Flashback naar dag op dag een jaar geleden. Ik zit op de trein van Yogyakarta naar Surabaya. De rit duurt een uur of vijf, de vertraging bedraagt 0 minuten omdat de NMBS er voor niks tussenzit. Tegenover me zit een sympathieke Indonesiër die me uitvraagt over de jeugdscholen van RC Genk en Standard en me en passant over zijn leven vertelt. Zijn grootste droom: Parijs bezoeken. Ik reageer met een begrijpende hoofdknik en vertel hem dat ook RSC Anderlecht aardig wat talenten heeft opgeleid. Het heeft weinig zin uit te leggen dat ik al 32 jaar (we bevinden ons nog steeds in een flashback, remember) op 350 kilometer van zijn droom woon maar er nog steeds niet geweest ben. In de plaats daarvan zit ik 12.000 kilometer verder, op een trein tussen twee Indonesische industriesteden.
Gelukkig voor zowel de relevantie als het feelgoodgehalte van deze blog is bovenstaande historische scheeftrekking intussen verholpen. Ik heb Parijs bezocht, en hoe. Met de auto. Na een rit van een 4-tal uur arriveerden mijn vriendin An en ik afgelopen zaterdag in de lichtstad. We reden de stad binnen aan de kant van de Moulin Rouge, langs een brug waaronder honderden daklozen samentroepen, vermoedelijk gelukszoekers die op een steenworp van hun doel gestrand zijn. Nauwelijks een paar minuten in Parijs en al meteen talloze habitués voorbijgestoken in de hiërarchie. Dat is dan het lot van de gegoede westerling.
Die gegoede westerling ging door op dat elan, door als eerste verkenning voor een boottocht te opteren. Langs de oevers van de Seine herrijzen vervolgens onder andere het Louvre, de Notre-Dame, de Jardin des Tuileries en last but not least: de Eiffeltoren. Vreemd hoe zelfs in een stad vol monumenten één enkel monument zo overheersend is. De gids, die in vijf talen uit de boxen schalt, heeft allang de aandacht weer verlegd naar een bezienswaardigheid op stuurboord, maar alle hoofden blijven koppig (no pun intended) naar de grote metalen constructie gericht. Wij zullen het later die dag ook nog eens in al zijn glorie vanop Arc de Triomphe bekijken, een triomfboog die dus letterlijk als opstapje dient voor de almachtige Eiffeltoren.
Het nadeel van een weekendje weg is dat een weekend slechts twee dagen duurt. Zondag is alweer de dag van de terugreis, en terugreisdagen zijn altijd anders. In de regel worden ze gekenmerkt door kleinschaligheid en slecht weer (oké, dat laatste verzin ik hier ter plekke, bij een regenachtige zuiderse vakantie zal je net altijd zien dat de terugreisdag de mooiste van de hele hoop is). Maar kleinschaligheid is wél wetenschappelijk bewezen. Ook voor die behoefte bedient Parijs de toerist op zijn wenken. Het idyllische Montmartre lijkt immers de bakermat van de kleinschaligheid, de plaats waar het concept op punt werd gesteld. Tussen het filmische decor door wemelt het van de getalenteerde portretschilders en de vermoedelijk minder getalenteerde verkopers-van-buizen-om-portretten-in-te-steken. Kleine smet: we slaagden er niet in Café des Deux Moulins te vinden, de staminee waar het mooie 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain' (in mijn top-10 van de nillies, zie de blog van 23-01-2010 (!)) werd opgenomen.
Zelfs voor een gegoede westerling blijkt het ideaalbeeld dus weleens een brug te ver.
Op tv volgen is belangrijker dan deelnemen is belangrijker dan winnen
De sportzomer 2016 zit er alweer op, net op het moment dat ook de festivalzomer het voor bekeken houdt. Dit kan geen toeval zijn. En inderdaad, enige onderzoeksjournalistiek leert dat de reden moet gezocht worden bij het alles overkoepelend geheel, de zomer an sich, die ten einde loopt. Maar het mag gezegd: er werd op zijn minst geëindigd in schoonheid. De Olympische Spelen verrassen me elke vier jaar weer. Waar zo'n sportzomer het op papier telkens opnieuw vooral moet hebben van het E- of WK-voetbal, blijkt niet voor het eerst dat het de Olympische Spelen zijn die voor de eigenlijke catharsis zorgen.
Gelukkig voor jullie heb ik daar een theorie over. Een voetbaltornooi leeft bij uitstek van de hoop. De hoop dat België wereldkampioen wordt, of als het echt niet anders kan Europees kampioen. Lang voor het tornooi is de gelukspiek zo al bereikt. De droom is gedroomd, er staan enkel nog wat wetten en praktische bezwaren in de weg. Het speelschema wordt van voor tot achter uitgeplozen. Mogelijke tegenstanders in de achtste, kwart- en halve finale worden op hun merites beoordeeld. Vanaf de bekendmaking van de selectie neemt de negativiteit het vervolgens over, alsook de angst om te verliezen. Kleine ergernissen zetten krassen op het moreel, tot de onvermijdelijke uitschakeling volgt.
Wat een verschil met de Olympische Spelen. Het ene moment blijkt dat rondjes paraderen met een paard daadwerkelijk een olympische sport is, het volgende bevind je je in de halve finale hockey tegen Holland. We vertrekken met nul medailles en alles wat erbij komt is bonus. Door de tijdsverschillen met Rio leek er ook op elk ogenblik van de dag iets te kunnen gebeuren. Ik ben er nog altijd niet helemaal achter hoeveel uren ze daar nu precies voor of achter lopen, maar stond in elk geval steeds paraat. Enkel Pieter Timmers wist me te verrassen door tijdens mijn slaap naar zilver te zwemmen. Beetje laf eigenlijk. Maar anderzijds, dat is topsport: elk klein foutje wordt afgestraft.
Ik begin dit stuk een klein uur voor mijn 32e levensjaar ten einde is. Wanneer het af is, zal ik 33 jaar zijn. Tenzij ik nu stop, dan ben ik nog een klein uur 32. Het belooft alweer een vermoeiende blog te worden. En toch, en toch. Wanhopen is nergens voor nodig. Ik heb namelijk wel degelijk iets te melden op deze dag. Met het ouder worden ben ik immers letterlijk mijn wilde haren verloren. De aard van dit gebeuren is echter minder passief dan voorgaande zin doet uitschijnen. Daarstraks, tussen het thuiswerk en het thuispauzeren door, ben ik zelf op mijn fiets gesprongen en richting Kapsalon Etienne gebold. Aangezien de tand des tijds het laat afweten, heb ik meteen de beste man op de zaak gezet om mijn haar te temmen: Etienne, zo befaamd dat er zelfs een kapsalon naar hem vernoemd is.
