De plannen voor afgelopen weekend waren in steen gehouwen. Vrijdagavond zou ik het rustig houden op een door een vriend georganiseerde 'zware bierenavond', zaterdag zou ik bij het krieken van de dag (omstreeks 10 uur) mijn broer gaan helpen met de verbouwing van zijn huis. Zaterdagavond vervolgens naar een huwelijk van een collega en zondag josdag. Mijn vrienden beslisten daar echter anders over, door mij te verrassen met een kater van jewelste op zaterdag. Nu ja, theoretisch gezien bevindt er zich nog een tussenstation tussen de verrassing en de kater. Praktisch gezien echter allerminst.
Alvorens ons aan de zware bieren over te leveren, werd beslist om een hapje te gaan eten en zo in een goeie fond te voorzien. Nadat de laatste tapas was binnengespeeld (ja, wij zijn een hip en trendy volkje) werden de plannen lichtelijk aangepast: er zou een petieterige tussenstop volgen op een feestje boven het Rock Café, we hadden tenslotte nog een half uur te doden. Nadat ik de laatste trede richting feestzaal bestegen had, rieper er iemand 'Surprise!', werd er volop in het rond getoeterd en zag ik in een waas enkele bekende gezichten. Ik glimlachte verrast, klapte in de handen en bedankte elkeen voor dit geweldige idee. Nee dat is niet waar. Ik stond als versteend voor mij uit te koekeloeren, kon niet echt een officieel erkend woord uitbrengen en zag er in het geheel uit als een snul. Een snul van 30 jaar die zijn emoties duidelijk niet had klaargestoomd voor een eventueel verrassingsfeestje.
Ter mijner verdediging, want op dat punt zijn we nu toch stilaan beland, moet gezegd dat mijn verjaardag intussen alweer een dikke maand achter mij ligt. Zonder al te veel poespas heb ik de introductie van de grote '3' verdrongen. Vandaar dat ik in feite te verrast was om enige verrassing voor te wenden bij deze onverhoedse herontdekking van de rauwe realiteit. Het heeft enkele pinten geduurd om doordrongen te worden van wat er gaande was. Nadien volgde de fase van het relatieve besef, die echter snel weer werd ingeruild voor een almaar toenemende mate van dronkenschap. Alles wat een verrassingsfeestje plezant maakt kwam nu tot zijn recht, eens bekomen van de shock en na mezelf vergewist te hebben van de toestand van mijn haar (mijn zesde zintuig had me enkele uren eerder in de kappersstoel doen belanden). Het 'rustig houden' op vrijdagavond lukte uiteindelijk niet. In plaats daarvan ging ik als een zeer gelukkige mens slapen en schipperde ik de volledige zaterdag als een wrak tussen opstaan en eeuwig blijven liggen. Alcohol draagt, zoals alle goeie dingen des levens, de ambivalentie in zich.
Dag 2 en 3 van het mountainbiken verliepen voorspoedig. Voorspoedig in de zin van: we kwamen aan op de gewenste bestemming. Zoek er vooral niet meer achter, dat zou te veel eer zijn voor onze stuk getrapte lijven. Slechts ternauwernood bereikten we Fort William, waar - dat zal je altijd zien - de voornaamste bezienswaardigheid de 1344 meter hoge berg Ben Nevis is. Alsof de duivel ermee gemoeid is, is het zo'n berg die je best beklimt om 'm ten volle te ervaren. Hij staat daar in feite alleen maar om een uitzicht te kunnen bieden over de rest van de Highlands. Gewoon van ver ernaar kijken wordt niet in de reisgids gepropageerd - leuke bezienswaardigheid is me dat.
Veel anders zat er dan ook niet op dan op dag 4 de wandelschoenen aan te trekken. Omdat we slecht weer voorvoelden, besloten we wel eerst enkele zonnige uren te laten passeren, om dan in de late namiddag aan de wandeling te beginnen. Helaas sloeg het weer om na goed anderhalf uur klimmen. De zon maakte plaats voor grijze wolken en koude regen, waardoor wij genoodzaakt waren het klimmen in te ruilen voor het dalen. Op zulke randomstandigheden heb je nu eenmaal geen vat. Desalniettemin nam iedereen vrede met het half bedwingen van Ben Nevis. Half werk met een excuus is natuurlijk haast even goed als heel werk. Eindelijk konden we de trein op richting Glasgow, waar sport bij uitstek een passieve bezigheid is.
De bestaansreden van onze Schotland-trip was tenslotte daar terug te vinden. Hampden Park in Glasgow, het schouwtoneel van Schotland - België. Onze Rode Duivels raasden met de vingers in de neus over de gastheer. Het obligate 'bloed, zweet en tranen' hadden ze duidelijk aan bepaalde supporters uitbesteed. Graag gedaan wel. Mocht de match zelf door dit grootse gemak niet echt memorabel zijn, het feestje achteraf maakte veel goed. Met dank aan de Schotten. Ze beschikken over een zeer zwak voetbalelftal, maar koppelen op een eigenaardige manier een onwrikbare fierheid over hun identiteit aan een ongeëvenaarde lankmoedigheid. Niet alleen kwamen ze in groten getale hun bewondering uiten over de Rode Duivels en hun fans, ook bij het boemelen in de latere uren en zelfs dagen lieten ze zich niet onbetuigd. In die mate zelfs dat in de nacht van zaterdag op zondag, even na sluitingsuur, meer Schotten dan Belgen op straat stonden te dansen, onderwijl dingen scanderend zoals 'Waar is da feestje, hier is da feestje!'. Rare jongens die Schotten, maar een overwinning claimen kunnen ze wel.
Dat onze Rode Duivels vorige vrijdag zijn gaan winnen in Schotland is ondertussen genoegzaam bekend. Minder geweten is dat Tsigalko en vier anderen de gelegenheid te baat namen om een week lang dit prachtige land te verkennen. En hoe kan dat beter dan met de mountainbike? Wel, achteraf gezien zijn er waarschijnlijk vele manieren waarop dit beter kan dan met de mountainbike. Niet dat de mountainbike het eeuwig glooiende Schotse landschap geen eer aandoet. Integendeel zelfs, eerder iets te veel eer. De 117 km lange tocht van Inverness naar Fort William was op papier een uitstekende gelegenheid om een impressie te krijgen van de befaamde Highlands. In de praktijk bleek de impressie helaas meer op de ledematen dan op de ogen toegespitst te zijn. Rekening houdend met het feit dat er visueel volop te genieten viel van de schilderachtige groene heuvels en de blikkerende wateren, betekent dat dus dat onze benen hard hebben afgezien.
117 km is natuurlijk niet niks. Zelfs gespreid over drie dagen, zoals wij hebben gedaan, is het nog steeds niet niks. Om daarachter te komen, hadden we nauwelijks enkele kilometers nodig. Dag 1 had nog niet goed een aanvang genomen, of we kregen een ellenlange, zich steeds door het weidelandschap voortslepende klim aangeboden. Het was dag 1 en ruw geschat kilometer 2, dus haantjesgedrag was niet veraf. Ieder van ons klemde de kiezen op elkaar en martelde de pedalen zolang als mogelijk. Nabij ruw geschat kilometer 3 stonden we boven op de top, diep over onze kaders gebogen, met zweet dat het stadium van het druppelen achter zich had gelaten en zich het gutsen eigen had gemaakt. De komende 114 kilometers zouden vast niet vanzelf gaan, was de overheersende conclusie.
