"Laissées pour mortes. Le lynchage des femmes de Hassi Messaoud"

L'histoire contée ici ne commence pas avec cette terrible nuit du 13 juillet 2001, à Hassi Messaoud, grande cité pétrolière du Sahara, au cours de laquelle 39 femmes furent sauvagement agressées, frappées, violées. Une expédition punitive menée par trois cents hommes encouragés par un imam local, sans autre raison que celle de s'attaquer à des femmes seules. Des femmes modestes, venues travailler sur les sites des sociétés étrangères installées au coeur de l'Algérie.

L'histoire commence avant, à Oran l'industrielle, sous les traits de Rahmouna Salah. Cette femme, qui figure parmi les victimes d'Hassi Messaoud, remonte d'abord le fil de ses relations meurtries depuis bien longtemps avec le genre masculin. Fille délaissée par son père, soeur maltraitée ou rejetée par ses frères, épouse malheureuse, battue, et reniée. Premières noces : "Il m'a annoncé la couleur de notre avenir commun : pas de maquillage, d'épilation, de coiffeur, de sorties ou de visites." Deuxième mariage : "Il y aura des conditions. Je serai le seul à décider (...), prévient l'époux. Il n'est pas question qu'elle travaille, ni même qu'elle sorte de la maison."

Survolés, les faits, les dates rapportés par la comédienne Nadia Kaci n'ont guère d'importance. Le récit est simple, à la va-comme-je-te-pousse. C'est le portrait d'une vie amère, un cri de rage qui culmine après cette terrifiante nuit du 13 juillet 2001, et qui continue sur le ton du désespoir, quand il devient impossible aux victimes d'obtenir réparation du drame. Seule, toujours, pour Rahmouna Salah, avec ses enfants qu'elle place chez sa mère et qu'elle récupère parfois pour les élever tant bien que mal. Mariée, pour Fatiha Maamoura, qui fournit le deuxième témoignage de ce livre, et qui ne se remettra jamais vraiment de son calvaire, elle qui fut atrocement battue et aux trois quarts enterrée vivante à Hassi Messaoud.

Les agresseurs n'étaient pas des inconnus, mais des épiciers de quartier, des employés locaux, des voisins. Des hommes ordinaires. Procès, harcèlement, menaces, peur de représailles ont formé pendant des années le quotidien des malheureuses d'Hassi Messaoud, décrites par un quotidien comme des prostituées.

Quelques lignes de réconfort fugaces apparaissent parfois, vite noyées dans l'amertume des relations hommes-femmes en Algérie.

L'histoire contée ici ne commence pas avec cette terrible nuit du 13 juillet 2001, à Hassi Messaoud, grande cité pétrolière du Sahara, au cours de laquelle 39 femmes furent sauvagement agressées, frappées, violées. Une expédition punitive menée par trois cents hommes encouragés par un imam local, sans autre raison que celle de s'attaquer à des femmes seules. Des femmes modestes, venues travailler sur les sites des sociétés étrangères installées au coeur de l'Algérie.

L'histoire commence avant, à Oran l'industrielle, sous les traits de Rahmouna Salah. Cette femme, qui figure parmi les victimes d'Hassi Messaoud, remonte d'abord le fil de ses relations meurtries depuis bien longtemps avec le genre masculin. Fille délaissée par son père, soeur maltraitée ou rejetée par ses frères, épouse malheureuse, battue, et reniée. Premières noces : "Il m'a annoncé la couleur de notre avenir commun : pas de maquillage, d'épilation, de coiffeur, de sorties ou de visites." Deuxième mariage : "Il y aura des conditions. Je serai le seul à décider (...), prévient l'époux. Il n'est pas question qu'elle travaille, ni même qu'elle sorte de la maison."

Survolés, les faits, les dates rapportés par la comédienne Nadia Kaci n'ont guère d'importance. Le récit est simple, à la va-comme-je-te-pousse. C'est le portrait d'une vie amère, un cri de rage qui culmine après cette terrifiante nuit du 13 juillet 2001, et qui continue sur le ton du désespoir, quand il devient impossible aux victimes d'obtenir réparation du drame. Seule, toujours, pour Rahmouna Salah, avec ses enfants qu'elle place chez sa mère et qu'elle récupère parfois pour les élever tant bien que mal. Mariée, pour Fatiha Maamoura, qui fournit le deuxième témoignage de ce livre, et qui ne se remettra jamais vraiment de son calvaire, elle qui fut atrocement battue et aux trois quarts enterrée vivante à Hassi Messaoud.

Les agresseurs n'étaient pas des inconnus, mais des épiciers de quartier, des employés locaux, des voisins. Des hommes ordinaires. Procès, harcèlement, menaces, peur de représailles ont formé pendant des années le quotidien des malheureuses d'Hassi Messaoud, décrites par un quotidien comme des prostituées.

Quelques lignes de réconfort fugaces apparaissent parfois, vite noyées dans l'amertume des relations hommes-femmes en Algérie.

L'histoire contée ici ne commence pas avec cette terrible nuit du 13 juillet 2001, à Hassi Messaoud, grande cité pétrolière du Sahara, au cours de laquelle 39 femmes furent sauvagement agressées, frappées, violées. Une expédition punitive menée par trois cents hommes encouragés par un imam local, sans autre raison que celle de s'attaquer à des femmes seules. Des femmes modestes, venues travailler sur les sites des sociétés étrangères installées au coeur de l'Algérie.

L'histoire commence avant, à Oran l'industrielle, sous les traits de Rahmouna Salah. Cette femme, qui figure parmi les victimes d'Hassi Messaoud, remonte d'abord le fil de ses relations meurtries depuis bien longtemps avec le genre masculin. Fille délaissée par son père, soeur maltraitée ou rejetée par ses frères, épouse malheureuse, battue, et reniée. Premières noces : "Il m'a annoncé la couleur de notre avenir commun : pas de maquillage, d'épilation, de coiffeur, de sorties ou de visites." Deuxième mariage : "Il y aura des conditions. Je serai le seul à décider (...), prévient l'époux. Il n'est pas question qu'elle travaille, ni même qu'elle sorte de la maison."

Le Monde, 17 mars 2010

Algérie

Le cauchemar des femmes lynchées d'El Haïcha

Par Anis Allik, publié le 12/02/2010 à 13:00 - mis à jour le 15/02/2010 à 14:33

RYAD KRAMDI/MILLEMO/MAXPPP pour L'Express

L'émotion submerge rapidement Fatiha (en bleu) et Rahmouna (en voile), lorsqu'elles évoquent cet épisode.

Un deux-pièces, quelque part près d'Oran, dans le nord-ouest de l'Algérie. Trois femmes sont assises dans un obscur petit salon, où flotte une odeur de soupe et de détergent. Un épais foulard sur les cheveux, la maîtresse des lieux débarrasse la table du midi et sert le café avec raideur.

Oranaise de souche, mère divorcée, Rahmouna, aujourd'hui âgée de 44 ans, a travaillé pendant cinq ans comme femme de ménage et cuisinière, à proximité du chantier pétrolier de Hassi Messaoud, une ville perdue dans le désert algérien. Avec Fatiha, une amie proche, âgée de 35 ans, elle y a mené une rude vie d'ouvrière. Des centaines de femmes vivaient là-bas, à la recherche d'un salaire décent. Elles y ont vécu un cauchemar.

38 femmes en proie à des criminels déchaînés

Cette nuit du 12 au 13 juillet 2001, Rahmouna et Fatiha étaient chez elles, comme chaque soir, dans leurs maisons du bidonville d'El Haïcha, près de Hassi Messaoud. Dans cette favela saharienne au toponyme horriblement prédestiné (El Haïcha veut dire "bête sauvage" en arabe algérien), elles vont connaître l'horreur. Avec 36 autres femmes, elles sont la proie de criminels déchaînés.

Pendant près de cinq heures, aux cris d'"Allah Akbar" et d'appel au "djihad", elles sont tabassées, injuriées, violées, souillées et mutilées par une horde de voyous "talibanisés". Un imam intégriste leur avait mis dans la tête que toute femme travaillant et vivant seule, "portant hijab ou pas", ne pouvait être qu'une prostituée et une menace pour la sérénité de la communauté. Ils commettent l'innommable.

Comédienne et militante féministe, Nadia Kaci a suivi leur combat et publie ce mois-ci en France leur témoignage (1). L'épisode atroce est connu en Algérie et déjà fait l'objet d'un film (2). Mais l'originalité du livre tient au récit mené à la première personne: le drame est raconté "de l'intérieur", par deux survivantes. Neuf ans après, l'horreur est intacte.

Les assaillants étaient une centaine, explique Rahmouna: "Ils m'ont lacéré les cuisses et le ventre. Tout mon être et tous mes membres étaient en sang. Ils étaient plusieurs sur moi." Fatiha intervient: "L'un d'eux, un monstre, m'a jetée sur son épaule comme une bête d'abattoir et traînée jusqu'au cimetière proche pour me violer, en menaçant de m'égorger avec un morceau de ferraille." Ce soir-là, conclut Nadia Kaci, l'une et l'autre sont "laissées pour mortes".

Depuis lors, beaucoup des survivantes vivent dans le silence et la honte. Elles craignent les représailles et restent victimes de l'opprobre social. Rahmouna et Fatiha auraient pu retourner à l'existence auxquelles elles semblent destinées - celle typique des filles de condition modeste, privées d'enfance, sorties de l'école avant l'âge, jetées dans l'univers violent des mères répudiées et rendues coupables de mariages ratés. Il en sera autrement.

Raconter le calvaire

Rahmouna et Fatiha refusent de baisser les bras. Dans la douleur, bravant le mépris et l'ignorance, elles font le tour des tribunaux autour de Hassi Messaoud et racontent leur calvaire afin de confondre les auteurs du crime et leurs complices. Pour rappeler à la bonne société, aussi, qu'elles ne sont "ni des prostituées ni des femelles dépravées", mais des victimes d'individus "imbéciles et barbares".

DR

Laissées pour mortes, le lynchage des femmes de Hassi Messaoud, éditions Max Milo

A l'issue d'un procès, en 2004, trois hommes sont condamnés à des peines de prison - huit, six et trois ans respectivement - tandis que six autres sont acquittés. "Surtout, précisent-elles, 20 condamnations à vingt ans, 4 à dix ans et une à cinq ans l'ont été par contumace". Ces coupables-là courent toujours. Rahmouna et Fatiha craignent chaque jour d'en croiser un dans la rue. Elles cherchent à tourner la page, sans pour autant oublier: "Nous avons refusé d'être sacrifiées une deuxième fois, disent-elles. C'est l'essentiel."

Ces dernières années, Fatiha a épousé un ancien collègue de travail qui l'a soutenue dans son épreuve. Cette union lui a permis de se réconcilier avec ses parents, qui ne voulaient plus entendre parler d'elle. Rahmouna, elle, regrette de ne pas avoir pu revoir son frère aîné avant la mort de celui-ci. Il l'accusait d'avoir sali la réputation de la famille. Elle aurait tant voulu lui expliquer...

03-04-2010 om 22:40 geschreven door Vorser-Raadgever  

'De stad, die toeziet op de veiligheid en het respect voor de wetten, met inbegrip van de mensenrechten, kan niet aanvaarden dat de vrije meningsuiting ondermijnd wordt. Om dergelijke voorvallen in de toekomst te voorkomen, spant de stad nu een kort geding aan tegen Sharia4Belgium. In dat kort geding zal Antwerpen vorderen dat alle inbreuken op de vrijheid van meningsuiting, de antidiscriminatiewetgeving of de antiterorismewetgeving bestraft worden met een dwangsom van 25.000 euro', aldus het schepencollege.

Tegelijkertijd worden evenementen die een mogelijk risico vormen, voortaan onderworpen aan een meldingsplicht. De stad gaat ook onderzoeken op welke wijze er bijkomende (financiële) sancties op zulke overtredingen in het politiereglement kunnen worden opgenomen.

Website offline

De controversiële website sharia4belgium is niet meer bereikbaar. Wie naar de pagina surft, krijgt een vermelding dat de pagina ‘bevroren is’. Het is momenteel niet duidelijk door wie de site offline is gehaald.

Gisteren kondigde minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom (Open VLD) aan dat de site permanent zou gevolgd worden. Als er sprake was van strafbare feiten zouden die worden doorgespeeld aan het gerecht.

Koen Bauters

© Benno Barnard

02-04-2010 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

'Medicijnenbank' voor Amsterdamse arme

Gepubliceerd: 1 april 2010 14:16 | Gewijzigd: 1 april 2010 14:18

Door onze redacteur Karel Berkhout

01-04-2010 om 22:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Where Two-Thirds of Boy Inmates are Brutalized

Inside Afghanistan's Jails

By GARTEH PORTER

Nearly two of every three male juveniles arrested in Afghanistan are physically abused, according to a study based on interviews with 40 per cent of all those now incarcerated in the country's juvenile justice system. The study, carried out by U.S. defense attorney Kimberly Motley for the international children's rights organization Terre des Hommes, reveals a justice system that subjects juveniles, many of whom are already innocent victims, to torture, forced confessions and blatant violation of their rights in court.

Motley, who may be the only practicing Western defense attorney in Afghanistan, tells me that the study shows the need for alternatives to introducing juveniles into what she calls the "injustice system". The author personally interviewed 250 of the 600 juveniles in jails and rehabilitation centers across the country, including half the 80 girls and 40 percent of the 520 boys, as well as 98 professionals working in the system.

Although only two of the girls interviewed reported being beaten by police, 130 out of the 208 boys under the age of 18 interviewed said they had been beaten. The interviews were carried out by Motley in 28 provinces from September through December 2009.

Those statistics parallel the findings of a study published by the U.N. Children's Fund and the Afghanistan Independent Human Rights Commission in 2008, which found that 55 percent of boys and 11 percent of girls reported having been beaten upon their arrest.

Virtually all the male juveniles said the police beatings were aimed at forcing them to sign a confession. They said they had signed either while being beaten or threatened with being beaten, and that the confessions were then used to convict them.The testimony of the juveniles themselves on brutalization by police was consistent with Motley's interviews with juvenile court judges. Forty-four per cent of the judges interviewed indicated that juveniles complained routinely about torture and physical abuse by police officers. Another 33 per cent refused to answer when asked whether they had heard such complaints.

Many of the boys interviewed by Motley reported that they been beaten by several police simultaneously. In one case, a 17-year-old said he was "kicked liked an animal" by six or seven policemen after his arrest.One juvenile charged with putting up signs around the city threatening terrorist acts told Motley that he signed a confession only after having been subjected to electric shock and hung from the ceiling by the National Security Police. The torture continued for more than two months, according to the boy.

The prosecutor in the case admitted to Motley that she had not only been aware of the accusations of torture but had seen marks on the boy's body indicating that the confessions had indeed been obtained under torture.
The prosecutor further acknowledged that no witnesses or other evidence had been presented in support of the charges against the boy.

The judge in the case told Motley that when asked in court why the case had not been dismissed as required by Afghan law, the prosecutors admitted that it was because they were afraid of the National Security Police and felt they had no choice.

In addition to the male juveniles who had signed coerced confessions by their thumbprint, 24 per cent of all the male and female juveniles interviewed told Motley they had signed confessions prepared by police without realizing it until they had gone to court. In some cases, they were tricked into signing a blank sheet of paper which was then used for the confession.

Almost half the children brought before a court in Afghanistan are also denied the right to speak in their defence, according to Motley's study. Forty-seven percent of those interviewed, including 62 percent of those in the western region, were not allowed to testify on their own behalf.

One of the male juveniles denied the right to testify in court was a boy charged with pederasty, or sexual relations between an adult male and a child. As is often the case, he was the victim of rape, after having been kidnapped by three adults, all of whom were released and never charged.
When the boy tried to explain in court that he was raped, he was told by the judge not to speak or even look at her, Motley recounts. The attorney for the child "barely spoke out for him," and he was sentenced to five years in jail.
Motley also found, however, that 71 per cent of the judges surveyed expressed the view that, if a juvenile remains silent in court when asked questions by a judge, they must be guilty.

Mohammad Ibrahim Hassan, a human rights activist in Afghanistan for two decades, told me the bias against presumption of innocence is deeply imbedded in Afghan culture. "A majority of the people in Afghanistan are against the presumption of innocence," he said in a recent interview in Kabul.

In the Afghan justice system, he observed, "When they arrest somebody, they think you have to expect the worst punishment."

A recent visit to the Kabul juvenile rehabilitation centre, on which this reporter was accompanied by Motley, further confirmed the prevalence of brutalization of juvenile males by police.

In one the centre's male dormitory rooms, which was chosen at random, the 10 juveniles present were asked through an interpreter how many had been beaten by police after their arrest.

Half of the boys raised their hands. One recalled having been subjected to electric shock in order to get him to sign a confession. "They put the cables on my toes and fingers," he said, "and they turned on the electricity many times for a few seconds."

He agreed to sign, and the police handed him a piece of paper on which to put his thumbprint.

Describing his treatment at the hands of the police, another boy said, "They would ask us, 'have you committed this crime?', and if we said no, they would beat us."

Gareth Porter is an investigative historian and journalist with Inter-Press Service specialising in U.S. national security policy. The paperback edition of his latest book, "Perils of Dominance: Imbalance of Power and the Road to War in Vietnam", was published in 2006.

31-03-2010 om 22:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

Brendan DeMelle

Freelance writer and researcher

Posted: March 30, 2010 01:23 AM

BIO Become a Fan

30-03-2010 om 23:22 geschreven door Vorser-Raadgever  

Een Kerk van gezonde minnaars

SCHANDALEN ZIJN ROTTE PLEKKEN, DE APPEL IS GEZOND

• maandag 29 maart 2010
• 
  

De schandalen worden ook gebruikt om een algemene afkeer van de Kerk te etaleren. ap

© SANG TAN

De Kerk bestaat niet uit louter heiligen, zoveel is duidelijk na de recente pedofilieschandalen. Maar ook de tegenstanders van de Kerk tonen zich op dit moment niet van hun mooiste kant, vindt JÜRGEN METTEPENNINGEN, die als katholiek het recht opeist daartegen te reageren.

Kerkschandalen dreigen steeds het beeld te creëren van een schandaalkerk. Sommigen geven dat beeld graag nog een duwtje in de rug. Laatst (DS 26 maart) nog Oscar van den Boogaard, auteur van onder meer de roman Meer dan een minnaar. Maar zelf duidelijk geen minnaar van het méér! En het mocht wel ietsje meer zijn, afgelopen vrijdag in zijn column. Daar goot hij sans gêne het kind met het badwater weg. Kort samengevat gaat zijn 'visie' als volgt: de Kerk wordt geleid door een schijnheilige man, die absoluut geen enkel vertrouwen waard is, laat staan dat heel de Kerk die hij leidt dat al waard zou zijn. De recente boost van beschuldigingen van kindermisbruik door katholieke geestelijken en het net dat zich zogezegd zelfs rond de paus zou sluiten, geldt als argument voor de vereenzelviging van kind en badwater. Als katholiek voel ik bij de actualiteit en het lawaai van verschillende commentaarstukken verontwaardiging, die me tot vier beschouwingen brengt.

Emotioneel oneerlijk

Ten eerste: de Kerk is niet te vereenzelvigen met haar leider en ook niet met de ontsporingen die binnen haar schoot hebben plaatsgevonden, en beide - paus en ontsporingen - zijn op hun beurt niet op dezelfde lijn te plaatsen. In verschillende commentaarstukken word ik als katholiek getroffen door zoveel emotionele en intellectuele oneerlijkheid. Immers, ook al is de paus het opperhoofd van de Kerk, de Kerk is veel meer dan de paus. En al zijn er heel wat verwerpelijke zaken gebeurd binnen de Kerk, de Kerk is veel meer dan die misstanden. Naast de misplaatste reductiefouten, leidt bij degenen die ze maken de zogezegd 'logische redenering' tot de conclusie dat de paus en de verwerpelijke zaken op eenzelfde hoogte staan. Ik stel deze redenering aan de kaak. Wie in de val van de reductie stapt, dreigt niets af te (willen) weten van de rijke kanten van de Kerk en vervalt in zwart-witdenken. En daarmee wil ik de zwarte kanten niet verdoezelen of 'ontkerkelijken'.

