom
Een Brusselse kortgedingrechter besliste dinsdag dat Humo alle exemplaren van het nummer van 4 november uit de rekken moest halen op straffe van een dwangsom van 250 euro per nummer. Het vonnis kwam er na klachten van politiebaas Fernand Koekelberg en diens secretaresse Sylvie Ricour. In een fotomontage, die verscheen in de satirische rubriek "Het gat van de wereld", werden de hoofden van het Koekelberg, Ricour en zijn andere secretaresse geplakt op naakte lichamen in een expliciete seksuele pose.
Humo besliste dinsdag meteen om derdenverzet aan te tekenen tegen de beslissing die was bekomen op eenzijdig verzoekschrift. Het weekblad had zich dus niet kunnen verdedigen. Vandaag bevestigde dezelfde rechter echter de beschikking van dinsdag. Wel werd het bedrag van de dwangsom geplafonneerd op 25.000 euro.
Publieke personen
"Een van de voornaamste motiveringen om haar beslissing te bevestigen, luidde dat de in de fotomontage afgebeelde personen geen publieke personen zouden zijn en dat de fotomontage om die reden een inbreuk zou zijn op hun privéleven", meldt Humo vandaag in een persbericht. "Nochtans stelden wij vast dat de tegenpartijen vorige dinsdag zelf meteen met de bekomen uitspraak naar de pers liepen, lang vóór wij zelf op de hoogte waren", luidt het. Volgens het weekblad moet Fernand Koekelberg als hoofd van de federale politie wel degelijk als een publieke persoon worden beschouwd.
De rechter stelde vandaag wel vast dat Humo alle nodige maatregelen had genomen om alle exemplaren van het weekblad uit de rekken te nemen. Zij plafonneerde het bedrag van de dwangsom op 25.000 euro. "Omdat wij effectief meteen alles in het werk gesteld hebben om Humo in de meer dan 6.000 verkooppunten uit de rekken te halen, zijn wij er van overtuigd dat er géén dwangsom verschuldigd kan zijn", reageert het weekblad.
Persvrijheid
Humo is van plan om hoger beroep aan te tekenen tegen de beschikking van vandaag. Indien nodig, zal het blad ook daarna de procedure nog voortzetten. De uitspraak druist volgens Humo in tegen de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Het blad herinnert er ook aan dat de fotomontage een schoolvoorbeeld van satire was, in een rubriek die bekendstaat als uitgesproken satirisch. (belga/ka)
"Belgische rechter negeert Europese rechtspraak in zaak-Humo"
De beslissing van de Brusselse kortgedingrechter om de verkoop van het weekblad Humo stop te zetten, is niet in overeenstemming met de rechtspraak van het Europees Mensenrechtenhof. Dat zegt de Gentse professor Dirk Voorhoof, expert in mediarecht.
Dwangsom
De kortgedingrechter besliste dinsdag dat Humo alle exemplaren van het nummer van 4 november uit de rekken moest halen op straffe van een dwangsom van 250 euro per nummer. Het vonnis kwam er na klachten van politiebaas Fernand Koekelberg en diens secretaresse Sylvie Ricour. In een fotomontage, die verscheen in de satirische rubriek 'Het gat van de wereld', werden de hoofden van Koekelberg, Ricour en zijn andere secretaresse geplakt op naakte lichamen in een expliciete seksuele pose. Het derdenverzet van Humo werd vandaag door dezelfde rechter verworpen.
Mister Proper
Voorhoof stelt dat rechters in kort geding zich niet moeten gedragen als 'de Mister Proper van de rechtstaat', zeker niet in zaken waarin de pers- en expressievrijheid in het geding is. "Allicht heeft de rechter in kort geding, in de spoed waarmee het bevelschrift werd gevraagd en de slordigheid waarmee het werd geredigeerd, ook niet de tijd gehad om zich af te stemmen op de rechtspraak van het Europees Mensenrechtenhof in verband met precedenten over de botsing van het recht op privacy met het recht op pers- en expressievrijheid."
Moeder Teresa
Belgische rechters zijn nochtans verplicht om toepassing te maken van het Europees Mensenrechtenverdrag en van de rechtspraak van het Europees Hof, zegt Voorhoof. "Om maar één voorbeeld te noemen: nog niet zolang geleden vond het Hof in Straatsburg dat de veroordeling van een fotomontage, waarop een politicus herkenbaar was afgebeeld met een stijve penis, ejaculerend in het aangezicht van moeder Teresa, een schending impliceerde van de expressievrijheid in een democratische samenleving. Op zich mocht de montage best onfatsoenlijk zijn, maar de context van de montage en het satirische karakter ervan, die het Hof juist wel in rekening bracht, rechtvaardigden geen censuur."
Satire
Volgens Voorhoof gaat het in het geval van de fotomontage in Humo ook om satire. "Het is volstrekt duidelijk dat de fotomontage nep is, maar tegelijk wel op schalkse of onfatsoenlijke manier verwijst naar een recent en belangrijk journalistiek en maatschappelijk dossier dat de top van de federale politie, het kabinet van de minister van Binnenlandse Zaken en de minister zelf in verlegenheid heeft gebracht. Dat de betrokkenen de fotomontage niet kunnen waarderen, is begrijpelijk. Dat zij geschoffeerd zijn door de Humo-joke, is zelfs heel aannemelijk, maar dit volstaat op zichzelf nog niet om het betreffende nummer van Humo uit de rekken te halen." (belga/lpb)
Moet er nog zand zijn ?!... Zelden of nooit wordt er zoveel aandacht aan censuur betoond... alsof dit ook de enige "censuur" is die in dit kleine landje heerst trouwens...
Wat moeten we zo bijvoorbeeld denken van een zogezegde "Linkse & Onafhankelijke" krant als De Morgen, als die zelf ook "heel selectief" is in z'n eigenste berichtgeving... & daarmee bedoelen we dat De Morgen soms ook wel bewust zaken NIET laat verschijnen, om toch maar niet tegen de verkeerde schenen te schoppen &/of op lange tenen te trappen... Wat moet daar dan van gedacht worden ?!... Want in feite publiceert De Morgen toch ook maar mooi "wat ze wilt publiceren" &/of natuurlijk ook "màg" publiceren, 't is maar hoe je 't bekijkt... We kunnen ons ook niet inbeelden dat De Morgen nooit een "NJET voor publicatie" van bovenaf heeft gekregen... Want tenslotte, is het nog steeds zoals het altijd is geweest : "diens brood men eet, diens woord men spreekt !"... Het zou niet de eerste perschef zijn die z'n bek houdt uit schrik om te vliegen... Er zijn immers zoveel wachtenden die maar al te graag zijn plaats zouden willen innemen...
Daar waar kranten & openbare omroepen aan gedegen onafhankelijke onderzoeksjournalistiek zouden moeten doen, produceren ze de dag van vandaag alleen nog maar prut... nietszeggende inhoudsloze eenheidspap voor hersenloze mensen, voorgekauwde pulp zonder onderbouwde diepgang... kortom waardeloze trash...
...& Of we nu De Morgen lezen of De Standaard of Het Laatste Nieuws... het is allemaal ~soms letterlijk~ dezelfde eenheidsworst, dezelfde blubber zonder enige klaarheid, zonder degelijk standpunt... Sja, hier & daar is er een verschil ...een komma ...een woord of een toonzetting verschil, maar al bij al is het méér info-tainement in plaats van gedegen onderbouwde & onderzochte informatie...
...& Wat we De Morgen in deze toch wel meer dan behoorlijk kwalijk nemen & zeker als zogezegde kwaliteitsvolle linkse krant, is de journalistieke blindheid & doofheid voor 't diepere maatschappelijke gebeuren... Of is 't een verkapte levensnoodzakelijke "zelfcensuur" te noemen, om niet op de verkeerde ~politieke~ zere tenen te trappen & daar z'n goede relaties mee te verbrodden... Maar het is wel een beschamende zelfcensuur die De Morgen zichzelf oplegt, rond sociale onrust & andere maatschappelijke malaises & dat terwijl er toch wel her & der ter lande stakingen aan de gang zijn voor betere werkomstandigheden & waardiger verloning van werk. Of is 't nu ook al verkeerd te protesteren tegen de huidige sociale afbraak-politiek & tegen de huidige sociale uitbuiting, iets wat toch stilaan terug furore maakt... als rijk rijker wordt & arm armer, verglijden we terug naar sociale uitbuiting, dan is die er zelfs al want de kloof tussen arm & rijk is trouwens op een zeer manifeste wijze in ons dagelijks leven aanwezig... Trouwens, een andere naam dan sociale uitbuiting hebben we daar niet voor... zelfs al moet de economie gered worden, dan nog kan zoiets niet !! ...& dan hebben we het nog niet eens gehad over de intussen toch maar langs alle kanten opkomende armoede die overal in België z'n kop opsteekt, een armoede die dagelijks aangroeit met duizelingwekkende cijfers maar die ~uit schrik voor politieke onrust (?)~ nergens aan bod komt, noch een waardig forum krijgt... Kijk, bij zulk 'n ontij... De Morgen... Dè Grote Linkse & Onafhankelijke kwaliteitskrant... die zwijgt !! ...of ze murmelt enkele nietszeggende lijnen zonder enige echte bevlogenheid... & ook hier weer op die enkele uitzondering na !!
