~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
28-09-2009
De Indonesische fusionkeukenanalyses van Mia Doornaert
Ha, Vlaanderen heeft weer een rel over een wereldomvattend probleem.
Hilde Crevits, federaal minister en niet de lelijkste eend van de
vijver,heeft het woord "borsten" in de mond genomen. En wat nog erger
is, ze heeft een fotoshoot gedaan, neen niet in Playboy, maar in de
bijlage van Het Laatste Nieuws. Dat mag en kan niet volgens een aantal
Vlaamse kerels zoals Jan Peumans. Tot nog toe geen vrouwelijke reacties
gehoord en van Jan Peumans verwondert ons dat niet. Pure nijd en
jaloezie. Zelf zou hij enkel gevraagd worden door de vereniging van
Vlaamse begrafenisondernemers en -verzekeraars voor een fotoshoot. Maar
helemaal ongelijk kan je hem niet geven... http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF20090928_014&word=Hilde+Crevits
Vlaams minister Hilde Crevits poseerde voor een weekendbijlage in diverse outfits.
rr
Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) stelt zich vragen bij de fotoreportage van Vlaams minister van Openbare Werken Hilde Crevits (CD&V) in een weekendbijlage van Het Laatste Nieuws.
Als model showde Crevits in het blad afgelopen weekend kledingsstukken van verschillende merken.
De voorzitter van het Vlaams parlement bleef naar eigen zeggen niet ongevoelig voor de foto's van Crevits. 'Ik wist niet dat Hilde zo'n knappe was', zei Peumans in het Radio 1-programma De Ochtend.
Parlementaire vragen
Toch verwacht de N-VA'er parlementaire vragen over het thema. 'Als
Vlaams minister reclame maken, onder welke vorm dan ook, doe je beter
niet', benadrukte hij. Eerder uitte Vlaams Belang-fractieleider Filip
Dewinter al felle kritiek op het optreden van Crevits.
Heibel na reclame
Het is niet de eerste keer dat een minister onder vuur komt door de
grens tussen inhoud en reclame al dan niet bewust op te zoeken.
In 2000 schuwt Vlaams Minister van Milieu Mieke Vogels (Groen!)
geen lof over haar Zweedse wagen in een reclamefolder van een Antwerpse
Volvo-dealer. De oppositie vraagt haar ontslag, maar het bleef bij een
storm in een glas water.
In 2003 was het opnieuw prijs. In volle verkiezingstijd prees toenmalig Vlaams Minister van Sport Guy Vanhengel
(Open VLD) in een advertentie een Brusselse kledingzaak aan. De
oppositie reageerde furieus, maar Vanhengel zag er geen graten in: 'Een
kleermaker is toch Coca-Cola niet? Ik ben hoogstens wat onvoorzichtig
geweest.'
Wat
ons echter meer ergerde was de bijdrage van Mia Doornaert over de
tewerkstelling van jongeren in New-York. Op het zelfde moment dat de
dramatische Amerikaanse jeugdwerkloosheidsstatistieken (zie onze vorige bijdrage) worden
gepubliceerd schrijft barones Doornaert een gefundeerd en analytisch
onderbouwd artikel dat in feite over het zelfde probleem gaat. Ze
schrijft het naar aanleiding van een gedegen veldonderzoek vanuit een
stijlvol restaurant in Manhattan....maar lezen jullie het zelf maar: http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=AU2FMJCJ&word=Doornaert
Deficit of dreams
maandag 28 september 2009
Auteur:
Een elegant en voor New York weldoend rustig restaurant in Midden
Manhattan. De decoratie is in Europees-koloniale stijl, met donker hout
en draaiende waaiers aan het plafond, het menu is Indochinees/fusion
food. De Belgische gasten hebben hun best gedaan de namen van hun
gekozen schotels in het (vermoedelijk) Vietnamees te onthouden. Maar de
kelner is een Colombiaan, en begrijpt het niet, en vraagt of we het
simpel willen houden en gewoon de nummertjes van het menu geven. De
maître d'hôtel is een Bosniër, en heeft bij het toewijzen van ons
tafeltje vriendelijk de hoop uitgedrukt dat we hem de afstraffing van
onze Rode Duivels door 'zijn' ploeg niet kwalijk nemen.
Lady Liberty doet nog altijd dromen, trekt nog altijd mensen uit de
hele wereld aan. En veel van die mensen vinden blijkbaar snel een
plaatsje in een arbeidsmarkt die veel soepeler is dan die van veel
West-Europese landen.
Het is een van de contrasten die altijd weer treffen in deze meest
kosmopolitische der steden die net de hectische week van de opening van
de VN-assemblee achter de rug heeft. De trotse, geïnspireerde hoogbouw,
de weelderige hoofdkwartieren van bedrijven, de luxe die Madison Avenue
benoorden de 54ste straat over een soort magnificent mile uitstalt, ze getuigen alle van een grote mate van niet alleen energie maar ook efficiëntie.
Daarentegen ben je niet onder de indruk van de efficiëntie in de
dagelijkse handel en wandel. New York doet me altijd weer denken aan
die pittige beschrijving van André Fontaine, een vroegere directeur van
Le Monde, van de Verenigde Staten: 'c'est un pays du tiers monde qui a
réussi'.
Ook aan deze meest kosmopolitische aller
steden zit er inderdaad een derdewereldkantje, wegens de onaflatende
stroom immigranten. In hotels, zelfbedieningsrestaurants en andere
gelegenheden is het lagere personeel veel talrijker dan we in
West-Europa gewend zijn. Vaak spreekt het de noodzakelijke woorden
Engels die nodig zijn voor de dienst (towels, breakfast, adaptor), maar
kan het geen ingewikkelder vragen beantwoorden. Dat werkt de klant
nogal eens op de zenuwen. Maar die nieuwkomers zullen de taal al doende
leren, en ondertussen hebben ze een baan. Dat lijkt toch een betere
formule voor integratie dan arbeid door loodzware belasting uit de
markt te prijzen, en dan uitkeringen te betalen?
Vele immigranten stijgen ook op uit die nederige startbanen. De American Dream werkt nog altijd. Amerika heeft een president die er een levend voorbeeld van is. En vooral, de American Dream trekt nog altijd.
'Naar Amerika komen mensen omdat ze denken dat iedereen hier werk kan
vinden. Naar Europa gaan ze omdat ze denken dat je daar kan betaald
worden om niets te doen.' Dat zegt een Amerikaanse hematologe van
Marokkaanse afkomst tijdens een toevallig gesprek. Haar vader is hier
naar toe gekomen en heeft een academische carrière gemaakt. Zij
verricht nu boeiend - en uitstekend betaald - onderzoekswerk voor een
groot farmaceutisch bedrijf.
Daarmee geeft ze
inderdaad wel een belangrijk verschil aan. Amerika staat nog altijd
symbool voor dromen en uitdagingen. Europa staat voor veiligheid en
verzorging. Dat is heel goed natuurlijk, maar sinds mijn jeugd zijn
alle nieuwe trends uit Amerika naar Europa overgewaaid, niet omgekeerd:
van rock-'n-roll, het begrip ecologie (Rachel Carson en haar 'Silent
Spring'), de verdediging van de consument (Ralph Nader), via het
internet, tot het bannen van het roken waartegen de Amerikaanse yuppy middle class twintig jaar geleden al een kruistocht voerde.
Veiligheid bieden is heel goed. Maar je kan de jeugd niet doen warm
lopen voor sociale voorzorg en een behoorlijk pensioen aan het eind van
de rit. En als dat wel de voornaamste bekommernis is van jongeren, dan
is er iets goed mis met onze jeugd. Ze hoort dromen en beeldenstormende
ambities te hebben.
Het is een teken aan de wand
dat 400.000 jonge Europeanen met doctoraatstitels naar Amerika gaan
voor verder onderzoek en Amerika's voorsprong helpen versterken. 'Het
gaat niet alleen om het geld dat je hier krijgt, maar ook om de
vrijheid en de mobiliteit. In Europa moet je wachten tot je professor
met emeritaat gaat', zegt hier een jonge Vlaamse academische expat. Als
hij naar Europa kijkt, zegt hij, ziet hij niet zozeer een 'democratisch
deficit'. Hij ziet een 'deficit van dromen' in een Unie die zelfs haar
eigen erfgoed niet in haar 'grondwet' durfde schrijven. Inderdaad. De
'American Dream' - en de begoochelingen ervan - kennen we. Maar wat is
de Europese Droom?
Mia Doornaert is onafhankelijk expert op het kabinet Buitenlandse Zaken. Haar column verschijnt tweewekelijks op maandag.
Kijk,
beste lezertjes, zulke schrijfseltjes ergeren ons dus mateloos. Wij
zouden net even leuke columns kunnen schrijven over de werkende Turken,
Marokkanen, BosnIërs, Senegalezen enz van Brussel. Je neemt
bijvoorbeeld een taxi vanuit het Zuidstation naar het uitstekend
restaurant - we noemen zo maar wat- van Hotel Radisson. Wedden dat het
kamermeisjes, de kuismadammen van het hotel en de afwasbrigade van het
restaurant evenmin vlotjes in het Frans, laat staan Nederlands met mij
zullen kunnen keuvelen? Waarschijnlijk zullen de obers en kelners ook
geen loonbriefje ontvangen op naam van Vandersmissen of Sprimont. En we
vergeten dan nog de taxichauffeur en de belboy. Zullen we daaruit dan
maar besluiten dat de jeugd die wil werken naar België komt en diegene
die betaald willen worden om op hun luie krent te zitten naar New-York
afzakken? En dat vele immigranten opstijgen uit die nederige banen
dat is een open deur intrappen. Dat gebeurt hier net zo. Of waren de
ouders van Doornaert soms ook van adel? Want je moet daarvoor niet van
vreemde origine, noch zwart zijn om je op te werken. Er is een algemene
regel dat er kans is dat je door hard werken ofwel zelf, ofwel na een
paar generaties een paar trapjes hoger op de sociale ladder terecht
komt. Hard werken is er sowieso bij en een flinke dosis geluk, relaties
enz...voor de autochtonen iets makkelijker want minder vooroordelen die
je kunnen afremmen maar voor de rest identiek. Dat er ook wel een hele
grote hoop, ondanks hard werken en hard zoeken naar werk, het kunnen
schudden en hun hele leven lang zulke rotbaantjes blijven doen, soms
twee tegelijkertijd om rond te komen....daarover horen we madame de
barones niks zeggen..maar ze was toen al haar kreeftenscharen aan het
leegpulken. En dat ze ginder een president hebben die inderdaad symbool
kan staan voor sociale klimpartijen tja, dat kan je natuurlijk iets
moeilijker verwachten in een monarchie -oeps- Indonesische fusionkeuken
kan soms pikant zijn inderdaad... Wij stellen dus voor dat "De
Standaard" de tweewekelijkse column van Barones Doornaert, van
zelfsprekend tegen de zelfde vergoeding, doorschuift naar een jong
talent van allochtone origine zodat dit "deficit of dreams" stilaan kan
afgebouwd worden binnen onze ouwe en achterlijke contreien. Want
inhoudelijk slaan de columns van Mia Doornaert zeker geen gensters
meer. En een kleine stijlvernieuwing kan echt geen kwaad. En weet,
Madame Doornaert, dat uw doorluchtige vaststelling over het
éénrichtingsverkeer van nieuwe trends pure zever is. Rock-'n-roll een
Amerikaanse uitvinding? Maar het heeft wel Afrikaanse roots dachten we.
Mevrouw Doornaert, misschien wordt het zichtsveld ietwat vertroebeld na
een uitstekende Indonesische maaltijd, maar éénrichtingsverkeer in
zulke zaken bestaat niet, heeft nooit bestaan en zal nooit bestaan.
Daar waar mensen mekaar ontmoeten beïnvloeden ze elkaar.
Terwijl in Duitsland Die Linke en mooi verkiezingsresultaat lijken neer
te zetten zien we in het de bakermat van het moderne kapitalisme, de
USA een fenomeen opduiken dat weinig goeds voorspelt. Massale
jeugdwerkloosheid. Blijkbaar betalen de jongeren de hoogste prijs voor
de crisis. En als we over massale werkloosheid praten dan hebben we het
niet over 10 of zelfs 20%... http://www.nypost.com/p/news/business/the_dead_end_kids_AnwaWNOGqsXMuIlGONNX1K
The dead end kids
Young, unemployed and facing tough future
By RICHARD WILNER
Last Updated:
4:45 AM, September 27, 2009
Posted:
1:34 AM, September 27, 2009
The
unemployment rate for young Americans has exploded to 52.2 percent -- a
post-World War II high, according to the Labor Dept. -- meaning
millions of Americans are staring at the likelihood that their lifetime
earning potential will be diminished and, combined with the predicted
slow economic recovery, their transition into productive members of
society could be put on hold for an extended period of time.
And worse, without a clear economic recovery plan aimed at creating
entry-level jobs, the odds of many of these young adults -- aged 16 to
24, excluding students -- getting a job and moving out of their
parents' houses are long. Young workers have been among the hardest hit
during the current recession -- in which a total of 9.5 million jobs
have been lost."It's an extremely dire situation in the short run," said Heidi
Shierholz, an economist with the Washington-based Economic Policy
Institute. "This group won't do as well as their parents unless the
jobs situation changes.
Al Angrisani, the former assistant Labor Department secretary under
President Reagan, doesn't see a turnaround in the jobs picture for
entry-level workers and places the blame squarely on the Obama
administration and the construction of its stimulus bill."There is no assistance provided for the development of job growth
through small businesses, which create 70 percent of the jobs in the
country," Angrisani said in an interview last week. "All those
[unemployed young people] should be getting hired by small
businesses.There are six million small businesses in the country, those that
employ less than 100 people, and a jobs stimulus bill should include
tax credits to give incentives to those businesses to hire people, the
former Labor official said. If each of the businesses hired just one person, we would go a long
way in growing ourselves back to where we were before the recession,"
Angrisani noted.During previous recessions, in the early '80s, early '90s and after
Sept. 11, 2001, unemployment among 16-to-24 year olds never went above
50 percent. Except after 9/11, jobs growth followed within two
years.A much slower recovery is forecast today. Shierholz believes it could
take four or five years to ramp up jobs again.
A study from the National Longitudinal Survey of Youth, a government
database, said the damage to a new career by a recession can last 15
years. And if young Americans are not working and becoming productive
members of society, they are less likely to make major purchases --
from cars to homes -- thus putting the US economy further behind the
eight ball. Angrisani said he believes that Obama's economic team, led by Larry
Summers, has a blind spot for small business because no senior member
of the team -- dominated by academics and veterans of big business --
has ever started and grown a business. The Reagan administration had people who knew of small business," he
said. They should carve out $100 billion right now and create something like
$5,000 to $6,000 job credits that would drive the hiring of young,
idled workers by small business.
Angrisani said the stimulus money going to extending unemployment
benefits is like a narcotic that is keeping the unemployed content --
but doing little to get them jobs.
Labor Dept. statistics also show that the number of chronically
unemployed -- those without a job for 27 weeks or more -- has also hit
a post-WWII high.
We
zijn benieuwd wat al die grote bewonderaars van het ultra-liberale
beleid en de vrije-marktadepten hierover te zeggen hebben... en voor de twijfelaars geven we toch maar de website van het Amerikaanse Bureau of Labour statistics. Dat ziet er helemaal niet goed uit voor de toekomst maar dat klinkt nogal cliché zeker?
Media contact: (202) 691-5902 Thursday, August 27, 2009
EMPLOYMENT AND UNEMPLOYMENT AMONG YOUTH--SUMMER 2009
From April to July 2009, the number of employed youth 16 to 24 years old increased by 1.6 million to 19.3 million, the Bureau of Labor Statistics of the U.S. Department of Labor reported today. This year, however, the pro- portion of young people who were employed in July was 51.4 percent, the lowest July rate on record for the series, which began in 1948. (July is the traditional summertime peak for youth employment.) Unemployment among youth increased by 1.1 million between April and July 2009, about the same as in the summer of 2008. (Because this analysis focuses on the seasonal changes in youth employment and unemployment that occur every spring and summer, the data are not seasonally adjusted.)
Labor Force
The youth labor force--16- to 24-year-olds working or actively looking for work--grows sharply between April and July each year. During these months, large numbers of high school and college students take or search for summer jobs, and many graduates enter the labor market to look for or begin permanent employment. This summer, the youth labor force grew by 2.6 million to a total of 23.7 million in July. (See table 1.)
The labor force participation rate for youth--the proportion of their population working or looking for work--was 63.0 percent in July 2009, down by 2.1 percentage points from July 2008 and 14.5 percentage points below its peak for that month in 1989 (77.5 percent). The youth partici- pation rate was the lowest July rate since 1955 (62.8 percent).
The July 2009 labor force participation rate for 16- to 24-year-old men, at 64.9 percent, was down by 3.2 percentage points from a year earlier, and the rate for women, at 61.1 percent, was little changed over the year. For several decades prior to 1989, young men's July labor force participation rate showed no clear trend, ranging from 81 to 86 percent. Since July 1989, however, their participation rate has trended down by about 18 percentage points. Young women's July labor force par- ticipation rate peaked in 1989 after a long-term upward trend; their rate has trended down by about 11 percentage points since then.
The July 2009 participation rates for whites fell by 2.1 percentage points to 66.0 percent. The rates for blacks at 52.9 percent and Hispanics at 59.4 percent were little changed from a year earlier. For all three groups, labor force participation rates were significantly lower than their peak levels reached in July 1989. The participation rate for Asian youth in July 2009, at 49.3 percent, was little different from July 2008. (See table 2.)
Employment
In July 2009, 19.3 million 16- to 24-year-olds were employed. This summer's increase in youth employment was lower than last year's (1.6 million vs. 1.9 million). The employment-population ratio for youth-- the proportion of the 16- to 24-year-old civilian noninstitutional pop- ulation that was employed--was 51.4 percent in July, down 4.6 percent- age points from July 2008. The ratio has fallen by nearly 18 percent- age points since its peak in July 1989. The steep decline from July 2008 to July 2009 reflects, in part, continued weak labor market condi- tions due to the recession that began in December 2007. (See table 2.)
- 2 -
The employment-population ratio for young men was 52.2 percent in July 2009, down from 57.9 percent in July 2008. The employment-pop- ulation ratios for women (50.5 percent), whites (55.2 percent), blacks (36.4 percent), Asians (41.3 percent), and Hispanics (46.5 percent) in July 2009 also were lower than a year earlier.
In July 2009, 25 percent of employed youth worked in the leisure and hospitality industry (which includes food services). Another 20 percent worked in the retail trade industry. (See table 3.)
Unemployment
In July 2009, 4.4 million youth were unemployed, up by nearly 1.0 million from July 2008. The youth unemployment rate was 18.5 percent in July 2009, the highest July rate on record for the series, which began in 1948. As with the decline in employment, the increase in youth unemployment in the summer of 2009 reflected a weak job market. The July 2009 unemployment rates for young men (19.7 percent), women (17.3 percent), whites (16.4 percent), blacks (31.2 percent), Asians (16.3 percent), and Hispanics (21.7 percent) increased from a year earlier. (See table 2.)
zet een baron op de kakpot in Vorst en de beerputten gaan open
O wee, o wee. Je zet een baron op een kakemmer in de gevangenis van
Vorst tijdens een staking van de cipiers en zelfs de grootste
kawaliteitskrant staat voor de helft vol over de mistoestanden in het
Belgische gevangeniswezen. In andere omstandigheden hoor en lees je
enkel geweeklaag over de luxe waarin de grootste bandieten zoals een
Dutroux schijnen te baden. Je zou haast denken dat elke cel een
individuele loft is met plasmascherm en bubbelbad. Maar nu, beste
lezertjes is dit paradijs omgetoverd in de hel. Voorhechtenis is erger
dan een ondervraging in Abhu Graib en de cellen zijn erger dan de
Turkse vergeetputten. Zelden een ommekeer die radicaler was dan nu.
Wij gaan hier geen orakeltaal uitslagen over schuld of onschuld van
Meneer Van Steenkiste. Dat is onze taak niet en voor ons blijft ook een
baron onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Maar dat plotse geklaag
over de wantoestanden is hypocriet. Dat is nooit anders geweest. We
hebben het hier trouwens herhaaldelijk gezegd met voorbeelden bij. Want
het ergste is dat het volledig terecht is wat er nu allemaal wordt
geschreven. Alleen is de vraag : waarom nu? Het zelfde geldt voor de
schandalen binnen de Brusselse magistratuur die nu plots de koppen van
kwaliteitskranten vullen. Magistraten die met kredietkaarten van
dubieuse zakenmannen uitstapjes maken naar de Bab Yum in Amsterdam.
Vervolgens blijken die zakenmannen op heel veel begrip te kunnen
rekenen bij zeer eigenaardige processen. Politieagenten die als
afpersers dienen enz enz. Eerlijk gezegd, beste lezertjes, wij hebben
het nooit anders geweten in Brussel. Dus waarom nu? Ach we zien de
wenkbrouwen van sommige lezertjes omhoog trekken. Wat bazelen die
kiekens van de Kitoko nu weer over "we hebben het nooit anders geweten?
Goed we citeren uit het vuistje en de oudsten onder jullie moeten dan
maar in hun geheugen graven, de jongsten kunnen zoeken via Internet,
goed we beginnen: de affaires rond Pierre Salik, Zoonlief VDB en de
wonderbaarlijke verandering van een "hallucinogene substantie" in
melkpoeder, de brand bij de krant Pour, Les boucheries Ghyssels en de
ontsnapping naar Malta, de ontvoering van VDB, achtergelaten nadien bij
zijn maitresse en Cudell met zijn onderbroeken, Westland Newpost en
rare zelfmoord, Haemers en zelfmoord,de moord in de champignonfabriek
aan de VUBcampus, de politie van Elsene en afpersingspraktijken, we
zullen de Bende van Nijvel niet rap vergeten en de wonderlijke inbraken
in hoogbeveiligde rijkswachtkazernes, de vele gevallen van verdwenen
bewijsmateriaal uit de kelders van het justitiepaleis, Le Mirano, de
affaire Van Hees, bobonne champagne....we kunnen nog wel een tijdje
doorgaan....http://www.trends.be/nl/economie/beleid/4-1408-54837/rechter-de-tandt-ook-genoemd-in-affaire-salik-kid-cool.html
En
wanneer wij het hebben over de affaires Pierre Salik dan gaat het over
nog heel wat andere zaken dan de "Kid Cool-affaire". Ach de goeie ouwe
tijd met de Charlie Depauws en de Vastapanes, quand Bruxelles
bruxellait....
Rechter De Tandt ook genoemd in affaire-Salik/Kid Cool
18/08/2009 14:00
De affaire-Peeters/De Tandt is geen geïsoleerd incident. Ook
geen afrekening tussen politiediensten en Justitie. Het zou gaan om een
systeem van chantage en corruptie tussen advocaten, magistraten en
bedrijfsleiders. Peeters en De Tandt ontkennen. Dat meldt Trends deze
week.
Het werd vorige week duidelijk dat Glenn Audenaert, hoofd van de
gerechtelijke politie in Brussel, een brief heeft gestuurd naar
minister van Justitie Stefaan De Clerck over een doofpotoperatie bij de
Brusselse magistratuur.
Spilfiguren in een mogelijke zaak van afpersing van rijke
ondernemers met zwarte vermogens zouden zakenadvocaat Robert Peeters en
de voorzitter van de Brusselse rechtbank van koophandel, Francine De
Tandt, zijn. Audenaert bevestigde de berichten in De Tijd. Peeters
diende klacht in wegens laster en eerroof en beschuldigt Audenaert
ervan op goede voet te staan met ondernemers tegen wie Peeters
processen heeft ingespannen. De twee thesissen staan diametraal tegen
elkaar.
Maar dat is volgens bronnen bij de handelsrechtbank in Brussel niet
de kern van de zaak. Volgens hen gaat het niet om een persoonlijke
afrekening tussen twee individuen, maar om een diepgeworteld systeem
van chantage en corruptie. Speurders en onderzoeksrechters botsen al
jaren tegen een politiek-affairistische omerta. Onderzoeksdossiers
zouden systematisch worden geblokkeerd en toegedekt door Brusselse
topmagistraten, van het Parketgeneraal tot Cassatie. De dag dat de
affaire-Peeters/De Tandt in de openbaarheid kwam liepen bij
herstellingswerken toevallig ook nog de kelders van de rechtbank van
koophandel in Brussel onder water. Daar lagen heel wat hangende
gerechtsdossiers.
Affaire Salik/Kid Cool
De zaak Peeters/De Tandt doet in gerechtelijke kringen ook vragen
rijzen over de rol van de magistratuur in een reeks andere gevoelige
rechtszaken, zoals Sabena, Fortis, Sobelair, Belgolaise-bank, Donaldson
en de affaire Salik/Kid Cool. Tussen de zaak Peeters/De Tandt en het
faillissement van de Brusselse kledingketen voor kinderen Kid Cool in
juni 1999 en de verdere afwikkeling ervan zijn heel wat gelijkenissen.
Zoals speurders na huiszoekingen bij advocaat Peeters spreken van
een miljoenenfraude en in zijn computer vonnissen vonden die rechter De
Tandt nog moest uitspreken _ Peeters en de Tandt ontkennen beide
aantijgingen_ werden bij rechter-commissaris Emile Dereymaeker in juni
2000 huiszoekingen bevolen en op zijn computer aanwijzingen gevonden
van mogelijke omkoping door zakenman Salik.
De rechter-commissaris zou meermaals buiten zijn rol zijn getreden
nadat Salik Kid Cool in juni 1999 feitelijk had overgenomen. La
Dernière Heure publiceerde fragmenten uit dagboeknotities die
Dereymaeker bijhield op zijn computer en waaruit blijkt dat de
rechter-commissaris van Salik geschenken kreeg en betrokken was bij
intieme feestjes. Die bevindingen leidden in oktober 2002 tot de
inbeschuldigingstelling door onderzoeksrechter Jean-Claude Van Espen
van de rechter-commissaris voor valsheid in geschrifte en corruptie.
Voorgekauwde vonnissen
De media publiceerden ook uittreksels van een merkwaardige
bandopname waarvan de inhoud door een gerechtsdeurwaarder werd
vastgesteld. Daarin zegt een opgewekte Dereymaeker in een
telefoongesprek met Pierre Salik: "Bonjour Pierre, c'est Emile." Waarna
de rechter meldt dat hij "zonet een heerlijk dinertje" heeft gehad met
mevrouw De Tandt en mevrouw Spiritus _ toen de ondervoorzitter en
voorzitter van de Brusselse handelsrechtbank. "Très positif, maar
morgen vertel ik je meer over hun ideetje." Dat gebeurde voordat
rechter De Tandt een vonnis velde dat nadelig uitviel voor de vroegere
eigenaar van de kledingketen Kid Cool, Patrick Abraham.
Daarop vatten de advocaten van Abraham en Kid Cool het hof van
Cassatie met een verzoek tot gewettigde verdenking tegen de hele
Brusselse rechtbank van koophandel. Een dergelijk verzoekschrift is
vaak een laatste proceduremiddel dat advocaten gebruiken als zij menen
dat hun cliënt niet op onpartijdige wijze werd behandeld. Want ook hier
is er een parallel: zoals in de zaak-Peeters blijkt dat rechter De
Tandt in haar vonnissen passages zou hebben overgenomen uit de computer
van de zakenadvocaat werden door De Tandt in mei 2000 in de zaak Kid
Cool vonnissen geveld op basis van passages die woord per woord komen
uit een rapport van de voorlopige bewindvoerder die Kid Cool runde en
aangesteld was door de rechtbank van koophandel na het faillissement
van de winkelketen. In beroep werden die vonnissen verbroken. Ook in de
zaak-Fortis werden vonnissen van De Tandt in beroep teniet gedaan.
Minister van Justitie Dereymaeker en Salik werden door onderzoeksrechter van Espen in
oktober 2002 in beschuldiging gesteld, maar het dossier bleef jaren
geblokkeerd. Pas na een brief van Abraham aan toenmalig minister van
Justitie Onkelinx concludeerde het Brussels parket begin 2007 dat er
"voldoende elementen zijn om verwijzing naar de correctionele rechtbank
te vorderen voor Pierre Salik, zijn twee dochters en
rechter-commissaris Emile Dereymaeker." De tenlastelegging luidde:
respectievelijk actieve en passieve corruptie van een magistraat.
Sindsdien werd de zaak nog niet door de raadkamer doorverwezen naar
Correctionele. Tien jaar nadat de kledingketen door de Brusselse
handelsrechtbank failliet werd verklaard, is er nog geen klaarheid in
de zaak Salik/Kid Cool. De omstandigheden vertonen heel wat
gelijkenissen met de zaak van de Brusselse topmagistraten waarvoor
Politiedirecteur Glenn Audenaert nu naar Justitieminister De Clerck
trekt.
ERIK BRUYLAND
kijk eens aan, beste
lezertjes. Een baron op de kakpot en plots komen de schandalen boven
water. Wij lazen en hoorden eerder veel smeuïgere verhalen...meelezen,
beste lezertjes? Dit is veel leuker dan de huidige schandaalartikels:
Date:
23/01/2003 Edition:
Bruxelles Section:
REGION Sous
Section:
BRUXELLES
Club
16, comme 16 rue de la Loi
Ils
utilisaient de faux documents signés par Martens
BRUXELLES
Le Club 16, comme le 16 de la rue de la Loi. C'est de
cette façon que se faisaient appeler les 4 membres d'une
association plus que troublantes.
Actuellement,
ils ne sont plus que trois à être poursuivis par la justice
bruxelloise. Le dernier est décédé. A la chambre du conseil,
le procureur a requis le renvoi devant le tribunal correctionnel
de Pierre S., Pierre D. et Georges M.
Les
trois intéressés sont inculpés de faux, de corruption et
d'association de malfaiteurs avec l'ancien conseiller d'Etat,
Yves Boucquey. Les faits datent de 1997.
En
raison de son rang de magistrat, Yves Boucquey avait directement
été jugé par la cour d'appel de Bruxelles. En 2001, il avait
écopé d'une peine de 3 ans dont un an ferme. L'intéressé
avait été reconnu coupable de corruption passive et
d'association de malfaiteurs.
Cette
association s'appelait Club 16. Cela s'explique par le
fait que le quatrième prévenu, aujourd'- hui décédé, et
Yves Boucquey étaient attachés au cabinet de Wilfried Martens,
à l'époque Premier ministre.
Pierre
S. travaillait quant à lui comme ingénieur chez Tractebel.
Enfin, Pierre D. aurait été recruté par différentes
entreprises, dont la société française Air Liquide. Grâce à
cela, il lui était possible d'établir un grand nombre de
fausses factures afin de sortir l'argent de la corruption.
En
clair, Air liquide a passé un contrat de quelque 125 millions
d'euros en 1988 avec la firme néerlandaise DSM, spécialisée
dans la distribution d'énergie et de gaz.
Ceci
dit, la société Air Liquide ne pouvait pas respecter ses
engagements vis-à-vis de la firme néerlandaise. La cause de ce
grain de sable dans la machine est les résistances des
mandataires locaux et du Boerenbond. Mais pour éviter de devoir
payer des pénalités de retard à la DSM, Air Liquide a versé
des pots-de-vin et a fait produire des faux documents signés de
la main de Wilfried Martens.
De
cette façon, Air Liquide pouvait certifier que les retards étaient
dûs à des problèmes communautaires et institutionnels propres
à la Belgique.
Et
cela, la société française Air Liquide ne pouvait pas le prévoir
Les
inculpés du Club 16 renvoyés en correctionnelle
Nouvelle
Recherche
Ils
gravitaient dans l'entourage de Wilfried Martens, alors Premier
ministre
BRUXELLES
La chambre du conseil de Bruxelles a ordonné jeudi le renvoi,
devant le tribunal correctionnel, des trois derniers inculpés
du dossier dit du Club 16, l'un des membres du quatuor, Alain
V., étant décédé entre-temps. Pierre S., Pierre D. et
Georges M. devront donc répondre devant le juge du fond de
corruption, de faux et d'association de malfaiteurs. Des faits
présumés commis voici une dizaine d'années avec l'ancien
conseiller d'Etat Yves Boucquey.
En
raison de son rang de magistrat, celui-ci avait été jugé
directement par la cour d'appel et condamné le 7 mars 2001 à 3
ans de prison dont un an ferme pour corruption passive et
association de malfaiteurs. Celle-ci avait été baptisée Club
16, comme le 16, rue de la Loi, puisque Yves Boucquey et Alain
V. étaient attachés au cabinet de Wilfried Martens, à l'époque
où il était encore Premier ministre, tandis que le beau-frère
d'Alain V., Pierre S., était ingénieur chez Tractebel.
Autre
membre du 16, Pierre D. aurait été, quant à lui, recruté par
diverses sociétés, dont Air Liquide une entreprise française
pour le compte de laquelle Georges M. intervenait aussi , pour
fabriquer un grand nombre de fausses factures afin de sortir
l'argent de la corruption.
Air
Liquide a passé un contrat de quelque 125 millions d'euros en
1988 avec une firme néerlandaise, DSM, spécialisée dans la
distribution d'énergie, de gaz notamment.
Ne
pouvant respecter ses échéances en raison de résistances de
mandataires locaux et du Boerenbond, Air Liquide aurait versé
des pots-de-vin pour arriver à ses fins et produit un faux
document signé de la main de Wilfried Martens.
Edition: Namur
Section: INFORMATIONS GENERALES
Sous Section: FAITS DIVERS
Juge inculpé de corruption!
Un juge consulaire soupçonné d'avoir reçu des cadeaux de
l'homme d'affaires
Pierre Salik
BRUXELLES La famille de Pierre Salik a donné son nom aux fameux
blue-jeans
fabriqués en Belgique. L'autre inculpé, c'est le juge
consulaire bruxellois Emile Dereymacker, de par ailleurs administrateur-délégué de
l'asbl Bruxelles-Promotions (qui organise les 20 km de Bruxelles).
Notre info: les deux sont inculpés par le juge Van Espen de 1)
faux, 2) usage de faux et 3) corruption (passive ou active). Leur mise en
inculpation s'est faite par courrier jeudi passé.
Rappelons car c'est essentiel qu' inculpé n'a jamais signifié
coupable. Salik comme Dereymacker sont présumés innocents. Le juge pense
seulement disposer d'assez d'éléments pour considérer que l'un a offert et
l'autre reçu divers cadeaux dans un contexte de corruption. Et c'est exceptionnel en
Belgique!
Pour faire bref: en 1985, un certain Patrick Abraham lance la
marque Kid Cool, du prêt-à-porter chic pour enfants de zéro à 12 ans: toutes
les mamans belges connaissent. Le succès est grandiose. Kid Cool, c'est bientôt
2 milliards de chiffre d'affaires et 160 emplois.
En 1999 pourtant, Kid Cool rencontre des difficultés passagères
de liquidité. Pierre Salik saute sur l'occasion pour investir quelques
centaines de millions. Que s'est-il passé entre les deux hommes? Toujours est-il que
Patrick Abraham écarté de Kid Cool s'est adressé à la justice, a vite cru
comprendre que les
dés étaient peut-être pipés et a porté plainte. Personne au
départ ne l'a cru.
Intraitable, tenace, le juge Van Espen perquisitionne partout:
chez Abraham, chez son rival Pierre Salik et chez le juge consulaire qui
devait s'occuper de la faillite Kid Cool. Et c'est chez ce dernier, Dereymacker,
qu'un policier, Luc Stouffe, sort de l'ordinateur une sorte d'agenda intime du
juge, des notes
dans lesquelles le magistrat écrit tout
Et quand on dit tout, c'est tout: les gens qu'il croise comme
cet ancien 1er ministre , les restaurants où il est invité et c'est rarement
la friterie de la gare , et des prénoms d'hommes, des prénoms de femmes, le
plaisir franc, le plaisir vif qu'il a à rencontrer les uns et les autres.
Emile Dereymacker parle aussi de Pierre Salik, de ses séjours
au Zoute, des relations d'amitié franche (à voir par exemple les trempettes
dans la piscine des Salik).
Dans son cabinet, Jean-Claude Van Espen croit feuilleter un
bouquin d'oenologue à la lecture des très grands vins Château Cheval Blanc, Château
des Tournelles de Longueville, Clos du Marquis, Chateau Clos d'Estournel, etc.
- qui défilent sous ses yeux. On parle aussi de la sculpture d'un grand
artiste, Berrocal.
Le juge soupçonne Salik d'avoir offert des cadeaux au juge
consulaire et ce dernier, en les acceptant, d'avoir fait pencher le bras de la
justice pour Salik Au détriment de Patrick Abraham. Et tout ça se serait
passé à Bruxelles? Nous nous refuserions à le croire si les inculpations de
corruption notamment intervenues dans ce dossier 36/99 nous étaient, hélas, confirmées
déjà par Jos Colpin, 1er substitut et porte-parole du parquet de Bruxelles
BRUXELLES Un juge consulaire, explique hier le parquet de
Bruxelles, n'est pas un magistrat professionnel. C'est un juge issu des milieux
commerçants nommé pour une période renouvelable de cinq ans. Ceux-ci ont pour
mission d'assister de leurs précieux conseils les magistrats professionnels. Les
consulaires ne
siègent que quelques matins par mois. Emile Dereymacker, 61
ans, a d'autres activités à son arc. C'est ainsi, par exemple, qu'il dirige ce
syndicat d'initiative (privé) de la ville de Bruxelles organisateur des
20 km de Bruxelles. Inutile de préciser que cette asbl n'est évidemment
en rien impliquée dans le dossier du juge Van Espen. Dereymacker préside
encore une caisse connue d'assurances. Il a eu des fonctions clés au sein
du comité directeur d'une banque. Il exerce ou a exercé des mandats dans
plusieurs associations belges et européennes.
Les soupçons ne sont pas minces: corruption. Pas plus tard
qu'hier, le parquet de Bruxelles par le truchement du 1er Substitut Jean-Pascal
Thoreau, patron de sa section financière a contacté la présidente du tribunal de
commerce de Bruxelles pour lui demander de veiller à ce que le juge
consulaire ne siège
plus à l'audience tant qu'il n'aura pas été blanchi par la
chambre du conseil ou le tribunal correctionnel.
Ce dossier est très bien connu de la présidente Spiritus.
Bouclé depuis un an, le dossier Salik semble en hibernation
Le plaignant, Patrick Abraham, s'interroge sur cette lenteur de
la justice
BRUXELLES Question insidieuse posée par un particulier: «Serait-ce
parce que l'affaire met un magistrat inculpé en cause qu'elle tarde à
venir en chambre du conseil alors que le dossier est bouclé depuis plusieurs mois?»
Ce particulier n'est pas un particulier comme les autres. Il se
nomme Patrick Abraham et est connu pour avoir dirigé pendant quinze ans une
marque célèbre de prêt-à-porter pour enfants, Kid Cool.
Toutes les mamans belges connaissent. Le succès fut grandiose,
2 milliards (en francs) de chiffre d'affaires et jusqu'à 160 emplois.
Survient, en 1999, une mauvaise passe financière. Un
industriel, le roi du jeans, Pierre Salik, saute sur l'occasion et investit quelques
centaines de millions.
Que s'est-il passé entre les deux hommes? Nous n'étions pas là,
nous n'en savons rien.
Toujours est-il que Patrick Abraham, écarté de Kid Cool, s'est
adressé à la justice, qu'il a cru comprendre que les dés étaient peut-être
pipés et qu'il a porté plainte. Et qu'au départ, personne ne l'a cru. Et qu'à
l'arrivée, le juge Van Espen, qui est tout sauf un petit plaisantin, a fini par
inculper M. Pierre Salik de faux, usage et corruption active d'un magistrat
commercial, un juge consulaire siégeant au tribunal de commerce de Bruxelles. Le
personnage n'est pas le premier venu. Il s'est fort investi dans le monde
associatif bruxellois, sportif mondain et touristique.
Un juge consulaire inculpé
de corruption passive
Toujours est-il que le Comité P n'a eu qu'à appuyer sur un
bouton du clavier de son ordinateur pour printer une sorte d'agenda intime.
Le juge Van Espen a parcouru le document. Il y a trouvé son
cercle de relations, le nom d'un ancien Premier ministre, des noms de
restaurants où le consulaire se faisait inviter, des noms de grands crus, la
sculpture d'un grand artiste, des noms et prénoms d'hommes, de femmes, le descriptif
de scènes cocasses, des trempettes dans la piscine de M. Salik.
Tout ça n'est pas neuf. A déjà même été écrit (DH 8
octobre 2002). Et a valu au juge consulaire confirmé à l'époque par le 1er substitut
Colpin, porte-parole autorisé du parquet de Bruxelles d'être inculpé de corruption
passive.
Le juge Van Espen a bouclé son dossier depuis 12 mois.
Le dossier, depuis, hiberne Un an d'hibernation.
A ce stade, personne ne parle de juger, encore moins de
condamner. Si présomption il y a, c'est bien celle de l'innocence. Ce que le
journaliste cherche à comprendre, c'est pourquoi ce dossier bouclé semble
hésiter depuis un an à suivre la procédure normale qui devrait l'amener devant
la chambre du conseil.
Eventuelle partie civile, Patrick Abraham s'en inquiété auprès
du parquet général: celui-ci dispose de certains pouvoirs sur le parquet
de première instance.
Ces derniers mois, chacun a pu constater que les tribunaux
correctionnels sanctionnaient les lenteurs du parquet en refusant de condamner
des personnes qu'ils jugent pourtant coupables: »Vous êtes coupable,
monsieur, mais après
tant de temps, vous infliger une peine n'aurait plus de sens.»
Bonne justice?
BELGIQUE D'un côté, un industriel mis en faillite. Quasi
judiciairement dépossédé de sa propre société au profit d'un rival en
affaires.
Beaucoup d'argent perdu. De nombreux emplois.
Les dés étaient-ils pipés? Très vite persuadé que tout ne
s'est pas déroulé à la régulière, l'industriel s'est posé beaucoup de questions.
En particulier sur le rôle joué en sous-main par un juge consulaire intervenu
dans la faillite.
La justice s'en est mêlée. L'ordinateur du consulaire a été
saisi. Il se fait que ce juge avait la manie de tout noter. Tout... jusqu'aux
nombreux petits cadeaux qu'il recevait, effectivement, de l'industriel... rival.
Du très bon vin, de grands crus millésimés, du Château des Tourelles, du
Fils de Lagrange, du Clos du Marquis. Au moins 96 bouteilles.
Apparemment, le copinage allait plus loin. Le juge consulaire
rencontrait régulièrement en privé l'homme d'affaires rival. Voilà en
tout cas ce qu'on trouve dans son PC à la date du 22 avril: «Week-end au Zoute
dans sa villa. Nous avons nagé dans sa piscine. Il était à poil.»
