Vijftien jaar geleden zou het me niks gedaan hebben, 10 jaar geleden zeker niet en zelfs 5 jaar geleden ook niet veel, maar als je maar lang genoeg wacht doet de nostalgie vanzelf zijn intrede. Nooit meer in de living, nooit meer in mijn slaapkamer en, vooral, nooit meer in die fantastische tuin. Als oefening werkelijk kunst baart, dan had ik intussen zoveel geld met voetbal moeten verdienen dat de ouderlijke tuin allang een openluchtmuseum was. Duizenden uren werd er gevoetbald met vriendjes of desnoods helemaal alleen, dribbelend tussen de planten met de chronometer binnen handbereik. (Een kosten-batenanalyse van mijn voetbalinspanningen zou mogelijk vernietigend zijn, nvdr.)

Mijn gedachten dwalen ook af naar de eerbare honden die onze tuin in de loop der jaren hebben bevolkt. Scruffy, Rakker, Toby en Kira draafden er rond en deden met grote regelmaat kaka, die ik dan mocht oprapen. Dat was eigenlijk helemaal niet leuk, geen idee dus wat het in dit eerbetoon doet. De naamloze treurwilg daarentegen verdient wel zijn plaats. Een dikke 20 jaar geleden werd onze tuin zijn voedingsbodem, en voorlopig wijst alles erop dat hij ieder van ons zal overleven. Zijn statigheid maakte al snel indruk, met zijn forse stam en takken die reikten tot aan de grond (het blijft uiteindelijk een treurwilg). Hij deed bovendien nooit kaka.

Tot slot is een relativering op zijn plaats. Van alle in memoriams is de materiële variant veruit de meest geprefereerde. Het is tenslotte een huis voor kinderen en niet voor oudere mensen. Er moet in gedroomd worden over voetbalsuccessen, muzikale carrières en kalverliefdes. Het huis verdient dat zijn straatnaam eer wordt aangedaan.

Het ga je goed, Toekomststraat 59, Hees.