Het moest er ooit eens van komen. Bijna vier jaar samenwonen in een gemeenschapshuis zonder ook maar één echte ruzie, erg realistisch is dat niet. Heden hebben onze omgangsvormen zich iets meer naar de realiteit geplooid. Geen half werk trouwens, onze vlucht naar de werkelijkheid. Iemand die dreigt stante pede het huis te verlaten zonder de huur (die loopt tot september) verder te betalen, dat lijkt me wel een situatie die in aanmerking komt om door een onafhankelijke gelegenheidscommissie van het predikaat 'ruzie' voorzien te worden. Voorts omvat ons dossier botte beledigingen in caps lock via mail en enkele gratuite beschuldigingen.
Hoe is dit alles kunnen gebeuren? Wel, sta me eerst toe de demografische situatie in het huis ruw te schetsen. We zitten met zes bewoners, waarvan er vijf een hechte band hebben terwijl één iemand zich niet te veel van het hele gemeenschapshuisgebeuren aantrekt. (Een ruwe schets, ik zei het.) Tot hier geen probleem, iedere groep heeft zo wel zijn outsider. Maar het wordt problematisch wanneer een duidelijke afspraak met de voeten wordt getreden. Zeker in de wetenschap dat onze binnenhuiselijke verhoudingen nu niet bepaald geschraagd worden door de duidelijke afspraken. Buiten de obligate wettelijke conventies (niemand vermoorden, geen brand stichten, geen illegale hondengevechten in de keuken...), hebben we eigenlijk maar één afspraak die naam waardig: als er al eens een keertje een grote kuis gehouden wordt, doet ieder zijn deel. En laat dat nu net niet gebeurd zijn.
Het begon allemaal zoals menig afstel ooit begonnen is, met uitstel. De outsider kon op de dag van de vorige grote kuis (11 november!) niet en vroeg daarom een deel van het huis voor hem over te laten. Zo gezegd, zo gedaan. We kuisten met ons vijven het hele huis behalve de trappen. De outsider zou die zo spoedig mogelijk voor zijn rekening nemen. Dagen verstreken, weken verstreken en maanden verstreken. Klinkt vrij normaal, want inherent aan het begrip 'tijd'. Helaas echter ging dat verstrijken zijn gang zonder dat er met de trappen iets gebeurde. Wanneer de outsider hierover geïnterpelleerd werd, volgde meestal een kribbige reactie en de melding dat hij het nog wel zou doen. De laatste weken besloot ik dan maar om de vraagfrequentie op te drijven. Zonder gevolg, waardoor niks anders restte dan de bom te laten ontploffen. Het geijkte middel hiertoe was me meteen duidelijk: een kurkdroge mail naar alle bewoners, over de 51 trappen en de 102 dagen die verstreken waren sinds de vorige grote kuis, dat alles aan een tempo van één trap per twee dagen proper was geweest maar de outsider helaas af te rekenen had gehad met tijdsgebrek.
Toegegeven, het schrijven van de mail was heerlijk. Zoveel situaties zijn er niet waarin je overschot-van-gelijk-hebbend op een podium kan kruipen en puur door middel van cynisme iemand zijn verdiende loon kan geven. Alleen had ik niet ingeschat dat mijn geschut zó scherp stond. De outsider reageerde op de in alinea 1 aangehaalde wijze, als door een wesp, een schorpioen én Zorro gestoken. Duidelijk was dat mijn mail het conflict danig deed escaleren. (Volgens mij moet een gelijkaardige ruzie lang geleden de fransozen ertoe hebben gebracht de constructie om naar een hoger gelegen plaats te gaan escalier te noemen.) Om toch de gemoederen wat te bedaren, werd intussen de mogelijkheid tot een groepsgesprek geopperd. Teneinde dit wat te stroomlijnen en voor te bereiden, heb ik alvast een 'verkenner' en een 'koninklijk bemiddelaar' aangeduid die met behulp van pendeldiplomatie voor enige toenadering moeten zorgen. Meer dan honderd dagen lang ostentatief de enige huisafspraak niet nakomen, geeft me wel het recht om de humor van de situatie tot in het uiterste uit te buiten, denk ik zo.
Waarheid: ik heb gisteren de volle twee uur zitten nadenken over een blog, met als indrukwekkende eindresultaat welgeteld drie min of meer presentabele zinnen. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan Norther Winslow, de derderangspoëet uit de film 'Big Fish'. Winslow deed er twaalf jaar over om een compleet stompzinnig gedicht van elf woorden te produceren. Zo erg is het bij mij nog niet, maar je weet maar nooit waar zo'n writer's block eindigt, eens op dreef. Want, dat moet ik mezelf nageven, ik ben best bedreven in het aanschouwelijk maken van een writer's block. Dan zit ik uren naar het scherm te turen en te denken en... tja, dat is het eigenlijk. Schrijven en weer schrappen is er niet bij, het lukt me op zo'n momenten zelfs niet om iets schrapwaardigs te bedenken.
Uiteindelijk zit er niks anders op dan van de nood een deugd te maken. Ook gebrek aan inspiratie kan een inspiratiebron zijn, zij het vooral in noodgevallen. Of dit werkelijk zo een noodgeval is, is natuurlijk voer voor discussie. Er kan bijvoorbeeld aangehaald worden dat er enkele dagen geleden toch een enorme treinramp heeft plaatsgevonden. Gezien mijn niet geheel verholen afkeer voor de NMBS moet daar toch iets over te schrijven zijn? Niet dus. Ik klaag graag over treinen die vertraging hebben, maar op het gebied van treinen die op volle snelheid tegen elkaar knallen heb ik helaas een veel minder uitgesproken mening. Zolang ze beide op tijd vertrokken waren is het voor mij eigenlijk allang goed. Om alles wat daarna gebeurt te beoordelen, ontbeer ik de expertise.
Ik zou ook - meer in het algemeen - mijn verwondering kunnen uitdrukken over het rampjaar 2010 tot dusver. Waar er volgens Wikipedia in de periode tussen 2000 en 2009 vier rampen waren in België, tel ik er dit jaar alleen al drie. Er was dus het treinongeval in Buizingen, de gasexplosie in Luik en de aardbeving in Haïti, die maakte dat België slachtoffer werd van de benefietsong van Natalia en Gabriel Rios. Om die schavuit van een Ronald Janssen niet te vergeten! Het Lot (sectie België) heeft qua inspiratie duidelijk minder te klagen dan mij, anno 2010.
2010 is het jaar van de lijstjes. 14 februari de dag van valentijn. Een openingszin vaak het begin van een reden om ooit aan het vieren van valentijn toe te komen - enig gevoel voor platte commercie is een andere voorwaarde. De opzet van deze blog mag dan ook duidelijk zijn: een persoonlijk lijstje openingszinnen, respectievelijk als recipiënt en zender.
1. "Alsjeblieft." Op het eerste zicht behoorlijk nietszeggend misschien, maar soms moet je verder kijken dan het oppervlakkige. Combineer het woord "alsjeblieft' met het ontvangen van een gratis pint en de ultieme openingszin is geboren, wat mij betreft. Dat was hier het geval. Een uiterst niet-oppervlakkige keuze op nummer één dus.
2. Barmeid: "Dat meisje daar vraagt wat je van haar drinkt". Goed, zeer goed, dit. Het uiteindelijke resultaat is hetzelfde als in de voorgaande situatie, maar ik schat het iets lager in wegens het gebruikmaken van een intermediair medium. Als het om bier gaat kunnen de aanvoerlijnen maar best zo kort mogelijk worden gehouden, vind ik. Ook een goede openingszin staat of valt met de mate van efficiëntie.
3. Barmeid (2): "Here you go, honey." Laatste deel van de dranktrilogie, vooral daarom op de derde plaats. Geen openingszin pur sang eigenlijk. Ik bestelde eerst wat te drinken en kreeg het iets later. Moest er zelfs voor betalen ook. Tot daar redelijk in lijn met het normale takenpakket van een normale barmeid. Dat het hier wel degelijk een openingszin betrof, bleek later. De Engelse taal levert evenwel geen extra pluspunten voor originaliteit op, wegens geheel conform de locatie.