La décision tombe le 2 juin. Ce jour-là, le tribunal de
commerce condamne l'industriel malheureux à stopper ses activités. Le juge
consulaire note que, le soir, »nous soupons avec (son concurrent heureux).»
Et encore le 6: «Nouvelle soirée. Superbe buffet avec
orchestre de jazz.»
Le juge consulaire passe son 30 août à s'occuper de la
faillite de l'industriel malheureux. Mais que fait-il le soir? Eh bien, le juge pas gêné
se rend à un »souper (chez l'industriel concurrent) et sa fille. (Celle-ci)
me montre ses
cuisses et sa culotte».
Le 5 septembre: nouvelle rencontre hors tribunal avec son ami
l'industriel. »Nous rencontrons l'ancien Premier ministre X.» Le 17: «Après-midi
de travail. Le soir, souper avec le 1er ministre.» Et le 25: «Souper avec
le baron M. et S., ancien chef de cabinet du prince X. Très bonne soirée.
Vins délicieux.» Car le juge consulaire aime se distraire des austères dossiers
commerciaux.
Exemple. Le 25 août: «Juliette propose à Roland de venir à
la maison. Juliette en slip et soutien essaye un manteau de fourrure en petite tenue
pour nous exciter. Roland commence à lui sucer les seins pendant que je
la déshabille. Ensuite, elle se couche à poil sur le tapis. Roland lui fait
des (illisible) pendant qu'elle me (ill.).
»Je lui demande de se mettre à genoux pour me (ill.) et me
faire (ill.) dans la
bouche. Le soir, nous avons rendez-vous (toujours le même
industriel) dans (un
des tout grands restos du pays). Sa fille a des seins énormes.
Je la drague
pendant qu 'il fait les yeux doux à Juliette.»
Le 10 septembre: «Rz-vs à 16 h. Le soir, souper. J'ai reçu 2
Viagra.»
Le 10 décembre: «Petite visite au bureau. Là, Machin se fait
tirer sur le tapis
de la salle de réunion, vite et par-derrière. Sa (illisible)
n'était pas assez
dure. Le soir, souper chez l '(ami industriel) avec le prince V.
»
Le 10 janvier: «Truc est venu me montrer des photos de Juliette
à poil. Pour le
remercier, Juliette lui a fait une (ill.) assise à son bureau.
Je b. tellement.
J'ai (...) dans sa bouche. Le soir, nous avons soupé avec
(encore et toujours
l'ami industriel). Au menu: caviar excellent.»
Le 8 avril: «Juliette va au parking pour montrer ses cuisses
aux gardiens. Un
Italien accepte de recevoir Juliette qui se précipite au
rendez-vous. Il est laid et plein de pustules. Pourtant, Juliette va lui prendre sa
(illisible) en main et lui montrer son sexe et ses seins.» 13 avril: «A.B. a
d'abord pris une douche. Il est fonctionnaire à l'ONSS. Max. 25 ans. ( Illisible
) courte mais large. Juliette se met à poil. Couchée sur le lit, etc.).
Voilà. Il y a vingt ans, un scandale découvert par l'avocat
Michel Graindorge éclaboussait le tribunal de commerce de Nivelles (non concerné
ici). Cette fois, la justice en est à inculper de corruption...
Condamné à 18 mois, Antonino Costa soutenait que le
ministre avait un compte au Luxembourg
BRUXELLES Hier, le tribunal correctionnel a
prononcé le jugement dans le cadre du dossier Costa. La
justice reproche à Antonino Costa les préventions de
faux, usage de faux et accusations calomnieuses.
Costa, ex-employé de la KB Lux, était poursuivi pour
avoir accusé à tort le ministre Reynders et un
procureur général de la cour d'appel de Bruxelles,
André Van Oudenhove.
Le prévenu soutenait que le ministre des Finances avait
des comptes au Luxembourg lourds de quelque 191 millions
de francs belges, soit environ 4,73 millions d'euros.
C'est en novembre 1999 que cette affaire avait éclaté.
A l'époque, le prévenu avait contacté un journaliste
du quotidien néerlandophone, De Morgen. Pour
convaincre le journaliste de publier ce qu'il avançait,
Costa lui avait fourni des extraits de compte. Par la
suite, il s'est avéré que ces extraits étaient en réalité
des faux.
Lors de son réquisitoire, le procureur du tribunal
correctionnel avait notamment souligné qu'il n'était
pas fort compliqué de falsifier des extraits de compte.
Selon le procureur, cela peut se faire très facilement
à partir d'un logiciel informatique basique, comme
Word. Il en conclut qu'il y a une réelle atteinte à
l'honneur et à l'intégrité du ministre et du
procureur. Alors que la justice et la politique
souffrent d'une partie de la population qui pense que
tout est pourri, l'intervention de Costa n'a pas
amélioré la situation.
Dès le début de l'affaire, le ministre Didier Reynders
avait souligné que ses propres dédommagements iront
intégralement sur le compte du CPAS de Liège.
Costa a par ailleurs été condamné à une peine
d'emprisonnement par le tribunal correctionnel du
grand-duché de Luxembourg en 2000 pour des faits
similaires commis au préjudice d'une autre banque.
Le tribunal correctionnel de Bruxelles a condamné hier
Antonino Costa à une peine de 18 mois de prison et à
une amende de 2478,93 euros.
Le fils
d'un magistrat est poursuivi en justice (12/03/2003)
Philippe
Demanet doit répondre d'un large trafic de voitures de luxe
BRUXELLES Philippe Demanet n'est inconnu de personne
dans le milieu judiciaire. Non pas forcément comme un criminel
ou un malfrat, mais en tout cas comme étant le fils du
procureur général de Mons.
Ce Mardi, Le fils Demanet était présent devant le tribunal
correctionnel de Bruxelles. Il doit répondre globalement d'un
trafic important de voitures volées. Actuellement âgé de 40
ans, Philippe Demanet réside au Madagascar. Trois autres
prévenus sont également poursuivis: Bernard Adam, 37 ans,
Romano Sarti-Toddei, 43 ans, et Alain Kempinck, 31 ans. Seul
Romano était absent pour raisons médicales.
Les faits se sont globalement déroulés entre 1990 et 1996.
Tout tourne autour du trafic de voitures de luxe: Porsche, BMW,
Mercedes, Jeep,... Pour arriver à leurs fins, les prévenus
auraient utilisé tous les moyens possibles et imaginables. En
passant du vol de voitures par le recel sans oublier l'arnaque
aux compagnies d'assurance et la falsification de P.-V. de
police, les prévenus ont ainsi détourné des dizaines de
véhicules dans les 4 coins de l'Europe.
En 1993, Demanet, Adam et Sarti-Taddei ont falsifié des
procès-verbaux, notamment de la police de Playa d'Aro en
Espagne, pour simuler le vol d'une Porsche 911 Carrera. Demanet
et Adam ont aussi augmenté le prix de vente d'une Porsche 911
d'occasion au préjudice de Metropolitan Lease.
Les deux mêmes prévenus ont également simulé l'accident
d'une Porsche à proximité du barrage de l'Eau d'Heure en
juillet 1993. Le but était de récupérer de l'argent auprès
de leur compagnie d'assurance, la Commercial Union.
Bernard Adam a aussi vendu entre 1990 et 1994 une série
impressionnante de voitures volées réalisées à l'aide de
fausses factures, numéros de châssis transformés,... BMW
était la marque de prédilection. Le parquet a relevé les
véhicules suivants: 3 BMW 325, 2 BMW 525, 2 Porsche 911, 1 BMW
520, 1 BMW 318 et 1 Mercedes 250!
Adam et Kempinck sont également poursuivis pour le vol d'un
Jeep en juillet 1996. Bernard Adam doit enfin répondre d'un
nombre impressionnant de recel sur les voitures suivantes: Une
Mercedes 250, 3 BMW 325, 2 BMW 525, une BMW 520, une BMW 318 et
une Porsche 911. Les faits se sont déroulés entre 1990 et
1994.
Le réquisitoire du procureur et les plaidoiries de la défense
ne sont pas attendus plusieurs semaines.
Le
président du tribunal de Namur a eu un accident de roulage.
L'alcotest s'est révélé positif...
NAMUR
En dépit de vastes campagnes de sensibilisation en matière
d'ivresse au volant et alors que les services d'aide Bob ou
Responsible Young Drivers se multiplient, personne n'est à
l'abri d'un faux pas. La preuve en est cette histoire bien
embarrassante pour le président du tribunal de Namur, M.
Christian Panier.
Le
26 décembre, vers 3 h du matin, M. Panier circulait en voiture
avenue de Tervueren, à Bruxelles. `Je sortais d'une soirée
chez des amis. Le revêtement routier était humide et glissant.
Mon véhicule venait d'être doublé par une Volvo qui avait immédiatement
dû s'arrêter pour respecter la signalisation. J'ai freiné.
J'ai glissé. Et je n'ai pas pu empêcher la collision´, précise
le président du tribunal de Namur.
Cet
accident n'a occasionné que des dégâts matériels, mais
Christian Panier ne pouvait pas, en raison de sa fonction,
a-t-il expliqué, rédiger lui- même le constat amiable.
La
police de la zone Montgomery est donc intervenue sur les lieux
de l'accident pour arranger la situation. Constatant l'état d'ébriété
du magistrat qu'ils n'étaient pas censés connaître , les
policiers ont décidé de pratiquer un alcotest.
Celui-ci
s'étant révélé positif, les policiers n'ont eu d'autre choix
que de retirer son permis de conduire au magistrat namurois.
Christian
Panier est bien sûr juridiquement présumé innocent. Son
dossier a été transmis au parquet général de Liège qui est
le seul à pouvoir décider des suites ou de l'absence de suites
à lui donner. En effet, lorsqu'un magistrat se rend coupable
d'une infraction quelle qu'elle soit, c'est toujours le parquet
général qui est saisi.
Comme
n'importe quel citoyen, le magistrat namurois encourt bien évidemment
une sanction pénale pour cette infraction au code de la route.
En outre, il pourrait aussi se voir infliger une sanction
disciplinaire allant, dans le cas présent, du simple
avertissement à la suspension pure et simple de ses fonctions.
Mais dans l'attente de l'avis du parquet général, la seule répercussion
perceptible de cette mésaventure est que, le lendemain matin,
Christian Panier n'a pas pu être présent au palais de justice
pour présider la chambre du conseil et a dû être remplacé.
Il a ensuite immédiatement et normalement repris son travail.
Onder
de rubriek 'Het relatienetwerk van M. Nihoul' vermeldt het
commissierapport onder meer de Brusselse dancing Le Mirano. In het
kader van haar zoektocht naar bescherming had de commissie goede
redenen om zich te interesseren voor de Mirano. Kort voor hij werd
vermoord, wees FN-ingenieur Juan Mendez de Mirano aan als de sleutel
tot de opheldering van de aanslagen van de Bende van Nijvel. In haar
rapport blijft de commissie echter op de vlakte. 'De heer Nihoul kwam
er ook vaak', staat er zuinigjes. In de eerste helft van de jaren
tachtig werd een opmerkelijk groot aantal prominente figuren van de
Brusselse jetset, zowel uit de zakenwereld als het uitgaansleven,
strafrechtelijk vervolgd. Heel wat strafonderzoeken, die het Brusselse
parket toen opende, liepen ook uit op veroordelingen. Enkele namen:
wapenhandelaar Roger Boas van de firma Asco, de bekende jeansfabrikant
Pierre Salik, graaf Hervé d'Ursel en zijn schoonbroer baron Benoit de
Bonvoisin, graaf Richard van Wijck, graaf Giorgio Gherardi Dandolo,
vastgoedmakelaar Ado Blaton, ex-minister Jacques Van Offelen, Fernand
Ullens de Schooten, Freddy Liénard, beleggingsadviseur Léo Levy. Later
zou ook de meest vooraanstaande van allemaal, minister van staat Paul
Vanden Boeynants, veroordeeld worden. Bijna al deze mensen hadden
gemeenschappelijke kenmerken: ze hadden een aanzienlijk vermogen, ze
werden een na een veroordeeld voor het opzetten - via stromannen - van
grootscheepse fraude-operaties om de fiscus te bedriegen en, last but
not least, ze kenden elkaar allemaal.
Hun namen prijkten alle in
het jaarboek van de leden van de Cercle des Nations, een selecte club
gevestigd in een imposant gebouw in de Franklin Rooseveltlaan,
tegenover de ULB in Brussel. De pronkerige salons van deze Cercle -
waar geen vrouwen waren toegelaten - vormden in de periode 1970-1985
zowat het hoofdkwartier van de deftige politieke rechterzijde.
Wekelijks werd er gedineerd en geconfereerd met de top van de
zakenwereld en de diplomatie, samen met figuren van extreem-rechts en
de onderwereld. Het zou vele jaren duren vooraleer de
onderzoeksrechters en parketmagistraten van Brussel tot de slotsom
kwamen dat achter de schermen van de Cercle des Nations in
werkelijkheid een criminele bende opereerde die haar tentakels
uitstrekte tot ver in de bankwereld, de politiek en ook het Brusselse
uitgaansleven. Het uitgaansleven van de jongere generatie uit de betere
Brusselse kringen van die jaren speelde zich vooral af in een drietal
privéclubs: de Mirano, een dancing in Sint-Joost-ten-Node, het Circus
in Ukkel en de Parc Savoy in Brussel. Deze laatste club, oorspronkelijk
opgericht door VdB's boezemvriend en vastgoedkoning Charly De Pauw,
werd geleid door André Blaton. De Parc Savoy fuseerde later met de
firma Codenat. Die stond toen al jaren in voor het restaurant van de
Cercle des Nations.
Op wandelafstand van het parlement
De
zonen en dochters van heel wat bekende zakenlui uit het entourage van
Paul Vanden Boeynants en zijn politieke vrienden bezochten deze drie
privéclubs. Heroïne en cocaïne gingen er vlot van hand tot hand. Dat er
in die kringen veel geld circuleerde sprak vanzelf. Soms werden er in
dit milieu ook criminele plannetjes beraamd, zoals de poging tot
ontvoering van de zoon van Charly De Pauw, die uiteindelijk toch
mislukte maar wel de aandacht trok van de justitie. Een van de leden
van de Cercle des Nations die in dit milieu privé-seksfuiven
organiseerde en er ook cocaine in omloop bracht was Philippe Cryns. Die
was destijds de directeur van het cosmeticabedrijf Laboratoire du
Docteur Renaud. Cryns was een medestichter van de Parc Savoy. Een van
de dealers die hij goed kende, Alexis Alewaeters, stond ook bekend als
organisator van speciale seksfuiven en in 1985 werkte hij ook een
tijdlang als bediende bij de firma Cadreco, het kantoor voor juridisch
advies van Annie Bouty. Cryns was niet alleen samen met de families De
Pauw en Blaton en baron Benoit de Bonvoisin een veel gezien aanwezige
op de seksfuiven in de Parc Savoy. Men trof hem, deels met dezelfde
mensen, ook aan in de Mirano, op amper vijfhonderd meter van het
parlement. In 1985 werkte Cryns ook een tijdje als een soort pr-agent
voor een gerenommeerd restaurant, gelegen in het Terkamerenbos. Hij was
toen ook nog altijd een discreet organisator van speciale fuiven waar
cocaïne gesnoven werd.
Heel wat figuren uit de adel, het
zakenleven, alsook ook de theater- en de filmwereld bezochten toen de
Mirano. Maar op 14 april '85 overleed in dit milieu plots Jean-Jacques
B. aan een overdosis. Hij had een cocktail ingeslikt bestaande uit
cocaïne, heroïne, alcohol en geneesmiddelen. B. was de schoonzoon van
een hooggeplaatst Brussels magistraat en dit keer kreeg de zaak dus wel
een gerechtelijke staart. Cryns, organisator van de 'feestjes' in de
Mirano, en een reeks rijkeluiszonen werden, samen met enkele dealers,
ondervraagd en aangehouden. Onderzoeksrechter Bellemans schreef ook een
internationaal aanhoudingsbevel uit tegen Sammy Pavel, toen al een
wereldwijd bekend filmregisseur. Hij had, zo luidde de aanklacht,
vanuit Rio de Janeiro
een lading cocaïne naar Cryns verstuurd. Het onderzoek spitste zich toe
op de cocaïnehandel die via Cryns ook vertakkingen had naar Nederland.
Op 24 februari '86 stonden in deze cocaïnezaak in Brussel tenslotte
dertien personen uit voornoemde Brusselse salons terecht. Onder hen
Cryns, Pavel, Alewaeters en Eric Verhaeghe de Naeyer. Deze laatste,
telg uit een bekend adellijk geslacht, was al enkele jaren eerder als
bendeleider betrokken geweest bij overvallen, onder meer op een bank,
die met dure wagens waren gepleegd, "voor de kick". In een verslag over
dit proces citeerde De Morgen op 26 februari 1986 de openbare
aanklager. Die zei over de toen 39-jarige Cryns dat deze "over
ontzettend grote inkomsten beschikte en vaak bij hem thuis fuiven
organiseerde waarop talrijke jongeren, ook minderjarigen, werden
uitgenodigd". Ook daar werd uiteraard cocaïne gesnoven. Heel wat
jongeren had Cryns voordien via de Mirano leren kennen. Aan het slot
van het proces, in oktober '86, kreeg Cryns tenslotte drie jaar
effectieve celstraf, Pavel twee jaar met uitstel, Alewaeters zag zich
bedacht met vijf jaar cel, Stéphane Devriendt met drie jaar met
uitstel, Jacques De Windt, een antiquair, met achttien maanden. http://www.bendevannijvel.com/motief/club_mirano.html
en
blijkbaar broedt er iets waarnaar we benieuwd uitkijken in de loop van
de volgende dagen want op de leuke babbelsite van de Brusselse politie
vernemen we : http://www.polnet.be/forums/index.php?showtopic=8965
dat
de hoofdredacteur van Le Soir doodsbedreigingen heeft ontvangen en dat
zijn GSM wordt afgeluisterd omdat deze krant een aantal zaken wil
uitbrengen...
Hopelijk sluiten ze niet te veel barons op in Vorst of gans ons mooie landje gaat eraan
wat gemijmer over die linke en de Taliban, zonder enig verband
Zondag hebben er bij onze Duitse buren verkiezingen plaats. In
tegenstelling tot bij ons in Vlaanderen, Wallonië is weer een gans
ander verhaal, kan je daar dus op een sterke linkse partij stemmen. De
slimsten onder jullie begrijpen dat we het dan niet hebben over de SPD
als we over een linkse partij hebben. We spreken dus over Die Linke.
Deze partij is geen samenraapsel van allerlei uiterst linkse
groupuscules zoals in Frankrijk de nieuwe partij rond Besancenot. Die
linke zijn een samenvoegsel van de vroegere Oost-Duitse PDS en
ontevreden sociaal-democraten rond Oscar Lafontaine. Blijkbaar liggen
ze ook in ruzie met ons aller Wikipedia zoals we kunnen lezen op:
De partij heeft in 2008 54 leden in de Bondsdag,
waar het qua fractiegrootte de vierde partij is. In de opiniepeilingen
was de partij in oktober 2008 de derde partij van Duitsland.[1] Met 76.139 leden op 30 september 2008[2] is Die Linke ook qua aantal leden de derde partij van Duitsland.
Controverses
De partij werd in 2006 vanwege zijn programmapunten door de Duitse veiligheidsdienst (Bundesamt für Verfassungsschutz) ingeschaald als extremistisch en wordt sindsdien in de gaten gehouden.[3]
Een van de leden van Bondsdag namens Die Linke, Lutz Heilmann was voorheen in dienst van de Stasi. Om bepaalde aspecten rond zijn persoon te verhullen voerde hij een kort geding tegen het Duitse Wikimedia chapter.
Door de rechterlijke uitspraak werd de link van de website
www.wikipedia.de naar de Duitstalige wikipedia (de.wikipedia.org)
gedurende het weekend van 15 en 16 november 2008 tijdelijk verwijderd.
Wanneer
we wat neuzen op hun officiële site kunnen we enkel vaststellen dat die
heel professioneel is uitgewerkt en dat daar zelfs een heel
partijprogramma valt te raadplegen dat duidelijk links geïnspireerd is.
Misschien moet Gennez daar eens een kijkje gaan nemen om de smoel van
de SP-a wat beter te profileren. In elk geval is het in Duitsland zo
dat de functie van zweeppartij daar wordt vervuld door deze linkse
partij. Of je dat nu leuk vindt of niet. Wij vinden het alleszins veel
interessanter dat links de verveldende klier is voor de traditionele
partijen in plaats zoals in Vlaanderenland allerlei rechtse en nog
rechtsere partijen die zelfs nu nog openlijk pleiten voor de vrije
markt na al wat we zien gebeuren hebben en wat er ons nog te wachten
staat. Dus duimen wij vanuit onze luie zetel zondag voor Die Linke,
stasi of niet... http://die-linke.de/
En
het is een partij die tenminste onverschrokken durft pleiten voor de
terugtrekking van de troepen uit Afghanistan. Hier in onze gewesten
kennen wij niet onmiddellijk een partij die zoiets maar durft te
suggereren! Terwijl miscchien niet de meerderheid van de bevolking maar
toch een belangrijke minderheid zichg daar terecht vragen over stelt.
Kan iemand ons hier een zinnige uitleg komen geven wat we daar te
zoeken hebben? En denkt er nu werkelijk één Vlaams politicus dat we
daar als grote overwinnaars uit die oorlog zullen komen? Meent er één
politicus dat we daar de democratie verdedigen? Allez hop kom het ons
hier eens uitleggen. Wij luisteren met een bereidwillig koppel oren.... We
zullen hen wat helpen om een realistische visie te kunnen ontwikkelen
over de problematiek van Afghanistan. Want als we moeten afgaan (let op
de woordspeling) op de normale berichtgeving voor Jan met de pet en
Marie met de schort dan krijgen we de indruk te kijken naar de westerns
met john Wayne. De goeien hebben dan wel helmpjes, ontzettend
indrukwekkende beschermingspakken en allerlei gesofistikeerde wapens
bij terwijl de anderen er nogal haveloos op sandalen en met tulbanden
en baarden bijlopen. Die laatsten zijn natuurlijk de stinkende
slechterikken. Helaas lijken die bebaarde stinkerds aan de winnende
hand en dit zonder blitse humvees en geheimzinnige
drones....eigenaardig toch. Hoe zou dat nu toch komen? Wel wij weten
het ook niet maar we vonden alleszins een artikel dat misschien wat
meer inzicht geeft in deze oorlog tussen goeien en slechten.
Afghanistans president, Mr Hamid Karzai has many faces, like the colors of his billowing chapan.
One shines in his antipathy towards Afghan intelligentsia and another
in his indissoluble bond with the Afghan warlords. His election
campaign exposes this rancor more explicitly nowadays when he is using
his usual tactics intimidation, bribery and back door dealingsto
secure himself a second term in the upcoming election and help warlords
and his siblings hold on to ill-gotten wealth and power. The security
situation in the south, east and west of the country is worsening on a
daily basis where a surging war is going on between the US-led Western
forces and the Taliban insurgents. These are the Pashtun dominated
areas, where Karzai is becoming increasingly unpopular.
In
these areas, most Afghan intellectuals are living at the interface
between a corrupt regime and anachronistic religious extremism. Many
independent intellectuals and Western educated specialists and scholars
find it very difficult serving their war-torn country, because of
increasing insecurity and the fear of being kidnapped for ransom. For
some who, like me, dare to go to their ancestral country to serve it,
an atmosphere of constant psychological pressure from invisible
criminals force them to leave the country within weeks or months.
During my six months stay in Kabul last year, I noted
disillusionment, feelings of frustration and anxiety taking hold of the
Afghan intelligentsia. I found many intellectuals disgruntled and worn
down.
Most
Afghan expatriates live without the protection of the rule of law.
Most well-educated Afghanis still flee the country, yearning
resettlement in the West. Most of the kidnappings go unreported and
criminal gangs terrorize intellectuals and businessmen with impunity.
The plague afflicts much of Afghanistan, especially Kabul and other
major cities. The criminal gangs, like drug lords, are linked to the
high-ranking officials of Karzais government. Overall erosion of
security, a floundering economy, high levels of unemployment and
corruption-riddled officials in the government are offered as the main
reasons for the wave of kidnapping for ransom. For some ex-pats,
however, Kabul has been a California gold rush during the past eight
years. The enfants terribles have been mostly linked to
Karzais upper echelon or powerful warlords. They have the jobs of
their dreams, enjoying extra security and receiving special
protection. The Afghan community of expatriates can be divided into
two categories. The first is a large number of Afghan experts in
different fields of science, communication and humanities who are
working as executives of the NGOs, high-ranking government officials
and advisers to the cabinet members and the President and Vice
presidents. Most of them are aging retirees with academic
qualifications as old as twenty to forty years. Karzai has turned their
lives around.
The
second category has more genuine experts who held positions on the
basis of their merit but their numbers are shrinking due to increasing
insecurity. A large number of Afghan intellectuals are working in the
booming media industry, which is regrettably more divisive than
uniting. There are more than a dozen TV stations with 24-hour
broadcasting, hundreds of radio stations, hundreds of newspapers and
journals across the country. But the media are owned and controlled by
political and religious parties, warlords, and the new political elite
who are roundly committed to their sectarian agendas. Most of the TV
programs have very dull and banal productions. This leaves foreign
productions to fill the gap. Indian soap operas and movies are the
staple of Afghan TV networks. Most of them have hypnotizing themes of
false hope versus utter despair with forceful melodramatic endings.
Hollywood productions with veiled romances also have a large share of
the TV shows.
Irans
close ties with Karzai have made way for Iranian penetration, as well
as Shiite politics in Afghanistan, which manipulates Dari speaking and
Shia-Afghan ethnic minorities. To this end, Iran sends millions of
dollars to fund sectarian programs in the Afghanistan which is directed
against the Pashtun majority of the country and the West. Karzai has
just endorsed barbaric marriage legislation that allow a Shia husband
to deny food to his wife if she refuses his sexual demands. The new
laws also save a rapist from persecution, by paying so called blood
money. Such a law is passed at a time that Westerners and Afghans are
being killed on the daily basis in the country. In addition, Iran is
also pushing to install Mr Abdullah Abdullah as an alternative to
Karzai. Abdullah, a GP, was Karzais ex-foreign minister. He has an
open anti-Pashtun sectarian agenda. He is representing the Northern
Alliance militia.
Karzais
government remains impotent to stem the countrys hyper-corruption.
Many of his cabinet members and odious warlords have built up
staggering personal fortunes, including luxury homes in Kabul and
multimillion businesses. Karzais brothers turned the government into
their own playground. Millions in state revenue, foreign aid and drug
money goes directly into their coffers. Their obsession is very much
like leading characters in Dostoevskys The Brothers Karamazov,
with the exception that the Karamazovs had tried to destroy each other,
but Karzais are in close collaboration. On August 9, 2009, The New York Times Magazine
published a fifteen-page story on the Karzais and their hands in
corruption, extortion and drug dealing. During the past eight years,
Western money in the billions that Afghanistan had never seen has gone
down the drain. As recently reported by The Time, Karzai pays a
notorious warlord, Rashid Dostum, accused of gross human right crimes,
$80,000, a month, while the average salary for a state employee is $50
to $100. He was recently reinstated as the Afghan army chief of staff.
In
the World Banks 2008 Doing Business report, the efficiency of the
Afghanistan justice system was the lowest in the world, below Iraq and
Pakistan. Despite spending billions of dollars the Afghan national
army and police force are far from beating the growing insurgency.
During my stay in Kabul I noticed a growing unwillingness among the
Afghan national army and police to fight. Many told me openly that
they will be looking at deserting the minute they find themselves
outside Kabul. As Karzais government grows more and more corrupt,
the insurgency fills the void, operating in more places than ever. In
recent months, the insurgency began to expand well beyond its
traditional stronghold in the south and east towards a growing
penetration of the north of the country, where its presence was until
last year, minimal. The President is locked up in his heavily
fortified presidential palace and we have seen more of his junkets to
the Western capitals than Afghan cities.
In
the south and east of the country, which have borne the brunt of the
war and chaos, Karzai is growing increasingly unpopular, and the
countrys long-suffering Pashtuns see him as nothing but a puppet in
the hands of the warlords of the Northern-Alliancea hodge-podge mix of
ex-communists and militia of Afghan ethnic minorities. This has
alienated the Pashtuns making them an endless recruitment source and a
unifying factor for the Taliban insurgents who are predominantly
Pashtuns. In addition, thousands have been streaming into the country
from Pakistan to lend a hand to their cousins. More than 40 million
Pashtuns are divided by an imaginary and disputed border, Durand
Linedrawn by the British East India Company on November 12th, 1893.
Historically,
Pashtun or Afghans were known as genetically coded with war since
Herodotus. With the Afghans, Friedrich Engels wrote in 1857, war is
an excitement and relief from the monotonous occupation of industrial
pursuits. The recent Anglo-American air and ground operations
(Panthers Claw and Strike of the Sword) in the volatile south of
Afghanistan have done little to break the current military stalemate in
the country. Instead, these military operations, the biggest since the
ousting of the Taliban regime from power in 2001, have increased
insurgents steady stream of guerilla attacks, leaving heavy losses on
both sides.
Karzai
is certainly a problem not a solution anymore. His re-election will
likely strengthen the Taliban politically and ideologically and harden
their hold over the south and east of the country sooner than many
imagine. But all signs, however, indicates his re-election. In the
eyes of the Afghans, this would mean that the result of the election is
preordained. Powerful and opportunistic warlords are all backing
Karzai for they know very well that under Karzai they will be able to
continue to loot the country unimpeded.
Despite
mounting evidence of Karzais warlord problem, there are speculations
in Kabul that the Obama administration, unsure of an alternative, is
backing his re-election, or making a power-sharing arrangement between
Karzai and two other leading contenders. This would mean that a known
devil is better than an angel unknown. The imperative of the moment
for the Obama administration is to devise a new policy towards
Afghanistan and look beyond Karzai and a warlord-sponsored government.
Karzais re-election or his inclusion in any settlement will
destabilize Afghanistan further and blocks Western efforts to bring a
lasting peace in this country.
Ehsan Azari is based in Sydney, Austraia. He can be reached at eazari@laurel.ocs.mq.edu.au
les excuses et les grands principes sont la pour s'en servir
Als we onze politici bezig zien en horen dan hebben wij de indruk dat
er nog steeds geen enkel benul is van de reikwijdte van de huidige
crisis. Business as usual. De uitzondering is het oppakken van
bedrijfsleiders uit de top van het Belgisch management omdat ze zich
zouden bezondigd hebben aan het misbruiken van informatie die ze hadden
in de ene firma en die eigenlijk de andere firma waar ze eveneens de
leiding hadden niet goed uitkwam enz enz. Nu goed, een kleine blik op
een aantal Belgische bedrijven en hun topmanagement spreekt boekdelen.
Pure inteelt en vrienden onder mekaar. Men helpt mekaar aan lukratieve
mandaatjes die er eigenlijk moeten in bestaan om een controlerende
functie op het bedrijf uit te oefenen. Vergeet dat dus gewoon. Alles
wordt bedisseld in de viersterrenrestaurants en de privéclubs als de
Warande, de Cercle Gaulois en nog een paar andere illustere oorden. Ons
kent ons en basta uit. Ondertussen kraakt het ganse systeem maar
niemand ligt er echt wakker van. De federale staat en twee regio's
zitten totaal aan de grond en niemand ligt er wakker van. Men bedisselt
allerlei zaken tussen energieproducenten en de federale staat om wat
geld in het laatje te krijgen en verkoopt in feite het principe van de
zogenaamde geliberaliseerde energiemarkt. Niemand ligt er wakker van.
Pas op men heeft dat eerst door onze strot geramd net alsof iedereen
plots maar de helft zou moeten betalen van zijn
energiefactuur...Ondertussen hebben we dat dus duur betaald en nu
schrijft de pers terecht maar onbeschaamd "Electrabel en SPE zijn
bereid om de nucleaire taks te betalen maar ze vragen garanties voor
hun monopoliepositie op de Belgische markt. Men noemt dit zelfs
onbeschaamd "de monopolierente". Benieuwd wat Europa daarvan zal
denken. Hallo Neelie!
Regering heeft grote haast, Electrabel heel wat minder
donderdag 24 september 2009
Auteur:
Peter De Lobel
BRUSSEL - ANALYSE Electrabel in luxepositie in onderhandelingen over
kernuitstap De federale regering rekent op een forse bijdrage voor de
begroting als de energieproducent zijn kerncentrales langer open mag
houden. Electrabel is bereid geld op tafel te leggen, maar laat zich
niet opjagen. De komende dagen krijgen we gegoochel met nucleaire
miljoenen en miljarden.
Van onze redacteurs
Pascal Sertyn
'Elk woord dat we zeggen, is gevaarlijk. Dit is heel
delicaat', klinkt het bij een van de direct betrokkenen. De
onderhandelingen tussen de federale overheid en Electrabel zijn volop
aan de gang en de nervositeit aan regeringskant is groot.
Op het begrotingsconclaaf dat de regering dit weekend
houdt, zal er nog geen uitsluitsel zijn over de nucleaire cijfers. De
beslissing om de kerncentrales langer open te houden, valt volgende
week pas. Dan moet het finale rapport van de Gemix-commissie, over de
ideale energiemix voor ons land, rond zijn. Officieel wordt op basis
daarvan beslist, maar vier van de vijf regeringspartijen hebben al
duidelijk laten verstaan dat de centrales langer open moeten blijven.
Bij de PS liet de klik wat langer op zich wachten, maar hij is intussen
wel gemaakt.
De hamvraag is hoeveel Electrabel op tafel zal moeten
leggen. Veel hangt af van de extra winsten die het kan maken. De
energiewaakhond Creg heeft daarover een rapport bezorgd aan minister
van Energie Paul Magnette (PS).
Door de versnelde afschrijving van de centrales en de vrijmaking van de
elektriciteitsmarkt zullen de producenten Electrabel en SPE sowieso 3,9
miljard euro extra opgestreken hebben. Dat is de winst tot en met het
einde van de huidige exploitatievergunning van de zeven kerncentrales.
Daarvoor betaalde Electrabel in 2008 een bijdrage van 250 miljoen en
wordt dit jaar gerekend op 500 miljoen (zie tabel).
Maar als alle centrales tien jaar langer open mogen
blijven - voor alle duidelijkheid: een scenario dat nu niet ter tafel
ligt - levert dat volgens de Creg nog eens 12 miljard extra winst op.
Blijven ze twintig jaar langer draaien, dan stijgt dat bedrag tot 16,8
miljard.
Als alleen de oudste drie kernreactoren - Doel 1 en 2 en
Tihange 1 - tot 2025 open mogen blijven in plaats van tot 2015,
verwacht Electrabel een miljard extra winst. Het moet dan wel 800
miljoen euro investeren in onderhoud en vernieuwing. Bij de
elektriciteitsmaatschappij geven ze toe dat het om een voorzichtige
winstprognose gaat. Volgens de Creg gaat het om veel meer winst. De
recentste berekeningen, die nog niet aan Magnette zijn overgemaakt, komen uit op een veelvoud van dat bedrag.
Electrabel heeft er zich bij neergelegd dat het zal moeten
betalen. Niet alleen voor de extra winsten, maar ook voor het behoud
van zijn monopoliepositie. Een mogelijk scenario gaat uit van maximaal
250 miljoen euro per jaar. Dat is 'all-in': Electrabel wil dan niet
meer horen van de 250 miljoen die het nu betaalt voor de afgeschreven
centrales.
Het kabinet-Magnette
bevestigt dat er niet gewoon een 'monopolierente' mag worden opgeteld
bij de huidige bijdragen. 'Maar we moeten wel de achterpoortjes
sluiten', zegt zijn woordvoerder. Electrabel recupereert zijn bijdrage
aan de overheid nu gewoon door minder vennootschapsbelasting te
betalen. Ook de manier waarop de energieproducent gebruik maakt van de
notionele-interestaftrek, is PS'er Magnette een doorn in het oog.
Behalve de hoogte van de bijdrage zijn er nog andere
vraagtekens. De bestemming van de Electrabel-bijdrage is nog een
discussiepunt. Electrabel wil die vooral gebruiken voor de ontwikkeling
van hernieuwbare-energieproductie. Naar Nederlands voorbeeld wil het
die fondsen zelf beheren. Electrabel onderhandelt nu zowel met Magnette
als met premier Van Rompuy (CD&V). Electrabel-topman Jean-Pierre
Hansen is een gewiekst onderhandelaar. Bovendien zit hij in een
luxepositie. Het is immers de regering die haast heeft, niet hij. De
begroting moet op 13 oktober rond zijn, als Van Rompuy zijn State of
the Union houdt. Electrabel heeft zo'n deadline niet.
Wij zijn hier op dit blogje altijd blijven beweren dat men de nucleaire
centrales langer moest open houden. Niet omdat wij vriendjes zijn van
Electrabel. Evenmin omdat wij voor de kernenergie zijn. Dat zijn wij
niet, wij zijn zelfs erge tegenstanders van dat soort dingen MAAR
doodgewoon omdat er momenteel geen alternatief is in België waardoor
ook de zwaksten onder ons en dat zijn er heel veel, want we spreken
niet enkel van vervangingsinkomens en kansarmen, betaalbare energie kan
gegarandeerd worden. Een failliete staat zal immers niet lang de
alternatieve energie blijven subsidiëren en vroeg of laat wordt die
dure alternatieve energie onbetaalbaar voor een groot deel onder ons.
Dit is sociaal onaanvaardbaar en de Groenen en sommige linksen mogen
het tegendeel beweren maar wij vinden energie een basisbehoefte waarmee
zuinig moet worden omgesprongen maar die betaalbaar moet blijven voor
iedereen. Hopelijk slagen we er binnen de kortst mogelijke tijd in om
voldoende betaalbare hernieuwbare energie te produceren om die
kerndingen te sluiten. Op dit ogenblik is dit echter nog niet het geval
en dat is nog lange tijd zo en dus hebben we in België geen
alternatief. Of dat op deze manier moet worden onderhandeld lijkt ons
duidelijk. Neen. Maar wegens het totale onbenul van onze politieke
leiders in het energiedossier is ook hier weer geen alternatief. De
rooien en de groenen hebben er alleen maar voor gezorgd dat de wet op
de kernuitstap het kostenplaatje voor de overname van Electrabel door
Suez heel interessant heeft gemaakt. De waarde van de verlenging van de
kerncentrales zat dus inderdaad niet in de waarde van het aandeel
Electrabel op het moment van de overname. Voor één keer gaan we
mee in de redenering van beleggers. Ze hebben overschot van gelijk.
Spijtig zijn ze natuurlijk, dat is de aard van het beestje, uit op meer
sollen en zien we hier enkel het oom Dagobertsyndroom. Wij vinden het
spijtig dat op deze manier een Belgisch topbedrijf op goedkope manier
in handen is gevallen van een Franse en vooral weinig scrupuleuse groep
zoals Suez-GDF. Herinneren jullie nog de spyware die onze vriend Hansen
installeerde in opdracht van de overnemer van zijn eigen bedrijf?
Opgepast Suez was één van de eerste bedrijven met een ethische code die
door het voltallige personeel moet worden nageleefd of buiten... Hansen
werd schuldig bevonden maar kreeg opschorting...en de ethische code
....die geldt blijkbaar alleen voor het klootjesvolk. En nochtans
klinkt de inleiding van deze code erg veelbelovend voor simpele duiven
als we zijn:
INLEIDING De uitdrukking van onze waarden en het respect voor onze ethiek worden in de eerste plaats belichaamd door het integere gedrag van de bestuurders en medewerkers van GDF SUEZ in alle situaties. Iedereen die in naam van een onderneming van de Groep optreedt, moet zich bewust zijn van deze verplichting. We zijn er evenwel van overtuigd dat de groep een organisatorisch kader moet uitwerken om die waarden en ethiek gemakkelijker tot uiting te brengen in professionele gedragingen en praktijken. Het Ethics en Compliance Programma van GDF SUEZ moet de voornaamste organen voor interne werking beschrijven die de Groep heeft ingesteld om het geheel van vragen omtrent ethiek en compliance in overeenstemming met ons Charter en onze waarden te behandelen. Naast de definities van de vereiste organisatie, weten we ook dat ethiek het persoonlijke engagement veronderstelt van elk van ons. Het zijn de verantwoordelijken aan de top die als eersten het goede voorbeeld moeten geven in hun persoonlijke gedrag. Dat is de voorwaarde van doeltreffendheid en van wat mogelijk is. Zij moeten samen met alle andere verantwoordelijken in alle vestigingen en teams die ze aansturen de goede werking verzekeren van het ethics en compliance programma dat geldt binnen GDF SUEZ.
Gérard Mestrallet en Yves de Gaulle
Wij houden van dergelijke grote principes, echt waar Gérard en Yves -woehaa-
De regering is niet de enige die naar de kerncentrales lonkt. Beleggers eisen een betere prijs.
Beleggers
vechten al jaren de manier aan waarop de Franse groep GdF Suez, volgens
hen veel te goedkoop, het grootste Belgische energiebedrijf
binnenhaalde. Dat gebeurde in een context van een opmerkelijke
politieke onverschilligheid, die niet alleen beleggers veel geld heeft
gekost, maar ook de Belgische economie, luidde de aanklacht eerder deze
week voor het hof van beroep in Brussel. De waarde verbonden met het
langer openhouden van de kerncentrales werd nooit verrekend.'
Belegger Erik Geenen, die bekendheid verwierf in het
dossier van de Nationale Bank van België (NBB), hield het hof voor dat
België vanwege zijn energiemix bij de landen met de goedkoopste
energieprijs zou moeten horen. Meer dan de helft van de
elektriciteitsproductie is afkomstig van afgeschreven kerncentrales.
Maar toch zitten we bij de dure landen', zei Geenen. Hij beschuldigde
GdF Suez van misdadig opzet bij het binnenhalen van Electrabel.
De procedure die Geenen voert, is de laatste procedure tegen de biedprijs van GdF Suez op Electrabel
die voor het hof van beroep in Brussel loopt. De pleidooien werden
eergisteren opnieuw overgedaan omdat de kamer van het hof van beroep
opnieuw samengesteld moest worden als gevolg van de Fortis-saga. Bij de
eerdere debatten was Christine Schurmans nog een van de zetelende
raadsheren, naast kamervoorzitter Paul Blondeel. De nieuw samengestelde
kamer bestond nu uit Paul Blondeel, E. Bodson en S. Gadeyne.
