Al in de allereerste minuut schuilt een sublieme trouvaille: het tiensecondenjournaal. Nieuwslezer van dienst Jonas Geirnaert stelt de kijker aan de hand van een vijftal kernwoorden op de hoogte van de actualiteit van de dag. De overgebleven tijd wordt ingevuld door een (parodie op een) weerbericht en de obligate grappige uitsmijter. Op de kop tien seconden, die je de indruk geven dat het in feite niet heel veel langer hoefde te duren. Of toch in elk geval geen 39 minuten en 50 seconden langer, de tijd die VRT en VTM dagelijks voornamelijk volstouwen met nonsens. Na deze briljante ouverture, volgt een kort gesprek met de centrale gast. De functie van deze centrale gast is vooral decoratief van aard, maar storen doet het niet.

Waar het echt om draait is altijd weer de actualiteit met een frisse insteek te benaderen. Ten dele verloopt dat via vaste rubrieken, zoals presentator Otto-Jan Ham die de nieuwe lading grappen van geschoold komiek Geert Hoste in Dag Allemaal uitlegt aan een stel bejaarden (eindelijk krijgen woordspelingen de diepgaande analyse die ze verdienen!) of Jonas Geirnaert en Jelle De Beule die op het scherp van de snee een debat voeren over een bagatel (waarbij de moderator consequent aangesproken wordt met 'meneer Jan Ham'). Mijn absolute favoriet is echter de op sensatie beluste reporter, die in een ongeëvenaarde lijzige stijl de stem van het volk in de door hem gewenste richting stuurt. Even makkelijk laat hij de vox populi gewagen van een terroristische aanslag wanneer de geluidsapparatuur van Natalia het begeeft bij een optreden in Aarschot, als dat hij bereidwillige zielen zover krijgt bij klaarlichte dag af te tellen naar het nieuwe jaar.

Tussen de rubrieken door zorgen sidekicks Jonas Geirnaert en Jelle De Beule voor vertier. Met zorgvuldig getimede interventies grijpen ze in wanneer het gesprek tussen presentator Otto-Jan Ham en de centrale gast een normale wending dreigt te nemen. Zij zitten erbij om te ontregelen en dat doen ze met verve. Elke televisionele geplogenheid moet eraan geloven. Na wekenlang bij aanvang van het tweede deel trouw de interessantste reacties vanuit het wereldwijde web te hebben voorgelezen, volgt bijvoorbeeld doodleuk deze ontboezeming:

OJH: "Zijn er reacties binnengekomen tijdens de reclame?"

JG & JDB: "Nee..."

OJH: "Hoe, nee?"

JG & JDB: "Dit programma wordt altijd twee uur voor de uitzending al opgenomen, hoe kunnen er dan al reacties zijn?"

OJH: "Hoezo, jullie lezen toch elke dag reacties voor?"

JG & JDB: "Ja maar, euh, eigenlijk verzinnen wij die gewoon.."

Zulke georkestreerde chaos mag dan misschien geen spek zijn voor ieders bek, mensen met een ontwikkeld gevoel voor humor hebben een disproportioneel hoge kans om ervan te kunnen genieten. Fake desnoods!

Het pronkstuk van mijn ruimtevulling moest dan nog komen. Tegenwoordig slaap ik immers niet meer in een bed, maar in een heuse boxspring. Waarom dat nu precies beter zou zijn dan een regulier bed is me ook een raadsel, maar blitser is het sowieso. En ontegensprekelijk groter. Volgens mijn moeder zou de boxspring bovendien zomaar even zes steunpunten bevatten. Ook geen idee wat dat juist betekent. Voorlopig zie ik als enige pluspunt dat ik mijn slapeloosheid op een aanmerkelijk groter oppervlak kan botvieren. Ik ben me dus al nachtenlang zeer bewust van hoe majestueus ik me daar wel niet lig te slapen, waaruit nog maar eens blijkt dat elk nadeel zijn voordeel heeft.