De aanleiding van mijn demarche is duidelijk. Na een jaar of 15 met exact dezelfde coupe rondgelopen te hebben (sleutelwoorden: warrig; omhoog; veel gel), leek mijn zoveelste verdere infiltratie in het volwassendom een goeie gelegenheid om het over een andere boeg te gooien. Ik bedoel: Jezus Christus stierf op zijn 33e, na een florissante carrière. Dan kan ik toch moeilijk met warrig haar rondlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Etienne begreep gelukkig de urgentie van de situatie. Ik was nog niet goed binnen of ik mocht al op een stoel zitten wachten met een Dag Allemaal of Story naar keuze. In eerste instantie reageerde hij terughoudend op mijn plan om mijn haar niet 'hetzelfde als anders' te doen. Begrijpelijk. Ik ben die kerel die jarenlang elke dag een grijs gesneden brood komt halen, om dan plotsklaps om koffiekoeken met pudding te vragen.
Eens van de eerste schok bekomen, nam hij toch de moeite om mijn voorbeeldfoto te bekijken. Ik kan eventueel als verzachtende omstandigheid inroepen dat het oorspronkelijke idee van mijn vriendin kwam, maar de feiten blijven de feiten; ik heb in een publieke ruimte met een foto van Justin Timberlake zitten zwaaien, met de bijhorende melding dat ik mijn haar zoals hem wilde. Typisch gedrag van een 32-jarige, noem het gerust een jeugdzonde. Vervolgens ging alles verrassend snel. Na een kwartiertje zag ik een andere persoon voor mij in de spiegel. Het betrof de enige andere klant, die klaar was en passeerde om af te rekenen. Mijn haar was op dat moment ook al goed gevorderd. Tot mijn verbazing mag het resultaat er zijn, alsof een kapsel met een model wel bij me past. Maar bij een nieuwe coupe komen uiteraard nieuwe verantwoordelijkheden. De toekomst stond me ineens helder voor de geest, ik wist wat me te doen stond: ik moest en zou een kam kopen.
Met voetbal valt niet te spotten. Steller dezes weet er alles van, na de stroom aan negatieve reacties op de vorige blog. Uiteraard zou ik dat makkelijk kunnen negeren, maar ik wil me nu een man tonen en de kwatongen trotseren. Of ik ben gewoon allang blij met wat aandacht natuurlijk, ongeacht of dat nu de positieve of de negatieve variant is. Twistappel is mijn bewering dat ik het verlies van België had zien aankomen. Ik zal het hier en nu maar toegeven: dat is niet waar. Daarentegen toeterde ik fervent rond dat de Rode Duivels Europees kampioen zouden worden, een stellingname die zich vormde na het verlies tegen Italië. Mijn kennersoog spotte in de nederlaag de kiemen van een groot succes. Bovendien liet ik vanaf de tweede match niks meer aan het toeval over, in die zin dat mijn lievelingsboxershort steeds trouw dienst deed. Niet dat ik bijgelovig ben. Maar anderzijds, je zal maar eens uit het EK vliegen omdat ik toevallig niet mijn juiste boxershort aanhad. Dat is toch pas echt belachelijk. Best geen risico nemen dus.
Zoals genoegzaam bekend mocht het allemaal niet baten. Intussen ligt het EK alweer bijna een maand achter ons, dus ik stel voor het er niet meer over te hebben. Dat het hier gaat om het meest vergeetbare evenement ooit of zo, is in deze mooi meegenomen. Nee, dan liever mijn eigen leven. Met een nieuw lief én een autoaccident gaat het hier namelijk hard. Over dat eerste misschien later meer, als het al niet minder is. Wat het autoaccident betreft, klinkt de term vanop afstand bekeken misschien wat overdreven. Want oké, technisch gezien ging het om een steentje tegen de voorruit. Maar de impact daarvan kan groot zijn. Dat was echter niet zo. Pas uren later kwam de barst tevoorschijn. Toen begon het me te dagen dat ik aan de dood was ontsnapt. Dat steentje had zomaar een meteoriet kunnen zijn. Of een Scud-raket, nog gevaarlijker.
Gelukkig is voor zulke situaties Carglass uitgevonden. Op kosten van mijn veel te dure verzekeraar (die waarschijnlijk opgelucht was om toch een deeltje van mijn exuberante polis moreel te kunnen rechtvaardigen) betrad ik het Carglass-gebouw te Leuven. Nu ja, dat betreden op zich is gratis. Het laten vervangen van de ruit plus de psychologische traumabegeleiding is het kostelijke gedeelte. Die traumabegeleiding is eerder passief, met een koffie en de krant. Ondertussen wordt de ruit in kwestie vervangen, de overige ruiten gewassen, de auto gestofzuigd, de bandenspanning gecontroleerd en het oliepeil nagekeken. En dat allemaal in de wetenschap dat de verzekeraar ervoor opdraait! Ik kan het dus iedereen aanraden, met zo'n steentje gooi je allerminst je eigen ruiten in.
Na verloop van tijd houden geluk en miserie elkaar in evenwicht. De vroegtijdige uitschakeling van de Rode Duivels kwam voor mij dus niet helemaal als een verrassing. Want oké, België heeft de laatste maanden af te rekenen gehad met aanslagen, stakende cipiers, stakende NMBS, stakende zon en overstromingen, maar er is natuurlijk ook wel een panda geboren, wat ervoor zorgt dat het nettoresultaat nog steeds uiterst positief is. Zoals ik hier al eerder gezegd heb, zijn panda's namelijk de beste dieren. De beslissing van toenmalig premier Elio Di Rupo om een pandakoppel naar België te loodsen mag dan ook visionair genoemd worden. Zoals het een groot staatsman betaamt, heeft hij gehandeld met het oog op de lange termijn. En toegegeven, Di Rupo had een beetje meeval, wetende dat panda's in gevangenschap zich maar 1 op de 8 miljoen keer voortplanten. Maar zijn gok werd terecht dubbel en dik beloond. Alle tegenspoed van 2016 verdween haast in het niets toen een raszuivere pandababy in ons land ter wereld kwam.
Helaas zoekt de kosmos altijd weer naar een evenwicht, waardoor de Rode Duivels het afgelopen weekend moesten ontgelden. Naast de pandababy was mogelijk ook de tactiek van bondscoach Marc Wilmots funest. Elf volwassen mannen wisten ternauwernood in welke richting ze moesten voetballen, maar daar hield de voorkennis wel zo ongeveer op. Die tactische onbeholpenheid gaf de nederlaag iets onafwendbaars, vanaf minuut 30 was het duidelijk dat ons EK erop zat - altijd handig wanneer het verwerkingsproces al een uurtje vroeger dan verwacht begint. Een verwerkingsproces trouwens dat deze keer plaatsvond op de wei van Werchter. Speciaal om op de nederlaag te anticiperen had de organisatie vier dagen van muziek en bier voorzien, want enkel voor zo'n match naar Werchter afzakken is nu ook niet de moeite natuurlijk.