4."Hey, ik heb u al een paar keer langs zien lopen toen ge ging joggen. En vroeger, toen ik nog langs de ring woonde, zag ik u iedere morgen naar het station lopen..." Positief: er wordt betrokkenheid getoond, je doen en laten wordt duidelijk al jarenlang gevolgd. Negatief: toch een beetje angstaanjagend, allemaal. Plus, natuurlijk, aansluitend geen drank gekregen/mogen kiezen/gekregen tegen betaling.
5. "Ze zeggen dat de interessantste mensen altijd in een hoekje staan. Is dat waar volgens u?" Een originele openingszin, dat strekt tot eer. Maar daar houdt het goede nieuws ook op. Eén: hoe weet ik dat nu, of dat waar is. Twee: wie houdt zich in godsnaam bezig met zo'n domme, niet-verifieerbare onzin uit te kramen? Drie: waarom moeten de sociologische hypotheses van die nitwits die onder de noemer 'ze' schuilgaan per se geïntroduceerd worden in het uitgaansmilieu?
Tot slot: 't is met pijn in het hart dat ik geheimen onthul, maar hier toch mijn bijdrage aan de openingszinnensantenboetiek:
De wekker gaat, de wekker wordt bewierookt en vervolgens afgeduwd. Ik stap blij gezind uit bed en kleed me rustig aan. Na enkele sanitaire plichtplegingen nuttig ik een ontbijt bestaande uit knapperige toast, dampende koffie en versgeperst fruitsap. Ondertussen neem ik op mijn gemak de krant door tegen de achtergrond van de 'Symfonie nr. 3 in D majeur' van Tsjaikovski. Nadien begeef ik me met lichte tred naar het station, waar elke dag opnieuw trouw een treinstel op post is dat me naar mijn werkplek in de hoofdstad brengt. Eens daar aangekomen, peil ik uitgebreid bij de collega's naar hun gemoedstoestand. Met tevredenheid stel ik vast dat ook vandaag weer ieder van hen over een gemoedstoestand met tevredenheid beschikt. Mooi, het werk kan beginnen. Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat dit werk zoal inhoudt, maar in elk geval heeft het niks te maken met RSZ, bedrijfsvoorheffing, ecocheques, bedrijfswagens of decemberafrekening. We lachen veel, doen bijvoorbeeld dingen op de computer en genieten van de ontspannen sfeer waarin we onze toch wel zinvolle job kunnen uitoefenen. 's Avonds fladder ik terug naar het station om me daar te laten oppikken door de trein die telkens weer stipt op tijd is.
Bovenstaande is de omschrijving van een atypische werkdag. Het verdient aanbeveling dit niet te verwarren met zijn tegenhanger, de typische werkdag:
De wekker gaat, de wekker wordt vervloekt en vervolgens afgeduwd. Ik blijf nog een paar minuten liggen, rol in slow motion naar de rand van het bed en schakel dan resoluut over op fast motion. Deodorant, tandenborstel en lenzen passeren de revue. Aan de nodige vestimentaire formaliteiten (broek aan, trui aan, schoenen aan etc.) wordt voldaan. Wat volgt is een razende vaart richting station die resulteert in het op het nippertje halen van de trein. Altijd weer een sterk staaltje timemanagement. Trotser op mezelf zal ik niet meer worden vandaag; minstens vijf minuten gewonnen op gewone stervelingen, en dit slechts ten koste van zweten, hijgen, hier of daar wat snot uit de neus (ik ben van het heroïsche type) en een piekend stressniveau.
Een halfuurtje later arriveer ik op kantoor. Ik log aan op mijn pc, check mijn mailbox, vervloek mijn mailbox en dan vooral de resem nieuwe mails die er zich gevestigd hebben, neem me voor eens diep te zuchten om er nadien toch maar aan te beginnen. Meestal wordt dit ambitieuze plan verstoord door de telefoon die zo lang niet kan wachten en mij aldus doet stranden op een zucht van een aanvaardbaar begin van de dag. Wat de kanarievogel was voor de mijnwerker, is de telefoon en Outlook voor de payroll consulent: potentiële brenger van onheil. Als de kanarievogel doodvalt, weten de mijnwerkers dat ze in levensgevaar zijn omdat er gas in de lucht hangt. Als de telefoon overgaat, weten de payroll consulenten dat dit het begin is van een lange lijst vragen over RSZ, bedrijfsvoorheffing, ecocheques, bedrijfswagens of decemberafrekening. Ik durf niet zeggen wat het ergste is - dat zal van je geloof en de bijhorende visie op het leven na de dood afhangen. Feit is dat een doodvallende kanarie kan betekenen dat er die dag niet gewerkt moet worden, terwijl een rinkelende telefoon sowieso het tegenovergestelde beduidt.
Na het gerateerde begin van de dag probeer ik de situatie zo goed als mogelijk recht te trekken. Het enige wat ik hiervoor nodig heb, zijn minder nieuwe mails en minder nieuwe telefoons. Ik vraag niet veel. Ik krijg wel veel, veel nieuwe mails en veel nieuwe telefoons. Afwisselend doorloop ik de stadia van berusting, woede, ontgoocheling en cynisme. Aan het eind van de dag stel ik vast dat mijn todolijstje nog een stuk langer is dan aan het begin van de dag. Tevens blijft de vaststelling dat 'todolijst' een toch wel vreemde schrijfwijze heeft meegekregen.Een grappige schrijfwijze zelfs, in contrast met de extreem niet-grappige inhoud van mijn exemplaar. Want mocht het nog niet duidelijk zijn: ook in de week van Gedichtendag was het bij ons op de werkvloer al proza wat de klok sloeg.
Ik heb het tot nog toe behoorlijk kunnen verbergen, maar in mij schuilt een onvervalste lijstjesfetisjist. Wat er precies opgelijst wordt, doet er in feite helemaal niet toe: films, boeken, cd's, presidenten, bieren, voetballers, voetballersvrouwen,... het mag allemaal. Enige voorwaarde is dat er een rangorde wordt aangebracht in de chaos. Of die rangorde gebaseerd is op enige kennis van zaken, op enige mening of op een heuse televoting zal mij eveneens worst wezen. De ontstaansgeschiedenis van het uiteindelijke lijstje is ondergeschikt aan het bestaans-heden. Met dit in het achterhoofd geef ik hieronder mijn persoonlijke Film Top Tien van het voorbije decennium mee. Het is heel graag gedaan.
1. The Lord of the Rings Spektakelfilms zijn niet mijn dada, maar aan de epische Lord of the Rings-trilogie kan niemand voorbij. Peter Jackson brengt het universum uit de boeken van Tolkien feilloos over op het witte doek, en alleen al daarom is hij voor mij dé Jackson van het decennium. En LOTR dus de beste film van de jaren nul.
2. Das Leben der Anderen Ik heb er al eens een blog aan gewijd, volledig terecht. Een verhaal dat met ongelooflijk veel métier wordt verteld en in beeld gebracht. Dat het hier gaat om de debuutfilm van regisseur Florian Henckel von Donnersmarck mag dan ook een wonder heten. Daarenboven wordt naar goeie Duitse gewoonte het verschil in de laatste minuten gemaakt: het einde van de film is van een hallucinante schoonheid.
3. Eternal Sunshine of the Spotless Mind Ironie: een film die handelt over het wissen van het geheugen levert een van de meest onvergetelijke prenten van het voorbije decennium op. De eerste tien minuten snijden meteen in de ziel, Jim Carrey en Kate Winslet zijn groots en de regie is briljant. Niet te missen noch te wissen.
4. Kill Bill De meningen over dit wraakepos van Quentin Tarantino zijn verdeeld. Mijn mening erover is dat ook: ik twijfel om het als meesterlijk dan wel als magnifiek te omschrijven. Tarantino gooit als een volleerde kok ontelbare martialartsfilms en mangastrips in de mixer, met als resultaat een zinderend, succulent viersterrenmenu voor het oog. Kijken mag, aankomen is niet nodig.
