Hier komen we op het punt dat ik, tot verbazing van de lezer, zou moeten toegeven dat het ook wel een beetje jammer is dat onze drie-eenheid dra opnieuw bruusk verstoord zal worden door de boze buitenwereld. Maar eerlijk: dat zou gelogen zijn. Dat we er toch in geslaagd zijn het wankele evenwicht tussen payroll en aandacht voor Alesso enigszins te bewaren, was daarvoor in iets te grote mate te danken aan noviteiten als een tablet en Netflix. Al waren de intenties prima te noemen. An had met de grootste zorg een schema opgesteld dat ons zou toelaten om Alesso op een even aangename als educatieve manier door de lockdown te loodsen. Ook ik deelde in het enthousiasme: een halfuurtje tekenen gevolgd door een halfuurtje puzzelen en een halfuurtje knutselen lijkt een uitstekende manier om een kleuter anderhalf uur bezig te houden, mathematisch gezien valt daar geen speld tussen te krijgen. In de praktijk bleek Alesso het opgelegde rooster echter ongeveer vijftig keer sneller dan voorzien af te haspelen, en toen hij, amper twintig minuten ver op dag één, huilend met zijn hoofd onder de zetel klem kwam te zitten (een extracurriculaire activiteit), begrepen An en ik dat het schema de vuilbak in mocht - figuurlijk dan, want zoiets moet uiteraard bij het papier en karton.

Maar er is dus licht aan het einde van de tunnel, in de vorm van een beslissing van Benneke Weyts dan nog wel. Veel beeldender kan de zwanenzang van het coronavirus haast niet geschetst worden. Niet alleen laten de zogeheten bubbels tegenwoordig toe dat ik opnieuw een sociale toets kan geven aan mijn drankgebruik, ook zullen we, mits juist getimede sociale slemppartijen, door de onderwijswereld een beetje ontlast worden bij het verwerken van de kater. Was dit een goeie week? Dit was een goeie week!