Meer zelfs: ook de vorige tien jaar ben ik meerdere dagen naar Werchter geweest, zonder dat er zelfs een wedstrijd op het programma stond. Niet alleen anticipeert de organisatie dus op een nederlaag, zij anticiperen zelfs op de mogelijkheid dat er inderhaast een EK of WK wordt georganiseerd waarbij België een match verliest. Dat heet dan voorbereid zijn op alles. Marc W. kan er iets van leren. Samengevat werd Werchter 2016 gekenmerkt door modder, regen, kou, weinig muzikale hoogvliegers en dus de uitschakeling van de Belgen. De uiteindelijke conclusie is dan ook kort en bondig: Werchter 2016 was fantastisch.
De gouden generatie Rode Duivels is er al een aantal jaren naar op zoek, maar de fans hebben 'm al beet: de 'referentiematch'. De referentiematch is de wedstrijd die tot in de nabije eeuwigheid als de maat der dingen zal gelden, waarin de intrinsieke kwaliteiten helemaal tot uiting komen, waarin het potentieel volledig benut wordt. Dat was het geval voor de Belgische supporters op 18 juni in Bordeaux. De Rode Duivels deden anderhalf uur lang hun best, maar de fans maakten het in de anderhalf uren die volgden pas echt memorabel. Een dag, een avond en een nacht lang stond 'Bordeaux' niet voor een kwaliteitslabel van wijn maar voor een kwantiteitslabel van bier.
Met het reisgezelschap hadden we gelukkig de nodige voorzorgen genomen. Na de match tegen Italië in Lyon te hebben meegepikt, reisden we door naar Lacanau, op 60 kilometer van Bordeaux. In laatste instantie werd beslist om na de wedstrijd tegen de Ieren toch maar ter plaatse in Bordeaux te overnachten. Via Airbnb boekten we een slaapplaats, met als enige criteria: niet te duur en in het centrum. Als gevolg daarvan kwamen we in een pand terecht met ongelijke vloer en de penetrante geur van kattenpis. Maar het bleek inderdaad niet te duur en in het centrum, dus klagen zou flauw zijn. Bovendien was de gastvrouw schoon van ver. Gehuld in een minirokje kwam haar wespentaille beeldig tot uiting, al zag ze er van dichtbij nogal afgeleefd uit. De ongemeen zachte handdoeken in de badkamer brachten ons tot de enige logische conclusie: we hadden hier te maken met een vrouw van lichte zeden. Geen callgirl maar eerder in het goedkopere segment, type niet te duur en in het centrum.
De wandeling naar het restaurant was waanzinnig, en dat had zelfs nog niks met de Ieren te maken. Als in een film van David Lynch struinde het ene na het andere rare creatuur voorbij. Een man met een kat in zijn nek, een rastafari met de ogen paraplu op een hoge fiets, een hond(!) met België-pet, vrouwen met weggepiercet gezicht, hipsters van alle slag, de obligate Maghrebijnen in goedkope joggings, kunstenaars, alcoholisten en alles daartussen.. Een bevreemdende ervaring, die wandeling van 10 minuten. Met het vallen van de avond begon het straatbeeld evenwel te normaliseren. Normaliseren als in: het werd volledig overgenomen door tienduizenden dronken Belgen en Ieren. Bier bleek daarbij een ideaal glijmiddel om de overzeese relaties te smeren. Er werd gezongen (als in: lalalalala), gedanst (als in: bewegen van links naar rechts) en geklonken op de net gesmede vluchtige vriendschapsbanden.
Mijn kater de volgende ochtend was geheel in lijn met het feest. Een moment lang twijfelde ik er zelfs aan of ook een figuurlijke kater de oorzaak kon zijn van de penetrante geur. Om maar aan te geven dat het echt geen kattenpis was, die kater van me.
Mijn voetbalseizoen 2015-2016 zit er bijna op. Ik ben er eerlijk gezegd niet rouwig om, en volgens mij is dat gevoel wederzijds. Ook het voetbalseizoen 2015-2016 zal niet treuren om van mij verlost te zijn. Voor zover mijn aanwezigheid al opgemerkt werd in de eerste plaats, natuurlijk. Want verdorie, wat leidde ik een anoniem bestaan tussen de witte lijnen van de groene grasmat en de zwarte lijnen van de blauwe sporthalvloer. Het lijkt alsof die lijnen mijn hoogstpersoonlijke Bermudadriehoek afbakenden. Met dat verschil dan dat de driehoek in kwestie voor de gelegenheid vier hoeken telt en de ligging ervan week na week van plaats wisselde. Maar voor het overige: als twee druppels water de Bermudadriehoek. Eén voet erbinnen en de volgende 50 of 90 minuten (afhankelijk van het type voetbal) was er geen spoor van mij te bekennen.
Althans, dat is het verhaal wat de statistieken vertellen. Zij maken melding van mijn participatie aan het gebeuren, maar dan lijkt de informatiestroom abrupt stil te vallen. Dierbare vrienden en familie aanschouwen met een zorgelijke frons de cijferweergave. Nog eens de gegevens controleren. Nee, hier staat het toch duidelijk: 0 goals, 0 assists. Wat heeft hij weer al die tijd staan uitvreten op dat veld!? En toch. Bij nader inzien klopt mijn bewering van de eerste alinea niet. Pech voor wie het gelezen heeft (waaronder ikzelf), maar de waarheid heeft naast zijn rechten ook zijn plichten. Ik was het ganse seizoen lang all over the place. Dravend met de bal zoals in mijn beste dagen, slenterend zonder de bal zoals alle dagen. Verdedigers van me afschuddend alsof het vervelende vliegen zijn, passes bijna zonder uitzondering inch perfect, balverlies een curiositeit. Prachtig. Een mens zou haast vergeten dat een zaalvoetballer zonder goals en assists, die bovendien niet noemenswaardig kan verdedigen, niet per definitie een wereldspeler is.