De enige afleiding de eerste dag schuilde in het naburige Meer van Loch Ness. Althans, ik denk toch dat het daar schuilde. Telkens wanneer ons pad een aanblik bood op het meer, keek ik onwillekeurig rond of er toevallig geen Monster te bespeuren viel. Toevallig niet, zo bleek. Ofwel had Nessie net andere verplichtingen dan aan het oppervlak komen, ofwel heb ik toch niet goed gekeken. Het moet een van de twee zijn. De mountainbiker, hij ploegde in elk geval voort. De zadelpijn deed zijn intrede, de energie zijn uittrede, en tot overmaat van ramp werden de laatste kilometers van de openingsdag gekleurd door twee lekke banden. Gezien de ontoereikendheid van de fietspomp, zat er niks anders op dan ook de biceps tot het uiterste te teisteren. Geen ledemaat bleef gespaard. Pompen en verzuipen met andere woorden, het is niet langer een of/of-verhaal.
De laatste dagen op mijn studio zijn geteld. Vanaf zeer binnenkort zal ik een appartement betrekken dat dubbel zo groot is (de helft zo klein) en over tierelantijntjes als een aparte slaapkamer en een terras beschikt. Dat het tijd was om te vertrekken, werd me duidelijk gemaakt door een teken van God op de laatste ochtend in de studio. Nu zullen jullie zeggen: teken van God, nounou. Maar als we voor het gemak even aannemen dat Hij bestaat, is het zeer waarschijnlijk dat Hij tekens geeft ook, anders is de fun van zo'n existentie er ook snel af. Laat die scepsis dus maar achterwege.
Het teken bestond erin mijn ochtendplas wat te kruiden. Net op het moment dat ik, zonder lenzen en met slaapogen, mijn gevoeg in het toilet wou laten klateren, zag ik op de afleverplaats iets bewegen. Was het een vliegtuig? Was het een vogel? Nee dat was het niet. Bij nader inzien bleek het om een rat te gaan, levend en wel. Meteen kwamen herinneringen van een jaar of twintig geleden boven, toen toiletratten een handvol gezinnen in de Maasvallei teisterden. Nadat ik dat in de krant had gelezen, heb ik jarenlang niet meer ontspannen het kleinste kamertje betreden. Of hoe 't gemak 't ongemak werd. Zovele jaren later herhaalt de geschiedenis zich dus in het heden, bovendien wat dichter bij huis - met als enige geluk mezelf niet in de hoedanigheid van praktiserende wc-bezoeker. Na enige aarzeling (wat nu gezongen?) koos ik voor de simpelste oplossing: doorspoelen die handel! Opteren voor de simpelste oplossing mag dan wel mijn tweede natuur zijn, voor een keer staat het internet aan mijn zijde. Niet dat het hele internet unaniem is, maar toch. Mensen die uitschijnen het te kunnen weten, beweren dat het probleem op zijn minst voor een paar dagen van de baan zou moeten zijn. En laat een paar dagen nu net ruimschoots voldoende zijn in mijn situatie. Er is zelfs geen constiperen bij aan te pas hoeven komen. Timing is alles.
Een dertigste verjaardag kan maar beter overschaduwd worden. Maakt bijna niet uit door wat, desnoods door iets heel ergs. Alles is goed om de aandacht af te leiden van de vliegende tijd. Die gedachte moet ergens in mijn achterhoofd opgeslagen zijn geweest, toen ik zaterdag, twee dagen voor mijn decennium bug, de bal op 11 meter van het doel legde, de keeper in de ogen keek en vervolgens de bal staalhard tegen de onderkant van de lat joeg. Mijn hele reputatie in één klap aan diggelen, de man-die-nooit-een-penalty-mist is niet meer (zie ook de blog van 12-12-2010, nvdr). Uiteraard zijn er excuses voorhanden voor het onvergeeflijke. Een kurkdroge backlijn waardoor schieten over de grond riskant was, een wel heel lichte bal, de keeper die ik in mijn ooghoek al meteen de juiste kant zag kiezen, vijf centimeter lager en het was netjes in de winkelhaak... Het kan allemaal wel zijn, maar dat weerhoudt me niet om voor het ultieme excuus te verwijzen naar het onbewuste. Dit hele tafereel was slechts een dekmantel ter verhulling van die verfoeide cumulatie der levensjaren.
Een kleine week later is het tijd voor een evaluatie. Heeft de dekmantel zijn werk gedaan, was het een slimme zet om hem - zij het volledig onbewust - in het leven te roepen? Het antwoord is ja. De met forse snokken wegebbende jeugdigheid heeft eigenlijk maar zelden door mijn gedachten gespeeld de voorbije dagen. Alles moest plaats maken voor honderdduizend reconstructies van een gemiste strafschop in een oefenwedstrijd tegen een team met de naam 2860 Reunited. Een heel vervelende aangelegenheid natuurlijk, maar alles welbeschouwd iets minder existentieel dan me te moeten buigen over de cesuur tussen jong en oud die me maandag te beurt is gevallen. Plus, een bijkomende troost, ik ben dan wel dertig geworden, maar tenminste niet langer de Timmy Simons* van de ploeg.
*voor de niet-voetballiefhebbers: Timmy Simons is een van de bekendste penaltyspecialisten, die met zijn 37 jaar stilaan het einde voelt naderen.
De zomer van 2013 zal herinnerd worden als een warme zomer of zal niet herinnerd worden. Een tussenweg is er niet. De zonnige dagen rijgen zich aan elkaar met zweet als bindmiddel, de lichtblauwe lucht wordt slechts af en toe bevlekt door een witte flard wolk, de hoge temperaturen nopen tot functioneel naakt. Een mens zou er welhaast poëtisch van worden - en laat die mens nu net mij zijn. Gelukkig is daar een andere realiteit om mijn emotionele zijde te counteren, namelijk mijn leeftijd die in een rotvaart richting tram 3 dendert. Negen dagen resten mij nog. Negen dagen waarin ik steun kan vinden bij mijn identiteitskaart wanneer ik mezelf tot een zeer rekkelijke definitie van 'de jeugd' reken. Daarna is het onherroepelijk over, tenzij natuurlijk de teletijdmachine zijn intrede doet of ik een goeie Albanees vind die mij een vals paspoort kan fiksen. Behoudens dat, wordt mijn nieuwe credo "ge zijt maar zo jong als ge uzelf voelt!!!!". Waarbij ik niet op een uitroepteken meer of minder zal kijken.
De gedachte dat ik bij veel Belgische eersteklasseploegen de ouderdomsdeken zou zijn of dat betrekkingen hebben met een milf stilaan eigenlijk helemaal niet meer kinky is ten spijt, probeer ik toch het maximale uit mijn negenentwintigste levensjaar te puren. Vorige week werd er zelfs champagne op gedronken. Naar jaarlijkse traditie gebeurde dat op 'Les fêtes du champagne' die onveranderlijk in de champagnestreek plaatsvinden. Voor 15 euro kan je daar, gespreid over twee dagen, bij 32 champagneboeren langsgaan en naar hartenlust hun fijnste creaties proeven. Of je kan af en toe een glas drinken en Bob spelen voor de vrienden. Ik koos voor de laatste optie. Die hele champagnecultus vind ik in feite wreed overschat, een gevoel dat er niet op betert bij het naar binnen kletsen van een zesde coupeke op een uur tijd. Laat dat echter niemand doen besluiten dat ik een alcoholprobleem had bij onze zuiderburen. We waren immers zo slim geweest een klein stukje België mee over de grens te smokkelen, maar wel het juíste stuk. Zowel aan zware bieren als aan pilsbieren was er aldus geen gebrek in de gîte die we voor deze gelegenheid hadden afgehuurd. Dranken die tenminste geen bubbels behoeven om voor edel vocht door te gaan.