5. Big Fish In tegenstelling tot wat de titel misschien doet vermoeden, heeft 'Big Fish' niks te maken met de Belgische staatshervorming. Rouwig moeten we daar waarschijnlijk niet om zijn, want desondanks is het een pracht van een film geworden. Tim Burton (beeld) en Danny Elfman (klank) tekenden hier voor hun meest geslaagde samenwerking tot op vandaag. Oog en oor zullen tevreden zijn met deze vertelling.
6. Cidade De Deus Tarantino goes Brazilian, voor een brok in-your-face-cinema recht uit de favela's. Regisseur Fernando Meirelles geeft op een flitsende manier de wild pulserende hartslag van een sloppenwijk in Rio weer. Adembenemend heftig, adembenemend gewelddadig, adembenemend mooi. Het cinematografische equivalent van sambavoetbal.
7. Borat Het gebeurt zelden dat komedies door cinefielen hoog ingeschaald worden. Meestal terecht, goede komedies zijn schaars. Dikke vette uitzondering hierop vormt 'Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan'. Komiek Sacha Baron Cohen slaagde erin zich met deze film de woede op de hals te halen van de Amerikanen, de Kazachen, de joden, de zigeuners, de homo's, de feministes, de christenen en nog een stuk of wat andere meerderheids- en minderheidsgroepen. Je kan nooit voor iederéén goed doen, natuurlijk.
8. Le fabuleux destin d'Amélie Poulain Modern sprookje dat gelukkig maakt. Audrey Tautou is Amélie Poulain en vice versa. Het kleurenpalet is oogverblindend, de muziek van Yann Tiersen doet de rest. Onder 'de rest' valt te verstaan: de kijker doen wegdromen, datgene waarvoor de zevende kunst ooit is uitgevonden.
9. Lost in Translation Sommige films geven zich nog niet helemaal bloot bij de eerste visie. 'Lost in Translation', een fijngevoelig tableau van twee door eenzaamheid verteerde mensen in een ver land, is daar een schoolvoorbeeld van. Hij wordt met de keer dat je ernaar kijkt beter, de enige constante is dat Scarlett Johansson even mooi blijft. Maar die zit hoe dan ook al aan het maximum aan mooi-heid. Het verlangen om samen met haar eenzaam te zijn, ook dát zit in deze film.
10. Dogville Lang getwijfeld over deze tiende plaats. Maar een experimentele film van geboren en getogen weirdo Lars von Trier, dat kan ik niet laten liggen. Alles speelt zich af op één groot podium; de huizen worden gevormd door krijtlijnen, de voorwerpen staan geschreven op de vloer en ook de hond is slechts een getekend silhouet. Tegen die achtergrond leert von Trier ons iets over de geschiedenis van de Verenigde Staten (zoals Borat dat doet met het heden, zo je wil), en hij komt er nog mee weg ook. Straffe dinges.
Ongeveer twintig procent van de Belgische jongeren kampt met gehoorschade. Hoewel ik gestaag maar zeker het eliteclubje van de Belgische jongeren ontgroei, heb ik sinds kort des te meer mijn intrede gemaakt in het uitgelezen gezelschap van gehoorschadelijders. Helaas, moet ik er zeker bij zeggen. Het was niet expres en ik hoop nog altijd dat de dokter mij morgen vertelt dat ik me zorgen om niks heb gemaakt.
Maar die kans is vrij klein. Ik ben namelijk zowat het tegenovergestelde van een hypochonder. Lichamelijke mankementen negeer ik liefst van al, onder het motto 'als ik er niet aan denk zal het wel overgaan'. Stel dat ik een been zou verliezen bijvoorbeeld, dan zal mijn eerste instinctieve reactie waarschijnlijk de overtuiging inhouden dat het wel weer terug zal aangroeien. Ondertussen zou ik mijn probleempje negeren en hooguit een beetje meer op de grond vallen dan anders. Zo'n type ben ik dus. Vallen en gewoon weer opstaan. Of toch vallen en gewoon weer opgeholpen worden.
Nu is het anders. Er is de laatste tijd te veel geschreven over gehoorschade om de symptomen te ontkennen (terwijl er bijvoorbeeld zelden iets verschijnt over hoe je zoal kan merken dat je een been mankeert). Er zit druk op mijn beide oren, regelmatig voel ik pijn en 's nachts speelt een lichte fluittoon in mijn linkeroor. Het is niet gemakkelijk inslapen tegen de soundtrack van één langgerekte bieeeeep, dat kan ik wel kwijt. Wat me eveneens dwarszit, is de plaats delict. Ik heb de gehoorschade niet opgelopen op een of ander rockfestival of in een bruine kroeg, maar in het fucking foute danscafé 'Jantjes Verjaardag'. De muziek is er niet alleen veel te slecht, ze is er dus ook veel te luid. Behoudens medische weerlegging zal ik moeten leren leven met de biep. Mijn hoop gaat uit naar medische weerlegging.
Wat zou de wereld zijn zonder dialogen? Waarschijnlijk een stillere plek. Of alleszins een plaats met meer monologen. Af en toe zou het voorzekers tanden bijten zijn, als inwoner van deze hypothetische wereld. Bijvoorbeeld wanneer er iets belangwekkends gebeurt. Liefst van al zou iedereen dan erover beginnen kakelen tegen elkander. Maar helaas, iemand heeft voor hen het verkeerde denkbeeldige universum uitgekozen. Volgende keer beter.
Wij aardlingen kunnen gelukkig vrij onze gang gaan. Neem het hypothetische geval waarin een ogenschijnlijk volstrekt normaal persoon uit Loksbergen opeens op gruwelijke wijze een medemens vermoordt. We kunnen onze afschuw uiten, op zoek gaan naar wat er eventueel in 's mans hoofd omging of de dader de doodstraf dan wel een fikse boete toewensen. We kunnen eveneens debatteren over de rol van de media in de hele zaak, over wat goeie journalistiek is en wat niet. Een dialoog kan zelfs leiden tot iets grappigs, in de zin van hahahahaha.
Ter staving: in het echte leven hebben we het geheel niet-hypothetische geval waarin een ogenschijnlijk volstrekt normaal persoon uit Loksbergen opeens op gruwelijke wijze op zijn minst drie medemensen vermoordt. Mijn moeder en ik zijn verwikkeld in een discussie over de profilering van de dader in de pers, en voor één keer moet ik toegeven dat zij het - weliswaar volgens een geheel eigen logica - haalt op punten.
M(oeder): "'t Is ook zo ne rare hé, die dader." T(sigalko): "Hoezo dat?" M: "Hebt ge het niet gelezen in de krant?" T: "Ma, ge moet die kranten niet geloven. Hoe kan iemand die lesgeeft, twee kinderen heeft, zich engageert in het verenigingsleven en regelmatig een pint gaat pakken nu in godsnaam de zonderlinge figuur zijn die zij ervan maken?" M: "Komaan Tsigalko, als ge zo mensen vermoordt, dan zijt ge toch wel ne rare zeker? Of vindt gij dat normaal?"
Laat ik de eerste blog van dit nieuwe jaar beginnen met de beste wensen voor dit nieuwe jaar. Dat iedereen die dat wil een vredevol en gezond 2010 mag beleven. En verder mijn blog mag blijven lezen natuurlijk, desnoods ter compensatie van zoveel geluk. Of om het met Dolly Parton te zeggen: wie de regenboog wil zien, moet de regen erbij nemen.
Voor mezelf hoop ik dat 2010 de lijn van 2009 doortrekt. In 2009 maakte ik mezelf bijwijlen zowaar nuttig op de werkvloer, reisde ik zes keer richting buitenland, beleefde een schitterende Rock Werchter, werd tweede op het Groot Dictee der Nederlandse Taal en belandde ik in het ziekenhuis. Dat laatste is nu niet direct van dien aard om vatbaar te zijn voor herhaling, maar gaf het voorbije jaar wel een speciale toets. Hét hoogtepunt van 2009 is echter terug te vinden op het sportkot, in de volksmond ook 't sportkot genoemd. De maand moet maart geweest zijn, of april of mei of juni. (Het is inderdaad zo'n gebeurtenis die memorabel is omwille van het gebeurde zelf, eerder dan dat het precieze tijdstip er echt toe doet.)
