Zeggen dat mijn vader me in mijn jonge jaren overdonderd heeft met wijze raad, is de waarheid geweld aandoen. Desondanks is hij één advies altijd als een mantra blijven herhalen: "Niet te hard werken jongen, zeker niks forceren!" Het bleef zelfs niet bij vrijblijvende aanbevelingen. Zeer tegen zijn gewoonte in, controleerde hij ook op het terrein of de richtlijnen door zijn zonen werden omgezet in (gebrek aan) daden. Toen ik een zomermaand lang een vakantiejob had in de fabriek waar hij werkte, kwam hij zich er bijvoorbeeld geregeld van vergewissen dat ik mij toch zeker niet te hard aan het afjakkeren was. Ik herinner me die keer dat mijn vaste kompaan en ik echt niks te doen hadden en we gezeten op een stoel vergeefs een antidotum tegen de verveling trachtten te ontdekken. Pa wandelde voorbij, glimlachte liefdevol en glom van trots zoals nooit tevoren.
Het omgekeerde was ook het geval. Tijdens élke koers van mijn broer sprong mijn immer rustige vader zo ongeveer uit zijn vel van woede, wanneer Koen het waagde om zomaar enkele meters kopwerk te doen. "Hij moet zo zot niet doen," aldus pa, "energie sparen, daar gaat het om!" Voor wie of wat die zorgvuldig opgespaarde energie dan ooit moest dienen, vertelde hij er niet bij. Dat hij mij tijdens de matchen van Jungle Boys Eigenbilzen steeds op het hart drukte mijn kleren niet vuil te maken (een mooi contrast met het gros van de ouders, die schuimbekkend hun zonen aanmaanden om de poten (sic) van de tegenstanders over te stampen), heb ik daarentegen altijd als een vorm van humor beschouwd, maar terwijl ik dit schrijf begint de twijfel toch wat opgang te maken.
In sommige situaties kon zijn advies ook opgevat worden als een variant op het oer-Vlaamse 'doe maar gewoon'. Niet te veel initiatief nemen, het hoofd niet boven het maaiveld steken. Er is altijd wel iemand die het beter kan dan jij, laat die het dus maar oplossen. Alleen zei hij er niet bij wat dan de procedure is als er niemand in de buurt is die het beter kan of zelfs maar beter wíl kunnen. Concreet, wat is het plan-B. Of, nog concreter, het plan-BBQ. Na jaren afgewacht te hebben tot An of desnoods Alesso een fatsoenlijke barbecue zou kopen om mijn favoriete grillmethode te introduceren in ons gezin, ben ik tijdens deze lockdown opeens in het reine gekomen met mezelf. Eigenlijk kan ik zoiets zelf in de winkel gaan halen, en eigenlijk kan ik er zelf vlees op bakken ook. Dat is niet louter in theorie een mogelijkheid, nu ik er zo eens diep over nadacht. Zodoende pronkt er intussen een nagelnieuwe Weber kogelbarbecue in onze berging. Al twee keer gebruikt zelfs, zonder dat daar al te veel gestuntel vooraf of voedselvergiftiging achteraf aan te pas kwam. Zo kan het dus ook, merk ik na bijna 37 jaar existentie. Sorry pa.
De vooravond van dinsdag 26 mei. An vertelde het op een neutrale toon, als betrof het de weersvoorspelling voor morgen of de huidige beurskoers van de BEL 20. Een mail van directeur Jan had haar iPhone bereikt. Directeur Jan, het opperhoofd van de school van Alesso. Vanaf dinsdag 2 juni, in de volksmond ook wel volgende dinsdag genoemd, zou de kleuterschool weer opengaan, zonder enige beperking. Het hing natuurlijk al een beetje in de lucht na de beslissing van de Vlaamse overheid eerder deze week, maar nu was er dus de officiële bevestiging, zwart op wit. Het leven zoals we dat kenden de afgelopen twee maanden zal onherroepelijk veranderen. Zal onherroepelijk weer een beetje meer hetzelfde worden als voorheen. Kinderen die naar school gaan en ouders die (weliswaar thuis) werken. De orde is hersteld, de scheiding der machten valt weer in zijn vertrouwde plooi.
Hier komen we op het punt dat ik, tot verbazing van de lezer, zou moeten toegeven dat het ook wel een beetje jammer is dat onze drie-eenheid dra opnieuw bruusk verstoord zal worden door de boze buitenwereld. Maar eerlijk: dat zou gelogen zijn. Dat we er toch in geslaagd zijn het wankele evenwicht tussen payroll en aandacht voor Alesso enigszins te bewaren, was daarvoor in iets te grote mate te danken aan noviteiten als een tablet en Netflix. Al waren de intenties prima te noemen. An had met de grootste zorg een schema opgesteld dat ons zou toelaten om Alesso op een even aangename als educatieve manier door de lockdown te loodsen. Ook ik deelde in het enthousiasme: een halfuurtje tekenen gevolgd door een halfuurtje puzzelen en een halfuurtje knutselen lijkt een uitstekende manier om een kleuter anderhalf uur bezig te houden, mathematisch gezien valt daar geen speld tussen te krijgen. In de praktijk bleek Alesso het opgelegde rooster echter ongeveer vijftig keer sneller dan voorzien af te haspelen, en toen hij, amper twintig minuten ver op dag één, huilend met zijn hoofd onder de zetel klem kwam te zitten (een extracurriculaire activiteit), begrepen An en ik dat het schema de vuilbak in mocht - figuurlijk dan, want zoiets moet uiteraard bij het papier en karton.
Maar er is dus licht aan het einde van de tunnel, in de vorm van een beslissing van Benneke Weyts dan nog wel. Veel beeldender kan de zwanenzang van het coronavirus haast niet geschetst worden. Niet alleen laten de zogeheten bubbels tegenwoordig toe dat ik opnieuw een sociale toets kan geven aan mijn drankgebruik, ook zullen we, mits juist getimede sociale slemppartijen, door de onderwijswereld een beetje ontlast worden bij het verwerken van de kater. Was dit een goeie week? Dit was een goeie week!
Als aanhef van deze blog was ik graag begonnen met een droge weergave van het aantal dagen dat we nu al in lockdown zitten. 'Lockdown, dag x', iets in die trant. Zoals een gevangene die zijn klassiekers kent met behulp van een brokje grafiet de dagen die van hem zijn afgenomen op de muur turft. Zo'n inleiding geeft meteen wat gewicht aan alles wat volgt, alsof ik echt iets relevants te vertellen heb. Maar helaas. Ten eerste heb ik uiteraard niks relevants te vertellen, ten tweede lijkt er geen website slim genoeg om een teller bij te houden die het aantal dagen lockdown registreert. Het moet iets tussen de 55 en de 65 dagen zijn, laten we het daarop houden. Hoe zit het met het moreel intussen? Blij dat je het vraagt. Buiten het feit dat ik weleens, zonder dat ik er erg in heb, conversaties met mezelf voer overleef ik deze crisis voorlopig met verve, de desillusie in de hierna volgende alinea's niet te na gesproken.