Zo. Nog negen dagen (evenveel als daarstraks, de tijd lijkt wel stil te staan; wie weet komt dit nog goed) en mijn ster zal op spectaculaire wijze uiteenspatten. Of hoe ik in extremis de titel van deze blog nog wettig.
'Tenerific', een woordspeling vintage Tsigalko. Althans voor wie op vakantie is geweest in Tenerife en daar zijn appreciatie over kwijt wil. Edoch, edoch. Door een speling van het lot die we middels een woordspeling gerust woordspeling van het lot mogen noemen, komen de pluimen op de hoed, de banken vooruit, de kussen van de juffrouw en de exorbitante prestatiebonussen toe aan reisgezel Peter. Hij is ervan de oorzaak dat toekomstige historici in opperste verwarring zullen verkeren en slechts voetstoots zullen aannemen dat 'Tenerific' niet van de hand van de Meester zelve, maar wel van een van Zijn leerlingen afkomstig is. "Maar kijk eens naar dat oog voor detail, die minutieuze afwerking, dit kan toch niet anders dan een echte Tsigalko zijn... (zucht).. ik begrijp er niks van.." Mijn enige troost bestaat erin dat deze woordspeling net om die reden veel minder zal opbrengen op veilingen. Recordbedragen lijken wat mij betreft uitgesloten. Daar sta je dan met je woordspeling, 'Peter'.
Goed, ik zet mij er alweer over. Tenerife was immers gewoon Tenerific in de goeie zin van het woord. In onze eerste standplaats, Puerto de la Cruz voor de ingewijden, was weliswaar geen hol te beleven, de potentie van het eiland werd al meteen duidelijk. Geweldig weer, immer zicht op zee op voorwaarde dat je hoofd niet landinwaarts gedraaid staat, goedkoop eten en drank, propere omgeving en mooie natuur. Exponent daarvan is El Teide, de derde grootste vulkaan ter wereld waarvan je nog zou geloven dat het de allergrootste is ook, na een urenlange autorit en tocht met de kabellift. De omgeving is prachtig desolaat, het landschap wordt slechts verstoord door een uitgebreide delegatie hagedissen. De beestjes mogen dan alles welbeschouwd totaal ongevaarlijk zijn, ze torsen somtijds een vuile grimas en hebben over het algemeen de onhebbelijke neiging om fars te doen. Meer is er niet nodig om het gedierte geen moment uit het oog te verliezen.
Op de vierde dag kwamen we aan in Playa de las Americas. Het is zo'n plaats waar ik gerust zou willen sterven. Helaas voor mij echter zou die sterfdatum ongetwijfeld enkele decennia vroeger komen dan voorzien, mocht ik er continu rondhangen. De reden is simpel: het is één grote zonnige Engelse stad, een kolonisatie waar de Walen in Halle en Vilvoorde nog wat van kunnen leren. Je dag begint met een heerlijk Engels ontbijt (verkrijgbaar tot 3 p.m.) bestaande uit witte bonen in tomatensaus, spek, spiegeleieren, worst en in vet geweekte toast. Nadien is er de mogelijkheid om op groot scherm een vriendschappelijke non-match naar keuze te bekijken. Voetbal, maar evengoed cricket. Tegen de avond waagt de oudere generatie zich aan karaokeoptredens die zich beperken tot het repertoire van Joe Cocker en Elvis Presley en terug. De jeugd verschanst zich in de uitgaansbuurt, alwaar ook wij goede uren van ons leven gesleten hebben.
Het ding met het Engelse uitgaansleven is dat dronkenschap de enige realistische optie is. Een pint kost een fortuin, tenzij je ingaat op het aanbod om twee halve liters en drie shots wodka tegelijk naar binnen te slobberen. Dan kost dat vijf euro. De dj navigeert 18 beats gelijktijdig door de boxen en de Engelse vrouwen zijn knap. Wacht. Staat dat er echt? Ja, ik schreef het hier gewoon, mij volkomen bewust van het feit dat op een goeie dag mogelijk een medemens dit lezen kan. Engelse vrouwen zijn knap. Sletterig gekleed en overdreven opgemaakt misschien, of zeker, maar beschikkend over een onderlaag die ware schoonheid verraadt. Niet op z'n Belgisch weggemoffeld maar onbeteugeld tot uiting gebracht. De vergelijking met het ontbijt is gauw gemaakt: het heeft de naam degoutant te zijn en echt naturel kan het misschien allemaal niet genoemd worden, maar indien goed klaargemaakt is water nooit ver weg in de mond.
Mijn blog kan een kwantiteitsinjectie gebruiken. Ik heb nog een Werchter-editie, een vakantie, een troonswisseling en een winkelfobie met jullie te delen en wil allerminst aan die taak verzaken. Het succesrecept bestaat erin te doen alsof er niks gebeurd is. Vandaar dat onder dit stukje uit het niets twee geantidateerde blogs zullen oprijzen. Mijn stellige hoop is dat we elkaar na dit voorval nog steeds recht in de ogen kunnen kijken, als het even kan met een uitgediepte vertrouwensband, gezien het geheim dat we vanaf nu met elkaar delen. Voor wat hoort wat - zoals een vrouw die slaag krijgt van haar man er op een manier net meer van gaat houden. (Zelf ben ik verstoken van zowel vrouwenmishandeling als lange relaties, voor alle duidelijkheid.)
Nu de captatio benevolentiae achter de rug is, zou ik mijn winkelfobie willen doorlichten. Ik ben het type consument waar de hele consumptiemaatschappij in feite niks mee kan aanvangen. Ongeacht over welke geldbronnen ik beschik, ik sleep mij lijdzaam door winkels op zoek naar iets dat ik niet vinden kan. Ongeacht wat ik zoek ook. Zo dacht ik mij op een staalblauwe maandag geprangd tussen Werchter en Tenerife te verwaardigen tot de aankoop van een nieuwe korte broek. Voor je het weet immers schijnt de zon in Tenerife en komt een kledingstuk zoals voornoemde van pas. En een deftige korte broek vinden, dat kan nu toch niet zo moeilijk zijn, al bij al. Intussen weet ik dat dat wel zo moeilijk kan zijn, al bij al.
Met mijn instelling is in se niks mis. Vol goeie moed begin ik eraan, zonder nadenken smijt ik me in het avontuur. Dat houd ik enkele winkels vol, waarna het defaitisme het definitief overneemt. Ik voel me al gauw terug een jaar of acht. Sleffend door de winkel, gezicht als een donderwolk, en deze keer de onzichtbare hand van mama die me vooruit trekt. Als sommige dingen al veranderen met het verstrijken der jaren, dan toch betreurenswaardig weinig. Na twee uur geef ik er, samenvallend met het sluitingsuur, de brui aan. Ik heb mezelf ontgoocheld, de consumptiemaatschappij en mijn mama. Bloed, zweet en tranen hebben niks opgeleverd, of het moet het vooruitzicht op meer toekomstig zweet zijn, voortgebracht door broekspijpen zover het oog reikt.