De gevolgen van deze gedegen werkethiek zullen niet te overzien zijn. Overal te lande zal zwart-geel-rood, in die specifieke volgorde, zowel de begane grond als het luchtruim van kleur voorzien. Vijftig tinten tricolore, alsof begrippen als federalisme, confederalisme en al helemaal separatisme slechts door een groot misverstand ooit aan ons land zijn toebedeeld. De grootste opstoot van belgicisme sinds de opvoering van De Stomme van Portici zal een feit zijn, de toekomst van dit land verzekerd. Zou dat eigenlijk wel mogen, dat de prestaties van elf voetballers op een grasveld de toekomst van een land bepalen? Het antwoord op deze interessante vraag, toevallig door mezelf geponeerd, is waarschijnlijk 'nee', als het al niet de hippere variant 'nope' is. Van de andere kant: de flagrante leugens van één partij hebben enkele jaren geleden nog maar het Vlaams-nationalisme gevoed, dan is een kiesintentie op basis van enkele voetbalmatchen tenminste eerlijker in zijn transparantie. Het blijft natuurlijk een idiote reden, maar heeft als bijkomend voordeel een idiotie uit het verleden teniet te doen. Meer mag je van de man in de straat nu ook niet gaan verwachten.

De lente en zomer van 2014 wordt hemels, durf ik hier al voorbarig te besluiten. Al het ongerief dat de massahysterie omtrent de Rode Duivels veroorzaakt bij Bart De Wever is hem van harte gegund. Wie bij de intrede van het koningspaar in zijn stad per se wil opvallen met leeuwtjes op de das (een 'ludieke' actie die helaas voor hem qua achterlijkheid nog overtroffen werd door Philip Dewinter, die er niks beter op vond dan met een schalkse grijns papieren Belgische vlaggetjes uit de handen van bejaarde omstaanders te grissen en vervolgens in stukken te scheuren - nu al het meest hilarische televisiemoment van het jaar), verdient niet beter dan tricolore miserie zover het oog reikt. Of hoe voetbal de belangrijkste hoofdzaak ter wereld werd.

Met het verrassingsfeestje van twee weken geleden is er intussen een dikke streep getrokken onder alle verjaardagsperikelen. De dekmantel mocht dus hoe sneller hoe liever afgeschud worden, en dat had deze zaterdag goed begrepen. Een wedstrijd op het veld van de derde in de stand vormde de opmaat voor het herstel van de goede orde. Na een vroege 1-0-achterstand, zette ik me vol vertrouwen achter de bal en maakte er vanop de stip 1-1 van. Vroeg in de tweede helft herhaalde de procedure zich en zorgde ik vanaf elf meter voor een 1-2-voorsprong. Op de gebruikelijke manier, niet tegen lat, paal of wat dan ook, maar proper in het hoekje. Met ook nog een assist voor het slotdoelpunt had ik alles bij elkaar wel mijn aandeel in de 1-4-winst. Dat ik tussendoor bovendien tijd vond om twee onwaarschijnlijke dotten van kansen de nek om te wringen, blijft hier helaas onbesproken.

Geen dekmantel meer en een eerste onverhoopte driepunter binnen: een perfecte dag. Toch wilde ik het hier niet bij laten, de winning mood waarin ik me bevond moest en zou ten volle gesavoureerd worden. En hoe kan dat beter dan met de tombola achteraf, in de kantine? Wat velen onder jullie waarschijnlijk niet weten, is dat ik een zeer verdienstelijk tombolaspeler ben. Ettelijke prijzen heb ik hierbij al in ontvangst mogen nemen, gaande van douchegel tot een dvd die niemand wilt zien. Dat ik vandaag alweder de tegenstand op een hoopje zou spelen, leek me van bij het begin een vaststaand feit. Zowel mentaal als fysiek voelde ik me top. Het enige wat er dan nog nodig is, zoals trouwens bij elke vorm van sport en spel, is een beetje geluk. Die combinatie van talent, paraatheid en (het afdwingen van) geluk leidde er uiteindelijk toe dat van mijn vier tombolabiljetten er twee succesvol bleken. Een kilo speculaas en een nietjesmachine rijker, laat nu nog eens iemand zeggen dat ik een loser ben!

Veel anders zat er dan ook niet op dan op dag 4 de wandelschoenen aan te trekken. Omdat we slecht weer voorvoelden, besloten we wel eerst enkele zonnige uren te laten passeren, om dan in de late namiddag aan de wandeling te beginnen. Helaas sloeg het weer om na goed anderhalf uur klimmen. De zon maakte plaats voor grijze wolken en koude regen, waardoor wij genoodzaakt waren het klimmen in te ruilen voor het dalen. Op zulke randomstandigheden heb je nu eenmaal geen vat. Desalniettemin nam iedereen vrede met het half bedwingen van Ben Nevis. Half werk met een excuus is natuurlijk haast even goed als heel werk. Eindelijk konden we de trein op richting Glasgow, waar sport bij uitstek een passieve bezigheid is.