Enfin, we vinden mezelf en mijn goeie vriend slash huisgenoot Tom terug in een voetbalwedstrijd op het scherp van de snee. Negen tegen negen spelen we, het niveau ligt hoog. Het mag duidelijk zijn dat we alle achttien weleens eerder een bal van dichtbij hebben gezien. Een corner bij een 1-1-stand vormt de voorbode voor wat mijn moment van het jaar zou worden. Tom zet zich achter de bal, ik plaats me tussen de meute voor doel. Niet dat ik daar op objectieve grondslag veel te zoeken heb. Ik ben vrij groot en kop eigenlijk helemaal niet slecht, maar ben een wussie en heb een heilige schrik om hoofd, elleboog of vuist tegen mijn toot te krijgen. Hoe dan ook ben ik een publieksspeler die het moet hebben van zijn ragfijne techniek, niet van zijn gebrekkige, euh, andere voetbalvaardigheden.
Maar dat alles weerhoudt me er niet van de bal te zien vertrekken, erop te focussen, volledig in 'de flow' te komen, op het juiste moment af te zetten en boven het hele pak uittorenend de bal loeihard in de linkerbenedenhoek te buffelen. Rechtstreeks de persoonlijke annalen van 2009 in. Zijn opvolger 2010 weet dus wat 'm te doen staat: ervoor zorgen dat er veel illuminatieve corners op mijn hoofd geschilderd worden en nu hij toch in de sfeer zit, met enkele welgemikte penseeltrekken nog meer kleur geven aan dit nieuwe jaar. We zijn benieuwd.
2009 bracht ons 365 dagen, 8760 uren, 525.600 minuten en nog veel meer (seconden etc.). Afwachten of 2010 beter doet. In elk geval wordt naar jaarlijkse (duh) traditie het intussen nagenoeg voorbije jaar opgelijst. Waarom weet niemand, maar laten we dit gegeven al even traditioneel collectief negeren en ons op het lijstje storten.
Beste film: Brüno, De helaasheid der dingen
Beste lied: 1. White Lies - Death 2. Lily Allen - The fear 3. Lily Allen - Fuck you 4. White Lies - Farewell to the fairground 5. Oasis - Outta time 6. Gossip - Heavy cross 7. Kid Cudi - Day and night 8. Absynthe Minded - Envoi 9. Editors - Papillon 10. Black Eyed Peas - Meet me halfway
Beste cd: White Lies (White Lies) & It's not me, it's you (Lily Allen)
Beste tv: Van vlees en bloed
Beste boek: Gerechtigheid (Stieg Larsson)
Wie wens ik wat toe in 2010? Mezelf: per hoge uitzondering geen alcoholvergiftiging op 1 januari.
Hoe zit het eigenlijk met mijn populariteit, na die tweede plaats van vorige week? Is er iemand die zich dat afvraagt, of ben ik daar niet populair genoeg voor? We zullen het nooit weten. Wat ik wel weet, is dat voornoemde indringende vraagstelling de ouverture vormt van deze blog, wegens niet meteen een idee hoe anders te beginnen. Bijkomend voordeel van het poneren van een vraag in de openingszin, is dat er meestal ook wel een antwoord volgt. Zo schrijft de blog zichzelf, en het enige wat je moet doen is tweede geworden zijn op het Groot Dictee der Nederlandse Taal. In mijn geval zit dat dus wel snor.
De dagen tussen opname en uitzending van het dictee had ik er wel eens over nagedacht. Over wat de impact zou zijn van het resultaat en de aandacht die erop volgt, wat wenselijk is en wat niet. Voor mezelf had ik al direct uitgemaakt dat één ding toch zeker wenselijk zou zijn: minstens één onbekende groupie achter me aan krijgen. Dat is gelukt, al werd de doelstelling slechts vrij nipt gehaald. Vrij nipt in de zin van: ja, één. Ze liet me via Facebook weten dat ik 'charmant verlegen' was. Ik fier en hoopvol, want als je één groupie hebt, dan heb je er voor je 't weet een hele zwerm natuurlijk. Dat is een bekend fenomeen, de eerste is altijd de moeilijkste. Maar zoals aangehaald gelden de wetmatigheden der bekende fenomenen blijkbaar niet in dicteemiddens. Het bleef bij die ene, ik zal haar moeten koesteren.
Voorts, met stip op één qua gênante bijwerkingen van mijn tijdelijke bekendheid: het ontvangen van fotografen thuis. Met stip op één qua redenen waarom dit dan wel een gênante bijwerking zou zijn: het huis is een stort. Een nadeel, want zo'n foto is hoe je het nu draait of keert toch eerder een visuele aangelegenheid. En de fotografen in kwestie hadden helaas weinig ervaring in oorlogsgebieden. Uiteindelijk hebben ze het opgelost door de achtergrond zoveel mogelijk te vervagen. Associaties met huisjesmelkerij zijn zo al minder waarschijnlijk, dus mij goed. Een definitief antwoord met betrekking tot mijn populariteitsstatus is hiermee nog niet gegeven. Maar dat de populariteit tanende is, mag duidelijk zijn. Ik ondervind het iedere dag aan den lijve, ik zie het aan de blikken van de mensen, die niet op mij gericht zijn. Mijn populariteit is zoals de sneeuw, in sneltempo aan het wegsmelten. Eveneens in smelttempo. Levert een vreemde titel op.
Eerst en vooral mijn excuses voor het gapende gat dat dit bericht van het vorige scheidt. Zestien dagen bleef deze webstek onaangeroerd, en dat is een beetje te lang. Voor vijftien minuten hiervan heb ik alvast een alibi. De 15 minutes of fame namelijk, die mij in tussentijd te beurt zijn gevallen. Het enige wat ik hiervoor moest doen, is op de televisie, de radio, de belangrijkste websites en in de krant komen. Omdat het nogal belachelijk is om zonder reden ether, antenne, glasvezel en inkt te kapen, had ik mezelf voor de gelegenheid een heuse aanleiding verschaft. Kwestie van niet zomaar wat multimediaal te staan niksen.
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal leek me wel wat. Ik kan vaneigens vrij goed spellen, werd na de voorronde geselecteerd voor deelname en had zelfs de discipline om de algemene regels nog eens door te nemen, dus zonder fout moest het lukken. Dat bleek geen al te gekke inschatting. Zonder fout zou het inderdaad gelukt zijn, constateerde ik achteraf. Helaas maakte ik er negen. Niet goed genoeg om te winnen, maar toch voldoende voor een tweede plaats. En eerste Belg! Het toegangsticket tot de annalen van het Groot Dictee was dus bemachtigd.
Mijn 15 minutes of fame volgden niet meteen maar kwamen in uitgesteld relais aangewaaid, tezamen met de tv-uitzending vier dagen later. Interviewtje na het dictee op Canvas en in het laatavondjournaal op één, interview en foto in Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad en De Standaard en een live-interventie op Radio 2 vormden een goede basis. Maar kers op de taart was toch wel het grote artikel op dé voorpagina van dé Achterkrant van Hét Belang van dé Limburg. Het zijn hoogdagen voor mijn bomma, dat kan ik u vertellen. En toch ook wel een beetje voor de trouwe lezers van deze blog (ik permitteer mij even de dichterlijke vrijheid te doen alsof deze blog trouwe lezers heeft, nvdr), die het komende jaar de schrijfsels zullen lezen van de enige echte officieuze best spellende Vlaming. Maar wees gerust, the pleasure is all mine.
Morgenavond is het nog eens zover. Dan laten de huisgenoten en ik het Leuvense uitgaansmilieu voor wat het is en leggen we ons met z'n allen toe op een volwaardig binnenhuiselijk alternatief. Uiteraard eveneens in de zuipsfeer. Maar niet zomaar drinken om te drinken, vergis u niet. Nee, morgenavond drinken wij in thema's. De hele operatie zal doorgaan onder de codenaam 'kamertocht'. Essentie van het gebeuren is dat elk van ons één kamer heeft (dit was al zo van voor de kamertocht) en daar een thema bij verzint. Dat wil zeggen dat muziek, drank, eventuele hapjes en inkleding duidelijk gerelateerd zijn aan één bepaald onderwerp. Of desnoods onduidelijk, maar de drank is verplicht. Door lottrekking wordt het beginpunt vastgelegd en vervolgens begeven we ons al themazuipend van kamer naar kamer. In totaal zijn er in ons pand zes kamers en dus ook zes thema's. Kamer 1 heeft bijvoorbeeld thema 1, kamer 2 thema 2, kamer 3 thema 3, kamer 4 thema 4, kamer 5 thema 5 en kamer 6 thema 6. Alles mag, niks is te gek.