Werchter 2013 was de Werchter van Blur. Elke editie heeft zijn referentieoptreden, en deze keer was er niet de minste twijfel welk dat was. Damon Albarn en de zijnen flitsten de wei terug naar het midden van de jaren negentig. Perfect zo, die truc met de teletijdmachine, gezien ik zelf in de jaren negentig te jong was voor Werchter en een te slechte muzieksmaak had voor Blur. Het heden van toen kan dus maar beter in de vorm van het verleden van nu opgeroepen worden. Dat dit wel zeer vakkundig gebeurde, openbaart zich in twee specifieke dingen. Eerst en vooral lijkt het optreden zich in een waas te ontrollen. Voor een keer doen de benen geen pijn, speuren de ogen niet onwillekeurig de omstaanders af op zoek naar begeerlijke meisjes en snakken alle zintuigen enkel en alleen naar een langdurige verderzetting van de ondergane behandeling.
Ten tweede is er de onweerstaanbare drang om in de daaropvolgende dagen en weken de ervaring te reconstrueren. Naar een lege Werchterwei afzakken is op dat vlak een optie. In mijn geval echter uit het zich vooral in het eindeloos opnieuw afspelen van de muziek in kwestie. Als het Spotify-herverdelingssysteem enigszins werkt, moet Blur zo onderhand fortuinen hebben verdiend aan de keren dat ik 'Blur: The Best Of' door de boxen liet schallen. Zo goed als die vrijdagse Werchterdag wordt het nooit meer, laat dat duidelijk zijn, maar geen drenkeling die zich niet aan een stuk drijfhout zou vastklampen. Want hoe je het ook draait of keert, de keuze tussen blub blub blub en blur blur blur is snel gemaakt.
1 augustus 1993, de herinnering is angstwekkend scherp te noemen. Twintig jaar is het geleden maar elk detail blijft overeind. Samen met mijn broer bevind ik me aan de ontbijttafel in de eetkamer van de grootouders. Bompa en bomma aan de kop, mijn broer aan de keukenkant, ik aan de kant van Jef Put. De 'vliegendeur' achteraan zwaait open, mijn neef komt buiten adem binnengestormd. Het enige wat hij kan uitbrengen is "De koning is dood! De koning is dood!". Bomma en bompa zijn zo vriendelijk hem simultaan te tutoyeren met "Ach, zevert nie Mark!". Het was de tijd dat er nog op de boodschapper geschoten werd. Mark hield voet bij stuk, in die mate dat bompa toch maar besloot over te gaan tot het raadplegen van audiovisuele bronnen. De televisie leek hem hiervoor het meest geschikt. Het bevroren beeld van koning Boudewijn I dat de BRT op dat moment aan de kijker presenteerde, luidde een andere werkelijkheid in.
De geliefde vorst, wiens populariteit achteraf gezien in grote mate te danken was aan zijn lange staat van dienst, werd ingeruild voor onzekerheid. De onbekende Albert trilde zich door de eedaflegging, Van Rossem zag zijn moment schoon voor een 'Vive la république!", publiek en pers wisten het niet zo. Ondertussen zijn twintig jaren verstreken met de snelheid van het licht. Koning Albert II's bilan oogt positief. Hij toonde zich meer een man van het volk en sleepte het land door een fundamentele crisis, een demagogische coup van de N-VA de kop indrukkend. De monarchie mag dan een archaïsche, ondemocratische en achterhaalde staatsvorm zijn, stilaan is afdoende bewezen dat het voor ons land de enige mogelijke staatsvorm is. Aan Filip om deze bewering verder tot eer te strekken, opdat over een jaar of dertig zowel mijn televisiebeeld als het openbare leven even mag bevriezen en de gemoedstoestand der radeloosheid enkele ogenblikken lang overheersen zal.
Wat zou ik nu 'ns doen om de wereld te redden?, flitste er op een herfstachtige zomeravond door mijn hoofd. Eerlijk gezegd had die vraag me nooit eerder beziggehouden. Ten eerste heb ik wel wat anders te doen, ten tweede zou het redden van de wereld - gesteld dat het lukt - gepaard gaan met een verhoogd verwachtingspatroon bij al mijn toekomstige activiteiten. Je zag dus van hier dat ik daaraan mijn vingers zou gaan zitten verbranden. Maar kijk, op die herfstachtige zomeravond, die we allemaal kennen van de openingszin, vond een omslag in mijn denken plaats. En in mijn doen, wat in mijn geval een niet onbelangrijke aanvulling is. In een wip en een zucht mocht de website van het WWF zich opmaken voor een nieuwe bezoeker.
Waarom het WWF? Wel, om de simpele reden dat er nu toch veel meer mensen zijn dan grote zoogdieren, en dat die laatsten er door de band genomen nog knuffelbaarder uitzien ook. Daarbij komt nog eens dat ontwikkelingshulp zonder geboortebeperking het goedbedoelde equivalent is van het redden van een voetbalclub die zijn spelers desondanks miljoenencontracten blijft aanbieden. Weggegooid geld, nuchter bekeken. Ik laat het vanaf hier over aan mijn gewaardeerde collega-schrijver Jonathan Franzen: "Er is geen probleem ter wereld dat niet zou worden opgelost, of op zijn minst ingrijpend zou worden verlicht, als we minder mensen ter wereld lieten komen. [...] Want mensen kunnen weliswaar met veel pijn en moeite en na lang aandringen hun consumptiegedrag aanpassen, maar als de aantallen in hetzelfde tempo blijven toenemen, zal dat er niets toe doen. En toch heeft níémand het nog in het openbaar over het bevolkingsvraagstuk. Het is de olifant in de kamer waar niemand over praat, maar hij zal ons wel verpletteren."
Het WWF dus. Spoedig werd me duidelijk dat er buiten het gewone lidmaatschap ook andere mogelijkheden zijn. Veel hippere mogelijkheden bovendien. Je kan bijvoorbeeld zomaar ervoor kiezen een pandabeer, tijger of dolfijn te adopteren! Of alledrie, voor wie echt eens zot wilt doen. Dat laatste wou ik niet. Toby en Kira thuis verstaan zich goed met elkaar, maar dat is een soort labradoodle en een soort cocker spaniel, terwijl het hier toch om een panda, een tijger en een dolfijn gaat. Gezien het aanbod restte me maar weinig keuze. Een beetje adoptieouder wil het beste voor zijn kind, dat betekent inclusief een lichtelijk gekleurde teint. De panda is dan in feite de enige optie, een beetje zwart en een beetje wit, met de ijdele hoop dat beide kleuren zich ooit nog zullen mengen (maar waarschijnlijk niet, al ben ik geen bioloog). Twaalf euro per maand zakgeld dus voor onze lijzige vriend, opdat hij niet ineens op droog zaad komt te zitten, zonder bamboe of ba.
Volgers van mijn blog en mensen die zich op mijn uitstraling baseren weten het: ik ben een voorzitter. Voorzitter van Vitória Diabolix om precies te zijn, een zaalvoetbalploeg die vorig jaar rond deze tijd uit het niks uit de grond werd gestampt. Dit jaar rond deze tijd bevindt de ploeg zich net boven die grond, en net niet terug in het niks. Tien nederlagen op rij is hoe dan ook niet de gedroomde afsluiter om iedereen weer warm te maken voor een nieuwe jaargang. Het met het seizoenseinde gepaard gaande gevoel valt nog het best te vergelijken met een urinoir vinden na uren met een volle blaas te hebben rondgelopen. Om maar te zeggen dat niemand er echt rouwig om is.