Waar liep het dan mis? Ik vrees dat we hier te maken hebben met een oud zeer, dat ik de voorbije jaren met de nodige moeite van me heb weten af te schudden. Nu is het echter helemaal terug: de verdembelerisering van mijn voetbal. Een term verwijzend naar Moussa Dembélé, mogelijk de beste Belgische voetballer aller tijden. Hij glijdt op onnavolgbaar elegante wijze voorbij zijn bewakers, en zijn laatste slechte pass dateert van 2004, maar het gaat allemaal geen ene ruk vooruit. Dembélé doet schitterende dingen op een voor hem voorbehouden lap grond ter hoogte van de middenlijn. Medespelers, pers en publiek gapen er vol bewondering naar, de man die het scorebord bedient kijkt werkloos toe. Het is door dat verdembeleriseringsproces dat ik dit seizoen ben opgeslokt. Met dien verstande dat medespelers er misschien niet direct uit bewondering naar gapen en pers en publiek er geen moer om geven.
Ik wens Moussa Dembélé alvast een uitstekend EK toe.
Bestaat er een fantastischer feest dan Hemelvaart, in onze contreien? En hoe zit dat nu weer met de ontstaansgeschiedenis ervan? Dat en nog veel meer zal in wat volgt niet worden uitgespit. Zeker is dat Jezus zijn rol weer te spelen had. Jezus Christus, zoals 's mans volledige naam luidt, was het type mens dat weleens iets meemaakte. Hij kon geen stap buiten zetten of er gebeurde wat, geen vijf broden en twee vissen aanraken zonder ophef, zelfs niet rustig sterven zonder een verrassende comeback te maken. Als hij in dit tijdperk zou leven, zou ik zoiets hebben van: hier JC, neem jij mijn blog maar! Ja, ik zou hem JC noemen omdat hij zo'n goeie vriend zou zijn.
JC zou ruimhartig aanbieden dat ik in ruil zijn Bijbel mag volkladden. Dat moet je mij geen twee keer vragen natuurlijk, ik ben al lang op zoek naar een nieuw medium. In het Nieuwste Testament zal het dan ook uitsluitend gaan over de problemen van deze tijd, zoals daar zijn moeilijke wijven op Tinder en de driehoek op het middenveld van de Rode Duivels die maar niet marcheert omdat we er niet in slagen om bij voorzetten vanaf de flank met voldoende volk in de backlijn te komen. Ook zal ik daar de basis leggen voor mijn eigen feestdag. In tegenstelling tot andere feestdagen zal het dan echter niet zijn van de luiwammes uit te hangen. Ter mijner eer en glorie dient er van 's morgens tot 's avonds, respectievelijk vroeg en laat, noeste arbeid te worden verricht. Het volk zal massaal zware stenen van punt A naar punt B moeten sleuren. Nadien dienen deze stenen terug van punt B naar punt A te worden gesleept, waarna ik tevreden mijn feestdag voor geëindigd verklaar. Met grootse projecten kan je weinig mis doen.
JC vindt het allemaal best, zolang mijn feestdag maar niet overlapt met een van de zijne. Kan ik niet beloven trouwens, ik heb ook maar twee handen.
Abaaoud, Abdeslam, Abrini, Bekraoui,... Terreurexperts rollen over elkaar met meningen, analyses en voorspellingen, maar heeft er iemand al eens bedacht dat zo'n terreurcel misschien wel alfabetisch is opgebouwd? Nee? Ik wel! Dat impliceert ineens dat we nog niet van de miserie af zijn, er is nog ruwweg 12/13e te gaan. Deze losse gedachte zomaar even tussendoor. Mocht het ooit de waarheid blijken, dan was ik toch maar mooi de eerste om het op te merken. En mocht dat niet het geval zijn, dan heeft nauwelijks iemand het gelezen. Zo'n onpopulaire blog heeft in feite niks dan voordelen, als je het eens van naderbij bekijkt.
In tussentijd (= de periode tussen twee blogs, die alsmaar groter wordt) heeft er zich een belangrijke wijziging voorgedaan in mijn Bilzers caféleven. Nu goed, dat was de voorbije jaren haast onbestaand, maar het blijft een belangrijke wijziging. Na 16 jaar is mijn favoriete café Paperclip (spreek uit: dé Paperclip) namelijk van eigenaar veranderd. De immer joviale Roel besliste dat het tijd was voor iets anders, en dat zullen mijn lezers geweten hebben. Een ritje down memory lane brengt me bij het jaar 2000. De legendarische Bilzerse Brugstraat bood plaats aan twee iconische cafés: De Kroeg enerzijds, thuishaven van ruig volk met veel te brede broeken, en Syndrome anderzijds, exclusief terrein voor Johnny's en Marina's in SN of Zino & Judy. Wij vertoefden meestal in De Kroeg, omdat The Offspring, Korn en Limp Bizkit toen gelijktijdig hun état de grâce hadden én omdat ons modebewustzijn al sterk genoeg ontwikkeld was om in een wijde boog rond SN of Zino & Judy te lopen.
Tot we op een dag besloten dat andere iconische Brugstraat-café eens zijn kans te geven: café Paperclip, met die prachtige gevel, houten latten in de kleuren van de Belgische vlag. De Paperclip bestond zelfs toen al decennia, hoewel het voor Roel nog allemaal moest beginnen. Een cliënteel vinden was moeilijk, vaak zaten we alleen met een man of vier aan de toog jenevers aan 40 frank te hijsen. Tegenwoordig is het waarschijnlijk not done om 15- of 16-jarigen zich laveloos te laten zuipen, maar Roel was een cafébaas naar zijn tijd. Af en toe een beleefde waarschuwing ten spijt werden de glazen hoe dan ook gevuld. Ik kan hem niet dankbaar genoeg zijn daarvoor, dat we zowel de geneugten als de gevaren van alcohol zelf hebben mogen ontdekken. Misschien is zijn afzwaaien een mooi moment om ook definitief een streep te trekken onder mijn jeugd. Tot hier en niet verder*.
22 maart 2016. Op het oog is er niks mis mee, een datum zoals er 365 andere zijn in een jaar, 3650 andere in een decennium, 365000 andere in een eeuw. Dat ik de occasionele schrikkeldagen niet meetel heeft niet alleen maar met luiheid te maken: een 29e februari is sowieso speciaal, de aanblik van de almanak is iedere vier jaar toch net dat tikkeltje onnatuurlijker. Maar 22 maart 2016, nee, daar kan niemand iets op tegen hebben. Deze dag was voorbestemd om anoniem de transitie van toekomst naar verleden te maken, met tussendoor een kleine halte in het heden, aangezien ie er dan toch passeerde. Helaas draaide het anders uit. 22 maart 2016 groeide onverwacht uit tot een gedenkwaardige datum, en nu ik er zo over nadenk kan dat niet anders dan een slecht teken zijn.
