Nu de captatio benevolentiae achter de rug is, zou ik mijn winkelfobie willen doorlichten. Ik ben het type consument waar de hele consumptiemaatschappij in feite niks mee kan aanvangen. Ongeacht over welke geldbronnen ik beschik, ik sleep mij lijdzaam door winkels op zoek naar iets dat ik niet vinden kan. Ongeacht wat ik zoek ook. Zo dacht ik mij op een staalblauwe maandag geprangd tussen Werchter en Tenerife te verwaardigen tot de aankoop van een nieuwe korte broek. Voor je het weet immers schijnt de zon in Tenerife en komt een kledingstuk zoals voornoemde van pas. En een deftige korte broek vinden, dat kan nu toch niet zo moeilijk zijn, al bij al. Intussen weet ik dat dat wel zo moeilijk kan zijn, al bij al.

Met mijn instelling is in se niks mis. Vol goeie moed begin ik eraan, zonder nadenken smijt ik me in het avontuur. Dat houd ik enkele winkels vol, waarna het defaitisme het definitief overneemt. Ik voel me al gauw terug een jaar of acht. Sleffend door de winkel, gezicht als een donderwolk, en deze keer de onzichtbare hand van mama die me vooruit trekt. Als sommige dingen al veranderen met het verstrijken der jaren, dan toch betreurenswaardig weinig. Na twee uur geef ik er, samenvallend met het sluitingsuur, de brui aan. Ik heb mezelf ontgoocheld, de consumptiemaatschappij en mijn mama. Bloed, zweet en tranen hebben niks opgeleverd, of het moet het vooruitzicht op meer toekomstig zweet zijn, voortgebracht door broekspijpen zover het oog reikt.