Het gebeurde zaterdag. Een heugelijke dag, want niet alleen stond er een uitstapje naar het containerpark op het programma, ook zou ik de beentjes mogen gaan strekken in de plaatselijke Hubo! Dat was bijna te veel van het goeie. Daarbovenop kwam nog de geruststellende wetenschap dat corona egaliseert. Arm of rijk, jong of oud, blank of zwart: iedereen zit in hetzelfde schuitje, elk onderscheid valt weg. Dat geldt eveneens voor de onderverdeling tussen de handigen en de onhandigen, oftewel zij die van aanpakken weten en zij die vooral van toeten noch blazen weten. Na maanden zonder wezenlijk sociaal verkeer is het voor iedereen een beetje zoeken en tasten, dus zag ik mijn kans schoon om voor één keer anoniem in de massa op te gaan, niet gehinderd door mijn hoedanigheid van praktiserende kluns.
Dat liep al meteen goed fout. Het ene moment stond ik nog vredig aan te schuiven op de smalle, bochtige toegangsweg richting ingang, het andere moment moest ik ineens achteruit rijden om er een auto tussen te laten. Uiteraard blokkeert er op zo'n moment vanalles in mijn hoofd, dreig ik spontaan een boordsteen te rammen en zie ik de paniek in de ogen van de containerparkbeambte staan. Eens binnen, weet ik de schade te beperken. De zoektocht naar een geschikte container voor mijn waar duurt steeds veel te lang, maar voor de rest val ik niet noemenswaardig door de mand. Daarvoor is het wachten tot mijn bezoek aan de Hubo. Eerst haal ik er een winkelbediende bij om mijn beklag te maken dat de Kärcher hogedrukreiniger die in promotie staat nergens te vinden is (in realiteit stond ik voor de Kärcher dompelpompen). Vervolgens manoeuvreer ik mijn winkelkar net tegen dat ene rek met huisnummers, die met haakjes en al uitbundig op de grond kletteren. Schamel geluk bij een ongeluk: mijn poging om alles netjes terug op zijn plaats te hangen, onder het oog van de rij wachtenden voor de kassa die zich er vlak naast bevond, staak ik na nauwelijks een paar seconden. Soms moet een mens zichzelf kennen en voor de vlucht vooruit kiezen. Mijn conclusie is alvast duidelijk: de coronacrisis heeft alles welbeschouwd weinig voordelen.
De zon strooit lustig zijn stralen over planeet Aarde. Ik zit aan de ontvangerszijde, een Ray Ban op de snoet en de voeten bloot. Het is lastig schrijven over de coronacrisis onder deze omstandigheden. Miserie gedijt slecht bij goed weer. Ik herinner me spontaan de woorden van mijn vriend Geert, middenin een barslechte Werchter-editie het programmaboekje overschouwend: "Allez, morgen weeral niks wat we willen zien. Hopelijk gaat het ook opnieuw regenen, dat we tenminste echt goed kunnen klagen." Om maar te zeggen dat de juiste meteorologische factoren onontbeerlijk zijn bij rechtgeaard zelfbeklag.
Ik drink nog eens van mijn Duvel. Het was echt niet van de poes hoor, die lockdown van 2020, mocht jij toevallig díe lezer zijn die rond 2070 deze blog als bronmateriaal voor de les Geschiedenis gebruikt. Schrijf maar op: het was 't één en 't ander, en dan overdrijf ik zelfs niet. Het thuiswerk verloopt bijvoorbeeld niet zoals ik het gewend ben. De voordelen van thuiswerk, namelijk niet werken in combinatie met voetbal kijken, zijn weggevaagd. Ten eerste heb ik simpelweg te veel werk, ten tweede wordt er nergens ter wereld nog voetbal gespeeld, ten derde staat de tv vastgeroest op Netflix Kids, in de ijdele hoop dat ook Alesso daardoor vastgeroest blijft op Netflix Kids. Thuiswerk is de toekomst, zeggen ze dan. Dat was dan toch eerder in het verleden zo.
Drugs dan maar? Goed idee. Naar aanleiding van mijn slapeloosheidscurve die ook in deze tijden van geen flatten wil weten, heb ik mijn toevlucht gezocht tot CBD-olie. CBD is samen met THC het belangrijkste bestanddeel van cannabis. Na enkele lovende online recensies en een Humo-artikel dat wel een advertentie leek, ging ik overstag. Ongewone tijden vragen om ongewone handelingen. What happens during the lockdown, stays in the lockdown. Tenzij wanneer het zou werken natuurlijk, dan hang ik er op zijn minst mijn gehele leven aan vast. Tot nu toe blijkt dat laatste helaas niet het geval. CBD heeft de eerste plaats in mijn placebo-ranking recent moeten afstaan aan een ouwe getrouwe: St. Bernardus Abt 12. Dat houdt me alweer even zoet. Hoe dan ook, wie toevallig nog andere slaaptips heeft in het drank- en drugsmilieu: let me know!
Een losse gedachte bij het fietsen naar de bakker begin deze week: de mensheid haalt het einde van deze eeuw niet. Een woeste wind geselde nog maar eens de aardbodem, de inhoud van PMD-zakken werd omgetoverd tot rondvliegend zwerfvuil en de bomen moesten hun meerdere erkennen in de oerelementen en bestrooiden de verlaten straten met hun takken. Tel daar het coronavirus bij en mijn stilaan uitdijende krankzinnigheid die gepaard gaat met de quarantaine, en de conclusie was rap getrokken: Moeder Aarde heeft haar kookpunt bereikt, onze dagen zijn ongeveer geteld. Dat volstond wel voor die ochtend. Eén grof gesneden en één positieve gedachte om de dag mee te beginnen.