De bestaansreden van onze Schotland-trip was tenslotte daar terug te vinden. Hampden Park in Glasgow, het schouwtoneel van Schotland - België. Onze Rode Duivels raasden met de vingers in de neus over de gastheer. Het obligate 'bloed, zweet en tranen' hadden ze duidelijk aan bepaalde supporters uitbesteed. Graag gedaan wel. Mocht de match zelf door dit grootse gemak niet echt memorabel zijn, het feestje achteraf maakte veel goed. Met dank aan de Schotten. Ze beschikken over een zeer zwak voetbalelftal, maar koppelen op een eigenaardige manier een onwrikbare fierheid over hun identiteit aan een ongeëvenaarde lankmoedigheid. Niet alleen kwamen ze in groten getale hun bewondering uiten over de Rode Duivels en hun fans, ook bij het boemelen in de latere uren en zelfs dagen lieten ze zich niet onbetuigd. In die mate zelfs dat in de nacht van zaterdag op zondag, even na sluitingsuur, meer Schotten dan Belgen op straat stonden te dansen, onderwijl dingen scanderend zoals 'Waar is da feestje, hier is da feestje!'. Rare jongens die Schotten, maar een overwinning claimen kunnen ze wel.

117 km is natuurlijk niet niks. Zelfs gespreid over drie dagen, zoals wij hebben gedaan, is het nog steeds niet niks. Om daarachter te komen, hadden we nauwelijks enkele kilometers nodig. Dag 1 had nog niet goed een aanvang genomen, of we kregen een ellenlange, zich steeds door het weidelandschap voortslepende klim aangeboden. Het was dag 1 en ruw geschat kilometer 2, dus haantjesgedrag was niet veraf. Ieder van ons klemde de kiezen op elkaar en martelde de pedalen zolang als mogelijk. Nabij ruw geschat kilometer 3 stonden we boven op de top, diep over onze kaders gebogen, met zweet dat het stadium van het druppelen achter zich had gelaten en zich het gutsen eigen had gemaakt. De komende 114 kilometers zouden vast niet vanzelf gaan, was de overheersende conclusie. 

De enige afleiding de eerste dag schuilde in het naburige Meer van Loch Ness. Althans, ik denk toch dat het daar schuilde. Telkens wanneer ons pad een aanblik bood op het meer, keek ik onwillekeurig rond of er toevallig geen Monster te bespeuren viel. Toevallig niet, zo bleek. Ofwel had Nessie net andere verplichtingen dan aan het oppervlak komen, ofwel heb ik toch niet goed gekeken. Het moet een van de twee zijn. De mountainbiker, hij ploegde in elk geval voort. De zadelpijn deed zijn intrede, de energie zijn uittrede, en tot overmaat van ramp werden de laatste kilometers van de openingsdag gekleurd door twee lekke banden. Gezien de ontoereikendheid van de fietspomp, zat er niks anders op dan ook de biceps tot het uiterste te teisteren. Geen ledemaat bleef gespaard. Pompen en verzuipen met andere woorden, het is niet langer een of/of-verhaal.

Een dertigste verjaardag kan maar beter overschaduwd worden. Maakt bijna niet uit door wat, desnoods door iets heel ergs. Alles is goed om de aandacht af te leiden van de vliegende tijd. Die gedachte moet ergens in mijn achterhoofd opgeslagen zijn geweest, toen ik zaterdag, twee dagen voor mijn decennium bug, de bal op 11 meter van het doel legde, de keeper in de ogen keek en vervolgens de bal staalhard tegen de onderkant van de lat joeg. Mijn hele reputatie in één klap aan diggelen, de man-die-nooit-een-penalty-mist is niet meer (zie ook de blog van 12-12-2010, nvdr). Uiteraard zijn er excuses voorhanden voor het onvergeeflijke. Een kurkdroge backlijn waardoor schieten over de grond riskant was, een wel heel lichte bal, de keeper die ik in mijn ooghoek al meteen de juiste kant zag kiezen, vijf centimeter lager en het was netjes in de winkelhaak... Het kan allemaal wel zijn, maar dat weerhoudt me niet om voor het ultieme excuus te verwijzen naar het onbewuste. Dit hele tafereel was slechts een dekmantel ter verhulling van die verfoeide cumulatie der levensjaren.