Ten tweede: geloof en Kerk zijn onafscheidelijk. Ik begrijp niet dat men een radicale scheiding maakt tussen het geloof waarbij Christus centraal staat, en de Kerk die dat geloof belijdt. Met de bijbelse briefschrijver Paulus kan ik niet anders dan geloven dat Christus het hoofd is van de Kerk. Wat heeft het ook voor zin om geloof en Kerk van elkaar los te wrikken? Het is immers eenvoudiger dan het lijkt: er zou geen Kerk zijn zonder geloof, en er zou geen geloof meer zijn zonder Kerk. Het geloof is trouwens het eerste en voornaamste wat we aan de Kerk te danken hebben. Het is tevens haar grootste schat en bestaansreden. Waarom dan terugkeren naar de slogan 'Jezus ja, Kerk neen', of 'geloof ja, Kerk neen', of 'christendom ja, katholicisme neen'? Zinloos, want het is alsof men de pit van de appel wil scheiden. De rotte plekken in de appel maken nog niet dat de appel weggegooid hoeft te worden. Door de enorme mediaheisa dreigt op dit vlak echter het juiste onderscheidingsvermogen verder in crisis te geraken.

Ten derde: van alle rotte plekken in de appel behoort seksueel misbruik door geestelijken tot de ergste en al helemaal als het in de doofpot wordt gestoken. Dergelijk misbruik en schuldig zwijgen is door niets of niemand goed te praten. Ook niet door verantwoordelijken binnen de Kerk. Zowel de paus in zijn brief aan de Ierse katholieken als de Antwerpse bisschop Johan Bonny heeft in die zin vorige week klare taal willen spreken, en dat deed deugd. In België bestaat er al een decennium een kerkelijk meldpunt voor seksueel misbruik, waardoor ons land vandaag niet in het middelpunt van de aandacht staat. Dergelijk meldpunt kan helpen op de weg om zowel iedere daad van seksueel misbruik als iedere misplaatste beschuldiging ervan zo scherp mogelijk te veroordelen.

Zoekend en tastend

Ten vierde: vergeten we niet dat de Kerk voornamelijk bestaat uit 'gezonde' minnaars: mensen die zoekend en tastend geloven, die afhankelijk van het thema en de eigen achtergrond weifelend of overtuigd vasthouden aan de leer van de Kerk, die dankbaar zijn voor alles wat binnen de Kerk aan goeds gebeurt, die eucharistie vieren en die zich optrekken aan de gemeenschap die daar samenkomt in Gods naam. De Kerk is geen gemeenschap van louter heiligen, noch van louter mensen die doodzonden begaan. De Kerk tilt zichzelf soms ver boven haar menselijke mogelijkheden uit, maar blijft soms ook ver onder de maat. Ongezonde minnaars zijn degenen die hun kerktaak misbruikt hebben door zich bijvoorbeeld te vergrijpen aan kinderen, of degenen die 'de Kerk' goedpraten of alles wat in haar schoot mis is gegaan 'goedzwijgen', of degenen die op grond van wat fout gaat in de Kerk hun eigen afkeer voor de Kerk willen etaleren. Heel veel gezonde minnaars hebben pijn van wat de ongezonde minaars zeggen en zwijgen, doen en laten.

Indien de Kerk gereduceerd wordt tot alles wat mensen niet aanstaat over wat de kerkleiding zegt over seksualiteit en tot alles wat kerkmensen op seksueel vlak hebben mispeuterd, hebben katholieken het recht om op te staan en de puntjes op de i te zetten.


JÜRGEN METTEPENNINGENWie? Theoloog aan de faculteit Godgeleerdheid, KU Leuven. Wat? De Kerk krijgt meer kritiek dan ze verdient. Waarom? Pedofilieschandalen inspireren antiklerikalen tot een oneerlijke afrekening.

29-03-2010 om 22:17 geschreven door Vorser-Raadgever  

Teelt van biobrandstoffen verergert klimaatverandering

PERSBERICHT

Automobilist betaalt voor slecht klimaatbeleid

27 maart 2010 - Het Nederlandse en Europese beleid voor biobrandstoffen werkt niet, omdat het de uitstoot van broeikasgassen niet vermindert, maar juist vergroot. Dit komt omdat biobrandstoffen naast de bekende effecten ook een ‘verborgen klimaateffect’ hebben, waarover nu steeds meer bekend wordt. Nederland moet in de komende maanden een standpunt innemen over dit verborgen klimaateffect, omdat de Europese Commissie daar dit jaar over beslist. Mirjam de Rijk, directeur van Stichting Natuur en Milieu: “Dit verborgen klimaateffect leidt bij vrijwel alle biobrandstoffen die geteeld worden tot meer uitstoot van broeikasgassen dan fossiele brandstoffen. Automobilisten dreigen meer te moeten betalen voor biobrandstof, terwijl het klimaatprobleem er alleen maar door verergert.”

In het rapport Het verborgen klimaateffect van biobrandstoffen beschrijft Natuur en Milieu de risico’s voor het klimaat van de huidige biobrandstoffen op basis van wetenschappelijke onderzoeken. Daaruit blijkt dat bijna alle biobrandstoffen die geteeld worden negatief zijn voor het klimaat, als je de effecten van vergroting van het wereldwijde landbouwoppervlak meerekent.

Het verborgen klimaateffect ontstaat door de enorme vraag naar extra landbouwgrond die het Europese biobrandstofbeleid genereert. Omdat wereldwijd alle beschikbare landbouwgrond nodig is voor de sterk stijgende voedselvraag, moeten hiervoor natuurgebieden gecultiveerd worden. De enorme hoeveelheden broeikasgassen die dan vrijkomen uit de bodem en oorspronkelijke begroeiing doen de positieve effecten van biobrandstoffen geheel teniet.

Als er bijvoorbeeld door de aanleg van een palmolieplantage elders tropisch veenbos gekapt wordt voor nieuwe landbouwgrond, duurt het vierhonderd jaar voordat die broeikasgassen weer uit de atmosfeer gehaald zijn met biobrandstofproductie. Pas daarna is sprake van klimaatwinst. Biobrandstoffen vragen om veel grond. Zo zijn er 260 voetbalvelden landbouwgrond nodig voor één retourvlucht Amsterdam – New York van een Boeing 747.

Natuur en Milieu vindt dat de overheid moet stoppen met het stimuleren van biobrandstoffen waarvoor landbouwgrond nodig is. Met reststromen uit industrie, landbouw en duurzaam bosbeheer kunnen wel duurzame biobrandstoffen gemaakt worden. Die reststromen en groen gas kunnen ongeveer voorzien in 5% bijmenging van biobrandstoffen. De belangrijkste klimaatwinst in het verkeer kan bereikt worden met veel zuinigere auto’s. De rest van de beoogde CO2-vermindering kan behaald worden met elektrisch rijden.

28-03-2010 om 21:48 geschreven door Vorser-Raadgever  

Amid recession, Memphis becomes America's hunger capital

By Shashank Bengali | McClatchy Newspapers

MEMPHIS, Tenn. — It wasn't long ago that Rachel Cales volunteered at her church's food pantry, bagging canned goods and emergency provisions for families that had fallen on hard times.

Last May, however, Cales lost her job managing a yogurt shop. Her elder daughter was about to be married and her two teenage children were living at home and looking for work. Suddenly, she couldn't afford the groceries her family needed, and she had to turn to the pantry for help.

"I never thought we'd have to ask anyone for food," said Cales, who lives on a tree-lined street in eastern Memphis, in a two-story house with prim blue shutters.

She's far from alone. This Southern city, long famous for blues and barbecue, has earned a grim new distinction: the hunger capital of the United States.

As more and more Americans struggle to pay their bills, a recent survey co-sponsored by Gallup found that 26 percent of people in greater Memphis couldn't afford to buy the food their families needed at some point over the previous 12 months, the highest rate in the nation.

The nationwide recession has compounded the region's economic woes, which experts say stem from the steady decline of family farms, a shortage of skilled workers and few major employers. Slammed with job losses, many middle-class families such as the Caleses find themselves forced to choose whether to pay their house, car, utilities and medical bills — or buy groceries.

"We have seen need grow at certain times, but we have never seen a national economy like this," said Susan Sanford, who's headed the Mid-South Food Bank in Memphis for the past two decades. "And we have never seen so many middle-class people lose their jobs and have to depend on emergency food assistance."

Last year, some 186,500 people in 31 Arkansas, Mississippi and Tennessee counties that surround Memphis relied on agencies for their next meals, a 28 percent increase from four years ago, the food bank reported. Paradoxically, the region also suffers from high rates of obesity, which experts say is the result of families eating cheaper and less nutritious food.

"It's no surprise that this is a very poor area," Sanford said. "But I never would have expected to be No. 1 in food insecurity in the entire country."

'THERE WAS NO WARNING'

Cales never thought she'd be in her position, either. She and her husband, Donald, bought their home seven years ago and felt comfortable enough to spring for a few creature comforts: a big-screen TV, the premium cable package.

While her husband's job as a truck driver covered most of the family's bills, over three years Cales worked her way up to become the manager of a TCBY yogurt shop. Her $13.50 hourly wage gave the family a slight financial cushion, but last May the owner came in and told Cales that her position was being eliminated.

"There was no warning," Cales recalled. "She said I could be a regular employee at $7 an hour ... and I told her, no, I didn't want to do that. So she told me to get my stuff and leave."

Now the premium cable is gone. Cales and her husband shopped around and found a cheaper car insurance policy. Every Friday after he's paid, they huddle around a computer and pay their bills, hoping there's some cash left over.

"Groceries are always last on the list," Cales said. "We pay our house note, pay the bills, get all that stuff out of the way, and sometimes there's just not enough left."

There's always something in the cupboard at home — pasta, maybe, or some instant meals — but when there isn't money for fresh meat and produce, Cales visits the food pantry at her church, Raleigh Assembly of God.

Her husband was reluctant to ask for help at first. Even now, Cales won't take a full bag of free groceries, like the ones she used to pack as a volunteer. She takes just enough to get the family through until her husband's next payday.

With tired eyes, she looked across the living room at her 19-year-old daughter, Tiffany, who was preparing for her wedding by making bouquets of plastic flowers, a cost-saving measure.

"With my income, we were doing it," Cales said. "But without it. ... " Her voice trailed off.

A NATIONWIDE PROBLEM

At Memphis' food pantries — most of which are run by faith-based groups and staffed by volunteers — the demand has never been greater. Any day of the week, families troop in for sacks loaded with an assortment of food, most of it nonperishable: beef ravioli, ramen noodles, pinto beans, canned carrots, peanut butter, chili.

The scenes are playing out nationwide as food shortages become a growing national problem. Feeding America, the country's largest network of emergency food providers, reported that its pantries, soup kitchens and shelters served 37 million Americans last year, a 46 percent jump from 2005.

In a recent national survey, nearly half the group's clients said they had to choose between paying for food and paying their heating or electricity bills. More than one-third of the people it served were children.

The growing demand comes amid a fundamental change in the way that nonprofit food banks operate. For years, regional food banks, the primary suppliers to pantries and kitchens, filled their stockpiles primarily with surplus food donated by giant food manufacturers.

"When I arrived at this food bank 20 years ago, the food that we had to distribute, we just sat here and waited for it to come in," Sanford said. "And there was a lot of it."

As food manufacturers have become more efficient, however, those surpluses are disappearing. In recent years, food banks have had to buy food from brokers and retail stores.

Sanford said that more than 10 percent of the food that was distributed to Memphis pantries and soup kitchens last year was purchased, and that share figures to increase as the recession's impact lingers.

"What we know from studying earlier recessions is that unemployment is a lagging indicator ... and poverty lags unemployment by one or two years at a minimum," said Elaine Waxman, the director of social policy research for Feeding America. "We're not likely to get back to the poverty rates we saw pre-recession for at least the next 10 years."

THE NEW HUNGRY

The profile of hunger has changed dramatically, said Mike Brown, who runs the pantry at Mississippi Boulevard Christian Church in depressed central Memphis, on a street fringed with boarded-up shops.

"We see people come up (driving) nice cars; people dressed nice," Brown said. "They just don't have the money."

One of the city's "new hungry" is Debra Williams, 45, who was laid off from her job as a school janitor last May after eight years. She lives with her husband and two children in a single-story frame house with a patchy lawn and a rusting Mazda sedan parked in the driveway, its left taillight busted.

Her husband's steel factory job pays $400 per week — barely enough to cover their bills — and they don't qualify for government assistance, she said. Two years ago, the couple declared bankruptcy after running up about $25,000 in credit card debt. Her cell phone had just been cut off and she was debating whether to give up their land line.

She started visiting church food pantries on weeks that their money ran out. She and the children don't have health insurance and haven't seen a doctor in more than a year, so she's tried to ensure that the family eats healthfully: cooking at home almost every night, meat whenever possible and not skipping meals.

"There was a bigger choice" before she lost her job, she said. "Now you have to get what you can afford. You might not have steak; you might have to have chicken two days in a row."

As she searches the want ads fruitlessly, there's one bright spot: Her 16-year-old son, Jordan, just started a job as a cashier at a McDonald's, working after school and on weekends. Whatever he earns he'll keep for himself, Williams said; she'd rather he learn how to manage his own finances. The family will continue to scrape by with help from their church.

"We're living day by day," Williams said, wiping away a tear.

27-03-2010 om 23:33 geschreven door Vorser-Raadgever  

Wisconsin priest accused of molesting 200 deaf boys

By The Associated Press

March 25, 2010, 6:07PM

Vatican Declined to Defrock U.S. Priest Who Abused Boys

The Rev. Lawrence C. Murphy, with hands together, at St. John’s School for the Deaf in Wisconsin in 1960.

By LAURIE GOODSTEIN

Published: March 24, 2010

Enlarge This Image

Jeffrey Phelps for The New York Times

Arthur Budzinski, at a cemetery behind St. John's School for the Deaf, says he was first molested in 1960 when he went to Father Murphy for confession.

The internal correspondence from bishops in Wisconsin directly to Cardinal Joseph Ratzinger, the future pope, shows that while church officials tussled over whether the priest should be dismissed, their highest priority was protecting the church from scandal.

The documents emerge as Pope Benedict is facing other accusations that he and direct subordinates often did not alert civilian authorities or discipline priests involved in sexual abuse when he served as an archbishop in Germany and as the Vatican’s chief doctrinal enforcer.

The Wisconsin case involved an American priest, the Rev. Lawrence C. Murphy, who worked at a renowned school for deaf children from 1950 to 1974. But it is only one of thousands of cases forwarded over decades by bishops to the Vatican office called the Congregation for the Doctrine of the Faith, led from 1981 to 2005 by Cardinal Ratzinger. It is still the office that decides whether accused priests should be given full canonical trials and defrocked.

In 1996, Cardinal Ratzinger failed to respond to two letters about the case from Rembert G. Weakland, Milwaukee’s archbishop at the time. After eight months, the second in command at the doctrinal office, Cardinal Tarcisio Bertone, now the Vatican’s secretary of state, instructed the Wisconsin bishops to begin a secret canonical trial that could lead to Father Murphy’s dismissal.

But Cardinal Bertone halted the process after Father Murphy personally wrote to Cardinal Ratzinger protesting that he should not be put on trial because he had already repented and was in poor health and that the case was beyond the church’s own statute of limitations.

“I simply want to live out the time that I have left in the dignity of my priesthood,” Father Murphy wrote near the end of his life to Cardinal Ratzinger. “I ask your kind assistance in this matter.” The files contain no response from Cardinal Ratzinger.

The New York Times obtained the documents, which the church fought to keep secret, from Jeff Anderson and Mike Finnegan, the lawyers for five men who have brought four lawsuits against the Archdiocese of Milwaukee. The documents include letters between bishops and the Vatican, victims’ affidavits, the handwritten notes of an expert on sexual disorders who interviewed Father Murphy and minutes of a final meeting on the case at the Vatican.

Father Murphy not only was never tried or disciplined by the church’s own justice system, but also got a pass from the police and prosecutors who ignored reports from his victims, according to the documents and interviews with victims. Three successive archbishops in Wisconsin were told that Father Murphy was sexually abusing children, the documents show, but never reported it to criminal or civil authorities.

Instead of being disciplined, Father Murphy was quietly moved by Archbishop William E. Cousins of Milwaukee to the Diocese of Superior in northern Wisconsin in 1974, where he spent his last 24 years working freely with children in parishes, schools and, as one lawsuit charges, a juvenile detention center. He died in 1998, still a priest.

Even as the pope himself in a recent letter to Irish Catholics has emphasized the need to cooperate with civil justice in abuse cases, the correspondence seems to indicate that the Vatican’s insistence on secrecy has often impeded such cooperation. At the same time, the officials’ reluctance to defrock a sex abuser shows that on a doctrinal level, the Vatican has tended to view the matter in terms of sin and repentance more than crime and punishment.

The Vatican spokesman, the Rev. Federico Lombardi, was shown the documents and was asked to respond to questions about the case. He provided a statement saying that Father Murphy had certainly violated “particularly vulnerable” children and the law, and that it was a “tragic case.” But he pointed out that the Vatican was not forwarded the case until 1996, years after civil authorities had investigated the case and dropped it.

Father Lombardi emphasized that neither the Code of Canon Law nor the Vatican norms issued in 1962, which instruct bishops to conduct canonical investigations and trials in secret, prohibited church officials from reporting child abuse to civil authorities. He did not address why that had never happened in this case.

As to why Father Murphy was never defrocked, he said that “the Code of Canon Law does not envision automatic penalties.” He said that Father Murphy’s poor health and the lack of more recent accusations against him were factors in the decision.

The Vatican’s inaction is not unusual. Only 20 percent of the 3,000 accused priests whose cases went to the church’s doctrinal office between 2001 and 2010 were given full church trials, and only some of those were defrocked, according to a recent interview in an Italian newspaper with Msgr. Charles J. Scicluna, the chief internal prosecutor at that office. An additional 10 percent were defrocked immediately. Ten percent left voluntarily. But a majority — 60 percent — faced other “administrative and disciplinary provisions,” Monsignor Scicluna said, like being prohibited from celebrating Mass.

To many, Father Murphy appeared to be a saint: a hearing man gifted at communicating in American Sign Language and an effective fund-raiser for deaf causes. A priest of the Milwaukee Archdiocese, he started as a teacher at St. John’s School for the Deaf, in St. Francis, in 1950. He was promoted to run the school in 1963 even though students had disclosed to church officials in the 1950s that he was a predator.

Multimedia

Victims give similar accounts of Father Murphy’s pulling down their pants and touching them in his office, his car, his mother’s country house, on class excursions and fund-raising trips and in their dormitory beds at night. Arthur Budzinski said he was first molested when he went to Father Murphy for confession when he was about 12, in 1960.

“If he was a real mean guy, I would have stayed away,” said Mr. Budzinski, now 61, who worked for years as a journeyman printer. “But he was so friendly, and so nice and understanding. I knew he was wrong, but I couldn’t really believe it.”

Mr. Budzinski and a group of other deaf former students spent more than 30 years trying to raise the alarm, including passing out leaflets outside the Milwaukee cathedral. Mr. Budzinski’s friend Gary Smith said in an interview that Father Murphy molested him 50 or 60 times, starting at age 12. By the time he graduated from high school at St. John’s, Mr. Smith said, “I was a very, very angry man.”