De reden voor het organiseren van deze kamertocht is nostalgisch van aard. Ongeveer exact vier jaar geleden vond de totnogtoe enige editie plaats. We woonden toen nog op een kot in West-Leuven en waren een pak jonger dan vandaag. Ik weet niet hoeveel jonger precies, maar wie de moeite doet het uit te rekenen zal toch al gauw op een aantal jaar uitkomen. Buiten degenen die nu het hart (de lever) van ons huidige gemeenschapshuis vormen zaten toen op kot: een eerstejaarsstudent die te jong leek om te drinken; een Chinees die te asociaal leek om te drinken; een praktiserende vrouwelijke wereldverbeteraar die niet dronk. In de boeken, in de films en waarschijnlijk op heelwat plekjes op het internet vormt dit gegeven de ideale voorbode voor een zinderende, verrassende avond: de drank doet alle grenzen vervagen en uiteindelijk valt iedereen elkaar in de armen. Maar hey, dit is mijn blog, waar alle verrassing meticuleus wordt uitgeband. Niemand viel de drie buitenstaanders in de armen en het hart van ons huidige gemeenschapshuis was zat. Het had zich opperbest vermaakt en besloot dat er ooit eens een vervolg moest komen.
Ooit is dus morgen, vier jaar en veel tomeloos en themaloos gezuip later. Het Leuvense uitgaansmilieu weet niet wat het mist.
Wat ik me op 16 november 2007 niet kon indenken, is gebeurd: op 16 november 2009, twee jaar later, werk ik nog steeds voor dezelfde werkgever. Uiteraard werd dit uitgebreid gevierd. Uiteraard niet. Ik zal me er moeten bij neerleggen dat dit gebeuren in de wereld buiten mij niet als een uitzonderlijk feit beschouwd wordt. Dat ik zoiets moet relativeren en maar een keer moet denken aan de mensen in Afghanistan of Irak. Want daar heb je evengoed werknemers die geen feestje krijgen wanneer ze twee jaar in dienst zijn. Voor deze ene keer zal ik het dus maar door de vingers zien.
Twee jaar dezelfde job wil ook zeggen dat het nieuwe er intussen wat af is. Enige contemplatie leert dat deze conclusie voor wel meer levensdomeinen opgaat. Mijn woonsituatie bijvoorbeeld. Ik woon nu meer dan drie jaar in hetzelfde gemeenschapshuis en vestig daarmee een persoonlijk Leuvens record. Veel scherper zal dat record echter niet meer gesteld worden. Dat heeft enerzijds te maken met een aantal huisgenoten die in september volgend jaar gaan samenhokken met hun vriendin. Anderzijds heeft het huis zijn beste tijd gehad. Met deze laatste bewering pas ik de stijlfiguur van het eufemisme toe. We hebben het hier immers over een huis met onder andere vervaarlijke schimmelvorming in de living, vocht in de muren, vocht uit het plafond en afbladderende verf in de badkamer. Daarenboven verdenk ik het huis ervan de voedingsbodem te zijn voor kwieke streptokokken die mij een goeie maand geleden in het ziekenhuis deden belanden. Eén blik op de badkamer is genoeg om te weten dat dit geen ongefundeerde verdenking is.
Een nieuwe woonst is dus aan de orde van de dag, in het jaar 2010. Een nieuwe woonst die geen leger vieze beesten creëert om haar bewoners aan te vallen en die in haar muren geen hoeveelheid vocht heeft zitten die de watervoorraad van een gemiddeld Afrikaans land overtreft. Eens dat gelukt, kan er misschien eveneens gekeken worden in welke andere levensdomeinen een injectie nieuwigheid welkom is. Maar voorlopig blijft alles dus nog enkele maanden bij het oude, de lijn die gevolgd wordt is die van de rustige vastheid. Misschien is dat zelfs nog niet zo'n slechte keuze, zoals vorige week door een schriele, kalende politicus werd bewezen.
Van de week stemde de senaatscommissie Sociale Zaken in met een algemeen rookverbod in de horeca vanaf 2012. In deze blog zal ik betogen dat die beslissing de gezondheid van rationele mensen zoals ik ernstige schade kan toebrengen. Dat lijkt een compleet idiote bewering maar is het niet, zoals jullie allen vrij exclusief op de volgende regels kunnen lezen.
Wie weleens in het uitgaansleven vertoeft, zal merken dat er heelwat mooie elementen van vrouwelijke kunne roken. Waarschijnlijk is dat aandeel zelfs disproportioneel groot - hoe dat komt weet ik ook niet, maar het lijkt logisch dat mensen die (vaak) uitgaan meer kans hebben om roker te zijn dan anderen. Tot nu toe is dat geen probleem, want als niet-roker heb ik evenveel kans en mogelijkheden als wel-rokers om met hen in contact te treden. Nu, bij een algemeen rookverbod wordt mijn concurrentiepositie serieus geschaad. Niet zomaar een beetje beperkt, maar in feite gewoon geruïneerd. Jongens die roken krijgen de monopoliepositie op toevallig rokende vrouwen zomaar in de schoot geworpen. Samen buiten een sigaretje roken is immers dé manier bij uitstek om een praatje te slaan. Een praatje slaan is dé manier bij uitstek om diep in elkaars ogen te kijken. Diep in elkaars ogen kijken is dé manier bij uitstek om... nee, ik denk dat iedereen het wel begrijpt.
Rationele mensen hebben hun conclusies al getrokken. Die zijn zelfs zonneklaar. Gewoon een kwestie van het toepassen van de economische logica. Enerzijds is er de mogelijkheid om je marktgebied met zowat de helft te zien verkleinen. Anderzijds is er de optie de volledige markt open te houden én ook nog eens een aanzienlijke voordeelpositie te verkrijgen in ruwweg de helft van dat marktgebied. Om mijn eigen positie in de concurrerende (uitgaans)omgeving te vrijwaren en zelfs te versterken, ben ik dus eigenlijk verplicht om te beginnen roken. Want zomaar voor de fun wat buiten staan is uiteraard vrij belachelijk. De Belgische staat dwingt mij er dus feitelijk toe om mijn gezondheid te schaden, wil ik mijn mogelijkheden op de Liefde (let op de hoofdletter) volledig openhouden. Eerlijk: heeft iemand dáár al eens aan gedacht?
Op de overige argumenten omtrent een rookverbod ga ik hier niet ingaan, alleen dit: 1. Als rookvrije cafés inderdaad meer volk zouden trekken en winst zouden maken, was er allang één geopend (weer: economie). 2. België is een uniek caféland, met geen enkel ander land ter wereld te vergelijken. Ik zit dan ook niet te wachten op veranderingen van dit kaliber.
Bovendien: waar rookverbod is, is vuur. Boze rokers wijzen naar de alcoholgebruikers en de gevaren verbonden aan hetgeen zij plegen te gebruiken, en voor je het weet belanden we in een wafelijzerpolitiek in omgekeerde richting. Die lijkt trouwens al begonnen. Naast sterke drank mag er nu ook geen bier meer verkocht worden aan jongeren onder de zestien (ook niet aan ouderen onder de zestien trouwens). Dit brengt met zich mee dat er vanaf 2010 ook geen bier meer uit een drankautomaat gedraaid kan worden. Wel, zo'n maatregelen juich ik veeleer níet toe. Zij lijken me eerder betuttelend, pamperend en pedant, en staan haaks op onze Belgische identiteit. En niet te vergeten, zoals ik heb aangetoond, ze dwingen de rationele menselijke vrijgezel haast zijn gezondheid ernstige schade toe te brengen.
