Niet dat wij, Vlaams Nationalisten van de Harde Kern, de chaos hebben gewild (is Vlaanderen wel degelijk gereed om de Macht over te nemen?) , maar ik kan niet zeggen dat de woorden van Onkelinx, elders en hieronder, mij hebben gestoord. Zouden ze daar over de grens niet weten dat spelen met vuur gevaarlijk kan zijn? Of rekenen ze nu al op de messen en de kromzwaarden van hun nieuwe vrienden?
Laten we intussen wel wezen! Zo gemakkelijk komen we niet van ze af! Als Rik Van Cauwelaert (van Knack, so wie so al niet mijn beste vriend) de woorden van De Wever correct weergeeft, dan moeten de oren van de Franscouillons nu nog altijd tuiten . En zijn ze nog altijd niet bekomen van de schrik. Voor het eerst in de geschiedenis van dit on-land klonken op een gebiedende wijze in de salons van de macht de verzuchtingen der Vlamingen door : in een blakke stilte die over de onderhandelingstafel was gevallen, volgens Knack. De Wever, de step-by-step revolutionair, wees hen op het feit dat hun koppige weigering, enz, enz .
Droom ik nu, of heeft De Wever het hele bonte gezelschap inderdaad in een wurggreep? Of zal, eenmaal zijn lied uit gezongen geraakt zal zijn, hun wraak zoet zijn? Is repressie II in de maak?
Ach! Jemenismensen, die arme Franscouillonnekes toch! On les a volé la Flandre, en nu nog dit : de les gespeld te moeten worden door een dik dom Vlaams boerke .Inderdaad : dreigen is in het Grote Linxe Woordenboek, het eerstvolgende werkwoord na schelden De volgende stap in de discussie is slaan, stampen, schoppen, allemaal vredelievende werkwoorden die beginnen met de S van Stommerikken ..
Nu eerst genieten van de gal en de azijn in des Van Cauwelaerts gezegden. Als de vos de passie preekt, boer let op Uw ganzen. Vergeet vooral niet dat de bazen van Roularta thans gewoon meedrijven met de stroom die Vlaanderen geel kleurt, maar dat hun bedding nog altijd beperkt is door tricolore dijken .
Vicepremier Laurette Onkelinx gelooft niet langer in het voortbestaan van België. Dat zei de aanvoerster van de PS-delegatie afgelopen zaterdag met zoveel woorden tijdens een verbale aanvaring met N-VA-voorzitter Bart De Wever. Onkelinx, die beweerde geen fiducie meer te hebben in de goede afloop van de formatiegesprekken, voegde er snel aan toe in eigen naam te spreken.
De andere partijvoorzitters, verzameld rond preformateur Elio Di Rupo, wisten niet wat ze hoorden. Di Rupo trachtte te sussen met zijn bekende Allons, allons... Maar het hoge woord was eruit.
De oorzaak van de wrevel van Onkelinx was de weigering van N-VA en CD&V om bevoegdheden als gezondheidszorg en kinderbijslag, persoonsgebonden materie dus, over te dragen aan de gewesten lees: aan Brussel.
Het Brussels Gewest moet volgens PS, CDH en Ecolo een volwaardig gewest worden, bevrijd van de garanties die de Vlaamse vertegenwoordiging in het hoofdstedelijk gebied er momenteel nog geniet en van de in hun ogen remmende taalwetgeving.
Onkelinx liet verstaan dat zij, met haar partij, voorbereid wil zijn op de dag dat de Vlamingen hun onafhankelijkheid eisen. In dat geval is het voor haar uitgesloten dat Brussel in de mand van de Vlamingen terechtkomt.
Toen legde De Wever haar uit dat zij het hem wel gemakkelijk maakte door de snelste weg naar de onafhankelijkheid te wijzen, maar dat daar wel enkele nare gevolgen aan vastzaten voor Brussel en de Brusselaars. Om te beginnen een budgettaire kater zonder voorgaande. De N-VAer vertelde Onkelinx, in een blakke stilte die over de onderhandelingstafel was gevallen, dat Brussel in zon geval niet langer de hoofdstad van de Vlaamse Gemeenschap kon blijven, met het wegtrekken van de volledige ambtenarij tot gevolg en een onmiddellijke concurrentiestrijd om bedrijven en hun hoofdkwartieren naar Vlaanderen te halen. De Wever voegde er nog aan toe dat het in die omstandigheden weinig waarschijnlijk lijkt dat de Europese Unie haar hoofdkwartier in Brussel behoudt. Waarop Laurette Onkelinx tot ieders verbazing kordaat repliceerde: De vrijheid heeft een prijs.
Nu al ruim twee maanden zitten de regeringsonderhandelaars in een schijnbaar gemoedelijke sfeer grondig van mening te verschillen. Tot nog toe heeft de preformateur niets op papier gezet zelfs de tekst van zijn PowerPointpresentatie afgelopen zaterdag bleef de onderhandelaars onthouden. Alles wat Di Rupo als preformateur aan het papier toevertrouwde, blijft voorlopig in zijn telegenieke rode mapjes.
Intussen wordt elke poging van het Vlaamse kamp om de gemeenschappen en gewesten verantwoordelijkheid te geven over hun uitgaven en fiscale inkomsten krachtig afgeblokt. Dit alles in de hoop er alsnog met een minimale staatshervorming af te komen en de herziening van de financieringswet naar de Griekse kalender te verschuiven. Wat voor de federale staat en de overheidsfinancieën een desastreuze afloop betekent.
Twee jaar geleden voorspelde de Leuvense emeritus professor Frans Vanistendael in ons zusterblad Trends: België kan alleen nog gered worden als de PS over de brug komt met het verzoek de sociale zekerheid te redden. De prijs daarvoor is volgens de hoogleraar, die bezwaarlijk een separatist kan worden genoemd, een fiscale staatshervorming waarbij de gemeenschappen en gewesten bevoegdheid, maar ook budgettaire verantwoordelijkheid krijgen over de eigen belastingen, met name de personenbelasting.
Dat laatste werd afgelopen zondag nog maar eens resoluut afgewezen door de Franstalige onderhandelaars, ook al is de redding van de sociale zekerheid aan de orde.
Professor Vanistendael herhaalde afgelopen maandag zijn waarschuwing nog eens in een ingezonden commentaarstuk in De Standaard. Daarin stelde de academicus heel terecht in het geval dat de Franstalige partijen hun weigering handhaven het nakende failliet van de federale staat in het vooruitzicht, met de onvermijdelijke chaos in de federale administratie en het uiteenvallen van de Belgische staat tot gevolg.
Mochten Laurette Onkelinx en de PS de komende dagen op hun lijn blijven, dan is allicht het moment gekomen om politieke schikkingen te nemen, zodat het uiteenhalen van de federale staat op een ordentelijke manier kan worden afgehandeld en de werking van het sociale systeem zo min mogelijk wordt verstoord.
De Franstaligen hopen op een minimale staatshervorming en willen de financieringswet naar de Griekse kalender verwijzen.
*******************
Pssst
Het hoge woord zou er dus uit zijn : Wij, Niveanen, willen de belgiekse structuren behouden, alleen willen wij het laken wat meer naar onze kant trekken. De Franscouillons vallen nog liever dood dan één vinger toe te geven.
Resultaat : we zijn zo ver : geleid of niet geleid, de chaos is een feit! En wij van het Vlaams Belang, zijn de lachende derde. Stel U voor : willens nillens ontwaken wij, zelfs malgré nous, op zekere dag in een vrij Vaderland!
Wie sprak daar weer van Absurdistan?
Waar en wanneer mogen wij dan meehelpen om de kooltjes uit het vuur te halen? Of moeten we nu al onze Goedendags van de zolder halen, om de horden Muzelmanse Franscouillons, of de Franscouillonse Muzelmannen van ons lijf te houden? Als ze immers niet goedschiks hun goesting krijgen, gaan de Linxen toch altijd over tot de daad?
De kiezers van N-VA op 13 juni zijn een tax payers league. Zij stemmen voor hun portemonnee in een tijd dat de economische crisis niet overwonnen is. België is zich consequent en versneld aan het zelfmoorden. De zwijgende meerderheid van Vlaanderen inspireert zich gelukkig na decennia op de luidruchtige minderheid. 80% van de Vlamingen heeft geen weet van de vijf staatshervormingen of vijf resoluties, IJzertoren, Vlaamse Leeuw, gebroeders Van Raemdonck, 11 juli, de Vlaamse radicaliteit van Jean-Marie Dedecker of de vijandigheid van Brussel ten overstaan van de meerderheid van de Belgen. 20% van de Vlamingen ligt daar in mindere of meerdere mate van wakker en bezit de basiskennis om te oordelen.
Sedert 13 juni is het duidelijk dat de 80% besmet is door de ideeën van de 20%. Waarom? Omdat niemand graag tot in de eeuwigheid geconfronteerd wordt met schooiers. Schooiers? Ja, schooiers. Het Belgische probleem voor de Vlamingen wordt ook voor de meest naïeve Jan met de Pet een kwestie van zijn centen.
In Vlaanderen groeit de belastingrevolte tegen de nadrukkelijke, eenzijdige, langdurige en onveranderlijke geldhonger van Brussel en Wallonië. Het verzet tegen responsabilisering zegt alles, net als de nonsens van geen verarming (ja, veranderingen van de financieringswet zullen leiden tot een tijdelijke verarming van die landgenoten die te graag rusten in de hangmat vastgehouden door de Vlamingen). Het stadium is voorbij dat professoren uit de respectieve kampen economen van de KU Leuven en HUB contra economen van UCL, ULB en ULg steggelen over de miljardentransfers. Was het 6 miljard of 12 miljard euro per jaar van noord naar zuid? Wie bekommert zich nog om het juiste bedrag? Weinigen. De zwijgende meerderheid van Vlaanderen ontdekt elke dag opnieuw dat zij geacht wordt de Brusselaars en de Walen te subsidiëren, en dat noch de ene noch de andere zin heeft om op de korte of de middellange termijn door gezond beleid, moedige maatregelen, ondernemingslust, zuinigheid of hard werken te komen tot een financieel evenwicht tussen Vlaanderen en niet-Vlaanderen.
Is het toeval dat vandaag de zekerheid toeneemt dat de Vlaming door de solidairen van het centrum en het zuiden wordt gechanteerd? Neen. Belastingopstanden (tax revolts) wortelen historisch in grote of kleine economische depressies. De Grote Depressie van de jaren 1930 zag de start van de Amerikaanse tax payers leagues. Zoals de Association of Real Estate Tax Payers van Chicago, die de langste belastingstaking in de geschiedenis van de VS leidde van 1928 tot 1930. Op haar hoogtepunt had de vereniging 30 000 betalende leden. De kiezers van N-VA op 13 juni zijn een tax payers league. Zij stemmen voor hun portemonnee in een tijd dat de economische crisis niet overwonnen is.
Is dat een schande, een uiting van egoïsme? Neen toch. Solidariteit is het meest verkrachte woord in België. Wat de Vlamingen al 150 jaar (van 1830 tot en met 1920, pauze, van 1945 tot vandaag) naar het zuiden versassen is veel, héél veel geld. Solidariteit is een schertswoord in de mond van Vlaamse en Franstalige syndicalisten met het charisma van gestoofde pruimen. Solidariteit is een schertswoord in de mond van het Hof. Solidariteit is een schertswoord in de mond van Le Soir en co. Solidariteit is een schertswoord in de mond van belgicisten van CD&V en sp.a, Open Vld en Groen!
In de vroege jaren 1950 reisde de Amerikaanse econoom Mancur Olson door Europa. Hij zag tot zijn verbazing hoe West-Duitsland, de verliezer in 1945, economisch opbloeide en hoe Groot-Brittannië, de winnaar, economisch kwakkelde. Die ervaring leidde tot een boek dat elke Belgische politicus op zijn/haar nachttafeltje zou moeten hebben liggen: The Rise and Decline of Nations. In elke samenleving groeit over de jaren heen het aantal grijperige, kleinzielige kartels en lobbys. Die klontering van egoïsten vermomd als partijen, vakbonden bedreigt de economische leefbaarheid van een land. Een oorlog vaagt het verstikkende kreupelhout weg. Dat gebeurde in West-Duitsland en Japan na 1945 en niet in Groot-Brittannië, dat ondanks materiële verwoestingen veel van zijn politieke en syndicale instellingen van voor de wereldoorlog behield. Is er dan geen vreedzamere weg dan een catastrofe? Ja, maar alleen als een volk de falanx van de behoudsgezinden en het profitariaat terugslaat omdat het de gevaren van de stilstand aan de lijve begint te voelen. Zo ver zijn wij in Vlaanderen sedert 13 juni. Buiten Vlaanderen suft men verder. The end is near voor dit koninkrijk.
*****************
Psst
De Heer Crols is een echte gentleman. Hij noemt geen namen, tenzij omfloerst. Daarom doen wij, bloggers, het dan maar. En heel zeker niet omfloerst.
Geheel de top van de Tjevenpartij (uitzondering gemaakt voor de jonge Beke, die tot op vandaag het voordeel van de twijfel geniet) : met kind en kraai afvoeren naar een onbewoond eiland, liefst Madagascar, omdat daar nog een bevolking leeft die in aanmerking komt voor slavernij. Schijnt daar een soort traditie te zijn.
Geheel de top van de PS anex SP : afvoeren naar de beruchte gevangenis van Cincinati (VS), bij de overige terdoodveroordelden wier plaats ze moeten innemen.
Geheel de top van de Pest voor Vlaanderen (PVV) en hun Franstalige spitsbroeders van de MR : afvoeren naar de permafrost van de Goelag, afdeling diepvriesproducten.
Geheel de top van de kleursyndicaten wordt, met kettingen aan de voeten en de handen op de rug gebonden, afgevoerd naar de galleien. Kunnen ze daar in de gezonde zeelucht kennis maken met het werkwoord werken dat door hen levenslang verafschuwd werd als de pest.
Eenmaal de lucht gezuiverd, kunnen wij herbeginnen aan de opbouw van ons land. En ja, de Wallo/Bruxeleirs kunnen blijven mits ze voor zichzelf kunnen zorgen en op voorwaarde dat ze niet lastig beginnen te doen. In voorkomend geval : hen inzetten als begeleiders bij het repatriëren van vreemdelingen, één per gesloten goederenwagon, met een enkel kaartje zonder retour-biljet .De rest van hun leven zal dan één groot verlof zijn in een ver exotusch land, waar de Godsdienst van de Vrede instaat voor de goede gang van zaken.
Een beetje, om het zo te zeggen, het effect van een storm over het land, van de soort WO II. Anders geraken we nooit af van die bloedzuigers en al dat ander vreemd gespuis.
Waarom die bitse toon van mij? Omdat ik lees dat de aangespoelde avonturiers, die nota bene in een HOTEL op onze kosten gelogeerd, gekleed en gevoed worden, klagen over hun gebrek aan affectie en ontspanning. Zij mankeren sport, snoep en zakgeld .Zelfs het Koninklijk Paleis zou hen nog te min zijn .
Elk ongeboren kind van een haveloze aangespoelde moeder wordt belg verklaard met alle rechten zoals onze eigen kinderen, waarna de moeder automatisch ook hangmat-belg wordt .
Moet er nog een tekeningetje bij, als U weet dat 80% van al dat Islamitisch wrakhout in Vlaanderen moet gehuisvest en onderhouden worden? Als dat zo verder gaat, zijn we binnen 20 jaar zelf in eigen land ongewenst.
Dat is geen caritais meer, dat is zelfmoord in uitgesteld relais!
Bedevaarders, Waarde Vlaamse staatsburgers en medestrijders,
Vorig jaar heb ik mij hier openlijk tot onze collega's van het IJzerbedevaartcomitee gericht. Met slechts één doel voor ogen: verzoening en hereniging. Met uw stormachtig applaus hebt u die oproep toen ondersteund. U hebt dus ook het recht te weten waar we vandaag staan: helaas, net zoals bij de huidige informatie- en preformatiegesprekken staan we nog nergens. De reacties waren tot nog toe afwijzend en soms ei zo na beledigend. We werden net niet uitgelachen. En toch zullen wij van onze kant en geïnspireerd door de échte Godsvredegedachte, blijven proberen. Maar tot zolang de hereniging geen feit is, zullen we niettemin de IJzerwake met alle middelen en met uw steun verder uitbouwen tot de belangrijkste jaarlijkse Vlaams-nationale manifestatie.
Vlaamse vrienden,
We beleven historische tijden. De voorbije verkiezingen hebben het land op zijn grondvesten doen daveren. Meer dan 75 procent van de Vlaamse kiezers heeft voor een confederalistische of separatistische partij gestemd. Het Vlaams-nationalisme is vandaag onmiskenbaar de sterkste politieke stroming in dit land. De Vlaamse politici hebben van de kiezer een dwingend mandaat gekregen voor een assertieve en consequente communautaire strategie. Borrelnootjes en prutsbevoegdheden zullen deze keer niet meer volstaan.
Met Bart Maddens zeg ik, dat er een einde moet komen aan het uitzichtloze en deprimerende geploeter door het Belgische moeras. We moeten eindelijk de moed opbrengen om die volgekladde Belgische bladzijde om te draaien, om het onzalige Belgische verleden achter ons te laten en om ons land Vlaanderen voor eens en voor altijd, en dit in een verregaande samenwerking met Nederland, helemaal zelf te besturen. Want België werkt niet. België is een staat van institutionele bricolage en klungelarij. België is een hallucinante opeenstapeling van grendels, blokkeringmechanismen, speciale regelingen en uitzonderingen op de uitzonderingen. België is een, met elk communautair compromis, hoger geworden institutionele vuilnisbelt. We moeten - willen we nog een toekomst hebben - dit verstikkend Belgische verleden achter ons te laten.
En laten we meteen duidelijk zijn: het einddoel is en blijft onverkort de Vlaamse onafhankelijkheid. Het enige compromis dat Vlaanderen zich vandaag kan permitteren bestaat erin dat die onafhankelijkheid in stappen gerealiseerd wordt, maar het moet dan wel om fundamentele stappen voorwaarts gaan.
Reeds in 1999 keurde het Vlaams Parlement de intussen bekende 5 resoluties goed, als basis voor een Vlaamse staatsvorming. Hierin zijn drie punten cruciaal: het volledige gezondheids- en gezinsbeleid, inclusief de ziekteverzekering en de kinderbijslagen. Een ondergeschikt statuut voor Brussel. En een verregaande fiscale autonomie. Op deze punten moet absoluut een fundamentele doorbraak gerealiseerd worden. Zoniet moeten de Vlaamse politici zonder meer weigeren toe te treden tot een Belgische regering. En om dat te bereiken moeten àlle Vlaams partijen "front" vormen. Een staalhard Vlaams front deze keer en dus liefst géén Vlaams "affront"!
Op de schouders van de Vlaamse onderhandelaars, en niet het minst op die van Bart De Wever, rust dus een verpletterende verantwoordelijkheid. Want het Belgisch-francofone establishment, met het ondemocratische Hof op de eerste rij, zal er alles aan doen om De Wever te laten mislukken. Hierin onvoorwaardelijk gesteund door de hatelijke franstalige media. Wie vandaag nog niet overtuigd "Vlaamsgezind" is moet maar de Franstalige pers beginnen lezen: binnen de kortste keren wordt hij of zij een Vlaamse militant.
De Franstaligen hebben vandaag de mond vol over een "grote" staatshervorming. Di Rupo laat zelfs uitschijnen dat de copernicaanse dromen van de Vlamingen zullen bewaarheid worden. Er is echter geen enkele garantie dat er een grote doorbraak zal komen. En als de Franstaligen dan toch per sé het bewijs willen leveren dat ze het deze keer ernstig menen, dat ze dan beginnen met de uitspraak van het Grondwettelijk Hof te respecteren en eenvoudigweg de splitsing van B-H-V aanvaarden! Zonder dat Vlaanderen daar een prijs moet voor betalen! Dat wil zeggen: géén benoeming van de balorige burgemeesters. Géén inschrijvingsrechten in Brussel! Géén uitbreiding van de verfransende faciliteiten en zeker géén enkele vorm van voogdij van de Franse Gemeenschap over Vlaamse gemeenten. Dat ze dan ook maar het politiek pamflet "SUÏCIDALE DIALOOG EN ROTTE COMPROMISSEN" van radiomaker Jean-Pierre Rondas eens nalezen en als teken van goede wil, meteen instemmen met een democratische zetelaanpassing. Want een Vlaamse Kamerzetel kost gemiddeld nog altijd 43.700 stemmen tegenover 35.600 stemmen voor een Franstalige zetel. En dat ze dan vooral en voorgoed ook hun brutale mond houden over de uitbreiding van Brussel, over de fameuze "corridor", over de paritaire senaat en vooral over het politieke monster van Loch Ness, namelijk de federale kieskring.
