~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
06-09-2010
kritiek vanuit Frankrijk
een
lezenswaardig artikel in Le Monde over Belgistan en Olland die allebei
in het zelfde bedje ziek zijn: populisme. We kunnen de Fransen geen
ongelijk geven want ze weten waarover ze spreken. Ze hebben tenslotte
hun président-soleil gekozen omwille van zijn plat populisme over la
racaille die met een Kärcher moest uitgedreven worden en recent waren
de roms aan de beurt...Maar dit neemt niet weg dat ze wel gelijk
hebben... Deux
démocraties européennes traversent une crise sans précédent : trois
mois après avoir voté, les Pays-Bas et la Belgique sont toujours dans
l'attente. Ils attendent le programme et la constitution d'un
gouvernement, quitte à recourir à d'improbables coalitions. A Bruxelles, les tourments ont commencé dès 2007. Le chrétien-démocrate flamand Yves Leterme
a légitimé le message des indépendantistes flamands, auxquels il
s'était associé. Mais, comme son parti, il a été dévoré par cette Nouvelle Alliance
flamande, qui, grâce à lui, a pu faire prospérer l'idée d'une Flandre
autonome, délivrée du "boulet" wallon et susceptible d'accaparer
Bruxelles. La confusion est telle, aujourd'hui, en Belgique que le
scénario de la partition n'est plus irréaliste. Les Pays-Bas
ont beau s'épargner les querelles linguistiques, leur situation n'est
pas plus reluisante. Deux partis traditionnels - les
chrétiens-démocrates et les libéraux - ont tenté de négocier un pacte du
diable avec l'extrême droite du député Geert Wilders,
boutefeu islamophobe. En échange du soutien des populistes à leur
coalition minoritaire et à leur programme de rigueur, les deux partis
s'engageaient à accepter une politique vigoureuse à l'égard des
immigrés. M. Wilders a fait s'effondrer ce château de cartes en
critiquant le manque de crédibilité des chrétiens-démocrates. Au-delà
de leurs dissemblances, les deux Etats du Nord, longtemps cités en
exemple pour leur art du compromis, souffrent de maux similaires. De la
montée d'un populisme égoïste et parfois anti-européen. Du désaveu de
l'opinion à l'égard de systèmes politiques à bout de souffle. Et d'un
éparpillement de l'électorat, que favorise le système de représentation
proportionnelle, augmenté, en Belgique, d'une obligation de se rendre
aux urnes qui encourage le vote "ras-le-bol". Longtemps
stables parce que s'y organisaient les transferts de voix entre les
trois courants classiques - chrétiens-démocrates, sociaux-démocrates et
libéraux -, les démocraties belge et néerlandaise ont laissé prospérer
des partis protestataires qui menacent aujourd'hui leur équilibre. Après
une extrême droite radicale et xénophobe, la Flandre a vu naître une
droite nationaliste décomplexée, qui a su mêler la mise en cause de la "mauvaise gestion"
à la revendication indépendantiste et à la dénonciation des transferts
d'argent vers les "pauvres" francophones. Aux Pays-Bas, les partis
classiques n'ont pas vu venir la menace d'un populisme antimusulman qui
fait de tout étranger le bouc émissaire. Dans
les deux pays, des partis très minoritaires au départ ont acquis de la
notoriété grâce à l'impuissance des partis traditionnels, incapables
d'opposer des arguments rationnels aux vociférations populistes. Grâce à
la curiosité de médias avides de nouveauté, et qui ont, en amplifiant
leur parole, rendu crédible cette dernière. Grâce, surtout, à des
systèmes électoraux qui ont transformé les Parlements en chambres d'écho
de visions caricaturales sur les questions politiques majeures. Un
constat inquiétant. Article paru dans l'édition du 05.09.10 Le Monde
Di Rupo, stopt er dus mee om preformateur te zijn. Hij begeestert op zulkdanige wijze de geesten dat ook kabouter Wesley besluit om er mee te stoppen; Valt nu het doek over België? In elk geval zal het moeilijk worden olm nog met elkaar te praten. Als we de lezersbrieven lezen in De Standaard dan kunnen we slechts besluiten dat de meeste Vlamingen die een reactie opsturen één grote afdeling zwakzinnigen zijn. Maar als we de Franstalige pers erop na vlooien is het daar al niet beter. Daar duikt nu plots het "plan B" op en dat gaat dan over niks minder dan de totale splitsing van Belgistan. Wil er ons hier nu iemand komen uitleggen wie dat gaat onderhandelen als we nog niet eens de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde met elkaar deftig kunnen afspreken?
« Il faut préparer le plan B »
BEATRICE DELVAUX
vendredi 03 septembre 2010, 08:35
Elio Di Rupo a soumis une dernière offre. La
galère ou lenfer : cest le choix cornélien qui semble offert au monde
politique, si lon en croit lambiance détestable qui règne désormais au
sein du groupe de négociateurs. Par Béatrice Delvaux, rédactrice en chef du Soir
La galère ou lenfer. Cest le choix
cornélien qui semble offert au monde politique, si lon en croit
lambiance détestable qui règne désormais au sein du groupe de
négociateurs.
Il était évident que les négociations pour cette
grande réforme institutionnelle ne seraient pas une partie de plaisir et
ne seraient pas réglées en deux coups de cuillère à pot. Mais elles ne
devaient pas forcément devenir ce jeu de cache-cache dans lequel elles
ont sombré depuis la fin de la semaine dernière.
Un accord de
cette ampleur et de cette importance mérite quon y passe du temps,
quon se bagarre, quon multiplie les pistes de solutions, quon défende
bec et ongles ses impératifs, quon discute jusquau bout de la nuit.
Mais il nimplique pas forcément ce jeu de dupes, où nombre de partis,
les francophones et certains flamands, se demandent toujours deux mois
après louverture des négociations, à quoi joue la N-VA. Bart De Wever
et ses amis peuvent-ils enfin jouer le jeu, cadrer leurs demandes :
négocient-ils une séparation sans le dire ? (Incroyable en fait quon en
soit toujours à cette question).
La clarté vaut mieux quun
processus qui mine la confiance, transforme la négociation en un piège
et les négociateurs en dindons dune mauvaise farce.
Pendant
ce temps, lusure fait son travail et un sentiment grandit, croissant
chez des francophones qui petit à petit font leur deuil de leur
Belgique. Et de se dire que si un accord par consensus devait être
synonyme de mascarade et de jeu de dupes, alors vaudrait-il mieux
franchement prendre lautre voie : la séparation, ou quelque chose
dapprochant.
Que la N-VA ne se réjouisse pas trop vite. Si
cette séparation ou son ersatz devenait plus quune hypothèse décole,
elle ne se fera pas à ses conditions. Les francophones se doivent de
préparer cette épure dans les détails, en veillant à ce que Bruxelles y
figure comme Région à part entière. Car entre une galère imposée ou un
enfer subi, ils doivent le moment venu, pouvoir offrir une autre porte
de sortie à leurs concitoyens, qui leur rende la maîtrise de leur
destin. Il faut préparer le plan B.
De
gewezen woordvoerder van cdH-voorzitster Joëlle Milquet en nu directeur
van een communicatiebureau, Alain Raviart, heeft in een open brief
N-VA-voorzitter "Bonabart" De Wever opgeroepen de Franstaligen niet te
behandelen als "stoofvlees". Het cdH distantieert zich van de open
brief.
Raviart
en De Wever kennen elkaar van tijdens de oranje-blauwe onderhandelingen
op Hertoginnedal tijdens de zomer van 2007. Raviart schrijft dat ze
toen een soort van verstandhouding hadden. "'Ik heb gelijk en Milquet
heeft gelijk'", zei je toen.
'Delpérée
is les aan het geven en daarvoor zijn we niet hier', mijmerde je toen
terecht. 'Het einde van Belgi' zal ik misschien nooit meemaken. Ik
respecteer het democratisch systeem', verzekerde je toen. Charmant.
Bijna", schrijft Raviart in de open brief.
Twee
verkiezingen later heeft de N-VA-voorzitter niet ingeboet op zijn
communicatietalent, merkt Raviart op. De ex-woordvoerder en journalist
voegt er wel aan toe dat de ongecompliceerdheid van De Wever nu gepaard
gaat met simplisme en geeft daarbij het voorbeeld van preformateur Di
Rupo die zijn gemeenschap zou moeten laten vallen indien hij eerste
minister wil worden.
"Een ondergeschikt ras" "Wat
een onverbiddelijke logica. Maar het betekent ook dat Walen en
Brusselaars het niet verdienen om verdedigd te worden, in tegenstelling
tot de zwaarste criminelen. Jullie zijn een minder goed merk, om niet te
zeggen een ondergeschikt ras", fulmineert Raviart, die het ook niet
neemt dat De Wever eist dat enkel PS en N-VA onderhandelen, "alsof de
kiezers van andere partijen alleen maar hebben gekozen voor ja-knikkers
die niets te zeggen hebben".
Raviart
vergelijkt De Wever met de Libische leider Khadafi, die deze week
enkele honderden Italiaanse schoonheden opriep zich te bekeren tot de
islam. "Bart je Khadafiseert jezelf, je behandelt de Franstaligen als
stoofvlees en doet alsof het volstaat dat ze smelten of vervlaamsen",
luidt het. (belga/mvdb)
Par Frédéric Cauderlier dans Divers , le 2 septembre 2010 11h09 Salut Bart, On
se connaît un peu. En 2007, nous avons échangé quelques idées dans les
salons de Val Duchesse. Les autres négociaient à côté létrange Orange
Bleue. Nous
avions trouvé une sorte de complicité sur lanalyse de la situation : «
jai raison et Milquet aussi», disais-tu; « Delpérée donne des leçons
et on nest pas là pour ça», rêvais-tu à juste titre; « la fin de la
Belgique, je ne la vivrai peut-être pas, je respecte le système
démocratique », assurais-tu. Charmant. Presque. 1 000 jours et deux élections plus tard. Tu
as compris et restes fidèle à ce que beaucoup dautres narrivent pas à
appliquer : la communication politique doit être simple. Et cest sa
principale difficulté parce quen Belgique tout est compliqué. Mais elle
doit se baser aussi sur des principes de réalité, de cohérence,
dhonnêteté intellectuelle et de crédibilité au risque un jour de passer
de lefficacité à la débilité. La communication politique doit donc être simple mais pas simpliste. Et Bart, tu es aujourdhui un communicant simple et simpliste. Car quoi ? «
Di Rupo doit lâcher sa communauté » Simple en effet comme argument,
cest le prix pour devenir 1er ministre. Quelle logique implacable !
Mais cela signifie que Wallons !, Bruxellois !, vous ne méritez même pas
dêtre défendus, au contraire du pire des criminels. Vous êtes une sous
marque pour ne pas dire une sous race. Ça, cest pire que du simplisme. Autre
revendication simple de Bart, négocions rien quentre PS et NVA te
faire voir celui qui ne suit pas. Electeurs de Ecolo, du cdH voire du MR
vous avez élu des presse-boutons mono-neuronaux, qui nont rien à dire,
privés quils sont de tout libre examen et de toute pensée libre. Toi,
Napoléon Bonabart, Empereur de droit divin. A 12h15, Di Rupo dit non à
ta formule à deux ; 18 heures, peu importe, tu lances ton exigence. En
Belgique comme au tennis, il faut être au moins deux pour monter sur le
terrain. Et voilà que tu joues au jokari politique. En réalité, tu veux
être tout seul. Définitivement, tu es un petit polisson. Par
ailleurs, Jules Verne prédisait lui le tour du monde en 80 jours et il
ta fallu 80 jours pour te rendre compte que ce serait bien décrire les
accords. Avec toi, Phileas Fogg naurait jamais vu le jour. Voyage en
Bartsurdie où un gouvernement nest éternellement pas pour demain. Autrement
plus cocasse. Même les journalistes francophones de RTL et de la RTBF
ne pouvaient pas lundi te poser de questions. Leurs confrères flamands
ont dû les poser à leur place. Les scribouillards de la langue de
Voltaire nont plus accès à toi, ô toi, nouveau maître de la langue de
Vondel. Enfin,
pour terminer lapologie de ton discours : « pas de chèque en blanc
pour Bruxelles ! » Bien sûr, encore une évidence communicationnelle.
Mais, attention, Bart, les chèques en bois et en noir sont beaucoup plus
dangereux. Bref,
Bart, tu te Kadhafises. A linstar du dictateur lybien qui proclamait
cette semaine que la majorité des italiens devraient se convertir à
lIslam, tu prends juste les francophones pour des carbonades quil
suffirait de fondre ou de flamandiser. Au plaisir de te lire, Alain Raviart, chroniqueur et très ancien porte-parole de Joëlle 2 septembre 2010.
Jef Ulburghs was de jongste zoon in een relatief
welstellend landbouwers- en kleinhandelaarsgezin te Zolder. Zijn vader,
een veekoopman, was de promotor van de lokale coöperatieve melkerij en
de aan- en verkoopvereniging. In de zomer van 1941 besloot Ulburghs om
priester te worden. Als seminarist ontwikkelde hij een grote
belangstelling voor de sociale pastoraal, hierbij duidelijk beïnvloed
door zijn KSA-gouwproost Philips en KAJ-voorman Jozef Cardijn. "De
christelijke God", zo verwoordde Ulburghs het zelf, "kan je alleen maar
ontdekken in de gelaatsuitdrukking van de lijdende, strijdende en
hopende mens. Het lijden van Christus herhaalt zich elke dag opnieuw in
de vernederingen en het onrecht waarvan de onderdrukte mens het
slachtoffer wordt en waartegen hij zich verzet".
Na zijn
priesterwijding in 1947 werd hij onderpastoor in een wijkkapel van de
Paroisse Saint-Rémy in Grâce-Berleur. Het is een grauwe
mijnwerkersparochie waar in juli 1950 bij onlusten n.a.v. de
koningskwestie drie doden vielen. In 1955 werd de kapelanij de nieuwe
Paroisse de Notre-Dame Auxiliatrice van Berleur en promoveert Ulburghs
tot pastoor.
In 1962 werd Ulburghs benoemd tot proost van sociale
werken te Seraing. Hij stichtte er een volkshogeschool voor arbeiders,
de Ecole Supérieure de Formation Ouvrière. Met de zogenaamde
Schoolgemeenschappen, een tweede initiatief, streefde Ulburghs naar een
vernieuwing van het onderwijs voor arbeiderskinderen, door het nauwer te
laten aansluiten bij hun concrete leefwereld. Zelf ging Ulburghs in de
jaren 1960 aan de Leuvense universiteit catechese en politieke en
sociale wetenschappen studeren.
In 1969 moest Ulburghs
(duidelijk tegen zijn zin) uit Seraing terugkeren naar Limburg. Van
bisschop Jozef Heusschen kreeg hij daar de ruimte om zijn experimenten
met sociaal vormingswerk verder te zetten. Hij werd adjunct -secretaris
van de diocesane Pastorale Raad, begeleider van de parochieraden en
voorzitter van de diocesane Commissie Justitia et Pax. De door Ulburghs
naar Luiks voorbeeld gestichte vormingsbeweging Gemeenschap en
Ontwikkeling, in 1970 herdoopt tot Wereldscholen, probeerde door lokale
vormingsactiviteiten een zo ruim mogelijk publiek te sensibiliseren en
te mobiliseren rond actuele maatschappelijke thema's. Er kwamen al snel
afgeleide initiatieven zoals een Arbeidersuniversiteit, het Centrum
voor Vorming en Actie en de basisvormingsbeweging Vorming tot
Bevrijding.