Is het niet de taak van die zogezegde onafhankelijke & vrije pers om ongeacht, toch op een onafhankelijke & vooral kritische wijze melding te ~blijven~ maken van zaken die bij nacht & ontij in dit land gebeuren, die aan de gang zijn & die leven, om dit te melden ?!... Is het niet de taak van de pers om voeling te houden met het maatschappelijk gebeuren, van hoog naar laag... tot zelfs de maatschappelijke onderkant aan toe & daar een gedegen onafhankelijke & kritische berichtgeving van te doen ?!... Of ontbreekt het daar aan enig eergevoel binnen z'n vakmanschap, of aan enig vakmanschap & gedrevenheid tout-court ?!... of simpelweg aan èchte ballen aan 't lijf om toch ~ondanks alles~ toch z'n ding te blijven doen zoals het hoort ?!...
...& Laten we daarin ook eerlijk zijn, De Morgen is niet de enige die in dit bedje ziek is... Waar blijft zo nu bijvoorbeeld "Dè Grote Ontzetting & Goddelijke Boosheid" van Mia Doornaert of... die van De Standaard om, naar analogie met de moslim cartoons de persvrijheid & de Oh zo grote te verdedigen Vrije Meningsuiting in dit land ter hulp te schieten ?!... Blijkbaar is er toch altijd alleen maar sprake van een zéér selectieve verontwaardiging ~vooral als het hen uitkomt~... we zijn toch zóóó boos als mensen met een àndere mening zich gekwetst voelen... maar zelf willen we ons het recht voorbehouden om zélf ten allen tijde ergens aanstoot aan te mogen nemen ?!... of aanstoot ~want dat is goed voor de kijkcijfers~ te mogen geven... zoals onze onnozelaars van de VRT met hun stom Hitler-forelleke...
Daar waar De Morgen in betere tijden ooit een zéér kritische, een zéér duidelijke "àndere" & vooral 'n zeer duidelijke rechtlijnige linkse krant kon genoemd worden, die er niet voor terug deinsde om zaken aan de orde te stellen, noch om enig blad voor de mond te nemen, is ze dàt ~jammer genoeg~ al lang niet meer... Die bezieling & die ethiek is verdwenen & verkwanseld, op soms een zeldzame sprankel van uitzondering(en) na...
Sinds de Krant deel uitmaakt van een grotere persgroep heeft ze dit uniekmakend element & concept voor een knevel, die haar quasi monddood maakt ingeruild & dat allemaal voor wat : om toch maar verder te mogen meevreten uit de grote (pers)ruif... & Intussen zijn ze daar ~& ook hier~ allemaal een ilussie armer... NEE, De Morgen is niet meer "Onafhankelijk & Links"...!! ...& JA, De Morgen is pulp, waardeloos papier waar morgen de sla wordt mee ingepakt op de groentemarkt...
...
Maar censuur heeft voor ons zo ook nog andere gedaanten, minder opvallend maar des te efficienter & des te drastischer in het beperken van de Vrije Mening. Wij hebben het daar al over gehad in onze beschouwing : "Het opiniemisdrijf ...ofte... Het fnuiken van ″Het Recht van Vrije Meningsuiting !!"... dat is dan wel een ander koekje om in Koekelbergse termen te blijven praten... Maar dit zijn dan zaken waar men in de officiele pers dan niet over spreekt, of toch niet op diezelfde manier, met de zelfde gedrevenheid als over dit onnozele halsmisdrijf : "The Crunchy Belgian Koekelberg-case - PART I"...
Waar zijn jullie top-journalisten dan ?!... Me dunkt dat dit wel zaken zijn die meer impact op ons eigenste privé-leven hebben dan dit onbenullige satirische plaatje... De Koekelberg-affaire is censuur van politieke satire het andere is censuur van het individu... Me dunkt belangrijk genoeg om aandacht aan te besteden, maar daar lezen we in onze nationale pers helaas niets over !!
Kijk... laat ons eventjes pijnlijk ernstig zijn. De ingevoerde ~lees goedgekeurde~ GAS-wetgeving, is zo nog een ander staaltje van regelrechte censuur, eentje die nog eens geweldadiger & fnuikender is dan alle voorgaanden samen... Maar ook hier hoort of leest men er niks over in de reguliere pers...
...& Aangezien er toch iemand kond moet van maken, zullen wij dat maar ineens doen bij deze :
Morgen !! "De GAS-wet vanuit het perspectief van de fundamentele democratische rechten" - Door Edith FLAMAND...
Gefundeness Fressen : "Crunchy Koekelberg-Porn-Case - PART I" - A
Het begint er zo stilaan meer & meer op te lijken dat België zich persé als het meest achterlijke land qua politiek & samenleving, maar dan vooral als de meest groteske pastiche van zichzelf wilt profileren... & wees gerust, we slagen daar zo stilaan in !!
Sinds dinsdag 4 november staat onze kleine onbenullige kafkajaanse bananenrepubliek alweer eens in rep & roer. Ditmaal voor een Humo... De door velen verafschuwde & baarlijke schrikduivel van onze Vlaemsche tijdschriften heeft het weer eens klaargespeeld om met een satirische fotocollage van onze Top-Flic Fernand Koekelberg & zijn sex... euh secretaresse Sylvie Ricour de voorbladen van onze Nationale pers te halen...
Spontaan schoot ons de gedachte door het hoofd : "Heeft ons Belgische Justitieapparaat nu echt eens niet méér zaken die met een nog grotere hoogdringdheid dienen behandeld te worden dan deze "Crunchy Koekelberg-Porn-Case ?!..." ...Wij dachten zo van wel...
Het ene beschamende politieke spektakel of incident is nog niet achter de rug, of kijk... het volgende dient zich reeds aan in al de glorie van de parodie op de parodie... Telkens straffer & béter, steeds hallucinanter & onwaarschijnlijker !! De werkelijkheid overtreft steeds elke fantasie. Kafka zou smullen !!
Een smuiïg overzicht bij deze...
...
VERZET VAN HUMO DOOR RECHTER VERWORPEN
vr 07/11/08 07:32 (UPDATE video) - De "verboden" Humo van afgelopen dinsdag mag voorlopig niet opnieuw in de rekken komen. De rechter in Brussel heeft het verzet van het blad verworpen.
Het tijdschrift was dinsdagavond uit de rekken gehaald, na een klacht van politiebaas Fernand Koekelberg en zijn secretaresse Sylvie Ricour. Zij stonden afgebeeld in compromitterende houdingen in een fotomontage in de satirische rubriek "Het gat van de wereld".
De rechter verbood de verkoop van Humo en legde een dwangsom van 250 euro op per exemplaar dat nog in de rekken bleef. De uitgever tekende verzet aan tegen deze beslissing, maar dat is nu verworpen.
Het bedrag van de dwangsom werd wel geplafonneerd op 25.000 euro. Humo is er echter van overtuigd dat er geen dwangsom verschuldigd kan zijn omdat alles in het werk gesteld is om de exemplaren meteen uit de rekken te halen.
"Koekelberg is wel publiek persoon"
Een van de argumenten van de rechter was dat Koekelberg en Ricour geen publieke personen zijn en dat de fotomontage om die reden een inbreuk is op hun privéleven. Humo vindt echter dat Koekelberg als hoofd van de federale politie "wel degelijk als een publiek persoon moet worden beschouwd".
Morgen ligt er een aangepaste versie van Humo in de rekken. Het blad gaat ook nog in hoger beroep. Het blijft erbij dat het "om een schoolvoorbeeld van satire gaat, in een rubriek in Humo die bekendstaat als uitgesproken satirisch".
Voor hoofdredacteur Jörgen Oosterwaal gaat om een "principezaak, het gaat over het recht op vrije meningsuiting en vrijheid van drukpers, een van de grondrechten van ons land, dus ik denk dat je daar best een robbertje over mag vechten."