De voorzitter neemt akte van dit sentiment en trekt er vervolgens geen lessen uit. Vitória Diabolix zal ook het seizoen 2013-2014 aanvatten, en wel op exact dezelfde manier als vorig jaar. Geen nieuw spelerspotentieel, geen trainingsopbouw, geen strikte afspraken. Een mogelijke kentering wordt volledig in handen van een willekeurige - ik ben niet veeleisend op dat gebied - deus ex machina gelegd. Zo, het beleidsplan jaargang '13-'14 is alweer rond. Nu rest slechts de hoop dat mijn out of the box-denken vruchten afwerpt. Meer kan ik niet doen, ik heb ook maar twee handen tot mijner beschikking.
Tot zover het actieve (nu ja) voetballuik. Van de gelegenheid zou ik willen gebruikmaken om eveneens het passieve gedeelte in de kijker te zetten. Want voor de voetballiefhebber in mij was het voorbije seizoen er eentje om van te smullen, dus kunnen er maar beter notulen van worden opgemaakt. RSC Anderlecht veroverde na een spannende strijd de titel, de Rode Duivels zijn volop op koers voor het WK volgend jaar en Bayern München ging met de Champions League aan de haal. Ik heb gewoonweg op drie fronten passief succes gehaald! Heel het jaar fit en gefocust gebleven, om dan tijdens money time alle doelen te verwezenlijken. Moeilijk kan het niet zijn om dat volgend seizoen te herhalen en de 'Vitória' weer zijn gerechtvaardigde plaats in de ploegnaam te laten innemen. Proactieve dei ex machina mogen alvast hun tenen beginnen uit te kuisen.
Maandag 3 juni 2013 begon met het afhalen van een dagvaarding en eindigde met The Great Escape. Snelrecht op zijn best in feite. Toch is het één, tot verrassing van weinigen, niet direct gerelateerd aan het ander. De dagvaarding had betrekking op een onbetaalde factuur - en onbetaald is onbemind. Vrijdagmiddag liet ik Tom, die na zijn operatie toch een week niks anders te doen had dan mijmeren over zijn oude slechte knie en pijn hebben aan zijn nieuwe goeie knie, een aangetekende zending van mij afhalen bij de dagbladhandel. Beiden waren we in de overtuiging dat het hier tickets betrof voor de wedstrijd België-Servië van vrijdag. Dat bleek niet het geval. In plaats daarvan werd ik niet minder dan voor de rechtbank gedaagd, een jammerlijk gevolg van herinneringsbrieven die structureel uit mijn brievenbus worden ontvreemd en aangetekende zendingen die ik principieel niet ga afhalen, tenzij het vermoeden bestaat dat het om voetbaltickets gaat. Een mens moet principes hebben in zijn leven, ook al zijn het niet altijd de juiste.
Vanmorgen stond dus het voorbereidende bezoek aan de gerechtsdeurwaarder op het programma. Laat die 'voorbereidende' gerust weg uit vorige zin, Tsigalko. Na het betalen van een forse boete, bleek het gevaar van een strafblad afgewimpeld. Op borgtocht vrij in een light-versie, zowaar. De aansluitende dag 'thuiswerk' ging voorbij zonder veel geschiedenis. Ik bereikte met een minimum aan inspanning een minimum aan resultaat en kon daar best mee leven. Maar het avontuur ligt natuurlijk altijd op de loer, zeker wanneer je het niet verwacht. Toen ik tegen half negen besloot de loopschoenen aan te trekken en de frustratie van het weekend van mij af te sporten (zie de blog van 09/05 die eerder werd gecensureerd maar nu toch wordt vrijgegeven aan de wereld, niet gewist en zeker), verkeerde ik in de waan dat ik een toertje ging lopen.
Na enige rondjes op het provinciaal domein in Kessel-Lo, overviel me de constatatie dat de sluitingstijd intussen was overschreden. Ik zag dat niet aan het uur, maar eerder aan de toegangen die één na één afgesloten bleken. Metershoge hekken (nu ja, toch minstens twee meter, dus ik heb alle recht om de term metershoog te bezigen) scheidden mij van de vrijheid. Na wat heen en weer geloop, met de opkomende schemering als tikkende tijdbom op de achtergrond, werd duidelijk dat er maar één oplossing restte: over een hek kruipen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, als je zoals mij over weinig klimtalent en veel hoogtevrees beschikt. Perfect elkaar neutraliserende negatieve eigenschappen eigenlijk, behalve dan in dit specifieke noodgeval. Uiteindelijk slaagde ik erin om via een aantal houten palen op het hek plaats te nemen, om vervolgens te zweten, na te denken en tot grote verrassing van mezelf incluis na een minuut of tien de sprong te wagen. Vrij accuraat geschat 2,5 meter naar onder. Eens recht gekrabbeld, lag de wereld voor mij open. Er zijn na een relatiebreuk al sprongen met slechtere afloop geweest.
Zaterdagavond, iets na de klok van tienen. Vitória Diabolix heeft net met 15-4 het onderspit gedolven, de zoveelste kansloze nederlaag op rij. Uit vijf vege lijven is elke druppel zweet naar buiten geperst. Hoewel meer gedehydrateerd dan Beyoncé op haar droogtepunt, brengt de aansluitende douche niet het verhoopte soelaas. Om deze kopjes weer omhoog te krijgen, is meer nodig dan zoiets triviaals als een stortbad. Deze situatie vereist radicalere maatregelen. De toekomst van de club staat op het spel.
Als Voorzitter van het spartelende Vitória Diabolix grijp ik naar de laatste reddingsboei: de voltallige ploeg uitnodigen voor een avondje Eurosong. 26 liedjes, 26 keer feest - haast de perfecte antipode van ons voetbalseizoen bestaande uit 26 matchen, 20 keer géén feest. Zo gezegd, zo gedaan, zo geschreven. Met behulp van die goeiige digicorder worden we een kleine twee uur terug in de tijd geflitst. Frankrijk mag aftrappen voor wat geheid een feest voor alle tot nu toe ontdekte zintuigen wordt. De sfeer komt er pas echt goed in wanneer onze landgenoot Roberto Bellarosa aantreedt. Op een week tijd zijn we een vreemd soort sympathie gaan voelen voor deze van elke charme of talent verstoken Waal. Met 'Love Kills' (spreek uit: 'Luv Kiells') brengt hij een ballad van dertien in een dozijn, waarbij zijn persoonlijkheid lijkt te jojoën tussen die van een psychopaat en die van een giechelend schoolmeisje. Mijn studio gaat uit zijn dak. Schatten we de kans op zelfs maar een finaleticket bij de halve finale dinsdag in op een ronde 0%, dan variëren de pronostieken nu van top-10 naar top-5.
Met het verstrijken van de nummers laten alle aanwezigen in toenemende mate hun zelfbeschermende laag ironie voor wat ze is (uiteraard is deze bij mij nooit aanwezig geweest, ik neem dit bloedserieus). We kijken niet meer voor de kitsch of 'om eens goed te lachen'. De volgende uren ligt het epicentrum van de wereld in Malmö, Zweden. Elk nummer wordt gewikt, gewogen, vergeleken met dat van onze Roberto en nadien doorgaans te licht bevonden. Ontspringen de dans, met een verrassend algemene consensus: Malta, Denemarken, Nederland, Moldavië en vooral Noorwegen. De uiteindelijke winnaar komt uit dat lijstje en, belangrijker, ons soulmateken Roberto maakt met een gedeelde elfde plaats onze op hem geprojecteerde ambities zo goed als waar. Meer had deze avond niet nodig om tot zijn einde te komen. Iedereen leefde nog lang en gelukkig, met slechts af en toe kleine flarden van ongeluk voor de duur van een zaalvoetbalmatch, want aan sommige dingen kan zelfs het Eurovisiesongfestival niks verhelpen.