Intussen kunnen we ons maar beter schikken naar de nieuwe realiteit. Wanneer concerten en feestjes niet mogelijk zijn, familie en vrienden niet bezocht kunnen worden, restaurants en cafés tot nader order gesloten blijven en er geen bal in real time rolt op tv, moeten we met z'n allen het beste maken van wat er nog rest. Welke vorm dat laatste bastion van vermaak juist aanneemt, werd me duidelijk op mijn semi-vaste joggingroute. Op het prachtige domein van de Oude Landen lopen al jarenlang Schotse gallowayrunderen vrij rond. Het zijn mooie beesten, daar niet van, maar nu ook weer niet veel meer dan veredelde koeien. Ze werden door de sporadische wandelaar dan ook als dusdanig behandeld. Althans, in pre-coronatijden. Nu is het anders. Ternauwernood kon ik me tussen de nieuwbakken schare superfans door wurmen. Minstens tien van hen stonden met de gsm in de aanslag, zichzelf vereeuwigend met een rasechte galloway als betrof het een loslopende reuzenpanda. Je zag de beesten denken: is er misschien sprake van een pandemie waardoor de mensen nauwelijks nog buiten mogen komen en dus met weinig tevreden leren zijn? Het zijn best slimme dieren.
A la guerre comme à la guerre, de uitdrukking bevindt zich bij uitstek op het snijvlak van volharding en gelatenheid. Er kleeft iets heroïsch aan, maar eens het plaksel is afgeschraapt blijft de rauwe essentie over: we hebben geen keuze en kunnen niet anders dan het enige begaanbare pad te volgen. Dus dat doen we dan maar. Zoals generaties voor ons jarenlang in hun schuilkelders moesten duiken uit vrees voor overvliegende Messerschmitts, moeten wij wekenlang in ons kot blijven uit vrees om diezelfde voorouders alsnog een lullige dood te bezorgen. Dat we in tegenstelling tot 75 jaar geleden voedsel, kleding en Netflix bij de vleet hebben is een schrale troost, wetende dat zowel de vrouwen als de kinderen van de tussenperiode hebben geprofiteerd om noten op hun zang te krijgen.
Ondanks het jammerlijke wegsmelten van het primaat van de man, is het misschien een brug te ver om de huidige samenleving als post-apocalyptisch te omschrijven. Althans, in de post-apocalyptische samenlevingen die ik ken van op tv zie je zelden hordes joggers en fietsers elkaar verdringen voor een plaatsje onder de zon. Maar onder het oppervlak borrelt er iets. Waar het twee weken geleden nog ondenkbaar was om geen handen te schudden, houdt iedereen nu zijn dichtstbijzijnde medemens zo ver mogelijk op afstand. Angstvallig wordt vermeden om elkaar langer dan noodzakelijk te kruisen in de supermarkt. Joggers verkiezen een drafje door de berm om soortgenoten zo geruisloos mogelijk te passeren. Bij een toevallige ontmoeting met vrienden of kennissen wordt zonder mopperen de opgelegde perimeter gerespecteerd. Politiecombi's rijden rondjes door het park om samenkomsten van meer dan twee personen meedogenloos naar het strafblad te verwijzen. De Belg, tot voor kort berucht voor zijn tegendraadsheid, vindt het na nauwelijks een week allemaal al doodnormaal.
Let wel: in dit geval is het hogere doel duidelijk en te verdedigen. Ziekenhuisgangen vol stervende coronapatiënten horen niet tot de West-Europese canon. De curve moet afgevlakt worden, er is geen andere optie. Maar een beetje schrikwekkend is het ook. Als wij op een week tijd van YOLO naar deze toestand kunnen gaan, is het maar een kleine stap naar een 'The Handmaid's Tale'-achtig universum. De wereldeconomie stort in elkaar. Blessed be the fruit. Zomerfestivals, barbecues en het EK voetbal worden afgelast. Under his eye. Het eens zo machtige RSC Anderlecht krijgt de finale doodsteek. May the Lord open. Het Eurovisiesongfestival, dat decennialang op wonderbaarlijke wijze zelfs de HIV-epidemie heeft overleefd, wordt uitgesteld. Hooverphonic is daarmee nu al dé winnaar van Covid-19, editie 2020. Hallelujah!
Een onophoudelijke stormwind geselt onze contreien. Natte dagen in vijftig tinten grijs kleuren al maandenlang ons bestaan. Als er al een achtergrond bestaat waartegen een uit de kluiten gewassen virusje kan gedijen, dan deze wel. Het coronavirus woekert onder de Belgische burgers, klaar om van Aarlen tot Oostende een spoor van vernietiging achter zich te laten, niet van plan om ook maar iets of iemand te ontzien, tenzij mensen jonger dan tachtig of mensen ouder dan tachtig die geen andere medische kwalen onder de leden hebben.
De Belg doet wat hij het beste kan: aangemoedigd door de beleidsmakers zich er weinig van aantrekken, tot die beleidsmakers van idee veranderen en er in een paniekerige kramp geschoten wordt. Of in een krampachtige paniek, naargelang wat de situatie vereist. Toegegeven: zelf wist ik ook niet direct wat ik hoorde toen het bericht kwam dat alle cafés en restaurants minstens drie weken gesloten zouden worden. Toen ik het wel wist, bleek het te gaan om het bericht dat alle cafés en restaurants minstens drie weken gesloten zouden worden. Gecombineerd met het gedwongen thuiswerk en scholen die enkel in noodopvang voorzien, mag ik dat hier gerust een de facto quarantaine noemen. Een kleuter, een vrouw, een man. Op elkaar aangewezen. De ruimte is beperkt, de tijd allerminst. Het coronavirus is niet enkel voor de bejaarde medemens genadeloos.
Dit had een aanzet kunnen zijn om bij de pakken te blijven zitten en me middels zware bieren te verdoven, maar dat was het niet. Er moest namelijk eerst een nieuwe voorraad zware bieren aangelegd worden. Het mannelijke oerinstinct kwam naar boven en leidde me zonder verder dralen naar de dichtstbijzijnde Colruyt. Dat ik die zomaar kon vinden mag trouwens een wonder heten, want in niet-coronatijden mijd ik winkels als de pest. Voor de gemiddelde Belg was het op dat moment al zonneklaar hoe er het best geanticipeerd kon worden op weken van ontbering. Massaal werd geopteerd voor een levensnoodzakelijk product waarvoor geen enkel werkbaar alternatief op de markt is: wc-papier. Ik hield het bij de eerder genoemde bieren, extra handzeep, twee pakken pasta en koeken en chocolade omdat mijn inspiratie op dat punt al ver op was. Fier als een gieter trad ik weder de quarantainezone binnen. De jager had zijn prooi thuisgebracht.