Een kleine week later is het tijd voor een evaluatie. Heeft de dekmantel zijn werk gedaan, was het een slimme zet om hem - zij het volledig onbewust - in het leven te roepen? Het antwoord is ja. De met forse snokken wegebbende jeugdigheid heeft eigenlijk maar zelden door mijn gedachten gespeeld de voorbije dagen. Alles moest plaats maken voor honderdduizend reconstructies van een gemiste strafschop in een oefenwedstrijd tegen een team met de naam 2860 Reunited. Een heel vervelende aangelegenheid natuurlijk, maar alles welbeschouwd iets minder existentieel dan me te moeten buigen over de cesuur tussen jong en oud die me maandag te beurt is gevallen. Plus, een bijkomende troost, ik ben dan wel dertig geworden, maar tenminste niet langer de Timmy Simons* van de ploeg. 

*voor de niet-voetballiefhebbers: Timmy Simons is een van de bekendste penaltyspecialisten, die met zijn 37 jaar stilaan het einde voelt naderen.

De gedachte dat ik bij veel Belgische eersteklasseploegen de ouderdomsdeken zou zijn of dat betrekkingen hebben met een milf stilaan eigenlijk helemaal niet meer kinky is ten spijt, probeer ik toch het maximale uit mijn negenentwintigste levensjaar te puren. Vorige week werd er zelfs champagne op gedronken. Naar jaarlijkse traditie gebeurde dat op 'Les fêtes du champagne' die onveranderlijk in de champagnestreek plaatsvinden. Voor 15 euro kan je daar, gespreid over twee dagen, bij 32 champagneboeren langsgaan en naar hartenlust hun fijnste creaties proeven. Of je kan af en toe een glas drinken en Bob spelen voor de vrienden. Ik koos voor de laatste optie. Die hele champagnecultus vind ik in feite wreed overschat, een gevoel dat er niet op betert bij het naar binnen kletsen van een zesde coupeke op een uur tijd. Laat dat echter niemand doen besluiten dat ik een alcoholprobleem had bij onze zuiderburen. We waren immers zo slim geweest een klein stukje België mee over de grens te smokkelen, maar wel het juíste stuk. Zowel aan zware bieren als aan pilsbieren was er aldus geen gebrek in de gîte die we voor deze gelegenheid hadden afgehuurd. Dranken die tenminste geen bubbels behoeven om voor edel vocht door te gaan.

Zo. Nog negen dagen (evenveel als daarstraks, de tijd lijkt wel stil te staan; wie weet komt dit nog goed) en mijn ster zal op spectaculaire wijze uiteenspatten. Of hoe ik in extremis de titel van deze blog nog wettig.

Goed, ik zet mij er alweer over. Tenerife was immers gewoon Tenerific in de goeie zin van het woord. In onze eerste standplaats, Puerto de la Cruz voor de ingewijden, was weliswaar geen hol te beleven, de potentie van het eiland werd al meteen duidelijk. Geweldig weer, immer zicht op zee op voorwaarde dat je hoofd niet landinwaarts gedraaid staat, goedkoop eten en drank, propere omgeving en mooie natuur. Exponent daarvan is El Teide, de derde grootste vulkaan ter wereld waarvan je nog zou geloven dat het de allergrootste is ook, na een urenlange autorit en tocht met de kabellift. De omgeving is prachtig desolaat, het landschap wordt slechts verstoord door een uitgebreide delegatie hagedissen. De beestjes mogen dan alles welbeschouwd totaal ongevaarlijk zijn, ze torsen somtijds een vuile grimas en hebben over het algemeen de onhebbelijke neiging om fars te doen. Meer is er niet nodig om het gedierte geen moment uit het oog te verliezen.

Op de vierde dag kwamen we aan in Playa de las Americas. Het is zo'n plaats waar ik gerust zou willen sterven. Helaas voor mij echter zou die sterfdatum ongetwijfeld enkele decennia vroeger komen dan voorzien, mocht ik er continu rondhangen. De reden is simpel: het is één grote zonnige Engelse stad, een kolonisatie waar de Walen in Halle en Vilvoorde nog wat van kunnen leren. Je dag begint met een heerlijk Engels ontbijt (verkrijgbaar tot 3 p.m.) bestaande uit witte bonen in tomatensaus, spek, spiegeleieren, worst en in vet geweekte toast. Nadien is er de mogelijkheid om op groot scherm een vriendschappelijke non-match naar keuze te bekijken. Voetbal, maar evengoed cricket. Tegen de avond waagt de oudere generatie zich aan karaokeoptredens die zich beperken tot het repertoire van Joe Cocker en Elvis Presley en terug. De jeugd verschanst zich in de uitgaansbuurt, alwaar ook wij goede uren van ons leven gesleten hebben.