Het sociaal-bewogen en maatschappijkritisch
engagement van Ulburghs bracht hem in de jaren 1970 herhaaldelijk in
aanvaring met zijn kerkelijke oversten. In 1977 werd hij benoemd tot
onderpastoor te Zwartberg. Daar zette hij zijn basiswerk verder.
Ulburghs steunde uitdrukkelijk de syndicale strijd van de Limburgse
mijnwerkers en zette zich in voor de politiek-onmondige migranten. In
kansarme wijken (bv. Nieuw Sledderlo) werden buurthuizen en
huurdersorganisaties opgericht. Tot de slopershamer veroordeelde
volksbuurten als Texas-Waterschei en Mommeplas-Heusden werden na
aanhoudende acties van de bewoners gerenoveerd. Ulburghs en zijn
medewerkers uit Wereldscholen namen het voortouw bij het massale
Limburgse protest tegen de aanleg van de autosnelweg A 24.
Al
tijdens de jaren 1960 (als voorzitter van Justitia et Pax Limburg) begon
Ulburghs zich te interesseren voor de derde-wereldproblematiek en de
bevrijdingstheologie. Hij legde tal van internationale contacten,
richtte een Internationaal Ontmoetingscentrum van Basisgroepen op,
werkte mee in het NCOS en Broederlijk Delen en nam in 1971 voor het
eerst deel aan de UNCTAD-conferentie te Santiago. Ulburghs zette zich in
voor politieke vluchtelingen, gevangenen en minderheden en kloeg in
binnen- en buitenland de groeiende noord-zuidkloof aan.
Als
onafhankelijke "Doorbraak"-kandidaat van de SP was Ulburghs lid van de
Genkse gemeenteraad van 1982 tot 1988 en lid van het Europees Parlement
van 1984 tot 1989. Zijn wedde van EP-lid wer
d voor een groot gedeelte gestort in een Sociaal Fonds waarmee
allerhande maatschappelijke projecten werden gefinancierd. In 1989 werd
hij door de SP niet meer voorgedragen voor het EP omwille van de
leeftijdsgrens. Voor Agalev werd hij senator en lid van de Vlaamse Raad
van 1991 tot 1995 en gemeenteraadslid in Genk van 1994 tot eind 1995.
en hier zijn we dan weer, beste lezertjes, met ons favoriete onderwerp en doorn in ons oog: de slimme meters. Onlangs
verscheen in lEcho de la Bourse een interview met Francois Ghigny, de
grote baas van de CWAPE die de Waalse tegenhanger is van de Vlaamse
VREG. Terwijl het stilaan vrij duidelijk aan het worden is dat de VREG
met alle middelen de slimme meters promoot, hebben we de indruk dat
men het in Wallonië verstandiger wil aanpakken en in elk geval
financieel gunstiger voor de klant. Wat we hier nu al een tijdje beweren
dat niemand, behalve de commerciële diensten van de leveranciers, echt
zit te springen om alle individuele meetgegevens per klant te ontvangen,
wordt nu ook bijgetreden door de CWAPE. Men
is niet tegen slimme meters maar men moet de uitrol verstandig
aanpakken. Niet overal meteen overal slimme meters plaatsen. Enkel daar
waar ze onmiddellijk hun nut kunnen bewijzen en voor de rest volstaat
een veel kleiner aantal meetpunten om de netten reeds intelligent te
maken...resultaat? Veel minder duur voor de consument...Dank u Meneer
Ghigny, we zien het jouw Vlaamse collega Pictoel nog niet meteen doen,
deze stelling verdedigen... De
werkgroepen die door de VREG werden opgericht hebben nog NOOIT deze
stelling zelfs maar willen onderzieken. Sterker nog, toen binnen de
wekgroepen door zowel ACV als het Vlaamse ABVV werd aangedrongen op een
nieuwe kosten-batenanalyse omdat de VREG zelf beweerde dat de ongunstig
uitgevallen Kema-studie zogezegd onvoldoende onderbouwd was, werd er
rond deze vraag gefietst dat het niet meer mooi was. Het verslag van de
werkgroepen werd volgens onze getuigen (verschillende dus) die deelnamen
aan deze werkgroep zwaar gemanipuleerd zodat er op deze vraag niet
moest worden ingegaan. Maar we noteren met veel plezier dat er dus
vanuit de vakbonden begint reactie los te komen. In elk geval bewijst de
uitspraak van de baas van de CWAPE zeer duidelijk dat er alternatieven
zijn die niet meteen de klanten op torenhoge kosten jagen en dat er een
gefaseerde uitrol van de slimme meters mogelijk is.
Le
directeur de la Commission wallonne pour lénergie dresse un bilan
positif de la libéralisation. Pour préparer la suite, il veut lancer une
réflexion avec les acteurs concernés. Pour
Francis Ghigny, le directeur de la Commission wallonne pour lénergie
(CWaPE), il est urgent dadapter les réseaux de transport et de
distribution délectricité au développement des énergies renouvelables.
Le père des certificats verts, un mécanisme quil a conçu lorsquil
était au cabinet du ministre de lEnergie José Daras, appelle les
gestionnaires de réseau (GRD) à investir dans les réseaux intelligents,
ou "smart grids". Encore
faut-il faire les bons choix. Et là, le directeur de la CWaPE avertit :
il faut éviter les investissements trop hâtifs, comme les "compteurs
intelligents", dont linstallation coûterait 600 euros par ménages. Ces systèmes calculent en temps réel la consommation dun foyer et renvoient linformation au GRD. Ils
ont un avenir, mais lorsque le réseau sera adapté aux énergies
renouvelables, affirme Francis Ghigny. Aujourdhui, ce serait la dépense
de trop : leur installation coûterait 600 euros par ménage. Pour
avancer, la CWaPe propose au ministre wallon de lEnergie Jean-Marc
Nollet de créer un groupe de réflexion sur
les réseaux du futur, les "REDI" (réseaux électriques durables et
intelligents), avec les acteurs concernés, dont les entreprises et les
GRD. Après trois ans, quel bilan tirez-vous de la libéralisation?
Francis Ghigny: Plutôt
positif. Ceux qui attendaient une forte baisse des prix ont été déçus.
Cétait pourtant prévisible. A lépoque, il y avait une sorte de pensée
unique pour que les prix baissent. En réalité, cétait loin dêtre
évident. Le plus important, aujourdhui, cest que les gens ont enfin
pris conscience de ce quils consomment. On peut désormais aller plus
loin et les faire agir. Les clients sont aussi beaucoup plus
revendicatifs quavant. Autre constat, le système fonctionne, même sil
est un peu plus complexe. Il ny a pas eu de blackout. Dernier avantage,
et non des moindres, louverture du marché a permis à de nouveaux
acteurs de y pénétrer en sappuyant sur lénergie renouvelable, grâce au
mécanisme des certificats verts mis en place en 2003. Tous les trois
ans, la production wallonne délectricité renouvelable double. Cest un
grand succès. Electrabel
reste dominant. Ne faut-il pas accélérer lentrée dautres producteurs,
par exemple pour réduire les prix payés par lindustrie? Ghigny:
Electrabel a lavantage de posséder les installations de production.
Une solution serait de lobliger à en vendre une partie à de nouveaux
opérateurs. Mais cela ne ferait pas forcément baisser les prix, que du
contraire, car lachat de ces installations devrait être amorti.
Aujourdhui, la diversification se fait plutôt à léchelle européenne.
Electrabel a trouvé des nouveaux marchés et ses centrales servent à
alimenter les clients à létranger, ce qui laisse la place pour des
nouveaux opérateurs en Belgique. Quant aux prix, on constate une
harmonisation entre les différents pays. Les industriels wallons payent
le même prix dans toute la zone couverte par Belpex (Belgique, France,
Allemagne, Pays-Bas). Contrairement
à la Belgique, les Etats voisins restent présents dans leurs groupes
énergétiques. Cela ne risque-t-il pas daccroître notre dépendance ? Ghigny:
Si certains pays conservent la maîtrise de leur parc de production,
cest que la libéralisation ne sy déroule pas bien. Si Electrabel était
restée sous la coupole belge, on aurait pu mieux linfluencer, mais la
concurrence aurait été, au final, encore moins bonne quaujourdhui.
Donc, je ne déplore pas quElectrabel soit intégrée dans GDF Suez. Si on
veut la libéralisation, il faut pouvoir accepter que des acteurs
agissent sur un territoire plus large que la Belgique. La Wallonie est-elle prête à la sortie du nucléaire? Ghigny:
Nous pouvons sortir du nucléaire si nous contrôlons notre consommation
délectricité et si nous développons de nouvelles centrales de
production. Il faudrait créer un cadre stable pour inciter les
opérateurs à installer davantage de capacités en Wallonie, mais cest
une compétence fédérale. De plus, les producteurs naiment pas être en
surcapacité, car cela diminue leurs marges. La difficulté vient aussi de
certaines incertitudes quant aux décisions à prendre en matière daménaLEurope
a cédé au lobby des équipementiers, qui font croire que tous les
problèmes pourront se régler avec une technologie sophistiquée. Mais
pour moi, ce nest par clair. Il faut dabord se demander à quoi ils
vont servir. Il y a une volonté industrielle de développer les compteurs
intelligents, mais cela ne rejoint pas nos priorités en termes
dintégration des renouvelables et de limitation des consommations.
Dautant plus que la facture finale serait payée par le consommateur.gement
du territoire. Au niveau régional, il faut encourager la production
décentralisée à partir du renouvelable, et là, ça se passe bien, sur un
rythme très élevé. Les certificats verts continuent à donner une grande
impulsion. Quel est lenjeu le plus urgent pour le marché wallon de lénergie? Ghigny:
Lenjeu, cest le développement des énergies renouvelables : éolien,
hydraulique, photovoltaïque, biomasse. Nous avons les moyens de le
faire. Par contre, ce qui manque, cest parfois la capacité du réseau à
accueillir ces productions supplémentaires. Les gestionnaires de réseau
(GRD) doivent investir maintenant dans une gestion dynamique du réseau :
les "smart grids" (réseaux intelligents). Cest fondamental. Le GRD
doit sarranger pour que le réseau puisse absorber dans toutes les
conditions la production centralisée. Il faut pouvoir, par exemple,
arrêter une unité de production si le réseau est saturé. Ces situations
sont rares, mais il faut pouvoir agir quand cest nécessaire. Il faut
aussi moduler la consommation finale en fonction de la production. Les
panneaux photovoltaïques fleurissent dans certains quartiers. En été,
les gens ne sont pas là et ne consomment pas, ce qui crée un surcroît
délectricité que le réseau narrive pas à absorber. LEurope veut généraliser les "compteurs intelligents". Quen pensez-vous? Ghigny: Quel est le coût de ces compteurs ? Ghigny:
Le coût est estimé à un milliard deuros pour la Wallonie, si on fait
un placement généralisé, quartier par quartier. A charge du
consommateur. Les réseaux wallons sont déjà plus chers que dans les
autres régions, en raison dune densité de population moindre. Les
Wallons doivent donc faire preuve de plus dingéniosité quant aux choix
des techniques à mettre en uvre. Les compteurs intelligents vont
arriver bien sûr, mais il faut commencer par les mettre là où cest le
plus pertinent : là où les gens consomment beaucoup et là où il y a des
compteurs à budget. Sinon, le surcoût par ménage serait compris entre 50
et 100 euros par an, sans quil y ait toujours de réels bénéfices. Nous
préconisons donc de commencer par développer les réseaux intelligents,
ce qui demande seulement dinstaller un millier de points de mesure,
localisés dans les cabines de transformation, plutôt que de remplacer
1,7 million de compteurs. Comment la Région wallonne peut-elle éviter le dérapage ? Ghigny:
Jai écris cette semaine une lettre au ministre de lEnergie pour lui
proposer de constituer un groupe de réflexion sur lavenir des réseaux
électriques. Lobjectif sera de définir les priorités du secteur en
termes de renouvelable, de diminution de la consommation, de limitation
du coût, des pertes de réseau Si on se met daccord, on pourra
facilement définir les investissements. Si on ne le fait pas, on risque
de se faire imposer les priorités par dautres. Vous sentez une ouverture du côté du ministre de lEnergie ? Ghigny:
Oui. Cela rejoint très fort leurs préoccupations. Le seul risque est de
succomber à la poussée venant de certains acteurs européens et de
décider de manière précipitée. Pensez-vous quil faille transférer plus de compétences énergétiques aux Régions ? Ghigny:
Cela dépend jusquoù on va. Si la tarification des réseaux de
distribution est accordée aux régions, cest une avancée. Cest
dailleurs ce qui se discute dans le cadre des négociations fédérales.
Actuellement, cest la Creg, le régulateur fédéral, qui approuve les
tarifs de distribution. Ce nest pas cohérent, car ce sont les
gouvernements régionaux qui décident du développement du réseau, des
énergies renouvelables et des obligations de service public. Or tout
cela conditionne les coûts. Par contre, je ne vois pas la nécessité de
régionaliser les compétences relatives au transport de plus de 70.000
volts, au nucléaire ou aux grandes centrales. La Région wallonne met en place une redevance de voirie sur le gaz. Quen pensez-vous ? Ghigny:
Le principe dune redevance ne me choque pas. Elle existe pour
lélectricité depuis 2001. Mais une redevance sur le gaz pénalise une
énergie plus propre que le mazout ou lélectricité. Linitiative est un
peu risquée. Francis Ghigny: Plutôt
positif. Ceux qui attendaient une forte baisse des prix ont été déçus.
Cétait pourtant prévisible. A lépoque, il y avait une sorte de pensée
unique pour que les prix baissent. En réalité, cétait loin dêtre
évident. Le plus important, aujourdhui, cest que les gens ont enfin
pris conscience de ce quils consomment. On peut désormais aller plus
loin et les faire agir. Les clients sont aussi beaucoup plus
revendicatifs quavant. Autre constat, le système fonctionne, même sil
est un peu plus complexe. Il ny a pas eu de blackout. Dernier avantage,
et non des moindres, louverture du marché a permis à de nouveaux
acteurs de y pénétrer en sappuyant sur lénergie renouvelable, grâce au
mécanisme des certificats verts mis en place en 2003. Tous les trois
ans, la production wallonne délectricité renouvelable double. Cest un
grand succès. Electrabel
reste dominant. Ne faut-il pas accélérer lentrée dautres producteurs,
par exemple pour réduire les prix payés par lindustrie? Ghigny:
Electrabel a lavantage de posséder les installations de production.
Une solution serait de lobliger à en vendre une partie à de nouveaux
opérateurs. Mais cela ne ferait pas forcément baisser les prix, que du
contraire, car lachat de ces installations devrait être amorti.
Aujourdhui, la diversification se fait plutôt à léchelle européenne.
Electrabel a trouvé des nouveaux marchés et ses centrales servent à
alimenter les clients à létranger, ce qui laisse la place pour des
nouveaux opérateurs en Belgique. Quant aux prix, on constate une
harmonisation entre les différents pays. Les industriels wallons payent
le même prix dans toute la zone couverte par Belpex (Belgique, France,
Allemagne, Pays-Bas). Contrairement
à la Belgique, les Etats voisins restent présents dans leurs groupes
énergétiques. Cela ne risque-t-il pas daccroître notre dépendance ? Ghigny:
Si certains pays conservent la maîtrise de leur parc de production,
cest que la libéralisation ne sy déroule pas bien. Si Electrabel était
restée sous la coupole belge, on aurait pu mieux linfluencer, mais la
concurrence aurait été, au final, encore moins bonne quaujourdhui.