De eerste post van 2020 is er één die kan tellen. Na een jarenlange queeste, die zich zowel op het wereldwijde web als het gemeentewijde landoppervlak voltrok, is het wonder geschied: we hebben een huis gekocht! Nog beter nieuws is dat An mij heeft kunnen weerhouden om zomaar ergens 'uit sympathie' tot de aankoop over te gaan. Meermaals heb ik immers op het punt gestaan om na de obligate bezichtiging de dienstdoende huiseigenaar van zijn gerief af te helpen, teneinde toch maar niet onbeleefd over te komen. Tenslotte doet die mens de moeite om ons een kwartier lang rond te leiden, dan is zijn huis kopen toch wel het minste wat ge kunt doen zeker. Maar niks daarvan. Anno 2020 is de macht van het geld blijkbaar belangrijker dan goeie manieren.
Het compromis waar we nu ten langen leste onze krabbel onder hebben gezet, omvat een ruwbouw die overeenkomstig contractuele afspraken moet uitgroeien tot een volwaardige woonst. De geldsom die ertegenover staat is gelukkig wel in dit stadium al volwaardig te noemen. Voor het exacte bedrag van honderdduizenden euro's krijgen we een bijna-passiefhuis, een benaming die zowel slaat op het energieverbruik als op de activiteiten die we met ons resterende budget nog gaan kunnen ontplooien. Ook de afwerking is volledig naar mijn smaak: ik weet niet exact hoe het allemaal afgewerkt zal worden, maar zelf moet ik in elk geval niks doen. Op het organiseren van de housewarming na wordt in feite alles door de bouwfirma geregeld.
Wanneer ik nu precies mijn vastgeroeste gewoontes kan overplaatsen naar een andere locatie, is bij het ter perse gaan van deze blog nog niet bekend. In principe zou het zelfs nog in dit eigenste jaar kunnen, maar januari 2021 lijkt realistischer. Alle lezers zijn langs deze weg alvast uitgenodigd om eens binnen te springen. Na de rondleiding een bod doen mag maar moet niet.
Dit geantidateerd jaarlijks overzicht had groots moeten worden. Allereerst zou ik me excuseren voor de magere hoeveelheid schrijfsels die jullie het afgelopen jaar gratis en voor niks aangeboden kregen, anderzijds zou ik het niet nalaten terloops te melden dat ik de vrijgekomen tijd aangewend had om een heus boek in de winkelrekken te mikken. Te verkrijgen in de betere boekhandel, tegen betaling nog wel. Maar jammer genoeg waren ook in 2019 de meeste dromen bedrog. Op mijn boek is het nog minstens wachten tot 2020, en dan ben ik nog optimistisch. Laten we in tussentijd alvast het voorbije jaar nog eens op zijn merites beoordelen.
Beste film: Once upon a time... in Hollywood; Joker
Beste cd: Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell
Beste song:
1. Lana Del Rey - Fuck it I love you
2. Billie Eilish - Bad Guy
3. Michael Kiwanuka - Cold Little Heart
4. Lana Del Rey - Hope is a dangerous thing for a woman like me to have (but I have it)
5. Liam Gallagher - Once
6. Celeste - Strange
7. Angèle - Balance ton quoi
8. Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell
9. Nick Cave & The Bad Seeds - Bright Horses
10. Rosalia - Yo x Ti, Tu x Mi
Beste tv: De ideale wereld; Studio Tarara; Sharp Objects; Don't f*ck with cats; De Twaalf; BoJack Horseman; Blind Getrouwd Australia; Who killed little Gregory?
De eerste namen voor Rock Werchter 2020 stromen zoetjesaan binnen. Naast mijn eigen onveranderlijke aanwezigheid, werd ook die van Pearl Jam en 21 Pilots bevestigd. Is er een beter moment denkbaar om het over de voorbije editie te hebben? Vermoedelijk wel, namelijk de momentencumulatie vlak na de voorbije editie. Maar daar is het helaas te laat voor. Noodgedwongen dus vormt de amuse-gueule voor Werchter 2020 de opmaat voor een terugblik naar vijf maanden geleden. Die editie van 2019 zal de geschiedenisboeken ingaan als het jaar van de kentering. Voor het eerst in vele jaren dikte onze vaste kliek immers weer wat aan. Gedaan met de schamele drie eenheden, in één klap waren we met vijf om de prijs van ons combiticket om te zetten in de combi van vriendschap, plezier en drank. Ik zou erbij moeten zetten 'in die volgorde', maar waarschijnlijk is het net de omgekeerde volgorde, als er al een volgorde zou zijn. Laten we anders gewoon aannemen dat er geen volgorde is.
Zoals wel vaker bij Werchters die kampen met een zwakke affiche, is het een schaduwfavoriet die muzikaal de meubelen redt. Richard Ashcroft is de naam, dames en heren. Beter bekend als zanger van The Verve dan als zichzelf, maar daar maalde niemand om in de stomende Barn - al hielp het feit dat hij vooral nummers van The Verve zong wel een beetje. "I am a Lucky Maaaaaaaan" brulden we uit volle borst mee en we méénden het. Behalve Evelien misschien, die hoe je het ook draait of keert geen man is maar een vrouw. Hoe dan ook, dag 1 was nog niet goed begonnen of deze jaargang kon eigenlijk al niet meer stuk. Al moet ik er meteen aan toevoegen: heel veel beter werd het ook niet meer. Drie niet zo memorabele dagen later was Werchter 2019 ten einde en gingen we allemaal naar huis.
Fout. Werchter 2019 mocht dan afgelopen zijn, naar huis gingen we niet. Met nog verrassend veel energie in de tank besloten we er een afterparty aan te breien in onze hometown Leuven. Na jaren van uitzinnige successen hield The Seven Oaks, een monument in het Leuvense nachtleven, er net die dag immers voorgoed mee op. Deze van verschaalde bierlucht en morsige sletten vergeven kabberdoes ging uiteindelijk welhaast anoniem de pijp uit. De hoogdagen waren al even gepasseerd, anno 2019 kom je er niet meer met verschaalde bierlucht en morsige sletten alleen. We placeerden een laatste danske en dronken een laatste pint in de sarcofaag van onze jeugd, vlak voor de piramide definitief op slot ging. De uitvaart werd allesbehalve massaal bijgewoond, zelfs geen slet die haar voormalige habitat een laatste groet waardig achtte. Geert vroeg aan uitbater Roel of het mogelijk was 'Lucky Man' te spelen. Het mocht.
Over mijn eigen voetbalcarrière is al een tijdje niks meer in de media verschenen - zelfs niet in het door mij gecontroleerde segment ervan. Bij deze komt daar verandering in. Niet dat er heel veel te melden is of zo, maar het is op dat moment dat de schrijver in mij wakker wordt. Het oninteressante chroniqueren met mezelf als lijdend voorwerp, meer moet dat niet zijn. Niemand heeft er echt behoefte aan en en passant zet ik mezelf te kijk: het maatschappelijk nut van schrijvers valt niet te onderschatten.
