|
Flashback naar dag op dag een jaar geleden. Ik zit op de trein van Yogyakarta naar Surabaya. De rit duurt een uur of vijf, de vertraging bedraagt 0 minuten omdat de NMBS er voor niks tussenzit. Tegenover me zit een sympathieke Indonesiër die me uitvraagt over de jeugdscholen van RC Genk en Standard en me en passant over zijn leven vertelt. Zijn grootste droom: Parijs bezoeken. Ik reageer met een begrijpende hoofdknik en vertel hem dat ook RSC Anderlecht aardig wat talenten heeft opgeleid. Het heeft weinig zin uit te leggen dat ik al 32 jaar (we bevinden ons nog steeds in een flashback, remember) op 350 kilometer van zijn droom woon maar er nog steeds niet geweest ben. In de plaats daarvan zit ik 12.000 kilometer verder, op een trein tussen twee Indonesische industriesteden.
Gelukkig voor zowel de relevantie als het feelgoodgehalte van deze blog is bovenstaande historische scheeftrekking intussen verholpen. Ik heb Parijs bezocht, en hoe. Met de auto. Na een rit van een 4-tal uur arriveerden mijn vriendin An en ik afgelopen zaterdag in de lichtstad. We reden de stad binnen aan de kant van de Moulin Rouge, langs een brug waaronder honderden daklozen samentroepen, vermoedelijk gelukszoekers die op een steenworp van hun doel gestrand zijn. Nauwelijks een paar minuten in Parijs en al meteen talloze habitués voorbijgestoken in de hiërarchie. Dat is dan het lot van de gegoede westerling.
Die gegoede westerling ging door op dat elan, door als eerste verkenning voor een boottocht te opteren. Langs de oevers van de Seine herrijzen vervolgens onder andere het Louvre, de Notre-Dame, de Jardin des Tuileries en last but not least: de Eiffeltoren. Vreemd hoe zelfs in een stad vol monumenten één enkel monument zo overheersend is. De gids, die in vijf talen uit de boxen schalt, heeft allang de aandacht weer verlegd naar een bezienswaardigheid op stuurboord, maar alle hoofden blijven koppig (no pun intended) naar de grote metalen constructie gericht. Wij zullen het later die dag ook nog eens in al zijn glorie vanop Arc de Triomphe bekijken, een triomfboog die dus letterlijk als opstapje dient voor de almachtige Eiffeltoren.
Het nadeel van een weekendje weg is dat een weekend slechts twee dagen duurt. Zondag is alweer de dag van de terugreis, en terugreisdagen zijn altijd anders. In de regel worden ze gekenmerkt door kleinschaligheid en slecht weer (oké, dat laatste verzin ik hier ter plekke, bij een regenachtige zuiderse vakantie zal je net altijd zien dat de terugreisdag de mooiste van de hele hoop is). Maar kleinschaligheid is wél wetenschappelijk bewezen. Ook voor die behoefte bedient Parijs de toerist op zijn wenken. Het idyllische Montmartre lijkt immers de bakermat van de kleinschaligheid, de plaats waar het concept op punt werd gesteld. Tussen het filmische decor door wemelt het van de getalenteerde portretschilders en de vermoedelijk minder getalenteerde verkopers-van-buizen-om-portretten-in-te-steken. Kleine smet: we slaagden er niet in Café des Deux Moulins te vinden, de staminee waar het mooie 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain' (in mijn top-10 van de nillies, zie de blog van 23-01-2010 (!)) werd opgenomen.
Zelfs voor een gegoede westerling blijkt het ideaalbeeld dus weleens een brug te ver.
|
