De aanleiding van mijn demarche is duidelijk. Na een jaar of 15 met exact dezelfde coupe rondgelopen te hebben (sleutelwoorden: warrig; omhoog; veel gel), leek mijn zoveelste verdere infiltratie in het volwassendom een goeie gelegenheid om het over een andere boeg te gooien. Ik bedoel: Jezus Christus stierf op zijn 33e, na een florissante carrière. Dan kan ik toch moeilijk met warrig haar rondlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Etienne begreep gelukkig de urgentie van de situatie. Ik was nog niet goed binnen of ik mocht al op een stoel zitten wachten met een Dag Allemaal of Story naar keuze. In eerste instantie reageerde hij terughoudend op mijn plan om mijn haar niet 'hetzelfde als anders' te doen. Begrijpelijk. Ik ben die kerel die jarenlang elke dag een grijs gesneden brood komt halen, om dan plotsklaps om koffiekoeken met pudding te vragen.

Eens van de eerste schok bekomen, nam hij toch de moeite om mijn voorbeeldfoto te bekijken. Ik kan eventueel als verzachtende omstandigheid inroepen dat het oorspronkelijke idee van mijn vriendin kwam, maar de feiten blijven de feiten; ik heb in een publieke ruimte met een foto van Justin Timberlake zitten zwaaien, met de bijhorende melding dat ik mijn haar zoals hem wilde. Typisch gedrag van een 32-jarige, noem het gerust een jeugdzonde. Vervolgens ging alles verrassend snel. Na een kwartiertje zag ik een andere persoon voor mij in de spiegel. Het betrof de enige andere klant, die klaar was en passeerde om af te rekenen. Mijn haar was op dat moment ook al goed gevorderd. Tot mijn verbazing mag het resultaat er zijn, alsof een kapsel met een model wel bij me past. Maar bij een nieuwe coupe komen uiteraard nieuwe verantwoordelijkheden. De toekomst stond me ineens helder voor de geest, ik wist wat me te doen stond: ik moest en zou een kam kopen.