|
Werchter 2013 was de Werchter van Blur. Elke editie heeft zijn referentieoptreden, en deze keer was er niet de minste twijfel welk dat was. Damon Albarn en de zijnen flitsten de wei terug naar het midden van de jaren negentig. Perfect zo, die truc met de teletijdmachine, gezien ik zelf in de jaren negentig te jong was voor Werchter en een te slechte muzieksmaak had voor Blur. Het heden van toen kan dus maar beter in de vorm van het verleden van nu opgeroepen worden. Dat dit wel zeer vakkundig gebeurde, openbaart zich in twee specifieke dingen. Eerst en vooral lijkt het optreden zich in een waas te ontrollen. Voor een keer doen de benen geen pijn, speuren de ogen niet onwillekeurig de omstaanders af op zoek naar begeerlijke meisjes en snakken alle zintuigen enkel en alleen naar een langdurige verderzetting van de ondergane behandeling.
Ten tweede is er de onweerstaanbare drang om in de daaropvolgende dagen en weken de ervaring te reconstrueren. Naar een lege Werchterwei afzakken is op dat vlak een optie. In mijn geval echter uit het zich vooral in het eindeloos opnieuw afspelen van de muziek in kwestie. Als het Spotify-herverdelingssysteem enigszins werkt, moet Blur zo onderhand fortuinen hebben verdiend aan de keren dat ik 'Blur: The Best Of' door de boxen liet schallen. Zo goed als die vrijdagse Werchterdag wordt het nooit meer, laat dat duidelijk zijn, maar geen drenkeling die zich niet aan een stuk drijfhout zou vastklampen. Want hoe je het ook draait of keert, de keuze tussen blub blub blub en blur blur blur is snel gemaakt.
|