Datums moeten immers vooral niet de ambitie hebben om groter te worden dan ze zijn. Als zij onverwacht toch het predicaat 'memorabel' krijgen, betekent het dat er een rockster stierf, dat vliegtuigen zich in torens boorden of dat dolgedraaide jihadisten die dag uitkozen om terreur te zaaien. Zelden ontleent een datum zijn glans aan bijvoorbeeld de geboorte van een rockster of vliegtuigen die netjes boven torens vliegen. Zo ook deze keer. Onaangekondigd was hij daar, de gebeurtenis die de dag een morbide lading gaf. Vanaf nu staat 22 maart 2016 gelijk met Brussel, zoals Parijs gelijkstaat met 13 november, New York met 9/11 en Beverly Hills met 90210.
Die laatste flauwe grap zou kunnen suggereren dat ik de goede luim niet heb verloren, maar schijn bedriegt. Vooral het feit dat een wezenlijk deel van de bevolking zulke wansmakelijke terreurdaden lijkt te steunen zit me dwars, in mijn hoedanigheid van dagelijkse bezoeker van het jihadistische jachtterrein Brussel. Gelukkig ligt de tegenhanger van de onverwacht gedenkwaardige datum al in het verschiet: de verwachte gedenkwaardige datum. 10 juli 2016, finale van het EK voetbal. Onze tricolore vlag zal wapperen, ruw geschat een halve stok hoger dan vandaag het geval is. We hebben het nu wel verdiend.
Beginnen doen we met goed nieuws. Mijn uitlatingen hebben namelijk duidelijk wat teweeggebracht in Tinderland en omstreken. Sinds mijn vorige kritisch pamflet staat de teller op maar liefst 5 níet-afgelaste dates! Daartegenover staan dan wel enkele afgelaste blogs, zowel wegens tijdsgebrek als gebrek aan inspiratie. Ik had me nu eindelijk in een onderwerp vastgebeten, en dan krijg je dit. Mogelijk maakt dit alles dus deel uit van het grote complot, een mindfuck op het allerhoogste niveau waar het laatste nog niet over gezegd is. Als het laatste er inderdaad nog niet over gezegd zou zijn, dan lezen jullie dat laatste in kwestie uiteraard exclusief hier. Om een of andere reden ben ik immers de enige onderzoeksjournalist ter wereld die over deze sociale wantoestanden rapporteert.
In tussentijd zal ik bijvoorbeeld maar schrijven dat ik kaarten heb weten te bemachtigen voor België - Italië en België - Ierland op het EK. Dit voorbeeld is niet geheel willekeurig gekozen: ik heb effectief kaarten voor België - Italië en België - Ierland op het EK. Af en toe een feitelijk juiste bewering is zelfs voor mij mooi meegenomen. Ook mooi meegenomen zijn de opofferingen die ik mij níet heb moeten getroosten om aan die kaarten te geraken. Teneinde de trouwste supporters te belonen, was er namelijk een puntensysteem ontwikkeld per bijgewoonde wedstrijd van de nationale ploeg. Hoe meer wedstrijden in de kwalificatiecampagne, hoe groter de kans op tickets voor het EK. Geen probleem, ware het niet dat een horrorscenario de ronde deed: om echt zekerheid te hebben, kon je maar beter eveneens de wedstrijden van de nationale vrouwenploeg meepikken.
Nu heb ik op zich niks tegen vrouwenvoetbal. Van mij mag iedereen tegen een bal stampen, of dat nu vrouwen, apen of hobbits zijn. Maar er verplicht naar gaan kijken is toch een brug te ver, in die zin dat ik waarschijnlijk zelfmoord zou plegen. Gelukkig voor mij draaide het systeem (een beetje naar verwachting) in de soep. Uiteindelijk werden de kaarten willekeurig toegekend, wat dus impliceert dat er effectief mensen bestaan die vrouwenmatchen hebben afgeschuimd maar desondanks geen tickets hebben voor het EK. Mijn gedachten gaan uit naar hen.
Mijn vorige blog is alweer een tijdje geleden. Nu ja, een tijdje... Het is exact één op het laatste nippertje afgeblazen date geleden, dat valt eigenlijk dus nog mee. De reden voor de afgelasting was dit keer de dodelijke cocktail van een verkoudheid én slecht geslapen hebben. Ga er maar aan staan. Meer en meer begin ik met het idee te spelen om deze blog exclusief aan Tinder en aanverwanten te wijden. Tinder en aanverwanten hebben namelijk één ding gemeen: door en door onbetrouwbare vrouwen. Je kan het vergelijken met het programma De Mol. In Tinderland wordt de rol van de Mol met verve gespeeld door de vrouwengemeenschap. Met volle overgave zet deze gemeenschap zich in om het spel te saboteren, teneinde te verhinderen dat de niet-Mol (ik dus) zijn Heilige Graal bereikt: een date!
Dit alles kan op velerlei manieren, maar door kunde, ervaring en nooit aflatende verbetenheid heeft er zich een geraffineerde werkwijze gevormd. Beginners zouden redeneren: we zeggen tegen de niet-Mol dat we niet willen daten, en klaar is Kees. Fout! Inderdaad, de niet-Mol wordt op deze manier verhinderd in zijn streven. Maar daarmee is meteen ook alles gezegd. Nauwelijks gedesillusioneerd zal hij zijn queeste verderzetten. Wie wil dat nu!? Beter is om hem dagen- of als het kan zelfs wekenlang aan het lijntje te houden en dan enthousiast in te stemmen met een date in de niet te nabije toekomst. Vervolgens komt het erop aan om de hele zooi op het allerlaatste moment af te blazen, liefst pas wanneer de niet-Mol plaats en tijd nog eens wil dubbelchecken. Hou het excuus zo vaag mogelijk, genre slecht geslapen, verkoudheid of uitzonderlijk een combinatie van de twee. Probeer dan een nieuwe datum af te spreken, waarna je bovenstaand procedé herhaalt. Succes gegarandeerd!
De niet-Mol zal, geheel tegen zijn natuur in, onder de grond kruipen, de vrouwengemeenschap zal triomferen. Tinder en aanverwanten zullen desondanks populaire dekmantels blijven, want waar mol is, is hoop. Tegen beter weten in zullen de niet-Mollen blijven doorgaan, hooguit iets cynischer dan voorheen. Dat zijn nu eenmaal de regels van het spel.
"Uw zoekbewerking heeft geen overeenkomstige resultaten opgeleverd"
We zijn intussen een goeie twee maanden na Parijs. Vreemde formulering. En toch weet voor een keer iedereen wat ik bedoel. Op 13 november 2015 eisten verschillende terroristische aanslagen in Parijs 130 doden. Sinds die dag wordt naarstig gezocht naar Salah Abdeslam, een van de mededaders die zich ergens in Molenbeek zou ophouden. Deur na deur wordt platgelopen, de ene huiszoeking wordt opgevolgd door de andere politieactie, maar geen Abdeslam te vinden. Hij blijft vooralsnog buiten schot, hooguit worden er wat kleine garnalen opgepakt in de hoop dat zij toch interessant blijken. Maar de real thing, Abdeslam, die loopt dus nog vrij rond.