Mijn voetbalcarrière dus. Die heeft ondertussen de weg naar onder ingezet en is niet van plan zich door iets of iemand te laten tegenhouden. Voor één keer wordt er recht op doel afgegaan, zonder compromissen. Een anekdote uit het voorbije (veld)voetbalseizoen is eigenlijk te mooi om te laten liggen. Na elke week opnieuw een plejade aan opgelegde kansen om zeep te helpen, vertrek ik op een gezegende dag, ergens diep in de terugronde, vastbesloten naar een nieuwe voetbalbijeenkomst. De maat is nu echt vol. Vlak voor ik in de auto stap druk ik mijn eega dan ook op het hart: "Vandaag scoor ik, koste wat kost!". De volgende 90 minuten is daar weinig van te merken. Het is namelijk een uurtje rijden en ook over het omkleden en het opwarmen valt er weinig speciaals te melden.
Eens de wedstrijd op gang wordt gefloten, crost er echter een andere Tsigalko over het veld. Volledig tegen mijn natuur in positioneer ik me bij elke voorzet voor de goal en volg ik elk schot in de hoop dat de doelman de bal lost. In de tweede helft loont die aanpak. Koen lanceert een makkelijke stuiterbal, de keeper lost - zelfs naar cafévoetbalnormen - onbegrijpelijk en ik ben er als de kippen bij om binnen te duwen. Nu ja, zelfs dat klinkt misschien beter dan het is. In werkelijkheid botste de bal via de borst en de vuist van de keeper tegen mijn hand, waarna ik me tussen bal en keeper positioneer en die laatste me ternauwernood probeert uit de weg te trekken. Terwijl we aan de grond genageld in een omhelzing verwikkeld zijn, stuitert de bal gezapig over de doellijn. Binneeeeeeuuuuuuh!
Yari, onze jongste ploegmaat, verwoordt het na de match het beste: "Dat was echt de lelijkste goal die ik ooit gezien heb." Aangezien het veldvoetbal tegenwoordig op een laag pitje staat, is het mogelijk ook ineens de laatste officiële goal in mijn tijd hier op aarde. In plaats van de geschiedenis in te gaan als iemand die weinig maar desondanks zeer mooie goals maakte, onthoudt iedereen mij nu waarschijnlijk als de speler die heel sporadisch eens een frommelgoal wist te forceren. Het beheer van het eigen nalatenschap is een moeilijke evenwichtsoefening.
Eerst en vooral mijn excuses. In de twaalfjarige geschiedenis van deze blog was het interval tussen twee stukjes nooit groter dan nu. Tevens verliep de zoektocht naar geschikte openingszinnen nog nooit zo vlot. Om maar te zeggen dat elk nadeel zijn voordeel heeft. Laat ik nu maar snel met het belangrijkste beginnen. Wat mijn op stapel staande boek betreft, heb ik intussen zowel goed nieuws, nog meer goed nieuws als slecht nieuws te melden. Het eerste goeie nieuws: het verhaal is helemaal afgerond en klaar om met de rest van de wereld gedeeld te worden. Aanvullend goed nieuws: de reacties van de uitgeverijen beginnen eindelijk stilaan binnen te lopen. Negatief puntje om af te sluiten: het gaat voorlopig vooral om gestandaardiseerde afwijzingsberichten.
Liever dan jullie alle overige vermeldenswaardige gebeurtenissen van de laatste maanden op een geforceerd drafje door de strot te rammen, wens ik de rest van mijn comeback te wijden aan een korte recensie van de (spoiler!) mooie film 'Once upon a time.. in Hollywood'. Het is niet omdat ik lang ben weggeweest, dat ik extra mijn best ga zitten doen!
Komt ie:
Tarantino blijft altijd en overal Tarantino. Laat hem twee uur lang een bus melk filmen die op de kast staat en ook dan zal hij zijn stempel drukken. Je ziet Brad Pitt met de haren in de wind in zijn Cadillac DeVille zitten, cruisend door de Hollywood Hills. Uit de radio schalt het vooruitgangsoptimisme van de jaren '60. Je beseft: wat er verder ook gebeurt, deze film krijgt minstens een 8 op 10. Een beetje zoals Kompany die naar zijn heimat terugkeert, echt mislukken kan het niet. Toch?
De echt memorabele momenten zijn desondanks wat schaars, de verhaallijn lijkt af en toe het spoor bijster. Genieten dan maar van de heupwiegende Margot Robbie, of Leo die nog een lekker safke opsteekt. Na een lange aanloop laat Tarantino dan toch het vuurwerk knallen in de finale, die zó verrassend is dat we het eigenlijk hadden moeten verwachten. Conclusie: geen grand cru, wel alweer een film die de prijs van zijn ticket dubbel en dik waard is.
De strijd tegen de tijd is er één die niet gewonnen kan worden. Ieder van ons wordt elke dag een beetje ouder, tot het verouderingsproces finaal stabiliseert op een kerkhof in de buurt. Er zijn opwekkender gedachtes om de resterende tijd mee door te komen. Maar soms, heel soms, gebeurt er iets dat heel even het jeugdiger evenbeeld weer oproept, alsof de immer sluimerende nostalgie net realiteit is geworden. Deze omwenteling vond de voorbije zondagmiddag plaats. Ik las de titel op Sporza, uitte de juichkreet van de ongelovigen en repte me als de wiedeweerga naar de badkamer, om het wonderlijke nieuws meteen met mijn geliefde te kunnen delen.
Vincent Kompany, Vince the Prince, komt terug naar het Park! Mijn gedachten flitsten van de weeromstuit naar 30 juli 2003, datum van Kompany's officiële debuut bij dat prachtige paars-wit. Niet dat ik me iets van dat debuut herinner. Des te meer waar ik was bij het vernemen ervan: in Lloret de Mar, op 'trainingskamp' met JB Eigenbilzen. We dronken alsof onze lever ervan afhing, voetbalden elke dag net genoeg om het predikaat 'trainingskamp' niet helemaal te bezoedelen en zaten verrassend weinig achter de plaatselijke import-dellen aan. Ter mijner verdediging: ik ben een laatbloeier, op mijn 19e nog te groen achter de oren om zelfs een Britse dame zomaar aan te spreken/wauwelen. Jeugdige onschuld troef, de dag dat Vince the Prince het Brusselse kennerspubliek voor de allereerste keer in vervoering bracht met zijn buitengewone talent. Diezelfde jeugdige onschuld maakte nu minutenlang een geslaagde comeback, de jongensgrijns moeilijk van mijn gezicht te vegen.