Blondeel zat de achttiende kamer voor van het hof van
beroep, die het arrest velde dat bepaalde dat de aandeelhouders van
Fortis hun zeg moesten kunnen doen over de ontmanteling van hun groep.
Blondeel heeft nu opnieuw een symbooldossier op zijn bord.
Geenen nam het hof mee naar februari 2004, een jaar voordat GdF Suez zijn bod op Electrabel bekendmaakte. De Franse groep installeerde toen spionagesoftware op het hoofdkantoor van Electrabel om de handel en wandel van de Belgische bedrijfstop van Electrabel
te kunnen nagaan. De affaire bracht Jean-Pierre Hansen, de toenmalige
nummer twee van Suez, in ernstige verlegenheid. Hansen werd schuldig
bevonden, maar kreeg strafopschorting.
De spionagezaak verziekte de sfeer tussen Parijs en Electrabel en Electrabels ceo, Willy Bosmans, werd in september 2004 gedwongen tot ontslag. Bosmans had in 1999 Tractebel- en Electrabel-baas
Philip Bodson opgevolgd, die toen ook al tot ontslag was gedwongen.
Geenen beschuldigde GdF Suez er ook van dat gedelegeerd bestuurder
Gerard Mestrallet op de aandeelhoudersvergadering van Electrabel in 2005 loog toen hij verklaarde dat hij niet zou bieden op Electrabel.
Volgens Geenen was de enige bedoeling de koers van Electrabel te drukken, zodat GdF Suez zo goedkoop mogelijk Electrabel kon binnenhalen. GdF Suez maakte op 9 augustus 2005 zijn bod op Electrabel
bekend. In juni 2007 volgde een uitrookbod op de aandelen die GdF Suez
nog niet had. Geenen eist een prijsverbetering van 200 euro per
aandeel. Hij beweert dat de gemiddelde beurskoers van het staal van
energiebedrijven waar GdF Suez bij zijn biedprijs naar verwees, met 86
procent was gestegen. Als je die 86 procent toepast op de koers van Electrabel op de dag van het eerste bod en vergelijkt met de prijs van het uitrookbod, was de uitkoopprijs 200 euro per aandeel te laag.'
In november zou het hof van beroep zijn arrest vellen. Al
wie zijn aandelen inbracht in het uitrookbod, komt in aanmerking voor
een eventuele prijsverbetering. Het is de derde keer dat Geenen in het Electrabel-bod naar de rechtbank trekt.
Dus
hoe naiëf kan je als politieke partij zijn te denken dat je onmisbare
kerncentrales kan sluiten terwijl alles er op wijst dat we in België al
een tekort hebben van ongeveer 30%. 30% die we verplicht zijn in te
voeren voornamelijk van uit Frankrijk. Een invoer die op de meeste
dagen volledig uit de Franse kerncentrales komt. Sluiten van de
Belgische kerncentrales zou enkel de invoer verhogen (mits de
uitbreiding van de internationale hoogspanningslijnen) een invoer die
sowieso uit de Franse kerncentrales zal komen omdat deze goedkoop
stroom leveren op constante basis. Dit in tegenstelling tot de nog
goedkopere energie uit de Zwitserse en Franse waterkrachtcentrales die
echter seizoensgebonden kunnen leveren namelijk bij dooi van de
sneeuwlagen in het gebergte. Deze dwaze en totaal irrationele maar
populistische manier van politiek bedrijven heeft er enkel toe geleid
dat België dus volledig afhankelijk is geworden van buitenlandse
beslissingen wat betreft energiebevoorrading. Ze hebben dus een
buitenlandse groep in zulke sterke onderhandelingspositie gebracht dat
onze staat hen een monopolie zal garanderen. Een prachtiger voorbeeld
van staatskapitalisme is dus amper in te denken...De staat als behoeder
van monopolies...Met dank aan de groenen en de rooien...maar ze hebben
hun principes natuurlijk! In feite kan je er hen van verdenken
smeergeld te hebben gekregen van Suez. Spijtig genoeg zijn ze daar
waarschijnlijk te dom voor. Dat hopen we dan toch tenminste. Zeker ben
je daar nooit van.
Trouwens monopolies zoals onze federale staat
die nu willen bevestigen om hun lege kassen te vullen zijn altijd een
gevaarlijk beestje. Dat was vroeger al zo met het oude Electrabel en
dat zal nu enkel verergeren aangezien de macht van een groep als
Suez-GDF vele malen groter is. Wij vonden een prachtig voorbeeld
van misbruiken door een monopolie dat trouwens absoluut niks te maken
heeft met Electrabel noch met Suez. Enkel als mooi voorbeeld in het
hartje van een land dat elders de democratie verdedigt en waarnemers
stuurt om te zien dat verkiezingen netjes verlopen. Het lezen waard en
misschien moeten we dit als een soort parabel beschouwen die kan dienen
als waarschuwing voor wat er ons nog te wachten staat:
Suspicions of rigged ballot-counting via manipulation of computer-transmitted data reached a fever pitch
one year ago with the affidavit filed in federal court by Stephen
Spoonamore, a business associate of Mike Connell, the leading
Republican Party specialist in IT and web development. Spoonamore's
affidavit was explosive, because the whistleblower revealed that Mike
Connell had informed him that radical Republican operatives could have
manipulated the results of elections including the presidential
election of 2004 and the general election of 2006. An attorney sent a
letter to then Attorney General Michael Mukasey that stated:
We have been confidentially informed by a source we believe to be credible thatKarl Rovehas
threatened Michael Connell, a principal witness we have identified in
our King Lincoln case in federal court in Columbus, Ohio, that if he
does not agree to "take the fall" for election fraud in Ohio, his wife
Heather will be prosecuted for supposed lobby law violations."
Mike Connell died on December 19, 2008 while piloting his small airplane near the Akron airport.
ES&S has a very interesting Republican pedigree
including a major investment by Carolyn Hunt of the well-known
right-wing Texan family. The following is an account of the company's
dubious origins:
Republican
Senator Chuck Hagel disclosed in public documents that he was the
Chairman of American Information Systems and claimed between a $1 to 5
million investment in the McCarthy Group. In 1997, American Information
Systems purchased Business Records Corp. (BRC), formerly Texas-based
election company Cronus Industries, to become ES&S. One of the BRC
owners was Carolyn Hunt of the right-wing Hunt oil family, which
supplied much of the original money for the Council on National Policy.
In
1996, Hagel became the first elected Republican Nebraska senator in 24
years when he did surprisingly well in an election where the votes were
verified by the company he served as chairman and maintained a
financial investment. In both the 1996 and 2002 elections, Hagels
ES&S counted an estimated 80% of his winning votes. Due to the
contracting out of services, confidentiality agreements between the
State of Nebraska and the company kept this matter out of the public
eye. Hagels first election victory was described as a stunning upset
by one Nebraska newspaper.
Planetary is monitoring the situation emerging around ES&S and its impact on the quality of democracy in the United States.
ANTWERPEN - Als de
Scheldeverdieping uitblijft, wordt Nederland economisch gestraft. De
Antwerpse havenschepen heeft gisteren zwaar uitgehaald.
De
Antwerpse schepen van de Haven, Marc Van Peel (CD&V), heeft
gisteren Nederland de mantel uitgeveegd tijdens een toespraak voor de
verzamelde bedrijfs- en politieke kopstukken van Zeeland in Middelburg.
Volgens hem probeert Nederland met drogredenen het uitstel van de
Scheldeverdieping goed te praten of er zelfs begrip voor te vragen. Er
heerste zowel bij bewindslui als bij de publieke opinie een groot
gevoel bedrogen te zijn.'
Hij vertelde ook aan het Zeeuwse publiek wat hij
tegenwoordig doet wanneer hij Nederlanders ontvangt in het Antwerpse
stadhuis. Dan zet Van Peel de stadhuisramen open om het verhaal te doen
over het standbeeld van Brabo op de Grote Markt. Ik heb het dan over
de jonge held die de hand afhakte van de reus die de vrije doorvaart op
de Schelde blokkeerde.'
De Antwerpse schepen van de Haven zei dat het nu al
schadeclaims regent omdat de Schelde nog niet is verdiept. Samen zijn
ze al goed voor meer dan 70 miljoen euro, zegt de gedelegeerd
bestuurder van de haven, Eddy Bruyninckx.
Marc Van Peel waarschuwde dat Vlaanderen niet van plan is
om alleen maar te dreigen met economische tegenmaatregelen. Ze zullen
gewoon genomen worden.'
Het ziet er overigens naar uit dat het Antwerpse
havenbestuur al de daad bij het woord heeft gevoegd. Het heeft een
nieuwe voorrangsregeling aan Antwerpse sluizen ingevoerd waardoor al
het scheepvaartverkeer van en naar Nederland via de
Schelde-Rijnverbinding aan de sluizen al het andere
scheepvaartverkeer moet laten voorgaan. Dat zal heel wat vertraging
opleveren voor de binnenvaartschepen die pendelen tussen Nederlandse
havens en bedrijven en overslagterminals langs de Vlaamse kanalen en
rivieren.
De schepen van de Haven sprak de krasse taal tijdens de
Zeeuwse Oesterpartij, een jaarlijkse informele bijeenkomst van Zeeuwse
en Vlaamse bedrijfsleiders en politici. Dit jaar bleven de Vlamingen
weg uit protest tegen het uitstel van de Scheldeverdieping. Vanuit
Antwerpen was alleen Van Peel naar Middelburg afgezakt om uitleg te
geven over de Vlaamse boycot.
Van Peel zei dat onze noorderburen er niet voor
terugschrikken om allerlei mythes in stand te houden en misverstanden
te cultiveren. Zoals het Nederlandse argument dat zij in een
rechtsstaat leven en om deze reden de beslissing van de Raad van State
om de verdiepingswerken te schorsen, moeten naleven. Volgens Van Peel
heeft de Nederlandse regering met haar beslissing om de
natuurmaatregelen uit de Scheldeverdragen niet uit te voeren de
rechtsstaat zelf met voeten getreden.
Vooraleer troepenversterkingen te sturen naar jullie
waterforten, vestingen en steden aan de zuidgrens willen we jullie toch
even geruststellen. Wij, Belgen hebben natuurlijk historische rechten
op Zeeuws-Vlaanderen en Noord-Brabant (Eindhoven en 's Hertogenbosch).
Daar hoeven we zelfs niet meer over in discussie te treden. Wanneer
jullie nu gewoon dat stukje Belgenland vreedzaam overhevelen naar ons,
en hier sugggeren we dat er eventueel een mogelijkheid in zit om dit
naar Wallonië over te hevelen...dan besparen jullie Batavia veel narigheden. Tenslotte
verstaan de Vlamingen van dat taaltje dat er daar in Zeeuws-Vlaanderen
gebrabbeld wordt even weinig als van het Frans boven de taalgrens
dus.... En stel je even voor welke leuke perspectieven dit zou openen
bij de volgende communautaire gesprekken wanneer in plaats van
Ollanders de Walen de toegang tot de Antwerpse haven zouden
controleren? Leute bij de vleet. Het taaltje van Noord-Brabant valt
iets beter te verstaan maar daar is een aanhechting bij de Provincie
Luik een niet te versmaden mogelijkheid . We gaan tenslotte niet het Limburgs gezongen
taaltje zich laten uitbreiden naar het Noorden. En Antwerpen is al zo
vol van zichzelf dat hier zeker geen uitbreiding moet overwogen worden.
Nu, wat denken jullie hiervan? Mooi voorstel toch?
Want wat staat er jullie anders te wachten? Een economische blokkade
die deze tegen Cuba zal doen verbleken, beste Unoxmutsen. Concrete
voorbeelden bij de vleet. Maar we beperken ons tot een paar van de
verschroeiendste sancties. Het Antwerps stadsbestuur zal geen Ollandse
kaasblokjse bij het aperitief meer presenteren tijdens banketten, de
Antwerpese stadsplantsoenen zullen niet meer worden verfraaid met
tulpen, een zeiktax voor de Ollanders die tegen de kathedraal plassen
van 1000, het onderwaterzetten, in de beste 14-18 traditie, van het
ollands gedeelte van het verzonken land van Saeftinge, en vreet jullie
Zeeuwse mosselen en jullie maatjes maar lekker zelf op! Ha, jullie
sidderen en beven reeds...
We weten dat er steeds met jullie valt te onderhandelen in het volste
vertrouwen. Dat hebben we geleerd uit de Fortissaga (Fortis-Olland
eisen we trouwens ook terug tegen een symbolische ) dus kies eieren
voor jullie geld, geef ons gewoon terug waar we recht op hebben en
doe ons een lol. Onderhandel met deelstaat Wallonië hierover zonder de
Federale noch de Vlaamse component van Belgistan te
kennen...Jààààààren pret gegarandeerd en geen boot die nog aanmeert aan
een Antwerps dok want de Walen zullen eerst het kanaal van Charleroi moeten uitbaggeren, de luchthaven van Bierset uitbreiden en ze hebben al hun geld aan Bernie Ecclestone verkwanseld bij het dobbelen ergens in Francorchamps....dus blijven de boten allemaal in Rotterdam. Gesnapt beste
kezen? Wel waar wachten jullie op? Worden we nu uitgenodigd op Soestdijk? We verwittigen onze madammen al vast dat ze zich een nieuwe hoed aanschaffen, afgesproken?
De moord op Ilaria Alpi...een politiek verhaal... deel 2
Next: Part 3, Coverup
Dominico Vulpiani tears a sheet from his memo pad and sketches a map
for me. He draws a road and two small rectangles to indicate vehicles.
Then he draws little circles in the rectangles to show where everyone
was sitting: Miran in the front seat with the driver, Ilaria in the
back behind Miran, the bodyguard, Mahamoud standing in the back of the
pickup. Vulpiani looks like a goofy Jack Webb. He's got the black buzz
cut, a bit of girth that he carries well and slightly crooked teeth.
He's the director of D.I.G.O.S. The Division of Investigations and
Special Operations of the Questura Di Roma, the Italian police. He has
been supervising the police investigations into Ilaria's death for two
years. Though he's never been to Mogadishu, and none of his men have
ever been to Mogadishu, they have interviewed witnesses who have. It's
clear however that Vulpiani and his men have a big problem: Four years
after the fact, with no forensic evidence, and no reliable witnesses
they can never solve this case. At best, they can make it go away,
which is what they seem intent on doing.
There are two
ways to do an investigation, Vulpiani lectures. You can start off
asking why she was killed and then try to figure out who killed her. Or
you can just look at the evidence, just the facts, (he actually says,
"just the facts") and determine who killed her and then try to figure
out why. You can dismiss the parents, he says. They have taken the
first approach. His office, he says, has chosen the second.
The police, he tells me, have a witness to the shooting. He's a young
guy who goes by the name Jelle. Jelle turned up when the Italian
government in 1977, under pressure to investigate the torture charges
and solve the Ilaria case sent a special envoy, Ambassador Giuseppi
Cassini, to Mogadishu. Cassini found Jelle during one of his
investigative trips to Mogadishu. On the day Ilaria was killed, Jelle
was apparently hanging around outside the Amana hotel looking for work
with any journalist who might come by.
According to
Jelle, once Ilaria's pickup had been cut off, and the two men jumped
out of the car, Ilaria's bodyguard Mohamoud started firing while Ali
put the car in reverse and eventually backed into a wall because he was
keeping his head down and not seeing where he was going. Jelle said
that the men in the blue Land Rover fired all of their shots from 20 to
30 meters away. Security guards from the Amana hotel, hearing the
shooting, came out, and fired on the attackers driving them away. The
attackers then fled. One of them was killed. Ilaria and Miran must have
been shot with rounds from an AK 47 from a distance. It was a botched
robbery or kidnapping, a case of microcriminality, Vulpiani says.
Vulpiani also tells me that he heard that Ilaria's body guard fired
first, turning what might have been a simple robbery into a double
murder. I had heard that as well on the night of the killing. According
to the first information I had, Mahamoud, Ilaria's bodyguard panicked
when the car was cut off and began to fire at the attackers. He only
had seven rounds in his rifle and quickly ran out of ammunition. He
then jumped out of the truck and fled on foot. Vulpiani seemed
delighted to hear this. It fit nicely into the theory that it was a
botched robbery. Mahamoud, I knew, was capable extreme panic. Nine
months earlier I had been with him when he had panicked and fired
first. Perhaps luckily for me, he had fired at American soldiers who
were polite enough to aim over our heads when they fired back.
But, I continued, it would seem to me that if Mahamoud was firing at
the attackers, they would fire back at Mahamoud, not at the unarmed
passengers in the car. Vulpiani doesn't have an answer.
Ambassador Cassini joins us in Vulpiani's office while we're talking.
He's been very helpful to me in Rome, and checks with me constantly to
see how the story is coming. Cassini says that Jelle identified Hashi
Omar Hassan, they guy who's now imprisoned in Rome, as someone who was
in the Land Rover that ambushed Ilaria. According to Jelle, Hashi
didn't fire. Jelle also said he later asked Hashi why he and his
friends had attacked the journalists. Hashi is said to have replied
that it was a robbery attempt.
And where is Jelle now?
Well, there was a slight problem with Jelle, Vulpiani said. On
Christmas eve of 1997 before he was supposed to testify against Hashi,
he disappeared. "We believe he's working as a mechanic in Germany."
Hashi, on the other hand, was still in jail.
I paused
after listening to their story. It made so little sense on so many
levels. I've seen people hit in the head with a round from AK47 or M-16
assault rifle before. The high velocity bullet enters the skull and the
body is snapped like a whip. The entrance wound is small, but the exit
wound is another matter. The shell entering the skull flattens and
turns and it carves a bulldozer path through the head. The exit wound
explodes, spraying skull, hair and brain matter. That's not what Ilaria
looked like.
It seems to me, I said, that determining
what kind of bullet hit her would be the easiest part of this case,
certainly more reliable than a witness like Jelle who just might have
been looking for a ticket out of Somalia. Incredibly, no autopsy was
done on Ilaria immediately after she was shot. Photos were taken of her
body by a medical doctor aboard the Garibaldi. But those photos and the
medical report, like so other things in this case, have disappeared.
The medical officer who wrote the report, told Ilaria's parents that it
appeared to him that Ilaria had been assassinated.
Ilaria's body was exhumed twice for autopsies. The first one was
inconclusive. The most recent, in January of 1998 concluded that Ilaria
was shot at close range, that when she was shot, she had curled up in
the back seat of the truck and placed her hands over the back of her
head, that the bullet took off the small finger of her right hand. The
autopsy team consisted of six doctors, three chosen by Ilaria's
parents, three by the police. The report is very clear. But the
policemen in the room where I was sitting said simply that they didn't
believe it, didn't believe the report because it contradicted their
witnesses. Perhaps the bullet had slowed down because it went through
the windshield, someone offered. That didn't make much sense, either.
Though passing through glass and other material might slow a high
velocity round it will also make it begin to wobble or tumble. If the
bullet had passed through the windshield Ilaria would not have had a
clean entry wound. The police would not accept what their own forensic
report said. It was a clean shot to the head that didn't pass through
anything.
As for the robbery or kidnapping theories,
whoever was close enough to shoot Ilaria would have been close enough
to accomplish any of those tasks, which they didn't. Nothing was taken
from the car.
.In Mogadishu, everyone knows everyone,
especially when cars are involved. I would drive around town with my
crew and Osman, my driver, would know who owned every vehicle on the
road. He could tell from 100 feet away when an approaching car was
possible trouble. The guys I travelled with could eyeball almost anyone
in the city and link him via three or four degrees of separation to
someone else who could then be identified as friend or foe. In a city
where everyone was armed and loyalties were divided along the lines of
extended families, survival depended on that kind of information.
It is impossible that no one knew who owned the blue Land Rover, not a
common vehicle in Mog. It's not likely that no one could identify any
one of the seven gunmen. Ilaria's bodyguard and driver maintained for
years that they had no idea who the killers were. Ali, Ilaria's driver,
testified as much the first time he was brought to Rome. After Jelle
disappeared, Ali was brought back, given asylum in Italy and he
suddenly remembered that Hashi had indeed been in the car.
My first instinct upon hearing this, however, was that it proved that
Hashi had in fact not been in the car. It was always my experience that
whenever a crime was committed in Mogadishu, if the people in power
wanted to find out who did it, all they had to do was spread the word.
The criminals generally turned up. Obviously, no one wanted to solve
this one. And since her killers were lolling about at a tea stand in
plain view, in front of Ilaria's driver and bodyguard whom they made no
effort to kill, driving a vehicle that would have been easily
identified, they obviously thought there was no reason to protect
themselves. It's very clear that the people who killed Ilaria and Miran
had some very powerful connections, and nobody is about to turn them in.
The Italian laws governing "institutional secrets" prevented me from
speaking with Omar Hashi, but I did speak to his lawyer, Douglas Duale.
Duale's is a tall, thin, immaculately dressed ethnic Somali with a
tight gray beard. From his office you can see the Basilica of St.
Peter's. The walls are covered with reproductions of Italian
Renaissance art. Duale emphasizes immediately that he is more Italian
than Somali. In fact, he was born in Ethiopia and has spent most of his
life in Italy and Europe. The first thing he does is open a bottle of
champagne and he will keep my glass full and bubbling for the duration
of our four-hour discussion.
I'm a bit wary at the
beginning our meeting because of what I've been told about him. Both
Cassini and Vulpiani described an insane man who made no sense, so I
almost expect him to start blubbering madly. After I arrived in Rome I
asked Cassini several times for Duale's contact number. But every time
he dismissed me saying that I really didn't want to talk to him.
Duale, however, though slightly eccentric, seems about as crazy as F.
Lee Bailey. His speech is measured and careful. Duale represents both
Hashi and Boqor "King Kong" Musa. While Musa is in the port town of
Bosasso, he has come under some scrutiny since he was the last person
Ilaria interviewed.
According to Duale, Hashi was among
a group of 19 Somalis detained by Italian soldiers at the old port in
North Mogadishu. As Hashi tells it, he and 18 others had hoods placed
on their heads, had their hands behind their backs and were thrown into
the harbor. Hashi and one other were able to pull a Houdini act and
wriggle free, but 17 of the prisoners died. Duale is convinced of the
truthfulness of this story from his client.
When I
respond with skepticism to Hashi's entire story, Duale becomes
indignant. During the Operation Restore Hope he tells me, Somalis
accused Canadian, Belgian, and Italian Soldiers of committing
atrocities. The Canadian special forces tortured a young Somali boy to
death. Nobody would have believed the Somalis' claims except that in
each case the soldiers took photographs and wrote letters and diaries
documenting the atrocities. If it wasn't for the evidence those
soldiers provided against themselves, no one would have believed the
Somali victims. He has a point - but he hasn't proven one.
The upshot of Hashi's version of events is this: In Mogadishu, Cassini,
Jelle, and a few other Somalis working with Cassini approached him with
a deal. If he went to Rome and testified that he had been abused by
Italian soldiers he would be compensated with a lot of money. All he
would have to do is then testify that as far as he knew, most of the
other abuse complaints on file were false. He would also have to
testify that he was in the blue Land Rover, that he didn't actually
fire a gun himself, and the motive in attacking Ilaria's car was
robbery.
We're at the end of the evening and at the end
of the champagne. "The killing of Ilaria Alpi was entirely an Italian
affair," Duale concludes. "It was a hit."
.
the Mysterious Death of Ilaria Alpi Part IV
It's late in the evening when I leave Duale's office. A light mist
falling on Rome. I'm buzzed from the champagne and everything seems to
be glittering. I decide to walk for a bit through the city, but then I
recall that at one point during the interview Duale looked at me and
said, "these people will kill to stop the truth from coming out." I
gaze at the lights on the piazza. This is Rome. Europe. It's not
Mogadishu. I decide to take a cab back to my hotel.
The
headquarters of RAI just outside of Rome has all the charm of a maximum
security prison. A series rectangular concrete structures are
surrounded by high, electrified, barbed wire fence. Along one of those
fences, on the outside, is a street called via Ilaria Alpi.
Ilaria worked at RAI-3, in the news division, which is known as Tg3
(Telegiornale 3). It was her dream job. Each of Italy's television
stations has a political heritage. Raiuno, Raidue and Raitre, were
controlled at one time by the Christian Democrats, the Socialists and
the Communists respectively. Raitre was the smallest with the fewest
resources. In 1987 a man named Sandro Curzi was put in charge of Tg3.
Curzi was a well known leftist commentator in Italy and something of a
hero to Ilaria. He wanted to build Tg3 as a more even-handed
professional news organization, an organization made up of young
aggressive reporters who would do with their legs what the station
didn't have the money to do.
Curzi told me that he
thought most Italian journalists were lazy and cowardly, that they
practiced Grand Hotel journalism when they were abroad, and were
satisfied to read wire copy when they were home. Ilaria was everything
that Curzi wanted in a reporter. He had left Tg3 by the time she went
to Somalia, but the new directors of the organization maintained the
high opinion they had of Ilaria. Her life and death are still a
palpable presence in the halls of Tg3. Her colleagues will drop
anything to spend some time talking about her.
One of
RAI's journalists, Maurizio Torrealta is writing a book about Ilaria's
case. Like her parents, he believes that the key is in the final
interview with King Kong. And he thinks it has something to do with the
fishing boats that were hijacked off the coast of Bosasso.
When I met Torrealta he was carrying fat books full of official
testimony about the Ilaria Alpi case and the abuse and torture cases.
In part of that testimony, General Fiore, Italy's last commander in
Somalia says that his staff had plans for a military intervention to
recapture the fishing boats. We both agree that this attention to some
hijacked boats was strange; boats were hijacked all the time off the
Somali coast.
The faction leaders who controlled Bosasso
had an arrangement with the local militia. In exchange for their
"defense" of territorial fishing waters they are allowed to make their
own deals and demands with the companies operating the hijacked boats.
At the time, King Kong was negotiating the ransom that would be paid
for the ship.
Torrealta went back to interview King Kong
recently and asked him if he was afraid to talk about the situation
with the fishing boat. Yes, he answered. "Because I know that in
general, those companies involved in the fishing industry are also
involved in other activities - especially those with Italian
interests," he said. Torrealta asks King Kong if he told Ilaria
anything specific. King Kong hesitates; then says "I can't say.....I
don't know."
Torrealta pressed him harder: Is it possible Ilaria was killed because she knew there were arms aboard that ship?
This time King Kong answers, "It is quite possible, because it is
evident those ships carried military equipment for different factions
involved in the civil war."
After Ilaria and Miran's
death, some of their colleagues came to the Sahafi Hotel and took her
things away. They packed her TV equipment and her notebooks. They took
cash out of her duffel to pay the hotel bill. An inventory of her
possessions was taken onboard the Italian naval vessel, the Garibaldi.
That inventory included all of her notebooks, but not her missing
camera. Then her body was helicoptered back to the American morgue in
Mogadishu, which had refrigerators.
The following
morning a brief ceremony took place. The metal caskets were draped with
Italian flags; they received the military honors in the presence of the
Italian ambassador, the military chaplain, General Fiore and other
officers. The bodies were flown on a G-222 transport plane to Luxor. In
Luxor the coffins were switched to a DC-9 sent by the Italian
government and proceeded to Rome.
Sandro Curzi and
others who knew Ilaria's work habits said that she was a scrupulous
note-taker. Somewhere between Luxor and Rome the notebooks were taken.
On board the plane were members of the Italian military, journalists
from Tg3, RAI's general manager, Italian secret service, and members of
the diplomatic corps. None of those people was ever interrogated.
Things, after all, do get lost.
The last thing that
Georgio Alpi said to me when I left his apartment was that he now
suspected Giancarlo Marrocchino was somehow behind his daughter's
death. Back home in New York, I watch Carlos' video over and over again
of Giancarlo supervising the extraction of Ilaria's and Miran's bodies
from the Toyota pickup. He was the first person on the scene, which is
not surprising. North Mogadishu was his turf. And it's also not
surprising that he looks unruffled. Death was a way of life in
Mogadishu. Then Giancarlo says to the camera, "They were somewhere they
shouldn't have been." And I wonder if I'm listening to Giancarlo, the
protector of Italian journalists commenting that Ilaria should have
been using his bodyguards and cars, or if I'm listening to Giancarlo
the gunrunner saying that Ilaria shouldn't have been asking questions
about fishing boats in Bosasso. Suddenly I'm aware that this particular
street in Mogadishu never seemed that dangerous to me. I had driven
down it dozens of times before and never given it a second thought. I
returned the day after Ilaria's death, and many times after, feeling
perfectly safe and in control.
Dit geeft natuurlijk een erg ontluisterend beeld over vele zaken. Zo onder ander de manier waarop een bepaalde soort journalisten zich laat manipuleren, en de rol van bepaalde Europeanen tijdens de Somalische burgeroorlog waaraan trouwens ook onze Belgen hebben deelgenomen met de bekende beschuldigingen van martelingen als gevolg... maar één ding is duidelijk: er zijn dus niet alleen verliezers geweest. Sommigen hebben er duidelijk van geprofiteerd op de meest perfide manier om hun zaakjes te regelen...
een geërgerd tussendoortje: Wild Bill Hickock tegen Electrabel
Je vraagt je soms af of dit landje bestuurd wordt door sheriffs à la
Wild Bill Hickock of door rationeel denkende politici. Op het eerste
zicht kan de inval van een legertje speurders van de raad van
Mededinging in de lokelen van Electrabel en SPE lijken op een
verstandige daad. Iedereen heeft met de stroomproducenten wel een ei te
pellen en dat er gemanipuleerd wordt met de stroomprijzen is een
publiek geheim. Als er meer dan 80% van een product geproduceerd wordt
door twee spelers moet je al erg naïef zijn te geloven dat het spel
eerlijk wordt gespeeld. Z3eker niet als de kleinste volledig afhangt
van de grootste om aan goedkope energie te gertaken via de nucleaire
productie van de andere... MAAR wat er bij ons niet in kan is dat
men grijpt naar zulke methodes van invallen en dat alvorens de
discussie op te starten over de inbreng van de
Electriciteitsproducenten om het gigantiscghe gat te dichten in de
Belgische staatskas. We verklaren ons nader: Vermits de
prijsmanipulatie een structureel probleem is dat al ettelijke jaren
aansleept zou een verstandig politicus een structurele oplossing
nastreven. Niet dus. Veel machtsvertoon en spierballengerol. Dan zullen
we een tijdje niks horen. Zogezegd om het onderzoek zijn gang te laten
gaan en als er genoeg druk is gezet sterft alles een stille dood via
een dading of een stilzwijgende overeenkomst om wat sollen af te dragen
aan de lege staatskas. Probleem van de baan? Neen! Want diegene die de
dupe geweest is van de prijsmanipulatie wordt niet vergoed voàor de
geleden schade. Tenzij je het etalen van minder belastingen zou zien
als een schadeloosstelling. Maar zo zien wij het dus niet. Misschien
had een verstandige regering doodgewoon nooit het controlecomité voor
de gas en elektriciteit moeten afschaffen. dit fel gecontresteerde
orgaan had wel de bevoegdheid om de prijzen te controleren en deed dat
ook. Al was het een nogal ondoorzichtige instelling. Maar mits wat
aanpassingen en wat peer transparantie had dit zeer nuttig werk
geleverd zoals dat trouwens in het verleden het geval is geweest, al
weten we ook dat velen het hier nier met ons eens zullen zijn. Maar die
moeten onze eerdere bijdrage hierover maar eens lezen. Nu het werd
afgeschaft dank zij de voorbeeldige samenwerking van de groenen en de
rooien maar niets belet om de CREG met deze bevoegdheid opnieuw te
belasten. De energieregulator heeft deze prijscontrole immers nooit als
bevoegdheid gekregen en meer dan eens is ze daarom teruggefloeten
geweest wanneer ze wat commentaar durfde geven over de tarieven door de
producenten gesteund door rechtbanken die natuurlijk de wet moeten
laten naleven. En in die wet staat die bevoegdheid niet ingeschreven.
Dus is onze conclusie, hou op met dat hypocriet gedoe van
Far-West-praktijken en verander de wet. lGeef de CREG de bevoegdheid om
de energieprijzen te controleren en eventueel sancties te nemen. De
consument zal er alleen maar beter van worden... Wat er nu gebeurt is slechts een slechte show zonder te moeten raken aan de kern van de zaak...dit is politiek op zijn Van Quickenborns http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=N32FGMBV&word=electrabel
Huiszoeking bij Electrabel en SPE
woensdag 23 september 2009
Auteur:
(pse)
BRUSSEL - Electrabel en SPE zijn gisteren het doelwit geworden van de grootste huiszoekingsactie ooit van de Belgische mededingingsautoriteit.
De mededingingsautoriteit heeft vijftig onderzoekers gestuurd naar de
twee elektriciteitbedrijven om bewijzen te zoeken. Een groep van 35
klopte aan bij Electrabel, de rest bij SPE.
Het
doel is na te gaan of de aanbieders van elektriciteit op
groothandelsniveau op een kunstmatige manier de prijzen hoog houden om
zo de concurrentie op de energiemarkt af te blokken. Dat zou onder meer
gebeuren door het inhouden van productiecapaciteit.
Electrabel
en SPE zijn de twee grote elektriciteitsproducenten van ons land. De
twee samen controleren ruim tachtig procent van de Belgische
elektriciteitscentrales. De twee bedrijven deelden gisteren mee dat ze
hun volledige medewerking aan het onderzoek verlenen.
Bij
het Auditoraat voor de Mededinging sloten ze gisteren niet uit dat de
huiszoekingen meerdere dagen in beslag zullen nemen. Volgens
woordvoerder Bart Stulens mag niet verwacht worden dat de Belgische
mededingingsautoriteit op korte termijn de resultaten van haar
onderzoek zal neerleggen. Gezien de complexiteit van het dossier
zullen pas in de loop van 2010 conclusies getrokken kunnen worden',
verklaarde hij gisteren.
Dat het Auditoraat voor de
Mededinging de grote middelen inzet, is volgens Stulens perfect
verklaarbaar: Energie is een absolute prioriteit voor ons.' De
bevoegde minister, Vincent Van Quickenborne, heeft het over een
onderzoek van cruciaal belang'.
De huiszoekingen
komen niet echt onverwacht. Half juni liet de federale minister van
Energie weten dat de Belgische mededingingsautoriteit een onderzoek
moest voeren naar de vervalsing van de groothandelsprijzen voor
elektriciteit. Dat gebeurde nadat de Belgische energieregulator, de
Creg, had uitgepakt met een rapport over de prijsschommelingen op de
Belgische groothandelsmarkt voor elektriciteit. De Creg linkte toen
prijspieken aan de wijze waarop Electrabel zijn elektriciteitspark liet draaien of niet liet draaien.
Electrabel
en zijn topman Jean-Pierre Hansen reageerden furieus op de bevindingen
van de energieregulator. Temeer omdat de grootste elektriciteitsgroep
van ons land meteen aangewreven werd dat ze de elektriciteitsprijs had
gemanipuleerd en dat dit zeker 100 miljoen euro extrawinsten had
opgeleverd. Hansen drong toen zelf aan op een onderzoek door de
rechtbank of de Raad voor de Mededinging.
De mededingingsautoriteit zelf wijst erop dat ze niet gewacht heeft op het rapport van de Creg. Electrabel
kreeg gisteren te horen dat het onderzoek voortvloeit uit een klacht
die ingediend werd op 28 januari van dit jaar. Het gaat wellicht om een
klacht van de kleine onafhankelijke energieleverancier Lampiris.
De moord op Ilaria Alpi...een politiek verhaal... deel 1
Ook de naam geloezen van de Italiaanse Onderzoeksjournaliste van Rai 3,
Ilaria Alpi? Eigenaardig dat de maffia-informant haar ook aanwijst als
slachtoffer van een bestelde executie (zoals de film over haar reeds
suggereert) omdat ze te veel wist over de criminele banden tussen de
Mafia en de Italiaanse legerleiding. Haar ouders zijn gedurende al die
jaren blijven strijden om de waarheid achter haar dood aan het licht te
brengen en zij staan nu natuurlijk op de eerste rij om eindelijk de
ware toedracht te ontdekken. Hieronder het verhaal achter de moord op
Ilaria Alpi door een vriend en bevoorrecht getuige. Voor onze lezertjes
die nog ergens de hoop koesteren dat de (Italiaanse) socialisten beter
zijn dan de Berlusconi-coalitie...zij moeten dit eens zeer aandachtig
lezen...Het leest als een thriller, helaas is het de rauwe
werkelijkheid en het werpt een ander licht op de situatie in Somalië en
de piraterij in die gebieden. Maar daar hebben we reeds vroeger onze
versie over geschreven. Nu het verhaal van de moord op Ilaria Alpi :
Some people say she had information about the Italian military selling guns to the warlords.
Some say she had information about the torture and killing of Somali prisoners by Italian soldiers.
And now some people say she had information about al Qaeda in Somalia.
All I know is this:
Forty five minutes after I first met Ilaria Alpi, she was dead,
slumped in a puddle of her own blood in the back seat of a white Toyota
pickup truck.
We had spoken briefly inside the
high-walled compound of the Sahafi hotel, the journalists' hotel, in
Mogadishu. She told me she was a television correspondent from Italy
and had just returned from a town in northern Somalia, a place she
heard I knew well. But Ilaria had no need to introduce herself; I
already knew of her. She stood out in Mogadishu. She was a small,
serious 32-year old Italian reporter who fearlessly stuck her
microphone in the faces of UN officials, military commanders and Somali
warlords. While a lot of TV reporters spent more time fixing their hair
than studying the country, Ilaria made her name by working the streets,
using fluent Arabic and stubborn resolve to dig into places that few
other journalists saw.
Ilaria asked me if I'd have a free
moment to talk that evening. She seemed shy, almost apologetic about
imposing on my time. I assured her that it was no problem, and that I'd
be willing to talk with her whenever she wanted, even immediately if it
would help. She couldn't talk right then, she said. There was someplace
she needed to be.
I collected my crew, the driver and two
armed bodyguards who shadowed me every moment I was outside the hotel
compound, and we headed off to the northern part of the city. Ilaria
and her cameraman, Miran Hrovatin, climbed into their Toyota pickup
with a driver and gunman and also drove north. It was a quiet Sunday
afternoon in Somalia, just after lunch when a blanket of midday heat
keeps the sandy rubble-strewn streets of Mogadishu empty and menacing.
I set off on my rounds, trolling for stories and information. To that
end I dropped in at the home of a Somali friend, a young former
guerrilla fighter who from time to time passed along some valuable
intelligence. On this particular day he didn't have much to offer. His
sister served us tea in the shade and we were relaxing, talking about
nothing of consequence, when we heard the short bursts of gunfire. We
kept silent for a moment, listening to hear if the shooting was going
to escalate. But nothing more happened, and we didn't give it another
thought.
It wasn't until early evening when I returned to
the Sahafi that I heard the news. "It's Ilaria," my friend Carlos
Mavroleon said to me as I walked into the lobby. "They've killed
Ilaria."
Carlos, who was working as a cameraman for ABC
News, had run to the scene as soon as he heard the gunfire. He learned
that a Land Rover full of gunmen had cut in front of Ilaria's pickup in
North Mogadishu. Someone started shooting. Their driver and bodyguard
were unhurt. Carlos took me upstairs to his hotel room and showed me
what he had videotaped at the scene. In the video, the bodies are being
removed from the pickup truck and placed in a Land Cruiser owned by an
Italian resident of Mogadishu, a man who was known to everyone by his
first name, Giancarlo. Ilaria is wearing bright orange pants, and
Birkenstock sandals. Her loose white shirt is stained with blood, and
there is more blood smeared across her forehead and on her blond hair.
In the back of the Land Cruiser Ilaria looks like she is sleeping. One
of the Somalis who helped move the bodies hands Ilaria's notebook and a
pair of two-way radios to Giancarlo. And Giancarlo says simply, that
Ilaria and Miran were somewhere they shouldn't have been.
I
knew what we were going to do later that night. I was used to the
ritual by now. We gathered, about ten of us, in someone's hotel room
and poured tall glasses of whiskey, the sickened pallor of our faces
exaggerated by the wash of fluorescent light reflected off chalky white
walls. We sat until morning exchanging bits of information that we
hoped would add up to a reason, some determination about why our
colleagues were dead. It was important that each of us believe that
reasons existed. Ascribing a logic to death meant that measures could
be taken to avoid it. We could convince ourselves that hiring the right
security guards, driving on the right roads at the right times and
saying the right things would keep us safe. But we knew better.
There was no mystery to death here. We spent our days with hired
bodyguards travelling bombed out streets jammed with technicals - armed
vehicles carrying hungry, glassy-eyed teenagers with automatic weapons.
Any one of those kids could turn and pop you in a second, as easily as
he could spit. Not even the walls of the hotel provided real
protection. One reporter was shot in the leg during lunch. Another
stepped from the shower just as a round sailed through the concrete
outer wall and exploded through the porcelain stall.
But
that didn't stop us from looking for reasons behind Ilaria's death.
There was talk that she may have once fired a bodyguard who had then
taken revenge. That sort of thing happened a lot in Mogadishu. There
was no faster way to die here than to interfere with someone's
livelihood. One of us even suggested that Ilaria could have uncovered
some information that threatened one of the warlords or other powerful
people. That was a nice thought. Given the choice, any of us would have
picked assassination by evil international gunrunners to death at the
whim of a bored teenager.
I participated in the discussion
without ever believing her death was more than really bad luck. Ilaria
wasn't the first journalist to die in Somalia and she wouldn't be the
last. And after 15 years of covering stories in Africa I had lost what
little patience I had for conspiracy theories. All it takes is a few
missing pieces of information or inconsistencies in a large and complex
story for someone to start talking about the CIA or Mossad or the hand
of unnamed international forces.
Certainly there were
mysteries surrounding Ilaria's death: Several of her notebooks
disappeared after her body was loaded on a plane for Rome. A 35mm
camera she had with her was also missing. But that alone was no reason
to believe in a conspiracy. Things do get misplaced. Every loose end
can't be tied up. And, after all, this was Somalia.
Somalia had been in a state of anarchy since 1991 when its dictator of
two decades, Mohamed Siad Barre, was defeated by rebel armies led by
Mohamed Farah Aidid. When Aidid's troops poured into Mogadishu, Barre's
armies retreated south and west from Mogadishu toward the Kenya border.
As they fled, they destroyed the country's food supply, burning fields
and looting grain stores to slow the pursuit of Aidid's rebels. By the
time they were done, there wasn't much food left in southern Somalia.
The capital, Mogadishu, was reduced to rubble, and the country's grain
producing area was overrun by unruly militias. The aid groups who came
in from the West couldn't operate, and starvation began to spread. In
the summer of 1992, people in Europe and the U.S. began seeing the
pictures of starving Somali kids that resulted in Operation Restore
Hope and the U.S. Marines landing on the beaches of Mogadishu in
December of 1992.
