De wekker gaat, de wekker wordt bewierookt en vervolgens afgeduwd. Ik stap blij gezind uit bed en kleed me rustig aan. Na enkele sanitaire plichtplegingen nuttig ik een ontbijt bestaande uit knapperige toast, dampende koffie en versgeperst fruitsap. Ondertussen neem ik op mijn gemak de krant door tegen de achtergrond van de 'Symfonie nr. 3 in D majeur' van Tsjaikovski. Nadien begeef ik me met lichte tred naar het station, waar elke dag opnieuw trouw een treinstel op post is dat me naar mijn werkplek in de hoofdstad brengt. Eens daar aangekomen, peil ik uitgebreid bij de collega's naar hun gemoedstoestand. Met tevredenheid stel ik vast dat ook vandaag weer ieder van hen over een gemoedstoestand met tevredenheid beschikt. Mooi, het werk kan beginnen. Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat dit werk zoal inhoudt, maar in elk geval heeft het niks te maken met RSZ, bedrijfsvoorheffing, ecocheques, bedrijfswagens of decemberafrekening. We lachen veel, doen bijvoorbeeld dingen op de computer en genieten van de ontspannen sfeer waarin we onze toch wel zinvolle job kunnen uitoefenen. 's Avonds fladder ik terug naar het station om me daar te laten oppikken door de trein die telkens weer stipt op tijd is.
Bovenstaande is de omschrijving van een atypische werkdag. Het verdient aanbeveling dit niet te verwarren met zijn tegenhanger, de typische werkdag:
De wekker gaat, de wekker wordt vervloekt en vervolgens afgeduwd. Ik blijf nog een paar minuten liggen, rol in slow motion naar de rand van het bed en schakel dan resoluut over op fast motion. Deodorant, tandenborstel en lenzen passeren de revue. Aan de nodige vestimentaire formaliteiten (broek aan, trui aan, schoenen aan etc.) wordt voldaan. Wat volgt is een razende vaart richting station die resulteert in het op het nippertje halen van de trein. Altijd weer een sterk staaltje timemanagement. Trotser op mezelf zal ik niet meer worden vandaag; minstens vijf minuten gewonnen op gewone stervelingen, en dit slechts ten koste van zweten, hijgen, hier of daar wat snot uit de neus (ik ben van het heroïsche type) en een piekend stressniveau.
Een halfuurtje later arriveer ik op kantoor. Ik log aan op mijn pc, check mijn mailbox, vervloek mijn mailbox en dan vooral de resem nieuwe mails die er zich gevestigd hebben, neem me voor eens diep te zuchten om er nadien toch maar aan te beginnen. Meestal wordt dit ambitieuze plan verstoord door de telefoon die zo lang niet kan wachten en mij aldus doet stranden op een zucht van een aanvaardbaar begin van de dag. Wat de kanarievogel was voor de mijnwerker, is de telefoon en Outlook voor de payroll consulent: potentiële brenger van onheil. Als de kanarievogel doodvalt, weten de mijnwerkers dat ze in levensgevaar zijn omdat er gas in de lucht hangt. Als de telefoon overgaat, weten de payroll consulenten dat dit het begin is van een lange lijst vragen over RSZ, bedrijfsvoorheffing, ecocheques, bedrijfswagens of decemberafrekening. Ik durf niet zeggen wat het ergste is - dat zal van je geloof en de bijhorende visie op het leven na de dood afhangen. Feit is dat een doodvallende kanarie kan betekenen dat er die dag niet gewerkt moet worden, terwijl een rinkelende telefoon sowieso het tegenovergestelde beduidt.
Na het gerateerde begin van de dag probeer ik de situatie zo goed als mogelijk recht te trekken. Het enige wat ik hiervoor nodig heb, zijn minder nieuwe mails en minder nieuwe telefoons. Ik vraag niet veel. Ik krijg wel veel, veel nieuwe mails en veel nieuwe telefoons. Afwisselend doorloop ik de stadia van berusting, woede, ontgoocheling en cynisme. Aan het eind van de dag stel ik vast dat mijn todolijstje nog een stuk langer is dan aan het begin van de dag. Tevens blijft de vaststelling dat 'todolijst' een toch wel vreemde schrijfwijze heeft meegekregen.Een grappige schrijfwijze zelfs, in contrast met de extreem niet-grappige inhoud van mijn exemplaar. Want mocht het nog niet duidelijk zijn: ook in de week van Gedichtendag was het bij ons op de werkvloer al proza wat de klok sloeg.