Vlaamse vrienden, vooraleer op bevel van madame "Mille-fois-non" op vakantie vertrekken - want haar wil is nu eenmaal wet - verklaarde Di Rupo op een tussentijdse persconferentie dat, en ik citeer: "Gezien de verkiezingsresultaten in Vlaanderen weten we dat het zwaartepunt van België zich naar de deelstaten zal verplaatsen. Mijn wens is dat dit kan gebeuren op een manier die het hele land zal stabiliseren. Ik ben ook van mening dat we de essentie moeten vrijwaren: de inter-persoonlijke solidariteit en de stabiliteit van ons land." Einde citaat.
Een grotere paradox in het streven naar Vlaamse autonomie is haast ondenkbaar: de staatshervorming moet België sterker maken! En aan de sacrosancte sociale zekerheid mag bovendien niet geraakt worden. Wat simpelweg betekent: Vlaming zwijg en blijf betalen! Of, om het met de woorden van CVP-medestichter Michiel Vandekerckhove te zeggen: "België is gebouwd op het geduld van de Vlamingen. En ik voeg er aan toe: vooral op het geld van de Vlamingen!
En toch menen sommige waarnemers uit de woorden van Di Rupo te mogen afleiden dat hij zich bekeerd heeft tot het confederalisme en ze noemen dit opmerkelijk. Hoezo opmerkelijk? Wie de mededeling van Di Rupo kritisch naleest leert vooral dat Vlamingen en Franstaligen na drie jaar bekvechten en armworstelen nog geen millimeter dichter bij een "échte" staatshervorming zijn gekomen. Het weinige dat tot vandaag is uitgelekt heeft niets te maken met een staatshervorming, maar alles met een verdere "staatsverminking"!
Men spreekt dan wel over convergenties, maar wij zien er géén. En ondertussen produceert Di Rupo nu een "non-paper"! Dat is een tekst die er eigenlijk geen is en die dus ook niet echt bestaat. En "akkoorden" zijn voortaan ook al geen akkoorden meer, maar "perimeters"! Voorwaar het toppunt van surrealisme op zijn belgisch! Het enige resultaat van al dat "geïnformateer" en "gepreformateer" is dat de Franstaligen aan de onderhandelingstafel de indruk geven minder "non" te zeggen, maar in werkelijkheid even hard op de rem blijven staan door de Vlaamse voorstellen als "zeer moeilijk", "ingewikkeld" en "onaanvaardbaar" te verwerpen. Als de onderhandelaars écht willen slagen zal er een grondige herziening van de financieringswet voor gewesten en gemeenschappen moeten komen. Wie het geld wil uitgeven moet ook instaan voor de inning van dat geld. Alleen zo kan het bankroet van Vlaanderen vermeden worden.
En als dit niet kan, is nog maar eens het bewijs geleverd dat België totaal onbestuurbaar is. En dan rest er maar één conclusie: stop die komedie en splits de boel. Punt uit!
Vlaamse vrienden, alvorens te besluiten, wil ik U toch nog enkele vragen stellen:
- kent U een land, waar de regering weigert de Grondwet na te leven, maar waar Justitie niettemin vreedzame burgers, die weigeren mee te werken aan de organisatie van ongrondwettige verkiezingen, blijft vervolgen. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land waar zelfs de kleurkeuze voor nieuwe nummerplaten leidt tot communautaire schizofrenie? En waar een ruggengraatloze staatssecretaris - Etienne Schouppe, om hem niet te noemen - onder francofone druk en tegen het advies van zijn eigen veiligheidsexperts in, toch kiest voor de oer-belgische rood-wit combinatie! Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land waar niets nog marcheert, waar "rien ne va plus"? Waar alle vooruitgang wordt afgeblokt, waar de "rustige vastheid" van de status-quo regeert. Gewoon omdat men blijft weigeren om het noorden en het zuiden van dat land, die in zowat alle opzichten twee totaal verschillende werelden zijn, elk hun eigen weg te laten gaan. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land waar één bevolkingsgroep zich systematisch verrijkt op de rug van een andere bevolkingsgroep en enkel om die reden blijft vasthouden aan een verrotte en verstikkende staatsstructuur. En die "verrijking" bovendien schaamteloos "consumeert" in plaats van ze te "investeren" in zijn noodlijdende economie. Dit is geen solidariteit, maar georganiseerde diefstal! Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land dat blijft weigeren, om 65 jaar na een mensonwaardige repressie, elk voorstel tot amnestie zelfs nog maar in overweging te nemen? En daardoor zichzelf tot wereldkampioen van de haat heeft gepromoveerd. En waar het recente amnestie-voorstel van Hilde Kieboom, die zowel in eigen land als internationaal actief is in de Sant-Egidio gemeenschap, dan ook geen schijn van kans maakt. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land waar het staatshoofd en de informateur hooghartig beweren alle partijen te hebben geraadpleegd, maar van die "alle partijen" automatisch het Vlaams Belang blijven uitsluiten? Waarom doet de voorzitter van een Vlaams-Nationale partij dit? Waarom werkt hij bewust mee aan de afbraak van de numerieke politieke macht van Vlaanderen? Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent U een land waar een Di Rupo, de man die Herman De Croo ooit omschreef als de "machine voor het instandhouden van een socialistisch kiescliënteel dat leeft op de kosten van de Vlamingen", de premier van diezelfde Vlamingen kan worden, terwijl hij hun taal alleen maar kan radbraken? Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn!
- kent u een land waar de eerste minister doodleuk kan beweren dat de verkiezingen ongrondwettig zijn, maar wel legaal? Een student in de rechten mag voor minder terugkeren in september. Ik ken zo'n land, maar dat land zal nooit het mijne zijn! Vlamingen, bedevaarders, ik besluit:
Vlaanderen verdient beter dan deze Belgische on-staat. En als "evolutie" niet mogelijk blijkt, dan wordt het tijd voor éénzijdige stappen, voor "revolutie"! Vlaanderen moet zijn lot dan maar resoluut in eigen handen nemen. Want Vlaanderen moet nú ten allen prijze zijn toekomst veilig stellen in een sterk Europa, met uitzicht op een hereniging met Noord-Nederland.
Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! Want als wij dit land vandaag meer minachten dan gisteren, wil dat enkel zeggen dat we het gisteren onvoldoende verfoeiden.
Daarom is het onze ultieme opdracht, onze heilige plicht, uw plicht en mijn plicht om deze onzalige Belgische staat te vernietigen! Vlaanderen - de Nederlanden - Europa: daar ligt onze toekomst.
Ik dank U
Wim De Wit Voorzitter IJzerwake IJzerwake 22 augustus
*********************
Pssst
Ademloos heb ik dit in alle rust gelezen en herlezen. Het kan niet loochenen : de Bevrijding is nabij, want anders spreekt een gevierd man, die inderdaad nog altijd voor broodroof moet vrezen,niet zo zijn gedacht rechtuit. Een Noorderbuur zou hierbij zeggen: dEr is stront aan de knikker ..Soms bespeurde ik de vroegere Niveaan, in de man (geen re- maar een evolutie) maar dan klonk ineens zijn oproep naar de Chef, om de uitgestoken broederhand van het Vlaams Belang toch niet langer te verstoten
En ja, de man begint inderdaad een beetje in het zweverige jargon van de Tjeefachtige Niveanen, maar gaandeweg wordt hij Vlaams Blokker : recht voor de raap We mogen die man!
Toch curieus dat we in de persoon van J.P. Rondas moeten beginnen boffen met de BRT, dat zijn 11 Juli toespraak hier op de IJzerweide aangehaald wordt. Om koude rillingen te krijgen, want, inderdaad : het staat te gebeuren ..De Nieuwsdienst van de BRT is ineens niet meer katijvig .Nonkel Siegfried wordt straks misschien hun voogdij-minister ..en zal er vanaf dan schuin achter elke nieuwslezer, op zijn standaard, een fiere Vlaamse Leeuwenvlag staan.
Besluit : als het straks komt tot een nieuwe verkiezings-zondag (een referendum zou immers al te revolutionair zijn!) dan staan onze planeten goed : de Lauwen zullen harder geworden zijn, en de Harden zullen gematigder klinken. Maar samen (wie weet aangevuld met een flink deel van de goeden uit andere partijen) halen we misschien tegen de 60% der stemmen.
Ik denk dat men sedert Zondag in Laeken en omgeving de beste vluchtroutes aan het uitstippelen is. Per heli, waarschijnlijk, want van de corridor over land naar het Waalse buitenland is er nog altijd niets gekomen.
Wie herinnert zich nog Bagdad en het omver getrokken beeld van Sadam Houssein? We zouden liefst voordien de TV en de schrijvende pers willen tippen, wanneer en hoe in ons land de Beeldenstorm zal beginnen. Wat had U gedacht van het standbeeld van Le Roi-Félon, in Nieuwpoort? Kunnen we de afval sofort dempen in de IJzer .Als tenminste de flikken laten begaan, zouden er prachtige beelden kunnen geschoten worden om de wereld door de sturen. Breaking News from Belgium .
Dat was toch het spelletje van die 10 Luikenaars, zondag in Steenstrate?! Laat de TAK-mensen toch spreken : waarom waren ook zij zo op hun hoede? Waren zij, net als de politie, getipt? En waarom was de pers, in tegenstelling tot andere jaren, zo tijdig op het appel? Hadden zij gehoopt op schermutselingen om de Bedevaart in diskrediet te brengen?
Wie is Wim De Wit?
WIM DE WIT (°1939) is kwaliteit van vóór de oorlog. Hij is de gelukkige vader van acht Vlaamse kinderen (Veerle, Lutgart, Johan, Tom, Goedele, Bart, Kristien en Annelies). Van opleiding is hij industrieel ingenieur elektronica (Mechelen 1962). Na enkele jaren gewerkt te hebben in de industrie (onder meer in het toenmalige Schotense AREL) stapte hij in het onderwijs (Londenstraat-Antwerpen en VTI-Lokeren), waar hij talrijke generaties studenten het nodige Vlaamse bewustzijn heeft bijgebracht. Wim is ook een van de drijvende krachten achter de Vlaamse ingenieurskamer (VIK) en bij de Marnixring en het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) waar hij als ondervoorzitter een rijkgevulde en dus fel gesmaakte webstek actueel houdt. Tijdens zijn schaarse vrije tijd maakt hij de Tirools bergen en sneeuwpistes
Moet de staat de kerken financieren? Het is geen vraag die bij de levensbeschouwelijke meerderheid in Vlaanderen, de ex-katholieken, heftige hartstochten losweekt. Het huidige stelsel van kerkfabrieken en bezoldiging van priesters door de staat is historisch gegroeid en veroorzaakt geen in het oog springende problemen die dringend om een ingreep vragen, zo vindt de pragmatisch-conservatieve doorsnee-Vlaming. Het zijn alleen liberale en linkse papenvreters van de oude stempel die er echt een prioriteit van maken, de financiële scheiding van kerk en staat te eisen. Eén van die donkerblauwe liberalen heeft ooit de VLD vaarwel gezegd en zich bij het VB aangesloten, waarvoor ze nu in de senaat zetelt: schoonheidskoningin (Miss België 1991) Anke Vandermeersch.
De overstap van VLD naar VB bracht wel een verandering van politieke cultuur met zich. Op de VLD-lijst beloofde Anke nog dat ze, indien verkozen, voor de camera uit de kleren zou gaan, maar dat feest ging niet door toen ze voor het VB haar volk ging vertegenwoordigen. Op één punt is ze nochtans een echte partijganger van Karel De Gucht gebleven.
Vanuit het niets verscheen op 8-8 van haar hand de column Schaf kerkfinanciering af! Senator Vandermeersch neemt van de CD&-V-, NVA- en VB-parlementsleden die na de recente kerkschandalen de geestelijken van dit land een hart onder de riem [willen] steken d.m.v. een dankbetuiging in de Mariahal te Scherpenheuvel. Zij vindt dat een impliciete miskenning van [de] slachtoffers van zowel kindermisbruik als schuldig hulpverzuim door geestelijken.
Vooral echter vindt zij die actie een zoveelste inbreuk op de zogenaamde scheiding van kerk en staat in dit land. Vandaar is het maar een kleine stap naar de kwestie van de erkenning en financiering door de staat van de katholieke godsdienst. Niet meer te rechtvaardigen, want het aantal kerkgangers daalt gestaag, maar niet de financiering van de Kerk. Zoals welbekend dateert die uit de tijd van de Franse bezetting, namelijk als compensatie voor de nationalisering van de kerkgoederen, maar inmiddels is het een graaipotcultuur geworden. De overheid zal haar schuld aan de kerk in twee eeuwen wel afbetaald hebben. Al is ze historisch begrijpelijk, vandaag is de verdere erkenning en financiering van deze en andere godsdiensten zoals de islam een historische vergissing en een ondermijning van de al niet perfecte scheiding van Kerk en Staat.
Daar vangen we een glimp op van dé reden waarom wel meer mensen die het goed menen met de Europese beschaving, recent op een radicale scheiding van kerk en staat zijn gaan aandringen: we gaan toch de islam niet financieren zeker? En vanuit het gelijkheidsbeginsel moeten we dan de geldkraan dichtdraaien voor alle religies en de institutionele faciliteiten voor religie in het algemeen beëindigen. Een vijftal jaar geleden dachten ondermeer Ayaan Hirsi Ali en Paul Cliteur in die richting: een soort staatsatheïsme met afschaffing van het confessionele onderwijs.
Merk echter op dat beide genoemde islamcritici en verklaarde atheïsten de jongste tijd veel milder geworden zijn in hun oordeel over het christendom, en dat in hun ogen een alarm jegens de islam niet automatisch ook voor andere religies moet gelden. Dienovereenkomstig hoor ik hen ook niet meer pleiten voor zon totale uitsluiting van religie uit het openbaar leven. Wel echter Anke: Hoog tijd dus dat er een einde gesteld wordt aan de financiering van de bedienaren van erediensten in het algemeen.
Het VB is een huis met meerdere levensbeschouwelijke kamers. Er zijn daar, zoals in de bredere Vlaamse samenleving, nogal wat mensen die een broertje dood hebben aan godsdienst en de Kerk, deels door de welbekende ontkerkelijking, deels omdat het nationalistisch vechtersmilieu genre Filip Dewinter temperamenteel weinig opheeft met wijwater en psalmen, deels ook door wrok teruggaand tot de repressietijd toen de Belgische Kerk haar Oostfronters deerlijk in de steek liet. Dan heb je de zogenaamde nieuwheidenen, een strekking waarvan je ook bij de N-VA aanhangers vindt, in een andere variant ook bij Groen! en SP.a, maar die in het VB enkele topfiguren telt: Wim Verreyken, Francis Van den Eynde, Peter Logghe, Hagen Goyvaerts.
Uit die twee antikerkelijke hoeken van het VB had men nog nooit een eis tot drooglegging van de kerk vernomen. Ook ex-katholieken begrijpen dat Vlaanderen niet volledig is zonder zijn abdijen en kathedralen. Bovendien hebben de levensbeschouwelijke fracties binnen het VB altijd de godsvrede (cest le cas de le dire) in acht genomen. Bijvoorbeeld, een echt breekpunt had de vrijgeving van de euthanasie kunnen zijn. Het verbod op de vrije of Romeinse dood komt voort uit de christelijke stelling dat de mens niet autonoom is en de beslissing over zijn levenseinde aan God moet overlaten. Het VB heeft eensgezind voor de handhaving van dat verbod gestemd, terwijl sommige partijtenoren er zonder twijfel tegen waren. Dat komt mede doordat het geen concreet belang had, de VB-stemmen waren toch niet doorslaggevend; maar vooral door de zorg om de partij als instrument van de Vlaamse strijd geen schade toe te brengen. Eerst Vlaanderen onafhankelijk en van vreemde smetten vrij, daarna kunnen we de ethische kwesties uitvechten.
Dan heb je de VB-katholieken, de sociologische gewoontekatholieken zoals een Gerolf Annemans, maar ook een belangrijke (en, naar mijn indruk, groeiende) militante strekking. Hier denkt men meteen aan Alexandra Colen, maar er zijn nieuwe gezichten, zoals Tanguy Veys. Merkwaardig genoeg is het juist in deze hoek dat de stellingname van Anke Vandermeersch over de kerkfinanciering actieve steun zou kunnen krijgen, onder zekere voorwaarden. Militante christenen inspireren zich vooral op voorbeelden in de VS, waar de scheiding van kerk en staat strikt is, niet om de staat tegen de godsdienst maar om de godsdienst tegen de staat te beschermen. (Zo was kardinaal Danneels allicht nooit zon marionet van de Coburgs geworden als hij niet uit hun hand gegeten had.)
Daarom heeft Alexandra Colen eens gepleit tegen het burgerlijk huwelijk: voltrek een kerkelijk huwelijk en blijf voor de wet gewoon samenwonend. Er zijn genoeg landen waar het kerkelijk huwelijk door een bedienaar van een erkende religie meteen als wettelijk huwelijk geldt. Het is alleen in antiklerikale staten als Frankrijk en zijn klein broertje België dat de staat kerkelijke huwelijken niet erkent. Welnu, omgekeerd hoeven religieuze burgers ook het wettelijk huwelijk niet te erkennen.
Laat, in die filosofie, de kerken dus inderdaad maar zelfbedruipend worden en leven van de private giften van hun leden. Om dat in zijn context te plaatsen, moet men er wel bij zeggen dat private weldoenerij in de VS veel meer traditie heeft dan hier. Rijkaards financieren er bij leven of per testament cultuur en wetenschap, onderwijs en liefdadigheid, denk aan de Rockefeller Foundation, de Carnegie Endowment, of Bill Gates studiebeurzenprogramma. In België zou het geld dat die magnaten met hun bewezen visie en vaardigheden in hun eigen (weldoende en werkverschaffende) projecten gestopt hebben, natuurlijk door de fiscus weggegrist geweest zijn.
Anke Vandermeersch wil haar landgenoten zover krijgen, hun zielzorgers en gebedshuizen zelf te financieren in plaats van dit door de staat te doen. Daar valt veel voor te zeggen, maar om dat realistisch te maken, zou ze best haar liberale achtergrond en haar expertise als fiscaal jurist aanspreken om een revolutie in de hele geldhuishouding van dit land uit te denken.
***********************
Psssst (door Modestus)
Mevrouw Vandermeersch, Anke voor de vrienden, is werkelijk een sieraad voor het Vlaams Belang, zò weggelopen uit een schilderij van Fra Angelico, maar even zo goed nadien weggelopen uit de partij van de Gebroeders Konijnentand. Een mens zou voor minder!
Misschien dat hier schnapps ligt voor mij, Modestus, die in deze de partij kiest voor zijn partijgenote en bijna-collega in de fiscale flessentrekkerij : zij als (gedegen) juriste op het scherp van de snee, ik (in een ver verleden) als fiscaal consulent in de voren, lijk een haas die zijn oren teveel boven het maaiveld moet uitsteken
Kijk, volgens mij, Modestus, kan en moet er inderdaad onderhandeld worden met Rome, om de gevolgen te doen berekenen op een paar lichtjaren na, van de Franse Revolutie met de Broederlijke diefstal va kerkgoederen door de Staat, enerzijds, te compenseren anderzijds met een 200-tal jaren bezoldiging van kerkbedienaren anex ondersteuning van de werkingskosten. In Rome kunnen ze alles berekenen, desnoods met behulp van de H. Geest!