By January of 1993, a multinational task
force had pretty much put an end to what was left of the famine. But
then they found themselves facing a much more difficult problem: the
heavily armed and uncompromising militias of Somalia's warlords. A
confrontation was inevitable. In June of 1993, the famous and ill-fated
hunt for Aidid began. It ended four months later, on October 3, 1993,
when 18 Americans were killed and the body of one of them was
videotaped as it was hog-tied and dragged through the dusty streets of
Mogadishu.
By March of 1994 Restore Hope was over. Western
peacekeeping troops were packing their bags and leaving the unfinished
job in the hands of darker-skinned soldiers from Malaysia, India, and
Pakistan. The press came in to cover that retreat. Ilaria Alpi was
among them. She was there to report on the withdrawal of Italian troops
when she died on March 21, 1994.
Over the next few years I
thought about Ilaria from time to time. Usually it was during a trip to
Mogadishu when I would stop at the place on the road where she was
killed. There were many such places scattered throughout Mogadishu,
where friends and colleagues had lost their lives: the spot where
photographer Dan Eldon was beaten to death by an angry mob; the
intersection where Kai Lincoln, a young U.N. worker, was gunned down by
bandits. I had only met Ilaria once, and briefly, and yet her death had
stuck with me. I pointed out the spot where she died to several people
who had never known her. In my mind I would trace the route of her
pick-up down the hill. I would see the point where the blue Land Rover
cut them off on the road, where the gunmen piled out. I almost thought
I could see the tire marks left over when Ilaria's driver slammed the
truck into reverse trying to back away.
In the Summer of
1997, I saw wire reports about photographs that were published in the
Italian magazine Panorama. One photo shows Italian soldiers attaching
electrodes to the testicles of a Somali prisoner who is tied to the
ground. In another, a Somali woman is being raped with the end of a
flare gun. The photos were taken by the Italian soldiers themselves,
peacekeepers recording their triumph for posterity.
I began
following the story. The publication of the photos forced the Italian
government to launch an inquiry. And that inquiry led to a diary kept
by an Italian policeman stationed in Somalia. (In Italy the police
overlap with the military.) The policeman, Francisco Aloi, wrote of
spending time with a young television journalist named Ilaria Alpi. He
wrote about how Ilaria had discovered some of the abuses and had gone
to the Italian commander in Somalia, General Bruno Loi and told him
that she would expose the abuses if he didn't do something about it.
The general reportedly told Ilaria that it was only a few isolated
cases that he would investigate and pursue. Months later, as the last
Italian troops were leaving Somalia, the crimes remained uninvestigated
and perpetrators remained unpunished. And Ilaria was preparing to do
her final report from Somalia.
I learned that the
controversy about Ilaria's death had never quite died in Italy. In
fact, the few loose ends that I was aware of had unraveled into a vast
tangle of conspiracy theories. According to various scenarios, Ilaria
was murdered because she had information about arms trafficking, toxic
waste dumping, or the selling of Somali children into slavery. All of
these conspiracy theories contained a common element: While the men who
pulled the triggers were Somali, the people who paid them, the ones who
wanted Ilaria dead, were Italian.
Chief among the conspiracy
theorists was Georgio Alpi, Ilaria's father, a well-known doctor in
Rome, and member of Italy's communist party. In the four years since
Ilaria's death, he had appeared on Italian television, lobbied
journalists, and had done everything he possibly could to keep stories
of Ilaria alive.
In January of 1998, in an attempt to
mollify Georgio Alpi and close the book on the rampant rumors, a group
of Somalis were escorted to Rome to give depositions against soldiers
who were accused of torture. And when one of those Somalis - a young
man named Hashi Omar Hassan - showed up at the police station he was
arrested, charged with Ilaria's murder. It appeared to me that the
Italians had taken their two outstanding issues in Somalia and tied
them up in one neat package which they were prepared to flush away. The
complete saga was reduced to this: The young Somali, Hashi Omar Hassan,
had been tortured by Italian troops and then gotten his revenge by
participating in the killing an Italian reporter. End of story.
But none of that made much sense to me or fit with the facts I had
collected right after Ilaria's killing or what I knew about Somalia. It
looked very much like a coverup and, as in other well-known cases, the
coverup was the most powerful explicit evidence of the existence of the
crime. And so I went to Rome to take a closer look at the investigation
and several things became clear to me for the first time: Ilaria's
death was not an act of random violence on a Mogadishu street. Somebody
wanted her dead. And she wasn't killed in midst of a wild gun battle.
She was assassinated, killed by a single shot fired from point blank
into the back of her head.
Next: Part 2, Conspiracy Theories
There are many details about his daughter's death that four years later
continue to keep Georgio Alpi awake at night. There is the fact that no
investigation was ever done at the crime scene. And then there was the
Italian military's refusal to rush medical assistance to Ilaria after
she was shot. And it breaks his heart that incompetent forensic work
has required that her body be exhumed, twice. But the thing that angers
him most is that he and his wife Luciana never really said goodbye to
Ilaria. When her body arrived back in Rome the family was told that
during the ambush she had been raked with automatic weapons fire. They
decided they didn't want to see her like that. So they never viewed the
body of their only child, never had the chance for that important rite
of closure. It was only after she was buried that they learned the
truth, learned that there was only a single, neat bullet hole in the
back of Ilaria's head. Ilaria & Miran Ilaria and Miram days before they were killed. Photo by A.Raffaele Ciriello
Why, her parents want to know, did the Italian government lie to them?
There is no satisfactory answer for them other than the obvious one:
The government and the military are covering up the real reasons for
their daughter's death.
Georgio and Luciana sit side by
side on the couch in their apartment on the outskirts of Rome. They
hold hands, and smoke cigarettes. Georgio is a small, wiry 74 year-old
with thick bushy eyebrows jet black hair and an intense chiseled face.
His lower lip quivers uncontrollably when he starts telling stories
about Ilaria. Luciana, 65, has short blonde hair and a solid robust
looking about her. Her voice is deep and gravelly.
Georgio and Luciana live in the apartment where Ilaria grew up. Her
room is more or less as she left it, even though she'd moved out, gone
to college, lived in Egypt for two and a half years and then gotten her
own apartment in with a friend in Rome after being hired by RAI, the
Italian state broadcasting corporation. There are photos of her
everywhere. Several show her wearing a red, hooded jacket, her blonde
hair tied in a pony tail. She clutches a microphone and peers into the
camera. The reports she sent back were saved on videotapes stacked
beside the Alpis' television.
Her parents admit that
they may have been overprotective of Ilaria, who as a child was quiet
and fragile. They speculate that Ilaria set out for remote areas of the
world in part to get away from their influcence, to proclaim her
independence. Georgio tells about how young Ilaria was too shy to even
ask for what she wanted in Rome's coffee bars. "Papa, tell them I want
a glass of water," she would say. When she was 13, Ilaria worked on her
school newspaper and decided she wanted to be a journalist. Georgio
bought her a present, a small tape recorder. As he tells this story he
begins to sob uncontrollably. Luciana's eyes turn red, and she comforts
her husband. Shy Ilaria took the tape recorder and went out into the
neighborhood interviewing news vendors about their business. It was a
pattern that seemed to hold in her adult life. She struck those who met
her as sweet and reserved. But as soon as she had a microphone and
camera with her she was aggressive, professional, and self assured. "So
self assured that she didn't have to be a bitch," was how one senior
military official compared her to other female reporters.
While many television reporters saw themselves as the stars of their
shows, Ilaria once complained to her editor in Rome that she wanted to
spend less time on camera. "Why should the viewers be looking at me
when I could be showing them another ten seconds of Somalia?"
Her parents and I watch some video of Ilaria, particularly her last
interview with a clan leader named Boqor (King) Musa. Ilaria is
interviewing Musa in the town of Bosasso, a relatively peaceful port
1,500 miles north of Mogadishu on the Gulf of Aden. Musa has a thick
gray beard and a lazy eye. Everyone knows him affectionately by his
nickname, King Kong.
Georgio Alpi turns to me and asks
if I know King Kong, and if so, what I think of him. I tell him that
the King is a decent fellow who spends his days at a hotel in Bosasso
watching CNN. In these days of warlords he doesn't wield a lot of
power, but he knows what's going on. Ilaria's discussion with King Kong
is fairly mundane. They're talking about development projects and the
like. Then she brings up the subject of arms trafficking. King Kong
hesitates, and Ilaria tells Miran to shut the camera off. With the
camera pointing away, but the sound still rolling you can hear King
Kong speak about things that "came from Rome, Brescia, or Torino."
Brescia is the arms manufacturing center of Italy. Then you can hear
the final words on the tape, from King Kong: "those people have much
power, contacts". Georgio thinks the answer to his daughter's death is
in that interview.
The one and only time I met Ilaria,
she had wanted to talk to me about Bosasso, and about King Kong.
Something had disturbed her that day. What was she after? What did she
want to know? The truth is, had I talked to Ilaria that night at The
Sahafi Hotel, there wouldn't have been much I could tell her. But I
might have found it curious that an Italian journalist in Mogadishu to
cover the departure of Italian troops would have found an important
reason to travel to Bosasso where there weren't any Italians.
Ilaria was on her fifth trip to Somalia. Miran was there for the first
time. The two of them caught a UN flight to Bosasso, and apparently
didn't tell anybody they were going. Several days after they left,
Italian journalists began asking the staff of the Sahafi hotel where
she was. Even the Italian ambassador to Somalia showed up at the Sahafi
wearing a flak jacket and helmet with an armed escort inquiring about
her whereabouts. The owner of the Sahafi, Mohamed Jirdeh Hussein, found
it curious that the ambassador would risk being in the streets at that
time at all. The hotel staff informed the ambassador that Ilaria had
gone to Bosasso.
She was due to arrive back in Mogadishu
on Saturday, March 20. The Italian military actually sent a few men to
meet her plane and escort her from the airfield. They were going to
advise her to spend the night on the Italian naval vessel, the
Garibaldi, which was anchored off of Mogadishu. (I smiled when I first
heard this. In a million years, even if we were under bombardment, the
U.S. military would never send an escort for a journalist. And most
U.S. journalists wouldn't have accepted one. We kept our distance from
the military, maintained our independence. But the Italians felt they
were all in it together.) Her plane arrived a day late, on Sunday at
about 12:30. Though her escorts could easily have found out that the
flight had been rescheduled, no one was there to meet her. So she and
Miran caught a lift to the Sahafi where they checked in and had lunch.
It was just after lunch when she and I spoke.
Ilaria
then phoned RAI in Rome and asked for some satellite time at around
7:00 p.m. so she could feed some video back. She said she had some good
footage. "We can speak about the story of the day later." The producer
remembers that Ilaria had something she really wanted to do. "I'm in a
hurry," she said. She then phoned her mother one last time.
At about 2:45 Ilaria and Miran left the Sahafi, heading across the
Green Line into North Mogadishu to the Amana Hotel where some Italian
journalists sometimes stayed. During the peacekeeping operation a feud
had opened up between the Italian contingent on one side and the U.S.
and UN on the other. In short, the Italians felt that they had been
dissed in Somalia. This was, after all, their former colony. They had a
100-year relationship with the place. But Operation Restore Hope was at
its core an American show. The top UN official was a former U.S. Navy
Admiral. The UN headquarters was located in the former U.S. embassy
compound south of the Green Line in territory that was controlled by
warlord Mohamed Farah Aidid. The Italians sequestered themselves north
of the Green Line in the area where the former Italian Embassy was and
which was controlled by warlord Ali Mahdi Mohamed. There they pouted
and sulked and took more than a little delight in the problems that the
Americans later encountered in the ill-fated hunt for Aidid.
The Italian peacekeeping strategy in Somalia - as it had been in
Lebanon before -was to make friends with everyone and stay out of the
line of fire. I recall standing with some Italian soldiers one day by
the Green Line, surrounded by rubble and barbed wire. The Italian
commander warned me to move on because, he said, there had been a
sniper in one of the buildings who was shooting at people. Why aren't
you afraid, I asked him. We have an arrangement with him, the commander
said. So the Italians made their separate peace with the forces that
controlled the North.
Part of that dynamic involved the
man everyone knew as Giancarlo. Giancarlo Marocchino, an Italian
citizen and 50-something trucking magnate from Genoa who had made his
home in Mogadishu since 1984 when he went into exile after being
indicted for tax evasion. He married a Somali woman from the clan that
now controls north Mogadishu, and settled in. If Giancarlo were to set
foot in Italy today he would be arrested, but in north Mogadishu he
became a good friend to, and important source of intelligence for, the
Italian military. The U.S. military, on the other hand, once, briefly,
had him thrown out of Somalia. U.S. intelligence was sure that
Giancarlo was getting rich selling guns to the warlords. At one point
an American intelligence officer suspected that weapons confiscated by
the Italian military were sold to Giancarlo who then reconditioned them
and sold them back on the streets.
During the 1980s,
Italy's socialists under Prime Minister Bettino Craxi seemingly turned
their entire government apparatus into a huge money laundering
operation - and their former colony of Somalia played a huge role in
that corruption. Trillions of lire were sent to the impoverished
country as "aid" and recycled back into the pockets of Italian
government officials and their cronies. (Some of this corruption came
to light in 1989 when Mohamed Farah Aidid - not yet a world famous
warlord - sued Craxi for 50 million lire that he says he was promised
as part of a kickback scheme.) The biggest scam aid projects in Somalia
were in the northeast, near Bosasso. One of those projects involved the
construction a first-rate highway built through the desert linking
Bosasso to Somalia's main road. One of the main beneficiaries of that
road, and of the slush fund around the project, was the man who was
very active in the area's trucking business, Giancarlo Marocchino.
During Operation Restore Hope, Giancarlo became a good friend to the
Italian journalists, many of whom stayed in his home and paid for his
protection. Giancarlo provided them with meals, cars, drivers, and
bodyguards. Several of the Italian journalists, however, refused to
stay with him. One of those journalists was Ilaria Alpi. She thought he
was a gun-running sleaze bag.
So Ilaria and Miran headed
north over the Green Line in their white pickup truck. Their driver was
named Ali and their bodyguard was a young kid named Mahamoud. In
retrospect, it clearly wasn't advisable to be traveling around
Mogadishu with only one gunman. At that time I was traveling with two,
some days with more. I rode in a sedan and had a pickup truck full of
gunners following me. Other journalists did likewise. We realized that
the pullout of the Western troops was making Somalis nervous.
While the public in Europe and the U.S. saw Operation Restore Hope as a
grand charitable gesture, the Somalis saw the thing in terms of money.
The UN, the charities and the press were pumping hundreds of thousands
of dollars a day, cash, American dollars, into the Mogadishu economy.
The foreigners living in Somalia had hired guards and drivers and
rented houses and cars for astronomical amounts of money. Each
journalist had an entire crew on his payroll. In addition, the presence
of the peacekeeping troops meant that Somali businessmen could continue
to operate. Somalia under the protection of the UN, but without
governmental authority, had become a haven for smugglers. Cigarettes,
for example were imported tax free (who was going to collect?) and sent
across the borders to Kenya and Ethiopia.
And foreign
boats came to fish Somalia's waters. Sometimes warlords were able to
extract tribute from them. Sometimes they just seized the ships. At the
time Ilaria was in Bosasso, the local militia had hijacked several
fishing ships that were being held for ransom just off the coast. One
ship in particular had attracted some attention at that time. It was a
ship that had been donated as Italian aid to the Somalis. It had an
Italian captain, two Italian officers and a Somali crew. Kidnapping and
hijacking were business as usual in Somalia.
With the
peacekeepers pulling out Somalis were aware that everything could
change. And we were aware that the end of the gravy train might be the
beginning of trouble.
People who knew Ilaria well said
that she might have become too comfortable in Mogadishu. She was well
known and popular among the Somali people, especially the women who she
spent time with and whose causes she championed. They had given her a
nickname (everyone in Somalia had a nickname), which translated to
"little smile." One of those causes was female genital mutilation.
Somali girls when they reach puberty undergo the rite of infibulation.
Their labia are sliced off and their vaginas are sewn up until their
wedding night when their husbands will crack the seal that guarantees
he's getting a virgin. As horrible as this is, few members of the
highly cynical Africa journalists corps thought it worth reporting on.
The custom is common enough in Africa and it's not news. It was news to
Ilaria, who was outraged and was naive enough, or idealistic enough, to
think that journalism could somehow make life better.
At
about 3 p.m. Ilaria and Miran arrived at the Amana hotel where the
correspondent for the Italian news agency (ANSA) was staying even
though she knew he wouldn't be there. The Amana is located on a
hillside on a quiet street near the former Italian embassy. Ali and
Mohamoud turned the truck around so it was pointing back down the hill
where they had come from. Across the street from the hotel was tea
stall, which was just a few benches in the shade where a woman boiled
tea on an open fire. A group of men in a blue Land Rover pulled up,
parked, and began drinking tea. They never got to finish it.
Only minutes after they went in, Ilaria and Miran walked out of the
hotel, climbed into their pickup and started down the hill. The seven
men from the Land Rover, quickly put their tea down, piled back into
their vehicle and overtook the pickup, cutting them off at the bottom
of the hill where the street intersected with a main road. Two men
jumped out of the Land Cruiser. And the shooting began.
That point is where all agreement about what happened ends and where
contradictory stories, some from the same witnesses begin.
Wij hebben vreselijk nieuws voor al onze
lezertjes die tijdens hun vakantie hun pootjes hebben gebaad in het
azuurblauwe water van de Middelandse Zee. Hopelijk is dit geluk niet te
beurt gevallen aan een meerderheid van onze lezertjes want anders
kunnen we d'r maar beter onmiddellijk mee ophouden. In elk geval raden
we jullie aan vanaf nu ofwel naar Hofstade Plage, De Beekse Bergen,
Plopsaland, Legoland, Scheveningen, Blankenberge te gaan of thuis te
blijven en naar de Kampioenen te kijken. Veel gezonder, beste vrienden! Zet
geen teen meer in dat vreselijke water dat Middelandse Zee noemt en
zeker niet in de buurt van Italië maar waarschijnlijk overal. Blijf
daar weg! Plant je tentharingen nog liever op een Waals gifstort,
desnoods op de Hoge Maey maar blijf weg van de blauwe vuinisbelt met de
fraaie plaatjes. Lees met ons mee want dit is spannender dan The
Godfather ! Merk vooral ook de rol op van de Italiaanse
authoriteiten.... Het gaat niet over de onderzeeër Kursk maar over het
schip de Cunsky...en vele anderen waarschijnlijk. Of hoe winstbejag een
bepaalde mensensoort zo gek maakt dat ze er geen graten in zien hun medemensen
te laten creperen samen met de rest van de natuur. Dat noemt zich dan
rationeel denkende wezens.... We beginnen in Italië maar we bezoeken
eveneens zeer exotische plekken maar dat is voor later..
Gepubliceerd:
14 september 2009 14:08
| Gewijzigd:
14 september 2009 14:08
Door onze correspondent
Rome, 14 sept. Met de vondst van een gezonken koopvaardijschip heeft de
Italiaanse justitie mogelijk een doorbraak gerealiseerd in een al jarenlang
lopend onderzoek.
Het vermoeden is dat de maffia in de jaren tachtig en negentig tientallen
schepen met radioactief en giftig afval in de Middellandse Zee heeft laten
zinken.
Afgelopen zaterdag werd het schip de Cunsky 300 kilometer ten zuiden van
Napels teruggevonden op een diepte van 487 meter onder de zeespiegel. Aan
boord 120 vaten, waarvan spoedig de inhoud wordt geanalyseerd.
Al in de jaren negentig deed justitie onderzoek naar de dumpingen. Officier
van Justitie Francesco Neri werd toen van hoger hand gedwongen zijn werk te
staken, omdat hij er niet in slaagde de afgezonken schepen terug te vinden.
Ik had alles verzameld, maar beschikte niet over de economische en technische
middelen om de schepen te zoeken, zegt hij vandaag in la Repubblica. We
werkten in een heel moeilijk klimaat. Men zei dat ik met een heksenjacht
bezig was. Neri deed onderzoek naar het verdwijnen van 180 schepen. Zijn
belangrijkste medewerker overleed op 38-jarige leeftijd aan een
hartinfarct, nadat hij een kopje koffie had gedronken in een wegrestaurant.
Neri gaat er van uit dat de Calabrese maffia, de ndranghetta, de schepen in
opdracht van derden liet zinken.
Het openbaar ministerie van Paola, in het Zuid-Italiaanse Calabrië, heropende
in 2004 de zoektocht naar de vaten, nadat een spijtoptant van de ndrangheta
begon te praten. Deze Francesco Fonti zegt het op zijn aanwijzingen
teruggevonden schip Cunsky te hebben afgezonken.
Milieuorganisatie Legambiente eist dat de gearchiveerde juridische onderzoeken
naar de dumpingen worden heropend. Ook wil zij dat er een crisisteam wordt
gevormd dat de ernst van de vervuilingen en de gevolgen voor de
volksgezondheid in kaart brengt.
International Eco-Mafia and an Ecological Catastrophe
The Nuclear Dump in the Mediterranean Sea
By MICHAEL LEONARDI
Now
being overshadowed by the deaths of 6 Italian soldiers in the growingly
unpopular war in Afghanistan, another deadly and sinister Tragedy is
brewing. In the beckoning blue waters of the Mediterranean Sea that
surround the Italian Peninsula and its islands, and which laps at the
coasts of 22 countries in Africa, Europe, the Middle East and Asia, a
hidden legacy of the Sea being used as a disposal site for radioactive
and other toxic wastes for over 20 years is beginning to come to light.
What some inside the halls of government are calling an international
catastrophe, runs the risk of being swept under the table once again by
an Italian Government that has been colluding and embroiled in this
ecological and public health disaster from its beginnings.
Dozens of ships, reportedly carrying cargos of what could be thousands
of barrels of radioactive and toxic wastes have been intentionally sunk
off the shores of Italy, Spain, Greece and as far away as Africa and
Asia, by the International Ecomafia led by Calabrias Ndrangheta
organized crime syndicate. This has taken place for over twenty years
and insiders in the Italian government and secret service have been
involved in covering it up. The first of these ships to be found,
thought to be called the Cunsky, has been photographed by a robot off
the coast of Cetraro, a medium sized town on the Tyrrheinan coast of
Calabria. Cancerous tumors and thyroid problems are highly prevalent
here and a growing epidemic all along the coasts of the Mediterranean
Sea. Certraro is a town known for its port by tourists all over the
world. Fish caught by the hundreds of fishemen that make their
livelihoods there are eaten throughout Italy and sold on the
International market.
The setting for this story is putting the spotlight on the south of
Italy and the regions of Calabria in the toe of the boot, Basilicata
above Calabria, Puglia in the heel, but also Greece and Spain with
repercussions for the entire Mediterranean basin. The facts of this
unfolding disaster have been documented by Greenpeace and Italys
leading environmental organization Legambiente dating back to the late
90s. Greenpeace has worked to trace the trail of large Cargo Ships
that have disappeared from international circulation. Between 32 and 41
such ships are thought to have been sunk in international waters
between Italy, Greece and Spain, but mostly along the Italian
coastlines. Then, in 2005, a mafia pentito (one who repents) named
Franceso Fonti testified of his involvement in the sinking of three
specific ships called the Cunsky, off Cetraro, the Yvonne A off the
coast of Maratea in Basilicata, and the Voriais Sporadais, said to be
off the coast of Metaponto in Basilicata on the Ionian Sea. All are
international tourist destinations with large fishing industries.
Last week a robot was sent down into the depths 11 kilometers off the
coast of Cetraro. There, the robot shot photos of the ship thought to
be the Cunsky, confirming the story of the Ndrangheta pentito and
striking a chord of alarm throughout Italy and the world. In the photos
drums like those used to transport and store radioactive and toxic
wastes can be distinguished.
Reports of up to 41 boats have now surfaced in the international media.
It is hoped that many of the barrels are still intact, but no one knows
for sure and it is still unclear what they contain. Traces of Mercury
and Cesnium 137 have recently been found near the town of Amantea in
Calabria further south of Cetraro by about 50 kilometers. Cesnium 137
is a radioactive byproduct of fission reactions that is highly soluble
in water and highly toxic, with a half-life of 30 years. This
contamination is believed to have come from another ship called the
Jolly Rosso that beached along the Calabrian shore in 1990. The cargo
of the Jolly Rosso was illegally dumped near Amantea on a hill along
the Oliva River. Amantea is a hotspot for tumors and ground temperature
around the contaminated area is said to be six degrees warmer than
normal. The population is demanding the truth and government action.
International cooperation is needed in order to find and remove the
sunken ships from the seabed. This will have to be an enormous and
unprecedented undertaking needing close monitoring by international
organizations, the European Union and the United Nations. For now Japan
has offered its assistance as a large sector of their tuna fishing is
done in the Mediterranean between the coast of Spain and Sardinia. A
very strong concern here is that past and current government ties to
the International Ecomafia may hinder efforts to fully investigate the
scope of this calamity or to swiftly initiate attempts to contain the
damage already caused. According to the pentito Fonti, he was in
contact with agents from the Italian secret service, SISMI, and
government officials in 1992 when he was involved in the sinking of
these ships.
Author and Italian parliament member Leoluca Orlando, stopping short of
blaming the government outright or any specific government officials,
said that people in the "political system" aided the criminal network.
"Can
you imagine that it is possible to happen without persons inside the
system, inside the political system, inside the bureaucracy, inside the
state, not being connected with these criminals?" he said. "I am sure
that inside the official system there are friends, there are persons
who have protected this form of criminality."
Francesco Neri, an official working with the Calabian anti-mafia
directorate, said that it is unclear who wanted to dispose of these
wastes, but that this would be part of their investigation. The pentito
Fonti stated that wastes that he dealt with came from Norway, France,
Germany and the United States.
Ilaria Alpi was a Journalist who was following the trail of arms and
toxic garbage trafficking from Italy to Somalia. She worked for Italian
public television station Rai. In 1994 she and her camera man Miran
Hrovatin were gunned down and killed in Mogadishu under mysterious
circumstances. Many here believe, including the Mafia pentito Fonti,
that she was killed because she learned too much about the collusion
between the Mafia and Italian military.
I have lived in Calabria for almost two years with my wife and
beautiful 14 month baby Gaia Valmaree, who was named in honor of both
our mother Earth and my own mother. Upon our return from a visit to the
toxic cities of Toledo and Detroit, we were alarmed and shocked to
learn that the Tyrrhenian sea, which Gaia has been bathing in since her
birth, has been intentionally poisoned with radioactive and other
highly toxic wastes for over twenty years. How shocked and dismayed we
were to discover that government officials have known about it all
along. And how enraged we are that a journalist has been killed,
possibly for trying to reveal the truth about the disposal of waste by
the international Ecomafia and their colluding government and corporate
interests.
Michael Leonardi
currently lives in Calabria. He teaches English at the University of
Calabria in Cosenza and at the Vocational Highschool in Maratea for
training hotel and restaurant workers. He can be reached at mikeleonardi@hotmail.com
Mafia turncoat says nuclear dump funds deposited in Malta
An Italian mafia turncoat testifying about the dumping of nuclear
and toxic waste in the Mediterranean Sea said that Malta was one of
three countries where the criminal organisation deposited money coming
from illegal operations.
A former member of the Calabrian Mafia (ndrangheta),
Francesco Fonti admitted in front of an Italian judge that the criminal
organisation had sunk ships carrying nuclear and toxic waste in the
Mediterranean Sea in the 1980s and 1990s.
The accusations are not new but in the past judges had always
archived suspect cases because no proof was ever provided of the sunken
ships. However, this changed last Saturday when a submersible robot
discovered the wreck of a ship that went down in 1992 with 120 drums of
toxic waste. The drums were also visible at a depth of 487 metres.
Mr Fonti admitted he had sunk the cargo ship Cunsky off the Cosenza coast after loading its bow with explosives.
In an interview yesterday on Rainews 24, Mr Fonti said the Mafia was
paid good money for running the dumping operation. He alleged that the
money than found its way to Switzerland, Cyprus and Malta, without
elaborating.
Italian environment group Legambiente said there were
between 40 and 100 suspect cases between 1985 and 1995 of ships laden
with nuclear and toxic waste that mysteriously sunk in the
Mediterraneans deepest points. In each of the cases, the ships never
launched a May-day signal and the crew mysteriously disappeared.
The more notable cases include the Maltese-registered cargo vessel
Anni, which sank in 1989 off the Ravenna coast in international waters.
Other ships include the Nikos I that vanished in 1985 during a
voyage that started in La Spezia for Lome in Togo and sank somewhere
between Lebanon and Greece.
Another ship, the Mikigan, sank in the Tyrrhenian Sea in 1986 while carrying suspect cargo.
However, it was the sinking of the Rigel in September 1987 that ignited Legambientes suspicions and which led to the first judicial investigation into the matter.
The recent discovery of toxic cargo in the depths of the
Mediterranean Sea is expected to prompt a re-opening of archived
judicial cases.
Re-opening the cases was important to establish who was responsible
for the illegal dumping and to monitor the sea contamination, which
could be dangerous for human health and the ecosystems, Nuccio Barilla
of Legambiente Calabria was quoted as saying.
Met de teletijdsmachine een beetje terugkeren naar de jaren tachtig en negentig. We trekken
naar het door een verschrikkelijke burgeroorlog geteisterde Libanon. En
kijk we vinden de Cunsky terug in een waar
horrorverhaal. Blijkbaar ruilden bepaalde gewapende groepen "de opslag" van zwaar
toxisch afval tegen wapens ...hier het vervolgverhaal waarin duidelijk wordt dat de Maffia dat niet alleen gedaan heeft...
GREENPEACE URGES BEIRUT GOVERNMENT: ASK ITALY TO RETURN ALL TOXIC WASTE STILL IN LEBANON
Beirut, Lebanon, May 12, 1995 (GP)-Greenpeace today urged the Lebanese government to officially ask Italy to return toxic waste an Italian company dumped in Lebanon in 1987. Despite promises made by the Italian government in 1988 that all the wastes would be returned, only a small amount of the 2,411 tons of toxic waste was shipped out of Beirut in 1988/89, while the rest remained in Lebanon's soil and waters.
"Greenpeace calls upon the Lebanese government to demand that the Italian government fulfill its 1988 promise and return all the toxic waste to Italy," Fouad Hamdan, Lebanon Campaigner for Greenpeace's Mediterranean Office, said at a press conference in Beirut today.
A day earlier in Larnaca, Cyprus, Greenpeace released a report which reveals that despite claims by Italy to the contrary, most of the toxic waste exported from Italy and dumped in Lebanon in 1987, still lies on Lebanese soil or in Lebanese waters.
"Authorities were hoping that the scandal would be forgotten in time," Hamdan said. "But toxic waste does not forget and we cannot forget. Unless action is taken, the poisons will continue to threaten the Lebanese environment and public health."
"Italy must take full responsibility. It has a moral obligation to organize and finance a safe recovery of the remaining waste and returning them to Italy for safe storage. Contaminated land in Lebanon must be rehabilitated and Lebanese citizens indemnified if proven victims of the waste," he said.
The deadly shipment from Italy contained a cocktail of hazardous chemicals: the explosive substance nitrocellulose; outdated adhesives, pesticides, solvent wastes, outdated pharmaceuticals, oil residues and toxic heavy metals including lead, mercury, arsenic and cadmium; chlorinated compounds including PCBs. Some of the barrels contained extremely high concentrations of dioxin. In 1987, the Italian company "Jelly Wax" shipped about 15,800 barrels and 20 containers full of these highly toxic wastes to Lebanon. "Jelly Wax" took advantage of the civil war and the state of anarchy in Lebanon that ended after 15 years in 1990. The now disbanded right-wing militia "Lebanese Forces" allowed the transaction and supervised it. The waste dumping scandal became one of the biggest environmental scandals of the late 1980's and helped to foster the creation of the Basel Convention in 1989, an international treaty designed to control and prohibit "waste tourism", as well as an agreement in the Mediterranean region to ban waste trade within the Barcelona Convention.
When the criminal deal became known, a public outrcy in Lebanon and internationally forced the Italian government to promise, in 1988, to return all the toxics involved back to Italy. Greenpeace learnt of four ships which had been sent to pick up the waste and return it to Italy.
But according to Greenpeace research, only the toxic contents of 5,500 barrels were loaded in 9,500 new barrels aboard the ships at Beirut Port in 1988. More than 10,000 barrels and the contents of many containers remained in Lebanon, dumped in the Kisrwan mountains or along its shores.
Some of the remaining waste was subsequently used as fertilizer, pesticide or as so-called raw material to produce paints or foam mattresses, the report says. Many barrels were burned in the open air. Others were dumped in the Kisrwan mountains east of Beirut. Ground waters are threatened with contamination by buried toxic wastes. In some cases barrels were emptied and sold to people to store in them petrol, water or food.
In 1989, Italian officials claimed that all the waste had been returned on board one ship, the "Jolly Rosso". In February 1995, the Italian Ambassador in Lebanon, Mr. Carlo Calia, repeated that claim. However the Greenpeace report provides extensive evidence which contradicts this claim and gives details of the fate of the three other mystery ships which dissappeared, never returning to Italy: the "Vorais Sporiades", "Cunski" and the "Yvonne".
According to research, the "Yvonne" was probably sunk in the Mediterranean Sea. The report also names some of the sites in Lebanon where the toxic waste still lies buried: Uyun al- Siman, Shan-Nair and Sahel Alma in the Kisrwan Mountains; Qarantina and Burj Hammud, east of Beirut.
"Rich industrialised countries like Italy bear the moral, political and legal responsibility to ensure that their wastes are never exported to poorer nations. If such export does take place, they must investigate, condemn and rectify the situation immediately and not hide behind a veil of professed ignorance," Hamdan said.
In November 1994, Greenpeace activists took samples from barrels of waste stored at Beirut Port. The barrels had been found recently in the Kisrwan mountains. The test results showed that solid waste contained heavy metals, hydrocarbons from oil residues and chlorinated substances like HCBD, a highly toxic chemical that causes neurological damage and damages the kidney, and is a suspected carcinogen. The origin of this waste could be part of the Italian dumping scheme.
Waste trade and dumping in the Mediterranean region is a continuing epedemic. Greenpeace calls on all countries of the Mediterranean region to adopt without further delay the waste trade protocol of the Barcelona Convention which will ban the trade in hazardous wastes from European Union (EU) countries to non-EU countries.
For more information please call:
Fouad Hamdan, Lebanon Campaigner, Greenpeace Mediterranean Office, in Beirut, Tel ++961-1-631031; Mario Damato, Coordinator,Greenpeace Mediterranean Office,in Malta, Tel ++356-803484, Fax ++356-803485; Melini Morzaria, Press Officer, Greenpeace Communications, in London, Tel ++44-71-8330600, Fax ++44-71-8376606.
Attention TV and print editors: You can order Beta-SP shots and color photographs of the sampling action at Beirut Port in November 1994 from the Mediterranean Office or from Greenpeace Communications.
In
sommige teksten duiken eveneens de namen op van beruchte afvalfirma's
zoals Jelly Wax en Ecomar...Wij vrezen dat met het
eventuele bergen van de Cunski en de andere gifschepen nog heel wat
ander toxisch afval naar boven zal komen. De links tussen wapensmokkel naar
allerlei duistere oorlogsgebieden zoals Libanon, Somalië en Nigeria
zijn er. Wie verschuilt zich achter dergelijke walgelijke praktijken?
Wij weten het niet maar het zijn machtige vijanden met hele lange armen
en blijkbaar afschuwelijk efficiënt....maar daar geven we jullie morgen
een voorbeeld van ....
Maar dit is pas het topje van de beruchte ijsberg, zeker weten...
The United States Department of Justice has once again made a mockery of its lofty and pretentious title.
After releasing an original and continuing disciple of death cult
leader Charles Manson who attempted to shoot President Gerald Ford, an
admitted Croatian terrorist, and another attempted assassin of
President Ford under the mandatory 30-year parole law, the U.S. Parole
Commission deemed that my release would promote disrespect for the
law.
If only the federal government would have respected its own laws, not
to mention the treaties that are, under the U.S. Constitution, the
supreme law of the land, I would never have been convicted nor forced
to spend more than half my life in captivity. Not to mention the fact
that every law in this country was created without the consent of
Native peoples and is applied unequally at our expense. If nothing
else, my experience should raise serious questions about the FBI's
supposed jurisdiction in Indian Country.
The parole commission's phrase was lifted from soon-to-be former U.S.
Attorney Drew Wrigley, who apparently hopes to ride with the FBI
cavalry into the office of North Dakota governor. In this Wrigley is
following in the footsteps of William Janklow, who built his political
career on his reputation as an Indian fighter, moving on up from tribal
attorney (and alleged rapist of a Native minor) to state attorney
general, South Dakota governor, and U.S. Congressman. Some might recall
that Janklow claimed responsibility for dissuading President Clinton
from pardoning me before he was convicted of manslaughter. Janklow's
historical predecessor, George Armstrong Custer, similarly hoped that a
glorious massacre of the Sioux would propel him to the White House, and
we all know what happened to him.
Unlike the barbarians that bay for my blood in the corridors of power,
however, Native people are true humanitarians who pray for our enemies.
Yet we must be realistic enough to organize for our own freedom and
equality as nations. We constitute 5% of the population of North Dakota
and 10% of South Dakota and we could utilize that influence to promote
our own power on the reservations, where our focus should be. If we
organized as a voting bloc, we could defeat the entire premise of the
competition between the Dakotas as to which is the most racist. In the
1970s we were forced to take up arms to affirm our right to survival
and self-defense, but today the war is one of ideas. We must now stand
up to armed oppression and colonization with our bodies and our minds.
International law is on our side.
Given the complexion of the three recent federal parolees, it might
seem that my greatest crime was being Indian. But the truth is that my
gravest offense is my innocence. In Iran, political prisoners are
occasionally released if they confess to the ridiculous charges on
which they are dragged into court, in order to discredit and intimidate
them and other like-minded citizens. The FBI and its mouthpieces have
suggested the same, as did the parole commission in 1993, when it ruled
that my refusal to confess was grounds for denial of parole.
To claim innocence is to suggest that the government is wrong, if not
guilty itself. The American judicial system is set up so that the
defendant is not punished for the crime itself, but for refusing to
accept whatever plea arrangement is offered and for daring to compel
the judicial system to grant the accused the right to right to rebut
the charges leveled by the state in an actual trial. Such insolence is
punished invariably with prosecution requests for the steepest possible
sentence, if not an upward departure from sentencing guidelines that
are being gradually discarded, along with the possibility of parole.
As much as non-Natives might hate Indians, we are all in the same boat.
To attempt to emulate this system in tribal government is pitiful, to
say the least.
It was only this year, in the Troy Davis, case, that the U.S. Supreme
Court recognized innocence as a legitimate legal defense. Like the
witnesses that were coerced into testifying against me, those that
testified against Davis renounced their statements, yet Davis was very
nearly put to death. I might have been executed myself by now, had not
the government of Canada required a waiver of the death penalty as a
condition of extradition.
The old order is aptly represented by Supreme Court Justice Antonin
Scalia, who stated in his dissenting opinion in the Davis case, This
Court has never held that the Constitution forbids the execution of a
convicted defendant who has had a full and fair trial but is later able
to convince a habeas court that he is 'actually' innocent. Quite to the
contrary, we have repeatedly left that question unresolved, while
expressing considerable doubt that any claim based on alleged 'actual
innocence' is constitutionally cognizable.
The esteemed Senator from North Dakota, Byron Dorgan, who is now the
chairman of the Senate Committee on Indian Affairs, used much the same
reasoning in writing that our legal system has found Leonard Peltier
guilty of the crime for which he was charged. I have reviewed the
material from the trial, and I believe the verdict was fair and just.
It is a bizarre and incomprehensible statement to Natives, as well it
should be, that innocence and guilt is a mere legal status, not
necessarily rooted in material fact. It is a truism that all political
prisoners were convicted of the crimes for which they were charged.
The truth is the government wants me to falsely confess in order to
validate a rather sloppy frame-up operation, one whose exposure would
open the door to an investigation of the United States' role in
training and equipping goon squads to suppress a grassroots movement on
Pine Ridge against a puppet dictatorship.
In America, there can by definition be no political prisoners, only
those duly judged guilty in a court of law. It is deemed too
controversial to even publicly contemplate that the federal government
might fabricate and suppress evidence to defeat those deemed political
enemies. But it is a demonstrable fact at every stage of my case.
I am Barack Obama's political prisoner now, and I hope and pray that he
will adhere to the ideals that impelled him to run for president. But
as Obama himself would acknowledge, if we are expecting him to solve
our problems, we missed the point of his campaign. Only by organizing
in our own communities and pressuring our supposed leaders can we bring
about the changes that we all so desperately need. Please support the Leonard Peltier Defense Offense Committee in our effort to hold the United States government to its own words.
I thank you all who have stood by me all these years, but to name
anyone would be to exclude many more. We must never lose hope in our
struggle for freedom.
In the Spirit of Crazy Horse,
Leonard Peltier
Leonard Peltier #89637-132
USP-Lewisburg
US Penitentiary
PO Box 1000
Lewisburg, PA 17837
Leonard Peltier. Deze naam zal de meeste van onze lezertjes totaal
onbekend in de oren klinken dus enige uitleg is hier op zijn plaats.
Wie is Leonard Peltier die al sinds 1977 in een Amerikaanse gevangenis
zit en die wel eens de Amerikaanse Nelson Mandela wordt genoemd? De
niet meer zo jonge lezertjes herinneren zich misschien nog de
historische bezetting van Wounded Knee in de jaren zeventig van vorige
eeuw door de Native American Movement. In de beste Amerikaanse traditie
werd hieraan een eind gemaakt...en het was niet gedaan. Hier volgt nog een staartje dat meer en meer een angel dreigt te worden... Wiki brengt raad:
Zo werd Peltier door Canada
uitgeleverd op basis van valse getuigenverklaringen - zoals de
autoriteiten inmiddels hebben toegegeven. Tijdens de rechtszaak, zo
bleek later, hield de FBI belangrijk ontlastend bewijsmateriaal achter,
intimideerde en manipuleerde getuigen en fabriceerde belastend
bewijsmateriaal. Maar de handelingen van de FBI bleken voor de rechter
onvoldoende reden om de rechtszaak te heropenen. Ook het naderhand
toegeven van de openbare aanklager "niet te weten wie de agenten heeft
gedood" en het verzoek van Amnesty International de rechtszaak te
heropenen, kon de rechter niet op andere gedachten brengen.