Noem me een rare man, maar hier trek ik de parallel met mijn liefdesleven. Ook mijn toekomstige loopt nog vrij rond. Dagelijkse speuracties op Tinder, Badoo, Happn en (ik ben echt wel wanhopig) in het echte leven ten spijt, lukt het me niet om de ware te strikken. Het zal natuurlijk wel zo zijn dat ik kieskeurig ben. Mijn ware is knap, blond, niet oerdom, grappig en heeft min of meer dezelfde smaak qua muziek en tv. Of zij is zéér knap en zéér blond, dan komen de andere criteria geheel of gedeeltelijk te vervallen. Wat er ook van zij, ik ben redelijk kieskeurig. Maar het moet gezegd dat ik ook niet echt geholpen word door mijn tegenpartij, de vrouw. Is Molenbeek een broeihaard van terrorisme, dan zijn de datingapps een broeihaard van misogynie.
Een opmerkelijk groot deel van de vrouwenpopulatie snapt namelijk duidelijk de betekenis van het woord 'dating-app' niet. Zij blijken in de foutieve veronderstelling te verkeren dat het ding 'populariteitsmeter-app' of 'lege-gesprekken-app' heet, wat ronduit debiele namen zouden zijn. Dagen aan een stuk zit ik dus de beslissende aanval voor te bereiden, middels een goed gedoseerde mix van interesse tonen, grapjes maken (oké, misschien niet altijd even goed gedoseerd) en dingen over mezelf prijsgeven. Het enthousiasme aan de andere kant is haast tastbaar. Het voorstel tot daten komt organisch tot stand, we kijken er allebei heel hard naar uit om elkaar te zien. En dan begint het. Er moet een datum geprikt worden. Ik zou zeggen: vanavond, of morgen, want ik heb toch niks te doen buiten hengelen naar dates op dating-apps. Mijn vrouwelijke tegenhangers hebben echter zonder uitzondering allemaal een waanzinnig interessant leven, tot de nok gevuld met bruisende activiteiten. In het beste geval zal de date over een goeie week plaatsvinden, maar het kan evengoed over twee weken zijn.
Sta me toe, lezer(s), om hier even tussen te komen in mijn hoedanigheid van dating-app-expert. Belangrijk om te weten is dat de tijd in dating-app-land niet lineair verloopt. Je kan het vergelijken met de film 'Inception', maar dan specifiek voor nachtmerries. Volgens mijn berekeningen staat '1 week' in dating-app-land gelijk met 35 jaar in het normale leven. Twee weken komt dan weer overeen met 250 jaar in onze tijdslijn. Om een lang doch wiskundig onderbouwd verhaal kort te maken: uiteindelijk vindt die date nooit effectief plaats. De vrouw in kwestie is allang weer overspoeld met massa's nieuwe aanbidders, waarmee ze datums in de verre toekomst kan prikken. In hun jargon heet dat "Sorry er is iets tussen gekomen, zit nie zo goed in men vel momenteel en.." Gelukkig geef ik niet op. De dating-app-expert, hij ploeterde voort, telkens opnieuw zowel de grenzen van zijn eigen nietigheid als van de vrouwelijke dwaasheid aftastend.
2016, dames en heren, wordt het jaar van de restyling. Niet dat ik niet al stijlvol was natuurlijk, maar het zal vanaf deze jaarwende gewoon op een iets andere manier gebeuren. Hiertoe heb ik een kleur- en stijlconsulente aangesteld in de vorm van Lisa, parttime model en fulltime vriendin van mijn broer. Daarbij ben ik uiteraard niet over één nacht ijs gegaan. In de voorbereidende gesprekken bleek al snel dat ik met Lisa de noodzakelijke klik had om dit project aan te vatten. Ze overtuigde me met haar figuuranalyse en haar ideeën om mijn kledingstijl de 21e eeuw binnen te loodsen. Andere factoren die mijn keuze beïnvloedden, waren het feit dat ze het gratis wou doen in plaats van voor de gangbare prijs van 100 euro per uur én dat ze er zelf maanden om gezeurd heeft. Ook het gebrek aan andere kandidaten speelde bij de finale beslissing in haar voordeel.
De plaats om kleur- en stijladvies om te zetten in kleur- en stijlpraktijk, was Maastricht. Het nieuwe jaar had gezapig zijn tweede dag ingezet, maar in de Maastrichtse pashokjes broeide het van activiteit. Algauw leerde ik dingen bij. Tot een paar dagen geleden ging ik er bijvoorbeeld nog van uit dat je een jas gerust dicht mag doen. Fout! Aan de ene kant heb je inderdaad jassen die je dicht mag doen. Aan de andere kant zijn er echter jassen die je niet dicht mag doen. Dat merkte ik toen ik na betaling mijn oude jas buiten omwisselde voor mijn nieuwe, en Lisa de woorden sprak "nee, dat is geen jas om dicht te doen!". Zo gezegd, zo niet gedaan. Bij sommige nieuwe trends is het dan weer even wennen. Nadat ik me een stoffen broek had aangeschaft (bij benadering de eerste niet-jeansbroek in 29 jaar), dacht ik proactief te handelen en er een riem bij te zoeken. Fout! "Riemen dragen ze niet meer," zei Lisa. Daar zakt mijn broek nu eens van af zie.
Wie nu denkt dat ik me willoos naar de slachtbank heb laten leiden, heeft het echter bij het foute eind. Als een duivel in een wijwatervat, dat is nog de meest accurate omschrijving van hoe ik me wel niet heb geweerd. Zo wou Lisa mij per se een sjaal aansmeren. De sjaal wordt immers hét kledingstuk van 2016: de riem is al lang ingehaald, over een paar jaar zijn ook de trui en de broek onherroepelijk eraan voor de moeite. Maar hier heb ik met succes mijn vetorecht bovengehaald. Een sjaal is me gewoon te veel gedoe, ik ben er te onhandig voor, ik zou hem snel verliezen, ik heb het nu al steeds te warm en aangezien ik sowieso altijd al te laat ben heb ik al helemaal geen tijd om een sjaal om te slaan. Hoe dan ook, de shoppingdag was een eclatant succes. De Maastrichtnorm werd met verve gehaald, deze keer dankzij uitgaven in plaats van bezuinigingen. Lisa stelt voor om dit vaker te gaan doen. Wie mij over een paar maanden met een sjaal ziet rondlopen, gelieve zich te onthouden van commentaar. Bedankt.