Donc, je ne déplore pas quElectrabel soit intégrée dans GDF Suez. Si on
veut la libéralisation, il faut pouvoir accepter que des acteurs
agissent sur un territoire plus large que la Belgique. La Wallonie est-elle prête à la sortie du nucléaire? Ghigny:
Nous pouvons sortir du nucléaire si nous contrôlons notre consommation
délectricité et si nous développons de nouvelles centrales de
production. Il faudrait créer un cadre stable pour inciter les
opérateurs à installer davantage de capacités en Wallonie, mais cest
une compétence fédérale. De plus, les producteurs naiment pas être en
surcapacité, car cela diminue leurs marges. La difficulté vient aussi de
certaines incertitudes quant aux décisions à prendre en matière
daménagement du territoire. Au niveau régional, il faut encourager la
production décentralisée à partir du renouvelable, et là, ça se passe
bien, sur un rythme très élevé. Les certificats verts continuent à
donner une grande impulsion. Quel est lenjeu le plus urgent pour le marché wallon de lénergie? Ghigny:
Lenjeu, cest le développement des énergies renouvelables : éolien,
hydraulique, photovoltaïque, biomasse. Nous avons les moyens de le
faire. Par contre, ce qui manque, cest parfois la capacité du réseau à
accueillir ces productions supplémentaires. Les gestionnaires de réseau
(GRD) doivent investir maintenant dans une gestion dynamique du réseau :
les "smart grids" (réseaux intelligents). Cest fondamental. Le GRD
doit sarranger pour que le réseau puisse absorber dans toutes les
conditions la production centralisée. Il faut pouvoir, par exemple,
arrêter une unité de production si le réseau est saturé. Ces situations
sont rares, mais il faut pouvoir agir quand cest nécessaire. Il faut
aussi moduler la consommation finale en fonction de la production. Les
panneaux photovoltaïques fleurissent dans certains quartiers. En été,
les gens ne sont pas là et ne consomment pas, ce qui crée un surcroît
délectricité que le réseau narrive pas à absorber. LEurope veut généraliser les "compteurs intelligents". Quen pensez-vous? Ghigny: LEurope
a cédé au lobby des équipementiers, qui font croire que tous les
problèmes pourront se régler avec une technologie sophistiquée. Mais
pour moi, ce nest par clair. Il faut dabord se demander à quoi ils
vont servir. Il y a une volonté industrielle de développer les compteurs
intelligents, mais cela ne rejoint pas nos priorités en termes
dintégration des renouvelables et de limitation des consommations.
Dautant plus que la facture finale serait payée par le consommateur. Quel est le coût de ces compteurs ? Ghigny: Le
coût est estimé à un milliard deuros pour la Wallonie, si on fait un
placement généralisé, quartier par quartier. A charge du consommateur.
Les réseaux wallons sont déjà plus chers que dans les autres régions, en
raison dune densité de population moindre. Les Wallons doivent donc
faire preuve de plus dingéniosité quant aux choix des techniques à
mettre en uvre. Les compteurs intelligents vont arriver bien sûr, mais
il faut commencer par les mettre là où cest le plus pertinent : là où
les gens consomment beaucoup et là où il y a des compteurs à budget.
Sinon, le surcoût par ménage serait compris entre 50 et 100 euros par
an, sans quil y ait toujours de réels bénéfices. Nous préconisons donc
de commencer par développer les réseaux intelligents, ce qui demande
seulement dinstaller un millier de points de mesure, localisés dans les
cabines de transformation, plutôt que de remplacer 1,7 million de
compteurs. Comment la Région wallonne peut-elle éviter le dérapage ? Ghigny:
Jai écris cette semaine une lettre au ministre de lEnergie pour lui
proposer de constituer un groupe de réflexion sur lavenir des réseaux
électriques. Lobjectif sera de définir les priorités du secteur en
termes de renouvelable, de diminution de la consommation, de limitation
du coût, des pertes de réseau Si on se met daccord, on pourra
facilement définir les investissements. Si on ne le fait pas, on risque
de se faire imposer les priorités par dautres. Vous sentez une ouverture du côté du ministre de lEnergie ? Ghigny:
Oui. Cela rejoint très fort leurs préoccupations. Le seul risque est de
succomber à la poussée venant de certains acteurs européens et de
décider de manière précipitée. Pensez-vous quil faille transférer plus de compétences énergétiques aux Régions ? Ghigny:
Cela dépend jusquoù on va. Si la tarification des réseaux de
distribution est accordée aux régions, cest une avancée. Cest
dailleurs ce qui se discute dans le cadre des négociations fédérales.
Actuellement, cest la Creg, le régulateur fédéral, qui approuve les
tarifs de distribution. Ce nest pas cohérent, car ce sont les
gouvernements régionaux qui décident du développement du réseau, des
énergies renouvelables et des obligations de service public. Or tout
cela conditionne les coûts. Par contre, je ne vois pas la nécessité de
régionaliser les compétences relatives au transport de plus de 70.000
volts, au nucléaire ou aux grandes centrales. La Région wallonne met en place une redevance de voirie sur le gaz. Quen pensez-vous ? Ghigny:
Le principe dune redevance ne me choque pas. Elle existe pour
lélectricité depuis 2001. Mais une redevance sur le gaz pénalise une
énergie plus propre que le mazout ou lélectricité. Linitiative est un
peu risquée. L'Echo
Zo, beste lezertjes. We zitten middenin de grote impasse tijdens de preformatie. Jullie lezen het goed, tijdens de preformatie. Er worden niet genoeg garanties op papier gezet...er staat gewoonweg niks op papier. Punt uit! Dus we gaan nog niet eens iets kunnen "formeren" want het zit strop. We begrijpen het niet helemaal. Ofwel was iedereen tijdens dit soort onderhandelingen het eens over de gebruikte werkmethode van Di Rupo, ttz, discussiëren, aftasten, polsen enz...zonder in deze fase iets op papier te zetten. Ofwel was er reeds een probleem van bij het begin maar durfde blijkbaar niemand zijn bek opentrekken. Dat De Wever garanties vraagt. Ok, dat moet iedereen begrijpen. Minder duidelijk is het ogenblik waarop zoiets op papier moet. Gennez kan zagen en zuchten dat er nog nooit zo veel op tafel gelegd werd. We geloven haar blindelings. Maar er staat dus wel niks op papier omdat wij begrepen hadden dat dit tijdens deze zoegnaamde preformatie niet nodig was en dat dit pas later tijdens de formatie zou gebeuren. Waarom eist De Wever dan nu plots papieren garanties over dit deel van het akkoord. Had hij dan al iets op papier over de rest? Welke rol onze tsjeven hier spelen snappen we evenmin. Ze lijken wel plots een ééneïige tweeling, CD&v en NVA. Zelfs in de tijd dat ze een coalitie vormden was er nooit zo vèèl eensgezindheid. We beginnen te geloven dat ze eerst hun partner moeten buitengooien om dan te beseffen dat ze in feite niet meer zonder hem kunnen verder bestaan...Met deze strategie geven ze de Vlaamse kiezer alle gelegenheid om massaal NVA te stemmen. Sossen en Groenen orakelen dan maar weer dat de buit binnen was terwijl er inderdaad niks op papier staat... Maar pas op, de sociale partners zullen het zaakje wel vlot trekken. Zijn de sociale partners nu plots democratische partijen geworden die door de kiezer werden gemandateerd? Voor de patronale kant kunnen we hier moeilijk spreken wegens te weinig affiniteiten. Voor de vakbonden kunnen we enkel zeggen, blijf weg uit die rattennest. Een vakbond moet niet in een preformatie van een regering zitten. Een vakbond moet op de werkvloer staan en als het moet op straat als drukkingsgroep maar niet als beleidsmakers. Zelden maakten we zulke zielige vertoning mee....
Zuster Gabrielle, Pierre Mertens, Gaston Mornie.....DEEL III
Op
het uitstekende blog van Willy Vandamme lezen we dus dat de abt van de
Norbertijnerabdij van Grimbergen, kanunnik Mornie wegens herhaaldelijk
wangedrag zou hebben verbannen. Dat is niet geheel juist want Mornie
werd na de verdwijning van Zuster Gabrielle nog opnieuw in bescherming
genomen in de abdij van Grimbergen. Het is pas nadat Maurits
Robberechts, de broer van Zuster Gabrielle ook daar protesteerde voor de
deur dat Gaston Mornie naar andere oorden werd gestuurd zonder dat er
ooit van enige sanctie sprake is geweest tot in 1991.
Een anonieme reactie op het blog van Willy Vandamme spreekt nog
boekdelen over het personage van Gaston Mornie en zijn zogenaamde
behandeling... De
bewering over de broeders van liefde die in Vlaanderen bijna een
monopoliepositie hebben wat betreft de psychiatrische instellingen laten
we volledig over aan de anonieme schrijver...
Beste, Ik
heb nog gewerkt als verpleegkundige op de afdeling in het PC DR
Guislain in Gent waar Mornie weggemoffeld werd. Voor hij opgenomen werd
kwam de directeur ons eerst de les spellen hoe we hem moesten
behandelen. Gewoon walgelijk. Tijdens de opname deed hij alsof hij van
niets wist. Sukkelaars met een chronische problematiek zat hij na te
doen en uit te lachen. Verschillende keren heb ik tussenbeide moeten
komen wanneer hij zwakkeren wou strelen en zijn zin doen. Wanneer er
kinderen op bezoek kwamen moesten we hem naar zijn kamer brengen maar na
een tijdje weigerde hij dat. Het gaat hier me een gevaarlijk man met
zeer perverse en psychopate trekken. De broeders van liefde zijn net zoals heel het instituut kerk een zieke boel! Mvg
We herhalen dus nogmaals, het wordt de hoogste tijd dat er eindelijk een ernstig onderzoek gevoerd wordt in deze zaak en misschien zit er in de bewuste 140 meter dossiers die nu zijn in beslag genomen wel interessant materiaal.... Dat er in deze zaak zelfs overgegaan werd tot een publicatieverbod van een Nederlands tijdschrift om Mornie in bescherming te nemen is toch wel een duidelijk bewijs van doofpotoperatie. Men is zelfs nooit ingegaan op wat dit inderdaad niet altijd erg objectieve tijdschrift publiceerde over Mornie. Doodgewoon verboden. Bij ons weten is er evenmin echt een klacht neergelegd tegen het blad voor laster want dat had misschien kunnen leiden tot een objectief onderzoek van de feiten wat absoluut moest vermeden worden... Maar dit zijn dingen die misschien kunnen opgespoord worden in onze 140meter.... Laat ons in elk geval hopen dat er een vervolg komt!
Onlangs
riepen de bisschoppen van de rooms-katholieke kerk de mensen op om
zeker hun geloof niet te verliezen. Je moet maar durven. Eeuwen lang
bewees deze kerkelijke elite dat voor hen niet het geloof telt maar de
macht, de macht om te doen wat men wil, met wie men wil en waar men wil.
Wie in de weg liep werd koudweg omver gelopen, gechanteerd of
gebroodroofd. De geloofsregels waren voor hen hoogstens secundair. Achter
deze kloostermuren speelde zich in de jaren tachtig van de vorige eeuw
een van de grootste schandalen af uit de moderne Dendermondse
geschiedenis. Een
priester, non of pater mocht alles doen, moord incluis. Steeds stonden
de bisschoppen en het Vaticaan klaar om de kaste te beschermen tegen de
slachtoffers. En wie bij hen zijn beklag ging doen bonkte met zijn kop
tegen de muur, hij werd alleen nog meer het slachtoffer. Maffia maar met
rokken ditmaal. Aan de verbouwingswerken van deze kapel van de vroegere Arme Klaren zou Mornie veel verdiend hebben. Een
voorbeeld van hoe men zelfs vermeende moordenaars steunde blijkt uit
het verhaal van Gaston Mornie, alias de Chinees, alias Hermanneke voor
het Aalsterse homomilieu. Deze Norbertijn was in 1975 door de abt van
Grimbergen wegens herhaald wangedrag verbannen, een vaste traditie zoals
dat in katholieke milieus tot nu toe de gewoonte was, in zijn geval
naar een Norbertijnenschool in Vilvoorde. De gevolgen lieten zich
gevoelen. De
man bleek een enorme seksuele appetijt te hebben en was daarbij niet
kieskeurig, kinderen, groot en klein, vrouwen, mannen, alles was in zijn
buurt kwam was goed, betaald of desnoods tegen hun wil in. Het was
allemaal teveel schandaal voor de lokale kerkelijke hiërarchie. Op 19
maart 1979 verscheen Mornie dan maar als . algemeen directeur van
Sint-Vincentius in Dendermonde waarbij hij ook wekelijks acht uur les
moest geven aan de meisjes. Wat de Belgische media jarenlang vertikten te doen bracht het Nederlandse blad Aktueel uit. Het werd hier prompt verboden. Hij
zou er naam maken. In de nacht van 3 op 4 februari 1982 verdween er
zuster Gabrielle, alias Gaby of de Gabbe in het echte leven Germaine
Robberechts uit Buggenhout zonder een spoor na te laten. Zij was de
privé-chauffeur van Mornie en volgens getuigenissen goed op de hoogte
van zijn seksuele esbattementen en ook van zijn financieel gesjoemel
o.a. rond de restauratie van de kapel aan de Dendermondse Kerkstraat.
Zij had het zelfs allemaal netjes in steno in een boekje opgeschreven en
elementen ervan bezorgd aan toenmalige bisschop Leonce-Albert Van
Peteghem. Zonder gevolg. En
het Dendermondse gerecht stuurde pas weken na haar verdwijning een
opsporingsbericht uit. Het klooster zelf weigerde trouwens een aangifte
te doen zodat haar toen al stokoude moeder het maar moest doen. En
buiten een opsporingsbericht was het bij het parket passiviteit troef.
Toenmalig procureur Guido De Saeger was dan ook een van de katholieke
notabelen die in veel katholieke verenigingen ook bestuurder was, o.m.
in Sint-Vincentius. Van
1979 tot 1991 was Mornie algemeen directeur van Sint-Vincentius. Toen
het uitkwam was het achter de kloostermuren de omerta geblazen. Als men
al niet van regelrechte obstructie kon spreken. En
ook substituut Antoon Cordemans, titularis van het dossier, was een
goede kennis van het klooster en Mornie. Typerend was ook de houding van
het bisdom die pas na 18 maanden(!) met een schrijven van vijf regels
antwoorde op een aangetekende brief over de zaak van haar moeder. Alleen
toen in oktober 1991 het Nederlandse tijdschrift Aktueel een zeer goed
onderbouwd verhaal bracht over de zaak trok procureur De Saeger in actie
en verbood hij de invoer van het blad in België. Voor zover geweten de
laatste maal dat het parket de invoer van een tijdschrift verbood. Het
is door een toeval dat er alsnog een onderzoek kwam maar ook dat raakte
uiteindelijk nergens, mede dankzij de obstructie van de kerkelijke
hiërarchie. In september 1990 was de toenmalige Aalsterse
rijkswachtrecherche BOB op het spoor gekomen van drugshandel gelinkt aan
homobars in het Aalsterse. En daar viel de naam van Gaston Mornie als
een zeer regelmatige gast met een grote seksuele appetijt en veel geld. Het
onderzoek kon eindelijk starten. Maar obstructie vanuit het klooster en
de kerk deed het alsnog verzanden. Een lijk werd nooit gevonden. De
vermoedelijke dumpingplaats in de bossen van Waasmunster werden nooit
onderzocht en Mornie veinsde steevast ziekte om aan ondervragingen te
ontsnappen. Hij heeft altijd ook alles ontkent. Zelfs over de fotos van
hem in damesondergoed weet hij niets af. Evenmin als van de vele
verklaringen over betaalde seks of over de veelvuldige verhalen over
verkrachtingen. Mensen
die het met hun geloof wel menen als een Kathelijne De Brauwer,
ex-columniste van Kerk en Leven (het Parochieblad) trokken het zich wel
aan. In 1999 publiceerde zij hierover bij Epo een boek met een voorwoord
van priester Rik Devillé. Hij
verdween nadien achter de muren van de vele katholieke instellingen,
eerst de vrouwenafdeling van de psychiatrische kliniek St. Camillus in
Sint-Denijs Westrem en nadien in een rustoord voor de Gentse zusters
Apostolinen. Begin mei 2001 was het echter weer zover. Toen werd hij
aangehouden nadat hij in een Gents ziekenhuis een zesjarige jongen had
aangerand. Hij mocht mits hij zich psychiatrisch liet behandelen van de
onderzoeksrechter naar huis. Van de zaak werd nadien nooit meer iets
gehoord. Naar verluid zat hij in 2008 nog steeds in de psychiatrie. Willy Van Damme
Zuster Gabrielle, Pierre Mertens, Gaston Mornie... eindelijk de waarheid? DEEL I
Door
de publicatie van de tapes van de gesprekken tussen enerzijds Danneels
en Vangheluwe, apart en tesamen, en andezijds het slachtoffer zijn we
een beetje vergeten hoe het staat met de huiszoekingen bij Danneels en
in het bisschoppelijk paleis en belendende gebouwen laat ons zeggen.
