di 19/05/2009 - 09:40

In Deinze is Zulma De Nijs, de echtgenote van kunstenaar Roger Raveel (87), overleden. Ze is 96 geworden. Vorig jaar vierde het onafscheidelijke koppel nog zijn diamanten bruiloft.

'Zulma was mijn grote madam'

• woensdag 20 mei 2009
• 
  
• Auteur: Jo De Ruyck

Zulma, getekend door haar man Roger Raveel.archief Luc Levrau

MACHELEN - CLOSE-UP ROGER RAVEEL VERLIEST ZIJN VROUW EN MUZE Waar Roger Raveel ging, volgde Zulma. Maar de grote Vlaamse kunstenaar en zijn vrouw zullen nooit meer samen te zien zijn. Zulma De Nijs overleed zondagnamiddag op haar 96ste. Roger Raveel is een gebroken man.

Jo DE RUYCK, foto's Pol DE WILDE

20-05-2009 om 21:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

19-05-2009 om 20:40 geschreven door Vorser-Raadgever  

De Morgen ontslaat kwart personeel

• woensdag 03 december 2008
• 
  
• Auteur: kdr/wdp

De Morgen ontslaat kwart personeel

rr

BRUSSEL - Bij de krant De Morgen worden 26 mensen ontslagen op de 97 werknemers. Op de redactie sneuvelen 16 plaatsen en bij andere ondersteunende diensten 10. Het gaat om een collectief ontslag.

De Morgen maakt namen van ontslagen werknemers bekend

• zaterdag 16 mei 2009
• Bron: belga
• Auteur: hrt

De krant De Morgen heeft de namen bekendgemaakt van mensen die moeten vertrekken in het kader van het herstructureringsplan dat eind vorig jaar werd aangekondigd. Het gaat onder meer om columnist Bernard Dewulf, onderzoeksjournalist Georges Timmerman, chef sport Hans Vandeweghe, chef opinie Bert Bultinck, journaliste Thea Swierstra en fotograaf Filip Claus. Chef cultuur Dirk Remmerie krijgt een andere functie bij Het Laatste Nieuws.

Personeel De Morgen staakt

• maandag 18 mei 2009
• Bron: belga
• Auteur: bvb, kld

Personeel De Morgen staakt

rr

Het personeel van De Morgen heeft maandag beslist in staking te gaan uit protest tegen de lijst van 13 werknemers die ontslagen zullen worden in het kader van het besparingsplan. Er zal dinsdag dus geen krant verschijnen.

De directie maakte de namenlijst zaterdag bekend. De beslissing om te staken werd genomen met een meerderheid van 63 stemmen. Acht mensen stemden tegen en drie onthielden zich.

Het personeel kan zich 'niet vinden in de keuze van de werknemers die ontslagen zijn omdat dit de kwaliteit van de krant in gevaar brengt', zo blijkt uit een mededeling. Het gaat om columnist Bernard Dewulf, onderzoeksjournalist Georges Timmerman, chef sport Hans Vandeweghe, chef opinie Bert Bultinck, journaliste Thea Swierstra en fotograaf Filip Claus, drie eindredacteurs, twee lay-outers en nog twee fotografen die de laan worden uitgestuurd.

Hoofdredactie

Het personeel wil met de actie ook duidelijk maken dat zijn vertrouwen in de hoofdredactie geschonden is. Met de actie wordt ook solidariteit getoond met de getroffen collega's. De staking blijft voorlopig beperkt tot één dag. Aan de directie en hoofdredactie wordt gevraagd stappen te ondernemen 'om het noodzakelijke vertrouwen en gezag te herstellen'.

Het is de eerste keer in de woelige geschiedenis van De Morgen dat er geen krant zal verschijnen. Het personeel verontschuldigt zich daar uitdrukkelijk voor bij de lezers en hoopt op begrip.

Directie

De directie van De Persgroep Publishing betreurt de staking op de redactie van De Morgen. 'We hebben begrip voor de emoties rond de ontslagen', zegt directeur-generaal Rudy Bertels van De Persgroep Publishing. 'Maar we hopen dat hiermee een periode van onzekerheid voor het personeel van De Morgen wordt afgesloten en vertrouwen erop dat de positieve lijn van de krant op de lezersmarkt verder doorgroeit.'

Minder ontslagen bij De Morgen

De redactie van de krant De Morgen verhuist niet naar Kobbegem. Het aantal gedwongen ontslagen wordt verminderd van 26 naar 15. Dat staat in een akkoord dat is bereikt tussen het personeel van De Morgen en de directie van De Persgroep.

De directie van De Persgroep en vertegenwoordigers van het personeel bereikten een akkoord, dat vandaag door het voltallig personeel quasi unaniem werd goedgekeurd. "De verhuis naar Kobbegem gaat niet door. Het aantal gedwongen ontslagen wordt verminderd van 26 naar 15", zegt Rudy Bertels, directeur-generaal van De Persgroep Publishing.

Volgens Bertels vond er een uitgebreide consultatie- en informatieronde plaats, waarbij constructief is samengewerkt. Het plan kon worden bijgestuurd, "waardoor de geplande doelstellingen toch nog kunnen worden bereikt", aldus Bertels.

In december lanceerde de directie besparingsplannen bij De Morgen. Er werden 26 ontslagen aangekondigd. Eerder kreeg het personeel al te horen dat het moest verhuizen van Brussel naar de gebouwen van De Persgroep Publishing in Kobbegem (Asse). Die verhuis gaat dus niet door en ook het aantal gedwongen ontslagen vermindert. (belga/sps)

24/03/09 19u26

18-05-2009 om 22:21 geschreven door Vorser-Raadgever  

Waarom de armoede niet gedaald is

• zaterdag 16 mei 2009
• 
  
• Auteur:

Waarom de armoede niet gedaald is

© Wim Kempenaers (WKD)

BEA CANTILLON legt uit waarom de armoede in Vlaanderen - en de rest van Europa - niet daalt en waarom de toekomst er nog minder rooskleurig uitziet. 'Het verdelingsvraagstuk zal weer prominent op de beleidsagenda moeten verschijnen.'

Nu CD&V, en bijgevolg het ACW, terug in de regering zit, neemt de invloed van de Antwerpse professor Bea Cantillon weer toe. Cantillon is directeur van het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB). Deze instelling is officieel verbonden aan de Universiteit Antwerpen maar is in feite een front van de christelijke vakbond. Het CSB wordt vanuit ACW-kabinetten overladen met officiële onderzoeks- en studieopdrachten.

Het CSB onderzoekt, zo stelt zijn webstek, of "de herverdelende instituties van de welvaartsstaat sociaal doelmatig zijn (in termen van preventie van armoede en wegwerken van ongelijkheden)." Die omschrijving gaat ervan uit dat het de taak van de overheid is om "armoede" te voorkomen. Dat brengt ons bij de vraag wat armoede is. Prof. Cantillon praat er voortdurend over, maar heeft er nog nooit een deugdelijke definitie van gegeven. Haar studies zijn daarom waardeloos en het "sociaal" beleid dat zij adviseert en dat straks door de Vlaamse regering wordt uitgevoerd is het evenzeer.

Plundertocht

Bea Cantillon is een sociale detective. Ze is, in opdracht van de overheid, voortdurend op zoek naar "armen" zodat de overheid deze "armen" vervolgens met uw belastinggeld weg kan werken. Dankzij Bea is België vandaag het land met proportioneel het hoogste aantal uitkeringstrekkers ter wereld: meer dan 1,14 miljoen Belgen in de actieve leeftijd (gepensioneerden dus niet meegerekend). Die uitkeringen mogen wij niet in vraag stellen, want dat is "asociaal." Zo wil de Antwerpse prof ook geen debat rond de "sociale transfers" van Vlaanderen naar de "armen" in Wallonië, want dat ondermijnt de "solidariteit." Bea wordt nog barones.

Cantillons mantra is dat de sociale voorzieningen in ons land lang niet voldoende zijn. De "armoede" neemt toe. Daarom moet de overheid nóg meer belastinggeld "herverdelen." In augustus pakte ze uit met een studie waaruit bleek dat de steuntrekkers in België "slecht af zijn." In Luxemburg, zo schreven de kranten haar verontwaardigd na, krijgt een bejaard paar dubbel zoveel als bij ons. "België is dus niet het land van de hoge sociale bescherming voor de armen waar het vaak voor doorgaat," aldus Cantillon. Met die stelling bereidt ze het terrein voor voor de nieuwe "sociale" plundertocht die de regering van ACW-er Leterme dit najaar op uw portefeuille plant. Er is immers geen geld meer in de Vlaamse kas, maar de "armoede" moet bestreden worden, en daarom zal de regering het geld bij u komen halen.

Beate bewondering

Hoewel het CSB doordrenkt is van marxistische inspiratie, wordt de instelling door de Vlaamse pers opgehemeld in beate superlatieven. Gazet van Antwerpen omschreef het CSB dit voorjaar (7 januari) als "de befaamde denktank die de voorbije decennia een groot deel van de architectuur heeft geleverd voor de uitbouw van ons sociaal systeem tot één van de beste ter wereld." Alstublieft! Bea, die van 1999 tot 2003 gecoöpteerd senator was voor CD&V, is volgens GvA een wetenschapper "die - over de partijgrenzen heen - beschouwd wordt als een van de best geïnformeerde deskundigen inzake sociale bescherming, hier en in het buitenland."

U neemt dat alles best met een korrel zout. In november 1996 was ik op een bijeenkomst van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) in Parijs getuige van Cantillons buitenlandse reputatie. Ze was door deze internationale organisatie uitgenodigd om een publiek toe te spreken van OESO-functionarissen, academici, topambtenaren en ministers. Ik was aanwezig omdat ik toen betrokken was bij BIAC (niet de Brusselse luchthaven, maar een adviesorgaan van de OESO).

Cantillon vertelde haar gehoor dat de armoede vooral in Angelsaksische landen enorm toenam. Aan de hand van CSB-tabellen bewees ze dat "de hoogste armoede voorkomt in de landen met de laagste werkloosheidsgraad," zoals Amerika, Groot-Brittannië en Australië. Gelukkig slaagde continentaal West-Europa er "dankzij onze sociale voorzieningen in om de groei van de armoede te vermijden."

Monaco

Zelden heb ik meegemaakt hoe een academicus vervolgens door collega's aan stukken werd gescheurd. "Wat is uw definitie van armoede?" zo wilden de aanwezige experts vernemen. "We gaan ervan uit dat iemand arm is wanneer zijn inkomen kleiner is dan de helft van het gemiddelde inkomen in een land," legde Cantillon uit.

Er volgde algehele hilariteit. Prof. Assar Lindbeck van de universiteit van Stockholm, adviseur van de Zweedse regering inzake sociale zekerheid en voorzitter van het Nobelprijscomité, vond het regelrechte onzin: "In een land waar negentig van de honderd inwoners 1.000.000 dollar verdienen en tien inwoners 200.000 dollar, zijn er volgens u dus tien procent armen. Volgens uw definitie is dat land dus slechter af dan een buurland waar alle honderd inwoners slechts 1.000 dollar verdienen, want dat heeft volgens u nul procent armen terwijl er in werkelijkheid honderd procent armen zijn. Monaco is dus armer dan Noord-Korea."

Het werd de totale academische afgang voor het "vergelijkend internationale armoede-onderzoek" van Bea's CSB. Cantillon probeerde zich te redden met het excuus dat het CSB niet in staat was tot meer bruikbaar wetenschappelijk werk wegens geldgebrek: "We hebben geen maatstaf voor het meten van multidimensionale armoede want ons centrum kampt met een tekort aan financiële middelen. Het was niettemin nodig dat we het begrip armoede definieerden en daarom hanteerden we onze definitie."

Telkens ik Cantillon weer eens bezig hoor over armoede, denk ik aan Monaco. Onze pers en politiek staan in beate bewondering voor Bea, maar haar CSB heeft nog altijd geen ernstige wetenschappelijke maatstaf voor het meten van armoede ontwikkeld. Het hanteert nog altijd zijn oude definitie. Dat komt door het "tekort aan financiële middelen" van het CSB. Met andere woorden: door zijn "armoede." En ondanks deze intellectuele armoede, bepaalt het CSB het sociale beleid in ons land. Geen wonder dat wij internationaal steeds dieper wegzakken.

01/09/04

Buiten deze onzin vanwege onze Dr Beliën hadden we hier nu wel graag willen varnemen uit zijn mond waar het meeste geld nu is naar toe gegaan. Naar de zogenaamde plundertocht ten voordele van de onbestaande armen of naar de onbekwame en onbetrouwbare bankiers?

Graag een snel en duidelijk antwoord Doctor Beliën waarvoor bij voorbaat dank...

Ook vanuit "primitief" linkse hoek wordt Bea Cantillon soms onder vuur genomen waarschijnlijk omdat ze niet bij de juiste kleur zit want inhoudelijk lijkt het nogal een zwakke l"inkse hoek" aanval weliswaar met een kern van waarheid maar onvoldoende uitgewerkt. Wij kennen immers nog al wat zogenaamde babyboomers die het helemaal niet zo breed kunnen laten hangen en dus niet mee profiteren van de zogenaamde hold-up die zij zogezegd op de toekomst van de jongere generaties zouden gepleegd hebben. Wat meer nuancering had hier een mooi blogartikel kunnen opleveren maar het is eens te meer bij clichématig gebral gebleven. Jammer maar we laten het jullie zelf lezen en beoordelen :

http://linksehoek.blogspot.com/search?updated-min=2009-01-01T00%3A00%3A00%2B01%3A00&updated-max=2010-01-01T00%3A00%3A00%2B01%3A00&max-results=4

De blinde vlek van Bea Cantillon

Dinsdagavond kwam barones en ex-CD&V senatrice Bea Cantillon haar nieuwste onderzoeksrapport over Vlaamse ouderen voorstellen op Phara. Ze begon met de boodschap dat het een overwegend positief rapport was: Het gaat goed met onze zestigplussers, want "ze hebben veel te consumeren". Dit kan iedereen beamen die wel eens door het raam van een sterrenrestaurant naar binnen kijkt. De paradox is dat ze dat doen met een relatief laag pensioen, aldus Cantillon. Ander punt van Cantillon: de vergrijzing begint vanaf volgend jaar, wanneer we voor de baby boomers moeten beginnen betalen.

Je hebt de indruk dat de baby boomers overal mee wegkomen, wierp Phara terecht op: opgegroeid in de golden sixties, en nu nog snel met pensioen voor de pensioenleeftijd omhoog moet en de voorwaarden versoberen. Maar dat vond mevrouw Cantillon helemaal niet. Ze haalde prompt de recente babyboom-mantra "solidariteit van de jonge generatie met de oude generatie" boven. En nog sterker: omdat de pensioenen relatief laag zijn, zit er "best nog wat rek" op de bedragen die betaald worden door de jonge generatie aan de oudere.

De blinde vlek voor alle schulden en lasten die de babyboomers op de jongere generatie hebben afgewenteld neemt hiermee ongekende proporties aan. Vraagt mevrouw Cantillon zich dan niet af waar die paradox vandaan komt, dat de pensioenen laag zijn, maar dat zoveel zestigplussers toch zoveel te besteden hebben? De babyboomers hebben de laatste decennia een echte hold-up gepleegd op de collectiviteit. Terwijl ze lekker bezig waren met taaloorlogje spelen tussen Vlamingen en Walen hebben ze een overheidsschuld opgebouwd die de komende generaties nog lang zal belasten. Ze hebben onze ruimtelijke ordening onherstelbaar verprutst en dankzij de enorme stijging van de huizenprijzen die daarvan een gevolg was, betaalt de jonge generatie de komende dertig jaar een torenhoge hypotheekschuld af. Ze hebben gewacht met de pensioenleeftijd op te trekken tot zij niet meer aan de beurt waren. En ga zo maar door.

Wat dringend nodig is, is juist solidariteit van (het rijke deel van) de oude generatie met zowel de armere ouderen als met de jongere generatie. Met andere woorden, een veel sterke belasting op kapitaal en luxegoederen. En als dat dan een terugval betekent van de economische sectoren van de sterrenrestaurants en van de Middelandse zeecruises, so be it. De maatschappij als geheel zal er een stuk beter bij varen.

Geplaatst door qro op 9:55 0 reacties Links naar dit bericht

Labels: politiek nationaal

16-05-2009 om 13:44 geschreven door Vorser-Raadgever  

Het Belgavox Concert is het eerste evenement van de vzw Belga-Vox. Het concert wil bijdragen tot het versterken van de solidariteit, de dialoog, het respect, het samenhorigheidsgevoel en de multiculturele diversiteit in België.

Het concert start om 14u en zal langer dan vier uur duren.

Volgende artiesten geven reeds hun stem aan meer solidariteit…

Adamo, Arno, Baloji, Julos Beaucarne, Boogie Boy, A Brand, Koen Buyse (Zornik), Stef Kamil Carlens (Zita Swoon), The Catatonics, Clouseau, Daan & Telex, Lou De Pryck, Jasper Erkens, Delphine Gardin (Monsoon), Rocco Granata, JackoBond, Jeronimo, Joshua, Sandra Kim & Les Gauff, Steven & Stijn Kolacny (Scala), Flip Kowlier, Laura Lynn, Machiavel, Marka, Maurane, Stijn Meuris (Monza), Paul Michiels, Jef Neve, Didier Odieu, Patrick Ouchène, Bart Peeters, An Pierlé, Tom Pintens, Axelle Red, Gabriel Rios, Rival CNN, Roland, Kate Ryan, Saule, The Scabs, Selah Sue, Sioen, Eté 67, Jasper Steverlinck, Sttellla, Suarez, Toots Thielemans, Sacha Toorop, Stash, Triggerfinger, Will Tura, Luna Twist, Frank Vander Linden, Johan Verminnen, Marie Warnant, Yevgueni en Joost Zweegers (Novastar).

De Laatste Showband o.l.v. Patrick Riguelle.

Presentators: Bart Peeters en Armelle Gysen

Het meer dan 4 uur durende evenement zal gepresenteerd worden door de gelegenheidstandem Bart Peeters en Armelle Gysen.

De doelstellingen van het project worden ook onderschreven door

Ingrid Berghmans - Stijn Coninx - Dirk Crois - Gilles De Bilde - Cécile de France - Kim Gevaert - Piet Goddaer (Ozark Henry) -Sebbe Godefroid - Daniël Goens - Justine Henin - Betty Mellaerts - Dominique Monami - Elodie Ouedraogo - Gaston Roelants - Ann Simons - Joël Smets - Luc Tuymans - Gella Vandecaveye - Jonathan Vandenbroeck (Milow) - Julien Vrebos

en dus ook door de voltallige redactie van Kitokojungle

15-05-2009 om 20:58 geschreven door Vorser-Raadgever  

Persbericht Brussel, 13 mei 2009.
ABVV Indicator ontslagen en tijdelijke werkloosheid
De crisis die de werknemers treft kent geen voorgaande. Volgens cijfers die het ABVV verzamelde op het terrein, werden er 24.494 ontslagen aangekondigd tussen 1 januari 2008 en 8 mei 2009. Het aantal tijdelijke werklozen steeg met 97,38% tussen april 2008 en april 2009. Het aantal dagen tijdelijke werkloosheid nam in diezelfde periode met 150,79% toe (cijfers gebaseerd op de situatie van ABVV leden). Dit alles is voor het ABVV een reden te meer om mee op te stappen in de Euromanifestatie op vrijdag 15 mei samen met de Belgische vakbonden, delegaties uit onze buurlanden en het Europees Vakverbond. De crisis is immers niet de schuld van de werknemers en zij willen ze niet betalen!
ABVV - Federale Persdienst

Febeliec: duur, niet efficiënt en nefast voor elektro-intensieve industrie

De Vlaamse regering gaat zijn groene stroombeleid bijsturen. Terecht, vindt Febeliec, de federatie van industriële energieverbruikers. Maar ook een gemiste kans: in plaats van een fundamentele hervorming kiest men voor een overhaaste aanpak met bijzonder weinig kostenbewustzijn. Van een maximale groene stroomproductie tegen de laagste prijs is geen sprake. De verbruiker dreigt de dupe te zullen worden en de industrie vreest voor prijsverhogingen tot 40%. Dat is –zeker voor de elektro-intensieve bedrijven- onbetaalbaar en dus nefast voor hun toekomst.

Febeliec betreurt dat het plan werd voorgesteld zonder enige vorm van overleg met de eindgebruikers, die uiteindelijk toch de factuur van het groene stroombeleid zullen moeten betalen. De industriële verbruikers zijn ervan overtuigd dat er betere, efficiënte en meer transparante systemen beschikbaar zijn voor het stimuleren van groene stroom, die tegen lagere kosten meer resultaat opleveren, zoals de ervaringen in het buitenland aantonen. Ze zijn bereid hierover samen met de Vlaamse overheid en de andere stakeholders in dialoog te gaan.

Het huidige systeem is bijzonder duur en de verbruikers zullen onvermijdelijk moeten opdraaien voor de aanzienlijke meerkosten. Als Vlaanderen op deze manier wil voldoen aan de EU-richtlijn zal dat zorgen voor een prijsstijging van 20 euro per MWh en meer. Voor de industrie, en zeker voor de bedrijven die met energie-intensieve procedés werken, is dat onoverkomelijk. Een aantal wordt dan ook in hun voortbestaan bedreigd. Febeliec vraagt daarom dat de Vlaamse regering specifieke maatregelen voorziet voor de industrie.

Tot slot dringt Febeliec aan op bijkomende middelen voor Onderzoek en Ontwikkeling van nieuwe bronnen en productiemethodes voor energie. Een betere bevoorradingszekerheid, marktconforme prijzen en een minimaal impact op milieu en klimaat dienen daarbij de doelstellingen te zijn.

Vlaanderen In Armoede?

• donderdag 14 mei 2009
• 
  
• Auteur: Bert D'hondt (Medewerker politiek beleid Welzijnszorg, armoede uitsluiten)

WAARDE REDACTIE — (MEDEWERKER POLITIEK BELEID WELZIJNSZORG, ARMOEDE UITSLUITEN) - En nu serieus! Dit signaal moet klinken na de publicatie van het onderzoek van het studiecentrum van de Vlaamse regering. Zeven veranderingen in Vlaanderen, zes ervan kunnen aanleiding geven voor een 'we zijn goed bezig' sfeertje. De zevende verandering werpt echter een dwingende schaduw: het welvarende Vlaanderen sluit steeds meer mensen uit. Twaalf procent van de kinderen groeit op in armoede, bijna een verdubbeling tegenover de jaren tachtig (DS 13 mei).

14-05-2009 om 22:08 geschreven door Vorser-Raadgever  

Sétif, Guelma, 8 mai 1945 :l’histoire occultée ?

« Cela fait soixante ans que j’attends cet événement ! » L’intervention d’Ahmed, un octogénaire algérien de Sétif, est éloquente quant au déni qui a caractérisé les massacres du 8 mai 1945 commis par la France coloniale en Algérie.

Le mercredi passé, l’Hôtel de Ville de Paris a abrité un colloque sur cette question afin de faire savoir, d’après Catherine Vieu-Charier, adjointe au maire de Paris, « ces événements, très complexes, très douloureux et injustifiables qui ont été les grands oubliés dans l’histoire de la France ». Pour l’élue communiste, qui a tenu a ceque ce colloque ait lieu, l’amnésie s’explique par le fait que « politiquement il semblait insupportable de reconnaître de telles horreurs, quand on en était à dénoncer celles de l’Allemagne nazie ».

