Gelukkig kan de wereldbevolking zich optrekken aan mijn reis naar Kaapverdië. De voortekenen oogden goed en werden een week lang feestelijk bewaarheid. Het geniale aan de all-in-formule zit 'm erin dat alles inclusief is, zo heb ik uitgedokterd. Rijkelijke buffetten, een zwembad, een zon... alles is aanwezig om een week actief passief te gaan doen. Zolang de reis maar lang genoeg op voorhand betaald is, heb je bovendien de indruk dat alles effectief gratis is. Het enige addertje onder het gras leek een zeker post-koloniaal schaamtegevoel te zijn, maar ook dat ebde snel weer weg. Na een dag was het al de normaalste zaak van de wereld dat zwarte medemensen zich uit de naad werken voor exclusief blanke westerlingen. Alsof dat nu eenmaal het logische gevolg was van de Amerikaanse verkiezingsuitslag.

Over Kaapverdië valt dan weinig te klagen, over het traject Brussel - Kaapverdië des te meer. Dat lag niet noodzakelijk aan dat traject zelf, eerder was het de 15 maanden oude baby van An die geen fan is van 6 uur durende trajecten in benepen ruimtes. Want op het vliegtuig zitten mag dan soms vermoeiend zijn, het is in niets te vergelijken met een vliegreis in het gezelschap van een baby. Volgens mijn berekeningen staat 1 vlieguur met baby gelijk aan 12 vlieguren alleen. Eens de bestemming bereikt, hadden An en ik dus het equivalent van 72 uur oftewel 3 volle dagen er opzitten. Besluit: de tijd vliegt duidelijk alleen maar op momenten dat wij niet toevallig hetzelfde aan het doen zijn. Een nieuwe natuurwet is geboren.