In november 1993 diende Peltier een gratieverzoek bij President Clinton. Dit gratieverzoek werd gesteund door het Europees Parlement,
dat op initiatief van de Leonard Peltier Stichting in december 1994 een
resolutie aannam. Verder plaatste het parlement grote vraagtekens bij
de veroordeling van Peltier en verzocht eveneens "om instelling van een
onderzoek naar de juridische onregelmatigheden". Het gratieverzoek werd
door Clinton, mede onder zware druk van de FBI, vlak voor de
inauguratie van George W. Bush genegeerd. Het gratieverzoek is heden nog steeds "open" en de Amerikaanse president zou dit alsnog kunnen inwilligen. In juli 2005 werd Peltier van de gevangenis in Leavenworth (Kansas) overgeplaatst naar de US Penitentiary in Lewisburg (Pennsylvania).
In Nederland heeft de gemeenteraad van Groningen in juni 1993 een resolutie aangenomen, gericht aan de President van de Verenigde Staten.
Daarin werd aangedrongen op strafverkorting en werd verzocht een
onderzoek in te stellen naar gerechtelijke onjuistheden. In 1994 nam
het Europees Parlement een resolutie aan met dezelfde eisen. In 1997 volgde een zelfde resolutie van het Belgisch Parlement. Zowel het Europees als Belgisch Parlement adopteerden een follow-up resolutie in respektievelijk 1999 en 2000. Het Italiaans Parlement nam een resolutie aan in 1998 met de vraag de eisen van de eerste E.P. resolutie te respecteren.
Op 26 juni 1975
betraden twee FBI-agenten, Jack Coler en Ron Williams, het reservaat Jumping
Bull Ranch-Pine Ridge Reservation-South Dakota, zogezegd om een jonge Indiaan te
arresteren die ze aan het stuur van een rode pick-up hadden gezien. Een groot
aantal aanhangers van de American Indian Movement (AIM) kampeerden toen op het
eigendom. Er brak een vuurgevecht uit waarbij een gezin met kleine kinderen tot
in de vuurlinie werd gedreven. De meer dan 30 aanwezige mannen, vrouwen en
kinderen, omsingeld door meer dan 150 FBI-agenten, SWAT-politieteamleden,
BIA-politie en locale politietroepen, ontsnapten nauwelijks aan de regen van
kogels. Toen het vuurgevecht ten einde was, lag de Indiaan Joe Stuntz levenloos
op de grond. Zijn dood is nooit onderzocht geweest. De FBI-agenten Coler en
Williams waren eveneens omgekomen. Ze waren tijdens het vuurgevecht gewond
geraakt en dan van vlakbij door het hoofd geschoten. De dader is nog steeds
onbekend. De moord op Stuntz en de twee agenten is, zowel voor de mannen als
voor hun families, een absolute tragedie. Toch zijn een oneerlijk proces en een
gevangenisstraf van 2 x levenslang voor een onschuldig man eveneens
onaanvaardbaar.
In zijn brief van 18
April 1991 naar senator Inouye merkte rechter Heaney van het Eight Circuit Court
of Appeals het volgende op : Het is mogelijk dat de jury Leonard Peltier zou
hebben vrijgesproken, mochten er niet zoveel documenten en gegevens onterecht
achtergehouden geweest zijn voor de verdediging. Die gegevens hadden kunnen
gebruikt worden om de inconsistenties in het pleidooi van de regering te
accentueren
Leonard Peltier werd
uit Canada uitgewezen op basis van een verklaring ondertekend door Myrtle Poor
Bear, een Indiaanse vrouw waarvan geweten was dat ze ernstige mentale problemen
had. Later bekende die vrouw dat ze, geterroriseerd en onder druk gezet door
FBI-agenten, een valse getuigenis had afgelegd.
Er werd ook
essentiële ballistische informatie achtergehouden voor de verdediging, zodat
geen sprake kon zijn van een eerlijk proces. Dankzij de 'Freedom of Information
Act' werden later gedeeltes van die informatie vrijgegeven. In het bijzonder was
er op het proces de getuigenis van Evan Hodge, ballistisch expert van de FBI.
Hij had een extractie spoortest uitgevoerd en onderzocht of de .223 kogelhulzen,
die gevonden waren naast de politiewagen, bij Leonard Peltiers AR-geweer
hoorden. Een ballistisch rapport van de FBI toonde echter aan dat dhr. Hodge de
patroonhulzen al veel eerder had getest, in oktober 1975, waaruit toen bleek dat
geen enkele huls bij het zogezegde wapen van Peltier hoorde.
Het hof duldde niet
dat Peltiers jury iets te weten kwam over de gebruikelijke FBI-praktijken in
gelijkaardige zaken zoals het gebruik van valse getuigenissen en de intimidatie
van getuigen. Zo was de jury niet in staat om de getuigenissen van de aanklager
correct te evalueren. Nog steeds worden ongeveer 6.000 FBI-documenten volledig
en 5.000 gedeeltelijk achtergehouden voor Leonard Peltier. Deze situatie schendt
zijn recht op toegang tot het rechtssysteem en op een eerlijk proces. Peltier
heeft veel langer in de gevangenis gezeten dan anderen in gelijkaardige
rechtszaken vooraleer ze voorwaardelijk vrijgelaten worden. Toch maakte de
Unites States Parole Commission duidelijk dat ze een voorwaardelijke vrijlating
nog niet eens zal overwegen tot in het jaar 2008, zo'n zes jaar na de datum die
het Congres heeft vastgelegd voor de afschaffing van de Parole Board.
Talrijke
internationaal erkende mensenrechtenorganisaties, zoals Amnesty International,
en burgerrechtenorganisaties eisen de onmiddellijke en onvoorwaardelijke
vrijlating van Leonard Peltier.
In de zaak Leonard
Peltier nam het Europees Parlement resoluties aan op 15.12.1994 en 11.02.1999;
het Belgisch Parlement op 13.03.1997 en 29.06.2000, het Italiaans Parlement op
18.04.1998.
Misschien
wordt het eens tijd dat het Belgisch Parlement wat aan geheugentraining
doet of het Vlaams Parlement misschien
daar spreken ze zo graag over de verdrukte volkeren....t'is maar een
hint....
Ondertussen vernemen we dat er geen herziening komt van zijn proces voor 2024! Tenzij Obama een geste zou doen....maar liefst niet de zelfde als Clinton.
COMMUNIQUÉ DE PRESSE
Pas de libération conditionnelle pour le prisonnier politique amérindien Leonard Peltier, mais que va faire Obama ?
Le Comité de solidarité avec les Indiens des Amériques
(CSIA-Nitassinan), ONG française de défense des droits des peuples
autochtones, sinsurge contre la décision de la Commission des
libérations conditionnelles des États-Unis de ne pas libérer le
prisonnier politique amérindien Leonard Peltier, militant de lAmerican
Indian Movement (AIM) qui est incarcéré depuis trente-trois ans dans
une prison fédérale. La Commission des libérations conditionnelles a
annoncé arbitrairement, le 20 août dernier, que le prochain réexamen de
son cas sera programmé en 2024 (Leonard Peltier aura alors
soixante-dix-neuf ans).
Amnesty International, qui réclame depuis de nombreuses
années la libération de Leonard Peltier, a également fait part de sa
déception devant cette décision négative. "Cest en accordant à Leonard
Peltier une libération conditionnelle que lon servirait au mieux la
justice, a déclaré Angela Wright, chercheuse dAmnesty International
aux États-Unis. Compte tenu des questions qui se posent autour de sa
condamnation, et vu que les recours en appel devant les tribunaux sont
épuisés depuis longtemps et quil a déjà passé plus de trente-deux
années en prison, nous prions instamment le Comité des libérations
conditionnelles de revenir sur sa décision."
La prochaine bataille sera donc la demande de grâce
présidentielle au président Obama... En janvier 2001, le président Bill
Clinton, malgré ses promesses, na pas eu le courage politique de lui
rendre sa liberté, en évitant de lui accorder une grâce le dernier jour
de son mandat en raison des pressions du FBI sur cette affaire.
Aujourdhui, la communauté amérindienne, comme toutes les autres
minorités aux États-Unis, attend des signes de véritables changements,
notamment la fin des discriminations raciales et sociales, ainsi quune
justice équitable pour tous. Betty Ann Solano, sur de Leonard Peltier
et directrice de son Comité de défense (le Leonard Peltier
Defense/Offense Committee) a récemment lancé un appel émouvant au
président Obama : "Nous [Amérindiens] avons besoin de guérir les
blessures du passé qui nous ont été infligées par le gouvernement
américain. Président Obama, en accordant votre grâce à mon frère, vous
serez reconnu comme celui qui aura su faire le premier pas vers la paix
et la réconciliation avec nos communautés." Pour lancer la campagne
pour la grâce présidentielle et montrer la détermination des
autochtones des États-Unis de voir Leonard Peltier libre, un chef
spirituel amérindien, Ben Carnes (Choctaw dOklahoma), a entamé le 5
septembre un jeûne devant la Maison Blanche à Washington DC.
Le 12 septembre prochain, Leonard Peltier va avoir
soixante-quatre ans. Bien quinnocent, il aura passé injustement plus
de la moitié de sa vie en prison. Cest pour cela quil ne faut pas
loublier.
En France aussi plusieurs initiatives en faveur de
Leonard Peltier vont se succéder : compilation de soutien avec de
nombreux artistes, conférences et tournées de représentants
amérindiens, etc., sans oublier les rassemblements tous les mercredis
devant le consulat des États-Unis à Paris, au côté de celles et ceux
qui luttent pour la libération du journaliste africain-américain, Mumia
Abu-Jamal.
Voor onze aandachtige lezertjes wringen we ons in de
eigenaardigste bochten, is er geen inspanning te veel en wilolen we ons
volledig opofferen opdat ze wat meer inzicht krijgen in onze
ingewikkelde jungle. Wij verrassen jullie dus met dit tweede deel over
de rellen in Molenbeek. Dit tweede deel sluit NAADLOOS aan bij ons
eerste deel. Het eerste deel waarin we jullie wat duidelijkheid wilden
verschaffen in de zieleroerselen van de jeugd uit de betrokken
relwijken. Het tweede deel verschaft jullie nu wat meer duidelijkheid
over de zieleroerselen van de politiemannen en hun sympathisanten die
de zelfde rellen vanuit een enigszins ander perspectief bekijken. Hun
Frans is grammaticaal sterker en dus zeker even duidelijk verstaanbaar.
Sommigen voelen zich zelfs gemotiveerd om Nederlands te leren omdat het
in Vlaanderen beter zou zijn... Om de objectiviteit van onze
bijdrage over de Molenbeekse rellen optimaal te verzekeren, onthouden
we ons van elke commentaar. We zijn er echter van overtuigd dat onze
aandachtige lezertjes er zullen in slagen om zich een eigen mening te
vormen. Een mening die hopelijk na lectuur van onze twee bijdragen,
iets genuanceerder zal zijn dan deze weergegeven in de grote media... en lees aandachtig beide pagina's ...in de printversie geeft dit onderstaand resultaat:
PoliceNet Forums _ Press _ Six policiers blessés dans des échauffourées à Molenbeek 17/09/2009
Écrit par : look@21 18 Sep 2009, 07:40
<h4
class="chapeau">Six policiers ont été blessés jeudi soir dans des
échauffourées sur le territoire de la commune de Molenbeek-Saint-Jean.
La police a eu maille à partir avec des jeunes de la commune après
avoir interpellé un jeune de 14 ans. Une centaine de policiers ont été
mobilisés pour rétablir le calme. </h4> Il sagit de deux policiers de la zone Bruxelles-Ouest et de quatre collègues de la zone Bruxelles Capitale/Ixelles. La police a eu maille à partir avec des jeunes de la commune après avoir interpellé un jeune de 14 ans.
Les problèmes ont surgi vers 19h30, lorsque la famille du jeune est
venue jusquau commissariat pour protester, avant de se déplacer dans
les quartiers de la rue Ribeaucourt et de lavenue Léopold II.
Quelque 100 policiers ont été sollicités pour rétablir le calme.
L'interpellation d'un jeune de 14 ans n'a pas plu à la famille. Le commissariat central a été pris d'assaut
Six policiers bruxellois ont été blessés hier vers 19 h 30, suite à de
nouvelles échauffourées opposant une petite centaine de jeunes à autant
de policiers, hier dans le quartier de l'hôtel communal de
Molenbeek-Saint-Jean et du commissariat central puis, dans la foulée,
du côté de la rue de Ribeaucourt et sur le boulevard Léopold II.
Le jeune en question avait provoqué la police quelques jours
auparavant. Les choses se sont gâtées lorsque la police est venue
l'interpeller hier vers 19 h à son domicile. Plusieurs membres de la
famille ont vivement protesté, ce qui a conduit à la formation d'un
petit groupe d'une vingtaine de personnes autour des policiers. Lorsque
certains membres du groupe ont commencé à jeter des cailloux en
direction des forces de l'ordre, ces derniers sont rentrés au
commissariat en compagnie du jeune qu'ils venaient d'interpeller.
Peu de temps après, la famille du jeune en question est réapparue,
cette fois accompagnée d'une bonne soixantaine de personnes, a précisé
l'agence Belga. Une bousculade a suivi, tandis que plusieurs jeunes
commençaient à lancer des cailloux sur le commissariat. Deux agents de
la zone de police Bruxelles-Ouest ont été blessés lors de ces
incidents.
La présence de l'hélicoptère de la police fédérale
et de plusieurs autopompes n'a pas permis d'étouffer l'émeute, les
voyous s'étant dispersés du côté de la rue de Ribeaucourt et du
boulevard Léopold II, provoquant la police jusqu'à tard dans la soirée.
Ce nouvel incident poursuit la série noire que connaît
actuellement la capitale de l'Europe. Conflits sociaux dans la zone de
police comprenant la commune de Molenbeek, bagarres entre bandes
urbaines composées de noirs africains du côté de la gare du Midi et
dans le bas de Saint-Gilles, tensions permanentes dans la commune du
socialiste Philippe Moureaux comme dans celle gérée en son temps par le
libéral Jacques Simonet...
Cette dernière quinzaine fut
lourde pour les policiers bruxellois. Le summum fut atteint la semaine
passée lorsque des policiers ont fui devant une cinquantaine de jeunes,
leur permettant de récupérer une Kalachnikov, embarquée par ces mêmes
policiers quelques minutes plus tôt.
Le tout sans que cela ne semble émouvoir grand monde, pouvoir politique local et régional en tête...
Bon rétablissement à ces policiers blessés. On voit maintenant que même les autopompes sont inefficaces contre ces rebelles
pour une inter dans ces coins, il faudrait maintenant l'appui des différentes BAA ou pire du CGSU
@AfricanLady: l'armée pourquoi pas un coup de crosse en réponse à un pavé jeté
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 08:10
slt
,heuuuuu moi ma position vous la connaissez ce genre d'incident
n'existerait pas dans le pays : modification de l'helico de la police
en helico de combat , sortie des militaires tirs a balles reel sur ces gens qui eux tot ou tard le feront sur vous ensuite bien evidement les chars dans la rue afin d'ecraser toute rebelion . apres cela ce pays sera un vrai paradis oups j'oubliais destitution du gouvernement au profil d'un chef militaire digne de ce nom
( c'est de l'humour mais franchement ca devient grave & je voit que
beaucoup sont inquiets) , comment va t'on attirer des investisseurs içi
c'est impossible ,par contre "on" invite tous les criminels de la terre
entiere pfffffffffffffffffff ca par contre c'est bien reel...* attaque
de commisariat je reve la . & je sens que je vais apprendre le
neerlandais afin d'habiter en flandre ! eux sont plus realiste....
Écrit par : noisette 18 Sep 2009, 08:14
Mais dans quel monde vit on ?!
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 08:22
tkt
,il y a encore des endroits ou il fait bon vivre !.... va faire de la
rebellion comme ca ailleurs ,lol le soir tu sera a la morgue ,iran
chine russie etc...etc....
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 08:32
des simples civils qui font la loi ! ca me tue litterralement (vu mon temperament) de feu
Écrit par : look@21 18 Sep 2009, 08:38
le bilan s'élève à présent à 9 policiers blessés cette nuit là !!!
Citation
Des
pavés ont été lancés ainsi que des bonbonnes de gaz, dont une a été
lâchée sur le dos d'un policier depuis le deuxième étage d'un immeuble.
Au total, neuf agents ont été blessés et dix véhicules de police
endommagés. Le calme est revenu vers 2 heures du matin. Cinq jeunes interpellés pour avoir lancé des projectiles ont été mis à la disposition du parquet
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 09:33
@ look 21 , un coup de crosse ? t'est gentil toi .....
Écrit par : Olibis 18 Sep 2009, 10:40
Et
je trouve que ce qui est d'autant plus fou, c'est le fait qu'ils ont la
faculté de "monopoliser" autant de monde sur si peu de temps. Les collègues de Molenbeek-Saint-Jean ont bien dû se sentir bien seuls avant que les renforts arrivent.
Bon
rétablissement aux collègues et sachez si vous lisez ce forum que nous
sommes tous avec vous aussi loin de vous (malheureusement) sommes nous.
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 10:49
waiiiiiiiii
& sachez que la majorité de la population est avec vous !!!!!
concernant ces emeutiers a 2 balles c'est normal ils ont a leurs
disposition moyen de communication & transport high tech !
,pfffffffff] * ma compatriote s'est "enfuie de ce quartier" tellement
c'etait grave (etangs noir)
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 11:04
pendant
ce temps ! ce gouvernement d'incapable !!! envoye des troupes en
afghanistan , pays de l'est ou autres ,pire se permets la liberté de
fermer des casernes et de mettre au chomage plusieurs milliers de
soldat c'est abberant ;arggggggg (lol) *j'ai envie de creer un parti mais ca risque de mal tourner pour certain ...... soit j'vais me balader bonne aprem a tous .
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 12:52
Je
voulais poster cet article car j'ai été témoin de ce qui s'est passé
hier soir. J'étais pas pile devant ni tout au long des échauffourées
mais j'habite tout près et c'était difficile de ne pas prêter attention
à ce qui se passait ...
Franchement pour la première fois en ce
qui concerne la situation de ce quartier (et de cette ville ?) j'ai eu
peur car cette fois-ci on avait vraiment le sentiment que ces enc*lés
arrivaient à tenir tête sérieusement à la police et avaient même la
capacité de prendre le dessus. C'est là que ça va pas et que ça devient réellement dangereux ...
Franchement je ne sais pas quels moyens on peut mettre en oeuvre pour améliorer la situation On peut pas non plus les envoyer à l'hôpital, et il faut bien trouver un moyen de les calmer efficacement ...
Un des gros problèmes est que ces gens se sentent agressés par la police de manière générale alors qu'il n'en est rien
Ils sont tous remontés contre les forces de l'ordre et plus ils sont
plus il y a des cons qui les suivent sans trop comprendre pourquoi. Et
puis il y a un esprit de corps phénoménal complètement illogique dans
ces groupes ... Y en a un qui a un problème ? Peu importe la raison,
peu importe s'il est en tort ou s'il a raison, ils viennent le soutenir
de manière ultra-violente. Je crois que ce qu'ils veulent c'est de l'action alors faut leur en donner pour les dégoutés LOL
Concernant
les mesures de prévention, même si on est d'accord que là c'est sur la
répression qu'il va falloir jouer, je le dis encore il faut un dialogue
de la part de la police ! Il y a une incompréhension totale de la
part de ces gens face à la police (mais aussi de la part de la police
envers eux), il faut que les deux se comprennent et je crois qu'il y
aura déjà beaucoup moins de fauteurs de trouble !
Après ça c'est
juste ce qu'on peut faire pour éviter ou surtout limiter des événements
de ce genre, ce qu'il faut surtout c'est trouver les moyens de
maîtriser des cas inacceptables comme celui de hier soir et leur passer
l'envie de recommencer !
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 12:53
*
Bon rétablissement aux policiers blessés cela va de soi. Qu'ils sachent
que la population locale les soutient et soutient les forces de police
en général dans ce qui est aujourd'hui devenu une sorte de véritable
lutte.
Écrit par : Pépito 18 Sep 2009, 12:57
Citation (Mike_1060 @ 18 Sep 2009, 13:52)
Franchement je ne sais pas quels moyens on peut mettre en oeuvre pour améliorer la situation On peut pas non plus les envoyer à l'hôpital, et il faut bien trouver un moyen de les calmer efficacement ...
Flashball !
Écrit par : benoit2606 18 Sep 2009, 13:08
Tout
ira mieux quand les grand messieurs plein de frique qui dirigent ce
pays se décideront à prendre leurs responsabilités et mettre en uvre
les moyens qu'il faut.
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 13:17
Citation (benoit2606 @ 18 Sep 2009, 14:08)
Tout
ira mieux quand les grand messieurs plein de frique qui dirigent ce
pays se décideront à prendre leurs responsabilités et mettre en uvre
les moyens qu'il faut.
Autre façon de le dire : La situation va continuer à empirer pour toujours.
Pépito : Je ne crois pas que la Police de Bruxelles dispose de flashball.
Il
faut que chaque zone dispose de suffisamment de matériel MO (tenue,
casque, bouclier, matraque) ainsi que le maximum d'équipement qui va
avec (arroseuses, grenades lacrymogènes, flashball (à investir si la
Police n'en dispose pas encore), sprays à gaz, armes non létales style
balles en caoutchouc peut-être ?, etc.).
Une plus grande
disponibilité et un meilleur appui de la Police fédérale peut-être ?
Service Cavalerie mais surtout Service Intervention Spécialisée &
C.I.K. de la Réserve Générale.
Écrit par : julien-1020 18 Sep 2009, 13:26
vous n'y êtes pas
on a payé 437 millions d' pour la nouvelle gare de liege guillemains
pour les "visiteurs du monde" (alors que liege n'est relié à rien en
fin bon je vais pas commencer le débat), et papa n'a plus de sous O_O
la police attendra
Écrit par : julien-1020 18 Sep 2009, 13:26
et
bien évidemment bon rétablissement à ceux qui ont payé de leur santé ce
que les politiques n'ont pas envie de dépenser en billets. honte à eux!
Écrit par : look@21 18 Sep 2009, 13:36
Ayant
été aujourd'hui toute la matinée dans un combi "Vega" avec les
policiers de Bruxelles-Ouest TOUT le matériel MO a été sortis et tous
les policiers sont repartis chercher leur casque et leur sac MO chez
eux,
Le problème est que cette soirée là, il n'y avait que 4-5
patrouilles pour le shift de nuit pour TOUTE la zone de BXL-Ouest c'est
ahurissant donc...
De plus, la fin de ramadan, le dispositif de MO a été largement renforcé pour le WE auquel ont s'attend a des rassemblements, Le
commissariat général rue du facteur se remet de sa nuit d'enfer qu'ils
ont eu. Les gens sont a cran, les policiers sont a cran, les habitants
sont a cran a cause des jeunes qui cassent tout.
Les armes non létales, ils les ont Pepito t'inquiète (ca fait du bien de te revoir sur le site des fois ca fait longtemps) mais le budget ...
Et a cause d'eux, tous les services de secours (Policiers, pompiers, ambu, CR,...) sont en alerte ds BXL au cas où.
Concernant
les policiers blessés, leurs collègues disent qu'ils sont tj à l'hosto
et qu'ils se remettent tout doucement de cette soirée surtout celui qui
a reçu a son dos la bouteille de gaz...
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 13:47
grrrrrrr
je supporte pas ,qu'un membre des forces armée ou un membre des hommes
en tenues soit blesser donc si je vois cette xxxx de milquet tenant ses
pemanences a wsp dans une taverne (lol) vais le lui dire & ca va
peter grrrrr ,lol
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 13:49
Personnellement je ne sais pas ce que vous pouvez faire face à eux ...
Déjà,
comment savoir à quel moment faire usage de la force proprement dit ?
Ca énerve encore plus la meute si certains d'entre eux se font frapper
dessus j'imagine.
Parfois je me dis qu'on sous-estime ces
émeutiers tant comme Olibis l'a dit ils sont capables de rassembler
autant de monde en si peu de temps. Souvenez vous à Saint-Guidon il n'y
a pas si longtemps. Si en quelques heures ils sont 100, combien seront-ils en quelques jours suite à certains affrontements ?
Faut
quand même savoir que la grande majorité de ces émeutiers sont juste
des petits cons excités par la foule et la castagne. L'idée de
révolution (sans l'a comprendre) etc. C'est pour ça que le nombre
augmente assez vite mais selon moi il faut que les gens qui causent des
problèmes de ce genre à Bruxelles retrouvent la peur de la police. Pour
ça il faut donner plus de moyens et plus de pouvoirs au forces de
l'ordre et rétablir le laxisme de la justice, ils doivent savoir qu'ils
risquent gros en faisant des conneries de ce genre. Craindre les
policiers et craindre les peines encourues.
Et en rapport avec
ça je ne peux pas être en désaccord complet lorsqu'on dit qu'il faut
donner plus de moyens aux détenus de se réinsérer dans la société à
leur sortie ainsi que les faire comprendre pourquoi ils sont là et
aussi désintoxiquer les drogués. Ce sont 3 raisons très importantes
dans le passage à la récidive. Si elles sont comblées je suis persuadé
que les actes de récidives seront énormément diminués et cela
contribuera à améliorer le problème de la surpopulation carcérale, et
donc les juges serreront moins les fesses quand il s'agira de condamner
les criminels et même les délinquants (sérieusement c'est quoi ce
bracelet de merde).
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 15:38
j'aime beaucoup le debut du clips * la vilaine lady cruel ... http://www.youtube.com/watch?v=V6Gby2x1BcM
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 15:53
mesdames je vous presente mes "soeurs" messieurs ne regardez pas car vous allez faire des bonds ...mdr
http://www.youtube.com/watch?v=yryV-5TfwvE
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 16:02
je blaguais comme vous le comprenez mais la ca me revolte ,franchement
! imaginer une bonbonne de gaz sur la tete d'une personne ,arffff &
aucun politique pour denoncer cela c'est incroyable
mais comme dis plus haut si l'autre idiote beate tient encore sa
permanence je ne manquerais pas de le lui signaler (calmement bien sur
,oups) mode pinochio.... mon nez s'allonge ....
Écrit par : AgentZ03 18 Sep 2009, 16:05
vous savez quoi!!!!la solution existe et je l'ai....PREPARONS UN COUP D'ETAT AFIN D'INSTAURER CALME ET DISCIPLINE
attendez j'arrive on sonne......"PFIOU PFIOU"(silencieux)
non
je dec mais honnetement je commence serieusement a me poser des
questions sur la Belgique trop de choses vont mal beaucoup trop alors
que l'investisment du pays se fait la où,ma foi,on en a le moin besoin
alors que de l'autre coté c la bagaille
voici une phrase
interpelante que j'ai lu sur rtl info "le commandant des pompiers
conseille de partir plutot que d'intervenir je comprend leur désarois
mais je pense que nous devons plus opter sur une politique de "faut
montrer qui commande et comment ça marche" que eviter de surchauffer la
populass parce que pour l'instant cest ces voyoux qui nous montre qui
commande et comment ça marche!!!
nous sommes face a un probleme
dont nous sommes les seuls auteurs!!!trop de lois ont été mise en place
pour une certaine protection des civils qui defois devenu suspect ou
auteur de delit grave revendiquent des droits les mettants plus en
securité qu'un honnete citoyen!
le metier de la police n'est pas de
tout repos juste parce qu'on lui demande de réagir sans réagir!!(sans
doute pour eviter un abus de pouvoir mais en meme temps trop de pouvoir
au citoyen ont été donneé pour que eux puissent allé à l'encontre d'une
décision et d'action de la police)
je suis natif d'andalousie,en
Espagne mon cousin est de la guardiacivil(garde civil)un peu comme des
gendarmes là bas on rencontre rarement les forces de l'ordre dans les
rues,ici je dois dire on en voit pour ainsi dire a chaque coin de
rue!pourquoi?si c alors pour permettre autant d'abus vis à vis des
policier?en espagne quand sa dégénere et bien sa frappe directement pas
de demi mesure!!!
je n'apporte cet argument que d'une vue
exterieur par apport au force de police belge mais peut etre que
devrions nous etre un peu plus représsif
Écrit par : Chris1410 18 Sep 2009, 16:09
Tant
que la justice ne suit pas, autant pisser dans un violon. Ca fait des
décennies qu'on vit dans un atmosphère de laxisme généralisé. Même si on inversait la tendance (ce qui est pas du tout le cas), ca prendrait un certain temps pour revenir à la normale. Je
ne comprends pas comment les policiers peuvent accepter qu'on les
méprise eux et leur travail autant que ça. Vous me direz qu'ils ont pas
le choix!
Écrit par : AgentZ03 18 Sep 2009, 16:12
Citation (Chris1410 @ 18 Sep 2009, 17:09)
Tant
que la justice ne suit pas, autant pisser dans un violon. Ca fait des
décennies qu'on vit dans un atmosphère de laxisme généralisé. Même si on inversait la tendance (ce qui est pas du tout le cas), ca prendrait un certain temps pour revenir à la normale. Je
ne comprends pas comment les policiers peuvent accepter qu'on les
méprise eux et leur travail autant que ça. Vous me direz qu'ils ont pas
le choix!
tu en fera bientot parti et comme eux tu n'auras pas le choix lol moi
je propose plutot a tout les candidats de crée un parti politique de
sorte a changer le tout! bonne rentrée a toi et courage
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 16:17
bein
oui quoi ,juste chasser ces criminels & les remplacer par des gens
"normaux" c'est a dire respectueux du pays d'accueil ,casier vierge
& patriotisme (lol) desolée si je parait demodée mais c'est comme
ca que je vois l'avenir ,car je suis honteuse quand des touristes me
demande que visiter içi j'vais quand meme pas dire molenbeek ,n'est ce
pas ...
en plus je peux vous affirmer que la police belge est appreciée dans
l'emsemble & vu de l'exterieur , donc on chasse ces "sauvages" lol
& apres ca ira . parce que sinon on court a la catastrophe * peut etre quelq'un a t'il une meilleur solution ?
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 16:21
Ce n'est pas aussi simple que ça ...
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 16:25
arfff
ces magistrats meme si je les respecte , restent dans leurs cours &
tribunaux & ne vont pas au "front" c'est les policiers qui font le
"sale taf" pavé ,bouteille de gaz , insulte , & tout & tout
donc ca me revolte egalement ..... quand aux politiques n'en parlons
meme pas car c'est encore pire ...
Écrit par : AgentZ03 18 Sep 2009, 16:27
Citation (Mike_1060 @ 18 Sep 2009, 17:21)
Ce n'est pas aussi simple que ça ...
c
vrai c beaucoup plus facile de discuter sur le net!!lol moi je di on
commence a en discuter puis a se reunir puis a agir c comme cela qu'un
pays evolue
Écrit par : look@21 18 Sep 2009, 16:33
Ce
matin en avant première les autorités nous ont annoncés par téléphone
aux services responsables secours/pompiers et polices que TOUTES les
festivités de la journée sans voitures n'auraient pas lieu à Molenbeek TOUT quartier confondu tout cela a cause de ces évènements
l'annonce publique a eu lieu la tantôt par le discours du "bourgmestre"
de Molenbeek qui se sent "impuissant" face à ces situations qui
dégénèrent dans sa commune.
Tout a été annulé par "peur" c'est
cà qui me fout en rage, a cause de certains, d'autres ne peuvent plus
festoyer dans leurs quartiers... Ce siècle vit dans la culture de la peur...
('fin ca fera un jour de congé pour moi qui était en APS/OPS à B-West normalement
) je pourrais me rendre aux festivités de Bruxelles Ville là où rien de
grave ne se passe encore pour gâcher la vie des honnêtes citoyens .
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 16:38
lol ,j'veux bien sortir du net si tu veux ,mais meme une manifestation ou petition ne change rien
*voir joe, gare central ,marche blanche etc.... non non faut des
militaires pour remettre de l'ordre ,dans le genre ex vietnam ou
l'equivalent , malouines etc.... *j'ai meme lu qu'un" con" excusez cette ecart de langage se plaignait du plan vigipirate a paris
Écrit par : Alouette 18 Sep 2009, 16:38
Je trouve scandaleux ce qui se passe à Molenbeek et aussi dans d'autres communes! Mes parents ont eu un commerce (télévison barco) pendant 35 ans rue de Ribaucourt et c'était le bon temps!!! Qu'est donc devenu ce quartier qui était si joyeux avant. Messieurs les policiers (je ne suis pas plus police que ca) ne vous laissez pas faire et intervenez encore plus radicalement!
Comme
disait une internaute sur ce même fil de discussion "pendant ce temps
nous envoyons nos hommes en Afghanistan" c'est intolérable.... Mais
tant que le gouvernement ne fera rien, (et il ne fait rien) celà ne
changera pas et de toute façons celà ne changera plus ou alors celà
tournera un jour en catastrophe...
Bons rétablissements aux policiers blessés
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 17:04
bein oui je ne vois pas ce que "nos "chers soldats doivent aller
proteger un aeroport que perso j'en ai rien a faire ,lol au risque de
se faire tuer pour rien en fait ils sont la dans le cadre d'une mission
otan
c'est ca le probleme ! j'aborde un instant la mort des casques bleu au
rwanda ou la j'etait tres fachée ,me suis meme disputée avec des
copines qui n'en pouvait rien ,
par contre le gouvernement a de nouveau comme d'hab. laisser tomber ses
hommes pour moi ;armée = guerrier & non association humanitaire ou
brocante a ciel ouvert ..... ce gros imbecile de flahaut ,lol a vendu
les trois quart du materiel de l'armée belge ,pfffff helico ,vehicule
,ustensile , caserne etc & sa continue ....
Écrit par : Tulipazzurra 18 Sep 2009, 17:28
Citation (Mike_1060 @ 18 Sep 2009, 13:52)
Je
voulais poster cet article car j'ai été témoin de ce qui s'est passé
hier soir. J'étais pas pile devant ni tout au long des échauffourées
mais j'habite tout près et c'était difficile de ne pas prêter attention
à ce qui se passait ...
Franchement pour la première fois en ce
qui concerne la situation de ce quartier (et de cette ville ?) j'ai eu
peur car cette fois-ci on avait vraiment le sentiment que ces enc*lés
arrivaient à tenir tête sérieusement à la police et avaient même la
capacité de prendre le dessus. C'est là que ça va pas et que ça devient réellement dangereux ...
Franchement je ne sais pas quels moyens on peut mettre en oeuvre pour améliorer la situation On peut pas non plus les envoyer à l'hôpital, et il faut bien trouver un moyen de les calmer efficacement ...
Un des gros problèmes est que ces gens se sentent agressés par la police de manière générale alors qu'il n'en est rien
Ils sont tous remontés contre les forces de l'ordre et plus ils sont
plus il y a des cons qui les suivent sans trop comprendre pourquoi. Et
puis il y a un esprit de corps phénoménal complètement illogique dans
ces groupes ... Y en a un qui a un problème ? Peu importe la raison,
peu importe s'il est en tort ou s'il a raison, ils viennent le soutenir
de manière ultra-violente. Je crois que ce qu'ils veulent c'est de l'action alors faut leur en donner pour les dégoutés LOL
Concernant
les mesures de prévention, même si on est d'accord que là c'est sur la
répression qu'il va falloir jouer, je le dis encore il faut un dialogue
de la part de la police ! Il y a une incompréhension totale de la
part de ces gens face à la police (mais aussi de la part de la police
envers eux), il faut que les deux se comprennent et je crois qu'il y
aura déjà beaucoup moins de fauteurs de trouble !
Après ça c'est
juste ce qu'on peut faire pour éviter ou surtout limiter des événements
de ce genre, ce qu'il faut surtout c'est trouver les moyens de
maîtriser des cas inacceptables comme celui de hier soir et leur passer
l'envie de recommencer !
Comprendre dans les deux sens?
Alors,
si j'ai bien lu, ces personnes n'ayant pas accepté l'interpellation du
jeune gars, elles sont arrivées en émeute, dans un un seul et unique
but de ne pas vouloir régler le problème, alors explique-moi comment,
les policiers doivent être plus compréhensifs et indulgents qu'ils ne
le sont, alors que même, ils se font tirer des pierres dessus, qui doit
en ce sens y mettre du sien? La faute à l'éducation, plus ils sont
en tort, plus ils prétendent raison, et ces fichus articles de loi
sortis pour la soi-dite protection du citoyen tant bien étranger que
belge, met en difficulté les moyens d'agir des policiers, même un
simple bonjour avec un sourire, finit par devenir une agression, c'est
presque reprocher de se moquer de la personne qui le reçoit, faut pas
charrier non plus, il faut chercher beaucoup plus loin.
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 18:09
Citation (Tulipazzurra @ 18 Sep 2009, 18:28)
Comprendre dans les deux sens?
Alors,
si j'ai bien lu, ces personnes n'ayant pas accepté l'interpellation du
jeune gars, elles sont arrivées en émeute, dans un un seul et unique
but de ne pas vouloir régler le problème, alors explique-moi comment,
les policiers doivent être plus compréhensifs et indulgents qu'ils ne
le sont, alors que même, ils se font tirer des pierres dessus, qui doit
en ce sens y mettre du sien? La faute à l'éducation, plus ils sont
en tort, plus ils prétendent raison, et ces fichus articles de loi
sortis pour la soi-dite protection du citoyen tant bien étranger que
belge, met en difficulté les moyens d'agir des policiers, même un
simple bonjour avec un sourire, finit par devenir une agression, c'est
presque reprocher de se moquer de la personne qui le reçoit, faut pas
charrier non plus, il faut chercher beaucoup plus loin.
Je
voulais dire que les policiers doivent comprendre la manière dont les
jeunes - qui ne sont pas encore intégrés dans ces bandes de sauvages -
comprennent les policiers (de travers), et dialoguer non seulement avec
la population mais surtout avec cette tranche d'individus qui
rejoignent très facilement les rangs des fauteurs de troubles &
autres délinquants comme dans l'article sur simple idée de révolte,
"nik la police", etc. alors qu'ils ont du mal à comprendre pourquoi et
surtout que les raisons qui fondent ces idées sont faussées. Attention cependant à ne pas tomber dans la haine et à fortiori en ce qui concerne Molenbeek le racisme.
@AgentZ03
: Excuse moi mais aux dernières nouvelles, aucun de nous sur le forum
n'est ministre, député, bourgemestre ou que sais-je, peux-tu me dire ce
qu'on est censé faire ? J'en discute sur le net et quoi ? Je ne peux
rien faire d'autre et ce n'est pas à moi ni à un autre citoyen de
prendre les mesures pour rétablir l'ordre. Maintenant si tu as des
idées pour faire bouger les politiques (mis à part une guerre civile
LOL), ne te prive pas. Se réunir, discuter, agir, c'est vague. De toute façon je vois mal comment tu veux réunir tout Bruxelles (ou toute la Belgique) pour aller secouer les politiques. La dictature c'est ferme ta gueule et la démocratie c'est cause toujours, inutile de le rappeler.
Concernant
l'armée, les militaires sont des "guerriers" d'accord mais on va pas
créer des guerres s'il n'y en a pas pour les occuper ... Aujourd'hui
les missions de l'armée sont également des missions de paix, à savoir
e.a. humanitaires. Et la Défense a toujours eu le rôle de défendre son
pays de l'extérieur plus que de l'intérieur, en temps de paix du moins.
Je
ne trouve pas ça anormal d'envoyer nos troupes à l'étranger lorsqu'il
n'y a pas lieu de les faire servir chez nous. Au passage je vous
signale qu'on en a des militaires en Belgique, on ne les voit juste pas
aux infos etc. mais on en a et sûrement suffisamment pour ne pas avoir
à ramener ceux qui sont à l'étranger pour faire ce que certains
souhaitent. Donc pas forcément besoin de réclamer de ramener ceux
d'Afghanistan, du Liban, etc. ici au lieu de ceux qu'on a déjà.
Maintenant,
je ne dis pas que la mise en place de l'armée est une mauvaise idée.
Encore que faut voir comment ! Les idées de lois martiales, dictatures
militaires et autres mesures de ce genre je trouve ça extrémiste et
pardonnez moi pas du tout réfléchi.
Mais attendez avant de
critiquer le fait qu'on envoie nos militaires en mission à l'étranger,
ça ne pète pas + que d'habitude depuis très longtemps à Bruxelles. La
situation est grave certes, mais pas encore critique. Il faudra
attendre que ça dégénère vraiment avant que le gouvernement ne se
décide à mettre en place des mesures + militaires.
Evidemment
j'ose espérer qu'on n'en arrivera pas là pour prendre des mesures mais
ce n'est pas illogique. Normalement, en l'état actuel des choses, la
police est capable de gérer et maîtriser la situation mais le problème
c'est qu'on ne leur en donne pas les moyens. Faut pas chercher plus loin !
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 18:25
on
est en democratie (lol) donc je respecte l'opinion de chacun ,ce qui va
de soi ! n'empeche que je persiste & signe l'armée belge doit etre
respectée, assisté les policiers & enfin faire valoir ses droits
!!!!!! hors de question de jouer aux meres teresa ..... si vous passez
outre ce modeste conseil, d'une fille de militaire ,vous allez vous
faire "bouffer" tout cru..... le pire c'est que vous le savez !!!!!
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 18:37
Citation (africanlady @ 18 Sep 2009, 19:25)
on
est en democratie (lol) donc je respecte l'opinion de chacun ,ce qui va
de soi ! n'empeche que je persiste & signe l'armée belge doit etre
respectée, assisté les policiers & enfin faire valoir ses droits
!!!!!! hors de question de jouer aux meres teresa ..... si vous passez
outre ce modeste conseil, d'une fille de militaire ,vous allez vous
faire "bouffer" tout cru..... le pire c'est que vous le savez !!!!!
Pas la peine d'écrire en rouge pour se faire lire.
Je
ne vois pas en quoi qui que ce soit a manqué de respect à l'armée
belge. D'ailleurs je ne vois pas le rapport avec les émeutiers et les
délinquants. Ils ne respectent pas grand chose mais je ne pense pas
qu'ils ne respectent pas l'armée en particulier
Assister
les policiers c'est une bonne idée mais encore une fois il faut voir
comment. Les dictatures militaires, les lois martiales et les mesures
qui privent les citoyens de leur liberté ou qui violent leurs droits
constitutionnels n'ont pas lieu d'être en Belgique. En plus tu
sembles adorer l'armée et les militaires mais honnêtement quand je vois
certains militaires (officiers notamment) je me dis qu'il n'y a pas
souvent de quoi être fier en Belgique. Comparé en France ou au
Royaume-Uni ...