Het ding met het Engelse uitgaansleven is dat dronkenschap de enige realistische optie is. Een pint kost een fortuin, tenzij je ingaat op het aanbod om twee halve liters en drie shots wodka tegelijk naar binnen te slobberen. Dan kost dat vijf euro. De dj navigeert 18 beats gelijktijdig door de boxen en de Engelse vrouwen zijn knap. Wacht. Staat dat er echt? Ja, ik schreef het hier gewoon, mij volkomen bewust van het feit dat op een goeie dag mogelijk een medemens dit lezen kan. Engelse vrouwen zijn knap. Sletterig gekleed en overdreven opgemaakt misschien, of zeker, maar beschikkend over een onderlaag die ware schoonheid verraadt. Niet op z'n Belgisch weggemoffeld maar onbeteugeld tot uiting gebracht. De vergelijking met het ontbijt is gauw gemaakt: het heeft de naam degoutant te zijn en echt naturel kan het misschien allemaal niet genoemd worden, maar indien goed klaargemaakt is water nooit ver weg in de mond.

Nu de captatio benevolentiae achter de rug is, zou ik mijn winkelfobie willen doorlichten. Ik ben het type consument waar de hele consumptiemaatschappij in feite niks mee kan aanvangen. Ongeacht over welke geldbronnen ik beschik, ik sleep mij lijdzaam door winkels op zoek naar iets dat ik niet vinden kan. Ongeacht wat ik zoek ook. Zo dacht ik mij op een staalblauwe maandag geprangd tussen Werchter en Tenerife te verwaardigen tot de aankoop van een nieuwe korte broek. Voor je het weet immers schijnt de zon in Tenerife en komt een kledingstuk zoals voornoemde van pas. En een deftige korte broek vinden, dat kan nu toch niet zo moeilijk zijn, al bij al. Intussen weet ik dat dat wel zo moeilijk kan zijn, al bij al.

Met mijn instelling is in se niks mis. Vol goeie moed begin ik eraan, zonder nadenken smijt ik me in het avontuur. Dat houd ik enkele winkels vol, waarna het defaitisme het definitief overneemt. Ik voel me al gauw terug een jaar of acht. Sleffend door de winkel, gezicht als een donderwolk, en deze keer de onzichtbare hand van mama die me vooruit trekt. Als sommige dingen al veranderen met het verstrijken der jaren, dan toch betreurenswaardig weinig. Na twee uur geef ik er, samenvallend met het sluitingsuur, de brui aan. Ik heb mezelf ontgoocheld, de consumptiemaatschappij en mijn mama. Bloed, zweet en tranen hebben niks opgeleverd, of het moet het vooruitzicht op meer toekomstig zweet zijn, voortgebracht door broekspijpen zover het oog reikt.

Ten tweede is er de onweerstaanbare drang om in de daaropvolgende dagen en weken de ervaring te reconstrueren. Naar een lege Werchterwei afzakken is op dat vlak een optie. In mijn geval echter uit het zich vooral in het eindeloos opnieuw afspelen van de muziek in kwestie. Als het Spotify-herverdelingssysteem enigszins werkt, moet Blur zo onderhand fortuinen hebben verdiend aan de keren dat ik 'Blur: The Best Of' door de boxen liet schallen. Zo goed als die vrijdagse Werchterdag wordt het nooit meer, laat dat duidelijk zijn, maar geen drenkeling die zich niet aan een stuk drijfhout zou vastklampen. Want hoe je het ook draait of keert, de keuze tussen blub blub blub en blur blur blur is snel gemaakt.

De geliefde vorst, wiens populariteit achteraf gezien in grote mate te danken was aan zijn lange staat van dienst, werd ingeruild voor onzekerheid. De onbekende Albert trilde zich door de eedaflegging, Van Rossem zag zijn moment schoon voor een 'Vive la république!", publiek en pers wisten het niet zo. Ondertussen zijn twintig jaren verstreken met de snelheid van het licht. Koning Albert II's bilan oogt positief. Hij toonde zich meer een man van het volk en sleepte het land door een fundamentele crisis, een demagogische coup van de N-VA de kop indrukkend. De monarchie mag dan een archaïsche, ondemocratische en achterhaalde staatsvorm zijn, stilaan is afdoende bewezen dat het voor ons land de enige mogelijke staatsvorm is. Aan Filip om deze bewering verder tot eer te strekken, opdat over een jaar of dertig zowel mijn televisiebeeld als het openbare leven even mag bevriezen en de gemoedstoestand der radeloosheid enkele ogenblikken lang overheersen zal.

