07-06-2009 om 23:36 geschreven door Vorser-Raadgever  

Obama, Elie Wiesel Buchenwald Speech (TEXT, VIDEO)

digg Huffpost - Obama, Elie Wiesel Buchenwald Speech (TEXT, VIDEO) stumble reddit del.ico.us ShareThis

G

---------------------------

REMARKS BY PRESIDENT OBAMA,

GERMAN CHANCELLOR MERKEL, AND ELIE WIESEL

AT BUCHENWALD CONCENTRATION CAMP

CHANCELLOR MERKEL: (As translated.) Mr. President, ladies and gentlemen. Here in this place a concentration camp was established in 1937. Not far from here lies Weimar, a place where Germans created wonderful works of art, thereby contributing to European culture and civilization. Not far from that place where once artists, poets, and great minds met, terror, violence, and tyranny reigned over this camp.

At the beginning of our joint visit to the Buchenwald memorial the American President and I stood in front of a plaque commemorating all the victims. When you put your hand on the memorial you can feel that it has warmed up -- it is kept at a temperature of 37 degrees, the body temperature of a living human being. This, however, was not a place for living, but a place for dying.

Unimaginable horror, shock -- there are no words to adequately describe what we feel when we look at the suffering inflicted so cruelly upon so many people here and in other concentration and extermination camps under National Socialist terror. I bow my head before the victims.

We, the Germans, are faced with the agonizing question how and why -- how could this happen? How could Germany wreak such havoc in Europe and the world? It is therefore incumbent upon us Germans to show an unshakeable resolve to do everything we can so that something like this never happens again.

On the 25th of January, the presidents of the associations of former inmates at the concentration camps presented their request to the public, and this request closes with the following words: "The last eyewitness appeal to Germany, to all European states, and to the international community to continue preserving and honoring the human gift of remembrance and commemoration into the future. We ask young people to carry on our struggle against Nazi ideology, and for a just, peaceful and tolerant world; a world that has no place for anti-Semitism, racism, xenophobia, and right-wing extremism."

This appeal of the survivors clearly defines the very special responsibility we Germans have to shoulder with regard to our history. And for me, therefore, there are three messages that are important today. First, let me emphasize, we Germans see it as past of our country's raison d'être to keep the everlasting memory alive of the break with civilization that was the Shoah. Only in this way will we be able to shape our future.

I am therefore very grateful that the Buchenwald memorial has always placed great emphasis on the dialogue with younger people, to conversations with eyewitnesses, to documentation, and a broad-based educational program.

Second, it is most important to keep the memory of the great sacrifices alive that had to be made to put an end to the terror of National Socialism and to liberate its victims and to rid all people of its yoke.

This is why I want to say a particular word of gratitude to the President of the United States of America, Barack Obama, for visiting this particular memorial. It gives me an opportunity to align yet again that we Germans shall never forget, and we owe the fact that we were given the opportunity after the war to start anew, to enjoy peace and freedom to the resolve, the strenuous efforts, and indeed to a sacrifice made in blood of the United States of America and of all those who stood by your side as allies or fighters in the resistance.

We were able to find our place again as members of the international community through a forward-looking partnership. And this partnership was finally key to enabling us to overcome the painful division of our country in 1989, and the division also of our continent. Today we remember the victims of this place. This includes remembering the victims of the so-called Special Camp 2, a detention camp run by the Soviet military administration from 1945 to 1950. Thousands of people perished due to the inhumane conditions of their detention.

Third, here in Buchenwald I would like to highlight an obligation placed on us Germans as a consequence of our past: to stand up for human rights, to stand up for rule of law, and for democracy. We shall fight against terror, extremism, and anti-Semitism. And in the awareness of our responsibility we shall strive for peace and freedom, together with our friends and partners in the United States and all over the world.

Thank you.

PRESIDENT OBAMA: Chancellor Merkel and I have just finished our tour here at Buchenwald. I want to thank Dr. Volkhard Knigge, who gave an outstanding account of what we were witnessing. I am particularly grateful to be accompanied by my friend Elie Wiesel, as well as Mr. Bertrand Herz, both of whom are survivors of this place.

We saw the area known as Little Camp where Elie and Bertrand were sent as boys. In fact, at the place that commemorates this camp, there is a photograph in which we can see a 16-year-old Elie in one of the bunks along with the others. We saw the ovens of the crematorium, the guard towers, the barbed wire fences, the foundations of barracks that once held people in the most unimaginable conditions.

We saw the memorial to all the survivors -- a steel plate, as Chancellor Merkel said, that is heated to 37 degrees Celsius, the temperature of the human body; a reminder -- where people were deemed inhuman because of their differences -- of the mark that we all share.

Now these sights have not lost their horror with the passage of time. As we were walking up, Elie said, "if these trees could talk." And there's a certain irony about the beauty of the landscape and the horror that took place here.

More than half a century later, our grief and our outrage over what happened have not diminished. I will not forget what I've seen here today.

I've known about this place since I was a boy, hearing stories about my great uncle, who was a very young man serving in World War II. He was part of the 89th Infantry Division, the first Americans to reach a concentration camp. They liberated Ohrdruf, one of Buchenwald's sub-camps.

And I told this story, he returned from his service in a state of shock saying little and isolating himself for months on end from family and friends, alone with the painful memories that would not leave his head. And as we see -- as we saw some of the images here, it's understandable that someone who witnessed what had taken place here would be in a state of shock.

My great uncle's commander, General Eisenhower, understood this impulse to silence. He had seen the piles of bodies and starving survivors and deplorable conditions that the American soldiers found when they arrived, and he knew that those who witnessed these things might be too stunned to speak about them or be able -- be unable to find the words to describe them; that they might be rendered mute in the way my great uncle had. And he knew that what had happened here was so unthinkable that after the bodies had been taken away, that perhaps no one would believe it.

And that's why he ordered American troops and Germans from the nearby town to tour the camp. He invited congressmen and journalists to bear witness and ordered photographs and films to be made. And he insisted on viewing every corner of these camps so that -- and I quote -- he could "be in a position to give first-hand evidence of these things if ever in the future there develops a tendency to charge these allegations merely to propaganda."

We are here today because we know this work is not yet finished. To this day, there are those who insist that the Holocaust never happened -- a denial of fact and truth that is baseless and ignorant and hateful. This place is the ultimate rebuke to such thoughts; a reminder of our duty to confront those who would tell lies about our history.

Also to this day, there are those who perpetuate every form of intolerance -- racism, anti-Semitism, homophobia, xenophobia, sexism, and more -- hatred that degrades its victims and diminishes us all. In this century, we've seen genocide. We've seen mass graves and the ashes of villages burned to the ground; children used as soldiers and rape used as a weapon of war. This places teaches us that we must be ever vigilant about the spread of evil in our own time, that we must reject the false comfort that others' suffering is not our problem and commit ourselves to resisting those who would subjugate others to serve their own interests.

But as we reflect today on the human capacity for evil and our shared obligation to defy it, we're also reminded of the human capacity for good. For amidst the countless acts of cruelty that took place here, we know that there were many acts of courage and kindness, as well. The Jews who insisted on fasting on Yom Kippur. The camp cook who hid potatoes in the lining of his prison uniform and distributed them to his fellow inmates, risking his own life to help save theirs. The prisoners who organized a special effort to protect the children here, sheltering them from work and giving them extra food. They set up secret classrooms, some of the inmates, and taught history and math and urged the children to think about their future professions. And we were just hearing about the resistance that formed and the irony that the base for the resistance was in the latrine areas because the guards found it so offensive that they wouldn't go there. And so out of the filth, that became a space in which small freedoms could thrive.

When the American GIs arrived they were astonished to find more than 900 children still alive, and the youngest was just three years old. And I'm told that a couple of the prisoners even wrote a Buchenwald song that many here sang. Among the lyrics were these: "...whatever our fate, we will say yes to life, for the day will come when we are free...in our blood we carry the will to live and in our hearts, in our hearts -- faith."

These individuals never could have known the world would one day speak of this place. They could not have known that some of them would live to have children and grandchildren who would grow up hearing their stories and would return here so many years later to find a museum and memorials and the clock tower set permanently to 3:15, the moment of liberation.

They could not have known how the nation of Israel would rise out of the destruction of the Holocaust and the strong, enduring bonds between that great nation and my own. And they could not have known that one day an American President would visit this place and speak of them and that he would do so standing side by side with the German Chancellor in a Germany that is now a vibrant democracy and a valued American ally.

They could not have known these things. But still surrounded by death they willed themselves to hold fast to life. In their hearts they still had faith that evil would not triumph in the end, that while history is unknowable it arches towards progress, and that the world would one day remember them. And it is now up to us, the living, in our work, wherever we are, to resist injustice and intolerance and indifference in whatever forms they may take, and ensure that those who were lost here did not go in vain. It is up to us to redeem that faith. It is up to us to bear witness; to ensure that the world continues to note what happened here; to remember all those who survived and all those who perished, and to remember them not just as victims, but also as individuals who hoped and loved and dreamed just like us.

And just as we identify with the victims, it's also important for us I think to remember that the perpetrators of such evil were human, as well, and that we have to guard against cruelty in ourselves. And I want to express particular thanks to Chancellor Merkel and the German people, because it's not easy to look into the past in this way and acknowledge it and make something of it, make a determination that they will stand guard against acts like this happening again.

Rather than have me end with my remarks I thought it was appropriate to have Elie Wiesel provide some reflection and some thought as he returns here so many years later to the place where his father died.

MR. WIESEL: Mr. President, Chancellor Merkel, Bertrand, ladies and gentlemen. As I came here today it was actually a way of coming and visit my father's grave -- but he had no grave. His grave is somewhere in the sky. This has become in those years the largest cemetery of the Jewish people.

The day he died was one of the darkest in my life. He became sick, weak, and I was there. I was there when he suffered. I was there when he asked for help, for water. I was there to receive his last words. But I was not there when he called for me, although we were in the same block; he on the upper bed and I on the lower bed. He called my name, and I was too afraid to move. All of us were. And then he died. I was there, but I was not there.

And I thought one day I will come back and speak to him, and tell him of the world that has become mine. I speak to him of times in which memory has become a sacred duty of all people of good will -- in America, where I live, or in Europe or in Germany, where you, Chancellor Merkel, are a leader with great courage and moral aspirations.

What can I tell him that the world has learned? I am not so sure. Mr. President, we have such high hopes for you because you, with your moral vision of history, will be able and compelled to change this world into a better place, where people will stop waging war -- every war is absurd and meaningless; where people will stop hating one another; where people will hate the otherness of the other rather than respect it.

But the world hasn't learned. When I was liberated in 1945, April 11, by the American army, somehow many of us were convinced that at least one lesson will have been learned -- that never again will there be war; that hatred is not an option, that racism is stupid; and the will to conquer other people's minds or territories or aspirations, that will is meaningless.

I was so hopeful. Paradoxically, I was so hopeful then. Many of us were, although we had the right to give up on humanity, to give up on culture, to give up on education, to give up on the possibility of living one's life with dignity in a world that has no place for dignity.

We rejected that possibility and we said, no, we must continue believing in a future, because the world has learned. But again, the world hasn't. Had the world learned, there would have been no Cambodia and no Rwanda and no Darfur and no Bosnia.

Will the world ever learn? I think that is why Buchenwald is so important -- as important, of course, but differently as Auschwitz. It's important because here the large -- the big camp was a kind of international community. People came there from all horizons -- political, economic, culture. The first globalization essay, experiment, were made in Buchenwald. And all that was meant to diminish the humanity of human beings.

You spoke of humanity, Mr. President. Though unto us, in those times, it was human to be inhuman. And now the world has learned, I hope. And of course this hope includes so many of what now would be your vision for the future, Mr. President. A sense of security for Israel, a sense of security for its neighbors, to bring peace in that place. The time must come. It's enough -- enough to go to cemeteries, enough to weep for oceans. It's enough. There must come a moment -- a moment of bringing people together.

And therefore we say anyone who comes here should go back with that resolution. Memory must bring people together rather than set them apart. Memories here not to sow anger in our hearts, but on the contrary, a sense of solidarity that all those who need us. What else can we do except invoke that memory so that people everywhere who say the 21st century is a century of new beginnings, filled with promise and infinite hope, and at times profound gratitude to all those who believe in our task, which is to improve the human condition.

A great man, Camus, wrote at the end of his marvelous novel, The Plague: "After all," he said, "after the tragedy, never the rest...there is more in the human being to celebrate than to denigrate." Even that can be found as truth -- painful as it is -- in Buchenwald.

Thank you, Mr. President, for allowing me to come back to my father's grave, which is still in my heart.