In 1993, with complaints about Father Murphy landing on his desk, Archbishop Weakland hired a social worker specializing in treating sexual offenders to evaluate him. After four days of interviews, the social worker said that Father Murphy had admitted his acts, had probably molested about 200 boys and felt no remorse.

However, it was not until 1996 that Archbishop Weakland tried to have Father Murphy defrocked. The reason, he wrote to Cardinal Ratzinger, was to defuse the anger among the deaf and restore their trust in the church. He wrote that since he had become aware that “solicitation in the confessional might be part of the situation,” the case belonged at the doctrinal office.

With no response from Cardinal Ratzinger, Archbishop Weakland wrote a different Vatican office in March 1997 saying the matter was urgent because a lawyer was preparing to sue, the case could become public and “true scandal in the future seems very possible.”

Recently some bishops have argued that the 1962 norms dictating secret disciplinary procedures have long fallen out of use. But it is clear from these documents that in 1997, they were still in force.

But the effort to dismiss Father Murphy came to a sudden halt after the priest appealed to Cardinal Ratzinger for leniency.

In an interview, Archbishop Weakland said that he recalled a final meeting at the Vatican in May 1998 in which he failed to persuade Cardinal Bertone and other doctrinal officials to grant a canonical trial to defrock Father Murphy. (In 2002, Archbishop Weakland resigned after it became public that he had an affair with a man and used church money to pay him a settlement.)

Archbishop Weakland said this week in an interview, “The evidence was so complete, and so extensive that I thought he should be reduced to the lay state, and also that that would bring a certain amount of peace in the deaf community.”

Father Murphy died four months later at age 72 and was buried in his priestly vestments. Archbishop Weakland wrote a last letter to Cardinal Bertone explaining his regret that Father Murphy’s family had disobeyed the archbishop’s instructions that the funeral be small and private, and the coffin kept closed.

“In spite of these difficulties,” Archbishop Weakland wrote, “we are still hoping we can avoid undue publicity that would be negative toward the church.”

26-03-2010 om 22:31 geschreven door Vorser-Raadgever  

Le watt s’est mal libéré

JOAN CONDIJTS

samedi 20 mars 2010, 09:16

La conclusion est éloquente : « Pour certains consommateurs, même en choisissant le fournisseur le plus intéressant, il n’est plus possible d’obtenir de meilleurs prix que ceux qui auraient été possibles dans l’ancien système régulé ».

Ces quelques lignes émanent d’une publication de la Commission de régulation de l’électricité et du gaz (Creg). Que signifient-elles ? La libéralisation du marché électrique est un échec. Pourquoi ? Comme le dit le gendarme du marché énergétique, un client wallon – mais les Bruxellois sont dans la même situation et les Flamands n’en sont guère éloignés – aurait bénéficié d’une facture plus légère si le marché ne s’était pas ouvert à la concurrence.

La cause ? Le système choisi. L’architecture même de cette libéralisation voulue par des idéologues de la Commission européenne que les gouvernements n’ont pas arrêtés dans leur course effrénée et aveugle. Le marché a raison, telle est leur devise. Le marché se plante ? Le marché s’autorégule, telle est leur défense.

Si la réponse apportée est « le marché », la question était « quelle est la solution pour obtenir le modèle de fourniture d’électricité le plus efficace ? » La Creg démontre aujourd’hui que cette réponse n’est pas la plus efficace. Et cette voix ne fait que rejoindre un concert qui s’enrichit semaines après semaines. Même le régulateur britannique, apôtre par excellence du libéralisme, a admis que le marché ouvert n’apportait pas les réponses aux défis énergétiques qui attendent le Royaume-Uni.

Les Etats-Unis qui ne sont pourtant pas les plus frileux en matière de concurrence, l’ont compris de longue date : la plupart des Etats américains ont abandonné le modèle libéralisé « à l’européenne » ou y ont renoncé, préférant souvent une concurrence en amont (limitée au niveau de la production). Le Brésil opère également de la sorte. Avec succès : les producteurs de courant se disputent une concession (la construction et l’exploitation d’une centrale) pour plusieurs dizaines d’années en tentant d’offrir le meilleur prix du courant. Le plus bas l’emporte.

L’Europe a préféré un modèle d’une complexité horrible. Et coûteuse. Changeons le modèle.

zeer geachte heer minister, beste Jo,

Antwerpen was aangenaam verrast 19 maart via de media te vernemen dat u waarschuwt voor de gezondheidsrisico's van wonen onder hoogspanningslijnen, vooral voor kinderen. Wij citeren: "Wetenschappers houden rekening met de mogelijkheid van één tot twee kinderen met leukemie in een periode van twee jaar in Vlaanderen. U toont hiervoor uw bezorgdheid hoewel u opmerkt dat er geen bewezen oorzakelijk verband bestaat.

Wij zijn verheugd dat u als minister van o.m. volksgezondheid en gezin blijkt belang te hechten aan het voorzorgsprincipe. Wij durven op deze basis een beroep op u doen dat u ook in de beslissing rond de Antwerpse mobiliteit, waarin uw naam ten onrechte nooit genoemd wordt, de belangen van alle inwoners van deze stad zou willen vertegenwoordigen. Wat stellen we vast? De beslissing over het oosterweel tracé dateert van begin van deze eeuw.Toen waren er reeds langdurige studies bezig over de relatie tussen fijn stof, lawaai en vele vormen van ziekte en menselijk lijden en sterven. Maar deze werden pas gepubliceerd in bladen als "The Lancet" in juli 2007 (Glauderman et al) en in the journal of medecine, en vele anderen. Ook Europa deed grootschalig onderzoek, o.m. in de CAFE studie van 2004. Daarin staat dat er in Europa door verkeersgebonden fijn stof meer dan 300,000 "vroegdoden" per jaar te betreuren zijn, waarvan ca. 13,000 in België. Of, dat de gemiddelde Belg een klein jaar korter leeft als gevolg van verkeersgebonden luchtverontreiniging. Wat geluid betreft stelde Europa vast dat er ca. 250,000 hartinfarcten per jaar zijn als gevolg van verkeersgebonden lawaai. Waarvan 50,000 dodelijk. En de geluidskaarten van Antwerpen tonen aan dat 1 op 2 Antwerpenaren leeft en slaapt met overdreven verkeerslawaai.

Zeer geachte heer Minister, beste Jo, wat Antwerpen betreft hebben we het dus niet over rekening houden met één kind dat per jaar wellicht een levensbedreigende ziekte krijgt, maar over wetenschappelijke zekerheden. Het staat nl. wetenschappelijk vast dat bepaalde levensbedreigende ziektes op significante wijze veelvuldiger voorkomen naarmate meer mensen dichter bij intensief autoverkeer wonen. Prof. Tim Nawrot (UHasselt), Prof. Benoit Nemery (KULeuven), Prof. Dirk Avonts, UA en Ugent, Dr. Mark Goethals e.v.a. zullen dit gaarne bevestigen.

In Vlaanderen woont men bijna altijd te dicht bij verkeer. Maar nergens zoals in Antwerpen. Door een historisch falen takken er binnen Antwerpen maar liefst 6 drukke, overvolle autobanen aan op de stedelijke halve ringweg. Hierover rijden 150 tot 200,000 voertuigen per dag. 5 werkdagen per week. Nergens in Vlaanderen lopen overdrukke autobanen zo pal door de stad dan in Antwerpen. Dit laat zich bewijzen door volgende cijfers: van alle Vlamingen die dichter dan 1,500 meter bij een autobaan wonen woont ca. de helft in Antwerpen: ca. 250.000. (1 op 2 Antwerpenaren!). 89 % van alle Anwterpenaren slaapt bij 55 db en meer.

Beste Jo, erger nog: meer dan de helft van alle ziekenhuizen staan binnen de 500 meter van autobanen in Antwerpen. Hierin staan ca. 75 % van alle ziekenhuis bedden. Meer dan 55 scholen staan op minder dan 500 meter van drukke autobanen. Meer dan 50% van alle sociale en maatschappelijke instellingen en kinderdag- verblijven staan te dicht bij drukke autobanen. En daarbij komt dat de binnenstad een totaal gebrek heeft aan groen en parken. De Antwerpenaren lijden onder de slechtste lucht en het meeste lawaai.

Het onwaarschijnlijke doet zich voor, geachte Heer Minister, daar waar u terecht bezorgd bent over dat ene Vlaamse kind dat wellicht per jaar leukemie krijgt van te dicht bij hoogspanningskabels te wonen, dat uw collega's weigeren de gegevens omtrent de verkeersgebonden problematiek van Antwerpen ernstig te nemen. Geen enkel argument kan uw naaste collega's tot het inzicht brengen dat het beter is van mening te veranderen dan zich op te sluiten in het eigen ongelijk. "They walk and refuse to look back".

Wij verzoeken u dan ook namens deze bedreigde stad zitting te nemen in het comité van ministers dat deze noodlottige beslissing dreigt te nemen om Antwerpen een Lange Wapper light door de strot te duwen. Hoewel uw Minister President talloze malen gezegd heeft dit niet te zullen doen. U hebt in het verleden bewezen dat voor u een gegeven woord ernstig was, ja bijna heilig. Wij doen dan ook een dringend beroep op u, als stad in nood, "Gelieve onze stad te vertegenwoordigen in het comité van de Oosterweel, waak over onze gezondheid en maak een einde aan dit schuldig verzuim. Door dit te doen zult u bijdragen tot het broodnodige herstel van vertrouwen tussen politiek en publiek.

Namens het bestuur van Ademloos:

Dr. Guido verbeke, Secretaris,

Marcel Peeters,penningmeester,

Wim van Hees, voorzitter.

Ons leuke mieke woont onder hoogspanning

24-03-2010 om 22:38 geschreven door Vorser-Raadgever  

Killing Sovereignty

How Washington Murdered Privacy at Home and Abroad

By PAUL CRAIG ROBERTS

In the Swiss newspaper Zeit-Fragen, Professor Dr. Eberhard Hamer from Germany asks, "How Sovereign is Europe?"

He examines the issue and concludes that Europe has little, if any, sovereignty.

Professor Hamer writes that the sovereign rights of Europeans as citizens of nation states were dissolved with the coming into force of the Lisbon Treaty on Dec. 1, 2009. The rights of the people have been conveyed to a political commissariat in Brussels. The French, Germans, Belgians, Spanish, British, Irish, Italians, Greeks, and so forth, now have "European citizenship whatever this may be."

The result of aggregating nations is to reduce the political participation of people. The authority of parliaments and local councils has been impaired. Power is now concentrated in new hierarchical structures within the European Union. European citizenship means indirect and weak participation by people. Self-rule has given way to authoritarian rule from top to bottom.

Professor Hamer then examines the EU commissariat and concludes that it, too, lacks sovereignty, having submitted to the will of the United States. The problem is not only that Europeans are waging an unconstitutional war ordered by the U.S. in a region of the world where Europe has no interests. Europe’s puppet state existence goes far beyond its mercenary service to the American Empire.

The EU has given in to Washington’s demand for "free access to the banking data of the central financial service provider, Swift, in Europe. All financial flows in Europe (and between Europe and the rest of the world) will now be monitored by the CIA and other American and Israeli intelligence services." The monitoring will include transfers within Germany, for example, and within individual cities. "The data, even data of completely innocent citizens, have to be stored for five years, of course, at the expense of the banks and their customers."

How sovereign is the EU when it it unable to protect the financial privacy of its citizens from foreign governments?

For some time Zeit-Fragen has been reporting Washington’s pressure on the Swiss government to violate Swiss statutory law in order to comply with American demands to monitor financial flows within Switzerland and between Switzerland the world. Writers show their astonishment at the total contempt Washington has for the sovereignty of other countries and the privacy rights of their citizens.

We Americans should not be surprised. Not withstanding statutory laws, our privacy rights are long gone. In the U.S. privacy has become a cruel and expensive joke. It means that parents cannot find out about the college grades of a son or daughter without the permission of the son or daughter. It means that credit card companies, banks and other financial institutions are required to waste money sending a steady stream of “privacy notices” to customers about the use of the customer’s information. It means an American cannot get information about his account with a credit card company, telephone, cable, and Internet provider, bank, utility company or make any alteration in his account without providing a stranger with his Social Security number or other private information over and beyond one’s name, address, and account number. This routine is a joke when the government has access to everything. It is part of our Orwellian world that privacy is protected by the requirement to give strangers private information over the telephone.

The American sheeple quietly accepted the complete destruction of their right to privacy. Encouraged by success in smiting the American people, Washington has now destroyed the privacy of Europeans.

Indeed, the "freedom and democracy" government spies on the entire world and sends drones into foreign countries to murder people disapproved by Washington.

Washington denounces other governments for human rights violations while itself violating human rights every day.

Washington puts foreign leaders on trial for war crimes, while committing war crimes every day.

What happens when the dollar goes and Washington no longer has the money to bribe compliance with its demands? When that day arrives, freedom will reemerge.

Paul Craig Roberts was an editor of the Wall Street Journal and an Assistant Secretary of the U.S. Treasury. His latest book, HOW THE ECONOMY WAS LOST, has just been published by CounterPunch/AK Press. He can be reached at: PaulCraigRoberts@yahoo.com

23-03-2010 om 22:36 geschreven door Vorser-Raadgever  

Le Wooncode et la loi du talion

Jean-Paul Marthoz Journaliste et essayiste

mardi 16 mars 2010, 10:36

Le désir de vengeance est l’une des pulsions les plus ataviques de l’homme. Un prêté pour un rendu, tit for tat, leer om leer : les lexiques regorgent de mots qui expriment ce puissant désir de représailles.

Dans certains pays marqués par des traditions claniques, cette obsession du règlement de comptes débouche régulièrement sur des vendettas et des assassinats. Le crime d’honneur en est l’une des illustrations les plus veules.

Œil pour œil, dent pour dent : la loi du talion exerce également ses ravages entre les communautés ethniques ou religieuses. La semaine dernière, le massacre de centaines de chrétiens par des extrémistes musulmans au Nigeria a été justifié par ses auteurs comme un « juste retour des choses », comme une réponse à une tuerie dont les musulmans avaient été les victimes quelques mois plus tôt.

Dans les pays de droit, heureusement, la vengeance est domestiquée par de multiples règles qui interdisent de se faire justice soimême ou encore de répondre à la discrimination par l’injustice.

La tentation est grande, pourtant, d’utiliser les mêmes armes que l’adversaire, de répondre par des excès à ses abus, de lui rendre la monnaie de sa pièce.

Cette « réciprocité négative » menace à tout moment les relations entre des communautés. Le gouvernement marocain vient, par exemple, d’expulser des missionnaires étrangers en les accusant de prosélytisme. « Cette mesure s’inscrit dans le cadre de la lutte menée contre les tentatives de propagation du credo évangéliste, visant à ébranler la foi des musulmans », a déclaré le ministère marocain de l’Intérieur.

Pourquoi, ont protesté des évangéliques, les musulmans bénéficieraient-ils en Europe ou aux Etats-Unis de lois qui reconnaissent l’égalité des droits des croyants, alors que la plupart des Constitutions des pays de confession islamique officialisent la discrimination, voire la répression, à l’encontre des autres religions ?

Le même réflexe guette certains francophones qui s’offusquent avec raison de l’application par la Région flamande d’un code du logement crûment discriminatoire. Pourquoi, s’interrogent-ils, n’imposerions-nous pas les mêmes critères aux Flamands désireux d’acheter un chalet en Ardennes ?

Réciprocité, loi du talion ? C’est ici que les eaux se partagent, que la division s’opère entre l’archaïsme et la modernité. Le comportement des autorités marocaines, comme celui du gouvernement flamand, relève d’une conception pré-moderne et pré-démocratique de l’Etat et de la société. Il nous renvoie à la dhimmitude du vieil Empire ottoman, qui tolérait les minorités chrétiennes et juives sans leur accorder les mêmes droits qu’aux musulmans. Il semble ne pas avoir été touché par ce 18e siècle éclairé qui, avec les Révolutions américaine et française, marqua une rupture avec l’ordre ancien en décrétant les principes de liberté, d’égalité et de fraternité.

Plus de deux siècles plus tard et appliquées cette fois à l’ensemble des citoyens « quels que soient leur race, leur sexe ou leur religion », la Constitution américaine et la Déclaration des droits de l’homme et du citoyen continuent d’incarner les valeurs qui inspirent l’invention démocratique et qui démarquent celle-ci de ses adversaires : l’ultranationalisme, le cléricalisme et le communautarisme.

Ce modèle démocratique exige de traiter tous les membres d’une société selon les mêmes principes et les mêmes lois. Si discrimination il y a, elle ne peut être que « positive », c’est-à-dire être conçue de telle manière qu’elle permette effectivement aux citoyens de jouir des droits inscrits au fronton de la République.

En d’autres termes, et comme l’aurait dit Monsieur de La Palice, une vraie démocratie ne se comporte pas comme une non-démocratie. Elle ne confère pas à la majorité issue des urnes le droit de régner selon son bon plaisir. Elle lui interdit en particulier d’imposer des règles et des lois qui violent les autres fondements essentiels de l’Etat de droit : les garanties individuelles, l’égalité devant la loi et la protection des minorités.

C’est à l’aune de ces principes que doivent être jugés les pays qui se réclament de la démocratie et de la modernité, que ce soit la Flandre et son Wooncode, le Maroc et sa discrimination religieuse, l’Italie et ses rafles d’immigrés, l’Amérique de George Bush et sa justification de la torture.

Une vraie démocratie s’interdit par principe d’utiliser certaines méthodes et de recourir à certaines pratiques. Lorsque ses soldats tirent de manière indiscriminée au milieu de populations civiles, lorsque ses services de sécurité tabassent des prisonniers, lorsque ses gardes-côtes renvoient dans des pays autoritaires des candidats réfugiés sans respecter le droit de ces derniers à être entendus, ils commettent moralement un acte de haute trahison, car ils subvertissent l’ordre et les valeurs démocratiques qu’ils sont censés protéger.

La loi du talion constitua, aux époques barbares, une forme de progrès car elle instaura le principe de la proportionnalité dans la vengeance. Le vol d’une poule n’exigeait plus nécessairement le massacre de toute la tribu du brigand. Mais elle ne peut pas servir de code moral ni de cadre légal à une démocratie moderne.

Certes, celle-ci n’a pas de vocation suicidaire et personne ne lui demande de tendre l’autre joue à ses ennemis. Mais un Etat qui se dit démocratique soumet tout simplement sa riposte aux principes d’éthique et de droit qui lui donnent sa légitimité.

Cette règle s’applique aux lois de la guerre, mais aussi au savoir-vivre et au vivre ensemble. En d’autres termes, pour paraphraser Yvon Toussaint dans sa récente et flamboyante chronique « La Belgique a peur ? » (NDLR : Le Soir du vendredi 12 mars), une démocratie qui se respecte répond au Wooncode, aux fatwas et aux identités crispées, par de « grands courants d’air pour chasser les remugles ». Elle répond aux obsédés de la pureté du sang, de la sainteté du sol et de l’unicité de la foi par un attachement serein et résolu aux valeurs d’égalité, d’ouverture et de modernité.