Wat zou ik nu 'ns doen om de wereld te redden?, flitste er op een herfstachtige zomeravond door mijn hoofd. Eerlijk gezegd had die vraag me nooit eerder beziggehouden. Ten eerste heb ik wel wat anders te doen, ten tweede zou het redden van de wereld - gesteld dat het lukt - gepaard gaan met een verhoogd verwachtingspatroon bij al mijn toekomstige activiteiten. Je zag dus van hier dat ik daaraan mijn vingers zou gaan zitten verbranden. Maar kijk, op die herfstachtige zomeravond, die we allemaal kennen van de openingszin, vond een omslag in mijn denken plaats. En in mijn doen, wat in mijn geval een niet onbelangrijke aanvulling is. In een wip en een zucht mocht de website van het WWF zich opmaken voor een nieuwe bezoeker.

Waarom het WWF? Wel, om de simpele reden dat er nu toch veel meer mensen zijn dan grote zoogdieren, en dat die laatsten er door de band genomen nog knuffelbaarder uitzien ook. Daarbij komt nog eens dat ontwikkelingshulp zonder geboortebeperking het goedbedoelde equivalent is van het redden van een voetbalclub die zijn spelers desondanks miljoenencontracten blijft aanbieden. Weggegooid geld, nuchter bekeken. Ik laat het vanaf hier over aan mijn gewaardeerde collega-schrijver Jonathan Franzen: "Er is geen probleem ter wereld dat niet zou worden opgelost, of op zijn minst ingrijpend zou worden verlicht, als we minder mensen ter wereld lieten komen. [...] Want mensen kunnen weliswaar met veel pijn en moeite en na lang aandringen hun consumptiegedrag aanpassen, maar als de aantallen in hetzelfde tempo blijven toenemen, zal dat er niets toe doen. En toch heeft níémand het nog in het openbaar over het bevolkingsvraagstuk. Het is de olifant in de kamer waar niemand over praat, maar hij zal ons wel verpletteren."

Het WWF dus. Spoedig werd me duidelijk dat er buiten het gewone lidmaatschap ook andere mogelijkheden zijn. Veel hippere mogelijkheden bovendien. Je kan bijvoorbeeld zomaar ervoor kiezen een pandabeer, tijger of dolfijn te adopteren! Of alledrie, voor wie echt eens zot wilt doen. Dat laatste wou ik niet. Toby en Kira thuis verstaan zich goed met elkaar, maar dat is een soort labradoodle en een soort cocker spaniel, terwijl het hier toch om een panda, een tijger en een dolfijn gaat. Gezien het aanbod restte me maar weinig keuze. Een beetje adoptieouder wil het beste voor zijn kind, dat betekent inclusief een lichtelijk gekleurde teint. De panda is dan in feite de enige optie, een beetje zwart en een beetje wit, met de ijdele hoop dat beide kleuren zich ooit nog zullen mengen (maar waarschijnlijk niet, al ben ik geen bioloog). Twaalf euro per maand zakgeld dus voor onze lijzige vriend, opdat hij niet ineens op droog zaad komt te zitten, zonder bamboe of ba.

De voorzitter neemt akte van dit sentiment en trekt er vervolgens geen lessen uit. Vitória Diabolix zal ook het seizoen 2013-2014 aanvatten, en wel op exact dezelfde manier als vorig jaar. Geen nieuw spelerspotentieel, geen trainingsopbouw, geen strikte afspraken. Een mogelijke kentering wordt volledig in handen van een willekeurige - ik ben niet veeleisend op dat gebied - deus ex machina gelegd. Zo, het beleidsplan jaargang '13-'14 is alweer rond. Nu rest slechts de hoop dat mijn out of the box-denken vruchten afwerpt. Meer kan ik niet doen, ik heb ook maar twee handen tot mijner beschikking.

