Met het verrassingsfeestje van twee weken geleden is er intussen een dikke streep getrokken onder alle verjaardagsperikelen. De dekmantel mocht dus hoe sneller hoe liever afgeschud worden, en dat had deze zaterdag goed begrepen. Een wedstrijd op het veld van de derde in de stand vormde de opmaat voor het herstel van de goede orde. Na een vroege 1-0-achterstand, zette ik me vol vertrouwen achter de bal en maakte er vanop de stip 1-1 van. Vroeg in de tweede helft herhaalde de procedure zich en zorgde ik vanaf elf meter voor een 1-2-voorsprong. Op de gebruikelijke manier, niet tegen lat, paal of wat dan ook, maar proper in het hoekje. Met ook nog een assist voor het slotdoelpunt had ik alles bij elkaar wel mijn aandeel in de 1-4-winst. Dat ik tussendoor bovendien tijd vond om twee onwaarschijnlijke dotten van kansen de nek om te wringen, blijft hier helaas onbesproken.

Geen dekmantel meer en een eerste onverhoopte driepunter binnen: een perfecte dag. Toch wilde ik het hier niet bij laten, de winning mood waarin ik me bevond moest en zou ten volle gesavoureerd worden. En hoe kan dat beter dan met de tombola achteraf, in de kantine? Wat velen onder jullie waarschijnlijk niet weten, is dat ik een zeer verdienstelijk tombolaspeler ben. Ettelijke prijzen heb ik hierbij al in ontvangst mogen nemen, gaande van douchegel tot een dvd die niemand wilt zien. Dat ik vandaag alweder de tegenstand op een hoopje zou spelen, leek me van bij het begin een vaststaand feit. Zowel mentaal als fysiek voelde ik me top. Het enige wat er dan nog nodig is, zoals trouwens bij elke vorm van sport en spel, is een beetje geluk. Die combinatie van talent, paraatheid en (het afdwingen van) geluk leidde er uiteindelijk toe dat van mijn vier tombolabiljetten er twee succesvol bleken. Een kilo speculaas en een nietjesmachine rijker, laat nu nog eens iemand zeggen dat ik een loser ben!