N-VA dient opnieuw klacht in tegen Le Soir (23/03/10)
Vorige week dinsdag 16 maart heeft Le Soir het gepresteerd om een artikel te publiceren met als titel “Le Wooncode et la loi du talion”, met daarbij een grote foto van een massagraf in Nigeria vol slachtoffers van een etnische zuivering. Na rijp beraad en overleg met juridische experts, besliste de N-VA daarom om een klacht in te dienen bij het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR) wegens het aanzetten tot haat en racisme. De N-VA is het hartsgrondig beu dat de Vlamingen door Le Soir voortdurend vergeleken worden met massamoordenaars die zich schuldig maken aan etnische zuiveringen. Ditmaal gebeurde het weliswaar in een vrije tribune maar dan wel van Jean-Paul Marthoz, één van de vaste columnisten van Le Soir, die bovendien door de redactie van de krant opgesmukt werd met de aangehaalde foto. Bart De Wever: “Wij pikken dat niet langer. De Vlamingen worden collectief omschreven als een volk dat “pre-moderne et pre-démocratique” is en worden in dezelfde zak gestoken als etnische zuiveraars. Welke Vlaamse krant zou zoiets over Walen publiceren? Om het met de woorden van Yves Leterme te zeggen, Le Soir wordt hoe langer hoe meer La Gazette des Mille Collines. Waarom Le Soir nog zo fanatiek vasthoudt aan België, terwijl men daar met zo’n afschuwelijke Vlaamse gemeenschap moet samenleven, is echt een raadsel.” Het is de doodnormaalste zaak van de wereld dat de Vlaamse overheid aan mensen die een beroep doen op een sociale woning gesubsidieerd door de gemeenschap, vraagt om ten minste de inspanning te leveren om de taal van die gemeenschap aan te leren. Daar en alleen daarover gaat de Vlaamse wooncode, die bovendien met een enorm grote meerderheid in het Vlaams parlement is goedgekeurd. Deze wooncode wordt in Le Soir nog maar eens verward met het “recht op wonen in eigen streek”, wat een onderdeel vormt van het grond- en pandendecreet. Daar is het enkel en alleen de bedoeling van de Vlaamse overheid om in 69 gemeenten met een hoge migratiedruk en daardoor exploderende woningprijzen een kleine sociale correctie door te voeren voor wat betreft de nieuw aan te snijden woonuitbreidingsgebieden. Dit heeft dus geen enkele repercussie op bestaande woonkavels. De vorige bevoegde ministers Keulen en Van Mechelen zijn echter slordig geweest in de formulering van dat decreet, waardoor de tekst kan gelezen worden als zijnde van toepassing op alle woonuitbreidingsgebieden en niet alleen op de nieuw aan te snijden woonuitbreidingsgebieden. Toen dit bekend werd, heeft het Vlaams parlement enkele weken geleden zelf onmiddellijk aan de huidige minister van Wonen gevraagd om dit recht te zetten. Bart De Wever: “Wat nog opmerkelijker is: de Franstaligen hebben zelf een soortgelijk systeem in hun sociaal huurbesluit. Sociale huisvestingsmaatschappijen werken daar met een soort puntensysteem waarbij de band met de gemeente een zeer belangrijk criterium vormt, zelfs meer punten oplevert dan het hebben van een gehandicapt kind. Maar als de Vlamingen zo’n systeem invoeren, dan worden wij meteen met massamoordenaars vergeleken. Ik pik niet langer dat mijn gemeenschap en de 6 miljoen Vlamingen door Le Soir voortdurend beledigd worden. Na de vorige opstoot van haat tijdens de communautaire onderhandelingen van 2007-2008, toont Le Soir vandaag opnieuw zijn ware gelaat.”
Auteur: Bart De Wever Voorzitter N-VA

In Vlaanderen let u beter op uw woorden

• maandag 22 maart 2010
• 
  
• Auteur: MARC REYNEBEAU

23-03-2010 om 21:55 geschreven door Vorser-Raadgever  

22-03-2010 om 21:37 geschreven door Vorser-Raadgever  

Mondiale arbeids- en inkomensverdeling, ook in sociaalecologisch perspectief'

Niemand kan uitleggen waarom vele hard werkende mensen amper een euro per dag verdienen terwijl mislukte bankiers tientallen miljoenen inpikken.

Zo mogelijk nog minder valt te verdedigen dat onze economie ooit maar goed zou kunnen werken en voor onze welvaart blijven zorgen als ze haar grootste kapitaal - de planeet aarde - opvreet, van klimaatverandering tot overbevissing en ongezien verlies van biodiversiteit.

En geen een die kan verklaren waarom we niets te vertellen zouden mogen hebben aan monopolistische of slecht geleide energieconcerns, banken, autoconstructeurs, telecombedrijven, farma- of zaadmultinationals terwijl we al vele jaren voor alle reuzenwinsten zorgen... of net moeten vermijden dat ze bankroet gaan.

Machtsverhoudingen nog altijd van tel

De aanpak van de financiële crisis vertelt dat machtsverhoudingen nog altijd van tel zijn, en zelfs doorslaggevend. Wat onze overheden echt hadden moeten doen, is de financiële sector streng reguleren en vooral de privé grootbanken inruilen voor overheidsbanken én ruimte creëren voor coöperatieve spaarbanken. Het is niet gebeurd, integendeel. De grootbankiers zijn bij machte om de staten naar hun pijpen te laten dansen en de financiële middelen die wij met z'n allen ophoesten bijna exclusief te laten inzetten voor hun redding.

Die macht valt nog meer op voor wie de tegenstelling opmerkt met de aanpak van al die andere crises. Anders dan bij falende banken - door hun eigen schuld, laten we dat vooral niet vergeten - weigeren onze overheden in te grijpen.
Neem de voedselcrisis. Voor het eerst in de menselijke geschiedenis zijn er nu meer dan 1 miljard hongerige mensen. En meer dan ooit zijn degenen die zorgen voor ons eten, bijna anderhalf miljard boeren en boerinnen, bedreigd in hun bestaan. Velen van hen lijden zelf honger. Deze landbouw- en voedselcrisis is overduidelijk het gevolg van overheden die zich verplicht zien wel bankiersbonussen te redden, maar niet bereid zijn de boeren en boerinnen te redden die ons eten voortbrengen. Ze weigeren de markt te helpen met het vastleggen van leefbare voedselprijzen voor de boeren. Evenmin creëren overheden een geldstroom, niet om weg te gooien in bodemloze bancaire putten, maar om te investeren in een productievere en duurzame landbouw, in echte welvaart dus.

Net zo leert de sociale crisis ons over heel manke economische en sociale machtsverhoudingen. Die ongelijkheid vertaalt zich in een onthutsende, een verbijsterende vaststelling: de helft van alle mensen die werken verdient minder dan anderhalve euro per dag... kent iemand een land waar daar menselijk van te leven valt? Dit moet beter. Waar blijven de staten om deze ongelijkheid aan te pakken, en hun middelen aan te wenden om aan inkomensoverdracht te doen naar wie daar echt recht op heeft. Oh ironie, die middelen vloeien vlotjes naar de bankiers... en de groeiende inkomensongelijkheid is net voor het grootste deel veroorzaakt door het financiële kapitalisme dat door hen is aangestuurd.
De ecologische crisis wijst evenzo op ongelijke machtsverhoudingen. Want in essentie draait die crisis om verhoudingen waarbij het dominante financiële en economische bestel erin slaagt te ontsnappen aan zijn plicht de grenzen van de aarde te respecteren... en op die manier in sneltreinvaart ons ecologische kapitaal, ons grootste kapitaal, om zeep helpt. Opnieuw, ook hier is een andere keuze mogelijk. Meer zelfs, die is levensnoodzakelijk.

De crisis van de democratie dan, en van de politiek in het algemeen, die bestaat er fundamenteel in dat zij weigert al deze crisissen als onomstotelijke vertrekbasis te nemen voor elk beleid, in de overtuiging dat hiermee geen stemmen of publieke steun te rapen zouden zijn. En dus analyseert de politiek onvolkomen of zelfs foutief wat ons overkomt, verzuimt zij de noodzakelijke antwoorden te formuleren en weigert zij de financiële en economische wereld dwingend te sturen in de richting van een sociaalecologische economie en van een meer democratische economie waarin werknemers, burgers en samenleving meer greep hebben op hun economische bestaan.

Juist ja, er is onmiskenbaar ook een crisis van de massamedia. Die hebben - zelfs al willen heel veel journalisten het anders - blijkbaar andere zaken aan het hoofd dan ons wegwijs te maken in al die crises én te zoeken naar de goede antwoorden. Zo verzaken ze aan hun plicht.

Waarover zou het publieke debat kunnen gaan? Misschien over welvaart, werk en hoe de crisis overstijgen

We beleven de grootste crisis in tachtig jaar en onze regeringen en overheden, in Vlaanderen, in België, in Europa én op het mondiale vlak, ze staan er vooral bij en kijken ernaar. Nog altijd gaat het publieke debat veel te weinig concreet én diepgaand over hoe we morgen welvarende samenlevingen kunnen bouwen. Trouwens, kan iemand uitleggen waarom de politieke wereld al die tijd heeft gewacht? Waarom ze niet al maanden, jaren en zelfs decennia geleden in gang is geschoten?

De geschiedenis waarschuwt nochtans hevig. De eerste globalisering van onze economie vanaf midden negentiende eeuw kreeg een zware schok met de Eerste Wereldoorlog begin vorige eeuw en ging ten onder in de financieel-economische crisis van de jaren dertig, gevolgd door het verdwijnen van bijna alle democratieën en het bloedbad van de Tweede Wereldoorlog.

Wie vandaag niet wil zien dat onze huishouding net als toen meer dan stevig uit de haak is en we in een diepe crisis van dat economische systeem zijn beland, negeert de feiten. Wereldwijd minstens vijftig miljoen werklozen erbij, op alle continenten een steeds kleiner deel van de welvaartstaart voor wie van zijn of haar werk moet leven, en de helft van alle werkende mensen die minder verdienen dan anderhalve euro per dag: dit is een gevaarlijke cocktail die samenlevingen en democratieën ernstig bedreigt en zelfs kan doen kapseizen. Politici die geen topprioriteit maken van een economie die welvaart creëert én verdeelt, zijn ziende blind en onverantwoordelijk.

Een slechte economische globalisering

Wat is er gebeurd? We hebben de markten mondiaal vrij gemaakt voor de financiers en voor de economie, eerst vooral voor de industrie. Dat is nog verdedigbaar op voorwaarde dat de werknemersrechten beschermd zijn zodat we een opgaande sociaaleconomische spiraal beleven. Vervolgens zijn we dat ook gaan doen voor diensten en landbouw, met veel minder succes.

Met de inschakeling in de wereldeconomie van China, India, de vroegere Sovjetunie en andere voormalige communistische landen is de hoeveelheid arbeid in de mondiale economie verdubbeld terwijl er veel minder kapitaal is bijgekomen. De verhouding is dus veranderd in het nadeel van de werkenden.

Intussen maakt de derde industriële revolutie economische globalisering makkelijker: niet alleen industriële, ook heel wat dienstenjobs kunnen gedelokaliseerd, onder andere via de virtuele globale fabriekshal die het internet is.

Zo komt het dat de economie in hoge mate vrij spel heeft gekregen om de wereld rond op jacht te gaan naar de goedkoopste arbeid: dat is ons mondiale uitzendkantoor.

We zijn beland in een omgekeerde wereld: normaal is het geldwezen (spaar- en kredietwezen) er voor de economie, en economie hebben we nodig om onze samenlevingen mogelijk te maken en goed te kunnen leven. Die logica is nu al zowat 30 jaar volledig omgedraaid

We geven wereldwijd afdwingbare rechten aan geld, aan goederen en aan diensten. Maar tot nu hebben we geen of veel te weinig afdwingbare rechten gegeven aan wie werkt – evenmin trouwens aan het milieu. Zelfs de fundamentele arbeidsrechten zijn niet gegarandeerd. Dit is de wereld op zijn kop, een wereld waarin je recht hebt om te speculeren op honger, waarin Argentijnse fabrieken dichtgaan om de munt te redden, waarin jobs worden weggesneden en dus inkomens afgepakt omdat het een hogere bonus oplevert…

Europa en de Wereldhandelsorganisatie organiseren de Europese en de globale markt waar het bedrijfsleven op zoek kan (en zelfs moet) naar de goedkoopste productiefactoren.

Maar waar blijven de sociale en ecologische regels? De verplichting van minimumlonen zodat werknemers fatsoenlijk kunnen leven van hun arbeid? van werk voor ieder die wil en kan werken? Het is jammer voor de Britten, maar het sociale Europa is niet mogelijk met hen, dus moeten we het (voorlopig) maken zonder hen. Als het zonder hen kan voor de euro, of voor Schengen, waarom dan niet voor het sociale Europa?

De basisnormen van de Internationale Arbeidsorganisatie, de verplichting om vakbondsvrijheid te respecteren, het mensenrecht op sociale zekerheid en een leefbaar inkomen (die staan in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens), wanneer gelden die overal? Kan de wereld aanvaarden dat werknemers elkaar beconcurreren met hun sociale zekerheid, met hun inkomen, zo noodzakelijk om te leven?

Wil dat alles nu zeggen dat grotere markten en globalisering noodzakelijk slecht moeten zijn? Neen, zeker niet. Het is een groot geluk b.v. dat de economieën van Europa zo verweven zijn geraakt als vandaag. Het heeft de oude nationalismen en oorlogen wellicht voorgoed ondenkbaar en onmogelijk gemaakt. Maar bijna al die Europese welvaartstaten huldigden wel een model van sterke sociale correcties, een stuk democratisering van de economie, het idee dat vakbonden best sterk zijn om voor het nodige evenwicht te zorgen en optreden van de overheid waar nodig. Dat zijn we aan het vergeten.

Terecht kan men er op wijzen dat de inpassing van Spanje, Portugal en Ierland, veel armere landen, in Europa geen problemen heeft veroorzaakt, dat zij en wij er eigenlijk beter van zijn geworden.

Het is héél juist dat Europa aan de opkomst van de nieuwe industrielanden in Azië en Oost-Europa voordeel heeft gedaan. Onze handelsbalansen met de meeste van die landen was positief. Als we er in slaagden om de gaten die hier vielen door delokalisatie op te vangen door sociale begeleiding, en vooral, door nieuwe werkgelegenheid met meer toegevoegde waarde, dan wonnen we allebei.

Maar er is geen enkele wet die garandeert dat we altijd zulke positieve economische en sociale spiraal beleven. Het kan ook omgekeerd. En dat is wat me momenteel riskeren en zelfs meemaken met de intrede van massaal veel weinig beschermde of zelfs onbeschermde arbeid op de wereldmarkten.

Onvervalste economische oorlogen op de wereldwijde markten

Zo komt het dat op onze planeet oorlogen woeden die onnoemelijk veel meer slachtoffers maken dan gewapende conflicten of terrorisme, en ons bestaan veel ernstiger bedreigen. Merkwaardig genoeg besteden we daar vrij weinig aandacht aan, en gaan we er zelfs veelal achteloos aan voorbij.

Op de wereldwijde markten woeden onvervalste economische oorlogen. De uitkomst van die botsingen van belangen tussen de economisch machtigen en de massa onmachtigen is dat de opbrengsten en de inkomsten steeds verder in de richting van de machtigen verschuiven. In de loopgraven van deze economische oorlogen komen elke dag tienduizenden mensen om en verliezen honderdduizenden anderen hun bestaan. Dit zijn uiterst smerige oorlogen, die net zoals landmijnen dikwijls geniepig hun slachtoffers maken.

De markten en de machtigen moeten geen verantwoording afleggen over de rijkdommen die overal door malafide bedrijven worden ingepikt voor te weinig geld, waardoor samenlevingen geen middelen overhouden voor inkomensherverdeling, goede gezondheidszorg en onderwijs; ze moeten zich niet verantwoorden voor de veel te karige beloning voor arbeid, waardoor zelfs werkende mensen niet fatsoenlijk kunnen leven van hun loon; ze verantwoorden zich niet voor de inkomensongelijkheid die ze veroorzaken, en niet voor de honger die ze creëren; ze doen dat evenmin voor de corruptie die ze installeren, voor hun belastingontduiking, voor hun vernietiging van milieugoederen, voor hun weigering betaalbare geneesmiddelen te verschaffen of voor hun ondermijning van de democratie…

De markten en machtigen voeren dag na dag hun grote oorlog tegen de mensenrechten, een oorlog die miljoenen mensen hun rechten op leven ontneemt, en ze lijken daarbij onschendbaar. Althans, zo laten wij ons wijsmaken, want ze kunnen enkel zo tekeergaan omdat we hen laten begaan. Niets verbiedt ons om de markten te verplichten de mensenrechten te respecteren.

Ons ruimteschip aarde staat in brand

Maar deze crisis is nog erger. Van klimaatverandering tot overbevissing doorboren we met onze huidige economie ditmaal ook de ecologische pijngrenzen van onze aarde. Ons ruimteschip aarde, ons huis, staat in brand. Of we het graag hebben of niet, het meest waarschijnlijke scenario voor onze wereld is dat van een sociaalecologische ineenstorting over minder dan vijftig jaar. Dan stuikt onze welvaartsproductie in elkaar en vallen onze samenlevingen uiteen. Voor al wie dit ongeloofwaardig of onmogelijk acht, alle verdwenen beschavingen dachten wellicht ook dat hun beschaving niet ten onder kon gaan, bijna tot vlak voor hun ondergang. Zo verging het de bewoners van Paaseiland, zo verging het ook de Maya beschaving. Let wel, een scenario, hoe waarschijnlijk ook, is geen voorspelling. Niemand verplicht ons die koers te blijven aanhouden. We zijn volledig vrij om het stuur te keren, weg van de sociaalecologische catastrofe.

De Derde Wereldoorlog

Jawel, intussen is ook een nieuwe wereldoorlog begonnen, ook al beseffen weinigen dit. Hij haalt natuurlijk niet het televisiejournaal of de voorpagina’s van de populaire kranten. Toch is hij zelfs al lang voorbij de fase van de drôle de guerre die sommigen menen te ontwaren. Het is de oorlog die we voeren tegen onze eigen planeet. We voeren een “biogenocide” tegen de biodiversiteit. Dat woord is geenszins overdreven want we laten planten en dieren verdwijnen aan een tempo dat naar schatting duizend keer hoger ligt dan de natuurlijke snelheid van uitsterven. Nochtans is de mens voor zijn overleving afhankelijk van die biodiversiteit.

En we warmen onze planeet op. De gevolgen van die mishandeling zijn deels onvoorspelbaar, maar ze zijn wel altijd pijnlijk want de leefbaarheid van ons “huis” zal achteruit gaan. Voor de achterhoede van klimaatsceptici: het is waar, natuurlijk is er leven na de opwarming. Het is niet omdat Amsterdam, Antwerpen, New York en Sjanghai − en nog veel meer steden, en vele van de vruchtbaarste landbouwgebieden op onze aarde – onder water verdwijnen dat de menselijke samenleving niet zou kunnen overleven. We kunnen er zelfs voor kiezen om onze grote kuststeden te verhuizen en een nieuw onderkomen te geven op hoger gelegen plaatsen. Maar dit is niet de makkelijkste weg. Het is rationeler om dat alles niet te ondergaan en voor een andere weg te kiezen. Diegenen die het minst of zelfs helemaal niet verantwoordelijk zijn voor de opwarming, krijgen trouwens de zwaarste klappen. Arme eilandstaten verdwijnen (deels) onder water, grote delen van Afrika worden droger, de landbouwopbrengsten zakken, tientallen miljoenen inwoners van het dicht bevolkte Bangladesh moeten verhuizen, en nog veel meer mensen in andere ondergelopen regio’s en steden overal ter wereld verliezen alles.

Alle landen die weigeren om het extra broeikaseffect dat de mens creëert af te remmen, verklaren de oorlog aan onze planeet en aan de huidige en vooral toekomstige slachtoffers van die opwarming. Zij zijn, met de voorlopig grootste supermacht jammer genoeg op kop, verantwoordelijk voor het ondergraven van onze economieën en de ongeziene welvaartsdaling die op ons afkomt. Die zal massaal veel mensen onnodig het leven kosten en nog veel meer mensenlevens ruïneren, zelfs in de VS, of zijn we de orkaan Katrina al vergeten? Het is trouwens een vooraanstaande Amerikaan en Nobelprijswinnaar die zijn eigen land een schurkenstaat noemt omdat “het bereid is het welzijn van de wereld in gevaar te brengen om zijn eigen kwistige levensstijl te behouden”.