Pol Deltour, nationaal secretaris van de Vlaamse Verening van Journalisten deelt de mening van Oosterwaal. "Dit belangt alle journalisten en redacties aan. Het gaat om het recht op satire. De manier waarop dit hier is aangetast, is schrijnend. Het gaat om een preventieve censuurmaatregel."
...& In De Morgen van vandaag ~vrijdag 7 november 2008~ verscheen het volgende...
...
De Morgen - BINNENLAND
Getrukeerde foto's Humo mogen niet meer verspreid worden
De Brusselse rechter in kort geding, die bij uiterste hoogdringendheid zitting hield, heeft vandaag verboden de beruchte getrukeerde Humo-foto's van politiebaas Fernand Koekelberg en diens secretaresse Sylvie Ricour nog langer te gebruiken en te verspreiden. Het verbod slaat op elk persorgaan en alle rechtspersonen en natuurlijke personen.
De rechter volgt daarmee de klagers Ricour en Koekelberg, vertegenwoordigd door advocaat Vincent De Wolf.
Websites
Ricour en Koekelberg waren vanochtend opnieuw naar de rechter gestapt, nadat ze vernomen hadden dat twee kranten de bewuste foto's op hun website hadden gezet.
Dinsdag besliste de rechter in kort geding al dat alle Humo-exemplaren uit de handel moesten genomen worden. In de satirische rubriek "Het gat van de wereld" waren namelijk getrukeerde, pornografisch geïnspireerde foto's verschenen van Koekelberg, Ricour en Anja Savonet. (belga/ka)
...& In De Standaard van vandaag vrijdag 7 november 2008...
...
MEDIA
vrijdag 07 november 2008 | Bron: belga
Getrukeerde Humo-fotos mogen niet meer verspreid worden
BRUSSEL - De Brusselse rechter in kort geding, die bij uiterste hoogdringendheid zitting hield, heeft verboden de beruchte getrukeerde Humo-fotos van politiebaas Fernand Koekelberg en diens secretaresse Sylvie Ricour nog langer te gebruiken en te verspreiden. Het verbod slaat op elk persorgaan en alle rechtspersonen en natuurlijke personen.
De advocaten van Koekelberg en Ricour, Marc Uyttendaele en Vincent De Wolf, waren vanmorgen opnieuw naar de rechter gestapt, nadat ze vernomen hadden dat de kranten De Morgen en Het Laatste Nieuws de fotomontages op hun website hadden gezet.
Dinsdag besliste de rechter in kort geding al dat alle Humo-exemplaren uit de handel moesten worden genomen. De fotomontages, waarbij de hoofden van de commissaris-generaal van de federale politie en zijn medewerkster op naakte lichamen in seksscènes geplakt zijn, verschenen in de satirische rubriek 'Het gat van de wereld' van het weekblad.
Het verbod dat nu is uitgesproken, geldt voor 'elke natuurlijke persoon, elke vennootschap, rechtstreeks of onrechtstreeks verantwoordelijk, via om het even welke tussenpersoon of niet, via om het even wel persorgaan, medium of audiovisuele drager of gegevensdrager'.
Aan het verbod is een dwangsom van 500 euro gekoppeld per drukwerk of per uur van publicatie.
Zo zonder te zeveren of te zwanzen & eerlijk gezworen & door de vingers getuft op ons voormalig onschuldig communiezieltje Menier de Juge... wij vonden de gewraakte spotprent ook maar heel toevallig op het net... we hoefden er ècht weinig of niks voor te doen om er pardoes op te botsen... we moesten er zelfs niet eens voor regen & wind trotseren, op jacht naar een in de ban geslagen papieren exemplaar van deze bewuste ~intussen "collectors"~Humo... Enkel maar eventjes googlen bij afbeeldingen met : humo + koekelberg ...& hop... daar is ie... als vierde !! Mijn opa zaliger, hoofdredacteur van de plaatselijke duivenbond z'n gazet zei het altijd al... "goed nieuws reist snel !!", maar die veteraan had dan ook in '14-'18 met zijn postduiven aan de IJzer in het Eerste Wereldoorlogsfront gezeten & die had zelfs tot z'n knoesels, in de modder, de stront & het bloed gestaan...
Al viel het ons wel quasi onmiddellijk op dat de bewuste & gewraakte prent van "The Crunchy Koekelberg-Porn-Case" zich in feite al lang reeds in 't nieuwe Obama-gebied bevond... in "The United States of Obama" meerbepaald... Onze Belgische Staat kan, als ze dat wil, er dus nog 'n fris klinkend diplomatiek & internationaal incident van maken !! ...Karel De Gucht, er is werk aan de winkel !! ...& De Crem hou je F-16's & je para's maar klaar om in dat Obamagebied "De Eer van Onsch Vaderland" te gaan verdedigen !! ...& Terwijl je dan toch bezig bent, zet ons land dan maar ook meteen eens snel op de wereldkaart, dan vindt men Aàààntwaarpe zo vanzelf... & dan hebben we die Oosterweelse Circusmasten van de Lange Wapper ook weer niet meer nodig om ons wereldwijd weer eens ~voor de zoveelste maal~ onsterfelijk belachelijk te maken !! ... Want zeg nu zelf, terwijl de helft van de grootste wereldsteden, na jarenlang z'n autostrades hoog in de lucht boven en over de stad te hebben geleid, deze nu snel-snel allemaal onder de grond stoppen om zoveel andere goeie & gezonde redenen, doet Aàààntwaarpe-'t-Stad natuurlijk net het tegenover gestelde... "Mad(e) in Belgium" zoals ze zeggen ...& natuurlijk ook "Toujours en Retard" zoals onze Wout Vercammen het al meer dan een kwarteeuw geleden voorspelde... Maar dat zijn andere "kul-tureeldere" histories waar we een avondvullend programma mee kunnen vullen...
...& Kijk !! Gut-gut-gut... waar draait het nu eigenlijk allemaal om zult u zich ~overigens net als wij~ onmiddellijk afvragen, want daarom zijn we in de eerste plaats beginnen googlen... Waarom moest ons reeds overbelast Belgisch juridisch systeem zonodig weer eens uit z'n sloffen schieten & uit z'n winterslaap worden gerukt ?!... Welke Koninklijke halsdaad was er geschied ?!... Werd de kroon ontbloot ?!... Werd onze Koning of onze prins stiekem gefotografeerd in z'n nakie, ondergoed op de enkels terwijl hij op de plee in 't geniep een Humo zat te lezen ?!... Zagen wij een naakte onbeschroomde & dartele Mathilde in een jacuzzi stoeiend onder een flonkerende koninklijke sterrenhemel met een naakte viriele tuinman die haar bloempje verzorgde ?!... Neen !! Hélaas-hélaas driewerf helaas, niets van dit àlles !!
In deze gaat het 'm om niet meer dus dan om een ~"Dè" gewraakte~ spotprent van onze alomgekende politietop Fernand Koekelberg & Co "In-Vollen-Diensttijd-Aen-Den-Arbeidt"... & wij die dachten dat het allemaal om een extra bijgeleverde levensgrote gratis centerfold-affiche te doen was...
...& Aangezien de gemiddelde luiheidsgraad van de gemiddelde bloglezer in onze contreien nogal vrij hoog ligt & we ook Google eventjes in die taak willen ontlasten, hebben we maar meteen een linkje geslagen, kwestie dat u als onze gezegende lezer daar geen surfvinger-syndroom ~iets gelijkaardigs als een tennisellenboog~ aan over houdt... Zeg zelf, zijn we goed of zijn we goed ?!... & wie toch op de zwart gecensureerde foto durft te klikken, die zal meteen zien dat deze schabouwelijke pornografische afbeelding zich... *YÈK-YÈK-YÈK* ...op "Obamees" grondgebied bevindt... "Imageshack" is bij ons weten immers "Obamees" ofte Amerikaans... Dus go-go-go De Gucht & De Crem... Doe Uw plicht !! Red ons !!