An besefte gelukkig direct de gravitas van deze gebeurtenis en deelde in mijn vreugde met de historische woorden: "Wat interesseert mij dat nu? Ga weg en doet die deur dicht, ik zit op het toilet". Tot zover mijn trip down memory lane.
2019 is niet het jaar van de spetterende bedrijvigheid op deze webstek. Slechts sporadisch verschijnt er een stukje, net genoeg om het verschil met het totale niets te accentueren. Weet echter dat het voor de goeie zaak is. Meerdere avonden per week schrijf ik me te pletter, met als uiteindelijke doel mijn lezers zover te krijgen dat ze zich het papieren eindresultaat van deze noeste arbeid aanschaffen in ruil voor baar geld. Als het even kan, hoeft de koperspopulatie zelfs niet beperkt te blijven tot mijn huidige lezersbasis. Dus veel meer lezers in combinatie met veel meer inkomsten, dat is samengevat zo ongeveer het plan. Het businessmodel staat alvast op punt.
Nu ik hier toch ben, profiteer ik van de gelegenheid om dé Belgen van 2019 een hart onder de riem te steken: Anuna De Wever en dingske. Nu het vat met meningen over de klimaatspijbelaars stilaan leeggeschud is, zie ik mijn kans schoon om in het vacuüm te duiken. Timing is alles, ook al komt ie wat te laat. Hieronder een overzicht van vaak gehoorde, makkelijk doorprikbare onzin van criticasters.
1. Generalisaties naar goeddunken
'Ze' gaan wel vijf keer per jaar op citytrip, 'ze' hebben allemaal de nieuwste smartphone, 'ze' zetten wel allemaal de chauffage hoger, 'ze'... Het gaat nog altijd om individuen, die zich verenigd hebben. Ik weet dat het groepsdenken populair is bij Theo Francken en zijn acolieten ('de werklozen', 'de Walen', 'de moslims', ...), zodat het allemaal niet te ingewikkeld wordt voor de deplorables, maar laten we dat toch niet uit het oog verliezen. Ik ben supporter van Anderlecht, maar als een andere supporter van Anderlecht zijn kinderen vermoordt of 4-3-3 wil spelen, voel ik me daar niet per se verwant mee. Laat staan medeverantwoordelijk voor. Naast een gedeelte dat er 100% voor gaat, heb je altijd ook meelopers, dat is zo in elke groep.
2. Overdreven focus op pietluttige details
Een vaste stek onder de zon bij 'meest gelikete comments': "En hoeveel zwerfvuil hebben ze nu weer achtergelaten!?" In realiteit blijkt dat dit de properste betogingen ooit moeten zijn. Hoe halsstarrig er ook gezocht wordt naar bewijzen van het tegendeel, het hoogtepunt blijft voorlopig de foto van die ene vuilbak waar enkele plakkaten tegen staan. Wow. Ook het bezoek van een handvol betogers aan de McDonalds bleek een vermeldenswaardig argument. Ten eerste: zie punt één hierboven. Ten tweede: en dan? Het blijven mensen, ze hebben zelf nooit beweerd dat ze perfect zijn en zich nooit meer mogen amuseren.
3. "Wij zullen het wel allemaal weer betalen!"
De betogers zijn door de band genomen jonger dan degenen die er commentaar op hebben. Logischerwijs gaan zij gemiddeld dus meer jaren die extra belastingen moeten dragen. Ze zijn zich hiervan bewust en zijn hiertoe bereid. If anything, is dat net heel altruïstisch.
Zo, dit volstaat wel weer qua engagement. Zoals het mijn generatie betaamt, laat ik verder betijen, op wat spijbelen tijdens de eerstkomende blogsessies na.
'Het nieuws begrensde zich als een lopend vuurtje'
Soms zijn er van die dagen die je in één klap een paar jaar ouder maken. Spreekwoordelijk of ook biologisch, dat zal nog blijken wanneer de statistische sterfdatum dichterbij komt. Stress, negatieve energie en opgekropte woede zijn de aangewezen ingrediënten om de vitale lichaamsorganen tot het uiterste te drijven. De afgelopen week ben ik op die manier elke dag wel een paar jaar ouder geworden. Inwendig kan ik zo ongeveer op pensioen, is het aanvoelen. De boosdoener is deze keer niet de NMBS maar het Belgische gerecht, dat door de gemiddelde tooghanger blijkbaar helemaal correct op zijn merites wordt beoordeeld. Het besef dat die gemakkelijke cafépraat wel degelijk zijn basis heeft in de realiteit, is moeilijk te aanvaarden. De rechtstaat blijkt bij nader inzien vooral een onrechtstaat te zijn.
Maar goed, het is niet met het oog op een portie zwaarmoedigheid dat deze blog geconsulteerd wordt. De voornaamste motor achter de bezoekcijfers blijft immers de categorie 'per ongeluk op een verkeerde webpagina terechtgekomen'. Maar wanneer deze vrijplaats van het geschreven woord dan toch eens geheel uit vrije wil bezocht wordt, dan is het met de hoop op een gulle lach in het vooruitzicht. Bijvoorbeeld een verslag van iemand die abusievelijk zijn gazet in de fik steekt maar nietsvermoedend verder blijft lezen. Dat doet het altijd goed, zeker wanneer ikzelf het onderwerp van de scherts ben. En laat dat nu net gebeurd zijn, godzijdank!
Het komische tafereel in kwestie vond plaats in het Landal-park te Miggelenberg, tijdens de krokusvakantie. Terwijl vrouw en kind zich vermaken in het springkasteel, mag de pater familias wat verpozen met de courant. Ieder zijn taak. Over politiek en economie lezen is natuurlijk veel te moeilijk voor vrouwen en kinderen, weten wat er in de wereld gebeurt is het exclusieve terrein van het gezinshoofd. Terwijl ik rustig de nodige informatie absorbeerde, kwam er in paniek een vrouw van een belendend tafeltje op mij afgerend. Mijn eerste gedachte was dat zij in haar krantje misschien iets verontrustends meende gelezen te hebben, wat ik even diende te kaderen om haar op haar gemak te stellen. Met wilde gebaren maakte ze mij duidelijk dat het een noodgeval van een andere aard betrof. Zonder dat ik er erg in had, was de bovenkant van mijn courant in aanraking gekomen met een kaars. Niet zo erg, ware het niet dat het hier ging om een brandende kaars. Ik was zo verzonken in het artikel dat ik niet door had dat grofweg één derde van de krant al in lichterlaaie stond. Er zat nu niks anders op dan uiterlijk mijn kalmte te bewaren en tegelijkertijd paniekerig de vlam uit te blazen. Of, toen dat niet lukte, de krant op de grond te gooien en het vuur uit te trappen. Soms breekt nood wet.