En waarom woeden deze oorlogen? Omdat zowel in de marktenoorlogen als in de ecologische oorlogen kleine minderheden het winnen van het algemeen belang. Of juister nog: het zijn niet zijzelf, maar hun kortzichtige economische en financiële belangen die winnen.

Geen samenleving en geen politiek zonder economie,
geen economie zonder planeet

Wie zou ooit de keuze tussen brandstof voor onze voertuigen of eten voor de armsten, tussen opwarming van de aarde en CO2-rantsoeneringen, tussen meer Ferrari’s laten rijden of sociale passiefwoningen bouwen, saai durven noemen?

Wie ernstig met die vragen bezig wil zijn, moet langer en dieper stilstaan bij de economie in haar brede betekenis. Want economie betekent nog iets anders en vooral veel meer dan beurskoersen en kwartaalresultaten.
De economie is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften te voldoen. Economie is dus kiezen, kiezen welke behoeften vervuld worden en welke niet.

De economie leert ons wat we produceren, met andere woorden welke goederen en diensten we voortbrengen; ze leert ons hoe de productie daarvan gebeurt en voor wie we produceren.

De ”hoe-vraag” maakt ons wijzer over de manier waarop de productiefactoren − arbeid, grondstoffen, kapitaal en kennis − ingezet worden. Die vraag herbergt of verbergt dus ook het ecologische vraagstuk: hoe graag sommigen het ook willen ontkennen, de economie kan maar zo groot zijn als de aarde kan (ver)dragen.

De vraag “voor wie” herinnert ons aan het verdelingsvraagstuk. Al te makkelijk vergeten we dat economie zowel gaat over het creëren als over het verdelen van de welvaart, ze zijn allebei even belangrijk en ze horen onlosmakelijk met elkaar verbonden te zijn.

En telkens worden er keuzes gemaakt. Geloof vooral niet dat die opgelegd zijn door zogenaamde economische wetmatigheden; het keuzeproces verloopt allerminst “neutraal” of “waardevrij”. Hier zijn, laten we dat hier extra beklemtonen, de machtsverhoudingen van tel.

Als er al wetmatigheden gelden, zijn het die van de biofysica. Die vertelt ons wat de biofysische grenzen van onze planeet zijn die de economie noodgedwongen moet respecteren. De economie is nu eenmaal een onderdeel van het begrensde ecosysteem aarde. Wat nog altijd economische groei wordt genoemd, kan dus onmogelijk eindeloos doorgaan.

Onze vertrouwde wereld valt aan scherven,

en de nieuwe moeten we nu dringend maken

Voor wie het nog niet snapt, we beleven een unieke en ongelooflijk spannende periode waarin onze oude vertrouwde wereld aan scherven gaat. Daarover moet het debat gaan, en vooral over welke wegen we nu uit moeten om ook in 2050 goed te leven, in dit land, in Europa, in heel de wereld.

Het zal sommigen misschien verbazen, maar eigenlijk weten we in grote mate wat politici kunnen en moeten doen.

Allereerst, opnieuw greep krijgen op een losgeslagen geldwezen: geen vrijgeleide meer om met onze voeten te spelen en komaf maken met het taboe dat rust op overheidsbanken en coöperatieve banken. Alleen zo kan geld opnieuw een stevige hefboom zijn voor een bloeiende economie. En anders dan vandaag moet onze welvaartsmachine ecologisch duurzaam zijn. Kan dat wel, kunnen we én het milieu respecteren én welvaart scheppen voor iedereen, kunnen we m.a.w. tegelijk ecologisch en sociaal zijn? Laten we de noodzaak van een ecologisch duurzame economie koppelen aan de roep naar werk en inkomen. Dan mag de wereld wel ingewikkeld zijn, soms is de oplossing van een dilemma niet eens zo moeilijk. Want die ombouw van onze huidige economie naar ecologische duurzaamheid is één grote schreeuw om werk. Er zijn vele handen nodig om de hele wereld rond ons al vernietigde natuurlijke kapitaal te herstellen, evenzo voor een milieuvriendelijke voedseleconomie die alle mensen voldoende en gezond eten verschaft. Leefbare steden uitbouwen en renoveren, energiezuinige woningbouw, heel onze transporteconomie herdenken en hertimmeren, meer welvaart produceren met minder energie, de economie dematerialiseren, voor al die ambities moeten er dringend meer hersens en handen aan het werk.

En laten we werk opnieuw in eer herstellen, vooreerst dat wie werkt daarvan moet kunnen leven en dat werk geen koopwaar is. Laat het opnieuw en overal een vanzelfsprekendheid zijn dat werknemers zich verenigen om hun rechten af te dwingen en te verdedigen. Zorg dat er een mondialisering komt van het recht op sociale zekerheid. In plaats van de rugzak van sociale zekerheid van Europese werknemers lichter te willen maken, moet die rugzak eindelijk meer gevuld geraken voor alle werknemers. En we moeten het belang herontdekken van volledige werkgelegenheid – zinvol en voldoende betaald werk voor al wie wil werken – en van economische democratie die werknemers meer zeggingschap garandeert.

Als we daarenboven weten dat het best om leven is in samenlevingen die voldoende middelen samenleggen om te investeren in goede gezondheidszorg, betaalbaar onderwijs, sociale zekerheid, energievoorziening, economische ontwikkeling, ecologische duurzaamheid, verdedig dan met hand en tand het principe van progressieve belastingen – omdat de sterkste schouders inderdaad de zwaarste inspanningen horen te leveren, zoveel te meer omdat net zij doorgaans nog de meeste vruchten plukken van onze collectieve inspanningen voor onder andere onderwijs, cultuur en tal van infrastructuur.

Het is hoog tijd om de zogenaamde neoliberale consensus van de voorbije decennia in de lappenmand van de geschiedenis te gooien en te vervangen door een nieuwe sociaalecologische en democratische consensus. Die nieuwe kijk moet uitdrukkelijk erkennen dat welvaart moet worden voortgebracht binnen de grenzen van wat de planeet toestaat, dat een eerlijke verdeling van die welvaart absolute voorrang vereist, dat overheden het recht hebben om het geldwezen en de economie te sturen in dienst van mens en samenleving, en dat we heel hard moeten zoeken hoe de economische democratie - even belangrijk als de politieke democratie - te realiseren.

Dirk Barrez

Deze voordracht is vooral gebaseerd op het boek Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving

Dirk Barrez is auteur van het boekVan eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving - klik hier voor info en bestellen
en co-auteur van het boek Het mondiale uitzendkantoor. Waardig werk in tijden van globalisering en crisis - klik hier voor info en bestellen

Hieronder vindt u – uit het boek ‘Van eiland tot wereld’ - de elementen uit het programma voor een menselijke samenleving die meest betrekking hebben op zowel het creëren als het verdelen van welvaart. Ze zijn telkens de neerslag van een hoofdstuk uit het boek

geen samenleving en geen politiek zonder economie, geen economie zonder planeet
We moeten erkennen dat het ecosysteem aarde begrensd is en dat onze economie de biofysische grenzen van onze planeet moet respecteren.
Binnen die grenzen kunnen we goederen en diensten voortbrengen en kan die economie zich dus ontplooien tot de draaischijf voor onze menselijke behoeften en ambities.
De samenlevingen en hun democratische overheden hebben de verantwoordelijkheid om toe te zien op wat, hoe en voor wie die economie produceert.
Zij moeten onder andere beslissen in welke mate die economie wordt toevertrouwd aan het mechanisme van de vrije markt en aan de private sector. In elk geval leggen zij de economische spelregels vast.

we zijn in oorlog… maar anders dan we spontaan denken
Tot nu was er maar één uitzondering waarvoor de economie moet wijken en dienstig zijn, en dat is de oorlog in zijn klassieke betekenis. Voor die oorlogen, voor een misdaad tegen de menselijkheid, eisen we de economie op.
Vandaag zijn we in ‘oorlog’ tegen de dreigende klimaatverandering en andere ecologische catastrofes, tegen de moordende inkomensongelijkheid en tegen de voortdurende aanslagen op de democratie en de mensenrechten.
Daarom is het dat we vanaf vandaag alle mensen en middelen moeten mobiliseren om deze ‘oorlogen’ te winnen en een duurzame en menselijke wereld te maken.

kapitaal voor de mens, duurzaam beheerd
Economisch is het leidende principe niet langer dat het kapitaal arbeid tewerkstelt en de mens hoogstens wordt beschouwd als een productiefactor.
Om de economie terug in dienst van de mens te krijgen moet het – omgekeerde - principe ingang vinden dat de mens gebruik maakt van kapitaal en dus recht op kapitaal heeft.
Onverminderd het recht op werk, rechtvaardig loon, gunstige arbeidsvoorwaarden en alle andere rechten die daarmee samenhangen omvat het recht op kapitaal:
- zeggenschap over de aanwending van de natuurlijke rijkdommen of productiemiddelen zoals wateren, landbouwgronden, weilanden, bossen en bodemrijkdommen, een zeggenschap die bij voorrang toebehoort aan wie daarvan moet leven; deze natuurlijke rijkdommen zijn ofwel publieke goederen, drinkbaar water bijvoorbeeld, ofwel gemeenschapsbezit, ofwel privéeigendom onder strikte voorwaarden;
- de genetische rijkdom van planten, dieren en van het menselijke leven is gemeenschappelijk eigendom van de mensheid.
- een verzekerde toegang tot krediet dat mensen kunnen inzetten als productiemiddel, dit is het recht op financieel kapitaal;
- zeggenschap over de productiegoederen die de basis vormen van onze welvaartsmachine;
- verzekerde toegang tot kennis, dit is het recht om als mens alles te kunnen weten wat van belang is, in het bijzonder waar men welvaart mee kan scheppen.
Zo verwerft iedereen het recht om welvaart te creëren.
Het recht op kapitaal verplicht de mens op zijn beurt tot een duurzaam beheer van dat kapitaal.

de aarde en de natuur, ons grootste kapitaal
Het lot van de mens is in de voorzienbare tijd onverbrekelijk verbonden met het ecosysteem aarde. Dat is zijn ruimteschip.
Mens, samenleving en economie moeten respectvol en duurzaam omgaan met de aarde en al haar ecosystemen. Alle menselijke activiteiten moeten binnen de ecologische grenzen blijven en het natuurlijke kapitaal van de planeet onaangetast behouden voor de volgende generaties.

recht om welvaart te creëren
De herverdeling van het kapitaal of de productiemiddelen – zoals bepaald in het hoofdstuk ‘kapitaal voor de mens, duurzaam beheerd’ - is een bron van economisch dynamisme en van welvaartscreatie.
Want wanneer het kapitaal er is voor de mens, vloeit daar natuurlijk uit voort dat iedereen de kans en het recht heeft om welvaart te creëren. Dit is het recht op ondernemen, door goederen en diensten voort te brengen, voor zichzelf, de familie of de gemeenschap, of voor de markt.
Dit recht is niet absoluut. Het wordt beperkt door democratische, sociale en ecologische doelstellingen en regels, en in het algemeen doordat mens en samenleving voorrang kunnen verdienen op het meer beperkte economische belang.

een economie van de mens – economische democratie
Democratie krijgt pas echt betekenis wanneer het gelijkheidsbeginsel niet enkel politiek maar ook economisch krachtig doorbreekt en dus zowel de politieke democratie als haar economische tegenhangster sterk ontwikkeld en heel levenskrachtig zijn.
Het recht op kapitaal en het recht om welvaart te creëren – basisrechten voor alle mensen - vormen fundamenten van die economische democratie.
Wanneer de mens zijn of haar arbeid inbrengt in een breder productieproces komt het erop aan die essentiële doelstelling van het democratiseren van onze economie waar te maken. Ze krijgt uitwerking door medebeheer, zelfbeheer, coöperatieve samenwerking, gezamenlijke eigendom van productiemiddelen en andere democratische economische organisatievormen.
Samenlevingen hebben recht op hun deel van de winsten van economische productie-eenheden voor de publieke bijdrage die ze leveren aan de winsten. Bij grotere bedrijven of andere economische entiteiten staat tegenover die publieke inbreng de helft van de aandelen. Overheid en samenleving beheren de opbrengst van hun participatie of aandeel op het laagst mogelijke niveau. Zij komen niet tussen in het bedrijfsbeleid, tenzij in welomschreven uitzonderlijke omstandigheden.
Sociale bewegingen die succesrijk willen zijn en blijven in het forceren van maatschappelijke veranderingen moeten ook economisch actief zijn.

een economie voor de mens - wij moeten onze economie sturen
Zoals de mens de economische vrijheid heeft om welvaart te creëren, zo heeft de samenleving het recht en de plicht om op een democratische wijze de beschikbare middelen aan te wenden om haar maatschappelijke doeleinden best te realiseren.
Tot die middelen behoort ook de economie. Omdat de samenleving het algemene belang bewaakt moet zij de economie en de economisch bedrijvige mens de nodige regels opleggen.
Democratische overheden sturen onze economie in dienst van een duurzame, sociale en democratische wereld.
Overheden en samenlevingen moeten economisch initiatief ontplooien om hun doelstellingen te realiseren, zeker wanneer de vrije markt in gebreke blijft, en vanzelfsprekend ook in die domeinen waar de op financiële winst gerichte privésector geen toegang toe krijgt.

voorrang voor thuismarkten en regionale economieën
Lokale samenlevingen, staten en regio’s hebben het recht om hun lokale en regionale economieën af te schermen van de wereldmarkt.
Meer nog, met het oog op een zo democratisch mogelijke economie, tevens om de economie te sturen op een bestuursniveau zo dicht als mogelijk bij de mensen en om die economie de planeet zo min mogelijk te laten belasten, hebben samenlevingen, staten en regio’s tevens een plicht: ze doen er alles aan om hun welvaart, zoveel als mogelijk en zinvol is, te halen uit en te creëren met wat lokaal en regionaal mogelijk is.
Ze zijn zich daarbij bewust van de altijd loerende gevaren van belangenvermenging, bureaucratie en protectionisme. Ze waken er daarom voortdurend over om efficiëntie en rechtvaardigheid, om het economische en het sociale te verzoenen.

voedselsoevereiniteit en sociaal contract voor een duurzame landbouw
Zeker wanneer het gaat om het verzekeren van de voedselproductie en het recht op voedsel zijn regionale gemeenschappelijke landbouwmarkten te verkiezen boven de volledig open wereldmarkt. Indien nodig zal dit gepaard moeten gaan met ingrijpende landverdelingen en landbouwhervormingen.
Daarom hebben landen, samenlevingen of regio’s overal het recht om hun landbouw af te schermen van de wereldmarkt in de mate dat ze dat zelf willen. Tevens mogen ze hun landbouw organiseren naar eigen inzicht en volgens de eigen behoeften.
Voor alles wat landbouwers presteren en voortbrengen – genoeg eten voor iedereen, veilig en voedzaam voedsel, heel wat nuttige grondstoffen, alles ecologisch duurzaam voortgebracht, een bloeiende plattelandseconomie, rustgevende aangename landschappen, een rijke plattelandscultuur en bovenal vitale samenlevingen waar het goed is om leven – hebben zij recht op maatschappelijke erkenning en ondersteuning. Dat kan zich het best vertalen in een sociaal contract voor een duurzame landbouw:
in ruil voor een landbouw die het voedselvraagstuk oplost op een ecologisch en sociaal verantwoorde wijze, garandeert de samenleving de landbouwers een eerlijke prijs voor hun werk en een fatsoenlijk inkomen. Haar beleidsmakers nemen alle maatregelen die daarvoor nodig zijn, of het nu om aanbodbeheersing, marktafscherming, minimumprijzen, vergoedingen voor natuurbehoud of welke maatregel ook gaat.
Zo kan de landbouw en de hele voedseleconomie een pijler blijven onder de bestaande welvaartsstaten. Zo kan de landbouw vanaf morgen ook de pijler zijn onder nieuwe welvaartsstaten in Afrika, Latijns-Amerika en Azië.

thuismarkteconomie en uitbouw welvaartsmachine
Samenlevingen, landen en regio’s hebben het recht om voorrang te geven aan hun thuismarkteconomie en aan regionale economische gemeenschappen. Deze produceren in de eerste plaats voor de eigen behoeften, helpen tot volledige werkgelegenheid en inkomensspreiding te komen, kunnen veel betere ecologische prestaties leveren en dragen bij aan een gezond evenwicht tussen lokale, regionale en internationale economieën, op voorwaarde dat de economische kosten niet te hoog zijn en niet uitlopen op een protectionisme dat de welvaart vernietigt.

handel ja, uitbuiting neen
Handel kan tot wederzijdse verrijking leiden in zover het gaat om echte handel, dit is een vrije keuze om goederen of diensten te verhandelen waarbij alle betrokkenen daar reëel voordeel uit halen. Is dat niet het geval, hebben we te maken met uitbuiting en die wordt verboden.
Democratische internationale instellingen waken over de belangen van al wie handel drijft, introduceren mechanismen op de wereldmarkten die een betere spreiding van de opbrengsten uit de wereldhandel verzekeren en steunen de ontwikkeling van thuismarkteconomieën en van regionale economische gemeenschappen.
Een daartoe opgerichte internationale rechtbank kan elke vorm van oneerlijke concurrentie en van uitbuiting beoordelen en bestraffen.

grenzen aan economische machtsconcentratie en financiële speculatie
In overeenstemming ook met de reeds geuite ambitie van economische democratie, moeten de economische markten functioneren in het belang van alle mensen.
Daartoe worden alle nodige regels en maatregelen uitgevaardigd, van beperkingen op de concentratie en de privatisering van economische activiteiten over alle mogelijke tussenvormen van democratische economische organisatievormen tot zonodig het instellen van de gezamenlijke eigendom van sommige productiemiddelen.
De politieke overheden herstellen hun greep op het financieel kapitaal en de financiële markten, en nemen de permanente bedreiging weg die de wispelturige speculatie nu vormt voor de economieën overal ter wereld.
Dit gebeurt onder andere door de invoering van kapitaalcontroles en van belastingen op kapitaalverrichtingen, door de opheffing van de fiscale paradijzen en door het invoeren van één wereldmunt.
Het bank- en verzekeringswezen is voortaan het exclusieve terrein van publieke of coöperatieve banken en verzekeraars.
De kwijtschelding van de schuldenlast van landen moet hun hele bevolking ten goede komen.

mondiale sociale kaderwet
Nationale overheden integreren alle internationaal aanvaarde sociale regels en arbeidsnormen van vooral de Internationale Arbeidsorganisatie in hun wetgeving en maken ze ook afdwingbaar ten aanzien van ondernemingen en personen die economisch bedrijvig zijn in het buitenland zodat ze overal geldig worden.
Uiteindelijk moeten die sociale regels en normen het voorwerp uitmaken van een mondiale sociale kaderwet die overal en voor iedereen afdwingbaar is, onder andere ook bij een mondiale sociale rechtbank.

het milieu heeft zijn rechten
Nationale overheden integreren alle internationaal aanvaarde milieuregels, normen en verdragen in hun wetgeving en maken ze ook afdwingbaar ten aanzien van ondernemingen en personen die economisch bedrijvig zijn in het buitenland zodat ze overal geldig worden.
Uiteindelijk moeten die milieuregels en normen het voorwerp uitmaken van een mondiale ecologische kaderwet die overal afdwingbaar is, onder andere ook voor een internationale milieurechtbank. Die wet verplicht mens en economie ecologisch duurzaam te handelen en begeleidt ons ondermeer naar het tijdperk van de zonne-energie - en al haar afgeleide vormen van hernieuwbare energie -, van dematerialisering en van recyclering. Onze economie mag de draagkracht van de planeet en van haar talrijke ecosystemen niet langer overschrijden. Ze moet ruimte laten voor natuur en de biodiversiteit van planten en dieren niet ondermijnen.