Op tijd en stond therapeutisch schrijven is allemaal goed en wel, maar als je al te voortvarend aan de slag gaat sta je daar wel mooi. 9 mei 2013 ligt nog geen drie dagen achter ons, of op 12 mei 2013 ziet de wereld er alweer helemaal anders uit. Anders in de zin van: hetzelfde als in het nabije maar gelukkig niet héél nabije verleden. Zelfs ik begin dit onderhand verwarrend te vinden. Hoe dan ook, de blog van 9 mei is intussen verwijderd. Met pijn in het hart moet ik zeggen, want stilistisch zat het allemaal wel snor. De inhoud is echter dusdanig irrelevant geworden dat wissen de enige juiste optie leek. Zelfcensuur uit noodzaak, niet elke pijnlijke episode moet 'voor de kunst' dan maar de eeuwigheid trotseren.
Gelukkig biedt de komende week de gelegenheid om me fors te herpakken. Twéé halve finales Eurosong, één hele finale, en als ik links of rechts nog een repetitie kan meepikken, zal ik het ook niet laten. Jullie lezen het hier. Zoals (bijna) altijd.
'Vrijheid' van Jonathan Franzen prijkt sinds maandag op de keukentafel, omgeven door rommel die irrelevant is voor het verdere verloop van deze blog. Dat de titel niet gespeend is van enige symboliek had ik ingecalculeerd. Op de dag van de aanschaf begon voor mij een welverdiende week vakantie, die weliswaar voor 2/5e te danken is aan de invloed van het katholicisme in onze contreien. Dat het symbolische gehalte van 'Vrijheid' dit gegeven ver oversteeg, had ik niet ingecalculeerd. Na meer dan 29 jaar in alle blijheid de vrijheid te hebben gecultiveerd in de vorm van het vrijgezellenleven, viel een dikke anderhalve maand geleden de juiste mij in de schoot. Niet direct letterlijk. Zes weken maakten op de meest geweldige manier mogelijk de overgang van heden naar verleden en dat was het dan. Op maandag, de dag van de aankoop en het begin van de vrijheid, ontdeed zij me van alle relationele verplichtingen. (Ik heb zonet een lichtelijk geweldig eufemisme voor 'dumpen' ontdekt, realiseer ik me.)
Bij gebrek aan redenen voor deze bruuske omwenteling bleef ik wezenloos achter. Een vertwijfeling die op zijn minst industriële hoeveelheden bier en zoveel Eurovisiesongfestivals als mogelijk is behoefde. Gelukkig viel deze nood grotendeels te lenigen. Het eerste is vrij vanzelfsprekend, voor het tweede zorgde Canvas door de Eurosongeditie van 1987 integraal heruit te zenden. Mannen geschminkt als 60-jarige directrices van een lagere school, noordelijke landen die met afschuwelijke zuiderse riedels komen aandraven, leggings en roze jasjes alsof dat ooit normaal was en vrouwen met oorbellen die evengoed als boerka kunnen dienen: deze editie had het werkelijk allemaal. En prachtige muziek natuurlijk. Denken we maar aan de winnaar Johnny Logan, met 'Hold me now'. Hoe groot is nu de kans dat er zulk een toepasselijk nummer net dan in de ether wordt gestuurd? Net wanneer ik het zo hard nodig heb? Klein, dat geef ik jullie mee, gezien het futiele aantal liefdessongs die in de loop der jaren gemaakt zijn.
De eerste fase van het verwerkingsproces ligt dus achter de rug. Vanaf vandaag is het tweede, contemplatieve deel ingegaan. Daar hoort een wandeling naar 'het paradijs' bij. Zo wordt in de volksmond het - voor niet-Leuvenaars onvindbare - mooie maar verloederde Dijlepark genoemd. Ik kan het weten, want de Leuvense volksmond in kwestie bevond zich naast mij op de bank. Ik probeerde mijn geestestoestand objectief te overschouwen en werd daar niet vrolijker van. Vermits mijn bindingsangst vanaf heden het gezelschap heeft gekregen van verlatingsangst, is de kans op een lange duurzame relatie er niet direct groter op geworden. Knap, grappig, sociaal, snugger, blond, voorzien van een goeie muzieksmaak en oren en poten, dat zijn niet langer de enige vereisten. De toekomstige zal evenzeer over geduld, volharding en doorzettingsvermogen moeten beschikken. Ik denk er sterk aan om een bonus voor de eerlijke vinder/bezitter uit te loven.
Onderschat nooit de achterliggende research die aan het schrijven voorafgaat. Vooraleer een letter toe te vertrouwen aan de (uithoek van de) eeuwigheid, heb ik mijn blog doorzocht op het magische vierletterwoord 'NMBS'. In mijn herinnering was een acte de présence van onze nationale immobiliteitsmaatschappij toch alweer een tijd geleden. In mijn realiteit bleek dat even anders. Nog geen anderhalve maand na de laatste opvoering krijgt de NMBS hier een kans om iets goed te maken. In eerste instantie lukt dat wonderwel. Ik heb namelijk via het gratis dagblad 'Metro' kennisgemaakt met een zeer getalenteerde medewerker van de door mij zo vaak gehekelde organisatie. Zijn functieomschrijving is iets in de trant van communicatiespecialist, zijn kundigheid bewees hij woensdag in een paginagrote advertentie. Daarin wordt de NMBS uitgedrukt in cijfers. Dit komt nooit goed, denk je dan spontaan, als jarenlang slachtoffer.
Maar kijk. De man slaagt er om te beginnen in om aan de financiële resultaten, een nettoverlies van 152 miljoen euro, een positieve draai te geven. De cijfers heten "beter dan verwacht" en "de NMBS is goed op weg naar de gezondmaking van haar financiële toestand". Dat hoor ik nu al 20 jaar, maar niettemin: prima gedaan. Zijn pièce de résistance moet dan echter nog komen. Het feit dat geen enkele trein ooit, waar en wanneer dan ook, nog min of meer klokvast rijdt, bedeelt hij met het eufemisme "de achteruitgang van de stiptheid is afgeremd". Hier komt 's mans genie pas echt goed tot zijn recht. Van het begeleidende cijfermateriaal geloof ik helemaal niks, maar sta me toe voorgaande zin aanschouwelijk te maken met een meer waarheidsgetrouw voorbeeld. Stel, in 2010 rijdt 20% van de treinen op tijd. In 2011, vervolgens, rijdt 15% van de treinen op tijd. Vorig jaar, dat algemeen bekendstaat als 2012, rijdt ten slotte nog 12% van de treinen op tijd. Bemerk de duidelijke afremming van de achteruitgang der stiptheid. Volgend jaar richting 10% en dan kan de goednieuwsshow pas echt losbarsten.