L’historien Olivier Le Cour Grandmaison, qui a proposé ce colloque, raconte à propos de ces massacres peu connus des Français : « Pendant que l’on fêtait la Libération en métropole, des "indigène" étaient arrêtés en masse, exécutés sommairement, fusillés à Sétif et Guelma parce qu’ils avaient osé revendiquer l’application des principes de liberté, d’égalité, de droit des peuples à disposer d’eux-mêmes contre l’ordre colonial. »

Cette journée qui s’est terminée après la diffusion de l’Autre 8 mai 1945, un documentaire de Mehdi Lallaoui, est un premier pas vers la « connaissance » et la « reconnaissance » des crimes d’État du 8 mai 1945 alors que « jamais depuis la fin de la guerre d’Algérie, continue le même historien, un président de la République et la majorité qui le soutient n’avaient à ce point réhabilité le passé colonial de la France ».

Passionnés, les débats l’ont sans doute été. Un nostalgique de l’Algérie française a indigné la salle lorsqu’il a qualifié les crimes coloniaux de « quelques "bavures". Mais il ne faut pas oublier, a-t-il cru bon de préciser, « les oeuvres civilisatrices accomplies par les missionnaires et les enseignants ». Par ailleurs, l’intervention d’une nationaliste algérienne, qui s’est souvenue que Charles de Gaulle avait traité les Français de « veaux », n’a pas manqué de soulever un tollé.

Les actes du colloque seront publiés dans les prochains mois avec le soutien de la Mairie de Paris. L’Humanité vous livre déjà quelques extraits.

Ali Chibani

Massacres de Sétif et Guelma

Un article de Wikipédia, l'encyclopédie libre.

Les massacres de Sétif et Guelma sont des répressions sanglantes d'émeutes nationalistes qui sont survenues en 1945 dans le département de Constantine en Algérie durant la période coloniale française.

Elles débutent le 8 mai 1945 : pour fêter la fin des hostilités et la victoire des Alliés sur les forces de l'Axe, un défilé est organisé. Les partis nationalistes algériens, profitant de l'audience particulière donnée à cette journée, décident par des manifestations pacifiques de rappeler leurs revendications patriotiques. Après des heurts entre policiers et nationalistes, les manifestations dégénèrent en émeutes et provoquent d'abord des massacres d'Européens dans les régions de Sétif et Guelma. L'armée française exerce alors une répression qui va prendre des proportions considérables et durer plusieurs semaines^[1].

Il y aura parmi les « Européens » plus d'une centaine de morts et autant de blessés. Le nombre des victimes autochtones, difficile à établir, est encore sujet à débat ; les autorités françaises de l'époque fixèrent le nombre de tués à 1 165, un rapport des services secrets américains à Alger en 1945 notait 17 000 morts et 20 000 blessés, le gouvernement algérien avance le nombre de 45 000 morts, alors que suivant les historiens le nombre varie de 8 000 (Charles-Robert Ageron, Charles-André Julien) à 45 000 victimes.
Commémorée chaque année par les nationalistes algériens, elle « a servi de référence et de répétition générale à l'insurrection victorieuse de 1954 »^[2].

Prélude

Le contexte : la fin de la Seconde Guerre mondiale [modifier]

La révolution nationale pétainiste avait renforcé en Algérie entre octobre 1940 et novembre 1941 les partisans d'un ordre colonial brutal, sous les ordres du général Weygand. Mais, avec le débarquement américain en novembre 1942, les conditions politiques changent. L'entrée en guerre de l'Afrique du Nord aux côtés des Alliés qui se prépare se traduit par une importante mobilisation : 168 000 Français d'Afrique du Nord^[3] sont mobilisés, soit 20 classes. La population d'Européens d'Afrique du Nord étant à cette époque de 1 076 000 personnes^[3], l'effectif sous les drapeaux en représentait donc 15,6 %, soit une personne sur six ou sept. Il faut donc souligner la faiblesse des effectifs laissés sur place^[4].

Pour la première fois est appliquée la conscription aux musulmans qui jusqu'alors en étaient dispensés, ce qui en conduit environ, sur quelques 7 millions, 150 000 sous les drapeaux. Ceci nécessite des égards vis-à-vis des populations indigènes. Messali Hadj, chef du principal mouvement nationaliste algérien, le Parti du peuple algérien (PPA, clandestin), reste cependant emprisonné. Ferhat Abbas, dirigeant des Amis du Manifeste et de la Liberté, demande que les musulmans qui s'apprêtent à entrer en guerre soient assurés de ne pas rester «privés des droits et des libertés essentielles dont jouissent les autres habitants de ce pays.»^[5].

Le 7mars1944, le Comité français de la Libération nationale adopte une ordonnance attribuant d'office la nationalité française, sans modification de leur statut civil religieux, à tous les Indigènes disposant de décorations militaires et de divers diplômes tels que le certificat d'études, etc. En 1945, environ 62 000 combattants en bénéficient, ce qui suscite diverses oppositions dans certains milieux européens en Algérie. Les dirigeants nationalistes algériens espèrent alors beaucoup de la première réunion de l'Organisation des Nations unies à San Francisco le 29avril1945.

Manifestations nationalistes

Au printemps 1945, l'ambiance est tendue parmi la population européenne où circulent des bruits alarmistes prédisant un soulèvement musulman. D'autant que l'Algérie connaît depuis quelques mois une situation alimentaire catastrophique, résultat de l'absence de presque tous les hommes valides. Messali Hadj est déporté à Brazzaville le 23 avril 1945. Le PPA organise des manifestations dans tout le pays le 1^ermai qui se veulent pacifiques et sans armes, et où pour la première fois est brandi un « drapeau algérien ». Les manifestations se passent dans le calme sauf à Alger et Oran où ont lieu des affrontements avec la police ; la répression est brutale et fait quelques morts. Quelques jours plus tard, c'est l'annonce de la reddition allemande et de la fin de la guerre : des manifestations sont prévues un peu partout pour le 8 mai.

Selon Benjamin Stora^[6], on pensait déjà depuis 1939 que les nationalistes d'Afrique du Nord étaient pilotés par les fascistes italiens ou les nazis allemands, que le Parti du peuple algérien était proche du Parti populaire français, alors que Messali avait soutenu le Front populaire et la République espagnole. Ce sentiment fut renforcé par le fait que le soulèvement eut lieu le jour de la victoire.

Le 8 mai

À Sétif, la manifestation autorisée commence à envahir les rues dès 8 heures, estimée à plus de 10 000 personnes^[7], chantant l’hymne nationaliste Min Djibalina (De nos montagnes), défile avec des drapeaux des pays alliés vainqueurs et des pancartes « Libérez Messali », « Nous voulons être vos égaux » ou « À bas le colonialisme ». Vers 8h45 surgissent des pancartes « Vive l'Algérie libre et indépendante » et en tête de la manifestation Aïssa Cheraga, chef d'une patrouille de scouts musulmans, arbore le drapeau algérien. Tout dérape alors : devant le café de France, le commissaire Olivieri tente de s’emparer du drapeau, mais est jeté à terre. Des Européens en marge de la manifestation assistant à la scène se précipitent dans la foule^[8]. Un adolescent, Bouzid Saâl, s'empare du drapeau algérien mais est abattu par un policier^[8]. Immédiatement, des tirs provenant de policiers provoquent la panique. Les manifestants en colère s'en prennent aux Français et font en quelques heures 28 morts chez les Européens, dont le maire qui a cherché à s'interposer, et 48 blessés. L'armée fait défiler les tirailleurs algériens, mais, alors que l'émeute se calme à Sétif, dans le même temps, des émeutes éclatent aux cris du «Djihad» dans la région montagneuse de petite Kabylie, dans les petits villages entre Bougie et Djidjelli^[7]. Des fermes européennes isolées et des maisons forestières sont attaqués et leurs occupants assassinés.

Le mouvement s'étend très rapidement, et, le soir même à Guelma, une manifestation s'ébranle. Le sous-préfet Achiary, un ancien résistant, fait tirer sur les manifestants^[1]. On relève un mort et six blessés parmi les manifestants, 5 blessés dans le service d'ordre. Le cortège se disperse. Le sous-préfet dispose de trois compagnies de tirailleurs en formation, tous musulmans. Il consigne la troupe et fait mettre les armes sous clés. Un bataillon d'infanterie de Sidi-Bel-Abbès, convoyée par des avions prêtés par les Américains, arrive le 9 dans la journée pour évacuer des petits villages d'« européens » qui sont encerclés par les émeutiers.

Le témoignage de M.Lavie, minotier à Héliopolis, est instructif sur l'état de panique des Européens : « Dès la fin du méchoui du 8 mai, je décide de transformer le moulin neuf pour abriter la population d'Héliopolis, et tous les colons des environs que j'ai pu joindre. Au cours de l'après-midi, je fais construite un réseau de barbelés, long de 300 mètres, électrifié sous 3 000 volts et alimenté par le groupe électrogène de la minoterie. Meurtrières percées dans les murs d'entrée, portes obstruées par des herses renversées sur six mètres de profondeur et défendues par des feux croisés. La population protégée a vécu dans ces conditions pendant un mois jusqu'à ce que l'ordre soit rétabli. »^[9].

Se produiront des violences contre les Européens dans le Constantinois, surtout dans les fermes isolées. Des femmes sont violées, des actes de barbarie sont commis. Le nombre total d'Européens tués aurait été de 102^[10]. Parmi les victimes, on trouve des modérés du « troisième camp », tels le maire de Sétif, ou Albert Denier, le secrétaire du Parti communiste, qui aura les deux mains tranchées^[1].

Le massacre

Le chef du gouvernement français provisoire, le général de Gaulle, ordonne l'intervention de l'armée ^[11] sous le commandement du général Duval dans une répression violente contre la population indigène. La marine y participe grâce à son artillerie, ainsi que l'aviation. Le général Duval rassemble toutes les troupes disponibles, soit deux mille hommes^[7]. Ces troupes viennent de la Légion étrangère, des tabors marocains qui se trouvaient à Oran en passe d'être démobilisés et qui protestent contre cette augmentation de service imprévue, une compagnie de réserve de tirailleurs sénégalais d'Oran, des spahis de Tunis, et les tirailleurs algériens en garnison à Sétif, Kherrata et à Guelma.

La répression, menée par l'armée et la milice de Guelma, est d’une incroyable violence : exécutions sommaires, massacres de civils, bombardements de mechtas. Deux croiseurs, le Triomphant et le Duguay-Trouin, tirent plus de 800 coups de canon depuis la rade de Bougie sur la région de Sétif^[7]. L'aviation bombarde et rase plus ou moins complètement plusieurs agglomérations kabyles. Une cinquantaine de « mechtas » sont incendiées. Les automitrailleuses font leur apparition dans les villages et elles tirent à distance sur les populations. Les blindés sont relayés par les militaires arrivés en convois sur les lieux. À l’image d’une milice de 200 personnes qui se forme à Guelma sous l'impulsion du sous-préfet André Achiary qui distribue toutes les armes disponibles^[1], soit les 60 fusils de guerre qui équipaient les tirailleurs et se livre à une véritable chasse aux émeutiers. Pendant deux mois^[1], l’Est de l’Algérie connaît un déchaînement de folie meurtrière.
De nombreux corps ne peuvent être enterrés ; ils sont jetés dans les puits, dans les gorges de Kherrata en Kabylie. Des miliciens utilisent les four à chaux pour faire disparaître des cadavres^[12]. Saci Benhamla, qui habitait à quelques centaines de mètres du four à chaux d’Héliopolis, décrit l’insupportable odeur de chair brûlée et l’incessant va-et-vient des camions venant décharger les cadavres, qui brûlaient ensuite en dégageant une fumée bleuâtre^[13].

De nombreux musulmans, dirigeants politiques et militants, du Parti du peuple algérien (PPA), des Amis du manifeste de la liberté (AML) (dont le fondateur Ferhat Abbas) et de l'association des oulémas furent arrêtés. Lorsqu'une faction ou un douar demandait l’aman (« le pardon »), l'armée réclamait les coupables. Le 28 février 1946, le rapporteur de la loi d'amnistie (qui fut votée) déclarait en séance : « Quatre mille cinq cent arrestations furent ainsi effectuées, quatre vingt dix neuf condamnations à mort dont vingt deux ont été exécutées, soixante quatre condamnations aux travaux forcés à temps et il y aurait encore deux mille cinq cents indigènes à juger »^[14].

La répression prend fin officiellement le 22 mai. L’armée organise des cérémonies de soumission où tous les hommes doivent se prosterner devant le drapeau français et répéter en chœur : « Nous sommes des chiens et Ferhat Abbas est un chien »^[10][15]. Des officiers exigent la soumission publique des derniers insurgés sur la plage des Falaises, non loin de Kherrata. Certains, après ces cérémonies, sont embarqués et assassinés^[13]. Pendant de longs mois, les Algériens musulmans qui, dans les campagnes, se déplaçaient le long des routes continuèrent à fuir pour se mettre à l'abri, au bruit de chaque voiture. L'historien algérien Boucif Mekhaled, raconte : « [À Kef-El-Boumba], j’ai vu des Français faire descendre d’un camion cinq personnes les mains ligotées, les mettre sur la route, les arroser d’essence avant de les brûler vivants »^[13].

Réactions

Le 19 mai, à la demande du ministre de l’Intérieur Tixier, de Gaulle nomme le général de gendarmerie Tubert, résistant, membre depuis 1943 du Comité central provisoire de la Ligue des droits de l’homme (où siègent également René Cassin, Pierre Cot, Félix Gouin et Henri Laugier), membre de l’Assemblée consultative provisoire, dans le but d’enquêter sur les évènements.
Mais, pendant six jours, du 19 au 25 mai, la commission fait du sur-place à Alger. Officiellement on attendait l’un de ses membres « retenu » à Tlemcen. Dans les faits, c'est bien Tubert qui est retenu à Alger. On ne le laisse partir pour Sétif que le 25 mai, quand tout y était terminé. Et, à peine arrivé à Sétif, il est rappelé à Alger le lendemain, le 26, sur ordre du gouvernement, par le gouverneur général Chataigneau. Si bien qu’il ne peut se rendre à Guelma.

Peu d'Européens protestent contre ces massacres. Par exception l'un d'eux, le professeur Henri Aboulker, médecin juif et résistant (l'un des organisateurs du putsch du 8 novembre 1942, qui a permis le succès de l'opération Torch à Alger), s'élève contre ces massacres. Il publie plusieurs articles dans le quotidien Alger Républicain, réclamant certes la sanction sévère des meurtriers provocateurs qui avaient assassiné 102 Français, mais à l'issue d'une procédure légale régulière. Et surtout, il dénonce sans réserve les massacres massifs et aveugles de milliers d'Algériens innocents. Il réclame aussi la libération immédiate de Fehrat Abbas, dont tout le monde savait qu'il avait toujours cantonné son action dans le cadre de la légalité. Henri Aboulker estimait que la défense des innocents devait primer toute considération politique.

Le communiqué du Gouvernement Général le 10 mai illustre la manière dont les autorités de l'époque ont présenté ces événements :

Dans ses Mémoires de guerre, Charles de Gaulle chef du gouvernement à l'époque des faits, écrit en tout et pour tout :

Houari Boumediene, le futur président algérien a écrit :

Kateb Yacine, écrivain algérien, alors lycéen à Sétif, écrit :

Il fut aussi un témoin oculaire des événements de Sétif, il écrit :

Albert Camus dans le journal Combat des 13 au 23 mai^[16] demande qu'on applique aux Algériens (il dit : «Le peuple arabe») les «principes démocratiques que nous réclamons pour nous-mêmes». Il affirme qu’il y a crise — et non de simples incidents — que «le peuple arabe existe», qu’il «n’est pas inférieur sinon par les conditions où il se trouve». Plus encore, il proclame que «l’Algérie est à conquérir une seconde fois».

Le nombre des victimes

Le nombre de victimes « européennes » est à peu près admis^[17] et s'élève officiellement à 102 morts et 110 blessés (Rapport officiel de la commission Tubert de 1945).

Du côté musulman, les chiffres du nombre de victimes sont actuellement source de nombreuses polémiques, notamment en Algérie où la version officielle retient le nombre de 45 000 morts qui correspond à l'estimation de l'armée américaine alors présente en Algérie.

Une enquête demandée par le gouverneur général Yves Chataigneau comparant le nombre de cartes d'alimentation avant et après les événements conclut à moins de 1000 victimes^[18]. Le gouverneur général de l'Algérie fixa par la suite le nombre des musulmans tués à 1 165 et 14 soldats^[7], 4 500 arrestations, 89 condamnations à mort dont 22 exécutées^[14], chiffres qui seront pris pour officiels. Le général Duval déclarait pour la commission Tubert de 1945 que « Les troupes ont pu tuer 500 à 600 indigènes », mais les militaires évoquaient déjà à l'époque le chiffre de 6 000 à 8 000 victimes. Habib affirme que le ministre des Affaires étrangères, Georges Bidault, aurait parlé de 20 000 tués, sans préciser sa source^[7].

Par la suite, André Prenant, géographe spécialiste de la démographie algérienne, se rendant sur les lieux en 1948, fixe le nombre de victimes à 20 000. Certains historiens ont par la suite parlé de 2000 (Charles-Robert Âgeron) et 6 000 morts(Robert Avron) . Le professeur Henri Aboulker (père de José Aboulker, cité précédemment), avait à l'époque estimé le bilan proche de 30 000 morts.

Le consul général américain à Alger de l'époque a établi le nombre de victimes indigènes par la répression de l'armée à 45000^[15]. Ce chiffre sera repris par les milieux nationalistes puis par le gouvernement algérien qui, commémorant ces massacres chaque année, parle des « 45 000 morts des massacres de Sétif». Récemment, Bélaïd Abdessalam, ancien premier ministre algérien, déclarait dans El-Khabar Hebdo que le chiffre de 45 000 a été choisi à des fins de propagande. Le Président Bouteflika affirme que les massacres ont fait plusieurs dizaines de milliers de morts sans qu'on puisse en préciser le nombre exact, "même si notre histoire officielle retient le nombre de 45 000 morts". Les chercheurs Rachid Messli et Abbas Aroua, du Centre de recherche historique et de documentation sur l’Algérie, déclaraient le 9 avril 2005 que « la plupart des historiens s’entendent sur le fait que 45 000 est un chiffre exagéré. Il serait plus réaliste de penser que le bilan humain se situe entre 8 000 et 10 000 morts »^[19].

Le général français Tubert qui a rédigé un rapport après les massacres, parle de 15 000 tués dans les populations musulmanes. (Source: Courrière Yves, Les fils de la Toussaint, Fayard, Paris, 1968. Histoire de l'Algérie coloniale, Benjamin Stora, La découverte 1830-1954 p.91)

Selon l’historienne Annie Rey-Goldzeiguer, « la seule affirmation possible, c’est que le chiffre dépasse le centuple des pertes européennes et que reste, dans les mémoires de tous, le souvenir d’un massacre qui a marqué cette génération », et l'historien Mohammed Harbi d'ajouter : « En attendant des recherches impartiales , convenons avec Annie Rey-Goldzeiguer que, pour les 102 morts européens, il y eut des milliers de morts algériens »^[17].

Conséquences

Le général Duval, en charge du rétablissement de l'ordre, dit à cette occasion au gouvernement colonial : « Je vous donne la paix pour dix ans, à vous de vous en servir pour réconcilier les deux communautés. Une politique constructive est nécessaire pour rétablir la paix et la confiance. »^[17][20]. Ces propos se vérifieront puisque, 9 ans plus tard, l'insurrection de la Toussaint 1954 marquera le début de la Guerre d'Algérie.

De nombreux historiens pensent que ces événements marquent le véritable début de la guerre d'Algérie. Pour de nombreux militants nationalistes comme Lakhdar Bentobbal, futur cadre du FLN, le massacre symbolise la prise de conscience que la lutte armée reste la seule solution. C'est à la suite des événements du 8 mai que Krim Belkacem, l’un des six fondateurs « historiques » du FLN, décide de partir au maquis. En 1947, le PPA crée l'Organisation spéciale (OS), une branche armée, dirigée par Aït-Ahmed puis par Ben Bella.

Reconnaissance de la responsabilité française

Il faut attendre le 27février2005 pour que, lors d'une visite à Sétif, Hubert Colin de Verdière, ambassadeur de France à Alger, qualifie^[21] les « massacres du 8 mai 1945 » de « tragédie inexcusable ». Cet événement constitue la première reconnaissance officielle de sa responsabilité par la République française.

en we stellen vast dat men deze slachtingen in "minder beschaafde" gebieden veel beter kent dan hier in ons eigen Fort Europa:

8 mai 1945 : Les massacres français de Sétif & Guelma en Algérie

(source : UGTG 08/05/09)

La France commérera le 8 mai 1945 la victoire des Alliés sur le régime Nazie. BRAVO.. . Mais nous en tant que peuple colonisé ne devons pas oublier que ce même jour le 8 mai 1945, la France réprimait sauvagement une manifestation du peuple algérien pour l’indépendance de l’Algérie, qui fit près de 47000 morts et 100000 blessés. Les parents algériens des ces victimes qui avaient largement participé à la libération de la France recevaient en récompense l’assassinat de leurs frères, fils et pères. Nous n’avons pas à nous en étonner car le système colonial français réprime et tue ceux qui expriment leur dignité en exigeant que cesse son occupation.Nous devons avoir, ce 8 mais 1945, une pensée profonde pour toutes les victimes du colonialisme français. Nous devons aussi poursuivre, de manière résolue les luttes à tous les niveaux possibles afin d’en finir avec l’Administration Coloniale. C’est le chemin de cette dignité à prendre et qu’on tente chaque jour de nous enlever.N’oublions pas non plus que le 7 mai 1954, les Forces Populaires Vietnamiennes sous le Commandement du Général GIAP infligeaient aux troupes Françaises la cinglante défaite de Dien Bien Phu permettant aux vietnamiens d’accéder à l’indépendance de leur pays.

Que vive les luttes contre le colonialisme, dans les dernières colonies de la France !!

Alain MICHEL
Militant anticolonialiste Guyanais

Jour de liesse ? Fête de la libération ? Pas pour tout le monde…

Le 8 mai 1945 signifie la fin du nazisme. Il correspond aussi à l’un des moments les plus sanglants de l’histoire nationale. La répression colonialiste venait d’y faire ses premiers accrocs face à une population farouchement déterminée à se promouvoir aux nobles idéaux de paix et d’indépendance.

Faim, famine, chômage et misère semblaient résumer la condition sociale de la population musulmane algérienne colonisée par la France, population surtout agricole souvent déplacée car les colons s’étaient saisis des meilleures terres, et de plus dans une période de guerre, de sécheresse et d’invasion de criquets. « Des hommes souffrent de la faim et demandent la justice… Leur faim est injuste. » écrivait Albert Camus début 1945 dans Combat.

Le 8 mai 1945 fut un mardi pas comme les autres en Algérie. Les gens massacrés ne l’étaient pas pour diversité d’avis, mais à cause d’un idéal. La liberté. Ailleurs, il fut célébré dans les interstices de la capitulation de l’état-major allemand. Ce fut la fin d’une guerre. La Seconde Guerre mondiale. Cela pour les Européens. Mais pour d’autres, en Algérie, à Sétif, Guelma, Kherrata, Constantine et un peu partout, ce fut la fête dans l’atrocité d’une colonisation et d’un impérialisme qui ne venait en ce 8 mai qu’annoncer le plan de redressement des volontés farouches et éprises de ce saut libertaire.