Een paar fiscale experten en fiscale juristen onderzoeken inmiddels te lande hoe de Middeleeuwse Berg van Barmhartigheid in iedere stad of gemeente weer kan hersteld worden, door legaten, schenkingen, testamenten, die fiscaal vrijgesteld zijn. M.a.w. de Staat laat toe, wnt hij heeft er geen zaken meer mee, net als voor de Franse Revolutie, dat er middelen vrij komen om aan liefdadigheid te doen. Wat als direct gevolg zal hebben dat de abdijen, de kloosters en de scholen in de kortste keren weer herbevolkt zullen geraken met roepingen : een zorgeloos leven in dienst van de naaste en een verzekerde oude dag. De werkloosheidlijsten zullen zienderogen verminderen en de gevangenissen zullen leeglopen, want niemand zal, uit verveling, nog uit stelen gaan .Zelfs de OCMWs zullen hun deuren dienen te sluiten, bij gebrek aan klanten .
Zodra beide teams (Rome en de fiscale commissies van ons land) klaarheid hebben geschapen, wordt er een soort concordaat gesloten, met desnoods een of andere vorm van Kirchensteuer zoals thans in Duitsland bestaat, als toemaatje om de gaatjes te dichten.
Klaar is Kees!
De gelovigen onderhouden aldus opnieuw vrijelijk hun eigen heiligdommen en hun eigen kerkbedienaars, de Staat bemoeit zich met niets meer dat in de religieuze sfeer ligt. Al moet, na verloop van tijd, gevreesd worden voor een nieuwe in beslagname, louter en alleen omdat het bij de Staat weer armoe troef zal zijn .
Om discriminatie te voorkomen, worden giften of legaten of andere geldelijke tussenkomsten afkomstig van buiten de Staatsgrenzen, verboden. Anders stond er binnen de kortste keren een Gouden Halve Maan bovenop iedere minaret.
Waar nu de schnapps zit voor Modestus, buiten misschien een zedig kusje van Mevrouw de Volksvertegenwoordigster? Zijn fiscale expertise wordt erkend (Kassa! Kassa! Kassa!) en zijn locatie op 120 Km van Rome wordt ten volle gevaloriseerd (Kassa!Kassa!Kassa!)
Denkt U misschien dat ik de tabel niet gezien heb bij Angeltjes deze morgen, over wat een NGO-kopstuk bij de Noorderburen jaarlijks verdient? Dergelijke overzichten stemmen een mens tenslotte toch hoopvol?! Voor mezelf zie ik de mogelijkheid om in één trek op dezelfde zwaarte te komen als J.L.De Haene, die weliswaar niet op dat lijstje voorkomt maar er toch mooi op zijn plaats zou zijn .Eigenlijk zou ik al tevreden zijn, als ik Luc Cortebeeck het nakijken kon geven .
Later kan er dan een borstbeeld van mij geplaatst worden in Rome, in het Panthenon. Mits de verzekering dat daar eeuwigdurend kaarsjes zullen gebrand worden, hoe ik nu geen auteursrechten op dat beeld
Want ondertussen zal mijn naam Modestus, de nederige, even bekend zij als Trudy, de geit van de Leterminator .Wij woonden ooit immers allebei in dezelfde Groenestraat in St Jan-by-Ieper .Nu zijn we, dank zij Heert Goste, tesamen onderweg naar de eeuwige roem tussen de Romeinse Keizers van het Panthenon.
Geert Hoste stelt nieuw boek voor in frituur Bart De Wever
11:30 Geert Hoste heeft dinsdag zijn nieuwe boek 'Geert Hoste naar de Letter' voorgesteld in Deurne. Dat gebeurde onder massale persbelangstelling, want de cabaretier overhandigde het eerste exemplaar aan N-VA-boegbeeld Bart De Wever in diens favoriete frituur: 't Draakske.
"De keuze voor De Wever was logisch", zegt Hoste. "Bij elke persvoorstelling van boek of conference willen we steeds een van de belangrijkste politieke figuren van het moment betrekken. Door dit te laten plaatsvinden in Bart's favoriete frituur kon hij natuurlijk niet weigeren."
De N-VA-voorzitter kon wel geen tijd maken om een frietje te eten. Na een blitzbezoek haastte hij zich onmiddellijk terug richting Brussel om de regeringsonderhandelingen voort te zetten.
Vele thema's uit zijn nieuwe boek komen binnenkort ook aan bod in de 21e eindejaarsconferentie van Hoste. Hij belooft een totaal andere kijk op de val van de regering-Leterme na een diepte-interview met Trudy, de geit van de voormalige premier. "Met De Wever en Di Rupo verschijnen twee nieuwe prachtfiguren ten tonele. Daarnaast heeft ook de Belgische kerk met Vangheluwe en aartsbisschop Leonard een serieuze duit in het zakje gedaan voor een welverdiende vermelding", aldus Hoste.
*******************
Pssst
Digitalia heeft nooit het voorrecht gehad om dictie-lessen te nemen, zoals de gevierde West Vlaamse grappenmaker. Geert Hoste. Die heeft jaren lang met zichzelf in de clinch gelegen vanwege zijn naam, die voor een echte West Vlaming een natuur-ramp is om uit te spreken. Vandaar dat hier nog altijd gesproken wordt over Heert Goste .
De kiezer heeft op 13 juni 2010 zowel aan Homo-Elio (Wallonië) als aan Bart De Wever (Homo Sapiens / Vlaanderen) een uiterst geheime opdracht meegegeven!
En wat meer is : de De Morgen verandert van naam, en zou vanaf vandaag de veelzeggende naam van Het Orakel gaan dragen. Blijf maar even stilstaan bij de laatste zin van onderstaand artikel : . Een bevolking overigens die diezelfde politici in een onmogelijke dualiteit gevangen houdt: zorg voor een oplossing, maar geef niet toe.
Zeg nu zelf : is dit geen echte orakel-taal? Waar zou een oplossing zonder toe te geven kunnen liggen, denkt U?
Geniet dus ten volle van de kronkelwegen van een redenering van tussen de lijntjes in onderstaand artikel : de kiezers hebben twee zware STAATS-mannen naar voren geschoven die moeten zorgen voor een oplossing zonder toe te geven. Vervolgens wordt vastgesteld dat op vandaag alle mogelijke pistes zijn afgetast (Opgepast, Bart, met Homo-Elio weet men maar nooit!), zodat het nu tijd is, niet voor ergens een oplossing, maar voor DE oplossing. Vlaanderen en Wallonië zijn twee totaal verschillende naties geworden (eigenlijk altijd al geweest?), en zullen zich derhalve voortaan als twee verschillende naties moeten gedragen. De laatste der bindmiddelen zijn opgebruikt : de Rode Duivels bestaan niet meer, en de Keuning zijn bobijntje is ook af, hij weet het ook niet meer ..Het belgisch mis-avontuur is een kwade droom geworden : Vlaanderen kan voortaan de draad van zijn eigen glorieuze geschiedenis weer opnemen. Vijfhonderd jaar vreemde overheersing moeten volstaan!
Wallonië is, door de schuld van de PS, een derde wereldland geworden die 40-50 jaar lang geprobeerd heeft zijn doodstrijd uit te stellen, door zich als parasiet te gedragen. Na een bevrijdende amputatie, kunnen wij er als Vlaamse natie alleen maar beter van worden.
Blijft nog een oplossing te vinden voor het vreemdelingen-prrobleem dat als ultiem chantage-middel door de PS en haar achterlopers van het ACW werd ingezet, om Vlaanderens bevolking te ondermijnen met vreemd gebroed dat de francofonie wel gezind is.
En Brussel, de hoofdstad?
Laten we wel wezen, Brussel is al jaren geleden verloren voor Vlaanderen. Blijft alleen het feit dat dit waterhoofd gelegen is binnen ons grondgebied. Die morzel grond verkopen aan de meest biedende heb ik hier al meermaals geschreven gesteld dat iemand zon wangedrocht zou willen. Vandaar de meest normale oplossing : gewoon laten sudderen op een zacht vuurtje. Als t schapraaike leeg zal zijn, komen ze wel over de brug en zullen ze zich spontaan herinneren dat wij volksgenoten zijn ..Anders kunnen ze voort doen met hun import-werkkrachten om hun honger te stillen .
Wat wij nodig hebben is niet nog maar eens een gewone verkiezing. Alleen een binden referendum is de oplossing : Kiest het Volk ja of neen voor werk en welzijn in een welvarend zelfstandig Vlaanderen.
Wedden dat Smetje van t Gazetje dan de dag daarop de consequentie trekt? Kunnen wij misschien de failliete infrastructuur overnemen voor de opstart van een Vlaams en vooral waarheidlievend rechts Vlaams dagblad. In de mot houden, mensen! Binnenkort zijn er zaakjes te doen!
*********************
Psychodrama
24/08/10 06u37
Even leek de verkiezingsuitslag een goede voedingsbodem voor een nieuw akkoord tussen de taalgroepen van het land. Twee onbetwistbare leidersfiguren die een akkoord konden maken dat alle anderen zonder morren hadden moeten slikken. Even leek er de ruimte om de nu al meer dan drie jaar durende steriele communautaire stellingenoorlog te doorbreken. Maar het moment van genade is voorbij en hoe langer het duurt, hoe meer de onderhandelingen gaan lijken op de processie van Echternach, waar ieder schijnbaar deelakkoordje onmiddellijk wordt gevolgd door een minicrisette, al dan niet na een verbale massage door het staatshoofd.
Langzaam maar zeker komt het spook van 2007 weer opduiken. Van de oorspronkelijke bijna deugddoende discretie blijft steeds minder over. Discussies worden verbatim aan de buitenwacht geciteerd, er wordt weer gelekt en gespind dat het een lieve lust is, en veeleer dan te streven naar een oplossing lijkt iedereen al de beste positie te kiezen om nadien te kunnen uitleggen waarom het mislukt is, en zeker waarom dat niet de schuld is van de eigen partij.
Het is een weinig verheffend schouwspel, dat meer wordt ingegeven door emotionaliteit, electorale afwegingen en partijpolitiek opbod dan door de werkelijke noden waar dit land voorstaat.
Wat eerst een troef leek, met name dat er geen alternatief was, begint nu een handicap te worden. Iedereen beseft dat de partijen aan tafel zeker in deze fase tot elkaar veroordeeld zijn, en dan maakt het ook niet veel uit als men zijn voet dwars zet, want wie gaat je van de tafel weghouden? En hoe koppiger de ene wordt, hoe meer nieuwe en niet afgesproken punten de andere op tafel gooit. Waardoor de rationaliteit van de discussie er bij inschiet en de emotionaliteit en het psychodrama dat wordt opgevoerd steeds intenser worden.
Politici raken langzamerhand gevangen in hun stockholmsyndroom, de logica van hun dagelijkse onderhandelingen, de eeuwigdurende en herhaalde opsomming van dezelfde argumenten en tegenargumenten, het enorme belang dat ze hechten aan een millimeter voor- of achteruitgang. Buiten de vergaderruimten staat een bevolking die niet begrijpt hoe, ondanks een zo duidelijke stembusuitslag, het land geblokkeerder lijkt dan ooit. Een bevolking overigens die diezelfde politici in een onmogelijke dualiteit gevangen houdt: zorg voor een oplossing, maar geef niet toe. Yves Desmet Politiek commentator
Digitalia leeft gezond en wel, zoals U weet, al een aantal jaren in een ander en beter vaderlandin de ongerepte natuur, hartje van een verarmde landbouwstreek, vrij van vreemde tafelschuimers en van beroeps-leeglopers, een gebied waar de mensen nog gelukkig zijn met at ze (maar) hebben, Berlusconi-land dus. Tot 1870, toen Garibaldi zorgde voor de eenmaking van Italië, was het hier De Pauselijke Staten, privé-eigendom van de Pausen van Rome, en bijgevolg arm maar proper.
Nadere bijzonderheid : de zacht aflopende flanken van onze berg, de Monte Landra, aan de boorden van het Lago di Bolsena, zijn de enige slagvelden waar de Pauselijke Zouaven ooit de legerbenden van Garibaldi konden verslaan. De plaatselijke heemkundigen vertellen dat er naast Zwitsers en Duitsers, ook veel Vlamingen meevochten als huurlingen in dienst van de Paus .
Deze bijzonderheden over mijn persoon, als inleiding voor de gebeurtenissen van gisteren langs de boorden van de IJzer in Steenstrate. Om maar te zeggen, dat ik er weer eens niet ben bij geweest. Noodzakelijkheid des gebods : onze twee pensioentjes samen laten ons geen andere keuze, wegens te beperkt. Zoals gezegd : in eenklank met de omgeving en de mensen hier: arm maar proper!
Onze goede vrienden van Angeltjes hebben vandaag (gisteren dus) een mooi verslag op hun blog staan, met veel mooie fotos, waar één daarvan bovenaan dit stukje staat. Om de sfeer weer te geven ..Had het gekund, er had een potteke onder gestaan, bestemd voor Uw bijdrage in de auterusrechten .Ere wie ere toekomt : die van Angeltjes waren er tenminste bij, en ze maakten prachtfotos!
Op TV was het schamel verslag van de gebeurtenissen in Steenstrate gewoon nietszeggend en deerniswekkend. Ik wacht dus met ongeduld op mijn bronnen om de redevoeringen van zowel de Voorzitter als van Prof. Mathias Storme te zien te krijgen, zodat jullie ze hier later rustig kunnen herlezen.
Ach! Die IJzerboorden in Steenstrate Hoe dikwijls zijn we, alleen of met vrienden, daar niet naartoe gefietst of gewandeld, als student. Dat monument stond daar toen zo goed als tussen de koeienvlaaien, amper omringd met wat doornig struikgewas .Vergeten door God en Klein Pierke .Wij verstonden toen niet, dat op die eigenste plaats, de broers konden gesneuveld zijn, want die plaats lag stroomafwaarts aan de vijandelijke kant van de IJzer, en dat klopte niet met het verhaal van de opgelegde en dramatische verkenningsopdracht in vijandelijk gebied : hoe waren beiden de IJzer over geraakt?Daar was nergens sprake van! Al heb ik later geleerd, dat door de opengezette sluizen in Nieuwpoort, de stroom herleid was tot een drassig beekje, met overal passerellen die gestadig onder vuur lagen van zowel vrind als vijand.Natuurlijk is het feitelijk relaas van hun dood thans niet meer relevant. Wat telt is de symboolwaarde van twee simpele Vlamingen, in de dood gejaagd door een Franscouilonse Overheid, onder leiding van een Vorst die tot op het laatst heulde met de vijand (zijn neef, de Duitse Keizer), en kazak draaide toen de oorlogskansen keerden. Waarbij hij dan plichtmatig de gedane beloften voor gelijkberechtiging aan de Vlamingen, vergat.
Kijk naar de graven op de Belgische militaire kerkhoven : overal de tricolore. Al die jonge Vlamingen zijn gestorven voor een land dat hen verachtte .Zelfs na hun dood werden de Heldenzerkjes verwijderd .om als fundering voor de wegenbouw te worden gebruikt .
Hier liggen hun lijken, als zaden in t zand.
Hoop op den oogst, O Vlaanderenland
Een woordje van dank en respect voor de plaatselijke politie, die (toevallig of getipt) de aanval van die 10 Luikse commandos heeft kunnen voorkomen. Kan niet genoeg benadrukt worden : als er in Steenstrate en of in Kaaskerke geen rellen voorkomen, dan moeten ze uitgelokt worden Het Vlaams Nationalisme moet en zal worden zwart gemaakt! Werk voor die politie aldaar : opzoeken wie en wat die mannen zijn, dat publiceren en zwaar in de media brengen (gesteld dat die dat willen), onder het motto : voorkomen is beter dan genezen. Capito, vriend Guy?
De rest van het verhaal Steenstrate 2010 is voor een volgende keer.
Voor Sossen (niet het voetvolk) is het leven één grote kermis
Zij draaien gratis rondjes op de paardjesmolen
van het leven
en trekken flochen zoveel ze willen ..
Het is voor de loft-socialisten zoals voor moederskindjes op de kindermolen : vrolijke tjingel-tjangel, glitter en glorie, altijd maar draaien, op en neer, en iedereen kan zoveel flochen trekken als hij/zij wil .Altijd prijs Als het maar niet uitkomt .
Dat de kermis kan blijven duren danken zij aan Homo-Elio, maar vooral aan Madame
N O- N.
***************************
Over naar de De Morgen, die met een goede schep afgunst, bericht over dat sjoemelen. Allez, t is te zeggen, men vindt het erg dat het uitgekomen is .
PS-schepen in Charleroi in verdenking gesteld van fraude
20/08/10 19u54
DM update Laurence Wilgaut, PS-schepen in Charleroi, is door de onderzoeksrechter in verdenking gesteld in een dossier over de sociale huisvestingsmaatschappij "Val d'Heure". Haar vader en de voormalige directrice van die maatschappij behoren overigens ook tot de verdachten. Wilgaut liet vanavond weten dat ze ontslag neemt.
Binnen de tripartite PS-MR-cdH in Charleroi geldt immers de afspraak dat een schepen die in verdenking gesteld wordt, ontslag neemt uit die functie. Volgens Wilgaut valt haar niets te verwijten.
Uitgevoerde werken Een vierde verdachte is een ondernemer wiens naam niet vrijgegeven werd. Volgens een gerechtelijke bron worden de vier in verdenking gesteld van fraude met overheidsopdrachten, valsheid en gebruik van valse geschriften en belangenneming tussen 2000 en 2004. Laurence Wilgaut was toen bestuurster bij de sociale huisvestingsmaatschappij. Haar vader, Michel Wilgaut, die OCMW-voorzitter was in Charleroi, zat die maatschappij voor. De feiten gaan voornamelijk om werken die uitgevoerd werden bij de verdachten thuis of op eigendommen van hen.
Ontslag? De heisa rond Laurence Wilgaut heeft wellicht consequenties voor de PS-MR-cdH-tripartite in Charleroi. Volgens een interne afspraak moet een schepen die in verdenking gesteld wordt immers ontslag nemen uit die functie. (belga/ep)
*******************
Pssst
Ze kunnen het niet laten, het is hun tweede natuur geworden : eenmaal via de schouders van de kameraden een beetje hoger geklommen, denken ze dat graaien en gribbelen hun voorrecht is. Weg het onderscheid tussen dijn en mijn Dan is het hemd ineens veel nader dan het rokje, dan is het, zonder maat of gewicht Eigen Volk Eerst .niet in de woorden, maar in de daden.
Zou het misschien kunnen, dat Kaviaar-Linx daarom zo gebeten is op die van het Vlaams Belang, omdat hun linxe levensstijl Alles voor Alexander en niks voor een ander, gewoon door hen en met de leuzen, openbaar wordt gemaakt? Eigen Volk Eerst, maar dan in de goede zin van het woord?! Zij kennen toch ook het verhaal van Robin Hood, de brave outlaw, die stal van de rijken om het aan de armen te geven. Een soort Middeleeuwse, Engelse, Vlaams Blokker, even outlaw zoals het Vlaams Belang dat vandaag de dag is, gevangen wordt gezet in een cordon sanitaire .
De PS, met spiegelpartij SP als de verpersoonlijking van de slechte kant van Robin Hood, en de Vlaams Nationalistische Partijen, het Vlaams Belang op kop, die model staan voor zijn goede kanten. Vandaar dat de leuze :Eigen Volk Eerst de Linxen de haren ten berge doet rijzen, omdat het een veel grotere diepgang heeft dan blijkt uit een eerste opzicht. Vlaams Belang denkt aan het Volk, de Linxen denken aan zichzelf.
Heb ik nu het verschil uitgelegd tussen een socialistische partij, en een sociale partij? Denk dan bij de volgende stembusgang aan de PS, en stem op het Vlaams Belang. Mannen weten waarom!
Nu de kerken leeglopen, is de vraag wat de achterblijvers verbindt. Heeft hun samenkomen nog toekomst? In een serie gesprekken zoekt Trouw het antwoord. Vandaag James Kennedy: Ik verwacht geen herkerstening.
De kerk is gemarginaliseerd, zegt de Amerikaans-Nederlandse historicus, auteur en hoogleraar James Kennedy. Grotere volkskerken hebben altijd hun maatschappelijke positie en gezag willen benadrukken. Maar dat werkt niet meer. Kerken moeten goed beseffen dat hun kansen vooral op lokaal niveau liggen. Daarvoor is een andere manier van denken nodig. De kerk is er niet om goede burgers te leveren voor de maatschappij.