Toch wil ik ook een puntje van kritiek aanhalen betreffende de man die zich het best laat omschrijven als 'The Special One'. Op hoger niveau weet hij de massa te begeesteren, geen twijfel mogelijk. Op het terrein / de trein ligt dat helaas anders. Donderdagnamiddag was het terrasjesweer, met alles wat daarbij hoort: defecte onderstellen, storingen aan de bovenleiding, problemen met andere treinen (sic) en dies meer. Kortom, geen enkele trein die de indruk geeft de vertraging van de achteruitgang van de stiptheid af te remmen. Hier zie ik nog een groeimarge voor onze nieuwe held. Het zou mooi zijn mocht hij in de toekomst de reizigers rechtstreeks kunnen aanspreken, zodanig dat het NMBS-clientèle niet alleen de vertraging vergeet, maar er ook nog eens heilig van overtuigd geraakt dat zij, gezien de heersende straalstroom en de cyclus van de maan, eigenlijk juist sneller thuis zullen zijn. De tijd van Greenwich Mean Time is voorbij, de tijd van The Special One is gekomen.
Als ik iets beloof, dan kom ik het niet na ofwel kom ik het wel na en zeg ik van "als ik iets beloof, dan kom ik het ook na!". Een tussenweg is er niet. Gelukkig voor de levensvatbaarheid van dit schrijfsel alsook de eigenwaarde van de twee protagonisten ervan, is hier optie 2 van kracht. Als ik iets beloof, dan kom ik het ook na! En zo gebeurt het dat Kristof en Rina, twee collega's van op het werk (ja, waar anders eigenlijk?), hier hun entree maken. Ik ken ze allebei ongeveer even lang, met slechts een kleine maand voorsprong voor Kristof. Die kleine maand nam hij te baat om geen onvergetelijke indruk te maken. Aangezien Kristof toen in Leuven resideerde, ging er haast geen dag voorbij of ik kwam hem tegen zonder hem te herkennen. Op café, op straat, wachtend op de trein,... noem het op en ik negeerde hem straal. Wat gezien zijn voorkomen - ruw geschat 2 meter groot en exact geschat 62 centimeter breed - al een prestatie op zich is.
De introductie van Rina verliep anders. De beste metafoor is de meest nabije: het was alsof een jarenlang grijs wolkendek in één klap plaatsmaakte voor een stralende zon en 25°C. Met heldere ogen, blozende wangen, jongemeisjeskrullen en modellenmaten zover het oog reikt, bracht zij alle bijna-doden rondom haar opnieuw tot leven. Ondanks het manifeste gebrek aan blonde haartooi zorgde haar verschijning voor een esthetische boost waar geen enkele werkvloer tegen bestand is - en al zeker de onze niet. Zij is tot op vandaag de enige collega die bij de installatie van haar pc twéé exclusieve dienaren tot haar beschikking had, in plaats van de gebruikelijke nul. Dat moet je verdienen, of op zijn minst in de vorm van een mooi snoetje meegekregen hebben bij de geboorte.
Fastforward naar twee jaar later. Kristof is uit Leuven verhuisd, Rina is er komen wonen. In tussentijd hebben er zich een aantal patronen afgetekend. Deze gemeenschappelijke gebruiken getuigen niet altijd van een deugdelijke geestelijke gezondheid. Het dagelijkse verloop begint door met Kristof af te spreken aan het station, elkaar de hand te schudden en vervolgens minutenlang geen woord te zeggen, zwijgzaam een weg banend naar onze broodheer. Daar goed en wel aangekomen, vervoegt Rina ons voor een koffie. Kristof vraagt Rina en mij uit over wat we de avond ervoor gedaan hebben; Rina en ik mompelen met tegenzin een soort van antwoord en vragen zelden wat hij de avond ervoor gedaan heeft - een conventie waar eenieder vrede mee neemt. Rond 11 uur acht ik meestal de tijd gekomen om mijn stoelgang carte blanche te geven. Niet zelden maakt Kristof, die een zeer attente jongen is, van deze gelegenheid gebruik om papieren doekjes onder de deur te schuiven voor mocht er geen wc-papier meer voorradig zijn. Andere collega's vinden dat raar, ik heb er eigenlijk nog niet zo over nagedacht.
Iets na de klok van twee ga ik met mijn 'bikkels' (geuzennaam vermits Kristof een mannelijk uiterlijk heeft en Rina een mannelijk innerlijk) weer richting de kelder voor een blikje frisdrank. Het sein voor deze operatie is 'Blikkels!', dat zie je natuurlijk zo. Gezien het einde van de dag nadert, is de sfeer nu meer uitgelaten. Rina probeert Kristof te choqueren met haar nagels of het suggereren van seksuele ranzigheden, en dat lukt eigenlijk altijd. Ik beperk me tot het fijnzinnig oppoken van onderlinge vetzakkerijen en ook dat lukt eigenlijk altijd. Ook is het vaste prik om Rina te irriteren. Daarvoor volstaat een simpele aanraking, wat me lang geleden al deed besluiten dat de friendzone waarschijnlijk onze meest geschikte gezamenlijke locatie is.
Tegen halfzes is de tijd van gaan gekomen. Kristof spoort niet langer mee naar Leuven, een dinsdagse muziekquiz in café Libertad (op onze topavond: 1 op 20, met als enige juiste antwoord 'Céline Dion') is definitief verleden tijd. Rina heeft zijn plaats op de trein ingenomen en begint vreemde onhebbelijkheden van mij over te nemen. De ziekelijke drang naar woordspelingen bijvoorbeeld. Toen we besloten dat we samen naar de Spar zouden gaan, zei ik "aha, dan zijn we Sparringpartners!". Tot mijn niet geringe verbazing antwoordde zij zonder verpinken: "Yep, spartners in crime." Misschien wordt het dus stilaan tijd dat iemand van ons een ander emplooi zoekt. Als voorbarig afscheidscadeau los ik hun maandenlange gezeur, om ook eens een plaatsje te krijgen in mijn lettercombinaties, alvast in.
Soms vraag ik me af hoe deze webpagina er zou uitzien indien ik geen digicorder had. 'Rijkgevulder' lijkt me het meest accurate antwoord. Door weer en wind blijft het apparaat ronken, onderwijl producties uit binnen- en buitenland de zijne makend. En daarmee ook de mijne, want we zijn zoals eerder gezegd een team. Ik geef de digicorder enkele summiere instructies, hij voert die nauwgezet uit en vervolgens bekijk ik het eindresultaat van zijn noeste arbeid. Maar nu is het payback time. Als schamele compensatie voor alle door zijn toedoen gerateerde blogs, volgt hieronder een hoogstpersoonlijke top-5 van het afgelopen jaar. We hebben er allebei hard aan gewerkt.
1. Homeland
Ik ben niet degene die mensen keuzes opdringt, denk ik. Nu ja, mensen dwingen om naar Rock Werchter te gaan enzovoort, dat doe ik wel, maar belangeloos, zonder dat ik er zelf voordeel uithaal? Nee. Toch werd er voor deze serie een uitzondering gemaakt. Door middel van stevig lobbywerk heb ik een aantal van mijn vrienden verplicht om naar 'Homeland' te kijken. Achter de op het eerste gezicht simpele pitch (CIA-agente is ervan overtuigd dat een - na jaren opsluiting - bevrijde Amerikaanse marinier een spion van Al Qaida is) gaat immers een fascinerende tv-ervaring schuil. De argeloze kijker kan niet anders dan samen met CIA-agente Carrie twijfelen over schuld, onschuld, motieven en consequenties. Ook wanneer er niets gebeurt, ademt de reeks een verslavende dreiging uit die voor een groot deel op het conto geschreven mag worden van hoofdacteurs Claire Danes en Damian Lewis. Hun vertolkingen zijn briljant en maken van 'Homeland' een van de beste tv-series aller tijden. Gaat dat zien! Stop hier met lezen en gaat dat zien zeg ik!