05-06-2009 om 22:55 geschreven door Vorser-Raadgever  

Full text: Obama's Cairo speech

Obama's speech in Egypt aimed at healing a rift with the Muslim world [AFP] I am honoured to be in the timeless city of Cairo, and to be hosted by two remarkable institutions. For over 1,000 years, Al-Azhar has stood as a beacon of Islamic learning, and for over a century, Cairo University has been a source of Egypt's advancement. Together, you represent the harmony between tradition and progress. I am grateful for your hospitality, and the hospitality of the people of Egypt. I am also proud to carry with me the goodwill of the American people, and a greeting of peace from Muslim communities in my country: assalaamu alaykum. "We meet at a time of tension between the United States and Muslims around the world, tension rooted in historical forces that go beyond any current policy debate. "The relationship between Islam and the West includes centuries of co-existence and co-operation, but also conflict and religious wars. More recently, tension has been fed by colonialism that denied rights and opportunities to many Muslims, and a Cold War in which Muslim-majority countries were too often treated as proxies without regard to their own aspirations. Moreover, the sweeping change brought by modernity and globalisation led many Muslims to view the West as hostile to the traditions of Islam. Violent extremists have exploited these tensions in a small but potent minority of Muslims. The attacks of September 11th, 2001, and the continued efforts of these extremists to engage in violence against civilians has led some in my country to view Islam as inevitably hostile not only to America and Western countries, but also to human rights. This has bred more fear and mistrust. So long as our relationship is defined by our differences, we will empower those who sow hatred rather than peace, and who promote conflict rather than the co-operation that can help all of our people achieve justice and prosperity. This cycle of suspicion and discord must end. I have come here to seek a new beginning between the United States and Muslims around the world; one based upon mutual interest and mutual respect; and one based upon the truth that America and Islam are not exclusive, and need not be in competition. Instead, they overlap, and share common principles of justice and progress; tolerance and the dignity of all human beings. I do so recognising that change cannot happen overnight. No single speech can eradicate years of mistrust, nor can I answer in the time that I have all the complex questions that brought us to this point. But I am convinced that in order to move forward, we must say openly the things we hold in our hearts, and that too often are said only behind closed doors. There must be a sustained effort to listen to each other; to learn from each other; to respect one another; and to seek common ground. As the Holy Quran tells us: "Be conscious of God and speak always the truth." That is what I will try to do, to speak the truth as best I can, humbled by the task before us, and firm in my belief that the interests we share as human beings are far more powerful than the forces that drive us apart. Part of this conviction is rooted in my own experience. I am a Christian, but my father came from a Kenyan family that includes generations of Muslims. As a boy, I spent several years in Indonesia and heard the call of the azaan at the break of dawn and the fall of dusk. As a young man, I worked in Chicago communities where many found dignity and peace in their Muslim faith. As a student of history, I also know civilization's debt to Islam. It was Islam at places like Al-Azhar University that carried the light of learning through so many centuries, paving the way for Europe's Renaissance and Enlightenment. It was innovation in Muslim communities that developed the order of algebra; our magnetic compass and tools of navigation; our mastery of pens and printing; our understanding of how disease spreads and how it can be healed. Islamic culture has given us majestic arches and soaring spires; timeless poetry and cherished music; elegant calligraphy and places of peaceful contemplation. And throughout history, Islam has demonstrated through words and deeds the possibilities of religious tolerance and racial equality. I know, too, that Islam has always been a part of America's story. The first nation to recognise my country was Morocco. In signing the Treaty of Tripoli in 1796, our second President John Adams wrote: "The United States has in itself no character of enmity against the laws, religion or tranquility of Muslims." And since our founding, American Muslims have enriched the United States. They have fought in our wars, served in government, stood for civil rights, started businesses, taught at our universities, excelled in our sports arenas, won Nobel Prizes, built our tallest building, and lit the Olympic Torch. And when the first Muslim-American was recently elected to Congress, he took the oath to defend our Constitution using the same Holy Quran that one of our Founding Fathers Thomas Jefferson kept in his personal library. So I have known Islam on three continents before coming to the region where it was first revealed. That experience guides my conviction that partnership between America and Islam must be based on what Islam is, not what it isn't. And I consider it part of my responsibility as president of the United States to fight against negative stereotypes of Islam wherever they appear. But that same principle must apply to Muslim perceptions of America. Just as Muslims do not fit a crude stereotype, America is not the crude stereotype of a self-interested empire. The United States has been one of the greatest sources of progress that the world has ever known. We were born out of revolution against an empire. We were founded upon the ideal that all are created equal, and we have shed blood and struggled for centuries to give meaning to those words within our borders, and around the world. We are shaped by every culture, drawn from every end of the Earth, and dedicated to a simple concept: Epluribus unum: "Out of many, one." Much has been made of the fact that an African-American with the name Barack Hussein Obama could be elected president. But my personal story is not so unique. The dream of opportunity for all people has not come true for everyone in America, but its promise exists for all who come to our shores - that includes nearly seven million American Muslims in our country today who enjoy incomes and education that are higher than average. Moreover, freedom in America is indivisible from the freedom to practice one's religion. That is why there is a mosque in every state of our union, and over 1,200 mosques within our borders. That is why the US government has gone to court to protect the right of women and girls to wear the hijab, and to punish those who would deny it. So let there be no doubt: Islam is a part of America. And I believe that America holds within her the truth that regardless of race, religion, or station in life, all of us share common aspirations to live in peace and security; to get an education and to work with dignity; to love our families, our communities, and our God. These things we share. This is the hope of all humanity. Of course, recognising our common humanity is only the beginning of our task. Words alone cannot meet the needs of our people. These needs will be met only if we act boldly in the years ahead; and if we understand that the challenges we face are shared, and our failure to meet them will hurt us all. For we have learned from recent experience that when a financial system weakens in one country, prosperity is hurt everywhere. When a new flu infects one human being, all are at risk. When one nation pursues a nuclear weapon, the risk of nuclear attack rises for all nations. When violent extremists operate in one stretch of mountains, people are endangered across an ocean. And when innocents in Bosnia and Darfur are slaughtered, that is a stain on our collective conscience. That is what it means to share this world in the 21st century. That is the responsibility we have to one another as human beings. This is a difficult responsibility to embrace. For human history has often been a record of nations and tribes subjugating one another to serve their own interests. Yet in this new age, such attitudes are self-defeating. Given our interdependence, any world order that elevates one nation or group of people over another will inevitably fail. So whatever we think of the past, we must not be prisoners of it. Our problems must be dealt with through partnership; progress must be shared. That does not mean we should ignore sources of tension. Indeed, it suggests the opposite: we must face these tensions squarely. And so in that spirit, let me speak as clearly and plainly as I can about some specific issues that I believe we must finally confront together. The first issue that we have to confront is violent extremism in all of its forms. In Ankara, I made clear that America is not and never will be at war with Islam. We will, however, relentlessly confront violent extremists who pose a grave threat to our security. Because we reject the same thing that people of all faiths reject: the killing of innocent men, women, and children. And it is my first duty as president to protect the American people. The situation in Afghanistan demonstrates America's goals, and our need to work together. Over seven years ago, the United States pursued al-Qaeda and the Taliban with broad international support. We did not go by choice, we went because of necessity. I am aware that some question or justify the events of 9/11. But let us be clear: al-Qaeda killed nearly 3,000 people on that day. The victims were innocent men, women and children from America and many other nations who had done nothing to harm anybody. And yet al-Qaeda chose to ruthlessly murder these people, claimed credit for the attack, and even now states their determination to kill on a massive scale. They have affiliates in many countries and are trying to expand their reach. These are not opinions to be debated; these are facts to be dealt with. Make no mistake: We do not want to keep our troops in Afghanistan. We seek no military bases there. It is agonising for America to lose our young men and women. It is costly and politically difficult to continue this conflict. We would gladly bring every single one of our troops home if we could be confident that there were not violent extremists in Afghanistan and Pakistan determined to kill as many Americans as they possibly can. But that is not yet the case. That's why we're partnering with a coalition of 46 countries. And despite the costs involved, America's commitment will not weaken. Indeed, none of us should tolerate these extremists. They have killed in many countries. They have killed people of different faiths more than any other, they have killed Muslims. Their actions are irreconcilable with the rights of human beings, the progress of nations, and with Islam. The Holy Quran teaches that whoever kills an innocent, it is as if he has killed all mankind; and whoever saves a person, it is as if he has saved all mankind. The enduring faith of over a billion people is so much bigger than the narrow hatred of a few. Islam is not part of the problem in combating violent extremism it is an important part of promoting peace. We also know that military power alone is not going to solve the problems in Afghanistan and Pakistan. That is why we plan to invest $1.5 billion each year over the next five years to partner with Pakistanis to build schools and hospitals, roads and businesses, and hundreds of millions to help those who have been displaced. And that is why we are providing more than $2.8 billion to help Afghans develop their economy and deliver services that people depend upon. Let me also address the issue of Iraq. Unlike Afghanistan, Iraq was a war of choice that provoked strong differences in my country and around the world. Although I believe that the Iraqi people are ultimately better off without the tyranny of Saddam Hussein, I also believe that events in Iraq have reminded America of the need to use diplomacy and build international consensus to resolve our problems whenever possible. Indeed, we can recall the words of Thomas Jefferson, who said: "I hope that our wisdom will grow with our power, and teach us that the less we use our power the greater it will be." Today, America has a dual responsibility: to help Iraq forge a better future - and to leave Iraq to Iraqis. I have made it clear to the Iraqi people that we pursue no bases, and no claim on their territory or resources. Iraq's sovereignty is its own. That is why I ordered the removal of our combat brigades by next August. That is why we will honour our agreement with Iraq's democratically elected government to remove combat troops from Iraqi cities by July, and to remove all our troops from Iraq by 2012. We will help Iraq train its security forces and develop its economy. But we will support a secure and united Iraq as a partner, and never as a patron. And finally, just as America can never tolerate violence by extremists, we must never alter our principles. 9/11 was an enormous trauma to our country. The fear and anger that it provoked was understandable, but in some cases, it led us to act contrary to our ideals. We are taking concrete actions to change course. I have unequivocally prohibited the use of torture by the United States, and I have ordered the prison at Guantanamo Bay closed by early next year. So America will defend itself respectful of the sovereignty of nations and the rule of law. And we will do so in partnership with Muslim communities which are also threatened. The sooner the extremists are isolated and unwelcome in Muslim communities, the sooner we will all be safer. The second major source of tension that we need to discuss is the situation between Israelis, Palestinians and the Arab world. America's strong bonds with Israel are well known. This bond is unbreakable. It is based upon cultural and historical ties, and the recognition that the aspiration for a Jewish homeland is rooted in a tragic history that cannot be denied. Around the world, the Jewish people were persecuted for centuries, and anti-Semitism in Europe culminated in an unprecedented Holocaust. Tomorrow, I will visit Buchenwald, which was part of a network of camps where Jews were enslaved, tortured, shot and gassed to death by the Third Reich. Six million Jews were killed more than the entire Jewish population of Israel today. Denying that fact is baseless, ignorant, and hateful. Threatening Israel with destruction or repeating vile stereotypes about Jews is deeply wrong, and only serves to evoke in the minds of Israelis this most painful of memories while preventing the peace that the people of this region deserve. On the other hand, it is also undeniable that the Palestinian people, Muslims and Christians, have suffered in pursuit of a homeland. For more than 60 years they have endured the pain of dislocation. Many wait in refugee camps in the West Bank, Gaza, and neighbouring lands for a life of peace and security that they have never been able to lead. They endure the daily humiliations large and small that come with occupation. So let there be no doubt: the situation for the Palestinian people is intolerable. America will not turn our backs on the legitimate Palestinian aspiration for dignity, opportunity, and a state of their own. For decades, there has been a stalemate: two peoples with legitimate aspirations, each with a painful history that makes compromise elusive. It is easy to point fingers for Palestinians to point to the displacement brought by Israel's founding, and for Israelis to point to the constant hostility and attacks throughout its history from within its borders as well as beyond. But if we see this conflict only from one side or the other, then we will be blind to the truth: the only resolution is for the aspirations of both sides to be met through two states, where Israelis and Palestinians each live in peace and security. That is in Israel's interest, Palestine's interest, America's interest, and the world's interest. That is why I intend to personally pursue this outcome with all the patience that the task requires. The obligations that the parties have agreed to under the road map are clear. For peace to come, it is time for them and all of us to live up to our responsibilities. Palestinians must abandon violence. Resistance through violence and killing is wrong and does not succeed. For centuries, black people in America suffered the lash of the whip as slaves and the humiliation of segregation. But it was not violence that won full and equal rights. It was a peaceful and determined insistence upon the ideals at the centre of America's founding. This same story can be told by people from South Africa to South Asia; from Eastern Europe to Indonesia. It's a story with a simple truth: that violence is a dead end. It is a sign of neither courage nor power to shoot rockets at sleeping children, or to blow up old women on a bus. That is not how moral authority is claimed; that is how it is surrendered. Now is the time for Palestinians to focus on what they can build. The Palestinian Authority must develop its capacity to govern, with institutions that serve the needs of its people. Hamas does have support among some Palestinians, but they also have responsibilities. To play a role in fulfilling Palestinian aspirations, and to unify the Palestinian people, Hamas must put an end to violence, recognise past agreements, and recognise Israel's right to exist. At the same time, Israelis must acknowledge that just as Israel's right to exist cannot be denied, neither can Palestine's. The United States does not accept the legitimacy of continued Israeli settlements. This construction violates previous agreements and undermines efforts to achieve peace. It is time for these settlements to stop. Israel must also live up to its obligations to ensure that Palestinians can live, and work, and develop their society. And just as it devastates Palestinian families, the continuing humanitarian crisis in Gaza does not serve Israel's security; neither does the continuing lack of opportunity in the West Bank. Progress in the daily lives of the Palestinian people must be part of a road to peace, and Israel must take concrete steps to enable such progress. Finally, the Arab states must recognise that the Arab Peace Initiative was an important beginning, but not the end of their responsibilities. The Arab-Israeli conflict should no longer be used to distract the people of Arab nations from other problems. Instead, it must be a cause for action to help the Palestinian people develop the institutions that will sustain their state; to recognise Israel's legitimacy; and to choose progress over a self-defeating focus on the past. America will align our policies with those who pursue peace, and say in public what we say in private to Israelis and Palestinians and Arabs. We cannot impose peace. But privately, many Muslims recognise that Israel will not go away. Likewise, many Israelis recognise the need for a Palestinian state. It is time for us to act on what everyone knows to be true. Too many tears have flowed. Too much blood has been shed. All of us have a responsibility to work for the day when the mothers of Israelis and Palestinians can see their children grow up without fear; when the Holy Land of three great faiths is the place of peace that God intended it to be; when Jerusalem is a secure and lasting home for Jews and Christians and Muslims, and a place for all of the children of Abraham to mingle peacefully together as in the story of Isra, when Moses, Jesus, and Muhammad (peace be upon them) joined in prayer. The third source of tension is our shared interest in the rights and responsibilities of nations on nuclear weapons. This issue has been a source of tension between the United States and the Islamic Republic of Iran. For many years, Iran has defined itself in part by its opposition to my country, and there is indeed a tumultuous history between us. In the middle of the Cold War, the United States played a role in the overthrow of a democratically elected Iranian government. Since the Islamic Revolution, Iran has played a role in acts of hostage-taking and violence against US troops and civilians. This history is well known. Rather than remain trapped in the past, I have made it clear to Iran's leaders and people that my country is prepared to move forward. The question, now, is not what Iran is against, but rather what future it wants to build. It will be hard to overcome decades of mistrust, but we will proceed with courage, rectitude and resolve. There will be many issues to discuss between our two countries, and we are willing to move forward without preconditions on the basis of mutual respect. But it is clear to all concerned that when it comes to nuclear weapons, we have reached a decisive point. This is not simply about America's interests. It is about preventing a nuclear arms race in the Middle East that could lead this region and the world down a hugely dangerous path. I understand those who protest that some countries have weapons that others do not. No single nation should pick and choose which nations hold nuclear weapons. That is why I strongly reaffirmed America's commitment to seek a world in which no nations hold nuclear weapons. And any nation - including Iran - should have the right to access peaceful nuclear power if it complies with its responsibilities under the nuclear Non-Proliferation Treaty. That commitment is at the core of the treaty, and it must be kept for all who fully abide by it. And I am hopeful that all countries in the region can share in this goal. The fourth issue that I will address is democracy. I know there has been controversy about the promotion of democracy in recent years, and much of this controversy is connected to the war in Iraq. So let me be clear: no system of government can or should be imposed upon one nation by any other. That does not lessen my commitment, however, to governments that reflect the will of the people. Each nation gives life to this principle in its own way, grounded in the traditions of its own people. America does not presume to know what is best for everyone, just as we would not presume to pick the outcome of a peaceful election. But I do have an unyielding belief that all people yearn for certain things: the ability to speak your mind and have a say in how you are governed; confidence in the rule of law and the equal administration of justice; government that is transparent and doesn't steal from the people; the freedom to live as you choose. Those are not just American ideas, they are human rights, and that is why we will support them everywhere. There is no straight line to realise this promise. But this much is clear: governments that protect these rights are ultimately more stable, successful and secure. Suppressing ideas never succeeds in making them go away. America respects the right of all peaceful and law-abiding voices to be heard around the world, even if we disagree with them. And we will welcome all elected, peaceful governments provided they govern with respect for all their people. This last point is important because there are some who advocate for democracy only when they are out of power; once in power, they are ruthless in suppressing the rights of others. No matter where it takes hold, government of the people and by the people sets a single standard for all who hold power: you must maintain your power through consent, not coercion; you must respect the rights of minorities, and participate with a spirit of tolerance and compromise; you must place the interests of your people and the legitimate workings of the political process above your party. Without these ingredients, elections alone do not make true democracy. The fifth issue that we must address together is religious freedom. Islam has a proud tradition of tolerance. We see it in the history of Andalusia and Cordoba during the Inquisition. I saw it firsthand as a child in Indonesia, where devout Christians worshipped freely in an overwhelmingly Muslim country. That is the spirit we need today. People in every country should be free to choose and live their faith based upon the persuasion of the mind, heart, and soul. This tolerance is essential for religion to thrive, but it is being challenged in many different ways. Among some Muslims, there is a disturbing tendency to measure one's own faith by the rejection of another's. The richness of religious diversity must be upheld whether it is for Maronites in Lebanon or the Copts in Egypt. And faultlines must be closed among Muslims as well, as the divisions between Sunni and Shia have led to tragic violence, particularly in Iraq. Freedom of religion is central to the ability of peoples to live together. We must always examine the ways in which we protect it. For instance, in the United States, rules on charitable giving have made it harder for Muslims to fulfil their religious obligation. That is why I am committed to working with American Muslims to ensure that they can fulfil zakat. Likewise, it is important for Western countries to avoid impeding Muslim citizens from practicing religion as they see fit for instance, by dictating what clothes a Muslim woman should wear. We cannot disguise hostility towards any religion behind the pretence of liberalism. Indeed, faith should bring us together. That is why we are forging service projects in America that bring together Christians, Muslims, and Jews. That is why we welcome efforts like Saudi Arabian King Abdullah's interfaith dialogue and Turkey's leadership in the Alliance of Civilisations. Around the world, we can turn dialogue into interfaith service, so bridges between peoples lead to action whether it is combating malaria in Africa, or providing relief after a natural disaster. The sixth issue that I want to address is women's rights. I know there is debate about this issue. I reject the view of some in the West that a woman who chooses to cover her hair is somehow less equal, but I do believe that a woman who is denied an education is denied equality. And it is no coincidence that countries where women are well-educated are far more likely to be prosperous. Now let me be clear: issues of women's equality are by no means simply an issue for Islam. In Turkey, Pakistan, Bangladesh and Indonesia, we have seen Muslim-majority countries elect a woman to lead. Meanwhile, the struggle for women's equality continues in many aspects of American life, and in countries around the world. Our daughters can contribute just as much to society as our sons, and our common prosperity will be advanced by allowing all humanity, men and women, to reach their full potential. I do not believe that women must make the same choices as men in order to be equal, and I respect those women who choose to live their lives in traditional roles. But it should be their choice. That is why the United States will partner with any Muslim-majority country to support expanded literacy for girls, and to help young women pursue employment through micro-financing that helps people live their dreams. Finally, I want to discuss economic development and opportunity. I know that for many, the face of globalisation is contradictory. The internet and television can bring knowledge and information, but also offensive sexuality and mindless violence. Trade can bring new wealth and opportunities, but also huge disruptions and changing communities. In all nations, including my own, this change can bring fear. Fear that because of modernity we will lose control over our economic choices, our politics, and most importantly our identities - those things we most cherish about our communities, our families, our traditions, and our faith. But I also know that human progress cannot be denied. There need not be contradiction between development and tradition. Countries like Japan and South Korea grew their economies while maintaining distinct cultures. The same is true for the astonishing progress within Muslim-majority countries from Kuala Lumpur to Dubai. In ancient times and in our times, Muslim communities have been at the forefront of innovation and education. This is important because no development strategy can be based only upon what comes out of the ground, nor can it be sustained while young people are out of work. Many Gulf states have enjoyed great wealth as a consequence of oil, and some are beginning to focus it on broader development. But all of us must recognise that education and innovation will be the currency of the 21st century, and in too many Muslim communities there remains under-investment in these areas. I am emphasising such investments within my country. And while America in the past has focused on oil and gas in this part of the world, we now seek a broader engagement. On education, we will expand exchange programmes, and increase scholarships, like the one that brought my father to America, while encouraging more Americans to study in Muslim communities. And we will match promising Muslim students with internships in America; invest in online learning for teachers and children around the world; and create a new online network, so a teenager in Kansas can communicate instantly with a teenager in Cairo. On economic development, we will create a new corps of business volunteers to partner with counterparts in Muslim-majority countries. And I will host a Summit on Entrepreneurship this year to identify how we can deepen ties between business leaders, foundations and social entrepreneurs in the United States and Muslim communities around the world. On science and technology, we will launch a new fund to support technological development in Muslim-majority countries, and to help transfer ideas to the marketplace so they can create jobs. We will open centres of scientific excellence in Africa, the Middle East and Southeast Asia, and appoint new Science Envoys to collaborate on programmes that develop new sources of energy, create green jobs, digitise records, clean water, and grow new crops. And today I am announcing a new global effort with the Organisation of the Islamic Conference to eradicate polio. And we will also expand partnerships with Muslim communities to promote child and maternal health. All these things must be done in partnership. Americans are ready to join with citizens and governments; community organisations, religious leaders, and businesses in Muslim communities around the world to help our people pursue a better life. The issues that I have described will not be easy to address. But we have a responsibility to join together on behalf of the world we seek - a world where extremists no longer threaten our people, and American troops have come home; a world where Israelis and Palestinians are each secure in a state of their own, and nuclear energy is used for peaceful purposes; a world where governments serve their citizens, and the rights of all God's children are respected. Those are mutual interests. That is the world we seek. But we can only achieve it together. I know there are many, Muslim and non-Muslim, who question whether we can forge this new beginning. Some are eager to stoke the flames of division, and to stand in the way of progress. Some suggest that it isn't worth the effort that we are fated to disagree, and civilisations are doomed to clash. Many more are simply sceptical that real change can occur. There is so much fear, so much mistrust. But if we choose to be bound by the past, we will never move forward. And I want to particularly say this to young people of every faith, in every country, you, more than anyone, have the ability to remake this world. All of us share this world for but a brief moment in time. The question is whether we spend that time focused on what pushes us apart, or whether we commit ourselves to an effort, a sustained effort, to find common ground, to focus on the future we seek for our children, and to respect the dignity of all human beings. It is easier to start wars than to end them. It is easier to blame others than to look inward; to see what is different about someone than to find the things we share. But we should choose the right path, not just the easy path. There is also one rule that lies at the heart of every religion that we do unto others as we would have them do unto us. This truth transcends nations and peoples a belief that isn't new; that isn't black or white or brown; that isn't Christian, or Muslim or Jew. It's a belief that pulsed in the cradle of civilisation, and that still beats in the heart of billions. It's a faith in other people, and it's what brought me here today. We have the power to make the world we seek, but only if we have the courage to make a new beginning, keeping in mind what has been written. The Holy Quran tells us, "O mankind! We have created you male and a female; and we have made you into nations and tribes so that you may know one another." The Talmud tells us: "The whole of the Torah is for the purpose of promoting peace." The Holy Bible tells us, "Blessed are the peacemakers, for they shall be called sons of God." The people of the world can live together in peace. We know that is God's vision. Now, that must be our work here on Earth. Thank you and may God's peace be upon you.

05-06-2009 om 22:23 geschreven door Vorser-Raadgever  

Le Soir (27/05/2009)

Et alors ? Rien.

Avons-nous reçu une réponse à cette mobilisation massive née des forces progressistes et sociales de ce pays ? Rien.

Aux chefs d’État, au monde politique, au président de la Commission européenne, nous souhaitons rappeler que le front syndical belge est plus uni que jamais pour redire que ce n’est pas aux travailleurs et aux allocataires sociaux de payer la crise, pour lancer aussi un avertissement : nous aurons une autre Europe, parce que nous n’acceptons pas la suprématie de l’économique – et de l’économie casino – sur le social.