Aan het verlies van invloed op de samenleving hebben volgens Kennedy vooral protestanten een sterke geldingsdrang overgehouden Ik heb gemerkt dat orthodoxe gereformeerden die een stuk weten te plaatsen in NRC Handelsblad, dat ervaren als een bewijs van hun relevantie. Maar de kerk moet juist een alternatieve samenleving zijn.
Het aantal gelovigen in Nederland wordt steeds kleiner, weet Kennedy. Maar ik verwacht daarom in de toekomst juist een intensivering van de christelijke beleving. Christenen blijven samenkomen in erediensten en houden bepaalde tradities in stand, zoals het aanleren van een gedisciplineerd leven. De vorm verandert wel: ik denk dat het netwerken worden van zorgende mensen die zich inzetten voor omwonenden.
In zijn boek Bezielende Verbanden beschrijft Kennedy deze netwerken als contrasterende verbanden: Het is broodnodig dat er organisaties zijn als de kerk, die mensen de kans geven te ontstijgen aan de materiële werkelijkheid en andere, alternatieve visies bieden. Het gaat om het bieden van een voorbeeld van een menselijke samenleving die beter en hoopvoller is dan de wereld waarin wij leven.
De historicus noemt dat broodnodig, want het toekomstscenario dat hij schetst is apocalyptisch: Door rampen, klimaatverandering, het opraken van grondstoffen en door spirituele uitgeputheid komt er ooit een einde aan onze consumentistische kapitalistische samenleving. Hoe lang dat duurt? Dat weet ik niet. Maar we moeten niet denken dat onze manier van leven de permanente structuur van de mensheid is.
Kennedy noemt zich christen-historicus, wat zoveel wil zeggen als: God heeft de geschiedenis in zijn hand. Misschien wordt het getolereerd omdat hij Amerikaan is die noemen God nu eenmaal te pas en te onpas maar aan de Universiteit van Amsterdam, waaraan hij verbonden is, merkt Kennedy dat het vooral nieuwsgierigheid wekt. Nederland staat minder vijandig tegenover het christendom dan vroeger. De kerk is geen bedreiging meer en studenten vinden het wel interessant, die andere manier van leven, geloven en hopen. Maar dat is een selectieve interesse, dus ik verwacht geen herkerstening. Kerken in Nederland functioneren in de schaduw van een publiek dat religie beknellend vindt.
De kerkelijke kaart van Nederland is ook een wonder van verdeeldheid: meer dan 150 geregistreerde denominaties en talloze huisgemeenten met allemaal andere theologische inzichten. Net als andere buitenlandse historici kijkt Kennedy er met verbazing naar. Toch denkt hij dat kerken naar elkaar toe groeien. Op theologisch gebied zie je een zelfde soort vervlakking als in de samenleving en de politiek. Het gaat meer om de vorm en minder om de overtuiging. De trend is dat er minder getheologiseerd wordt. Het geloof is minder intellectueel, meer gevoelsmatig. Daardoor verdwijnt de leerstellige confrontatie. In de ogen van veel mensen is theologie abstract. Het blijft argumenteren over zaken waarvan je geen kennis kunt hebben. Dus verwacht ik dat je niet meer zo vaak een theologisch gevecht zult zien. Geloven gaat nu meer over zingeving, gevoelens van vertrouwen, verbondenheid en liefde. Verder beseffen christenen dat ze het zich niet meer kunnen permitteren om veel te vechten. Ze zitten in de overlevingsmodus. Ze moeten energie steken in dat wat behouden kan blijven en niet in een theologisch geschil met medegelovigen.
Het beeld dat ontstaat van de kerk van de toekomst is dat van een klein netwerk van radicale gelovigen die onderling toch behoorlijk verdeeld blijven. Toch is Kennedy over dat laatste gegeven niet somber. Een verdeelde kerk is geen probleem voor de maatschappelijke relevantie. Bovendien, de slechtste manier om eenheid te bereiken is om dat als doel te stellen. Eenheid moet geen project zijn, het ontstaat door gemeenschappelijke inzet. Eerst gemeenschappelijke daden, vertrouwen winnen en wennen aan elkaar, en dan is er ruimte voor eenwo
***********************
Pssst
Het Noorden der Lage Landen is inderdaad al veel langer dan wij in Vlaanderen afgegleden van de rechte weg die Rome, Afdeling Verover de Wereld, had uitgetekend, gewild, opgedrongen, goedschiks of kwaadschiks, meestal kwaadschiks. Zo zijn wij, de Zuidelijke Lage Landen, niet Rooms gebleven uit vrije wil, maar onder Spaanse dwingelandij. Alva, de bloedhond, regeerde met ijzeren vuist en met de galg of de brandstapel om ons onder het Spaanse juk te houden. De Kerk .die voelde zich in haar nopjes .en verbrandde dapper mee aan het ketters duivelsgebroed. Was Rome er niet geweest, dan waren de Lage landen waarschijnlijk nu nog altijd één onverbrekelijk geheel geweest Wie weet, was dan de Moderne Geschiedenis niet helemaal anders verlopen, want iedere heerser zou zich wellicht tweemaal hebbeb bedacht om een zeevaartmogelijkheid sterker dan de Engelse en de Franse vloot samen, aan te vallen. Wie weet, zou de Pax Neerlandia niet geduurd hebben tot op de huidige dag, en waren Marx, Engels en tutti quanti rond de Franse Revolutie wegens de hopeloosheid van hun probaties, de gefrustreerden die ze altijd al waren, niet gebleven zijn, zonder wereld revoluties te ontketenen. Napoleon Bonaparte had dan visser kunnen gebleven zijn op zijn eiland Corsica, en Waterloo zou een onbekend boerengat gebleven zijn. Zelfs Willem II Von Hohenzollern, kleinzoon uit het geslacht der von Saksen Coburg Gotha had dan de Grote Oorlog niet durven ontketenen, zodat zijn Gefreieer (Korporaal) Adolf Hitler geen reden had gehad om WO II te ondernemen ..
Akke en hadie .dat zijn altijd twee prachtige gezellen geweest in de troubadoers-wereld .
Tot zelfs in onze eigen jeugd, amper een halve eeuw geleden (!) leerden wij, de Plechtige Communicanten, zingen, zo luid we konden, van Christus Koning, U zweren wij de eed, te stormen na U, met het Kruis in de vuist en nu zijn onze kerken even leeg als lege cimbalen die hun lied verleerd zijn. Het geloof spreekt niemand meer aan. De ouden sterven uit, en de jongen zijn te materialistisch .Zij pukkelpoppen en diven in hun roes daarna uit de eerste de beste GSM-mast, in de overtuiging dat ze kunnen vliegen .
Het is broodnodig dat er organisaties zijn als de kerk, die mensen de kans geven te ontstijgen aan de materiële werkelijkheid en andere, alternatieve visies bieden. Het gaat om het bieden van een voorbeeld van een menselijke samenleving die beter en hoopvoller is dan de wereld waarin wij leven.
Bedenking : kan men zich het leven echt voorstellen zonder, misschien op verre afstand, kerkelijke begeleiding? Zelfs de niet-kerkelijken zullen op een dag, als er helemaal geen priesters noch gelovigen meern zijn, het ontbreken van het luiden van de kerkklokken aanvoelen als een groot gemis. Tenzij zij intussen afgestemd geraken op de gebedsoproepen per luidspreker uit de minaretten overal in het land. Wedden dat die indringender, veelvuldiger en luider zullen galmen en wedergalmen, neen, niet als Davidspsalmen, niet als orgeltaal van de merel. ..Ze zullen harder in de koppen slaan dan de voorvaderlijke kleppende klokjes.
Geloof me : het zal een rare wereld worden!
Misschien dat we met zn allen eens goed moeten nadenken. Over moraal. Over normen en waarden. Over het gebrek daaraan. Over onze toekomst. Wie weet, vindt de massa dan de deur naar de ware schaapstal terug! Een beetje zoals de Drie Koningen uit het Oosten, die de ster van Bethlehem hadden gevolgd .om daar in een povere stal de bekroning van hun zoektocht te vinden.
Weet U, de cirkel is in feite een gebogen lijn, die eindeloos begint en eindigt waar hij is begonnen. Voor sommigen, de gelukzakken die het Rijk Gods kunnen vatten, is die schat uit de stal onder de wenkende ster, noch min noch meer het Leven zelf zoals het is te boek gesteld over de man van Nazareth Zelfs als zou Hij niet eens bestaan hebben.
Meteen is daar de echte reden waarom de Islam het Christendom wil vernietigen Als U ooit gemijmerd hebt onder de brandramen van de kathedraal van Chartres, begrijpt U wat ik wil zeggen ..In onze heiligdommen ligt onze toekomst verankerd. Dat is lijk het Rijk Gods : wie het vatten kan, vatte het!
Die aldus niet alleen de goede naam van Luc Van der Kelen (HLN) verpest, maar ook die van de Tjeef en Volksvertegenwoordiger Jo Vandeurzen, Piske in de volksmond.
Hier gaat het niet om een doodverloren piske ergens in een verloren hoekje van Moeders kast, maar om een heuse pis-watrerval in de zakken van de geliefde PS-politica die in de ogen van de Amerikanen de machtigste vrouw is van den belgiek ..
Als U, beste lezer, ergens nog met één vezel geneigd waart om deze On-Staat ook maar één dag langer krediet te geven, dan weet U nu genoeg.
Oplossing: zodra Vlaanderen vrij e onafhankelijk is, worden nieuwe Vlaamse identiteitskaarten uitgeschreven, voorbehouden en uitgeschreven als een relikwie alleen voor Vlamingen. De Belgische rompslomp blijft dan voor rekening voor zij die de warboel gewild hebben.
Veel geluk, Laurette ..
In een vraaggesprek met Jo Vandeurzen van de CD&V beschrijft Luc Van der Kelen in HLN wat het nieuwe "verstrenging" (!!!!!!) van de snel-Belgwet zoal betekent. Het is werkelijk verbijsterend om te lezen wat er achter de rug van de gewone Vlaming door dit linkse parlement allemaal wordt uitgevreten.
Wat denkt u van deze:
Alle meerderjarige kinderen van een vreemdeling die Belg werd en in België woont krijgen automatisch het recht op de Belgische nationaliteit, zonder dat ze nog naar België moeten komen. Ze zullen alles kunnen regelen vanuit hun eigen land. Ze hoeven verder geen enkele band met België te hebben! . Het volstaat dat ze een ouder hebben die naar België emigreert en zich laat naturaliseren. Daarna volgt de hele clan in het buitenland: meerderjarige kinderen, hun kinderen enzovoort. Na een tijd heb je in alle landen hele kolonies Belgen.
"De hele wereld Belg" lijkt wel een devies van de regering, dwars tegen alle Vlaamse partijen in !!
Met Nieuwjaar een kaartje sturen volstaat om de "band" aan te tonen tussen de Belg en de kandidaat-Belgen!!! Indien er twijfel bestaat over die band, die trouwens de enige voorwaarde is (!) om Belg te kunnen worden, MOET HET PARKET NAAR HET LAND VAN DE KANDIDAAT-BELG GAAN OM GINDER DE ZAAK TE GAAN ONDERZOEKEN !!!!!
Onze parketten hebben in België toch weinig of niets te doen.
Je moet hier dus nooit geweest zijn, maar je kan wel stemmen en alle rechten van een Belg uitoefenen. Een betere en snellere methode om de islam te verspreiden werd nog nergens ter wereld uitgevonden, en het zal van België in de kortste keren een islamstaat maken.
Een volgens Vandeurzen veel toegepaste "truuk" in België is de volgende: zwangere vrouwen komen als toerist naar België en bevallen hier. Ze geven het kind niet aan bij hun ambassade. Volgens de Belgische wetgeving is dat kind dan statenloos, en heeft het dus recht op de Belgische nationaliteit. Op basis daarvan eist de moeder een verblijfsvergunning, waarmee ze naar het OCMW stapt voor een leefloon. Tenslotte kan ze dan, als ze lang genoeg in het land is, zelf de nationaliteit aanvragen.
Vandeurzen besluit: "Laurette Onckelinx heeft de aanpassing van de snel-Belgwet weggemoffeld in een verzamelwet met diverse bepalingen. Zo moet er niet apart over gestemd worden. Haar eigen partij heeft het er namelijk moeilijk mee."
Wanneer zullen de ogen van de niet-geïnteresseerde , zelfgenoegzame, volgevreten en ongelooflijk domme Vlamingen eindelijk opengaan?
Zich laten hersenspoelen door de linkse VRT en de gesubsidieerde media is uiteraard gemakkelijker dan zelf een kritisch oordeel te vormen over deze (zeker voor onze komende generaties) totaal rampzalige maatregelen !
die door zijn fratsen alleen al de mensen aan het lachen brengt .
*************************
Nergens is het bijvoeglijk naamwoord Koninklijk zo intensief misbruikt, denk ik, als bij ons. Is dat erg? Absoluut niet, want hoe meer iets wordt gebruikt, des te rapper geraakt het versleten. Het is, zoals met pantoffels : als die versleten zijn, worden die weg gegooid. Dat het Koninklijk Circus in Laeken al bijna 200 draait op zwans en zwier, Wein, Weib und Gesang, is erg, maar het is nog nooit zo erg geweest sedert een zekere Karel Dillen er een Vlaams Blok tegenaan gooide; zon veertig jaar geleden. Dat Koninklijk Circus sindsdien is beginnen wankelen, want ineens zagen alle Vlaamse partijen dat er toch iets aan mankeerde. De gewone mens echter bleef tevreden, want er werd meer en meer in het openbaar Vlaams gesproken, zij het dan met Fanscouiilons accent en met de rollende R van keskedie fransoos.
Dat Vlaams Blok heeft gewerkt zoals een steen in de klassieke kikkerpoel : het heeft ringen gemaakt, immer verder uitdeinende ringen, die zijn beginnen vreten aan de grondvesten van dat Koninklijk Circus. Hugo Schitz en zijn Volksunie kozen voor de postjes, samen met de o zo Christelijke Volkspartij : het ideaal van Karel Dillen wilden ze in de frigo gezet zien van waaruit het Allerheiigste eens per vier jaar mocht uitgesteld worden om kiezers te lokken. Maar het Allerheiligste, het onverwoestbaar Vlaams Nationalisme werd voor de rest als een wild beest opgesloten in het cordon sanitaire, een uitvinding van Linx, opgejut door de Franscouillons van over de taalgrens, op de uitdrukkelijke maar geheim gehouden wens des Konings.
Bewijst dat cordon niet gelijktijdig twee dingen? Eerstens de herkomst : het is een Franstalige uitdrukking die onloochenbaar verwijst naar het vaderschap. Tweedens ; het bewijst de medeplichtigheid van de Media en hun schatplichtigheid aan het Koninklijk Circus : de Nederlandse vertaling (Schutkring) werd nooit gemeengoed. Misschien ook wel omdat de massa een beetje teveel de wenkbrauwen zou gefronst hebben met die al te duidelijke verwijzing naar de varkenspest of de wilde koeienziekte voor de eigen volksgenoten . ..Hitler gebruikte de Jodenster, de belgiek gebruikt het cordon Hitler tenminste was consequent in zijn haat, tot en met de crematoria, de belgiek gebruikt de tactiek van de langzame wurging
Vandaag, 22 Augustus 2010, vergadert in Brussel lijk samenzweerders op een geheime locatie, de crème de la crème der Instandhouders, aan het doodsbed van de belgiek. Als de gemeenste schavuiten vechten zij onderling om de grootste buit : de Franscouillons met de in-naam-Vlamingen, in de betrachting de doodstrijd zo lang mogelijk te rekken : U weet maar nooit dat er mirakels staan te gebeuren.
In Steenstrate staat op dit eigenste ogenblik, in volle openbaarheid, de crème de la crème van de Vlaams Nationalisten bijeen, meer dan ooit vastberaden om de fakkel over te nemen van de door en door corrupte kleurpartijen. De aantallen groeien gestaag en straks, als de samenzweerders in Brussel noodgedwongen de handdoek in de ring gooien, zullen zij klaar staan om overal te lande, in de laatste der belgiekse verkiezingstijden, de rangen te sluiten. Wellicht op niet-conventionele wijze, zoals bedoeld door Johan Santuorum in zijn laatste 11 Juli-toespraak : de tijd van onderhandelen is voorbij! Der op en der over, moet het!
TV-Flaminganten en andere Leliaerts : ruimt de baan : hier komen de Zwart-Gele legerscharen.
*************************
Koninklijke Trukendoos Raakt Stilaan Leeg
By Filip van Laenen
Created 2010-08-20 23:02 (The Brussels Journal)
Ik benijd hem zijn baan niet: koning Albert II moest gisteren en vandaag even werken voor de kost. Nu goed, Bart de Wever en Wouter Beke zijn bij mij ook altijd welkom voor een kopje koffie of een tas thee, maar sommigen van de andere partijvoorzitter zie ik toch liever ergens anders binnenstappen. De voorbije taak van de koning moet echter ernstig genomen worden, want nooit eerder stond België zo dicht bij een finale breuk. In tegenstelling tot 2007 zijn de opties vandaag immers bijzonder beperkt moest het mislopen met de preformatie-opdracht van Elio di Rupo.
Het moet zijn dat het toch niet helemaal snor zit met die preformatie-opdracht van Elio di Rupo. Als alles koek en ei was geweest tussen de zeven partijen die deelnemen aan de onderhandelingen, zou een verlenging van de opdracht misschien wel nodig geweest zijn, maar geen pauze zoals nu het geval was, waarbij de partijvoorzitters één voor één in Laken op het matje geroepen worden. Duidelijk is hiermee in ieder geval dat Elio di Rupo deze week veel dichter bij een mislukking dan een succes stond. Blijkbaar hebben de Franstaligen aan Bart de Wever een bijzonder lastige klant. Een Vlaming die niet bereid is zijn eigen moeder te verkopen, maar zelfs verlangt dat de Franstaligen eerst hún moeder zouden verkopen voor de postjes, dat hadden ze nog nooit meegemaakt. Zelfs de persoonlijke band tussen Bart de Wever en Elio di Rupo, en het «herenakkoord», konden daar niets aan verhelpen. Zou ik me dan toch in Bart de Wever vergist hebben?
En daarmee zat koning Albert II dus met de gebakken peren. Voor hem zat er eigenlijk niet veel anders op dan zijn uiterste best te doen om de plooien tegen zaterdag zo glad mogelijk gestreken te krijgen, als hij niet nog voor het einde van dit jaar onvrijwillig op pensioen gesteld wil worden. Want waar we in 2007 nog gemakkelijk een plan of vijfzes uit onze mouw konden schudden als alternatieven voor oranje-blauw, zijn vandaag de mogelijkheden en alternatieven zeer beperkt. Daar heeft vooral de Vlaamse kiezer voor gezorgd, maar ook de wereldeconomie heeft een handje meegeholpen. Overlopen we de verscheidene alternatieven:
Als Elio di Rupo lukt in zijn opdracht, is er natuurlijk niets aan de hand, en zijn de meubelen weer eens voor vier jaar gered. Tenminste, als er niet opnieuw vroegtijdig een kink in de kabel komt.
Als Elio di Rupo mislukt in zijn huidige opdracht, is het natuurlijk altijd nog mogelijk een andere coalitie op de been te brengen. De Vlaamse kiezer heeft er echter voor gezorgd dat als noch Vlaams Belang noch N-VA meedoen, alleen nog een tripartite of zelfs een regering van nationale eenheid over werkbare meerderheden beschikken. Een tripartite zou daarbij aan Vlaamse kant niet eens over een meerderheid beschikken. Zo'n scenario vergt echter wel dat bij CD&V de belgicistische vleugel opnieuw de overhand zou halen iets wat niet uit te sluiten valt, maar op relatief korte termijn (2012!) voor de partij wel eens fataal zou kunnen zijn.
Een minderheidskabinet, gedoogd door N-VA, of N-VA en CD&V, is misschien theoretisch een mogelijkheid, maar al bij al bijzonder onwaarschijnlijk. Waarom zou bijvoorbeeld N-VA zo'n minderheidskabinet steunen, om nog maar te zwijgen over hoe zoiets een N-VA-partijcongres zou kunnen overleven.