Beter bekend als operatie kelk.
BRUSSEL
- Het Brusselse gerecht moet alle 475 pedofiliedossiers teruggeven die
eind juni in beslag werden genomen bij de commissie-Adriaenssens. De
huiszoekingen bij kardinaal Danneels waren wel wettig. De
Brusselse onderzoeksrechter Wim De Troy is op 24 juni wel degelijk zijn
boekje te buiten gegaan: hij had geen duidelijke reden om zijn
speurders in Leuven binnen te doen vallen bij de commissie-Adriaenssens
en hen alle dossiers te laten meenemen. De Brusselse kamer van
inbeschuldigingstelling (KI) kwam twee weken geleden al tot die
conclusie, maar op vraag van De Troy werd daar niet over gecommuniceerd.
Gisteren lekte de inhoud van het arrest toch uit.
De
gevolgen voor de slachtoffers die bij de commissie aangeklopt hadden,
zijn verregaand. De dossiers kunnen niet teruggegeven worden aan de
commissie, omdat ze gewoonweg niet meer bestaat. Maar volgens de letter
van de wet is de commissie wel nog eigenaar van de dossiers, en daarom
mogen ze niet terug naar de slachtoffers. Voorlopig zullen ze neergelegd
worden bij de griffie van de rechtbank van eerste aanleg. Het is
niemand duidelijk hoelang ze daar stof kunnen vergaren.
De
spectaculaire huiszoekingen in de Mechelse Sint-Romboutskathedraal, in
de privéwoning van kardinaal Danneels en in het aartsbisschoppelijk
paleis waren wél wettig, oordeelt de KI. Dat betekent dat De Troy verder
kan werken met de 140 meter aan documenten die daarbij opgeladen
werden.
Het
gerechtelijke onderzoek naar misbruik binnen de Kerk en eventuele
doofpotpraktijken kwam er nadat eremagistrate Godelieve Halsberghe, de
voorgangster van Adriaenssens bij de commissie, aan de politie had
verklaard dat kardinaal Godfried Danneels zware pedofiliedossiers
verborgen hield in de crypte van de kathedraal. De speurders trokken
erheen met hamers en drilboren, maar vonden niks.
Volgens
Fernand Keuleneer, de advocaat van Danneels, was de verklaring van
Halsberghe geen voldoende reden om zo driest te werk te gaan. De KI
oordeelde anders. Maar ze vindt het dus niet kunnen dat de speurders bij
hun zoektocht naar door Danneels verborgen documenten naar Leuven
trokken om er de 475 dossiers van de commissie-Adriaenssens mee te
nemen. Die hield het ook voor bekeken na die actie.
Wij hier onthouden vooral dat de onderzoeksrechter 140 meter dossiers wettelijk in beslag heeft genomen en dus kan uitpluizen. Wij
vragen ons dan ook af of er iets tussen zit rond het dossier dat ons
meteen zal bezig houden. Namelijk de verdwijning van Zuster Gabrielle en
de moord op Pierre Mertens. Anders moet er misschien op de trefwoorden
Gaston Mornie worden gezocht. Het
gaat hier dus NIET in de eerste plaats om een dossier van
kindermisbruik alhoewel er daarvan ook wel sprake geweest is rond de
figuur van kanunnik Mornie. Maar we zouden toch wel graag deze zaak
opgelost zien worden. Zelf heeft schrijver van deze lijnen namelijk
Zuster Gabrielle persoonlijk gekend en ook vooral haar moeder
Madeleine. Er is in dit dossier zeer duidelijk sprake van doofpotten en
ook het verspreiden van pure laster vanuit het Mechelse bisschoppelijke
paleis over de persoon van Zuster Gabrielle. De bij de verwijning reeds
hoogbejaarde moeder Madeleine heeft, zoals hieronder ook wordt gezegd,
tot haar laatste snik gezocht naar haar dochter. Ze is daarvoor zelfs
met de fiets (ze was al de 90 voorbij) erop uitgetrokken. Ondanks haar
hoge leeftijd is ze steeds lucide gebleven maar op geen enkel moment
werd ze in deze zaak zelfs maar deftig ontvangen in Mechelen. Niet ze
daar niet geweest is. Verschillende keren zelfs. Haar zoon Maurice is
zelfs gaan protesteren voor de deur. Zuster Gabrielle kwam niet meteen
uit wat men een diep-christelijke familie zou noemen. Ze kwam wel uit een
familie met een zeer sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Moeder
Madeleine was een soort mythische figuur in Buggenhout en omgeving waar
ze voor veel jongeren met haar ouwe naaimachine de jeansbroeken inkortte
of aanpaste. Ze was ook iemand die zeer gevat uit de hoek kon komen als
er gezeurd werd over de goeie ouwe tijd. Ze reageerde dan
onmiddellijk door te zeggen dat de spreker waarschijnlijk die ouwe tijd
niet zelf had meegemaakt en dat het nu veel beter was. Ze was afkomstig
uit Staden, had kind en man verloren in WOI. Was naar Frankrijk
gevlucht, in de bietenvelden gewerkt en later in de Franse
munitiefabrieken wat ze trouwens een hele vooruitgang had gevonden als
jong meisje want daar had ze voor de eerste keer echt rechten gekregen.
Ze had ook de tweede wereldoorlog meegemaakt met haar zoon Maurits zeer
aktief in het verzet . Ze vond het leven de
moeite waard maar de verdwijning van haar dochter en de manier waarop de
autoriteiten en in de eerste plaats de plaatselijke kerk haar hebben
opgevangen heeft haar in haar laatste jaren erg getekend.Ze heeft
nooit de waarheid kunnen achterhalen rond de verdwijning van haar
dochter. Laten we dus hopen dat er deze keer iets wordt gevonden. Het
gaat tenslotte over een verdwijning en waarschijnlijk moord met een link
naar een tweede moord op ene Pierre Mertens (niet de
franstalige schrijver). Toch geen klein bier! Bovendien is de figuur van
kanunnik Mornie die ik persoonlijk heb gekend ook wel de
moeite...Mornie was afkomstig uit de deftige Gentse burgerij. Was
ingetreden in het klooster in Grimbergen en werd vandaar naar het
college in Vilvoorde gestuurd om les te geven. Daar kreeg hij zijn
bijnaam de chinees en was daar berucht voor zijn ongezonde interesse
in jonge jongens...klassiek thema, blijkt nu. Hij werd dan maar
afgevoerd naar de technische school van het zelfde college (KITO) waar
hij gewoon verder deed maar waar hij weliswaar op iets minder dociele
leerlingen viel wat hem meerdere keren een blauw oog en erger heeft gekost maar
waar de ouders minder invloedrijk waren. Tot het daar toch ook echt de
spuigaten is uitgelopen en hij uiteindelijk als straf directeur werd
in een zuivere meisjesschool in Dendermonde...de kerk en de schoon
families op hun best... Zuster
Gabrielle heeft nog persoonlijk komen informeren naar het verleden van
haar directeur want ze was duidelijk iets aan het uitzoeken. De laatste
keer dat ik haar heb gezien was bij de geboorte van een kleinzoon van
haar andere broer die in Humbeek woonde. Ze was toen inderdaad duidelijk
zenuwachtig maar het was zeker niet iemand die haar kap over de haag
zou werpen om een man te volgen zoals later werd beweerd door
kerkelijke kringen. Een paar dagen later verdween ze en sinds 1982
werd niks meer over haar vernomen. Benieuwd of er nu iets terug te vinden is tussen die 140 meter dossiers...
17
december 1981. Om 15 u vertrekt Pierre Mertens, voorzitter van de
Christelijke Mutualiteiten in Dendermonde, met de auto naar Brussel.
Hij wordt om 16u verwacht in de hoofdzetel van de CM. Om 16u30 krijgt
zijn familie een eerste keer telefoon om te vragen waar hij blijft. Om
17u00 volgt een tweede oproep. Zonder succes. Later wordt duidelijk
waarom. Op een privé-parking in de Wetstraat wordt Mertens dood
aangetroffen met zijn hoofd op het stuur van de wagen. Naast hem ligt
een bundel documenten, een revolver en een lege kogelhuls. Er wordt geen
kogel teruggevonden, hoewel de linkervoorruit verbrijzeld is. De auto
ernaast blijkt onbeschadigd. Zelfmoord, klinkt het officiëel. Er
lijkt echter meer aan de hand te zijn. Rond Kertsmis 1981 krijgt ene
Kathelijne De Brauwer een eerste keer een bizarre telefonische oproep.
De Brauwer werkt in het kindertehuis, verbonden aan het Sint-Vincentius
Instituut, aan de Kerkstraat in Dendermonde. Ze schrijft in die tijd
ook voor de kinderkrant van De Standaard. De mevrouw aan de andere kant
van de lijn stelt zich voor als een zuster uit het klooster
(Sint-Vincentius n.v.d.a., het klooster waar Robberechts toe behoorde).
Ze heeft het over zwarte kassen, geldbewegingen als financiële
hinkstapsprongen en partijfinanciering. De mevrouw aan de telefoon
vraagt De Brauwer te noteren dat Pierre Mertens onschuldig is en om
nauwlettend de financiële bewegingen op de rekeningen in het oog te
houden. De laatste telefoon komt in het kindertehuis (een villa in het
Dendermondse) binnen in de eerste helft van januari 1982. De rekeningen
van het kindertehuis zijn in die tijd ondergebracht bij bankengroep P.
De fraude waar Mertens zich diende voor te verantwoorden draaide rond
een bepaalde hotelgroep. Kerkstraat-Dendermonde. Op
4 maart 1982 verdwijnt Gabriëlle Robberechts echter spoorloos uit het
klooster. Ze is dan 56 jaar. Tot op vandaag is er van de vrouw geen
enkel spoor. De zuster heeft een rijbewijs en is in die tijd nogal
vooruitstrevend te noemen. Getuige daarvan is ook haar drumstel, wat
vandaag de dag nog altijd onaangeroerd lijkt. Alsof ze ieder moment
terug kan komen. Verdachte nummer één in de verdwijningszaak lijkt een
zekere M. te zijn, een pastoor uit het klooster die het niet zo nauw zou
genomen hebben met de goede zeden en ook regelmatig seksfeestjes zou
gegeven hebben in het klooster. Hij zou bovendien tijdens een
herbergbezoek iets op een bierkaartje hebben geschreven wat dicht in de
buurt kwam van wroeging en een schuldbekentenis. Keiharde bewijzen
worden echter niet gevonden. In het klooster zelf zijn blijkbaar
verbouwingswerken uitgevoerd in de kelder, dichtbij de verbrandingsoven.
Een onderzoek, door het parket, levert niks op. Er is ook sprake van
een tweede verdwijning: die van de tuinman van het klooster, kort nadat
zuster Gabriëlle verdween. Eind
februari 82, een week voor zuster Gabriëlle Robberechts verdwijnt,
wordt Kathelijne De brauwer, werkzaam binnen de katholieke zuil,
ontslagen. De schrijfster krijgt anonieme telefoontjes, bedreigingen en
raadgevingen, die me behoorlijk wat angst aanjaagden, schrijft ze in
haar boek Dood van een Non (uitgeverij EPO, 1999). Daarnaast krijgt ze
regelmatig bezoekjes van de RVA die haar op het hart drukken dat ze
niets mag publiceren zolang ze werkloos is. Nog volgens De Brauwer zou
een conservatief-katholieke magistraat, ondertussen met pensioen
belangrijke stukken uit het verdwijningsdossier hebben weggemoffelt in
de prille beginfase, wat het onderzoek naar de verdwijning serieus
bemoeilijkt heeft. Op
4 mei 1982 begeven de zonen van Mertens zich naar het Brusselse
Justitiepaleis. Ze doen enkele merkwaardige vaststellingen: in het
dossier zien ze een bebloede map en een reeks getypte papieren maar
krijgen van de Brusselse magistraat D. het verbod om die stukken uit
dossier 31.05.1979/81 in te zien. Uit het proces-verbaal blijkt dat de
portier van de CM Piet Mertens heeft teruggevonden, en niet-zoals eerst
gemeld- Jean H. De wagen van Mertens blijkt verplaatst. De zonen van
Mertens stellen vast dat hun aangetekend schrijven niet in het dossier
terug te vinden is. De familie kreeg eerder te horen dat het een
miljoenenfraude betrof en krijgen eveneens te maken met intimidatie. Pierre Mertens werd dood aangetroffen in zijn auto op 17/12/1981. Op
basis van alle informatie waarover we beschikken maakte ondergetekende
een tekening die reconstrueert hoe Pierre Mertens waarschijnlijk werd
teruggevonden. De tekening laat slechts ruimte voor één conclusie:
Pierre Mertens werd bijna zeker vermoord en stukken die hij bij zich had
werden ontvreemd. Dat Mertens zich door het hoofd schoot (met de
rechterhand), waardoor de linkerruit verbrijzeld werd, is nog mogelijk.
Maar hoe verklaar je de bloedsporen op documenten (die waarschijnlijk
in de auto rechts van hem lagen) en die zijn zonen hebben gezien, dat
zijn auto werd verplaatst en dat de auto, links van hem, niet beschadigd
werd ? Hoe komen de documenten met bloed terecht in het dossier ?
Wim De Maeseneer reconstrueerde verdwijning zuster Gabrielle
'Mornie, de kanunnik, zit achter verdwijning'
zaterdag 16 augustus 2008
Auteur: Pierre Van Rossem
BUGGENHOUT
- Bachelor in de journalistiek Wim De Maeseneer (21) kreeg samen met
collega Sofie Müller de prijs voor het beste tv-eind- werk aan de KH
Mechelen. Bei- den reconstrueerden in een tien minuten durende
dvd-bijdrage de verdwijning van de Buggenhoutse zuster Gabrielle uit een
klooster in Dendermonde.
De
zaak uit 1982 is 26 jaar later nog steeds niet opgelost. En dus hadden
Wim De Maeseneer en Sofie Müller er een vette kluif aan.
Maar
waarom laat een student in de journalistiek zich inspireren door het
verdwijnen van een non, meer dan een kwarteeuw geleden?