Sétif, mardi 8 mai 1945

Dès 8 heures du matin, une foule estimée aux environs de 10.000 personnes était rassemblée devant la mosquée de la gare. Puis elle entamait son élan rue des Etats-Unis pour se diriger vers le centre-ville, rue Georges Clémenceau… Pacifiques, dépités et désarmés, les paisibles manifestants scandaient des slogans de paix et de liberté. « Indépendance », « Libérez Messali Hadj », « L’Algérie est à nous ». Ils s’étaient donnés pour consigne de faire sortir pour la première fois le drapeau algérien. La riposte fut sanglante.

Pourtant, profitant du jour du marché hebdomadaire, ce 8 mai 1945, les organisateurs avaient rappelé aux paysans venus des villages de déposer tout ce qui pouvait être une arme (couteau, hâche, faux…). Derrière les drapeaux des alliés, les jeunes scouts étaient au premier rang suivis des porteurs de la gerbe de fleurs, et les militants suivaient juste derrière pour éviter tout débordement de la masse paysanne.

A la vue d’un drapeau algérien, qui avait été déployé en cours de route, les policiers avaient jailli du barrage et avaient attaqué la foule pour s’emparer du drapeau. Un militant avait expliqué que le drapeau étant sacré, il est impossible de le remiser une fois sorti. Le maire socialiste de la ville supplie de ne pas tirer. Mais c’est à ce moment que tout dérape quand un inspecteur tire, tue le porte drapeau et deux coups de feu en soutien partent du café de France. Dans la panique provoquée par les premiers coups de feu, à d’autres fenêtres des Européens tirent à leur tour sur la foule.

On a tiré sur un jeune « scout ». Ce jeune « scout » fut le premier martyr de ces incidents : Saâl Bouzid, 22 ans, venait par son souffle d’indiquer sur la voie du sacrifice la voie de la liberté. K. Z., âgé alors de 16 ans, affirme non sans amertume à ce propos : « Il gisait mourant par-devant le terrain qui sert actuellement d’assiette foncière au siège de la wilaya. Nous l’avons transporté jusqu’au docteur Mostefaï… et puis… » L’ émotion l’étouffe et l’empêche de continuer…

Bien que la panique ait gagné l’ensemble des manifestants, un militant avait sonné le clairon pour que la gerbe de fleurs soit déposée. Cela se passait à 10 heures du matin. Le car de la gendarmerie ayant eu du retard était arrivé en fonçant en direction des manifestants fauchant les présents.

Surgit alors la préparation du massacre des Algériens. Une milice d’Européens est formée à qui on donne des armes ; l’armée, la police et la gendarmerie sont déployées…

Le 9 mai, à Sétif, ce sont 35 Algériens qui ont été abattus parce qu’ils ne savaient pas qu’un couvre feu avait été établi. Le rapport du commissaire divisionnaire, M. Bergé, expliquait que chaque mouvement jugé suspect provoquait le tir : « les musulmans ne peuvent circuler sauf s’ils portent un brassard blanc délivré par les autorités et justifications d’un emploi dans un service public. »

Guelma, mardi 8 mai 1945

A Guelma, à 16 heures, un rassemblement s’était organisé hors de la ville. Les militants des Amis du Manifeste et de la Liberté (AML) attendaient, en fait, les instructions venant de Annaba. A 17 heures le cortège s’était ébranlé avec les pancartes célébrant la victoire des alliés ainsi que leurs drapeaux entourant un drapeau algérien. Arrivé à l’actuelle rue du 8 mai, le cortège avait été arrêté par le sous préfet Achiary. Il ne restait plus que 500 mètres pour atteindre le monument aux morts.

Le sous préfet, Achiary – futur chef de l’OAS créé à Madrid en 1961 -, hors de lui avait intimé l’ordre de jeter les pancartes, drapeaux et banderoles. Un socialiste nommé Fauqueux avait râlé auprès du sous préfet : « Monsieur le sous préfet est ce qu’il y a ici la France ou pas ? ». C’est alors, comme un coup de fouet, Achiary saisit le revolver dont il s’est armé, entre dans la foule droit sur le porte drapeau et tire. Son escorte ouvre le feu sur le cortège qui s’enfuit, découvrant dans son reflux le corps du jeune Boumaza. A Guelma ce jour-là il y a déjà 4 Algériens tués, mais aucun Européen.

Le 9 mai, à Guelma, la milice dirigée par Achiary avait tenu sa première séance au cours de laquelle l’adjoint Garrivet proposait : « Nous allons étudier la liste des personnes à juger. Commençons par nos anciens élèves ». Une perquisition au local des AML a permis de saisir les listes nominatives des responsables et militants, tous considérés comme suspects, qui seront incarcérés, souvent torturés, et exécutés par fournées entières.

Kherrata, mardi 8 mai 1945

C’est aussi mardi jour de marché, il n’y a pas de défilé prévu pour le 8 mai et en fin de matinée on apprend les tueries policières de Sétif. Les nouvelles se répandent vite parmi la population de Kherrata. Les Européens prennent peur, l’administrateur colonial leur distribue des armes et ils se planquent dans une forteresse. Tandis qu’on donne l’ordre au crieur public d’annoncer le couvre-feu, celui-ci au contraire parcourt tous les villages à l’entour en appelant la population musulmane à se rassembler à Kherrata.

Ce sont 10.000 personnes qui vont arriver durant la nuit à Kherrata. Dès l’aube du 9 mai, une grande agitation règne au centre de Kherrata grouillant de monde. Les Musulmans sachant que les Européens étaient armés, et prêts à les tuer, se sont rassemblés pour envisager comment se défendre. Certains ont coupé les lignes téléphoniques, et d’autres ont cherché des armes au tribunal et dans trois maisons, qui furent incendiées. L’administrateur colonial et le juge de paix furent tués. Les 500 Européens qui étaient dans la forteresse tirèrent alors sur la foule déchaînée qui traversait le village avec des drapeaux algériens, tandis qu’on entendait les “you-you” des femmes.

Même s’ils avaient une grande conscience révolutionnaire, beaucoup parmi les insurgés algériens ne savaient pas quoi faire. Pour savoir comment réagir, ils se sont alors rassemblés dans la montagne à Bouhoukal, mais l’armée française était déjà en marche. Le peu de monde qui avait des fusils se mit en groupes dans les gorges et à l’entrée de Kherrata pour retarder l’arrivée des gendarmes et des troupes. Mais dans cette révolte, qui allait vite être étouffée par l’armée, il n’y eu en tout et pour tout sur ce secteur que 10 morts et 4 blessés parmi les militaires et les Européens.

Vers midi, les automitrailleuses de l’armée française se mettent à tirer de loin sur les populations de Kherrata et des villages avoisinants, suivi de près par les tirs impressionnants sur les crêtes du bateau-croiseur Duguay-Trouin, et l’après-midi c’est l’aviation qui bombardait les environs. Tout cela fit que plusieurs milliers d’Algériens furent massacrés. Vers 10 heures du soir, la légion étrangère franchissait les gorges et arrivait au village complètement vidé de ses habitants musulmans.

Un des plus atroces massacres coloniaux de la part de la France

Suite aux assassinats d’Algériens à Sétif et à Guelma, des groupes d’indigènes avaient, dans leur repli, riposté en tuant des Européens. La réponse française à la colère des Algériens ne s’était, en tout cas, pas fait attendre en mobilisant toutes les forces de police, de gendarmerie, de l’armée et même en recrutant des miliciens, qui ne se gênent pas de fusiller des Algériens de tous âges et sans défense.

De Sétif, la répression sanglante s’est généralisée. Elle allait toucher tout le pays durant tout le mois de mai. L’Algérie s’embrasait sous les feux brûlants du printemps 1945. Le général Weiss, chef de la cinquième région aérienne, avait ordonné le 13 mai le bombardement de tous rassemblements des indigènes sur les routes et à proximité des villages.

Kateb Yacine, écrivain algérien, alors lycéen à Sétif, écrit : « C’est en 1945 que mon humanitarisme fut confronté pour la première fois au plus atroce des spectacles. J’avais vingt ans. Le choc que je ressentis devant l’impitoyable boucherie qui provoqua la mort de plusieurs milliers de musulmans, je ne l’ai jamais oublié. Là se cimente mon nationalisme. » « Je témoigne que la manifestation du 8 mai était pacifique. En organisant une manifestation qui se voulait pacifique, on a été pris par surprise. Les dirigeants n’avaient pas prévu de réactions. Cela s’est terminé par des dizaines de milliers de victimes. À Guelma, ma mère a perdu la mémoire… On voyait des cadavres partout, dans toutes les rues. La répression était aveugle ; c’était un grand massacre. »

Dans les localités environnantes à Sétif, Ras El Ma, Beni Azziz, El Eulma, des douars entiers furent décimés, des dechras et des familles furent brûlées vives. On raconte le martyre de la famille Kacem. Korrichi, son fils Mohamed et son frère Nouari furent torturés et tués à bout portant… Les légionnaires prenaient les nourrissons par les pieds, les faisaient tournoyer et les jetaient contre les parois de pierre où leurs chairs s’éparpillaient sur les rochers…

L’armée française avait planifié l’extermination de milliers d’Algériens. Pour mettre à exécution leur dessein les soldats français avaient procédé au regroupement de toutes les populations avoisinant les côtes-est de Béjaïa à Bordj Mira en passant par Darguina, Souk El-Tenine et Aokas. Toutes les populations de ces régions étaient forcées de se regrouper sur les plages de Melbou. L’occupant n’avait en tête que la liquidation physique de tout ce beau monde.

Dès lors, des camions de type GMC continuaient à charger toute personne qui se trouvait sur leur passage. Le convoi prenait la direction de Kherrata. Les habitants de cette autre ville historique n’allaient pas échapper à l’embarquement qui les menait avec leurs autres concitoyens de Sétif, vers le camion de la mort. Les milliers d’Algériens furent déchargés depuis les bennes des camions au fond des gorges de Kherrata. L’horreur n’était pas terminée pour ces pauvres « bougnouls » comme aimaient les surnommer les colons français. Des hélicoptères dénommés « Bananes » survolaient les lieux du massacre pour achever les blessés. Une véritable boucherie humaine allait permettre, plus tard, aux oiseaux charognards d’investir les lieux.

Avec la venue de l’été, la chaleur monte… et l’odeur de la mort. Vers Guelma, faute de les avoir tous enterrés assez profond ou brûlés, trop de cadavres ont été jetés dans un fossé, à peine recouverts d’une pelletée de terre. Les débris humains sont transportés par camion. Le transport est effectué avec l’aide de la gendarmerie de Guelma pendant la nuit. C’est ainsi que les restes des 500 musulmans ont été amenés au lieu dit “fontaine chaude” et brûlés dans un four à chaux avec des branches d’oliviers.

Alors que l’on sait que ce sont en tout 102 Européens ou militaires qui ont été tués, et 110 blessés, à ce moment-là, en riposte aux tueries des autorités françaises, malgré un minutieux travail de recherches, il est

13-05-2009 om 23:15 geschreven door Vorser-Raadgever  

Veilig surfen

Diagnostische pagina voor www.acierliege.be

Wat is de huidige status van www.acierliege.be?

Deze site is als verdacht aangemerkt - het bezoeken van deze site kan uw computer beschadigen.

Een deel van deze site is in de afgelopen 90 dagen 4 keer aangemerkt wegens verdachte activiteiten.

Wat is er gebeurd toen Google deze site bezocht?

Van de 193 pagina's die we in de afgelopen 90 dagen op de site hebben getest, hebben 48 pagina('s) zonder de toestemming van de gebruiker schadelijke software gedownload en geïnstalleerd. De vorige keer dat Google deze site bezocht, was op 2009-05-12. De vorige keer dat verdachte inhoud op deze site werd aangetroffen, was op 2009-05-10.

Malicious software includes 70 trojan(s), 1 scripting exploit(s). Successful infection resulted in an average of 2 new process(es) on the target machine.

Schadelijke software wordt op 7 domein(en) gehost, waaronder cakpapaz.cn/, hayboxiw.cn/, rifnasax.cn/.

7 domein(en) lijken te functioneren als tussenschakels voor het verspreiden van malware naar bezoekers van deze site, waaronder teyrebuf.cn/, bestfindahome.cn/, thehugetitstop.cn/.

This site was hosted on 1 network(s) including AS9031 (INTICONET).

Heeft deze site gefungeerd als een tussenschakel en geleid tot verdere verspreiding van malware?

Het lijkt erop dat www.acierliege.be in de afgelopen 90 dagen niet heeft gefunctioneerd als tussenschakel voor de infectie van sites.

Heeft deze site malware gehost?

Nee, deze site heeft in de afgelopen 90 dagen geen schadelijke software gehost.

Hoe is dit gebeurd?

In bepaalde gevallen kunnen derden schadelijke codering toevoegen aan echte sites, waarna wij deze waarschuwing weergeven.

Volgende stappen:

• Terug naar de vorige pagina.
• 
  

12-05-2009 om 23:14 geschreven door Vorser-Raadgever  

12-05-2009 om 23:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

Concerns white phosphorus used in Afghan battle

AP – Haji Barkat Ullah speaks with her daugther Frishta 7, who was wounded in coalition airstrike on Monday …

By JASON STRAZIUSO and RAHIM FAIEZ, Associated Press Writers Jason Straziuso And Rahim Faiez, Associated Press Writers – Sun May 10, 6:08 pm ET

KABUL – Doctors voiced concern over "unusual" burns on Afghan villagers wounded in an already controversial U.S.-Taliban battle, and the country's top human rights groups said Sunday it is investigating the possibility white phosphorus was used.

The American military denied using the incendiary in the battle in Farah province — which President Hamid Karzai has said killed 125 to 130 civilians — but left open the possibility that Taliban militants did. The U.S. says Taliban fighters have used white phosphorus, a spontaneously flammable material that leaves severe chemical burns on flesh, at least four times the last two years.

Using white phosphorus to illuminate a target or create smoke is considered legitimate under international law, but rights groups say its use over populated areas can indiscriminately burn civilians and constitutes a war crime.

Afghan doctors told The Associated Press they have treated at least 14 patients with severe burns the doctors have never seen before. The villagers were wounded during last Monday's battle in Farah province.

Allegations that white phosphorus or another chemical may have been used threatens to deepen the controversy over what Afghan officials say could be the worst case of civilian deaths since the 2001 U.S. invasion that ousted the Taliban regime.

In Kabul on Sunday, hundreds of people marched near Kabul University to protest the U.S. military's role in the deaths. Protesters carried signs denouncing the U.S. and chanted anti-American slogans.

The incident in Farah drew the condemnation of Karzai, who called for an end to airstrikes. The U.S. has said militants kept villagers captive in hopes they would die in the fighting, creating a civilian casualties controversy.

However, President Barack Obama's national security adviser said Sunday the United States would not end airstrikes. Retired Gen. James Jones refused to rule out any action because "we can't fight with one hand tied behind our back."

Along with Afghan and U.S. investigations into the battle, the Afghan Independent Human Rights Commission has been looking into concerns that white phosphorus may have been used after strange burns were reported. Nader Nadery, a commissioner in the leading rights organization, said more investigation was needed.

"Our teams have met with patients," Nadery told AP. "They are investigating the cause of the injuries and the use of white phosphorus."

White phosphorus is a spontaneously flammable material that can cause painful chemical burns. It is used to mark targets, create smoke screens or as a weapon, and can be delivered by shells, flares or hand grenades, according to GlobalSecurity.org.

Human rights groups denounce its use for the severe burns it causes, though it is not banned by any treaty to which the United States is a signatory.

The U.S. military used white phosphorus in the battle of Fallujah in Iraq in November 2004. Israel's military used it in January against Hamas targets in Gaza.

Col. Greg Julian, the top U.S. military spokesman in Afghanistan, said the U.S. did not use white phosphorus as a weapon in last week's battle. The U.S. does use white phosphorous to illuminate the night sky, he said.

Julian noted that military officials believe that Taliban militants have used white phosphorus at least four times in Afghanistan in the past two years. "I don't know if they (militants) had it out there or not, but it's not out of the question," he said.

A spokesman for the Taliban could not be reached for comment Sunday.

The U.S. military on Saturday said that Afghan doctors in Farah told American officials the injuries seen in wounded Afghans from two villages in the province's Bala Baluk district could have resulted from hand grenades or exploding propane tanks.

Dr. Mohammad Aref Jalali, the head of the burn unit at the Herat Regional Hospital in western Afghanistan who has treated five patients wounded in the battle, described the burns as "unusual."

"I think it's the result of a chemical used in a bomb, but I'm not sure what kind of chemical. But if it was a result of a burning house — from petrol or gas cylinders — that kind of burn would look different," he said.

Gul Ahmad Ayubi, the deputy head of Farah's health department, said the province's main hospital had received 14 patients after the battle, all with burn wounds. Five patients were sent to Herat.

"There has been other airstrikes in Farah in the past. We had injuries from those battles, but this is the first time we have seen such burns on the bodies. I'm not sure what kind of bomb it was," he said.

U.N. human rights investigators have also seen "extensive" burn wounds on victims and have raised questions about how the injuries were caused, said a U.N. official who asked not to be identified talking about internal deliberations. The U.N. has reached no conclusions about whether any chemical weapons may have been used, the official said.

Afghan officials say up to 147 people may have died in the battle in Farah, though the U.S. says that number is exaggerated.

The investigation into the Farah battle coincides with an appeal by Human Rights Watch for NATO forces to release results of an investigation into a March 14 incident in which an 8-year-old Afghan girl was burned by white phosphorus munitions in Kapisa province.

The New York-based group said Saturday that white phosphorus "causes horrendous burns and should not be used in civilian areas."

In the latest violence, a double suicide bomb attack killed seven people and wounded 20 in southern Afghanistan on Sunday. The majority of casualties were police and army units responding to the initial attack, said Dawood Ahmadi, the governor's spokesman.

A roadside bomb in eastern Nangarhar province killed eight construction workers traveling on a rural road on their way to build a checkpoint for the country's border police, an official said, while a truck driver and two assistants died in a roadside bomb blast in Zabul province while transporting goods to a U.S. base, police said.

Taliban militants have increased their attacks the last three years as the country's insurgency has turned increasingly bloody. President Barack Obama is sending 21,000 additional U.S. troops to the country to bolster the record 38,000 American forces already in the country.

11-05-2009 om 22:49 geschreven door Vorser-Raadgever  

		Search
home | recruitment | your right to information | crimes | contacts | ask the met | news | local info | about the met | young people | sitemap

New campaign to urge Londoners to report suspicious activity

Don't rely on others. If you supect it report it.

Londoners are being asked to trust their instincts and report suspicious behaviour to help combat terrorist activity.

Just one piece of information could be vital in helping disrupt terrorist planning and, in turn, save lives.

This national publicity campaign across England and Wales raises awareness of the Anti-Terrorist Hotline and gives the public examples of suspicious activity and behaviour. The public are encouraged to trust their instincts and report anything confidentially to the Anti-Terrorist Hotline, where specialist officers will take their call.

This campaign utilises London specific media: radio and press, posters at tube and rail stations.
As part of the national campaign there will also be national press and national commercial radio advertising, large outdoor posters and advertising on the rears of buses. To ensure the campaign reaches minority communities, there will also be advertising in minority media press titles.

Press advertising will appear in national newspapers and on main commercial radio stations. In London, this includes the Evening Standard, Magic, Heart, Total LBC, Smooth and Capital FM.

The press ads seek to raise awareness of some of the items/activities which may be needed by, or be of use to, terrorists. It asks the public to consider whether they have seen any activity connected with them which may have made them suspicious.

Radio advertising has been devised to complement the press ads and reiterates how any piece of information could prove vital and asking the public to call the confidential Anti-Terrorist Hotline on 0800 789 321.

• Read the press release for this campaign

Counter Terrorism posters

Please click on the posters below to view the full size visuals.

Poster - "chemicals" [ PDF - 246 KB]

Poster - "CCTV" [ PDF - 269 KB]

Poster [ PDF - 523 KB]

Postcard [ PDF - 148 KB]

Radio advert

• "Don't rely on others. If you supect it report it" Radio advert [MP3 format - 782KB]

Related Links

• Anti-Terrorist hotline
• Counter Terrorism

P U L S E

Aldous Huxley: The Ultimate Revolution

with 5 comments

10-05-2009 om 23:01 geschreven door Vorser-Raadgever  

Achille Chavée

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Achille Chavée (Charleroi, 6 juni 1906 - La Hestre, 4 december 1969) was een Belgisch aforist en dichter en Henegouws en Waals surrealistisch figuur.

[bewerken] Biografie

Chavée was afkomstig uit een katholieke familie die zich in 1922 in La Louvière vestigde. Hij studeert rechten in Brussel en schrijft zich in 1930 in aan de balie van Bergen. In 1927 engageert hij zich op politiek vlak en sticht met Walter Thibaut de Union fédéraliste wallonne, die ijvert voor de culturele en politieke autonomie van Wallonië. Hij is ook medestichter van het tijdschrift La Bataille wallonne dat in 1929 verschijnt. Na de grote stakingen die begonnen waren in de Borinage en het Centre en die zich uitbreidden over het volledige Waalse industriebekken in 1932, neemt hij de verdediging op van de arbeiders en de mijnwerkers.

Op 29 maart 1934 richt Chavée in La Louvière, bij Albert Ludé, de latere chemicus, samen met de bibliothecaris André Lorent en de onderwijzer Marcel Parfondry de groep Rupture op, een beweging die vooral gericht is op politiek engagement. De surrealistische Belgische auteur Fernand Dumont wordt spoedig lid. In 1935 publiceert Chavée zijn eerste bundel, Pour cause déterminée, en het eerste (en enige) jaarlijks nummer van het tijdschrift Mauvais temps waar men o.m. de namen terugvindt van André Lorent, Fernand Dumont, Constant Malva en René Magritte. Hetzelfde jaar werkt Chavée mee aan het "Bulletin international du Surréalisme" en is hij mede-ondertekenaar van het "Couteau dans la plaie" die voor het eerst de surrealistische groep van Brussel verenigt, Magritte, Mesens, Paul Nougé, Louis Scutenaire, André Souris met de groep uit Henegouwen. Twee andere bundels van Chavée verschijnen bij de uitgeverij «Rupture», Le Cendrier de chair in 1936 en Une fois pour toutes in 1938.

In 1936 ontmoet Achille Chavée André Breton en Paul Éluard in Parijs en tekent in Brussel mede de uitsluiting van André Souris uit de Belgische groep. Hij vertrekt in november naar Spanje en wordt tot november 1937 lid van de brigade Dombrovski van de Internationale Brigades (officier en later militair auditeur). Terug in België in 1937, maakt hij in 1938 kennis met Pol Bury. Na de ontbinding van "Rupture" einde 1938, richt hij op 1 juli 1939 te Bergen de "Groupe surréaliste en Hainaut" op met Fernand Dumont, Marcel Lefrancq, Armand Simon, Louis Van de Spiegele, en werkt in 1940 mee aan twee nummers van het tijdschrift L'invention collective opgericht door Magritte en Raoul Ubac. Als communistisch weerstander tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt hij door de Gestapo gezocht en gaat in 1941 in de clandestiniteit.