Et pourquoi hors de question de jouer les mères
Théresa ? Si la Défense n'a pas besoin de mener une guerre ou de
défendre son pays alors pourquoi ne pas aider les autres tant que cela
ne l'empêche pas de mener à bien ses tâches quotidiennes
(administration, etc.) ?
Ou bien tu parles de "nous" mais dans
ce cas je ne comprends pas trop ton conseil. Je ne vois pas ce qu'il
concerne, personne n'a dit qu'il fallait chouchouter les délinquants au
contraire
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 18:38
Par
ailleurs je rappelle que l'armée dépend du ministère de la défense, ce
n'est pas une entité autoritaire à elle toute seule. Elle ne pourrait
pas prendre le pouvoir comme ça, du moins pas légalement.
Écrit par : benoit2606 18 Sep 2009, 18:44
L'armée n a pas à intervenir.... ca changera quoi? Les politiques ont la même vision que ce soit pour l'armée ou la politique. Ils vont pas donner plus de pouvoir à la Défense. Si
ils changent de vision et qu'ils donnent les moyens nécessaire à nos
policiers, et que là tout continue à dégénérer, ils devront penser à
demander l'aider des forces armée.
Comme tu te l'a dit Mike, il reste assez de militaire en Belgique pour intervenir le jour où l'on en aura VRAIMENT besoin
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 18:54
pas
tout a fait tort ,ce charmant petit pays est perdu !une solution
"delocalisation" .......on en reparlera....... puis parler dans le vide
ca use les touche de mon portable donc perso je vous laisse administrer
votre pays . sachez cependant ce qui vous attend n'est guere
attrayant.... dommage pour tout les gens adorable que j'ai rencontrer
en europe...
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 19:21
Citation (africanlady @ 18 Sep 2009, 19:54)
pas tout a fait tort ,ce charmant petit pays est perdu !une solution "delocalisation" .......on en reparlera....... puis parler dans le vide ca use les touche de mon portable donc perso je vous laisse administrer votre pays . sachez cependant ce qui vous attend n'est guere attrayant.... dommage pour tout les gens adorable que j'ai rencontrer en europe...
Ah bon parce que c'est nous qui administrons notre pays ? Là c'est fort ...
Et
quoi tu parles dans le vide simplement parce que tout le monde ne va
pas dans ton sens ? On te lis et on te répond, ça suffit. Tu l'as dit
toi même on est dans une démocratie alors chacun son avis, si tu
estimes que tout le monde est obligé de penser comme toi bonne chance
Je serais curieux que tu nous prédises ce qui nous attend.
Franchement
je veux bien respecter l'avis des autres mais lire autant d'âneries en
un seul post c'est trop ... Désolé si je te vexe mais réfléchis à ce
que tu dis tu parles de délocalisation, ensuite tu nous reproches ce
qui te déçois en Belgique et soi-disant tu nous laisse administrer
notre pays comme si on était le premier ministre (qu'est-ce qu'on va
faire sans toi) et tu nous préviens de je ne sais quoi ! Et pour finir
tu nous parles de ta vie perso qui n'a aucun rapport.
Faudrait penser à s'exprimer correctement et sur le sujet concerné.
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 19:59
dans
quelle langue il faut vous le dire ? je ne souhaite pas dialoguer avec
vous ! & ce definititivement ,pour moi vous n'etes qu'un abruti
sans humour qui est juste bon a etre n'importe ou? j'ignore mais
certainement pas dans la police car trop con ,arfffffffffffff
Écrit par : blackpanther 18 Sep 2009, 20:02
Citation
pour une inter dans ces coins, il faudrait maintenant l'appui des différentes BAA ou pire du CGSU
N'importe
quoi !!! Crois moi que le Personnel qui se trouve dans ce quartier est
tout à fait apte à faire le ménage mais à les Poings plus que liés ...
BAISSEZ VOTRE FROC , SERREZ LES DENTS ET DITES MERCI QUAND ILS ONT FINIS ...
C'est ce que la Plupart des Agents des Zones de Police avec quartiers sensibles entendent ces derniers temps ...
Début de soirée hier, un peloton Polbru arrive en renfort suite aux 1ers problèmes dans le Commissariat à Molenbeek. 1er
Mot d'ordre, pas se faire voir pour ne pas provoquer. Puis un chef (
quelle bonne idée ) envoie juste UN véhicule pour voir comment ça se
passe Rue Ribaucourt . Bien sur à peine dans la rue , le véhicule se
fait Assaillir par un cinquantaine d'"ANIMAUX" ( Qu'on s'ententent
bien, aucun racisme n'est à montrer par ce terme, c'est juste la suite
de leur comportement qui me les fait traiter d'animaux ) qui leur
jètent des Pavés . 2 ème ordre : quitter les lieux et à nouveau éviter
le quartier. Résulat : 4 collègues bléssés ... C'est à ce moment qu'il fallait intervenir en masse et pas se cacher comme à chaque fois ...
De
nombreux collègues n'attendaient qu'une chose, c'est d'intervenir ...
mais come à chaque fois, il fallait faire profil bas ...
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 20:05
Heureusement pour moi seulement pour vous (ou presque ).
Arrêtez
de dire des conneries alors, ou de poster. Comme je ne souhaites pas
aller trop loin je cesse moi aussi de vous répondre et je m'excuse
auprès des autres utilisateurs du forum pour le désagrément déjà causé.
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 20:14
Citation (blackpanther @ 18 Sep 2009, 21:02)
N'importe
quoi !!! Crois moi que le Personnel qui se trouve dans ce quartier est
tout à fait apte à faire le ménage mais à les Poings plus que liés ...
BAISSEZ VOTRE FROC , SERREZ LES DENTS ET DITES MERCI QUAND ILS ONT FINIS ...
C'est ce que la Plupart des Agents des Zones de Police avec quartiers sensibles entendent ces derniers temps ...
Début de soirée hier, un peloton Polbru arrive en renfort suite aux 1ers problèmes dans le Commissariat à Molenbeek. 1er
Mot d'ordre, pas se faire voir pour ne pas provoquer. Puis un chef (
quelle bonne idée ) envoie juste UN véhicule pour voir comment ça se
passe Rue Ribaucourt . Bien sur à peine dans la rue , le véhicule se
fait Assaillir par un cinquantaine d'"ANIMAUX" ( Qu'on s'ententent
bien, aucun racisme n'est à montrer par ce terme, c'est juste la suite
de leur comportement qui me les fait traiter d'animaux ) qui leur
jètent des Pavés . 2 ème ordre : quitter les lieux et à nouveau éviter
le quartier. Résulat : 4 collègues bléssés ... C'est à ce moment qu'il fallait intervenir en masse et pas se cacher comme à chaque fois ...
De
nombreux collègues n'attendaient qu'une chose, c'est d'intervenir ...
mais come à chaque fois, il fallait faire profil bas ...
Donc
ce qu'il faudrait selon toi c'est un autre personnel non pas en ce qui
concerne les flics en général mais pour les chefs de sections, d'unité
ou même de corps ?
Si ça se trouve ils suivent les ordres des
politique (voir notre bourgmestre). Ca me fait penser à ces habitants
qui disaient au JT (LaUne) que leurs raisons c'était que les policiers
fermaient leur café et qu'ensuite ils ne voulaient pas les voir dehors,
y compris les enfants et ils trouvaient injuste le fait que les avocats
sniffent de la coke à Bruxelles 1000 impunément et qu'ici on venait
faire chier pour 2 bouts de shit Je paraphrase je précise
Écrit par : blackpanther 18 Sep 2009, 20:30
Citation
Si ça se trouve ils suivent les ordres des politique (voir notre bourgmestre).
T'as tout juste car les chefs veulent aussi intervenir ( pour un grosse partie en tout cas ;-)
et
pour la suite je ne te suis pas trop, je ne dois pas avoir vu ce
Journal là ... mais bon même style que la Soeur qui trouve normal de se
jeter avec toute sa famille sur les Policiers qui tentent de Maitriser
son Frère qui BIEN SUR ne se débat PAS et se laisse Faire lors de son
arrestation ... ou encore le tenancier de café qui dit que toute sa
terrasse a été retournée et une partie de son café ... ce qu'il oublie
de dire c'est qu'une partie des Emeutiers se trouvaient sur sa terrasse
et cachés dans le café tout en jetant des projectiles vers les Arros et
les forces à pieds ...
D'après mes infos, c'est repartit pour un tour, la tention monte ...
Écrit par : Ranx 18 Sep 2009, 20:43
Citation (africanlady @ 18 Sep 2009, 19:54)
pas
tout a fait tort ,ce charmant petit pays est perdu !une solution
"delocalisation" .......on en reparlera....... puis parler dans le vide
ca use les touche de mon portable donc perso je vous laisse administrer
votre pays . sachez cependant ce qui vous attend n'est guere
attrayant.... dommage pour tout les gens adorable que j'ai rencontrer
en europe...
On frôle le grand n'importe quoi là....
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 20:44
Citation (blackpanther @ 18 Sep 2009, 21:30)
T'as tout juste car les chefs veulent aussi intervenir ( pour un grosse partie en tout cas ;-)
et
pour la suite je ne te suis pas trop, je ne dois pas avoir vu ce
Journal là ... mais bon même style que la Soeur qui trouve normal de se
jeter avec toute sa famille sur les Policiers qui tentent de Maitriser
son Frère qui BIEN SUR ne se débat PAS et se laisse Faire lors de son
arrestation ... ou encore le tenancier de café qui dit que toute sa
terrasse a été retournée et une partie de son café ... ce qu'il oublie
de dire c'est qu'une partie des Emeutiers se trouvaient sur sa terrasse
et cachés dans le café tout en jetant des projectiles vers les Arros et
les forces à pieds ...
D'après mes infos, c'est repartit pour un tour, la tention monte ...
Ouais c'est bien ce que je pensais
Pfff je vois pas comment fixer cette situation J'ai moi aussi cru comprendre que les échauffourées d'hier n'ont pas suffit ...
Écrit par : benoit2606 18 Sep 2009, 20:51
Quand
Monsieur Philippe M, bourgmestre de Molenbeek Saint-Jean, arrêtera de
mettre des batons dans les roues de sa police, les choses s'arrangeront
peut-être.
Écrit par : blackpanther 18 Sep 2009, 20:55
Citation
Quand
Monsieur Philippe M, bourgmestre de Molenbeek Saint-Jean, arrêtera de
mettre des batons dans les roues de sa police, les choses s'arrangeront
peut-être.
+1
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 20:58
Citation (benoit2606 @ 18 Sep 2009, 21:51)
Quand
Monsieur Philippe M, bourgmestre de Molenbeek Saint-Jean, arrêtera de
mettre des batons dans les roues de sa police, les choses s'arrangeront
peut-être.
J'avoue que pour
gérer Molenbeek il a pas trop la carrure ce type. Un adepte de
l'assistanat et du social extrême (laxisme total)
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 21:04
Si
j'ai bien compris le chef de corps d'une ZP est soumis à l'autorité du
(enfin des) bourgmestres, et le bourgmestre il est soumis à qui alors ?
Je
suppose qu'il vaut mieux que chaque chef de corps soi soumis à une
hiérarchie mais que ce soit les bourgmestres je trouve vraiment ça
mauvais pour le fonctionnement de la ZP ... C'est incompatible, les
intérêts et les rôles sont différents. Mais alors sous quelle autorité placer les chefs de corps ?
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 21:29
LACHE
MOI ESPECE DE GROS CON ?MEME SI JE SUIS BANNIE CELA MAIS EGAL ?
ARFFFFFFFFF PAS BESOIN d 'UN GARDE CHIOURNE A MES FESSES ?MESSAGE POUR
CETTE IMBECILE DE MIKE 1060
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 21:35
pour qu'i lce prend cette idiot argggg il ne connait rien de ce qui se passe ici et n'arrette pas de me faire la moral grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Écrit par : Mike_1060 18 Sep 2009, 21:46
Tu
peux rester un minimum correcte, tu as été claire dans ton dernier
message (pour une fois) et j'espérais l'avoir été aussi, maintenant
STOP. Merci.
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 21:56
c'est
tres clair ne repond plus a mes interventions ,j' en ferait autant !moi
tu ne m'interresse pas du tout & c'est reciproçque grrrrr ,lol
Écrit par : Matth 18 Sep 2009, 22:17
Ca devient pénible...
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 22:31
cé toi qui est penible djo , ecoute moi ca ...... http://www.youtube.com/watch?v=DHhKnESVMNU pépé kallé a kinshasa rale pas & eclate toi plutot
Écrit par : Matth 18 Sep 2009, 22:37
Citation (africanlady @ 18 Sep 2009, 23:31)
cé toi qui est penible djo , ecoute moi ca ...... http://www.youtube.com/watch?v=DHhKnESVMNU pépé kallé a kinshasa rale pas & eclate toi plutot
Vous oubliez juste très souvent où vous êtes.
D'autant
qu'ici en particulier, vous tournez à la dérision, de par vos
interventions illogiques et irréfléchies, un sujet grave qui nous
concerne, nous policiers, et qui nous affecte..
Bref, je n'interviendrai plus sur ce forum tant que celui-ci prendra la tournure qu'il prend actuellement.
Ce n'est plus la peine de réagir avec aussi peu de respect, vous vous décrédibilisez à tour de mots.
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 22:39
puree
un co, equipier pareil qui rale chaque jour moi jr le fout au dehors de
la voiture direct tsé pas etre cool des fois non ?????? j'espere que tu
taf pas a woluwé heinnnnnnn
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 22:41
allez
dormir monsieur car la vous m'enervez & je vous vois bien a la
circulation , aucun humour & aucun charme desolée je plaint votre
cherie arffffff
Écrit par : africanlady 18 Sep 2009, 22:58
rhooolala je deprime , il n'intervient plus sur ce forum , vraiment ca
c'est grave la terre va s'arretter de tourner ,pfffffffffffffffffffff
aprend d'abord a etre galand on en reparlera apres okayyyyyyyy tu me
fait meme devenir vulgaire, arfff (on te dit que" tout est au2 ou 3
ieme degres içi) si tu capte pas je n'y puis rien en attendant comme tu
m'a fait fachée je meurs d'envie d'avoir l'arrosseuse blanche &
t"envoyer 10oooo litres d'eau glacé a la figurre.... c'est pour rire hein bon tien un chti kiss
Het zit er weer bovenarms op in sommige Brusselse wijken. vreselijke
beelden op TV, cameraploegen die aangevallen worden, verschrikkelijke
commentaren en het Vlaams belang dat zelfs een "buitenlandse missie"
voor het leger voorstelt.
Rellen in Molenbeek: dringend nood aan harde aanpak inzet leger als tijdelijke maatregel overwegen
18.09.2009 16.11u - Gisterenavond was Brussel andermaal het toneel van
zware rellen met allochtonen. Na de arrestatie van een jonge Marokkaan
ging een zestigtal herrieschoppers - nota bene nadat ze van een
verzoeningsvergadering i.v.m. de vorige rellen kwamen - de agenten te
lijf.
Het is duidelijk dat het ook in de Brusselse gemeenten vijf voor twaalf
is. De hoofdstad lijkt steeds meer op een Far West, waarbij jonge
allochtonen zich doelbewust tegen de ordediensten keren en systematisch
de openbare orde ondermijnen. Dat politie, brandweer en zelfs
ambulances daarbij zelf het doelwit van gewelddaden zijn geworden, is
ronduit onaanvaardbaar.
Het Vlaams Belang eist dat de politiek nu eindelijk haar
verantwoordelijkheid neemt en komaf maakt met het lakse beleid van
politici à la Moureaux. Een harde aanpak van de criminelen dient nu de
eerste prioriteit te zijn. Daartoe zijn een consequent beleid van
nultolerantie, een sterk verhoogde politieaanwezigheid en meer middelen
voor de ordediensten absoluut noodzakelijk. Indien niet onmiddellijk
meer mensen en middelen voor de veiligheidsdiensten kunnen worden
vrijgemaakt, moet de overheid desnoods de inzet van het leger als
tijdelijke maatregel overwegen. Naast een visie op lange termijn, is er
vandaag immers ook hoge nood aan concrete maatregelen en een écht
lik-op-stukbeleid.
Onze partij kiest resoluut de kant van de man in de straat en de
ordediensten. De beleidspartijen moeten al het mogelijke doen opdat de
angst in onze steden van kamp zou veranderen.
Bruno Valkeniers
Voorzitter Vlaams Belang
Niek Lootens Brussels parlementslid
Wij kiezen voor een sfeerbeeld op de verschillende
Bruuselse blogs waar de jongeren zelf discussiëren onder mekaar.
Misschien dat sommigen hierdoor beter zullen inzien waarover het gaat
en dat sommige argumenten die jongeren tegen elkaar gebruiken niet zo
dwaas zijn als bepaalde standpunten of commentaren op de "beschaafde
media". De voertaal van de jongeren is een schabouwelijk
straatfrans-arabisch maar de argumenten en de ondertoon zijn heel
herkenbaar en begrijpbaar...en misschien dat de vlaamse
Gemeenschapscommissie niet meteen de positieve invloed van haar in
Brussel geïnvesteerde budgetten zal herkennen. Dat lijkt ons logisch
want het geld komt zeker niet terecht daar waar er iets positiefs mee
kan worden gedaan....Dit is een kleine hint... en je kan het allemaal integraal en zonder censuur vinden op http://www.bladi.net/forum/203639-emeutes-molenbeek-jeunes-jettent-pierres-pompiers/index3.html
Let
eveneens op de titel en wanneer je de site bezoekt zal je merken dat
omwille van de intelligente software op zulke sites reclames terug te
vinden zijn als :
In onze lijst grote madammen eindelijk Caroline Gennez!
Eindelijk weer eens positief nieuws over onze Vlaamse sossen. Neen, we hebben het niet over het contract tot aan zijn pensioen voor de bietekwiet-specialist verkeersveiligheid. Daar moeten ze elders niet over mekkeren want elke partij heeft wel zo een paar exemplaren rondlopen. Daar gaat het dus niet over maar we hebben het wel over de kersverse uitspraak van Caroline, we vinden ze plots veel leuker in haar rooie kleedje al krijgt ze zulke triestige hondenblik, over de toekomst van de Sp-a... op bloggen snelnieuws en in De Morgen: http://www.demorgen.be/dm/nl/5036/Wetstraat/article/detail/998531/2009/09/19/Gennez-vindt-dat-sp-a-meer-smoel-moet-krijgen.dhtml
za 19/09/2009 - 11:43SP.A-voorzitter
Caroline Gennez wil dat haar partij duidelijker stelling neemt in
controversiële thema's. Dat zegt ze in een interview met De Morgen. Zo
spreekt ze zich uit tegen een algemeen hoofddoekenverbod.
"Ik
vind dat de SP.A meer een smoel moet hebben. Wij moeten duidelijk maken
wie we zijn", zegt Gennez in De Morgen. "Om dat duidelijk te maken
moeten we niet bang zijn voor thema's waar we in het verleden met een
bocht omheen zijn gelopen."
Ze
zegt bijvoorbeeld tegen een algemeen hoofddoekenverbod te zijn. "Dat
betekent niet dat je niets meer mag verbieden. Maar volgens het
beproefde principe: jouw vrijheid stopt waar de mijne aangetast wordt",
aldus Gennez.
"Dat betekent dat meisjes die geen hoofddoek willen, daartoe ook niet
verplicht kunnen worden. Dat zou een zinvolle tussenkomst van
schooldirecties kunnen zijn. In zulke specifieke gevallen kan een
verbod ook op zijn plaats zijn. En dan nog alleen als het breed
gedragen is en tot stand gekomen in een sfeer van overleg. Maar wat het
gemeenschapsonderwijs nu gedaan heeft, keur ik niet goed".
Kritiek op Kind & Gezin en de N-VA
Ze
vindt ook dat Kind & Gezin "in paniek of uit overcompensatie" de
vrouw van Nordine Taouil een beroepsverbod heeft opgelegd (de
vrouw verloor haar vergunning als onthaalmoeder nadat de
Staatsveiligheid Taouil als een moslimextremist had bestempeld, red.).
"Ik vind het erg dat zelfs de instellingen van de Vlaamse overheid in
zo'n hysterische atmosfeer terechtgekomen zijn", luidt het. Gennez wil
dat aankaarten in het Vlaams Parlement, maar dan wel in een breder
debat over Kind & Gezin.
Wat de Oosterweelverbinding betreft, vindt de SP.A-voorzitter dat de
N-VA "weinig recht van spreken heeft over de "bocht van Janssens" in
het dossier. "Wie heeft in het Vlaams Parlement de BAM vier jaar lang
bevochten en aangevallen? Dat was toch N-VA'er Jan Peumans? Die kwekte
over niets anders", stelt Gennez.
Ze zegt ook dat CD&V en de N-VA al lang niet meer om de toekomst
van de Antwerpenaar gaat. "Ik begrijp dat wel: samen zijn zij in
Antwerpen amper 10 procent waard, natuurlijk spelen ze de kaart van de
omliggende landelijke gemeenten, willen ze alle overlast zo dicht als
kan naar Antwerpen-Stad duwen. Daar zitten hun kiezers niet".
EINDELIJK kom hier Caroline, je krijgt een knuffel van de hangmatsossen en we beloven 2 weken lang niks kwaad meer te zeggen over de SP-a, maak het ons dus niet te moeilijk! En doe iets aan die triestige blik meiske. Het is niet omdat je ruzie hebt met een aantal dino's en strebertjes dat je plots Brigitte Bardot op haar retour moet imiteren. Fier in de lens kiijken, rechte rug en spuw het uit: hier staat een rooie sos en wij hebben een eigen mening over vele zaken en die wijkt soms wel eens af van wat er aan den toog van brasserie huperlepup en café onder den toren wordt verteld...Het zal niet makkelijk worden maar respect moet je verdienen. Kritiek heb je sowieso! Allez hop, het is een begin!
lâhomme qui portait le soleil dans sa poche et en donnait un morceau à chacun
De crisis, de budgettaire krapte en het begrotingsdeficit hebben ook
hun eigenaardige kantjes die sommigen goed lijken uit te komen. We hebben het over het onderzoek naar de moord op «lhomme qui portait le soleil dans sa poche et en donnait
un morceau à chacun» anders bekend onder zijn eigen naam Julien Lahaut.
Nooit werden de daders van deze moord officieel gevonden tot een aantal
geleden men er zelfs een paar te veel had...
effe het geheugen
opfrissen van de jongere generaties lezertjes en een verslag van de
Kamer van volksvertegenwoordigers leest niet altijd zoals een roman van
Simenon. Dit verslag echter wel en het leek ons dan ook mooi meegenomen
om onze lezertjes af en toe wat ontspannende lectuur te brengen tijdens
hun weekends:
0063/001 0063/001 CHAMBRE DES REPRÉSENTANTS DE BELGIQUE BELGISCHE KAMER VAN VOLKSVERTEGENWOORDIGERS DOC 52 DOC 52 K
A M E R 1 e Z I T T I N G V A N D E 5 2 e Z I T T I N G S P E R I O D E
2007 C H A M B R E 1 e S E S S I O N D E L A 5 2 e L É G I S L A T U R E VOORSTEL PROPOSITION tot oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie die ermee belast is de verantwoordelijkheden vast te stellen en duidelijkheid te scheppen omtrent de moord op volksvertegenwoordiger en voorzitter van de Kommunistische Partij van België Julien Lahaut, door onbekenden gepleegd op 18 augustus 1950 te Seraing (ingediend door mevrouw Muriel Gerkens c.s.)
DOC 52 0063/001 3 K
A M E R 1 e Z I T T I N G V A N D E 5 2 e Z I T T I N G S P E R I O D E
2007 C H A M B R E 1 e S E S S I O N D E L A 5 2 e L É G I S L A T U R E
Volksvertegenwoordiger Julien Lahaut werd op 18 augustus 1950 voor zijn woning neergeschoten. Die sinds lang verjaarde politieke misdaad zorgt vandaag nog altijd voor verwarring en roept nog steeds vragen op. Dat blijkt uit een petitie die in het zuiden van het land heeft gecirculeerd en waarvan de ondertekenaars, in het licht van de ervaring die werd opgedaan in het kader van de parlementaire onderzoekscommissie belast met het vaststellen van de precieze omstandigheden waarin Patrice Lumumba werd vermoord en van de eventuele betrokkenheid daarbij van Belgische politici, menen dat het mogelijk is om die politieke moord aan de vergetelheid te onttrekken. De indienster streeft er met haar voorstel dan ook naar op de wens van de ondertekenaars van die petitie in te gaan. SAMENVATTING RÉSUMÉ 4 DOC 52 0063/001 K
A M E R 1 e Z I T T I N G V A N D E 5 2 e Z I T T I N G S P E R I O D E
2007 C H A M B R E 1 e S E S S I O N D E L A 5 2 e L É G I S L A T U R E TOELICHTING DAMES EN HEREN, Dit voorstel neemt de tekst over van voorstel DOC 51 2104/001. Om even over negen die zomeravond van 18 augustus 1950 liep mevrouw O. rustig op huis aan langs de Rue de la Vecquée, een doorgaans zeer vredige straat in een arbeiderswijk van Seraing. In een Frans met een tongval die niet van de streek was, vroeg een man haar naar de woning van Lahaut. Diezelfde avond was Julien Lahaut laat uit Brussel teruggekeerd. Hij had pas gegeten en toefde nog wat aan tafel toen er werd aangebeld. Zijn vrouw Géraldine ging, zoals ze dat bijna altijd deed, openmaken. Twee mannen, een grote en een kleine, bleven buiten staan en vroegen kameraad Lahaut te spreken. «Met wie heb ik de eer?», vroeg Géraldine. «Met Hendrickx», antwoordde de grote. Julien Lahaut stond op en liep naar de voordeur. Nog vóór hij die had bereikt, richtte waarschijnlijk de grootste van het tweetal een zwaar Amerikaans legerwapen, een colt .45, op hem en vuurde van dichtbij. Eerst werd Lahaut tot tweemaal toe aan het rechteroor geraakt, het derde schot in de onderbuik was echter fataal. Terwijl Lahaut ineenzakte, ging het vierde schot af. Daarop haastten de moordenaars zich terug naar hun auto en vuurden nog een vijfde keer. Vervolgens stoof de auto in volle vaart weg in de richting van Plainevaux. Rond 21.30 uur lag Julien Lahaut vóór zijn deur. Het onoverkomelijke was gebeurd: de schoten waren fataal geweest. Daags na de moord stond eerste minister Joseph Pholien de pers te woord. In een regeringsmededeling verklaarde hij het volgende: «Mijnheer Julien Lahaut verdedigde met energie en veel moed een ideologie die de meerderheid van de Belgen afkeurt. Vandaag zijn wij onwetend over de beweegredenen van de moordenaars. Welke deze ook mogen zijn, ze zijn op geen enkele manier goed te keuren, en mochten ze ingegeven zijn door politieke of ideologische motieven dat zou dat nog des te minder het geval zijn.»1. De eerste minister besloot zijn mededeling met de belofte dat niets onverlet zou worden gelaten om de schuldigen op te sporen. Julien Lahaut ziet het levenslicht te Seraing op 6 september 1884 in een arbeidersgezin. Vanaf de leeftijd van 14 jaar gaat hij werken als koperslager. Tijdens de algemene staking voor het algemeen stemrecht werkt hij bij Cockerill, waar hij wordt ontslagen. Lahaut wordt nogmaals ontslagen in 1908 na een staking bij Val- Saint-Lambert en wordt nadien verkozen tot vrijgesteld secretaris van de vakbond «Relève-toi», die hij opnieuw had opgericht samen met Joseph Bondas, die lid zou worden van de metaalvakbond. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog is hij vrijwilliger en hij wordt ingedeeld bij de gemotoriseerde artillerie en naar het Russische front gestuurd. Hij is er getuige van de Russische Revolutie. Kort na zijn terugkeer, vervuld van communistische idealen en met de overtuiging dat zijn partij, de POB/BWP, moet aansluiten bij de Derde Internationale van Lenin, neemt hij de leiding van de sociale bewegingen die loonsverhogingen en betere werkomstandigheden eisen. Lahaut wordt uitgesloten van de vakbondscentrale van de BWP (1921), richt de Chevaliers du Travail op en wordt lid van de PCB/KPB (1923). Reeds in 1933 kant hij zich tegen de opkomst van het fascisme en het nazisme en is hij pleitbezorger van de Spaanse republiek. Hij is volksvertegenwoordiger (1932-1950) en secretarisgeneraal van de KPB en houdt zich ook bezig met het dagblad «La voix du peuple». Tijdens de Tweede Wereldoorlog legt hij als verzetsstrijder de basis van het Belgisch partizanenleger. Hij gaat zowel clandestien als openlijk in het verweer, dwarsboomt de plannen van Degrelle (januari 1941) en leidt de staking van de 100.000 (mei 1941) die het hele Luikse bekken lam legt. Lahaut wordt gearresteerd op het ogenblik dat Hitler het offensief inzet tegen de USSR en dus tegen het communisme (1941). Hij wordt gedeporteerd naar het kamp van Mauthausen (1944-1945). Na 48 maanden gevangenschap komt hij zeer verzwakt terug, maar zijn populariteit is niet verminderd en hij is zijn ideaal trouw gebleven. Hij wordt voorzitter van de Kommunistische Partij van België (11 augustus 1945). In de koningskwestie speelt hij een voortrekkersrol in de Waalse actie tegen de terugkeer van Leopold III. Het gerechtelijk onderzoek schoot maar niet op. Het zou twintig jaar duren en geen resultaat opleveren, ondanks enkele latere onvoorziene wendingen, ter gelegenheid van processen tegen extreem-rechtse fi guren. De zaak is in 1970 verjaard en het dossier is in 1972 defi nitief geseponeerd. Bij het onderzoek werden sporen gevolgd die in de richting gingen van de rechts-nationalistische milieus, het verzet, de ultraleopoldistische en anticommunistische kringen. Door de koningskwestie en de Koude Oorlog was een politieke sfeer ontstaan die ertoe leidde dat voor die moord een verklaring werd gezocht tegen de achtergrond van de strijd tegen het communisme of waardoor ze zelfs als een royalistische daad kon worden aangezien: had Julien Lahaut niet geroepen «Vive la république» tijdens de eedafl egging van Boudewijn I op 11 augustus 19502? Wij weten vandaag nog altijd niet offi cieel wie Julien Lahaut heeft vermoord. Dit tragisch einde dat uitzonderlijk is in de veeleer onbewogen Belgische politieke geschiedenis verleent een aura van heldhaftigheid aan een opmerkelijke persoonlijkheid. Julien Lahaut was een ongewoon man, een kleurrijke en trotse fi guur met allure, die veel kracht en energie uitstraalde, iemand met een warme en boeiende stem, die zijn toehoorders voor zich wist te winnen. Een Poolse graaf, die samen met hem gedeporteerd was en niet bepaald kon verdacht worden van politieke sympathie, typeerde hem als «lhomme qui portait le soleil dans sa poche et en donnait un morceau à chacun»3. In 1982 heeft de BRT een reeks uitgezonden van Maurice De Wilde over De Nieuwe Orde. Ter gelegenheid van een heruitzending van die reeks in 1983 kondigde Maurice De Wilde een bijkomende reportage aan over het Eldrie-Verbond waarin onthullingen zouden worden gedaan over de dood van Julien Lahaut. Er zijn een aantal gesprekken geweest met een anonieme getuige met wie de historici Rudi Van Doorslaer en Etienne Verhoeyen contact hebben opgenomen. Geleidelijk volgen ze het spoor en achterhalen ze de levensloop van een zekere «Adolphe» die ondertussen overleden is , lid van het Eldrie-Verbond en vermoedelijke moordenaar van Julien Lahaut. De twee auteurs beloven de volstrekte anonimiteit te bewaren uit respect voor de naaste familieleden. Ondanks het offi cieel onderzoek en het speurwerk van historici die gespecialiseerd zijn in de vraagstukken van extreem-rechts in België en in de periode van de Tweede Wereldoorlog, blijven veel vragen thans onbeantwoord. Ze betreffen zowel het onderzoek en de manier waarop het werd uitgevoerd als de opeenstapeling van aanwijzingen die de aandacht hadden kunnen vestigen op de identiteit van de moordenaars maar waarover nooit grondig onderzoek werd verricht. Zo hebben de twee historici voor het voetlicht gebracht dat de genaamde «Adolphe» en een andere partner, Verbruggen, in september 1950 door de Veiligheid van de Staat als mogelijke verdachten in de zaak-Lahaut werden gesignaleerd. De onderzoeksrechter van Luik kende die twee namen begin oktober 1950. Van Doorslaer en Verhoeyen schrijven: «is het toeval dat uitgerekend deze keer werden ondervraagd? ( ) Waarom ( ) werd met betrekking tot «Adolphe», afgezien van een summier «discreet onderzoek», niet even indringend ingegaan op nota bene een mededeling van de Staatsveiligheid, ook wanneer dit «discreet onderzoek» op het eerste gezicht niets had opgeleverd? Niets is overigens te veel gezegd, want «Adolphe» bezat een wagen van het merk, dat al in de nacht van de moord op Lahaut door de Rijkswacht was gesignaleerd. Waarom werden aan Verbruggen [, aan «Adolphe»] niet de vragen gesteld die zich opdrongen? ( ) [Zou] een grondig onderzoek naar «Adolphe» allerlei activiteiten en contacten blootgelegd ( ) hebben, die in het klimaat van de koude oorlog om politieke redenen beter bedekt konden blijven [?]» De twijfel blijft. De onzekerheid maakt alle interpretaties mogelijk. De twee auteurs stippen ook aan dat tijdens hun eigen onderzoek verschillende personen hun de raad hebben gegeven «dit potje beter gedekt [te laten] omdat het hier een «staatszaak» betrof.». En de conclusie van de twee auteurs luidt: «Wij weten beter dan wie ook, dat ons onderzoek onvolledig is en dat lang niet alle vragen beantwoord zijn. Maar zolang dergelijke vragen in alle sereniteit kunnen worden gesteld blijft er hoop op leven in een democratie.». In Wallonië heeft gecirculeerd een petitie waarin aan de vertegenwoordigers van de democratische partijen plechtig werd gevraagd een parlementaire onderzoekscommissie op te richten. Verscheidene volksvertegenwoordigers, senatoren en gewezen parlementsleden hebben die petitie ondertekend. De tekortkomingen van het gerechtelijk onderzoek, de vertragingen en de afremmingen, de straffeloosheid van de schuldigen die nochtans werden gevonden, de uitvluchten en ten slotte de verjaring hebben voor verwarring gezorgd. De complete duisternis waarin men die gebeurtenis blijft hullen, schaadt de democratie. België zal zich niet moeten schamen omdat het die andere realiteit onder ogen heeft willen zien. De petitionarissen besluiten als volgt: «Cette vérité est dautant plus nécessaire quelle répond à un besoin réel de réhabiliter le et la politique avec les citoyens sur une base plus saine, et, au bout du compte, plus démocratique.». De parlementaire onderzoekscommissie belast met het vaststellen van de precieze omstandigheden waarin Patrice Lumumba werd vermoord en van de eventuele betrokkenheid daarbij van Belgische politici heeft aangetoond dat het mogelijk is om, 40 jaar na de feiten, een nieuw licht te werpen op die moord. Het gezag waarmee een parlementaire onderzoekscommissie is bekleed en haar onderzoeksbevoegdheid maken het mogelijk toegang te hebben tot bronnen die moeilijk toegankelijk zijn voor een gewone onderzoeker. Sinds het gerechtelijk dossier betreffende de moord op Julien Lahaut geseponeerd werd, zijn nieuwe sporen aan het licht gekomen waarover «privé»-onderzoek is gevoerd en een boek is uitgegeven waarin de auteurs aangeven dat ze kennelijk de «vermeende moordenaars» van Julien Lahaut op het spoor zijn gekomen. De zaak-Lahaut is niet alleen de moord op een politicus en een parlementslid, het is tevens een politieke misdaad. Het is dus gerechtvaardigd alle middelen waarover wij beschikken aan te wenden om de waarheid te achterhalen. Het gaat er niet om te straffen want de zaak is verjaard. Het zal erom te doen zijn de waarheid aan het licht te brengen en ervoor te zorgen dat die zaak niet in vergetelheid geraakt. Onze democratie kunnen we alleen maar versterken en legitimeren ten opzichte van de uiterst-rechtse verleidingen die haar thans bedreigen indien we de kracht hebben om ze aan een analyse te onderwerpen. Als democraten stellen wij aan de Kamer van volksvertegenwoordigers de oprichting voor van een parlementaire onderzoekscommissie die ermee belast is klaarheid te brengen in de moord op Julien Lahaut, communistisch volksvertegenwoordiger, die op 18 augustus 1950 voor zijn woning werd neergeschoten door twee onbekenden. Die onderzoekscommissie zou gebruik kunnen maken van de nieuwe methodologische aanpak die is gevolgd door de parlementaire onderzoekscommissie belast met het vaststellen van de precieze omstandigheden waarin Patrice Lumumba werd vermoord en van de eventuele betrokkenheid daarbij van Belgische politici. Ze zou twee deskundigen van verschillende taalrol belasten met een onderzoeksopdracht van één jaar teneinde het dossier te onderzoeken en een verslag in te dienen. Aanvankelijk zou het optreden van de onderzoekscommissie zich ertoe beperken aan de deskundigen de middelen en machtigingen te geven die ze nodig hebben om hun onderzoek uit te voeren. Nadat de deskundigen hun verslag hebben ingediend, zal de onderzoekscommissie haar werkzaamheden zo kunnen organiseren dat ze haar eigen conclusies zowel over de verantwoordelijken voor de moord op Julien Lahaut als over de beoordeling van het gerechtelijk onderzoek, indien dat nodig blijkt, offi cieel kan neerleggen.
VOORSTEL Artikel 1 § 1. Er wordt een parlementaire onderzoekscommissie opgericht die ermee wordt belast volledige duidelijkheid te scheppen over de moord op Julien Lahaut, volksvertegenwoordiger en voorzitter van de Kommunistische Partij van België, op 18 augustus 1950 te Seraing. Daartoe wordt de parlementaire onderzoekscommissie met de volgende opdrachten belast: a. een inventaris opmaken van alle feiten, van alle pistes die in de loop van het gerechtelijk onderzoek zijn geopperd, van alle na de sepositie van de zaak aan het licht gekomen aanwijzingen die het mogelijk maken opheldering te brengen in dat dossier, en ze analyseren; b. een omstandig verslag opstellen over de feiten, het gerechtelijk onderzoek en de keuzes die werden gemaakt, en ze analyseren; c. voor zover dat mogelijk is, bepalen wie rechtstreeks verantwoordelijk is voor de moord en wie de opdrachtgevers zijn, alsmede alle personen aanwijzen die op de ene of de andere manier bij die moord betrokken zijn; d. in het licht van dat onderzoek de werking van de democratische structuren van de Staat onderzoeken; e. de verantwoordelijkheden vaststellen. § 2. De parlementaire onderzoekscommissie mag elke persoon horen die zij meent te moeten doen verschijnen en ze mag beschikken over alle stukken die ze nuttig acht voor de uitoefening van haar taak. De commissie is ertoe gemachtigd vaststellingen te doen ter plaatse en in voorkomend geval de contacten te leggen die nodig zijn om haar taak te vervullen. Art. 2 De parlementaire onderzoekscommissie wordt bekleed met alle bevoegdheden waarin de wet van 3 mei 1880 op het parlementair onderzoek voorziet. Art. 3 De commissie wordt samengesteld uit zeven leden die de Kamer van volksvertegenwoordigers uit haar leden aanwijst volgens de regel van de proportionele vertegenwoordiging van de politieke fracties. Art. 4 De commissie kan, binnen de door het Bureau van de Kamer vastgestelde budgettaire krijtlijnen, alle nodige maatregelen nemen teneinde haar onderzoek met de vereiste deskundigheid uit te voeren. Daartoe kan zij eventueel in het raam van een arbeids- of een aannemingsovereenkomst een beroep doen op twee historici. De looptijd van die overeenkomsten mag die van de commissiewerkzaamheden niet overschrijden. Art. 5 De commissie brengt vóór 30 juni 2007 bij de Kamer verslag uit over haar werkzaamheden, tenzij de Kamer een verlenging van de commissiewerkzaamheden toestaat. 28 juni 2007
MAAR dan komt de crisis, de bankwereld stort in mekaar, overheidsgeld gaat massaal naar de redding van de sukkelbanken en...
Geen geld voor onderzoek naar moord op Julien Lahaut
Er
is voorlopig geen geld om een wetenschappelijk onderzoek naar de moord
op Julien Lahaut te voeren, zoals de Senaat unaniem in een resolutie
had gevraagd. Dat liet minister van Wetenschapsbeleid Sabine Laruelle
weten aan CD&V-senator Pol Van Den Driessche, de initiatiefnemer
van de resolutie. Van Den Driessche heeft als politicus begrip voor de
beslissing, maar is "triest" als historicus.
(belga)
- Op 18 augustus 1950 werd de voorzitter van de toenmalige
communistische partij, Julien Lahaut, vermoord. Zijn dood werd in
verband gebracht met het feit dat hij bij de eedaflegging van koning
Boudewijn in het parlement "Vive la république" had geroepen. Het
gerechtelijk onderzoek naar de moord leverde niets op, maar de jongste
jaren kwamen nieuwe feiten en getuigenissen aan het licht en volgde er
ook een bekentenis.
In de resolutie wordt het onderzoek
toegewezen aan het Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Hedendaagse
Maatschappij (Soma), dat eerder al het onderzoek uitvoerde naar de
Jodenvervolging in België. Soma-directeur Rudi Van Doorslaer meende dat
drie postdoctorandi gedurende twee jaar dienden te worden aangeworven.
Hij schatte de kosten van het onderzoek op 800.000 euro. "Tijdens de
bilatere begrotingsbesprekingen voor het budget Wetenschapsbeleid 2010
heb ik hiervoor een specifiek budget gevraagd, maar dit werd in dit
stadium ongunstig beoordeeld", laat Laruelle in een brief aan de
CD&V'er weten.
Van Den Driessche begrijpt "als politicus" dat
dit veel geld is in de huidige budgettaire toestand, maar "als
historicus" bloedt zijn hart omdat het hier gaat om een deel onverwerkt
verleden. Het is voor hem belangrijk om de echte grond van de zaak te
kunnen doorgronden. Was er een Europees netwerk? Speelde het
koningshuis een rol? Er zijn niet veel politieke moorden gepleegd in
België, maar bijvoorbeeld in de moord op André Cools blijven ook nog
altijd heel wat vragen.