Een zakenkabinet zou drie jaar geleden nog mogelijk geweest zijn, maar dankzij de bankencrisis hebben figuren als een Étienne Davignon veel glans verloren, en zijn anderen zoals bijvoorbeeld een Maurice Lippens zelfs volledig weggevaagd. Zo'n zakenkabinet zou dus geen enkele legitimiteit meer hebben, en is daarom een troefkaart waar de koning niet meer over beschikt.
Als Elio di Rupo zou mislukken, hetzij als preformateur, hetzij als formateur, lijkt het meest waarschijnlijke scenario op dit ogenblik eerst een nieuwe stoet van partijvoorzitters naar Laken, daarna gevolgd door enkele Ministers van Staat. Het is daarbij best mogelijk dat één van hen ijdel en vooral gek genoeg is om zich ook nog eens te laten benoemen voor één of andere opdracht met een titel die geen kat nog serieus kan nemen, kwestie van alweer een paar dagen of weken tijd te kunnen winnen. Die tijd kan dan gebruikt worden om Bart de Wever en de N-VA in de Noord-Belgische pers zoveel mogelijk te discrediteren, terwijl het ACW de druk op de CD&V kan opvoeren om toch maar in een nieuwe federale regering te stappen en de Franstaligen hun zin te geven. Maar als ook dat niet lukt, lonken nieuwe federale verkiezingen. Wat die zouden kunnen veranderen, is onduidelijk, en het risico is zelfs levensgroot dat de N-VA er nog een paar procenten bij zou doen.
De koninklijke trukendoos raakt dus stilaan leeg. Aan Vlaamse zijde lijkt het erop dat de partijen deze keer niet van plan zijn zich zomaar met een kluitje in het riet te laten sturen. Aan Franstalige kant scheert de razernij dan weer toppen, al was het maar omdat men zich herkent in Bart de Wevers onderhandelingstactiek: spiegel een Franstalige een postje voor, zodat hij de kastanjes uit het vuur moet halen en voor toegevingen moet zorgen, en leg dan op het einde van de onderhandelingen nog gauw een fundamentele eis op tafel waarvan iedereen al lang had aangenomen dat er niet meer over gesproken zou worden. Kan dit eigenlijk nog wel goed aflopen?
De Islamitische wereld pleit voor de Mekka Time als standaardtijd.
Sinds meer dan een eeuw wordt het plaatsje Greenwich in het zuidoosten van Londen beschouwd als het centrum van de tijd en het officiële startpunt van elke nieuwe dag. Maar voor hoe lang nog?
Die Greenwich Mean Time (GMT) krijgt binnenkort misschien concurrentie van een gigantische nieuwe klok die momenteel in Mekka wordt gebouwd en die door de 1,5 miljard moslims wel eens als nieuwe standaardtijd zou kunnen worden beschouwd: de Mekkatijd (MT).
De klokkentoren van Mekka maakt deel uit van een gebouwencomplex waar zich ook hotels, winkelcentra en conferentiezalen bevinden en werd gefinancierd door de Saoedische overheid. De klok, met het opschrift 'In de naam van Allah', wordt donderdag in werking gesteld bij de start van de ramadan en zal de Arabische standaardtijd volgen, die drie uur voor is op de GMT.
Opvallend is de gelijkenis met de St Stephens Tower in Londen, waar de Big Ben is ondergebracht, en het Empire State Building in New York. De inwoners van Mekka zullen bovendien elke dag aan de gebedstijden herinnerd worden wanneer vijf keer per dag 21.000 groene en witte lichtjes gaan flikkeren, die van kilometers ver zichtbaar zijn.
Koloniaal anachronisme
Stiekem hopen islamitische wetenschappers dat de invloed van de klok veel verder zal reiken dan Saoedi-Arabië.
125 jaar geleden besliste de internationale gemeenschap dat de start van elke dag wordt gemeten vanaf de nulmeridiaan die door de Greenwich Observatory loopt. Die standaardtijd was nodig voor reis- en communicatiedoeleinden. De islamitische wereld beschouwt dit idee echter als een koloniaal anachronisme en wil daar verandering in brengen.
Volgens Arabische wetenschappers is er ook een wetenschappelijk argument om de Mekkatijd als centrum te nemen. De lengtegraad die door Mekka loopt, staat in perfecte symmetrie met het magnetische noorden waarmee Mekka het ware centrum van de aarde is. Bovendien bidden alle moslims dagelijks met het gezicht in de richting van Mekka, wat je niet van Greenwich kunt zeggen, aldus de wetenschappers
Bron : Knack.be
**************************
Pssst
Dit is een nagekomen bericht dat verband houdt met het begin van de Rampmadam. Met dank aan de collega van Vlaanderen-Vrij, zonder dewelke wij niet hadden geween hoe laat het straks zal zijn .
Die Hitler, de Opper Nazionaal Socialist (Nazi) dat was toch een naïeve kloot! Die wilde Nach Engeland fahren en waarschijnlijk niet om er thé te gaan drinken met Churchill aan het hoofd van zijn Wehrmacht-soldaten maar bleef de ganse lange oorlogstijd zijn uurwerk gelijk zetten met de Greenwichtijd, wat niet Engelser-conservatiever genoeg kon zijn. In bezet Europa werd wel afgestapt van het zomeruur (winteruur?) zodat de burgers weer een reden hadden om de bezetter te haten voor al dat uurwerk-wijze-gedraai Maar Greenwich bleef het uur aangeven, tot zelfs in de diepste U-Boot ergens midden de Stille Oceaan. Zodat vriend en vijand op elkaars stiptheid konden blijven rekenen
De Moslim echter, de nieuwe Nazi, gaat heel wat behendiger tewerk! Hij zal,onder dekking van godsdienstvrijheid, of vrijheid van meningsuiting, of mooier nog, onder de vlag van de mensenrechten, ZIJN uur opleggen, ruim voordien, aan de hele mensheid. Mekka, dat is de vriend. Greenwich, dat is de vijand .Staat zo in hun Heilig Boek, de Koran, en is dus het woord van Allah-zijn-Naam-zij-geprezen.. Een vrij eenvoudige manier blijkbaar om, eenmaal de Islam baas is in Europa, zelfs zonder woorden en in absolute stilte, vriend van vijand te onderscheiden : toon mij Uw polshorloge, Uw koekoeksklok aan de muur thuis, of, nog beter : toon mij Uw GSM, zelfs op straat, en Uw lot is geregeld. Is het MT (Mekka Time) dan bent U een Gelovige, is het GMT (Greenwich Mean Time) dan bent U een ongelovige hond, een aap en een varken. Dan kunt U alleen blijven leven als dhimmi, d.i. werkslaaf.
Voor welke standaard-tijd dat U kiest : MT of GMT kunt U nu voorlopig nog zelf bepalen tenminste zolang de invasie nog vreedzaam blijft .Naar Moslim-gewoonte zal de bloedige strijd slechts losbreken, als de Islam overtuigd is van de overwinning. In afwachting schrijft hun Geloof hen voor vals en vriendelijk te blijven voor hun toekomstige slachtoffers. Het mes, ziet U, wordt ritueel van links naar rechts door de keel gehaald, en dat kan slechts in alle sereniteit en met volle overtuiging gebeuren als de dader zeker is van ongestraft te blijven, m.a.w. als hij gedekt is door de sharia . Theo Van Gogh is dus een verkeerd voorbeeld .
Als U bekomen bent van de schrik, dan denkt U misschien : de invasie stopzetten, en zelfs terug draaien?
Dan moet ons aller kiesgedrag radicaal veranderen : even radicaal als het programma van Vlaams Belang in wezen is : kom-af maken pur et simple, met de belse On-Staat en tezelfdertijd het monster Europa, met de grenzen gesloten, hertekenen en vrij maken van Linxe smet. Om, als het een beetje kan, aan de Europese Grondwet toe te voegen, dat Europa gebaseerd is en blijft op de Grieks-Romeins-Joodse-Christelijke beschaving. Met weglating van het woord humanisme, daar humanisme in feite de condens is van de vier voorgaande begrippen. Humanisme, dat is toch een moeilijker synoniem van humaan, menselijk en menselijkheid ..
Tussen links en het multiculturalisme botert het al een tijdje niet. Niet alleen biedt links geen analyse en visie op het multiculturele dossier, het formuleert ook geen antwoorden op de vragen en aanvallen die de rechterzijde opwerpt. Het hele dossier is een deel van de opleving van alle vormen van rechts denken. Aldus het uitgangspunt van Eric Goeman, die op de Genste Feesten elk jaar een reeks inter-linkse debatten organiseert, voor een debat over De uitdaging van de islam en de multiculturaliteit voor het progressisme. Namen deel: antropoloog Rix Pinxten, historicus Jan Dumolyn, socioloog Ludo De Witte, politoloog Sami Zemni, sociologe Saddie Choua, en KifKif-culturoloog Ico Maly. We gaan ervan uit dat het verslag in De Wereld Morgen hun standpunten correct weergeeft.
Goeman ziet in zijn eigen omgeving de laatste jaren een verandering optreden. Veel mensen, vrijzinnigen, sociaaldemocraten (kortom, neo-Marxisten, zegt Digitalia), die vroeger op de barricade stonden tegen het VB, hebben blijkbaar een grens bereikt. Vooral het hoofddoekendebat ziet hij als een duidelijk keerpunt. De dubbeldunk van tegelijk feminisme en islam te verdedigen wordt ook de linkse medemens te veel.
Zemni en Pinxten zien het begin van het probleem in de ontrouw van links tegenover zijn sociaal-economische basisstandpunten, met name zijn aanvaarding van het vrijemarktmodel. Het wijst zijn volkse achterban niet meer op de schuld van het kapitalisme, terwijl de spreekwoordelijke handtassendiefstal door een hangjongere in zijn netto-effect toch maar een kleinigheid is naast de uitbuiting door het grootkapitaal, aldus Dumolyn: Een sakosj die gestolen wordt, dat vindt zo'n vrouwtje veel erger dan de diefstel door de banken. De strijd tegen het kapitalisme werd vervangen door het beheren en hier en daar wat marktcorrecties. De sociaal-economische analyse van maatschappelijke problemen werd vervangen door culturalisering: Volgens die visie zijn die problemen enkel te wijten aan culturele factoren en de cultuur van de ander, in dit geval dus de islam.
DWM legt die woorden in de mond van Zemni, mogelijks onnauwkeurig, maar ze vertegenwoordigen getrouw een wijdverspreide retorische truuk (of denkfout) bij links: dat de islamofoben de problemen enkel bij de islam leggen. Zo wordt ook gezegd dat de N-VA alle problemen aan de Walen wijt, een retorische stropop die het gebrek aan argumentatie tegen de werkelijke analyse van de Vlaams-nationalisten moet verdoezelen. Er heeft ooit een antisemitisme bestaan dat de oorzaak van echt álle kwaad bij de joden zocht, maar er bestaat vandaag geen enkele politieke partij die alle problemen aan Walen, moslims of enige andere buitengroep wijt.
Nog zon onjuiste voorstelling van het standpunt van de tegenpartij is deze: Gebaseerd op een simplistisch nieuw realisme zou links verantwoordelijk zijn voor allerlei samenlevingsproblemen door verregaande vormen van culturele permissiviteit en cultureel relativisme. De malaise van de multiculturaliteit zou ingegeven zijn door een naïef links geloof in de maakbaarheid van mens en maatschappij.
Daar haalt Zemni enkele zaken door elkaar. Het echte marxisme was niet relativistisch. Het erkende dat sommige waarden niet haalbaar zijn als aan bepaalde sociaal-economische voorwaarden niet voldaan is, maar het zag een doelgerichtheid in de geschiedenis die een onverbiddelijk onderscheid maakte tussen progressief en reactionair. Progressieven van vóór het multicultijdperk poneerden onverkort de gelijkheid als norm en markeerden niet- of anti-egalitaire ideologieën als de vijand, desgevraagd ook de islam. Pas het cultureel marxisme van de jongste decennia ging in naam van ondermeer het antikolonialisme allerlei achterlijke cultuurvormen als evenwaardig met Verlichting en egalitarisme beschouwen. Als links trouw gebleven was aan het geloof in de maakbaarheid, dan zou het geen compromis maken met de antimoderne islam. Dan zou het tegen de imams evenzeer als destijds tegen de pastoors zeggen: ruim baan voor ons bevrijdende project, wij komen jullie kudde gelovigen roven om hen naar onze Verlichte inzichten te hermaken.
Het hele panel pleitte voor wat Zemni een consequent verzet van links tegen de oprukkende islamofobie noemde. De Tunesische Vlaming lijdt dus aan dezelfde horizonvernauwing als de stam-Vlamingen in het panel: hij vernauwt de situatie van de islam tot die onder de Vlaamse klokketoren. Hiér bestaat misschien een associatie tussen rechts en islamkritiek (islamofobie), maar in de islamwereld is dat een bij uitstek links project.
Dat eurocentrisme van Vlaams links beantwoordt onwillekeurig aan een opmerking van Pinxten: Sinds de val van de muur is er een verschuiving van de macht, ook van de economische. We zien op het vlak van mentaliteit en welvaart een verlies van superioriteit van het Westen. En wij kunnen daar niet mee om. Links kan daar niet mee om.
Nog zon eurocentrische stellingname was De Wittes rechtvaardiging van een gunstiger bejegening van de islam dan van het katholicisme: De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse. Van bij de vestiging van Mohammeds regime in Medina heeft de islam zichzelf altijd gezien als de heersersreligie, en juist dat verklaart specifieke problemen met de islam, zoals de vastberaden onwil tot aanvaarding van een niet-islamitisch staatsbestel, dat moslims als een onrecht en als onderdrukkend aanvoelen. Echte onderdrukking is wat niet-moslims in moslimstaten overkomt, maar zover reikt de Wittes blik niet.
In het vier uur durende debat is eigenlijk met geen woord over de inhoudelijke eigenheid van de islam gerept, behalve Jan Dumolyns terloopse opmerking dat de islam hier en in het Midden-Oosten een positieve rol speelt als coherent cement". Het DWM-verslag heeft het bv. over die stupide fatwas die soms opduiken, alsof die fatwas een niet-essentieel nevenverschijnsel zijn. Fatwas behoren tot de institutionele ruggengraat van de islam, zonder dewelke er gewoon geen moslimgemeenschap zou bestaan. Zonder fatwas was dit debat zonder voorwerp geweest.
Maar al lijdt links aan enkele blinde vlekken tegenover de islam, het onderkent dat het een probleem heeft. Ter rechterzijde heb ik geen weet van dergelijke gefocuste debatten, noch in de catacombentijd noch nu het op het multiculfront de wind in de zeilen heet te hebben. Rechts belegt nooit een beraad over de vraag: Wat doen wij verkeerd?
******************
Pssst
Heet verhaal van die Inter-Linxe samenzwering als orgelpunt (?!) op de laatste Gentse Feesten, stond hier op deze blog al eens te lezen. Maar gehuwd zijnde met een leerkracht die mij geleerd heeft alles altijd en overal grondig te herhalen tot het er vast in zit, kom ik hier gaarne op terug. Elders las ik dat Termont, de Gentse Turkije-minded burgemeester van Gent, samen met zijn onderburgemeester (zegt hij zelf, in het Turkees daar ter plaatse), de schepen Resul Tapmaz, daar in Cetraal Anatolië, waar de meeste Gentse Turken (of zijn het Turkse Genteaars?) vandaan komen, op aanwervings-touree zou zijn. Voor en langdurige aswolk die hem daar zolang mogelijk houdt, wordt ten zeerste gebeden. Want bij zijn terugkeer zal hij wagonladingen nieuwe Gentenaars aanvoeren : er zouden, zo blijkt, nog voldoende hotelbedden vrij zijn om hen te logeren te leggen.
Een goeie vind ik, is : De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse.
Het is maar hoe U het bekijkt! Maar alvast blijkt hieruit, dat Linx een beetje achterop hinkt, zoals gewoonlijk in alles. De Kerk is al lang geen deel meer van de heersende klasse Die plaats heeft ze moeten afstaan aan de Loge .
Anders gezegd : de Linxen zouden nu moeten opkomen voor de kleine man (de zeldzame kerkganger) terwijl het integendeel zou moeten strijden tegen de Loge. Maar mensen!Dat kan niet, want in de Loge zitten al hun voormannen! In feite zouden ze, met een beetje vooruitziendheid, meteen ook tegen de Islam moeten strijden, want dat zijn in wezen de heersers van morgen. Bewijs : waar kan socialisme bestaan in een om het even welk Islamitisch land ..Noem één Islam-staat met vrije meningsuiting, dat toch in wezen eigen is aan elke sociaistische gedachte .
Ach alles is zo instabiel, zo veranderlijk, dat een Linxe mens niet meer weet welke weg de juiste is. Zou het, denkt U, nog lang duren voor zij het Vlaams Nationalisme zouden ontdekken? Want dat is één en onveranderlijk in zijn verscheidenheid. Net zoals bij de omringende volkeren. Nationalisme is de redding, als het maar geen nationaal socialisme wordt .want van die boer geen tikkeneikes meer ..
Iets in die zin was het kinderwijsje dat ons vader, onze nonkels en onze tantes, acht in getal, als kind meegebracht hadden uit hun vlucht- en kinderjaren (Vrankrijk) in St Omer, tijdens de tumultueuze jaren 14-18, wijl onze grootouders op de vlucht waren gegaan voor de oorlogsdreiging. Grootvader Emile is daar gestorven aan de Spaanse Griep, een van de vele miljoenen slachtoffers van zijdelings oorlogsgeweld, naar achteraf is gebleken, totaal zinneloos want onbeslecht.
Dat wijsje (Au claire de la lune ) kwam tot ons (hoe konden we toen die woorden begrijpen!) in onze kinderjaren in de Verwoeste Gewesten (jaren 40-45), en het dreunt nu tot barstens toe in mijn hoofd. Ma chandelle est morte mij kaarsje is opgebrand en piepedood, en ik wil schuilen bij U, als U mij maar AUB binnen laat .
Stel U voor : het is een wijsje uit de XVe Eeuw maar er hoeft heus geen tekeningetje bij .Au claire de la lune, mon ami Pierrot, prête moi ta plume, pour écrire un mot .
Ach lieve Vlaming, laat mij arme Wallo/Bruxeleir, bij U schuilen, want ik weet niet meer van welk hout pijlen maken .
Maingain noemt Di Rupo 'staatsman onwaardig'
donderdag 19 augustus 2010, 13u17
Bron: belga
'De manier waarop preformateur Elio Di Rupo momenteel handelt, is niet die van een man die het staatsmanschap ambieert.' Dat stelt FDF-voorzitter Olivier Mangain in de Franstalige krant La Libre.
Maingain wijst 'het feit dat de preformateur bij de koning is gegaan om hem de eisen van de N-VA te doen doorslikken' met de vinger. Voor de FDF-voorzitter bewerkstelligen 'de Franstalige partijen die deelnemen aan de onderhandelingen opeenvolgende plooien in een defensieve strategie die almaar instabieler wordt'.
Voor Maingain zijn de Franstalige partijen 'bezeten door het bekomen van financiële compensaties', en zijn ze daardoor 'klaar om het respect voor de fundamentele rechten van de burgers te verkopen in ruil voor de belofte van compensaties, die zelfs niet tegemoetkomen aan de hoop van de Brusselse regering'.
Maingain benadrukt dat de MR buiten de onderhandelingen wordt gehouden en zegt te menen dat tijdens diepe institutionele crisissen 'grote staatsmannen alle democratische partijen consulteren'.
Olivier Maingain stelt voor 'een pauze in te lassen' opdat de Franstaligen samen een duidelijke lijn kunnen definiëren waarmee ze zich kunnen opstellen tegenover de partij van Bart De Wever.
Psssst
Wat Mangain werkelijk bedoelt is : wij, de Wollo.Brux Franscouiilons, zijn de bazen en wij vragen net als Geissler, de Oostenrijkse potentaat ten tijde van Willem Tell, (1307) dat er respect betoond wordt, zelfs voor onze hoed die wij hoog op een paal goed zichtbaar daar voor dit doel uitgestald hebben.