2016 begint met een leugen: dit stukje is geschreven op 3 januari, maar de datum hierboven is aangepast naar 31 december. Traditie gaat boven oprechtheid, ook in het nieuwe jaar. Alles moet wijken voor het oplijsten van 2015, het jaar waarin ik een recordrelatie liet optekenen én waarin mijn recordrelatie strandde. Een jaar van ups en downs feitelijk. Maar bovenal een jaar dat evengoed beste films, beste songs, beste cd's en beste tv-programma's voortbracht, hieronder voor u gebundeld door een onafhankelijke jury bestaande uit mezelf.
Beste film: Mad Max: Fury Road; Inside Out; Birdman
Beste song:
1. Ryan Adams - Bad Blood
2. Lapsley - Hurt Me
3. Tame Impala - The Less I Know The Better
4. Noel Gallagher's High Flying Birds - Ballad Of The Mighty
5. Years & Years - King
6. Echosmith - Cool Kids
7. Tourist LeMC - Koning Liefde
8. Lana Del Rey - High By The Beach
9. Bazart - Goud
10. Kendrick Lamar - King Kunta
Beste cd: Chasing Yesterday (Noel Gallagher's High Flying Birds), 1989 (Ryan Adams) en Thin Walls (Balthazar)
Beste tv: De Ideale Wereld; Aad & Tom in Stadion; Narcos; Fargo; Bojack Horseman; Gotham.
Wat wens ik mezelf toe in 2016?
Meer blogs, laat ik me daar maar op focussen. Alhoewel: ook een Europese titel voor de Rode Duivels als het kan, enkel voor mijn plezier.
De aankomst in Bali betekende een terugkeer in de anonimiteit. Had ik vooral in Java nog de status van een Amerikaanse filmster, gekenmerkt door bewonderende blikken en fotosessies met de plaatselijke bevolking, dan was ik in Bali gewoon een van de vele surferboys die bovendien zelfs niet kan surfen. Nu goed, de status van Amerikaanse filmster deed me misschien ook gewoon te veel eer aan. De algemene verwachting leek te zijn dat ik elk moment de wereld zou gaan redden, zonder daarbij het perfecte kapsel en de Colgate-smile te verliezen. Daartegenover stond dat ik doodsbenauwd was om zelfs maar de straat over te steken. De verwachtingen waren eigenlijk dus niet perfect afgestemd op de realiteit.
Hier dient zich de ideale mogelijkheid aan om de vergelijking door te trekken naar mijn relatie, die in het paradijselijke Ubud zijn eindpunt kende. Omwille van privacyredenen ga ik dat echter niet doen. Of beter: omwille van iets te weinig grappenpotentieel ga ik dat niet doen. Laat het ons erop houden dat de timing beter had gekund, met nog acht dagen te gaan en 12.000 kilometer van huis. Bij gebrek aan enig ander alternatief moesten we er dan maar het beste van maken. Dat lukte vreemd genoeg nog vrij aardig. Ubud hielp daarbij, met zijn adembenemende rijstvelden, pittoreske tempels en geweldige restaurants. De metershoge golven van Kuta brachten nadien de bevestiging: mits een goeie timing is Bali wel degelijk een topbestemming.
Kunnen we ons nu weer op het echte leven richten, ja?
Ook deze blog ontsnapt niet aan de terreurdreiging. Solidair met onze hoofdstad vond ook hier de voorbije weken een heuse lockdown plaats. Geen letter verscheen er, mijn volgelingen bleven verstoken van de indertijd razend actuele Indonesië-avonturen. Nu er geen terrorist gevat is en de dreiging dus gedaald (Belgische logica), kunnen de lettercombinaties echter weer vrij hun gang gaan. Waar zaten we? Wel, we gingen naar Lombok, het nog niet door ranzig westers toerisme verteerde eiland naast Bali. Correctie, het helaas nog niet door ranzig westers toerisme verteerde eiland naast Bali.
Want er zijn twee nadelen aan Lombok. Eén, omdat er toch weinig toeristen komen, smijten de locals hun afval gewoon waar het hen belieft. In potentie prachtige stranden hebben zo soms meer weg van een vuilnisbelt met een zandlaag. Volgens onze taxichauffeur heeft dat iets te maken met het geloof, dat op die manier dingen teruggegeven worden aan de natuur. Volgens mij heeft dat dan weer iets te maken met het feit dat Lombok-locals als het erop aankomt luie varkens zijn. Meningsverschillen zijn de basis van een gezonde discussie.
Het tweede nadeel aan Lombok is dat die weinige toeristen overspoeld worden door vele verkopers. Je kan niet op een strand zitten of iemand komt je bier, kokosnoot of vodden verkopen. De neiging is misschien groot om te denken: oké, ik koop één vod, dan ben ik ervan af. Fout! Eén vod kopen is een teken van onbeleefdheid, of zoiets. Spoedig zullen alle andere verkopers een verklaring komen eisen waarom je wel bij die ene en niet bij hen hebt gekocht. Die ene voelt zich bovendien geprivilegieerd, en zal zijn kans ruiken om een tweede vod te proberen slijten.
Hetzelfde principe 's avonds op restaurant. De ene na de andere plaatselijke etter probeert een gevlochten armbandje te verpatsen. Wie durft kopen, is de klos (pun intended). Marie en ik hebben één keer toegehapt, al waren we wel zo slim om in de onderhandelde prijs meteen zwijggeld te voorzien ("We kopen bij jullie, maar zwijg erover tegen de andere kinderen."). De aankoop was trouwens min of meer gedwongen, omdat twee snotneuzen van een jaar of 8 beweerden alle hoofdsteden ter wereld te kennen en ik dat niet wou geloven. Mijn ongeloof kwam ons dus duur te staan. Wel kwam er een ander soort ongeloof voor in de plaats: jonge kinderen kunnen vliegensvlug rekenen, spreken een mondje Engels en Frans en kennen alle hoofdsteden van de wereld, maar met al dat talent gebeurt helemaal niks. Op hun 8e verkopen ze armbandjes, op hun 15e kokosnoten en op hun 25e verhuren ze met wat geluk scooters. De brain drain verloopt langs het toerisme.