Wim De Maeseneer:
'Ik ben zelf Buggenhoutenaar en die affaire intrigeerde me. Ik had weet
van de verklaringen van de moeder van Gabrielle, een eeuwelinge, die
zei dat ze haar hoofd niet zou neerleggen vooraleer haar dochter
teruggevonden was. We hadden er bovendien een stevige kluif aan en
konden er - terecht, zo bleek later - onszelf honderd procent mee
bewijzen.'
'Onze
docenten waren op voorhand sceptisch. Ze vreesden dat we op weinig
medewerking zouden kunnen rekenen en dat we te weinig beeldmateriaal
zouden hebben. Daarom opteerden we ook voor een reconstructie. Die
mochten we inblikken in een oud klooster in Dilbeek.'
Was iedereen bereid om mee te werken?
'Neen,
soms moesten we stevig aandringen. Kathelijne De Brauwer, die over de
affaire het boek 'Dood van een non?' schreef, speelde ons wel enkele
namen door. Maar zelf weigerde ze voor de camera te getuigen.
Onderzoeker Marc Bockstaele deed dat gelukkig wel. We hebben ook
getuigenissen van familieleden van de zusters, van collega-leerkrachten
en van iemand die Mornie, de verdachte kanunnik, goed gekend heeft. En
de kanunnik zelf? Zijn toestand liet een gesprek niet toe, kregen we te
horen. Hij was te labiel.'
Op wiens rekening mogen we volgens jou de verdwijning van de zuster schrijven?
'Mornie
zit er achter. Honderd procent zeker weten we het niet, maar dat was
ook de mening van de politie. De avond voor ze verdween was er een ferme
ruzie tussen Mornie en de zuster. Dat blijkt uit getuigenissen. Mornie
is toen in woede uitgebarsten nadat de zuster dreigde in Rome zijn
gedrag aan de kaak te stellen. Ze zou immers een week later op
schoolreis naar Italië vertrekken.'
'Mornie
moet geweten hebben dat de anonieme brieven, waarin geëist werd dat hij
stopte met zijn ontuchtige praktijken, afkomstig waren van zuster
Gabrielle. Zij bezat immers een sleutel van alle kamers.'
Kreeg je tijdens de reconstructie ook de indruk dat er sprake was van een doofpotoperatie?
'Ja,
zeker tijdens het eerste onderzoek wezen feiten in die richting. In het
klooster gold de zwijgplicht, er waren zelfs valse verklaringen.
Bovendien zouden delen van het dossier verdwenen zijn. En ook de lange
pauze tussen het eerste en het tweede onderzoek wekken argwaan.'
Verwachten jullie, nu jullie eindwerk de media haalt, alsnog een reactie van het gerecht?
'Ik
vind het jammer dat in deze zaak geen gebruik werd gemaakt van de
modernste technologieën. De hele affaire is ondertussen uitgegroeid tot
een urban legend, gespijsd door verschillende complottheorieën. Wat ons
betreft was het niet de bedoeling de zaak op te lossen. We wilden enkel
een round-up van de gebeurtenissen maken.'
*De "moord" op zuster Gabrielle (Germaine Robberechts)
Tijdens
mijn welverdiende vakantie in het zuiden, kreeg ik de vakantie-editie
van het Nieuwsblad onder ogen. Na bijna 30 jaar rakelde men de
verdwijningszaak op van de Dendermondse zuster Gabrielle.
Ik
heb zuster Gabrielle persooonlijk gekend. Ze was sterk bevriend met
mijn ouders en kwam wekelijks bij ons langs. Het was een vrijgevochten
zuster die over een auto (Peugeot) beschikte en chauffeur speelde voor
de zusters van Sint-Vincentius te Dendermonde. Zuster Gabrielle was
lerares geweest in de normaalschool te Dendermonde.
Ik
herinner mij zuster Gabrielle als een vrij zenuwachtige non, die veel
babbelde en lachte. Ik ben ooit met haar op stap geweest als kind. Samen
gingen we bessen plukken bij haar ouders thuis. Het was haar karakter
die haar deed botsen met de directeur van het nonnenklooster Gaston
Mornie, alias "de chinees", zoals de studentinnen hem noemden vanwege
zijn Aziatisch uiterlijk. Zuster Gabrielle was een non van deze wereld.
Ze was intelligent genoeg om vast te stellen dat er sommige dingen niet
pluis waren bij Mornie. Ze speelde ook chauffeur voor Mornie en op die
manier kwam ze te weten dat de "eerwaarde" heer Mornie zijn tijd soms
doorbracht in bordelen. Ook kwam ze een fraudezaak op het spoor.
Kannunik Mornie zou meer dan 90.000 euro hebben gestolen van de nonnen
in de Kerkstraat. Op een bepaald ogenblik trof ze kannunik Mornie aan
terwijl hij "bezig was" met de hovenier...Het werd haar dus allemaal
teveel en ze legde anoniem briefjes onder het hoofdkussen van de
directeur, waarin ze hem aanmaande zijn leven te beteren. Aangezien
enkel zuster Gabrielle een loper bezat, was het voor Mornie gemakkelijk
om te weten te komen wie het briefje had geschreven. De discussie
bereikte haar climax. Mornie ging over tot het beledigen van zuster
Gabrielle in het bijzijn van andere nonnen. Zuster Gabrielle voelde zich
bedreigd en kwam naar ons thuis om hulp. Maar tot overmaat van ramp
waren mijn ouders net op skivakantie in Oostenrijk. Er waren andere
mensen bij ons thuis die achteraf vertelden dat zuster Gabrielle een
zeer zenuwachtige, misschien zelfs "verliefde" indruk naliet.
Was
Zuster Gabrielle verliefd geweest op Mornie? Misschien daarom haar
interesse in zijn levenswandel. Misschien dat deze verliefdheid na de
vele feiten was veranderd in afkeer. Mornie zelf beweerde dat Zuster
Gabrielle na haar verdwijning hem had opgebeld met de woorden: "Hier is
Uw kind dat jij zo bemint" Achteraf blijkt deze telefoon een grote
leugen van Mornie. Mornie wou iedereen op een dwaalspoor zetten. Men
insinueerde dat Zuster Gabrielle naar Italië was getrokken, waar ze als
lerares dikwijls was geweest. In de kloostergemeenschap had men kritiek
op zuster Gabrielle die veel te werelds was en zelfs schmink bezat. Dat
was immers uitgekomen bij het leegmaken van haar kamer. Het was
onbegrijpelijk dat sommige kloosterzusters nog aantrokken voor de
directeur. Sommigen geloofden de praatjes van Mornie, als zou zuster
Gabrielle haar kap over de haag hebben gesmeten en "een Italiaanse
minnaar" hebben.
Haat
en liefde liggen dicht bij elkaar. In beide gevallen kan men niet meer
rationeel denken. In beide gevallen maakt men een zenuwachtige indruk.
Het verhaal van de verliefde non lijkt mij zwaar overtrokken. Ik denk
dat we eerder moeten spreken over een zwaar gedegouteerde non. Een non
die massaal veel bewijsstukken bezat over een ziekelijk gestoorde
directeur.
Zuster Gabrielle die alles noteerde in een boekje, schreef als laatste
zin: "Langsgeweest bij x" (mijn ouders dus). Indien mijn ouders toen
begin maart 1982 aanwezig waren geweest, had de moord misschien nooit
plaatsgevonden of hadden we zeker een beter spoor gehad naar de
moord...Enkele weken voordien had ze aan mijn ouders nog verteld hoe ze
Mornie had aangetroffen met de hovenier, over zijn diefstal en over het
feit dat ze vreesde dat ze "zou verdwijnen". Vreesde ze toen al voor
haar leven?
Als
opgejaagd wild vluchtte zuster Gabrielle op de avond van 3 maart 1982
in haar kelder, waar ze sinds jaar en dag een eigen domein had
gecreëerd. Ze knutselde in de kelder en had er zelfs een drumstel.
Mornie is haar daar meer dan waarschijnlijk gaan opzoeken en heeft haar
daar vermoord. Omdat hij met het lijk geen blijf wist, heeft hij haar
meer dan waarschijnlijk in de verbrandingsketel gegooid die zich naast
haar kelder bevond.
Wijlen
procureur Guido Desaeger die het onderzoek in handen kreeg, behoorde
tot de katholieke zuil. Guido Desaeger was aangetrouwde familie en was
overigens mijn "stand-in peter" bij mijn Vormsel. Zo goed hij werkte bij
de ontvoering van Anthony De Clerck, zo slecht werkte hij in het
dossier van Zuster Gabrielle. Hij was bevreesd dat de Katholieke kerk
een slechte beurt zou maken in dit dossier en boycotte het onderzoek.
Maar liefst 8 jaar hield hij het onderzoek tegen. Ondertussen waren alle
bewijzen verdwenen. Zelfs de verbrandingsketel was ondertussen
vervangen. Met de vervanging van de verbrandingsketel verdween de
laatste hoop op bewijsmateriaal.
Iedereen
is ervan overtuigd dat kannunik Gaston Mornie zuster Gabrielle heeft
vermoord. Maar zonder lijk kan men niemand veroordelen. Mornies leven
was één groot zooitje ongeregeld. Sexuele uitspattingen, diefstal,
psychiatrie en zelfs een correctionele veroordeling voor seks met een
minderjarige in 2001. Zuster Gabrielle heeft het ongeluk gehad deze
zwaar gestoorde man te ontmoeten. De familie en de maatschappij hebben
recht op de waarheid. Het is een zwarte bladzijde voor het Dendermonds
parket dat ze deze moordzaak nooit hebben opgelost enkel en alleen omdat
dhr. Mornie tot de geestelijkheid behoorde. Ik stel mij overigens de
vraag of het met de huidige katholieke procureur beter zou zijn. Die
mensen hebben veel macht en kunnen deze macht soms misbruiken tegen het
onderzoek. Dat zou toch niet mogen in een goed functionerende
rechtstaat.
Het
enige dat we nog kunnen hopen is dat Gaston Mornie de eer aan zichzelf
houdt en dat hij in zijn testament alsnog toegeeft dat hij de zuster
heeft vermoord. Maar aangezien Mornie een zwaar gestoord persoon is, is
dit wellicht ijdele hoop.
BUGGENHOUT
- Zuster Gabrielle, Germaine Robberechts voor de burgerlijke stand, was
56 toen ze in de nacht van 3 op 4 maart 1982 verdween uit het klooster
van Sint-Vincentius in de Kerkstraat in Dendermonde. Het geld op haar
kamer bleef onaangeroerd, haar persoonlijke documenten en fototoestel
waren wel verdwenen. Kanunnik
Gaston Mornie was directeur van de kloostergemeenschap. Hij bewoonde de
woning vlak naast het klooster. Pas veertig dagen later kwam het
Dendermondse parket aan de weet dat zuster Gabrielle verdwenen was. De
kamer van zuster Gabrielle werd opengebroken, maar familie en politie
bleven hiervan in het ongewisse. Antoon Cordeman startte een onderzoek
op, zonder resultaat.
In
1990 heropende Marc Bockstaele van de gerechtelijke politie van Aalst
het onderzoek. Hij was in homokringen op de naam van Mornie gestoten en
bracht het onderzoek werkelijk op gang. De kanunnik werd ondervraagd en
aan de leugendetector gelegd. 'We hebben een motief en een dader, maar
geen lijk', klonk het in gerechtelijke kringen.
Mornie
belandde in de psychiatrie. 'De grond werd hem te heet onder de
voeten', besluit De Maeseneer. Hij verblijft er nog altijd en is
ondertussen ruim tachtig jaar.
Danneels en Vangheluwe Nero en Caligula in Vlaanderen!
Met
veel plezier hebben we vandaag de uittreksels gelezen uit de tapes die
het slachtoffer van bisschop Vangheluwe in het geheim had gemaakt van
o.a. zijn gesprek met monseigneur Danneels. De poging tot
doofpotoperatie die hieruit overduidelijk blijkt ondanks de halsstarrige
ontkenningen van Danneels, zijn dus onweerlegbaar. Je moet dus
inderdaad kardinaal zijn om dit verder staalhard te blijven ontkennen.
Hoog tijd dus voor de demystificatie van nog een goedheilige man
namelijk Danneels himself. Verwonderde ons dat? Niet
echt. Het wordt misschien eens hoogste tijd om nu ook een andere zaak
terug onder de loep te houden waarrond een minstens even grote
doofpotoperatie werd gehouden en die, met alle respect voor het
slachtoffer van Vangheluwe, nog erger was en is. Niet dat we op enige
manier vijftien jaar verkrachting van een neefje vanaf zijn 5jaar willen
goedpraten. De zogenaamde herstelbetalingen op bijzondere data, zoals
nieuwjaar, de verjaardag en vooral Sint Valentijn vanwege een pedofiele
bisschop zijn van een hoogstaande christelijke ethiek die we nog niet
vaak hadden gezien. We dachten even terug aan de Romeinse keizerlijke
tijden van Caligula en consoorten Terwijl uit de gesprekken blijkt dat
inderdaad het slachtoffer steeds getracht heeft om Danneels ervan te
overtuigen om Vangheluwe uit zijn ambt te ontzetten omwille van de
feiten die nergens worden ontkend. Het kontengedraai van Danneels is
tsjevenpraat van het zuiverste wijwater straffe kost. Onze kardinaal
schijnt plots een aantal geboden te zijn vergeten....
Dossiers Er
is van mijnentwege nooit maar een schijn van een poging ondernomen om
de zaak in de doofpot te stoppen of er de mantel van de geheimhouding
over te gooien. (...) Het doel van de bijeenkomst was dat ik vooral zou
luisteren (...).' Dat
zijn de letterlijke woorden die kardinaal Godfried Danneels op 23 april
uitsprak in een mededeling die hij verspreidde naar aanleiding van het
aftreden van de Brugse bisschop Roger Vangheluwe. Danneels reageerde
nadat bekend was geraakt dat hij op 8 april in de abdij van Steenbrugge
aanwezig was bij de ontmoeting tussen de bisschop van Brugge en de neef
die dertien jaar lang door de bisschop was misbruikt. Tijdens die
bijeenkomst drong de neef aan op het ontslag van zijn oom.
De Standaard publiceert
vandaag de transcriptie van twee geluidsopnamen die het slachtoffer
zelf maakte van de confrontatie. Het slachtoffer gaf deze krant de
toestemming om de inhoud van de bandjes te publiceren omdat hij zich het
slachtoffer voelt van een lastercampagne door de Kerk, die de voorbije
weken in de pers bevestigde dat Roger Vangheluwe jaren zwijggeld'
betaalde aan zijn neef.
Het
slachtoffer wil met de bandjes duidelijk maken dat hij nooit geld heeft
gevraagd aan zijn oom-bisschop in ruil voor stilte, maar dat hij,
integendeel, door de jaren heen altijd gewild en gevraagd heeft dat zijn
oom zou aftreden.
Uit
die opnamen blijkt duidelijk dat Danneels wél probeerde om om het met
zijn eigen woorden te zeggen de mantel der geheimhouding over de
zaak te gooien' en het slachtoffer ertoe aan te zetten vergiffenis te
schenken' of ten minste de zaak geheim te houden tot Vangheluwe een jaar
later met pensioen zou gaan.
Het
eerste gesprek (gesprek één) gaat tussen kardinaal Danneels en het
slachtoffer. Bij het tweede gesprek (gesprek twee), dat enkele minuten
later plaatsvindt, zijn ook Roger Vangheluwe zelf en familieleden van
het slachtoffer aanwezig.