Tot zover het actieve (nu ja) voetballuik. Van de gelegenheid zou ik willen gebruikmaken om eveneens het passieve gedeelte in de kijker te zetten. Want voor de voetballiefhebber in mij was het voorbije seizoen er eentje om van te smullen, dus kunnen er maar beter notulen van worden opgemaakt. RSC Anderlecht veroverde na een spannende strijd de titel, de Rode Duivels zijn volop op koers voor het WK volgend jaar en Bayern München ging met de Champions League aan de haal. Ik heb gewoonweg op drie fronten passief succes gehaald! Heel het jaar fit en gefocust gebleven, om dan tijdens money time alle doelen te verwezenlijken. Moeilijk kan het niet zijn om dat volgend seizoen te herhalen en de 'Vitória' weer zijn gerechtvaardigde plaats in de ploegnaam te laten innemen. Proactieve dei ex machina mogen alvast hun tenen beginnen uit te kuisen.

Maandag 3 juni 2013 begon met het afhalen van een dagvaarding en eindigde met The Great Escape. Snelrecht op zijn best in feite. Toch is het één, tot verrassing van weinigen, niet direct gerelateerd aan het ander. De dagvaarding had betrekking op een onbetaalde factuur - en onbetaald is onbemind. Vrijdagmiddag liet ik Tom, die na zijn operatie toch een week niks anders te doen had dan mijmeren over zijn oude slechte knie en pijn hebben aan zijn nieuwe goeie knie, een aangetekende zending van mij afhalen bij de dagbladhandel. Beiden waren we in de overtuiging dat het hier tickets betrof voor de wedstrijd België-Servië van vrijdag. Dat bleek niet het geval. In plaats daarvan werd ik niet minder dan voor de rechtbank gedaagd, een jammerlijk gevolg van herinneringsbrieven die structureel uit mijn brievenbus worden ontvreemd en aangetekende zendingen die ik principieel niet ga afhalen, tenzij het vermoeden bestaat dat het om voetbaltickets gaat. Een mens moet principes hebben in zijn leven, ook al zijn het niet altijd de juiste.

Vanmorgen stond dus het voorbereidende bezoek aan de gerechtsdeurwaarder op het programma. Laat die 'voorbereidende' gerust weg uit vorige zin, Tsigalko. Na het betalen van een forse boete, bleek het gevaar van een strafblad afgewimpeld. Op borgtocht vrij in een light-versie, zowaar. De aansluitende dag 'thuiswerk' ging voorbij zonder veel geschiedenis. Ik bereikte met een minimum aan inspanning een minimum aan resultaat en kon daar best mee leven. Maar het avontuur ligt natuurlijk altijd op de loer, zeker wanneer je het niet verwacht. Toen ik tegen half negen besloot de loopschoenen aan te trekken en de frustratie van het weekend van mij af te sporten (zie de blog van 09/05 die eerder werd gecensureerd maar nu toch wordt vrijgegeven aan de wereld, niet gewist en zeker), verkeerde ik in de waan dat ik een toertje ging lopen.

Na enige rondjes op het provinciaal domein in Kessel-Lo, overviel me de constatatie dat de sluitingstijd intussen was overschreden. Ik zag dat niet aan het uur, maar eerder aan de toegangen die één na één afgesloten bleken. Metershoge hekken (nu ja, toch minstens twee meter, dus ik heb alle recht om de term metershoog te bezigen) scheidden mij van de vrijheid. Na wat heen en weer geloop, met de opkomende schemering als tikkende tijdbom op de achtergrond, werd duidelijk dat er maar één oplossing restte: over een hek kruipen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, als je zoals mij over weinig klimtalent en veel hoogtevrees beschikt. Perfect elkaar neutraliserende negatieve eigenschappen eigenlijk, behalve dan in dit specifieke noodgeval. Uiteindelijk slaagde ik erin om via een aantal houten palen op het hek plaats te nemen, om vervolgens te zweten, na te denken en tot grote verrassing van mezelf incluis na een minuut of tien de sprong te wagen. Vrij accuraat geschat 2,5 meter naar onder. Eens recht gekrabbeld, lag de wereld voor mij open. Er zijn na een relatiebreuk al sprongen met slechtere afloop geweest.