Màààrr... & hier komt 't dilemma aankwakkelen... Maken wij ons nu schuldig aan verspreiding als wij zeggen : "Kijk ... hier op deze link staat die bewuste fotocollage online !!" ?!... & Daarbij aansluitend, toen we zo bijvoorbeeld daarnet eventjes de plaatselijke frituur bezochten, mochten we zo opmerken dat het gewraakte collectors-item "Den Humo van 4 november 2008" daar toch maar in al z'n schoonheid open & bloot lag te schitteren & dan nog wel opengebladerd tot op de bewuste bladzijde... Maakt onze plaatselijke frituurbaas zich nu ook schuldig aan verspreiding, of wat ?!... & Zoals daarnet ook reeds vermeld... Het url waar deze bewuste fotocollage nù online staat, bevindt zich op een ander, dan een Belgisch Grondgebied... Hoe dacht Menier de Juge dat aan banden te leggen ?!... Het internet platleggen ?!... 'n Klein bataljonneke para's & Geniesoldaten sturen & het bewuste concern "Imageshack" Manu Militari daar gaan platleggen ?!... Of moeten wij gewoon toutcourt doen alsof deze link niet bestaat ?!... & is zodus er naar verwijzen reeds een strafbare daad op zichzelf ?!... Al loopt de keizer dus in z'n blote reet, we moeten toch maar "leve-de-keizer-met-z'n-nieuwe-maatpak" roepen ?!...
Hoe achterlijk !!...
...Et voilà... ziehier onze reeds alombekende, zeg maar intussen wereldwijd bekende gewraakte & verbannen spotprent...
Om dit frutseltje gaat het !! Dit is dus de bewuste gewraakte spotprent die zo hoognodig met àlle rechtsmiddelen uit de rekken moest worden geweerd om aan Onze Tere Vlaemsche Oghen te worden onttrokken ?!... Dit is dus het gewraakte artikel dat zoveel heisa moet maken in pers & media ?!... Waarbij wij ons zowat weer onmiddellijk spontaan afvragen... waar in Hödsnaam zijn we in dit land mee bezig ?!... Maar dit geheel terzijde, want het antwoord hierop is nog een ander waanzinnig verhaal waarmee we ons hoogstwaarschijnlijk ook nog eens op de wereldkaart mee kunnen zetten...
...Maar wat vond Humo nu zelf van deze ganse affaire & hetze ?!...
...
Deze week in Humo
HUMO BRUTAAL GEMUILKORFD
Terwijl de Amerikanen in het stemhokje komaf maakten met taboes en een stevige stap voorwaarts zetten, draaide de voorzitter van de rechtbank in Brussel fors de klok terug: hij besliste dinsdagmiddag dat alle Humo's van 4 november uit de rekken gehaald moesten worden, op straffe van een dwangsom van 250 euro per te koop aangeboden exemplaar. Alsof er geen grondwettelijk verbod op censuur en recht op een vrije pers bestaan.
Reden voor die drieste demarche was een fotocollage in 'Het Gat van de Wereld', de satirische rubriek achterin Humo waarin de brede actualiteit schalks, kritisch en met zin voor humor en relativering onder de loep genomen wordt. Onder de kop 'Beveiliging nog steeds zo lek als een zeef, politiewebsite onthult nog méér gevoelige informatie' staan een aantal overduidelijk gephotoshopte foto's waarop het hoofd van de federale politie en zijn twee omstreden secretaresses iets te hartelijk en vertrouwelijk met elkaar omgaan.
Satire van het zuiverste gehalte, zo ziet zelfs het kleinste kind. De foto's zijn overduidelijk groteske montages, die net als de begeleidende tekst vrolijk op de actualiteit inspelen. Tekst en montages combineren twee maatschappelijk belangrijke nieuwsfeiten die de voorbije weken de voorpagina's haalden: de slechte beveiliging van de politiewebsite www. fedpol.be en de zogenaamde 'canapébenoemingen' aan de politietop. Elementen uit die journalistiek opvallende dossiers werden, zoals dat gaat in satire, uit hun context gehaald, uitvergroot en met humor gepresenteerd.
't Zijn niet de grootste satirici die altijd binnen de lijntjes kleuren, over de fijnzinnigheid van de 'Het Gat van de Wereld'-grappen kan en mag gediscussieerd worden. Over de procedure van de advocaten van Ricour en Koekelberg - die nu dus officieel wél iets samen hebben: een gerechtelijk dossier tegen Humo - is minder discussie mogelijk. Uit onvrede met een satirische fotomontage naar de rechtbank trekken om op basis van een eenzijdig verzoekschrift (dus zonder dat Humo gehoord is of zich heeft kunnen verdedigen tegen deze aanslag) een tijdschrift uit de winkels te laten halen, is ronduit verbijsterend en verwerpelijk. Ook veel choquerender dan strategisch van zwarte balkjes voorziene naaktfoto's is de beslissing van de rechter, die ingaat tegen het grondwettelijk verbod op censuur en totaal niet in verhouding staat met de eventueel geleden schade van de betrokkenen.
Want Humo heeft hier ook al eerdere ervaring mee...
...
Deze week in Humo
Humo uit de rekken: de reacties
Donderdagvoormiddag werd de eerdere uitspraak van de rechter in kortgeding om Humo uit de rekken te halen bevestigd (door dezelfde rechter die ook de eerste uitspraak deed overigens). Ondertussen lopen de uitingen van steun en verontwaardiging binnen. Een greep uit de reacties:
Guy Mortier:
'In het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw heeft wijlen Pater Werenfried Van Straaten (bijgenaamd 'De Spekpater') ook eens getracht via gerechtelijke weg alle Humo's uit de rekken te laten halen,maar het is hem niet gelukt. Maar daar hadden we tenminste nog de kans om ertegenin te gaan voor we voor voldongen feiten stonden. Wat nu is gebeurd, valt te vergelijken met iemand 'op eenzijdig verzoek' het hoofd afhakken en hem pas daarna de kans te geven in beroep te gaan.'
'Ik vind de rechterlijke beslissing van een ongehoorde, choquerende bruutheid, een rechtsstaat onwaardig. Het is lomp en plomp en aartsdom, maar bovenal zeer verontrustend. Als het hoofd van de federale politie, om wat voor rare logica ook, op deze manier op pure satire meent te moeten reageren, wie kan dan nog rustig slapen? Hoedanook hebben Koekelberg en Ricourt zichzelf hiermee véél meer in hun blootje gezet dan het 'Het gat van de Wereld' heeft gedaan : WIJ zagen er geen enkele grond van waarheid in, maar je zou bijna gaan denken: ZIJ wel.'
Kamagurka:
'Ik weet nog dat we zo'n 15 of 20 jaar geleden een sketch voor Lava hadden geschreven. Daarin deed de koning mee aan een kwis, maar kon hij op geen enkele vraag antwoorden. De toenmalige VRT vond dat er te ver over gaan. We mochten het niet eens verfilmen, laat staan uitzenden.'
'Wat er nu gebeurt? Belachelijk! Het is toch duidelijk satire, er staat in heel die rubriek geen enkel ernstig woord. En het is volstrekt duidelijk dat die hoofden op de lichamen geplakt zijn. Ik denk dat die rijkswachter (Koekelberg, nvdr) denkt dat heel België zijn kazerne is en dat Humo daar gewoon deel van uitmaakt. Alsof hij Humo ook zomaar in het gelid kan commanderen. Ik hoop alleen niet dat dit een precedent schept voor elke BV die zich tekort gedaan voelt, anders mogen we de boeken wel sluiten.'
Hugo Matthysen:
'Ik heb in de gedaante van dhr. Peerens wel eens een proces aan mijn gilet gehad, omdat de Belgische Vereniging van Foornijveraars zich geviseerd voelde door de song Foorwijf. Dat is met een sisser afgelopen - klacht onontvankelijk verklaard. Heeft ons wel een pak geld aan advocatenkosten gekost.'
'Wat Humo nu overkomt? Schande! Driewerf zelfs! Wacht maar tot Aimé in actie schiet, dan zullen ze wel anders piepen!'
Jeroom:
'Ik mag jammer genoeg geen smurfen meer laten opdraven in m'n tekeningen. Da's natuurlijk een gigantische aderlating, want een smurf in je werk geeft toch altijd een meerwaarde. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar het werk van Peyo.'
'Ik sta met open mond te kijken naar wat Humo nu overkomt: door deze debiele uitspraak werken we vanaf nu met een zwaard van Damocles boven onze hoofden. Voor mij persoonlijk is het vooral een gemiste kans, als ik geweten had dat heel de oplage toch uit de rekken werd gehaald had ik wel een smurf hier en daar durven tekenen.'