2. Borgen
Een Deens politiek televisiedrama. De premisse klinkt even spectaculair als een live-registratie van het ontstaan van doorligwonden. De realiteit, voor de gelegenheid in de vorm van fictie, is echter anders. 'Borgen' zoomt in op het leven van Birgitte Nyborg, die onverwacht tot premier van Denemarken wordt aangesteld. Achter de schermen van het politieke bedrijf wordt de kijker geconfronteerd met de eeuwige strijd tussen idealisme en realpolitik, tussen overtuiging en electoraal succes, tussen kunnen en doen. Mocht dit allemaal wat zwaar op de hand lijken, besef dan goed dat er bij wijze van feministische toegift (er is al een vrouwelijke regeringsleider, voor wat hoort wat) ook een frisse, blonde journaliste door het decor huppelt. Vergeet desnoods al de rest en geef deze parel enkel dáárom de kans die hij verdient.
3. The Office US
Mensen die mij van ver of dichtbij kennen of zich gewoon baseren op mijn mythe, weten dat ik een beetje een freak ben wanneer het op de Britse 'The Office' aankomt. Ik ken heelder conversaties vanbuiten, heb een poster van David Brent aan mijn muur hangen, kocht op eBay het scenario van het eerste seizoen en mijn hoeveelheid kijksessies heeft Star Wars-nerd-allures - sommige afleveringen zijn al een keer of twaalf langs mijn netvlies gepasseerd. Hoeft het gezegd dat mijn scepsis tegenover de Amerikaanse versie groot was. Maar hoera! De Amerikanen besloten David Brent niet te kopiëren maar voerden een lunatic van eigen bodem in (een fantastische Steve Carell), gaven de randpersonages de kans om zich te ontbolsteren naarmate de haast eeuwigdurende seizoenen vorderen en besloten resoluut te mikken op de lach in plaats van op de pijnlijk herkenbare gênante situaties. Samengevat, heeft deze versie de diepgang van het origineel? Nee. Heb ik er enorm hard mee gelachen? Jazeker. Meer dan voldoende dus om te besluiten dat 'The Office US' zijn bestaansrecht dubbel en dik verdient.
4. Breaking Bad
Vermoedelijk de meest gehypete serie van de lijst, en daar valt wat voor te zeggen. De centrale verhaallijn (gerespecteerde chemieleraar krijgt kanker en gaat dan maar crystal meth produceren) klinkt van de pot gerukt maar wikkelt zich organisch, op een geloofwaardige manier af. De chemie tussen hoofdpersonage Walter White en zijn rebelse, immature partner in crime Jesse spat van het scherm. De fotografie is bijwijlen adembenemend - van de Mojavewoestijn tot de typisch Amerikaanse shopping mals en parking lots, alles straalt dezelfde ontregelende desolaatheid uit. Dat valt er dus voor te zeggen! 'Breaking Bad' is een groeier die steeds nieuwe toppen scheert, die 'surrealisme' langzaam maar zeker van de eerste drie letters ontdoet. Wie probeert af te kicken van de drugs, heeft met een beetje geluk aan deze reeks genoeg om een nieuwe, iets gezondere verslaving in de plaats te stellen. Wie niet probeert af te kicken moet simpelweg kijken zonder motief.
5. Quiz Me Quick
Op de vijfde plaats toch een afvaardiging van Belgische makelij. Aan de positieve zijde: met barmhartigheid noch chauvinisme heeft deze notering iets te maken. 'Quiz Me Quick' nestelt zich meer dan terecht tussen de grote buitenlandse namen. De ultieme dissectie van het typisch Vlaamse quizcircuit leverde een prachtig in beeld gebrachte, positieve, hilarische televisiereeks op. De pilootaflevering en dan vooral de manier waarop vijf buitenbeentjes samensmelten tot één enkele quizploeg, getuigt al meteen van een groots vakmanschap. Door een cellofaanlaagje over de werkelijkheid te strijken, komt de humor bovendien perfect tot zijn recht. Geen quiz zal ooit nog doorgaan zonder de aanwezigheid van ploegnamen 'Tafel 7' en 'Coromar A', zoveel is zeker.
Als mijn blog een geur zou afgeven, dan infiltreerde nu de geur van succes in de vele neusgaten die mijn lezers rijk zijn. 't Is te zeggen, dat is zo mocht succes effectief een specifiek aroma met zich meedragen. Laten we maar besluiten dat voorgaande gebeurtenis zich niet al te snel zal voltrekken. Maar ik pas mij aan de situatie aan. Als de neushaartjes niet mogen trillen van genot, dan moeten de netvliezen er maar aan geloven. Wat volgt, is het relaas van hoe Tsigalko in no time een winnaar is geworden. In die mate zelfs dat hij alvast in de derde persoon over zichzelf begint te praten. Het zijn de kleine dingen waaraan men de succesvolle medemens herkent.
De omwenteling vond vrijdagavond laatstleden plaats. In mijn leven vóór vrijdagavond laatstleden (ook wel 'eerste leven' genoemd), stond verlies me steeds nader dan de zege. Het eerste leven was één langgerekt schot op de paal, 10.808 dagen lang. Mijn tweede leven, dat momenteel zwierig richting de 5 dagen gaat, ziet er heel anders uit. Heden ben ik een winnaar. Niet zomaar een winnaar, integendeel, winnaar van het zaalvoetbaltornooi van mijn werkgever! Acht ploegen streden om het hoogste goed, een prachtige beker die eruitziet alsof hij van zilver en goud is gemaakt. En op het einde wint mijn ploeg. Nu besef ik wel, simpele kansberekening leert dat de kans om die beker te winnen exact 12,5% bedroeg. Mijn (eerste) levenservaring daarentegen leert dat de kans om die beker te winnen exact 0% bedroeg. Ik heb tientallen kampioenschappen, tornooien en dies meer afgewerkt bij illustere ploegen als Gold Star Mopertingen en Jungle Boys Eigenbilzen, maar een échte beker winnen? Nee, dat nooit. Eigenlijk kwamen we zelfs nooit in de buurt.
Vrijdagavond laatstleden viel echter alles in zijn plooi. Na een eerste verliesmatch in de poules stonden de Helden op om aansluitend de overige poulegenoten aan mootjes te hakken. In de halve finale werd op indrukwekkende manier doorgestoomd, waarna de finale uitsluitsel moest brengen over een eventueel schisma tussen mijn eerste en mijn tweede leven. Met de gelijkmakende tegentreffer in de laatste minuut, leek het even bij dit ene leven te blijven. Penalty's zouden de beslissing brengen. Lede ogen waren het, die dit zenuwslopende spektakel aanschouwden. Onnodig. Alsof wij, inclusief dus mezelf, nooit iets anders gedaan hadden, werd de penaltyreeks winnend afgesloten. Na de meest verkwikkende douche in de geschiedenis van het water werd voornoemde beker aan ons overhandigd, in de lucht gestoken, gekust en van bier voorzien. Het saldo winnaar/verliezer in mijn bestaan staat nog steeds op -10.404 dagen, maar de hoop dat ik dit op korte termijn kan ombuigen lijkt meer dan ooit gerechtigd.
