A la guerre comme à la guerre, de uitdrukking bevindt zich bij uitstek op het snijvlak van volharding en gelatenheid. Er kleeft iets heroïsch aan, maar eens het plaksel is afgeschraapt blijft de rauwe essentie over: we hebben geen keuze en kunnen niet anders dan het enige begaanbare pad te volgen. Dus dat doen we dan maar. Zoals generaties voor ons jarenlang in hun schuilkelders moesten duiken uit vrees voor overvliegende Messerschmitts, moeten wij wekenlang in ons kot blijven uit vrees om diezelfde voorouders alsnog een lullige dood te bezorgen. Dat we in tegenstelling tot 75 jaar geleden voedsel, kleding en Netflix bij de vleet hebben is een schrale troost, wetende dat zowel de vrouwen als de kinderen van de tussenperiode hebben geprofiteerd om noten op hun zang te krijgen. 

Ondanks het jammerlijke wegsmelten van het primaat van de man, is het misschien een brug te ver om de huidige samenleving als post-apocalyptisch te omschrijven. Althans, in de post-apocalyptische samenlevingen die ik ken van op tv zie je zelden hordes joggers en fietsers elkaar verdringen voor een plaatsje onder de zon. Maar onder het oppervlak borrelt er iets. Waar het twee weken geleden nog ondenkbaar was om geen handen te schudden, houdt iedereen nu zijn dichtstbijzijnde medemens zo ver mogelijk op afstand. Angstvallig wordt vermeden om elkaar langer dan noodzakelijk te kruisen in de supermarkt. Joggers verkiezen een drafje door de berm om soortgenoten zo geruisloos mogelijk te passeren. Bij een toevallige ontmoeting met vrienden of kennissen wordt zonder mopperen de opgelegde perimeter gerespecteerd. Politiecombi's rijden rondjes door het park om samenkomsten van meer dan twee personen meedogenloos naar het strafblad te verwijzen. De Belg, tot voor kort berucht voor zijn tegendraadsheid, vindt het na nauwelijks een week allemaal al doodnormaal.

Let wel: in dit geval is het hogere doel duidelijk en te verdedigen. Ziekenhuisgangen vol stervende coronapatiënten horen niet tot de West-Europese canon. De curve moet afgevlakt worden, er is geen andere optie. Maar een beetje schrikwekkend is het ook. Als wij op een week tijd van YOLO naar deze toestand kunnen gaan, is het maar een kleine stap naar een 'The Handmaid's Tale'-achtig universum. De wereldeconomie stort in elkaar. Blessed be the fruit. Zomerfestivals, barbecues en het EK voetbal worden afgelast. Under his eye. Het eens zo machtige RSC Anderlecht krijgt de finale doodsteek. May the Lord open. Het Eurovisiesongfestival, dat decennialang op wonderbaarlijke wijze zelfs de HIV-epidemie heeft overleefd, wordt uitgesteld. Hooverphonic is daarmee nu al dé winnaar van Covid-19, editie 2020. Hallelujah!