De 17^de lp van de Zap, en de eerste van hem die in de top-twintig verschijnt. Na tien jaar! Ongelooflijk en ergens toch ook weer niet, want in vergelijking met vroeger werk is (‘) een héél commercieel album, commercieel dan in de betekenis van toegankelijk, want dat dit snertmuziek zou zijn, is een flagrante onwaarheid. Maar inderdaad, van de twee kwaliteiten waarmee Zappa in de jaren zestig beroemd en berucht is geworden (de sociaal-geëngageerde teksten + de ingewikkelde muzikale structuren met de zogenaamde collagestijl), is hier niet zo heel veel meer terug te vinden. Wel zijn de teksten nog uitermate grappig, maar de muziek is gewoon rechttoe-rechtaan-rock. Een terecht hitalbum dus toch wel voor Frankie, en wie zou hem dat misgunnen?

Don’t eat the yellow snow [A1], Nanook rubs it [A2], St. Alfonzo’s pancake breakfast [A3] en Father O’Blivion [A4] vormen samen een doorlopend verhaaltje met een knotsgekke tekst over een eskimojongetje en nog veel meer. Toch wel typisch Zappa met die collage van uitstekende muziekjes en grappige koortjes en harmonietjes plus muzikale foefjes die de tekst becommentariëren. Prima! Kant A bevat overigens nòg een uitstekend nummer: Cosmik Debris [A5]. Dat Zappa niets ophad met pseudo-religieus gewauwel, wisten we al van vroeger toen hij de flowerpower-children een goeie beurt gaf. Hier krijgen de duizend-en-één religieuze en andere sektes die vandaag de dag hun god van deur tot deur verkopen, een ferme veeg uit de pan. Plus uitstekende muzikale backing en je hebt een eersteklas rocksong.

Op de B-kant daalt het niveau helaas. Excentrifugal Forz [B1] is niet meer dan een slap opvullertje. Het titelnummer Apostrophe’ [B2] bestaat uit een fors instrumentaal stukje jamwerk met Jack Bruce en Jim Gordon. Een beetje Cream-achtig, maar niet echt onvergetelijk. Uncle Remus [B3] is een soort supercommercieel dingetje dat niet helemaal uit de startblokken raakt. Een missertje. Pas met het geweldig goede én grappige Stink-foot [B4] halen we terug het hoge niveau van kant A. Voor de annalen: uit dit nummer komt de in sommige kringen onsterfelijk geworden frase conceptual continuity (lol!).

Samengevat: kant A is zonder meer zeer sterk, maar diezelfde kwaliteit wordt op de teleurstellende kant B alleen gehaald door B4. Geen puntgaaf album dus, maar wel een aantal grote momenten. Als je Over-nite sensation en Apostrophe vlak achter elkaar beluistert, vallen overigens des te meer de intertekstuele verwijzingen op, wat de hilariteit nog verhoogt.

Quotering: 3,5 (ergens in de jaren zeventig, aangevuld op 29/12/10)