Ongeveer twintig procent van de Belgische jongeren kampt met gehoorschade. Hoewel ik gestaag maar zeker het eliteclubje van de Belgische jongeren ontgroei, heb ik sinds kort des te meer mijn intrede gemaakt in het uitgelezen gezelschap van gehoorschadelijders. Helaas, moet ik er zeker bij zeggen. Het was niet expres en ik hoop nog altijd dat de dokter mij morgen vertelt dat ik me zorgen om niks heb gemaakt.
Maar die kans is vrij klein. Ik ben namelijk zowat het tegenovergestelde van een hypochonder. Lichamelijke mankementen negeer ik liefst van al, onder het motto 'als ik er niet aan denk zal het wel overgaan'. Stel dat ik een been zou verliezen bijvoorbeeld, dan zal mijn eerste instinctieve reactie waarschijnlijk de overtuiging inhouden dat het wel weer terug zal aangroeien. Ondertussen zou ik mijn probleempje negeren en hooguit een beetje meer op de grond vallen dan anders. Zo'n type ben ik dus. Vallen en gewoon weer opstaan. Of toch vallen en gewoon weer opgeholpen worden.
Nu is het anders. Er is de laatste tijd te veel geschreven over gehoorschade om de symptomen te ontkennen (terwijl er bijvoorbeeld zelden iets verschijnt over hoe je zoal kan merken dat je een been mankeert). Er zit druk op mijn beide oren, regelmatig voel ik pijn en 's nachts speelt een lichte fluittoon in mijn linkeroor. Het is niet gemakkelijk inslapen tegen de soundtrack van één langgerekte bieeeeep, dat kan ik wel kwijt. Wat me eveneens dwarszit, is de plaats delict. Ik heb de gehoorschade niet opgelopen op een of ander rockfestival of in een bruine kroeg, maar in het fucking foute danscafé 'Jantjes Verjaardag'. De muziek is er niet alleen veel te slecht, ze is er dus ook veel te luid. Behoudens medische weerlegging zal ik moeten leren leven met de biep. Mijn hoop gaat uit naar medische weerlegging.
Reacties op bericht (1)
25-01-2010
deaf sentence
te lezen, geniaal boek van david lodge, deaf sentence! te koop in de fnac, op wandelafstand van sd :p