Principes, je kan er zoveel dingen mee doen. Ernaar leven bijvoorbeeld. Of ertegen zondigen, als tegenvoorbeeld. Waarschijnlijk zijn er nog talloze andere toepassingen mogelijk. Honderden of duizenden. Of slechts zeventien, maar dan wel zeventien goeie. Ik houd het erop dat de mogelijkheden betreffende de aanwending van principes weleens legio zouden kunnen zijn. Ze verrijken hoe dan ook het leven. Zelf heb ik enige tijd geleden mijn principe kenbaar gemaakt om telkens wanneer ik vanuit Leuven zou werken, hier een stukje te schrijven. Vorige donderdag leek nog eens een ideale gelegenheid om dit principe tot uiting te brengen. Het was een vrij mooie ochtend, ik had goed geslapen, een lekkere boterham gegeten en mijn lenzen zogen zich aan de ogen vast alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. Bovendien was het een dag van algemene treinstaking en moest ik dus voor het eerst in meer dan een jaar nog eens vanuit het kantoor in Leuven werken. Een niet onbelangrijk detail, met dank aan de NMBS.
Overigens was het een compleet gerechtvaardigde en legitieme staking. Oké, het personenvervoer werd lamgelegd omwille van een mogelijke herstructurering van het goederenverkeer in de toekomst. Maar wie zegt dat beide takken toch niks met elkaar te maken hebben, kent de NMBS niet. Personen worden al sinds jaar en dag - in het beste geval - als goederen behandeld, dus in die optiek was een algehele staking logisch. Ze zijn consequent en dat stemt me tevreden. Intussen heb ik trouwens ook vernomen dat er vorige week helemaal geen dode gevallen is in Tongeren*, in tegenstelling tot de reden die de plaatselijke spoorbeambte met grote stelligheid opgaf voor het niet rijden van de trein. Een positieve evolutie vind ik, het opdissen van drogredenen als er weer eens iets misloopt. De reiziger berust veel makkelijker in zijn lot, er is immers wel een dode gevallen. Alleen moet de NMBS ervoor zorgen dat er geen gewenning gaat optreden. Daarom kan er best elke keer opnieuw een straffer excuus verzonnen worden. Ik kijk alvast reikhalzend uit naar de volgende dagen en weken, want als kritische reiziger ben ik met niks minder content dan "Al Qaida heeft de trein opgeblazen, volgende over een uur" (week 1), "de Luftwaffe van de Moffen heeft een bombardement uitgevoerd op het vertrekstation in Luik, de trein zal iets later zijn" (week 2) en "Iran heeft een kernraket afgevuurd die - gelukkig! - in de zee is beland; de mini-tsunami die hieruit voortsproot heeft echter de sporen tussen Tongeren en Bilzen onder water gezet. Hierdoor is er een vermoedelijke vertraging van 20 minuten" (week 3). Dat moet toch mogelijk zijn, uit respect voor de treinconsument.
Maar ik had het over principes. Zoals iedereen heeft kunnen merken, is er vorige donderdag ondanks de juiste mogelijkheidsvoorwaarden (treinstaking + werken vanuit Leuven) niet veel in huis gekomen van die blog. Ik heb door omstandigheden moeten werken als een beest en moest door andere omstandigheden (supportersbus naar Anderlecht - Timisoara) vroeger stoppen dan gewoonlijk, waardoor de blog-uit-principe er niet kwam. Moraal van het verhaal: als er al eens een principe sneuvelt onderweg, grijp dan op zijn minst die kans aan om nog een keer de draak te steken met de NMBS. Dat is, vrees ik, het enige zinvolle dat er uit deze drie alinea's te filteren valt.
Vooreerst mijn excuses voor de nogal beperkte activiteit tegenwoordig op deze webstek. Dat heeft niet zozeer te maken met een gebrek aan inspiratie, maar wel zozeer met een gebrek aan functionerende internetverbinding op mijn kamer. Tel daarbij behoorlijk drukke werkweken en het gevolg laat zich raden: een nogal beperkte activiteit tegenwoordig op deze webstek. Maar we werken eraan. Bijvoorbeeld middels deze blog, die de ledigheid weer voor even breekt.
Inspiratie is in dit geval niet ver te zoeken. Het heeft maandenlang kunnen sluimeren, maar nu lijkt me de tijd weer rijp voor een blog over de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen, beter bekend onder de afkorting NMBS. Die afkorting heeft bij mij intussen een vrij negatieve bijklank, alsof je 'neger' zegt tegen een kleurling of 'mongool' tegen een mentaal gehandicapte of 'neger' tegen een blanke. Ligt dat aan mij? Nemen we het station van Leuven als zorgvuldig gekozen willekeurig voorbeeld. Het dak lekt (gelukkig alleen bij regen), heelwat perrons zijn nog steeds niet geasfalteerd waardoor één aanblik op je schoenen volstaat om te weten dat het dak lekt, en wanneer je de pech hebt te moeten pissen kan dat in een container in ruil voor harde valuta. Voorts werken de drankautomaten soms niet, de roltrappen regelmatig niet en de ticketautomaten nooit.
Dat is allemaal nog niks. Het meest schrijnende voorbeeld van de toestand van de NMBS bevindt zich in het hoofdgebouw van station Leuven. Daar hangt een klok die het uur aangeeft. Tot daar alles goed. Ware het niet dat die klok, in het heden, telkens de tijd twee minuten in de toekomst reflecteert. De trein is altijd een beetje tijdreizen. Iets simpeler verwoord loopt de centrale stationsklok dus de volle twee minuten voor. Een miljardenorganisatie die als ordewoord stiptheid heeft, zet met andere woorden in een van zijn belangrijkste filialen elke dag opnieuw duizenden cliënten van bij het binnenkomen op het verkeerde been. Voor veel van die mensen loopt het dus al mis zonder dat er zelfs maar een trein aan te pas komt - de NMBS overtreft zichzelf telkens weer. Geniaal toch, wat je allemaal kan doen met een stevige brok desinformatie. Al houd ik eraan te eindigen op een positieve noot. Zondag jongstleden was mijn trein Bilzen - Leuven afgeschaft wegens een dodelijk ongeval in Tongeren. Het resultaat is inderdaad min of meer hetzelfde als anders (trein die niet rijdt), maar het alibi begint er godverdomme op te trekken!
Ik bespaar iedereen de nu al belegen woordspeling 'Advocaat van de Duivels'. Meer zelfs, ik bespaar iedereen in deze tekst de woordspelingen tout court. Of tenminste, dat probeer ik. Want het gaat hier over voetbal en voetbal is een serieuze zaak. Laten we deze edele sport liever niet blootstellen aan de relativerende kracht der humor. De sport is zo al genoeg aangetast door onze eigenste Rode Duivels de laatste jaren. Om te vermijden dat hier nog een verlengstuk aan gebreid wordt, deze korte open brief aan kersvers bondscoach Dick Advocaat. Kort, jazeker, want voor je het weet denkt zo'n Advocaat van 'pfff zo lang, ik lees het wel een ander keertje' en leest hij hem uiteindelijk helemaal niet. Kersverse bondscoaches, je moet ze mij niet leren kennen. Ik gok er in elk geval op dat Advocaat zich niet stoort aan mijn vooringenomenheid en doe aan het begin van alinea 2 gewoon alsof er niks gebeurd is.
Beste Dick, allereerst sta ik erop je veel succes te wensen in je nieuwe functie. Volgens mij heb je een goeie keuze gemaakt door te kiezen voor dit beloftevolle zootje ongeregeld. Je hebt intussen de eerste twee testcases achter de rug en misschien doemen de eerste bedenkingen reeds op. Laat ze nog even varen zou ik zeggen. Ik persoonlijk beschik namelijk ook over bedenkingen, die ik stuk voor stuk graag met je wil delen. Je mag ze zomaar van me overnemen, zonder bronvermelding. Hier gaan we dan. Gelieve vanaf nu goed op te letten Dick, want ik schrijf het maar één keer. (Dat is natuurlijk een grapje om het ijs te breken, Dick, want hoewel ik het maar één keer schrijf kan jij het zo vaak lezen als je maar wil, haha.)