Herman Brusselmans:
'Ik heb het zelf al meegemaakt. In 1999 werd m'n roman Uitgeverij Guggenheimer uit de rekken gehaald, na een kortgeding aangespannen door modeontwerpster Ann de Meulemeester, die zich door een korte passage beledigd voelde. Het boek is een jaar lang niet te krijgen geweest. Ik moest aan De Meulemeester smartegeld betalen, plus de proceskosten. Veel geld. Maar het boek mocht weer wel, ongecensureerd, verschijnen. Sindsdien kijk ik uit met wat ik schrijf, zij het zeer tegen m'n zin. '
'Wat nu gebeurd is, is onterecht, belachelijk en wraakroepend. Koekelberg zegt: 'Ik ben een humorist, maar dit gaat te ver.' Die zuurpruim een humorist? Hij zou nog geen humor herkennen zelfs als die in z'n taas beet. Ik zou er trots op zijn mocht ik op die manier in Het Gat Van De Wereld afgebeeld worden. Van m'n echtgenote Tania de Metsenaere mag ik zelf kiezen met welke twee vrouwen. Ik kies, omdat ik een dag ouder word, voor Martine Tanghe en Frieda Van Wyck.'
Yves Desmet (politiek commentator De Morgen):
'Patrick Dewael, als liberaal democraat en als minister van Binnenlandse Zaken, moet dit koppel (Fernand Koekelberg en Sylvie Ricour, nvdr) onmiddellijk ontslaan. Omdat ze definitief bewezen hebben niet te weten wat hun job inhoudt.'
Pol Deltour (nationaal secretaris van de Vlaamse Vereniging van Journalisten):
'Ik ben verbijsterd dat dit nog altijd kan (...) Dit gaat om preventieve censuur'
Douglas De Coninck (journalist De Morgen en ex-journalist Humo):
'Er woekert een kanker in ons juridisch systeem. Het heet eenzijdig verzoekschrift.'
...& Dan hebben we nog eens het mooie stichtende stukje van Yves Desmet dat we vandaag hierover in De Morgen aantroffen...
...
DE GEDACHTE
Waarom politiebaas Koekelberg zijn ontslag moet krijgen
De gewraakte fotomontage in Humo zal door sommigen ranzig, obsceen en smakeloos gevonden worden, en zelfs niet eens zo grappig. Ze hebben het volste recht dat te vinden. Maar niet om het tijdschrift uit de rekken te halen. Zowel ten gronde als wat het gebruikte rechtsmiddel betreft, hebben de politiebaas en zijn secretaresse ongelijk. Sterker, ze bewijzen hiermee dat ze geen flauw benul hebben van wat hun job juist inhoudt.
Het vonnis dat Humo uit de rekken haalt, kwam er na een procedure die hoogst uitzonderlijk is en tegen de grenzen van de rechtsstaat aanschurkt. Het eenzijdig verzoekschrift in kortgeding is de enige juridische procedure waarin een loopje wordt genomen met een nochtans heilig principe van de rechtspleging: het recht op wederwoord. Bij een eenzijdig verzoekschrift worden slechts de argumenten van één partij gehoord, en dat kan alleen in gevallen van enorm belang en extreme hoogdringendheid. Het is een procedure die gebruikelijk is in politiestaten, maar in een democratische rechtsstaat slechts bij zeer hoge uitzondering kan worden ingeroepen.
Fernand Koekelberg en zijn secretaresse menen dus oprecht dat een satirische en overduidelijke fotomontage een zo zwaarwegend en hoogdringend probleem is dat zij daarvoor de fundamenten van een rechtsstaat even opzij kunnen zetten. Dat alleen al is een bijzonder bangelijke vaststelling voor het hoofd van een politiedienst: dat hij zijn persoonlijk belang, zijn al dan niet gekwetste eer, belangrijker acht dan het principe van woord en wederwoord in een rechtbank.
Ook ten gronde heeft de politiebaas ongelijk. De Belgische grondwet, tot we van het tegendeel op de hoogte gebracht worden nog steeds de belangrijkste wet van het land, garandeert de persvrijheid en verbiedt preventieve censuur.
Persvrijheid, het moet dezer dagen steeds meer herhaald worden, strekt zich ook uit tot die meningen 'who shock and disturb', zoals bij herhaling is bepaald door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Zeker bij satire, die er per definitie op uit is uit te vergroten en te shockeren, is deze vrijheid vanzelfsprekend. De vrijheid van meningsuiting, zo heeft datzelfde Hof ook bepaald, beperkt zich immers niet tot de inhoud van de meningen, maar geldt ook voor de toon waarop ze worden geuit, zelfs als die toon beledigend en smakeloos zou zijn.
Het weekblad Humo zal deze procedure dan ook gegarandeerd winnen, zodra ze een rechter gevonden hebben die ook naar hun standpunt zal luisteren. Het grootste probleem is echter dat Fernand Koekelberg geacht moet worden dit te weten. Zijn eerste en voornaamste opdracht als politiebaas is immers garant te staan voor de verdediging van de democratische beginselen en vrijheden van een rechtsstaat. Dat heeft hij niet gedaan.
Omdat hij zich haast letterlijk op zijn pik getrapt voelt, omwille van zijn persoonlijk belang, heeft hij gekozen niet langer de vrijheden en rechten van deze samenleving te verdedigen, maar te pogen deze uit te hollen.
Hij koos daarvoor een procedure die beter past bij een politiestaat dan bij een normale en tegensprekelijke rechtsprocedure. Die twee elementen samen maken duidelijk dat deze man en zijn secretaresse intellectueel, ethisch en moreel niet in staat zijn de levensbelangrijke opdracht die ze dienen te vervullen, ook waar te maken. Wanneer een al dan niet smakeloze grap waarvan zij het onderwerp zijn, in hun geest stukken belangrijker is dan de basisbeginselen waarvan zij de eerste beschermers dienen te zijn, dan maakt dat hen ongeschikt deze levensbelangrijke positie te bekleden. Want mensen met een dergelijke mentaliteit kan men deze macht niet toevertrouwen.
Patrick Dewael, als liberaal democraat en als minister van Binnenlandse Zaken, moet dit koppel onmiddellijk ontslaan. Omdat ze definitief bewezen hebben niet te weten wat hun job inhoudt.
Een commentaar waar we ons geheel in kunnen vinden, de nagel op de kop zouden we zo onmiddellijk zeggen...
Màààrr ...& laten we nu eens eerlijk zijn & effe niet rond de pot draaien.... Want wat is dit nu weer eens geen mooi staaltje van "Gefundeness Fressen" om beknotting van vrije meningsuiting & beknotting van persvrijheid aan te klagen ?!... Ook nog eens de vriendjes zo onder mekaar... Ocharme-och-heere... Bij een kramikkelig ~want het is in feite ook niet meer dan dat~ opgevoerd stukje "Schijnpoppenspel-à-la-Oh-Zo-Grote-Publieke-Verontwaardiging" zoals dit schieten ons spontaan de tranen van ontroering in de ogen... alle partijen nemen in feite maar weer eens de gemiddelde Belgische lezer voor een achterlijke randdebiel, of toch zeker voor iemand die niet voor zichzelve nadenkt... Laten we daar maar eens een kat een kat noemen...
Laten we om te beginnen ook eventjes chronologisch kijken wat er zo allemaal over verschijnt bij De Morgen & hoeveel aandacht men daar wel aan besteedt...
Op dinsdag 4 november om 18u20...
...
Alle Humo's moeten uit winkel
In de Humo van deze week staat een fotomontage met secretaresses Sylvie Ricour en Anja Savonet, in seksuele poses met hun baas Fernand Koekelberg.
De rechtbank van eerste aanleg in Brussel heeft vandaag in kort geding beslist dat de verkoop van de jongste editie van het weekblad Humo moet worden stopgezet, op straffe van een dwangsom van 250 euro per exemplaar. De beschikking kwam er na een klacht van het hoofd van de federale politie, Fernand Koekelberg, en van zijn secretaresse Sylvie Ricour. Zij worden samen afgebeeld in een fotomontage van Humo, in een weinig tot de verbeelding sprekende compromitterende houding.
Koekelberg en Ricour worden vertegenwoordigd door de advocaten Marc Uyttendaele en Vincent De Wolf. Zij hadden elk apart een klacht ingediend.
Seks met overste
Humo bracht de fotomontage in zijn satirische rubriek "Het gat van de wereld", waar vaak foto's van bekende mensen worden gemonteerd of bijgewerkt om met hen de draak te steken. De hoofden van Koekelberg, Ricour en Anja Savonet - die andere politiesecretaresse die in opspraak kwam met haar omstreden benoeming - werden geplakt op naakte lichamen in een aantal seksuele poses.
De rechtbank oordeelde dat de foto's obsceen zijn en de eerbaarheid zwaar schenden, zowel van het privéleven van de betrokkenen als van hun professionele activiteiten. De rechter beval het intrekken van de verkoop van Humo in alle verkooppunten in België. De uitgever zou drie uur de tijd krijgen om het vonnis uit te voeren.