Zou Mangain dat verhaal niet kennen? Of is hij intellectueel niet bij machte om het plaatje te snappen? Of, misschien nog beter, is dat niet de typische Franscouillonse manier om slechts te willen begrijpen wat er in hun kraam past? Respect pour les Flamins, les Boches du Nord : cest du jamais vu !!!!! Respect pour leur fric, Ah! Ça! Voilà que nous nous entendons!
Op een strand vol teer, veel zwarter dan daar waar BP een oliebron wekenlang in zee liet stromen, komt een Italiaanse homo uitgeput aan land Zijn naam? Di Rupo, in gangbaar Nederlands omgezet in van (of uit) de afgrond (*). Een soort Vandeput dus, al zij het dat een PUT wel niet de allures van een AFGROND mag claimen. In de taal der Franscouillons zou men kunnen zeggen : hij die uit een gat komt, un Du Trou dus .
Maar als homo is hij een God in t diepst van zijn gedachten .
Het is hem echter nu allemaal teveel ineens geweest! In weerwil van de lotsbestemming (en op zedelijk gebied de symboliek met de man uit Grâce Hollogne) die verscholen zat in zijn naam, had hij gedroomd van een tricolore opstapje naar de eeuwige roem : hij, het verweesd fascistenkind zou, met tijd en boterhammen, opnieuw de Passo Romano als een echte Mussolini invoeren, eerst in den belgiek, later in geheel de Europese Gemeenschap. Zijn legers zouden op zekere dag als de nieuwe alles kaalvretende Nationaal Scoialistische horden, de wereld veroveren voor het IslamNazisme! Per astrum ad astra! (**)
Zijn ambities inderdaad waren glorieus : voorlopig de Premier worden van de nieuwe socialistische heilsstaat om daarna, zodra het de beurt werd aan een socialist, Herman de Natte Dweil op te volgen als President van geheel Europa, met meer macht dan de Paus van Rome, en gelijke van de machtigste man ter wereld, de President van de USA ..
Zijn arme papa had dat nog moeten mogen beleven! Zijn jongste, uit de diepte der koolputten als een schitterende raket met brandende uitlaat naar de hoogste toppen der roem .Arme papa! Zal daarenboven voor altijd zonder geregistreerd kleinkind moeten blijven.
Het stond in de sterren geschreven, dat het Volk hem zou afwijzen, al ware het maar wegens zijn erbarmelijk TV-optreden in het schabouwelijkste Nederlands dat ooit in onze huiskamers binnendrong. Een taaltje die elke Vlaming bijna spontaan doet terug verlangen naar de tijd der Brugse Metten, waar de scheiding tussen vriend en vijand liep door een weliswaar uiterst kort taalexamen : Skilt en Friende was toen goed voor een ticket naar de hel s Gilden Vriend was de sleutel die toegang gaf tot welstand en gezelligheid ..
Ecce Homo : ziedaar de mens die gefaald heeft
De Romeinse Keizers hielden als eerste in dergelijke situaties de duim naar beneden, waarna het publiek diens keuze bevestigde : de strijder die het onderspit dolf op roemloze wijze, had zijn recht op leven verbeurd
Zou Sire le Roi nooit zijn klassiekers geleerd hebben? Of roeptoetert hij TERUG ! om zijn eigen kennis van de landstaal te demonstreren? Moest er dan niet gestaan hebben: TERUK?
Had hij evengoed kunnen roepen Vade retro, Satana om zodoende, in de voetstappen van Nonkel Henri, eer te bewijzen aan de NVA en haar bloemen en citaten rond strooiende Achilles. Juist, inderdaad, dezelfde als deze van de Achillespees
*********************
Bij onze goede vriend Björn Roose klonk het gisteren als volgt, als het over verarming gaat : een wereld van verschil in de geesten der Walen tegenover de Vlamingen die verondersteld worden voor hen Pour les Flamands la même chose .te vrstaan .
Hij die bestolen wordt, zou in feite ook niet mogen verarmen. Is dat misschien de juiste betekenis van water en vuur verzoenen?
Het regeerakkoord is er nog niet, toegegeven, maar de grote lijnen beginnen zo langzamerhand vast te liggen. En die grote lijnen worden uitgestippeld door Elio Di Rupo. Bart De Wever probeert zoveel mogelijk pronkstukken voor de galerij vast te krijgen (die mens moet iets verkopen aan zijn achterban) - de bevoegdheden ter waarde van bijna 16 miljard euro die zouden overgedragen worden aan gemeenschappen en gewesten - maar aan een van de essentieelste Vlaams-Waalse problemen wordt duidelijk niet geraakt : de financiële transfers.
Die transfers bedragen zo'n 13 miljard euro. Die gaan langs allerlei kronkelwegen richting Wallonië, vanuit Vlaanderen. Tweeduizend euro per jaar wordt aan de gemiddelde Vlaming ontstolen en gepompt in het armlastige Wallonië. Vlamingen worden daarmee verarmd om Walen te verrijken. En wat zegt Di Rupo daarover ? Dit :
"Alle partijen [moeten] aanvaarden dat de gebruikte criteria er niet toe leiden dat een deel van de bevolking armer wordt".
Het deel van de bevolking dat niet armer mag worden is dus, voor de duidelijkheid, het Waalse. Dat het Vlaamse volk al jaren verarmd wordt, is geen probleem. Als De Wever dat slikt, is hij stapelzot. Zot van glorie wellicht ...
(*) Als getuige van de waarachtigheid van deze vertaling neme men om het even welk Italiaans woordenboek Di Rupo = afgrond, en AFGROND = DI RUPO. Fataliteit, of niet soms?!
(**)Per astrum ad astra, een woordje Latijn, om mee te zijn met de nieuwe NVA-mode. Hert ding wil zo ongeveer zeggen : naar de sterren door de sterren. In t Vlaams zou dat zijn : Plus est en Vous : waar een wil is, is een weg, wat veel simpeler klinkt dan het is.
Het idee om de tweede woningen aan te pakken van mensen die hun hoofdverblijf buiten Amsterdam hebben, was een goede start volgens de gemeenteraad, maar leverde helaas slechts 750 woningen op voor het nooddruftige deel der mensheid.
Dat is natuurlijk onvoldoende om de vele duizenden asielzoekers, illegalen en gezinsherenigers die graag hun toekomst in Nederland willen opbouwen, een menswaardig onderdak te geven. De gemeenteraad stak de koppen bij elkaar en maakte nieuwe regels om tegemoet te komen aan de situatie.
De eerste ingreep betreft de huurmarkt. Maar liefst 25 % van alle huurders in Amsterdam vallen onder de Europese norm voor scheefwonen (bron, laatste alinea).
Iedereen die nu voor zijn inkomen te goedkoop woont het zogenaamde scheve wonen krijgt binnen zes maanden een alternatieve duurdere huurwoning aangeboden, die beter past bij het salaris van die persoon. De personen in kwestie kunnen natuurlijk ook zelf zoeken. Hoofdzaak blijft dat ze binnen zes maanden moeten voldoen aan de eis te huren of kopen overeenkomstig hun inkomen.
De tweede ingreep betreft de koopmarkt. Die markt omvat 29 % van de woningvoorraad van Amsterdam, dus hier kan echt veel bereikt worden. Alle koopwoningen die door te weinig mensen worden benut, worden onteigend. De eigenaren van die woningen krijgen vervolgens een vergelijkbare maar kleinere woning aangeboden. Elke woning waar maar 1 of 2 personen gebruik van maken valt onder deze maatregel.
Sinds 1970 heeft er verdunning van de gemiddelde woningbezetting plaatsgevonden van 2,9 naar slechts 1,9 (artikel). De gemeente kan daar gewoon niet tegenop bouwen. Het voorstel van gedwongen aangestuurde verhuizing bespaart de gemeenschap heel veel geld en ruimte, die weer beschikbaar komt voor andere sociale projecten, zoals taallessen voor allochtonen of de bouw van een moskee of een zeilweek voor Marokkaanse tassenrovers.
De vrijgekomen huur- of koopwoningen worden aangeboden aan bijvoorbeeld een Marokkaans gezin met vijf kinderen en zes uitkeringen die snakken naar meer ruimte. In sommige koopwoningen kunnen makkelijk 10 asielzoekers prettig leven, eventueel na herindeling van het pand.
Zo maakt Amsterdam op doortastende wijze een einde aan de woningnood. Reken maar dat veel gemeenten dit gaan navolgen. Europese regels zijn niet van toepassing, want het gaat om een humanitair doel. De gemeenteraad van Amsterdam laat tenslotte nog weten dat ze rekent op de medewerking van de bevolking. Het gaat hier immers om actie tegen armoede in de wereld en racisme en discriminatie. Niemand kan daar tegen zijn.
Mochten er ondanks alles toch negatieve reacties zijn, dan gaat het ongetwijfeld om rechtse elementen in de samenleving, zoals PVV-aanhangers. De gemeenteraad doet een beroep op de solidariteit met de minder bedeelde medemens en de racistische geluiden geen gehoor te geven, maar voorwaarts te gaan in het streven naar een betere wereld. Reageren kan op het Pim Fortuyn Forum
*****************************
Pssst
De Morgen schrijft op 19/8 :
"Opvangcrisis asielzoekers erger dan ooit"
19/08/10 13u59
De crisis in de opvang van de asielzoekers, die in 2008 begon, "escaleert dezer dagen tot ongekende hoogtes". Dat stellen Vluchtelingenwerk Vlaanderen en Ciré. Beide organisaties vragen de regering een noodplan op te stellen om deze winter een humanitaire ramp te vermijden.
·
Sinds oktober 2009 kregen, volgens Vluchtelingenwerk Vlaanderen, al meer dan 3.500 mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht geen opvang bij aankomst in ons land. "Er werden bijna 1.000 asielzoekers gedropt in hotels zonder fatsoenlijke begeleiding en maaltijden, privacy en zonder zicht op een toekomst. Onder hen families met zwangere vrouwen en jonge asielzoekers zonder ouders. Sommigen onder hen verblijven hier nu haast een jaar."
Op straat Daarnaast zouden de laatste twee weken opnieuw vrouwen en kinderen op straat worden gezet wanneer ze asiel aanvragen in ons land.
Geen kafkaiaanse toestanden aub Beide organisaties vragen de regering om deze humanitaire crisis ernstig te nemen en onmiddellijk een noodopvangplan toe te passen "zonder zich daarbij te verliezen in kafkaiaanse administratieve procedures die de uitvoering van noodmaatregelen nodeloos vertragen".
Leegstaande gebouwen Vluchtelingenwerk Vlaanderen stelt voor om asielzoekers bijvoorbeeld onder te brengen in leegstaande overheidsgebouwen of wooncontainers die sinds lang door de regering zij beloofd.
Daarnaast willen de organisaties de asielzoekers die reeds lang in de opvang verblijven, laten opvangen door lokale besturen. (belga/edp)
************************
Pssssst
Herlees eens :
Er werden bijna 1.000 asielzoekers gedropt in hotels zonder fatsoenlijke begeleiding en maaltijden, privacy en zonder zicht op een toekomst.
Is dit Kafka, Orwell, of een mixte van beiden? Mensen, waarmee zijn ze bezig!
*********************
Zij hebben recht op geluk, met heel hun familie,
en met al hun vrouwen, mits beperkt tot 5
per persoon .
Aan dit plaatje hangen dus 5 x 5 = 25 vrouwen met max.
10 kinderen per vrouw = 280 monden meer om te voeden.
is Turks soldaat maar dit is een foto van Peiper
in zijn jonge jaren. Zie epiloog ..
Op wie schiet die in geval van ..
*******************
Brussels PS volksvertegenwoordiger volbrengt zijn militaire dienst in Turkije !
Deze man is Brussels volksvertegenwoordiger voor de PS (of wat dacht u) en tevens soldaat in het Turkse leger. Tijdens de maand juli is Emin Özkara gedurende 21 dagen naar Turkije getrokken om zijn militaire verplichtingen te gaan volbrengen.
De parlementariër beschikt uiteraard over de belgisch/Turksedubbelnationaliteit. Bovenop die 21 dagen moest dat heerschap in Turkije 5.112 (een deel van zijn maandsalaris) afdokken. Dit bedragis een soort schadevergoeding voor de verkorte versie van zijn militaire dienst. Gewone jongens hebben 15 maanden aan hun broek. Bij het begin van die opleiding moeten de rekruten (ook Özkara dus) de eed afleggen. Ze moeten onder andere trouw zweren aan de fiere Turkse republiek.
Zou die man de toetreding van Turkije in de EU bepleiten ?
Stel U even voor : enkele jaren voor WO II gaat in volle openbaarheid een bels volksvertegenwoordiger naar Berlijn om daar het SS-uniform aan te trekken, trouw te zweren op zijn Führer Adolf Hitler, om daarna doodleuk naar Brussel terug te komen. En neen, spionneren voor zijn land, doet hij niet. Officieel toch niet.
Heeft het niet bestaan? Sla er dan maar eens Wikipedia op na, onder het woord :Brandenburger, de SS-formaties die in gang schoten in September 39 in Polen, om te eindigen met SS Obersturmbannführer Peiper in wat wij noemen het Ardennenoffensief in December 44.
Is er toch een verschil, zegt U? Nee! Absoluut niet, gesteld dat ons land zinnens was aan te sluiten bij Gross Deutschland dan waren die meneren zelfs allemaal heel grote meneren geworden .
Snapt U het plaatje?
Jongens, wat moet die Erdogan van plezier op zijn dijen kletsen!
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (4 van 4)
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (4 van 4)
De Kleine Trommeljongen (*)
Ik ga naar Bethlehem param pampam pam en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam Want voor de sterre scheen, param pampam pam. is plaats voor iedereen param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Jezus de koning kwam param pampam pam in de stal param pam pampam param pam pampam
En Maria zei: param pampam pam Je slaat je trom zo blij, param pampam pam En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam Het heeft op jou gewacht,param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Sla je trommel maar, param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
En hij sloeg de trom param pampam pam het werd al stil alom, param pampam pam de engelen waren heen, param pampam pam ook de herders een voor een param pampam ram pam pampam ram pam pampam. Maar hij sloeg de trom param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!
Bevreemdende Waarheden
Daarmee komen we uit bij een bevreemdende en voor sommigen beangstigende waarheid. Er zijn namelijk vele redenen waarom de meeste Vlamingen in het Belgische staatsverband zouden willen blijven. Die redenen gaan samen met enkele voorwaarden die voor die Vlamingen moeten vervuld worden, voorwaarden die passen in het beeld van het ideale België dat ook de gematigde Vlaming zich voorstelt.
Het is ten eerste een België van de reciprociteit. Wat de een mag, mag de andere ook. Wat de andere niet mag, mag de ene evenmin. Het huidige kiesdisdrict Brussel-Halle-Vilvoorde komt voor het ogenblik niet tegemoet aan deze voorwaarde, want Vlamingen in Waals Brabant hebben niet dezelfde kiesrechten als Franstaligen in Vlaams Brabant. Dat euvel gaan we aanpakken. Het is ten tweede een België van de federale loyauteit, de Bundestreue. Daarin past het respect voor de integriteit van de andere gewesten. De oorlog van de Franstaligen tegen de Vlamingen (een uitdrukking van Wilfried Martens) past daar niet in. Zij willen de basisstructuren van het unionistisch federalisme herzien, de taalgebieden in vraag stellen, de grenzen poreus maken. Maar goed, we gaan de Franstaligen ervan overtuigen dat ze daarmee de idee België ondergraven, en ook dat gaan we herstellen. Het is ten derde het ideale België van transparantie in de transfers. Wij Vlamingen willen solidair zijn, en zelfs gul, maar we willen wel graag weten in welke mate en langs welke kanalen we bijdragen tot het herstel van het economische en sociale weefsel van Wallonië. We willen ook graag een antwoord op de redelijk normale vraag hoe het komt dat die weefsels maar niet hersteld geraken. Dat klinkt allemaal zo redelijk dat ook de Franstaligen daarvan de redelijkheid zullen inzien. Als die drie voorwaarden vervuld zijn, dan is België eigenlijk wel de moeite voor de Vlamingen.
Welnu, en hier komt dan de bevreemdende waarheid: precies de redenen die het Belgische staatsverband voor ons de moeite kunnen maken, zouden wel eens de redenen kunnen zijn waarom de Franstalige Belgen juist niet in zon staatsverband zouden willen blijven. Wat de eerste voorwaarde van de reciprociteit betreft, ook wat betreft de taalwetten, zijn de Franstaligen zo zwaar verwend door het verleden, door de isolatie in het eiland Brussel, en door de status van het Frans als internationale taal van de diplomatie, dat het psychologisch van hen teveel gevraagd is om hier reciprociteit te betrachten. Zij bevinden zich nu eenmaal in een toestand van altijddurende psychologische meerderheid.
Wat de tweede voorwaarde, die van de federale loyauteit betreft, gaat het ook hier weer om een hoge psychologische drempel. De Franstaligen zitten nog in de fase van de verbazing van Jules Destrée in 1912: Sire, ils (les Flamands) nous ont volé la Flandre Hoe zouden ze de volle implicaties van zelfs maar het onvoltooide federalisme kunnen accepteren? In Le Soir lees je voortdurend reacties van mensen die stomverbaasd zijn dat er zoiets als een Vlaanderen bestaat dat niet ten volle hun idee van België dekt Wat mijn derde punt betreft waarom als het opgelost geraakt, de Vlamingen in de meerderheid in België zouden willen blijven maar de Franstaligen niet, namelijk de transparantie in de transfers: dat is volledig uitgesloten. Vlaanderen werd twintig jaar geleden gehaat omdat het gaf, vandaag wordt het gehaat omdat het erbij nadenkt terwijl het geeft. Om al die redenen speelt voor de Belgische staat als geheel de oude spelregel van indertijd de splitsing der partijen: kunnen de Franstaligen dan echt niet meer de baas zijn, dan trekken ze eruit. Zij zijn de onomfloerste separatisten. Voor dit hypocriet separatisme deinzen de Vlaamse poltici telkens weer terug.
Een voorlopig besluit, met een voorspelling en een raadgeving aan de Vlaamse onderhandelaars
Om de Franstaligen gerust te stellen moeten de Vlamingen nu al een tijdje vertrouwenwekkende signalen uitzenden, wat Wetstraatees is voor als teken van goede wil voorafgaande toegevingen doen (waardoor er achteraf natuurlijk niet meer onderhandeld hoeft te worden, denk aan het geld voor het Franstalig onderwijs bij het begin van Paars in 1999). Die signalen zouden dan ook meteen aangeven hoe de Vlamingen de finaliteit van de staatshervormingen zien, want de Franstaligen, ongerust als ze zijn, willen weten waar we nu voor eens en altijd willen uitkomen.
Een federale kieskring is zon signaal. Of samenvallende verkiezingen. Of een paritaire senaat. Of gewoon de drie burgemeesters benoemen. Of gewoon alle Franstaligen in heel Brussel-Halle-Vilvoorde inschrijvingsrechten toekennen. Of sans conditions préalables 500 miljoen Euro per jaar méér aan Brussel geven. Dan pas gaan ze met gerust gemoed onderhandelen. Dat is evident een valstrik waarin we niet moeten trappen. We zijn namelijk al wel vaker aan dit stadium toegekomen. Maar ernstig nu: na de grendelgrondwet van 1970 en we hebben nu gezien waartoe die heeft geleid kan je toch niet nog méér gerustgesteld willen worden? Dat van die geruststellende signalen is nu al meer dan drie jaar niets anders dan holle retoriek die moet maskeren dat men geen vin wil verroeren. Dat helpt allemaal precies zoveel als het vragen van een generaal pardon, namelijk niets.