Et si nous ne sommes pas entendus, nous passerons à la vitesse supérieure.
Parce que face à l’indifférence dans laquelle le monde du travail est manifestement plongé, nous comptons bien nous faire entendre et peser de tout notre poids dans les futures politiques qui seront menées.

Rappelons que depuis septembre dernier, les licenciements annoncés concernent plus de 25.000 travailleurs.
Que le Conseil supérieur de l’emploi prévoit quelque 60.000 pertes d’emploi d’ici à la fin de l’année, auxquelles viendront d’ajouter 40.000 jeunes nouveaux demandeurs d’emploi.

Les travailleurs ont peur. Peur pour leur emploi. Peur de ne plus pouvoir rembourser l’emprunt de leur maison, peur de ne plus pouvoir payer leurs factures ou encore les études de leurs enfants. Mais tout le monde n’est pas logé à la même enseigne… Un revenu du travail mensuel imposable de 1.700 euros est frappé d’un taux moyen d’environ 25 %, alors que les bénéfices d’une multinationale comme Electrabel-Suez (2,3 milliards en 2006) bénéficient d’un taux de taxation implicite de moins de 25 % à la suite du recours aux intérêts notionnels et autres constructions fiscales.

Et les inégalités de revenus augmentent : 30 % des Belges détiennent 70 % de la richesse du pays.

Et la fraude fiscale est estimée à 30 milliards par an. La banqueroute du néolibéralisme provoque une terrible récession, l’augmentation du chômage, une forte augmentation du déficit budgétaire et un accroissement du taux d’endettement (qui évolue de nouveau vers les 100 % du PIB). Les résultats des efforts budgétaires imposés aux travailleurs salariés dans le passé sont aujourd’hui annihilés par les adeptes de la dérégulation.

Les travailleurs payent la crise au prix fort : sauvetage des banques, plans de relance… Pacte des générations bis ? Pour le front commun syndical, il est hors de question que les travailleurs et les allocataires sociaux passent une nouvelle fois à la caisse en subissant une politique d’austérité qui les sanctionnerait à nouveau pour les politiques capitaliste et néolibérale irresponsables qui les ont menés dans le mur.

C’est la raison pour laquelle, forts des 50.000 manifestants présents dans les rues de Bruxelles le 15 mai, nous exigeons que change le climat de la campagne électorale belge !

Les travailleurs attendent une chose essentielle du politique : qu’il s’exprime clairement dans ses réponses aux revendications du monde du travail. Les capitalistes se cachent et n’investissent plus. Ce sont les travailleurs qui colmatent les brèches et sont, de fait, les premiers investisseurs du pays. À ce titre, ils ont le droit d’obtenir des retours (tant au niveau national qu’au niveau européen) sur les investissements qu’ils ont consentis à l’État.

Ainsi, les travailleurs réclament le maintien de services publics de qualité, des investissements massifs dans la création d’emplois durables dans des filières d’avenir, le maintien d’un pouvoir d’achat suffisant pour pouvoir faire face à la crise (cela signifie le maintien de l’indexation des salaires et de la liaison automatique des allocations sociales au bien-être) ainsi qu’une autre fiscalité. Par autre fiscalité, nous entendons une meilleure répartition des richesses.
Et cette fiscalité plus juste, qui doit aller de pair avec la suppression du secret bancaire pour tous et la fin des paradis fiscaux, devra trouver une harmonisation au niveau européen. Le front commun syndical ne laissera pas tomber les travailleurs et les allocataires sociaux.

Rudy de Leeuw Président de la FGTB - Luc Cortebeeck Président de la CSC - Anne Demelenne Secrétaire générale de la FGTB - Claude Rolin Secrétaire général de la CSC - Jan Vercamst Président de la CGSLB - Bernard Noël Secrétaire général de la CGSLB

Partij Geert Wilders wint Europese verkiezingen in Nederland

• donderdag 04 juni 2009
• Bron: anp
• Auteur: kld, ch

Partij Geert Wilders wint Europese verkiezingen in Nederland

afp

De rechtspopulistische Partij Voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders heeft in Nederland de Europese verkiezingen gewonnen. Wilders rijft vanuit het niets 4 van de 25 zetels binnen. Het christendemocratische CDA van premier Jan-Peter Balkenende blijft de grootste partij.

Winst voor PVV en D66

Gepubliceerd: 4 juni 2009 21:13 | Gewijzigd: 4 juni 2009 22:37

Door een onzer redacteuren

Wilders brengt zijn stem uit voor de Europese Verkiezingen 2009. Foto WFA

De tweede winnaar is D66, die van de huidige één zetel naar drie zetels stijgt.

PVV

Wilders reageerde op televisie bij de NOS verheugd op zijn overwinning. „Dit is een fantastisch resultaat, mensen hebben hiermee duidelijk aangegeven dat we een ander Nederland in Europa tegemoet gaan.” Nederlanders hebben volgens Wilders niet alleen genoeg van de manier waarop Nederland en de Europese Unie werken, „maar ook van het Nederlandse kabinet van Balkenende en Bos”.

D66

D66-leider Alexander Pechtold zei in een reactie op zijn waarschijnlijke drie zetels: „We beschouwen dit als een succes dat mensen niet bang zijn voor Europa.” D66 had vooraf als doelstelling twee zetels.

PvdA

De Partij van de Arbeid (PvdA) is de grootste verliezer, volgens de prognose: die zakt van de huidige zeven zetels naar vier. Lijsttrekker Thijs Berman reageerde teleurgesteld: „Je wilt niet de grootste verliezer zijn. Maar we hebben ons gehandhaafd ten opzichte van de peilingen en we zijn de grootste linkse partij gebleven.”

CDA

Het CDA zakt waarschijnlijk van zeven naar vijf zetels, maar blijft de grootste Nederlandse partij in het parlement, nu dus met de PVV in plaats van de PvdA als tweede. De VVD verliest één zetel, Groenlinks blijft op twee zetels staan, evenals de SP. De kleinere Partij voor de Dieren heeft geen zetel weten te bemachtigen.

Opkomst

De opkomst wordt rond 40 procent geschat, iets hoger dan bij de Europese verkiezingen in 2004. Toen was de opkomst 39 procent.

Nederland is samen met Groot- Brittannië de eerste EU-lidstaat die naar de stembus ging voor het Europees parlement. Bij de Europese verkiezingen in 2004 lag het gemiddelde opkomstpercentage in de gehele EU op ruim 44 procent.

De uitslagen uit Groot-Brittannië komen overigens pas zondagavond binnen, nadat de stembussen in alle lidstaten zijn gesloten. Dat schrijft Europese regelgeving ook voor. Uitslagen uit andere lidstaten het stemgedrag zouden kunnen beïnvloeden, is de redenering.

Openbaar

In Nederland is het stemproces echter openbaar. De Kiesraad „is daarom ook van mening dat de uitslag ook meteen openbaar moet zijn”, aldus een woordvoerder. En dus komen de uitslagen nu al per gemeente binnen. Overigens maakt de Kiesraad ook pas volgende week, dus na zondag, de officiële uitslagen bekend.

Morgen stemmen Ierland en Tsjechië, waarna de rest van de lidstaten zaterdag en voornamelijk zondag volgt.

04-06-2009 om 23:23 geschreven door Vorser-Raadgever  

China Censors: The Tiananmen Square Anniversary Will Not Be Tweeted

Twitter blocked in China

Twitter v. China's GFW

And... there we have it.

Michael Anti was right after all:

Danwei: In terms of new media, do you still feel that in China censors could control everything that's happening in this area － you once said that if they shut off twitter, for example, it would be very easy, and information will just not get out.
Michael Anti: Twitter is a new thing in China. The censors need time to figure out what it is. So enjoy the last happy days of twittering before the fate of Youtube descends on it one day. [Emphasis added]

By the way, I want to point out that the Chinese Twitterland is funnier than the English one, for a Chinese tweet can have three times the volume of an English tweet, thanks to the high information intensity of the Chinese language. 140 Chinese characters can make up all the full elements of a news piece with the "5 Ws" (Who, What, Where, When and HoW). But the joy of the Chinese Twitterland is more fragile, and I hope that it will live longer in this country.

The block seems to be a URL keyword filter. Googling for "twitter.com" resets the connection, as does including the string "twitter.com" in any other URL. Access to the service is fine through proxy or VPN.

Update: It seems that photo sharing website Flickr.com has been blocked.

Update 2: Bing.com (the new Microsoft search engine) is gone too, probably for autoplaying Youtube videos when you put your mouse over them.

Update 3: Live.com and Hotmail.com have gone under. But MSN messenger seems fine.

Blogspot and Youtube remain blocked.

Update 03.06.09: Hotmail.com is back, but Live.com is still be having problems loading.

Tiananmen 20th Anniversary Coming Up

Asia, General Amnesty, Individuals at Risk | Posted by: Bryna Subherwal, June 2, 2009 at 6:52 PM

© 1989 Hei Han Khiang

As I’m sure many of you know, June 3-4, 2009 marks the 20th anniversary of the 1989 military crackdown on pro-democracy demonstrations in Tiananmen Square.

Two decades after the crackdown, about 50 people who were involved in the demonstrations are believed to remain in prison. The Chinese authorities continue to refuse to carry out an open, independent and impartial inquiry into the events of 1989, and no one has been brought to justice for their role in the crackdown. Attempts to mark the anniversary of the crackdown have been suppressed, and public debate or discussion of the events is banned.

This Thursday, Amnesty International is co-sponsoring an event on Capitol Hill to commemorate the 20th anniversary. Speakers will include House Speaker Nancy Pelosi, as well as survivors of the Tiananmen crackdown and other prominent faith, government and human rights leaders, as well as Amnesty’s own T. Kumar.

If you’re not in the DC area, there are lots of other events happening around the country and around the world this week. Get involved–keep the memory of Tiananmen alive!

China Blocks Twitter Ahead Of Tiananmen Anniversary

di

Huffington Post | David Flumenbaum
First Posted: 06- 2-09 09:22 AM | Updated: 06- 2-09 03:38 PM

I Like ItI Don’t Like It

China is celebrating the 20th anniversary of the Tiananmen crackdown with another crackdown -- a massive block on Twitter and all those social media sites that pose a threat to China's government this week. The Chinese media site Danwei reported early Tuesday morning that Twitter, the popular microblogging site, has been disabled in mainland China. Thursday, June 4th marks the 20th anniversary of the pro-democracy protests in Tiananmen Square and the brutal response by the Chinese government that left hundreds dead.

As the morning moved on, China-based bloggers realized that YouTube, Flickr and Bing, Microsoft's new search engine, had also been blocked. Reuters reported this morning that China even blocked Hotmail and Windows Live, both sites owned by Microsoft. As the Shanghaiist put it, "Microsoft can't catch a break here, can they?

While it is common for the Chinese government to block websites deemed controversial before major events, like Thursday's Tiananmen anniversary, the massive block today is the first widespread censorship of social media -- a tacit acknowledgment of two things: Twitter's new power in mainland China, and how valuable Twitter would be as platform to publish original news out of mainland China on the Tiananmen anniversary. Now, or at least until the protests and noise surrounding the anniversary subside, Twitterers in China will not be able to tweet.

Other than Twitter, the list of sites currently blocked in mainland China includes YouTube, Blogspot, Tumblr, Livejournal, Flickr, Microsoft's Live.com and this one, the Huffington Post.

John Feffer

Co-director of Foreign Policy In Focus

Posted: June 2, 2009 10:52 AM

BIO Become a Fan

Get Email Alerts Bloggers' Index

Twenty Years Ago: Beijing, Warsaw, and History's Fork

On June 4, 1989, history forked.

In Poland, voters went to the polls to give the anti-communist opposition a sweeping victory in the country's first, partially free elections in ages. It was the first sign of the revolutionary changes that would sweep through Eastern Europe that year, knocking down the Berlin Wall and changing the face of the continent. On the other side of the world, on that same day, the Chinese government sent tanks and troops into Tiananmen Square and crushed the student-worker demonstrations. This was the anti-revolution of 1989. Communism collapsed in one place; communism continued in the other.

Twenty years later, it seems as though both countries took different paths to the same economic endpoint. Poland has become a member of the European Union (EU) and NATO. And China, after its own long march to capitalism, has become the largest holder of U.S. treasury securities.

In both countries, the populations live better on average today than 20 years ago. But increasing inequality suggests that the two movements -- the Solidarity trade union in Poland and the Communist party in China -- ultimately betrayed their core constituencies of workers and peasants. At the same time, the fervor for democracy that animated Polish voters and Chinese protestors in 1989 has subsided as corruption and commercialism has driven people away from politics and into IKEA. Nationalism has become more important as a unifying ideology in both countries, expressed either in the form of the clericalism and anti-German sentiments of the Kaczynski twins in Poland or the Han chauvinism and anti-Japanese sentiments so prevalent in Chinese chat rooms.

We don't, of course, live in a flat world leveled by technology and driven by the market. There are still important differences between the paths taken by Poland and China, between the social market of the EU and the market socialism of the "Beijing consensus," between the corrupt but functioning democracy in Poland and the corrupt but functioning oligarchy in China.

The sharpest contrast between the two countries, however, lies beneath their routine proclamations of a desire to improve relations with Washington. The Polish government has campaigned hard for a U.S. military base that would be part of the missile defense network. Fearful that the Obama administration might change its mind, Poland is lobbying for Patriot missiles stationed outside Warsaw by the end of the year. China, on the other hand, is distressed about U.S. missile defense plans, so much so that it is reportedly undertaking the largest increase in its nuclear-tipped ballistic missile program since the late 1980s.

So, in 20 years, we really haven't fully escaped the shadow of the Cold War. Poles and Chinese can suck down frappuccinos as they trade funny videos on Facebook. But nuclear weapons still hang over us all like a guillotine blade. And we have yet to escape, fully, our global bipolar disorder. "Even if China and the United States make nice in bilateral meetings, they are spending as if a new Cold War is just around the corner," I write in The G-2 Paradox.

There will be many commemorations of June 4, some joyous, some sorrowful. Many courageous people sacrificed so much to change the world. And much did change. But 20 years later, I'm still waiting for my invitation to the Cold War's funeral.

To Shut Off Tiananmen Talk, China Disrupts Sites

BEIJING — China’s government censors have begun to block access to the Internet services Twitter, Flickr, Hotmail and Microsoft’s live.com, broadening an already extraordinary effort to shield its citizens from any hint of Thursday’s 20th anniversary of the military crackdown that ended the 1989 Tiananmen Square pro-democracy movement.

People in China who tried to gain access to the blocked Web sites on Tuesday instead encountered an error message saying the sites’ servers had unexpectedly dropped the Internet connection — a standard indicator that access has been blocked.

Weeks earlier, censors blocked Chinese users from viewing all videos on YouTube, and in recent days some television viewers have reported that BBC World News reports related to the Tiananmen anniversary were being selectively blacked out of broadcast programs.

Government censorship of political material on Internet bulletin boards and Web sites is common in China, but this is the first time Twitter has been blocked. Some well-known political activists, unable to post comments on Chinese blogs or chat sites, had switched to Twitter in recent months as an uncensored outlet for their views.

A number of foreign-based sites that have hosted Chinese bloggers, including blogspot.com and the Chinese-language version of wordpress.com, have also been blocked in recent weeks.

The South China Morning Post, an English-language newspaper based in Hong Kong that has frequently featured articles on Tiananmen and other sensitive issues, has also seen its distribution on the Chinese mainland curbed in advance of the anniversary on Thursday. And some Beijing readers of last weekend’s edition of The International Herald Tribune discovered that an inside page of the newspaper with an article on the Dalai Lama, the Tibetan religious leader, was missing.

The anniversary of the Tiananmen crackdown, in which army troops killed hundreds of student demonstrators, workers and ordinary citizens, is one of a series of politically sensitive dates this year that have provoked sweeping security measures by Chinese officials.

In recent days, the government has detained a number of political dissidents seen as threats to public order during the anniversary period, including one who had released an open letter complaining about economic hardship visited on former Tiananmen demonstrators who were jailed after the crackdown.

The dissident, Wu Gaoxing, was seized Saturday at his home in Taizhou, a coastal city south of Shanghai, according to the New York advocacy group Human Rights in China. Mr. Wu was among five men, all once jailed for their roles in the Tiananmen movement, who released a letter last weekend charging that former prisoners have been singled out for economic hardship long after their prison terms ended.

Human Rights in China said Mr. Wu was taken away and his computer confiscated about an hour after the letter, addressed to President Hu Jintao and other senior leaders, became public.

Mr. Wu, a writer and former educator, was taken into custody in 1989 and imprisoned for two years after he joined protests in his home province of Zhejiang against the military crackdown on Tiananmen demonstrators. “In this society that claims to be harmonious, we have become ‘citizens of the three have-nots waiting to die’: we have no regular jobs, no pensions, and no health insurance; if we get sick, we can only wait to die, and all this just because 20 years ago we were sentenced for political reasons,” the letter says.

The men, among them a former Communist Party member and a factory worker, said they had been denied pensions, health care and regular employment since taking part in local rallies that were inspired by the protests in Beijing. One of the signers, Mao Guoliang, said he had been fired from 17 schools since he served a four-year term for “counterrevolutionary activities.”

03-06-2009 om 23:44 geschreven door Vorser-Raadgever  

Toename werkloosheid in Vlaanderen versnelt nog

• dinsdag 02 juni 2009
• Bron: belga
• Auteur: svh

De toename van de werkloosheid in Vlaanderen versnelt nog. Dat blijkt uit de maandelijkse cijfers die de Vlaamse minister van Werk, Frank Vandenbroucke, dinsdag bekend maakte. In mei waren er 23,2 procent meer werklozen dan in mei vorig jaar. Het gaat om een stijging met 35.000 werklozen.

02-06-2009 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Ryan Grim

ryan@huffingtonpost.com | HuffPost Reporting

Former Interrogator Rebukes Cheney For Torture Speech (VIDEO)

digg Huffpost - Former Interrogator Rebukes Cheney For Torture Speech (VIDEO) stumble reddit del.ico.us ShareThis

A former top interrogator is responding forcefully to the case Dick Cheney made on Thursday in favor of torture (what the former VP and his allies refer to as "enhanced interrogation methods.")

Brave New Films released a short video Tuesday of Matthew Alexander taking apart Cheney's argument piece by piece. Alexander, who uses a pseudonym for security reasons, was a 14-year military interrogator who oversaw more than a thousand interrogations and conducted more than 300 in Iraq himself. He led the interrogation team that scored one of the United States' most high-profile captures, that of Abu Musab al-Zarqawi, and he did it using traditional methods.

Alexander easily takes down Cheney's arguments. The most immediate blow Alexander strikes is, of course, his obvious success, which undercuts Cheney's case for more brutal techniques. Alexander also engages on the level of principle. For Cheney, the suggestion that torture is a poor strategy because it aids terrorist recruitment is nothing more than old-fashioned blame-America-first cowardice.