Inleveren
Beide politiesecretaresses zijn nog maar net weer aan het werk na ziekteverlof. Ze kwamen in de media naar aanleiding van hun omstreden benoemingen, waardoor ze plots een pak meer gingen verdienen. De dames hadden daarvoor niet de vereiste diploma's en hadden al evenmin examens moeten afleggen.
Ze leverden weliswaar in op hun loon - na tussenkomst van minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael - maar oefenen inmiddels weer hun oude job uit. De Raad van State had geoordeeld dat enkel commissaris-generaal Koekelberg zelf bevoegd was voor de benoemingen.
Ook Defensie diende al klacht in
Het is overigens niet de eerste keer dat de satire van Humo op een klacht botst. Eind 2006 was Defensie niet opgezet met een nepadvertentie die paracommando's moest werven. Daarin werd de draak gestoken met de misbruiken in het leger - het 'roosteren' van kinderen in Rwanda bijvoorbeeld - zoals die toen in de actualiteit verschenen. (belga/mvdb/jv/ka)
Bij het weekblad Humo wist men vanavond nog van niets over de uitspraak van de Brusselse rechter in kort geding. "Wij weten nog van niets en hebben zeker nog niets betekend. Ik ga er van uit dat het vonnis pas uitvoerbaar is na betekening", verklaarde Humo-hoofdredacteur Jörgen Oosterwaal.
Hij was alvast niet te spreken over de uitspraak van de Brusselse rechter in kort geding. "Als het gaat om een eenzijdig verzoekschrift, druist dit in tegen het grondwettelijk recht op een vrije pers en het verbod op censuur", meent de hoofdredacteur. Hij wees er ook op dat de fotomontage satire is. "Als er al schade zou zijn voor de betrokken personen, dan weegt die niet op tegen de schade van het uit de rekken laten halen van een tijdschrift". (belga/ka)
Pol Deltour, nationaal secretaris van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ), noemt de rechterlijke beslissing om het weeknummer van Humo uit te rekken te halen, een "vorm van preventieve censuur".
De rechtbank van eerste aanleg in Brussel legde Humo een dwangsom op van 250 euro per exemplaar dat toch in de rekken ligt. Politiebaas Fernand Koekelberg had klacht ingediend tegen het weekblad wegens een fotomontage die verscheen in de satirische reeks "Het gat van de wereld". De hoofden van Koekelberg en zijn secretaresse Sylvie Ricour werden geplakt op twee naakte lichamen in een seksuele pose.
"Ik ben verbijsterd dat dit nog altijd kan", reageert Deltour op de uitspraak. "Twee dingen storen, dit gaat om preventieve censuur, de verspreiding wordt verhinderd." En dat is volgens Deltour strijdig met de grondwet. "Bovendien gaat het om een satire, een pure parodie. Dit maakt het nog erger."
De journalistenvereniging nam nog geen contact op met het weekblad, maar Deltour hoopt dat het weekblad geen gehoor geeft aan de uitspraak. Morgen zal de VVJ zich, formeel, uitspreken over de zaak in een raad van bestuur.
Deltour deelt nog mee dat het nog steeds wachten blijft op een uitspraak van een hogere rechtsinstantie om dergelijke rechtspraak in de toekomst uit te sluiten. Tot dan zijn gelijkaardige acties van "cowboys in de magistratuur" mogelijk, luidt het. (belga/jv)
Amerikaanse auteur en Pulitzer Prizewinnaar Studs Terkel (96) overleden
We halen zo soms ook eens onze mosterd op een ander... & dan gewoon omdat het goed is & niet omdat we te lui zouden zijn ofzo...
Enfin, dit is er dus zo een... De rest van de site is overigens ook een aanrader...
...
DE PAPIEREN MAN
Literaire berichtgeving à la carte ~ door DIRK LEYMAN
zaterdag 1 november 2008
Amerikaanse auteur en Pulitzer Prizewinnaar Studs Terkel (96) overleden
In Chicago is de 96-jarige Amerikaanse auteur, Pulitzer Prizewinnaar en radiofiguur Studs Terkel overleden, zo meldt BBC News. Terkels werk verkreeg faam voor de manier waarop het de Amerikaanse werkende klasse een spreekbuis gaf, via mondelinge geschiedenis en persoonlijke verhalen, onder meer in zijn bestseller Working and Division Street: America (1967). Daarin liet hij zowel ondernemers, prostituees, zwarten en hispano's over hun leven vertellen, in hun eigen woorden, waarbij hij de ongelijkheden in de Amerikaanse samenleving blootlegde. De Democratische presidentskandidaat Barack Obama omschreef Terkel als "a Chicago institution and a national treasure. Zijn geschriften, radiouitzendingen en interviews demonstreerden wat het betekende om Amerikaan te zijn in de 20ste eeuw", zo verklaarde hij in een mededeling vrijdagavond.
In 1985 won Studs (echte naam: Louis Terkel) de Pulitzer Prize voor zijn kroniek The Good War, waarin de Tweede Wereldoorlog ook al in orale geschiedenisvorm werd gevat. Hij publiceerde tal van andere boeken over interraciale thema's (Race: How Blacks and Whites Think and Feel About The American Obsession, 1992), over de wereld van de arbeid en over de crisis van 1929 (Hard Times: An Oral History of the Great Depression, 1970). Als door de wol geverfd radioman interviewde Terkel gedurende 45 jaar zowel beroemdheden als onbekenden voor radio Chicago WFMT. "Mijn vader leidde een lang leven: rijk aan gebeurtenissen, soms turbulent, maar zeer bevredigend", zo verklaarde zijn zoon. Terkel, geboren in New York, verhuisde op jonge leeftijd naar Chicago, waar hij zijn hele leven aan verknocht was. Zijn werkwijze, aldus de BBC, wordt misschien het best geïllustreerd door de ondertitel van Working (1974): People Talk About What They Do All Day and How They Feel About What They Do. Zie een uitgebreide obit in The New York Times. Bekijk ook deze fraaie en hoogst informatieve Studs Terkelsite. (DL)
EXTRA: Niet te stuiten causeur Studs Terkel op 91-jarige leeftijd in de interviewserie Conversations with History (2003). "I was born in 1912, at the year the Titanic went down, i came up". Let op het fragment over "embedded journalists".
We zullen nu allemaal wel stilaan weten dat Obama de nieuwe president van de USA is geworden en ook wij zijn daar natuurlijk ook heel blij mee. Doodeenvoudig omdat het alternatief nu eens àbsolùùt onaanvaardbaar was.
We zijn natuurlijk nu wel erg benieuwd om de concrete invulling van het woordje "change" te mogen bewonderen. ...& OK, Rome werd ook niet op één dag gebouwd en zodus zal die "change" evenmin op één dagje gebeuren. Er is in elk geval, één aspect dat ons grondig stoort en dat is de personencultus rond onze nieuwe vriend, maar verder geven we geen commentaar... Wij wachten af om te kunnen oordelen op basis van concrete feiten en dat zijn dus geen speeches...
Waarom verwondert het ons weer niet, dat het hier gaat om een clubje van uitverkorenen die menen dat een prestigieus ~lees protserig & megalomaan~ bouwproject als de Oosterweelverbinding ~lees : "De Lange Wapper"~ "zogezegd" noodzakelijk is voor het oplossen van het mobiliteitsprobleem rond Antwerpen...
...& Als we horen dat het hier meer gaat om Hoge Heren & Hoge Dames die menen dat "Antwerpen op de wereldkaart moet staan" & dat dit maar moet kunnen gaan ten koste ~van de belangen~ van de plaatselijke bevolking, dan denken wij daar zo het onze van... & kwestie van enige elementaire beleefdheid, zullen wij dat hier ook niet verwoorden.
Een overheid ~& alles wat de belangen van die overheid achter de schermen vertegenwoordigd~ die weinig of niet geïntresseerd is in wat er aan de basis bij de bevolking leeft & die weinig of géén oren heeft naar de verzuchtingen van diezelfde bevolking... Het zegt zoveel over die overheid & het zegt zoveel over die beslissingen die toch maar ~weer eens~ genomen worden "ten-koste-van"... Het is nog maar eens overduidelijk dat deze beleidsmensen de stemmen van hun volk niet waardig zijn...