De senator wijst erop dat er nog slechts
een paar levende getuigen zijn en de tijd dus dringt. Daarom wil hij
kijken of hij geen ultiem potje kan ontdekken, bijvoorbeeld in de
Senaat, om het onderzoek te bekostigen. Eventueel wil hij over enkele
jaren, als er meer budgettaire bewegingsruimte is, een nieuwe poging
wagen.
Over enkele jaren inderdaad...als de laatste levenden zelf in hun ultiem potje steken...of hoe de crisis van het kapitalisme het onderzoek naar de moord op Julien Lahaut stokken in de wielen steekt. Ironischer kan moeilijk.... en voor de "petite histoire" nog: blijkt uit de analyse van het beeldmateriaal van de eedaflegging van boudewijn dat het niet Julien Lahaut zou geweest zijn die "Vive la république" heeft geroepen maar de man achter hem...
Hier vinden jullie het ganse dossier in het Frans ....
Une résolution du Sénat demande au CEGES une étude scientifique sur l'assassinat de Julien Lahaut
En sa séance plénière du 18 décembre 2008, le Sénat a adopté à l'unanimité une résolution
demandant au gouvernement de confier au Centre d'études et de
documentation Guerre et Sociétés contemporaines la réalisation d'une
étude scientifique sur l'assassinat du dirigeant communiste Julien
Lahaut, abattu le 18 août 1950.
Enterrement de Julien Lahaut.
La
résolution précise la mission à confier par le gouvernement au CEGES et
demande au même gouvernement de prévoir, en supplément des crédits
inscrits pour les programmes et les actions de recherche des
institutions scientifiques fédérales, les moyens financiers nécessaires
pour la réalisation de cette mission et de mettre ceux-ci à la
disposition du CEGES.
La résolution a été communiquée au
Premier ministre et au ministre de la Justice et des Réformes
institutionnelles. Le CEGES attend donc une initiative du gouvernement
à ce propos.
Cliquez icipour avoir accès à l'ensemble du dossier développé au Sénat.
Beste lezertjes, dit om jullie d'r op te wijzen dat onze ergernissen nu reeds 600 dagen duren. Gedurende die 600 dagen hebben we een teller bijeengespaard van bijna 50.000 gelezen pagina's. We zijn daar natuurlijk niet rouwig om. We staan bijna onafgebroken op de eerste plaats van de politieke blogs bij bloggen. Dat stemt ons tot vreugde. Momenteel zitten we rond de vijftigste plaats op de top 200 van alle blogs. Daar zijn we niet ongelukkig om. Ons blogje wordt dag in dag uit gelezen door 50% inlanders en 40% Ollanders. We zijn daarmee waarschijnlijk het enige Groot-Nederlandse politieke blog in de praktijk. We zijn daar trots op. De rest van de lezertjes komt uit 75 andere landen waaronder een trouwe schare Amerikanen, Fransen en Duitsers. Als dat niet leuk is. Hartelijk dank aan iedereen die ons doen glimmen van trots en tot spijt van wie ons benijdt! Maar de opvallendste vaststelling is dat we tijdens die 600 dagen geen of bijna geen reacties kregen. Dat betekent waarschijnlijk dat iedereen het met onze ergernissen eens is...ofwel dat we bange lezertjes hebben. Dat maakt ons eveneens totfiere Belgen. Bedankt en als speciaal cadeauke voor onze 600ste bestaansdag hebben we alle linkjes in de rechterkolom wat geactualiseerd. hiermee krijgen jullie misschien een beter beeld over de bestaansreden van dit blogje. Klik die linkjes maar eens aan en een wondere wereld zal jullie worden openbaard! De echte Kitokojungle...
Over kopvoddentax, staatsveiligheid en privacy en staatsgevaarlijke imams
Het is net of de huidige crisis zich beperkt tot het dragen van
hoofddoekjes. Een zeer opmerkelijke bijdrage in dit ganse debat komt er
nu ook van, wie anders dan, Geert Wilders. Dat de man een echte
ollander is (met onze excuses aan de ollandse vrienden) zal blijken uit
zijn zeer interessante en vooral lucratieve inbreng in dit debat. Je
gelloft nauwelijks je ogen als je dit leest:"de kopvoddentax"
PVV-leider Geert Wilders heeft woensdag tijdens de Algemene
Beschouwingen de invoering van een 'hoofddoekjesbelasting' bepleit.
In
het debat over de rijksbegroting voor 2010 stelde hij voor om zo'n
belasting à 1000 euro per jaar in te voeren. Wie een hoofddoekje wil
dragen, moet eerst een vergunning vragen, aldus Wilders.
De
PVV-leider noemde zijn belasting een 'kopvoddentax'. Als die wordt
ingevoerd, gaan we eindelijk wat terugverdienen aan de islam, zei
Wilders. Volgens hem vervuilen de moskeeën, de hoofddoekjes, de mannen
met baarden en lange jurken het beeld in de Nederlandse straten.
De
PVV gaat zelf onderzoek doen naar de kosten van immigratie. De partij
roept burgers op via de website watkostdemassaimmigratie.nl ideeën aan
te reiken over welke kosten allemaal meegeteld moeten worden. De partij
vroeg eerder het kabinet om de cijfers, maar minister Eberhard van der
Laan (Integratie) gaf aan dat er geen boekhouding is van verschillende
groepen in de samenleving.
Groen!
is verbolgen over de heksenkjacht op de Antwerpse imam Nordin Taouil.
Het is nooit vertoond dat het hoofd van de staatsveiligheid in TerZake
iemand met naam en toenaam in opspraak brengt, aldus Johan Malcorps
van Groen! Ook het feit dat de vrouw van Taouil hierdoor haar erkenning
door Kind en Gezin als onthaalmoeder kwijtspeelde, kan niet door de
beugel.
Mag de staatsveiligheid zomaar uitspraken doen over iemand in de pers?
Johan Malcorps: Nee, de inlichtingendiensten hebben de taak om een
aantal dingen uit te pluizen en die informatie over te maken aan de
minister van Justitie. Die moet daar dan de gepaste politieke
conclusies uit trekken. Maar het is nooit vertoond dat het hoofd van de
staatsveiligheid in TerZake iemand met naam en toenaam in opspraak
brengt! Dit is toch wel een serieuze flater. Stel je voor dat ze straks
over Jan en alleman een boekje open doen... Hierover moet tekst en
uitleg gevraagd worden.
Waarom gebeurt dit?
Dit past natuurlijk in een stramien van sfeerschepping tegen Nordin
Taouil. Om hem in de extremistische hoek te duwen. Ze proberen Taouil
in een slecht daglicht te stellen om de discussie over de hoofddoeken
niet te moeten voeren. Als bepaalde politici dit goedkeuren en dekken,
dan zijn ze echt totaal verkeerd bezig. Ze creeëren een ongezond opbod,
dat de zaak nodeloos polariseert, terwijl in feite in alle sereniteit
over hoofdoeken moet kunnen gepraat worden en een oplossing gezocht
moet worden."
"Voor alle duidelijkheid: als Groen! distantieëren we ons van een
aantal van zijn uitspraken in het hoofddoekendebat. Maar dat is niet
het punt: je kan het oneens zijn met wat iemand verkondigt, maar je
moet wel opkomen voor zijn burgerlijke rechten. Die zijn nu twee keer
geschonden. Enerzijds doordat die man in TerZake publiekelijk te kijk
is gezet, en anderzijds doordat Kind en Gezin aan de vrouw van die man
het recht ontzegt om nog onthaalmoeder te zijn. Ik viel van mijn stoel
toen ik dit vanmorgen las. Dit kan toch niet? Die vrouw heeft hier niks
mee te maken.
Hoe komt Kind en Gezin hierbij?
Kind en Gezin moet misschien de flater van vorige week met de
nazi-onthaalmoeder rechtzetten, maar dat ze dat op deze manier doen is
onbegrijpelijk. Het is eigenlijk een nog veel grotere flater. We zullen
daarover vragen stellen aan de bevoegde minister in de Vlaamse
regering. Hoe kan dit? Als je op dit pad verder gaat moet je alle
onthaalmoeders beginnen screenen...
Dit zijn de naweeën van 9/11 die met enige vertraging nu ook bij
ons tot allerlei verregaande toestanden beginnen leiden. Zogezegd in
naam van de strijd tegen extremistische ideeën zijn we eigenlijk bezig
om onze eigen liberale en burgelijke vrijheden op de helling te zetten.
Dus toch enige kritiek op de TV-show...Voor ons gaat het niet
enkel om een sfeerschepping tegen Taouil maar tegen iedereen die
protesteert tegen het hoofddoekverbod. Maar wat zegt onze minister van
justitie want die moet daar toch een mening over hebben. Inderdaad dus
en wat lezen we?
"Het gaat om informatie die sinds 2005 algemeen bekend is en waarover
de betrokkene zelf verklaringen in de media heeft afgelegd", zegt De
Clerck. Volgens hem is de informatie van de Staatsveiligheid dat Taouil
er extremistische ideeën op nahoudt, "nog altijd actueel" en was het
"nuttig" voor het algemeen debat over de hoofddoeken dat de baas van de
inlichtingendienst deze informatie in herinnering bracht. De minister
erkent dat het hoogst ongewoon is dat de administrateur-generaal van de
Staatsveiligheid zo openhartig is in een concreet dossier, maar de wet
geeft Winants de mogelijkheid om niet geclassificeerde informatie vrij
te geven. Winants zei dinsdag in Terzake dat Taouil "dient beschouwd te
worden als iemand die eigenlijk een extremistische moslim is van
salafistisch-wahabitische strekking en die actief militeert in
salafistische kringen". (TIP)
Voilà,
de informatie is niet geclassificeerd, is algemeen bekend en nog steeds
actueel en dan laat de wet toe deze informatie vrij te geven. Wij zijn geen juristen maar volgens onze bescheiden mening klopt hier iets niet.
wij
vonden een hoogst interessant document over de fameuse wet op de
staatsveiligheid die werd ingevoerd op 30 november 1998 na 167 jaar
vaagheid en onzekerheid rond de werking van deze dienst. Het document
leest op bepaalde momenten als een spionageroman à la Carré maar we
hebben in vetjes een aantal passages verduidelijkt:
jura falconis, jg 36, 1999-2000, nr 3, p. 325-370
De wet van 30 november 1998. houdende de regeling van de inlichtingen- en veiligheidsdienst
Filip Vanneste
Onder wetenschappelijke begeleiding van Prof. Dr. C. Fijnaut
" Men heeft zoveel verteld over de geheime diensten.
Men heeft ze bewonderd, men vreest ze;
zij worden ook soms het voorwerp van kluchten."
(L. Caeymaex, voormalig administrateur-directeur- generaal van de Openbare Veiligheid)
Inleiding
"Wij hebben daarop 167 jaar gewacht", zo sprak de
verslaggever voor de verenigde kamercommissies voor justitie en landsverdediging, de heer
Delathouwer.(1)
Hiermee is meteen het belang en de verdienste van de nieuwe wet van 30 november 1998
houdende regeling van de inlichtingen-en veiligheidsdienst (hierna de Wet genoemd)(2) kernachtig verwoord. Eindelijk heeft
de wetgever een wettelijke basis gegeven aan het optreden van de Veiligheid van de Staat
en de Algemene Dienst inlichting en veiligheid van de Krijgsmacht, onze twee
veiligheids-en inlichtingendiensten .(3)
Zoals we zullen zien, verliep de weg naar de uiteindelijke wettekst niet zonder
hindernissen. Het waren vooral de zoektocht naar een juiste omschrijving van de opdrachten
van de diensten en de regeling betreffende de verzameling en de mededeling van gegevens
die voor lange discussies zorgden.
In het parlement waren de meningen over de nieuwe wet verdeeld. Hoewel iedere politieke
partij de noodzaak van een wettelijke regeling erkende, kwamen de meer euforische klanken
bij uitstek vanuit de zitjes van de regeringspartijen. De minister van Landsverdediging
sprak zelfs over "de sluitsteen of beter nog, de hoeksteen van ons
inlichtingenbeleid".(4)
Vanuit de oppositie klonk - enigszins in de lijn van de verwachtingen - een heel ander
geluid: "Dit ontwerp kan, mijns inziens, het best worden vergeleken met een
dodenhuisje. Het is goed dat het bestaat, veel vreugde beleef je er echter niet
aan.". (5) Een ander lid van de
oppositie meende zelfs dat zijn partij rechtstreeks geviseerd wordt door de wet: "
Wanneer ik de opdracht van de Veiligheid van de Staat lees, dan worden al degenen die
ernaar streven deze Staat op te heffen of te doen verdwijnen, een eigen Vlaamse
onafhankelijke staat of een republiek nastreven of vragen hebben bij de bijzonder
ondemocratische instelling als het koningshuis, de belangrijkste doelgroep van die geheime
dienst ( ) Het regime schopt wild om zich heen. Alle middelen zijn goed om het
Vlaams-nationalisme te bestrijden.".(6)
Een objectieve analyse van de nieuwe wet is dan ook geen overbodige luxe teneinde de
verschillende standpunten met kennis van zaken te beoordelen op hun juistheid, alsook om
een correct beeld te krijgen van de opdrachten van onze inlichtingen- en
veiligheidsdiensten en de wijze van uitvoering ervan. Dit werkje wil hiertoe een bijdrage
leveren.
Vooreerst gaan we na wat het toepassingsgebied is van de nieuwe wet en wordt kort
ingegaan op de geschiedenis en de structuur van de twee veiligheids- en
inlichtingendiensten. Ook andere voor de besproken materie relevante diensten, komen aan
bod.
Vervolgens wordt onderzocht hoe het gezag over en het toezicht op de veiligheids- en
inlichtingendiensten is geregeld.
Wat de taakuitoefening betreft, bekijken we welke de opdrachten zijn van de
veiligheids- en inlichtingendiensten en op welke wijze ze worden uitgeoefend.
Tot slot wordt de geheimhoudingsplicht toegelicht.
1. Toepassingsgebied van de wet
1.1 Algemeen
De nieuwe wet bepaalt dat er in België twee inlichtingen-en
veiligheidsdiensten zijn (7). Enerzijds is er de
Veiligheid van de Staat of Staatsveiligheid, die de burgerlijke inlichtingen-en
veiligheidsdienst is en anderzijds is er de militaire tegenhanger, de Algemene Dienst
inlichting en veiligheid van de Krijgsmacht, afgekort ADIV.(8)
Het is op deze twee diensten dat de nieuwe wet van toepassing is.
Nochtans zijn de Veiligheid van de Staat en de ADIV niet de enige diensten die
inlichtingenwerk verrichten.
1) Ook de politiediensten, en meer in het bijzonder de rijkswacht,
zijn op dit terrein actief. De vraag rees dan ook of het toepassingsgebied van de wet niet
diende te worden uitgebreid tot de politiediensten in hun activiteiten die erin bestaan
inlichtingen inzake veiligheid te verzamelen, te analyseren en te benutten. In die zin
werden tevens amendementen ingediend.(9)
Twee argumenten dienden daarbij ter ondersteuning van het pleidooi om ook de
politiediensten binnen het toepassingsgebied van de Wet te brengen.
Vooreerst laat de Wet op het politieambt(10)
toe dat politiediensten, binnen bepaalde grenzen, inlichtingen inzamelen. Art. 39 van deze
wet luidt immers:
"Bij het vervullen van de opdrachten die hun toevertrouwd zijn, kunnen de
politiediensten inlichtingen inwinnen, gegevens van persoonlijke aard verwerken en een
documentatie bijhouden, meer bepaald met betrekking tot de gebeurtenissen, de groeperingen
en de personen die een concreet belang vertonen voor de uitoefening van hun opdrachten van
bestuurlijke en gerechtelijke politie."
Ter illustratie kan daarbij verwezen worden naar een aantal vrij spectaculaire
gebeurtenissen(11) zoals de
fichering van zigeunerkinderen op basis van een circulaire van de hoofddirectie van de
operaties van de Generale Staf van de rijkswacht en de operatie Rebel, die erin bestond
duizenden Belgen van Turkse origine en Turken te ficheren. Ook kunnen we denken aan de
fichering van vakbondsmensen in Vilvoorde, waar evenwel deze bestanden na een berisping
vanwege de Generale Staf van de rijkswacht, werden vernietigd.
Bovendien maakt de commandant van de rijkswacht deel uit van het College voor
Inlichting en Veiligheid (12).
Waarom de rijkswacht zitting laten hebben in een orgaan van het inlichtingenbeleid als
deze dienst niet valt onder de wet op de inlichtingendiensten?
Het Comité I stelde dan ook reeds in 1995 dat de nieuwe wet niet alleen betrekking
mocht hebben op de Staatsveiligheid en de ADIV, maar ook op alle andere diensten (politie,
rijkswacht, ) die door de wet belast zijn met de verzameling, analyse en exploitatie
van veiligheidsinlichtingen.(13)
Het Comité I stelde voor volgende lid toe te voegen, teneinde het toepassingsgebied van
de wet uit te breiden: "Geen andere dienst mag inlichtings- en veiligheidsopdrachten
uitoeren dan krachtens een wet".(14)
Hieraan werd echter geen gevolg gegeven.
De minister van Binnenlandse Zaken verzette er zich echter tegen dat de rijkswacht in
de wet zou worden opgenomen.(15)
Volgens hem zouden juist hierdoor de bevoegdheden van de rijkswacht op het vlak van het
inwinnen van inlichtingen aanzienlijk worden uitgebreid.
Er kunnen inderdaad een aantal verschillen worden vastgesteld tussen het verzamelen van
inlichtingen door de rijkswacht en door de inlichtingen- en veiligheidsdiensten.
Zo zijn de taken van gegevensverzameling van de rijkswacht beperkt tot wat strikt
noodzakelijk is voor de handhaving van de openbare orde en hebben zij betrekking op de
concrete werkelijkheid. De taken van de veiligheids- en inlichtingendiensten daarentegen
betreffen wat mogelijk en waarschijnlijk is. In de omzendbrief over de Wet van 5 augustus
1992 op het Politieambt(16) wordt
gesteld dat " het verzamelen en het verwerken van die gegevens zich beperken tot
hetgeen noodzakelijk is voor het voorkomen van concrete bedreigingen en het beteugelen van
de misdrijven." Dit contrasteert met het inlichtingenwerk waarvoor de factor tijd
niet van onmiddellijk belang is en waar wordt gewerkt met een lange-termijnvisie.
Tevens is er een onderscheid qua finaliteit: de doelstelling voor de politiediensten is
de bescherming van burgers en goederen, terwijl dit voor de inlichtingendiensten de
bescherming van de natie is.(17)
2) Ook andere diensten die specifiek tot taak hebben inlichtingen te
verzamelen, vallen buiten het toepassingsgebied van de wet.
Zo is de Antiterroristische Gemengde Groep (AGG) belast met het verzamelen,
het analyseren en het evalueren van de inlichtingen die noodzakelijk zijn voor het
nemen van maatregelen van bestuurlijke politie en van gerechtelijke politie ten aanzien
van daden van terrorisme tegen België of tegen de Belgische burgers of belangen in het
buitenland.(18) Tevens dient de AGG
de ADIV bij te staan in haar inlichtingsopdracht betreffende daden van terrorisme.(19) Nochtans wordt van de AGG geen
melding gemaakt in de Wet.
3) Ook binnen het leger zijn naast de ADIV diensten actief op het
terrein van de inlichtingen. Ook deze diensten ontsnappen volledig aan het
toepassingsgebied van de Wet. Zo wordt elke militaire eenheid vanaf het niveau
"bataljon" in vier afdelingen onderverdeeld: administratie (I), inlichtingen
(II), operaties (III) en logistiek (IV). De meeste eenheden zijn evenwel te klein waardoor
ze niet beschikken over een afdeling II. Die rol wordt dan overgenomen door de ADIV in
zijn hoedanigheid van intermachtendienst. Nochtans hebben bepaalde eenheden, zoals de 15°
Wing en de brigade paracommando, wel een eigen afdeling II ontwikkeld. Die diensten zijn
weliswaar voornamelijk gericht op tactische inlichtingen en informatie die de eigen
eenheid aanbelangt, maar een verzwakking van de ADIV zou kunnen leiden tot een versterking
van deze diensten. Deze diensten blijven echter buiten toepassing van de Wet. Evenmin is
hun terbeschikkingstelling van de ADIV voorzien.
Maar de twee "grote" diensten, de Veiligheid van de Staat en de ADIV, hebben
nu een wettelijk kader gekregen. Over de wenselijkheid van een wettelijke regeling
bestond, zoals gezegd, geen discussie. De heer Canon drukte het als volgt uit:
"Ce projet de loi répond à une nécessité absolue, dans le sens que les
services de renseignement et de sécurité se voient, pour la première fois de leur
histoire, dotés d'un cadre légal". (20)
Het is inderdaad zo dat de inlichtingen- en veiligheidsdiensten sinds de Belgische
onafhankelijkheid verstoken zijn gebleven van een wettelijke houvast. De hiernavolgende
beknopte historiek toont aan dat dit geenszins bevorderlijk was voor de goede werking van
de diensten en evenmin voor hun imago naar de buitenwereld toe.
Bij decreet van 15 oktober 1830 van het Voorlopig Bewind(22) werden vijf functies van administrateur-generaal
in het leven geroepen, waaronder deze van administrateur-generaal van de Openbare
Veiligheid. De volgende dag werd Plaisant als eerste benoemd in deze functie(23), waarbij aan zijn departement
hetvolgende werd toebedeeld: "La sûreté intérieure, maisons de dépôt et de
bienfaisance, les passe-ports, les messageries et autres moyens de transports, sauf les
postes aux lettres. Les théâtres et autres établissements publics, consacrés à des
représentations dramatiques et musicales; la surveillance des usines en ce qui concerne
les dangers qu'elles peuvent offrir."
De voornaamste taak van de Openbare Veiligheid in het jonge België was evenwel de
controle op de vreemdelingen(24),
waarbij de administrateur-generaal verregaande bevoegdheden had. Zo kon hij illegale
vreemdelingen zonder enige procedure laten aanhouden en uit het land verwijderen.(25)
Vanaf circa 1840 spitste de aandacht van de Openbare Veiligheid zich toe op het
opkomend socialisme en anarchisme. In dit verband plaatste de affaire Pourbaix (1888) de
Openbare Veiligheid in een bijzonder slecht daglicht. Zij had namelijk een provocatie
georganiseerd om zo de revolutionaire socialistische beweging van Alfred Dufuisseaux, de
Republikeinse Socialistische Partij, in diskrediet te brengen. Verscheidene provocateurs,
die handelden voor rekening van de Openbare Veiligheid, infiltreerden in de partij en
deden arbeidersbetogingen ontaarden. De provocatie kwam echter aan het licht en het brein
achter het opzet, L. Pourbaix, werd veroordeeld.(26)
Tot aan de Eerste Wereldoorlog bleven ook de vreemdelingen prominent aanwezig op het
actieterrein van de Openbare Veiligheid, waarbij de dienst nog steeds discretionair en
zelfs willekeurig optrad (27).
Tijdens het interbellum toonde de Veiligheid bijzondere belangstelling voor
communistische bewegingen, separatisten en Vlaamsnationalisten. Wat betreft acties tegen
communisten ontstond er een internationaal samenwerkingsverband waarbij de kruistocht
tegen extreem links ertoe leidde dat de Openbare Veiligheid zelfs samenwerkte met de
Gestapo van Nazi-Duitsland.(28)
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd de Openbare Veiligheid van het
ministerie van Justitie overgebracht naar het ministerie van Landsverdediging.(29) De administrateur-generaal kreeg
verregaande bevoegdheden inzake coördinatie van de polititediensten en het speuren naar
bewijzen van bedreigingen van burgerlijke en militaire veiligheid. Nog datzelfde jaar werd
de Veiligheid van de Staat opnieuw overgebracht naar het ministerie van Justitie.
Gedurende de oorlogsjaren was de dienst gevestigd te Londen en was zij belast met het
verrichten van geheime acties en het leggen van contacten tussen de Belgische regering en
allerlei actie-en inlichtingengroepen in bezet België.(30)
Na de grote wereldbrand bleef de aandacht uitgaan naar communistische groeperingen,
zeker na het uitbreken van de koude oorlog. Maar ook de andere kant van het politieke
spectrum, uiterst rechts, werd in de gaten gehouden. Uit de collaboratie gegroeide
(Vlaamse) extreem-rechtse groeperingen vormden immers een mogelijke bedreiging voor de
eenheid van België.(31)
We merken op dat de Openbare Veiligheid in die periode nog steeds geen wettelijke basis
had en evenmin een volwaardig en specifiek statuut. Hierdoor was het allerminst evident
een goed beeld te krijgen van de activiteiten van de Veiligheid. Veel werd geregeld via
K.B.'s, al dan niet gepubliceerde M.B's en dienstnota's.
Pas in 1964 trad de toenmalige administrateur-directeur-generaal van de Openbare
Veiligheid, L. Caeymaex, uit de coulissen met een tekst over de "Machten, zendingen
en methoden van de Veiligheid van de Staat".(32)
Hij zag voor de Veiligheid een algemene en bijzondere zending weggelegd.
Wat betreft de algemene zending bleef de auteur wel bijzonder vaag: "De algemene
zending aan de Veiligheid van de Staat toegedeeld ligt in deze zin zwaar van woorden en
van betekenis; het is haast onmogelijk deze zending op klaardere wijze te definiëren
omdat in feite de concrete zendingen van de Veiligheid van de Staat veeltallig zijn, kies
en dikwijls door omstandigheden bepaald".(33)
Bedoeld wordt dat de Veiligheid van de Staat een instrument is van de staat om zo te waken
over het behoud van haar soevereiniteit, d.w.z. haar onafhankelijkheid, "hare
integriteit en de goede gang van haar instellingen, door het behoud van de orde en de
openbare vrede te verzekeren".(34)
Concreter is de opsomming van de bijzondere zendingen van Staatsveiligheid:
1) De strijd tegen de binnenlandse subversie: de taak van de Veiligheid van de Staat
bestaat in het inlichten van de openbare machten over al wat van belang kan zijn op het
gebied van de subversiviteit, groepsgewijze of individueel, actueel of potentieel,
Belgisch of vreemd, op politiek, sociaal, economisch, cultureel, administratief en
strafrechtelijk vlak.
2) De buitenlandse tegensubversie, d.w.z. contraspionage, tegensabotage en
tegeninmenging.
3) De bescherming van hoge personaliteiten bv. leden van de koninklijke familie(35), leden van de regering en hoge
diplomaten.
4) De vreemdelingenpolitie op politiek vlak.
Maar de nevel waarin de Veiligheid van de Staat gehuld was, trok niet weg. In de jaren
tachtig werd ons land geconfronteerd met enkele zware misdaadzaken, zoals de Bende van
Nijvel, de C.C.C., die ware schokgolven veroorzaakten bij de publieke opinie. Ook
deden geruchten de ronde over de dubieuze rol van de Staatsveiligheid in allerlei andere
affaires ( zoals de zaak Graindorge, baron de Bonvoisin, Westland New Post, Gladio ).(36)
De regering reageerde in 1990 op deze malaise met het Pinksterplan, waarin o.m. werd
voorzien in de indiening van een ontwerp van wet tot omschrijving van de opdrachten van de
Staatsveiligheid. De nieuwe wet is hiervan de concretisering.
De Staatsveiligheid bestaat uit operationele eenheden, de zogenaamde buitendiensten, en
studiediensten. Gemengde diensten "van algemeen belang" verzekeren de logistieke
ondersteuning van zowel de buitendiensten als de studiediensten.(38)
De studiediensten zijn hoofdzakelijk belast met de analyse van de inlichtingen vergaard
door de buitendiensten.
De buitendienst omvat zeven brigades, die zelf nog eens worden opgesplitst in secties.
De A1-brigade houdt extreem-links en extreem-rechts alsook subversieve groeperingen in
Vlaanderen in het oog. De Wet geeft voortaan aan wat onder extremisme dient te worden
verstaan: racistische, xenofobe, anarchistische, nationalistische, autoritaire of
totalitaire opvattingen of bedoelingen, ongeacht of ze van politieke, ideologische,
confessionele of filosofische aard zijn, die theoretisch of in de praktijk strijdig zijn
met de beginselen van de democratie of de mensenrechten, met de goede werking van de
democratische instellingen of andere grondslagen van de rechtsstaat.(39)
Deze brigade heeft afdelingen in Brugge, Gent, Antwerpen, Hasselt en Brussel.
Volledig in de logica van de federale staatsstructuur heeft de A1-brigade een Brussels
en een Waalse evenknie, de A2 en de A3-brigade. De A3-brigade (Wallonië) heeft afdelingen
in Bergen, Brussel, Charleroi en Luik.
De B1-brigade doet aan contraspionage inzake Europese landen die geen lid zijn van de
Europese Unie. Deze brigade werd opgesplitst in drie afdelingen waarvan de eerste instaat
voor de landen van de voormalige Sovjetunie, de tweede voor de zogenaamde bufferlanden
(Polen, ex-Joegoslavië, Roemenië, ) en de derde voor de overige Europese landen.
Het actieterrein van de B2-brigade is de rest van de wereld. Ook hier is een
opsplitsing in drie afdelingen gemaakt: de Arabische landen, Libië, het Verre Oosten en
Latijns-Amerika.
De brigade B6 werd opgesplitst in twee afdelingen, DI3 (schaduwing en bespieding) en DI
(bijstand aan de andere brigades op logistiek en technisch vlak).
De C1-brigade tenslotte waakt over de veiligheid van de eerste minister, de minister
van Justitie en buitenlandse prominenten.
Er weze wel opgemerkt dat ingevolge recente interne reorganisaties inmiddels
wijzigingen aan deze structuur kunnen zijn aangebracht.
1.3. De militaire inlichtingendiensten
1.3.1 Korte historiek
In 1915 werd een "Veiligheidsdienst van het leger" opgericht
en dit voor de ganse duur van de oorlog (40). In
1916 trad een militaire veiligheidsdienst in de plaats, die op haar beurt reeds in 1919
werd ontbonden. Het daaropvolgende jaar werd bij het ministerie van Landsverdediging een
dienst in het leven geroepen die belast werd met de taken van contraspionage in al haar
vormen en van toezicht op subversieve groepen binnen het leger.(41) In 1937 verwierf de Generale Staf van de
Krijgsmacht de bevoegdheid over deze dienst.(42)
Naar aanleiding van de Tweede Wereldoorlog werd de Staatsveiligheid overgeheveld naar
een "Directie Veiligheid van de Staat" opgericht in de schoot van het ministerie
van Landsverdediging. Vrijwel onmiddellijk werd deze dienst voor de ganse duur van de
oorlog ondergebracht bij het ministerie van Justitie, om in januari 1945 opnieuw te worden
ondergebracht bij het ministerie van Landsverdediging.(43)
In 1947 verwierf de Generale Staf de bevoegdheid over de militaire inlichtingen, de
militaire contraspionage en de verwerking van de rapporten van de militaire attachés en
de Belgische officieren in het buitenland.(44)
In 1963 verwierf de stafchef van het leger bij K.B.(45)
de verantwoordelijkheid voor de opsporing, de verwerking en de verspreiding van de
inlichtingen. Tevens stond hij in voor de toepassing van de maatregelen van militaire
veiligheid en contraspionage.(46)
In 1974 werden aan de chef van de ADIV bepaalde inlichtingen-en veiligheidstaken
toegewezen.(47)
Tot voor de nieuwe wet waren de opdrachten van de ADIV omschreven in het K.B. van 19
december 1989 houdende organisatie van de Generale Staf.(48)
Deze opdrachten waren: (49)
- het opzoeken, uitbaten en verspreiden van de inlichting;
- het nemen van alle maatregelen die noodzakelijk zijn voor de bescherming van het
geheim en het behoud van de militaire veiligheid, de cijfering inbegrepen, met het
opstellen, verspreiden en controleren van de richtlijnen terzake;
- het verzekeren van de betrekkingen met nationale, buitenlandse en intergeallieerde
inlichtings-en veiligheidsdiensten;
- waken over de naleving van internationale overeenkomsten door België afgesloten
inzake veiligheid;
- het opstellen, verspreiden en controleren van de voorschriften met betrekking tot het
archief en de geschiedkundige documentatie van de krijgsmacht en de rijkswacht.
De ADIV omvat 3 hoofddiensten (Inlichtingen, Veiligheid, Centrum voor historische
documentatie), elk op hun beurt onderverdeeld in secties.
De eerste hoofddienst is de dienst Inlichtingen en bestaat uit drie secties:
* Sectie "exploitatie van de inlichting".
In het raam van het inlichtingenbeleid, de belangenzones voor België en de door de
chef van de Generale Staf bepaalde prioriteiten, stelt deze sectie de "doelstellingen
van de inlichting" op, die de gebieden en prioriteiten bij het opsporen van
informatie beschrijven. De sectie "exploitatie" moet deze informatie bestuderen
en analyseren; vervolgens moet ze over de behandelde onderwerpen syntheses maken, die
worden overgemaakt aan de nationale overheden die bij het Belgisch defensiebeleid
betrokken zijn, alsook aan de grote militaire commando's, aan de NAVO, aan SHAPE en
eventueel aan sommige inlichtingendiensten van bevriende mogendheden, in zoverre de
nationale belangen dit niet beletten.
* Sectie "opsporen van de inlichting met menselijke middelen" (HUMINT).
Deze sectie spoort informatie op binnen de door de chef van de ADIV bepaalde limieten,
op basis van de elementen die voortvloeien uit de analyses van de sectie
"exploitatie". Deze opsporingen zijn gericht op het buitenland en exploiteren
zowel open als gesloten bronnen.
* Sectie "opsporen van de inlichting" (COMINT).
Deze sectie is belast met het opsporen en analyseren van communicatie-inlichtingen en
is gericht op het militaire domein. Deze sectie werkte tot voor de nieuwe wet eigenlijk in
een juridisch vacuüm, vermits er geen wettelijke regeling bestond voor het onderscheppen
van elektromagnetische golven. Thans is hieraan een mouw gepast. We komen hierop nog
terug.(51)
Een tweede dienst is de dienst "Veiligheid", die tot taak heeft alle
vertrouwelijke materies (installaties, documenten, uitrusting, personeel) te beschermen
tegen elke bedreiging die in België kan opduiken of die tegen Belgische eenheden in het
buitenland kan worden gericht.
Deze dienst is samengesteld uit volgende secties: militaire veiligheid en industrie
(SGR/SMI), habilitatie en documentatie (SGR/HD), het detachement rijkswacht,
contra-inmenging, technische sectie.
De dienst "Centrum voor historische documentatie" beheert het historisch
archief van de krijgsmacht. Onder bepaalde voorwaarden kan dit ook door particulieren
worden geraadpleegd.
Tenslotte staat de afdeling "Beheer" in voor het personeelsbeleid, begroting,
logistiek en verbindingen.
2. Organen van het inlichtingenbeleid
Van meet af aan werd duidelijk gesteld dat het niet aan de
inlichtingen-en veiligheidsdiensten zelf toekomt om de prioriteiten inzake het te volgen
beleid op het vlak van inlichtingen en veiligheid te bepalen en de behoeften terzake vast
te stellen. Dit werd een taak van de Regering.(52) Hierop werden twee
organen in het leven geroepen die zouden instaan voor de uitstippeling van het
inlichtingen- en veiligheidsbeleid en voor de concretisering ervan. De eerste taak werd
toegewezen aan het "Ministerieel Comité voor inlichting en veiligheid", terwijl
het "College voor inlichting en veiligheid" belast werd met de tweede opdracht.
2.1. Het Ministerieel Comité voor inlichting en veiligheid
In het voorontwerp van de Wet werd voorzien in de oprichting van dit
ministerieel comité,(53) doch dit stuitte op een
afwijzing van de Raad van State, vermits de organisatie van de diensten een prerogatief is
van de uitvoerende macht.(54) Het
wetsontwerp werd dan ook in die zin aangepast en de oprichting van het Ministerieel
comité gebeurde bij K.B.,(55)
waarin zijn taak als volgt wordt omschreven:(56)
" Het Comité stelt de algemene politiek inzake inlichting vast, bepaalt de
prioriteiten van de Veiligheid van de Staat en van de Algemene Dienst inlichting en
veiligheid van de Krijgsmacht, en coördineert hun activiteiten.
Het Comité bepaalt bovendien de politiek inzake de bescherming van gevoelige
informatie."
Het Ministerieel Comité is dus belast met het vastleggen van het inlichtingenbeleid,
hierbij rekening houdend enerzijds met de behoefte aan inlichtingen en anderzijds met de
middelen die beschikbaar zijn om inlichtingen te verschaffen.(57)
Het is een politiek orgaan, voorgezeten door de eerste minister en voor het overige
samengesteld uit tenminste de ministers van Justitie, Landsverdediging, Binnenlandse Zaken
en Buitenlandse Zaken. Eventueel kunnen ook andere regeringsleden worden uitgenodigd. (58)
2.2. Het College voor Inlichting en Veiligheid
Ook hier voorzag het oorspronkelijk voorontwerp in de oprichting van
het College,(59) maar de Raad van State wees dit af
om dezelfde reden als aangehaald bij het Ministerieel Comité,(60) m.n. het feit dat het een bevoegdheid van de
Koning betrof: "Het staat bijgevolg aan de Koning, aan wie artikel 37 van de Grondwet
de federale uitvoerende macht opdraagt, om de administratieve diensten die daaronder
ressorteren op te richten, te behouden of af te schaffen en de uitoefening van het gezag
over die diensten te organiseren, wat betekent dat Hij tevens de ministeriële
bevoegdheden ten aanzien van die diensten kan verdelen, de nadere regels voor de eventuele
gezamenlijke uitoefening ervan kan bepalen en daartoe ministeriële comités of
administratieve coördinatie-organen kan oprichten".(61)
Er volgde dan ook een K.B.(62)
waarin het College belast werd met het toezicht op de gecoördineerde uitvoering van de
beslissingen van het Ministerieel comité voor inlichting en veiligheid (63).
Het College dient dus de door het Ministerieel Comité uitgestippelde koers te
operationaliseren, de door het Comité bepaalde opdrachten te verdelen en te coördineren
conform de respectievelijke bevoegdheden van de twee diensten. Op het niveau van het
College wordt de synthese gemaakt van de inlichtingen die werden ingewonnen door de
inlichtingen-en veiligheidsdiensten. Tevens dienst zij als schakel met de leden van het
Comité doordat de voorzitter op geregelde tijdstippen moet rapporteren betreffende de
activiteiten van de inlichtingen- en veiligheidsdiensten of met betrekking tot huidige of
toekomstige bedreigingen.(64)
Dit College is een administratief college, samengesteld uit een afgevaardigde van de
eerste minister, de administrateur-generaal van de Veiligheid van de Staat, de chef van de
ADIV, de leidende ambtenaar van de Algemene Rijkspolitie, de leidende ambtenaar van de
Algemene Directie van de politiek van het ministerie van Buitenlandse Zaken en de
commandant van de rijkswacht.(65)
De aanwezigheid van deze laatste leverde voor sommige parlementsleden enigszins een
probleem op. We zagen immers dat de rijkswacht niet onder toepassing van de wet valt.
Waarom deze organisatie dan wel opnemen in een administratief orgaan dat instaat voor de
operationalisering van het inlichtingen- en veiligheidsbeleid, zo vroeg men zich af.(66)
3. Het gezag over de inlichtingen- en veiligheidsdiensten
1) Het principe dat wordt gehuldigd is dat de
Veiligheid van de Staat voor de uitoefening van haar opdrachten onder het gezag staat van
de minister van Justitie.(67) Ook staat de minister
in voor de organisatie en het algemeen bestuur van de Staatsveiligheid, inzonderheid op
het vlak van de uitgaven, het beheer en de opleiding van het personeel, de inwendige orde,
de tucht, de wedden en vergoedingen, alsook de uitrusting.(68)
* Evenwel wordt aan de minister van Binnenlandse Zaken een
vorderingsrecht toegekend ten aanzien van de Veiligheid van de Staat. Hij kan de
Veiligheid vorderen "in verband met de uitvoering van de opdrachten bepaald bij
artikel 7 wanneer ze betrekking hebben op de handhaving van de openbare orde en op de
bescherming van personen".(69)
Men oordeelde dat de minister geconfronteerd kan worden met situaties waarbij het dringend
karakter meestal een zowel sneller als vlotter beroep op de inlichtingen- en
veiligheidsdiensten vergt.(70)
De vordering van de minister beoogt inlichtingen in te winnen en te preciseren
aangaande welbepaalde toekomstige gebeurtenissen, personen of groeperingen die de openbare
orde ernstig zouden kunnen verstoren of, desgevallend, de bescherming van welbepaalde
personen te verzekeren.
Bij de uitoefening van zijn vorderingsrecht, zal de minister van Binnenlandse Zaken het
voorwerp van de vordering moeten preciseren en kan hij aanbevelingen doen en precieze
aanwijzingen geven omtrent de in het werk te stellen middelen en aan te wenden
geldmiddelen.
Hoewel de Staatsveiligheid in principe de verplichting heeft de vordering uit te
voeren, kan het gebeuren dat het niet mogelijk is gevolg te geven aan die aanbevelingen en
aanwijzingen omdat hierdoor de uitvoering van opdrachten in het gedrang komt. In dat geval
dient de minister van Binnenlandse Zaken hierover te worden ingelicht.
Tegen de toekenning van dit vorderingsrecht werden ook bezwaren geuit. Sommigen zagen
immers het spookbeeld van een almachtig superministerie van Binnenlandse Zaken opdoemen: "Les
droits de réquisition du ministre de l'Intérieur (article 5) sont sans doute à replacer
dans le contexte actuel de manoeuvres menées dans une logique gouvernementale visant à
accroître les pouvoirs de ce ministre. Encore une fois, ce ne sont ni les raisons
historiques, ni les comparaisons, qui nous semblent suffisantes et permettent de ne
craindre la création d'un tout-puissant Ministère de l'Intérieur".(71)
Het Comité I uitte eveneens bedenkingen bij de toekenning van het vorderingsrecht aan
de minister van Binnenlandse Zaken.(72)
Dit toezichtsorgaan voorzag dat er een aantal problemen kunnen rijzen wanneer de minister
van Binnenlandse Zaken over de mogelijkheid beschikt om een dienst te vorderen die van het
ministerie van Justitie afhangt. Indien een soortgelijk prerogatief wordt toegekend aan
een minister die erom verzoekt, zal dit volgens het Comité I leiden tot conflicten en
wrijvingen met de inlichtingendiensten. Daarom zouden de aanbevelingen en vorderingen
moeten worden voorbehouden aan een coördinator en geheim moeten blijven voor het grote
publiek.