Ik begin met hetgeen de laatste maanden opeens het grootste probleem leek van onze Duivels: de discipline. Afgezien van de vraag of dit daadwerkelijk het geval is, geef ik enkele richtlijnen mee. Houd misschien best pen en papier bij de hand. Eén: trek duidelijke lijnen wat betreft de omkadering. Dat lijkt al meteen snor te zitten, de firma Louis Vuitton heeft de verwachte groeicijfers voor 2010 alvast bijgesteld. Punt twee: duid de juiste kapitein aan. Hier heb je een foutje gemaakt, Dick. Iets te zeer blindgestaard op de reputatie van je 'co-kapiteins' Vermaelen en Van Buyten, iets te weinig oog gehad voor hun leiderscapaciteiten. Er is in deze selectie immers maar één echte kapitein: Jan Vertonghen. Hij is het hart, de longen, de ziel en het brein van het elftal. Mocht voetbal niet met elf maar met één gespeeld worden, ik zou Vertonghen opstellen. En hij zou tevens mijn kapitein zijn ook! Zet je foutje dus snel recht en geef die band aan wie hem toekomt.
Nu komen we aan de opstelling. Ik wil me niet te veel met je werk bemoeien, maar ook hier reik ik graag enige richtsnoeren aan. Ten eerste: laat de spelers, op een enkeling na, op hun beste plaats spelen. Ten tweede: laat die enkeling Vincent Kompany zijn. We zitten in de centrale as met veel kwaliteit, dat is bekend. Vermaelen, Lombaerts en Van Buyten komen in aanmerking voor de twee posities centraal in de verdediging, het trio Vertonghen-Fellaini-Defour is in principe incontournable op het middenveld. Ook Kompany's beste positie is ongetwijfeld in de centrale as terug te vinden. Maar, feit is dat we (ik ben echt echt wel betrokken bij het hele gebeuren, Dick) een gigantisch probleem hebben op de rechtsachter. Swerts heeft veel te weinig talent, Vanden Borre heeft veel te weinig hersenen. Kompany heeft dat allebei wél, in overvloed. Het is nu aan jou om hem die positie van rechtsback aan te praten. Dat is inderdaad niet de plaats waar Kompany's kwaliteiten het best tot uiting komen, maar de 'marginale winst', het 'bijkomend nut' voor de ploeg zou er zeker het grootst zijn. It's the economy, stupid!
Iedereen, buiten Kompany, netjes op zijn favoriete positie dus. Dat is al een leuk begin. Wie in de goal staat lijkt me niet echt van wezenlijk belang. Persoonlijk was ik wel een fan van Stijnen, maar ik leg me erbij neer als je eens wat anders wilt. Bailly is oké, voel je vrij. Aangezien duidelijk al naar voren is gekomen dat het een 4-3-3 systeem wordt, zal ook de linksback aanvallende kwaliteiten moeten hebben (Kompany op rechts heeft dat alvast). Hiervoor komen dus in eerste instantie Jelle Van Damme en Sébastien Pocognoli in aanmerking. Eén argument: Van Damme is net vader geworden en zadelde zijn zoon met de naam Cruz Leo op. Cruz Leo Van Damme. Wil je zo iemand echt in de nationale ploeg, Dick? Ik dacht het niet. Zet, ondanks zijn fratsen, Pocognoli maar op die plaats. Toch zeker totdat hij vader wordt. Centraal zou ik gaan voor Vermaelen en Lombaerts. Ik bedoel, Van Buyten is een toffe pé en speelt bij een geweldige club, maar hij heeft vierkante voeten. Daar komt nog eens bij dat hij de neiging heeft kopduels te verliezen bij de Rode Duivels, terwijl we het hier toch hebben over iemand die om en bij de drie meter groot is. Rechts dus Kompany, en voor deze verdediging posteren we Vertonghen en Fellaini als schokbrekers. Zij moeten eveneens de bressen dichten wanneer de flankverdedigers naar het front getrokken zijn. Voor deze twee zetten we Defour, die de schakel vormt met het aanvallende compartiment. Af en toe van positie wisselen met Fellaini is zeker mogelijk. Vertonghen blijft in principe wel op post, te meer omdat zijn schoten op doel doorgaans toch pas na 40 meter op volle snelheid komen.
Ik maak hier nog een extra alinea aan voor de aanval, Dick. Niet dat daar zoveel over te vertellen valt, maar ik doe het voor je leesgemak. Hopelijk onthoud je deze geste, desnoods ergens in het achterhoofd. Afijn. Voor de positie van diepe spits zijn er drie serieuze mogelijkheden: Sonck, De Sutter en Lukaku. De eerste is nogal eens gekwetst, de tweede nogal eens niet in vorm en de derde nogal eens jong. De uiteindelijke keuze zal dus nog wel even van match tot match afhangen. Gewoon rustig blijven is de boodschap, het wijst zichzelf wel uit. Als verkapte linsvoor zou ik opteren voor Moussa Dembele, een van onze grote talenten. Hij kan alles met een bal, maar het probleem is een beetje dat we ook elke match in de gelegenheid komen om dat te merken. Met andere woorden, hij houdt de bal te lang bij en vertraagt zodoende al te vaak het spel. Geef hem gerust een uitbrander, Dick, je weet je verzekerd van mijn rugdekking. Voor de overblijvende aanvallende positie moet de keuze gaan tussen Hazard en De Mul. Het voordeel van De Mul zou zijn dat hij buitenom kan gaan, als een echte flankspeler, vandaar een lichte voorkeur voor deze. Hazard is dan weer ontegensprekelijk een gigatalent, maar op zijn definitieve ontbolstering is het op zijn minst nog even wachten.
Zo, Dick, ik heb mijn zeg gedaan. Het is uiteindelijk wat langer geworden dan ik me had voorgenomen - mijn excuses daarvoor. Het moeilijke deel van je taak is bij deze in elk geval al opgeknapt, het komt er nu gewoon op aan mijn woorden aan te wenden als grondstof voor jouw daden. Dat is dé manier om fluitend naar het EK 2012 te gaan.
Logica. Hoe ouder je wordt, hoe groter het aandeel mensen dat jonger
is. Hoe meer jongere mensen, hoe groter de kans ooit afhankelijk te
zijn van zo'n exemplaar. Dat is een vreemde gewaarwording. Ik kan het
weten, want ik heb het net meegemaakt. Vijf dagen ziekenhuis vestigden
nog eens de aandacht op het onophoudelijke tikken van de tijd. Een vers
opengetrokken blik stagiairs in de verpleegkunde volstond hiervoor.
Jongens en meisjes die zelfs maar te jong zijn om samen met mij op
dezelfde middelbare school te hebben gezeten, stonden opeens in voor
het toedienen van de juiste medicatie, het correct aftappen van mijn
bloed en het geven van raad over wat wel en niet mag. Nog niet voor het
verversen van de luiers gelukkig, zo onophoudelijk tikt die tijd nu ook
weer niet.
De aard van mijn ziekenhuisverblijf was onvrijwillig. Het begon allemaal met de toolkit.
Dat blijft een heel vreemd woord, maar de betekenis is nog altijd
dezelfde als vorig jaar: jaarlijkse uitstap met de collega's. Vorig
jaar ging die richting Gent, dit jaar richting Bergamo. Tot op de
luchthaven van Charleroi ging alles goed. Van dan af ging alles slecht.
Het lot had besloten dat vrijdag 9 oktober een geschikte dag leek om
het nog eens lekker ouderwets op een zwart-witdenken te zetten. Ik
begon pijnscheuten in mijn lies te voelen; de vlucht naar Bergamo had
meer dan twee uur vertraging; op het vliegtuig werd ik ziek en
vervolgens zieker en zieker, met alles wat daarbij hoort; door het
stormweer en hevige regenval werd het een turbulente vlucht en moest de
landing uitgesteld worden; toen we aankwamen in Bergamo was er
stormweer en hevige regenval. En dan te weten dat ik van nature al niet
de grootste Italië-liefhebber ben. Of toch hooguit het type liefhebber
dat zich af en toe een "achterlijke Italianen"-uitstoot permitteert.