Benieuwd nu wat Bali zal brengen.. (cliffhanger intended)
Het hoogtepunt van het Java-gedeelte, letterlijk zowel als figuurlijk, was het bezoek aan de Bromo-vulkaan. Het is daar dat ik een dure eed zwoer die ik nadien niet kon nakomen. Het zit zo: Indonesiërs zijn afzetters. Dingen stelen gaan ze niet doen, dat is verboden door de goden. Op slinkse wijze geld afhandig maken gaan ze wel doen, dat lijkt verplicht door de goden. Een standaardconversatie begint met "Hi my friend!" en "Where are you from?". Hun reactie op "Belgium" is vervolgens "Ah, Eden Hazard!". Dan is het moment gekomen om hun koopwaar aan de man te brengen. De prijs voor het kleinood in kwestie is pakweg 200.000 roepia, maar omdat je al zo een goede vriend bent maken ze daar meteen 100.000 van. Noot aan alle toekomstige reizigers: wie in zulke gevallen meer dan 30.000 betaalt, is belazerd.
Op zich had ik het systeem snel door, als wantrouwige Belg. Maar helaas is er tijdens een drie weken durende vakantie altijd wel een moment van ontspanning en verminderde concentratie, en dat is fataal. Aan de Bromo-vulkaan hebben ze mij zo op mijn paard gekregen. Figuurlijk weliswaar. Of nee wacht, toch letterlijk. Na een vermoeiende ochtendlijke rit vraagt de chauffeur van de jeep quasi-terloops of we het laatste stuk naar de vulkaan te voet dan wel op een paard willen afleggen. Natuurlijk is er geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt op een paard te gaan zitten, ik val nog liever dood. Marie wil echter toch liever met het paard gaan, dus vijf minuten later bevind ik mij op een paard.
Vlak voor de terugrit pas krijg ik de ingeving om te informeren of er misschien een prijskaartje vasthangt aan deze tocht van pakweg een halve kilometer. Dat blijkt. 100.000 roepia per man voor een enkele rit! Jullie kennen de wisselkoers van de roepia waarschijnlijk niet, dus ik versta dat het moeilijk is om spontaan mijn verontwaardiging te delen. Laten we zeggen dat 100.000 roepia misschien niet zoveel is als het op het eerste gezicht lijkt, maar wel genoeg om in Indonesië eens goed te gaan eten. Een paardensteak bijvoorbeeld, om de eerste de beste zinvollere toepassing van het edele dier maar eens te noemen.
Al gauw doemde Bali aan de einder op. Eerste halte was Sanur, een stad bekend om zijn windvliegers en matige stranden. Veel windvliegers en matige stranden gezien. Meteen volgde een interne vlucht naar Java, het 'echte Indonesië'. Yogyakarta was volgens de reisgids een relatief rustige, aangename stad om te vertoeven. Juist. Al snel bleek dat relatief rustig en aangenaam in Indonesië niet hetzelfde betekent als in België. Wordt er bij ons pakweg Leuven mee bedoeld, dan gaat het bij het Indonesische equivalent om een miljoenenstad met een elke dag groter wordende densiteit aan krotwoningen. Daartussen probeert een onophoudelijke verkeersstroom tevergeefs zijn rustplaats te vinden.
Indonesië zou elk jaar ongeveer 60.000 verkeersdoden tellen, maar if anything moet dat een grove onderschatting zijn. Snelheidsbeperkingen zijn er niet, de weinige rode lichten hebben geen enkele betekenis, voet-, fiets- of zebrapaden ontbreken en chauffeurs weigeren principieel om hun rem te gebruiken. Deze cocktail zorgt ervoor dat je engelbewaarder handen en voeten te kort zal komen wanneer je het onzalige idee zou hebben om een wandeling te maken. Beter is om je lot in handen te leggen van getrainde zelfmoordcommando's in de vorm van taxi- of becakchauffeurs. Deze hebben als voordeel dat ze elke dag offeren aan de goden die het verkeer in hun bevoegdheidspakket hebben zitten. Een kleine donatie aan de verkeersgoden in ruil voor totale onschendbaarheid, beter wordt het niet.
Alsof een haast voortdurende staat van bijna-doodervaring nog niet genoeg is, bleek Java ook vergeven van de Nederlanders. Een aannemelijke reden zou kunnen zijn dat Indonesië 135 jaar lang gekoloniseerd is door onze noorderburen. Een even aannemelijke reden is dat Hollanders nu eenmaal Hollanders zijn. Soms moet je het niet te ver zoeken.
Dubben over Dubai (memory note to myself: vergeet ook 'Balen in Bali' niet)
Mijn blog lijkt op sterven na dood. Of beter nog: op dood na vergaan, overwoekerd door het digitale onkruid op het wereldwijde web en ten slotte er helemaal door verteerd. Gelukkig zijn stuiptrekkingen van alle tijden, en ook van een verrijzenis meer of minder is nog niemand gestorven. Om een lang verhaal kort te maken; ik ben terug. Om het kort verhaal dan weer lang te maken: hieronder het eerste deel van het Indonesië-reisverslag, naast de obligate luiheid de belangrijkste oorzaak van de blogluwte.
Na de geslaagde reis naar Zuid-Oost-Azië vorig jaar, werd besloten het dit keer nog wat Zuid-Oost-Aziatischer te zoeken. In plaats van Thailand stond nu dus Indonesië op het programma. Een andere verandering was dat ik mijn reisgezelschap had gereduceerd van 13 personen naar 1. Degene die het credo 'Kwaliteit in plaats van kwantiteit' moest belichamen was Marie. Daarnaast belichaamde zij trouwens met even groot gemak andere credo's, zoals 'Minder kwantiteit in plaats van meer kwantiteit'. Hoe dan ook, met ons getweeën moesten we drie weken Indonesië zien te overleven, liefst na een niet al te onaangename overlevingsstrijd. Voor la petite histoire: dat is uiteindelijk niet gelukt, maar daarover later meer. Of minder.
De lange tussenstop bij de heenvlucht (we gingen met het vliegtuig) werd aangegrepen om een blitzbezoek aan Dubai te brengen. Eerste gedachte, twee seconden na het uitstappen: amai, dat is hier onmenselijk warm. Tweede gedachte, twee seconden later: ah nee, de hitte zal afkomstig zijn van de vliegtuigmotor. Derde gedachte, nog eens vijf seconden later: ah nee toch niet, het is hier effectief onmenselijk warm. Zo werd er wat afgedacht op korte tijd. Het was middernacht en 37 graden Celsius, graden die stuk voor stuk als 73 graden aanvoelden. Wat een geniaal plan van de FIFA om in deze regio het WK voetbal 2022 te laten plaatsvinden. Tenzij de opwarming van de aarde zich plots van richting vergist, lijkt het me al voldoende om twee teams van elf mannen 90 minuten op een stoel te laten zitten. Het team dat met de meeste overblijvers deze veldslag beëindigt mag naar de volgende ronde. Spektakel gegarandeerd.