"After a familiar fashion, it excuses the violent and blames America for the evil that others do," said Cheney.

The president and others who have condemned torture don't say that it "excuses the violent." Rather, they say it makes a violent reaction more likely -- and Alexander backed them up.

"At the prison where I conducted interrogations," responded Alexander, "we heard day in and day out, foreign fighters who had been captured state that the number one reason that they had come to fight in Iraq was because of torture and abuse, what had happened at Guantanamo Bay and Abu Ghraib."

Alexander put the number making this claim at 90 percent.

Alexander, however, made a broader point at the end of his interview, one that would certainly evade Cheney's grasp, convinced as he is that Al Qaeda recruits "hate us for our freedoms."

Story continues below

Cheney, said Alexander, fundamentally misunderstands the way America is viewed around the world. The American principles of freedom and democracy are cherished in the Muslim world and the idea, at least, of America is still a seductive one. But it is the behavior of the Bush administration at Guantanamo Bay, Abu Ghraib and secret prisons around the globe that undercuts that image, allowing Al Qaeda to make the argument that America isn't what it stands for.

"Remember," said Alexander, "one of Al Qaeda's goals, it's not just to attack the United States, it's to prove that we're hypocrites, that we don't live up to American principles. So when we use torture and abuse, we're playing directly into one of their stated goals."

The video is at once an effective rebuke of the former vice president and a sign of how the changing media landscape can flatten the field of political debate. In an earlier era, Alexander would likely lack the opportunity to respond to the vice president because he has already written on op-ed for the Washington Post about his opposition to torture and done the media rounds promoting his book "How to Break a Terrorist: The U.S. Interrogators Who Used Brains, Not Brutality, to Take Down the Deadliest Man in Iraq." The BNF video, and a rejoinder posted here over the weekend, reinserts a critic with deep credibility back into the debate.

Kijk, dat zijn argumenten die we graag door onze Landuyt hadden horen zehhe. Niet dat we vermoeden dat hij enige ervaring zou hebben met ondervragingstechnieken. Hoeft eigenlijk niet: gelijk welke gevangene is bereid alles te bekennen als hij verplicht zou worden een half uur lang naar het Brugs algemeen beschaafd te luisteren van onze Renaat. Neen, het kan voor een linkse jongen toch niet zo moeilijk zijn om gans die Guntanamotoestand wat in een ander daglicht te stellen ipv van daar weer een typisch Belgistaans debat over te voeren. Nog eventjes en het communautaire speelt ook nog een rol. Waar zullen we die twee uit te leveren "terroristen" opsluiten? Eén in Brugge en de andere in Lantin en misschien nog een, derde in Vorst? iedereen content. Maar geen twee in Brugge want dan is Vlaanderen te klein!

We geven nog wat ideeën .... want onze Amerikaanse vrienden hebben het onder Bush en zijn akolieten behoorlijk bont gemaakt en daar hadden we graag wat duidelijkere standpunten rond verwacht vanwege...tja, vanwege iemand anders dan De Gucht die blijkbaar linkser is dan de rooie pretbende van Gennez.

The Abu Ghraib Photos Surface—Slowly but Surely

^{(AP Photo)}

Abuse Photos Include Images Of Rape And Sexual Assault: Repor

|

The Pentagon on Thursday denied the Daily Telegraph report that photographs of Iraqi prisoner abuse, whose release U.S. President Obama wants to block, include images of apparent rape and sexual abuse.

Pentagon spokesman Bryan Whitman said the newspaper had shown "an inability to get the facts right."

White House Press Secretary Robert Gibbs also dismissed the report.

"I want to speak generally about some reports I've witnessed over the past few years in the British media. And in some ways, I'm surprised it filtered down," Gibbs said. "Let's just say if I wanted to look up -- if I wanted to read a writeup today of how Manchester United fared last night in the Champion's League cup, I might open up a British newspaper. If I was looking for something that bordered on truthful news, I'm not entirely sure it'd be in the first pack of clips I'd pick up."

* * * * *

LONDON (AP) -- A former U.S. general said graphic images of rape and torture are among the photos of Iraqi prisoner abuse that President Obama's administration does not want released.

Retired Major Gen. Antonio Taguba, who oversaw the U.S. investigation into the abuses at Abu Ghraib prison, told Britain's Daily Telegraph in an article published Wednesday that he agreed with Obama's decision not to release the pictures.

"I am not sure what purpose their release would serve other than a legal one and the consequence would be to imperil our troops, the only protectors of our foreign policy, when we most need them," Taguba was quoted by the Daily Telegraph. "The mere description of these pictures is horrendous enough, take my word for it."

Two Obama administration officials didn't immediately respond to e-mail requests for comment Wednesday night.

Story continues below

The prisoner abuse scandal at Abu Ghraib exploded after photos taken by soldiers appeared in 2004.

According to the Telegraph, the new photos depicted much more serious abuses than previously documented.

One photo reportedly showed an American soldier apparently raping a female prisoner and another was said to show a male translator raping a male detainee, the Telegraph reported.

It was not immediately clear from the report who had seen the photos or how they might have been obtained.

The Telegraph said the photos relate to 400 cases of alleged abuse between 2001 and 2005 at Abu Ghraib and six other prisons.

The newspaper said the images in the photos were backed up by statements from Taguba's report into prisoner abuses at Abu Ghraib obtained under the U.S. Freedom of Information Act.

Pentagon denies report Iraq prison photos show rape

Thu May 28, 2009 2:59pm E

WASHINGTON (Reuters) - The Pentagon on Thursday denied a British newspaper report that photographs of Iraqi prisoner abuse, whose release U.S. President Barack Obama wants to block, include images of apparent rape and sexual abuse.

Pentagon spokesman Bryan Whitman said the Daily Telegraph newspaper had shown "an inability to get the facts right".

"That news organization has completely mischaracterized the images," Whitman told reporters. "None of the photos in question depict the images that are described in that article."

Thursday's Telegraph quoted retired U.S. Army Major General Antonio Taguba, who conducted a 2004 investigation into abuse at Iraq's Abu Ghraib prison, as saying the pictures showed "torture, abuse, rape and every indecency."

The newspaper said at least one picture showed an American soldier apparently raping a female prisoner while another is said to show a male translator raping a male detainee.

Others were said to depict sexual assaults with objects including a truncheon, wire and a phosphorescent tube.

In an interview with the New Yorker magazine published in 2007, Taguba was quoted as saying that he saw a video of a male American soldier in uniform sodomizing a female detainee.

Photographs of abuse at the jail outside Baghdad that were published in 2004 damaged the image of the United States as it fought an escalating war against insurgents in Iraq that caused deep resentment throughout the Muslim world.

Whitman said he did not know if the Telegraph had quoted Taguba accurately. But he said he was not aware that any such photographs had been uncovered as part of the investigation into Abu Ghraib or abuses at other prisons.

OBAMA BLOCKING PICTURES' RELEASE

He said the Telegraph also wrongly reported earlier this month that some of the images whose release Obama is trying to block had previously been aired on Australian television.

"I would caution you whenever you see a subsequent story on photos in this particular publication," he told reporters. "They now have, at least on two occasions, demonstrated an inability to get the facts right."

Taguba, who retired in January 2007, included allegations of rape and sexual abuse in his report.

Earlier this month, the Obama administration reversed course and decided it would fight the release of the photographs, which the American Civil Liberties Union is seeking to obtain through legal action.

In April, the administration said it would comply with a court order to release the pictures. But Obama changed course after military commanders warned of a backlash in Iraq and Afghanistan that could add to the danger facing U.S. troops.

28-05-2009 om 22:54 geschreven door Vorser-Raadgever  

Clinton tevreden over Guantanamo-voorstel

22/05/2009 19:15

Als de Amerikaanse terreurgevangenis Guantanamo Bay gesloten wordt, is de Belgische regering volgens minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) bereid om te bekijken of een aantal vrijgelaten gevangenen naar ons land kunnen komen.

De Gucht heeft dat voorstel vrijdag in Washington gedaan aan de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton. Zij is blij met het voorstel.

Clinton zei na het gesprek met haar Belgische ambtgenoot dat ze erkentelijk is voor de hulp die België en andere landen willen bieden als president Barack Obama overgaat tot een sluiting van Guantanamo. Ze zei dat een en ander zeker zal besproken worden.

'Twee of drie gevangenen'

De Gucht zei na afloop van zijn onderhoud met Clinton dat België bereid is twee of drie gedetineerden op te vangen.

Volgens de minister is het evenwel niet de bedoeling dat België onbehoorlijke risico's zou nemen. 'De haalbaarheid moet zeker worden geëvalueerd.'

In een mededeling benadrukte De Gucht vrijdagavond dat zijn voorstel betrekking heeft op mensen die momenteel in Guantanamo vastgehouden worden, maar van wie op basis van hun dossier blijkt dat ze vrijgelaten moeten worden.

Gerepatrieerd naar hun eigen land kunnen ze volgens De Gucht niet omdat ze daar gemarteld en misschien zelfs gedood dreigen te worden.

In het detentiekamp op Guantanamo verblijven er volgens Amerikaanse cijfers momenteel nog 240 gedetineerden.

President Obama wil Guantanamo nog dit jaar sluiten, maar stuit op een njet van het het Congres om daar 80 miljoen dollar voor vrij te maken. Zowel Democraten als Republikeinen vragen zich af wat er met de terreurverdachten gaat gebeuren.

'We zijn bereid ernstig te bekijken of wij enkele van deze gevangenen kunnen opvangen in België, en dat appreciëren de Amerikanen ook', zegt De Gucht.

Het gaat in ieder geval om een beperkt aantal gevangen en er gelden voorwaarden. 'Het gaat om het principe', aldus de minister.

'In Europa gaat het er ook om in welke mate die mensen zich vrij kunnen bewegen, want anders ga je nooit weten hoeveel van die gevangenen zich op je grondgebied bevinden'.

Kritiek oppositie

Kamerlid Renaat Landuyt (SP.A) heeft het voorstel van De Gucht al meteen afgedaan als 'gênante grootspraak'. "We kampen zelf met overbevolking in onze gevangenissen. En vele veroordeelden geraken niet eens opgesloten bij gebrek aan plaats", zegt Landuyt.

"Ik kan niet begrijpen dat De Gucht dit zou hebben overlegd met zijn collega's in de regering, voor zover die nog bestaat. Hij moet dringend eens met zijn collega van Justitie praten", aldus Landuyt.

Ook andere oppositiepartijen hebben bedenkingen. Groen! vindt een vraag om Guantanamo-gevangenen op te nemen het overwegen waard, maar wil dat er eerst duidelijkheid wordt verschaft over hoeveel gevangenen het gaat en over hoe en waar die opgevangen en berecht worden.

De N-VA noemt het voorstel van De Gucht ondoordacht en niet uitvoerbaar. Volgens de partij is het onduidelijk of de betrokken personen vrijgelaten zijn dan wel verder gevangen blijven.

'Als de gevangenen vrijgelaten zijn: op welke grond gaat De Gucht ze dan verplichten om hier te verblijven en hun bewegingsvrijheid beperken, terwijl ze formeel althans uiterst gevaarlijk zijn?'

'Als het de bedoeling is er hier enkelen in de gevangenis op te sluiten, kan dat niet zomaar. Welke rechtsgrond zal de Belgische staat daarvoor inroepen als ze nog niet veroordeeld zijn?'

'Maar ook als ze door een Amerikaanse uitzonderingsrechtbank veroordeeld zijn, zal de wettigheid van de veroordeling moeten onderzocht worden', aldus Geert Bourgeois en Els De Rammelaere.

Volgens het Vlaams Belang is België nauwelijks in staat om Guantanamo gevangenen op te vangen. De partij meent ook dat het geen zin heeft om de veiligheid van het land in gevaar te brengen om de Amerikaanse president ter wille te zijn.

Premier wil concrete informatie

Premier Herman Van Rompuy (CD&V) stapt niet zomaar mee in het scenario. Hij liet vrijdag voor het gesprek van De Gucht met Clinton weten dat hij eerst meer concrete informatie wil vooraleer ons land kan overgaan tot de opvang van Guantanamo-gevangenen.

Van Rompuy wil weten over wie het gaat en wat de voorwaarden zijn. Eens die gegevens in zijn bezit is de premier bereid de zaak in de schoot van de regering te bespreken.

"Voorstel De Gucht over Guantanamo is gênante grootspraak"

Over cafépraat en mensenrechten

• woensdag 27 mei 2009
• 
  
• Auteur:

WAAROM WIJ VRIJGELATENEN UIT GUANTANAMO MOETEN OPVANGEN — Karel De Gucht verdedigt zijn stelling dat België vrijgelaten gedetineerden uit Guantanamo moet opvangen. 'Want mensenrechten en veiligheid zijn te belangrijk om aan toogstrategen over te laten. Of aan politici wiens blik alleen op 7 juni gericht is.'

27-05-2009 om 23:23 geschreven door Vorser-Raadgever  

Hoeveel geld heeft een gezin nodig om te leven?

• donderdag 14 mei 2009
• Bron: vrt, belga
• Auteur: sdg

Welk budget heeft een gezin nodig om te kunnen leven? Met die vraag gingen onderzoekers van de Katholieke Hogeschool Kempen drie jaar geleden aan de slag, en ze berekenden een budget voor zestien gezinstypen.

Gent - Sp.a-kopstuk Louis Tobback haalt uit naar partijgenoten die nu al openlijk hengelen naar een ministerportefeuille, zoals Freya Van den Bossche. "Lomp en dom", zei hij maandagmorgen op Radio 1 (VRT).

• 

Louis Tobback. (foto: Belga)

Aftredend Vlaams minister-president Frank Vandenbroucke liet al verschillende keren blijken voort te willen besturen. Freya Van den Bossche en Patrick Janssens stelden dan weer dat hun provincie - Oost-Vlaanderen en Antwerpen - straks over een minister moeten beschikken. Volgens Janssens is dat voor Antwerpen best opnieuw Kathleen Van Brempt.
Eerder, en ook maandag in De Morgen, liet sp.a-voorzitster Caroline Gennez verstaan dat dit niet zo verstandig is. "De regering wordt pas na de verkiezingen gevormd en pas daarna worden de ministers aangeduid. Ik raad mijn partijgenoten aan om hard te werken en stemmen te halen, anders krijgen we een rechtse regering", dixit Gennez.
Tobback haalde veel scherper uit naar zijn collega-socialisten. "Het is niet onfatsoenlijk om ambities te hebben, maar ik ben voor het standpunt van Stevaert, die altijd zei: wie kandidaat is, zal het nooit worden".
Mocht het van de burgemeester van Leuven afhangen, zou Freya Van den Bossche geen minister mogen worden. "Dit is niet alleen een kwestie van fatsoen. Het is lomp van de mensen te zeggen: stem en dan word ik minister. Het is dom van dat te doen"./.

Dus ruzie maken welke provincie nu al dan niet een rooie minister moet leveren en hoeveel % denken die pipo's zoal te halen bij de verkiezingen ? Denken die omhooggevallen rooie bonobo's nu echt dat ze nog in een regering zullen mogen zitten?

Gelukkig is Van Bremt de rooie lijsttrekster voor Europa er ook nog met een duidelijke en flink uitgewerkte versie van een armoedeplan en leest u met ons mee :

7 juni: Kathleen Van Brempt (SP-a)

We hebben Kathleen Van Brempt in de studio; lijsttrekker EU-parlement voorSP-a , lijstduwer op de Antwerpse lijst en Vlaams minister Mobiliteit, Sociale Economie en Gelijke Kansen.

Deel 1: Mobiliteit/ Doel
Deel 2: de achteruitgang van de sociaaldemocratie
Deel3: sociaal beleid (in Europa en Belgie)
Deel 4: Turkije, hoe democratisch is Europa en Verhofstadt

Deel 1: Mobiliteit / Doel
Kathleen Van Brempt geeft een repliek op de kritiek die Annick De Ridder (VLD) vorige week gaf in onze uitzending.”Vlaanderen heeft het dichtste wegennet van de EU. We willen de mensen alternatieven geven met openbaar vervoer. Heel bizar dat VLD de aanleg van een tramlijn in Mechelen niet steunt.”
“ Er is wel degelijk een duidelijke stijging van het aantal pasagiers van De Lijn. Maar het klopt dat we nog niet de omslag verwezenlijkt hebben voor woon-werk verkeer. Maar we hebben wel de stijging van de mobiliteit opgevangen met openbaar vervoer: in Holland is het aantal auto’s op de wegen de laatste jaren blijven stijgen, in Vlaanderen niet. “
“ Mijn beleid is niet aanbodgericht. Annick De Ridder zou er beter eens naar kijken, ik heb alleen vraaggericht gewerkt.”

Over Doel, waar de Vlaamse regering waarvan Kathleen Van Brempt deel van uitmaakt gewoon doorging met de afbraak (ondanks een eerder verleend woonrecht tot september 2009). De illegale afbraak werd 10 dagen geleden door de rechter verboden:
Kathleen Van Brempt zegt dat er verkeerde beslisingen genomen zijn in het verleden maar ontwijkt de verantwoordelijkheid van de regering waarvan ze deel uitmaakt en verwijst de zaak door naar de volgende legislatuur.
“De SP-a is geen grote voorstander van mega-projecten zoals het Saeftinghedok. Er moet eerst een consensus gevonden worden over wat er met het Saeftinghedok gebeurt vooraleer we verder gaan met afbreken“.

Deel 2: de achteruitgang van de sociaaldemocratie
“De socialisten hebben veel gedaan om het liberal beleid af te remmen maar zijn er ook een stuk in meegegaan en we brachten niet echt een alternatief. Nu doen we dat wel . We zijn de enige fractie in het Europees parlement die een herstelplan op tafel liggen heeft. Mijn bijdrage aan dat zogenaamde PES-manifesto ging over de Noordzeering. Dat is een groot plan om voor de noordzeekusten een band van windmolenparken aan te leggen die met elkaar verbonden zouden zijn. Men kan daarmee Europa tegen 2050 energie onafhankelijk maken. Dat is economisch ongelooflijk belangrijk ,maar bijna ogenblikkelijk vond VLD minister Ceysens het nodig om dat als onhaalbaar te bestempelen (zie ook Deel 4).”