Vergiffenis
is een mooie uitvinding en kan inderdaad perfect louterend werken maar
hoe je een bisschop die dergelijke feiten op zijn kerfstok heeft en die
deze niet ontkent, nog in zijn functie kan blijven behouden omdat hij op
een jaar van zijn pensioen staat, dat gaat er bij ons niet in! Het
verwondert ons dus absoluut niet omdat er ooit nog een -volgens ons-
ergere doofpotoperatie is gebeurd die vanuit Mechelen werd geleid en
waarbij we zelfs op de eerste rij mochten zitten om deze zaak van
dichtbij te volgen....maar hierover morgen meer. We zullen het dan
hebben over de onopgeloste verdwijning (uit 1982) van Zuster Gabrielle
en de moord op Pierre Mertens...
en
hopla, hier moeten we dan weer een psychiater bij roepen want dit zal
interessant onderzoeksmateriaal opleveren. We hadden al Hitler met zijn
Germaanse obsessie ondanks zijn erg niet-Germaanse roots. Nu hebben we
dus Sarkozy. Niet dat we de ene met de andere willen vergelijken maar
toch blijft het een boeiend onderwerp. Machtswolven die plots hun eigen
roots beginnen te haten...
19.08.10 - 16:04 Un
porte-parole de la communauté rom d'Autriche porte le même nom que le
Président de la république française. Il suit non sans inquiétude les
mesures prises par la France contre les Roms. Et lui a fait parvenir son
livre sur le combat pour la reconnaissance de sa communauté. Rudolf Sarközy
est né en 1944 au camp de concentration de Lackenbach. Conseiller
d'arrondissement à Vienne, il est le porte-parole le plus connu de la
communauté rom de son pays et connaît bien son histoire et son combat
pour être reconnu politiquement et juridiquement en Autriche. Il a
d'ailleurs signé un ouvrage à ce sujet qu'il avait fait parvenir à
Nicolas Sarkozy lors de son élection à la présidence. L'Elysée l'en
avait remercié. Rudolf Sarközy doit constater que la situation des Roms en Autriche a connu une amélioration depuis la guerre. Mais Le Monde
qui l'a rencontré rappelle qu'au Moyen-âge les Roms du Burgenland, à
l'est de Vienne, était placé sous la protection de leur voïvode
(commandant militaire) Martin Sarközy... qui pourrait avoir une certaine
parenté avec la famille hongroise de l'actuel président de la
République. Rudolf Sarközy ajoute même que ce nom est typiquement rom... Le
nom du président, Sarközy de Nagy-Bocsa, est bien sûr d'origine
hongroise (son père a fui le communisme), en Hongrie on l'écrit
"nagybócsai Sárközy", le premier nom indiquant le village d'origine d'un
paysan annobli. JFH
Men
heeft het dus duidelijk gemunt op de Roma-zigeuners. Nu lijkt de
président-soleil het zelfs in zijn hoofd te halen om de Belgen te
ontbieden op een somptueus diner tijdens hetwelke er dan gekeuveld
worden over het lot van de onaangepasten. Een soort hernieuwde uitgave
van de Wannseeconferentie misschien maar dan met andere slachtoffers in
de hoofdrol. http://www.cympm.com/wannseedutch.html
In elk geval in het weinig propere gezelschap van de bevoegde
Italiaanse minister die het ook al heel grof heeft gespeeld met al wie
ginds ongewenst is. Daar herbeleven we ware pogroms tegen de
zigeuners.
BRUSSEL
- België is als EU-voorzitter door Parijs uitgenodigd op een diner waar
migratie ter sprake komt, maar heeft geen zin om zich te laten
meeslepen in de Franse aanpak van de Roma. Van onze redacteur
De
Franse minister van Migratie Eric Besson organiseert op 6 september in
Parijs een informeel diner waarop zijn Canadese collega is uitgenodigd,
net als de bevoegde ministers uit EU-landen die traditioneel met
migratieproblemen te maken hebben zoals Spanje en Italië. Als
EU-voorzitter kreeg ook België een uitnodiging van Besson, wat betekende
dat staatssecretaris voor Migratie Melchior Wathelet naar Parijs zou
mogen sporen.
Maar
alles nam een wending in het weekeinde. Toen verklaarde de Italiaanse
minister van Binnenlandse Zaken, Roberto Maroni, in een krant dat er in
Parijs ook gesproken zal worden over de situatie van de zigeuners.
Maroni is lid van de xenofobe Lega Nord en heeft het niet zo voor Roma:
'Veel Roma zijn eigenlijk EU-burgers die niet aan die eisen voldoen',
zei hij in een kranteninterview. En hij loofde de recente Franse aanpak
waarbij (illegale) zigeunerkampen ontmanteld worden en Roma
teruggestuurd worden naar Bulgarije en Roemenië.
Met
die opmerking van Maroni werd het informele diner van 6 september
potentieel riskant voor België. De eenzijdige focus op de Roma in het
Franse veiligheidsbeleid, op last van president Nicolas Sarkozy, leverde
Frankrijk de jongste weken felle kritiek op van onder meer VN-experts,
het Vaticaan en de internationale media.
Op
het kabinet van Wathelet luidt het dat de staatssecretaris zijn
antwoord op de uitnodiging voorlopig in beraad houdt omdat Wathelet niet
bevoegd is om over de toestand van de zigeuners te spreken - als zou
blijken dat die kwestie aan tafel ter sprake komt.
Dat
is het formele antwoord. In feite gaat het erom dat België als
EU-voorzitter niet gebruikt wil worden om het Franse en Italiaanse
beleid tegenover de zigeuners een soort 'certificaat van goedkeuring' te
geven.
Daar
staat tegenover dat andere lidstaten die niet uitgenodigd zijn, graag
zouden hebben dat België aanschuift aan tafel om de oren goed open te
houden tijdens de maaltijd. Frankrijk gebruikte dit soort informele
ontmoetingen eerder al om onder grotere EU-lidstaten een akkoord te
bereiken inzake justitie of binnenlandse zaken, en dat vervolgens te
presenteren op de raad van de bevoegde ministers.
Dat
maakt dat een simpele uitnodiging voor een informeel diner een
moeilijke politieke beslissing wordt voor de Belgische regering.
via
de kranten en nieuwsuitzendingen hebben we al uirgebreid moeten
vernemen dat de Franse zonnepresident Sarkozy het nogal heeft gemunt op
de Roma. Hij wijst ze zonder veel rekening te houden met de Franse
begrippen als Fraternité en Egalité doodgewoon de deur en basta. Er komt
zelfs uit zijn eigen rangen nogal wat protest en zelfs de Villepin
ropet de Franse citoyens op tot ongehoorzaamheid en verzet. Welwelwel.
Enfin, we moeten hier niet te hoog van de toren blazen want we hebben,
zeker in Vlaanderen ook niet zo veel sympathie voor onze rondtrekkende
Roma. We hebben het hier al eerder uitgebreid over gehad. Wat we echter
zo leuk vinden in Frankrijk is dat ook andere politici,, of liever hun
kinderen zich menen te moeten mengen in dit heikele debat. Zo vonden we
de hoogstinteressante mening van de aangenomen dochter van Chirac - je
weet nog wel- Hieronder
kunnen onze lezertjes hun beste Frans nog eens uittesten om kennis te
nemen van de lyrische beschouwingen van deze dochter over haar
Roma-medeburgers. Erg interessant, zeker weten...
La fille adoptive de Chirac explique que "les Roms n'ont pas d'avenir en France"
Par Emma Antropoli Liardat le 24/08/2010 à 11:25 | Mise à jour : 24/08/2010 - 11:25
Quand les enfants de
politiques se mettent à faire de la politique, ça donne ça... On
pourrait se dire que la fille adoptive du Président Chirac, Anh-Dao Traxel maîtrise bien son sujet puisqu'elle est réfugiée vietnamienne,
mais entre vivre chez les Chirac et vivre dans un camp de Roms les
divergences se font tout de suite sentir.
Cependant, sûre de sa légitimité elle affirme "Les
Roms n'ont pas d'avenir en France: non seulement ils n'y trouvent pas
de travail mais de toutes façons, ils ne cherchent pas à s'intégrer".
"Ils ne parlent pas notre langue, ils n'ont pas de quoi vivre et ils
n'éduquent pas leurs enfants qui sont peu scolarisés (...) Ils vivent
comme des rats et c'est intolérable de fermer les yeux la dessus". Pour
finir en apothéose: La France est "une terre d'accueil dont j'ai
moi-même bénéficié mais elle ne peut pas accueillir toute la misère du
monde".
Le tout accompagnée d'une illade à Brice Hortefeux et ajoutant que ceux qui critiquent ne font aucune proposition pour changer les choses,
rappelons qu'elle a précédemment inventé le fil à couper le beurre.
C'est sûr qu'il est plus aisé de fournir UNE solution à UN problème, que
DES réponses à une série de questions de société, adeptes des solutions
faciles, raccourcis et amalgames bonsoir!
Alors que les actions pour critiquer le gouvernement et sa politique d'expulsions
se multiplient: après les refus de légion d'honneur, l'église
catholique, les stars comme Yannick Noah, celle qui nous avait ému avec
son roman autobiographie la fille de coeur l'an passé adopte aujourd'hui un tout autre discours.
Si
vous ne voyez plus le petit garçon de 5 ans jouer un semblant
d'accordéon dans le métro c'est parce qu'il est parti en vacances avec
tonton Brice!
Waarom
doet dit ons denken aan de uitlatingen van enen Jef Van de Wiele een
held bij sommige van onze Vlaams-Nationale vrienden, in een onzalige
tijd? Hij had het ook over ratten...
Jef Van de Wiele op een bijeenkomst van DeVlag (1942) De Jood is toch ook een mensch! Antwoord: Wij zeggen met Dr. Goebbels: De wandluis is toch ook een dier! Maar wat voor een! Er is geen ontkomen aan, bloeien of ten onder gaan. Men verjaagt geen vliegenzwermen met de schoonheid hunner vlerkjes te bezingen. Vliegen en sprinkhanen, ratten en ongedierte, schimmel en roest overwint men door het te verwijderen. Verwijderen moet men de volksparasieten uit het volkslichaam. Indien gij uit medelijden met de blaadjes van het onkruid, dit kruid in uw tuin laat woekeren, moet gij u niet beklagen als er geen bloemen of groenten willen groeien. Indien gij liefdevol ratten en muizen mollige diertjes noemt, die ook bij u mogen leven, moet gij niet jammeren om verslonden voorraden, of omdat ze typhus in uw huis brachten en uw kind naar het graf sleepten. Bloeien of vergaan, uitroeien en uitdrijven, of de alsmaar doorzwellende kanker. En niet wachten tot morgen! Het nationaalsocialistische Duitschland heeft binnenlandsch het Jodenprobleem opgelost. De Joden vormen daar een gemeenschap op en voor zichzelf, met eigen theaters en cinemas en lokalen, eigen handel, eigen leven echter zoo, dat zij het Duitsche volk niet meer schaden kunnen. Uit: J. Van de Wiele, Joden zijn ook menschen, Uitgeverij Steenlandt, 1942 Jef van de Wiele (1903 1979) is leraar aan het Atheneum van Antwerpen en leider van DeVlag (Deutsch-Flämische Arbeitsgemeinschaft). Hij kiest al in 1940 voor de collaboratie. Hij roept zijn aanhangers op om te gaan vechten tegen de Sovjets aan het oostfront. In zijn opvattingen toont hij zich een extreme nationaalsocialist. Hij is ook een radicale antisemiet. Bij de bevrijding vlucht hij naar Duitsland. Na de oorlog wordt hij ter dood veroordeeld, maar die straf zet men om naar levenslang. In 1963 komt hij vrij.
Zoek
dus de verschillen....en voor onze ollandse vrienden misschien mooi
meegenomen...Het is ook voor zulke figuren als onze Jef VdW dat men in
goede Vlaamse kringen Amnestie of eerherstel wil...Voor Jef ratmans is
het gelukkig te laat!
En
voor wie eens een hoogstaand debatje over amnestie of eerherstel wil
lezen, die kan hiet zijn hartje ophalen. http://forum.politics.be/archive/index.php/t-11542.html
Onze lezertjes zullen merken
dat zelfs met de beste bedoelingen sommigen absoluut blijven vasthouden
aan idiote zienswijzen of bliven dwepen met absolute idioten waarvan ze
dan maar Vlaamse martelaren maken. Waaraan hebben we dat toch te danken? Gelukkig wten we nu dank zij de dochter van Chirac dat alle idioten toch niet in Vlaanderen wonen !
Dat hebben ze weer eens goed gezegd daar op de IJzerwake...
Vandaag
specifiek voor lezertjes die niet gepokt en gemazeld zijn in de
romantiek van het vlaams-nationalisme. We hebben pas de IJzerwake mogen
meemaken. We geven daar geen commentaar op, je surft naar hun webstekje
en je zal met één oogopslag zien welke toekomst heyt onafhankelijke
Vlaanderen toelacht. Het zal nergens aan ontbreken in dit paradijs op
aarde. Zeker niet aan vendels, uniformen, gebonk van landsknechten,
strijdliederen, erehuldes. Enkel de goededags van 1302 bleven in het
museum. Wij kijken reikhalzend uit op in zulke staat te mogen leven.
Voor diegenen die twijfelen aan de bedoelingen van deze leuke luitjes,
hier vind je alles op een rij. De Standaard vond de toespraken dit jaar
erg gematigd...tja
Voor
de pret drukken we de speech van de leider af...we bedoelen Wim De Wit,
voorzitter van de Ijzerwake. Vooral onze Ollandse vrienden zullen erg
in hun nopjes zijn nogmaals te horen bevestigen dat we met hen willen
samenleven....DE NEDERLANDEN! Jullie hebben daar ook rare kwieten lopen
zoals de reïncarnatie van Bach of was het Beethoven alhoewel deze
laatste doof was, maar aan onze zuidelijke kwieten kunnen jullie
Ollanders niet tippen...
Vorig
jaar heb ik mij hier openlijk tot onze collega's van het
IJzerbedevaartcomitee gericht. Met slechts één doel voor ogen:
verzoening en hereniging. Met uw stormachtig applaus hebt u die oproep
toen ondersteund. U hebt dus ook het recht te weten waar we vandaag
staan: helaas, net zoals bij de huidige informatie- en
preformatiegesprekken staan we nog nergens. De reacties waren tot nog
toe afwijzend en soms ei zo na beledigend. We werden net niet
uitgelachen. En toch zullen wij van onze kant en geïnspireerd door de
échte Godsvredegedachte, blijven proberen. Maar tot zolang de hereniging
geen feit is, zullen we niettemin de IJzerwake met alle middelen en met
uw steun verder uitbouwen tot de belangrijkste jaarlijkse
Vlaams-nationale manifestatie. Vlaamse vrienden, We
beleven historische tijden. De voorbije verkiezingen hebben het land op
zijn grondvesten doen daveren. Meer dan 75 procent van de Vlaamse
kiezers heeft voor een confederalistische of separatistische partij
gestemd. Het Vlaams-nationalisme is vandaag onmiskenbaar de sterkste
politieke stroming in dit land. De Vlaamse politici hebben van de kiezer
een dwingend mandaat gekregen voor een assertieve en consequente
communautaire strategie. Borrelnootjes en prutsbevoegdheden zullen deze
keer niet meer volstaan. Met
Bart Maddens zeg ik, dat er een einde moet komen aan het uitzichtloze
en deprimerende geploeter door het Belgische moeras. We moeten eindelijk
de moed opbrengen om die volgekladde Belgische bladzijde om te draaien,
om het onzalige Belgische verleden achter ons te laten en om ons land
Vlaanderen voor eens en voor altijd, en dit in een verregaande
samenwerking met Nederland, helemaal zelf te besturen. Want België werkt
niet. België is een staat van institutionele bricolage en klungelarij.