Maar:
vriendelijke jongens, die Italiaanders. De dienstdoende buschauffeur
maakte speciaal voor ons een omweg, om wat dichter in de buurt van de
jeugdherberg te komen (waar we logeerden, anders was het zonde van die
omweg). Alhoewel hij de 10 euro fooi nadien gretig in ontvangst nam (zo
kennen we ze weer!), betrof het initieel toch een gebaar van
goedmenselijkheid. Wat er nog restte van de vrijdag bracht ik in bed
door, en dit leek me eveneens op alle vlak de droomactiviteit voor de
gehele zaterdag, mocht ik autonoom de decision maker zijn. Er
spelen op zo'n toolkit echter andere krachten. Ondanks liespijn,
kniepijn, keelpijn, hoofdpijn, kou, een algemeen gevoel van zwakte en
geen gel in mijn haar werd Milaan aangedaan. De zondagochtend bracht
dan een hevig gezwollen rechteronderbeen met als toetje een grote rode
plek erop. Ik ben niet het type dat snel in paniek schiet, maar moet
bekennen dat er ergens in mijn hoofd toch wel een "ja, lap!" weerklonk.
Een plaatselijke dokter maakte me in een tussentaal min of meer
duidelijk dat het waarschijnlijk om een infectie ging, peerde een spuit
in mijn kont en schreef antibiotica voor.
's Avonds volgde de terugvlucht naar Charleroi. Die verliep
voorspoediger dan de heenvlucht. Hij verliep eigenlijk echt vlotjes -
want hoe dan ook zou elke vlucht die niet eindigt in een crash van
heb-ik-jou-daar per definitie als voorspoediger geëvalueerd worden dan
de heenvlucht. Maandagmorgen meldde ik me aan bij de spoeddienst van
het ZOL in Genk, waar ze naast het Italiaans ook onder andere het
Nederlands machtig zijn. Zelf had ik een blitzbezoek in gedachten.
Binnen --> voorschrift --> buiten, zoiets. Niet dus. Uiteindelijk
zou mijn verblijf vijf dagen in beslag nemen. Vijf dagen afhankelijkheid van jonger grut. Ik zou kunnen zeggen dat je zoiets moet verdienen, maar in feite dwing je het simpelweg af door lange tijd na elkaar níet te sterven. En als er onderweg, in de loop van dat project, toch iets mis dreigt te gaan, staat er altijd een horde intussen iets meer ervaren stagiairs klaar.
Soms, heel soms slaat een titel enkel op de tweede zin van een bericht. Na twee dagen in het grootste openluchtcircus ter wereld verlieten we Las Vegas. Eerst werd er nog een bezoek gebracht aan de 'Hoover Dam', de grootste in zijn soort. Zó imposant zelfs dat ik mij niet kon bedwingen te grappen dat de 'Jean-Claude Van Dam' een betere naam ware geweest. Niemand lachte.
De trip naar Death Valley moest soelaas brengen. Nochtans waren alle elementen aanwezig om er niet gelukkiger van te worden: de avond viel, de weg was verlaten, de warmte verschroeiend, Radiohead stak onafgebroken in de cd-speler en het decor luistert tenslotte niet voor niks naar de naam Dode Vallei. Maar dat alles deerde niet. Desolate schoonheid moet tenminste niet met te veel anderen gedeeld worden. De opeenvolgende rotspartijen, kleurschakeringen en weidse panorama's zorgden ervoor dat er op geen enkel moment een uitzichtloze situatie dreigde. De volgende ochtend werden de officiële viewpoints afgehandeld en werd meteen ook koers gezet richting Yosemite Park, waar beren thuis zijn. Twee helaasheden overschaduwden dit deel van de vakantie. Ten eerste bleek de tocht van Death Valley naar Yosemite Park veel helser, vermoeiender, omhoger en omlager en draaiender dan gedacht. Ten tweede gaven de beren niet thuis. Dat is dus hun dank aan mij voor het jarenlang delen van het bed met hun pluchen evenbeelden. Doen we vanaf nu nooit meer, zeg ik u!
San Francisco vormde het slotakkoord van het westkustgedeelte. Mooie stad, als we even abstractie maken van de met daklozen geplaveide voetpaden. Enige plaats ter wereld bovendien waar je je nog kan verplaatsen met de 'kabeltram', een anachronisme in een tijd dat zelfs de kabeltelevísie zachtjesaan verdwijnt. De werking van die kabeltram zou me hier te ver leiden, maar de besturing ervan vergt in elk geval een stel forse negers. San Francisco heeft immers op topografisch vlak heelwat te bieden. Yep, hellingen en al. Toeristische trekpleisters zijn niet toevallig met namen als Nob Hill, Telegraph Hill en Russian Hill bedeeld.
Voor het absolute einde van de Grote Reis stond - hoe kan het ook anders - New York in. Zij bleken na ampele selectieprocedure uiteindelijk het sterkste dossier te hebben om als gaststad te fungeren voor de laatste halte. Dit bezoek was minder dan een jaar na mijn vorige passage, maar New York was gelukkig nog steeds in staat om op zijn minst de indruk te wekken indrukwekkend te zijn. Enkele gaten in het palmares (Brooklynn Bridge, Rockefeller Center, Meatpacking district!) werden opgevuld en de zo typische atmosfeer drong nog eens voluit de neusvleugels binnen. Meer moet dat niet zijn. Minder ook niet. Zo was het goed.
Na een blogvrije maand kunnen de werkzaamheden weer hervat worden. Bijvoorbeeld middels een summier overzicht van wat er in die blogvrije maand zoal gebeurde. 't Is maar een idee. Zoals al aangegeven voor mijn vertrek, heb ik drie weken Verenigde Staten achter de rug. Enfin, ik heb toen niet die exacte bewoordingen gebruikt, maar iedereen begrijpt wel wat ik bedoel.
Na een vlucht die uren leek te duren, landden we op een warme avond in Los Angeles. Op het vliegveld. Onze verblijfplaats, vlakbij Santa Monica Beach, bleek ideaal om het 'vakantiedeel van de vakantie' in te vullen. Zon! Zee! Strand! Internetborsten! Uitroeptekens! We huurden een fiets en verkenden de vele mythische stranden die LA rijk is: Santa Monica, Malibu, Venice Beach,... Voornaamste overeenkomst: zand. Meest vermeldenswaardige tegenvaller: bevallige Amerikaanse beachgirls lopen níet in slow motion over het strand. Het klinkt waarschijnlijk belachelijk, maar een jeugd met te veel Baywatch had mij nochtans met die onwrikbare overtuiging opgezadeld. Ook het onvermijdelijke 'Dag Allemaal-deel van de vakantie' kwam in LA tot uiting. Een open tourbus leidde ons langs de stulpjes van de trossen filmsterren die Beverly Hills of Sunset Boulevard als uitvalsbasis hebben. Mocht iemand geïnteresseerd zijn in foto's van het hek van Al Pacino of van het hek van Dustin Hoffman of van het hek van Beyoncé, laat het me dan gerust weten.
Volgende bestemming: Las Vegas. Te bereiken op velerlei manieren, maar voor ons had Avis een Mercury - Grand Martinique in gedachten. Voorheen ook nooit van gehoord - neem maar gewoon aan dat het een auto is. Hoewel ik doodsbang ben in elke auto die door mezelf bestuurd wordt, verliep de rit voorspoedig. Het Venetian Resort Hotel loste eveneens de hoge verwachtingen in. Onze kamer telde dan ook twéé gigantische flatscreens, een douchecabine zo groot als een gemiddelde badkamer en een badkamer zo groot als een gemiddelde hotelkamer. En dat allemaal om de bezoekers zo ontspannen mogelijk aan de goktafel te krijgen. Wij lieten die voor wat het was en vergaapten ons met een drankje in de hand aan de uitzinnige bouwwerken, het vrouwelijke schoon (meestal evengoed de vrucht van uitzinnig renovatiewerk) en de algehele waas van decadentie die over Vegas hangt. Tussendoor werd natuurlijk wel uitgebreid de tijd genomen om te zweten, we zaten in de woestijn voor iets.