Over de opkomst van het populisme: “Je moet van mij niet verwachten dat ik de weg op ga van LDD om stemmen te ronselen. Als we maar 13% halen bij de komende verkiezingen dan krijgen we niet alleen een rechtse coalitie, maar vooral een onbestuurbaar Vlaanderen. Ik kan mij niet inbeelden dat CD&V samen kan besturen met LDD. LDD is niet alleen rechts en populistisch, er scheelt toch ook iets mee. “

Deel 3: sociaal Europa en sociale politiek in Belgie
“We zijn voorstander van nationale sociale zekerheidssystemen; maar we willen ook een Europese richtlijn over een minumumloon. Dat moet geen bedrag in cijfer zijn (daarvoor verschilt de rijkdom en levensduurte van de lidstaten te veel) maar een percentage van het gemiddeld inkomen.”
“Europa heeft een leidersrol opgenomen in de strijd tegen de klimaatwijziging, maar om echt geloofwaardig te zijn moet ze hetzelfde doen in de strijd tegen de armoede.”
In verband met het werkloosheidsbeleid: “ik vind dat in principe een jonge gast moet werken als hij van school komt en dat hij geen uitkering moet krijgen tot het einde van zijn dagen. Dat is het beste voor hem en ook de beste manier om solidariteit te organiseren. Maar er zijn jongeren die niet in staat zijn om werk te vinden als ze van school komen. Ook een alleenstaande moeder moet je niet dwingen om een job aan te nemen waardoor ze amper meer verdient en haar kinderen bijna niet ziet. Voor hen moet je een kansenbeleid voeren. En dat doen we door bijvoorbeeld kinderopvang (bijna) kostenloos te maken.”.
“Er waren wrijvingen tussen SP-a en de vakbonden na het afsluiten van het generatiepakt, maar nu zijn de plooien gladgestreken.”

Deel 4: Turkije, democratisch gehalte van de Europese instellingen en Verhofstadt
“In verband met Turkije zeg ik ‘ja, maar’. In principe ben ik voor maar er moet nog aan een aantal voorwaarden voldaan worden. Het landbouwbeleid kan geen reden zijn om Turkije toegang te weigeren, het Europees landbouwbeleid is de afgelopen 10 jaar veel verbeterd. Het feit dat Turkije aan de rand van Europa ligt en bijvoorbeeld grenst aan Irak is wel een valabel argument.”

“Europa is absoluut niet ondemocratisch. Er is geen democratischer parlement in Europa dan het Europees. Maar het is bizar om te zien dat, hoe machtiger het Europees parlement wordt, hoe minder mensen gaan stemmen bij de Europese verkiezingen. “

“Wat Verhofstadt zegt over de investringen die in Europa moeten gebeuren zeggen wij al lang. Maar hij zegt niet genoeg: Hij zegt niets over armoede, niets over sociale zekerheid.”
“Verhofstadt is misschien wel geloofwaardig. maar de VLD is dat absoluut niet. Als ik zeg dat er moet geinvesteerd worden in de Noordzeering dan zegt Patricia Ceysens, mijn VLD -collega in de Vlaamse regering, onmidellijk dat Van Brempt zot is en dat het plan niet realistisch is.” “
Het is wel realistisch, ik zeg het al lang en Guy Verhofstadt zegt het nu ook.”

26-05-2009 om 23:29 geschreven door Vorser-Raadgever  

Fout bij Doe De Stemtest? Snelle rechtzetting verwacht van SP.a-top zondag 24 mei 2009 Vonk schrijft:"Ik was verrast" vertelde een BBTK-secretaris uit de regio Aalst. Tijdens de Doe De Stemtest van de VRT vergeleek deze vakbondsmilitant zijn standpunten met deze van de SP.a. Op de stelling 22 "Als De Lijn staakt, moet er een minimumdienst zijn" drukte hij natuurlijk op de Niet Akkoord toets. Toen vergeleek hij zijn standpunt met dat van de SP.a. Hier stond er dat de SP.a... akkoord is met deze stelling. Verontwaardiging en ongeloof waren de reacties van de Aalsterse ABVV- en SP.a-militanten op het verkiezingsdebat in het Volkshuis. "Er zijn fouten in de stemtest van de VRT" kalmeerde Caroline Coopers, algemeen secretaris van het Vlaamse ABVV in het debat met Erik De Bruyn (SP.a Rood) en Sam Van De Putte (SP.a). "Het ABVV heeft verschillende SP.a-parlementairen gecontacteerd, die allen uit de lucht vielen. Natuurlijk waren zij niet akkoord met die stelling." Toch kwam er nog steeds geen officieel tegenbericht van het bureau van de partij. De Doe De Stemtest is nochtans al weken in gebruik." "De militanten drongen erop aan dat de SP.a onmiddellijk en vooral openlijk het vermeende standpunt in de Doe De Stemtest over de minimumdiensten tijdens stakingen bij de Lijn rechtzet. De Lijn staat in het vizier van de Vlaamse rechterzijde. Dirk Van Mechelen wil de openbare vervoermaatschappij verder uitverkopen aan de privé-sector. Tijdens de volgende legislatuur wil hij de verhouding openbare lijnen en verpachte lijnen - nu ongeveer 50/50 - ombuigen naar 75 procent voor de privé. De strijd voor een openbare vervoersmaatschappij wordt mogelijk een van de belangrijke krachtmetingen met de volgende Vlaamse regering. " Bron: Vonk

SP.A en de minimale dienstverlening

Van zorguren & softReturn tot Mega Mindy

Elk podium heeft zijn discours en de ervaren politicus wisselt van woordenschat met elk nieuw publiek. Hoe ver die podia uiteen kunnen liggen, bleek deze week in het spoor van Caroline Gennez. Van een debat voor het ACW naar de woonkamer vol Turkse vrouwen, de persoonlijke taalstrijd van de politicus op campagne.

Dinsdagavond, Brussel. In de Aeropolis, hoofdkwartier van de christelijke arbeidersbeweging, verzamelen een tweehonderd ACW'ers voor een debat onder kopstukken van de klassieke partijen. In wisselende panels van drie, de CD&V'er van dienst telkens mooi in het midden, wordt over de eisen van het ACW gediscussieerd. Dit is een publiek van specialisten: ze kennen de decreten van naam en voorgeschiedenis en ze weten ook perfect welke onderdelen hen niet aanstaan. Hier mag je al eens een woord gebruiken dat in een dertien-seconden-quote in het journaal als een communicatieve doodzonde gezien wordt.

Gennez is zo goed als de enige spreker die geen Vlaams minister is of geweest is. Dat blijkt een probleem. Gennez beheerst het cijfergedreven lingo dat de Vlaamse bestuurders bezigen, niet volledig. Bovendien richt CD&V-minister Veerle Heeren al haar pijlen op de sp.a-voorzitster. Liberaal Guy Vanhengel negeert ze straal en dat heeft zijn reden: zelfs als die opmerkt dat de verpleegsters beter betaald moeten worden, krijgt hij bij dit publiek de handen niet op elkaar. De politieke concurrent van Heeren staat links en Gennez zal het geweten hebben.

Gennez is niet de politica die dan een versnelling hoger schakelt. Heeren bijt, Gennez lacht even. Heeren bijt nog eens en Gennez schudt het hoofd. Achteraf zegt ze dat Heeren onzin aan het verkopen was. Dat punt maakte ze echter niet in het debat. En ze lijkt ook niet van plan zich daar veel van aan te trekken. Ondergetekende was de enige journalist in de zaal en potentiële kiezers zaten er ook al niet. Maar toch, Vanhengel weet de zaal in de mate van het mogelijke te charmeren, Frank Vandenbroucke krijgt ze zelfs even aan het lachen, met de belofte dat hij een specifiek probleem "in vijf minuten kan regelen". Zij kunnen het, verloren strijd of niet, blijkbaar toch niet laten.

Kindergeld in Turkije
Woensdagavond, Antwerpen. Een twintigtal vrouwen van Turkse afkomst hebben zich in zetels en op stoelen genesteld om de voorzitster te horen en Antwerps kandidate Guler Turan. Met politiek is geen van hen echt bezig. En toch. Kinderopvang en de kleuterschool vinden ze belangrijk, onder meer om taalachterstand bij de kinderen te vermijden. Er wordt een boom opgezet over Mega Mindy (en dus Vlaamse tv-zenders in Turkse huiskamers) als belangrijk deel van de opvoeding - "Samson is helemaal out", zo blijkt. En zelfs de Turkse sociale zekerheid passeert de revue. "Kindergeld in Turkije? Had gij dat ooit gedacht?"

Dit podium, de hoek van de sofa midden tussen de jonge vrouwen, ligt Gennez stukken beter. Maar makkelijk is het ook hier niet. "Wat verwachten jullie van de politiek?" is een evidente vraag om het debat op gang te trekken. Ze komt razendsnel terug. "Wat kan de politiek ons bieden?" Vreemd genoeg begint Gennez dan over twee jaar federale immobiliteit en zelfs over "bevoegdheden die teveel verspreid zijn". Het durfplan van sp.a is ook al nooit ver weg, termen als "jobcreatie" vallen. Nochtans hebben de vrouwen zelf de toon perfect gezet: "Jobs, jobs, jobs", echoën ze de voorzitster in koor.

De setting maakt dat ze haar publiek toch bij zich houdt. Turan helpt ook bij de vertaling van politiek Nederlands naar het Nederlands van alledag. En, een opsteker, het duurt een hele tijd voor het hoofddoekenverbod en Patrick Janssens ter sprake komen. Het zit een paar dames hoog: "Hij laat ons, vrouwen, alleen betogen op de kaaien. We stonden daar tegen de vissen te roepen!" Er wordt gediscussieerd, het Frans en het Angelsaksisch samenlevingsmodel wordt vanavond voor het gemak het Antwerps (Janssens, zonder hoofddoek) en het Mechels (Gennez, met hoofddoek) model. En op het eind van de avond is de meest kritische onder de dames geëvolueerd van "Ge zult mij moeten overtuigen" naar "Gij hebt mijn stem, momenteel. Maar Janssens niet."

Een politicus zoekt permanent de juiste woorden, de juiste toon. Een toppoliticus vindt ze. Gennez zoekt nog en vindt soms.

yekyekyek krachtige taal, waarde lezertjes. En hoe zit dat nu met die hoofddoekjes...ja of neen? Wie is nu toppoliticus die de juiste woorden zoekt? Is de SP-a nu voor of tegen die halve bus of trein die moeten rijden als er gestaakt wordt?

Vele vragen en wij zijn intussen nog niet overtuigd om op die bonte bende te stemmen. Ook al stemt gans Vlaanderen voor LDD en zouden we heel graag een links alternatief vinden. Maar deze verzameling zogenaamde sossen...jawadde, Kamiel of Achiel moesten het weten...

25-05-2009 om 23:46 geschreven door Vorser-Raadgever  

di 19/05/2009 - 09:40

In Deinze is Zulma De Nijs, de echtgenote van kunstenaar Roger Raveel (87), overleden. Ze is 96 geworden. Vorig jaar vierde het onafscheidelijke koppel nog zijn diamanten bruiloft.

'Zulma was mijn grote madam'

• woensdag 20 mei 2009
• 
  
• Auteur: Jo De Ruyck

Zulma, getekend door haar man Roger Raveel.archief Luc Levrau

MACHELEN - CLOSE-UP ROGER RAVEEL VERLIEST ZIJN VROUW EN MUZE Waar Roger Raveel ging, volgde Zulma. Maar de grote Vlaamse kunstenaar en zijn vrouw zullen nooit meer samen te zien zijn. Zulma De Nijs overleed zondagnamiddag op haar 96ste. Roger Raveel is een gebroken man.

Jo DE RUYCK, foto's Pol DE WILDE

20-05-2009 om 21:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

19-05-2009 om 20:40 geschreven door Vorser-Raadgever  

De Morgen ontslaat kwart personeel

• woensdag 03 december 2008
• 
  
• Auteur: kdr/wdp

De Morgen ontslaat kwart personeel

rr

BRUSSEL - Bij de krant De Morgen worden 26 mensen ontslagen op de 97 werknemers. Op de redactie sneuvelen 16 plaatsen en bij andere ondersteunende diensten 10. Het gaat om een collectief ontslag.

De Morgen maakt namen van ontslagen werknemers bekend

• zaterdag 16 mei 2009
• Bron: belga
• Auteur: hrt

De krant De Morgen heeft de namen bekendgemaakt van mensen die moeten vertrekken in het kader van het herstructureringsplan dat eind vorig jaar werd aangekondigd. Het gaat onder meer om columnist Bernard Dewulf, onderzoeksjournalist Georges Timmerman, chef sport Hans Vandeweghe, chef opinie Bert Bultinck, journaliste Thea Swierstra en fotograaf Filip Claus. Chef cultuur Dirk Remmerie krijgt een andere functie bij Het Laatste Nieuws.

Personeel De Morgen staakt

• maandag 18 mei 2009
• Bron: belga
• Auteur: bvb, kld

Personeel De Morgen staakt

rr

Het personeel van De Morgen heeft maandag beslist in staking te gaan uit protest tegen de lijst van 13 werknemers die ontslagen zullen worden in het kader van het besparingsplan. Er zal dinsdag dus geen krant verschijnen.

De directie maakte de namenlijst zaterdag bekend. De beslissing om te staken werd genomen met een meerderheid van 63 stemmen. Acht mensen stemden tegen en drie onthielden zich.

Het personeel kan zich 'niet vinden in de keuze van de werknemers die ontslagen zijn omdat dit de kwaliteit van de krant in gevaar brengt', zo blijkt uit een mededeling. Het gaat om columnist Bernard Dewulf, onderzoeksjournalist Georges Timmerman, chef sport Hans Vandeweghe, chef opinie Bert Bultinck, journaliste Thea Swierstra en fotograaf Filip Claus, drie eindredacteurs, twee lay-outers en nog twee fotografen die de laan worden uitgestuurd.

Hoofdredactie

Het personeel wil met de actie ook duidelijk maken dat zijn vertrouwen in de hoofdredactie geschonden is. Met de actie wordt ook solidariteit getoond met de getroffen collega's. De staking blijft voorlopig beperkt tot één dag. Aan de directie en hoofdredactie wordt gevraagd stappen te ondernemen 'om het noodzakelijke vertrouwen en gezag te herstellen'.

Het is de eerste keer in de woelige geschiedenis van De Morgen dat er geen krant zal verschijnen. Het personeel verontschuldigt zich daar uitdrukkelijk voor bij de lezers en hoopt op begrip.

Directie

De directie van De Persgroep Publishing betreurt de staking op de redactie van De Morgen. 'We hebben begrip voor de emoties rond de ontslagen', zegt directeur-generaal Rudy Bertels van De Persgroep Publishing. 'Maar we hopen dat hiermee een periode van onzekerheid voor het personeel van De Morgen wordt afgesloten en vertrouwen erop dat de positieve lijn van de krant op de lezersmarkt verder doorgroeit.'

Minder ontslagen bij De Morgen

De redactie van de krant De Morgen verhuist niet naar Kobbegem. Het aantal gedwongen ontslagen wordt verminderd van 26 naar 15. Dat staat in een akkoord dat is bereikt tussen het personeel van De Morgen en de directie van De Persgroep.

De directie van De Persgroep en vertegenwoordigers van het personeel bereikten een akkoord, dat vandaag door het voltallig personeel quasi unaniem werd goedgekeurd. "De verhuis naar Kobbegem gaat niet door. Het aantal gedwongen ontslagen wordt verminderd van 26 naar 15", zegt Rudy Bertels, directeur-generaal van De Persgroep Publishing.

Volgens Bertels vond er een uitgebreide consultatie- en informatieronde plaats, waarbij constructief is samengewerkt. Het plan kon worden bijgestuurd, "waardoor de geplande doelstellingen toch nog kunnen worden bereikt", aldus Bertels.

In december lanceerde de directie besparingsplannen bij De Morgen. Er werden 26 ontslagen aangekondigd. Eerder kreeg het personeel al te horen dat het moest verhuizen van Brussel naar de gebouwen van De Persgroep Publishing in Kobbegem (Asse). Die verhuis gaat dus niet door en ook het aantal gedwongen ontslagen vermindert. (belga/sps)

24/03/09 19u26

18-05-2009 om 22:21 geschreven door Vorser-Raadgever  

Waarom de armoede niet gedaald is

• zaterdag 16 mei 2009
• 
  
• Auteur:

Waarom de armoede niet gedaald is

© Wim Kempenaers (WKD)

BEA CANTILLON legt uit waarom de armoede in Vlaanderen - en de rest van Europa - niet daalt en waarom de toekomst er nog minder rooskleurig uitziet. 'Het verdelingsvraagstuk zal weer prominent op de beleidsagenda moeten verschijnen.'

Nu CD&V, en bijgevolg het ACW, terug in de regering zit, neemt de invloed van de Antwerpse professor Bea Cantillon weer toe. Cantillon is directeur van het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB). Deze instelling is officieel verbonden aan de Universiteit Antwerpen maar is in feite een front van de christelijke vakbond. Het CSB wordt vanuit ACW-kabinetten overladen met officiële onderzoeks- en studieopdrachten.

Het CSB onderzoekt, zo stelt zijn webstek, of "de herverdelende instituties van de welvaartsstaat sociaal doelmatig zijn (in termen van preventie van armoede en wegwerken van ongelijkheden)." Die omschrijving gaat ervan uit dat het de taak van de overheid is om "armoede" te voorkomen. Dat brengt ons bij de vraag wat armoede is. Prof. Cantillon praat er voortdurend over, maar heeft er nog nooit een deugdelijke definitie van gegeven. Haar studies zijn daarom waardeloos en het "sociaal" beleid dat zij adviseert en dat straks door de Vlaamse regering wordt uitgevoerd is het evenzeer.

Plundertocht

Bea Cantillon is een sociale detective. Ze is, in opdracht van de overheid, voortdurend op zoek naar "armen" zodat de overheid deze "armen" vervolgens met uw belastinggeld weg kan werken. Dankzij Bea is België vandaag het land met proportioneel het hoogste aantal uitkeringstrekkers ter wereld: meer dan 1,14 miljoen Belgen in de actieve leeftijd (gepensioneerden dus niet meegerekend). Die uitkeringen mogen wij niet in vraag stellen, want dat is "asociaal." Zo wil de Antwerpse prof ook geen debat rond de "sociale transfers" van Vlaanderen naar de "armen" in Wallonië, want dat ondermijnt de "solidariteit." Bea wordt nog barones.

Cantillons mantra is dat de sociale voorzieningen in ons land lang niet voldoende zijn. De "armoede" neemt toe. Daarom moet de overheid nóg meer belastinggeld "herverdelen." In augustus pakte ze uit met een studie waaruit bleek dat de steuntrekkers in België "slecht af zijn." In Luxemburg, zo schreven de kranten haar verontwaardigd na, krijgt een bejaard paar dubbel zoveel als bij ons. "België is dus niet het land van de hoge sociale bescherming voor de armen waar het vaak voor doorgaat," aldus Cantillon. Met die stelling bereidt ze het terrein voor voor de nieuwe "sociale" plundertocht die de regering van ACW-er Leterme dit najaar op uw portefeuille plant. Er is immers geen geld meer in de Vlaamse kas, maar de "armoede" moet bestreden worden, en daarom zal de regering het geld bij u komen halen.