In 1946 ontbindt Chavée de surrealistische groep in Henegouwen en sticht op 19 februari 1947 te Bergenmet Van de Spegele, Marcel Lefrancq en Simon de groep "Haute Nuit", tegen elk dogmatisme en tegen conformisme in de kunst, geloof in de avant-garde. Chavée schrijft: nous avions senti que le surréalisme était devenu une mode, une étiquette dont des tas de gens s'affublaient: il fallait continuer autrement l'aventure. Chavée neemt ook actief deel aan het "Surréalisme révolutionnaire". In 1956 sticht hij de groep "Schéma" en wordt in 1961 lid van het Mouvement populaire wallon. Chavée werkt nog mee aan diverse surrealistische tijdschriften en publiceert in totaal 30 bundels. Tot zijn dood in 1969, moedigt hij vele jonge kunstenaars, schrijvers, beeldhouwers, schilders en fotografen aan.

[bewerken] Bibliografie

• Pour cause déterminée, gedichten, Brussel, René Henriquez, 1935.
• Le cendrier de chair, La Louvière, Cahiers de Rupture, 1936.
• Une fois pour toutes, gedichten, La Louvière, Cahiers de Rupture, 1938.
• La question de confiance, Bergen, Groupe surréaliste en Hainaut, 1940.
• D'ombre et de sang, gedichten, La Louvière, Editions du Boomerang, 1946, en hors texte, un dessin de Pol Bury.
• Ecorces du temps, gedichten. Bergen, Haute Nuit, 1948.
• De neige rouge, gedichten, Bergen, Haute Nuit, 1948.
• Ecrit sur un drapeau qui brûle, gedichten, Bergen, Haute Nuit, 1948.
• Au jour la vie, gedichten, Bergen, Haute Nuit.
• Blason d'amour, gedichten, Bergen, Haute Nuit, 1950.
• Ephémérides, gedichten, Bergen, Haute Nuit, 1951.
• A pierre fendre, gedichten, Bergen, Haute Nuit, 1952.
• Cristal de vivre, gedichten, Mons, Haute Nuit, 1954.
• Entre puce et tigre, gedichten, La Louvière, Editions de Montbliard, 1956.
• Catalogue du seul, gedichten, La Louvière, Editions de Montbliard, 1956.
• Les traces de l'intelligible, gedichten, La Louvière, Editions de Montbliard.
• Quatrains pour Hélène, gedichten, Bergen, Haute Nuit, 1958.
• L'enseignement libre, gedichten, nota's, zinnespelen, aforismen. Bergen, Haute Nuit, 1958.
• Lætare 59, , aforismen, La Louvière, Daily-Bul, 1959.
• Le prix de l'évidence, gedichten, Parijs-Brussel, Bibliothèques Phantomas s.d.
• L'éléphant blanc, La Louvière, Daily-Bul, 1961.
• Poèmes choisis, Brussel-Parijs, Anthologie de l'Audiothèque s.d.
• Tendances nouvelles de la littérature et de l'art dans la région du Centre, in het tijdschrift "Rencontre", La Louvière, Cahiers van et IPEL, n° 1-2, januari-juni 1963.
• Le sablier d'absence, Brussel, Editions Edda s.d.
• Décoctions, La Louvière, Daily-Bul, 1964.
• De vie et de mort naturelles, gedichten, La Louvière, Editions de Montbliard, 1965.
• Adjugé, poèmes, La Louvière, Daily-Bul 1966, Coll. Les poquettes volantes.
• L'agenda d'émeraude, gdeichten, La Louvière, Editions de Montbliard, 1967.
• Ego-Textes d'Achille Chavée, voorafgegaan door een Mélangeur van Pol Bury, gedichten en aforismen (gekozen door André Balthazar), La Louvière, Daily-Bul, 1969.
• Le grand cardiaque, poèmes, La Louvière, Daily-Bul, 1969.
• Au demeurant, aphorismes, La Louvière, Daily-Bul, 1969.

[bewerken] Posthume werken

• Décoctions II - Aphorismes, La Louvière, Daily-Bul, 1974, voor Les amis d'Achille Chavée.
• 7 poèmes de haute négligence, La Louvière, Les amis d'Achille Chavée 1975, illustraties van Armand Simon.
• Petit traité d'agnostisme - Aphorismes, La Louvière, Daily-Bul, 1979.

[bewerken] Over Chavée

• Achille Béchet, Achille Chavée, Doornik, Unimuse, 1968
• Christian Bussy, Anthologie du surréalisme en Belgique, Parijs, Gallimard,1972.
• Alain Dantinne, Achile Chavée, le trafiquant de l'invisible in Textyles n°8, novembre 1991.
• André Miguel, Achille Chavée, Coll. Poètes d'aujourd'hui, 190, Parijs, Editions Pierre Seghers, 1969, 195p.
• Marcel Mariën, L'activité surréaliste en Belgique (1924-1950), Brussel, Lebeer-Hossmann, 1979.
• René Magritte et le surréalisme en Belgique,n Koninklijk Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel, 1982.
• Le mouvement surréaliste à Bruxelles et en Wallonie (1924-1947), Paris, Centre Culturel Wallonie Brussel, 1988.
• Irène Hamoir, Scut, Magritte & C°, Brussel, Koninklijk Musea voor Schone Kunsten van België, 1996, 558 p.
• Marie-Paule Berranger, Achille Chavée, surréaliste dans la révolte, in "Europe", "Les surréalistes belges", n° 912, Parijs, april 2005, p. 132-134.
• Xavier Canonne, Le surréalisme en Belgique, 1924-2000, Mercatorfonds, Brussel, 2006 ISBN 90-6153-659-6; Actes Sud, Parijs, 2007, 352 p ISBN 9782742772094

07-05-2009 om 23:47 geschreven door Vorser-Raadgever  

Commissie voor Openbare Werken, Mobiliteit en Energie Vergadering van 04/11/2008

Vraag om uitleg van mevrouw Sabine Poleyn tot mevrouw Hilde Crevits, Vlaams minister van Openbare Werken, Energie, Leefmilieu en Natuur, over het zelf produceren van elektriciteit door particulieren en bedrijven

De voorzitter: Mevrouw Poleyn heeft het woord.

Mevrouw Sabine Poleyn: Mevrouw de minister, hoewel ik geen lid ben van deze commissie wil ik toch de volgende vraag stellen.

In het streven naar duurzame ontwikkeling is het ontwikkelen van duurzame vormen van energieproductie de laatste jaren in een stroomversnelling gekomen. De duurzame bronnen zoals wind, zon, biomassa en het energie-efficiënt omgaan in WKK-installaties vragen het herdenken van de netten en creëren nieuwe problemen op het distributienet. Dit geldt zeker voor bijvoorbeeld grootschalige windparken.

Steeds vaker worden particulieren of bedrijven zelf producent van elektriciteit. We kennen de PV-systemen, er zijn de windmolenparken, en nu maken ook de kleine windmolens hun opwachting. Die kunnen in theorie op het net worden gezet. Regelmatig blijkt dit praktisch moeilijk haalbaar. Nochtans zal dit de komende jaren steeds vaker voorkomen. Uit alles blijkt dat we naar nieuwe netten moeten evolueren en dat het tijdperk waarin uitsluitend van op enkele grote productiesites voldoende stroom op het net werd gezet, achter ons ligt. Dit creëert nieuwe uitdagingen.

Mevrouw de minister, beschikt u over een overzicht van de regionale knelpunten om elektriciteit op verschillende plaatsen op het laagspanningsnet te brengen? Hoe zult u deze knelpunten aanpakken en de netten beter aanpassen op verschillende leveranciers? Werden alle infrastructurele problemen op de netten reeds opgelost? Wat is de houding van de distributienetbeheerder inzake decentrale productie? Hoe ziet u de uitbouw van de netten in de toekomst? Hoe wilt u problemen vermijden met de continuïteit van het aanbod?

De voorzitter: De heer Decaluwe heeft het woord.

De heer Carl Decaluwe: Op initiatief van collega Rombouts zijn hier destijds heel wat discussies geweest over de aansluitbaarheid van de tuinbouwbedrijven. Ook collega Moerman heeft dat hier al aangekaart. Het is geëindigd met een motie op 5 mei 2008.

Mevrouw de minister, hoe kunnen de distributinetbeheerders (DNB´s) proactief optreden zodat we dit in investeringsplannen kunnen omzetten? Mevrouw de minister, stuurt u hierop aan? De decentrale installaties zijn hier en daar succesvol. Kunnen we een aantal zaken ook niet clusteren om het eenvoudiger te maken?

De ongelijke spreiding van de aansluitingskosten was een knelpunt. Hoe zit het met de solidariteitsmechanismen? Maken die enige kans? Kunnen ze gemodereerd worden ingevoerd? De ongelijke verdeling van de groenestroomcertificaten wordt mee verrekend. Het verschil tussen 450 en de marktwaarde moet door de distributienetbeheerders worden verrekend in de prijzen.

Betreffende een aantal suggesties in verband met mogelijke oplossing vraag ik naar de stand van zaken. Ik weet dat in mijn provincie een aansluiting is geweigerd. Het gaat om een enorm groot dossier. Dergelijke zaken moeten ook met Elia worden besproken. De vraag is of er ook op het niveau van de federale overheid gesprekken over een gezamenlijke aanpak worden gevoerd. De verdeling van de kosten tussen de grote productiecentrales moet in elk geval met Elia worden besproken.

De voorzitter: De heer Martens heeft het woord.

De heer Bart Martens: Mijnheer de voorzitter, ik ben ook benieuwd naar het gevolg dat aan onze resolutie is gegeven. Die resolutie omvat een aantal aanbevelingen om de omschakeling mogelijk te maken naar een net waarin de decentrale productie veel meer wordt ingeschakeld. Een aantal van die gesuggereerde maatregelen zijn ondertussen al door de vorige sprekers aangehaald. Ik denk dan aan de solidarisering van de kosten, aan de groenestroomcertificaten en aan het proactief inspelen op de inschakeling van clusters van decentrale energie in de investeringsplannen van de netbeheerders.

Een belangrijk element dat hier nog niet ter sprake is gekomen, is de door ons voorgestelde modus vivendi tussen de netbeheerders en Elia, de beheerder van het hoogspanningsnet. Die modus vivendi moet tot de meest kostenefficiënte aanpak leiden. Indien het goedkoper is ergens een nieuwe hoogspanningspost te plaatsen waarop clusters van decentrale warmtekrachtkoppelingsinstallaties (WKK-installaties) kunnen worden aangesloten, moet de goedkoopste oplossing worden gevonden.

Mevrouw de minister, hoe staat het met de specifieke aanbeveling om tot een modus vivendi met de hoogspanningsnetbeheerder te komen?

De voorzitter: Minister Crevits heeft het woord.

Minister Hilde Crevits: Mijnheer de voorzitter, deze problematiek is hier al eerder aan bod gekomen. Een tijdje geleden heeft mevrouw Moerman om een oplijsting van alle bestaande problemen gevraagd. Ik verwijs dan ook gedeeltelijk naar het debat dat we toen hebben gevoerd.

Ik wil mevrouw Poleyn eerst even duidelijk maken welke verschillende aansluitingsniveaus er zijn.

Het laagspanningsnet gaat tot 1 kilovolt (kV). Er zijn geen regionale knelpunten gekend. Indien er toch zouden zijn, mag me dat altijd worden gemeld. De grote meerderheid van de decentrale productie-eenheden die op het laagspanningsnet worden aangesloten, zijn kleine tot middelgrote fotovoltaïsche zonnepanelen. Die panelen zijn relatief goed verspreid en leveren niet echt problemen met het net op.

Recent zijn een aantal problemen op het middenspanningsnet, tussen 1 kV en 30kV, vastgesteld. Aangezien de energieprijzen zijn gestegen, hebben de glastuinders massaal voor WKK gekozen om hun serres te verwarmen. Op bepaalde plaatsen heeft dit tot een verzadiging van het net geleid. Hierbij speelt niet enkel de capaciteit van het net een belangrijke rol. De toegevoegde decentrale installaties zorgen voor een stijging van de spanning en van het kortsluitvermogen.

De VREG heeft dit jaar voor het eerst een zestal beroepen behandeld tegen de weigering van een netbeheerder om een WKK-installatie aan te sluiten. Tijdens de behandeling van de vraag om uitleg van mevrouw Moerman waren we nog niet zo ver. Bij de beoordeling van de investeringsplannen van de netbeheerders heeft de VREG bijkomend aandacht geschonken aan de weigeringsgronden. Op basis hiervan zijn een aantal regionale knelpunten op het middenspanningsnet geïdentificeerd.

Het belangrijkste knelpunt ligt in de buurt van de Noorderkempen. In dit gebied is de afname van elektrische energie vrij laag en is de afstand tot de transformatorposten langer dan in verstedelijkte of geïndustrialiseerde gebieden. Er zijn dan ook plannen om de glastuinbouw in Hoogstraten, Rijkevorsel en Loenhout meer te clusteren.

In de regio Mechelen-Lier-Putte doet zich een gelijkaardig probleem voor. De capaciteit van het net is verzadigd en de vragen om de aansluiting van decentrale productie kunnen helemaal niet meer worden beantwoord zonder versterking van het net.

Het volstaat uiteraard niet problemen te identificeren en klachten te behandelen. We moeten een manier zoeken om structurele oplossingen te bieden. We moeten hierbij rekening houden met de beleidsdoelstellingen inzake kwalitatieve WKK. Dat moet in orde zijn. Bovendien moeten we de tarieven van de netbeheerders onder controle houden. De heer Decaluwe heeft hier al naar verwezen. We moeten vermijden dat de verrekening van de kosten in een kleinere regio tot een enorme piek leidt.

De VREG, de betrokken netbeheerders en de ondernemers, die ook betrokken partij zijn, voeren momenteel intens overleg om een structurele oplossing voor die knelpunten uit te werken. Samen met de sectororganisaties worden plannen uitgewerkt die tot een economisch verantwoorde oplossing moeten leiden. We moeten ons hierbij op het macro-economisch en niet op het individueel niveau focussen. We moeten geen structurele oplossing voor elke individuele producent uitwerken: we moeten de problemen macro-economisch aanpakken.

Het lijkt me bijzonder moeilijk de netten preventief te versterken om op elke vraag te kunnen ingaan. Indien die investeringen op langere termijn worden afgeschreven, worden ze gesocialiseerd en vallen ze ten laste van alle consumenten in dat gebied. Het is belangrijk alle kosten en baten af te wegen. Dit betekent dat de overheid bij de ontwikkeling van nieuwe elektriciteitsproductiecapaciteit moet nadenken over bepaalde aspecten inzake de ruimtelijke ordening. Er is al naar de verwevenheid van bevoegdheden verwezen. We moeten gebieden kunnen voorbehouden. De geconcentreerde decentrale productie moet daar een plaats kunnen krijgen.

Wat de vierde vraag van mevrouw Poleyn betreft, kan ik melden dat de netbeheerders zich aanvankelijk bijzonder terughoudend hebben opgesteld. De netten zijn niet voor decentrale injecties ontworpen, dat was toen immers nog geen mode. Om die reden zijn al snel technische problemen ontstaan.

Ten gevolge hiervan hebben de netbeheerders binnen de koepelorganisatie Synergrid de technische voorschriften herbekeken. Het gaat om de voorschriften voor de plaatsing van decentrale productie-installaties parallel met het distributienet. Voor ze worden gepubliceerd, worden die voorschriften voor nazicht aan de VREG overgemaakt. De VREG moet met alle betrokken partijen overleggen. De toegang tot het net moet zoveel mogelijk worden vergemakkelijkt. Bovendien moeten, waar mogelijk, de Europese standaarden worden gehandhaafd. We moeten dit organiseren op een manier die we op het niveau van de Europese overheid kunnen verdedigen. De netbeheerders willen de aansluitbaarheid van meer installaties door middel van betere voorschriften garanderen. De VFEG is het eens met dit principe. Er lopen evenwel nog discussies over een aantal praktische toepassingsmodaliteiten. Ik stel in elk geval een kentering ten goede vast. De netbeheerders proberen proactief oplossingen voor de vastgestelde knelpunten te vinden. We hebben al een hele weg afgelegd. De houding van de netbeheerders is nu gericht op het oplossen van problemen. Daarna kunnen structurele oplossingen tot stand komen.

Het is uiteraard de bedoeling de netten beter te benutten. We moeten produceren op de plaatsen waar en de ogenblikken waarop er wordt verbruikt. Om dit te kunnen organiseren, moet er meer worden gemeten en moeten allerlei zaken beter worden geregeld. Een denkspoor dat op dit vlak circuleert, betreft de zogenaamde smart grids.

Het onderzoek naar de mogelijkheden en de kosten van smart metering vormen op dit vlak een eerste stap. Smart metering maakt het mogelijk op elk ogenblik na te gaan wat nodig is en wat wordt aangemaakt. Smart metering toont de verbruikte energie op afstand en stuurt alle gegevens door. Bovendien levert dit de verbruiker, de producent en de netbeheerder bijkomende informatie op over de kwaliteit en de spanning van de stroom.

Indien zich storingen voordoen, moet de decentrale productie kunnen worden afgeschakeld. Als er problemen zijn, moet het mogelijk zijn dit van het net te halen. Aan de andere kant moet het ook een bijdrage kunnen leveren aan de ondersteuning van de netten. Men moet ervoor zorgen dat die twee voorwaarden vervuld zijn.

In plaats van manuele regelingen zouden steeds meer automatische regelingen geïntroduceerd moeten worden, onder meer op het vlak van spanningsregeling.

Ik beoog vooral te zeggen dat vandaag effectief gewerkt wordt aan oplossingen, maar dat we blijvend de kosten en baten op een goede manier tegen elkaar moeten afwegen.

Mijnheer Decaluwe, mijnheer Martens, als er aansluitproblemen zijn, wordt natuurlijk altijd de vraag gesteld wie de investeringskost moet dragen. In bepaalde dossiers, zeker wat het dossier Antwerpse Noorderkempen betreft, zien we dat de netversterking en netuitbreiding op het loutere niveau van de distributie niet echt aangewezen is of zelfs onmogelijk zou kunnen zijn. De vermogens die daar aangesloten moeten worden, zouden wel eens zo hoog en talrijk kunnen zijn dat het gewoon economisch en geografisch verstandiger en goedkoper zou zijn om het hoogspanningsnet uit te bouwen, in plaats van alleen maar het middenspanningsnet.

Boven 70 kilovolt zijn de gewesten niet meer bevoegd, maar is de federale overheid bevoegd. Het gewest kan - en dat is bijzonder jammer, mijnheer Martens - Elia geen openbaredienstverplichtingen opleggen. Ik zou dat zeer graag doen, maar dat kan niet. Elia zelf is vandaag veeleer terughoudend om het transmissienet uit te breiden en een nieuwe post aan te leggen, zonder garantie dat er voldoende aansluitingen zijn. We komen dan in het verhaal van de kip en het ei terecht, wat jammer is.

Het gewest, de distributiesector en Elia plegen op dit ogenblik overleg om de zaak te regelen. De vorige vergadering met Elia, Eandis, VREG en de sectororganisatie vond plaats op 23 oktober. We proberen dus tot oplossingen te komen, maar het zou fout zijn om het op het niveau van het distributienet te regelen en alles te verrekenen. Het is beter dat het niveau dat het meest geschikt is om een ingreep te doen, die ingreep ook doet. Ik hoop dat op niet zo lange termijn witte rook uit de schouw kan komen.

Mijnheer Decaluwe, mijnheer Martens, ik denk dat, wat de solidarisering betreft, er niet echt problemen zijn met de aansluitkosten. Wat de groenestroomcertificaten betreft, mijnheer Martens, weet u zeer goed dat er gesprekken lopen om te zoeken naar een solidariseringsmechanisme dat de balans maakt en zorgt voor goede investeringen op de goede plaats, met een maximaal rendement. Op dat punt wordt dus ook gewerkt aan een decretaal initiatief.

De voorzitter: Mevrouw Poleyn heeft het woord.

Mevrouw Sabine Poleyn: Mevrouw de minister, ik dank u voor uw antwoord. Ik ben blij dat het aantal regionale knelpunten beperkt blijft en dat u zoekt naar realistische en haalbare oplossingen.

De voorzitter: Het incident is gesloten.

Welwelwel een duidelijk praktijkvoorbeeld dus.... Intussen vernamen we uit nogal betrouwbare bron dat er bij Eandis ernstig over wordt nagedacht om extra aansluitingskosten aan te rekenen voor de gebruikers van onze befaamde zonnepanelen. Dergelijk initiatief kunnen we alleen maar toejuichen! Het moet eens eindelijk uit zijn dat de begoede kringen verder vegeteren op de kap van de minder fortuinlijke medemensen laat ze d'r ook maar voor opdraaien want dit soort keuzes die door de politici worden gemaakt zonder enig zinnig voorafgaandelijk debat te voeren hebben een hoge prijs. De rijken hebben hier wel voordeel bij maar de anderen zullen er dubbel en dik voor opdraaien. Dus ...reken aan die kosten...

Om ons nu helemaal onpopulair te maken bij de groene paters publiceren we hieronder een artikel uit de Engelse "The independent" :

The Big Question: Does nuclear power now provide the answer to Britain’s energy needs?

By Sarah Arnott

INDEPENDENT GRAPHICS

• enlarge

06-05-2009 om 22:23 geschreven door Vorser-Raadgever  

BESCHERMING TEGEN BEZOEDELING EN ZIEKTEKIEMEN

EINDTIJD -- OVERLEVEN IN DE EINDTIJD

1. Opnieuw aangepast op 5 december 2006

Een krachtig gebed tegen de bezoedeling

2. Wat de bezoedeling van voedsel, dranken, de lucht, de kleding en het beddegoed betreft, raden wij u dringend aan om voor elke maaltijd, en voor elk hapje of drankje, en voor elk tussendoortje, indien mogelijk met alle disgenoten gezamenlijk, het volgende gebed te bidden. Ge kunt het gebed evenens toevoegen aan uw morgengebed en uw avondgebed.

« V. Door uw Almacht, Heer-God, bevrijd al onze spijzen en dranken, de lucht, die wij inademen, benevens onze medicijnen, onze kleding en ons beddegoed, van elke bezoedeling, die ons zou kunnen schaden. R. Amen. V. Dank u, Heer. »

3. Een iets eenvoudiger en een wat kortere vorm is:

« V. Door uw Almacht, Heer-God, bescherm ons tegen elke bezoedeling en ziektekiem, die ons zou kunnen schaden.

R. Amen. V. Dank u, Heer. »

4. Maak verder een kruisteken met en over elk stuk fruit, elke appel, iedere koek, zak patat, iedere kop of glas thee of drank, die gij apart tot u neemt buiten de gewone maaltijden. Bedenk wel, dat volgens de hemelse boodschappen alle wasmiddelen, en alle cosmetica en schoon-heidsproducten vervuild zijn met onder andere geurstoffen, welke zwaar giftig zijn. Ook kleurstoffen zijn gewoonlijk niet gezond.

5. Slechts de almachtige God kan ons beschermen tegen de smerige bezoedelingen, die ons voedsel, ons drinken, onze lucht, de kleding, en het beddegoed, en wat al niet, tegenwoordig vervuilen. Menselijkerwijs gesproken is er nergens anders hulp te verkrijgen.

Verdere maatregelen om gezond te blijven

6. Natuurlijk moet gij er ook voor zorgen, dat gij uw lichaam niet te zwaar belast door te veel en te zwaar te eten. Houdt het bij relatief kleine en lichte maaltijden. Geef de voorkeur aan biologische producten als het gaat. Hoewel ook die producten bezoedeld zijn, is het beter die te gebruiken dan de niet-biologische.