Eens temeer blijkt men dus weer eens méér oog te hebben voor de zeg maar regelrechte grootheidswaanzin van sommige Heren & Dames die vooral heel graag hun naam graag zagen vereeuwigd zien worden in een koperen plaket aan de voet van deze brug ~met natuurlijk in hun zog een schimmige horde van andere gretige belanghebbenden die alleen maar hopen daar hun graantje van mee te pikken~ dan zaken zoals de gezondheid van de Antwerpenaar & de leefbaarheid van zijn stad. We zien zo ook niet direct diezelfde Oosterweelverbinding in de achtertuin van de desbetreffende verantwoordelijke ministers Van Brempt & Van Mechelen of in die van Gouverneur Camille Paulus opduiken... Voor hun is de last, zoals "fijn stof" & de lawaaioverlast hoogstwaarschijnlijk ook een ver-van-hun-bed-gebeuren, iets waar ze ook niet echt van wakker zullen liggen, laat staan dat ze daar zoals een deel van de Antwerpenaren in de toekomst onder gebukt zullen gaan...
Het debat dat nu ~onder druk van de publieke opinie~ ten lange leste wordt opgevoerd heeft ondertussen immers er alle schijn van weg dat 't een beschamende schertsvertoning wordt... Wij hebben helaas zo het donkerbruine vermoeden dat achter de schermen àlle beslissingen reeds lang zijn genomen & dat men daar niet echt van wakker ligt van wat de tegenstanders van dit project ervan vinden... Wat niet wil zeggen dat we akkoord gaan met dit misprijzen van de publieke opinie of dat we de toch wel gegronde tegenstand hierrond niet zouden steunen.
Ons bescheiden inziens zijn er genoeg redelijke & gezondere alternatieven die NIET te koste moeten gaan van de plaatselijke leefbaarheid, noch ten koste van de gezondheid van de Antwerpse bevolking.
Maar wie zijn wij... "slechts" ontevreden plebs...
Om u een idee te geven waar 't om gaat, laten we u om te beginnen alvast nog eens het peperdure promotiefilmpje zien waarmee men ons de Oosterweelverbinding tracht te "verkopen"... of mogen we na de laatste maanden stellen... een megalomaan bouwproject dat men kost wat kost ons door de strot wilt rammen...
De Panorama-ploeg van Canvas heeft er alvast een kritische uitzending aan gewijd, een uitzending die wij jullie ons ijverige lezers alvast niet willen onthouden...
We leiden alvast deze Panorama-uitzending in met wat pittige commentaar van de hand van Carl Devos - politicoloog... Conclusies hier aan verbinden, laten we natuurlijk aan jullie over...
...
Rijden ridders voor zichzelf?
za 01/11/08 10:28 - Elke zaterdag becommentarieert politicoloog Carl Devos de politieke actualiteit.
Vorige week zondag was er op Canvas een fascinerende Panorma-uitzending te zien. In "Een brug te ver" (26/10) bleek eens te meer dat ze bij Panorama in eigen reportages op hun best zijn. Ze zouden op de VRT beter dat wat meer in eigen Panoramawerk investeren, in plaats van in een stommiteit als de forel van Hitler.
Maar ook Panorama liet een wrange smaak na. BAM stinkt. Wat is daar aan de hand? Wat kost dat hele project eigenlijk? En wie zal dat betalen? Wie verdient daar hoeveel? Zijn er duidelijke contracten? Welke partijpolitieke lijnen en belangen lopen door het dossier? Moet de brug een imago optrekken of een mobiliteitsprobleem oplossen?
Hoe is het mogelijk dat de vertegenwoordigers van het volk geen duidelijke antwoorden krijgen op vragen over een uit de voegen gebarsten project dat met belastingsgeld moet recht gehouden worden? Zolang er geen opheldering komt ettert BAM verder tot proporties die het dossier misschien niet heeft. In die onduidelijkheid woekeren verdachtmakingen.
Een land dat dwaas werkt
In Knack van deze week is de tweede aflevering van het blunderboek bij de fiscus te lezen. Eerder had ook De Standaard al uitgebreid aandacht voor de onvoorstelbare wantoestanden op een van de sleuteldepartementen van de overheid.
Belastingen zijn immers niet enkel inkomsten voor de overheid, ze zijn vooral instrumenten van herverdeling en dus sociale rechtvaardigheid. Als dat niet functioneert is er niet enkel een budgettair, maar ook ethisch probleem. Al die verhalen zullen het vertrouwen in de overheid nog meer onderuit halen.
De Belgische regering redt KBC en meteen halen de Franstaligen het oud ijzerwafel van onder het stof. KBC is voor hen te Vlaams. Ethias, Fortis en Dexia, dat kon wel nog, maar KBC was erover. Ze eisen compensatie, geld voor Waalse vliegtuigonderdelenbouwer Sonaca. Waarop de Vlamingen mobiliseren om ook de Vlaamse luchtvaartsector een extra duwtje te geven.
De communautaire crisis is er vooral een tussen de geranten van de politieke instellingen. Maar op die manier halen ze dit Belgisch systeem ook bij brede lagen van de bevolking onderuit. Wie kan een land nog verdedigen dat zo dwaas werkt? De Franstaligen zijn met dergelijke eisen evenzeer de doodgravers van de Belgische staat als de strafste Vlaamse separatisten.
De Belgische overheid is financieel onhoudbaar, maar nog altijd willen de Franstaligen de lege kas verder uithollen. In zon klimaat moet je wel denken aan kordate oplossingen.
Al die incidenten en wantoestanden zijn gefundenes Fressen voor populistische eenvoud. Voor de kracht van radicale maatregelen. Voor de gedachte dat de hele Wetstraat niet deugt, behalve die zuivere ridders die voor nut van het algemeen schandalen bloot leggen en het onrecht bestrijden. Zij, alleen zij, kunnen de stal uitmesten en het volk oprecht dienen.
...& zoals gezegd & zoals naar goede gewoonte geven we jullie de kans om deze Panorama-reportage "Een brug te ver" nog eens te herbekijken...
Hierbij...
"Panorama: "Een brug te ver" - duur : 48:33 minuten Panorama-uitzending van 26 oktober 2008
...
...& Door & door slecht als we zijn, gieten we graag nog wat olie op dat vuur. We gingen daarvoor snuisteren bij de Gazet van Antwerpen, niet direct een krant die we van linkse &/of progressieve sympatieën kunnen beschuldigen...
...
Standpunt Antwerpen
Het standpunt van de Metropool-redactie van de Gazet van Antwerpen over actuele onderwerpen in het Antwerpse.
28-10-08
Nogal knullig management
De goed gedocumenteerde reportage die Panorama zondagavond uitzond op Canvas, gaf eens te meer aan in welke lamentabele staat het dossier van de Oosterweelverbinding zich anno 2008 bevindt. In drie kwartier maakte de reportage het vernietigende proces van de BAM, het orgaan dat in 2000 door de politiek is gecreëerd om het Masterplan voor de mobiliteit in en rond Antwerpen te coördineren. Panorama-presentator William Van Laeken gebruikte het understatement van het jaar, toen hij het in zijn inleiding had over nogal knullig management.
Terwijl in Scandinavië, Frankrijk en Spanje vergelijkbare infrastructuurprojecten in enkele jaren tijd zijn gerealiseerd, zijn wij na tien jaar nog niet verder gekomen dan studiewerk dat al 100 miljoen euro heeft gekost. Daar komt nu nog eens 2,5 miljoen euro bij voor een nieuw onderzoek. Dat zou de definitieve keuze moeten bepalen voor een Oosterweeltracé waarvan de kosten nog in het ijle zweven. Volgens een brief van de BAM aan Europa zou het project all-in 3,55 miljard euro kosten, maar Vlaams minister Dirk Van Mechelen aanhoorde dit bedrag zondag met grote verbazing en BAM-voorzitter Karel Vinck noemde het een overschatting. Hoe zit dat nu? Het is het zoveelste staaltje van nogal knullige communicatie.
Communicatie: het is een sleutelbegrip in dit dossier. Het bureau Groep C van Noël Slangen ontvangt 900.000 euro per jaar om een maatschappelijk draagvlak voor de Oosterweelverbinding te creëren, maar dat draagvlak wordt met de dag smaller. Het feit dat Slangen het management van Groep C combineert met het directeurschap van Open Vld, is volgens BAM-voorzitter Karel Vinck enerzijds een eigenaardige situatie, maar anderzijds geen probleem, als de prijs en kwaliteit van het werk in orde zijn. Volgens mij is er wel degelijk een probleem, zowel met de prijs en de kwaliteit als met het principe.