België is een hallucinante opeenstapeling van grendels,
blokkeringmechanismen, speciale regelingen en uitzonderingen op de
uitzonderingen. België is een, met elk communautair compromis, hoger
geworden institutionele vuilnisbelt. We moeten - willen we nog een
toekomst hebben - dit verstikkend Belgische verleden achter ons te
laten. En
laten we meteen duidelijk zijn: het einddoel is en blijft onverkort de
Vlaamse onafhankelijkheid. Het enige compromis dat Vlaanderen zich
vandaag kan permitteren bestaat erin dat die onafhankelijkheid in
stappen gerealiseerd wordt, maar het moet dan wel om fundamentele
stappen voorwaarts gaan. Reeds
in 1999 keurde het Vlaams Parlement de intussen bekende 5 resoluties
goed, als basis voor een Vlaamse staatsvorming. Hierin zijn drie punten
cruciaal: het volledige gezondheids- en gezinsbeleid, inclusief de
ziekteverzekering en de kinderbijslagen. Een ondergeschikt statuut voor
Brussel. En een verregaande fiscale autonomie. Op deze punten moet
absoluut een fundamentele doorbraak gerealiseerd worden. Zoniet moeten
de Vlaamse politici zonder meer weigeren toe te treden tot een Belgische
regering. En om dat te bereiken moeten àlle Vlaams partijen "front"
vormen. Een staalhard Vlaams front deze keer en dus liefst géén Vlaams
"affront"! Op
de schouders van de Vlaamse onderhandelaars, en niet het minst op die
van Bart De Wever, rust dus een verpletterende verantwoordelijkheid.
Want het Belgisch-francofone establishment, met het ondemocratische Hof
op de eerste rij, zal er alles aan doen om De Wever te laten mislukken.
Hierin onvoorwaardelijk gesteund door de hatelijke franstalige media.
Wie vandaag nog niet overtuigd "Vlaamsgezind" is moet maar de
Franstalige pers beginnen lezen: binnen de kortste keren wordt hij of
zij een Vlaamse militant. De
Franstaligen hebben vandaag de mond vol over een "grote"
staatshervorming. Di Rupo laat zelfs uitschijnen dat de copernicaanse
dromen van de Vlamingen zullen bewaarheid worden. Er is echter geen
enkele garantie dat er een grote doorbraak zal komen. En als de
Franstaligen dan toch per sé het bewijs willen leveren dat ze het deze
keer ernstig menen, dat ze dan beginnen met de uitspraak van het
Grondwettelijk Hof te respecteren en eenvoudigweg de splitsing van B-H-V
aanvaarden! Zonder dat Vlaanderen daar een prijs moet voor betalen! Dat
wil zeggen: géén benoeming van de balorige burgemeesters. Géén
inschrijvingsrechten in Brussel! Géén uitbreiding van de verfransende
faciliteiten en zeker géén enkele vorm van voogdij van de Franse
Gemeenschap over Vlaamse gemeenten. Dat ze dan ook maar het politiek
pamflet "SUÏCIDALE DIALOOG EN ROTTE COMPROMISSEN" van radiomaker
Jean-Pierre Rondas eens nalezen en als teken van goede wil, meteen
instemmen met een democratische zetelaanpassing. Want een Vlaamse
Kamerzetel kost gemiddeld nog altijd 43.700 stemmen tegenover 35.600
stemmen voor een Franstalige zetel. En dat ze dan vooral en voorgoed ook
hun brutale mond houden over de uitbreiding van Brussel, over de
fameuze "corridor", over de paritaire senaat en vooral over het
politieke monster van Loch Ness, namelijk de federale kieskring. Vlaamse
vrienden, vooraleer op bevel van madame "Mille-fois-non" op vakantie
vertrekken - want haar wil is nu eenmaal wet - verklaarde Di Rupo op een
tussentijdse persconferentie dat, en ik citeer: "Gezien
de verkiezingsresultaten in Vlaanderen weten we dat het zwaartepunt van
België zich naar de deelstaten zal verplaatsen. Mijn wens is dat dit
kan gebeuren op een manier die het hele land zal stabiliseren. Ik ben
ook van mening dat we de essentie moeten vrijwaren: de
inter-persoonlijke solidariteit en de stabiliteit van ons land." Einde citaat. Een
grotere paradox in het streven naar Vlaamse autonomie is haast
ondenkbaar: de staatshervorming moet België sterker maken! En aan de
sacrosancte sociale zekerheid mag bovendien niet geraakt worden. Wat
simpelweg betekent: Vlaming zwijg en blijf betalen! Of, om het met de
woorden van CVP-medestichter Michiel Vandekerckhove te zeggen: "België
is gebouwd op het geduld van de Vlamingen. En ik voeg er aan toe: vooral
op het geld van de Vlamingen! En
toch menen sommige waarnemers uit de woorden van Di Rupo te mogen
afleiden dat hij zich bekeerd heeft tot het confederalisme en ze noemen
dit opmerkelijk. Hoezo opmerkelijk? Wie de mededeling van Di Rupo
kritisch naleest leert vooral dat Vlamingen en Franstaligen na drie jaar
bekvechten en armworstelen nog geen millimeter dichter bij een "échte"
staatshervorming zijn gekomen. Het weinige dat tot vandaag is uitgelekt
heeft niets te maken met een staatshervorming, maar alles met een
verdere "staatsverminking"! Men
spreekt dan wel over convergenties, maar wij zien er géén. En
ondertussen produceert Di Rupo nu een "non-paper"! Dat is een tekst die
er eigenlijk geen is en die dus ook niet echt bestaat. En "akkoorden"
zijn voortaan ook al geen akkoorden meer, maar "perimeters"! Voorwaar
het toppunt van surrealisme op zijn belgisch! Het enige resultaat van al
dat "geïnformateer" en "gepreformateer" is dat de Franstaligen aan de
onderhandelingstafel de indruk geven minder "non" te zeggen, maar in
werkelijkheid even hard op de rem blijven staan door de Vlaamse
voorstellen als "zeer moeilijk", "ingewikkeld" en "onaanvaardbaar" te
verwerpen. Als de onderhandelaars écht willen slagen zal er een grondige
herziening van de financieringswet voor gewesten en gemeenschappen
moeten komen. Wie het geld wil uitgeven moet ook instaan voor de inning
van dat geld. Alleen zo kan het bankroet van Vlaanderen vermeden worden. En
als dit niet kan, is nog maar eens het bewijs geleverd dat België
totaal onbestuurbaar is. En dan rest er maar één conclusie: stop die
komedie en splits de boel. Punt uit! Vlaamse vrienden, alvorens te besluiten, wil ik U toch nog enkele vragen stellen: -
kent U een land, waar de regering weigert de Grondwet na te leven, maar
waar Justitie niettemin vreedzame burgers, die weigeren mee te werken
aan de organisatie van ongrondwettige verkiezingen, blijft vervolgen. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar zelfs de kleurkeuze voor nieuwe nummerplaten leidt
tot communautaire schizofrenie? En waar een ruggengraatloze
staatssecretaris - Etienne Schouppe, om hem niet te noemen - onder
francofone druk en tegen het advies van zijn eigen veiligheidsexperts
in, toch kiest voor de oer-belgische rood-wit combinatie! Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar niets nog marcheert, waar "rien ne va plus"? Waar
alle vooruitgang wordt afgeblokt, waar de "rustige vastheid" van de
status-quo regeert. Gewoon omdat men blijft weigeren om het noorden en
het zuiden van dat land, die in zowat alle opzichten twee totaal
verschillende werelden zijn, elk hun eigen weg te laten gaan. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar één bevolkingsgroep zich systematisch verrijkt op
de rug van een andere bevolkingsgroep en enkel om die reden blijft
vasthouden aan een verrotte en verstikkende staatsstructuur. En die
"verrijking" bovendien schaamteloos "consumeert" in plaats van ze te
"investeren" in zijn noodlijdende economie. Dit is geen solidariteit,
maar georganiseerde diefstal! Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land dat blijft weigeren, om 65 jaar na een mensonwaardige
repressie, elk voorstel tot amnestie zelfs nog maar in overweging te
nemen? En daardoor zichzelf tot wereldkampioen van de haat heeft
gepromoveerd. En waar het recente amnestie-voorstel van Hilde Kieboom,
die zowel in eigen land als internationaal actief is in de Sant-Egidio
gemeenschap, dan ook geen schijn van kans maakt. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent U een land waar het staatshoofd en de informateur hooghartig
beweren alle partijen te hebben geraadpleegd, maar van die "alle
partijen" automatisch het Vlaams Belang blijven uitsluiten? Waarom doet
de voorzitter van een Vlaams-Nationale partij dit? Waarom werkt hij
bewust mee aan de afbraak van de numerieke politieke macht van
Vlaanderen? Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land waar een Di Rupo, de man die Herman De Croo ooit omschreef als de "machine voor het instandhouden van een socialistisch kiescliënteel dat leeft op de kosten van de Vlamingen", de premier van diezelfde Vlamingen kan worden, terwijl hij hun taal alleen maar kan radbraken? Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
-
kent u een land waar de eerste minister doodleuk kan beweren dat de
verkiezingen ongrondwettig zijn, maar wel legaal? Een student in de
rechten mag voor minder terugkeren in september. Ik ken zo'n land, maar
dat land zal nooit het mijne zijn! Vlamingen, bedevaarders, ik besluit:
Vlaanderen
verdient beter dan deze Belgische on-staat. En als "evolutie" niet
mogelijk blijkt, dan wordt het tijd voor éénzijdige stappen, voor
"revolutie"! Vlaanderen moet zijn lot dan maar resoluut in eigen handen
nemen. Want
Vlaanderen moet nú ten allen prijze zijn toekomst veilig stellen in een
sterk Europa, met uitzicht op een hereniging met Noord-Nederland. Zonder
België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! Want
als wij dit land vandaag meer minachten dan gisteren, wil dat enkel
zeggen dat we het gisteren onvoldoende verfoeiden.
Daarom
is het onze ultieme opdracht, onze heilige plicht, uw plicht en mijn
plicht om deze onzalige Belgische staat te vernietigen! Vlaanderen - de
Nederlanden - Europa: daar ligt onze toekomst.
Ik dank U
Wim De Wit
Voorzitter IJzerwake
IJzerwake 22 augustus 2010
Voilà, hier hoeft
geen enkele commentaar bij zeker? We beseffen maar al te goed dat
miljoenen Ollanders staan te huppelen van vreugde om ons in hun armen te
sluiten...zit mijn uniformpje goed ?
Tijd voor een ijsje...opgepast of je prostaat gaat eraan!
Het
zomerde weer een paar uurtjes en dan zie je drommen mensen in de rij
staan voor een ijsje. Het kan moeilijk nog onschuldiger. Zulke vreedzame
tafereeltjes doen je de waterellende in Pakistan en de bosbranden over
de rest van de aardkluit even vergeten. Maar zelfs dat wordt ons dus
niet meer gegund, beste lezertjes. Lees dus met angst in de ogen
volgende bijdrage en hoop dat het Europees verbod waterdicht is!
Monsanto has been in the news this week, with a U.S. District
Court Judge ruling that the USDA has to at least go through the motions
of regulating the company's genetically engineered sugar beets.
Monsanto, you may know, is not likely to win any contests for the most
popular company. In fact, it has been called the most hated corporation in the world, which is saying something, given the competition from the likes of BP, Halliburton and Goldman Sachs.
This has gotten me thinking about, of all things, ice cream, and of
how Monsanto's clammy paws can be found in some of the most widely
selling ice cream brands in the country. These brands could break free
from Monsanto's clutches. So far they haven't, but maybe this is about
to change.
Ben & Jerry's gets all their milk from dairies that have pledged not to inject their cows with genetically engineered bovine growth hormone (rBGH). Why, then, can't Haagen Dazs, Breyers and Baskin-Robbins do the same?
Starbucks now guarantees that all their milk, cream and other dairy
products are rBGH-free. So do Yoplait and Dannon yogurts, Tillamook
cheese, Chipotle restaurants, and many others. But ice cream giants
Haagen Dazs, Breyers and Baskin-Robbins continue to use milk from cows
injected with rBGH, a hormone that's been banned in Canada, New Zealand,
Japan, Australia and all 27 nations of the European Union. As if to
add insult to injury, Haagen Dazs and Breyers have the audacity to tell
us, right on the label, that their ice cream is " All Natural."
We have Monsanto to thank for rBGH. Monsanto developed the
artificial hormone and marketed it aggressively for years, before
selling it in 2008 to Elanco, a division of the Eli Lilly drug company.
Of course, Monsanto (and now Elanco) wants us to think the hormone is
in every way completely satisfactory and safe. Monsanto's party line
has consistently been that there is "no significant difference" in the
milk derived from cows who have been dosed with the hormone compared to
those who haven't.
Pardon me for not swallowing Monsanto's hooey, but if that's so, why
have so many countries outlawed rBGH? Are these countries all run by
ignorant Luddites who oppose technology and progress? Or might there
actually be compelling reasons?
There are, indeed. One of them is that injecting the genetically
engineered hormone into cows increases the levels of a substance called
IGF-1 in their milk. Monsanto's own studies found that the amount of
IGF-1 in milk more than doubled when cows were injected with rBGH.
Studies by independent researchers show gains as much as six-fold.
(Scientific citations in support of the statements in this article can
be found here.)
Does it matter whether there are excess levels of IGF-1 in milk? It
decidedly did to the European Commission's authoritative international
16-member scientific committee. Their report said the excessive levels
of IGF-1 found in the milk of cows injected with rBGH may pose serious
risks of breast, colon and prostate cancer.
How serious is the increased risk? According to an article in the May 9, 1998 issue of the medical journal The Lancet,
pre-menopausal women with even moderately elevated blood levels of
IGF-1 are up to seven times more likely to develop breast cancer than
women with lower levels.
As if these risks to human health weren't enough reason for nations
to prohibit the use of rBGH, there are more. The artificial hormone is
also notorious for causing the cows much pain and distress. It does
this by increasing painful and debilitating diseases like lameness and
mastitis in cows who are injected with it. And because it increases
udder infections in cows, it has greatly increased the use of
antibiotics in the U.S. dairy industry. If you wanted to design a
system to breed antibiotic-resistant bacteria, you'd be hard pressed to do better.
Does the increase in udder infections have an effect on the milk, and
thus any ice cream, cheese or other product made from it? Most
definitely, according to Dr. Richard Burroughs, a veterinarian deeply
familiar with rBGH. "It results in an increase of white blood cells,"
he says, "which means there's pus in the milk!" The antibiotic use, he
adds, "leaves residues in the milk. It's all very serious."
How, then, was such a dubious and tainted product ever approved for
use in the U.S.? The answer provides a glimpse of how successful
Monsanto's efforts have been to exert control over our nation's food
policies.
By all accounts, the FDA's 1993 decision to allow the use of rBGH was
one of the most controversial in the agency's history. Made amid
widespread criticism from scientists, government leaders and farmers,
including many researchers and officials inside the FDA, the decision
was overseen by Michael R. Taylor, the FDA's Deputy Commissioner of
Policy from 1991-1994.
Was Taylor unbiased? Prior to holding that position, he was an
attorney at King & Spaulding, Monsanto's law firm, where he presided
over the firm's "food and drug law" practice. After the decision was
made which gave the green light to rBGH, he left the FDA and resumed
working directly for Monsanto, as vice president and chief lobbyist.