7. Vermijdt vooral alle dranken, die men cola of/en light en/of softdrinks, tweedrank, fruitdrank en dergelijke noemt. Heel vaak worden die gezoet met zoetstoffen, zoals aspartaam (giftig) en sorbitol (geeft vaak diarrhee) en worden reuk-, kleur- en smaakstoffen toegevoegd. Vermijdt die producten. Let vooral op de werking van de lever. Dat is namenlijk het ontgiftingsorgaan van het lichaam. Artisjok (boldocynára) en stinkende gouwe of wrattenkruid (chelidónium) zijn goede ondersteunende preparaten.

8. Versterk het afweersysteem, het immuniteitssysteem, van het mense-lijk lichaam, door dagelijks de geëigende voedingssupplementen tot u te nemen. Neem: Echinácea, Mierikswortel, Oost-Indische-kers (Tropáe-olum), Oregáno, Kattenklauw, Knoflook of Look, Daslook, Venkel, Galgant, Meidoorn, Sint-Janskruid, Bertram (een goed antibioticum, dat ook werkt tegen malariaparasieten en het HIV-virus). Nieuwe plantkundige producten zijn Noni (een echte virusdoder) en Samento (een zeer sterke Kattenklauw, echter wel duur).

9. Gebruik die middelen bij verkoudheid, valling, griep en andere infectieziekten. Maar gebruik die vooral om het immuniteitsstelsel van uw eigen lichaam te versterken, zodat het lichaam infecties gemakkelijker zal kunnen overwinnen.

10. Wees uiterst voorzichtig met synthetische medicijnen, die artsen en specialisten gewoonlijk voorschrijven, vooral met pijnstillers en ontstekingsremmers. Mensen, die lijden aan arthrose en arthritis, moeten daar extra op letten. Bij langdurig gebruik geven die synthetische medicijnen gewoonlijk ernstige bijwerkingen. Ga na of er met natuurlijke middelen uit de fytotherapie (kruidengeneeskunde, vooral die van Sinte Hildegard van Bingen), of de homeopathie, genezing mogelijk is. Met name de geneeswijzen van Sinte Hildegard lijken vreemd in onze dagen, maar men kan er zeker van zijn, dat zij middels hemelse boodschappen rechtstreeks uit de hemel komen.

11. Heel vaak is genezing met natuurlijke middelen mogelijk, waarbij men moet weten, dat men bij natuurlijke middelen meestal meer geduld moet hebben om tot genezing te komen. Bij ontstekingsremmers denke men aan Moerasspirea, Gingko-Biloba, Bambu (bambusan), en MSM. Bij pijnstillers aan MSM (methylsulfonylmethaan, een lichaamseigen stof, tevens antioxydant). Alle problemen met gewrichten worden langzamerhand beter bij het gebruik van glucosamine, samen met chondroïtine, eventueel met vitamine E er bij. Alleen glucosamine vol-staat niet. Glucosamine moet in de vorm van glucosaminesulfaat zijn, anders helpt het niet echt. Neem daar ook MSM bij. Men moet die middelen langdurig gebruiken (jaren), maar het helpt echt. Wij hebben de bewijzen gezien.

12. Let er ook op dat gij voldoende anti-oxydanten en de goede vetzuren, zoals ómega-3, binnenkrijgt. Wij raden iedereen aan om dagelijks te zorgen voor een voldoende portie:

Antioxydanten, zoals Q10 (quinone) en L-Carnitine en MSM.

Omega-3 - let op, van de andere vetzuren omega-6 en omega-9 krijgt men gewoonlijk genoeg binnen met het normale voedsel, echter van omega-3 heeft men gewoonlijk een groot tekort.

Ginseng, bijvoorbeeld Ginsana, een gestandaardiseerde vorm.

Meestal is het aangewezen, als men al ziek is, of zich niet lekker voelt, om van de genoemde anti-oxydanten de dubbele of de driedubbele dosis te nemen van wat er op de verpakking staat.

13. Iedereen, die problemen heeft met het hart, wat dan ook, raden wij aan behalve de producten van Sinte Hildegard van Bingen ook meidoorn te nemen. Gewoonlijk zijn twee capsules per dag, in de morgen en in de avond telkens één, voldoende.

14. Goede middelen om aderverkalking tegen te gaan zijn Vasovin en granaatappelsap, in het Engels pomegranate juice. Vasovin bevat de stoffen uit rode wijn, zonder de alcohol. De granaatappel is al een zeer oud product, bekend om zijn goede eigenschappen. Die stoffen helpen om hart- en vaatziekten te voorkomen.

15. Let op: Wij zijn geen arts, dus wij geven deze adviezen onder het voorbehoud, dat uw geneesheer er geen bezwaren tegen heeft. Gewoonlijk echter zijn al deze voedingssupplementen goed te combineren met eventuele medicijnen van de arts.

Terwijl de voltallige redactie hier massale dosissen stinkende gouwe tot zich neemt om onze leverfuncties weer te optimaliseren wensen we toch jullie verdere aandacht te trekken op een ander palliatieve patiënt namelijk ons noodlijdende Europa en de financiêle crisis.

Je zou zo denken dat er nu toch stilaan een paar lessen zouden worden getrokken uit de crisis...vergeet het dus, beste lezertjes. Een naieve oorwurm zou zo kunnen hopen dat bijvoorbeeld de boekhouding wat nauwkeuriger zou kunnen nagevlooid worden...kwestie van al te grote hebberigheid bij sommigen enigszins te temperen welwelwel lees er dan maar eens volgend documentje van ons aller ABVV er maar eens op na. http://www.abvv.be/CODE/nl/fram016.htm Het gaat over de snode plannen die worden gesmeed door de Europese Commissie. Stel je dan maar even voor dat bedrijven tot 250 werknemers hier te Belgistaanse lande waar de belastingsontduiking al decennia een nationale sport is, zonder al te veel boekhouding zouden kunnen bestaan....

Dat visioen zal veel overeenkomsten vertonen met de Mexicaanse griepverhalen qua catastrofegehalte, of dachten jullie daar anders over? Wie zal er hier uiteindelijk nog belasting betalen? Kwieten en onnozelaars die in loondienst werken of leven van vervangingsinkomens...

Kijk beste lezertjes, wij denken er sterk aan een last-minuteticket te kopen naar Mexico en laten ze daar gerust wat in onze smoel komen niezen want dit lijkt ons tenslotte nog minder riskant dan hier te wachten om leeggezogen te worden door rechtse politici.

05-05-2009 om 21:50 geschreven door Vorser-Raadgever  

Beste Rode Kameraden & Rode Gezellinnen... het tragische uur van de waarheid is aangebroken... De Belgische Sossen zijn niet meer... *KUCH-HOEST-SNOTTERRR* ...& ze zullen er hoogstwaarschijnlijk ook nooit meer zijn... Toch niet met dit verkiezingsprogramma...

Hou dus maar ineens voor uw geestelijk welzijn & voor de goede gang van zaken, uw familieverpakkingen van Xanax, Prozac & uiteraard het noodnummer van uw huisdokter &/of uw psychiater bij de hand... evenals een grote hoeveelheid kleenexen, een paar rollen plee-papier & een paar handige teiltjes... die laatste om op tijd & stond uw opborrellende & spuitend protest aan toe te vertrouwen... want we vrezen dat dit wel eens nodig zou kunnen zijn...

Normaal gezien leveren wij van KITOKOJUNGLE ~Dé enige èchte Fractie der Hangmatsocialisten~ ons ter gelegenheid van de Ronde Van Vlaanderen 2009 over aan een intensief teambuildingsseminarie, volgens de zogenaamde "Methode De Padt"... & Zoals naar goede gewoonte zijn we dan samen met onze respectievelijke echtgenotes & echtgenoten, sommige met hun maîtresse(s) beland op een nogal bescheten bescheiden Domein in de streek van Geraardsbergen, dit à rato van een kleine 6.500€ per persoon & per te volgen seminarie uiteraard... een kleine te verwaarlozen habbekrats dus...

...& Pas op beste fans onzer geschriften, zulks is voor ons dus wel een ware opoffering & pure martelgang, want in tegenstelling tot wat sommigen nu zullen durven denken, doen wij gewoonlijk "De Ronde van Vlaanderen" in de cafés & de éstaminees van Geraardsbergen & omstreken, waarbij we ons dan collectief zowat te pletter & dus compleet in coma zuipen aan wat de plaatselijke biersteker ons in grote getale aan gouden vocht voorzet... Wij noemen zulke rondgangen in onze eigenste "streetslang" ofte jargon "een Cremmeke doen" of eventjes "De Pieter De Crem" gaan uithangen...

Dit jaar echter konden we echter niet anders ~& zeker gezien de noodzaak & vooral gezien de nakende verkiezingen~ dan "het durfplan" van onze aller geliefde Sociavellistische Partij ~u allen bekend als de SP-a~ aan een grondig & vooral een zéér kritisch onderzoek te onderwerpen...

Tenminste dat was toch wel onze bedoeling... Màààrr na nog géén 3 bladzijden van dit onding te hebben gelezen, hadden we al snel door dat dit fameuse plan in feite niet meer is dan een slechte persiflage, vooral een héél slecht afkooksel is, van wat een ècht links programma hoort te zijn... Dit waarachtige wereldvreemde misbaksel & politieke miskleun van jewelste ~want andere hoogstaande & beschaafde woorden konden we na 4 hectische redactievergaderingen daarvoor niet verzinnen~ kon dus enkel & alleen ontspruiten aan perfide & duidelijk zieke breinen, als daar zijn... deze van onze welbekende Oostendse Brulboei Zean-Marie DéDé, ook deze van ene Geert Hoste die we als kunsten- & potsenmaker nog enigszins kunnen begrijpen of zelfs nog eventueel van onze allerbekendste Vlaemsche Bard Eddy Wally ten tijde van zijn grote China-reis... *fàntàstisch-fàntàstisch !!*

Terwijl gans Vlaanderen plots in de verhitte discussie is verwikkeld over het al dan niet oneigenlijke gebruik van detectives in het politieke bedrijf houden wij ons hoofdje erg koel, tenslotte komt de eerste zon eraan & we zouden niet zo graag op een zonneslag willen getrakteerd worden...

Het maakt ons tenslotte ook géén ene zak, laat staan géén ene reet of géén ene moer uit of onze Oostendse brulboei De Decker enen detectief Van Zwam naar de familie De Gucht mocht sturen, om nu eens in hun vuilzakken tussen de uitgezogen kreeftenscharen & oesterschelpen vlijtig naar bewijzen te zoeken van financieel gesjoemel in de affaire van sale & lease-back van een gerechtshof in Bachten de Kupe... Ieder Belg zo zijn hobby denken wij maar & wij de onze...

Maar plots... mogen we dan toch ~eindelijk ook eens~ dank zij die ene "zingende" of is 't "kwelende" detective vernemen dat bepaalde pipo's hiervan wel... *VERDOMD* ...héél rijk kunnen worden... Gegarandeerde rendementen van 10% & méér kunnen we zo reeds meteen stellen... Zoiets hebben wij ~kleine spaarder~ al in eeuwen niet meer op ons schamel spaarboekske weten te verschijnen & hoogstwaarschijnlijk, jullie al evenmin !! Tenzij jullie natuurlijk ooit zo'n wonderbaarlijk IJslands boekske hadden & jullie dus nu aardig geplukt & vrijwel blut zijn...

...& Zo tussen de soep & de patatten krijgen we eveneens informatie over het feit dat het rekenhof deze duistere praktijken van "sales & vul-je-zakken" al méér dan eens tot op de grond heeft afgebroken !! Kijk eens aan... & dat allemaal omdat Jean-Marie Grootsmoel een... *KUCH-HOEST-ROCHEL* ..."octrooionderzoek" heeft gevraagd... Dat laatste gaat dan hoogstwaarschijnlijk over zijn ijspistes die onze Zean-Marie dan overal verhuurt als dolle winterpret...

Wèl... van ons mag elke politieker zo een detectiefje inhuren... Meer zelfs, als we intussen zot geld uitgeven aan subsidies voor zonnepanelen die dan op de koop toe ook nog eens dreigen gestolen te worden... waarom subsidiëren we dan ineens geen tewerkstelling in deze sector & zeker in deze barre crisistijden ?!... Detective is nog geen knelpuntberoep & we "helpen" alweer een paar duizenden werklozen aan "een zinnige job", zeg nu zelf... Dan kunnen we ook nog eens "detectivecheques" uitvinden, zoals de dienstencheques... & natuurlijk is die ganse ongein ook fiscaal aftrekbaar, wàt dacht je !! Nèt zoals die sales & vul-de-zakken...

Zeg nu nog dat we steeds negatieve kritikasters zijn... wat we dus al zeker niet zijn... & weten jullie wat onze onfeibare remedie tegen dat soort hypochondrie is ?!.. Neen ?!... Wel we zullen het jullie verklappen vooraleer de één of andere speurneus na het uitpluizen van onze visa-rekening, het jullie toch vertelt...

Kijk... tussen ons gezegd & gezwegen... Wij zijn... ~naast onze andere hobby : "polletiek"~... *MOEHAHAHA* ...verwoede zoetwatervissers... & zelfs nog zo geen slechte !! Om het maar meteen te zeggen, zelf ben ik ~schrijver van dit nijver schrijfseltje~ zelfs één van de beste Vlaamse vetjes- en vlagzalmvissers die ons klere apeland rijk is... Eén voetbalveld van een living & vervolgens drie achter elkaar ~van door mijn sponsors~ aangebouwde veranda's tsjok- & nokvol bekers waarmee ik de grootste twijfelaars onder jullie zonder probleem kan overtuigen !! Bij mij thuis gaat er zo bijvoorbeeld niemand naar het toilet... Wij doen onze behoefte ~ons gevoeg, voor de Vlaeminghen onder ons~ in één van mijn drie royale wereldbekers met de vermelding: "Wereldkampioen Vlagzalm met de vlieg" - Pervijze 2006, Pervijze 2007 & Pervijze 2008... Het zijn overigens al géén wisselbekers meer.. & Nu gij !! Doen jullie het maar in jullie porseleinen potteke...

...Nu Pas op, beste Ollandse vrienden & hopelijk ook vriendinnen, sinds 16 april moeten wij Vlaeminghen aan de andere kant gaan vissen... want het paaiseizoen is in Vlaanderen begonnen & dat betekent dat ons gecommunautariseerde visbestand op verschillende tijden paait... al naargelang het over enen Vlaamse gestippelde alver gaat, dan wel over enen Waalse gestippelde alver. Dààrom trouwens dat Belgische vissers àltijd intellectuelen zijn. Doodgewoon alleen al om de geregionaliseerde viswetgevingen te begrijpen...

Sommige van onze redactieleden worden in hun dagdagelijks bestaan omstuwd & omgeven door vurige Che-fans & hevige Cuba-aanbidders... Je merkt dit soort dol-dwaze idolatrie dan aan de ~dagelijks~ wisselende T-shirts in alle vormen & maten, die dan de revue passeren... Ook soms zelfs aan de ~obligate~ rode of andere baretten, getooid met sterren & buttons of met andere veelzeggende prullaria met alweer de obligate kop van "El Che"...

Gans de wereld moet intussen zowat steenrijk zijn geworden door het gratis misbruiken ~of is het een commercieel uitmelken & uitbuiten~ van de kop van deze "brave" man...

Nu ja... wij vinden dit ook een sympathieke jongen... maar we zijn vooral héél blij dat hij nooit heeft mogen meemaken wat er van zijn Cubaanse revolutie is geworden. ...& OK, wij weten intussen ook wel dat er nog vele sympathisanten rondlopen van dit Cubaanse experiment & het is hen ook gegund...

Ook ~& misschien zelfs vooral~ in Latijns-Amerika... Van die mensen kunnen wij nog wel begrijpen waarom de vergelijking meestal positief uitvalt... Kijk... als je honger lijdt in Bolivië... & je kunt nergens een dokter vinden... ÈN de scholen zijn onbetaalbaar duur, dan lijkt Cuba inderdaad misschien wel op het èchte proletarische paradijs op aarde...

Minder begrip ~laat staan enige sympatie~ hebben we voor de blinde idolatrie van onze lokale Cuba-fanclub. Je mag die ~toch wel zéér~ naiëve jongens & meisjes ~meestal fanatieke salsadansers~ met àlle redelijke argumenten van de wereld rond de oren slaan... Maar Cuba is & blijft hèt linkse arbeidersparadijs - PUNT... *ZUCHT*

Nou ja... wij gaven het al lang geleden op, om te hopen dat "links" & "kritisch" zo ongeveer een synoniem van elkaar zouden zijn... màààrr helaas-helaas... niets is minder waar... Links blijkt zo bijvoorbeeld ~net zoals in talloze andere zaken~ in hun Cuba-adoratie steke-blind, potdoof, oerdom & bovendien ook nog eens op de koop toe even koppig als een doorsnee steenezel te zijn... But, what's new in this ?!...

Maar wij... wij gaan dat soort discussies al lang zelf niet meer aan, want we worden toch telkens opnieuw versleten daarmee "rechts" in de kaart te spelen... We hebben dus besloten om het even over een andere boeg te gooien... *GRIJNS* ...We laten de Cubanen dus zelf maar aan het woord... Misschien is dàt duidelijker & misschien neemt men dàt voor waar aan...

...& NÉÉN !! ...We hebben het hier niet over de u allen bekende Cubaanse Miami-clans... noch over de veteranen van de varkensbaai... maar we hebben het dus wèl over de Cubanen die heden ten dage beschikken over internet & die dus ook bloggen... Het zijn er misschien wel niet veel, want je moet ginder wèl over zéér goeie papieren beschikken om... 1) aan een PC te geraken... 2) over een werkende internetverbinding te beschikken... & 3) last but not the least... vrij te mogen schrijven !! Allemaal niet minnetjes...

...& Toch zijn er & bestaan er zulke blogs... Ze hebben zelfs een portaalsite, namelijk Desdecuba... Je vindt daar zo onder andere foto's van Cuba...

Via deze link kan je vele Cubaanse blogs terug vinden, samen met hun sympathisanten, waarvan die laatste soms wel in de meest rare hoeken te situeren zijn... zo onder andere resistnet...

Maar goed, zoals door ons reeds gezegd & herhaald... het gaat ons om de Cubanen... & niet over story's "van-horen-zeggen", of "uit-de-juiste-boekskes-geciteerd" !! Hun grote blogicoon is ~& overigens zéér terecht~ Yoani Sanchez die zo haar eigen blog heeft dat dagelijks... dui-zen-den bezoekers krijgt uit alle landen & uit alle hoeken van de wereld !! 't Is overigens een blog dat intussen trouwens in verschillende talen wordt vertaald, waarvan onder andere in het... inderdaad... het Nederlands !!

Dus beste Rooie Kameraden & Gezellinnen... voortaan géén excuus meer dat jullie geen jota van de taal begrijpen !! Als jullie dus op de hoogte willen blijven van het reilen & het zeilen ginder... namelijk "Dé Vreugden & Dé Verwezenlijkingen der Cubaanse revolutie"... *GRIJNS* ...lees dan zo bijvoorbeeld eens zéér aandachtig & vooral héél uitgebreid Generatie Y/Generación Y - Een Nederlandse vertaling van de weblog van Yoani Sánchez vanuit Havana, Cuba... Dit uitstekende blog viel vorig jaar ~2008~ zo bijvoorbeeld verschillende malen in de prijzen, waarvan onder andere als winnaar van de Ortega y Gasset prijs 2008, uitgereikt door de Spaanse krant El País in de categorie Digitale Journalistiek !! Niet zo min zouden we zeggen...

Kijk... hier vinden jullie nu eens alle geniale dingen die zijn ontsproten aan het geniale brein van El Jefe, El Lider Maximo Fidel & zijn dynastieke broer Raoul... 2 broers die blijkbaar zonder enige inspraak ~of wat dan ook~ zo maar het stokje aan mekaar kunnen doorgeven als was het een 4X horden op de Olympische spelen...

Generaciony is razend populair in Latijns-Amerika & ook elders in de wereld... & die eer verdient het ruimschoots !! Lezen & googelen dus !! ...& Vooral dan onze Rooie Dweepers !!

Zij die ons intussen al wat beter kennen, die weten ondertussen dat we niet vaak reklame maken... we zeggen zelden goeie dingen over onze bechaafde & politiek bewuste medemensen, maar hiervoor maken we nu toch eens graag een grote uitzondering !! ...& Zoek zo ook maar eens de andere Cubaanse blogs op... Sommigen zijn eveneens pareltjes !!

Màààr kijk... *GRIJNS* ...Gun ons ~& vooral uzelf~ nu vervolgens ook eens een klein ~of groot~ pleziertje... Zoek nu eens de politieke blogs van Bloggen even op ...& vergelijk !! Jullie zullen ~net zoals wij~ stomverbaasd zijn ~&/of zoals wij bittere tranen wenen bij de simpele vaststelling~ hoe de Westerse Vrijheid synoniem kan zijn... ook wel kan verworden tot een complete ~intellectuele~ lobotomie & vooral... één grote navelstaarderij !! Evenals hoe dictatuur & moeilijke omstandigheden de kwaliteit blijkbaar stimuleert...

Maar we zullen het niet zo bont maken door te zeggen dat dit dan maar het bewijs is dat "linkse dictaturen" beter zouden zijn, dan de huidige democratische vrijheden... Maar ~hélaas hélaas~ velen onder de huidige hersenloze Che-aanbidders zullen dat natuurlijk wèl doen & we wensen hen dan ook héél véél geluk met deze kritische analyse !!

...& Hoe kan het anders, steengoed als we zijn gingen we voor u natuurlijk ook even het world wide web afstruinen op zoek naar wat relevante info...

Om te beginnen vonden we u al een hoop interessant filmmateriaal over onze goeie "brave vrind" Che. Informatie die we u natuurlijk in deze ook niet willen onthouden & kwestie dat u tenminste weet waarover het gaat mocht u met 's mans beeltenis op uw borst lopen te pronken...

Een kleine "bloemlezing"... waarvoor u overigens alvast enkele uurtjes tijd, een makkelijke stoel & een grote pot koffie mag reserveren...

"Che Guevara"
duur : 47:04 minuten
A compelling story of Che Guevara. A must-see documentary for all Che fans.

...

"True story of Che Guevara"
duur : 1:30:20 minuten
A remake documentary about the life of Che Guevara.

...

"che rise and fall"
duur : 59:31 minuten
...

...

Een andere welliswaar in 't Italiaans...

"Che Guevara: 'Hasta La Victoria Siempre' "
duur : 54:23 minuten

Biographical documentary about Ernest Che Guevara. An Italian/Cuban production, directed by Valerio Ferruccio.

...

Na dit kleine filmische intermezzo kijken we nu eens naar wat de rest van de wereld over Cuba weet te vertellen...

...& We beginnen met het recente NBC-news...

...

updated 12:10 a.m. ET April 17, 2009

U.S., Cuban presidents open door

Obama, Raul Castro engage in a surprisingly direct exchange

MEXICO CITY - The new presidents of the United States and Cuba, in a surprisingly direct exchange, appeared to open the door Thursday for negotiations toward a new relationship between the two countries divided by 90 miles of water and 50 years of cold war.

After removing some of the restrictions that lock Americans and their money out of Cuba in what he called a show of good faith, Barack Obama said Thursday that it was up to Havana to take the next step.

Within hours, Raul Castro replied from a summit in Venezuela: "We have sent word to the U.S. government in private and in public that we are willing to discuss everything — human rights, freedom of the press, political prisoners, everything."

That was the boldest and most conciliatory language Castro or his brother Fidel — who handed him the presidency a year ago after falling ill — have used with any U.S. administration since that of Dwight D. Eisenhower in early 1961, when the nations broke off relations. It appeared to be a transcendent development, the best opportunity for talks in a half-century.

