De dagen tussen opname en uitzending van het dictee had ik er wel eens over nagedacht. Over wat de impact zou zijn van het resultaat en de aandacht die erop volgt, wat wenselijk is en wat niet. Voor mezelf had ik al direct uitgemaakt dat één ding toch zeker wenselijk zou zijn: minstens één onbekende groupie achter me aan krijgen. Dat is gelukt, al werd de doelstelling slechts vrij nipt gehaald. Vrij nipt in de zin van: ja, één. Ze liet me via Facebook weten dat ik 'charmant verlegen' was. Ik fier en hoopvol, want als je één groupie hebt, dan heb je er voor je 't weet een hele zwerm natuurlijk. Dat is een bekend fenomeen, de eerste is altijd de moeilijkste. Maar zoals aangehaald gelden de wetmatigheden der bekende fenomenen blijkbaar niet in dicteemiddens. Het bleef bij die ene, ik zal haar moeten koesteren. 

Voorts, met stip op één qua gênante bijwerkingen van mijn tijdelijke bekendheid: het ontvangen van fotografen thuis. Met stip op één qua redenen waarom dit dan wel een gênante bijwerking zou zijn: het huis is een stort. Een nadeel, want zo'n foto is hoe je het nu draait of keert toch eerder een visuele aangelegenheid. En de fotografen in kwestie hadden helaas weinig ervaring in oorlogsgebieden. Uiteindelijk hebben ze het opgelost door de achtergrond zoveel mogelijk te vervagen. Associaties met huisjesmelkerij zijn zo al minder waarschijnlijk, dus mij goed.
Een definitief antwoord met betrekking tot mijn populariteitsstatus is hiermee nog niet gegeven. Maar dat de populariteit tanende is, mag duidelijk zijn. Ik ondervind het iedere dag aan den lijve, ik zie het aan de blikken van de mensen, die niet op mij gericht zijn. Mijn populariteit is zoals de sneeuw, in sneltempo aan het wegsmelten. Eveneens in smelttempo. Levert een vreemde titel op.