Beate bewondering

Hoewel het CSB doordrenkt is van marxistische inspiratie, wordt de instelling door de Vlaamse pers opgehemeld in beate superlatieven. Gazet van Antwerpen omschreef het CSB dit voorjaar (7 januari) als "de befaamde denktank die de voorbije decennia een groot deel van de architectuur heeft geleverd voor de uitbouw van ons sociaal systeem tot één van de beste ter wereld." Alstublieft! Bea, die van 1999 tot 2003 gecoöpteerd senator was voor CD&V, is volgens GvA een wetenschapper "die - over de partijgrenzen heen - beschouwd wordt als een van de best geïnformeerde deskundigen inzake sociale bescherming, hier en in het buitenland."

U neemt dat alles best met een korrel zout. In november 1996 was ik op een bijeenkomst van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) in Parijs getuige van Cantillons buitenlandse reputatie. Ze was door deze internationale organisatie uitgenodigd om een publiek toe te spreken van OESO-functionarissen, academici, topambtenaren en ministers. Ik was aanwezig omdat ik toen betrokken was bij BIAC (niet de Brusselse luchthaven, maar een adviesorgaan van de OESO).

Cantillon vertelde haar gehoor dat de armoede vooral in Angelsaksische landen enorm toenam. Aan de hand van CSB-tabellen bewees ze dat "de hoogste armoede voorkomt in de landen met de laagste werkloosheidsgraad," zoals Amerika, Groot-Brittannië en Australië. Gelukkig slaagde continentaal West-Europa er "dankzij onze sociale voorzieningen in om de groei van de armoede te vermijden."

Monaco

Zelden heb ik meegemaakt hoe een academicus vervolgens door collega's aan stukken werd gescheurd. "Wat is uw definitie van armoede?" zo wilden de aanwezige experts vernemen. "We gaan ervan uit dat iemand arm is wanneer zijn inkomen kleiner is dan de helft van het gemiddelde inkomen in een land," legde Cantillon uit.

Er volgde algehele hilariteit. Prof. Assar Lindbeck van de universiteit van Stockholm, adviseur van de Zweedse regering inzake sociale zekerheid en voorzitter van het Nobelprijscomité, vond het regelrechte onzin: "In een land waar negentig van de honderd inwoners 1.000.000 dollar verdienen en tien inwoners 200.000 dollar, zijn er volgens u dus tien procent armen. Volgens uw definitie is dat land dus slechter af dan een buurland waar alle honderd inwoners slechts 1.000 dollar verdienen, want dat heeft volgens u nul procent armen terwijl er in werkelijkheid honderd procent armen zijn. Monaco is dus armer dan Noord-Korea."

Het werd de totale academische afgang voor het "vergelijkend internationale armoede-onderzoek" van Bea's CSB. Cantillon probeerde zich te redden met het excuus dat het CSB niet in staat was tot meer bruikbaar wetenschappelijk werk wegens geldgebrek: "We hebben geen maatstaf voor het meten van multidimensionale armoede want ons centrum kampt met een tekort aan financiële middelen. Het was niettemin nodig dat we het begrip armoede definieerden en daarom hanteerden we onze definitie."

Telkens ik Cantillon weer eens bezig hoor over armoede, denk ik aan Monaco. Onze pers en politiek staan in beate bewondering voor Bea, maar haar CSB heeft nog altijd geen ernstige wetenschappelijke maatstaf voor het meten van armoede ontwikkeld. Het hanteert nog altijd zijn oude definitie. Dat komt door het "tekort aan financiële middelen" van het CSB. Met andere woorden: door zijn "armoede." En ondanks deze intellectuele armoede, bepaalt het CSB het sociale beleid in ons land. Geen wonder dat wij internationaal steeds dieper wegzakken.

01/09/04

Buiten deze onzin vanwege onze Dr Beliën hadden we hier nu wel graag willen varnemen uit zijn mond waar het meeste geld nu is naar toe gegaan. Naar de zogenaamde plundertocht ten voordele van de onbestaande armen of naar de onbekwame en onbetrouwbare bankiers?

Graag een snel en duidelijk antwoord Doctor Beliën waarvoor bij voorbaat dank...

Ook vanuit "primitief" linkse hoek wordt Bea Cantillon soms onder vuur genomen waarschijnlijk omdat ze niet bij de juiste kleur zit want inhoudelijk lijkt het nogal een zwakke l"inkse hoek" aanval weliswaar met een kern van waarheid maar onvoldoende uitgewerkt. Wij kennen immers nog al wat zogenaamde babyboomers die het helemaal niet zo breed kunnen laten hangen en dus niet mee profiteren van de zogenaamde hold-up die zij zogezegd op de toekomst van de jongere generaties zouden gepleegd hebben. Wat meer nuancering had hier een mooi blogartikel kunnen opleveren maar het is eens te meer bij clichématig gebral gebleven. Jammer maar we laten het jullie zelf lezen en beoordelen :

http://linksehoek.blogspot.com/search?updated-min=2009-01-01T00%3A00%3A00%2B01%3A00&updated-max=2010-01-01T00%3A00%3A00%2B01%3A00&max-results=4

De blinde vlek van Bea Cantillon

Dinsdagavond kwam barones en ex-CD&V senatrice Bea Cantillon haar nieuwste onderzoeksrapport over Vlaamse ouderen voorstellen op Phara. Ze begon met de boodschap dat het een overwegend positief rapport was: Het gaat goed met onze zestigplussers, want "ze hebben veel te consumeren". Dit kan iedereen beamen die wel eens door het raam van een sterrenrestaurant naar binnen kijkt. De paradox is dat ze dat doen met een relatief laag pensioen, aldus Cantillon. Ander punt van Cantillon: de vergrijzing begint vanaf volgend jaar, wanneer we voor de baby boomers moeten beginnen betalen.

Je hebt de indruk dat de baby boomers overal mee wegkomen, wierp Phara terecht op: opgegroeid in de golden sixties, en nu nog snel met pensioen voor de pensioenleeftijd omhoog moet en de voorwaarden versoberen. Maar dat vond mevrouw Cantillon helemaal niet. Ze haalde prompt de recente babyboom-mantra "solidariteit van de jonge generatie met de oude generatie" boven. En nog sterker: omdat de pensioenen relatief laag zijn, zit er "best nog wat rek" op de bedragen die betaald worden door de jonge generatie aan de oudere.

De blinde vlek voor alle schulden en lasten die de babyboomers op de jongere generatie hebben afgewenteld neemt hiermee ongekende proporties aan. Vraagt mevrouw Cantillon zich dan niet af waar die paradox vandaan komt, dat de pensioenen laag zijn, maar dat zoveel zestigplussers toch zoveel te besteden hebben? De babyboomers hebben de laatste decennia een echte hold-up gepleegd op de collectiviteit. Terwijl ze lekker bezig waren met taaloorlogje spelen tussen Vlamingen en Walen hebben ze een overheidsschuld opgebouwd die de komende generaties nog lang zal belasten. Ze hebben onze ruimtelijke ordening onherstelbaar verprutst en dankzij de enorme stijging van de huizenprijzen die daarvan een gevolg was, betaalt de jonge generatie de komende dertig jaar een torenhoge hypotheekschuld af. Ze hebben gewacht met de pensioenleeftijd op te trekken tot zij niet meer aan de beurt waren. En ga zo maar door.

Wat dringend nodig is, is juist solidariteit van (het rijke deel van) de oude generatie met zowel de armere ouderen als met de jongere generatie. Met andere woorden, een veel sterke belasting op kapitaal en luxegoederen. En als dat dan een terugval betekent van de economische sectoren van de sterrenrestaurants en van de Middelandse zeecruises, so be it. De maatschappij als geheel zal er een stuk beter bij varen.

Geplaatst door qro op 9:55 0 reacties Links naar dit bericht

Labels: politiek nationaal

16-05-2009 om 13:44 geschreven door Vorser-Raadgever  

Het Belgavox Concert is het eerste evenement van de vzw Belga-Vox. Het concert wil bijdragen tot het versterken van de solidariteit, de dialoog, het respect, het samenhorigheidsgevoel en de multiculturele diversiteit in België.

Het concert start om 14u en zal langer dan vier uur duren.

Volgende artiesten geven reeds hun stem aan meer solidariteit…

Adamo, Arno, Baloji, Julos Beaucarne, Boogie Boy, A Brand, Koen Buyse (Zornik), Stef Kamil Carlens (Zita Swoon), The Catatonics, Clouseau, Daan & Telex, Lou De Pryck, Jasper Erkens, Delphine Gardin (Monsoon), Rocco Granata, JackoBond, Jeronimo, Joshua, Sandra Kim & Les Gauff, Steven & Stijn Kolacny (Scala), Flip Kowlier, Laura Lynn, Machiavel, Marka, Maurane, Stijn Meuris (Monza), Paul Michiels, Jef Neve, Didier Odieu, Patrick Ouchène, Bart Peeters, An Pierlé, Tom Pintens, Axelle Red, Gabriel Rios, Rival CNN, Roland, Kate Ryan, Saule, The Scabs, Selah Sue, Sioen, Eté 67, Jasper Steverlinck, Sttellla, Suarez, Toots Thielemans, Sacha Toorop, Stash, Triggerfinger, Will Tura, Luna Twist, Frank Vander Linden, Johan Verminnen, Marie Warnant, Yevgueni en Joost Zweegers (Novastar).

De Laatste Showband o.l.v. Patrick Riguelle.

Presentators: Bart Peeters en Armelle Gysen

Het meer dan 4 uur durende evenement zal gepresenteerd worden door de gelegenheidstandem Bart Peeters en Armelle Gysen.

De doelstellingen van het project worden ook onderschreven door

Ingrid Berghmans - Stijn Coninx - Dirk Crois - Gilles De Bilde - Cécile de France - Kim Gevaert - Piet Goddaer (Ozark Henry) -Sebbe Godefroid - Daniël Goens - Justine Henin - Betty Mellaerts - Dominique Monami - Elodie Ouedraogo - Gaston Roelants - Ann Simons - Joël Smets - Luc Tuymans - Gella Vandecaveye - Jonathan Vandenbroeck (Milow) - Julien Vrebos

en dus ook door de voltallige redactie van Kitokojungle

15-05-2009 om 20:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

Persbericht Brussel, 13 mei 2009.
ABVV Indicator ontslagen en tijdelijke werkloosheid
De crisis die de werknemers treft kent geen voorgaande. Volgens cijfers die het ABVV verzamelde op het terrein, werden er 24.494 ontslagen aangekondigd tussen 1 januari 2008 en 8 mei 2009. Het aantal tijdelijke werklozen steeg met 97,38% tussen april 2008 en april 2009. Het aantal dagen tijdelijke werkloosheid nam in diezelfde periode met 150,79% toe (cijfers gebaseerd op de situatie van ABVV leden). Dit alles is voor het ABVV een reden te meer om mee op te stappen in de Euromanifestatie op vrijdag 15 mei samen met de Belgische vakbonden, delegaties uit onze buurlanden en het Europees Vakverbond. De crisis is immers niet de schuld van de werknemers en zij willen ze niet betalen!
ABVV - Federale Persdienst

Febeliec: duur, niet efficiënt en nefast voor elektro-intensieve industrie

De Vlaamse regering gaat zijn groene stroombeleid bijsturen. Terecht, vindt Febeliec, de federatie van industriële energieverbruikers. Maar ook een gemiste kans: in plaats van een fundamentele hervorming kiest men voor een overhaaste aanpak met bijzonder weinig kostenbewustzijn. Van een maximale groene stroomproductie tegen de laagste prijs is geen sprake. De verbruiker dreigt de dupe te zullen worden en de industrie vreest voor prijsverhogingen tot 40%. Dat is –zeker voor de elektro-intensieve bedrijven- onbetaalbaar en dus nefast voor hun toekomst.

Febeliec betreurt dat het plan werd voorgesteld zonder enige vorm van overleg met de eindgebruikers, die uiteindelijk toch de factuur van het groene stroombeleid zullen moeten betalen. De industriële verbruikers zijn ervan overtuigd dat er betere, efficiënte en meer transparante systemen beschikbaar zijn voor het stimuleren van groene stroom, die tegen lagere kosten meer resultaat opleveren, zoals de ervaringen in het buitenland aantonen. Ze zijn bereid hierover samen met de Vlaamse overheid en de andere stakeholders in dialoog te gaan.

Het huidige systeem is bijzonder duur en de verbruikers zullen onvermijdelijk moeten opdraaien voor de aanzienlijke meerkosten. Als Vlaanderen op deze manier wil voldoen aan de EU-richtlijn zal dat zorgen voor een prijsstijging van 20 euro per MWh en meer. Voor de industrie, en zeker voor de bedrijven die met energie-intensieve procedés werken, is dat onoverkomelijk. Een aantal wordt dan ook in hun voortbestaan bedreigd. Febeliec vraagt daarom dat de Vlaamse regering specifieke maatregelen voorziet voor de industrie.

Tot slot dringt Febeliec aan op bijkomende middelen voor Onderzoek en Ontwikkeling van nieuwe bronnen en productiemethodes voor energie. Een betere bevoorradingszekerheid, marktconforme prijzen en een minimaal impact op milieu en klimaat dienen daarbij de doelstellingen te zijn.

Vlaanderen In Armoede?

• donderdag 14 mei 2009
• 
  
• Auteur: Bert D'hondt (Medewerker politiek beleid Welzijnszorg, armoede uitsluiten)

WAARDE REDACTIE — (MEDEWERKER POLITIEK BELEID WELZIJNSZORG, ARMOEDE UITSLUITEN) - En nu serieus! Dit signaal moet klinken na de publicatie van het onderzoek van het studiecentrum van de Vlaamse regering. Zeven veranderingen in Vlaanderen, zes ervan kunnen aanleiding geven voor een 'we zijn goed bezig' sfeertje. De zevende verandering werpt echter een dwingende schaduw: het welvarende Vlaanderen sluit steeds meer mensen uit. Twaalf procent van de kinderen groeit op in armoede, bijna een verdubbeling tegenover de jaren tachtig (DS 13 mei).

14-05-2009 om 22:08 geschreven door Vorser-Raadgever  

Sétif, Guelma, 8 mai 1945 :l’histoire occultée ?

« Cela fait soixante ans que j’attends cet événement ! » L’intervention d’Ahmed, un octogénaire algérien de Sétif, est éloquente quant au déni qui a caractérisé les massacres du 8 mai 1945 commis par la France coloniale en Algérie.

Le mercredi passé, l’Hôtel de Ville de Paris a abrité un colloque sur cette question afin de faire savoir, d’après Catherine Vieu-Charier, adjointe au maire de Paris, « ces événements, très complexes, très douloureux et injustifiables qui ont été les grands oubliés dans l’histoire de la France ». Pour l’élue communiste, qui a tenu a ceque ce colloque ait lieu, l’amnésie s’explique par le fait que « politiquement il semblait insupportable de reconnaître de telles horreurs, quand on en était à dénoncer celles de l’Allemagne nazie ».

L’historien Olivier Le Cour Grandmaison, qui a proposé ce colloque, raconte à propos de ces massacres peu connus des Français : « Pendant que l’on fêtait la Libération en métropole, des "indigène" étaient arrêtés en masse, exécutés sommairement, fusillés à Sétif et Guelma parce qu’ils avaient osé revendiquer l’application des principes de liberté, d’égalité, de droit des peuples à disposer d’eux-mêmes contre l’ordre colonial. »

Cette journée qui s’est terminée après la diffusion de l’Autre 8 mai 1945, un documentaire de Mehdi Lallaoui, est un premier pas vers la « connaissance » et la « reconnaissance » des crimes d’État du 8 mai 1945 alors que « jamais depuis la fin de la guerre d’Algérie, continue le même historien, un président de la République et la majorité qui le soutient n’avaient à ce point réhabilité le passé colonial de la France ».

Passionnés, les débats l’ont sans doute été. Un nostalgique de l’Algérie française a indigné la salle lorsqu’il a qualifié les crimes coloniaux de « quelques "bavures". Mais il ne faut pas oublier, a-t-il cru bon de préciser, « les oeuvres civilisatrices accomplies par les missionnaires et les enseignants ». Par ailleurs, l’intervention d’une nationaliste algérienne, qui s’est souvenue que Charles de Gaulle avait traité les Français de « veaux », n’a pas manqué de soulever un tollé.

Les actes du colloque seront publiés dans les prochains mois avec le soutien de la Mairie de Paris. L’Humanité vous livre déjà quelques extraits.

Ali Chibani

Massacres de Sétif et Guelma

Un article de Wikipédia, l'encyclopédie libre.

Les massacres de Sétif et Guelma sont des répressions sanglantes d'émeutes nationalistes qui sont survenues en 1945 dans le département de Constantine en Algérie durant la période coloniale française.

Elles débutent le 8 mai 1945 : pour fêter la fin des hostilités et la victoire des Alliés sur les forces de l'Axe, un défilé est organisé. Les partis nationalistes algériens, profitant de l'audience particulière donnée à cette journée, décident par des manifestations pacifiques de rappeler leurs revendications patriotiques. Après des heurts entre policiers et nationalistes, les manifestations dégénèrent en émeutes et provoquent d'abord des massacres d'Européens dans les régions de Sétif et Guelma. L'armée française exerce alors une répression qui va prendre des proportions considérables et durer plusieurs semaines^[1].

Il y aura parmi les « Européens » plus d'une centaine de morts et autant de blessés. Le nombre des victimes autochtones, difficile à établir, est encore sujet à débat ; les autorités françaises de l'époque fixèrent le nombre de tués à 1 165, un rapport des services secrets américains à Alger en 1945 notait 17 000 morts et 20 000 blessés, le gouvernement algérien avance le nombre de 45 000 morts, alors que suivant les historiens le nombre varie de 8 000 (Charles-Robert Ageron, Charles-André Julien) à 45 000 victimes.
Commémorée chaque année par les nationalistes algériens, elle « a servi de référence et de répétition générale à l'insurrection victorieuse de 1954 »^[2].

Prélude

Le contexte : la fin de la Seconde Guerre mondiale [modifier]

La révolution nationale pétainiste avait renforcé en Algérie entre octobre 1940 et novembre 1941 les partisans d'un ordre colonial brutal, sous les ordres du général Weygand. Mais, avec le débarquement américain en novembre 1942, les conditions politiques changent. L'entrée en guerre de l'Afrique du Nord aux côtés des Alliés qui se prépare se traduit par une importante mobilisation : 168 000 Français d'Afrique du Nord^[3] sont mobilisés, soit 20 classes. La population d'Européens d'Afrique du Nord étant à cette époque de 1 076 000 personnes^[3], l'effectif sous les drapeaux en représentait donc 15,6 %, soit une personne sur six ou sept. Il faut donc souligner la faiblesse des effectifs laissés sur place^[4].