een ecologische economie – een sociaalecologische economie
De mondiale samenleving zet, van dorp en stad tot wereld, alle beschikbare mensen en middelen, alle vernuft en alle kapitaal, in voor de onmiddellijke omschakeling naar werkelijk sociaalecologische economieën op lokaal, nationaal, regionaal en mondiaal vlak.
Die mogen in geen geval nog de draagkracht van de aarde en al haar ecosystemen overschrijden.
Tegelijkertijd moeten zij de nodige welvaart voortbrengen om aan de gerechtvaardigde behoeften te voldoen van alle wereldburgers.

een sociaalecologisch pact
De radicale omschakeling naar een ecologische economie die we nastreven is eigenlijk een revolutie die een lange, volgehouden inspanning vergt van de hele samenleving. Die inspanning vereist een duurzame politieke consensus over de politieke scheidslijnen heen die diverse regeerperiodes moet overbruggen.
Daarom is het dat de samenlevingen, van lokaal tot mondiaal, nood hebben aan een sociaalecologisch pact. Daarin kiezen de politieke verantwoordelijken in overleg met de georganiseerde samenleving en de economische wereld voluit voor de uitbouw van een sociaalecologische economie. Moeilijke - of als moeilijk ervaren - politieke beslissingen, zoals massaal investeren in een grootschalig sociaal woningbouwprogramma en in sociale economie, of het verhogen van de energieprijs, maken deel uit van zulk pact. Zo is er een stevig én democratisch fundament om, over alle regeringen of besturen heen, werk te maken van die sociale en ecologische economie.

dienstbare technologie – gebruik wetenschap en technologie voor wat ze waard zijn
Een duurzame economie moet de gerechtvaardigde materiële behoeften van alle wereldburgers kunnen invullen zonder het vermogen van de komende genera¬ties aan te tasten om aan hun behoeften te voldoen.
Om die goederen en diensten voort te brengen op een ecologisch, sociaal en economisch verantwoorde wijze maakt een duurzame economie volop gebruik van wat technologie en wetenschap te bieden hebben.
Daarom sturen de overheden waar nodig de technologische ontwikkelingen ten dienste van die duurzame economie en stemmen ze zo af op de behoeften van de samenleving.

menswaardig werk voor iedereen
Het is de plicht van onze politici en overheden om de rechten op een levensvatbaar inkomen, menswaardige werkomstandigheden en duurzaam werk van alle mensen te waarborgen.
Zeker wanneer de markt en de samenleving er niet in slagen voor voldoende nuttige en fatsoenlijk betaalde jobs te zorgen, dragen politici en overheden de verantwoordelijkheid om de nodige goede werkgelegenheid te creëren.
Dit kan zowel bij de overheid, in overheidsbedrijven, in de marktsector als in de sociale economie.

welvaartsverdeling en sociale economie
Een gedemocratiseerde en sociaalecologische economie die alle in dit ‘Programma voor een menselijke samenleving’ bepaalde spelregels moet eerbiedigen, zal al veel beter presteren op het vlak van zowel de productie als de verdeling van welvaart dan de huidige kapitalistische economie.
Toch is nog onvoldoende gegarandeerd dat zij ook de goederen en vooral diensten zal waarderen die buiten de zogenaamde reguliere economie worden voortgebracht, waar het winstprincipe niet vooropstaat. Daar is wel degelijk een grote maatschappelijke vraag naar maar dikwijls is er geen zogenaamd solvabele vraag voor. Overheden hebben er alle belang bij om deze sociale economie ademruimte te geven.

voor iedereen een mondiaal basisinkomen
Zelfs een sterk sociaal gecorrigeerde economie én een behoorlijk uitgebouwde economische democratie kunnen niet garanderen dat de welvaart zo goed verdeeld raakt dat iedereen voldoende inkomen verwerft om in de levensnoodzakelijke behoeften te voorzien.
Onverminderd hun andere rechten op werk, op maatschappelijke zekerheid, op kapitaal en op het creëren van welvaart, hebben alle wereldburgers – omdat ze bestaan en dus in alle omstandigheden recht hebben op een menswaardig bestaan - recht op een mondiaal basisinkomen, dat hoog genoeg is om in de basisbehoeften te voorzien.
Dit minimum van mondiale solidariteit is hun onvervreemdbaar aandeel in de aarde en hun waarborg dat ze hun essentiële mensenrechten kunnen uitoefenen. Tevens is het een stimulans van de sociale economie.
Het is een sleutelelement in de herverdeling van de mondiale welvaart die zelf ook weer bron van economisch dynamisme en van de creatie van welvaart is.
En het is ten volle de erkenning dat iedereen schepper is van menselijke en maatschappelijke rijkdom en daartoe het pure overleven moet kunnen overstijgen. Zo is het basisinkomen ook een investering in de samenleving.
Elke samenleving is vrij om haar basisinkomen hoger of zelfs veel hoger te maken.

herverdeling - voor iedereen een maximuminkomen
Sociale rechtvaardigheid, ecologische redenen en de belangen van toekomstige generaties rechtvaardigen de invoering van een maximuminkomen waarover elke wereldburger jaarlijks kan beschikken.
Dit maximuminkomen is gekoppeld aan het basisinkomen en kan dus maar stijgen indien ook het basisinkomen stijgt. In het begin is het maximuminkomen duizend maal hoger dan het mondiale basinkomen. Maar het maximuminkomen kan slechts aan een veel trager tempo toenemen dan het basisinkomen om de bestedingskloof tussen rijk en arm niet verder te laten groeien en om de al te grote inkomenskloof kleiner te maken.
Het maximuminkomen is samen met het basisinkomen een sleutelelement in de herverdeling van de mondiale welvaart die zelf ook weer bron van economisch dynamisme en van de creatie van welvaart is.
In elke samenleving zal de best betaalde of de rijkste uiteindelijk maximaal vijf maal meer besteedbaar inkomen hebben dan de minst betaalde of de armste.

welvaartsverdeling, ecologische economie en democratie:
aardegebruiksrecht als andere naam voor maximuminkomen
Voortaan zal iedereen van bij de geboorte zijn of haar ‘gebruiksrechten’ of ‘trekkingsrechten’ op de aarde krijgen, voor iedereen gelijke rechten. Daar zal men het mee moeten doen, elk jaar opnieuw, een leven lang.
Het milieugebruiksrecht van alle mensen samen mag de draagkracht van de aarde nooit overstijgen en moet voldoende ruimte laten voor de natuur en haar biodiversiteit.
Heel snel, van jongs af aan, zal zo geleerd worden dat iedereen mee verantwoordelijkheid draagt voor die aarde.
De armste mensen en de armste samenlevingen verwerven in een overgangsfase extra gebruiksrechten. Zo kunnen ze hun welvaartsproductie snel en op de meest duurzame wijze laten groeien om eindelijk aan de menselijke basisbehoeften te voldoen.’
Mensen en/of samenlevingen die hun gebruiksrechten niet volledig verbruiken, kunnen ze opsparen of verkopen. Wie meer wil gebruiken van de aarde dan waar men recht op heeft, kan dat enkel door extra gebruiksrechten aan te kopen.
Met de introductie van het aardegebruiksrecht krijgt de democratie pas haar volle betekenis omdat het gelijkheidsbeginsel niet enkel politiek en economisch maar voortaan ook ecologisch van kracht is.

maatschappelijke zekerheid
kinderen, andersvaliden, zieken, werklozen, ouderen
Het mondiale basisinkomen is voor alle mensen de eerste sokkel van de mondiale sociale zekerheid, gewaarborgd door de internationale samenleving wanneer en zolang afzonderlijke samenlevingen het niet kunnen betalen.
Naargelang hun mogelijkheden verhogen de samenlevingen dat basisinkomen zodat het uitgroeit tot een levensvatbaar minimuminkomen voor al hun inwoners.
Maar het menselijke leven is nooit zeker en dus niet vrij van risico’s. Of het vergt extra inspanningen.
Zo vormen gewilde kinderen de toekomst van de samenlevingen en mogen ze geen last zijn.
Wie ziek is, heeft recht op de best mogelijke verzorging en op een gewaarborgd inkomen voor zichzelf en voor wie afhankelijk is van dat inkomen om te kunnen leven.
Aan wie andersvalide is of ongewild werkloos garandeert de samenleving een gewaarborgd inkomen. Beter nog, de samenleving verzekert hen ook van nuttig en fatsoenlijk betaald werk, afgestemd op hun mogelijkheden.
Voor wie een heel leven heeft gewerkt, garandeert een welvaartsvast pensioen een bestaanszekere oude dag.
Een goed uitgebouwde sociale zekerheid – met een wettelijke basis en verplicht voor iedereen - waarborgt in alle samenlevingen alle mensen en alle gezinnen of andere samenlevingsvormen in alle omstandigheden hun bestaanszekerheid en hun integratie in de samenleving.
Bovenop het basisinkomen verschaft zij daarom voor kinderen - die de beste opvoeding en onderwijs verdienen -, voor wie getroffen is door ziekte, voor wie andersvalide is of werkloos en voor gepensioneerden de nodige extra middelen om die zekerheid te realiseren.
Alle samenlevingen verplichten zich ertoe om, uit de welvaart die ze creëren, in de mate van het mogelijke de inkomsten te halen om het basisinkomen voor iedereen en hun sociale zekerheidssysteem zelf te financieren.
Echter, net zoals de mondiale samenleving het basisinkomen garandeert voor alle mensen overal ter wereld, vervult zij ook hier haar herverdelende rol. Zeker in het begin staat zij er mee borg voor dat arme landen over de nodige middelen beschikken om hun burgers van een minimale sociale zekerheid te laten genieten. Deze is namelijk een noodzakelijke voorwaarde om welvarende samenlevingen te kunnen uitbouwen.
Van zodra hun welvaart stijgt, halen ook arme landen daaruit gaandeweg de nodige inkomsten om het basisinkomen voor iedereen en hun sociale zekerheidssysteem steeds meer zelf te financieren.

gezondheid, inkomen en verzekerde gezondheidszorg
Genoeg en gevarieerd kunnen eten is veruit meest belangrijk voor een goede gezondheid. Alle mensen moeten over voldoende inkomen beschikken zodat armoede niet langer ziek maakt. Ook daarom is inkomensherverdeling noodzakelijk.
Basisgezondheidszorg verdient voorrang op hospitaalgeneeskunde. Samenlevingen moeten waken over het goede evenwicht tussen beide.
Alle samenlevingen organiseren een voor iedereen verplichte ziekteverzekering. Die kan volledig publiek zijn. Of overheden garanderen en bewaken die verplichte ziekteverzekering in een niet-winstgevende en niet-commerciële sfeer.
In een goede gezondheidszorg vinden zowel overheden, gezondheidswerkers, maatschappelijke initiatieven zonder winstoogmerk en de privésector hun plaats. Ze is een samenspel van niet-winstgevend initiatief, van publieke sector, van markt en van regelgeving.
Maar nooit worden zieke kwetsbare mensen uitgeleverd aan het winststreven van privébedrijven.

wonen – van een dak boven het hoofd tot leefbare steden
Overheden zijn er verantwoordelijk voor dat iedereen onder dak geraakt van een betaalbare en ecologisch duurzame woning.
Meer nog, zij moeten ingrijpen opdat onze steden leefbaar zijn en ons alles bieden wat we mogen verwachten.
Nog meer, zij moeten exploreren wat het platteland en de kleinere steden te bieden hebben aan een moderne samenleving. Meer dan ooit kan het ook daar goed om werken, wonen en leven zijn. Een levenskrachtig platteland vult onze grote steden aan en ontlast hen.

Dirk Barrez

Deze voordracht is vooral gebaseerd op het boek Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving

22-03-2010 om 21:17 geschreven door Vorser-Raadgever  

Noor D'Izar, letterlijk 'schoonheid van de sluier': zo heet het label van de Antwerpse Fatima Rafiy (39) en Inge Rombouts (45). Fatima Rafiy is een moslima die op zoek was naar hippere hoofddoeken die ook nog eens gemakkelijk draagbaar zijn. Inge Rombouts, een ervaren rot in de modewereld, heeft onder anderen bij Ann Demeulemeester gewerkt.

'We leerden elkaar kennen op een buurtfeest in onze straat', zegt Inge Rombouts. 'We geraakten aan de praat en ontdekten meteen een gemeenschappelijke passie: mode. Fatima is al jaren bezig met eigen creaties en ze vroeg me of ik haar ontwerpen wilde bekijken. Ik was vooral onder de indruk van haar hoofddoeken. Zo hip, dat had ik nog nooit gezien. Ze waren ook compleet uit hun religieuze context gehaald, dat vond ik knap. Ik zag onmiddellijk het potentieel en heb mijn job opgegeven. Vorig jaar in april hebben we Noor D'Izar opgestart. Fatima ontwerpt en ik hou mij bezig met de zakelijke kant.'

Gat in de markt

Het creatieve duo kreeg begin deze maand de kans om naar de Parijse modeweek te trekken. 'Ik heb altijd in mijn idee geloofd', zegt Fatima Rafiy. 'Het is het gat in de markt, want er bestaan gewoon geen hippe hoofddoeken. Maar dat mijn ontwerpen ook in de smaak zouden vallen bij Westerse vrouwen, dat had ik nooit gedacht. Zij zien mijn creaties als een modeaccessoire.'

'De internationale modejournalisten waren laaiend enthousiast. Volgende maand staan we op de cover van een Duits modeblad, ook de Deense en Britse pers hebben interesse en binnenkort prijken we in de Chinese Vogue.'

Onhandige modellen

Nochtans waren Westerse vrouwen niet meteen de doelgroep van de ontwerpster. 'Ik wilde voor mijzelf en andere jonge moslima's hippe hoofddoeken creëren, want dat vind je gewoon niet. En de bestaande modellen zijn dan nog eens bijzonder onhandig. Het draperen en vastmaken met speldjes is een heel ritueel en de hoofddoek blijft nooit goed zitten.'

Onder motorhelm

'Ik creëerde een hoofddoek met ingebouwde haarband, zodat speldjes overbodig zijn. En daarnaast hou ik mij niet in: in nepleer en nepbont, gehaakt als een muts en sjaal in één, een sportmodel. Mijn pilotenmodel viel tijdens de Parijse modeweek zelfs in de smaak bij mannen. Ze wilden die onder hun motorhelm dragen. Dat vond ik echt grappig. Ik heb ook een model met twee gleufjes om je zonnebril in vast te steken als je die op je hoofd zet.'

Voorlopig is er een webwinkel en een showroom, waar geïnteresseerden de modellen kunnen komen passen. Fatima Rafiy ontwerpt ook op maat. 'Voor een feestelijke gelegenheid, of gewoon een lievelingsmodel.'

Nu nog een échte winkel: 'Een chique boetiek. Ik wil de Arabische Chanel worden. Mijn hoofddoeken verpak ik dan ook in luxueuze doosjes. Ik hou me niet bezig met de politieke discussies over een hoofddoek. Wie er één wil dragen, fijn. Wie dat niet wil, ook fijn. Ik wil gewoon als een ontwerpster door het leven gaan, net als alle andere ontwerpers.'

Geef toe, we zien dit vele malen liever dan de madammen in joggingpakken en/of leggings op de markt van Aalst...Het is inderdaad mooi en elegant en het helpt het hoofddoek uit de taboesfeer en uit de wit-zwart-debatten.

Deze Fatima Rafiy biedt een veel leukere invalshoek aan dan al die grote (mannelijke) filosofen met hun groot gelijk.

Want je staat er misschien niet bij stil maar hadden de moslima's nu toevallig voor één of andere reden de naaldhak als symbool gekozen dan had je dit soort schoen ook horen afschilderen als typisch onderdrukkingsmiddel, tortuurinstrument zelfs van achterlijke mannelijke godsdiensfanaten die ons allemaal de moskee willen injagen en voor de shariarechtbanken slepen.

Dank je wel Fatima, wij zijn dus al fan van je collectie of tenminste wat we er van kennen. We wensen je het toe om ooit de Chanel op te volgen. Zelfs niet de Arabische Chanel maar opvolgster tout court...doe voort en kijk niet om ! Wat we ook leuk vinden zijn je tips voor een dresscode waar je alle zowel dure topspullen afwisselt met H&M-artikels...mooi mooi want van die hersenloze fashionista's en Parishiltonklonen hebben we al genoeg in onze autochtone rangen....

21-03-2010 om 20:07 geschreven door Vorser-Raadgever  

March 14, 2010

Global Dairy Workers Conference pledges support to Nestle workers, demands: Stop Nespressure!

Representatives of dairy workers' unions from 22 countries gathered for their second global conference on March 9-12, 2010 in Buenos Aires and Sunchales, Argentina. In sharing the information, delegates continually cited Nestle as a company where the abuse of trade union rights is common practice in various countries. In conclusion, the conference declared support to all Nestle workers currently facing pressure, and in particular to the union at Nestle Waters in Russia and its campaign for the reinstatement of fired union leader, Sergey Strykov.

Nestlé European Works Council Steering Committee denounces Nespressure….

Stop Nespressure! Leafleting and press conference in Moscow

20-03-2010 om 23:05 geschreven door Vorser-Raadgever  

THE HAGUE, Netherlands — The Dutch prime minister Friday denounced as "irresponsible" a claim by a retired U.S. general that gay Dutch soldiers were partly to blame for allowing Europe's worst massacre since World War II.

Dutch officials, from the Cabinet to the military, were outraged by retired Gen. John Sheehan's remarks at a Senate Armed Services Committee hearing in Washington, D.C., on Thursday.

Sheehan claimed that Dutch military leaders had called the presence of gay soldiers in the army "part of the problem" that allowed Serb forces to overrun the Srebrenica enclave in Bosnia in July 1995 and kill some 8,000 Muslim men.

Dutch troops were serving in the undermanned U.N. peacekeeping force in Srebrenica when they were overrun by heavily armed Serb forces, who went on to turn the surrounding countryside into killing fields littered with mass graves.

Prime Minister Jan Peter Balkenende called Sheehan's comments irresponsible and said at his weekly news conference that "these remarks should never have been made."

"Toward Dutch troops – homosexual or heterosexual – it is way off the mark to talk like that about people and the work they do under very difficult circumstances," he said.

Sheehan, a former NATO commander who retired from the military 1997, was speaking in opposition to a proposal to allow gays to serve openly in the U.S. military.

Balkenende said he would not take up the issue with President Barack Obama because Sheehan is already retired.

Defense Minister Eimert van Middelkoop called Sheehan's claim "damaging" and not worthy of a soldier. "I don't want to waste any more words on it," he said.

Story continues below

Gen. Henk van den Breemen, Dutch chief of staff at the time of the Srebrenica genocide, called Sheehan's comments "total nonsense" and denied ever having suggested gays in the army might have played a role in the Srebrenica massacre.

The Netherlands has a long history of accepting homosexuality, and gays have long been welcome in the country's armed forces – which also allow labor unions.

The leader of one such union, Jan Kleian, was incensed by Sheehan's comments.

"The man is crazy," he told Dutch radio. "It sounds hard, but I can't put it any other way."

19-03-2010 om 23:59 geschreven door Vorser-Raadgever  

How Iran's Workers Fight Ahmadinejad's Neoliberal Cutbacks

The Iranian Tsunami

By CONN HALLINAN

Earthquakes, like the recent Haitian and Chilean monsters, are not subtle events: They flatten buildings, crush houses, and turn infrastructures into concrete and steel confetti. But earthquakes can also generate a power that remains largely unseen until a huge tsunami rises out of the sea and obliterates a coastline.

