We zijn intussen een goeie twee maanden na Parijs. Vreemde formulering. En toch weet voor een keer iedereen wat ik bedoel. Op 13 november 2015 eisten verschillende terroristische aanslagen in Parijs 130 doden. Sinds die dag wordt naarstig gezocht naar Salah Abdeslam, een van de mededaders die zich ergens in Molenbeek zou ophouden. Deur na deur wordt platgelopen, de ene huiszoeking wordt opgevolgd door de andere politieactie, maar geen Abdeslam te vinden. Hij blijft vooralsnog buiten schot, hooguit worden er wat kleine garnalen opgepakt in de hoop dat zij toch interessant blijken. Maar de real thing, Abdeslam, die loopt dus nog vrij rond.
Noem me een rare man, maar hier trek ik de parallel met mijn liefdesleven. Ook mijn toekomstige loopt nog vrij rond. Dagelijkse speuracties op Tinder, Badoo, Happn en (ik ben echt wel wanhopig) in het echte leven ten spijt, lukt het me niet om de ware te strikken. Het zal natuurlijk wel zo zijn dat ik kieskeurig ben. Mijn ware is knap, blond, niet oerdom, grappig en heeft min of meer dezelfde smaak qua muziek en tv. Of zij is zéér knap en zéér blond, dan komen de andere criteria geheel of gedeeltelijk te vervallen. Wat er ook van zij, ik ben redelijk kieskeurig. Maar het moet gezegd dat ik ook niet echt geholpen word door mijn tegenpartij, de vrouw. Is Molenbeek een broeihaard van terrorisme, dan zijn de datingapps een broeihaard van misogynie.
Een opmerkelijk groot deel van de vrouwenpopulatie snapt namelijk duidelijk de betekenis van het woord 'dating-app' niet. Zij blijken in de foutieve veronderstelling te verkeren dat het ding 'populariteitsmeter-app' of 'lege-gesprekken-app' heet, wat ronduit debiele namen zouden zijn. Dagen aan een stuk zit ik dus de beslissende aanval voor te bereiden, middels een goed gedoseerde mix van interesse tonen, grapjes maken (oké, misschien niet altijd even goed gedoseerd) en dingen over mezelf prijsgeven. Het enthousiasme aan de andere kant is haast tastbaar. Het voorstel tot daten komt organisch tot stand, we kijken er allebei heel hard naar uit om elkaar te zien. En dan begint het. Er moet een datum geprikt worden. Ik zou zeggen: vanavond, of morgen, want ik heb toch niks te doen buiten hengelen naar dates op dating-apps. Mijn vrouwelijke tegenhangers hebben echter zonder uitzondering allemaal een waanzinnig interessant leven, tot de nok gevuld met bruisende activiteiten. In het beste geval zal de date over een goeie week plaatsvinden, maar het kan evengoed over twee weken zijn.
Sta me toe, lezer(s), om hier even tussen te komen in mijn hoedanigheid van dating-app-expert. Belangrijk om te weten is dat de tijd in dating-app-land niet lineair verloopt. Je kan het vergelijken met de film 'Inception', maar dan specifiek voor nachtmerries. Volgens mijn berekeningen staat '1 week' in dating-app-land gelijk met 35 jaar in het normale leven. Twee weken komt dan weer overeen met 250 jaar in onze tijdslijn. Om een lang doch wiskundig onderbouwd verhaal kort te maken: uiteindelijk vindt die date nooit effectief plaats. De vrouw in kwestie is allang weer overspoeld met massa's nieuwe aanbidders, waarmee ze datums in de verre toekomst kan prikken. In hun jargon heet dat "Sorry er is iets tussen gekomen, zit nie zo goed in men vel momenteel en.." Gelukkig geef ik niet op. De dating-app-expert, hij ploeterde voort, telkens opnieuw zowel de grenzen van zijn eigen nietigheid als van de vrouwelijke dwaasheid aftastend.
|