How significant was Taylor's role in getting rBGH approved? As of
August 15, 2010, his Wikipedia entry said that he "has long been hostile
to food safety," and "is widely credited with ushering recombinant
bovine growth hormone (rBGH) through the FDA regulatory process and into
the milk supply -- unlabeled." (This statement was removed from
Wikipedia immediately after I referred to it in a comment following an article
I wrote last week for The Huffington Post on the topic. Apparently, if
you can get your people in and out of key positions at the FDA, messing
with Wikipedia is a piece of cake.)
Congressman Bernie Sanders was specifically referring to Taylor when
he said "the FDA allowed corporate influence to run rampant in its
approval of BGH." Documentaries including "The World According to
Monsanto" and "The Future of Food" present Taylor's pro-Monsanto actions
at the FDA as a dramatic example of the how corporate influence has
exerted massive control over the FDA. Today, Taylor again works for the
FDA, now as Deputy Commissioner of Foods.
Things have taken a different turn in Canada, but not for want of
effort on the part of Monsanto. During Canada's scientific review of
Monsanto's application for approval of rBGH, Canadian health officials
said Monsanto tried to bribe them, and government scientists testified
that they were being pressured by higher-ups to approve rBGH against
their better scientific judgment. But in 1999, after eight years of
study, Canadian health authorities rejected Monsanto's application for
approval of rBGH.
In the U.S. today, Monsanto continues to wield massive influence over
U.S. food policies. In spite of, or perhaps in response to, Monsanto's
toxic and tenacious grip on our nation's food policy, a movement is
afoot. Every day more and more people are refusing to buy ice cream and
other dairy products made with rBGH. And every day another
organization adds its name to the growing list of groups campaigning
against Monsanto's influence, and calling for the FDA decision allowing
the use of rBGH to be revoked.
Late last year, the prestigious American Public Health Association
officially called for a ban on rBGH. The Consumers Union, publishers of
Consumer Reports has likewise taken an official position
opposing rBGH. So has the American Nurses Association, Health Care
Without Harm, Food and Water Watch, Center for Food Safety, National
Family Farm Coalition, Family Farm Defenders and many other groups.
At this very moment, the plucky Oregon chapter of Physicians for Social Responsibility (PSR) is leading a nationwide effort
to persuade Breyers (whose brands include Good Humor, Klondike Bars and
Popsicle), and Dreyer's (whose brands include Haagen Dazs, Nestle and
Edy's) to go rBGH-free. The campaign focuses on Breyers and Dreyer's
because they are the two largest ice cream producers in the country
today.
If you want to strike a blow against Monsanto's efforts to control
the world food supply, you can follow me on Twitter, post this article
to your facebook page, spread the word and get engaged.
Monsanto and its allies have a grand vision. They are intent on
controlling the world's food supply. Don't let them. And don't let
them cram their genetically engineered products down your throat. Even
in a product as tempting and sweet as ice cream, that's no treat.
John Robbins is the only son of Irvine Robbins, the co-founder and
co-owner of Baskin-Robbins, and was groomed by his father to run what
was at one time the world's largest ice cream company. But John walked
away from the company and the wealth it represented in order to
advocate for a healthier and more compassionate way of life. To learn
more about his journey along his own "rocky road," see The New Good Life: Living Better Than Ever in an Age of Less. John is also the author of The Food Revolution, Diet for a New America and six other books. For more info, see johnrobbins.info
John's father died in 2008, and there are no longer any members of the Robbins or Baskin families involved with the company.
als
men geen opvang meer wil geven aan asielzoekers zoals onze
collega-blogger van onze vorige bijdrage lijkt te willen insinueren dan
krijgt men dit....en zoek hier nu die mannen met hun 5 vrouwen met
telkens 10 kinderen
en
ook diegenen die op hotel zitten heeft men niet naar de Hilton gestuurd
en hier hoeven we geen papas met 5 vrouwen met elk 10 kinderen te
zoeken. Hier zitten de kinderen alleen... Hoe
zou onze collega-blogger dat nu oplossen? In elk geval is dit ook geen
oplossing en volledig tegen allen internationale rechtsregels
over kinderrijkdom, kromme rechtspraak en een oliedom blog
Beste
lezertjes, onze collega-blogger tafelspringer waarmee we een
onverbiddelijke ideologisch maar vreedzame woordenstrijd willen aangaan
maakt het weer erg bont. Je moet maar zelf eens lezen op: http://www.bloggen.be/tafelspringer/ Na
het publiceren van het geraaskal van het Fortuynforum citeert hij
Vluchtelingenwerk Vlaanderen en voegt hij fijnzinnig als steeds een
eigen commentaar toe. We citeren de brave borst die verklaart bij een
foto van 5 zittende mannen van duidelijk niet-inlandse oorsprong:
Aan dit plaatje hangen dus 5 x 5 = 25 vrouwen met max.
10 kinderen per vrouw = 280 monden meer om te voeden.
Zou men armoe lijden, om een mondje meer .
Daarom pakken ze het af van ons .
En Cortebeeck v/h ACW zegt dat het mag ..
want dat zijn kiezers voor hem en voor Linx!
Hier
gaan we dan...de theorie van de vrouwelijke broedmachine bij andere
volkeren...en dan de klassieke sneer naar links want dat zijn
natuurlijk hun kiezers...welwelwel
Wij
zetten daar iets tegenover, zonder in even hersenloze redeneringen te
willen vervallen als onze collega-blogger. We zoeken even de website op
van een vrij onbekend instituut hier te lande namelijk de raad voor
vreemdelingenbetwistingen. Wablieft? Toegegeven, wij kenden dat ding
ook niet. Hier ontdekken we dus het doel van deze raad die dus inderdaad
zeer nuttig werk kan doen en met de meest nobele bedoelingen werd
opgericht:
http://www.rvv-cce.be/index.asp
en op deze uiterst leerzame webplek vinden jullie een gedegen uitleg
over de procedures die asielzoekers kunnen inroepen om zich hier te
mogen vestigen waaronder dus het beroep op de fameuse raad...
En
nu komt de kat op de koord want tot nog toe was het, geef het gerust
toe beste lezertjes, saaie lectuur. Nu stellen we echter vast dat onze
collega-blogger tafelspringer blijkbaar nogal wat aanhang moet hebben
binnen deze Raad. We weten dat we nu wat overdrijven in onze stellingen
maar we blijven graag met gelijke wapens strijden tegen onze vijanden.
Dus overdrijving is hier dus op zijn plaats want...we lezen op:
Uit
eigen cijfers van de Raad voor Vreemdelingenbetwisting blijkt dat de
Franstalige beroepsrechters in 6,3% van de beroepen de status van
vluchteling toekenden en hun Nederlandstalige collegas slecht 0,7%.
Volgens staatssecretaris voor asiel en migratie Wathelet kan de raad
hierover momenteel geen definitieve uitleg geven.
Een
mogelijke reden is het land van herkomst, aangezien de asielzoekers met
eenzelfde nationaliteit meestal volgens dezelfde proceduretaal worden
geëvalueerd.
In
deze rechtbank die in beroep beslist over asiel en vreemdelingendossier
maken de Nederlandstalige rechters ook veel minder gebruik van de
mogelijkheid om een dossier terug te sturen naar de asielinstanties die
in eerste instantie beslist over een asielaanvraag, het
Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen. Ze deden dit
in 0,6% van hun dossier, Franstalige rechter in 8,8% van hun dossiers.
De
Raad heeft een aantal projecten op stapel om de eenheid van de
rechtspraak en de informatisering van de statistische gegevens te
verbeteren. De eerste voorzitter en de voorzitter van de Raad verwezen
ook een aantal dossiers naar de algemene vergadering van de Raad. Die
bestaat uit minimum zes rechters, van beide taalgebieden.
De staatsecretaris kan evenmin zelf een standpunt geven over de discrepantie, aangezien de RVV een onafhankelijke rechtbank is.
Kathelijne Houben - beleidsmedewerker 9/03/2010
Zo
ziet u maar beste lezertjes en Ollandse vrienden dat Vlamingen en
Franstaligen inderdaad niet meer het zelfde recht spreken. Wij dachten
dat de toekenning van het asielrecht tenminste binnen de zelfde
staatsgrens gekoppeld was aan een zelfde rechtsprincipe gestoeld op de
zelfde onderliggende humanuitaire waarden.....Niet dus...
En wat ons extra pissig maakt is de conclusie: De staatsecretaris kan evenmin zelf een standpunt geven over de discrepantie, aangezien de RVV een onafhankelijke rechtbank is.
Men moet dus blijkbaar geen enkele verantwoording meer geven in geval van discrepanties in dit landje.... Het is toch voor iedereen duidelijk dat hier een probleem is en dat ofwel de ene te gul is of de andere te krenterig. Of nog erger de ene wil gewoon geen asielzoeker meer opnemen terwijl de andere ... Zo kunnen we nog een tijdlang zelf zoeken achter interpretaties en dit is dus niet meer normaal in een rechtstaat.
Willen
we dus maar meteen beginnen hier een degelijk onderbouwd antwoord op te
zoeken in plaats van te beweren dat elke asielzoekende man 5 vrouwen
met elk tien kinderen met zich meesleurt. En vergeet niet beste
tafelspringer dat de theorie van de tien kinderen in nog niet zo lang
vervlogen tijden ook door de franstaligen werd gehanteerd over de
vlamingen...en de vlamingen spraken over hun kinderrijkdom in termen van
sterk ras en fierheid...
we
gaan weer naar Iran waar de doodstraf door steniging voor overspel
bestaat en ook uitgevoerd wordt, meestal gaat het om vrouwen, of wat
hadden jullie gedacht?
IRAN: Sakineh Mohammadi-Ashtiani faces imminent death by stoning
The
Global Campaign to Stop Killing and Stoning Women (SKSW) and the
International Solidarity Network, Women Living Under Muslim Laws (WLUML)
urge all concerned to immediately contact the Iranian officials to
express their concern over the planned stoning to death of Sakineh
Mohammadi-Ashtiani. Under Iranian law, execution by stoning is
prescribed for adultery. Stoning is one of the most brutal punishments;
the Islamic Penal Code of Iran states that the stones used should not
be large enough to kill the person by one or two strikes clearly
aiming to inflict a slow and painful death.
Attached at the bottom of the page is a sample letter to the authorities. On
15 May 2006, Sakineh Mohammadi-Ashtiani was convicted of having an
illicit relationship with two men and was sentenced to 99 lashes by
Branch 101 of the Criminal Court of Osku, in East Azerbaijan Province.
Then, in a September 2006 trial of a man accused of murdering her
husband, Mohammadi-Ashtiani was once again accused of committing
fornication while married. During this trial, she retracted the
confession she supposedly made during pre-trial interrogation,
alleging that she had confessed under duress, and declared her
innocence. Two of the five judges found her not guilty, pointing to the
lack of evidentiary proof in the case against her, and noting that she
had already suffered 99 lashes due to her previous sentencing. Even
though double jeopardy is illegal in Iran, the other three judges,
including the presiding judge, found Mohammadi-Ashtiani guilty on the
basis of the judges knowledge or gut-feeling, a provision in
Iranian law that allows judges to make their own subjective and
arbitrary rulings even in the absence of clear or conclusive evidence.
Mohammadi-Ashtiani was sentenced to death by stoning on 10 September
2006. A
mother of two young children, Mohammadi-Ashtiani had her death sentence
confirmed by the Supreme Court on 27 May 2007. She has been held since
2005. Her lawyer has pleaded with the Head of the Judiciary, Head of the
Provincial Judiciary and members of the Amnesty and Clemency Body to
commute Mohammadi-Ashtianis sentence to one that enables her to return
to her life and children. His plea has been denied twice. In previous
cases, Ayatollah Shahroudi, the former Head of the Judiciary in Iran,
has commuted stoning sentences with the approval of Supreme Leader
Ayatollah Khamenei. On
13 June, Sakineh Mohammadi Ashtianis lawyer, Mohammad Mostafaei,
published an article entitled Sakineh on the Threshold of Stoning and
pointed out that there is no legal obstacle to her execution being
carried out at any time. Her lawyer stated that with all the
complexities and confusion over her case, his client should not be
executed, let alone stoned to death, and that her repentance is enough
to warrant a pardon. The
newly proposed draft of the Islamic Penal Code of Iran contains
provisions for annulling stoning sentences when the execution of such a
sentence would damage the reputation of the Islamic Republic and lead to
the degradation of Islam. However, there are serious concerns that, if
passed, this provision will not necessarily put an end to the practice
of stoning in Iran so long as judges continue to invoke religious
jurisprudence that overrules or contravenes the proposed prohibition of
stoning in the draft Code. The
Stop Stoning Forever Campaign, a grassroots initiative in Iran, has
been urging Iranian officials to repeal the stoning law since its
formation in 2006. There is no mention of stoning in the Quran and many
prominent Ayatollahs, or religious scholars, have spoken in support of a
ban on stoning in Iran. Many Muslim nations such as Malaysia,
Indonesia, Tunisia, Algeria and others have banned death by stoning.
Despite calls for abolition from around the globe, stoning is still
legal in Iran and judges continue to issue and implement stoning
sentences. The
Iranian Constitution forbids the use of torture, in line with Article 7
of the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR)
demanding that: No one shall be subjected to torture or to cruel,
inhuman or degrading treatment or punishment. As
a state party to the ICCPR, Iran has also made an explicit and
unreserved commitment under article 6(2) that if the death sentence is
imposed it is to be only for the most serious crimes. Under
international law, consensual sexual acts such as those criminalized by
Iranian law under the provisions of adultery do not amount to the most
serious crimes for which the death penalty may be imposed as an
exceptional measure. In 2008, the United Nations General Assembly
adopted a resolution calling for a worldwide moratorium on executions.
Iran was among the minority of states that voted against the resolution. The
Global Campaign to Stop Killing and Stoning Women and the International
Solidarity Network, Women Living Under Muslim Laws oppose all forms of
cruel and degrading punishment most especially including those that are
being justified in the name of religion, tradition, and/or culture. The
freedom of belief does not mean freedom to kill. Source: WLUML/SKSW
Action needed: Please
support this appeal by telephone, emailing and/or sending our sample
letter or your own letters reflecting the human rights concerns we have
described above to:
Addresses: Ayatollah Sadegh Larijani Head of the Judiciary of the Islamic Republic of Iran Howzeh Riyasat-e Qoveh Qazaiyeh (Office of the Head of the Judiciary) Pasteur St., Vali Asr Ave., south of Serah-e Jomhouri, Tehran 1316814737, Islamic Republic of Iran Email: via website: http://www.dadiran.ir/tabid/75/Default.aspx (put given name in first starred box, family name in second starred box, and email address in third. Paste appeal in large box) Salutation: Your Excellency
General Public Relations Office Tel: 0098 21 66407070 (Extension: 220-227) Email: info@dadiran.ir Tehran Prosecution Office (which the Revolutionary Court prosecutor is part of) Tel: 0098 21 33948785 Fax: 0098 21 33948887 Answering Machine: 0098 21 33111027 Email: info@dadsara.ir High Council for Human Rights (Larijani's bureau) Email: info@humanrights-iran.ir General Office of International Affairs (in Judiciary): Emails: bia.judi@yahoo.com General Prosecutor's Office Email: info@dadsetani.ir Please also urgently write to/telephone/fax the Iranian embassy in your country. You can find the contact details on this list: http://www.embassiesabroad.com/embassies-of/Iran
*De "moord" op zuster Gabrielle (Germaine Robberechts)
Een
mogelijke reden is het land van herkomst, aangezien de asielzoekers met
eenzelfde nationaliteit meestal volgens dezelfde proceduretaal worden
geëvalueerd.