Als Voorzitter van het spartelende Vitória Diabolix grijp ik naar de laatste reddingsboei: de voltallige ploeg uitnodigen voor een avondje Eurosong. 26 liedjes, 26 keer feest - haast de perfecte antipode van ons voetbalseizoen bestaande uit 26 matchen, 20 keer géén feest. Zo gezegd, zo gedaan, zo geschreven. Met behulp van die goeiige digicorder worden we een kleine twee uur terug in de tijd geflitst. Frankrijk mag aftrappen voor wat geheid een feest voor alle tot nu toe ontdekte zintuigen wordt. De sfeer komt er pas echt goed in wanneer onze landgenoot Roberto Bellarosa aantreedt. Op een week tijd zijn we een vreemd soort sympathie gaan voelen voor deze van elke charme of talent verstoken Waal. Met 'Love Kills' (spreek uit: 'Luv Kiells') brengt hij een ballad van dertien in een dozijn, waarbij zijn persoonlijkheid lijkt te jojoën tussen die van een psychopaat en die van een giechelend schoolmeisje. Mijn studio gaat uit zijn dak. Schatten we de kans op zelfs maar een finaleticket bij de halve finale dinsdag in op een ronde 0%, dan variëren de pronostieken nu van top-10 naar top-5.

Met het verstrijken van de nummers laten alle aanwezigen in toenemende mate hun zelfbeschermende laag ironie voor wat ze is (uiteraard is deze bij mij nooit aanwezig geweest, ik neem dit bloedserieus). We kijken niet meer voor de kitsch of 'om eens goed te lachen'. De volgende uren ligt het epicentrum van de wereld in Malmö, Zweden. Elk nummer wordt gewikt, gewogen, vergeleken met dat van onze Roberto en nadien doorgaans te licht bevonden. Ontspringen de dans, met een verrassend algemene consensus: Malta, Denemarken, Nederland, Moldavië en vooral Noorwegen. De uiteindelijke winnaar komt uit dat lijstje en, belangrijker, ons soulmateken Roberto maakt met een gedeelde elfde plaats onze op hem geprojecteerde ambities zo goed als waar. Meer had deze avond niet nodig om tot zijn einde te komen. Iedereen leefde nog lang en gelukkig, met slechts af en toe kleine flarden van ongeluk voor de duur van een zaalvoetbalmatch, want aan sommige dingen kan zelfs het Eurovisiesongfestival niks verhelpen.

Gelukkig biedt de komende week de gelegenheid om me fors te herpakken. Twéé halve finales Eurosong, één hele finale, en als ik links of rechts nog een repetitie kan meepikken, zal ik het ook niet laten. Jullie lezen het hier. Zoals (bijna) altijd.

Bij gebrek aan redenen voor deze bruuske omwenteling bleef ik wezenloos achter. Een vertwijfeling die op zijn minst industriële hoeveelheden bier en zoveel Eurovisiesongfestivals als mogelijk is behoefde. Gelukkig viel deze nood grotendeels te lenigen. Het eerste is vrij vanzelfsprekend, voor het tweede zorgde Canvas door de Eurosongeditie van 1987 integraal heruit te zenden. Mannen geschminkt als 60-jarige directrices van een lagere school, noordelijke landen die met afschuwelijke zuiderse riedels komen aandraven, leggings en roze jasjes alsof dat ooit normaal was en vrouwen met oorbellen die evengoed als boerka kunnen dienen: deze editie had het werkelijk allemaal. En prachtige muziek natuurlijk. Denken we maar aan de winnaar Johnny Logan, met 'Hold me now'. Hoe groot is nu de kans dat er zulk een toepasselijk nummer net dan in de ether wordt gestuurd? Net wanneer ik het zo hard nodig heb? Klein, dat geef ik jullie mee, gezien het futiele aantal liefdessongs die in de loop der jaren gemaakt zijn.

De eerste fase van het verwerkingsproces ligt dus achter de rug. Vanaf vandaag is het tweede, contemplatieve deel ingegaan. Daar hoort een wandeling naar 'het paradijs' bij. Zo wordt in de volksmond het - voor niet-Leuvenaars onvindbare - mooie maar verloederde Dijlepark genoemd. Ik kan het weten, want de Leuvense volksmond in kwestie bevond zich naast mij op de bank. Ik probeerde mijn geestestoestand objectief te overschouwen en werd daar niet vrolijker van. Vermits mijn bindingsangst vanaf heden het gezelschap heeft gekregen van verlatingsangst, is de kans op een lange duurzame relatie er niet direct groter op geworden. Knap, grappig, sociaal, snugger, blond, voorzien van een goeie muzieksmaak en oren en poten, dat zijn niet langer de enige vereisten. De toekomstige zal evenzeer over geduld, volharding en doorzettingsvermogen moeten beschikken. Ik denk er sterk aan om een bonus voor de eerlijke vinder/bezitter uit te loven.