Als aanhef van deze blog was ik graag begonnen met een droge weergave van het aantal dagen dat we nu al in lockdown zitten. 'Lockdown, dag x', iets in die trant. Zoals een gevangene die zijn klassiekers kent met behulp van een brokje grafiet de dagen die van hem zijn afgenomen op de muur turft. Zo'n inleiding geeft meteen wat gewicht aan alles wat volgt, alsof ik echt iets relevants te vertellen heb. Maar helaas. Ten eerste heb ik uiteraard niks relevants te vertellen, ten tweede lijkt er geen website slim genoeg om een teller bij te houden die het aantal dagen lockdown registreert. Het moet iets tussen de 55 en de 65 dagen zijn, laten we het daarop houden. Hoe zit het met het moreel intussen? Blij dat je het vraagt. Buiten het feit dat ik weleens, zonder dat ik er erg in heb, conversaties met mezelf voer overleef ik deze crisis voorlopig met verve, de desillusie in de hierna volgende alinea's niet te na gesproken.

Het gebeurde zaterdag. Een heugelijke dag, want niet alleen stond er een uitstapje naar het containerpark op het programma, ook zou ik de beentjes mogen gaan strekken in de plaatselijke Hubo! Dat was bijna te veel van het goeie. Daarbovenop kwam nog de geruststellende wetenschap dat corona egaliseert. Arm of rijk, jong of oud, blank of zwart: iedereen zit in hetzelfde schuitje, elk onderscheid valt weg. Dat geldt eveneens voor de onderverdeling tussen de handigen en de onhandigen, oftewel zij die van aanpakken weten en zij die vooral van toeten noch blazen weten. Na maanden zonder wezenlijk sociaal verkeer is het voor iedereen een beetje zoeken en tasten, dus zag ik mijn kans schoon om voor één keer anoniem in de massa op te gaan, niet gehinderd door mijn hoedanigheid van praktiserende kluns.

Dat liep al meteen goed fout. Het ene moment stond ik nog vredig aan te schuiven op de smalle, bochtige toegangsweg richting ingang, het andere moment moest ik ineens achteruit rijden om er een auto tussen te laten. Uiteraard blokkeert er op zo'n moment vanalles in mijn hoofd, dreig ik spontaan een boordsteen te rammen en zie ik de paniek in de ogen van de containerparkbeambte staan. Eens binnen, weet ik de schade te beperken. De zoektocht naar een geschikte container voor mijn waar duurt steeds veel te lang, maar voor de rest val ik niet noemenswaardig door de mand. Daarvoor is het wachten tot mijn bezoek aan de Hubo. Eerst haal ik er een winkelbediende bij om mijn beklag te maken dat de Kärcher hogedrukreiniger die in promotie staat nergens te vinden is (in realiteit stond ik voor de Kärcher dompelpompen). Vervolgens manoeuvreer ik mijn winkelkar net tegen dat ene rek met huisnummers, die met haakjes en al uitbundig op de grond kletteren. Schamel geluk bij een ongeluk: mijn poging om alles netjes terug op zijn plaats te hangen, onder het oog van de rij wachtenden voor de kassa die zich er vlak naast bevond, staak ik na nauwelijks een paar seconden. Soms moet een mens zichzelf kennen en voor de vlucht vooruit kiezen. Mijn conclusie is alvast duidelijk: de coronacrisis heeft alles welbeschouwd weinig voordelen.