No guarantee of reciprocity

Raul Castro has previously said he would be willing to discuss all issues with Obama. But Cuban officials have historically bristled at the suggestion that they might discuss human rights or political prisoners with the Americans, saying such matters are none of the Yankees' business.

Talking about the issues, of course, is no guarantee that Cuba is ready to offer the reciprocity Obama says the U.S. needs to see before making any more changes in its policies toward the island. And Fidel Castro, who still pens enormously influential columns from the sidelines of power, could still throw a bucket of cold water on the conciliation.

Indeed, Obama said a relationship frozen for 50 years "won't thaw overnight."

But their words seemed as historic as any that leaders of the two nations have made to one another.

Relations warmed briefly during Jimmy Carter's administration, which featured short-lived direct flights between Miami and Havana and the opening of interests sections that provide some contact in lieu of embassies. But that short honeymoon ended with a refugee crisis that saw about 125,000 Cubans flee to the United States from the Mariel port west of Havana.

Warming relations under Bill Clinton also were put in the freezer after Cuban fighter jets shot down two civilian planes off the island's coast, killing the four exiles aboard.

Raul Castro said his only conditions for talks now are that Washington treat them as a conversation between equals and respect "the Cuban people's right to self-determination."

Restrictions lifted

Earlier this week, Obama lifted restrictions on visits and money sent to Cuba by Americans with families there — steps he called "extraordinarily significant" for those families.

On a visit to Mexico City, Obama said Cuba needs to reciprocate to his overtures with actions "grounded in respect for human rights," possibly including lifting its own restrictions on Cubans' ability to travel and to voice their opinions.

President Castro did not mention Obama's comments specifically — and stopped short of promising any action.

"We're willing to sit down to talk as it should be done, whenever," he said, while also condemning decades of efforts by Washington to undermine the Cuban government. "What's going on is that now ... whoever says anything, they immediately start (talking about) democracy, freedom, prisoners."

Both leaders signaled that deep problems remain in their relationship.

Obama said the U.S. won't unilaterally end its trade embargo against Cuba, even though the policy is widely seen as a failure that has complicated U.S. relations throughout Latin America and the Caribbean.

Castro called for the release of five Cubans imprisoned in the U.S. after being convicted of espionage, and denounced U.S. funding for opponents of his government.

"I'm confirming it here today: If they want the freedom of those political prisoners, who include some confessed terrorists ... free our prisoners and we'll send them to you with their families and whatever they want," he said.

'Failed strategy'

Obama spoke at a news conference after meeting with Mexican President Felipe Calderon, who called the U.S. embargo a failed strategy. Asked what the U.S. should do on Cuba to improve its image across Latin America, Calderon said "we do not believe that the embargo or the isolation of Cuba is a good measure for things to change."

Before Obama spoke, a similar message was sent by U.S. Secretary of State Hillary Rodham Clinton on a visit to Haiti.

"We stand ready to discuss with Cuba additional steps that could be taken," she said. "But we do expect Cuba to reciprocate."

"We would like to see Cuba open up its society, release political prisoners, open up to outside opinions and media, have the kind of society that we all know that would improve the opportunities for the Cuban people and for their nation," she said.

Castro spoke at a meeting of leftist leaders in the seaside Venezuelan city of Cumana, in advance of the Summit of the Americas in Trinidad, where Obama and most leaders of the Americas will meet beginning Friday.

Castro is not invited because his country is not democratic — Venezuelan President Hugo Chavez called the U.S. position a "show of disrespect."

BRON : http://www.msnbc.msn.com/

...

...& U krijgt er natuurlijk van ons de bijhorende filmpjes bij...

"Fidel Castro's Legacy"
duur : 3:14 minuten
...

*GRRROMMM* ...Laten we voor de goede orde dus zelf eens kakken op het links gespuis... Het linkse janhagel dat volgens ons, nu & dan de boel zelfs aardig verziekt... & Nu we ons toch geout hebben als "verkapt fascistisch gespuis" moet dat ook wel kunnen vinden wij...

We willen jullie bij deze ook meteen zo eens een concreet voorbeeld geven van de wanpraktijken van onze Stalinstische tegenstanders & andere links klojo's dat zich maar al te graag wil uitgeven voor een "burgerjournalist"... & ditmaal zo bijvoorbeeld onder de ècht wel revolutionaire naam... *KUCH-HOEST* ~& val niet van je stoeltje van 't lachen~ ..."Rode Rambo"...

Wij vonden op de Ollandse Indymedia volgend stichtend stukje :

...

07.12.2008 16:14

Kantoor miljonairfair aangevallen

Rode Rambo

De spanning stijgt rond de geplande opening van de miljonairfair in Amsterdam. Zondagochtend 7 december heeft actiegroep de Rode Rambo's het kantoor van GMG Millionaire BV, organisator van de miljoenenbeurs, aangevallen.

Op de gevel van het kantoor van GMG Millionaire aan de Noordhollandstraat werden leuzen geklad tegen de fair en verfbommen gegooid. Als klap op de vuurpijl hebben de Rode Rambo's de vlag van GMG Millionaire uit de vlaggenmast gehaald en vervangen door een rode Sovjet vlag.

De actie komt voort uit woede vanwege de aankomende miljonairfair. Iedereen doet z'n best of moet krom liggen om de eindjes aan elkaar te knopen. Terwijl de stinkrijke elite op de miljonairfair haar patsersfeest viert. Zeker in tijden van economische neergang, wat velen niet in de koude kleren gaat zitten, is het miljoenenfeest extra ziek!

De vette jaren zijn voorbij! De Rode Rambo's willen dat de organisatie van de miljonairfair per direct wordt stopgezet. Maar bovenal willen de Rambo's gedwongen collectivisatie van al het bezit van iedereen die meer dan een miljoen op de bank of geinvesteerd heeft.

Miljonairfair stoppen!

De Rode Rambo's

BRON : http://indymedia.nl/

...

Nu ja, voor ons part... ieder zijn mening & ieder zijn vlag zouden we zo zeggen... Maar de ene dwaze vlag domweg & vooral blindweg vervangen door een andere dwaze vlag, lijkt ons eerder iets voor blitse bedrijfsleiders die omwille van een dure cursus "groepsgebeuren" daarvoor "adventure- & survivingkampen" volgen, eerder dan een daad die voortspruit uit boosheid &/of gerichte woede...

Maar dat zal dan aan ons liggen, aangezien wij dan ook alleen maar tuk op swastika's zijn waarschijnlijk...

Maar kijk... wat ons nu wel in deze MA-TE-LOOS ergert aan die Rooie Ramboklojo's ...& *GODVERRR-DE-GODVERRR* ook nog eens zo geen klein beetje, is dat ze zonder enige schroom onze affiches jatten omdat ze waarschijnlijk zelf niet eens beschikken over één milligram talent !! Dat laatste stukje vrijheid ~je eigenste fantasie~ hebben ze waarschijnlijk tijdens een collectivisering van de verbeelding opgeofferd aan het revolutionaire "goeie" doel.

Maar waarover hebben we het hier, horen wij jullie zo direct vragen...

Wel ~zoals u zelf hieronder kunt zien~ wij maakten hier met véél bloed, zweet & tranen, kortom met veel "Noeste Nyvere Huyschvlijt" een solidariteitsaffiche tegen honger & armoede...

...& Kijk... vergelijk nu eventjes met dat "dingske" dat onze Rooie Rambo's er na hun collectivisering daarvan gemaakt hebben...

...wel ?!...

Om te beginnen zien we niet wat het verband is van "La Belchique 2008", evenals met de rest van onze tekst met een miljonairsbeurs in Amsterdam ?!...

Onze affiche is ten andere een oproep voor solidariteit & GÉÉN oproep tot geweld !!...

... & Dacht je nu dat dit linkse snot zelfs nog maar een bedankingske heeft achtergelaten &/of een toelating hiervoor heeft gevraagd ?!... NÉÉN... onze affiche werd door dit schorremorrie doodgewoon gepikt... of om het met hun woorden te zeggen, "gecollectiviseerd"... evenals "lichtjes" aangepast...

Wel, dit soort gezooi met onze intellectuele egendom vinden wij dus helemaal niet leuk & dat is dan nog héél zachtjes & héél beleefd uitgedrukt !!

Onze affiche hoeft immers niet misbruikt te worden om mensen op te roepen om mèt of zonder enige stijl verfbommen te gaan staan gooien naar miljonairsbeurzen &/of miljonairs...

Laat het misschien héél duidelijk zijn : miljonairs interesseren ons niet & zeker niet het soort die naar zulke evenementen trekt...

...& Op de koop toe... daarom gooien wij nog geen verf tegen een gevel & daarom hangen wij nog altijd de sovjetvlag niet uit...

Wij sluiten voor de rest ook niet uit dat we zulke Rooie Rambo ~als we die ooit te pakken krijgen~ alleen gehuld in zijn zo geliefde sovjetvlag op een Siberische ijsschots plaatsen omringd door hongerige ijsberen om te zien of deze lieve beestjes hun vleesvoorraadje collectief zullen opsmullen.

Wij hebben hier al eens eerder gefulmineerd tegen de zogenaamde "burgerjournalistiek" met onze beschouwing "burgerjournalist versus burgerloodgieter" ...& we vinden dit nu eens zo een schitterend voorbeeld van de arrogantie & grofheid waarmee bepaalde zogenaamde linkse kringen menen te moeten uitpakken om de aandacht te vestigen op bepaalde problemen...

Je trekt geen aandacht op het probleem van mensen die honger lijden door miljonairsbeurzen te bekladden & andermans materiaal in te pikken, je werkt enkel de mensen op hun zenuwen... & bij deze ook op de onze...

...

14-04-2009 om 00:55 geschreven door Vorser-Raadgever  

Haha beste lezertjes... Ons aller geliefde La Flandre Profonde heeft weer eens een hot & heikel discussiepunt gevonden. Een nieuwe steen des aanstoots & natuurlijk weer eens een èchte & vooral een goeie reden om links nog maar eens uit te roepen tot één gróót Stalinistisch complot !!

Wee o wee !! Geweeklaag alom, want er wordt censuur gepleegd op enen auteur uit "Den Stal" van het Vlaemsch BeHang !!

Edoch ~& tot spijt van wie 't benijdt~ onze fractie kan jammer genoeg niet stilzwijgend langs de zijlijn toekijken zonder zelf een stelling in te nemen in dit belangrijke debat !!

Een debat dat slechts in z'n belangrijkheid voorbij wordt gestoken door een nog een véél belangrijker thema waar on-mid-del-lijk, stande-pédé, nù dus, iets moet aan moet gedaan worden !! ...& We hebben het hier over ~jaja, inderdaad~ de onvermetele maar blijkbaar onbestaande poging van onze, federale chèf-tût mobiliteit, Etienne Schouppe die graag een algemeen verbod zou willen uitvaardigen voor het dragen van een iPod- of een MP3-speler door voetgangers & fietsers... & dat voor hun eigen veiligheid... Alsof je dan trouwens niet net zo goed alle geluidsinstallataties &/of alle... *BOEM-BOEM* ...rijdende disco's zou moeten verbieden... alsmede de intercomsystemen voor motorrijders...

Beste lezertjes, wij geven in deze nu eens grif toe dat we zeker & vast niet zuiver op de graat zijn & al zeker géén al te hoge ogen gooien in de "èchte" linkse milieus... & dàt alhoewel wij openlijk onze "verstandige linksigheid" uitschreeuwen.... Blijkbaar zijn wij ook nogal moeilijk te omschrijven, laat staan moeilijk of juist niet voor één gat te vangen of makkelijk te klasseren & te resorteren onder "...", wat maakt dat we al bij al nogal a-typisch links te noemen zijn... *GRIJNS* ...alhoewel wij dàt zelf nu eens helemaal niet vinden sie... maar soit...

...& Voor de linkse & rechtse cultuurkenners bekennen wij, heel erg te hebben genoten van de boeken van o.a. Drieu de la Rochelle, Céline & zelfs van Willem Elsschot ondanks zijn Bormsgedicht !! ...Et voilà !! Nu weet gans de bloggenwereld ook ineens dat wij in feite verkapte fascisten zijn... *GRIJNS* ...& eerlijk gezegd, 't zal ons wat !!

Wij gaan zelfs nog een stapje verder !! Zo vinden wij dit zelfs "verplichte lectuur" voor de eindtermen in het middelbaar onderwijs !! Màààrr... naar alle waarschijnlijkheid halen we ons daarmee waarschijnlijk nogal wat banbliksems & striemende reacties op de hals van verontwaardigde onderwijzers & leerlingen... die hoogstwaarschijnlijk om te beginnen de boeken al veel te dik zullen vinden... *GNA-GNA-GNA !!* ...Alhoewel dat bij Drieu nogal wil meevallen & omdat Elsschot intussen al wel aan de leeslijst werd toegevoegd omdat de Hollanders zijn groot talent weer eens eerder hadden ontdekt dan zijn eigenste soortgenoten... de Belgen dus & meer bepaald de Vlamingen !!

...& Voor diegenen die nu al een hekel aan ons hebben... *GRIJNS* ...die reiken wij nog wat méér munitie aan... wij hebben zelfs "ooit" een poging ondernomen om een originele versie van "Mein Kampf" van onzen Adolf Hitler trachten te lezen... & ~helaas helaas voor den Dolf z'n "genie"~ zijn we daarbij niet tot aan het einde geraakt wegens het absolute nulpunt van dit literaire gedrocht... & dan hebben we 't in deze over de sterk benaderende vorm van complete stijlloosheid, niet te vergeten de ultieme saaiheid op een paar hoofdstukken na... & die laatsten zijn volgens "sommigen" dan nog niet eens door de Dolf zijn geschreven...

Wees dus gerust in deze... dit boek hoeft voor ons dus ook niet op de verplichte leeslijst gezet te worden & net zo min als de geschriften van Stalin, Lenin & Mao want deze niet al te frisse knapen hebben ook nogal wat lijntjes geschreven, die ze beter zelf hadden gesnoven. Dat had enkel hun eigen destructie veroorzaakt in plaats van die van vele miljoenen onschuldigen !!

Maar wat blijkt, linkse intellectuelen hebben in een gemeenschappelijk front met rechtse intellectuelen (& we geven het weer eens grif toe, een soort die eveneens bestaat !!) een protestbriefke geschreven dat op ~raar maar waar~ zijn beurt werd gecensureerd door de Oh-zo-grote "onaf-haha-hankelijke" kwaliteitskrant "De Standaard" !! ...of anders & duidelijker gezegd, weer eens La Flandre Profonde met z'n zompige klei nog aan de klompen ofte Vlaanderen 2009 op zijn smalst !!

Het moet ons daarbij wel van ons koekenbroden hartje, dat wij niet meteen de indruk hadden dat onze schuilkip Gounod echt te lijden had van gebrek aan persaandacht... Je moet maar wat googelen om onze stelling te begrijpen zouden we hier meteen zeggen... & een goed verstaander heeft daarbij maar één woord nodig !!

...& Wat we daarbij & daarenboven evenmin weten te smaken is dat onze Gounod ondanks zijn schuilnaam zich nu plots opwerpt als een rechts auteur... Laat het misschien daarbij héél duidelijk zijn & dat om alle mogelijke misvattingen hierover te voorkomen, voor ons zijn er géén rechtse of linkse auteurs... maar wèl goede of slechte auteurs !! ...& Zulks lijkt ons toch logisch & duidelijk, niet ?!...

Zeg nu zelf... Een "rechtse" biograaf... wat is dat voor een beest ?!... Ons lijkt het enige hanteerbare criterium : Is de biografie correct of niet... & dat zonder het zelf te hebben gelezen & louter voortgaande op de lovende kritieken maakt het dus geen zak uit of Dillen zichzelf nu rechts vindt of niet...

Wij vinden dus net zoals de ondertekenaars van dat protestbriefke dat het boek overal moet verkocht worden... net zoals de geschriften van onze grote hopman De Winter die we dus ook niet hebben gelezen & waarover wij dus geen uitspraak zullen doen. Maar we willen hem dus ook niet vergelijken &/of vergeleken weten met een Celine of een Drieu de la Rochelle... dàt is wel van een compleet andere klasse...

We publiceren dus hieronder dat bewuste protest & we onderschrijven het dus volledig !! Tot & met de laatste letter, ook de rode passages die werden geweerd uit de Oh-Zo-Grote-&-Onafhankelijke kwaliteitskrant "De Standaard" !

Leve de dialectiek !! *GRIJNS*

...

Petitie anti-censuur april 2009

april 2009

Onderstaande Open Brief, rond de politiek-correcte censuur in Vlaanderen, verscheen op donderdag 9 april in De Standaard. Het feit dat 36 Vlaamse opiniemakers hem tekenden, waaronder zwaargewichten zoals Etienne Vermeersch, belette deze "kwaliteitskrant" nochtans niet om zelf aan censuur te doen en een paar passages te schrappen (in het rood aangeduid) zonder enige ruggespraak met de initiatiefnemers. Ook de URL (verwijzing naar deze webpagina) viel op mysterieuze wijze van het blad. Hier dan de complete tekst.

Het ritselt weer onder de toonbanken...

De “Gounod/Dillen-affaire” toont aan dat we ons in een feitelijke toestand van censuur bevinden.

Het verhaal is ondertussen bekend: een voortreffelijke Mitterrand-biografie, onder meer op Klara en in NRC-Handelsblad bejubeld, getekend Vincent Gounod, bleek in werkelijkheid van de hand van VB-politicus Koen Dillen. Waarna weldenkend Vlaanderen helemaal van de wijs geraakte, en ervoor zorgde dat het boek nauwelijks nog te verkrijgen was in het normale circuit. In Nederland ligt het wel open en bloot in de etalage. Gaan we terug naar de tijd van de sexshops?

Het voorval legt een diepere malaise bloot binnen het cultureel/academisch universum in onze contreien. Het fameuze “cordon” rond één bepaalde partij, waarvan we het strategisch nut in het midden laten, heeft er blijkbaar voor gezorgd dat boeken niet meer hoeven gelezen te worden om er een oordeel over te vellen. We willen hier de welles-nietes discussie niet voeren of die ene Antwerpse ‘linkse boekhandel met een duidelijk profiel’ het boek nu achteraf uit de rekken haalde of niet (daarover lopen de versies sterk uiteen). Feit is dat de Mitterrand-biografie van Koen Dillen niet racistisch of xenofoob of negationistisch is, maar gewoon een hoop heisa veroorzaakt omdat de auteur met het etiket “fout” op zijn hoofd rondloopt, waardoor hij zich gedwongen voelde om een pseudoniem te gebruiken.

Vlaanderen schijnt opgedeeld te zijn in een politiek-correcte helft die toegang krijgt tot de media, vlot een uitgever vindt, het obligate BV-kransje bemant; en anderzijds een schimmig continent van onbespreekbare, verboden, uit de publieke sfeer geweerde politisch-unfähige mensen, zoals dat onder de nazi’s heette. Dat de boekensector zich hier van zijn braafste en meest conformistische kant toont, is ook duidelijk. Bij de meeste boekhandels en grote ketens is de fameuze Mitterand-biografie, sinds Gounod zich als Dillen ontpopte, enkel “op bestelling” verkrijgbaar. Dat is een feitelijke toestand van censuur, waarbij zelfs de heilige koe van de commercie wordt geslacht (Dillens boek zou ondertussen een kaskraker kunnen zijn) om onze ziel van smetten te vrijwaren. Het is bekend dat boek.be, organisator van de Antwerpse Boekenbeurs, nog steeds een index hanteert van ongewenste auteurs en verboden uitgeverijen.

“De linkse kerk in Vlaanderen heeft vandaag nog altijd een probleem met intellectuele diversiteit,” concludeert Dillen terecht. Inderdaad. Het begrip “controverse”, absoluut nodig in een volwassen democratie, verstuift hier compleet. Zelfs al strookte zijn boek niét met de politieke weldenkendheid, zelfs al was het zo “fout” als wat, ook dan, juist dan zou het boekenwezen het moeten omarmen, omdat het tegenspraak zou oproepen en reacties provoceren. Zoiets heet polemiek, in Vlaanderen een hachelijk punt.

Om die reden wensen wij eveneens een lans te breken voor de vrije verkoop van Filip Dewinters pamflet Inch’ Allah. Dit houdt geen stellingname in over het boek, de auteur of zijn partij. Maar zolang een publicatie niet tot geweld oproept – wat het boek van Dewinter niet doet – is iedere feitelijke censuur een lachwekkende vertoning van politieke onvolwassenheid.

Wij willen ons, van links tot rechts, formeel van die censuur distantiëren. Vlaanderen mag langzamerhand wel eens ontwaken uit zijn politiek-correcte sluimer om eindelijk kennis te maken met de kunst van de dialectiek.

Ludo Abicht, docent filosofie
Vital Baeken ("Vitalski"), schrijver
Benno Barnard, schrijver
Geert Beullens, schrijver-performer
Gerard Bodifee, auteur
Mimount Bousakla, politica
Hugo Coveliers, advocaat
Thierry Debels, auteur-publicist
Saskia De Coster, schrijfster
Eric Defoort, historicus
Leo de Haes, uitgever
Gust De Meyer, hoogleraar KUL
Peter De Roover, publicist
Willem Elias, gewoon hoogleraar VUB
Derk Jan Eppink, publicist-politicus
Valerie Lempereur, uitgeefster
Bart Maddens, politicoloog
Marc Platel, journalist
André Posman, artistiek directeur De Rode Pomp-Gent
Godfried-Willem Raes, muziekmaker - filosoof
Jean-Pierre Rondas, producer VRT Radio Klara
Johan Sanctorum, filosoof-auteur
Matthias Storme, jurist
Johan Swinnen, professor VUB & Artesis Hogeschool
Frank Thevissen, communicatie-expert
Jef Turf, ex-journalist, publicist
Luc Van Braekel, blogger
Jan Van de Casteele, hoofdredacteur Doorbraak
Gie van den Berghe, ethicus
Luc van Doorslaer, academicus-journalist
Marc Vanfraechem, blogger
Geert van Istendael, schrijver
Wim van Rooy, publicist
Jan Verheyen, filmmaker
Jos Verhulst, publicist
Etienne Vermeersch, moraalfilosoof
Jurgen Verstrepen, politicus
Julien Weverbergh, uitgever

Ook heel interessant :

► Ludo Abicht: "Houdt gij ze dom..."

► Johan Sanctorum: "Wanneer schuilnamen terug nodig zijn om censuur te omzeilen"

► Benno Barnard: "Enkele woorden namens Voltaire"

BRON : http://www.visionair-belgie.be/

...

...& Aangezien het ons aangeraden werd dit ook eens te lezen, doen we dat graag...

...

Houdt gij ze dom...

Ludo Abicht

In 1975 liep ik in Leipzig, toen nog in de DDR, een grote boekhandel binnen en vroeg naar een boek van de Duits-Amerikaanse filosoof Herbert Marcuse. “Die verkopen we niet,’ klonk het antwoord, “maar we hebben wel twee boeken tégen hem.” Op dat moment begreep ik dat de Deutsche Demokratische Republik wellicht de Koude Oorlog zou overleven, maar op termijn aan de minachting door zijn eigen burgers zou ten onder gaan. Door de discussie met een van de rechte partijlijn afwijkend dissident als Marcuse uit de weg te gaan betuttelde de regering niet alleen het “volk”,waarop het zijn legitimiteit baseerde, maar veroordeelde het bovendien zichzelf uiteindelijk tot intellectuele en ethische irrelevantie.