It is a metaphor that comes to mind when Amin is talking about the political earthquake in Iran. Amin can’t use his real name, nor can he afford to identify where he lives or works. Being an active trade unionist in Iran is a dangerous job description. “If three workers meet they get thrown into solitary confinement,” he says.

When most Americans think about the recent upheavals in Iran, it is about marches demanding democracy and challenging the June 12 presidential election. The face of those protests is the “Green Movement”—so called because its supporters wear green—that put millions of people into the streets of Teheran and other large cities throughout the country.

Largely unseen, and rarely reported on, however, are thousands of strikes, slow downs and sit-ins by workers challenging the erosion of trade union rights and the government’s drive to privatize the economy, plus instituting policies that will impoverish tens of millions of people.

According to Amin, over the next few months the government will begin dismantling $20 billion a year in subsidies for gasoline, water, electricity, rice, flour, bus fare, and university tuition. “The Iranian people made these things, fought for these things,” says Amin. “They are all that is left of the [1979] revolution.”

Along with the draconian cutbacks in subsidies, Amin says the government of Mahmoud Ahmadinejad is rapidly privatizing the public sector and turning it over “to his buddies in the Revolutionary Guard.” According to official government statistics for 2008, a third of state assets have already been privatized, the vast bulk of it under Ahmadinejad. In many ways this dismantling of the public sector resembles the privatization plan Russia instituted in the 1990s that ended up turning over vast sections of the economy to oligarchs at bargain basement prices.

The resistance to the cutbacks and privatization comes mainly from the trade union movement—much of it underground— but that can be a very perilous undertaking in Iran.

Hundreds of unionists have been fired, threatened, or jailed under brutal conditions over the past few years. Mansour Osanioo, president of the Teheran bus drivers union, was recently released from solitary confinement, but only after an international campaign led by the International Transport Workers Federation and the Indonesian seafarers union, Kesatuan Pelaut Indonesia.

The International Trade Union Confederation, Iranian unions and human rights groups have called for the United Nations Human Rights Council to investigate the persecution of trade unionists in Iran.

Men like Osanioo, bus driver union vice-president Ebrahim Madadi, and Reza Rakhshan, a leader of the sugar cane workers union, are either in prison or fighting to stay free. But in spite of the efforts by the government to stamp out unionism, strikes continue to roil Iran. According to Amin, “there are thousands of small and large labor actions.”

Some 600 workers at Bandar Abbas Refinery Development Company struck to recover five months of unpaid wages. Over 800 workers at the Dena Rah Sasan civil engineering company struck over the same issue, closing off the main gates with heavy trucks. Shiraz Iran Telecommunications Industries workers staged a sit-in at the provincial governor’s mansion over back wages, and a series of rolling strikes over wage and pension reductions paralyzed the Mobarakeh Steel Complex.

Amin says the government is trying to undermine labor laws that are enshrined in the constitution. “Workers are guaranteed collective bargaining rights and the right to organize. Iran’s labor law is one of the most progressive in the world. And they are trying to change this.”

One employer strategy is to increase the number of “temporary workers.” According to Amin, “temps” now represent upwards of 60 to 70 percent of the workforce. They have no benefits and are largely at the mercy of arbitrary firings and periodic layoffs. The trade union movement is trying to organize these “temps,” a risky undertaking in the current climate created by the government. “We have a police state and we can’t organize ourselves,” he says.

Which is why, he says, the unionists are “100 percent behind” the democratic reform movement.

For the moment, the reform movement appears to be on the ropes. The government has closed over 50 newspapers and magazines, and the brutality of the police and Basij militia largely prevented the Green Movement from filling the streets of the nation’s major cities on Feb. 11, the 31st anniversary of the revolution.

The authorities first silenced the Internet—one of the Green Movement’s key organizing tools—and then flooded the streets with the police and militia. Hundreds of people were beaten, tear-gassed and arrested, and many still remain in jail. The regime also executed two dissidents on the eve of the demonstrations, and sentenced nine other political prisoners to death.

While the Green Movement has support in many of the nation’s cities, it has not yet recruited the bulk of the Iranian people to its banner. According to a recent poll conducted by the Program for International Policy Attitudes at the University of Maryland, a majority of the population believes that Ahmadinejad won the June 12 election, and shows no particular interest in regime change.

But the same polls also reflected increasing disillusionment with the general economic situation, and specifically with the Ministry of the Interior. Only a little over a third supports the Ministry’s policies, and that disillusionment will almost certainly sharpen when subsides disappear and rising prices and inflation cut yet more deeply into people’s incomes. Unemployment is around 12 per cent, and according to Reze Shahhabi of the Teheran Vahed Bus Workers Syndicate, many workers must hold multiple jobs to make ends meet.

On one level, the Green Movement and the trade union movement are very different creatures. The reform movement has a strong base in the middle class and its interests are focused on democratic rights. The trade union movement is mainly concerned with resisting privatization and the end to subsidies. But both movements also share a considerable patch of common ground.

“We are 100 percent behind the reform movement,” Amin says, “because without democracy it is extremely hard and dangerous to organize workers.” And many leading reformers are increasingly critical of the Ahmadinejad’s neo-liberal formulas. Former presidential candidate and leading reform leader Mir Hossein Mousavi has strongly criticized the cutbacks in subsidies.

The Green Movement draws the attention of the international press, but as a Feb. 15 statement by a coalition of trade unions, including bus drivers, electrical workers, sugar refinery workers, metal workers and the Free Assembly of Iranian Workers points out, “We millions are the producers of wealth, the wheels of production. Society moves only because we move it.” As Amin says, “We have the muscle.”

The stage is set for some sort of major upheaval—possibly around the Mar. 20 New Year’s celebrations—but a number of things could derail it, including new sanctions, or the bombing if Iranian nuclear sites.

Sanctions “might let the regime off the hook,” says Amin. “They could let the government claim that any subsidies cutbacks are the result of Iran’s enemies. ‘See, it is not us, it is our enemies.’”

A military attack by either the U.S. or Israel would be a disaster. “That would wreck everything,” says Amin. Behind the cover of nationalism the government could crush the opposition with impunity.

But silencing opposition never makes it disappear. It is useful to remember that the tipping point in the 1979 revolution that overthrew the Shah was a nationwide strike by workers against the National Oil Company. The walkout shut down the pipelines and refineries.

And the walls came tumbling down.

Union Leaders Under Attack

Reports from Tehran indicate that union leaders from the bus drivers union are currently being targeted. The group Human Rights and Democracy Activists has reported on the court sessions for two of the Syndicate unionists on charges related to last year’s Mayday gathering. In addition, the syndicate has issued a statement on threats on Osanloo’s life in Karaj prison.

On March 2, Homayoun Jaberi, a 33 years old member of the bus drivers labor syndicate, was called into the revolutionary court on charges stemming from his participation in the 2009 Mayday rally. He was charged with “plots against the security of the system” which he and his lawyer, Khorshidi, rejected. Judge Mohammadi, speaking with a threatening tone, expressed remorse for not having given Mansour Osanloo a heavier sentence.

Jaberi was arrested last year before Mayday even started. He was taken to jail and held there for three weeks. This move comes ten months after the event and appears to be related to government schemes against this year’s Mayday. Mr. Jaberi has been barred from his job at the Tehran Vahed Bus company where he has been denied wages and pension benefits. Following multiple petitions, he successfully won a legal battle that allowed him to return to work, however, the company security, which works in tandem with the Intelligence Ministry, continues to obstruct his return. Jaberi spent some time in ward 209 of the notorious Evin prison in 2003 during the bus drivers strikes. He also spent a month in jail in 2007 for attending an event in Osanloo’s house in his support.

Similarly, on February 26, another syndicate member, Gholam Reza Khani was called to the court on the charges related to the same May 1 event. His court date was postponed.

Following news of a string of assaults by guards in Karaj prison on Mansour Osanloo, the Bus Syndicate Union has issued this statement:

We condemn the perilous and difficult conditions Mansour Osaloo is held under!

According to the latest news reached to us from his family, Osaloo who has been transferred to Karaj Rejai-Shahr jail for unspecified reasons is incarcerated in appalling and degrading conditions.

This past week, one of the inmates has made an attempt on his life which has luckily been averted by the vigilance of his fellow-inmates. This, however, was not the only instance where the same individual engaged in threats and taunts. This has caused worries for the family, Vahed Syndicate members, and the Iranian workers community in general.

Tehran and Municipality Vahed Bus Workers Syndicate while condemning these acts against those imprisoned, calls for legal protections and the prosecution of the culprits.

Mansour Osaloo has been sentenced to five years in prison and he is now serving his sentence in full at Karaj Rejai Shahr; a fact that has no precedent for most prisoners of conscience in Iran.

Tehran and Municipality Vahed Bus Workers Syndicate
March 2010

Mansour Osanloo update

International Transportation Workers Federation

DW: Yesterday, the new Minimum Wage rate was announced. What is your assessment of the rate which is $303 (per month) for the next Iranian year?

Azim Zadeh: The $303 rate, which is an increase of 15 percent compared to the last year, not only will not solve any of the Iranian workers’ problems, but compared to the current year rate of $260 will bring greater hunger and destitution for the Iranian working people.

Today in Tehran, $303 does not even pay for the rent of accommdation for a 4-person family. With $303, it may be possible only to pay rent for some periphery locations in Tehran. With food, clothing, health, education, and other expenses, I think the workers will face unprecedented poverty and hunger in the coming year.

DW: Considering that even the $260 was not paid for several months and the owed wages were postponed for the next year, how will the new year look for workers? What effect will this have on their lives?

Azim Zadeh: As I mentioned, setting $303 as the minimum wage will bring unprecedented poverty for workers. Indeed, the poverty and hunger in the coming year can not be compared with even the last couple of years.

Considering the expected high inflation and the ending subsidies, even if the minimum wages are paid on time, this will not take any burdens off the workers, let alone if they are postponed for six months or one year.

As you mentioned, we saw during this year the same low $260 monthly rate, which have been delayed for six months or for even a year. I dare say, the wages for three or four million workers across Iran (especially for those in one- or two-year projects, such as Asalouyeh, Mahshahrpor, and others, who have had their wages delayed) ensure they face very hard times.

Considering the current economic situation, it is expected that not only delays in wage payments will not be curtailed, but in the coming year it will actually increase. In such a situation, it is natural that absolute and unprecedented hunger will be forced on the working class in Iran.

DW: Considering that we are in the final days of the year and workers protests are continuing, what course will these protests take? And if there are to be any compromises between the state and the workers, how will that compromise be brokered?

Azim Zadeh: I think workers’ protests will sharply increase in the coming year and spread across the country. As you know, the subsidies are expected to be cut by $20 billion. According to a report by the Parliament Research Office, the inflation rate caused by this cut will be 37 percent. (This is based on the inflation rate announced by the central bank which is 11 percent in the past three months.) All the while the government talks about a “gift” by raising the minimum wages by 15 percent.

It should also be noted that the psychological effect of cutting the subsidies will also increase the rate announced by the Parliament Research Office. Meanwhile, based on our experience of the Iranian economy, in the last 30 years, we have had a nominal increase of 30 percent in the inflation rate.

With the yearly inflation and the 37 percent cuts in subsidies recently announced, and the addition of the psychological effects, the $303 may not even have the buying power of today’s $100.

It is natural for workers to react to such a situation, especially with the chronic economic crisis always at hand and constant wage arrears. The Iranian working class shall not remain silent. Workers’ unrest will increase.

On the understanding between the state and the workers, the rate announced today shows that the state and the employers are not at all willing to reach an understanding with the workers. They want to force hunger and poverty on the workers while continuing to enrich themselves. It is natural that the conclusion of such a scenario is the widespread workers protests.

DW: It is reported today that the government was not even able to agree to this 15 percent increase.

Azim Zadeh: Yes, that is true. The Labor Minister in last night’s televised interview discussed the 15 percent increase and the 11 percent inflation rate. But the minister did not properly address its own labor law, which states that workers’ wages are not to be based on inflation alone but also on the expenses of a family of four.

How is it possible to base the workers wages on this year’s inflation rate when the next year’s inflation will be overwhelming for the workers? They are using the inflation rate from March while next year inflation will increase by 20 to 30 percent. Meanwhile, they have completely forgotten their own bases in the law, which is the expenses for a workers family of four.

Workers' Minimal Demands on the Occasion of the Thirty-first Anniversary of the February 1979 Revolution

Four independent workers' organizations have issued a communique honoring the thirty-first anniversary of the 1979 revolution in Iran. A translation is provided below:

Thirty-one years have passed since the February 1979 revolution. At that time millions of Iranian people, full of hope for a better life, took to the streets in order to break the yoke of despotism and repression. A nationwide strike lead by workers at the National Oil Company, the vanguard of the Iranian working class, shut down oil pipelines, ultimately tearing the despotic regime asunder. Masses of people chanted, "Our oil workers! Our resolute leader!" Power fell to the people.

February 11, 1979, a day that marks an end to despotism, is a day that calls forth unforgettable memories of men and women, young and old, who had grown tired of repression and injustice; people embraced one another in the streets, cried out with joy, and, with tears in their eyes, looked forward to a liberated future.

Now, thirty-one years have passed since those glorious days full of enchantment and rebirth. Yet today the feelings of hope, enchantment, and glory have been transformed into nothing but misery, destitution, unemployment, sub-poverty wages, and subsidy cuts--unbearable agony for millions of workers and wage earners.

Life continues. The Iranian people still have a burning desire for change. They have not lost their hope for life, their yearning for happiness, freedom, dignity.

Born of democratic struggle, strikes, protests, and the campaign to establish independent organizations on its behalf, the working class has fought for its right to survive. Many of us now sit in jail for attempting to organize the working class and build a better life.

But these jail cells do not mark the end of the road. We millions are the producers of wealth, the wheels of production. Society moves only because we move it. We have at our back the historical experience of the united and grand strike of the oil workers during the February revolution. Relying on this experience and the power of our millions we inspire the best and most humanistic aspirations of the 1979 revolution. Today, after thirty-one years, we present our minimal demands and call for immediate and unconditional realization of all of them:

1. Unconditional recognition of independent workers organizations, the right to strikes, to organize protests, the freedom of assembly, freedom of speech, and freedom to associate with any political party.
2. An immediate stop to all executions, and the immediate and unconditional release of labor and other political activists from jail.
3. Immediate increase of the minimum wage based on workers' input through their representatives in general workers assemblies.
4. End to Subsidies Rationalization Plan; delayed wages of workers should be immediately paid without any excuses.
5. Job security for workers and all wage earners, the end to all temporary contracts and blank signatures, removal of all government-run organizations in the work place, institution of new labor laws through direct participation of the workers in their general worker assemblies.
6. Halt to all firings under any circumstances. Anyone expelled, or at employment age, must benefit from social security in line with human dignity.
7. End of all discriminatory laws against women and insuring full and unconditional equality of women and men in all aspects of social, economic, political, cultural, and family affairs.
8. Insuring all the retired with a life of welfare, devoid of economic anxieties, putting an end to all discriminatory payment practices, and allowing everyone to benefit from social and medical services.
9. All children, irrespective of their parents' economic and social status, gender, nationality, race, and religion must be granted free and equal educational, welfare, and health care benefits.
10. May 1st must be declared a national holiday and included in the official calendar; all legal restrictions on its celebration must be removed.

Tehran and Municipality Bus Workers Syndicate
Haft Tapeh Sugar Refinery Workers Syndicate
Free Assembly of Iranian Workers
Kermanshah Electrical and Metal Workers Guild

19-03-2010 om 21:57 geschreven door Vorser-Raadgever  

Legion of Christ Responds To Founder's Alleged Children

Mexico City, Mexico, Mar 4, 2010 (CNA/EWTNews).- The Legionaries of Christ released two statements today responding to the dramatic revelations by a woman and her three sons who claim to be the wife and children of Fr. Marcial Maciel. During an interview in front of a large television audience in Mexico, Blanca Estela Lara Gutiérrez and her sons charged that Fr. Maciel, the founder of the Legion of Christ, led a parallel life.

The interview coincided with a visit to Mexico made by Father Álvaro Corcuera L.C., currently the director of the Legion of Christ.

During the interview, Lara Gutiérrez said that she met Fr. Maciel in 1970, when she was 19 years old. Maciel was 56 at the time. He told her that his name was “Raúl Rivas” and that he was a widower.

Though they never officially married, Lara Gutiérrez said that Fr. Maciel had two children her and adopted a third whom she had from a previous relationship. The children were registered as Omar, José Raúl, y Cristian González Lara.

During the long interview, which was rebroadcast in Spanish on Thursday by CNN for viewers in Latin America, the three children gave intensely dramatic details about how they were sexually abused as children by “Raúl Rivas.” They also spoke of how they came to know their father’s real identity and how they reacted to the accusations presented to the Holy See against Fr. Maciel.

At the end of the program, the González Lara family demanded the attention both of the Legionaries and of the Vatican.

In reaction to the interview, Jim Fair, spokesman for the Legion in the United States told CNA that he was “shocked and disappointed. But the Legion wants to act responsibly, get to the bottom of things and correct what needs to be corrected.”

On Thursday, the Legion of Christ in Mexico released two simultaneous statements through which they expressed their pain and solidarity with Fr. Maciel’s alleged family, though they neither confirmed nor denied the allegations. The statements also revealed that Raúl González, who has been acting as the spokesperson for the family, has previously requested $26 million from the Legion in exchange for not breaking the story.

The first statement said that the Legionaries “share the suffering and pain of the members of the González Lara family, understanding the difficult circumstances they have lived and are living.”

“In recent years, the Legionaries of Christ have gradually come to know, with surprise and great sorrow, hidden aspects of the life of Fr. Maciel. We confirm our commitment to act in truth and charity. We renew our request for forgiveness from the affected people for all of the suffering this has caused and for the ensuing scandal,” added the statement.

The same statement made public a letter that Fr. Carlos Skertchly, L.C. wrote to Raúl González Lara on January 12, 2010.

“At this time, it is impossible for Fr. Álvaro Corcuera to come to Mexico to meet with you as you requested, so he asked me as his representative to be available to meet with you and listen to you,” Fr. Skertchly informed him in the letter.

“Our intention as members of the congregation of the Legionaries of Christ is to do whatever is possible to uncover the truth about our founder’s life, to look for the best solutions—in a spirit of gospel charity—to the complex situations that are presenting themselves, and to reach out pastorally to all of the people who have suffered or who may be affected by it.”

Fr. Skertchly also recounted his interaction with Raúl González Lara, writing, “On January 8 in the afternoon, I received your phone call, in which you confirmed your request, affirming that ‘if you give me the money ($26 million), I will keep quiet about the truth,’ and you asked for a response by January 13 at the latest,” the letter continues.

“In no way can we accede to your request for money in exchange for silence. While we value all of the pain and suffering that you have shared with us, and we deplore the evil of scandal that may follow, we will never accept petitions of this sort, which are also illicit. We prefer to seek and face the truth, no matter how painful it may be,” affirmed Fr. Skertchly.

In the second statement, Fr. Jesús Quirce Andrés, L.C., rector of Anáhuac University, who was mentioned by the González Lara family in the interview, stated that he been involved in conversations with Raúl González at Gonzalez’s request beginning on April 18, 2008. Raúl had presented himself to the university, requesting to speak “with someone in authority.”

“At the beginning of October of 2008, he told me that his father had mentioned that his will was to leave a legacy of $6 million for Raúl, his younger brother, and his mother,” said Fr. Andrés.

“He never told me that he had been abused by his father,” says Fr. Andrés’ statement, in which he indicated that he “had never made these facts public out of respect for the privacy that Raúl himself requested of me on various occasions.”