Pour la première fois est appliquée la conscription aux musulmans qui jusqu'alors en étaient dispensés, ce qui en conduit environ, sur quelques 7 millions, 150 000 sous les drapeaux. Ceci nécessite des égards vis-à-vis des populations indigènes. Messali Hadj, chef du principal mouvement nationaliste algérien, le Parti du peuple algérien (PPA, clandestin), reste cependant emprisonné. Ferhat Abbas, dirigeant des Amis du Manifeste et de la Liberté, demande que les musulmans qui s'apprêtent à entrer en guerre soient assurés de ne pas rester «privés des droits et des libertés essentielles dont jouissent les autres habitants de ce pays.»^[5].

Le 7mars1944, le Comité français de la Libération nationale adopte une ordonnance attribuant d'office la nationalité française, sans modification de leur statut civil religieux, à tous les Indigènes disposant de décorations militaires et de divers diplômes tels que le certificat d'études, etc. En 1945, environ 62 000 combattants en bénéficient, ce qui suscite diverses oppositions dans certains milieux européens en Algérie. Les dirigeants nationalistes algériens espèrent alors beaucoup de la première réunion de l'Organisation des Nations unies à San Francisco le 29avril1945.

Manifestations nationalistes

Au printemps 1945, l'ambiance est tendue parmi la population européenne où circulent des bruits alarmistes prédisant un soulèvement musulman. D'autant que l'Algérie connaît depuis quelques mois une situation alimentaire catastrophique, résultat de l'absence de presque tous les hommes valides. Messali Hadj est déporté à Brazzaville le 23 avril 1945. Le PPA organise des manifestations dans tout le pays le 1^ermai qui se veulent pacifiques et sans armes, et où pour la première fois est brandi un « drapeau algérien ». Les manifestations se passent dans le calme sauf à Alger et Oran où ont lieu des affrontements avec la police ; la répression est brutale et fait quelques morts. Quelques jours plus tard, c'est l'annonce de la reddition allemande et de la fin de la guerre : des manifestations sont prévues un peu partout pour le 8 mai.

Selon Benjamin Stora^[6], on pensait déjà depuis 1939 que les nationalistes d'Afrique du Nord étaient pilotés par les fascistes italiens ou les nazis allemands, que le Parti du peuple algérien était proche du Parti populaire français, alors que Messali avait soutenu le Front populaire et la République espagnole. Ce sentiment fut renforcé par le fait que le soulèvement eut lieu le jour de la victoire.

Le 8 mai

À Sétif, la manifestation autorisée commence à envahir les rues dès 8 heures, estimée à plus de 10 000 personnes^[7], chantant l’hymne nationaliste Min Djibalina (De nos montagnes), défile avec des drapeaux des pays alliés vainqueurs et des pancartes « Libérez Messali », « Nous voulons être vos égaux » ou « À bas le colonialisme ». Vers 8h45 surgissent des pancartes « Vive l'Algérie libre et indépendante » et en tête de la manifestation Aïssa Cheraga, chef d'une patrouille de scouts musulmans, arbore le drapeau algérien. Tout dérape alors : devant le café de France, le commissaire Olivieri tente de s’emparer du drapeau, mais est jeté à terre. Des Européens en marge de la manifestation assistant à la scène se précipitent dans la foule^[8]. Un adolescent, Bouzid Saâl, s'empare du drapeau algérien mais est abattu par un policier^[8]. Immédiatement, des tirs provenant de policiers provoquent la panique. Les manifestants en colère s'en prennent aux Français et font en quelques heures 28 morts chez les Européens, dont le maire qui a cherché à s'interposer, et 48 blessés. L'armée fait défiler les tirailleurs algériens, mais, alors que l'émeute se calme à Sétif, dans le même temps, des émeutes éclatent aux cris du «Djihad» dans la région montagneuse de petite Kabylie, dans les petits villages entre Bougie et Djidjelli^[7]. Des fermes européennes isolées et des maisons forestières sont attaqués et leurs occupants assassinés.

Le mouvement s'étend très rapidement, et, le soir même à Guelma, une manifestation s'ébranle. Le sous-préfet Achiary, un ancien résistant, fait tirer sur les manifestants^[1]. On relève un mort et six blessés parmi les manifestants, 5 blessés dans le service d'ordre. Le cortège se disperse. Le sous-préfet dispose de trois compagnies de tirailleurs en formation, tous musulmans. Il consigne la troupe et fait mettre les armes sous clés. Un bataillon d'infanterie de Sidi-Bel-Abbès, convoyée par des avions prêtés par les Américains, arrive le 9 dans la journée pour évacuer des petits villages d'« européens » qui sont encerclés par les émeutiers.

Le témoignage de M.Lavie, minotier à Héliopolis, est instructif sur l'état de panique des Européens : « Dès la fin du méchoui du 8 mai, je décide de transformer le moulin neuf pour abriter la population d'Héliopolis, et tous les colons des environs que j'ai pu joindre. Au cours de l'après-midi, je fais construite un réseau de barbelés, long de 300 mètres, électrifié sous 3 000 volts et alimenté par le groupe électrogène de la minoterie. Meurtrières percées dans les murs d'entrée, portes obstruées par des herses renversées sur six mètres de profondeur et défendues par des feux croisés. La population protégée a vécu dans ces conditions pendant un mois jusqu'à ce que l'ordre soit rétabli. »^[9].

Se produiront des violences contre les Européens dans le Constantinois, surtout dans les fermes isolées. Des femmes sont violées, des actes de barbarie sont commis. Le nombre total d'Européens tués aurait été de 102^[10]. Parmi les victimes, on trouve des modérés du « troisième camp », tels le maire de Sétif, ou Albert Denier, le secrétaire du Parti communiste, qui aura les deux mains tranchées^[1].

Le massacre

Le chef du gouvernement français provisoire, le général de Gaulle, ordonne l'intervention de l'armée ^[11] sous le commandement du général Duval dans une répression violente contre la population indigène. La marine y participe grâce à son artillerie, ainsi que l'aviation. Le général Duval rassemble toutes les troupes disponibles, soit deux mille hommes^[7]. Ces troupes viennent de la Légion étrangère, des tabors marocains qui se trouvaient à Oran en passe d'être démobilisés et qui protestent contre cette augmentation de service imprévue, une compagnie de réserve de tirailleurs sénégalais d'Oran, des spahis de Tunis, et les tirailleurs algériens en garnison à Sétif, Kherrata et à Guelma.

La répression, menée par l'armée et la milice de Guelma, est d’une incroyable violence : exécutions sommaires, massacres de civils, bombardements de mechtas. Deux croiseurs, le Triomphant et le Duguay-Trouin, tirent plus de 800 coups de canon depuis la rade de Bougie sur la région de Sétif^[7]. L'aviation bombarde et rase plus ou moins complètement plusieurs agglomérations kabyles. Une cinquantaine de « mechtas » sont incendiées. Les automitrailleuses font leur apparition dans les villages et elles tirent à distance sur les populations. Les blindés sont relayés par les militaires arrivés en convois sur les lieux. À l’image d’une milice de 200 personnes qui se forme à Guelma sous l'impulsion du sous-préfet André Achiary qui distribue toutes les armes disponibles^[1], soit les 60 fusils de guerre qui équipaient les tirailleurs et se livre à une véritable chasse aux émeutiers. Pendant deux mois^[1], l’Est de l’Algérie connaît un déchaînement de folie meurtrière.
De nombreux corps ne peuvent être enterrés ; ils sont jetés dans les puits, dans les gorges de Kherrata en Kabylie. Des miliciens utilisent les four à chaux pour faire disparaître des cadavres^[12]. Saci Benhamla, qui habitait à quelques centaines de mètres du four à chaux d’Héliopolis, décrit l’insupportable odeur de chair brûlée et l’incessant va-et-vient des camions venant décharger les cadavres, qui brûlaient ensuite en dégageant une fumée bleuâtre^[13].

De nombreux musulmans, dirigeants politiques et militants, du Parti du peuple algérien (PPA), des Amis du manifeste de la liberté (AML) (dont le fondateur Ferhat Abbas) et de l'association des oulémas furent arrêtés. Lorsqu'une faction ou un douar demandait l’aman (« le pardon »), l'armée réclamait les coupables. Le 28 février 1946, le rapporteur de la loi d'amnistie (qui fut votée) déclarait en séance : « Quatre mille cinq cent arrestations furent ainsi effectuées, quatre vingt dix neuf condamnations à mort dont vingt deux ont été exécutées, soixante quatre condamnations aux travaux forcés à temps et il y aurait encore deux mille cinq cents indigènes à juger »^[14].

La répression prend fin officiellement le 22 mai. L’armée organise des cérémonies de soumission où tous les hommes doivent se prosterner devant le drapeau français et répéter en chœur : « Nous sommes des chiens et Ferhat Abbas est un chien »^[10][15]. Des officiers exigent la soumission publique des derniers insurgés sur la plage des Falaises, non loin de Kherrata. Certains, après ces cérémonies, sont embarqués et assassinés^[13]. Pendant de longs mois, les Algériens musulmans qui, dans les campagnes, se déplaçaient le long des routes continuèrent à fuir pour se mettre à l'abri, au bruit de chaque voiture. L'historien algérien Boucif Mekhaled, raconte : « [À Kef-El-Boumba], j’ai vu des Français faire descendre d’un camion cinq personnes les mains ligotées, les mettre sur la route, les arroser d’essence avant de les brûler vivants »^[13].

Réactions

Le 19 mai, à la demande du ministre de l’Intérieur Tixier, de Gaulle nomme le général de gendarmerie Tubert, résistant, membre depuis 1943 du Comité central provisoire de la Ligue des droits de l’homme (où siègent également René Cassin, Pierre Cot, Félix Gouin et Henri Laugier), membre de l’Assemblée consultative provisoire, dans le but d’enquêter sur les évènements.
Mais, pendant six jours, du 19 au 25 mai, la commission fait du sur-place à Alger. Officiellement on attendait l’un de ses membres « retenu » à Tlemcen. Dans les faits, c'est bien Tubert qui est retenu à Alger. On ne le laisse partir pour Sétif que le 25 mai, quand tout y était terminé. Et, à peine arrivé à Sétif, il est rappelé à Alger le lendemain, le 26, sur ordre du gouvernement, par le gouverneur général Chataigneau. Si bien qu’il ne peut se rendre à Guelma.

Peu d'Européens protestent contre ces massacres. Par exception l'un d'eux, le professeur Henri Aboulker, médecin juif et résistant (l'un des organisateurs du putsch du 8 novembre 1942, qui a permis le succès de l'opération Torch à Alger), s'élève contre ces massacres. Il publie plusieurs articles dans le quotidien Alger Républicain, réclamant certes la sanction sévère des meurtriers provocateurs qui avaient assassiné 102 Français, mais à l'issue d'une procédure légale régulière. Et surtout, il dénonce sans réserve les massacres massifs et aveugles de milliers d'Algériens innocents. Il réclame aussi la libération immédiate de Fehrat Abbas, dont tout le monde savait qu'il avait toujours cantonné son action dans le cadre de la légalité. Henri Aboulker estimait que la défense des innocents devait primer toute considération politique.

Le communiqué du Gouvernement Général le 10 mai illustre la manière dont les autorités de l'époque ont présenté ces événements :

Dans ses Mémoires de guerre, Charles de Gaulle chef du gouvernement à l'époque des faits, écrit en tout et pour tout :

Houari Boumediene, le futur président algérien a écrit :

Kateb Yacine, écrivain algérien, alors lycéen à Sétif, écrit :

Il fut aussi un témoin oculaire des événements de Sétif, il écrit :

Albert Camus dans le journal Combat des 13 au 23 mai^[16] demande qu'on applique aux Algériens (il dit : «Le peuple arabe») les «principes démocratiques que nous réclamons pour nous-mêmes». Il affirme qu’il y a crise — et non de simples incidents — que «le peuple arabe existe», qu’il «n’est pas inférieur sinon par les conditions où il se trouve». Plus encore, il proclame que «l’Algérie est à conquérir une seconde fois».

Le nombre des victimes

Le nombre de victimes « européennes » est à peu près admis^[17] et s'élève officiellement à 102 morts et 110 blessés (Rapport officiel de la commission Tubert de 1945).

Du côté musulman, les chiffres du nombre de victimes sont actuellement source de nombreuses polémiques, notamment en Algérie où la version officielle retient le nombre de 45 000 morts qui correspond à l'estimation de l'armée américaine alors présente en Algérie.

Une enquête demandée par le gouverneur général Yves Chataigneau comparant le nombre de cartes d'alimentation avant et après les événements conclut à moins de 1000 victimes^[18]. Le gouverneur général de l'Algérie fixa par la suite le nombre des musulmans tués à 1 165 et 14 soldats^[7], 4 500 arrestations, 89 condamnations à mort dont 22 exécutées^[14], chiffres qui seront pris pour officiels. Le général Duval déclarait pour la commission Tubert de 1945 que « Les troupes ont pu tuer 500 à 600 indigènes », mais les militaires évoquaient déjà à l'époque le chiffre de 6 000 à 8 000 victimes. Habib affirme que le ministre des Affaires étrangères, Georges Bidault, aurait parlé de 20 000 tués, sans préciser sa source^[7].

Par la suite, André Prenant, géographe spécialiste de la démographie algérienne, se rendant sur les lieux en 1948, fixe le nombre de victimes à 20 000. Certains historiens ont par la suite parlé de 2000 (Charles-Robert Âgeron) et 6 000 morts(Robert Avron) . Le professeur Henri Aboulker (père de José Aboulker, cité précédemment), avait à l'époque estimé le bilan proche de 30 000 morts.

Le consul général américain à Alger de l'époque a établi le nombre de victimes indigènes par la répression de l'armée à 45000^[15]. Ce chiffre sera repris par les milieux nationalistes puis par le gouvernement algérien qui, commémorant ces massacres chaque année, parle des « 45 000 morts des massacres de Sétif». Récemment, Bélaïd Abdessalam, ancien premier ministre algérien, déclarait dans El-Khabar Hebdo que le chiffre de 45 000 a été choisi à des fins de propagande. Le Président Bouteflika affirme que les massacres ont fait plusieurs dizaines de milliers de morts sans qu'on puisse en préciser le nombre exact, "même si notre histoire officielle retient le nombre de 45 000 morts". Les chercheurs Rachid Messli et Abbas Aroua, du Centre de recherche historique et de documentation sur l’Algérie, déclaraient le 9 avril 2005 que « la plupart des historiens s’entendent sur le fait que 45 000 est un chiffre exagéré. Il serait plus réaliste de penser que le bilan humain se situe entre 8 000 et 10 000 morts »^[19].

Le général français Tubert qui a rédigé un rapport après les massacres, parle de 15 000 tués dans les populations musulmanes. (Source: Courrière Yves, Les fils de la Toussaint, Fayard, Paris, 1968. Histoire de l'Algérie coloniale, Benjamin Stora, La découverte 1830-1954 p.91)

Selon l’historienne Annie Rey-Goldzeiguer, « la seule affirmation possible, c’est que le chiffre dépasse le centuple des pertes européennes et que reste, dans les mémoires de tous, le souvenir d’un massacre qui a marqué cette génération », et l'historien Mohammed Harbi d'ajouter : « En attendant des recherches impartiales , convenons avec Annie Rey-Goldzeiguer que, pour les 102 morts européens, il y eut des milliers de morts algériens »^[17].

Conséquences

Le général Duval, en charge du rétablissement de l'ordre, dit à cette occasion au gouvernement colonial : « Je vous donne la paix pour dix ans, à vous de vous en servir pour réconcilier les deux communautés. Une politique constructive est nécessaire pour rétablir la paix et la confiance. »^[17][20]. Ces propos se vérifieront puisque, 9 ans plus tard, l'insurrection de la Toussaint 1954 marquera le début de la Guerre d'Algérie.

De nombreux historiens pensent que ces événements marquent le véritable début de la guerre d'Algérie. Pour de nombreux militants nationalistes comme Lakhdar Bentobbal, futur cadre du FLN, le massacre symbolise la prise de conscience que la lutte armée reste la seule solution. C'est à la suite des événements du 8 mai que Krim Belkacem, l’un des six fondateurs « historiques » du FLN, décide de partir au maquis. En 1947, le PPA crée l'Organisation spéciale (OS), une branche armée, dirigée par Aït-Ahmed puis par Ben Bella.

Reconnaissance de la responsabilité française

Il faut attendre le 27février2005 pour que, lors d'une visite à Sétif, Hubert Colin de Verdière, ambassadeur de France à Alger, qualifie^[21] les « massacres du 8 mai 1945 » de « tragédie inexcusable ». Cet événement constitue la première reconnaissance officielle de sa responsabilité par la République française.

en we stellen vast dat men deze slachtingen in "minder beschaafde" gebieden veel beter kent dan hier in ons eigen Fort Europa:

8 mai 1945 : Les massacres français de Sétif & Guelma en Algérie

(source : UGTG 08/05/09)

La France commérera le 8 mai 1945 la victoire des Alliés sur le régime Nazie. BRAVO.. . Mais nous en tant que peuple colonisé ne devons pas oublier que ce même jour le 8 mai 1945, la France réprimait sauvagement une manifestation du peuple algérien pour l’indépendance de l’Algérie, qui fit près de 47000 morts et 100000 blessés. Les parents algériens des ces victimes qui avaient largement participé à la libération de la France recevaient en récompense l’assassinat de leurs frères, fils et pères. Nous n’avons pas à nous en étonner car le système colonial français réprime et tue ceux qui expriment leur dignité en exigeant que cesse son occupation.Nous devons avoir, ce 8 mais 1945, une pensée profonde pour toutes les victimes du colonialisme français. Nous devons aussi poursuivre, de manière résolue les luttes à tous les niveaux possibles afin d’en finir avec l’Administration Coloniale. C’est le chemin de cette dignité à prendre et qu’on tente chaque jour de nous enlever.N’oublions pas non plus que le 7 mai 1954, les Forces Populaires Vietnamiennes sous le Commandement du Général GIAP infligeaient aux troupes Françaises la cinglante défaite de Dien Bien Phu permettant aux vietnamiens d’accéder à l’indépendance de leur pays.

Que vive les luttes contre le colonialisme, dans les dernières colonies de la France !!

Alain MICHEL
Militant anticolonialiste Guyanais

Jour de liesse ? Fête de la libération ? Pas pour tout le monde…

Le 8 mai 1945 signifie la fin du nazisme. Il correspond aussi à l’un des moments les plus sanglants de l’histoire nationale. La répression colonialiste venait d’y faire ses premiers accrocs face à une population farouchement déterminée à se promouvoir aux nobles idéaux de paix et d’indépendance.

Faim, famine, chômage et misère semblaient résumer la condition sociale de la population musulmane algérienne colonisée par la France, population surtout agricole souvent déplacée car les colons s’étaient saisis des meilleures terres, et de plus dans une période de guerre, de sécheresse et d’invasion de criquets. « Des hommes souffrent de la faim et demandent la justice… Leur faim est injuste. » écrivait Albert Camus début 1945 dans Combat.