Bovendien wordt er een ongerechtvaardigd onderscheid geschapen tussen de minister van
Binnenlandse Zaken en collega van Buitenlandse Zaken, of een andere minister. De wet
voorziet immers dat de Veiligheid van de Staat ook moet toezien op de uitwendige
veiligheid van de staat en de internationale betrekkingen, alsmede op het wetenschappelijk
of economisch potentieel van het land.(73)
Aan de minister bevoegd voor deze aangelegenheden werd dit vorderingsrecht niet toegekend.
Het Comité I stelde voor om de volledige verantwoordelijkheid voor de organisatie van
de Veiligheid van de Staat bij de minister van Binnenlandse Zaken te leggen. Een aantal
argumenten ondersteunen deze visie.
Zo toont de geschiedenis van de inlichtingendiensten aan dat de Veiligheid van de Staat
regelmatig onder bevoegdheid van de minister van Binnenlandse Zaken werd gebracht.(74) Voorts krijgt men bij de lezing van
de wetsartikelen niet de indruk dat de activiteiten van de Staatsveiligheid hoofdzakelijk
de minister van Justitie aanbelangen. Tenslotte wordt in geen enkel ander land dat door
het Comité I is onderzocht, de verantwoordelijkheid bij de minister van Justitie gelegd.
* Naast het toegekende vorderingsrecht, heeft de minister van
Binnenlandse Zaken nog een voet in huis bij de Veiligheid van de Staat. Hij zal namelijk
betrokken worden bij de organisatie en het bestuur van de dienst wanneer die organisatie
en dat bestuur een rechtstreekse invloed hebben op de uitvoering van de opdrachten inzake
handhaving van de openbare orde en de bescherming van personen.(75) De minister zal dus kunnen tussenkomen in
administratieve akten betreffende de algemene werking van de dienst teneinde zich te
verzekeren van de doeltreffende uitvoering van zijn vorderingsrecht.
Tegen het advies van de Raad van State in, die ervan uitgaat dat artikel 37 van de
Grondwet aan de federale uitvoerende macht opdraagt om de administratieve diensten die
daaronder ressorteren, op te richten, te behouden of af te schaffen, en de uitoefening van
het gezag over die diensten te organiseren, wat inhoudt dat de federale uitvoerende macht
tevens de ministeriële bevoegdheden ten aanzien van die diensten kan verdelen, heeft de
regering besloten in de wet de verdeling van bevoegdheden tussen de minister van
Binnenlandse Zaken en de minister van Justitie te behouden.
* Voorts is een vorm van medebeheer in het leven geroepen waarbij al
naargelang het geval de medeondertekening (76)
dan wel het eensluidend advies(77)
van de minister van Binnenlandse Zaken vereist is.(78)
De minister van Binnenlandse Zaken wordt aldus betrokken bij de onderwerpen die hem
aanbelangen.
Bovendien kan hij ook nog verzoeken richten aan de minister van Justitie die hem moet
inlichten indien hij geen gevolg kan geven aan het verzoek.
Volgens de minister van Justitie is dit gezamenlijk beleid te verantwoorden op basis
van de opdrachten van de Veiligheid van de Staat.(79)
Zo valt de opdracht inzake de bescherming van personen onder de bevoegdheid van de
minister van Binnenlandse Zaken, vermits dit wordt gezien als een opdracht van
bestuurlijke politie. Daarom bepaalt de wet dat het eensluidend advies van de minister van
Binnenlandse Zaken vereist is voor elk ontwerp van besluit betreffende de
personeelsformatie van de veiligheid van de Staat belast met de opdrachten inzake
persoonsbescherming, elk ontwerp van besluit tot bepaling van de opleiding van het
personeel van de buitendiensten dat met de opdrachten inzake bescherming van personen
wordt belast en elk ontwerp van besluit tot bepaling van het aantal agenten van die
buitendiensten.
Tevens wint de Staatsveiligheid inlichtingen in die betrekking hebben op de veiligheid,
gezondheid en de openbare rust en waarvoor de minister van Binnenlandse Zaken rechtstreeks
bevoegd is. Terzake wordt hij dan ook bij het beleid betrokken door ofwel de
medeondertekening ofwel door diens eensluidend advies.
Dit alles mag echter niet uit het oog doen verliezen dat de minister van Justitie de
voornaamste actor is op regeringsniveau en de referentieoverheid is voor de Veiligheid van
de Staat. Het optreden van de minister van Binnenlandse Zaken kan alleen verantwoord
worden via de uitvoering van specifieke opdrachten die tot zijn bevoegdheid behoren.
Sommige parlementsleden meenden dat het venijn in de staart zat en wilden tevergeefs de
laatste paragraaf van artikel 6 laten wegvallen.(80)
Deze bepaling voorziet in de mogelijkheid om andere aangelegenheden waarvoor de
tussenkomst van de minister van Binnenlandse Zaken vereist is, toe te voegen. Zo zou de
Koning de bevoegdheid van de minister van Binnenlandse Zaken kunnen uitbreiden, hetgeen
tot misbruiken zou kunnen leiden.(81)
We kunnen dus vaststellen dat de minister van Binnenlandse Zaken via verscheidene
kanalen betrokken wordt bij de organisatie en ook de opdrachten van de Staatsveiligheid.
Of dit de vlotte werking van deze dienst niet zal bemoeilijken wanneer de verstandhouding
tussen de minister van Justitie en zijn collega van Binnenlandse Zaken niet optimaal is,
zal de toekomst moeten uitwijzen.
2) De regeling van het gezag over de ADIV is veel eenvoudiger
gehouden. De militaire inlichtingendienst staat onder het exclusief gezag van de minister
van Landsverdediging (82). Tevens
wordt hij belast met de organisatie en het algemeen bestuur van de ADIV (83). In tegenstelling tot de regeling van het gezag
over de Veiligheid van de Staat, is niet voorzien in enige vorm van tussenkomst door de
minister van Binnenlandse Zaken.
4. Toezicht op de veiligheidsdiensten- en inlichtingendiensten:
Het Comité I(84)
4.1. Algemeen
Het toezicht op de veiligheids-en inlichtingendiensten door een extern
orgaan, wordt niet in de nieuwe wet zelf geregeld, maar in de Wet 18 juli 1991 tot
regeling van het toezicht op politie-en inlichtingendiensten.(85)
De controle op de Veiligheid van de Staat en de ADIV gebeurt door het Vast Comité van
Toezicht op de inlichtingendiensten, afgekort het Comité I. Dit Comité I is echter niet
alleen bevoegd ten opzichte van de twee voormelde diensten, maar ook ten aanzien van elke
openbare dienst die speciaal wordt belast met de inzameling en verwerking, uitgevoerd met
het oog op de veiligheid, van gegevens over personen, groepen en gebeurtenissen.(86)
De taak van het Comité bestaat erin de activiteiten en werkwijzen van de
inlichtingendiensten, hun interne reglementen, richtlijnen(87)
en alle documenten die de handelwijze van de leden van de inlichtingendiensten regelen, te
onderzoeken.(88) Teneinde deze
opdrachten te kunnen uitvoeren, beschikt het Comité I over een Dienst Enquêtes.(89)
Het hoofd en de leden van de Dienst Enquêtes hebben de hoedanigheid van officier van
gerechtelijke politie, hulpofficier van de Procureur des Konings en van de krijgsauditeur.(90) Zij kunnen zich laten bijstaan door
de openbare macht(91), beschikken
over een zoekingsrecht(92) en
kunnen voorwerpen in beslag nemen.(93)
Zowel het Comité I als de Dienst Enquêtes zijn ertoe gerechtigd alle teksten die zij
noodzakelijk achten voor het vervullen van hun opdracht, te laten overleggen. De
inlichtingendiensten zijn er trouwens toe gehouden op eigen initiatief de interne
reglementen en richtlijnen, alsook alle documenten die de handelwijze van de leden van de
diensten regelen, over te zenden.
Het Comité I brengt verslag uit aan de Kamer en de Senaat door middel van een
jaarlijks activiteitenverslag.(94)
4.2. Het Comité I en de wet
Het Comité I was één van de vragende partijen voor een wet
betreffende de veiligheids- en inlichtingendiensten en dit omwille van de rechtszekerheid
voor de burgers, de efficiëntie van de inlichtingendiensten zelf en de mogelijkheid voor
het Comité I om ten volle haar controlerecht uit te oefenen.(95)
Ook de minister van Landsverdediging drukte de wens uit dat dank zij de nieuwe wet de
controle-opdracht van het Comité wordt vergemakkelijkt.(96)
Naar aanleiding van het wetsontwerp deed het Comité I een reeks aanbevelingen. Tevens
werd de voorzitster, mevrouw Paulus de Chatelet, gehoord.(97)
De bemerkingen en aanbevelingen van het Comité I zullen telkens ter sprake komen bij
de behandeling van het onderdeel waarop deze bemerkingen en aanbevelingen betrekking
hadden.
5. De opdrachten van de inlichtingen- en veiligheids-diensten
5.1. Opdrachten van de Veiligheid van de Staat
Aan de Staatsveiligheid zijn een viertal opdrachten toevertrouwd.(98) De wet hanteert daarbij een ruime formulering,
zodat aan de huidige en toekomstige behoeften van de staat terzake kan worden beantwoord.(99)
5.1.1 Het inwinnen van inlichtingen
De Veiligheid van de Staat staat in voor het inwinnen, analyseren en verwerken van
inlichtingen die betrekking hebben op elke activiteit die de inwendige veiligheid van de
staat en het voortbestaan van de democratische en grondwettelijke orde, de uitwendige
veiligheid van de staat en de internationale betrekkingen, het wetenschappelijk of
economisch potentieel, zoals gedefinieerd door het Ministerieel Comité, of elk ander
fundamenteel belang van het land, zoals gedefinieerd door de Koning op voorstel van het
Ministerieel Comité, bedreigt of zou kunnen bedreigen.
Om tegemoet te komen aan de kritiek van de Raad van State,(100) werd het voorontwerp aangepast en bevat de wet
thans een omschrijving van de gebruikte termen.(101)
De totstandkoming van de begrippenomschrijving liep niet van een leien dakje. Het
wetsontwerp van de regering bevatte een eerste aanzet(102)
en werd in de kamercommissies gevolgd door een reeks amendementen waarvan sommige vooral
nauwkeurigere bewoordingen of omschrijvingen beoogden,(103)
terwijl andere meer inhoudelijke wijzigingen tot stand wilden brengen, zoals een
uitbreiding van de opdracht van de Veiligheid van de Staat,(104) of de onmogelijkheid om bepaalde politieke
partijen als subversief te beschouwen.(105)
Ook in de Senaat volgde een stortvloed aan amendementen.(106)
Het Comité I was van oordeel dat het woord "inlichtingen" beter vervangen
werd door "informatie".(107)
Het gaat hier om meer dan woordenvitterij: het onderscheid tussen beide termen is van
praktisch belang. Een inlichting is informatie die verwerkt en geanalyseerd is. De
Staatsveiligheid wint dus veeleer informatie in die zij vervolgens natrekt en analyseert.(108) Ook een aantal parlementsleden
volgden deze redenering en dienden in die zin amendementen in.(109) Er volgde echter geen aanpassing.
Ook de administrateur-generaal van de Veiligheid van de Staat, de heer Van Lijsebeth,
had aanvankelijk bedenkingen bij de onduidelijke omschrijvingen, zoals die nog aanwezig
waren na de overzending aan de Senaat van de in de Kamer aangenomen tekst.(110)
Volgens de administrateur-generaal waren de te beschermen belangen wel duidelijk genoeg
bepaald, rekening houdend met de artikelen 22 van de Grondwet en 8 E.V.R.M. en met de
jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. De activiteiten die een
bedreiging vormen of kunnen vormen, bleven daarentegen veel te vaag.(111) Het hoofd van de Staatsveiligheid deed ook zelf
een voorstel tot betere formulering(112)
en kon zich eveneens in grote lijnen akkoord verklaren met de amendementen die waren
ingediend om de lacunes in de definities op te vullen.(113)
Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en kreeg de Veiligheid van de Staat drie grote
domeinen voor inlichtingengaring toegewezen: activiteiten die (potentieel) bedreigend zijn
voor de inwendige veiligheid van de staat en de democratische en grondwettelijke orde,
voor de uitwendige veiligheid van de staat en de internationale betrekkingen en tenslotte
voor het wetenschappelijk of economisch potentieel van het land.
Wat onder (potentieel) bedreigende activiteiten dient te worden verstaan, wordt in de
wet zelf aangegeven.(114) Het gaat
om elke individuele of collectieve activiteit ontplooid in het land of vanuit het
buitenland die verband kan houden met spionage, inmenging, terrorisme, extremisme,
proliferatie, schadelijke sektarische organisaties, criminele organisaties, daarbij
inbegrepen de verspreiding van propaganda, de aanmoediging of de rechtstreekse of
onrechtstreekse steun, onder meer door het verstrekken van financiële, technische of
logistieke middelen, het verstrekken van inlichtingen over mogelijke doelwitten, de
ontwikkeling van structuren en van actiecapaciteit en de verwezenlijking van de
nagestreefde doeleinden. Voorts omschrijft de Wet voortaan wat onder de verschillende
begrippen uit deze definitie dient te worden verstaan.(115)
Hieruit kan worden opgemaakt dat de Staatsveiligheid zich interesseert voor spionage,
terrorisme, samenspanning, aanslagen, inmenging in beslissingsprocessen door
ongeoorloofde, bedrieglijke of clandestiene middelen alsook voor de activiteiten van
buitenlandse politieke bewegingen in België, voor de misdaden en wanbedrijven tegen de
veiligheid van de staat zoals omschreven in het strafwetboek(116) en de wet op de privémilities.(117)
* Het eerste grote actieterrein is dus de inwendige veiligheid van de
staat en het voortbestaan van de democratische en grondwettelijke orde. Hieronder dient te
worden verstaan de veiligheid van de instellingen van de staat en de vrijwaring van de
continuïteit van de regelmatige werking van de rechtsstaat, de democratische
instellingen, de elementaire beginselen die eigen zijn aan iedere rechtsstaat, alsook de
mensenrechten en de fundamentele vrijheden. Tevens omvat het de veiligheid en de fysieke
en morele vrijwaring van personen en de veiligheid en de vrijwaring van goederen.
* De uitwendige veiligheid van de staat en de internationale
betrekkingen omhelst de vrijwaring van de onschendbaarheid van het nationaal grondgebied,
van de soevereiniteit en de onafhankelijkheid van de staat, van de belangen van de landen
waarmee België gemeenschappelijke doeleinden nastreeft, alsook van de internationale en
andere betrekkingen die België met vreemde staten en internationale of supranationale
instellingen onderhoudt.
* Wat onder wetenschappelijk of economisch potentieel dient te worden
verstaan, wordt in de Wet niet duidelijk gemaakt.(118)
Het is m.i. dan ook niet ndenkbaar dat dit een soort van restcategorie wordt waarin al
hetgeen wordt ondergebracht dat niet thuishoort in één van voormelde domeinen, hoewel
ook die zeer ruim omschreven zijn. De heer Borginon maakte terzake volgende pertinente
opmerking: "Mijnheer de minister, de bevoegdheid van de Veiligheid van de Staat met
betrekking tot heel het economisch dossier bezorgt mij eveneens kopzorgen. Deze
bevoegdheid is immers de sleutel om àlles te bestuderen".(119)
5.1.2 De Veiligheidsonderzoeken
De tweede taak van de Staatsveiligheid is het uitvoeren van
Dossier smartmetering of de sluwe energiemeters deel 5
Ok beste lezertjes, alsof de ellende nog niet voldoende is, wat zijn de
andere gevaren die de argeloze verbruiker bedreigen? Om dit zo
duidelijk mogelijk te argumenteren gaan wij graag op uitstap naar het
verre Canada. Want daar in Ontario loopt er reeds een tijdje een
project met slimme meters en kunnen we al eens een kijkje nemen wat de
voor- en nadelen van die dingen zijn. zet jullie wollen mutsjes op en
volg ons dus even naar Ontario. We vonden namelijk een rapport van de
Canadese consumentenraad over het project : http://www.consumerscouncil.com/site/Consumers_Council_of_Canada_69/pdf/SM%20Report.pdf
Voor de liefhebbers van het genre is dit verplichte lectuur natuurlijk. Wat onthouden wij uit dit rapport?
Smartmetering heeft geen enkele zin zonder prijsdifferentiatie
De lage inkomens met laag verbruik hebben geen enkel voordeel bij smartmetering en de prijsdifferentiatie
als
de slimme meters gebruikt worden om energiebesparingen op te leveren
moet dit samen gaan met een informatiecampagne voor de gebruikers
Goed
we gaan even dieper in op al deze punten. We beginnen met de
prijsdifferentiatie en meer bepaald bij de factuur. Zoals iedereen wel
weet is onze gas-en elektriciteitsfactuur momenteel gebaseerd op een
voorschotregeling. Je betaalt op basis van een verbruiksprofiel een
maandelijks voorschot en jaarlijks ontvang je dan, na het inbrengen van
de reêle verbruiksgegevens, de eindafrekening. Naargelang je meer of
minder verbruikt krijg je dan terug of moet je bijbetalen. Wanneer de
prijs plots piekt, kan je soms voor onprettige verrassingen staan
zoals de meesten onder ons intussen wel weten. Het voordeel is echter
dat het totaal energiegebruik uitgesmeerd wordt over de volledige
periode. Zo betaal je meestal het zelfde bedrag gedurende één jaar.
Goed, bij smartmetering is er echter geen sprake meer van voorschotten
die elke maand een vast bedrag garanderen. Elke maand krijg je netjes
je reëel verbruik verrekend op je factuur. Raad maar eens hoe prettig
het zal zijn elke wintermaand te wachten op de zachte plof van je
Electrabel- of andere factuur in je brievenbusje....Gelukkig zal het in
de zomermaanden leuker zijn. Al eens gedacht hoe iemand met een karig
pensioentje of een vervangingsinkomen van rond de 700 zijn
energiefactuur in een strenge winter zal moeten betalen? Ha natuurlijk,
hij moet reserves aanleggen tijdens de zomer? Hallo, zijn wij naiëf? Wat
betreft nu de prijsdifferentiatie die gehanteerd wordt in de Canadese
projecten is het ons niet meteen duidelijk hoe de leveranciers dat bij
ons zullen toepassen. Wij kennen hier wel al een nacht- en dagtarief of
een piek- en daltarief zoals sommigen het noemen. Tijdens de weekends
zitten we met z'n allen in het daltarief tenminste als je een dubbele
teller hebt maar daarmee is hier de kous zo goed als af. Bovendien
stelden we vast dat de uitbreiding van het daltarief naar de weekend
enkel heeft geleid naar een duurder piektarief...We zijn dus benieuwd
wat dat zal worden met die slimme meters. Wij vrezen vooral dat de
verbruiker erg slim zal moeten zijn om dat allemaal netjes op te
volgen. Vandaar waarschijnlijk de noodzaak om de verbruikers op te
leiden en uitgebreid te informeren. We kunnen dit enkel volledig beamen. Wat
eveneens een reden tot enige ongerustheid is, voor ons als
socialisten, hé Bart, is de vaststelling dat de mensen die de ganse dag
thuiszitten, zoals ouderen, werklozen, zieken enz... in feite geen
voordeel hebben bij al deze verschillende prijzen. Zij verbruiken
meestal weinig en zij kunnen niet flexibel inspelen op de verschillende
tariefperiodes. Zij worden dus de dupe van deze zaak...Welwelwel. In feite hebben we d'r met z'n allen
belang bij om ingenieursstudies aan te vatten om onze energiefactuur te
drukken en verbruiken we best vrij veel zodat we flinke besparingen
kunnen doen. daar komt het grosso-modo op neer. Voor een stad als
Brussel met een werkloosheidsgraad van rond de 30% en veel oudere
mensen is dit niet bepaald een ideaal scenario...tenzij onze rooie
energiespecialisten dit anders zouden zien.
Wat betreft het
informeren van de verbruikers merken we overal de zelfde trend. Men
plaatst die dingen en daarmee uit. Geen uitleg, geen voorafgaand debat,
nada, nougabollen. We zagen dit fenomeen reeds bij onze noorderburen
en we zien dat in Canada en we zien dat in Frankrijk. er werd daar
echter wel een vraag gesteld in de senaat en het antwoord en de reactie
van de vraagsteller spreken boekdelen....
M. Michel Sergent.
- Le remplacement des 34 millions de compteurs électriques domestiques
à l'initiative d'ERDF, filiale du groupe EDF, est essentiel pour la
maîtrise de l'énergie. Les dernières directives européennes et lois
françaises relatives à l'énergie encouragent les gestionnaires des
réseaux de distribution de l'électricité, au premier chef ERDF, à
déployer une nouvelle génération de compteurs électriques, qui permette
la télé-relève et favorise aussi l'économie d'énergie. La directive du
5 avril 2006, relative à l'efficacité énergétique dispose : « ...Les
États membres veillent à ce que (...) les clients finaux dans (le
domaine) de l'électricité (...) reçoivent à un prix concurrentiel des
compteurs individuels qui mesurent avec précision leur consommation
effective ». La loi du 13 juillet 2005 dispose quant à elle que :
« ...Les gestionnaires des réseaux publics de transport et de
distribution d'électricité mettent en oeuvre des dispositifs (...)
incitant les utilisateurs des réseaux à limiter leur consommation... ».
Le renouvellement de 34 millions de compteurs en France représente un
investissement considérable, de l'ordre de 4 à 5 milliards d'euros et
la durée de vie de ces matériels se comptera en dizaines d'années. Il
est donc important de définir ce système avec lequel les consommateurs
français vont vivre de longues années. La commission de régulation de
l'énergie (CRE) anime sur ce thème depuis plusieurs mois des groupes de
travail avec toutes les parties concernées -sauf malheureusement le
concédant- en vue de préparer un tel projet, dit « projet AMM », mais
limite le projet à la mesure des consommations d'électricité et des
éléments de gestion de réseau. En réponse, ERDF a proposé un système de
grande qualité dont les performances sont volontairement contraintes
pour rentrer dans ce cadre. Au vu des projets menés ailleurs dans le
monde, le risque existe que la France passe à côté d'une occasion
historique de déployer un système de grande ampleur qui permette non
seulement de mesurer finement la consommation d'électricité mais qui
puisse être également le support du comptage d'autres fluides et
d'autres services énergétiques afin de maîtriser toutes les
consommations d'énergie et limiter les émissions de CO2. Ce déploiement
est l'occasion idéale de mettre en oeuvre les recommandations du
Grenelle de l'environnement sur les économies d'énergie.
Quelles mesures le ministre de l'écologie compte-t-il
prendre pour que nos concitoyens puissent tirer tout le bénéfice d'un
tel investissement en matière d'économie d'énergie et de développement
durable ?
M. Hubert Falco, secrétaire d'État chargé de l'aménagement du territoire.
- M. Borloo, en déplacement à la Réunion, m'a chargé de vous répondre.
La loi du 9 août 2004 relative au service public de
l'électricité et du gaz et aux entreprises électriques et gazières,
modifiée par la loi du 7 décembre 2006, répertorie les missions des
gestionnaires de réseaux publics de distributions, dont les coûts sont
couverts par les tarifs d'utilisation des réseaux. Parmi ces missions,
figurent les activités de comptage. C'est donc dans ce cadre législatif
très précis, que la commission de régulation de l'énergie a listé, dans
sa communication du 6 juin 2007, les fonctions que devront offrir les
systèmes de comptage évolué, afin que leurs coûts soient pris en charge
par les tarifs d'utilisation des réseaux. Ces compteurs évolués devront
permettre aux consommateurs de disposer d'une connaissance plus fine de
leurs habitudes de consommation, et aux fournisseurs de traiter les
comptages et de proposer des services complémentaires associés,
favorisant notamment la maîtrise de la demande en énergie. Cette
solution, impliquant à la fois les gestionnaires de réseaux de
distribution, les consommateurs et les fournisseurs, favorisera la
maîtrise de la demande, sans outrepasser les compétences des
gestionnaires de réseaux, et sans faire supporter à l'ensemble de la
collectivité les coûts afférents à des services optionnels et
concurrentiels.
Les fonctionnalités du pilote AutomatedMeter Management
pour les compteurs des particuliers, ont été discutées de façon
transparente dans le cadre du groupe de travail mis en place pour
l'occasion par la commission de régulation. Une concertation similaire
pour les professionnels sera lancée au deuxième semestre 2008, afin que
le compteur réponde également à leurs besoins.
Le projet AutomatedMeter Management
d'ERDF, encore au stade expérimental, vise à remplacer
300 000 compteurs d'ici 2011 sur les régions de Tours et Lyon. Le
retour d'expérience qui en sera fait permettra à la commission de
régulation de valider le système et d'autoriser son éventuelle
généralisation en 2011. D'ici là, bien sûr, la consultation se
poursuivra et les contributions de tous les acteurs du système
électrique seront étudiées avec attention.
M. Michel Sergent.
- Merci de cette réponse montrant que tout est mis en oeuvre pour que
cela se passe au mieux. Vous dites que toutes les parties prenantes
seront consultées. J'aimerais que les concédants et la fédération
nationale des collectivités concédantes et régies le soient aussi.
En outre, il faudrait clarifier le régime de propriété
ainsi que l'accès de l'autorité concédante aux données, les redevances
liées à l'utilisation de nos réseaux ou les données en accès direct
pour les clients finaux. Enfin, quels partenariats sont envisagés avec
Gaz de France et les compagnies d'eau ?
Le chantier a démarré à Tours et Lyon. Nous resterons
vigilants. Mieux vaut prévenir que guérir et je me félicite que le
Gouvernement prenne en compte les tenants et aboutissants.
Geslijm
en gelul dus. De goed-nieuwsshow in zijn ergste gedaante. enfin daar
stelt toch één volksvertegenwoordiger een vraag om zich daarna gelukkig
te prijzen met het antwoord. Hier in Vlaanderen want dit is een Vlaamse
bevoegdheid voor de parlementairen die dit nog niet zouden
weten...horen we zelfs geen vraag, horten we geen debat, wordt er zelfs
niet over nagedacht. Behalve dan in Wallonië maar dan is het in
communautaire termen, trouwens niet helemaal onterecht. In Wallonië
verdenkt men Eandis er namelijk van om cavalier-seul te willen spelen
en met hun project hun eigen standaard te willen opdringen aan gans
Vlaanderen maar ook aan Brussel en Wallonië. Daar zit wel wat in en zo
lezen we in het archief van Le Soir een interview met Luc Hujoul,
directeur van de Brusselse distrubutienetbeheerder Sibelga:
P.3
Les distributeurs dénergie planchent sur le remplacement des compteurs
actuels par des appareils permettant la facturation en temps réel.
La facture de gaz et
délectricité se présente aujourdhui sous forme de provisions,
acquittées mensuellement et calculées sur base de la consommation de
lannée précédente. Un mode de facturation lié à une contrainte
technique : afin de connaître les chiffres affichés sur les compteurs,
un employé doit se déplacer. Un relevé qui est annuel.
En 2012
débutera une révolution : les compteurs vont devenir « intelligents ».
Leur remplacement par des appareils électroniques permettra un échange
de données constant entre ledit compteur et le centre de contrôle.
Corollaire : les fournisseurs pourront établir une facture en temps
réel. Soit basée sur la consommation du mois écoulé. Les clients auront
une vision plus claire de lénergie quils utilisent, et pourront
éventuellement ajuster leur mode de consommation.
Le coût de ce
changement dont limplémentation nécessitera plusieurs années la
Belgique recense sept millions de compteurs est évalué à près de
trois milliards deuros. Un montant qui sera à charge des clients.
Aussi, le passage aux compteurs intelligents devrait-il générer un
surcoût annuel pour les ménages de 25 à 50 euros, selon des estimations
du distributeur bruxellois, Sibelga.
Facture de gaz sans provisions
Energie Les distributeurs étudient le placement de compteurs dits « intelligents »
Les
compteurs électriques et gaziers qui peuplent les sept millions de
foyers belges, sont muets et aveugles. Et leur ouïe nest guère
développée. LUnion européenne entend remédier à ces handicaps et
rendre ces compteurs capables de communiquer efficacement avec les
distributeurs dénergie. Objectif : équiper 80 % des ménages européens
de compteurs dits « intelligent » avant 2020. Une perspective à
laquelle se prépare la Belgique. En rangs dispersés : Bruxelles, la
Flandre et la Wallonie développent leurs propres programmes. Avec leurs
propres ambitions et leurs propres normes (lire ci-dessous).
Ces
compteurs « intelligents » permettront notamment une facturation
mensuelle en fonction de la consommation réelle. Soit la fin des
provisions déterminées en fonction de la consommation de lannée
précédente. Les ouvertures et fermetures se feront en temps réel lors
des déménagements. Reste le coût : près de 3 milliards. A charge des
clients. Les premiers placements de ces compteurs sont prévus en 2012.
« Le client paiera un surcoût de 25 à 50 euros par an »
ENTRETIEN
Luc
Hujoel napparaît que rarement. Dans quelques cénacles choisis,
modérément en public. Le directeur général de Sibelga, lintercommunale
de distribution de gaz et délectricité bruxelloise, préfère lombre.
Et les coulisses du pouvoir. Où il excelle. Le quinquagénaire, étiqueté
socialiste, est lun des « maîtres » de lénergie belge, partant, lun
des hommes clefs dans la plupart des négociations touchant le gaz ou
lélectricité en Belgique.
Quels sont les avantages du compteur dit « intelligent » ?
Cest un appareil électronique qui est programmable, qui peut être télérelevé, et téléopérable.
Cest-à-dire
Pour linstant, le compteur ne peut que recevoir des impulsions
électriques qui lui permettent par exemple de changer de tarifs. Cest
lexemple du bihoraire. Le compteur intelligent nous permettra douvrir
ou de fermer des compteurs à distance lors dun déménagement. Il
offrira aux fournisseurs la latitude de facturer mensuellement sur base
de la consommation réelle des clients. Mais les fonctions peuvent aller
beaucoup plus loin.
Exemple ?
On peut
imaginer de réduire, en accord avec le client, la puissance à une
période donnée. Par exemple en juin lorsque le conditionnement dair
est plus sollicité. Le client pourrait être rémunéré pour avoir accepté
cette réduction. Cest un peu comme le bihoraire mais cest beaucoup
plus sophistiqué et cela correspond davantage à la structure du marché
européen qui répond plus aux saisons quaux différences jour/nuit. La
tarification pourrait donc être plus complexe.
Quel est le coût de ces compteurs ?
Selon une étude néerlandaise, le placement de nouveaux compteurs gaz et
électricité coûterait 400 euros par ménage. En tenant compte du gain
pour le distributeur (plus de relevé à effectuer, etc.) que nous
évaluons à 10 euros par an, le client paiera un surcoût de 25 à 50
euros par an sur sa facture énergétique. Pour Bruxelles (plus dun
million de compteurs), le coût équivaut aux travaux de la nouvelle
ligne de métro nord-sud.
Quand ces premiers compteurs feront-ils leur apparition ?
Nous
avons constitué une équipe pour étudier le projet. Normalement, vers
2013, nous devrions procéder aux premiers remplacements. En Flandre,
Eandis (le principal distributeur, NDLR) prévoit de lancer des projets
pilotes dès 2012.
Des échéances lointaines
Il reste plusieurs problèmes à régler, principalement liés à la
transmission des données entre le compteur et le centre de contrôle. De
plus, la Commission européenne planche actuellement sur létablissement
de normes communes. Elles devraient être disponibles vers mi-2011. Une
fois que nous disposerons de ces normes, il faudra trouver les
producteurs de compteurs et les électriciens pour les placer. La
demande sera forte et cela va fortement ralentir les choses.
Aujourdhui, à Bruxelles, on remplace 30.000 compteurs par an. Or, là,
on parle de plus dun million de compteurs.
Des pays sont plus avancés que la Belgique
Oui,
lItalie est déjà totalement équipée mais le processus a commencé il y
a dix ans et ce sont des compteurs de première génération qui offrent
moins de fonctionnalités.
La Flandre parle de 2012, Sibelga de 2013. Pourquoi ?
Eandis
a reçu des subventions du gouvernement flamand pour développer une
technologie propre et avoir leurs propres normes. Nous pourrons
éventuellement les acheter mais reste à voir si Eandis veut les
partager.
Que ferez-vous ?
De grands
opérateurs électriques européens développent aussi leurs propres
programmes et leurs propres normes. Pour que leurs normes simposent,
ils les proposeront gratuitement aux plus petits distributeurs. Comme
nous
We
stellen hier dus vast dat de Vlaamse regering een budget heeft
vrijgemaakt om die dingen te installeren. Leuk, maar wij hadden als
Vlaamse burgers hierover graag wat meer informatie gekregen. Want rond
dit dossier hangt een zeer merkwaardige stilte. Die stilte doorbreken
zal niet makkelijk worden. Bovendien stellen we vast dat er weinig, om
niet te zeggen geen enkele volksvertegenwoordiger ook maar iets gesnapt
heeft van gans deze problematiek. Links en groen laat zich meeslepen in
een zogezegd vooruitgangsscenario dat ontzagelijke energiebesparingen
zal meebrengen zodat we onze kerncentrales kunnen dichtgooien zoals ze
in een onbewaakt moment hebben beloofd aan hun achterban. Dus alle
middelen zijn goed om daar maar in te blijven geloven. En of het nu gaat over Vlaamse rooie energiespecialisten of Waalse, ze zijn allemaal even
"specialist". Als afsluiter voor vandaag een tussenkomst van een Waalse
rooie energiespecialist die in zijn vraag duidelijk aangeeft dat hij
niet weet waar de mosterd moet gehaald worden en zelfs aandringt om die
dingen wat sneller in te voeren...waarvoor onze eeuwige dank...
Question orale du Député Edmund Stoffels à Monsieur André Antoine, Ministre du Logement,
des Transports et du Développement territorial sur « les compteurs intelligents »
Monsieur le Président, Monsieur le Ministre, chers Collègues, on parle de plus en plus d'économies d'énergie, mais souvent, les consommateurs n'ont aucune idée de ce que peut consommer un frigo, une machine à laver, etc. Quand va-t-on pouvoir leur permettre de comparer et de contrôler leur consommation électrique et chiffrer de manière exacte le coût d'une consommation, par exemple, d'un programme de machine à laver ou d'une heure de congélateur? C'est un défi, car la réponse à cette question déterminera si le consommateur pourra obtenir un vrai contrôle sur la consommation électrique et, de ce fait, réduire plus facilement sa facture énergétique. Selon certains, cela peut aller d'une diminution de 2 à 10% par année. Est-ce une utopie? Non car actuellement, deux sociétés fournisseurs d'énergie testent des appareils raccordés à leur centrale via le réseau Proximus. Et les résultats peuvent être consultés via Internet sur un site web sécurisé. Evidemment, une partie des coûts vont être transférés de la facture énergie vers la facture communication. Mais le principe est intelligent et ne manque pas d'intérêt, à condition qu'il soit suffisamment généralisé de façon à en faire profiter un maximum de consommateurs d'énergie. Le Ministre Magnette souhaiterait lancer cette opération à une échelle plus vaste, mais les compteurs sont dit-il de la compétence des Régions. En plus, les compteurs intelligents ont un coût de quelques dizaines d'euros. Il me semble donc utile de promouvoir la maîtrise de la consommation énergétique par le biais de ce système en aidant dans le cadre des aides à l'énergie la mise en place du compteur, voire à le rendre complètement gratuit pour les ménages à faible revenu. Monsieur le Ministre, serait-il envisageable de mettre en place ce système? Tout comme le souhaite votre collègue fédéral, aiderez-vous les consommateurs à s'équiper du compteur intelligent?
Kameraden, camarades c'est la lutte finale...en morgen zijn we d'r weer met nog meer leuks...
Het gebeurt dus dat een bepaald artikel of geschreven standpunt, zelfs
volgens onze uiterst strenge normen, perfect is geschreven. Niks aan
toe te voegen, niks aan af te dingen, ijzersterke logica, puike
argumentatie...perfect zoals een tja, wat eigenlijk? Perfect als een
regendruppel. Voilà. Nu nog hopen dat ze niet op een hete plaat terecht
komt... Bedankt Mevrouw Charkaoui.
Bij de zoveelste veenbrand in het
hoofddoekendebat blijkt weer eens hoe moeilijk het is om
representatieve woordvoerders te vinden van de moslimgemeenschap.
'De' allochtone gemeenschap heeft dringend 'een' woordvoerder nodig, stelde De Standaard
gisteren. Dit naar aanleiding van de oorverdovende stilte van de kant
van onder meer de Moslimexecutieve in het hoofddoekendebat.
Deze leemte werd de afgelopen maanden door diverse andere spelers
opgevuld. De meest prominente hiervan was ongetwijfeld de
gecontesteerde imam Nordine Taouil. De onduidelijkheid rond zijn rol is
symptomatisch voor de onoordeelkundigheid waarmee journalisten het
soortelijk gewicht van 'allochtone' woordvoerders inschatten.
Hoewel
we ons niet kunnen uitspreken over personen, kan je minstens zeggen dat
Vlaamse moslims op dit moment niet de vertegenwoordiging hebben die hen
toekomt. De Standaard vernoemt zelf het vermeende gebrek aan
achterban bij imam Taouil. Maar betekent dit niet net dat de pers zélf
boter op het hoofd heeft? Als er twijfels zijn over de
representativiteit van een woordvoerder, voer hem dan niet op, telkens
opnieuw.
Een gebrek aan andere relevante
woordvoerders is in deze zaak overigens geen geldig excuus. Naast de
lokale actiegroepen, bestaat bijvoorbeeld al geruime tijd BOEH!, Baas
Over Eigen Hoofd. Het platform vertegenwoordigt middenveldspelers in
het hoofddoekkendebat (voor en tegen), en staat zo voor een brede
representativiteit. Vrouwen met en zonder hoofddoek spelen er een
actieve rol. Ook het Minderhedenforum
heeft zich in het debat gemengd. Wij zijn inderdaad níet de
vertegenwoordiger van moslims in Vlaanderen. We staan voor een waaier
aan verenigingen van diverse religieuze en filosofische achtergronden,
waaronder islamitische. Dat belet niet dat we in dit debat iets te
vertellen hebben, vanuit een representatieve basis. Het oprukkend
hoofddoekenverbod is immers kentekenend voor de manier waarop
Vlaanderen (niet) met diversiteit en minderheden in het algemeen kan
omgaan.
De pers gaf BOEH!, het Minderhedenforum
en andere middenveldorganisaties weliswaar spreekgelegenheid, maar
meestal mocht imam Taouil breed en uitvoerig het hoge woord voeren.
Waarom? Passen organisaties met een brede en diverse basis misschien te
weinig in het beeld dat de pers heeft van 'dé moslimwoordvoerder'? En
past de imam, ondanks het feit dat hij geen erkende middenvelder is,
daar beter in? Feit is dat de focus die de media leggen op deze éne
stem - niet eens de meest representatieve - het beeld dat de (witte)
goegemeente heeft over 'de' moslim nog maar eens versterkt. Misschien
zou de pers dus beter moeten wikken en wegen wie aan bod komt.
Als
het over moslims in Vlaanderen gaat, raken journalisten helaas vaak in
de war. Een diversiteit aan stemmen en invalshoeken, wordt meteen als
probleem gezien. En dus zeggen ze dat de moslims niet weten wat ze
willen. Maar dat is niet eerlijk tegenover de moslimgemeenschap in
Vlaanderen, die net zo min homogeen is als eender welke andere groep.
Journalisten gaan dan voorbij aan het feit dat er over nagenoeg geen
enkel heikel thema een maatschappelijke consensus is. Ook de melkboeren
en hun organisaties zijn het niet allemaal eens over de legitimiteit
van de lopende acties. Ook de vakbonden zitten niet altijd op eenzelfde
lijn. Is dat niet eigen aan een rijk middenveld en een rijpe
democratie? Moslims tonen zich in de hoofddoekenkwestie dus net als
goede democraten door het debat ook intern te voeren. Als er geen enkel
meningsverschil zou bestaan binnen een zo brede en diverse groep, zou
men zich pas zorgen moeten gaan maken.
Belangrijk
daarbij is natuurlijk dat er kanalen bestaan om dit debat te voeren.
Die bestaan wel nog te weinig. In het verleden heeft men geprobeerd
tijdschriften voor en door etnische minderheden op te zetten, zelfs een
'allochtonenzender'. Zo hadden moslims intern het debat kunnen voeren
én delen met de hele samenleving. Niks segregatie, niks geheimdoenerij.
Geen islamistische agenda's of wat dan ook. Wie weet hoe anders en
rijker het debat nu zou geweest zijn, mochten deze ideeën ooit voorbij
het planningstadium zijn geraakt.
De belangrijkste
vaststelling is echter dat de pers haar huiswerk beter moet maken.
Inzetten op meer expertise en netwerken met en over etnisch-culturele
minderheden is cruciaal in dit zeer complexe thema. Maar de meeste
redacties behandelen diversiteit stiefmoederlijk. Verdieping in de
dossiers blijft oppervlakkig, de actoren leert men niet op voorhand
kennen. En als er dan crisis is, weten ze niet goed wie nu wie is en
waarvoor hij staat. Wil men weten wat leeft bij Mohamed-met-de-pet,
moet men dus meer met etnisch-culturele minderheden rond de dis zitten,
of het nu om georganiseerde woordvoerders gaat of pakweg
studentenverenigingen. Nu tijdens deze economische crisis
mediabedrijven de broeksriem (nog maar eens) aanhalen, ziet het er
helaas niet naar uit dat er binnenkort een renaissance aanbreekt van de
journalistieke kwaliteit. Een bezinning (in alle transparantie) over de
taak en rol van de journalistiek in de samenleving is echter
broodnodig. Want in het heetst van de strijd, met de deadline in zicht,
is het te laat om een slechte voorbereiding nog recht te trekken.
Mer 22 Avr 2009 - 13:17
un coup de crosse en réponse à un pavé jeté
, sortie des militaires tirs a balles reel sur ces gens qui eux tot ou tard le feront sur vous 
ensuite bien evidement les chars dans la rue afin d'ecraser toute rebelion . apres cela ce pays sera un vrai paradis 
on a payé 437 millions d' pour la nouvelle gare de liege guillemains
pour les "visiteurs du monde" (alors que liege n'est relié à rien en
fin bon je vais pas commencer le débat), et papa n'a plus de sous O_O
la police attendra 
ca fait longtemps) mais le budget ... 
tu en fera bientot parti et comme eux tu n'auras pas le choix lol moi
je propose plutot a tout les candidats de crée un parti politique de
sorte a changer le tout!
*voir joe, gare central ,marche blanche etc.... non non faut des
militaires pour remettre de l'ordre ,dans le genre ex vietnam ou
l'equivalent , malouines etc.... 