“I was ignorant of the fact that our conversations had been recorded by Raúl. It surprises and offends me, especially since Raúl himself had asked for complete reserve and discretion regarding the topic,” wrote Fr. Andrés.

18-03-2010 om 23:25 geschreven door Vorser-Raadgever  

Legion of Christ

From Wikipedia, the free encyclopedia

The Legion of Christ is a Roman Catholic congregation established in 1941 in Mexico by Fr. Marcial Maciel. It enjoyed the favor of Pope John Paul II. It has priests working in 22 countries^[1], and had 763 priests and over 1,300 seminarians as members by 2008.^[2] Its lay movement Regnum Christi has approximately 70,000 members.^[3] It operates centers of education (minor seminaries, seminaries, schools and/or universities) in Mexico, Venezuela, Colombia, Chile, Brazil, Ireland, France, Germany, Canada, the United States, and the Philippines.

On March 31, 2009 the Legionaries of Christ and the Vatican announced that Pope Benedict XVI has ordered a Vatican investigation of the Legion of Christ. The Legion of Christ has acknowledged that its founder fathered a child and is also responding to claims that the founder molested seminarians. Cardinal Tarcisio Bertone, the Vatican Secretary of State, said church leaders will visit and evaluate all seminaries, schools and other institutions run by the Legion worldwide.^[4]

The founder

Marcial Maciel was born on March 10, 1920 into a devout Catholic family during a time in which the Mexican government was fiercely anticlerical. On June 19, 1936, Maciel—a young seminarian at the time—felt called to establish a new religious order, and in 1941, with the support of the bishop of Cuernavaca, Bishop Francisco González Arias, he founded the Legion of Christ, which was originally known as the Missionaries of the Sacred Heart and Our Lady of Sorrows. The name was changed because Maciel saw a likeness of his missionaries in the legions of Rome. Coupled to this was also the militancy of the Christian life found in St. Paul's letters. He received his final inspiration concerning the name through Pope Pius XII when the Pope quoted the Psalms when addressing a group of Legionaries: "Sicut acies castrorum ordinata" (Like an army in battle array). Maciel was ordained to the priesthood by Bishop González Arias in the Basilica of Our Lady of Guadalupe in Mexico City on November 26, 1944, after which he continued to build up the Legion and its lay companion, Regnum Christi.

Maciel was asked by Pope John Paul II to accompany him on his visits to Mexico in 1979, 1990, and 1993, and was appointed, also by Pope John Paul II, to the Ordinary Assembly of the Synod of Bishops on the formation of Candidates for the Priesthood in Actual Circumstances (1991). He has been a member of the Interdicasterial Commission for a Just Distribution of Clergy (1991), the IV General Conference of Latin American Bishops (CELAM) (1992), the Synod of Bishops on Consecrated Life and Their Mission in the Church and the World (1993), the Synod of Bishops´ Special Assembly for America (1997) and, since 1994, a permanent consultant to the Congregation for the Clergy. The golden anniversary of his priestly ordination was celebrated on 26 November 1994, with 57 Legionary priests ordained on the anniversary's eve. Fr. Marcial Maciel also served as Chancellor of the Pontifical Athenaeum Regina Apostolorum, which is based in Rome.

In January 2005 Maciel, at age 84, was succeeded by Álvaro Corcuera, LC, as General Director of the Legion shortly after the reopening of a sex abuse allegation by the Vatican. Maciel died on 30 January 2008.

In July of 2009, media in Spain published an interview with a woman who had a child with Maciel over 20 years ago and now lives in a luxury apartment in Madrid which Maciel purchased for her. The woman, Norma Hilda Baños, insinuates that she was abused by Maciel as a minor and later was impregnated by him and she bore him a daughter, Norma Hilda Rivas.^[5] At least one source claims that Rivas is an alias that Maciel used during his life.^[6]

A day later, Mexican media reported that an attorney, José Bonilla, will represent three of a possible total of six of Maciel's children in a civil suit to recover Maciel's estate. The lawyer claims that there are several properties in Mexico and around the world which Maciel owned in his own name.^[7][8] In March 2010, Bonilla announced that he would no longer represent the three reputed children of Maciel, since one of them admitted to asking the Legion of Christ for $26 million USD in exchange for silence. ^[9]

Ethos

Members of the Legion take vows of obedience, chastity, and poverty. They originally took a private vow of charity, which was approved by Pope John Paul II in 1983 and repealed by Pope Benedict XVI in 2007 ^[10]. Their private vow of humility remains intact. The Legion's spirituality can be described as three loves: love for Christ, love for Mary, and love for the Church and Pope.

Love for Christ is, for Legionaries, a personal experience. Through the Gospel, the Cross, and the Eucharist, Legionaries come to know Christ intimately, and love him in a passionate way by embracing him as their model of holiness.^{[citation needed]}

Love for Mary flows from imitating Christ; the Blessed Virgin is loved as both Mother of the Church and of the individual Legionary's vocation. Legionaries consecrate their spiritual and apostolic lives to her care, and seek to take on her virtues of faith, hope, charity, obedience, humility, and cooperation with Christ's plan of redemption.^{[citation needed]}

Finally, there is Legionaries' love for Church and Pope. The Church is loved because it is the Body of Christ, and the beginning of his Kingdom on earth. Legionaries see the Church both as she currently stands and as Christ wants her to be. Thus Legionaries honor her by faith, submit to her in obedience, win souls for her through evangelization, and put her above all other earthly things in their lives. This love of the Church leads many in the Legion to speak of being "always in step with the Church, neither ahead nor behind." It also explains the Legionaries' special affection for the Pope, who is supported in his charism of primacy and magisterium. All bishops in communion with the Roman Pontiff, as the Apostles' successors and teachers of the Catholic Faith, are likewise honored.^{[citation needed]}

The very definition of the Legion of Christ's charism and ethos and how much of it is related to their disgraced founder's life of deception and moral turpitude is in question pending the results of the Apostolic Visitation due in the fall of 2009.^[11]

Formation

As a whole, the Legion is dedicated to advancing the Church's mission in the world, and to this end submits candidates to a rigorous formation of four dimensions: human, spiritual, intellectual and apostolic. This formation has caused critics to accuse the Legion of producing priests and religious who all speak and behave in the same way. But as members of a family receive similar upbringing, so the members of the Legion are formed in like ways, but still respecting the freedom of the individual.

In letters from Marcial Maciel to the seminarians, he describes the loyalties a Legionary should have:^[12]

177. The first duty of a legionary is to love and esteem the Legion. As Nuestro Padre says, it is not a sin to love our Mother who is with all her being dedicated to the expansion of the Kingdom of Christ. On the other hand, when we do this, we are not laboring blindly for we have before our eyes the splendid fruits that the Legion has produced for forty years, the formation of its men and the radiance of its apostolates which confirm that it is work of God and of the Church.
178. To love the Legion is to believe in it and in all that which makes up its specific charism - spirituality, discipline, apostolic methodology. To love the Legion is to intimately know it, accept it in all its fullness, without reticence or diminution. To love the Legion is to actively pledge oneself to it, living its spirit and enriching it with the contribution of all of one’s personality. To love the Legion is to feel oneself fully realized within it and to make it an essential part of one’s own happiness.

Contact with the family is moderated, so as to not restrict their mission, although they are allowed a considerably more contact with their families than religious in past centuries. If they live in the same country as their parents, the religious and priests are permitted to visit their families usually once a year provided it does not inhibit their individual assignments. In addition, they are permitted to visit for landmark anniversaries of parents and grandparents and, their families are encouraged to visit them normally two or three times a year. However, the novices do not go home during their two-year novitiate, but their families may visit. The high school seminarians are permitted to go home in the following cases:

276. During periods of summer vacation for fifteen days. During this period the Rector and, if the number requires it, the Vice-Rector - each accompanied by another religious - should visit apostolics in their homes to attend to them spiritually and to attend to the family.
277. During the Christmas holidays for three days. However, all apostolics should celebrate Christmas Eve and Christmas Day in the vocational center and should do the same during the last day of the year.
278. For the name day or corresponding birthday of their parents for one day. This visit will, however, be subject to the approval of the Rector based on the individual environment of each family.
279. For their parents anniversary for one day.
280. For the wedding, religious profession or priestly ordination of one of their siblings for one day.
281. On the occasion of the death or serious illness of a parent, sibling or grandparent for three days.

All members of the congregation are required to write their families every two weeks, for the high school seminarians, every week. Periodic phone calls are also permitted: once a week for the high school seminarians, three times a year for novices, and roughly once a month for religious and priests. The above are the usual, but each individual case is seen with the superior.

Papal support

Since its founding, successive popes have expressed support for the Legion. When Maciel visited Rome in 1946, Pope Pius XII expressed a keen interest in the undertaking and gave it his personal blessing. In light of the order's achievements, particularly in education, Pope Paul VI was pleased to award it the "Decree of Praise" in 1965. The most enthusiastic support has, however, been that of Pope John Paul II, who in an address, picked out the qualities which have made the Legion so successful:^[13]

The close relationship between Maciel and Pope John Paul may have been one of the reasons that Vatican investigation regarding sex abuse allegations made against Fr. Maciel proceeded slowly although the first allegations were provided to the Pope in the late 1970s.

Apostolates

The primary apostolate of Legionary priests and brothers is to attend to the spiritual needs of the members of their lay branch, Regnum Christi. Since Legionary priests and brothers are themselves members of Regnum Christi, often they are put in charge of directing the apostolic projects.^{[citation needed]}

Regnum Christi has many Apostolates for charitable and spiritual welfare. It essentially does not limit itself to any one apostolate, but each member is encouraged to work on his/her area of interest/expertise.^{[citation needed]}

As a spirituality, it encourages its members to work innovatively and systematically. Members are given the option to work on an apostolate not associated with the Legion, a Legion-endorsed apostolate, or to create their own apostolate which may eventually reach Legion endorsement.^{[citation needed]}

In 2006, The Legion launched a test phase of Mission Network, in the United States. Catholic Mission Network, Inc., is the umbrella organization which oversees and approves all Legionary-endorsed apostolates in the US, soon to be internationally. Its purpose is to provide both 1) structure/supervision of the apostolates, and 2) An overview as to what the Legion/Regnum Christi does as a whole, with brand-name-type recognition.^{[citation needed]}

Controversies

In the United States, bishops have barred or severely restricted the Legion and Regnum Christi in six dioceses possibly because of its recruiting practices, but this is unclear.

Since the 1970s, Marcial Maciel has been accused twice of having repeatedly sexually abused other congregation members, including young children. (see Sexual abuse scandal in the Legion of Christ)

[edit] Apostolic visitation

The Vatican has ordered an apostolic visitation of the institutions of the Legionaries of Christ following disclosures of sexual impropriety by the order's late founder. Marcial Maciel Degollado. The announcement of the unusual investigation was posted on the Web site of the Legionaries of Christ March 31, 2009 along with the text of a letter informing the Legionaries of the pope's decision. ^[14]

On June 27, 2009, according to Vatican commentator, Sandro Magister, Vatican authorities have named five bishops from five different countries, each one in charge of investigating the Legionaries in a particular part of the world. Their first report is due to the Holy Father in March 2010:

Mexican Woman: 2 Kids With Scandal-Tainted Priest

By THE ASSOCIATED PRESS

Published: March 3, 2010

Filed at 8:45 p.m. ET

MEXICO CITY (AP) -- A Mexican woman charged Wednesday that the deceased, scandal-tainted founder of a conservative Roman Catholic religious order led a double life and fathered two children with her.

Blanca Lara Gutierrez said she met the Rev. Marcial Maciel in the border city of Tijuana in the 1970s, but didn't know he was a priest. She said he passed himself off as an employee of an international oil company, a private investigator and a CIA agent.

The Legionaries of Christ, the order founded by Maciel, acknowledged in February 2009 in connection with other cases that he had fathered a daughter and molested seminarians.

During a radio interview Wednesday, Lara Gutierrez charged that Maciel, who died in 2008 at age 87, sexually abused one of his two sons with her as well as a son she had from a previous relationship. The sons, now adults named Jose Raul and Omar, said the abuse went on for years.

The Vatican, which has been investigating the order over the earlier allegations against Maciel, did not have any immediate comment on what Lara Gutierrez and her sons told MVS radio Wednesday.

The order's Mexican headquarters did not answer its phone. Jim Fair, a U.S.-based spokesman for the Legionaries, said he didn't know anything more than what was broadcast in Mexico about the woman, her children and Maciel.

''I'm shocked and disappointed at what I've heard,'' Fair said in a telephone interview. ''We want to act responsibly and get to the bottom of things and correct what needs to be corrected. We're going to be in the process of doing that.''

The accusations could not be independently verified. A short official biography posted on the Legionaries' Mexico Web site did not say where Maciel might have been posted in the 1970s, but he apparently did move around a lot.

Jason Berry, author of the book ''Vows of Silence,'' an investigation of the claims against Maciel, said that by 1976 Maciel traveled so much that he wasn't really based anywhere.

''He was building an international religious order and he flew often and spent periods of time in different countries. He moved most frequently between Mexico City, Madrid and Rome,'' Berry said. ''He was always in Mexico for periods of time. He would come back for events. Mexico was his financial base.''

The accusations that Maciel lived a hitherto unknown double life, in which the priest passed himself off as ''Jose Rivas,'' a widower, follow a long series of allegations that he engaged in sexual misconduct in several cities.

Lara Gutierrez said she met Maciel when she was 19 and he was 56. She said she didn't find out his real identity until 1997, when she saw a magazine article about previous allegations made against him.

Asked how she was able to sustain a relationship with a man for around two decades without realizing who he really was, Lara Gutierrez suggested she was blinded by love.

''I never knew who I was living with, I never suspected.'' she said. ''I loved him very much.''

Pope Benedict XVI took the extraordinary step last March of ordering a Vatican investigation of the Legionaries of Christ. Church leaders are visiting and evaluating all seminaries, schools and other institutions run by the order around the world.

After its founding by Maciel in 1941, the Legionaries of Christ became one of the most influential and fastest-growing orders in the Roman Catholic Church.

Pope John Paul II championed the group, which became known for its orthodox theology, military-style discipline, fundraising prowess and success recruiting priests at a time when seminary enrollment was generally dismal.

The order says it has more than 800 priests and 2,500 seminarians worldwide, along with 50,000 members of the associated lay group Regnum Christi.

------

Associated Press Religion Writer Rachel Zoll in New York contributed to this report.

ROME, (Chiesa) – In the thick of the storm rocking the Catholic Church on account of the sexual abuse committed against minors by priests, an end has come to the apostolic visit ordered by the Holy See among the Legionaries of Christ, the congregation founded by Marcial Maciel.

The Maciel case is extreme in every way. It pushes the contrast between image and reality to exaggerated limits. Between the beatified image of the priest founder of an ultra-orthodox, ascetical, devout religious congregation, flourishing with vocations, some of them exemplary, and the reality of a dissolute second life, made up of incessant violations not only of the vows but of the commandments, of continual sinful affairs with women, men, and minors of every age and condition, with children and lovers all over the world, their number still unknown.

A second life, that even at the moment of death appeared to sink deeper into the sulfurous fumes. Morbid stories have leaked out about Maciel's last days in Houston, at the end of January 2008, before his burial in Cotija, his birthplace, in Mexico.

The apostolic visit began on July 15, 2009. And the five bishop visitors fulfilled their mandate halfway through this month of March, with the delivery of their report to the Vatican authorities. They were Ricardo Watti Urquidi, bishop of Tepic in Mexico; Charles J. Chaput, archbishop of Denver; Giuseppe Versaldi, bishop of Alessandria; Ricardo Ezzato Andrello, archbishop of Concepción in Chile; and Ricardo Blázquez Pérez, archbishop of Valladolid.

It will be the Vatican authorities who decide what to do. The three cardinals charged with the case are Tarcisio Bertone, secretary of state, William J. Levada, prefect of the congregation for the doctrine of the faith, and Franc Rodé, prefect of the congregation for institutes of consecrated life.

But the last word will belong to Benedict XVI, the most prescient of all. Even before he was elected pope and when Maciel still had very powerful protectors in the Vatican, Joseph Ratzinger ordered an extensive investigation of the accusations against the founder of the Legionaries. And as pope, on May 19, 2006, he sentenced him to "a retired life of prayer and penance."

After this sentence, the congregation of the Legionaries bowed to the papal command. But it continued to show veneration to its founding "father," as an "innocent victim" of false accusations.

It was only after his death and the revelation of other scandals that the directors of the congregation acknowledged some of their founder's sins, but without denying the goodness of his work.

Still today, after the eight-month apostolic visit, Maciel's successor as director general of the congregation, Fr. Álvaro Corcuera, and vicar general Luis Garza Medina – who were also for decades, especially the latter of them, very close collaborators of the founder – show no intention of leaving their command. And neither do any of the other high and mid-level directors, central or peripheral.

Their defense is that they were always unaware of Maciel's second life, and that their fidelity to the Church and to the pope, in addition to their leadership experience, are the best guarantees for the congregation's continuity.

Last February 5, in "L'Osservatore Romano," Fr. Luis Garza Medina, unruffled, published an article describing the "virtuous life" of the ideal priest. He who more than anyone else lived side by side with Maciel, knowing all his secrets and managing his money, and who always held him up as a model.

But that the current leaders of the Legionaries should be left at the head of the congregation is entirely unlikely. The more probable decision is that the Holy See will appoint a fully empowered commissioner of its own, and will set the guidelines for a thorough reform, including the replacement of the current leaders.

But rebuilding from the ground up a congregation still deeply influenced by its disgraced founder will be an arduous enterprise.

Priests and seminarians who until very recently were steeped in the writings attributed to Maciel will have difficulty finding new sources of inspiration, not generic but specific to their order. The current leaders of the congregation aren't helping, either. On the contrary. One of Maciel's former personal secretaries, Fr. Felipe Castro, together with other priests of the Legion, has worked in recent months to select from among the founder's many letters a group of letters to be "saved" for the future, to keep a positive image of Maciel alive.

But this was nothing compared to the control exercised over consciences. The handbook for the examination of conscience at the end of the day was 332 pages long, with thousands of questions.

And then there were – and are – the statutes properly speaking. Much more extensive and detailed than those provided to the bishops of the dioceses in which the Legionaries have their houses. The five visitors went through a lot of trouble to obtain the statutes in their entirety.

From the statutes one gathers that in addition to the three classical vows of religious orders, of poverty, chastity, and obedience, the Legionaries were bound by two other vows – plus a third called "of fidelity and charity" for the select members of the congregation – which prohibited any kind of criticism and at the same time required telling the superiors about confreres seen violating the ban.

These extra vows were supposed to have been removed by order of the Holy See, in 2007. But the rank and file of the Legionaries do not seem to have been notified of this revocation.

The boundary between the spirit of obedience and the spirit of subjection is not always clear in the congregation founded by Maciel.

Among the Legionaries, the competition encouraged by the rules is to see who can make the most proselytes. And the novice immediately enters a collective machine that completely absorbs his individuality. Everything is meticulously overseen and regulated, in a thicket of limitations. From personal mail to reading material, from visits to travel.

Over the eight months of the apostolic visit, this control was relaxed only in part. Some priests told the visitors about the things they believed were wrong. Others have left the congregation and been incardinated into the diocesan clergy. Others have continued to defend Maciel's legacy. Others feel lost. Still others, finally, have faith in the rebuilding on new foundations of a religious congregation that is part of their lives and that they continue to love.

an never ending story

en by the way: het Vaticaan heeft eveneens een onderzoek bevolen naar de verschijningen in ons favoriete bedevaartsoord Medjugorje...

18-03-2010 om 23:11 geschreven door Vorser-Raadgever