Het kan echter nog erger, en dan wel in een democratische samenleving: elke maatschappij of politieke beweging die de fundamenten van de democratie, die ik met Jürgen Habermas omschrijf als “de vrije en vrijmoedige communicatie tussen alle burgers”, aantast schiet zichzelf in de voet. Want onze westerse samenleving is gebouwd op de principes van het vrije wetenschappelijke onderzoek en de vrijheid van meningsuiting, dat wil zeggen de vrije uiting van meningen die elkaar kunnen tegenspreken en dus onvermijdelijk voor de ene of de andere subgroep onaangenaam zullen klinken. We hebben ons sinds het Humanisme en de Verlichting terecht verzet tegen de hegemonie van één religieuze of seculiere ideologie, tegen Index en censuur en in de loop van de eeuwen het recht veroverd, “te denken wat we willen en te zeggen wat we denken”, zoals Baruch Spinoza het in zijn Theologisch-politiek Tractaat (1970) uitdrukte. Wanneer we deze principes laten varen in naam van “het politiek correcte denken” ondergraven we op termijn de vrijheid voor alle medeburgers.

Hoe is het mogelijk dat een uitstekende boekhandel als “De Groene Waterman” die er prat op gaat niet alleen democratisch te zijn, maar ook nog links – iets wat in mijn ogen een hogere stap van democratie is -, de discussie uit de weg gaat over een boek, waarvan de auteur een politiek tegenstander blijkt te zijn? Zolang men de auteur achter het pseudoniem niet kende was deze historische studie over François Mitterand aanvaardbaar, lag het in de boekhandel en kreeg het zelfs positieve besprekingen. En nu men ontdekt dat het om Koen Dillen, Europees volksvertegenwoordiger van het Vlaams Belang gaat, moet het boek uit de rekken gehaald worden. Moeten we dan ook de werken van auteurs als Martin Heidegger, Louis-Ferdinand Céline en Ezra Pound, die met het fascisme sympathiseerden, verwijderen? Of de boeken van Stalin en Mao, ook al geen grote democraten? Waar houdt dit op? Ik dacht dat het de functie van een boekhandel en een bibliotheek was, de lezers een zo breed mogelijk aanbod te presenteren van wat er gedacht en geschreven wordt en hen dan zelf (autonoom) in alle vrijheid te laten oordelen.

Politiek ben ik een overtuigd en expliciet tegenstander van het maatschappelijke gedachtegoed van Koen Dillen en zijn partijgenoten. Maar wat heeft dit nu te maken met een historische studie over de Franse politiek, een werk dat ik op zijn eigen verdienste moet en wil beoordelen? Door boeken van Dillen en geestesgenoten uit de boekhandel te verwijderen beginnen bepaalde huidige progressieven aardig te lijken op de goedmenende en bekrompen pastoors van weleer, die van de kapitalisten de cynische raad kregen: “wij houden ze arm, houdt gij ze maar dom.”

Ludo Abicht
8/4/09

BRON : http://www.visionair-belgie.be/

...

...& We vervolgen met :

...

Briljante Mitterand-biografie blijkt van een Vlaams Belang-politicus

Wanneer schuilnamen terug nodig zijn om censuur te omzeilen

Tot voor kort kende ik alleen ene Charles Gounod, van de smartlapopera’s uit de 19de eeuw zoals “Roméo et Juliette”. Maar Vincent Gounod, schrijver van een spraakmakende en alom geprezen biografie over François Mitterrand, neen, die was me verder onbekend. Ook het feit dat de man “diplomaat is en in Genève werkt”, zoals de achterflap onthult, maakte me niet veel wijzer.

Het boek over Mitterand werd in Vlaanderen en (vooral) in Nederland enthousiast onthaald. Claude Blondeel spaarde in het Klara-programma “Ramblas” de superlatieven niet voor Gounod’s onthullend portret van de Franse ex-president. Het is het verhaal van de jonge François die zich aan maarschalk Pétain van het collaborerende Vichy-regime verbrandt, en zich vervolgens tracht te zuiveren door een links alibi te construeren. Als agitator tegen generaal de Gaulle en via de gerecupereerde revolte van Mei ‘68 bracht hij het uiteindelijk tot socialistisch staatshoofd en liet zich omringen met een keur van linkse intellectuelen. Maar J.P. Sartre en François Mauriac (”Mitterand, charlatan”) doorzagen hem al in die tijd, en bestempelden hem als een leugenachtige poseur.

Wat er ook van zij, de turf van ruim zeshonderd pagina’s is een “schitterend verhaal, dat leest als een roman”, aldus Klara-recensent Blondeel. Maar wat blijkt nu? Achter het pseudoniem van Vincent Gounod -allicht een speels homoniem van “who know(s)” - schuilt Koen Dillen, Europees parlementslid voor het Vlaams Belang, en zoon van de stichter van deze niet bepaald door de media gekoesterde partij.

De vraag die nu op de lippen ligt van elke onbevooroordeelde waarnemer: zou dit boek evenveel aandacht en positieve commentaar gekregen hebben, als men op voorhand de ware identiteit van de auteur gekend had? De vraag stellen is ze beantwoorden: natuurlijk niet. Geschriften van VB-intellectuelen zijn gedoemd om een stille dood te sterven, met de huisuitgeverij Egmont als tussenstation. Het maakt helemaal niets uit, hoe goed of hoe slecht ze zijn. Geen enkele Vlaamse uitgever wil er zich mee inlaten, wellicht uit vrees om zelf in het cordon terecht te komen.

Het zegt veel over de mentale gesteldheid van het Vlaamse boekwezen (via boek.be gecontroleerd door de groene Stalinist Jos Geysels, een der bedenkers van het “cordon”) en het toont vooral aan hoe diep de mechanismen van censuur en zelfcensuur eigenlijk wel werkzaam zijn in onze zogenaamde democratie. Het verklaart meteen ook waarom Dillen alias Gounod zijn heil moest zoeken bij de tamelijk obscure Hollandse uitgeverij Aspekt (nog wel gespecialiseerd in zeer linkse non-fiction…), die uiteraard wél van wanten wist maar zich niet door enige politieke banvloek gebonden voelde.

Het is eigenlijk een formidabele grap, en vanzelfsprekend zet die sluwe vos van een Koen Dillen de VRT voor een probleem. Moet die lovende Klara-recensie nu gereviseerd worden? Zijn het dan toch niet allemaal zo’n achterlijke imbecielen bij dat Vlaams Belang? Neen dus. De genaamde Koen Dillen blijkt een fijnbesnaarde, francofiele intellectueel te zijn, die ook al een Sarkozy-biografie publiceerde (onder de schuilnaam Maarten van der Roest). Het huis van vertrouwen beschouwt evenwel intellectuelen met een VB-signatuur als paria’s, en heeft zich ook uitgebreid ingegraven in dat discours van political correctness. De veroordeling in april 2004 van het toenmalige Vlaams Blok wegens racisme -hetgeen tot de naamsverandering leidde-, was voor de publieke omroep een geschikt alibi om orde op zaken te stellen, en de beruchte nota “De VRT en de democratische samenleving”nog eens boven te halen en op te frissen.

In deze nota van september 2001 staat letterlijk “Er moet dus bijzonder omzichtig worden omgesprongen met het aan het woord laten van vertegenwoordigers van het Vlaams Blok, zeker in rechtstreekse uitzendingen.” Schriftelijke klachten over deze uitzonderingsbehandeling, vanwege de partij bij de bevoegde commissie, worden in dezelfde nota omschreven als een “guerilla-techniek”. Sorry jongens, waar zij we mee bezig? Zouden een paar clevere, integere journalisten-met-ballen nu eindelijk eens niet kunnen opstaan en de zittende collega’s overtuigen om met dat Jacobijnse geneuzel te stoppen? Wanneer steekt de Vlaamse Vereniging van Journalisten, waar ik jaarlijks mijn lidgeld aan betaal in ruil voor een onbenullig ledenblad, eens zijn nek uit? Wanneer krijgt de verzamelde Vlaamse culturele/academische elite, van de locale cultschrijver Verhulst tot de onvermijdelijke en alomtegenwoordige professor Vermeersch, het eens over de lippen dat dit soort anathema’s, gepaard gaande met sociale uitsluiting, mensen haast schrik doet krijgen om een deviante mening te hebben?

Het is een veeg teken aan de wand dat in onze democratie pseudoniemen terug opduiken, niet als spielerei maar als bittere noodzaak. Het wijst erop dat de mediatieke, socioculturele en sociale uitzaaiing van het “cordon sanitaire”, oorspronkelijk een partijpolitieke entente met een strategisch oogmerk, een verarming betekent voor het culturele klimaat in Vlaanderen. Mijn linkse vrienden zullen het me wel weer kwalijk nemen, maar ik weiger een cultuur, een politiek systeem, en een zogenaamde rechtsstaat au serieux te nemen die een partij én haar kiezers diaboliseert, met het anti-racisme als alibi. Want laten we wel wezen: de échte ontstaansreden van het “cordon” ligt in een Belgicistische paniekreactie, zoals ex-Standaard redacteur Manu Ruys ooit stelde:

“Is het zo vermetel te veronderstellen dat het Vlaams Blok ook en vooral wordt vermaledijd, geboycot en in een schutskring geneutraliseerd, omdat het onvoorwaardelijk en ondubbelzinnig opkomt voor een onafhankelijk Vlaanderen en bijna 800.000 kiezers achter zich kon verenigen?” (De Tijd, 26/4/2004)

Ik geloof dus wél in polariteit en conflict, zonder dat we elkaar de hersenpan hoeven in te slaan. Ik wil het VB op de tribunes, zonder voor een VB-er te moeten doorgaan. Ik vind het ongezond dat schrijvers zich moeten camoufleren om mediagewijs aan bod te komen. Laat duizend bloemen bloeien en ideëen botsen, dat is de essentie van democratie. Van zodra men mensen uitsluit van het debat, omwille van hun achtergrond, hun naam, hun maatschappelijk etiket, is men eigenlijk met cultureel racisme bezig, een zwart wit-denken dat finaal tot een bewustzijnsvernauwing leidt. De media dragen hier een verpletterende verantwoordelijkheid.

Ondertussen suggereert Koen Dillen een boeiende, postmoderne strategie om dat domme cordon met zijn verborgen politieke agenda’s te omzeilen: een even dubbelzinnig spel van persoonsverwisselingen, schuilnamen, quiproquo’s. De maatschappij van de censuur zal een dolle maskerade voortbrengen, waarin niet alleen ministers er ghostwriters op nahouden, maar waarin ook de als politiek-incorrect bestempelde intellectueel verstoppertje speelt met de media.

Voor mij niet gelaten, dat kan nog amusant worden, zeker als de maskers af en toe vallen zoals nu is gebeurd. Of de recensenten en de verzamelde redacties van de kwaliteitspers daar gelukkig mee zullen zijn, dat is nog wat anders.

Misschien dus toch maar beter eens proberen om elkaar terug recht in de ogen te kijken en ons terug de geest van de eigenzinnige vrijdenker Voltaire eigen te maken, in plaats van deze van de tiran Robbespierre?

Tot op heden zwijgt de VRT in alle talen en op alle netten over deze zaak van de schrijver-met-de-foute-familienaam. Het splitten van K-3 is blijkbaar interessanter nieuws. Het zal dus nog niet voor morgen zijn. Vrees ik.

Johan Sanctorum

BRON : http://visionairbelgie.wordpress.com/

...

...Met tot slot :

...

10 april 2009

Het geslepen potlood Enkele woorden namens Voltaire

Benno Barnard

Het politiek-correcte denken weegt als lood op het zenuwstelsel van de Vlaamse intelligentsia, die zich eindelijk eens zou moeten vermannen, de keel schrapen en nadrukkelijk stelling nemen tegen de feitelijke censuur die Koen Dillen en Filip Dewinter van het Vlaams Belang beschoren is, in de vorm van een weigering de door hen geschreven boeken te verkopen.

Wie onder het aanroepen van Voltaire verklaart dat hij met getrokken pen hun recht op de vrijheid van drukpers verdedigt, lijkt op een man die zijn eigen huis in brandt steekt. En toch is dat precies wat ik hier zal doen: Dillen en Dewinter verdedigen. Ik had nooit kunnen dromen dat ik zoiets op een dag noodzakelijk zou vinden.

Bij mijn weten is Johan Sanctorum de enige intellectueel die althans een van beiden verdedigt. Op www.visionair-belgie.be snelt de filosoof Koen Dillen te hulp, die onder de schuilnaam Vincent Gounod een biografie over François Mitterand heeft gepubliceerd.

'Het is een veeg teken aan de wand dat in onze democratie pseudoniemen terug opduiken, niet als spielerei maar als bittere noodzaak. Het wijst erop dat de mediatieke, socioculturele en sociale uitzaaiing van het cordon sanitaire, oorspronkelijk een partijpolitieke entente met een strategisch oogmerk, een verarming betekent voor het culturele klimaat in Vlaanderen,' schrijft Sanctorum.

Tot de besprekers van Dillens werkstuk behoorde Claude Blondeel van het radioprogramma Ramblas op Klara, die het de hemel in prees, en waarschijnlijk terecht, want ook volgens NRC/Handelsblad is het een uitstekend boek. Blondeel zwijgt nu kuis, wat hij waarschijnlijk überhaupt zou hebben gedaan als hij van tevoren had geweten dat een prominent lid van het VB de erudiete auteur van het geschrift was.

Toen het masker van Gounod afviel, ging het gerucht dat de linkse Antwerpse boekhandel De Groene Waterman het boek onmiddellijk uit de rekken had gehaald. Dat zou een daad van stuitend stalinisme zijn geweest, die mij grondeloos had teleurgesteld in de boekhandel waar ik al jaren klant ben. Men verkoopt daar immers allerlei extreem-linkse geschriften, voor de inhoud waarvan ik niet graag verantwoordelijk zou zijn. Dat heeft me nooit van aankopen bij De Groene Waterman weerhouden.

Intussen is er een persbericht verschenen waarin de boekhandel verklaart dat het boek van Dillen nooit in de rekken heeft gestaan, aangezien het niet centraal is ingekocht, maar dat het wel op bestelling verkrijgbaar is.

Tolerantie mag, in de geest van Karl Popper, enkel geen intolerantie tolereren; met andere woorden: geschriften die expressis verbis aanzetten tot geweld dienen verboden te worden. (Daarbij is wat mij betreft in het geval van historische teksten, zoals Mein Kampf, een wetenschappelijk 'ingekaderde' editie eventueel wel aanvaardbaar.)

Het is duidelijk dat het boek van Dillen niet oproept tot geweld. Het feit dat de auteur lid is van het VB doet verder volstrekt niet ter zake, zomin als het feit dat het VB zelf ook niet vies is van een beetje censuur. Mogelijk zijn er dappere linkse boekhandelaars die de biografie over Mitterrand effectief naar de uitgever hebben geretourneerd; maar in elk geval is het boek bij de Standaardketen enkel verkijgbaar op bestelling, net zoals bij De Groene Waterman dus.

Dat brengt me op Filip Dewinter, wiens boek Inch' Allah, gepubliceerd bij het twijfelachtige huis Egmont, door zo ongeveer alle Vlaams boekhandels, inclusief de hele Standaardketen, is geweigerd - en zeker door De Groene Waterman, ongetwijfeld met het argument uit hun persbericht dat ze geen 'negationistische of racistische propaganda' verkopen. Het resultaat is dat er een vochtige keldergeur om het boek is komen te hangen: dit is een ondergronds pamflet geworden, iets van een verkeerde samizdat, een samizdat in een liberaal staatsbestel... Ik heb het tot nog toe dan ook niet kunnen lezen.

Maar een keurige vriend van me, een oude Nederlandse sociaal-democraat waar werkelijk geen vlekje aan zit, heeft Inch' Allah inmiddels in een duistere steeg weten te bemachtigen. Na lectuur ervan stuurde hij me een mail waarin hij zijn verbazing uitdrukte over de vermeende radicaliteit van Dewinter. Er stond niets onoirbaars in het werkstuk, dat de volkstribuun overduidelijk uit allerlei bronnen had overgeschreven, niets dat tegen enige wetgeving indruiste; het was beslist geen negationistische of racistische propaganda, laat staan dat het oproepen tot geweld zou bevatten. Dewinter kijkt wel uit. Natuurlijk bevat het meningen die in de oren van menig politiek-correct denkend mens onwelvoeglijk zijn. Maar zoiets behoort tot het spel van de democratie. Een boycot - censuur de facto - druist tegen alles in wat ons dierbaar zou moeten zijn.

Ik ben een tegenstander van het VB. Ik heb het oude en het nieuwe partijprogramma bestudeerd. Ik geloof niet in het staatscorporatisme. Ik geloof ook niet in een tweestatenoplossing voor België. Wel in multiculturaliteit, althans tussen Vlamingen en Franstaligen.

Ik vind voorts dat de islam alleen maar compatibel is met de liberale democratie als hij, om zo te zeggen, veel wijn bij het water doet. Dewinter draagt in zijn boek vermoedelijk hetzelfde standpunt uit, dus daarover zijn we het dan objectief eens, ook al valt menige emotioneel-correcte ziel bij die gedachte flauw. Maar ik zal nooit op hem stemmen.

Ik citeer nogmaals Sanctorum: 'Het zegt veel over de mentale gesteldheid van het Vlaamse boekwezen (via boek.be gecontroleerd door de groene Stalinist Jos Geysels, een der bedenkers van het cordon) en het toont vooral aan hoe diep de mechanismen van censuur en zelfcensuur eigenlijk wel werkzaam zijn in onze zogenaamde democratie. (...) Ik wil het VB op de tribunes, zonder voor een VB-er te moeten doorgaan.'

Jos Geysels een stalinist noemen is een blunder van formaat, evenals Sanctorums bewering dat het cordon sanitaire uit een belgicistische reflex is voortgekomen. Ik moet de eerste belgicistische reflex in het zenuwstelsel van Jos Geysels nog waarnemen (hij vertoont wel solidariteitsreflexen). Maar voor de rest heeft Sanctorum gewoon gelijk.

Vlaamse intellectuelen! Het wordt tijd dat jullie kiezen - tussen Voltaire en Robespierre namelijk.

Benno Barnard

BRON : http://www.knack.be/

...

...& Verder vonden we hierover nog dit :

...

Koen Dillen slachtoffer van nazi-praktijken?

Posted by christophe

Er is een rel lostgebarsten in intellectueel Vlaanderen. Aanleiding is de Mitterand-biografie van Vincent Gounod. De linkse boekhandel De Groene Waterman zou die roman uit de rekken hebben gehaald nadat bekend raakte dat niemand minder dan VB-politicus Koen Dillen achter dat pseudoniem schuil gaat. De Groene Waterman ontkent dat, maar dat belette een reeks bezorgde intellectuelen en opiniemakers niet om in De Standaard uit te halen naar de “krampachtigheid waar mee we in Vlaanderen met 'foute' auteurs omgaan”.

Het begon met een berichtje op boekblad.nl, een vakblad voor de boekensector. Die wilden wel eens weten wat ze er bij de Groene Waterman van vonden dat Gounod eigenlijk Koen Dillen was. “Dat was het eerste dat we daarvan hoorden”, zegt Diane Vangeneugden van de Groene Waterman. “We hadden het boek wel al in de winkel gehad omdat een klant het besteld had, maar het heeft nooit in de rekken gestaan.” Knack pikte het verhaal uit Boekblad op en schreef een beetje voortvarend dat het boek uit de rekken was gehaald. Volgens Vangeneugden heeft het er nooit in gestaan omdat de uitgeverij van Dillen (Aspect) het boek nooit heeft aangeboden. Maarten Dessing, de auteur van het stuk in Boekblad heeft ondertussen de versie van Vangeneugden bevestigd in een reactie in De Standaard. Wie het boek wil lezen, kan het dus bestellen bij De Groene Waterman of in een andere boekhandel. “Zolang hij in dat boek geen VB-praat verkoopt, geef ik hem het voordeel van de twijfel”, zegt Vangeneugden daarover.

Hoewel het boek dus een uitgever vond, besproken werd op Klara en in Nederlandse kranten en tijdschriften en makkelijk in huis te halen is, roept het bont allegaartje Etienne Vermeersch, Geert van Istendael, Benno Barnard, Johan Sanctorum, Jurgen Verstrepen en nog wat anderen dat er sprake is van een “feitelijke toestand van censuur”.

Censuur en vrije meningsuiting, weinig begrippen worden zo gretig misbruikt of zijn zo onderhevig aan inflatie als die twee. Dat een boekhandel of de redactie van een krant of weekblad beslist om een boek niet aan te prijzen of te bespreken heeft niets met censuur te maken en al helemaal niet met de uit “de publieke sfeer geweerde politisch-unfähige mensen, zoals dat onder de nazi's heette”. Jawel zo staat het in dat opiniestuk van de bezorgde intellectuelen. De Groene Waterman en iedereen die het boek van Dillen of Filip Dewinters pamflet Inch’ Allah niet prominent in het uitstalraam plaatst, bezondigt zich aan nazi-praktijken.

Natuurlijk is er wel degelijk wat aan te merken op het niveau van het intellectueel debat in Vlaanderen. Grofweg zijn er twee problemen. Ten eerste liggen de marges waarbinnen het maatschappelijk debat zich afspeelt benauwend dicht bij elkaar. Pluralisme wordt verengd tot alles waarover van mening verschild wordt binnen de regering en tussen de regering en de grootste oppositiepartij. Neem de crisis: je kan wel lezen dat het allemaal komt door een ontsporing, door te een beetje te veel of een beetje te weinig overheid of door inhalige CEO's en bankiers en dat het binnenkort (vierde kwartaal 2009 of ten laatste eerste kwartaal 2010) allemaal weer in orde komt, maar nergens zal je lezen dat er misschien wel iets schort aan de logica van het systeem en dat de crisis daardoor misschien wel eens heel lang kan aanslepen zoals eminente historici als Immanuel Wallerstein vrezen.

Tweede probleem: door de crisis in de media en de voortrukkende commercialisering is er nog weinig plaats voor ernstige kritiek. Dillen mocht nog rekenen op wat recensies, maar hoeveel essentiële boeken zijn er niet die geen enkele aandacht krijgen in de media? En trouwens ook over Dillen heb ik nog geen enkele ernstige recensie gelezen. Ja, op Klara roemen ze de vertelkunst van Dillen, maar wat met de historische waarde van het werk. En welke specialist zal eens de bedoelingen van de auteur ontleden? In zijn open brief aan De Groene Waterman wijst Dillen er bijvoorbeeld fijntjes op dat de linkse Mitterand dweepte met de fascistische schrijver Drieu la Rochelle. Om het ong wat dramatischer te maken schrijft Dillen dat Drieu la Rochelle een vriend was van de communistische dichter Louis Aragon. Toch een beetje de feiten gemanipuleerd. Aragon brak al tijdens de jaren '20 met zijn vriend Drieu la Rochelle die aanvankelijk met de surrealisten sympathiseerde, maar dan opschoof richting fascisme.

Over die mankementen van intellectueel Vlaanderen hebben de ondertekenaars van het opiniestuk het niet. Het is trouwens niet de eerste dat zij in zo'n constellatie opduiken. Eerder richtten ze ook al hun pijlen op Knack dat fragmenten uit het mailverkeer tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel had gepubliceerd. En een aantal van hen vond een tijd geleden ook al dat tegenstanders van Israël ook pro-Israëlische stemmen aan het woord moeten laten want anders “werken ze het antisemitisme in de hand”. Is dit een schuchtere poging om een rechts zuiltje op te richten binnen intellectueel Vlaanderen? In de VS bestaat het al langer, de rechtse hetze tegen de zogenaamde linkse mainstreammedia en het linkse establishment. Met verwoestende gevolgen. De ideologische ruimte waarbinnen het intellectuele debat zich afspeelt, werd nog benepener en journalisten doen nog meer aan zelfcensuur. Rechts populisme krijgt zo vrij spel. Dat het anti-censuuropiniestuk enkel door politici van LDD werd ondertekend is geen toeval.