De les uit al het voorgaande zou moeten zijn: de Franstaligen willen het scenario van 2007, weliswaar met een beetje vertraging, en met wat meer discretie en verstand, graag herhalen. Als volleerde va-banquespelers durven ze het wel aan om de Vlamingen opnieuw aan een stress-test te onderwerpen. We zagen na 13 juni dat men zowel aan Franstalige kant als in de Vlaamse regimekranten eventjes heeft geprobeerd om met De Wever hetzelfde spel te spelen als indertijd met Leterme: ze willen eerst nog wel eens zien of De Wever in staat zal zijn om compromissen te sluiten Volgens Delpérée, de CDHer die de uitdrukking parfum de crise in Vlaanderen bekend heeft gemaakt, moet De Wever eerst federalist worden. Het is weer de Vlaming die moet veranderen, en dan zullen we zien. Bart de Wever zou er goed aan doen, gezien de ironische aard van het compromis, en gezien het lot van zijn voorgangers, om daar allemaal niet op in te gaan.
Wat Leterme in 2007 en 2008 wel een paar keer geprobeerd heeft maar slechts op halfslachtige wijze, en telkens met de bedoeling terug te komen (waardoor ze nog meer met hem konden lachen), dat zal De Wever op een geloofwaardige manier moeten doen zodanig dat Milquet het dit keer ook echt gelooft. Hij zal de pseudo-onderhandelingen op een geloofwaardige manier moeten opblazen om nadien op een geloofwaardige manier terug te kunnen komen, waarschijnlijk na verkiezingen binnen het jaar en na een nog grotere overwinning dan vorige maand.
Verontrustende signalen
Dames en heren, beste vrienden, ik besluit.
Omwille van al het voorgaande stel ik voor dat we ermee ophouden geruststellende signalen naar die mensen uit te zenden. Integendeel, de Franstaligen zitten nog altijd in een psychologisch stadium waarin het voor hen en voor ons beter zou zijn dat ze juist verontrust worden. Dat kan gebeuren door bij elke onderhandeling volgende punten systematisch op tafel te leggen.
Mijn eerste verontrustend signaal (eigenlijk slechts een voorafgaand waarschuwingssignaaltje) is de eis van een democratische zetelaanpassing in het parlement. Zoals de zaken nu staan heeft de Parti Socialiste genoeg aan 34.405 stemmen om een zetel te halen in Wallonië, de N-VA moet er 42.059 halen in Vlaanderen. Dit verschil wordt door niets gerechtvaardigd.
Het tweede verontrustend signaal aan de Franstaligen is, dat we minstens een zekere vorm van Cartesiaanse logica van hen verwachten in het probleem van de bipolariteit en de pariteit, want daar hinkt hun denkvermogen toch wel een beetje. Ze zijn al niet doués pour les langues, en nu dit nog Pariteit in de regering is een Franstalige eis geweest die voortkwam uit minoriseringsangst. Vanaf de grendelgrondwet van 1970 hebben ze die pariteit verkregen. Het gaat om een pariteit tussen taalrollen, niet tussen gewesten of gemeenschappen. We blijken wat dit betreft dus toch wel degelijk met zijn tweeën te zijn in deze staat. Mijn voorstel is zo logisch als een klontje: geen pro-Franstalige pariteit in de regering zonder pro-Vlaamse pariteit in de institutionele indeling van dit land. Pariteit in de regering, maar dan ook in de principiële bicommunautariteit, de principiële tweeledigheid van de staat België. Weg met de evenwaardigheid van de drie gewesten. Het statuut van Brussel moet nu worden herzien.
Mijn derde onrustwekkend signaal vloeit voort uit de tweede: afschaffing van alle grendels. Voor 2007 besefte het publiek gewoon niet dat Vlaanderen totaal afgegrendeld is en dat de democratie in feite niet meer speelt. Eind 2007 kwam dat besef al wat dichterbij. Vandaag, na het misbruik van de splinterbom die de alarmbel is, weet en ziet iedereen het. De volgende vraag is dan, of men het leuk vindt, om als een gevaarlijke diersoort in een ondemocratische consensus- en compromiskooi te worden opgesloten. Deze grendels dienen duidelijk niet meer tot bescherming van een Franstalige minderheid (dan zou men ze eventueel nog in overweging kunnen nemen) maar tot blokkering van een meerderheid, die men dan probeert wijs te maken dat dit een moderne vorm van democratie is. Een ander gevolg van deze regeling is dat het parlement buitenspel wordt gezet, niet alleen door de macht van de partijvoorzitters, maar omdat in dit systeem inderdaad alles in de regering en zelfs in de zogenaamde kern op voorhand moet onderhandeld worden. In de bestaande afgrendeling zit geen enkel gaatje. Dat heeft men ons met genoegen ingepeperd bij de mislukking van de stemming tot splitsing van BHV. Deze splinterbom zal nog lang rondtollen. Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat een machtspoliticus daarmee kan leven. Het gevolg is in elk geval dat de Grendelgrondwet stilaan zelf in vraag wordt gesteld en voorwerp wordt van politieke actie.
Maar het volstaat natuurlijk niet om alleen onrustwekkende signalen uit te zenden. Wat we nodig hebben zijn punten waarop we klaar aangeven dat we daarop geen compromissen meer zullen sluiten. Pasmunt hebben de Franstaligen al gekregen, onder de vorm van onze financiële solidariteit. Een beetje moeilijker onderhandelen dan, maar dat is de schuld van de voorgaande compromissensluiters. Maar van nu af aan doen we dat dus niet meer. Tegenover die gulle, concrete, in duizelingwekkende cijfers uitdrukbare solidariteit van ons staan dan gewoon de nog niet gerealiseerde punten van de Vlaamse Resoluties van 1999. Die zijn voorlopig radicaal genoeg. Iedereen begint ze stilaan te kennen, dus hoef ik ze hier niet nog eens op te sommen. In concreto wil dit zeggen dat, hoezeer het ons ook spijt, de zogenaamde solidariteit mee in de waagschaal moet. Het heeft geen zin om dure eden te zweren zonder dit ultieme middel te willen of te durven inzetten.
Dames en heren, beste vrienden,
De essentie kan nog het best samengevat worden in het volgende, iets waarvoor u misschien gevoeliger bent dan andere mensen. Er loopt een breuklijn door Europa. Ze deelt niet alleen Europa, maar evengoed België in tweeën, van Moeskroen tot de Voer. Ze volgt de binnen-Belgische grens. Ze is mentaal, politiek, en historisch gegroeid. Ze is ook structureel en economisch. En ze is economisch omdat ze mentaal is. Ten noorden van die breuklijn, die toevallig ook de lijn van de barst door België is, ligt Vlaanderen. Vele krachten, zeker ook financiële, willen ons ook geografisch doen aanleunen bij het Zuid-Europese systeem. Als men daarin slaagt zal dat ten koste gaan van de welvaart en het welzijn van de Vlaamse bevolking. Ik zeg niet dat men over die breuklijn heen niet kan samenwerken, maar ik zeg dat de geschiedenis heeft bewezen dat zulks zeer moeilijk is binnen hetzelfde staatsverband. België heeft de laatste tijd nog niet veel anders gedaan dan zich bezig gehouden met het lijmen van die tweedeling. Vruchteloos zoals blijkt.
De breuklijn ligt zo erg vast omdat ten noorden en ten zuiden ervan historische continuïteiten spelen. Elk van deze gebieden heeft zo zijn eigen pad-afhankelijkheid een term voor de keuzes die je na elke periode in je eigen geschiedenis nog overhebt: telkens afhankelijk van het voorgaande. Wat sinds 2007 is gebeurd, heeft bepaalde wegen naar een herstel van het federalisme afgesloten. De Belgische pedagogische methodes om de barst in de geesten te herstellen zijn definitief mislukt. Er is geen weg terug. Maar anderzijds is er ook zoiets als de wet van de inertie, van datgene wat is, dat uiteraard meer houvast biedt dan wat nog moet komen. Hoe doorbreek je de hardnekkigheid van het ancien regime? Met nog andere woorden: hoe maken we van die breuklijn een echte confederale grens? Want eenmaal dat is gebeurd, ligt de weg open voor totaal andere, nieuwe mogelijkheden en uitdagingen, voor nieuwe vormen van confederaties met andere aangrenzende regios.
De Nederlanden wenken.
Dat is de taak en de uitdaging van vandaag, voor overmorgen 11 juli 2010
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (3 van 4)
EEN GROTE MENEER VAN DE VRT AAN HET WOORD (3 van 4)
De Kleine Trommeljongen (*)
Ik ga naar Bethlehem param pampam pam en sla mijn trom voor Hem, param pampam pam Want voor de sterre scheen, param pampam pam. is plaats voor iedereen param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Jezus de koning kwam param pampam pam in de stal param pam pampam param pam pampam
En Maria zei: param pampam pam Je slaat je trom zo blij, param pampam pam En kijk, mijn Kindje lacht, param pampam pam Het heeft op jou gewacht,param pampam pam ram pam pampam ram pam pampam. Sla je trommel maar, param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
En hij sloeg de trom param pampam pam het werd al stil alom, param pampam pam de engelen waren heen, param pampam pam ook de herders een voor een param pampam ram pam pampam ram pam pampam. Maar hij sloeg de trom param pam pampam in de stal param pam pampam param pam pampam
(Opmerking; bede via bovenstaande link de melodie van dit stapliedje op te vragen, en die laten opstaan terwijl U verder leest. Verre van mij om in de Heer Rondas een kleine trommeljongen te zien (integendeel, hij is een zeer grote meneer!) was het mijn bedoeling een martiale sfeer te scheppen, die gaandeweg bij het lezen, steeds dreunender in de hoofden zou weergalmen) Komt daarbij, zoals in de Bijbel, dat Jahweh de stad spaarde omwille van die éne Rechtvaardige, wij de VRT voortaan met andere ogen willen bezien. De genezing van een doodziek lichaam moet toch ergens beginnen!
Enkele kenmerken van het Compromis in het algemeen, die toch alleen voor Vlamingen gelden
Ik leg er nogmaals de nadruk op dat dit compromis zich alleen aan Vlaamse kant hoort af te spelen en, in de Vlaamse commentaren dan toch, zelden of nooit aan Franstalige kant. De Vlamingen waren het die moesten leren hun nederlaag te assumeren (een direct uit het Frans overgenomen term). Zij waren het die moesten abdiceren bij Brussel-Halle-Vilvoorde, zij waren het die moesten leren water in hun wijn te doen, zij waren het die het nog moesten leren zich neer te leggen bij de feiten. Die feiten waren en zijn vooral dat de Franstaligen in de staat België nu eenmaal een blokkeringsminderheid hebben iets waarmee Luc Huyse, adding insult to injury, in zijn boekje dat hij samen met mijn ex-collega Bouveroux heeft geschreven, alleen maar eens kan lachen: begrepen die Vlamingen dan niet, hadden ze het misschien nog niet voldoende geassumeerd, dat ze met de grendelgrondwet van 1970, de macht van de democratische meerderheid in deze staat hadden verkwanseld voor een bord linzensoep, nog voor de federalisering een soort beslag kreeg? Ja, als je dat niet begrijpt
Maar er is nog iets anders aan de hand met het Compromis zoals het commentariaat dat verstaat. Het gewicht van het compromis moet niet alleen aan de Vlaamse kant liggen, neen, het gaat nog verder. Het Compromis moet eigenlijk al gesloten zijn in het Vlaamse hoofd zelf. Het moet niet gesloten worden aan de onderhandelingstafel of op het schaakbord van de macht, want in de consensusdemocratie zoals Huyse die voorstaat kan macht niet zomaar worden uitgeoefend door diegene die deze macht democratisch in vrije en geregeld terugkerende verkiezingen heeft verworven. Neen, vooreerst zijn er sowieso al te veel verkiezingen, en ten tweede moeten we maar niet in die termen over democratie denken. Democratie is vooral consensusdemocratie; niet zozeer voor de in machtstermen denkende Francofone partijen aan wie we dit machtsdenken moeten vergeven, maar zeker wel voor de Vlamingen. Welnu, consensus vooronderstelt compromissen die, zoals ik zei, zich alreeds in het hoofd van de Vlaming hebben afgespeeld. Waarna de Vlaming naar de onderhandelingstafel trekt om een compromis te sluiten tussen zijn compromis en de ondertussen onveranderde stelling van de Franstaligen, want dat zijn mensen die het positieve gelijk aan hun kant hebben en die dat voorafgaande proces dus niet hoeven te ondergaan.
In de werkelijke wereld van de Belgische politiek, aan de onderhandelingstafel met de Franstaligen dus, heerst een andere realiteit. Telkens als de Vlamingen na lang aftasten dan eindelijk met een alreeds vercompromist, dus gecompromitteerd voorstel naar buiten komen, wordt het onvoldoende geacht, weggelachen, weggehoond, bot afgewezen. Het is per definitie onvoldoende, en het kan eigenlijk nooit voldoende zijn omdat de Franstaligen in laatste instantie blijven vechten voor het status-quo. Dat is wat in 2007 in Hertoginnedal is gebeurd, toen Jo Vandeurzen na weken onderhandelen eindelijk de tot 90 aparte puntjes geatomiseerde Vlaamse resoluties naar voren schoof. De volgende dag stond er een lijst met tot pietluttigheden geridiculiseerde Vlaamse voorstellen op de voorpagina van Le Soir.
Exact hetzelfde gebeurde met Jean-Luc Dehaenes voorstel aangaande Brussel-Halle-Vilvoorde in april van dit jaar. Dehaene had vooraf alle partijen geconsulteerd en dacht een tekst te hebben geproduceerd die juist omwille van die consultaties kon beschouwd worden als een geheel dat een evenwichtig compromis nastreeft tussen vaak tegengestelde stellingen. De Franstaligen hebben dat van tevoren afgetoetste compromis waar veel Vlaamse toegevingen in zaten, onmiddellijk afgewimpeld als imbuvable en als een Vlaamse catalogus. Ineens werd de staatsman Dehaene door de Franstaligen als Vlaming weggezet, precies zoals ze de heel federale afscheidsnota van Guy Verhofstadt van begin 2008 hadden afgedaan als tenslotte niet meer dan de nota van een Vlaming. Waar staan de Vlaamse Belgicisten nu met hun staatsmanschap en hun compromissen? Waar stond Mark Eyskens toen, en waar staat hij nu, met zijn arrogante oproepen tot de staatszin van de Vlamingen? Waar waren nu de verzekeringen dat het de Franstaligen echt menens was in de toenadering?
Ondertussen heeft Dehaene, omwille van discretie, zijn voorstellen niet openbaar willen maken. Als compromissen dan toch zo eerbaar zijn, waarom publiceert CD&V die voorstellen niet? Waarom wou deze partij tijdens de campagne van de kiezers een blanco-cheque krijgen, puur drijvend op de vage theorie van de compromissen zoals gepropageerd door de bevriende media, maar zonder dat ze ons zou vertellen om welke concrete compromissen het eigenlijk ging? We weten ondertussen dat de kern van de zaak een verregaande apparentering was die het virus van Brussel-Halle-Vilvoorde naar Leuven zou exporteren. We weten het, maar niemand heeft het ons gezegd. Zeker niet de compromispredikanten, die op zon compromis toch plaatsvervangend trots zouden moeten zijn.
Wat we zeker weten is dat de huidige onverzettelijkheid van de Franstaligen inzake Brussel-Halle-Vilvoorde voortkomt uit een compromis dat Guy Verhofstadt en Johan vande Lanotte in 2005 met de Franstaligen bijna hadden gesloten, maar dat gelukkig werd verhinderd omdat Hugo Schiltz via een telefoontje Geert Lambert even uit de betovering van het compromis met de regimemacht had geschud. Dat wil zeggen dat de huidige Vlaamse tegenaanval van juni-juli 2010, democratisch gelegitimeerd vanuit de grondstroom, enkel en alleen moet dienen om het onheil van het bijna-akkoord van Verhofstadt en van het bijna-compromis van Dehaene terug te schroeven, en helemaal niet, zo vrees ik toch, om substantiële vooruitgang te maken.
Maar niet alles blijft voor het grote publiek verborgen. Sommige dingen sijpelen diep in de aarde van het geheugen binnen. Het resultaat is dat de grondstroom heeft teruggebliksemd. Historisch is niet alleen de overwinning van de N-VA, maar zeker ook de nederlaag van CD&V. Deze partij is verworden tot een filiaal van de christelijke arbeidersbeweging, die steevast de Belgische structuur blijft verdedigen, zoals Bart Brinckman in De Standaard van 3 juli jongstleden schrijft. CD&V is gereduceerd tot haar Belgicistische vleugel (Eyskens, Vanackere, gedeeltelijk Leterme zelf), die de enorme verantwoordelijkheid draagt de christendemocratie te hebben teruggebracht tot de laagste score ooit. De Belgicistische vleugel heeft het graf van de christendemocratie gedolven, omdat hij de grondstroom niet heeft onderkend. Dat moet deze tendens zeer kwalijk worden genomen, omdat hij in een vlaag van verbijsterende doel-middel-verdraaiing, de mij dierbare christendemocratie aan het Belgicisme heeft opgeofferd. Zo heeft ACV-voorzitter Luc Cortebeeck het bestaan om in naam van het Belgicisme zijn militanten een stemadvies te geven voor een anti-vakbondspartij. Dit is om te huilen hoe stom. Op die manier heeft CD&V de V laten vallen, zo uiteraard ook de C verzwakt, en de D al helemaal verwaarloosd omwille van het apparaat.
Dodelijke compromissen
Tot nog toe hebben we gezien dat het gepraktiseerde gemoraliseer aangaande het compromis vooreerst de staat België niet heeft vooruitgeholpen; het heeft alleen de desintegratie van de staat nog wat uitgesteld. Vermits het om een retorische truc gaat en een culpabiliseringsstrategie richting Vlaanderen, was dat dan ook het minimalistische doel: het behoud, niets meer. Het maximalistische doel is een wanhopige en tot mislukken gedoemde poging België opnieuw uit te vinden op morele grondslagen, met hier en daar een tweetalige school, met een zogenaamd federale kieskring in zijn leugenachtige Pavia-versie, en met allerlei verbroederingskunststukjes voor het multiculturele voetvolk. Maar zoals gezegd, dit maxi-doel mag opgeborgen worden. Bij elke verkiezing lijken de Belgavox of de Re-Bel opvoeringen een beetje minder levend. Blijft alleen het mini-doel, en dat heeft dan weer als enige motivatie: geld. Elk jaar uitstel levert de Franstaligen een cheque op van 6 tot 12 miljard.
Het gepreek over het compromis heeft al evenmin Vlaanderen vooruitgeholpen, integendeel. Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling, en op die manier is het dan toch gedeeltelijk in zijn oogmerk geslaagd. Als onderdeel van de culpabiliseringscampagne heeft het vele Vlamingen, met name die mensen die gevoelig zijn voor de moreel multiculturalistische mensenrechten-argumenten van de Franstaligen, inderdaad ideologisch geblokkeerd. Het heeft de gemeenschaps- en natiegevoelens in Vlaanderen met een doelbewuste desensibiliseringscampagne proberen in te dammen. Toch zijn vele mensen die in de grondstroom leven gaan merken dat ze in een Platonische grot allerlei verhaaltjes over zichzelf moesten leren onder meer de boodschap dat er buiten het strikt Belgische kader geen politiek mogelijk is. Deze Vlamingen hebben de simulacra van zich afgeschud.
Zoals we al zagen heeft de bewustzijnsmanipulatie over dialoog en compromis de partijen die zich eraan hebben bezondigd al evenmin vooruitgeholpen. In het geval van zowel Open VLD als CD&V is het werk van soms twintig jaar wederopbouw vernietigd. Dat is wat ik bedoelde toen ik aankondigde dat ik het over suïcidale dialoog en rotte compromissen zou hebben. Het toppunt van verblindheid in dezen was natuurlijk de campagne van CD&V-voorzitster Marianne Thyssen. Zoals zelfs de mea-culpa werkgroep van de partij ondertussen heeft toegegeven, was in de campagne het contact met de grondstroom totaal zoek. Maar ben je dan nog wel een partij als je zo diep bent weggezakt in precies die staatsraison die de mensen niet meer willen? Ben je dan nog wel politiek bezig? Wie het in zijn hoofd krijgt het compromisdenken en de dialoog dan ook nog eens tot campagneslogan te verheffen is gewoon ver heen, en doet zeker niet meer aan politiek in de normale betekenis van het woord.