Wat dat draagvlak betreft: de critici van de Oosterweelverbinding bevinden zich stilaan in alle lagen van de bevolking. Havenbazen, artiesten, Antwerpse schepenen, aannemers, artsen, hoogleraren, parlementsleden, volksfiguren: ze staan in de rij om de Lange Wapper af te schieten. Dat heeft veel te maken met het goed georganiseerde verzet tegen het project. De bewonersgroep stRaten-generaal zwaait al jaren met een interessant alternatief tracé, en de actiegroep Ademloos slaagt erin het hart van de Antwerpenaars te raken. Ondertussen onderneemt de BAM niets om zich te verdedigen. Het blijft oorverdovend stil. We communiceren liever niet, want er is nog geen contract met de aannemer, zegt Karel Vinck. Tja...
Met het oog op de Vlaamse verkiezingen van 2009, dreigt de zaak te ontploffen in het gezicht van de ministers Dirk Van Mechelen (Open Vld) en Kathleen Van Brempt (sp.a), die beiden wellicht de Antwerpse lijst van hun partij zullen trekken. Hun partijen hebben de BAM gecreëerd, het monster dat in Antwerpen wel eens mee de inzet zou kunnen worden van de verkiezingen.
Maar het grootste slachtoffer van de malaise is Antwerpen dat acuut behoefte heeft aan een oplossing van zijn mobiliteitsproblemen. Het Masterplan - met al zijn oplossingen om de stad te ontsluiten via de weg, het spoor en het water - dreigt als een kaartenhuisje in te storten. Zoals Karel Vinck in de Panorama-reportage zei: als de Oosterweelverbinding sneuvelt, dan ontstaat er een gigantisch probleem. Want dan staat de economie van de stad en van heel Vlaanderen straks permanent in de file. En dat mag niet gebeuren, in welke richting het Oosterweeldebat ook leidt.
28/10 "Antwerpen is niet met Madrid te vergelijken"
De Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel bijt voor het eerst fors van zich af nadat haar project veroordeeld werd na vergelijking met een tunnel onder Madrid. Daar mag geen truck in, laat staan een ADRtransport, schampert woordvoerder Nick Orbaen.
Volgens BAM-woordvoerder Nick Orbaen is de tunnel van Madrid helemaal niet toepasbaar in Antwerpen. In het Canvas- programma Panorama werd gesuggereerd dat de Madrileense oplossing het Antwerpse project goedkoper en stukken sneller zou maken.
Maximale capaciteit
In Madrid werd een tunnel 60 meter diep onder de stad geboord en werd de vrijgekomen ruimte groen ingevuld En daar houdt elke vergelijking op, stelt Nick Orbaen.
Ten eerste is de maximale capaciteit van de Madrileense tunnel 158.000 autos, gerekend op een maximale bezetting de klok rond. In de daguren rijden er 80.000 over drie rijstroken. Terwijl er hier overdag al 240.000 voertuigen over het viaduct van het Sportpleis rijden.
Flauwe bocht
In het Spaanse project zit enkel een flauwe bocht. Het Antwerpse project is bochtenrijk. Maar Europa stelt dat je in een bocht ruimte moet geven, dus zou je nóg eens een rijstrook verliezen en nog minder capaciteit overhouden.
Bijkomend probleem is dat een geboorde tunnel geen ADR-transport duldt. Daarop zegt StRaten-generaal dat ze het ADRtransport via Liefkenkenshoek zal sturen. Maar een van de opdrachten van de Vlaamse regering was juist om de haven op rechteroever te ontsluiten via de Oosterweelverbinding. Overigens houdt hun prijsopgave nergens rekening met de aansluiting en vernieuwing van de complexen op Linkeroever en aan de Groenendaallaan. Bij ons wordt de stedelijke Ringweg-Noord al bij het project gerekend. Zij laten die eruit en vergelijken dus appels met peren, besluit Orbaen.
Vandaag verscheen nog in diezelfde Gazet van Antwerpen...
...
Nieuws uit Stad & Regio
03/11 Congres over tunneloptie voor Oosterweelverbinding
De actiegroep stRaten-generaal houdt op woensdag 26 november een internationaal tunnelcongres in het Antwerpse provinciehuis over de geplande bouw van de Lange Wapperbrug. De Antwerpse actiegroep opteert voor een tunnel in plaats van een brug om de ring rond Antwerpen rond te maken.
Op het congres komen sprekers uit Nederland, Finland en Duitsland die de voordelen van een tunnel ten opzichte van een brug uit de doeken komen doen.
StRaten-generaal deed onder meer inspiratie op in Madrid waar een autostrade onder de stad heel wat verkeersdrukte weg neemt. De Spaanse ingenieur van dat project komt eveneens spreken op het congres.
03/11 Eerste publiek debat over Oosterweelverbinding
De Oosterweelverbinding, met de Lange Wapper als landmark, is zonder enige twijfel het meest omstreden project van de jongste decennia in Antwerpen. In de Bourlaschouwburg wordt vanavond het eerste publieke debat gehouden tussen de belangrijkste voor- en tegenstanders.
Er wordt maandagavond in de Bourla een vol huis verwacht voor wat het eerste publieke debat over de Oosterweelverbinding moet worden. Dat het debat plaatsvindt in de Bourlaschouwburg is geen toeval, want de avond is een initiatief van AKO, een vereniging van artistieke organisaties in Antwerpen. Het is de behoefte aan een stevig debat over de Oosterweelverbinding dat de cultuurorganisaties bindt.
Het debat wordt gemodereerd door Kurt Van Eeghem en laat enkele Antwerpse journalisten aan het woord. De hoofdrolspelers zijn echter de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM), de vzw Ademloos en de stRaten-generaal. We verzamelden voor u nog eens hun belangrijkste standpunten.
Vlotter verkeer
De Beheersmaatschapij Antwerpen Mobiel, of BAM, is opgericht door de Vlaamse overheid om het Masterplan Mobiliteit Antwerpen uit te voeren. Nick Orbaen is het gezicht van de BAM. Volgens de BAM is het huidige tracé de beste oeververbinding voor de Antwerpse regio.
De bedoeling van de Oosterweelverbinding is het creëren van een volledig gesloten Ring. Het gaat om een tunnel onder de Schelde en viaduct over een deel van de wijk 't Eilandje en de Royerssluis, tot aan het Sportpaleis. Daar loopt het viaduct over in de bestaande Ring rond Antwerpen. De nieuwe verbinding moet het verkeer van en naar de haven vlotter doen verlopen en de bestaande Ring rond of beter door Antwerpen ontlasten. Onder meer door geen vrachtwagens meer toe te laten in de Kennedytunnel.
De Oosterweelverbinding is een onderdeel van het Masterplan Mobiliteit Antwerpen waarin onder meer de tweede fase van de heraanleg van de Leien, tramprojecten en nieuwe infrastructuur voor de zachte weggebruiker zitten. Met de tolopbrengst van de Oosterweelverbinding moeten in principe de andere projecten gefinancierd worden.
Ondergronds containerspoor
De vzw Ademloos rond de figuur van Wim Van Hees werkt vooral rond het thema volksgezondheid. Volgens de vzw is de Oosterweelverbinding nefast voor de leefkwaliteit van de omwonenden.
Vooral in Deurne-Noord en delen van Merksem zouden bewoners veel meer fijn stof te slikken krijgen. Ademloos startte enkele maanden geleden met een petitie. Indien er 50.000 geldige handtekeningen worden verzameld, komt er een volksraadpleging over de Oosterweelverbinding. De vzw zit nu aan ruim 21.000 handtekeningen.
Wim Van Hees is voorstander van milieuvriendelijke alternatieven zoals een ondergronds containerspoor van en naar de haven.
Tunnel zonder viaduct
Is het huidige tracé van de Oosterweelverbinding het beste en zijn er geen andere en veel alternatieven voorhanden? Dat is de belangrijkste vraag waarrond stRaten- generaal actievoert.
Volgens Manu Claeys van de actiegroep is het huidige tracé een ramp voor de gezondheid en de leefkwaliteit van de Antwerpenaars. Ook zou het tracé niet alleen een verdere woonuitbreiding naar het noorden van de stad hypothekeren, maar ook een stedenbouwkundige aanslag op Antwerpen zijn.
Voorstellen van stRaten- generaal zijn om dieper de haven in te gaan met het tracé en voor een tunnel zonder viaduct te kiezen. Claeys hekelt ook het gesprek aan transparantie in het dossier.
Alternatievenonderzoek
Onlangs bestelde de Vlaamse regering een alternatievenonderzoek voor drie tracés. Een studiebureau moet tegen februari 2009 uitmaken welke optie de beste is: een tunnel-brugconstructie, een volledige ondertunneling of een tracé meer naar het noorden.