BRON : http://www.indymedia.be/

...

...& Refererend naar de werktitel van ons bericht : "Linkse censuur ?!... Rechtse censuur ?!... Censuur blijft censuur !! ..ofte "De heikele hete hap van de Mitterand-biografie !!"... er bestaat trouwens géén linkse &/of rechtse censuur !! Er bestaat alleen een autoritaire inmenging in de vrije meningsuiting die weliswaar zijn fatsoensgrenzen heeft & die zijn hier bij ons weten zéér zeker niet overschreden !! Kijk... als je oproept iedereen te gaan lynchen die niet de zelfde ideeën koestert... dàt is anders wel een censureke waard dachten we zo !!

Géén kl#ten hebben, waar we in dit geval mee bedoelen als géén mening hebben, lijkt ons ook een vorm van censuur... ook al denkt men dan ~ogenschijnlijk~ van "politiek correct" te zijn...

Laat het duidelijk zijn : open je ogen, vooraleer censuur ze sluit !!

...

10-04-2009 om 00:00 geschreven door Vorser-Raadgever  

----------
^[*] Charter van Quaregnon
----------

Kijk... zoals u allen bekend in tijden van liefde & oorlog... "Nood breekt wet !!"... & met dit in gedachte, evenals met het oog op het nakende onheil dat ons Belgistanen binnenkort te wachten staat & ook te beurt zal vallen, namelijk "Dé Grote Belgische Democratische Verkiezingen" die dit land naar een Nieuwe ~nog grótere~ Kafkaiaanse Dimensie zal verheffen, vonden wij KITOKOJUNGLE ~overigens als énige èchte authentieke "Fractie der Hangmatsocialisten"~ dat we ons ook maar eens moest omturnen & profileren tot een èchte & regelrechte politieke beweging.

...& Zoals jullie bekend ~& wij reeds ondertussen behoorlijk lange tijd weten~ heeft elke zichzelf respecterende Beweging zo ook haar eigenste ~politieke~ programma...

Wij, als "Dé Fractie de Hangmatsocialisten" kunnen & zouden hierop dus natuurlijk géén uitzondering willen maken & wij schreven aldus het onze... *GRIJNS*

De tot standkoming van dit programma geschiedde via de meest eenvoudige methode die u zelf maar kunt bedenken, namelijk de enig echte ~de u allen welbekende~ "copy/paste"-methode... & Uiteraard geschiedde dit alles, mits enkele luttele aanpassingen, schrappingen & wijzigingen... wat ons als eindresultaat zomaar meteen een volledig programma opleverde, waarmee we ~uiteraard, hoe kan 't anders~ de wereld willen verbeteren !!

Jullie kunnen dit programma dus gerust naast deze van bestaande partijen & groeperingen leggen die enkel uit zijn op mandaten & postjes binnen ons bestaande systeem, iets wat wij natuurlijk totaal & volledig verwerpelijk vinden !! In tegenstelling tot de anderen die in hun jacht naar "Macht & Roem" scrupuleus hun medemens belazeren & gebruiken, sluiten wij ons dolgraag aan bij "Dé Historische School Der Utopisten", waar de medemens onze gelijke is... màààrr dit alles uiteraard met voldoende boeren- & hoerenverstand om niet deel te willen nemen aan gans de misselijk makende mallemolen die anderen zo graag willen vatten onder de bedriegelijke term... *KUCH-HOEST* ..."democratische verkiezingen"...

Om het geheel ~nog wat meer~ literaire uitstraling te geven, maar vooral omwille van de originele bronnen die we hiervoor consulteerden & die we tenslotte ~trouw aan onze eigen intellectuele luiheid~ scrupuleus plagieerden ~& dat in de beste koloniale tradities waarop ons Belgistaanse volk toch zo trots is~ besloten we ons programma in de meest culturele wereldtaal te schrijven die er is... namelijk "Hét" Frans !!

Het was tenslotte in deze prachtige taal van Verlaine & Victor Hugo dat er een einde werd gemaakt aan de Middeleeuwse overheersing van "Kerk & Vorst", evenals dat het in deze taal was dat de "Universele Verklaring van de Rechten van de Mens" werd geschreven... & niet te vergeten, het was in deze taal dat ons eigenste Belgenland werd gesticht... & het was in deze taal dat de eerste Internationales samenkwamen om de toekomst een volledig nieuwe wendig te geven...

Omwille van al deze ~& alle andere goede~ redenen is het niet meer dan logisch dat we de traditie om van de wereld een betere plek te willen maken, deze gedachte willen verder zetten. Tegelijkertijd willen wij ons onderscheiden & zelfs afkeren van de hier nog steeds invloedrijke alhoewel volledig voorbijgestreefde & totaal achterhaalde ideologieën, zoals daar zijn... "Hét nationalisme" & "Hét rechtse liberalisme"...

Hieronder presenteren we jullie dan ook ~& overigens niet zonder enige trots~ het programma waarmee we jullie harten & ~natuurlijk ook~ jullie geesten willen veroveren !! ...& Geloof ons of niet, we vinden het een ongelooflijk prachtig pamflet & een verschrikkelijk lullige inleiding van onze ondermaatse geesten... maar lees onderstaande ~overigens onvertaalbare~ tekst & laat jullie hiervan doordringen !!

Wij hebben zelden zulke mooie zinnen & verklaringen gelezen... & we hebben slechts een klein aantal ingrepen moeten doen om de originele tekst bijna een universeel karakter te geven. En ere wie ere toekomt de originele tekst staat op de site van de UGTG in Guadeloupe & werd geschreven door volgende personen^[*] ...& het was heel lang geleden dat we nog zo werden getroffen door dergelijke woorden !!

----------
^[*] ...dus met dank aan : Ernest BRELEUR, Patrick CHAMOISEAU, Serge DOMI, Gérard DELVER, Edouard GLISSANT, Guillaume PIGEARD DE GURBERT, Olivier PORTECOP, Olivier PULVAR, Jean-Claude WILLIAM
----------

...& Vergelijk deze mooie woorden met het dagelijks cynisme van de politieke & de financiële wereld met haar steriele discours zonder het minste greintje verbeelding... Dit is bovendien een uitstekende oefening voor jullie actieve kennis van onze andere landstaal &... *GRIJNS* ...wees dus al maar blij dat we Marx niet in z'n originele Duitse versie op jullie afsturen...

Hét ~ons~ Programma "C’est en solidarité pleine et sans aucune réserve que nous saluons le profond mouvement social qui s’est installé dans le monde." Aucune de nos revendications n’est illégitime. Aucune n’est irrationnelle en soi, et surtout pas plus démesurée que les rouages du système auquel elle se confronte. Aucune ne saurait donc être négligée dans ce qu’elle représente, ni dans ce qu’elle implique en relation avec l’ensemble des autres revendications. Car la force du mouvement des "hangmatsocialisten", est d’avoir su organiser sur une même base ce qui jusqu’alors s’était vu disjoint, voire isolé dans la cécité catégorielle – à savoir les luttes jusqu’alors inaudibles dans les administrations, les hôpitaux, les établissements scolaires, les entreprises, tout le monde associatif, toutes les professions artisanales ou libérales... Mais le plus important est que la dynamique des "Hangmatsocialisten"– qui est d’allier et de rallier, de lier relier et relayer tout ce qui se trouvait désolidarisé – est que la souffrance réelle du plus grand nombre (confrontée à un délire de concentrations économiques, d’ententes et de profits) rejoint des aspirations diffuses, encore inexprimables mais bien réelles, chez les jeunes, les grandes personnes, oubliés, invisibles et autres souffrants indéchiffrables de nos sociétés. La plupart de ceux qui y défilent en masse découvrent (ou recommencent à se souvenir) que l’on peut saisir l’impossible au collet, ou enlever le trône de notre renoncement à la fatalité. Ces grèves sont donc plus que légitimes, et plus que bienfaisantes, et ceux qui défaillent, temporisent, tergiversent, faillissent à leur porter des réponses décentes, se rapetissent et se condamnent. Dès lors, derrière le prosaïque du "pouvoir d’achat" ou du "panier de la ménagère", se profile l’essentiel qui nous manque et qui donne du sens à l’existence, à savoir : le poétique. Toute vie humaine un peu équilibrée s’articule entre, d’un côté, les nécessités immédiates du boire-survivre-manger (en clair : le prosaïque) ; et, de l’autre, l’aspiration à un épanouissement de soi, là où la nourriture est de dignité, d’honneur, de musique, de chants, de sports, de danses, de lectures, de philosophie, de spiritualité, d’amour, de temps libre affecté à l’accomplissement du grand désir intime (en clair : le poétique). Comme le propose Edgar Morin, le vivre-pour-vivre, tout comme le vivre-pour-soi n’ouvrent à aucune plénitude sans le donner-à-vivre à ce que nous aimons, à ceux que nous aimons, aux impossibles et aux dépassements auxquels nous aspirons. La "hausse des prix" ou "la vie chère" ne sont pas de petits diables-ziguidi qui surgissent devant nous en cruauté spontanée, ou de la seule cuisse de quelques purs blancs. Ce sont les résultantes d’une dentition de système où règne le dogme du libéralisme économique. Ce dernier s’est emparé de la planète, il pèse sur la totalité des peuples, et il préside dans tous les imaginaires – non à une épuration ethnique, mais bien à une sorte "d’épuration éthique" (entendre : désenchantement, désacralisation, désymbolisation, déconstruction même) de tout le fait humain. Ce système a confiné nos existences dans des individuations égoïstes qui vous suppriment tout horizon et vous condamnent à deux misères profondes : être "consommateur" ou bien être "producteur". Le consommateur ne travaillant que pour consommer ce que produit sa force de travail devenue marchandise ; et le producteur réduisant sa production à l’unique perspective de profits sans limites pour des consommations fantasmées sans limites. L’ensemble ouvre à cette socialisation anti-sociale, dont parlait André Gorz, et où l’économique devient ainsi sa propre finalité et déserte tout le reste. Pour les “produits” de haute nécessité Alors, quand le "prosaïque" n’ouvre pas aux élévations du "poétique", quand il devient sa propre finalité et se consume ainsi, nous avons tendance à croire que les aspirations de notre vie, et son besoin de sens, peuvent se loger dans ces codes-barres que sont "le pouvoir d’achat" ou "le panier de la ménagère". Et pire : nous finissons par penser que la gestion vertueuse des misères les plus intolérables relève d’une politique humaine ou progressiste. Il est donc urgent d’escorter les "produits de premières nécessités", d’une autre catégorie de denrées ou de facteurs qui relèveraient résolument d’une "haute nécessité". Par cette idée de "haute nécessité", nous appelons à prendre conscience du poétique déjà en oeuvre dans un mouvement qui, au-delà du pouvoir d’achat, relève d’une exigence existentielle réelle, d’un appel très profond au plus noble de la vie. Alors que mettre dans ces "produits" de haute nécessité ? C’est tout ce qui constitue le coeur de notre souffrant désir de faire peuple et nation, d’entrer en dignité sur la grand-scène du monde. D’abord, il ne saurait y avoir d’avancées sociales qui se contenteraient d’elles-mêmes. Toute avancée sociale ne se réalise vraiment que dans une expérience politique qui tirerait les leçons structurantes de ce qui s’est passé. Ce mouvement a mis en exergue le tragique émiettement institutionnel de nos pays, et l’absence de pouvoir qui lui sert d’ossature. Contre la logique du système libéral marchand Ce mouvement se doit donc de fleurir en vision politique, laquelle devrait ouvrir à une force politique de renouvellement et de projection apte à nous faire accéder à la responsabilité de nousmêmes par nous-mêmes et au pouvoir de nous-mêmes sur nousmêmes. Et même si un tel pouvoir ne résoudrait vraiment aucun de ces problèmes, il nous permettrait à tout le moins de les aborder désormais en saine responsabilité, et donc de les traiter enfin plutôt que d’acquiescer aux sous-traitances. Celle de l’accueil préférentiel de nos jeunes tout autant. Celle d’une autre Justice ou de la lutte contre les fléaux de la drogue en relève largement... Le déficit en responsabilité crée amertume, xénophobie, crainte de l’autre, confiance réduite en soi... La question de la responsabilité est donc de haute nécessité. Et c’est dans la responsabilité que se trouve l’invention, la souplesse, la créativité, la nécessité de trouver des solutions endogènes praticables. C’est dans la responsabilité que l’échec ou l’impuissance devient un lieu d’expérience véritable et de maturation. C’est en responsabilité que l’on tend plus rapidement et plus positivement vers ce qui relève de l’essentiel, tant dans les luttes que dans les aspirations ou dans les analyses. Ensuite, il y a la haute nécessité de comprendre que le labyrinthe obscur et indémêlable des prix (marges, sous-marges, commissions occultes et profits indécents) est inscrit dans une logique de système libéral marchand, lequel s’est étendu à l’ensemble de la planète avec la force aveugle d’une religion. Ils sont aussi enchâssés dans une absurdité coloniale qui nous a détournés de notre manger-pays, de notre environnement proche et de nos réalités culturelles, pour nous livrer sans pantalon et sans jardins-bokay aux modes alimentaires style européen sans identitité bien précise. C’est comme si la France avait été formatée pour importer toute son alimentation et ses produits de grande nécessité depuis des milliers et des milliers de kilomètres. Il y a donc une haute nécessité de s’inscrire dans une contestation radicale du capitalisme contemporain qui n’est pas une perversion mais bien la plénitude hystérique d’un dogme. La haute nécessité est de tenter tout de suite de jeter les bases d’une société non économique, où l’idée de développement à croissance continuelle serait écartée au profit de celle d’épanouissement ; où emploi, salaire, consommation et production serait des lieux de création de soi et de parachèvement de l’humain. Si le capitalisme (dans son principe très pur qui est la forme contemporaine) a créé ce Frankenstein consommateur qui se réduit à son panier de nécessités, il engendre aussi de bien lamentables "producteurs": chefs d’entreprises, entrepreneurs, et autres socioprofessionnels ineptes, incapables de tressaillements en face d’un sursaut de souffrance et de l’impérieuse nécessité d’un autre imaginaire politique, économique, social et culturel. Et là, il n’existe pas de camps différents. Nous sommes tous victimes d’un système flou, globalisé, qu’il nous faut affronter ensemble. Ouvriers et petits patrons, consommateurs et producteurs, portent quelque part en eux, silencieuse mais bien irréductible, cette haute nécessité qu’il nous faut réveiller, à savoir : vivre la vie, et sa propre vie, dans l’élévation constante vers le plus noble et le plus exigeant, et donc vers le plus épanouissant. Ce qui revient à vivre sa vie, et la vie, dans toute l’ampleur du poétique. On peut mettre la grande distribution à genoux en mangeant sain et autrement. On peut renvoyer la Sara et les compagnies pétrolières aux oubliettes, en rompant avec le tout automobile. On peut endiguer les entreprises de l'energie, leurs prix exorbitants, en considérant la moindre goutte de pétrole sans attendre comme une denrée précieuse, à protéger partout, à utiliser comme on le ferait des dernières chiquetailles d’un trésor qui appartient à tous. On ne peut vaincre ni dépasser le prosaïque en demeurant dans la caverne du prosaïque, il faut ouvrir en poétique, en décroissance et en sobriété. Rien de ces institutions si arrogantes et puissantes aujourd’hui (banques, firmes transnationales, grandes surfaces, entrepreneurs de santé, téléphonie mobile...) ne sauraient ni ne pourraient y résister. Enfin, sur la question des salaires et de l’emploi. Là aussi il nous faut déterminer la haute nécessité. Le capitalisme contemporain réduit la part salariale à mesure qu’il augmente sa production et ses profits. Le chômage est une conséquence directe de la diminution de son besoin de main d’oeuvre. Quand il délocalise, ce n’est pas dans la recherche d’une main d’oeuvre abondante, mais dans le souci d’un effondrement plus accéléré de la part salariale. Toute déflation salariale dégage des profits qui vont de suite au grand jeu welto de la finance. Réclamer une augmentation de salaire conséquente n’est donc en rien illégitime : c’est le début d’une équité qui doit se faire mondiale. Quand à l’idée du "plein emploi", elle nous a été clouée dans l’imaginaire par les nécessités du développement industriel et les épurations éthiques qui l’ont accompagnée. Le travail à l’origine était inscrit dans un système symbolique et sacré (d’ordre politique, culturel, personnel) qui en déterminait les ampleurs et le sens. Sous la régie capitaliste, il a perdu son sens créateur et sa vertu épanouissante à mesure qu’il devenait, au détriment de tout le reste, tout à la fois un simple "emploi", et l’unique colonne vertébrale de nos semaines et de nos jours. Le travail a achevé de perdre toute signifiance quand, devenu lui-même une simple marchandise, il s’est mis à n’ouvrir qu’à la consommation. Une vision du politique enchantée par l’utopie Nous sommes maintenant au fond du gouffre. Il nous faut donc réinstaller le travail au sein du poétique. Même acharné, même pénible, qu’il redevienne un lieu d’accomplissement, d’invention sociale et de construction de soi, ou alors qu’il en soit un outil secondaire parmi d’autres. Il y a des myriades de compétences, de talents, de créativités, de folies bienfaisantes, qui se trouvent en ce moment stérilisés dans les couloirs des institutions pour l'emploi et les camps sans barbelés du chômage structurel né du capitalisme. Même quand nous nous serons débarrassés du dogme marchand, les avancées technologiques (vouées à la sobriété et à la décroissance sélective) nous aiderons à transformer la valeur-travail en une sorte d’arcen- ciel, allant du simple outil accessoire jusqu’à l’équation d’une activité à haute incandescence créatrice. Le plein emploi ne sera pas du prosaïque productiviste, mais il s’envisagera dans ce qu’il peut créer en socialisation, en autoproduction, en temps libre, en temps mort, en ce qu’il pourra permettre de solidarités, de partages, de soutiens aux plus démantelés, de revitalisations écologiques de notre environnement... Il s’envisagera en "tout ce qui fait que la vie vaut la peine d’être vécue". Il y aura du travail et des revenus de citoyenneté dans ce qui stimule, qui aide à rêver, qui mène à méditer ou qui ouvre aux délices de l’ennui, qui installe en musique, qui oriente en randonnée dans le pays des livres, des arts, du chant, de la philosophie, de l’étude ou de la consommation de haute nécessité qui ouvre à création, à la créaconsommation. En valeur poétique, il n’existe ni chômage ni plein emploi ni assistanat, mais autorégénération et autoréorganisation, mais du possible à l’infini pour tous les talents, toutes les aspirations. En valeur poétique, le PIB des sociétés économiques révèle sa brutalité. Voici ce premier panier que nous apportons à toutes les tables de négociations et à leurs prolongements : que le principe de gratuité soit posé pour tout ce qui permet un dégagement des chaînes, une amplification de l’imaginaire, une stimulation des facultés cognitives, une mise en créativité de tous, un déboulé sans manman de l’esprit. Que ce principe balise les chemins vers le livre, les contes, le théâtre, la musique, la danse, les arts visuels, l’artisanat, la culture et l’agriculture... Qu’il soit inscrit au porche des maternelles, des écoles, des lycées et collèges, des universités et de tous les lieux connaissance et de formation... Qu’il ouvre à des usages créateurs des technologies neuves et du cyberespace. Qu’il favorise tout ce qui permet d’entrer en Relation (rencontres, contacts, coopérations, interactions, errances qui orientent) avec les virtualités imprévisibles du Tout-Monde... C’est le gratuit en son principe qui permettra aux politiques sociales et culturelles publiques de déterminer l’ampleur des exceptions. C’est à partir de ce principe que nous devrons imaginer des échelles non marchandes allant du totalement gratuit à la participation réduite ou symbolique, du financement public au financement individuel et volontaire... C’est le gratuit en son principe qui devrait s’installer aux fondements de nos sociétés neuves et de nos solidarités imaginantes... Projetons nos imaginaires dans ces hautes nécessités jusqu’à ce que la force du socialisme du H ou bien du vivre-ensemble, ne soit plus un "panier de ménagère", mais le souci démultiplié d’une plénitude de l’idée de l’humain. Imaginons ensemble un cadre politique de responsabilité pleine, dans des sociétés mondiales nouvelles, prenant leur part souveraine aux luttes planétaires contre le capitalisme et pour un monde écologiquement nouveau. Profitons de cette conscience ouverte, à vif, pour que les négociations se nourrissent, prolongent et s’ouvrent comme une floraison dans une audience totale, sur ces nations qui sont les nôtres. une idéologie qui ne craint ni ne déserte les grands frissons de l’utopie. Nous appelons donc à ces utopies où le Politique ne serait pas réduit à la gestion des misères inadmissibles ni à la régulation des sauvageries du "Marché", mais où il retrouverait son essence au service de tout ce qui confère une âme au prosaïque en le dépassant ou en l’instrumentalisant de la manière la plus étroite. Nous appelons à une haute politique, à un art politique, qui installe l’individu, sa relation à l’Autre, au centre d’un projet commun où règne ce que la vie a de plus exigeant, de plus intense et de plus éclatant, et donc de plus sensible à la beauté. Ainsi, chers camarades, en nous débarrassant des archaïsmes économiques, de la dépendance et de l’assistanat, en nous inscrivant résolument dans l’épanouissement écologique de nos pays et du monde à venir, en contestant la violence économique et le système marchand, nous naîtrons au monde avec une visibilité levée du post-capitalisme et d’un rapport écologique global aux équilibres de la planète.... Alors voici notre vision : Petits pays, soudain au coeur nouveau du monde, soudain immenses d’être les premiers exemples de sociétés post-capitalistes, capables de mettre en oeuvre un épanouissement humain qui s’inscrit dans l’horizontale plénitude du vivant... BRON : http://ugtg.org/

...& Voor de enkelingen onder onze lezertjes die de figuur van Edgar Morin waarnaar in de tekst wordt verwezen, niet onmiddellijk weten te plaatsen verwijzen we graag naar de onvolprezen "Wiki"...

Deze Edgar Morin zouden we in Michelintermen om toch op Frans cultuurterrein te blijven, kunnen omschrijven als "vaut le détour". Dus op zich is deze Wikibijdrage als voetnoot reeds een ganse artikelenreeks waard. Maar we zijn zuinig met ons kruit & we weten heel goed dat onze lezertjes beschikken over een niet aflatende nieuwsgierigheid & dus zelf op intellectuele ontdekkingstocht zullen trekken.

Wij zijn ervan overtuigd dat hun geest beter gelaafd zal terugkeren dan wanneer zij de boeken & geschriften van zieners van eigen Vlaamse bodem verslinden zoals daar zijn, Verhofstadt, De Wever, De Rode Voorzitter & andere intellectuele coryfeeën van dit Belgistaanse Plopsa-land... die natuurlijk ook niet meteen lid zullen worden van "L'APS of l'Association pour la pensée complexe...

Zo !! Men zegge 't dus voort... & als u 't niet doet, dan doen wij 't wel !!

...

07-04-2009 om 23:26 geschreven door Vorser-Raadgever  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:Een uitgesproken "Grr#!!♪♫@||#♫♪☻"-Kitokojungle-Opinie !!