Sommige werkdagen zijn belangrijker dan andere. Het hoogtepunt van elke jaargang bevindt zich altijd weer op de eerste vrijdag van februari. Dat heeft weinig te maken met fiscale fiches, DMFA-aangiftes of andere futiliteiten die van ver of dichtbij met ons werk te maken hebben. Nee, het gaat hier om de hoogdag van de zogenaamd nutteloze kennis, door ons beschouwd als de meest essentiële kennis. In de loop der jaren is 'Sex, Drugs & Payroll' een begrip geworden in quizmiddens. Quizmiddens die zich beperken tot ons eigen bedrijf weliswaar, maar je moet ergens beginnen. De teller aan ereplaatsen stond op 4 derde plaatsen, 2 tweede plaatsen en 1 eerste plaats. En dan moest de recentste, blogwaardige editie dus nog komen!
Voor zover voortekenen ongunstig kunnen zijn, hadden we evenwel af te rekenen met ongunstige voortekenen. Deze namen helaas een concretere vorm aan dan de obligate zwarte kat of het vruchteloos zoeken naar een klavertjevier. Bart bleek niet fit voor de dienst, hij moest in extremis afhaken met griep. De domeinen wetenschap, geschiedenis en economie werden hiermee in één klap herleid tot een blinde vlek in onze quizploeg - of toch op zijn minst een bijziende. De sfeer was navenant. Er werden beduidend minder mopjes gemaakt over het bij voorbaat claimen van de prijzen op de prijzentafel. Voor het consumeren van Duvels werd niet gewacht tot na de pauze, zo doordrongen waren we van de bijrol die ons wachtte.
Dan was er het geluk bij het ongeluk. De Duvels bleken lauw. Voor we het goed en wel beseften, vlogen Bikkel, Sander, Rina, Lev en ik in topsportmodus, nu vastbesloten er het beste van te maken. Met een eerste plaats na twee rondes en een eerste plaats bij de pauze hadden we niet te klagen. Uiteindelijk haalde 'Sex, Drugs & Payroll' met twee punten voorsprong de buit over de streep. De jaarlijkse droom was jaarlijkse realiteit geworden, toch wat 2019 betreft. De bijbehorende fles rode vermout gaan ze mij alvast niet meer afpakken, tenzij iemand er vijf euro of meer voor wil geven. Lev griste een plastic beker van de tafel, die aanmerkelijk feller glansde dan we op voorhand hadden kunnen bevroeden. Het was niet meer of minder dan de glans der kampioenen.
Throwback naar de blog van 11-08-2016, 'Tram 3, coupé 3 (coupe 2)'. Etienne, zo befaamd dat er zelfs een kapsalon naar hem vernoemd is, heeft me net voorzien van een nieuwe coiffure, het tweede in mijn leven. Nu, meer dan twee jaar later, is die coiffure nog steeds present. Datzelfde kan helaas niet van ontwerper Etienne gezegd worden. Hij heeft de verhuis naar Ekeren niet overleefd. Samen met onder andere mijn muts van De Ideale Wereld, een mini-kerstboom en het Oasis-t-shirt van hun laatste tour in 2008 is Etienne in Leuven achtergebleven. Een relict uit het verleden, onverenigbaar met wat heden of toekomst te bieden had. En ik ga ook geen fucking 70 kilometer rijden om naar de kapper te gaan, laten we eerlijk zijn.
Het was met een bang hart en een uitdijende haardos dat ik op zoek ging naar een waardige opvolger. Ter wille van de spankracht van deze blog had ik eerst langs een sliert ontoereikende kapsalons moeten dwalen, om ten langen leste afgepeigerd op het trottoir van de uitverkoren kandidaat neer te ploffen. Zoals wel vaker is de realiteit echter prozaïscher. Mijn oog viel op kapsalon 'Kirkuk', een islamitische aangelegenheid in de schaduw van de Ekerse kerk. Voor een luttele 12 euro knippen ze je haar naar keuze. Hún keuze weliswaar, dat moet je erbij nemen. Aan de specialiteit van het huis, de 'streep' (spreek uit: 'shtreep'), valt niet te ontkomen. Er moet en zal een visibel onderscheid zijn tussen de zijkant en de bovenkant van mijn haar, daar trekken ze de lijn. Bij het buitenkomen zie ik er dan ook aanmerkelijk meer uit als een voetballer dan bij het binnengaan een kwartier eerder.
Waar ik tijdens mijn eerste bezoeken het nogal rommelige interieur voor lief nam, is ook dat nu niet meer nodig. Intussen hebben ze een praktiserende hipster aangesteld om het design van de zaak vorm te geven. De man (mager, klein, brilletje, tot in de puntjes verzorgd) verwelkomt de klanten, neemt hun jas aan, zet een tasje koffie of thee voor, steekt een kaarsje aan en zorgt voor actueel leesvoer op tafel. Planten, spiegeltjes, kaders en andere decoratie worden in een rotvaart naar binnen gesleept. De prijs blijft onveranderd: 12 euro. Tenzij je geen kleingeld hebt, dan is 10 euro ook goed. Ik heb al ooit meer betaald om me even voetballer te voelen.
Sommige tradities moeten in ere worden gehouden, liefst tot we erbij neervallen. Ook nu ontsnapt er dus niemand aan de jaarlijkse 'Opgelijst'. Tenzij je tot dat deel van de populatie behoort dat mijn blog niet leest natuurlijk, maar daar gaan we voor het gemak maar niet van uit. Wat valt er zo in extremis nog te zeggen over 2018? Kort samengevat: de mensheid lijkt alleen maar idioter te worden of anderszins steeds minder geneigd haar domheid te verbergen, 2018 was het beste Belgische sportjaar ooit en de zomer duurde ongeveer zes maanden. Op persoonlijk vlak waren er ups, downs en vanalles daartussen. Dat is wel vaag genoeg, lijkt me. Snel door naar de lijstjes, alvorens het jaar 2018 door middel van een goeie scheut alcohol verdoofd te slachten!
Beste film: Three Billboards outside Ebbing, Missouri
Beste cd: Paul McCartney - Egypt Station; Kacey Musgraves - Golden Hour
Beste dag: 6 juli
Beste song:
1. Lana Del Rey - Mariners Apartment Complex
2. Arctic Monkeys - Four out of five
3. Cigarettes after Sex - Crush
4. Dua Lipa feat. Calvin Harris - One kiss
5. Childish Gambino - This is America
6. Fisher - Losing it
7. Angèle - La thune
8. Bicep - Glue
9. Paul McCartney - Come on to me
10. A$AP Rocky - Praise the lord
Beste tv: De Ideale Wereld; BoJack Horseman; België - Japan; België - Brazilië; The Sinner; Bevergem; The Handmaid's Tale; Big Little Lies; The Vietnam War; Who is America?