Wat de moraaltrompetters van het compromis eigenlijk uitbazuinen is dat politiek antagonisme nefast is, en dat in laatste instantie een politiek streven nergens toe leidt. Politiek is niets meer dan dialoog. Chantal Mouffe, een Waalse politicologe die lang in Latijns Amerika heeft gewerkt en die nu aan de universiteit van Londen doceert, heeft op het verschil tussen beide houdingen gewezen. Als links geïnspireerde filosofe heeft ze de politieke theologie van Staatsrechtler Carl Schmitt weer van onder het stof gehaald, die beweerde dat het in de politiek wel degelijk om strijd ging, en niet om consensus. Voor Mouffe is een basisconsensus omtrent de democratische basis-vormvereisten meer dan voldoende. Van dan af aan begint de antagonistische confrontatie. Ik heb altijd gezegd dat de Belgicistische propaganda van onze Vlaamse cultuurdragers geïnspireerd wordt door een apolitieke of zelfs een antipolitieke houding. Voor hen is het communautaire conflict in België geen voorwerp van politiek, maar zit het in het register van de moraal. Precies met behulp van deze opvatting bedrijft de Francofonie haar machtspolitiek tegenover Vlaanderen. Alles goed en wel beschouwd is er dus wel degelijk een partij die van deze compromisvoorspiegelingen beter wordt. Daarin ligt nu juist de ironie van het compromisdenken.
De ironie van het compromis
Er is namelijk een constante in de Belgische politiek sinds de Lambermontakkoorden van Verhofstadt en Vande Lanotte, en die is door de overwinning van de N-VA allerminst gewijzigd. Men wil ons namelijk doen geloven dat Belgische staatshervormingen mee zullen gedragen worden door een Francofone minderheid die zelf zegt dat ze demandeur de rien is, en die daarenboven nog eens over vetos, grendels en alarmbellen beschikt om datgene wat zij niet wil ook aan de meerderheid te ontzeggen. Vanuit zon comfortabele positie kan men de voorstellen van de vragende maar afgeblokte meerderheidspartij afdoen als oekaze en Diktat. Vooral het woord Duitse woord Diktat wordt dan met graagte in de Franstalige mond genomen. Het doet zon beetje denken aan de umlaut op de u van Brüssel. Je zit direct in het juiste sfeertje om de vragen van de Vlamingen verdacht te maken. Di Rupo gebruikte het woord in 2007. Ik ben benieuwd wanneer het Diktat weer eens opduikt.
Dat wil zeggen dat er voortdurend op Vlaamse compromisbereidheid wordt aangedrongen terwijl de Franstaligen zelf niet meer willen compromitteren op hun veroveringszucht van Vlaams Brabant. Sinds Verhofstadt hen in het bijna-akkoord van 2005 de hemel heeft beloofd, zullen ze niet afstappen van de uitbreiding van Brussel, van de corridor met Wallonië via Sint-Genesius-Rode, van hun inschrijvingsrechten in twintig andere gemeenten van Brussel-Halle-Vilvoorde en Vlaams Brabant, tot Zemst in het noorden en Gooik in het westen. Wat zou men anders verwachten? De paars-Vlaamse compromisbereidheid had hen dat allemaal bijna gegeven! De waarheid is dat Vlaamse staatsraisonpartijen uit eerlijke schaamte niet willen naar buiten komen met de rauwe realiteit van de Franstalige onverzettelijkheid, omdat dan het verhaaltje van het compromis als een kaartenhuis instort. Het zijn namelijk de Franstaligen die van geen onderhandelde oplossing willen weten. Het is juist het omgekeerde van wat de Vlaamse editorialisten schrijven. Het zijn de Franstaligen die niet willen onderhandelen.
Het zijn zelfs de Franstaligen die de separatisten zijn. Ze zijn dat in een eerste betekenis omdat ze op die manier (ongewild?) een electorale ontploffing in Vlaanderen zullen veroorzaken. Maar er is een tweede betekenis, en die wordt perfect geïllustreerd door een uitspraak van Maingain nog deze week: nog liever een onafhankelijk Vlaanderen dan een confederalistisch België. Vertaald in goed Nederlands: als wij Franstaligen een confederalistisch België moeten dulden waarin we onze privilegies moeten opgeven, dan stappen wij er nog liever uit. Precies dat was de betekenis van de splitsing der politieke partijen vanaf 1968: zowel bij de CVP als bij de BSP als bij de liberalen waren het de Franstaligen die er zonder boe of bah te zeggen zijn uitgetrokken. De demografie en de democratie waren teveel voor hen. Er waren in elk van die partijen nu eenmaal te veel Vlamingen, en daar moet je dan de macht mee delen. Dat konden zij niet dulden. En dat kunnen zij niet omdat ze het zo gekoesterde concept of het project België niet echt willen assumeren Maingains uitspraak past precies in die logica.
En dat brengt ons, beste vrienden, op de tweede Latijnse spreuk van de dag:
II. Timeo Danaos et dona ferentes
(Vrij vertaald: Ik wantrouw journalisten, zeker als ze zeep verkopen).
Naast pulp, is zeep een ander geschikt materiaal om het niveau van de Vlaamse pers te evalueren.
Zoals u weet staan journalisten in Vlaanderen laag aangeschreven. Volgens een peiling (een echte, geen Woestijnvispeiling...) vinden we ze onderaan bij de minst betrouwbare beroepen, naast de verkopers van tweedehandswagens, de pooiers en de politici.
In dat verband is het begrip soap-opera interessant: oorspronkelijk een radio-feuilleton uit het Amerika van de jaren 30, speciaal voor de zeepfabrikanten geschreven, om er tussendoor gemakkelijk hun reclame in kwijt te kunnen. Zeepreclame uiteraard.
Langzamerhand is dat woord soap spreekwoordelijk geworden voor een verhaal zonder begin of einde. De zeepopera houdt ons eindeloos aan het lijntje over personages die er maar niet uit geraken, en elke dag opnieuw hun diplomatieke conferentie houden, tot de tekstschrijvers hen eruit schrijven.
Het is dus de zeep die het verhaal in gang houdt. België is een zeepbel, ontstaan uit een 19de eeuwse soap-opera, genaamd De Stomme van Portici, de enige opera waarin de hoofdfiguur niet zingt. Dat is al een belangrijke vingerwijzing: de Belg heeft geen stem, en zelfs indien hij stemt als Vlaming zal hij weer eindigen als Belg. Uit zeep zijt gij ontstaan, tot zeep zult gij terugkeren.
De Belgische soap dus. Hopeloos, maar niet ernstig. Het nieuws is fake, zoals de Franse mediafilosoof Jean Baudrillard al stelde. Vooral in dit apenland. Heel de fameuze Wetstraat heeft een enorm hoog feuilletongehalte. Ik raad u echt aan, het TV-nieuws met die ogen eens te bekijken. We zien elke dag ministers hijgen, met dikke dossiers onder hun armen, en stotteren achter bosjes microfoons. We zien limousines aan en af rijden, maar we beseffen niet eens meer dat dit theater is, door kranten en televisie geënsceneerd. Dààr zitten de soapschrijvers!
Regeringen worden gevormd, regeringen vallen, politici worden gemaakt én gekraakt, in een tempo en op een tijdstip dat veeleer de goede orde van het verhaal moet dienen, de regels van het goed scenario, dan een echte politieke logica. Hetgeen Mark Grammens de terechte uitspraak in zijn Journaal ontlokte: De media bekommentariëren en bekritiseren de politiek niet meer, ze zijn de politiek geworden.
Ondertussen leren wij, burgers, leven met de status van toeschouwer, alles speelt zich af als in een film, wij kunnen en mogen niet ingrijpen in het feuilleton. Doen we dat toch, door bijvoorbeeld voor de verkeerde partij te kiezen, dan zullen de media de foute acteurs eruit schrijven en het verhaal een extra dosis glijmiddel te geven.
En dat, beste vrienden, is momenteel aan het gebeuren in de nieuwste soap-opera, genaamd De terugkeer van Bart De Wever naar het vaderland , vrij naar de 17de eeuwse opera van Claudio Monteverdi Il ritorno d'Ulisse in patria,- toevallig volgend seizoen door de Vlaamse Opera geprogrammeerd.
In Ulysses herkennen we natuurlijk Aeneas, de Romeinse held die ons de citaten aanleverde voor deze toespraak. Ik vertel u even de korte inhoud van deze opera, en u zult direct begrijpen waarom er vandaag in Vlaanderen plotseling zoveel Latijn gesproken wordt.
Eerst de proloog.
In juni 2004 stemt zowat een kwart van de Vlamingen op een Vlaams-radicale onafhankelijkheidspartij, het Vlaams Blok. De partij kanaliseert een fundamentele anti-establishment onderstroom die zich tegen de Belgische staat richt. Heel het Ancien Régime, de francofonie, het paleis, maar ook de Vlaamse linkerzijde, zit met de handen in het haar. Want het cordon sanitaire, en een politiek proces tegen deze partij, kunnen die onderstroom blijkbaar niet stremmen.
Het eerste bedrijf speelt dan in februari 2009 , wanneer N-VA-voorzitter Bart De Wever dé grote hype wordt van het Woestijnvisprogramma De slimste mens , en aansluitend de Vlaamse verkiezingen wint. Het Vlaams-Belgisch establishment, met de media voorop, ruikt zijn kans: misschien valt er met deze frieten-etende, nukkige papzak vol droge humor wel een deal te sluiten, een new deal, en dan zijn we van dat staatsgevaarlijk Belang af.
En ik wil hier niets afdoen aan de grote politieke en intellectuele allure van Bart De Wever, integendeel. Maar het toont aan, dat zelfs mensen met grote klasse op een zeker moment acteurs worden in een verhaal dat ze niet zelf geschreven hebben. En ik verdenk de media hier echt van bewuste kwade trouw, als soapschrijvers in dienst van het regime.
Men begon vanaf dan van het democratisch Vlaams-nationalisme te spreken, om het goed te onderscheiden van dat duivelse separatisme, dat per definitie ondemocratisch was. Ook het woord confederalisme werd een hype: niemand kon zeggen wat het was, maar het was de zoveelste scheut zeep in het Belgische darmenstelsel.
Een Latijn-sprekende Boergondiër uit Mortsel dus, als tegengif tegen de staatsgevaarlijke zwarten. Bijkomend voordeel was, dat men zo de Vlaamse beweging kon verdelen, volgens het Latijnse spreekwoord divide et impera , in het goed Nederlands: verdeel de Vlamingen en heers. De N-VA voorman kreeg een vaste column in De Standaard, en was voor de rest van het VRT-scherm niet weg te branden.
Het 1de bedrijf eindigt, zoals in de beste opera-tradities, met een klimaks en een keerpunt. Op 13 juni 2010 wordt, -in wat nu al de geschiedenis is ingegaan als de woestijnvisverkiezingen,- N-VA de grootste partij van Vlaanderen en zelfs van België. Concurrent Vlaams Belang krijgt zware klappen. Opdracht geslaagd? Ja, maar een beetje te veel: 25% hoefde nu ook weer niet. Want staat er ook in de statuten van die partij niet dat ze de Vlaamse republiek als einddoel beoogt?
La République flamande??? Soyons raisonables, monsieur De Wever
Het tweede bedrijf is dan helemaal gewijd aan intrige en gespin. Vanaf dan zie je een andere toon opduiken in de Vlaamse pers. Kersvers informateur De Wever en PS-voorzitter Di Rupo worden als een onafscheidelijke tweeling opgevoerd, twee Mandelas (sic!), de dikke en de dunne, Obelix en Asterix, die samen het vaderland moeten redden. De radicale achterban van N-VA kijkt met argusogen toe: waar ligt dat vaderland van hun leider nu eigenlijk? En heeft Obelix al niet teveel van die Belgische toverdrank binnen?
Op 18 juni spreekt Bart Sturtewagen in DS nog duidelijkere taal, eigenlijk een niet mis te verstane waarschuwing: onder de titel Meer Bracke, minder Maddens, wordt N-VA gesommeerd om elke Vlaamse radicaliteit af te zweren, en de neo-Belgicistische lijn van de loge te bewandelen.
Een gratis lavement dus, om de bruine korstjes weg te werken die nog rond deze partij mochten hangen.
Tegelijk wordt het politiek programma van N-VA nu verzopen in een personencultus die de voorzitter opnieuw herleidt tot een stripverhaalheld die kilos frieten achterover slaat, vergezeld van twee Drakenburgers, een reuzenbrochette, tartaarsaus en blikjes bier, dit alles afkomstig van frituur t Draakske.
Verzeping dus,- of moeten we hier spreken van Belgische mayonaise die eindelijk pakt?
Eind juni schakelen de media nog een versnelling hoger, en dan wordt het echt surrealistisch.
In de commentaren en analyses wordt de idylle tussen De Wever en Di Rupo sexueel-mystieke allures toeschreven, van de Vlaamse hetero die het met de Waalse homo doet,- eenheid in verscheidenheid,-een cohabitatie die zal bezegeld worden in het vers opgemaakte bed van het herboren België.
Ik verzin niets, het staat er zo: Belgen zijn joviale mensen. Belgische politiek moet dat ook zijn. Geen twijfel dat Di Rupo en De Wever voor elkaar en voor België zijn gemaakt. Een homo en een hetero, ze vervolledigen elkaar, zo juicht een columnist in De Standaard op 25 juni.
Hoe die journalisten dat kluwen technisch allemaal zien, blijft een vraag. We horen ook niet te weten hoe die twee het doen, want dat is staatsgeheim. Feit is alleszins dat de Vlaamse kwaliteitspers (de Franstalige pers ronkt goedkeurend ) hier het grote glijmiddel aanlevert voor het Colloque Singulier op Griekse wijze tussen de twee politieke hoofdpersonages van het moment. N-VA en PS versnellen paringdans, kopt DS op 5 juli.
En zo wordt de republikein via een soft-pornosoap gerestyled tot de staatsman die België én de monarchie zal redden,- dat is althans het scenario. Geruisloos, geleidelijk, gestaag. Hoe zat dat nu weer met die sociale zekerheid die we gingen splitsen? En BHV? En,- een pertinente vraag die door niemand minder dan oud-VRT journalist Walter Zinzen wordt gesteld: Wie van de bijna 800.000 kiezers van Bart De Wever zou de bedoeling hebben gehad om Di Rupo als premier te krijgen?
Doe van het woord preformateur de eerste letter weg, en je weet wat de missie van Di Rupo is: un réformateur de letat belge.
De epiloog van onze amoureuze soap, beste vrienden, zal ik u voorspellen, aan de vooravond van 11 juli.
Ofwel doet De Wever wat de media hem dicteren, namelijk België redden en mee in de ziekelijke logica van het compromis verstrengeld geraken. Dan zullen de vreugdekoren in Wallonië, Brussel en ten paleize luid jubelen. Heimelijk hoopt men dan op een nieuw Volksuniescenario, een schisma in de Vlaamse beweging, waarna de traditionele partijen het laken weerom naar zich toe kunnen trekken.
Ofwel zal Bart De Wever het toneel op tijd verlaten en zich uit de onderhandelingen terugtrekken. De media zullen hem dan laten vallen, en verketteren als de man die bij Leterme in het vagevuur mag gaan sudderen, of in de hel bij het Vlaams Belang. Gezellig, met zn allen in het cordon, waarom niet, er zijn daar plaatsen vrijgekomen na 13 juni.
Dan, pas dan, ontstaat er de mogelijkheid van een breed Vlaams onafhankelijkheidsfront. Het klinkt hard, maar zo liggen de historische kaarten: wij moeten rekenen op het tijdig uiteenspatten van de surrealistische zeepbel, om onze kansen op een echte Vlaamse staatsvorming te vrijwaren.
Besluit: niet deelnemen, maar de spelregels veranderen!
Ik ben begonnen, beste vrienden, met een knipoog naar 1302 en de fameuze Guldensporenslag, die we vandaag vieren. Ik zal er ook mee afsluiten.
Wat is daar toen gebeurd, die 11de juli, wat is de essentie, de historische les die we moeten onthouden?
Voor mij ligt de boodschap van Groeninghe 1302 niét in de gulden sporen die Conscience bijeen fantaseerde. En zelfs niet in het al even disputabele voorbeeld van Vlaamse eendracht, want de Brabanders vochten mee met de Fransen (ik wil me in dit gezelschap dan ook duidelijk kenbaar maken als Westvlaming van geboorte, en niet als inwoner van het Brabantse Overijse )
De essentie is voor mij, simpelweg, dat het voetvolk de ruiterij onderuit haalde door zich van de gangbare regels niets aan te trekken. Ridders die zich onkwetsbaar en ongenaakbaar waanden, omdat het al eeuwen zo was, werden er door Vlaamse boerenpummels aan herinnerd dat ook voor hen de aarde maar anderhalve meter lager ligt, en ze daar met een welgemikte knots van de goedendag kennis mee kunnen maken. Down-to-earth, back to reality. Het is het verhaal van de kleren van de keizer.
In 1302 namen de onverlichte slijkduivels géén ridders gevangen om er losgeld voor te eisen, zoals dat de gewoonte was. Ze maakten ze gewoon af en aten het paardenvlees op (Jan Breydel was niet voor niets een beenhouwer). De rest van de Franse cavalerie stoof in paniek uiteen.
Rare jongens, die Vlamingen. Ze kennen niet eens de waarde van het geld!
De echte winnaar is dus, wie de spelregels herschrijft. In 1302 waren het verleden, de traditie en de vaste norm géén argument, anders hadden de Vlamingen het onmiddellijk op een lopen gezet bij het zien van zoveel ridderlijke pracht. Zoiets vind ik revolutionair, in de beste zin van het woord: de zaken gewoon omdraaien, een Umwertung aller Werte. We moeten, beste vrienden, van dat woord revolutie weer leren houden, want de Vlaamse onafhankelijkheid zal er alleen komen als we leren denken buiten de Belgische poppenkast, buiten de logica van het compromis, de lange nachtelijke onderhandelingen, de Belgische ziekte die alles en iedereen besmet wat ze aanraakt.
Ondertussen moeten wij, de 45% Vlamingen die voor een V-partij stemden, de 55% andere Vlamingen nog doen inzien dat België inderdaad een ongeneeslijke kwaal is, en Vlaanderen de remedie. Jawel, ook onze progressistische, linkse medeburgers, de culturele sector, de kunstenaars, de journalisten, zullen we ervan moeten overtuigen dat het Vlaams-republikeins project geen oprisping is van zure opas, of de natte droom van een handvol neo-nazis, maar een warm project dat de Vlaamse Gemeenschap ook tot een echte cultuurnatie kan smeden.
Op de huidige Vlaamse pers, de kranten, of de publieke omroep, of de commerciële omroep, moeten wij hier niet rekenen. Zij zullen de Belgische kaart blijven trekken, het zit in hun conformistische marktlogica ingebakken.
Voor die sensibilisering hebben wij dus een eigen, nieuw medium nodig, een krant, een TV-zender, of desnoods beginnen met een weekblad. Radicaal, kritisch, zelfkritisch, cultureel bewust. Slim, breeddenkend, met veel zin voor humor en ironie. Een remedie, niet alleen tegen het Belgische compromis, maar ook tegen de pulpcultuur en de zeepjournalistiek die deze monarchie rechthouden. Misschien is Vlaanderen daarvoor te klein en moeten we het samen met Nederlandse republikeinen doen: ook bij onze Noorderburen is er wellicht plaats voor een nieuwe kwaliteitskrant, nu Peter Vandermeersch verkast naar NRC-Handelsblad...
Geen preformatie of reformatie of evolutie dus, maar revolutie. De klassiek-traditionele sporen van de Vlaamse beweging, stammend uit de 19de eeuw, moeten nu verbreden en opgaan in een republikeinse volksstroming die de Vlaamse natie in het Europa van de 21ste eeuw positioneert, zelfbewust, zonder complexen. Dat zal een schok geven, een heilzame schok, die doorheen heel Europa zal zinderen.
Voor deze shockterapie hebben wij een nieuwe journalistieke cultuur nodig. Schrijvers, denkers, scherpzinnige lastposten, kritische massa. Zij moet het in de soap verzopen lees- en kijkpubliek terug wakker schudden en goesting doen krijgen in de kracht van de waarheid.
Het zal er komen, het moet er komen. Voor minder moeten we niet gaan. Mogen we niet gaan.