Le 8 mai 1945 fut un mardi pas comme les autres en Algérie. Les gens massacrés ne l’étaient pas pour diversité d’avis, mais à cause d’un idéal. La liberté. Ailleurs, il fut célébré dans les interstices de la capitulation de l’état-major allemand. Ce fut la fin d’une guerre. La Seconde Guerre mondiale. Cela pour les Européens. Mais pour d’autres, en Algérie, à Sétif, Guelma, Kherrata, Constantine et un peu partout, ce fut la fête dans l’atrocité d’une colonisation et d’un impérialisme qui ne venait en ce 8 mai qu’annoncer le plan de redressement des volontés farouches et éprises de ce saut libertaire.

Sétif, mardi 8 mai 1945

Dès 8 heures du matin, une foule estimée aux environs de 10.000 personnes était rassemblée devant la mosquée de la gare. Puis elle entamait son élan rue des Etats-Unis pour se diriger vers le centre-ville, rue Georges Clémenceau… Pacifiques, dépités et désarmés, les paisibles manifestants scandaient des slogans de paix et de liberté. « Indépendance », « Libérez Messali Hadj », « L’Algérie est à nous ». Ils s’étaient donnés pour consigne de faire sortir pour la première fois le drapeau algérien. La riposte fut sanglante.

Pourtant, profitant du jour du marché hebdomadaire, ce 8 mai 1945, les organisateurs avaient rappelé aux paysans venus des villages de déposer tout ce qui pouvait être une arme (couteau, hâche, faux…). Derrière les drapeaux des alliés, les jeunes scouts étaient au premier rang suivis des porteurs de la gerbe de fleurs, et les militants suivaient juste derrière pour éviter tout débordement de la masse paysanne.

A la vue d’un drapeau algérien, qui avait été déployé en cours de route, les policiers avaient jailli du barrage et avaient attaqué la foule pour s’emparer du drapeau. Un militant avait expliqué que le drapeau étant sacré, il est impossible de le remiser une fois sorti. Le maire socialiste de la ville supplie de ne pas tirer. Mais c’est à ce moment que tout dérape quand un inspecteur tire, tue le porte drapeau et deux coups de feu en soutien partent du café de France. Dans la panique provoquée par les premiers coups de feu, à d’autres fenêtres des Européens tirent à leur tour sur la foule.

On a tiré sur un jeune « scout ». Ce jeune « scout » fut le premier martyr de ces incidents : Saâl Bouzid, 22 ans, venait par son souffle d’indiquer sur la voie du sacrifice la voie de la liberté. K. Z., âgé alors de 16 ans, affirme non sans amertume à ce propos : « Il gisait mourant par-devant le terrain qui sert actuellement d’assiette foncière au siège de la wilaya. Nous l’avons transporté jusqu’au docteur Mostefaï… et puis… » L’ émotion l’étouffe et l’empêche de continuer…

Bien que la panique ait gagné l’ensemble des manifestants, un militant avait sonné le clairon pour que la gerbe de fleurs soit déposée. Cela se passait à 10 heures du matin. Le car de la gendarmerie ayant eu du retard était arrivé en fonçant en direction des manifestants fauchant les présents.

Surgit alors la préparation du massacre des Algériens. Une milice d’Européens est formée à qui on donne des armes ; l’armée, la police et la gendarmerie sont déployées…

Le 9 mai, à Sétif, ce sont 35 Algériens qui ont été abattus parce qu’ils ne savaient pas qu’un couvre feu avait été établi. Le rapport du commissaire divisionnaire, M. Bergé, expliquait que chaque mouvement jugé suspect provoquait le tir : « les musulmans ne peuvent circuler sauf s’ils portent un brassard blanc délivré par les autorités et justifications d’un emploi dans un service public. »

Guelma, mardi 8 mai 1945

A Guelma, à 16 heures, un rassemblement s’était organisé hors de la ville. Les militants des Amis du Manifeste et de la Liberté (AML) attendaient, en fait, les instructions venant de Annaba. A 17 heures le cortège s’était ébranlé avec les pancartes célébrant la victoire des alliés ainsi que leurs drapeaux entourant un drapeau algérien. Arrivé à l’actuelle rue du 8 mai, le cortège avait été arrêté par le sous préfet Achiary. Il ne restait plus que 500 mètres pour atteindre le monument aux morts.

Le sous préfet, Achiary – futur chef de l’OAS créé à Madrid en 1961 -, hors de lui avait intimé l’ordre de jeter les pancartes, drapeaux et banderoles. Un socialiste nommé Fauqueux avait râlé auprès du sous préfet : « Monsieur le sous préfet est ce qu’il y a ici la France ou pas ? ». C’est alors, comme un coup de fouet, Achiary saisit le revolver dont il s’est armé, entre dans la foule droit sur le porte drapeau et tire. Son escorte ouvre le feu sur le cortège qui s’enfuit, découvrant dans son reflux le corps du jeune Boumaza. A Guelma ce jour-là il y a déjà 4 Algériens tués, mais aucun Européen.

Le 9 mai, à Guelma, la milice dirigée par Achiary avait tenu sa première séance au cours de laquelle l’adjoint Garrivet proposait : « Nous allons étudier la liste des personnes à juger. Commençons par nos anciens élèves ». Une perquisition au local des AML a permis de saisir les listes nominatives des responsables et militants, tous considérés comme suspects, qui seront incarcérés, souvent torturés, et exécutés par fournées entières.

Kherrata, mardi 8 mai 1945

C’est aussi mardi jour de marché, il n’y a pas de défilé prévu pour le 8 mai et en fin de matinée on apprend les tueries policières de Sétif. Les nouvelles se répandent vite parmi la population de Kherrata. Les Européens prennent peur, l’administrateur colonial leur distribue des armes et ils se planquent dans une forteresse. Tandis qu’on donne l’ordre au crieur public d’annoncer le couvre-feu, celui-ci au contraire parcourt tous les villages à l’entour en appelant la population musulmane à se rassembler à Kherrata.

Ce sont 10.000 personnes qui vont arriver durant la nuit à Kherrata. Dès l’aube du 9 mai, une grande agitation règne au centre de Kherrata grouillant de monde. Les Musulmans sachant que les Européens étaient armés, et prêts à les tuer, se sont rassemblés pour envisager comment se défendre. Certains ont coupé les lignes téléphoniques, et d’autres ont cherché des armes au tribunal et dans trois maisons, qui furent incendiées. L’administrateur colonial et le juge de paix furent tués. Les 500 Européens qui étaient dans la forteresse tirèrent alors sur la foule déchaînée qui traversait le village avec des drapeaux algériens, tandis qu’on entendait les “you-you” des femmes.

Même s’ils avaient une grande conscience révolutionnaire, beaucoup parmi les insurgés algériens ne savaient pas quoi faire. Pour savoir comment réagir, ils se sont alors rassemblés dans la montagne à Bouhoukal, mais l’armée française était déjà en marche. Le peu de monde qui avait des fusils se mit en groupes dans les gorges et à l’entrée de Kherrata pour retarder l’arrivée des gendarmes et des troupes. Mais dans cette révolte, qui allait vite être étouffée par l’armée, il n’y eu en tout et pour tout sur ce secteur que 10 morts et 4 blessés parmi les militaires et les Européens.

Vers midi, les automitrailleuses de l’armée française se mettent à tirer de loin sur les populations de Kherrata et des villages avoisinants, suivi de près par les tirs impressionnants sur les crêtes du bateau-croiseur Duguay-Trouin, et l’après-midi c’est l’aviation qui bombardait les environs. Tout cela fit que plusieurs milliers d’Algériens furent massacrés. Vers 10 heures du soir, la légion étrangère franchissait les gorges et arrivait au village complètement vidé de ses habitants musulmans.

Un des plus atroces massacres coloniaux de la part de la France

Suite aux assassinats d’Algériens à Sétif et à Guelma, des groupes d’indigènes avaient, dans leur repli, riposté en tuant des Européens. La réponse française à la colère des Algériens ne s’était, en tout cas, pas fait attendre en mobilisant toutes les forces de police, de gendarmerie, de l’armée et même en recrutant des miliciens, qui ne se gênent pas de fusiller des Algériens de tous âges et sans défense.

De Sétif, la répression sanglante s’est généralisée. Elle allait toucher tout le pays durant tout le mois de mai. L’Algérie s’embrasait sous les feux brûlants du printemps 1945. Le général Weiss, chef de la cinquième région aérienne, avait ordonné le 13 mai le bombardement de tous rassemblements des indigènes sur les routes et à proximité des villages.

Kateb Yacine, écrivain algérien, alors lycéen à Sétif, écrit : « C’est en 1945 que mon humanitarisme fut confronté pour la première fois au plus atroce des spectacles. J’avais vingt ans. Le choc que je ressentis devant l’impitoyable boucherie qui provoqua la mort de plusieurs milliers de musulmans, je ne l’ai jamais oublié. Là se cimente mon nationalisme. » « Je témoigne que la manifestation du 8 mai était pacifique. En organisant une manifestation qui se voulait pacifique, on a été pris par surprise. Les dirigeants n’avaient pas prévu de réactions. Cela s’est terminé par des dizaines de milliers de victimes. À Guelma, ma mère a perdu la mémoire… On voyait des cadavres partout, dans toutes les rues. La répression était aveugle ; c’était un grand massacre. »

Dans les localités environnantes à Sétif, Ras El Ma, Beni Azziz, El Eulma, des douars entiers furent décimés, des dechras et des familles furent brûlées vives. On raconte le martyre de la famille Kacem. Korrichi, son fils Mohamed et son frère Nouari furent torturés et tués à bout portant… Les légionnaires prenaient les nourrissons par les pieds, les faisaient tournoyer et les jetaient contre les parois de pierre où leurs chairs s’éparpillaient sur les rochers…

L’armée française avait planifié l’extermination de milliers d’Algériens. Pour mettre à exécution leur dessein les soldats français avaient procédé au regroupement de toutes les populations avoisinant les côtes-est de Béjaïa à Bordj Mira en passant par Darguina, Souk El-Tenine et Aokas. Toutes les populations de ces régions étaient forcées de se regrouper sur les plages de Melbou. L’occupant n’avait en tête que la liquidation physique de tout ce beau monde.

Dès lors, des camions de type GMC continuaient à charger toute personne qui se trouvait sur leur passage. Le convoi prenait la direction de Kherrata. Les habitants de cette autre ville historique n’allaient pas échapper à l’embarquement qui les menait avec leurs autres concitoyens de Sétif, vers le camion de la mort. Les milliers d’Algériens furent déchargés depuis les bennes des camions au fond des gorges de Kherrata. L’horreur n’était pas terminée pour ces pauvres « bougnouls » comme aimaient les surnommer les colons français. Des hélicoptères dénommés « Bananes » survolaient les lieux du massacre pour achever les blessés. Une véritable boucherie humaine allait permettre, plus tard, aux oiseaux charognards d’investir les lieux.

Avec la venue de l’été, la chaleur monte… et l’odeur de la mort. Vers Guelma, faute de les avoir tous enterrés assez profond ou brûlés, trop de cadavres ont été jetés dans un fossé, à peine recouverts d’une pelletée de terre. Les débris humains sont transportés par camion. Le transport est effectué avec l’aide de la gendarmerie de Guelma pendant la nuit. C’est ainsi que les restes des 500 musulmans ont été amenés au lieu dit “fontaine chaude” et brûlés dans un four à chaux avec des branches d’oliviers.

Alors que l’on sait que ce sont en tout 102 Européens ou militaires qui ont été tués, et 110 blessés, à ce moment-là, en riposte aux tueries des autorités françaises, malgré un minutieux travail de recherches, il est

13-05-2009 om 23:15 geschreven door Vorser-Raadgever  

Veilig surfen

Diagnostische pagina voor www.acierliege.be

Wat is de huidige status van www.acierliege.be?

Deze site is als verdacht aangemerkt - het bezoeken van deze site kan uw computer beschadigen.

Een deel van deze site is in de afgelopen 90 dagen 4 keer aangemerkt wegens verdachte activiteiten.

Wat is er gebeurd toen Google deze site bezocht?

Van de 193 pagina's die we in de afgelopen 90 dagen op de site hebben getest, hebben 48 pagina('s) zonder de toestemming van de gebruiker schadelijke software gedownload en geïnstalleerd. De vorige keer dat Google deze site bezocht, was op 2009-05-12. De vorige keer dat verdachte inhoud op deze site werd aangetroffen, was op 2009-05-10.

Malicious software includes 70 trojan(s), 1 scripting exploit(s). Successful infection resulted in an average of 2 new process(es) on the target machine.

Schadelijke software wordt op 7 domein(en) gehost, waaronder cakpapaz.cn/, hayboxiw.cn/, rifnasax.cn/.

7 domein(en) lijken te functioneren als tussenschakels voor het verspreiden van malware naar bezoekers van deze site, waaronder teyrebuf.cn/, bestfindahome.cn/, thehugetitstop.cn/.

This site was hosted on 1 network(s) including AS9031 (INTICONET).

Heeft deze site gefungeerd als een tussenschakel en geleid tot verdere verspreiding van malware?

Het lijkt erop dat www.acierliege.be in de afgelopen 90 dagen niet heeft gefunctioneerd als tussenschakel voor de infectie van sites.

Heeft deze site malware gehost?

Nee, deze site heeft in de afgelopen 90 dagen geen schadelijke software gehost.

Hoe is dit gebeurd?

In bepaalde gevallen kunnen derden schadelijke codering toevoegen aan echte sites, waarna wij deze waarschuwing weergeven.

Volgende stappen:

• Terug naar de vorige pagina.
• 
  

12-05-2009 om 23:14 geschreven door Vorser-Raadgever  

12-05-2009 om 23:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Concerns white phosphorus used in Afghan battle

AP – Haji Barkat Ullah speaks with her daugther Frishta 7, who was wounded in coalition airstrike on Monday …

By JASON STRAZIUSO and RAHIM FAIEZ, Associated Press Writers Jason Straziuso And Rahim Faiez, Associated Press Writers – Sun May 10, 6:08 pm ET

KABUL – Doctors voiced concern over "unusual" burns on Afghan villagers wounded in an already controversial U.S.-Taliban battle, and the country's top human rights groups said Sunday it is investigating the possibility white phosphorus was used.

The American military denied using the incendiary in the battle in Farah province — which President Hamid Karzai has said killed 125 to 130 civilians — but left open the possibility that Taliban militants did. The U.S. says Taliban fighters have used white phosphorus, a spontaneously flammable material that leaves severe chemical burns on flesh, at least four times the last two years.

Using white phosphorus to illuminate a target or create smoke is considered legitimate under international law, but rights groups say its use over populated areas can indiscriminately burn civilians and constitutes a war crime.

Afghan doctors told The Associated Press they have treated at least 14 patients with severe burns the doctors have never seen before. The villagers were wounded during last Monday's battle in Farah province.

Allegations that white phosphorus or another chemical may have been used threatens to deepen the controversy over what Afghan officials say could be the worst case of civilian deaths since the 2001 U.S. invasion that ousted the Taliban regime.

In Kabul on Sunday, hundreds of people marched near Kabul University to protest the U.S. military's role in the deaths. Protesters carried signs denouncing the U.S. and chanted anti-American slogans.

The incident in Farah drew the condemnation of Karzai, who called for an end to airstrikes. The U.S. has said militants kept villagers captive in hopes they would die in the fighting, creating a civilian casualties controversy.

However, President Barack Obama's national security adviser said Sunday the United States would not end airstrikes. Retired Gen. James Jones refused to rule out any action because "we can't fight with one hand tied behind our back."

Along with Afghan and U.S. investigations into the battle, the Afghan Independent Human Rights Commission has been looking into concerns that white phosphorus may have been used after strange burns were reported. Nader Nadery, a commissioner in the leading rights organization, said more investigation was needed.

"Our teams have met with patients," Nadery told AP. "They are investigating the cause of the injuries and the use of white phosphorus."

White phosphorus is a spontaneously flammable material that can cause painful chemical burns. It is used to mark targets, create smoke screens or as a weapon, and can be delivered by shells, flares or hand grenades, according to GlobalSecurity.org.

Human rights groups denounce its use for the severe burns it causes, though it is not banned by any treaty to which the United States is a signatory.

The U.S. military used white phosphorus in the battle of Fallujah in Iraq in November 2004. Israel's military used it in January against Hamas targets in Gaza.

Col. Greg Julian, the top U.S. military spokesman in Afghanistan, said the U.S. did not use white phosphorus as a weapon in last week's battle. The U.S. does use white phosphorous to illuminate the night sky, he said.

Julian noted that military officials believe that Taliban militants have used white phosphorus at least four times in Afghanistan in the past two years. "I don't know if they (militants) had it out there or not, but it's not out of the question," he said.

A spokesman for the Taliban could not be reached for comment Sunday.

The U.S. military on Saturday said that Afghan doctors in Farah told American officials the injuries seen in wounded Afghans from two villages in the province's Bala Baluk district could have resulted from hand grenades or exploding propane tanks.

Dr. Mohammad Aref Jalali, the head of the burn unit at the Herat Regional Hospital in western Afghanistan who has treated five patients wounded in the battle, described the burns as "unusual."

"I think it's the result of a chemical used in a bomb, but I'm not sure what kind of chemical. But if it was a result of a burning house — from petrol or gas cylinders — that kind of burn would look different," he said.

Gul Ahmad Ayubi, the deputy head of Farah's health department, said the province's main hospital had received 14 patients after the battle, all with burn wounds. Five patients were sent to Herat.

"There has been other airstrikes in Farah in the past. We had injuries from those battles, but this is the first time we have seen such burns on the bodies. I'm not sure what kind of bomb it was," he said.

U.N. human rights investigators have also seen "extensive" burn wounds on victims and have raised questions about how the injuries were caused, said a U.N. official who asked not to be identified talking about internal deliberations. The U.N. has reached no conclusions about whether any chemical weapons may have been used, the official said.

Afghan officials say up to 147 people may have died in the battle in Farah, though the U.S. says that number is exaggerated.

The investigation into the Farah battle coincides with an appeal by Human Rights Watch for NATO forces to release results of an investigation into a March 14 incident in which an 8-year-old Afghan girl was burned by white phosphorus munitions in Kapisa province.

The New York-based group said Saturday that white phosphorus "causes horrendous burns and should not be used in civilian areas."

In the latest violence, a double suicide bomb attack killed seven people and wounded 20 in southern Afghanistan on Sunday. The majority of casualties were police and army units responding to the initial attack, said Dawood Ahmadi, the governor's spokesman.

A roadside bomb in eastern Nangarhar province killed eight construction workers traveling on a rural road on their way to build a checkpoint for the country's border police, an official said, while a truck driver and two assistants died in a roadside bomb blast in Zabul province while transporting goods to a U.S. base, police said.

Taliban militants have increased their attacks the last three years as the country's insurgency has turned increasingly bloody. President Barack Obama is sending 21,000 additional U.S. troops to the country to bolster the record 38,000 American forces already in the country.

11-05-2009 om 22:49 geschreven door Vorser-Raadgever