Op 18-04-2016 ging mijn blog 'Leven en lijden in de Paperclip' in première. Het was een tijd waarin IS nog aanslagen deed die er niet om logen, onze regering nog niet helemaal officieel in lopende zaken was en de Rode Duivels nog spoedig Europees kampioen gingen worden. Toch vond ik een gaatje om mijn allerlaatste bezoek aan café Paperclip vast te leggen. Na 16 jaar trouwe dienst gaf levende legende Roel het stokje door aan een nieuwe onbestemde eigenaar, een laatste audiëntie was dus wel het minste wat ik kon doen. In de maanden die volgden verwerd de Paperclip een halftijdse koffiezaak, veranderde de naam in Papercup en werd het interieur opgefrist. Zo noemen mensen dat dan, 'opfrissen', alsof het positieve karakter ervan niet in twijfel getrokken kan worden.
Ik ben hier om het positieve karakter wel in twijfel te trekken. Na jaren keerde ik zaterdagavond nog eens terug naar mijn plek des heils, de setting waarin sommige van de meest memorabele lappen van mijn jeugd zich hebben afgespeeld. Alles was anders. En ja, anders betekent niet per se slechter, daar moet een geboren nostalgicus als ik rekening mee houden. Dit in het achterhoofd houdend: alles was slechter. Wat vroeger een gezellig bruin café was, immer gehuld in nevelen van blauwe sigarettenrook waarachter verlangens en illusies schuilgingen, is nu een zielloze prefab-lichtbak. Ik waande me terstond in het Suske en Wiske-album 'De Krimson-crisis'. Hierin keert Lambik na een lang verblijf in het buitenland terug naar België, om daar een geautomatiseerde, apathische, vreugdeloze samenleving aan te treffen. Het bestellen van een pintje gebeurt zonder menselijke tussenkomst, er is geen muziek en iedereen kijkt treurig voor zich uit.
Zo ver is het nog niet, maar 90 procent van het werk is wel al gedaan. Het bedienend personeel had evengoed uit de Hema, Primark of H&M kunnen komen. Perfect inwisselbaar allemaal. Op automatische piloot werd gevolg gegeven aan mijn bestelling. Een andere klant zei me dat ik naar de kassa moest om de betaling af te handelen, gewoon aan de toog staan was echt te veel gedoe. Tot mijn verbijstering kreeg ik na de betaling van mijn drie pintjes een kasticketje erbovenop. We dronken de pintjes leeg en begaven ons zo snel als maar kon naar buiten. Zaterdagavond om elf uur, op de stoep van de roemrijke Brugstraat. Geen levende ziel te bespeuren. Feestcafé Jantjes Verjaardag is overgenomen en dient nu louter om geld wit te wassen, het vroegere Casino is failliet, De Kroeg ook van naam veranderd en geen schim meer van wat het was, de iconische hamburgertent JeJo gesloten, de Dinges bestaat al lang niet meer, waar 't Alternatief huisde staan nu appartementsblokken. Ik spitste mijn oren en meende wasmachines te horen draaien, een geluid afkomstig van de belendende wasserette, waar eens café Syndrome alle housekikkers van Zuid-Limburg op hun wenken bediende. Wij, aanhangers-van-de-Betere-Muziek, hadden vroeger een afkeer van die housekikkers, maar nu is er geen 'wij' en 'zij' meer. Alles is weg. Wat rest is verschroeid landschap.
Iedereen kent het wel: je hebt ergens een kneuzing en als je erop duwt, trekt er een opstoot van pijn doorheen het hele lichaam. Gevolg, je kan het niet laten op regelmatige tijdstippen het letsel te betasten, kwestie van zeker te zijn dat die pijn er nog steeds is. Die vreemde neiging is ook mij niet vreemd. Ook op een ander, verstandelijk niveau heb ik er weleens last van. Ik wéét dat ik er niet gelukkig van word, dat het niks uithaalt en toch, toch is er een onbedwingbare drang die me ertoe drijft. Op gezette tijdstippen moet ik kunnen afdalen in de krochten van de sociale media, daar waar geen enkel coherent verhaal in de woest gespuide meningen besloten ligt. De zinnen zijn overduidelijk in een voortdurende vlaag van razernij op het beeldscherm getimmerd, ze hangen slechts aaneen van de spelfouten, het schuim op de lippen van de fabrikant is haast voelbaar.
Ik heb daar niks te zoeken, daar ben ik me ten volle van bewust. De extreem-rechtse deplorables van mening doen veranderen over een pact dat een Marokkaanse stad in zijn naam draagt is onbegonnen werk. Net zo goed kan ik de verzamelde Miss België-kandidates de quintessens van de wereldliteratuur proberen bij te brengen of mezelf aanleren hoe ik een hemd kreukvrij krijg. Hopeloos. Maar zo heel af en toe kan ik het dus niet laten om de missionaris uit te hangen. Omdat de waarheid naast zijn rechten ook zijn plichten heeft. Omdat de wereld dan wel een dorp geworden mag zijn, maar dat niet per definitie hoeft te betekenen dat het marginaalste dorpscafé de publieke opinie vormgeeft. Omdat wij als mensheid ooit toch de vruchten moeten plukken van eeuwen van geletterdheid.
Boter aan de galg natuurlijk. De opmars van de karikaturen is onstuitbaar. Poetin, Trump, Erdogan, Bolsonaro, Orban, Francken.. Achter elk van die leugenaars staat een mensenmassa dom genoeg om in die leugens te geloven, en ze daarenboven ook nog eens om ter luidst verder rond te toeteren. Bij mij treedt er spontaan heimwee op naar zelfs maar een goeie twintig jaar geleden. De verzuiling had de Belgische politiek nog net genoeg in zijn greep om alle dommekloten te isoleren in één Vlaams Blok, mensen wisten niet beter of ze stemden heel hun leven op dezelfde partij. Politici stonden boven het volk en toonden de weg. Volksverheffing was het doel, niet mee in de smurrie van debiele meningen duiken. Nu is de dam gebroken, de dommigheid gutst door alle spleten en kieren. We kunnen nog wel een nieuw cordon sanitaire of twee gebruiken. Veertig, vijftig, zestig, zeventig procent van de bevolking electoraal het zwijgen opleggen, als het moet.
Hoe minder democratie, hoe beter voor de democratie.
